ความคิดเห็นที่ 1 ห้องของเกียรติก้องรกรุงรังคลุ้งไปด้วยกลิ่นอายแอลกอฮอล์ ภายหลังกลับจากบ้านของเพื่อนสาว เกียรติก้องยังคงไม่สามารถคุมสติได้  เมื่อมองไม่เห็นหนทางจะติดตามหาสาวคนรัก ส่วนเขาเองก็ว้าวุ่นใจเรื่องนริศราเกินกว่าจะปลอบประโลม “เมื่อคืนเอาแต่กินเหล้า ห้ามยังไงก็ไม่ยอมฟัง ผมคิดว่าคงอยู่แต่ในห้องเลยปล่อยไว้” เขาบอกผู้เป็นบิดา เกรียงศักดิ์ทอดมองร่างที่เหมือนตายทั้งเป็นของลูกชายคนโตอย่างนึกหนักใจ เนื้อตัวของเกียรติก้องเต็มไปด้วยจ้ำแดงกล่ำของพิษยุงป่า “ได้ข่าวเด็กนั่นหรือเปล่า” ชายหนุ่มเข้าใจดีว่า พ่อของเขาหมายถึงนุชจรี “ไม่เลยครับ ก้องตั้งใจจะไปสืบถามกับญาติของ เอ่อ..เพื่อนผม เมื่อคืนก็ไปโวยวายจนโดนเค้าไล่ออกมา” ผู้อาวุโสหลับตา ซึมซับหัวใจอันแตกร้าวของลูก เสน่ห์ของผู้หญิงที่อาจทำให้หัวใจผู้ชายแตกสลาย เขาเข้าซึ้งถึงความเจ็บปวดนั้นดี สถานการณ์ครั้งนั้นเขาไม่อาจคุมสติอยู่ จนผลที่ตามมาร้ายแรงเกินกว่าจะแก้ไข หรือว่า...บาปกรรมครั้งนั้นกำลังส่งผลมาทำลายลูกของเขาเอง หลายครั้งที่อยากจะเตือนในฐานะของคนเป็นพ่อ ด้วยว่าบุคลิกและลักษณะนิสัยของนุชจรีนั้นเป็นปัญหาอันอาจส่งผลให้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ไม่นาน หากก็ยังปิดปากเงียบ ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปตามยถากรรม “แกไปเอาน้ำมาช่วยเช็ดตัวให้ก้อง” เขาสั่งเสียงราบเรียบ กันต์ธีร์พยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินออกจากห้องไป ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะเอาใจใส่พี่ชาย ด้วยว่ากำลังผจญกับปัญหาที่ไม่ต่างกัน “ .เลิกมายุ่งกับยัยนุ่นเสียที เห็นหรือเปล่าว่า ยัยนุ่นมีแฟนอยู่ทั้งคนแล้ว” เขาหวนระลึกถึงคำบอกของสตรีอาวุโส จริงหรือเป็นเพียงกลลวงเพื่อให้เขาอยู่ห่างจากลูกสาวของเธอ ทว่า ชายหนุ่มผู้นั้นก็แลสนิทสนมกับครอบครัวของนริศรา จนสามารถอยู่ภายในบ้านนั้นได้ในยามวิกาล รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งเมื่อคิดถึงรอยยิ้มของหมอนั่น “นุช.. นุช...” เสียงเกียรติก้องยังละเมอเพ้อถึงสาวคนรัก ขณะถูกจับพลิกถอดเสื้อ “พี่ขอโทษ นุชอยู่ไหน...” “ไม่เห็นต้องอาลัยอาวรณ์ถึงขนาดนี้” เขาบ่นพลางบิดผ้าชุบน้ำส่งให้บิดาอย่างไม่สบอารมณ์ เกรียงศักดิ์ชำเลืองมองเจ้าของเสียงพูด แม้ว่าความประพฤติของนุชจรีจะแลไม่ดีงามนักในสายตาของพ่ออย่างเขา หรือแม้แต่คนหนุ่มอย่างกันต์ธีร์ก็ตาม ทว่า ในมุมมองของเกียรติก้องอาจแตกต่างกันไป “เรื่องไม่เคยเกิดกับตัว  อย่างเพิ่งวิจารณ์” น้ำเสียงราบเรียบจากคำเตือนของบิดาย้ำลงไปในความหวาดหวั่นใจที่ซ่อนอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกนั่งไม่ติดเมื่อคิดได้ว่าควรเร่งไปพบ เพื่อง้องอนขอปรับความเข้าใจ หากจะทำเช่นไรที่จะหลบเลี่ยงมิให้มารดาของเธอเข้ามาข้องเกี่ยว “ผมไปทำงานก่อนนะพ่อ” เขาบอกขึ้น ชายอาวุโสเพียงพยักหน้ารับรู้ ขณะสองมือกำลังสวมเสื้อนอนให้คนเมา หวังเพียงว่าลูกจะไม่หลงเดินทางผิดเหมือนอย่างตน กันต์ธีร์วางมือจากพี่ชายกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง ไม่น่าเป็นไปได้ว่า นริศราจะเคืองจนไม่ยอมคืนดีกับเขาอีก อาการนิ่งขึงเมื่อคืนวานคงด้วยความหวั่นเกรงในตัวมารดาของเธอเองมากกว่า  ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างเข้าข้างตัวเอง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะเขากำลังไปที่รถ หมายเลขที่ปรากฏนั้นไม่คุ้นสายตา “สวัสดีครับกันต์ ผมคณิตนะครับ” เสียงสดใสดังขึ้นทันทีเมื่อเขารับสาย “หื่ม ” รู้สึกประหลาดใจจนต้องถามย้ำ “ ใครนะครับ” ได้ยินเสียงหัวเราะ ลอดตอบกลับมา “ผมคณิต เพื่อนของนุ่นไงครับกันต์ คนที่คุณพบที่บ้านนุ่นเมื่อคืน” คำอธิบายที่ทำเอาเขาหน้าถอดสี ไม่มีเหตุอันใดที่เพื่อนชายของนริศราจะติดต่อมาหาเขา “ครับ...” จำต้องรับคำอย่างอ้ำอึ้ง “มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ” ปลายสายยังคงหัวเราะร่า “ทำไมทำเสียงซีเรียสจังเลยครับ” ไม่เข้าใจเลยว่าเขาขำอะไร “เอาเป็นว่า ผมโทรมาแทนนุ่นละกัน ผมมีหนทางจะช่วยให้พี่ชายของคุณติดต่อแฟนเค้าได้” กันต์ธีร์ขมวดคิ้ว ด้วยไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคนที่โทรมา “อะไร..อะไรนะครับ” “เรานัดเจอกันซักวันดีไหมครับกันต์” ปลายสายยังคงคุยเสียงเย็น “เอาเป็นวันอาทิตย์ตอนเช้าเป็นไง” ชายหนุ่มวางสายไปอย่างนึกหวาดหวั่น น้ำเสียงของคนโทรมาให้ความรู้สึกเป็นมิตรจนน่าใจหาย ไม่มีเหตุผลอะไรที่เพื่อนชายของนริศราผู้นี้จะติดต่อมาเพื่อช่วยเหลือพี่ชายเขา จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 11:24:06

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุด ทั้งสองก็นัดพบกันในเช้าวันอาทิตย์ของสัปดาห์นั้น ณ สถานที่แห่งเดิมอันเริ่มต้นเรื่องราวระหว่างเขาและเธอ ถนนสายเดิมของเขตชานเมืองยังคงโปร่งโล่ง กันต์ธีร์เพ่งมองตรงไปยังเส้นทางสายเล็กอันทอดแนวยาวจนสุดสายตา หลังจากเพียรติดต่อและเข้าไปเพื่อขอพบเธออีกหลายครั้ง หากยังคงไม่เป็นผล  นริศราจะเคืองอย่างไม่ยอมให้อภัยเพียงผิดนัดกันอีกแค่ครั้งงั้นหรือ เธอน่าจะเปิดใจคุยกับเขาให้มากกว่านี้ ชายหนุ่มคิดพินิจพิเคราะห์อารมณ์และความรู้สึกของเพื่อนสาว หลายปีที่ได้รู้จักและเรียนรู้อุปนิสัยใจคอซึ่งกันและกัน อีกทั้งประสบการณ์เลวร้ายที่ผ่านมา เขาเองน่าจะรู้ดีที่สุดว่า นริศราไม่เคยยอมเปิดใจเรื่องในแง่ลบ อาการนิ่งขึงของเธอคือความโกรธเคืองอย่างยากจะให้อภัย “สวัสดีครับกันต์” เสียงทักทายแว่วดังมาแต่ไกล จากรถกระบะสีดำคันงามสง่าที่จอดเทียบอยู่ กันต์ธีร์เหลียวมองไปตามเสียง แลเห็นใบหน้าเข้มของคนขับกำลังโบกมือให้ “รีบไปกันเถอะครับ เดี๋ยวจะสาย ยังไงกันต์ค่อยกลับมาหานุ่นอีกที” เขาบอกราวกับล่วงรู้ความในใจที่ซ่อนอยู่ ชายหนุ่มตรงไปขึ้นรถของเพื่อนใหม่อย่างหงุดหงิด ยิ่งสัมผัสถึงความรู้สึกเป็นมิตรมากเท่าไร เขาก็ยิ่งอึดอัดใจมากขึ้นเท่านั้น การรับปากออกมาพบคณิตในครั้งนี้ อาจช่วยคลี่คลายปมปัญหาบางประการในใจ “หน้ายุ่งเลยนะครับ” คนขับส่งยิ้มทักทาย “นุ่นก็งี้แหละ ถ้าโกรธคือไม่พูดแล้ว สมัยเด็ก ๆ ผมก็เจอมาเยอะ งอนงี้เป็นเดือน ๆ” ชายหนุ่มไม่อาจหนีหายไปจากสถานการณ์นั้น คำบอกเล่าของคู่สนทนาบอกให้รู้ว่าเขารู้จักมักคุ้นกับเธอเป็นอย่างดี ไม่อยากรับรู้ถึงความสัมพันธ์อันสนิทสนมของทั้งสอง “ว่าแต่คุณเถอะ ไปทำอะไรเข้า ถึงได้งอนไปอีกรอบ” ‘อีกรอบ’ เขาคงล่วงรู้ถึงเรื่องราวบางส่วนมาก่อน ...เหมือนว่าเธอจะสนิทใจกับเพื่อนชายคนนี้  จนถึงขั้นยอมเปิดเผยเรื่องส่วนตัว สายตาคำถามของเพื่อนใหม่ให้ความรู้สึกจริงใจ จนอดไม่ได้ที่ต้องตอบคำถามนั้น “ผมก็ยังไม่แน่ใจเลยครับ เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมผิดนัดเธอ” เขาบอกออกไปอย่างเสียไม่ได้ “คือว่า.. วันนั้นผมติดธุระจริง ๆ เพราะเจ้านายให้ช่วยพา เอ่อ... เพื่อนของท่านที่ไม่สบายไปส่งที่บ้าน” คนฟังขมวดคิ้วทำท่าคิดหนักตาม ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ ไม่น่าจะมีผลให้นริศราเก็บตัวเงียบขรึมและซึมเศร้าลงขนาดนั้น สีหน้าทุกข์ตรมของเธอบอกให้รู้อย่างชัดแจ้งว่าถูกทำร้ายจิตใจ “เหรอครับ...” น่าจะมีเหตุการณ์อะไรสอดแทรกหรือประกอบเรื่องราวให้เลวร้ายยิ่งขึ้น “เอ้... นุ่นไม่น่าจะโกรธมากมายอะไรกับเรื่องแค่นี้” กันต์ธีร์สังเกตมองสีหน้ายุ่งของคู่สนทนา ซึ่งดูกลัดกลุ้มใจตามอย่างไม่น่าเชื่อ หรือว่า... เขาอาจไม่ใช่คนรักของเพื่อนสาวอย่างที่มารดาเธอบอกไว้ “ที่คุณนัดผมมาวันนี้....” เขาเอ่ยประเด็นของการนัดพบขึ้นมาลอย ๆ ยังไม่คลายความแปลกใจกับจุดประสงค์ของอีกฝ่าย คณิตทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ ถึงหัวข้อที่นำมาชักจูงเพื่อนใหม่ให้ออกมาพบ จนอดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงหัวเราะขบขันตัวเอง “อ้อ..ใช่ เกือบลืมไปเลยครับ” เขากลั้นอารมณ์ขบขัน แล้วว่าต่อไปอย่างอารมณ์ดี “เรื่องพี่สะใภ้ของคุณ ผมกับนุ่นปรึกษากันแล้วก็น่าแปลกอยู่ เพราะพี่ประวิทย์ปิดมือถือ และหายหน้าไปเลยตั้งแต่วันที่ไปบ้านของคุณ นุ่นลองโทรไปเช็คดูที่คอนโดฯ ส่วนตัวของเขาแล้ว เขาสบายดีแต่ท่าทีแปลกไปมาก ๆ” ชายหนุ่มสดับฟังคำอธิบายนั้นด้วยความรู้สึกแปลกแยกอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ด้วยเหตุการหายตัวไปของนุชจรี หากแต่เป็นระดับความสัมพันธ์ของคู่สนทนากับเพื่อนสาวของเขามากกว่า ดูเหมือนว่าเขาเกือบจะเป็นที่ปรึกษาในทุก ๆ เรื่องของเธอ “แล้วไงดีครับ” เขาถามต่ออย่างไม่รู้ว่าควรพูดอะไรที่ดีกว่า คู่สนทนาส่งยิ้มตอบกลับมาอย่างร่าเริง “ผมว่า ไปพิสูจน์ให้รู้เรื่องกันเลยดีกว่า ผมโทรไปเช็คที่อยู่ของคอนโดฯ นั่นมาเรียบร้อยแล้ว เรารีบไปกันเถอะ” กันต์ธีร์จับมองรอยยิ้มจากสีหน้าด้านข้างของคู่สนทนา ขณะกำลังขับรถพุ่งไปบนถนนโล่งโปร่งของเส้นทางเขตชานเมือง ไม่มีเหตุผลอะไรที่คณิตต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องราวเหล่านี้ หรือเพียงเพราะ... ต้องการพิสูจน์ความดีงามในตัวเองกับเธอ คอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองที่ประวิทย์พักอยู่ เข้มงวดด้วยระบบรักษาความปลอดภัย เจ้าหน้าที่สาวประชาสัมพันธ์ขมวดคิ้ว เมื่อเพ่งพิศอ่านชื่อสกุลของผู้มาติดต่อสลับกับข้อมูลผู้พักอาศัยบนจอคอมพิวเตอร์ “ตามรายละเอียดที่เจ้าของห้องแจ้ง ชื่อของคุณไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนที่สามารถเข้าพบได้” เธอเบนสายตากลับมายังผู้มาเยือน  “มีธุระอะไร บอกโน้ตไว้กับดิฉันได้นะคะ แล้วดิฉันจะแจ้งเจ้าของห้องให้ทราบอีกครั้ง” คณิตรู้สึกแปลกใจกับคำตอบ ซึ่งปฏิเสธการเข้าพบเพียงอ่านข้อมูลจากที่บันทึกไว้เท่านั้น “คุณจะไม่โทรไปถามเขาที่ห้องพักก่อนเหรอครับ” พนักงานสาวส่ายหน้า “ดิฉันเสียใจด้วยจริง ๆ ค่ะ เพราะทางเจ้าของห้องแจ้งล่วงหน้าเอาไว้ว่า ช่วงนี้ต้องการความเป็นส่วนตัว” ชายหนุ่มเงียบอึ้งไปกับคำตอบ จะว่าไป การเดินทางมาพบประวิทย์ในครั้งนี้ เพียงเพื่อเป็นข้ออ้างให้ได้พูดคุยสนทนากับเพื่อนชายในดวงใจของเธอเท่านั้น “สงสัยเราต้องนั่งรออยู่ที่นี่ จนกว่าพวกเค้าจะออกไปข้างนอกแล้วลงมาเองแล้วครับกันต์” เขาบอกเมื่อเดินกลับมาที่ล็อบบี้ ช่วงเวลาของการรอคอยนั้น คงยาวนานพอจะค้นหาความจริงบางประการที่ซ่อนอยู่ มันอาจจะดูไม่เข้าท่าที่สอดแทรกตนเองเข้ามากับปัญหาหัวใจของผู้อื่น หากเขาทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอตกอยู่ในห้วงทุกข์เช่นนั้น กันต์ธีร์ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง ด้วยมองไม่เห็นหนทางแต่แรกแล้วว่า จะสามารถเข้าถึงตัวประวิทย์ได้ด้วยวิธีนี้ คนหยิ่งทะนงอย่างเขาน่ะหรือจะยอมออกมาพบคนที่แทบไม่เคยรู้จัก “ลองโทรสายนอกเข้าไปดูไหมครับ” ห้วงอารมณ์นี้ จิตใจของชายหนุ่มร้อนรุ่มเกินกว่าจะมาเสียเวลากับปัญหาของพี่ชาย “น่าจะเป็นระบบอัตโนมัติ กดเข้าในห้องพักได้เลย” “เอางั้นเลยเหรอครับ” คู่สนทนาทำท่าคล้อยตาม จะยังไงก็ว่ากัน ด้วยว่าเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินอยู่มิใช่จุดประสงค์หลักของการนัดพบกันอยู่แล้ว “แล้วพวกเค้าจะยอมลงมาพบเราเหรอ” “ผมจะลองดูก่อน” ชายหนุ่มไม่รอช้ารับกระดาษโน้ตที่มีหมายเลขโทรศัพท์และเลขที่ห้องพักจากมือเพื่อนใหม่ แล้วรีบกดโทรออก ขอให้ได้แน่ใจว่าการหายตัวไปของนุชจรีด้วยเหตุเพราะเธอปันใจให้ชายอื่น ขอเพียงได้รับคำยืนยันจากปากของเธอ เพื่อให้ปัญหาอันค้างคาทั้งหมดจบสิ้นลง ทั้งเขาและบิดาต่างมีความเห็นว่า เกียรติก้องน่าจะได้พบกับคู่ครองที่ดีงามและเพียบพร้อมกว่าเธอ ระบบโทรศัพท์ตอบรับอัตโนมัติให้กดเข้าหมายเลขห้องดังคาด สัญญาณในห้องพักดังต่อเนื่องอยู่นาน กว่าที่เจ้าของห้องจะยอมรับสาย “โหล...” ได้ยินเสียงตอบกลับมางัวเงีย เขารีบถามออกไปทันที “นั่นห้องพี่ประวิทย์ใช่ไหมครับ” สุ้มเสียงที่ไม่คุ้นหูทำเอาเจ้าของห้องหายง่วง ถามเสียงแข็งกลับไป “ใช่ นายเป็นใคร” คนโทรไปนิ่งอึ้งอยู่อึดใจหนึ่ง รู้สึกหวาดหวั่นจนต้องเหลือบมองไปยังคนนั่งข้าง “ผมกันต์ครับพี่ประวิทย์” เขาตอบเสียงเย็น “กันต์ที่เป็นเพื่อนของนุ่นไงครับ” ประวิทย์อ้าปากค้างด้วยอาการคาดไม่ถึง ขยับตัวลุกจากเตียงดึงแขนข้างที่โอบรัดร่างอรชรอยู่ออก “นายมีธุระอะไร” เขาถามกลับอย่างหงุดหงิด หมอนี่คงได้หมายเลขโทรศัพท์ติดต่อเขามาจากญาติสาว เธอคิดอย่างไรกันจึงเที่ยวเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวของเขากับคนอื่น “แล้วนั่น นุ่นให้เบอร์โทรฉันกับนายไปเหรอ” ปลายสายนิ่งอึ้งไปอีกพัก หวั่นเกรงว่าความไม่พอใจนั้นอาจก่อความเดือดร้อนรำคาญใจให้กับเธอ “เอ่อ.. ไม่เชิงหรอกครับ” เขาอ้ำอึ้งคิดหาคำปฏิเสธ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจรีบโยงเรื่องเข้าประเด็น “ขอโทษด้วยครับที่โทรมารบกวน ผมแค่อยากพบนุชจรี” ชายหนุ่มเกือบหยุดหายใจเมื่อได้ยินชื่อนั้น ก่อนจะเบนสายตามองกลับไปยังร่างขาวเนียนที่ยังหลับงัวเงียอยู่ กันต์ธีร์ติดต่อมาเพื่อติดตามหาหญิงสาวผู้เป็นญาติสนิทดังคาด กว่าสัปดาห์ที่เขาพาเธอหลบลี้หนี้หน้าผู้คนมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ รสสวาทอันน่าหลงใหลจากเธออาจกำลังนำความเดือดร้อนคืนกลับมา “พวกเราคิดว่าเธอน่าจะอยู่กับพี่ประวิทย์” อีกฝ่ายเสริมขึ้นอีก เมื่อเห็นเขาเงียบเสียงไป “เพราะหายตัวไปตั้งแต่วันที่พี่ไปบ้านผม” ประวิทย์ไม่รู้ว่าควรจะออกปากยอมรับหรือปฏิเสธ ด้วยว่า หลายวันที่ผ่านมาเขาหลงมัวเมาอยู่ในบ่วงสวาทกับเธอจนเกือบหลงลืมทุกสิ่ง ซึ่งก็ไม่น่าจะถือว่าเป็นการกระทำผิด ในเมื่อเธอสมยอมอิ่มอกอิ่มใจไปกับเขา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันนะ เธอสมัครใจมาด้วยเอง” เขายอมรับออกไปอย่างไม่ทันคิด ถ้อยคำและน้ำเสียงแข็ง ๆ ทำเอาหญิงสาวแว่วได้ยิน ลืมตาตื่น “ผมรู้ครับ” อีกฝ่ายกล่าวเสียงเย็น ในที่สุด นุชจรีก็อยู่กับเขาจริงดังคาด “และไม่ได้กล่าวโทษพี่ประวิทย์หรอกครับ แค่อยากจะคุยกับเธอซักสองคำ พี่ช่วยบอกให้หน่อยครับว่า ลงมาพบผมที ผมมาคนเดียว รอเค้าอยู่ที่ล็อบบี้ข้างล่างแล้ว และคงรบกวนเวลาเค้าไม่นาน” ประวิทย์วางสายไปเงียบ ๆ ก่อนจะเบนสายตากลับไปที่หญิงสาวอีกครั้ง ร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอยังอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่งใต้ผ้าห่ม นุชจรีทำหน้าตื่นส่งสายตาคำถามกลับมา “ใครโทรมาคะ” ฟังจากน้ำเสียงของกันต์ธีร์ การหายตัวไปของเธอไม่น่าจะส่งผลร้ายแรงแต่อย่างไร เขาคงเพียงต้องการถามไถ่ทุกข์สุขของญาติสาว “นายกันต์” เขาบอกพลางสังเกตมองเธอ “เค้าบอกว่า รอเธออยู่ที่ล็อบบี้ข้างล่าง ให้ลงไปพบหน่อย”. หญิงสาวเบิกตาโพลงหวาดกลัวจับใจ เดาไม่ออกเลยว่าเกียรติก้องจะทำหน้าอย่างไรเมื่อรู้ชัดว่าเธอพบรักใหม่ที่ดีกว่า “ก..กันต์มาเหรอคะ” เธอกลืนน้ำลาย ถามย้ำอีกคำอย่างยากเย็น “มา...กับใครคะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วมอง “เค้าบอกว่ามาคนเดียว” ไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดนุชจรีจึงต้องหวาดผวาต่อการเผชิญหน้ากับครอบครัว คงมิใช่เป็นความผิดร้ายแรงแต่อย่างไรกับค่านิยมสมัยใหม่ที่จะมีความสัมพันธ์กับคนรักโดยปราศจากการแต่งงาน “ทำไมต้องทำหน้าตกใจซะขนาดนั้น” เขาซักอย่างไม่เข้าใจ ขณะทิ้งกายนั่งลงข้างเธอ “จู่ ๆ เธอก็เล่นหายตัวมากับฉันแบบนี้ พวกญาติ ๆ เธอเค้าก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา” นุชจรีกลืนน้ำลาย คิดทบทวนอย่างลังเลใจ หวังว่าเกียรติก้องคงไม่โผล่มาเปิดโปงความสัมพันธ์เดิม ๆ ให้เป็นปัญหา ชีวิตในวันนี้สุขสบายเกินกว่าจะยอมกลับไปลำบากกับเขาอีก “จะกลัวอะไร หื่อ” เสียงของชายหนุ่มห้วนกว่าที่ผ่านมา “ลงไปบอกเค้าว่าเธอสบายดี แค่นั้น ไปสิ ขี้เกียจลุ้น” น้ำเสียงแข็ง ๆ ดุจคำสั่งของประวิทย์ ทำให้หญิงสาวต้องลุกไปสวมเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่างอย่างจำยอม จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 11:25:05

ความคิดเห็นที่ 3 ห้องโถงชั้นล่างของอาคารที่พักอาศัยกว้างขวางโอ่อ่า บริเวณล็อบบี้ใกล้เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ปรากฏร่างของชายหนุ่มสองคนนั่งรออยู่ หัวใจของหญิงสาวกระตุกเมื่อกวาดมองไปเห็นพวกเขา กันต์ธีร์จับมองเรือนร่างสวยเพรียวของอดีตว่าที่พี่สะใภ้ที่กำลังย่างกายใกล้เข้ามาด้วยท่าทีหวาด ๆ เธออยู่ในชุดเสื้อสายเดี่ยวและกางเกงขาสั้นเหมือนอย่างนุชจรีคนเดิม หากแต่สวยงามและมีสีสันกว่า ฝีเท้าแลเชื่องช้าทุกขณะเมื่อเหยียบย่างลงบนพรมแล้วค่อย ๆ หย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามเขา “ก..กันต์มาคนเดียวเหรอ” เธอเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วหวิว ขณะไล่สายตาไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มอีกคนซึ่งไม่รู้จักกัน รู้สึกประหลาดใจเมื่อผู้ติดตามมากลับเป็นน้องชายของอดีตคนรักซึ่งไม่ใคร่จะใส่ใจเธอมาก่อน “อย่าบอกนะว่า จะมาพานุชกลับไป นุชไม่กลับไปหรอก” เธอรีบบอกก่อนจะเป็นฝ่ายถูกต่อว่า วางท่าทางและน้ำเสียงต่อต้านความรู้สึกผิดในจิตใจ “นุชไม่มีวันจะกลับไปอยู่ไอ้บ้านโสโครกนั้นอีกแล้ว” กันต์ธีร์ถอนใจเบา ๆ กับวาจาที่ได้ยิน จนถึงวันนี้เขายังไม่อยากเชื่อเลยว่า นุชจรีจะอาจหาญติดตามมากับชายผู้ซึ่งเพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียว “อยู่ที่นี่สบายจะตาย ได้กินของอร่อย งานบ้านไม่ต้องทำ อยากได้อะไรพี่ประวิทย์ก็ซื้อให้” เธอว่าต่ออย่างไม่ละอาย ในเมื่อเธอไม่ได้เป็นฝ่ายผิด เขาต่างหากที่ผิด ผิดที่ไม่สามารถดูแลเธอให้สุขสบายเหมือนอย่างที่วาดฝันไว้ได้ ช่วงหลัง ๆ มานี้ เกียรติก้องเฉยเมยเย็นชาจนความรักที่เคยเบ่งบานเหี่ยวเฉาลง “ดูที่พักสิ สวยงามหรูหราติดแอร์ มีเตียงนุ่ม ๆ ให้นอน” “เดี๋ยว” คำพูดต่อไปของหญิงสาวสะดุดอยู่ในลำคอกับเสียงที่เหมือนตะคอกนั้น กันต์ธีร์เพ่งมองวงหน้าตื่นของอดีตพี่สะใภ้ไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “พูดใหม่ซิ” เขาบอกพลางโน้มตัวเข้าไปจ่อโทรศัพท์ไว้ตรงหน้า หญิงสาวเบิ่งตาโตมองกลับมาอย่างไม่เข้าใจ “อ..อะไรนะกันต์” “พูดใหม่อีกที ให้เหมือนเมื่อกี้เลยนะ” เขาบอกย้ำด้วยสายตา นุชจรีจับมองโทรศัพท์มือถือเบื้องหน้าซึ่งคงกดระบบอัดเสียงไว้แล้วสลับกับใบหน้าขรึมของชายหนุ่ม ช่างเป็นวิธีการที่ดีนัก มันคือการบอกลาอย่างไม่ต้องเผชิญหน้า เพื่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเกียรติก้องจบสิ้นลง “นุชไม่มีวันจะกลับไปอยู่กับพี่ก้องอีกแล้ว เกลียดไอ้บ้านโสโครกอย่างกับบ้านผีสิงนั่น งานบ้านก็เยอะแยะทำเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักหมด อยู่ที่นี่ดีจะตาย แฟนใหม่ของนุชเค้าให้นุชได้ทุกอย่าง อย่างที่พี่ก้องไม่มีวันจะให้นุชได้....” “ไม่ ไม่จริง” เกียรติก้องแย่งโทรศัพท์มือถือจากมือน้องชาย เควี้ยงลงกับพื้นไม้ก่อนจะทันฟังเสียงที่บันทึกไว้จนจบ ทำเอาเจ้าของเครื่องผวา รีบวิ่งไปคว้ามันกลับมาแทบไม่ทัน “เอ๊ย นี่มันของคุณช....” เสียงโวยวายของเขาสะดุด เมื่อต้องหลบของชิ้นหนึ่งที่ลอยละลิ่วตามมา เกียรติก้องตามไปดึงคอเสื้อน้องชาย แล้วกระแทกร่างนั้นอัดเข้ากับประตู “โอ๊ย” เขาจุกจนพูดไม่ออก ลมหายใจแทบจะหยุดลงเมื่อรู้สึกว่ามีมือแข็ง ๆ กดเข้าที่ลำคอ “นายหลอกฉัน นายเอาเสียงใครมาเลียนแบบนุช” “เอ๊ย ปล่อย” ผู้เยาว์กว่าดิ้นรนร้องเสียงหลง พยายามง้างนิ้วมือที่กำลังบีบคอเขาอยู่ออก “นายนั่นแหละหลอกตัวเอง ฟังก็รู้ชัดแล้วว่าเป็นเสียงนุช” ประโยคนั้นช่วยให้เกียรติก้องปล่อยมือจากเขาให้ทรุดลงไปกองกับพื้นห้อง แล้วหันไปทุบผนังไม้ข้างเสาแทน “ไม่โว้ย ไม่จริง นุชไม่มีวันทำแบบนั้น” เขาตะโกนก้อง แล้วรัวกำปั้นต่อไปอย่างไม่ยอมหยุด ...เป็นไปไม่ได้ แม้ว่านุชจรีจะมิใช่กุลสตรีอย่างที่เขาต้องการ หากเธอก็ไม่น่าจะมีใจให้ชายอื่น ภายในห้องสั่นสะเทือนไปด้วยแรงหมัดของชายหนุ่ม ข้อนิ้วมือทั้งสองข้างของเขากำลังมีเลือดซึมออกมา พร้อม ๆ กับช่องของผนังไม้ที่เริ่มเป็นรูทะลุ กันต์ธีร์ทอดมองอาการคลุ้มคลั่งของพี่ชาย อาจจะเป็นการใจร้ายเกินไปที่ใช้วิธีการอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ หากเขาก็ร้อนใจเรื่องของนริศราเกินกว่าจะมาละเอียดลออกับหัวใจของเกียรติก้องได้อีก คืนนี้แล้วสินะที่เขาจะมีโอกาสได้พบเธอ เพื่อสะสางปัญหาวุ่น ๆ ของหัวใจตัวเอง ............................................. 33...ค่ำคืนหนึ่ง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12606002/W12606002.html แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 55 08:38:50 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 11:25:44

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ de janeiro เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป เหมือนลมพัดค่ะ คุณ GTW แนวคิดเรื่องประวิทย์นี้  เอามาจากวันที่วีเริ่มต้นหัดเขียนนิยาย แล้วเกิดความรู้สึกว่า เอ้ มามัวนั่งรอเฝ้าแฟนกลับบ้านอยู่ทำไม ในเมื่อชีวิตยังมีความเพลิดเพลินอื่น ๆ ให้ทำอยู่ 555 กรณีประวิทย์นี้  ความคิดของเขาคงต้องแยกเป็นสองกรณี คือ อารมณ์หลงหญิง  กับ  คิดได้ว่า ไม่ควรเป็นทุกข์กับเรื่องนริศราอีกต่อไป คุณ มิสพรหล้า ไม่อยากบอกเหมือนกันค่ะว่า บรรดาตัวละครทั้งหมดในเรื่องนี้ คนเขียนชิงชังยุพินมากที่สุด เพราะเธอไม่ใช่เด็ก ๆ ขาดความยั้งคิดเหมือน "ประวิทย์" อย่าง "ชาญ" นี้แม้จะมีจุดเสีย   แต่เค้ามีความเมตตาและความรักอย่างมากมายแก่ผู้อื่น ขณะที่ยุพิน  เคยดำเนินชีวิตผิดครรลองคลองธรรม ปัจจุบันยังไม่มีจิตใจที่เมตตาผู้อื่นเอาเสียเลย อย่างไรก็ดี  ท้ายเรื่องเธอจะสำนึกได้ค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 11:26:34

ความคิดเห็นที่ 5 อั้ยยะ  สงสารก้องเกียรติจังเลยค่ะ ขอให้พบเจอหญิงสาวที่ดีนะ และหวังว่าประวิทย์จะดูแลนุชให้สมกับที่เธอรักเธอหลง ^^ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 11:55:11

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นบทที่เครียดมาก และทำให้คู่นุ่น/กันต์ จางไปชั่วคราว ผมแรกที่นุช โผล่มา ผมก็ไม่คิดอะไรมาก นอกจากความรู้สึกแปลกๆ กับผุ้หญิงคนนี้ กับภาพที่แสดงออกทางอารมณ์อย่างตรงไปตรงมา จนออกน่ารักเสียด้วยซ้ำ แืบจะไม่คิดอะไร แต่รู้สึก เหมือนคนเขียน ก็พยายามบอกอะไรบอกอย่าง(แบบเนียนๆ ชนิดไม่ตั้งใจอ่านอาจมองข้ามไป) ว่า หนูนุช จะสามารถออกมา ในแบบนี้ ได้ และไม่คิดว่า เธอ จะกระชากอารมณ์คนอ่านได้ขนาดนี้ แม้แต่บทที่แล้ว ผมก็ยังพยายามคิดว่าจะพลิกล็อค แต่สุดท้ายก็เป็นไปตามคาด แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดหนูนุชนะครับ (ความรู้สึกส่วนตัว) เพราะเธอก็มีเหตุผลของเธอ แม้ว่าจะฟังไม่ค่อยขี้น และไม่เห็นด้วย) แต่อย่างน้อยเธอก็พยายามตามประสาเธอ อย่างน้อยเธอก็ไม่ใช่ฆาตรกร (อาจใช่หากมองว่า เป็นฆาตกรทางความรู้สึก) ส่วนนายก้อง ผมคิดว่าผมเข้าใจเขา บางคนอาจจะคิดว่า เขาออกอาการมาก แต่เรื่องแบบนี้ ไม่เจอกับตัวเอง ไมมีวันเข้าใจ ว่ามันเจ็บ และทรมาน ขนาดไหน เมื่อเจอแบบนี้ หมายความว่า ถ้าตามหลักเหตุผลและตรรกศาสตร์ ควรทำแบบโน้นนี้...จึงจะถูก เสียดายว่า ใจคนเรามันนอกเหนือเหคุปลและตรรกศาสตรฺ พอนำมาเขียนเป็นนิยาย สะท้อนเรื่องแบบนี้ออกมา ไม่ว่าจะตรงหรืออ้อม และ/หรือ ไม่ตั้งใจ ทำให้เป็นเรื่องที่น่าติดตาม ว่าตัวละครจะแก้ปัญหา (ตามแบบฉบับ)ของพวกเขาอย่างไร โดยผ่านการร้อยเรียงผสมผสานตัวอักษร(เป็นงานศิลปะ) ใช้ตัวอักษรแทนสี ในเหคุการร์แทนภาพวาด ทรมานเพราะรักมันทรมานยิ่งกว่าการฆ่าจริงๆ เรียกว่า ตายได้ตายไปแล้ว เพราะมันอยู่นอกเหนือเหตุผล แต่นี่ล่ะคือมนต์ขลัง  แรงจูงใจมหาศาล ทั้งด้านบวก และด้านลบ ของคำว่า ความรัก หว่าย..คุยเพลิน จนเพ้อเจ้อ ไปแล้วเรา เผ่นล่ะครับ.................. ^__^........... ^__^........... แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 21:18:25 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 21:07:34

ความคิดเห็นที่ 7 เอาใจช่วยก้องให้ผ่านวิกฤตินี้ไปได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 17:20:50

ความคิดเห็นที่ 8 อยู่ด้วยกันก็ทะเลาะกัน เค้าไปดีแล้วก็ปล่อยเค้าไปเหอะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 19:53:10

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนนี้ คนที่น่าสงสาร น่าจะเป็นประวิทย์ เพราะเข้าใจว่า นุช เป็นญาติกับก้อง(ซึ่งที่จริงเป็นแฟน) แต่ชอบตอนนี้คะ ชอบคณิต (แอบอิจฉานุ่น ที่มีเพื่อนน่ารักแบบนี้) จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 09:45:43