บ้านข(น)ม (ShortShortStory นิทานโชกเลือด)
|
 |
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ฮาน ยังจำภาพนั้นได้ติดตา ภาพที่พ่อนั่งก้มหน้าอยู่ข้างเตียง พ่อกุมมือแม่เอาไว้มั่น กล่าวคำสัญญาว่าจะดูแลพวกเขาสองพี่น้องเป็นอย่างดี ก่อนที่แม่จะจากไป จากไปตลอดกาล ด้วยความโหดร้ายของป่าที่รายล้อมอยู่รอบบ้าน ป่าที่มนุษย์เรียกกันว่าสังคม
สังคมที่มีอันตรายซุกซ่อนอยู่ทุกย่างก้าว อันตรายยิ่งกว่าป่าใดใดที่เคยมีมา
ฮาน เราคงต้องลำบาก แต่ขอให้ลูกจงอดทน เพื่อน้องสาวของลูกด้วย
ตอนนั้นเขาพยักหน้า และโดยไม่รู้ตัว ตัวเขาในปัจจุบันก็พยักหน้าเช่นกัน เขากำลังยืนแอบมองลอดช่องประตูที่แง้มเอาไว้เล็กน้อย ประตูที่กลอนถูกพังไปเมื่อนานมาแล้ว และไม่เคยได้รับการซ่อมแซม ประตูที่ไม่อาจขวางกั้นเขาจากสิ่งใด ไม่ว่าจะเป็นความยากลำบาก ความอดอยาก ความรุนแรง ความเลวร้าย และกลิ่นเหล้าผสมราคาถูกที่ไม่เคยจางหายไปจากภายในบ้าน
พ่อของเขา 'บางครั้ง ฉันคิดว่าเขาคือพ่อมดปลอมตัวมา พ่อมดที่คิดจะจับพวกเขาสองพี่น้องกินเป็นอาหาร' กำลังนั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนเหมือนเคย พ่อเริ่มดื่มหลังจากที่แม่จากไปไม่นาน พ่อพยายามดิ้นรน แต่กลับยิ่งหลงทาง พ่อพ่ายแพ้ให้กับป่าข้างนอกนั่น และพอการดื่มเริ่ม มันก็มีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดป่าร้ายก็แตกกิ่งก้านที่หงิกงอของมันเข้ามาภายในบ้าน
ฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ
เพื่อนร่วมวงยิ้มเยาะ ก่อนลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินตรงมา ดูเหมือนพ่อก้มหน้าลงเล็กน้อย เขาจำชายคนนี้ได้ จำใบหน้าที่แดงก่ำ กลิ่นเหล้า จำสิ่งที่เขาเคยถูกกระทำ จำในสิ่งที่เขาไม่เคยอยากจำ
ภาพสุดท้ายก่อนที่ประตูห้องของเขาจะถูกปิดลง พ่อกำลังเริ่มนับเหรียญที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ เงินที่พ่อเอาไว้ใช้เลี้ยงดูพวกเขาสองพี่น้อง หลังจากที่ใช้พวกมันส่วนใหญ่จ่ายเป็นค่าเหล้าไปแล้ว
ชายคนนั้นกำลังตรงมายังห้องของเขา ห้องที่ไม่มีกลอนประตู ห้องที่ไม่อาจปกป้องเขาจากความเลวร้ายของมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในป่าข้างนอกนั่นได้
ฮาน หลับตาลง พ่อกำลังหลงทาง สิ่งที่เขาต้องรีบทำคือหาทางพาพ่อกลับบ้าน บ้านที่หอมหวาน บ้านที่เต็มไปด้วยความรัก บ้านที่ประกอบขึ้นมาจากขนมนานาชนิด บ้านของครอบครัว
เหรียญเงินที่พ่อเดินตามไปนั้น จะยิ่งพาพ่อให้หลงเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ เขาต้องเตือน ต้องหาเส้นทางที่ถูกต้อง ต้องหาก้อนหิน หาเศษขนมปัง ที่พวกเขาสองพี่น้องโปรยทิ้งเอาไว้ ก้อนหินของแม่ กับขนมปังที่แม่อบใหม่ๆ ความสุขของการได้อยู่ร่วมกันภายในบ้านที่สร้างขึ้นจากความรัก
เขาหลับตายืนอยู่หลังประตู รอคอยสิ่งเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น เงียบ มันมีแต่ความเงียบ ก่อนจะมีเสียงบางอย่างดังมาจากอีกห้องที่อยู่ถัดไป ห้องของ เกรท น้องสาวที่แสนน่ารักของเขา
ห้องที่เขาเคยเข้าใจว่ากลอนประตูยังคงอยู่ดี แต่มันคงไม่ใช่อย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว เขาลืมตาขึ้น มันลุกวาวอยู่ในความมืดมิด
'พอกันที'
เขารีบวิ่งไปหยิบมีดปลายแหลมที่ซ่อนไว้ออกมา ไม่มีก้อนหิน ไม่มีเศษขนมปัง ให้เดินตามอีกต่อไปแล้ว มันมีแค่ป่า กับมนุษย์ที่เป็นยิ่งกว่าสัตว์ มนุษย์ที่กัดกินกันเองเพียงเพื่อความพอใจ มนุษย์ผู้ไม่เคยอิ่ม เขากระชับมีดในมือก่อนเปิดประตู แล้วก้าวออกไปสู่ป่า
บ้านขนมหวานหลังน้อยค่อยๆ จางหายไปจากความฝันของฮาน
| จากคุณ |
:
zoi  
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 ก.ย. 55 12:10:39
|
|
|
| 
