ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) อีนิกม่าพาโจเซฟ เอสตราเดี้ยนขึ้นลิฟท์มายังชั้นสี่ ชายสวมหน้ากากในชุดเสื้อกั๊กเดินมายังหน้าห้องหนึ่ง แน่นอนว่ามันคือ ห้องแห่งความกลัว เบื้องหน้าที่เห็นห้องนี้เป็นเช่นเดียวกับห้องธรรมดา ไม่มีอะไรผิดแปลก อาจจะมีเพียงป้ายด้านหน้าที่บอกว่า “ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาตเท่านั้น” “ท่านเอสตร้าเดี้ยนขอรับ ข้าน้อยขอทวนเรื่องของห้องนี้นะขอรับ” อีนิกม่าพูดขึ้นมา “ห้องแห่งความกลัวนี้ เป็นห้องที่อนุญาตให้เข้าไปเพียงผู้เดียว ท่านจะพกพาสิ่งใดไปด้วยก็ได้ โดยจะต้องอยู่ในห้องนี้ให้ได้ครบเจ็ดวัน หากทำสำเร็จทางตึกพิศวงจะมอบรางวัลให้ท่านหนึ่งล้านเอสเทอร์” บุรุษไร้ซึ่งความกลัวในชุดคลุมยาวนิ่งฟัง ถามกลับว่า “ข้าสงสัยอย่างหนึ่ง ตอนท่านฮอลโลว์เข้าไปแล้วเกิดเสียสติจนทนไม่ไหว ในตอนนั้นพวกท่านทราบได้อย่างไร” อีนิกม่าเหมือนจะยิ้ม แต่คงเอสตราเดี้ยนคงมองไม่ออก เพราะมีหน้ากากบดบัง “นี่เป็นหนึ่งในความพิศวงของตึกพิศวงของเราขอรับ ทางเรามีวิธีที่สามารถทราบได้อย่างแน่นอน รับรองว่าเมื่อไรที่ท่านไม่ไหว อยากยอมแพ้จริง ๆ ทางเราจะนำท่านออกมาจากห้องขอรับ” โจเซฟ เอสตราด้าจ้องมองเขา แววตาแน่วแน่ดุดันไร้ซึ่งความกลัวสมฉายา เขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมั่นใจต่อว่า “ข้าพร้อมแล้ว” พร้อมกระชับกระเป๋าสัมภาระที่พกพามามั่น อีนิกม่าผงกศีรษะ เอากุญแจพวงใหญ่ที่ถือว่าด้วยไขปลดล็อกหลายขั้นที่ประตูห้อง แล้วค่อยพูดว่า “ขอเชิญเข้าสู่ห้องแห่งความกลัวขอรับ” ทันทีที่เอสตราเดี้ยนเดินเข้าไป ประตูที่ถูกปิดปัง บุรุษไร้ซึ่งความกลัวมองดูบรรยากาศโดยรอบภายในห้อง ซึ่งห้องนี้ก็ไม่ได้แตกต่างกับห้องพักปกติสักเท่าไรนัก มีตู้เตียงไว้ให้พร้อม เพียงแต่ไม่มีหน้าต่าง ทางออกเดียวคือประตูที่เข้ามาเท่านั้น แสงไฟในห้องมาจากโคมไฟที่อยู่สองด้านทางมุมห้อง ทั่วพื้นที่ห้องนี้มองไปยังไม่มีอะไรที่เป็นต้นเหตุแห่งความน่ากลัวได้ มันน่ากลัวตรงไหน โจเซฟ เอสตราเดี้ยนครุ่นคิด สำหรับเขาที่ผ่านโลกแห่งความน่ากลัวมาหลากหลายชนิด ห้องแห่งความน่ากลัวของตึกพิศวงนี้กลับทำให้เขาอยู่เฉย ๆ “ไม่มีกลิ่นอายของปีศาจหรือวิญญาณ” เขาพูดขึ้น ระดับบุรุษไร้ซึ่งความกลัว ทันทีที่ผ่านสถานที่ใด จะสามารถรับรู้กลิ่นอายพวกนี้ได้ ทว่า ไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อ แสงไฟในห้องก็ดับลงอย่างไม่รู้สาเหตุ ความมืดมิดเข้าครอบงำทั่วทั้งห้องทันที เนื่องจากห้องนี้ไม่มีช่องทางอื่นนอกจากประตู พอไร้แสงสว่างอย่างนี้ มันมืดมิดจนมองไม่เห็นอะไร สีหน้าของโจเซฟ เอสตราเดี้ยนยังเฉย ๆ “ความมืดหรือ” เขาพูดกับตัวเองทั้งที่ยังมองอะไรในห้องไม่เห็น “นั่นสินะความมืดเป็นสิ่งแรก ๆ ที่หลายคนกลัว ” เขาหยิบของสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋า “ แต่ไม่ใช่กับข้า” เมื่อของที่เอสตราเดี้ยนถูกนำออกมา มันก็เปล่งประกายสร้างแสงสว่างทันที “ถ้ามืดก็ทำให้สว่างซะสิ” สิ่งที่เขานำออกมาคือ แท่งเรืองแสงหลายแท่ง ซึ่งพอรวมกันมาก ๆ ความสว่างก็ทำให้ความมืดที่ปกคลุมจางหายไป รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฎที่มุมปากของบุรุษในชุดคลุม แค่ความมืดทำอะไรเขาไมได้อยู่แล้ว ผ่านไปช่วงหนึ่งยังไม่มีอะไรผิดปกติ เอสตราเดี้ยนจึงไปนอนพักบนเตียง เวลาผ่านไปสองชั่วโมงภายใต้ความมืดที่มีเพียงแสงจากแท่งเรืองแสงนี้ เอสตราเดี้ยนทำเพียงนอนพัก ไม่วิตกกังวลอะไร “อย่าบอกนะว่าห้องแห่งความกลัวจะมีแค่นี้” เขาพูดขึ้นลอย ๆ พลางดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมร่างตัวเอง แต่ว่าเขารู้สึกแปลก ๆ เหมือนมี “บางสิ่ง” อยู่ภายใต้ผ้าห่ม บุรุษไร้ซึ่งความกลัวก้มมองลอดภายในผ้าห่มที่ตัวเองคลุม เขาต้องสะดุ้งเมื่อเห็นบางสิ่งในนั้น ภาพที่เขาเห็นเป็นเด็กหน้าขาวซีดไร้แววตา สีหน้าไร้สีสัน ทว่ายังไม่หมดแค่นั้น พอเขาเงยหน้ามองขึ้นด้านบนนอกผ้าห่ม ก็พบว่ามี “อีกบางสิ่ง” กำลังก้มหน้ามองเขาอยู่ เป็นผู้หญิงหน้าขาวซีดสีหน้าไร้สีสันเช่นกัน “เฮ้ย!” เอสตราเดี้ยนร้องออกมา รีบกลิ้งตัวไปด้านข้างเตียงเพื่อหลบหนีโดยเร็ว จากนั้นก็รีบชันตัวลุกขึ้น ค่อยพูดขึ้นว่า “ออกมาแบบนี้เลยหรือ ไม่คาดคิด” แต่เขาก็ไม่หนีไปไกล ซ้ำยังไม่เกรงกลัวกับเด็กและผู้หญิงหน้าไร้สีทั้งสองตนนี้ด้วย ซึ่งทั้งสองก็ไม่ได้นิ่งฟัง พวกมันต่างคืบคลานเพื่อเข้าหาเขา คืนคลาน พวกมันคืบคลานจริง ๆ เพราะแทนที่จะลุกเดินเพื่อไปได้เร็ว กลับคลานเชื่องช้า กระดืบกระดืบเข้าหาไป เมื่อไรจะถึงเนี่ย เอสตราเดี้ยนมองพวกมัน ส่ายศีรษะเล็กน้อย ความน่ากลัวไม่มีให้เห็นในสีหน้าของเขาแม้แต่น้อย หัวเราะในลำคอครั้งหนึ่ง ค่อยหยิบสิ่งของออกมาจากกระเป๋าของตน เป็นหนังสือเล่มหนึ่ง เขาพลิกหน้าเปิดหนังสือเล่มนี้อย่างรวดเร็ว แสงไฟจากแท่งเรืองแสงที่มีน้อยนิด ยังเพียงพอที่ทำให้เขาเห็นเนื้อหาของหน้าหนังสือที่อยู่ข้างใน จูออน นี่เป็นหัวข้อในหน้าที่เปิด จากนั้นเอสตราเดี้ยนก็ท่องบทคำสวดอะไรบางอย่างในหน้านั้น คำสวดถูกพ่นออกมาทีละคำ ทั้งหมดต่างรวมกันวงล้อมรอบเด็กและผู้หญิงหน้าไร้สีสันอย่างง่ายดาย เพราะพวกมันดันคลาน เมื่อคำสวดล้อมรอบจนครบถ้วน ปรากฎหลุมดำอันมืดมิดใต้ร่างของสองตนคืบคลาน หลุมดำนั้นดูดร่างทั้งสองลงจนหายไปอย่างฉับพลัน คืบคลานเชื่องช้าอย่างนี้ไม่มีทางหนีพ้นแรงดูดนี้อยู่แล้ว “หึหึ บังอาจทำให้ข้าตกใจ แต่แค่นี้ทำให้บุรุษไร้ซึ่งความกลัวอย่างข้ากลัวไม่ได้หรอก ผีอย่างพวกเจ้าข้ามีวิธีจัดการอยู่แล้ว” สำหรับเอสตราเดี้ยนผู้แสวงหาความน่ากลัวแล้ว ภูตผีปีศาจเขาเจอกันเป็นเรื่องปกติ เขาจึงได้ศึกษาและหาวิธีจัดการไว้พร้อม โดยหนังสือที่เขานำออกมาใช้เป็นหนังสือที่เทพหมอผี ฮอลโลว์เขียนไว้ เป็นบันทึกภูตผีปีศาจที่เคยเจอมาในพื้นพิภพ มีทั้งหมดข้อมูลและวิธีจัดการบอกไว้โดยเสร็จสรรพ “ท่านฮอลโลว์คงไม่ได้พลาดท่าให้ผีพวกนี้อยู่แล้ว” เอสตราเดี้ยนพูดขึ้นต่อ “ดูท่าต่อไปคงมีอะไรที่น่ากลัวกว่านี้แน่ น่าสนุกไม่น้อย” รอยยิ้มอันพึงพอใจเริ่มปรากฎออกมาที่มุมปาก แต่ถึงปากเขาจะพูดแบบนั้น เจ้าตัวกลับเดินไปที่เตียงและนอนลงต่อ ไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวว่าจะมีผีโผล่มาอีกแม้แต่น้อย แล้วเขาก็หลับตาลง ดูเหมือนครั้งนี้เอสตราเดี้ยนคงคิดจะนอน เพราะหลังจากเปลือกตาปิดลง เขาก็นิ่งคล้ายเข้าสู่นิทราแล้ว บุรุษไร้ซึ่งความกลัวนอนหลับยาวต่ออีกหลายชั่วโมง เป็นโชคดีที่ในช่วงเวลาที่เขาหลับอยู่นี้ไม่มีภูตผีอะไรเข้ามาระราน ไม่สิ ไม่ระรานเฉพาะภายนอก เพราะเมื่อเขาหลับลง ก็พบว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ แต่ในความฝันของเขากลับมีคนผู้หนึ่งแอบแฝงเข้ามาในความฝันด้วย คนผู้นี้ใส่หมวก สวมเสื้อลายขวางสีดำสลับแดง ใบหน้าเป็นแผลแดงทั่วทั้งหน้า ที่มือสวมใส่ถุงมือที่มีใบมีดที่นิ้ว เมื่อชายหน้าแผลนิ้วใบมีดนี้ปรากฎในฝันของเอสตราเดี้ยน มันก็ทำร้ายผู้คน ใช้นิ้วใบมีดเฉือนฆ่าผู้คนในฝันทั้งหมด จะมีเพียงเอสตราเดี้ยนเท่านั้นที่มันยังทำอะไรไม่ได้ บุรุษไร้ซึ่งความกลัวในความฝันมองมันที่อยู่เบื้องหน้า สีหน้าของเขายังไร้วี่แววของความกลัว ไม่ได้ตกใจกับการปรากฎตัวของชายผู้นี้ เขาพูดขึ้นกับชายผู้แอบแฝงมาในความฝันของเขาว่า “เจ้าคงเป็นปีศาจความฝันสินะ ถึงได้เข้ามาในความฝันของข้าตอนนี้” ชายหน้าแผลแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว แลบลิ้นเลียนิ้วใบมีดของตน “ข้าคือ ปีศาจแห่งฝันร้าย ที่พาฝันร้ายที่ทำให้เจ้าลืมไม่ลง” “แฮะ ๆ” เอสตราเดี้ยนหัวเราะอย่างหยามเยียด “ไม่ลืมไม่ลงอะไร แค่หน้าเจ้าข้าก็กินอะไรไม่ลงแล้ว แถมแต่งตัวช่างไร้รสนิยม เสื้อลายขวางแดงดำอะไรนั่นมันเข้าท่าที่ไหนกัน” “หนอย..” ปีศาจแห่งฝันร้ายเห็นท่าทีที่ไม่เกรงกลัว ซ้ำยังดูถูกของเอสตราเดี้ยนเริ่มทนไม่ไหว มันพูดต่ออีกว่า “แกต้องตายในฝันของแก!!” หึ เสียงหัวเราะในลำคอของเอสตราเดี้ยนดังขึ้นอีกครั้ง พริบตาปรากฎปืนขนาดมหึมาขึ้นในมือของเขา “ในเมื่อมันเป็นความฝันของข้า เจ้าจะทำอะไรได้” ทันใดนั้นเขาก็ยิงปืนยักษ์ที่ถือใส่ปีศาจแห่งความฝัน ไม่ทันได้พล่ามหรือทำอะไร ปีศาจในชุดแดงสลับดำรับลำแสงจากปืนนี้เข้าไปเต็ม ๆ ร่างของมันสลายหายไปทันที “ในความฝันของข้า ข้าคือราชา ไม่มีทางที่พวกปีศาจความฝันอย่างเจ้าจะทำอะไรข้าได้หรอก” ซึ่งเป็นจริงอย่างเอสตราเดี้ยนว่า ในความฝันของเขาไม่มีใครทำอะไรเขาได้แน่ เนื่องจากเขาได้ฝึกฝนให้จิตใจตัวเองแน่วแน่มั่นคง สามารถควบคุมความฝันของตัวเองได้อย่างใจคิด จิตประสาทที่แข็งแกร่งอย่างนี้ คงยากที่ผู้รุกรานฝันจะเอาชนะเขาได้ จากนั้นเอสตราเดี้ยนก็ฝันและนอนหลับอย่างสบายไป เพราะไม่มีปีศาจอะไรมาวุ่นวายกับความฝันของเขาแล้ว ถึงช่วงหนึ่งเข้าก็ลืมตาตื่นขึ้นมา ทว่าเขาต้องตกใจอย่างหนัก เพราะทันทีทื่ลืมตาตื่นขึ้นมา เขาก็พบเห็นบรรยากาศโดยรอบเปลี่ยนไป ผนังห้องโดยรอบทั้งหมดเปลี่ยนแปลงคล้ายเป็นก้อนเนื้อ มีการขยับตุบตับราวกับมีชีวิต เห็นเส้นเลือดไหลเวียนไปมาอย่างน่าสยอง แน่นอนว่าเตียงที่เขาก็นอนอยู่ก็กลับกลายเป็นก้อนเนื้อไม่น่าดูนี้เช่นกัน โจเซฟ เอสตราเดี้ยนลุกพรวดออกจากก้อนเนื้อที่นอนอยู่อย่างฉับพลัน แต่อย่างไรพื้นที่เขายืนมันก็ยังเป็นก้อนเนื้ออยู่ดี นี่มันอะไรกัน! คราวนี้คล้ายว่าเขาจะไม่เคยพบเจอ เอสตราเดี้ยนมีสีหน้าหวาดวิตกอย่างเห็นได้ชัด เขาพยายามตั้งสติครุ่นคิดว่าสิ่งที่เห็นนี้มันคืออะไร ในหนังสือของเทพหมอผี ฮอลโลว์ไม่มีกล่าวถึงลักษณะเช่นนี้แม้แต่น้อย เรื่องที่ไม่รู้ย่อมทำให้ผู้คนหวาดวิตกได้เสมอ แต่หวาดวิตกก็ยังไม่ใช่หวาดกลัว เอสตราเดี้ยนก็ยังมิได้เกรงกลัว การหาคำตอบในสิ่งที่ไม่รู้เป็นการเอาชนะความกลัวรูปแบบหนึ่ง เขาเองก็ทำเช่นนั้น บุรุษไร้ซึ่งความกลัวก้มตัวลองเอามือสัมผัสพื้นก้อนเนื้อที่ยืนอยู่ รสสัมผัสที่ได้ที่ไม่แตกต่างกับก้อนเนื้อของสัตว์ มีความยืดหยุ่น การไหลเวียนของเส้นเลือด จังหวะการขยับใกล้เคียงกับการเต้นของหัวใจ มันคงเป็นความรู้สึกที่คล้ายบ่งบอกว่ามีชีวิต มันคืออะไร? เอสตราเดี้ยนคิด ทั้งหมดที่เขาเคยเผชิญมายังไม่มีสิ่งใดที่ใกล้เคียงกับสิ่งนี้ ทว่ามันยังมีสิ่งผิดธรรมดากับที่นี่อีก มีเสียงคล้ายใครกำลังทำอะไรบางอย่าง ประสาทตอบโต้ระดับผู้พิชิตความกลัวอย่างเอสตราเดี้ยนย่อมดีกว่าคนธรรมดา เขารับรู้ได้โดยทันที หันหน้าไปทางเสียงนั้น ทิศทางที่บุรุษไร้ซึ่งความกลัวหันไป ปรากฎเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาทำบางสิ่งอยู่ จากจุดที่เอสตราเดี้ยนอยู่ เขามองเห็นไม่ชัดเจนว่าเด็กผู้หญิงทำสิ่งใด และเมื่อเขาตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก็พบสิ่งน่ากลัวเสียแล้ว สิ่งที่น่ากลัวหาใช่เด็กหญิงคนนี้ เธอหน้าตาออกจะน่ารักสดใส ห่างไกลกับสิ่งที่เรียกว่าน่ากลัวอีกเยอะ แต่สิ่งที่น่ากลัวคือ การกระทำของเธอ ตอนนี้เธอกำลังกินแมวอยู่ กินแมวสด ๆ พอสองสิ่งที่ขัดแย้งมารวมกันแบบนี้ มันย่อมบังเกิดความน่ากลัวไม่น้อย ใบหน้าอันน่ารักกับการกระทำที่โหดร้าย ฟันเล็ก ๆ ของเด็กหญิงค่อยบรรจงกัดกินแมว คราบเลือดของสัตว์สี่เท้าเกาะอยู่เต็มปากของเธอ และยิ่งสัตว์นี้คือแมวที่ได้ชื่อว่ามีเก้าชีวิต มันยังพอมีแรงดิ้นกระแด่ว ๆ ไปมา ยิ่งเพิ่มเติมเสริมความน่ากลัวขึ้นอีก เธอกัดกินแมวโดยไม่สนใจการมองของเอสตราเดี้ยน เก้าชีวิตของแมวค่อย ๆ ลดลงจนหมด มันแน่นิ่งกลายเป็นอาหารของเด็กสาวไปเสียแล้ว และเมื่ออาหารหมดเธอหันหน้ามาจ้องมองเอสตราเดี้ยนตาเขม็ง หรือว่าเธอจะเห็นเอสตราเดี้ยนเป็นอาหารเช่นเดียวกับแมว ไม่มีคำตอบว่าเป็นอย่างไรชัดเจน แต่แน่ใจว่าเธอต้องการทำอะไรบางอย่างกับเอสตราเดี้ยนแน่นอน เพราะเธอพุ่งตัวมาทางเขาทันที ทว่าเอสตราเดี้ยนเหมือนรู้ก่อน เขาขยับตัวหลบหลีกอย่างไม่ยากนัก จากนั้นรอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ปรากฎอีกครั้ง แม้ภาพที่เด็กสาวกำลังกินแมวที่เห็นนั้นจะเป็นภาพที่น่ากลัว แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้เอสตราเดี้ยนกลัว มันกลับทำให้ความหวาดวิตกของเขาหมดไปอีกต่างหาก “กินแมว” เขาพูดขึ้นมา ยังไม่แน่ชัดว่าคืออะไร แต่จากนั้นเขาก็หยิบอุปกรณ์ในกระเป๋าออกมา เป็นปืนรูปร่างพิสดาร รูปร่างของอาวุธยิงพิสดารอย่างไรคงไม่ขอกล่าว แต่ทันทีที่เอสตราเดี้ยนลั่นไก ก็ปรากฎไอเย็นจำนวนมากพุ่งเข้าใส่เด็กหญิงกินแมวคนนั้นทันที ร่างของเด็กหญิงแข็งอย่างฉับพลัน ไอเย็นยังแผ่ขยายทำให้ผนังก้อนเนื้อในห้องนี้แข็งด้วย และเมื่อเอสตราเดี้ยนไปกระทบถูกทั้งหมดก็แตกเป็นชิ้น ๆ บุรุษไร้ซึ่งความกลัวยืนดูผลงาน ค่อยพูดขึ้นมาว่า “พอเห็นแกกินแมว ข้าก็รู้วิธีจัดการแกทันทีนี่ ท่านเอเลส ยอดนักเล่นเกมแห่งบูรพาสหายของข้า เคยเล่าให้ฟังในครั้งที่สังสรรค์ว่า เมื่อใดที่พบเห็นเด็กสาวกินแมว ให้รีบจัดการด้วยความเย็นทันที ในคราแรกข้าก็ไม่เชื่อ แต่ข้าเองก็เตรียมอาวุธไอเย็นไว้พอดี เห็นทีออกจากห้องนี้ไปคงต้องไปเลี้ยงขอบคุณท่านเอเลสเสียแล้ว” แต่.. เมื่อก้อนเนื้อและร่างของเด็กหญิงที่แข็งนั้นแตกจนหมดห้องนี้ก็ยังเปลี่ยนไป มันกลับกลายเป็นห้องที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงราวที่ร้อนระอุราวกับอยู่ในนรก ไม่สิ มันกลับกลายเป็นนรกเลย บรรยากาศในห้องถูกทำให้เป็นกำแพงเพลิง ภาพกระทะทองแดง ต้นงิ้ว เหล่าคนบาปหนาต่างปรากฎในสายตาของบุรุษไร้ซึ่งความกลัวจนต้องกลืนน้ำลายอยู่หลายครั้ง “นรกหรือ” เอสตราเดี้ยนพูด เขาค่อย ๆ ก้าวเดินพร้อมสังเกตสิ่งต่าง ๆ ในห้องอย่างแช่มช้า อุณหภูมิอันเดือดพล่านทำให้ชายหนุ่มเหงื่อผุดจนเต็มหน้า เปลวไฟอันร้อนแรงเกาะตามเสื้อคลุมที่เขาสวมใส่ ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่เคยเห็นภาพเหล่านี้ ทว่า โจเซฟ เอสตราเดี้ยนก็ยังไม่กลัว “นรกแล้วทำไม” เขาเริ่มพูดต่อหลังจากสำรวจนรกในห้องนี้ไปช่วงหนึ่ง “ข้าไม่เคยทำเลว ยังไงก็ไม่ตกนรกหรอก” น้ำเสียงของเขามั่นใจ แต่แล้วกลับมามนุษย์ที่ห่อหุ่มด้วยเปลวเพลิงเดินตรงเข้ามาหาเขา คนผู้นี้รูปร่างเท่ากับเขา ซึ่งพอมายืนอยู่ด้านหน้า เปลวเพลิงทั้งหมดก็มลายหายไป ห้องนรกก็จางหายไปตาม แต่สิ่งที่เหลืออยู่กับทำให้เอสตราเดี้ยนต้องตกใจขึ้นอีก เพราะเมื่อเปลวไฟที่ปกคลุมผู้เข้ามาหายไปหมด ก็พบว่าคนผู้นี้รูปร่างหน้าตาเหมือนเขาทั้งหมด เรียกว่าเป็นโจเซฟ เอสตราเดี้ยนอีกคนก็ได้ “เจ้าคือใคร” ไม่ใช่แค่เอสตราเดี้ยนตัวจริงพูด อีกคนที่ปรากฎตัวมาก็เอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วย ทั้งสองนิ่งจังหวะหนึ่ง ก่อนจะบอกออกมาพร้อมกันอีกว่า “ข้าคือ โจเซฟ เอสตราเดี้ยน บุรุษไร้ซึ่งความกลัว” พอเป็นเช่นนี้ ทำให้ทั้งคู่นิ่ง แต่หัวใจที่อยู่ภายในกลับไม่นิ่ง มันเต้นตุบตับ รัวรุนแรง นี่สินะที่บอกว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดอาจเป็นตัวเราเอง และยิ่งมาเจอตัวเองต่อหน้าแบบนี้เป็นใครก็ต้องกลัว ความกลัวเริ่มคืบคลานมาเกาะกินร่างของเอสตราเดี้ยนตัวจริงบ้างแล้ว เพราะไม่ว่าเขาจะทำอย่างไร ร่างที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขาก็ไม่ยอมหายไป มันคืออะไรกันแน่ “อะไรกัน แกคือใคร” เอสตราเดี้ยนเริ่มรนราน เขาพยายามจะทำร้ายร่างที่เหมือนตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อเขาโจมตี ร่างนั้นก็โจมตีกลับมาในจังหวะเดียว เปล่าประโยชน์ เปล่าประโยชน์ เปล่าประโยชน์ ไม่ว่าเขาจะทำสิ่งใดก็เปล่าประโยชน์ จนสุดท้ายเขาจึงทำสิ่งหนึ่งแทน สิ่งหนึ่งที่ว่าคือ ไม่ทำอะไร พอไม่ทำอะไร ร่างนั้นก็ไม่ทำอะไร เอสตราเดี้ยนจึงตัดสินใจนอนหลับพักทั้งที่มีร่างเหมือนตัวเองอย่างนั้น วันที่หนึ่งผ่านไป เอสตราเดี้ยนลืมตามาก็ยังมองเห็นร่างเหมือนตัวเองนอนอยู่ข้าง ๆ แล้วมองเขา น่ากลัว การที่ถูกตัวเองจ้องมองมันน่ากลัวจริง ๆ ความน่ากลัวยังเกาะกุมเขาอยู่อีก แต่แล้วเมื่อเขาตัดสินใจหลับตา กลับหนึ่งถึงคำสอนของอาจารย์ทางธรรมะท่านหนึ่งที่ชื่อว่า วอร์ด เมราที ท่านนั้นได้บอกว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ จิตใจของตัวเอง หากไม่อาจคุมจิตใจของตัวเองได้ ความเลวร้ายจะเกาะกินทำลายร่างของเจ้า เจ้าต้องตั้งมั่นในจิต เชื่อมั่นในความเป็นตัวของตัวเอง ทำใจแน่วแน่ไม่ไหวติงต่อสิ่งใด รู้ภาวะของร่างกาย ของจิตใจ ทำตัวเป็นธรรมชาติ หากทำได้แล้ว จะรู้ซึ้งว่าสุดท้ายแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นสิ่งเดียวกันทั้งหมด คำสอนนี้วนเวียนภายในสมองของชายในชุดคลุมยาวหลายครั้ง โจเซฟ เอสตราเดี้ยนหลับตานึกถึงสภาวะของตัวเองตามคำสอน ระลึกถึงทุกอณูของร่างกาย ตั้งใจมั่นทำจิตใจให้ว่าง กลมกลืนกับธรรมชาติ เวลาล่วงเลยผ่านไป ตาของชายชุดคลุมยาวยังไม่ลืมขึ้นมา แต่ว่าความรู้สึกของเอสตราเดี้ยนกลับดีขึ้น เหงื่อกาฬหายไป สีหน้าดูแจ่มใสขึ้น จนลืมตาตื่นขึ้นมา ภาพในคลองสายตาของบุรุษไร้ซึ่งความกลัวเปลี่ยนไป ปรากฎเป็นความว่างเปล่า ไม่มีร่างที่เหมือนตัวเองอีกแล้ว “หึ” รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของเขา เขาทำได้ ในที่สุดก็สามารถเอาชนะตัวเองได้แล้ว “คราวนี้จะมีอะไรอีก ออกมาเลย” เอสตราเดี้ยนพูดขึ้นต่อ ในตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปหมดแล้ว ในห้องตอนนี้ไม่มีอะไรเลย โดยรอบของเอสตราเดี้ยนมีแต่พื้นที่สีขาวอันว่างเปล่า สีหน้าแห่งความมั่นใจของเขาปรากฎขึ้น ดูท่าตอนนี้เขาไม่กลัวอะไรแล้ว แต่ว่าหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรออกมา เขายังอยู่กับพื้นที่สีขาวอันว่างเปล่านี้ “หมดแล้วหรือ” เขาพูดขึ้นต่อ พลางเดินบนพื้นที่สีขาว ทว่ายิ่งเวลาผ่านไป ก็ยังไม่มีอะไร ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม ซึ่งห้องสีขาวนี้มองด้านบนเหมือนไร้จุดสิ้นสุด รอบข้างทั้งหมดก็เช่นกัน สามารถเดินต่อได้เรื่อย ๆ ราวกับไร้ผนัง และที่พื้นก็เป็นสีขาวที่มองไม่ออกมาว่าเป็นพื้นที่อยู่ในระนาบไหน เหมือนกับเอสตราเดี้ยนกำลังอยู่ใบกระดาษสีขาวที่ไร้ขอบเขต เขานิ่งรอสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมา แต่แล้วมันกลับไม่มีอะไรอีก ชายชุดคลุมยาวเริ่มงุนงง นี่มันเกิดอะไรขึ้น “ตกลงนี่คือ การทดสอบต่อไปหรือ” เขาว่า พยายามตั้งมั่นรอการทดสอบของห้องแห่งความกลัวนี้ แต่ต่อให้รอ ก็ไม่มีอะไร ในห้องยังเป็นพื้นที่สีขาวอันว่างเปล่า ว่างเปล่า ว่างเปล่า และว่างเปล่า เวลาดำเนินผ่านไป แต่ทว่าเอสตราเดี้ยนกลับไม่ล่วงรู้วันเวลา เขาตั้งมั่นนิ่งรอการทดสอบอยู่ตลอด ซ้ำยังไม่มีอุปกรณ์หรือเครื่องมือใด ๆ ที่บอกวันเวลาได้ด้วย พอทิ้งให้อยู่กับความว่างเปล่าไปโดยไร้จุดหมาย เอสตราเดี้ยนแทบคลั่ง ในชีวิตเขา เผชิญหน้ากับสิ่งที่เข้ามาหา เผชิญกับความกลัวทุกรูปแบบ แต่กับการที่ไม่มีอะไรอย่างนี้กลับทำให้เขาทนไม่ไหว เริ่มกลัวขึ้นมา การพล่ามบ่นของเขาดังขึ้นมาหลายครั้ง ข้าวของในกระเป๋าที่เตรียมมากระจุยกระจาย เขาพยายามหาของที่เอาชนะความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นนี้ แน่นอนว่าของนั้นไม่มี ความน่ากลัวของว่างเปล่านี้ยากที่จะเอาชนะได้ การปล่อยให้เวลาสูญเปล่าโดยไม่มีจุดหมายสำหรับคนที่ตะลุยตลอดชีวิตนั้นคล้ายกับบีบบังคับให้เขาฆ่าตัวตาย เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดสิ้นสุด เอสตราเดี้ยนไม่อาจรู้เลยว่าตอนนี้เวลาใด จิตที่ฟุ้งซ่านของไม่อาจจะนิ่งคิด นับวันเวลาที่ผันเปลี่ยนได้ สุดท้ายเขาตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงว่า “ทนไม่ไหวแล้ว!! อะไรจะออกมาก็ออกมาเถอะ ผี ปีศาจก็ได้ ได้โปรดเถอะ!!” เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ความว่างเปล่าทำให้เขากลัวอย่างมาก ผู้ไร้ซึ่งความกลัวพลาดท่าแล้ว การปล่อยให้อยู่กับความว่างทำให้เขาทนไม่ไหว สุดท้ายแล้วเขาก็ตัดสินหยิบมีดของตัวเองที่ตกกระจายอยู่บนพื้นที่สีขาวขึ้นมา หันคมเข้าหาตัว ส่งสายตาอาลัยแห่งความพ่ายแพ้ให้กับตัวเอง เคลื่อนมือที่ถือมีดหมายแทงตัวเองทันที การที่ต้องตกอยู่ในความว่างเปล่าไร้จุดหมายมันน่ากลัวจริง ๆ บุรุษไร้ซึ่งความกลัว กลัวจนทนไม่ไหวแล้ว แต่ว่าเขารอดตัวไป ไม่รู้ว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น จู่ ๆ เขาก็ผุบตัวก่อนที่มีดจะปักร่าง ทำให้รอดพ้นคมมีดของตัวเอง และแล้วก็มีช่องในอากาศธาตุรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเท่าประตูห้องถูกเปิดออก ซึ่งผู้เปิดเป็นชายสวมหน้ากากรอยยิ้มที่เรียกตัวเองว่าอีนิกม่า เขามองไปยังร่างในชุดคลุมยาวที่อยู่ในความว่างเปล่านั้น เดินเข้าไปอย่างสบายอารมณ์ แล้วพูดขึ้นว่า “อีกนิดเดียวเองนะท่านเอสตราเดี้ยน ถ้าทนได้อีกสักสิบนาทีก็จะครบเจ็ดวันแล้ว น่าเสียดาย” .END จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 17:08:14

ความคิดเห็นที่ 2 น่าเสียดายจริงๆ จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 19:39:40

ความคิดเห็นที่ 3 นั่นสิ น่าเสียดาย (แต่เราทนอยู่ไม่เกินวันแน่ หิว) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 10:40:05

ความคิดเห็นที่ 4 "จุดอ่อน" นิดหนึ่งของเรื่องทำนองนี้คือ 'ชีพจร' คน .. ถ้าเป็นคน .. ไม่ใช่ร่างจำลองในเกมส์ หรือจิต คนทุกคน มีชีพจร ชีพจร มีจังหวะแน่นอน ชีพจรแต่ละคน มีจังหวะแน่นอน ถ้าอยู่อย่างสงบ นิ่งๆ เจ็ดสิบครั้งต่อนาที สี่พันสองร้อยครั้งต่อชั่วโมง หนึ่งแสนแปดร้อยครั้งต่อวัน เจ็ดวัน คือ เจ็ดแสนห้าพันหกร้อยครั้ง นับครบเมื่อไหร่ ก็คือ เจ็ดวัน ลมหายใจเช่นกัน ยี่สิบครั้งต่อนาที หากการทุ่มสมาธินับลมหายใจ จะทำให้ลดเหลือหกครั้งต่อนาที หรือ แปดพันหกร้อยสี่สิบครั้งต่อวัน นับได้หกหมื่นสี่ร้อยแปดสิบครั้ง ก็คือเจ็ดวัน แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 55 08:32:32 จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 21:41:11

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้ที่ไม่มีความกลัวที่แท้จริง ย่อมไม่ต่อสู้ ผู้ที่ต่อสู้กับความกลัว เพราะเกรงกลัวที่จะเผชิญหน้ากับความจริง แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 55 08:33:04 จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 21:42:59

ความคิดเห็นที่ 6 จะเสียดายหรือสมน้ำหน้าดีเนี่ย.. จากคุณ : Jemie_A เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 10:26:36

ความคิดเห็นที่ 7 ขอชื่นชมในความพยายามนำเสนอของผู้เขียนครับ จากคุณ : manopetchara เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 16:28:36