PANTIP.COM : W12599472 ภูพันแสง ตอนที่ ๑๓ ชะตากรรม [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๓ ชะตากรรม

กลางลำแสงของไฟฉาย นักรบหนุ่มเห็นท่อนแขนเพียงข้างเดียวยื่นโผล่พ้นหินใหญ่ที่ชะโงกยื่นออกมาบดบังร่างของหญิงสาวที่เขากำลังตามหาไว้ทั้งหมด ถ้าไม่สังเกตให้ดีคงไม่เห็น

“ตโมนุท!!!”

เสียงตะโกนเรียกหาที่ล่วงผ่านลำคอของชายหนุ่มออกมากึกก้องไปทั้งหุบเหว เป็นครั้งแรกที่ไศลไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่ฉายชัดขึ้นในหัวใจ... เขากำลังหวาดกลัวการสูญเสียอีกครั้ง หลังเหตุการณ์มรณกรรมหมู่ล้างครอบครัวของเขาคราวนั้น เขาไม่เคยหวาดหวั่นการสูญเสียอีกเลยไม่ว่าจะอะไรทั้งนั้น แม้แต่ลมหายใจของตัวเองก็ตาม แต่เวลานี้ความหวาดหวั่นเขย่าหัวใจรุนแรงแทบไม่ผิดเพี้ยนกับครั้งนั้น

“ตโมนุทๆๆ” บาวีแห่งสิมขาลตะโกนเรียกซ้ำๆ ความหวังเริ่มริบหรี่ลงทุกขณะ ท่อนแขนข้างนั้นแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน ไม่มีวี่แววจะได้ยินเสียงขานรับกลับมาจากในหุบเหวนั่น นอกจากเสียงลมลอดผ่านรูช่องหน้าผาหวิวๆ วู่ๆ ชวนให้ใจหาย

“ราชิด ขอเชือกให้ผม” นักรับหนุ่มที่เวลานี้หัวใจไม่อยู่กับตัวหันกลับมาบอกพร้อมกับถอดเสื้อเปียกชุ่มเลือดของตัวเองออก

นายทหารที่เปรียบเหมือนองครักษ์รู้ทันที “บาวีบาดเจ็บ ให้ผมลงไปแทนก็ได้” สำหรับราชิด สิ่งที่เขาหวงยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง คือ ลมหายใจของนายเหนือหัวของเขาผู้นี้ ยิ่งบาวีถอดเสื้อสีดำตัวนอกออก ยิ่งทำให้เห็นวงเลือดที่เสื้อตัวในซับไว้จนชุ่มชัดเจนขึ้น

แต่มือใหญ่ที่เอื้อมมากระชากเส้นเชือกที่เขาเพิ่งล้วงออกมาจากเป้สนามไปผูกปมมัดแน่นเข้ากับเสื้อที่บาวีพันไว้รอบตัวแน่นหนา บอกคนใกล้ชิดอย่างราชิดได้ทันที อย่าเสียน้ำลายเปล่าอีกเลย

“เอามาอีกเส้น เดี๋ยวพอผมให้สัญญาณ ช่วยกันดึงเชือกขึ้นมา”

ชายหนุ่มบอกพลางย่อตัวลงริมหน้าผาชัน “ทำแปลสนามเตรียมไว้ให้ผมด้วย”

เขาเป็นครูฝึกที่ดุดัน เหี้ยมโหดที่สุด ถึงฝึกนักรบในหน่วยรบพิเศษของตัวเองขึ้นมาได้ การไต่หน้าผาชันตัวเปล่าเขายังเคยผ่านมาแล้ว ดังนั้นการโรยตัวโดยมีคนจับเชือกให้จึงไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิดสำหรับไศล

ลึกลงไปในหุบเหวกว่าสามสิบฟุต ใต้หินก้อนใหญ่ที่ยื่นชะโงกออกมาจากหน้าผา ร่างของสตรีที่บาวีไศลกำลังตามหาพับซบอยู่กับคาคบของกิ่งไม้ใหญ่ที่คงยื่นออกมาจากร่องแยกของหน้าผา ท่าที่ผิดรูปและอาการแน่นิ่งไม่ไหวติงรวมทั้งวงสีแดงของเลือดที่โทรมไปทั้งตัวถึงกับทำให้ผู้ที่คิดว่าตัวเองประกาศิตชีวิตผู้อื่นได้ทุกชีวิตยังตระหนก

ตอนที่ตกลงมาคงไปกระแทกเข้ากับกิ่งไม้หรือก้อนหินที่ยื่นตะปุ่มตะป่ำออกมาถึงเรียกเลือดได้ทั้งตัวแบบนี้

ลมหายใจอุ่นๆ ที่สัมผัสปลายนิ้วชี้แม้จะรวยรินแผ่วเบาของหญิงสาว คลายความรุ่นร้อนที่แผดเผาหัวใจของไศลไปได้มาก สีหน้าทุกข์ร้อนของชายหนุ่มเริ่มคลายลง

“ตโมนุท” บาวีหนุ่มปัดปอยผมให้พ้นแก้มที่อาบด้วยเลือดเกรอะกรัง เรียกพร้อมตบเบาๆ ไปที่แก้มอีกข้าง ยังไม่กล้าพลิกหรือขยับตัวตโมนุทเพราะยังไม่แน่ใจว่ามีกระดูกหักตรงไหนบ้างหรือเปล่า

แต่อาการไร้สติราวคนหลับลึก คิ้วที่ขมวดแน่นบอกให้รู้ว่าแม้จะไร้สติแต่ก็คงเจ็บไม่น้อย ทำให้เขาไม่รอช้าอีก ค่อยๆ สอดเสื้อที่ราชิดถอดให้มาพร้อมกับเชือกเส้นที่สองรอบร่างบอบบาง มัดปมเชือกให้แน่นหนาที่สุดเข้ากับเสื้อแล้วก็ค่อยๆ รั้งร่างอ่อนปวกเปียกชุ่มเลือดของสตรีเดียวที่ใช้ลมหายใจใต้ผ้าฮอนีผืนเดียวกับเขาขึ้นมาแนบอก

“ดึงเชือกขึ้น” ชายหนุ่มตะโกนก้อง

วงแขนกว้างโอบกระชับไปรอบร่างบางจนแทบจะจมหายไปกับอกเขา เพื่อให้ร่างกายของเธอโดนแง่หินให้น้อยที่สุดตอนที่คนของเขาช่วยกันดึงเชือกทั้งสองเส้นขึ้น

บางครั้งถ้าเลี่ยงไม่ได้ ร่างสูงใหญ่จะพลิกหันหลังให้หน้าผา ใช้ร่างตัวเองครูดไปกับหน้าตัดของแผ่นหินเสียเอง
หลับตาบดกรามข่มความเจ็บปวดที่แผ่นหลังรวมถึงแผลถูกยิงของเขาอีกสองนัด ก้มลงจนใบหน้าแนบชิดกับคนในอ้อมแขนนิ่ง กระซิบบอกด้วยน้ำเสียงปลุกปลอบแผ่วเบา

“อดทนอีกนิดเดียวนะตโมนุท อย่างเพิ่งเป็นอะไรไปนะ”

หลายอึดใจต่อมา ไศลก็รู้สึกถึงหลายมือที่ช่วยกันดึงตัวเขาให้ขึ้นไปยืนบนพื้นดิน เป็นครั้งแรกที่เขาผ่อนลมหายใจยาวบอกถึงความโล่งใจให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเห็น

แปลสนามที่เพิ่งถูกทำขึ้นเฉพาะกิจ ถูกหามเข้ามาใกล้ทันใจ ชายหนุ่มค่อยวางเอนร่างที่ยังอุ้มไว้แนบอกลงแล้วแกะปมเชือกออกให้

“กลับค่าย” เขาบอกสั้นๆ แต่ทุกคนที่ได้ยินรู้ดี ‘ต้องเร็วที่สุดด้วย’

“แล้วบาวี” ราชิดยังหวั่นกับบาดแผลของนายไม่สร่าง

“ไม่เป็นไร ผมยังไหว รีบไปกันเถอะ”

บอกพลางเขาก็ออกเดินไม่ห่างเปลสนาม ปล่อยให้ราชิดมองตาม เป็นอีกครั้งที่นายทหารใต้บังคับบัญชาผู้นี้ยังอดสงสัยไม่ได้ว่า นายของเขาประกอบขึ้นมาด้วยธาตุอะไรกันแน่ หลายครั้งสิ่งที่นายเหนือหัวต้องเผชิญและแบกรับทั้งทางร่างกายและจิตใจ มันหนักหนาสาหัสเกินกว่าคนธรรมดาจะทานทนไหว แต่บาวีของเขาก็ผ่านมันมาได้ทุกครั้ง ได้แต่หวังว่าการถูกยิงสองนัดในวันนี้ บาวีก็คงจะผ่านมันไปได้อีกครั้ง

สิมขาลจะสูญเสียบาวีไศลไปไม่ได้

แต่สีหน้าที่ซีดขาวลงเรื่อยๆ ของร่างใหญ่โตริมแปลสนาม การก้าวเดินที่เริ่มไม่มั่นคงในสายตาของราชิดที่จับจ้องตลอดเวลา ทำให้เขาตัดสินใจได้

“บาวีครับ”

“อะไร” ชายหนุ่มขานรับเสียงเนิบเนือยลง ไม่หันกลับมามองคนที่ปราดเข้ามาหาจนถึงตัวด้านหลัง

“ขอโทษนะครับ”

ไม่ทันสิ้นประโยคนั้น บาวีหนุ่มก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีกเลย

เปลือกตาใต้แนวคิ้วโก่งได้รูปขมวดมุ่นเริ่มกระตุกไหว เป็นนานกว่าจะค่อยๆ เปิดปรือขึ้น แต่ความวิงเวียนที่แล่นตามติดทันทีที่ลืมตา ทำให้เปลือกตาคู่นั้นพริ้มปิดลงอีกครั้ง

เมื่อลืมตาขึ้นใหม่ แสงสว่างในยามใกล้โพล้เพล้แม้จะอ่อนจางเต็มทีแต่ก็ยังพอทำให้มองเห็นสภาพรอบตัวได้ เมื่อไล่สายตาจากเพดานซึ่งเป็นสิ่งแรกที่เห็นต่ำลงจนมาถึงเตาผิงที่ติดถ่านไฟแดงๆ ไม่ห่างจากปลายเตียงเท่าไหร่นัก ถึงแม้จะได้มาอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่วันแต่ตโมนุทก็บอกตัวเองได้ทันที... ‘บ้านพักของบาวี!’

ความทรงจำที่ว่างเปล่าเมื่อแรกฟื้นเริ่มสับสนอลหม่าน ภาพต่างๆ ก่อนที่จะสลบแข่งกันวิ่งเข้ามาให้เห็นในมโนภาพ ก่อนที่คำถามหนึ่งจะตามติด เมื่อเริ่มจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้

‘นี่เรายังไม่ตายใช่มั้ย... แล้วเรากลับมาที่นี่ได้ยังไง?’

เสียงระเบิดดังกึกก้องที่ยังติดค้างอยู่ในความทรงจำมาจนถึงเวลานี้ทำให้เธอนึกห่วงความปลอดภัยของบุรุษผู้นั้นขึ้นมาจับใจ

‘บาวีล่ะ... เขาเป็นไงบ้าง?’

แล้วตัวประกันสาวก็ได้รับคำตอบ เมื่อปลายหางตาจับภาพที่เห็นเป็นเงาลางๆ ได้ เป็นราชิดนั่นเองที่ขยับตัวหันหน้ามาทางเธอ ข้างๆ ตัวราชิดเป็นเตียงพยาบาลอีกเตียงเหมือนกันกับที่เธอกำลังนอนอยู่... ระโยงระยางด้วยสายน้ำเกลือและสายให้เลือด ใครกันที่บาดเจ็บ

ที่นี่เป็นบ้านพักของบาวี ถ้าอย่างนั้น... อย่าบอกนะว่า “บาวีหรือคะ”

ตโมนุทค่อยๆ เอียงหน้าไปหา ความปวดระบมแล่นแปลบปลาบไปทั่วร่างทันทีที่ขยับตัว เสียงที่ผ่านริมฝีปากซีดเซียวออกมาอ่อนระโหย

ราชิดพยักหน้าช้าๆ แทนการเอ่ยปากออกมา ราวกับกลัวว่าเสียงของเขาจะทำให้คนบาดเจ็บบนเตียงตื่นขึ้นมา ตโมนุทละสายตาจากราชิดไปมองผู้ชายที่จับเธอมาเป็นตัวประกันด้วยความรู้สึกหลายหลากที่อัดแน่นอยู่ในอก ซีกแก้มที่เห็นแม้จะมีหนวดเคราปกปิดแต่ก็ยังดูรู้ว่าซีดเซียวไปมาก รวมกับการต้องให้เลือดทำให้ตโมนุทไม่ต้องเดาเลยว่าเขาคงบาดเจ็บไม่น้อย

ในหัวใจร้าวรานไปกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจนทำให้เธอและเขาต้องมาเป็นแบบนี้ สะเทือนใจยิ่งยวดกับเส้นทางที่บิดาได้ตัดสินใจเลือกให้เธอ ในอกยอกแสลง... นี่คุณพ่อเลือกที่จะมอบความตายให้กับลูกสาวคนนี้เพื่อแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณพ่อจะได้ครอบครองเมื่อเอาชนะแผ่นดินสิมขาลได้อย่างนั้นหรือ

หญิงสาวค่อยๆ หันหน้ากลับ ความเจ็บปวดที่ได้รับทั้งกายและใจกลั่นออกมาเป็นน้ำตาอุ่นๆ ไหลอาบแก้มจากปลายหางตา ที่ผ่านมา... แม้จะรับรู้มาตลอดว่าคุณพ่อไม่ค่อยสนใจใยดีเธอนัก ราวกับมีม่านบางๆ มากางกั้นความรักของพ่อไม่ให้มาถึงเธอได้ แต่เธอก็ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าจะมีวันนี้ได้

วันที่คุณพ่อสั่งให้ฆ่าเธอ!

แม้จะเคยเผื่อใจไว้แล้วบ้าง ว่านี่อาจจะเป็นหนทางที่คุณพ่อของเธอเลือก คือปฏิเสธเงื่อนไขของสิมขาล แล้วทำลายหมากตัวหนึ่งบนกระดานอย่างเธอทิ้งเสีย แต่เมื่อมันเกิดขึ้นจริง หัวในดวงน้อยก็เจ็บปวดร้านราวไม่แพ้บาดแผลที่เกิดขึ้นทั่วร่างกายเลยแม้แต่น้อย

ตัวประกันสาวที่ไร้ค่าในสายตาของการ์เมียนปล่อยให้น้ำตารินไหลเงียบๆ นิ่งนาน ริมฝีปากแม้มตึงแน่นสะกดกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดไปถึงหูของผู้อื่น กล้ำกลืนความเจ็บปวดทั้งหมดไว้เพียงลำพัง

ตกดึก... เมื่อตัวประกันจากต่างแดนลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพราะความหนาวเย็นของอากาศที่แม้จะอยู่หน้าเตาผิงแต่ความเย็นจัดก็ยังแทรกผ่านเสื้อผ้าเข้าไปจนถึงผิวกายจนได้ ตื่นขึ้นมาครั้งนี้ความง่วงงุนหลงเหลืออยู่น้อยเต็มที มีเพียงความอ่อนเพลีย และความปวดระบมที่ยังรู้สึกได้ทั่วทั้งตัว

อะไรบางอย่างที่พันแน่นรอบตัวจนรู้สึกอึดอัดทำให้อยากเปิดชายเสื้อออกดู แต่เมื่อจะยกแขนขวาขึ้นก็ต้องนิ่วหน้า

“โอ้ย!”

หญิงสาวอุทาน ใบหน้าเหยเก กัดฟันข่มความเจ็บปวดไว้แน่น บาดแผลที่ถูกยิงที่ต้นแขนยังเจ็บไม่สร่างซา ดังนั้นจึงต้องใช้มือซ้ายที่ยังพอยกได้แทน ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นแตะเสื้อบริเวณนั้นพร้อมกับก้มลงมอง

เสื้อผ้าชุดใหม่!... ใครกันที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ

เมื่อเลิกชายเสื้อขึ้นเล็กน้อยจึงได้รู้ว่ารอบตัวเธอตั้งแต่ใต้ฐานอกลงมามีแถบผ้าหนายาวพันไว้แน่นหนา ผ้าปิดแผลใกล้ข้อมือที่เห็นทำให้แทบไม่ต้องเดาว่าทั่วทั้งตัวก็คงเต็มไปด้วยผ้าปิดแผลแบบนี้ เมื่อดึงแขนเสื้อขึ้นดูก็ไม่ผิดไปจากที่คิดจริงๆ มีบ้างที่เป็นรอยขีดข่วนไม่ถึงกับต้องปิดแผลปะปนกับรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำๆ

‘มิน่า ถึงได้ระบมขัดยอกไปทั้งตัว’ ที่ยังเจ็บมากที่สุดเห็นจะเป็นต้นแขนที่ถูกยิงหมายปลิดชีพเธอนั่นเอง

มือเล็กดึงแขนเสื้อปิดลงมาถึงข้อมือตามเดิม ก่อนจะยกขึ้นมาแตะที่หน้าผากเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรติดอยู่ นี่ก็เป็นอีกที่ที่ต้องใช้ผ้าปิดแผล อาการบวมโนพร้อมความระบมตุ๊บๆ ที่ยังรู้สึกได้จนถึงตอนนี้ ทำให้หญิงสาวระลึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะหมดสติไปได้อีกครั้ง ดวงตาเต็มไปด้วยแววโศกเศร้าหันไปมองบุคคลสำคัญอีกคนที่บาดเจ็บไม่น้อยไปกว่าเธอ

ตอนที่ฟื้นขึ้นมาช่วงสั้นๆ เมื่อเย็นก็ยังไม่ทันได้ถามไถ่ราชิดว่าอาการของเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บมากน้อยแค่ไหน แล้วนี่เธอมีชีวิตรอดกลับมานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ใครพาเธอกลับมา ไศลหรือ?...

คำถามมากมายที่อยากรู้คำตอบทำให้มีแรงแข็งใจลุกขึ้นจากเตียงได้ กัดฟันข่มความเจ็บร้าวระบมที่แปลบปลาบไปทั่วร่างขึ้นทันที บ้านทั้งหลังเงียบสงัด มีเพียงเสียงปะทุของดุ้นฟืนติดไฟที่ได้ยินเบาๆ ราชิดนั่งกอดอกหันหลังให้อยู่ข้างเตียงที่คงถูกยกมาแทนเก้าอี้ที่ไศลเคยนอนหน้าเตาผิง เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาถึงเตียงจึงได้รู้ว่าบุรุษพยาบาลจำเป็นกำลังหลับ แต่เขาก็ตื่นตัวเร็วใช้ได้ เมื่อรู้สึกถึงการมีบุคคลมายืนข้างเตียงใกล้กันกับเขา

“ตื่นแล้วหรือครับนายา”

ราชิดเงยหน้าคล้ำเซียวขึ้นถาม เมื่อเห็นร่างของสตรีที่นายเหนือหัวของเขาเอาความปลอดภัยทั้งหมดของตัวเองเข้าปกป้องมาหยุดยืนอยู่ไม่ห่างจากเขาสักเท่าไหร่

“เขาเป็นอะไรมาคะ”

คนถามสีหน้าตระหนก เมื่อเห็นความบอบช้ำของคนที่เธอนึกห่วงบนเตียงเล็กนั่นถนัดตา ใบหน้าเคร่งขรึมบางครั้งดุดันจนน่ากลัว เวลานี้ดูซีดเซียวจนแทบหาสีเลือดไม่เจอ ผ้าที่ห่มเพื่อป้องกันความหนาวเย็นของอากาศจนถึงคอ ทำให้หญิงสาวไม่รู้ว่าร่างภายใต้ผ้าหนาๆ นั่นบาดเจ็บอะไร มากน้อยแค่ไหน

“โดนยิงสองนัด” ราชิดตอบราบเรียบ ถึงจะรู้ดีว่าบาวีของตนสนใจผู้หญิงคนนี้ไม่น้อย แต่ถ้าถึงขนาดเอาลมหายใจที่คนทั้งสิมขาลจะยอมสูญเสียไม่ได้ไปแลกกับผู้หญิงชาติศัตรูเขาก็ไม่เคยเห็นด้วย

“สาหัสหรือคะถึงยังไม่ฟื้น”

“ถ้าเป็นคนธรรมดาก็คงต้องบอกว่าสาหัสมากครับ บาวีฟื้นขึ้นมาแล้วรอบหนึ่ง หมอก็เลยฉีดยานอนหลับให้ ท่านเสียเลือดมาก หมอเลยอยากให้พัก”

“หนักขนาดนี้ ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลล่ะคะ” ดูๆ แล้วที่นี่ไม่ค่อยมีความพร้อมด้านการรักษาพยาบาลเท่าไหร่ทั้งเตียงทั้งอุปกรณ์ช่วยชีวิตเท่าที่จำเป็นที่อยู่รอบตัวคนป่วย ถึงจะใช้ช่วยชีวิตเธอและบาวีได้ก็เถอะ แต่ดูแล้วก็ไม่พรั่งพร้อมให้อุ่นใจสักเท่าไหร่ ถ้าบาวีมีอาการแทรกซ้อนขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ

“ตอนนี้สถานการณ์ที่ชายแดนไม่ค่อยดี ถ้าข่าวการบาดเจ็บถึงขั้นสาหัสของบาวีเล็ดลอดออกจากโรงพยาบาลไปได้ การ์เมียนอาจฉวยโอกาสนี้โจมตีเรา ให้หมอในค่ายของเราดูแลดีกว่า” คนติดตามใกล้ชิดของบาวีให้เหตุผล แม้น้ำเสียงจะราบเรียบ แต่คนฟังก็ยังรู้สึกได้ถึงการโดนแขวะ

หญิงสาวชะงักไปนิด ไม่ต่อความยาวด้วย วกกลับมาที่อาการของคนบาดเจ็บสาหัสต่อ

“ยังมีอะไรน่าเป็นห่วงอีกไหมคะ”

“คุณหมายถึงอะไรล่ะ ถ้าเป็นที่ชายแดน ก็ยังไม่มีวิทยุรายงานการโจมตีเข้ามา แต่ถ้าคุณหมายถึงบาวีล่ะก็ ไม่มีแล้วครับ นอกจากยังต้องให้เลือดอีกสักระยะ แล้วก็ดูแลอย่าให้ไข้ขึ้นสูงอีก”

“เอ่อ... ฉันจำได้ว่าตกเหว แล้ว...”

“บาวีลงไปเอาตัวคุณขึ้นมา ทั้งที่ตัวเองก็โดนกระสุนเจาะไปสองนัดแล้วนั่นแหละ”

คราวนี้หญิงสาวมองคนป่วยที่หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยานอนหลับนิ่งนาน นี่เธอรอดขึ้นมาจากหุบเหวนั่น รอดจากการถูกฆ่าจากฝีมือทหารชาติเดียวกันกับเธอ เพราะความช่วยเหลือจากผู้กุมอำนาจสูงสุดของศัตรูหรือ

“เขาหรือคะ” เสียงที่ดังขึ้นเหมือนว่าเธอจะพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่าแต่ราชิดก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน

“ตอนที่เราพาคุณกลับมาถึงที่นี่ บาวีปฏิเสธที่จะให้หมอผ่าตัด ท่านเกี่ยงให้หมอรักษาคุณก่อน จนคุณปลอดภัยบาวีถึงได้ยอมขึ้นเตียง”

เรื่องนี้แหละที่ราชิดยังโกรธไม่หาย โกรธทั้งลูกสาวผู้นำศัตรูคนนี้ โกรธทั้งบาวีของตัวเอง สำหรับเขาและชาวสิมขาลทุกคน ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าชีวิตและลมหายใจของบาวีอีกแล้ว แล้วนี่อะไร บาวีทำยังกับว่าลมหายใจของตัวเองไร้ค่าอย่างนี้ได้ยังไง

ตโมนุทรับรู้และรับฟังสิ่งที่ราชิดบอกเล่า สายตาจับจ้องดวงหน้าซีดเซียวนั้นไม่คลาด เขาทำเพื่อเธอถึงขนาดนี้เชียวหรือ ยอมเสี่ยงเพื่อช่วยเหลือตัวประกันที่แม้บิดาของเธอก็ยังไม่ต้องการได้ขนาดนี้เชียวหรือ

ความรู้สึกหนึ่งที่เต็มตื้นขึ้นในหัวใจ ทำให้หันไปบอกราชิด

“ดูท่าทางคุณก็คงยังไม่ได้พักเหมือนกัน เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันเพิ่งตื่น แล้วก็ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่ พอเฝ้าเขาไหว คุณไปพักผ่อนก่อนแล้วค่อยกลับมาอีกทีดีไหมคะ”

แต่เมื่อเห็นร่างนั้นนั่งนิ่ง ก็พอจะรู้ว่าเขาคิดอะไร เป็นครั้งแรกที่คนที่เธอเคยมองว่าทะเล้น ยิ้มแย้มแจ่มใสง่ายที่สุดอย่างราชิดเงียบขรึมผิดตา

“เขาเจ็บขนาดนี้ก็เพราะช่วยชีวิตฉัน ถึงฉันจะเป็นคนในชาติที่เป็นศัตรูกับคุณ แต่ฉันก็คงไม่โหดร้ายพอที่จะฆ่าคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ได้ลงคอหรอกค่ะ อีกอย่าง... คุณก็น่าจะรู้ ถึงฉันฆ่าเขาได้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับฉันอีก” การ์เมียนทำกับเธอขนาดนี้ แล้วเธอจะฆ่าคนที่ปกป้องชีวิตเธอเพื่อการ์เมียนไปเพื่ออะไร

ราชิดยอมลุกขึ้น “ถ้าคุณทำอะไรบาวี ผมรับรอง แม้แต่ผมของคุณเพียงเส้นเดียวก็จะไม่มีเหลืออยู่บนโลกใบนี้” ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปรวดเร็วราวกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ

หญิงสาวค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งแทนที่ราชิด อาการยอกเสียวที่แปลบปลาบขึ้นทันทีแทบจะเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับการบาดเจ็บที่เขาได้รับ ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนข้อมือของคนบาดเจ็บนุ่มนวล เธอเป็นศัตรู เป็นตัวประกันที่เขาพร้อมจะฆ่าทิ้งได้ทันทีเมื่อไร้ค่าที่จะใช้ต่อรอง แต่ทำไม... ไม่ว่าครั้งไหนก็ตามที่ชีวิตเธอเฉียดใกล้ความตาย เธอจะได้เขาเป็นผู้ปกป้องไว้ด้วยชีวิตของเขาทุกครั้ง

“ไศลคะ”

เสียงเรียกขานแทบไม่พ้นริมฝีปาก น้ำตาอุ่นผ่าวรื้นขึ้นเต็มดวงตาเมื่อได้พิศมองใบหน้าคนหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาชิดใกล้ ภายใต้หนวดเครารกเรื้อ ใบหน้าที่ไม่เคยยิ้มให้เธอเห็นสักครั้ง เขาซ่อนหัวใจแบบไหนไว้กันแน่หนอ ภาพที่เขาดึงเธอหลบกระสุนกลับมาสู่อ้อมแขนเขายังกระจ่างชัด มาถึงตอนนี้เธอเกือบจะแน่ใจ

อย่างเขามีหรือจะไม่รู้ แค่พาเธอไปให้ทหารการ์เมียนดูตัวให้แน่ใจก่อนร่วมลงนามหยุดยิงแค่นี้ให้ราชิดเป็นคนพาเธอไปแทนก็ได้ รู้ทั้งรู้ว่าทั้งหมดอาจจะเป็นแผนลวง แต่เขาก็ยังไปด้วยตัวเองตามที่การ์เมียนต้องการ... เพื่ออะไร

ความโกรธเกลียด ไม่พอใจ หวาดกลัวไปต่างๆ นานา เมื่อแรกที่รู้สึกตัวขึ้นแล้วพบว่าตัวเองตกเป็นตัวประกันของเขาแทบไม่มีเหลือหลอ ลึกลงไปตโมนุทแน่ใจเธอไม่เคยเห็นเขาเป็นศัตรูที่จะต้องล้างผลาญเข่นฆ่าให้ได้ ยิ่งมาถึงตอนนี้ เธอรับรู้ถึงน้ำตาของตัวเองที่มีให้คนบนเตียง

แวบหนึ่งของความคิด ตโมนุทอดนึกไปถึงบิดาไม่ได้ แล้วหัวใจของท่านล่ะ ทำด้วยอะไร ทำไมถึงได้วางแผนให้ทหารลวงลูกสาวที่โลกไม่รู้จักคนนี้ไปฆ่าทิ้งได้ลงคอ เพียงเพราะแค่เธอเป็นอุปสรรคบนเส้นทางอำนาจและผลประโยชน์ของท่านเท่านั้นล่ะหรือ

หญิงสาวนั่งจมจ่อมตกอยู่ในภวังค์ลึกล้ำเช่นนั้นเนิ่นนาน จนกระทั่งร่างสูงที่เธอนั่งเฝ้าเริ่มกระสับกระส่าย เมื่อเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากเขา ใช่อย่างที่คิดจริงๆ คนบาดเจ็บสาหัสกำลังไข้ขึ้น

หญิงสาวชักมือกลับ บนโต๊ะข้างหัวเตียงมีกะละมังใบย่อมพร้อมผ้าขนหนู แสดงว่าราชิดคงเตรียมพร้อมไว้แล้ว ตโมนุทไม่รอช้า กัดฟันฝืนความเจ็บเอื้อมมือไปบิดผ้ารวดเร็วเท่าที่จะทำได้ ผ้าผืนเล็กเธอโปะไว้ที่หน้าผาก เปิดผ้าห่มผืนหนาออกแล้วใช้ผืนที่ใหญ่กว่าเช็ดตั้งแต่ซอกคอลงมา ชะงักไปนิดกับผ้าปิดแผลทั้งสองจุด เขาโดนยิงวันนี้ก็เพราะเธอแท้ๆ

แต่นอกจากผ้าปิดแผลสองจุดนั่นแล้ว รอแผลเป็นทั้งเล็กทั้งใหญ่ไม่อาจนับปรากฏแก่สายตาให้หัวใจตโมนุทได้สะท้อนสะท้าน รอยกลมๆ คงเพราะโดนยิงแบบครั้งนี้ และมีอีกที่แนวเป็นยาวพาดผ่านจากอาวุธมีคม บาดแผลจากการกรำศึกหรือไร สงครามทำร้ายคนๆ หนึ่งได้ขนาดนี้เชียวหรือ

ตัวประกันสาวที่เปลี่ยนสถานะมาเป็นนางพยาบาล ข่มความเจ็บปวดของตัวเองตั้งหน้าเช็ดตัวให้บุรุษที่ครั้งหนึ่งเธอเคยโกรธ เคยเปรียบเปรยต่อว่าสารพัด ชั่วขณะหนึ่งที่พยายามสอดมือไปเช็ดด้านหลังของเขาทำให้เจ็บแปลบขึ้นที่ชายโครงของตัวเองจนต้องยกมือขึ้นกดไว้ แต่ความว่างเปล่าของสิ่งที่เคยห้อยกับสร้อยคอไว้กลางอกตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ทำให้มือนั้นชะงักค้าง

หญิงสาวใจหายวาบ ผ้าเช็ดตัวแทบหลุดจากมือ!

สร้อย... สร้อยเส้นนั้นหายไปไหน! ตั้งแต่เมื่อไหร่?

<<< สร้อยอะไรที่หายไป ติดตามได้ในตอนต่อๆ ไปนะคะ บอกได้แต่ว่าสร้อยเส้นนี้ก็ถือเป็น KEY ที่สำคัญอีกชิ้นหนึ่งของเรื่องเลยค่ะ >>>

ปอลิง. ขออนุญาตเอารูปปู้จาย (ในดวงใจของอรุสา อิอิ) มาให้จิ้นกันนิดหนี่งนะคะ สำหรับริ้วรอยบาดแผลจากสงครามของไศล

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 19:41:30