ความคิดเห็นที่ 1 ท่ามกลางผนังเขียวทึบของแมกไม้ เส้นทางเดินคดเคี้ยวประหนึ่งเขาวงกด นริศราเหม่อมองบรรยากาศสลัวรอบด้าน แสงสีเหลืองนวลจากโคมไฟบนเสาไม้ทอสว่าง ฉายภาพคู่รักหลายคู่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่ภายใต้แสงเทียน น่าแปลกที่คณิตนัดเธอมาในสถานที่อันแสนโรแมนติกแบบนี้ เขาคิดอย่างไรกัน “โต๊ะที่คุณคณิตจองไว้ทางนี้ครับ” บริกรชายผายมือไปข้างหน้าอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าลูกค้าหยุดเดิน หญิงสาวคืนสติเบนสายตากลับมา ปลายสุดของช่องทางเดิน ผู้ชายที่นั่งอยู่ช่างแลคุ้นตา ความหวาดหวั่นสั่นสะท้านหัวใจรุนแรงขึ้นทุกขณะ หลายวันมานี้ทุกสิ่งรอบกายมีแต่ภาพของเขา หญิงสาวถึงกับผงะเมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่ปิติเข้าอย่างจัง “กันต์...” นี่คงเป็นแผนการณ์ของคณิตที่หลอกให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับความจริง บางครั้งคณิตก็ทำตัวหวังดีจนน่ารำคาญ “คุณคณิตช่วยนัดนุ่นให้กันต์” ชายหนุ่มยิ้มกว้างให้เธออย่างไม่ทันรู้ตัว เพียงแค่พบหน้าดุจพลังอันแรงกล้าที่จะนำพาให้ชีวิตเขาก้าวเดินต่อ “รับอะไรดีครับ” ทั้งคู่ละสายตาจากกันไปยังต้นเสียง ดูเหมือนว่าทั้งเขาและเธอจะเพิ่งสังเกตเห็นบริกรชายที่ยืนอยู่ด้วย “ขอน้ำส้มก่อนค่ะ” “แล้วพี่ผู้ชายล่ะครับ” เด็กหนุ่มถามอย่างสุภาพ “โค้กก็แล้วกันครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างขอไปที แล้วพุ่งความสนใจกลับมายังหญิงสาวเบื้องหน้า ท่ามกลางแสงนวลสลัวของโคมไฟบนเสาไม้ เธอแลงดงามดุจภาพเขียน นริศราอยู่ชุดเสื้อกางเกงแบบเรียบ แต่งหน้าอ่อน ๆ ตามแบบของเธอ “เมื่อเช้า กันต์นัดกับคุณคณิตไปตามหาแฟนพี่ก้องที่หายไป” เขาเล่าให้ฟังอย่างอารมณ์ดี “แต่ไม่ต้องห่วงแล้ว เคลียร์เรื่องเรียบร้อย จบกันไปแล้วล่ะ” ‘จบกันไปแล้ว’ น้ำเสียงนั้นเปี่ยมด้วยความยินดี หัวใจของเขาทำด้วยอะไรกัน “อื่ม..” เธอรับคำออกไปอย่างเสียไม่ได้ หรือว่า.. นี่เป็นวิธีการที่ผู้ชายใช้กลบเกลื่อนความผิด ยกเรื่องของพี่ชายขึ้นมาอำพรางสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ “แล้วไง... กันต์ให้ณิตนัดนุ่นออกมา  เพื่อบอกเรื่องนี้เหรอ” กันต์ธีร์หน้าเจื่อนลงเมื่อเริ่มสัมผัสถึงกระแสเสียงที่ไม่เป็นมิตร “เปล่าหรอก” เขาตอบแล้วลดสายตาต่ำลง ครุ่นคิดด้วยวิจารณญาณทั้งหมดที่มีอยู่ อะไรหนา ที่เป็นสาเหตุของความขุ่นเคืองในใจเธอ “กันต์...แค่อยากเจอนุ่น” สีหน้าของหญิงสาวยังคงนิ่งขึง อย่างยากจะอ่านความรู้สึก “กันต์คิดถึงนุ่นนะ” เขาย้ำคำบอกนั้นด้วยสายตา หากไม่เห็นกับตาเธอคงเชื่อใจในใบหน้าคมอันแสนซื่อนั้น “วันนั้น กันต์ไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดนุ่นเลยนะจ๊ะ” เขาอธิบายต่อไป เมื่อเห็นว่าเธอยังเงียบเฉย “วันนั้น เจ้านายกันต์ให้กันต์ไปส่งเพื่อน... เอ่อ เพื่อนของท่านที่ไม่สบาย” โกหก โกหกอย่างไม่ละอาย ทั้งสายตาและน้ำเสียงของเขาช่างแลน่าเชื่อถือ “เดี๋ยวสินุ่น” เขากระโจนข้ามไปคว้าแขน เมื่อเห็นเธอทำท่าจะลุกไปดื้อ ๆ “ยังไม่ทันคุยกันเลย” หญิงสาวชะงักเมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่เว้าวอน หากยังคงอยู่ในสถานการณ์ ณ ขณะนี้ หัวใจของเธอคงโอนอ่อน คล้อยตามไปกับเขา บางครั้งเธอก็อยากทำตามข้อเรียกร้องของหัวใจด้วยการหลอกตัวเอง หญิงสาวเหนี่ยวข้อแขนกลับอย่างนุ่มนวล “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว นุ่นขอกลับก่อนนะ” เธอตัดบท เป็นการดีที่สุด ที่จะปล่อยวางทุกความรู้สึกเพื่อหยุดยั้งตัวเอง ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปกับอาการเงียบเฉย ทว่า หนักแน่นของเธอ เขาจะดำเนินการสนทนาต่ออย่างไรในเมื่อเธอปิดกั้นตัวเองถึงเพียงนี้ นริศราส่งสายตามองมาแทนคำบอกย้ำ แล้วขยับตัวทำท่าจะลุกจากเก้าอี้อีกครั้ง “แม่ของนุ่นบอกว่า...” เขารีบกล่าวเพื่อหยุดเธอไว้ แสงสีนวลจากโคมไฟอาบไล้ไปทั่วบริเวณ เห็นเพียงสีหน้าด้านข้างอันนิ่งขึงของหญิงสาว “เอ่อ.. แม่ของนุ่นบอกว่า นุ่น...” แม้ว่าจะลังเล แต่สุดปัญญาค้นหาถ้อยคำอื่นที่ดีกว่า “นุ่นคบคุณคณิตเป็นแฟนแล้ว ไม่...ไม่จริงใช่ไหม มันคงไม่ได้เป็นแบบนั้นแน่” หญิงสาวชำเลืองมองกลับมา สีหน้าของเขามีทั้งความคาดหวัง และหวาดหวั่นปะปนกันอยู่ “นั่นเป็นเรื่องส่วนตัว นุ่นไม่ขอตอบ” คำปฏิเสธนั้นบอกให้รู้อย่างชัดแจ้งว่า  เขากำลังก้าวล้ำเข้าไปในชีวิตของเธอ  เขากลายเป็นคนนอกสำหรับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน สายตาของหญิงสาวยังคงจับแน่วแน่อยู่เพียงแสงสะท้อนบนผิวน้ำในบึง ดีเหมือนกัน หากความเข้าใจนั้นจะช่วยให้เรื่องราวระหว่างเธอกับเขาสิ้นสุด “คณิตเป็นคนดี เค้าคงไม่มีวันทำให้นุ่นต้องเสียใจ” บทสรุปนั้นทำเอาชายหนุ่มทรุดฮวบ พิษหนามร้ายของกุหลาบรักทิ่มแทงแผลงฤทธิ์ไปทั่วทั้งร่าง เพิ่งจะนึกได้ว่านำมันมาด้วย กันต์ธีร์เหลียวไปดึงกุหลาบดอกงามที่ตั้งใจจะนำมามอบให้เธอออกจากกระเป๋าหลัง แล้วโยนไว้บนพื้นโต๊ะ ดูเหมือนว่าความตั้งใจและความรู้สึกดี ๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้จะสูญสิ้นไปเสียแล้ว รู้สึกสมองตื้ออื้ออึงเกินกว่าจะกล่าวอะไรได้อีก “รับอะไรเพิ่มไหมครับ” บริกรชายคนเดิมย้อนกลับมาเสิร์ฟเครื่องดื่ม  ช่วยลดสถานการณ์ตึงเครียด “คิดเงินเลยดีกว่าครับ” เขาตอบแล้วหันไปหยิบธนบัตรออกจากกระเป๋าสตางค์ส่งให้ ขณะสายตายังคงจับมองวงหน้าเรียบ และเปลือกตาอันหลุบต่ำของเพื่อนสาว ณ เวลาเพียงไม่กี่วินาทีนั้น  เขาคงทำได้แต่เพียงเฝ้ามองอากัปกิริยาอันเย็นชาไร้เยื่อใยของหญิงสาวในดวงใจ และ...ในที่สุดก็ต้องก้มหน้าลงอย่างยอมรับความพ่ายแพ้ “โชคดีนะนุ่น”  ตัดสินใจกล่าวอำลาด้วยน้ำเสียงเหมือนสำลักคำตัวเอง “กันต์ดีใจนะ... กับทุกอย่างที่ทำให้นุ่นมีความสุข” ชายหนุ่มหักใจลุกจากเก้าอี้แล้วเดินจากไปราวกับว่าทำใจได้ ทิ้งเรื่องราวระหว่างกันและกันให้ไกลออกไปทุกที นริศราทอดมองกุหลาบสีแดงดอกช้ำบนพื้นโต๊ะ กลีบดอกร่วงโรยกระจัดกระจายแหลกสลายไปไม่ต่างจากความรักของเธอ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 08:34:46

ความคิดเห็นที่ 2 ชาญพักสายตาจากตารางตัวเลขในมือ ทิ้งกายลงกับพนักเก้าอี้ สีเขียวทึบของยอดไม้ยังเอนไหวอยู่ในสายลม บรรยากาศนอกบ้านคงยังหนาวเย็น เวิ้งว้าง และเงียบสนิท “วันนี้รินนั่งกระเช้าลอยฟ้า ข้ามหุบเขาจากสวิสไปเยอรมัน       เก็บภาพวิวสวย ๆ เอาไว้กลับมาวาดที่บ้านพัก            ถึงฝีมือไม่ดีนัก แต่จะเก็บไปอวดคุณนะคะที่รัก                                                                                   รักคุณค่ะ                                                                                                     ริน” นั่นคือข้อความสุดท้ายในอีเมล์ของเขาเมื่อหลายวันก่อน ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุขกับการได้อยู่ห่างไกลจากความเจ้าชู้ของเขา หนุ่มใหญ่ทอดสายตามองไกลออกไปยังทัศนียภาพอันดำมืดรอบบริเวณบ้าน แม้รินรดาจะอ่อนโยนและเยือกเย็น แต่เธอก็ไม่ต่างไปจากน้ำนิ่งในอ่างอาบน้ำแบบธรรมดา ซึ่งทำหน้าที่เพียงชำระล้างร่างกายและจิตใจให้เขา ผิดกับกระแสน้ำอันร้อนแรงในอ่างน้ำวนของผู้หญิงอีกหลาย ๆ คน หนุ่มใหญ่คิดฟุ้งซ่านไปไกล รำลึกถึงความเผ็ดเร่าร้อนของหญิงสาวอีกคน ....ปรียา เธอยังคงย้อนกลับมาเพียรพยายามเอาชนะใจเขา แม้ว่าครั้งหนึ่งจะเคยเจ็บปวดทรมานกับคำบอกลาอย่างไร้เยื่อใย “ปิ๋มจ๊ะ ตอนนี้ผมได้งานทำแล้ว” เขาตัดสินใจบอกออกไปในวันนั้น หลังจากคบหารวมถึงร่วมหลับนอนกันมานานนับปี ในช่วงชีวิตที่ไปศึกษาต่อยังต่างแดน “กะว่าคริสมาสนี้กลับถึงเมืองไทย ผมจะแต่งงานกับรินเลย และรับเค้ามาอยู่ที่ออสเตรเลียนี่เสียด้วยกัน” ปรียาผงกศีรษะจากอ้อมแขนเขาขึ้นมาสบตา คล้ายจะต้องการคำยืนยันอีกครั้ง “คะ” การพบกันในวันนั้น  เธอแลหงอยเงียบกว่าที่เคย สีหน้าแลเคร่งขรึมราวกับล่วงรู้ความล่วงหน้า “นี่ถือเป็นการบอกเลิกเลยหรือเปล่าคะ” เธอถามเสียงเรียบ ไม่ฟูมฟายกล่าวโทษ และไม่แสดงท่าทีหมางเมินเหมือนอย่างที่เคยกระทำกับชายหนุ่มอีกหลาย ๆ คน ชาญยิ้มกว้าง รวบเอาร่างของหญิงสาวกลับมาในอ้อมกอด “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ้ะ” เขากระซิบ กวาดตาผิวเนื้อเนียนสวยสะอ้านอย่างแสนเสียดาย “แค่บอกไว้ เพราะผมเห็นว่าปิ๋มเองก็เรียนจบแล้ว คงใกล้จะกลับเมืองไทยเต็มที” หญิงสาวเม้มริมฝีปากเหมือนมีเรื่องครุ่นคิดอย่างหนัก อย่าบอกนะว่า เธอติดอกติดใจจนไม่สามารถตัดใจไปจากเขาได้ ทั้งที่เคยตกลงเรื่องความสัมพันธ์แบบชั่วครั้งชั่วคราวนี้ตั้งแต่แรกคบ เธอนิ่งไปพัก ก่อนจะง้างวงแขนของเขาออกขยับตัวขึ้นนั่ง แล้วสบมองมา “สมมตินะคะชาญ ปิ๋มแค่สมมติ” สายตาของหญิงสาวทิ้งต่ำลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยคำถามนั้น “สมมติว่า เกิดเรามีลูกด้วยกันขึ้นมา ชาร์ลยังคิดจะกลับไปแต่งงานกับคุณรินอยู่อีกหรือเปล่า” เขายอมรับว่ารู้สึกตกใจมากกับคำถามนั้น แม้จะยังสามารถรักษาสีหน้าเอาไว้ได้ ปรียาเป็นหญิงสาวสวยรวยเสน่ห์ เปี่ยมด้วยความสามารถรอบด้าน อันเป็นที่หมายปองของผู้ชายอีกหลายคน ผิดกับผู้หญิงธรรมดาอ่อนแออย่างรินรดา แม้ความจริงแล้วเขาจะอิ่มอกอิ่มใจกับการได้อยู่ร่วมกับเธอ แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้เขาตัดใจทอดทิ้งผู้หญิงอีกคน เธอคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้หากปราศจากเขา “แค่สมมติใช่ไหม” เขาย้ำคำด้วยอารมณ์ไหวหวั่น จับมองดวงหน้าเรียวสวยที่กำลังพยักน้อย ๆ ....มันคงเป็นแค่เรื่องสมมติ ในที่สุด ปรียาก็ตกหลุมรักเขา ไม่ต่างอะไรจากหญิงสาวทุก ๆ คนหลุดเข้ามาในบ่วงเสน่หาของเขา ไม่เว้นแม้แต่สาวเจ้าสำราญมากรักอย่างเธอ ชายหนุ่มนึกกระหยิ่ม “เอาเป็นว่าแค่เรื่องสมมติ” เขาย้ำคำนั้นอีกครั้ง “ผมยังยืนยันคำเดิมนะปิ๋ม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับริน” หญิงสาวผ่อนลมหายใจช้า ๆ เมื่อได้ฟังคำตอบที่รอคอย ก่อนจะลุกไปสวมเสื้อผ้า  เธอหายเงียบไปนานนับเดือนจากวันนั้น อารมณ์ปรารถนาก่อตัวขึ้นจับจิต เมื่อหวนนึกถึงกุหลาบสีดำดอกงาม อันทอดก้านเรียวสวยบนร่องอกจนถึงหน้าท้องของเธอ ปรียาหายเงียบไปกว่าหนึ่งเดือนและกลับมาพร้อมกุหลาบดำงามจับตาดอกนั้น ภาพของหญิงสาวกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้น จนกุหลาบดอกงามปรากฏขึ้นชัดเจน ยังติดตรึงอยู่ในห้วงนึก วันนั้นเขารู้สึกตื่นตะลึงจนแทบไม่ได้สังเกตมองสีหน้าของเธอ “อะไรกันจ้ะปิ๋ม โอโห” เขาตรงเข้าไปลูบไล้มันอย่างหลงใหล ซบใบหน้าลงบนร่องอกอิ่มของกลีบกุหลาบ “ปิ๋มจ๋า คุณมีอะไรให้ผมตื่นเต้นเสมอเลย” นั่นเป็นความสัมพันธ์ครั้งหลังสุดก่อนเขาและเธอจะห่างหายกันไป ริมฝีปากของชายหนุ่มยามนั้นซุกไซ้ไปทั่ว ชอนไชต่ำลงมาตามก้านดอก “ชาร์ลคะ...” ปรียาอ่อนระทวยทิ้งกายพิงผนังห้อง เสียงครวญครางของเธอในวันนั้นคล้ายสะอึกสะอื้น “ยังตั้งกล้องไว้เหมือนเดิมหรือเปล่า” “แน่นอนจ้ะที่รัก...” เขาตอบอย่างรู้กันว่า นั่นอาจเป็นครั้งสุดท้าย และคงเป็นความทรงจำอันดีงามระหว่างกันและกันตลอดไป ปรียา... เป็นผู้หญิงที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์ความงาม ความสวยเซ็กซี่ เรือนร่างของหญิงสาวมอบความสุขสมแก่เขาเสมอทุกครายามได้หลับนอนร่วมรักกัน  เธอเป็นทั้งเพื่อนเที่ยว เพื่อนกิน และเพื่อนร่วมเพศที่แสนสุข ทว่า นั่นไม่ใช่คุณสมบัติสำหรับแม่ของลูกของเขา ชาญแอบคิดเข้าข้างตัวเอง “ก๊อปชุดนี้ให้ปิ๋มนะคะ” “ได้ซิจ้ะ แน่นอนที่สุด” เขาพึมพำตอบอย่างไม่เป็นคำ ก่อนจะยกตัวเธอขึ้นแล้วชำแรกความเป็นชายผ่านเข้าไป “สุดยอด ผมจะไม่ลืมคุณเลยปิ๋ม จะไม่ลืมคุณ...” เส้นขุมขนทั่วร่างกายของเขาลุกชัน เมื่อจินตภาพถึงความสุขในค่ำคืนนั้น ยามไม่มีภรรยาอยู่เคียงใกล้กันเช่นนี้ เขาปรารถนาจะได้ร่วมรักกับเธออีกซักครั้ง แต่น่าแปลกที่คำเตือนเพียงครั้งของกันต์ธีร์ กลับสามารถทำให้หญิงสาวหายหน้าไป เหตุใดหนุ่มน้อยผู้นี้จึงช่างมีอิทธิพลต่อจิตใจเธอ เสียงรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาภายในบริเวณบ้าน  หนุ่มใหญ่เพ่งสายตามองผ่านกระจกหน้าต่างบานเลื่อน  ความคิดคำนึงและอารมณ์ปรารถนาชั่วนาทีนั้นหยุดชะงักลง ในที่สุด... รินรดาก็กลับมา “คุณริน ทำไมหายไปคนเดียวเป็นเดือนแบบนี้ โถ แม่คุณ” เสียงของสังวาลย์แว่วดังมาจากห้องโถงชั้นล่าง ขณะผู้เป็นเจ้าของบ้านสาวเท้าเร่งลงบันไดไปแทบไม่ทัน “รินสบายดีค่ะป้าสังวาลย์ ไม่ต้องห่วง” เสียงของเธอสดใสจนผิดหู ก่อนร่างที่แลอวบอิ่มขึ้นของผู้เป็นภรรยาจะปรากฏชัด “อากาศที่นั่นดี อาหารก็อร่อย ดูสิคะป้า รินอ้วนขึ้นมาตั้งเกือบสองกิโล” หญิงสาวยกมือขึ้นท้าวเอวอย่างภาคภูมิ “ริน...” เขารู้สึกตื่นเต้นดีใจจนพูดอะไรไม่ออก โดยเฉพาะกับท่าทางอันชื่นบานของเธอ “อ้าว ชาร์ล อยู่บ้านเหรอคะ” หญิงสาวเหลียวมองมาส่งยิ้มกว้างให้สามี เขาตรงเข้าไปโอบกอดและจุมพิตที่ริมฝีปาก “ที่รัก จู่ ๆ กลับมาเงียบ ๆ แบบนี้ ไม่โทรบอกให้ผมเอารถไปรับที่สนามบินล่ะจ๊ะ” “วันนั้นรินให้กันต์ทิ้งรถไว้ที่สนามบินแล้วค่ะ ชาร์ลจะได้ไม่ต้องลำบากไปรับ” ชาญพิศมองวงหน้าสดใสของภรรยาด้วยอารมณ์ปิติระคนประหลาดใจ เธอแลผิดตาไปจริง ๆ “เอ้.. แฟนผมกลายเป็นสาวมั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เขาหยอก “อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้รินแข็งแรงขึ้นมากมั้งคะชาร์ล” เธอตอบแล้วอิงศีรษะลงบนไหล่เขาอย่างเอาใจ “คิดถึงคุณจังค่ะชาร์ล” ความรู้สึกแปลกแยกจางหายไปทันทีกับถ้อยคำนั้น ชาญรั้งร่างของภรรยามาโอบแนบชิดอย่างรักใคร่ “คุณหนูพาคุณรินไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ ข้าวของทางนี้ป้าจัดการให้เอง” หญิงสูงวัยกล่าว พลางควักมือเรียกเด็กรับใช้ให้มาช่วยกันยกกระเป๋า “รินรู้ไหม วันนี้ยัยแก่วิลาวัลย์ฝากงานให้ผมกลับมาทำที่บ้านเต็มเลย” เสียงของนายจ้างหนุ่มแว่วดัง ขณะทั้งสองคนเดินเคียงคู่กันขึ้นบันไดไปยังชั้นบน ราวกับคู่สามีภรรยาที่เพิ่งแต่งงาน “แต่ไม่เป็นไรจ้ะ แฟนผมกลับมาทั้งที ทิ้งไว้นั่นแหละ” เสียงพูดคุยของทั้งคู่ไกลออกไปแล้วหายเงียบเมื่อประตูห้องนอนงับปิด หมดทุกข์หมดโศกกันเสียงที หญิงสูงวัยภาวนา ต่อจากนี้ไปทั้งชาญและรินรดาคงมีชีวิตคู่ร่วมกันอย่างมีความสุข สังวาลเชื่อมั่นเช่นนั้นอย่างเต็มหัวใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 08:36:31

ความคิดเห็นที่ 3 ท้องฟ้าคืนเดือนมืดเหว่ว้าไร้แสงจันทร์ มีเพียงละอองบางเบาของดาราทอประกายหรี่ริบเหมือนจวนเจียนจะดับ ความมืดมิดของนภากับอนธการรอบด้านไม่ต่างอะไรจากที่ว่างอันดำมืดในหัวใจเขา ....มืดมนไร้เส้นทางเดิน น่าจะรู้อยู่แต่แรกแล้วว่า  มิอาจจะเทียบเทียมกับคณิตได้  มันอาจเป็นแผนการณ์ของหมอนั่นที่ล่อให้เขาไปรับฟังความจริงจากปากของเธอ เขาควรจะโกรธใครดี ระหว่าง เธอ เพื่อนชายผู้นั้น หรือความโง่เง่าของตัวเอง แสงเรืองรองจากไฟนีออนหน้าอาคารไม้ ช่วยนำทิศทางให้ชายหนุ่มกลับมาถึง ท่ามกลางความดำมืดของรัตติกาล “เฮ๊ย ไปทำอะไรมาวะ หายหัวไปจนป่านนี้” เสียงป้อแป้ของเกียรติก้องดังมาแต่ไกล เมื่อเขาผลักประตูรั้ว ชายหนุ่มทอดสายตามองไป เห็นร่างผอมโซของพี่ชายกำลังนั่งรินเหล้าอยู่บนพื้นไม้หน้าระเบียง เขาคงยังทำใจไม่ได้เรื่องของนุชจรี เกียรติก้องใช้สุราช่วยลบเลือนความรัก ความทรงจำทั้งหมดทั้งมวลเกี่ยวกับคนรัก ดุจยาชาที่ฉาบทาลงบนแผลใจอันเจ็บร้าว เหล้า...จะช่วยคลายความทุกข์ทรมานของหัวใจได้จริงหรือ เขาแอบคิดขณะย่ำขึ้นบันไดไปชั้นบน ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ ทอดมองอากับกิริยาอันไร้สติของพี่ชายที่เอาแต่ยกแก้วน้ำใส่น้ำแข็งสีเหลืองอ่อนขึ้นจิบ ข้างกายมีขวดโซดา กระป๋องใส่น้ำแข็ง และขวดน้ำสีเหลืองเข้มที่เรียกกันว่า “เหล้า” วางอยู่ ชั่วขณะ เขาคว้ามันขึ้นมา เทเข้าปาก “เฮ๊ย ทำอะไรวะ” เกียรติก้องผวา รีบแย่งขวดเหล้าจากมือน้องชาย แต่ก็ช้าเกินไป ของเหลวสีเหลืองอำพันกระฉอกผ่านริมฝีปากสู่ภายใน ความร้อนแรงแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูผิวสัมผัส ทั้งปาก ลิ้นและลำคอ “นายจะบ้าเหรอ” ความเผ็ดร้อนของแอลกอฮอร์ทำเอาเขาไอติด ๆ กัน จนต้องปล่อยขวดเหล้าคืนให้พี่ชายอย่างไม่ทันรู้ตัว “กินเพรียว ๆ แบบนั้น เดี๋ยวก็ได้ตายเอาหรอก” ความห่วงใยในตัวน้องทำเอาเกียรติก้องเกือบสร่างเมา “ใครเสี้ยมสอนให้นายหัดกินเหล้าแบบนี้ หา” ฤทธิ์ของสุราช่วยให้ประสาทสัมผัสทุกส่วนของร่างกายอ่อนกำลังลง รวมถึงความทุกข์ทนของหัวใจ “ทีนายยังกินได้” ชายหนุ่มแย้งเสียงแหบ เงื้อมือไปแย่งขวดเหล้ากลับมา แต่ถูกผู้แก่วัยกว่ากุมไว้แน่น “ขอกินมั้งเดะ” “ไม่ได้โว้ย” เกียรติก้องตวาด ใบหน้าหลายระดับของคู่สนทนายังคงซ้อนทับกัน ทว่า เขาก็มีสติพอ “นายยังเป็นเด็ก จะเสียการเรียน สมองเสื่อมหมด” คนพูดโบกมือ แล้วหมุนตัวหันหลังให้ “ไม่ได้ ไม่ได้...” “เด็กเหรอ...” กันต์ธีร์ทวนคำ จ้องเจ้าของเสียงดุที่กำลังยกแก้วน้ำสีเหลืองขึ้นจิบอีก “อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะยี่สิบแล้วนะ นายเลิกมองฉันเป็นเด็กเสียทีเถอะ” สิ้นเสียงก็กระโจนเข้าไปคว้า ขณะอีกฝ่ายกุมกระชับเครื่องดื่มในมือไว้อย่างเหนียวแน่น “ไม่ได้โว้ย บอกว่าไม่ได้ไง” ทั้งสองเยื้อแย่งกันจนเกือบถึงขั้นรุนแรง “เกิดบ้าอะไรขึ้นมาวะเนี่ย” คนเป็นพี่ตวาด อาการเจ็บจากการกระทบกระทั่งทำให้อารมณ์ของผู้เยาว์เริ่มคุกรุ่น “ถ้านายหวงนัก ฉันไปหากินข้างนอกเอาก็ได้” ว่าแล้วก็ผุดลุกขึ้นยืน “เอ๊ย อย่านะ อย่าออกไป” เกียรติก้องรีบพุ่งตัวไปยับยั้ง แรงกระชากทำให้อีกฝ่ายเสียหลัก เซถลาล้มลง “ปล่อยสิวะ” กันต์ธีร์เหวี่ยงพี่ชายออกห่างจากตัวอย่างสุดแรง “คิดจะเอาตัวรอดคนเดียวหรือไง นายยังกินได้ ทำไมฉันจะกินไม่ได้” เขาระเบิดออกมาอย่างไม่อาจควบคุมตัวเองไว้ได้อีก “นายถูกผู้หญิงทิ้งแล้วกินเหล้าให้ลืม แล้วไม่คิดเหรอว่า ฉันก็อยากลืมบ้างเหมือนกัน นายมันเห็นแก่ตัว” ถ้อยคำอันพร่างพรูออกจากปากของกันต์ธีร์ ช่วยเรียกสติสัมปชัญญะคืนกลับมา “นายว่าอะไรนะ” เกียรติก้องชะงัก ทอดมองกิริยาเศร้าหมองของน้องชายที่ค่อย ๆ ทรุดตัวลงมานั่งซบหน้ากับหัวเข่า ชายหนุ่มเคยเข้าใจเสมอมาว่า ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของเขากับกันต์ธีร์กลมเกลียวรักใคร่ แม้วัยเด็กจะมิได้เติบโตมาร่วมกัน หากแล้ว เขาเพิ่งประจักษ์ ณ นาทีนี้เองว่า เขาไม่เคยเข้าถึงจิตใจน้องชายผู้นี้เลย เขาไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของคนรอบข้างอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นน้องชายร่วมสายโลหิตหรือผู้เป็นบิดาก็ตาม “นายอกหักมาเหรอ....” เขาตัดสินใจเอ่ยถาม ขณะค่อย ๆ เลื่อนมือข้างหนึ่งเข้าไปโอบ “ไม่ !” แขนข้างนั้นของเกียรติก้องถูกปัดออกอย่างแรง การถูกทอดทิ้งอย่างคนไร้ค่า ช่างทุกข์ทรมานเช่นนี้เอง ไม่จริง... เขามิได้ตกหลุมรักเธอ “ฉันไม่ได้อกหักซักหน่อย มีผู้หญิงสวย ๆ มาชอบ มาให้ฉันเลือกตั้งเยอะแยะ ไม่เห็นต้องไปแคร์กับแค่ผู้หญิงคนเดียว” ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปคว้าแก้วเหล้าจากอีกฝ่ายมาดื่มรวดเดียวจนหมด ภาพสะท้อนจากกันต์ธีร์บอกให้เขาเห็นความจริงบางประการ ความจริงที่ว่าเรื่องราวทั้งหมดบังเกิดขึ้นจากตัวเขา ความผิดพลาดที่เลือกเอาผู้หญิงอย่างนุชจรีมาเป็นคู่ครอง ความผิดจากการทำร้ายตัวเอง ทำตัวเป็นแบบอย่างไม่ดีให้น้องคล้อยตาม เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่แล้วไปได้ โดยเฉพาะพฤติกรรมอันเหลวแหลกของนุชจรี ทว่า เขาสามารถเปลี่ยนใจตัวเองให้ลืมเธอ “จริงของนาย” ชายหนุ่มกระซิบ พลางเคลื่อนกายใกล้เข้าไปยกสองแขนขึ้นโอบ “คนดี ๆ ยังมีให้เลือกอีกเยอะ ไม่เห็นต้องไปผูกใจอยู่กับคนที่ไม่ดีพอ” ในเมื่อวันนี้เขายังไม่ได้สูญเสียทุกอย่างไป เขายังมีน้องที่ทั้งรักและเป็นห่วง มีพ่อที่คอยห่วงใยดูแล “ฉันขอโทษ กันต์ ฉันขอโทษ” เสียงของเขาเหมือนกำลังร้องไห้ กันต์ธีร์เงยหน้าขึ้นช้า ๆ ทอดมองกิริยาหมองเศร้าของพี่ชายที่กำลังซบหน้าอยู่บนไหล่ของเขา ปล่อยขวดในมือให้ล้มลง จนของเหลวสีเหลืองรินไหลออกมาเป็นทาง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 08:37:02

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงอำนวยพรส่งความสุขแด่ลูกค้าในโอกาสเทศกาลปีใหม่ พร้อมด้วยคำบอกอำลาปิดทำการของห้างสรรพสินค้าดังกังวาน  ภารกิจอันแสนเหน็ดเหนื่อยสำหรับวันนี้กำลังจะสิ้นสุดลง ปรียาส่งยิ้มแทนคำขอบคุณให้ลูกค้ากลุ่มสุดท้ายที่กำลังเดินออกจากร้าน รอยยิ้มกับประกายตาอันนุ่มลึกของลูกค้าหนุ่มผู้หนึ่งที่ตอบกลับมา กอปรกับรูปร่างท่าทางภูมิฐานของเขาให้ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ไม่ต่างไปจากเขาคนนั้นของเธอ “หนูอยากได้กระเป๋าใบนั้นเป็นของขวัญค่ะพ่อ” เสียงรบเร้าของเด็กหญิงวัยไม่ถึงสิบปีดังขึ้น ก่อนที่ร่างเล็ก ๆ จะพุ่งตรงกลับมาในอ้อมกอดของผู้เป็นบิดา “แต่แม่บอกให้รอปีหน้าก่อน” “ไหนลูก.....” ชายหนุ่มผู้เป็นเป้าสายตาหันมาให้ความสนใจลูกสาวตัวน้อยทันที “เค้าปิดร้านแล้วมั้ง เอาไว้วันหลังพ่อจะซื้อให้...” เสียงพูดคุยนั้นไกลออกไปก่อนจะเงียบหาย แน่นอนว่า เขาคงต้องเดินไปสมทบกับภรรยา แล้วพากันกลับบ้านอย่างอบอุ่น หญิงสาวหลับตาแอบจินตนาการภาพนั้น ....ตราบชั่วชีวิตนี้ มีโอกาสซักคราไหมที่เธอ จะได้สัมผัสกับความรักและความอบอุ่นจากครอบครัวของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นจากบิดา ผู้ซึ่งมักมากมัวเมาอยู่ในโลกีย์กาม หรือจากมารดาที่เห็นเพียงภาพพจน์หน้าตาทางสังคมเป็นสำคัญ รสสวาทจากมนุษย์เพศชาย ช่วยให้เธอดำเนินชีวิตผ่านคืนวันอันเปลี่ยวเหงานั้นมาได้ แต่นั่นก็กลับทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่เปล่าเปลี่ยวทุกข์ทรมานยิ่งยวดไปกว่าเดิม หญิงสาวนึกสมเพศตัวเอง “พี่ปิ๋มครับ เชื่อผมเถอะ อย่าไปหาคุณชาร์ลอีก มันจะได้ไม่คุ้มเสียนะครับ” น่าแปลก ที่ชายหนุ่มอายุไม่ถึงยี่สิบปีอย่างกันต์ธีร์ กลับมีความคิดและวิจารณญาณที่ดีงามกว่าเธอ “คุณปิ๋มจะรับประทานอะไรก่อนไหมคะ” คำถามเสียงเบาช่วยหยุดภวังค์ความคิด “ของสดในตู้เย็นพอจะมี อยากทานอะไรพิไลจัดการให้ได้ค่ะ” หญิงสาวลืมตา กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง “ไม่ต้องหรอกจ้ะ งานเสร็จก็รีบกลับกันเถอะ เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว” แม้มีลูกค้ามาใช้บริการอย่างต่อเนื่อง หากพิไลก็ยังอุตสาห์สังเกตเห็นว่า ตลอดทั้งวันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอ พิไลพยักหน้าแทนคำตอบ ตลอดสองสามวันมานี้ นายจ้างสาวของหล่อนแลซีดเซียวซูบผอมลงเหลือเกิน “ไปหาหมอไหมคะ” หล่อนเสนอขึ้นอย่างหวาด ๆ ปรียายิ้มเนือย ๆ ทอดมองท่าทางนอบน้อมของสาวใหญ่ผู้มีตำแหน่งเป็นแม่ครัวประจำร้าน สัมผัสได้ถึงกระแสความห่วงใยเจือในน้ำเสียง “จ้ะ แล้วปิ๋มจะไปนะ” เธอรับคำอย่างซาบซึ้ง “คงไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่โรคกระเพาะ” แม้จะบอกออกไปเช่นนั้น แต่หญิงสาวรู้ตัวเองดีว่า มีบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเธอ เหมือนอย่างที่เคยเป็นไปในครั้งนั้น ความตั้งใจอันแรงกล้าบางประการทำให้บางสิ่งบังเกิดขึ้น หากทว่าครั้งนี้ จุดประสงค์ของความต้องการนั้นต่างไปจากเดิม ท้องฟ้าระหว่างช่วงตึกเป็นสีดำสลัว พร่างพราวไปด้วยแสงไฟหลากสีสันของงานเทศกาล  เกือบสองปีมาแล้วที่เขาห่างหายไปจากที่นี่ สถานที่ซึ่งย้ำเตือนตัวเองเสมอมิให้เพลี้ยพล้ำกลับมา “คุณภัทร” เสียงเรียกเบาราวกับกระซิบ หากเขากลับได้ยินอย่างชัดเจน ร่างเล็กบางของหญิงผู้หนึ่งกำลังจับจ้องมาทางเขา ท่ามกลางกลุ่มคนทำงานของห้างสรรพสินค้าที่ต่างพากันทยอยออกจากตึก “คุณภัทรกลับมาแล้วเหรอคะ” หล่อนทักทายด้วยสีหน้าเรียบเฉย “จำพิไลได้ไหมคะ พิไลเป็นแม่ครัวที่ร้านของคุณปิ๋ม” ชายหนุ่มจับสายตามองไป ในที่สุด เขาก็มิอาจหลีกหนีแรงปรารถนาของหัวใจตัวเองไปได้ ความปรารถนาที่จะมาพบเจอใครซักคนในช่วงเวลาอันเหมาะเจาะเช่นนี้ ...เผื่อว่าจะได้ยินข่าวคราวของเธอ “อ้อครับ จำได้” ชายหนุ่มรู้สึกลังเล ก่อนจะตั้งคำถามประโยคต่อไป “ปิ๋มเป็นยังไงบ้างพิไล สบายดีหรือเปล่า” ช่างเป็นคำถามที่รอคอย ท่าทางอ่อนแรงของปรียาทำให้หล่อนมิอาจวางใจ “คุณปิ๋มไม่ค่อยสบายค่ะคุณภัทร” “เหรอ” ชายหนุ่มผวา และแล้วเขาก็ไม่อาจตัดใจคลายความเป็นห่วงเธอ “เป็นอะไรมากหรือเปล่าพิไล” สาวใหญ่แอบถอนใจเบา ๆ “สองสามวันมานี้ คุณปิ๋มดูไม่มีเรี่ยวแรง ไม่ยอมทานอาหารเลย ยังไงฝากคุณภัทรช่วยดูแลด้วยนะคะ” หล่อนกล่าวเพียงเท่านั้น ก่อนจะขอตัวเดินจากไป ณภัทรแหงนมองแนวผนังกระจกอันโอบล้อมรอบตัวอาคารห้างสรรพสินค้า แสงเรืองรองของไฟนีออนจากภายในยังทอสุกสว่างไปทั่ว มโนภาพของหญิงสาวค่อย ๆ ปรากฏขึ้น และแจ่มชัดอย่างไม่เคยเป็น ร่างอันไร้สติของปรียาหมอบหมดสติอยู่บนพื้นกระเบื้องยางภายในร้าน ณภัทรถลาตัวแทรกผ่านประตูม้วนที่เปิดทิ้งไว้ครึ่งหนึ่งเข้าไปประคอง “ปิ๋ม ๆ” เขาเขย่าร่างอันแน่นิ่ง วงหน้าเรียวสวยนั้นแลซูบซีดจนแทบไม่มีสีเลือด “ปิ๋มเป็นอะไรไป นี่ภัทรนะ ภัทรกลับมาหาปิ๋มแล้วไง” เขารู้สึกตกใจจนเกือบทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะทันตั้งสติช้อนร่างเธอขึ้นอุ้มแล้วพาออกจากร้านไป ...................................... 34 เพียงหมอกควันพัดผ่าน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12617478/W12617478.html แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 55 15:59:19 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 08:37:30

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ มิสพรหล้า นุชจรีอาจจะรักกระเป๋าเงินของประวิทย์มากกว่าตัวประวิทย์ จากคำพูดของเธอ เน้นเกี่ยวกับความสุขสบายกว่า ส่วนประวิทย์ พบกันแค่แป๊บ คงเป็นเพียงอารมณ์หลง คุณ Psycho man นุชจรี วีให้นุชจรีเป็นตัวแทน ผู้หญิงวัยรุ่นสมัยนี้ ที่มองความรักเป็นต้องการแค่ความหวือหวา เธอมีความสุขในช่วงแรกที่อยู่กับเกียรติก้องแบบข้าวใหม่ปลามัน พออยู่ไปนาน ๆ ความเคยชินก็ทำให้ความรักไม่มีรสชาติเหมือนเดิม อีกทั้งเขาไม่ใช่คนมีฐานะที่จะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการได้ ทำให้เธอโหยหาที่พึ่งใหม่  และสบโอกาสพอดี คนเขียนพยายามไม่บอกตรง ๆ แต่แรกว่าเธอหายไปไหน ให้คนอ่านค่อย ๆ สงสัยนิด ๆ ไปตามตัวละครในเรื่อง และก็เป็นไปตามคาดอ่ะค่ะ เกียรติก้อง ความเสียใจอย่างรุนแรงของเกียรติก้อง คงเพราะถูกทอดทิ้ง  มากกว่า ความรักที่มีต่อเธอ เคยอ่านหนังสือจิตวิทยามาค่ะว่า คนส่วนใหญ่ หากคนรักเสียชีวิต  น้อยคนนักจะฆ่าตัวตายตาม แต่คนที่ฆ่าตัวตายส่วนใหญ่นั้น  เพราะอกหัก  ถูกคนรักทิ้งไป นั่นเพราะความรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า ส่วนตัวละครอื่น ๆ คงต้องรออาจารย์มาเป็นผู้วิเคราะห์ต่อไป คุณ scottie บทเรียนครั้งนี้  จะช่วยให้เกียรติก้องเติบโตขึ้นมาอย่างเข้มแข็งค่ะ คุณ :::อาราเร่::: นั่นสิคะ คุณ de janeiro ผู้ชายส่วนใหญ่ถ้ารู้ว่าฝ่ายหญิงมีเจ้าของแล้ว  เค้าจะไม่ยุ่ง แต่นี่ประวิทย์ไม่รู้  น่าสงสารเค้าจริง ๆ ด้วยค่ะที่ตกเป็นกระเป๋าเงินของนุชจรีคนต่อไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 08:38:01

ความคิดเห็นที่ 6 ณภัทรจะช่วยปิ๋มได้ไหมหนอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 12:31:35

ความคิดเห็นที่ 7 อย่าบอกว่า ปิ๋ม ท้องนะคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 16:28:33

ความคิดเห็นที่ 8 ...อั้ยหยา...คุณพี่ปิ๋มเป็นอารายหว่า ...ทำไมนุ่นใจแข็งแบบนี้น้าาาา จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 23:42:20

ความคิดเห็นที่ 9 ในบทนี้ รินรดา เธอทำให้ผมรู้สึกขนลุกแบบไม่มีเหตุผล (ทั้งที่ไม่ใช่นิยายเขย่าขวัญ) เรียกว่าบทจบฉากนั้นแล้ว ต้องมานั่งคิดอยู่นานเลย ประมาณว่า นี่มันอะไรกัน....... ไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะกลับมาในอิมเมจแบบนี้ อะไรจะสงบราบเรียบสดชื่นแจ่มใสขนาดนี้ มันผิดธรรมชาติแบบบอกไม่ถูก (ทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย^^..) เหมือนมีบางอย่างผิดปกติที่อธิบายไม่ได้ ถ้าเป็นปรียา มาในอิมเมจและทำแบบนี้ จะไม่รู้สึกแปลกใจเลย ส่วนกรณีของนุ่มกับภัทร์ก็คงไปเรื่อยๆอย่างที่ควรจะเป็น นุ่นจะใจอ่อนในระยะนี้ ก็น่าจะผิดวิสัยผู้หญิงทั่วไป เพราะภัทรเองก้ยังไม่เคลียร์ตัวเองให้สะอาดได้ในมุมมองของภัทร์ แถมมาโกหกแบบขัดแย้งกับสิ่งที่นุ่นรู้เห็นเสียอีก แบบนี้เลยเจอข้อหาโกหกคำโตไปอีกกระทงหนึ่ง แบบนี้สู้ความความจริงให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียดีกว่า(ถ้าผมเป้นเพื่อนเขา คงแนะนำแบบนี้) แล้วอะไรจะเกิดก็ช่างมัน^^.... ปรียาก็คงเป็นตัวละครที่สามารถสร้างสายใยผลกระทบไปยังตัวละครอื่นๆ ทั้งแบบชัดเจนและแบบไร้เงา เป็นตัวละครที่น่าทึ่งและน่าสนใจเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเธอกำลังพยายามทำอะไรอยู่ (ก้เหมือนหนูรินนั่นล่ะ ที่ผมเองก้ยังคิดไม่ออกว่าเธอกำลังพยายามทำอะไรอยู่) ระยะนี้ตัวละครฝ่ายหญิงมาแรงบดบังรัศมีฝ่ายชายราวกลุ่มเมฆเคลื่อนผ่านบดบังแสงจันทรา^^ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 07:10:09