ฆ่าเวลา

คงมีบางครั้ง ที่คุณจะเผชิญพบประสบการณ์ที่แปลกประหลาดอย่างหนึ่ง เอ่อ จริงจริงแล้วมันก็ไม่ได้แปลกอะไรหนักหนา อย่างนี้ดีกว่า มันเป็นเรื่องของความพิลึกบางอย่างที่ทำให้คุณรู้สึกประหลาดใจ

คุณนั่งอยู่เฉยเฉย ไม่มีอะไรทำ ไม่ มี อะ ไร ทำ นอกจาก หายใจ หัวใจเต้น สมอง ระบบประสาท ระบบย่อยอาหาร และระบบอื่นอื่นในร่างกายต่างทำงานของมันไป ความคิดของคุณกระโดดไปมาระหว่างสิ่งต่างต่าง กับความเบื่อหน่าย โดยที่คุณไม่ได้ควบคุม หรือควบคุมไม่ได้ดังใจต้องการ

ความรู้สึกว่าง เบื่อ ไม่รู้จะทำอะไร ปล่อยให้เวลาที่แสนมีค่าเลื่อนไหลผ่านไป

ก็แล้วทำไมเวลาถึงควรมีคุณค่ามากนัก อาจเพราะเราไม่รู้ว่ามีมันอยู่มากน้อยเท่าไร นั่นเป็นส่วนหนึ่ง อาจเพราะมันไม่อาจย้อนคืนมา นั่นเป็นอีกส่วนหนึ่ง อาจเพราะมันเกี่ยวพันกับชีวิต มันจึงเป็นสิ่งที่เราให้คุณค่ามาก ชีวิตยิ่งมาก ยิ่งนาน ก็ยิ่งดี ดีกว่าการไม่มีชีวิตมิใช่หรือ

เมื่อไม่รู้ว่าจะทำอะไร ผมก็ลงมือฆ่าเวลาที่มีอยู่ด้วยจินตนาการของผม เสียงเพลงประกอบดังขึ้น มันชวนให้นึกถึงความลับแห่งจักรวาล ปริศนา และการเดินทางอันไม่สิ้นสุด แล้วทุกสิ่งก็เริ่มต้นขึ้น

ตัวผมเป็นผู้กล้าที่ตื่นขึ้นในตอนเช้า รีบไปเข้าเฝ้าพระราชา ก่อนจะออกเดินทางโดยมีเป้าหมายเพื่อช่วยเจ้าหญิงที่ถูกจอมปีศาจจับตัวไป มันเป็นการเริ่มต้น กับเป้าหมายที่แสนคุ้นเคย

“ท่านผู้กล้า ต้องการมีอาชีพอะไร”

นักบวชแห่งวิหารอาชีพ เอ่ยปากถาม ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว ยังไม่รู้ว่าสิ่งใดกันแน่ที่เหมาะสมกับตัวเอง ผมควรจะมีเวลาคิดให้มากกว่านี้ แต่ผมไม่มี สิบห้าปีที่ผ่านมาก็เป็นเพียงอดีตก่อนเกมที่แท้จริงจะเริ่มขึ้น ผมเคยคิดว่าเมื่อถึงเวลาแล้วก็จะเข้าใจได้เอง จึงไม่เคยคิดถึงคำถามนี้อย่างจริงจังมาก่อน

“เรามีให้เลือกถึงหกอาชีพ...” นักบวชพยายามช่วยผม

อัศวิน พลังสูง ถนัดการใช้อาวุธ ชุดเกราะทุกประเภท ไม่สามารถใช้เวท

นักสู้ พลังสูง ถนัดการใช้มือเปล่าเป็นอาวุธ สวมใส่ได้แต่ชุดเกราะชนิดเบา ไม่สามารถใช้เวท

ขโมย มีความรวดเร็ว ถนัดการใช้มีด และอาวุธลับ สวมใส่ชุดเกราะได้มากกว่านักสู้ แต่น้อยกว่านักดาบ ไม่สามารถใช้เวท

จอมเวทขาว ใช้ไม้เท้า สวมใส่ได้แต่ชุดเกราะชนิดเบา ใช้เวทรักษาได้ทุกระดับ

จอมเวทดำ ใช้ได้ทั้งไม้เท้า และมีด สวมใส่ได้แต่ชุดเกราะชนิดเบา ใช้เวทโจมตีได้ทุกระดับ

จอมเวทแดง ใช้อาวุธ ชุดเกราะได้หลายชนิด แต่น้อยกว่าอัศวิน ใช้ได้ทั้งเวทรักษา โจมตี แต่จำกัดเฉพาะในระดับต้นเท่านั้น

ผมดูข้อมูลทั้งหมดก่อนได้ข้อสรุป ไม่มีอาชีพใดเลยที่สมบูรณ์แบบ ทุกอาชีพต่างมีข้อดี ข้อเสียด้วยกันทั้งสิ้น ดังนั้นมันจึงไม่ใช่การเลือกสิ่งที่ดีที่สุด แต่เป็นการเลือกสิ่งที่เหมาะสมกับตัวผมเอง

ผมเลือกอัศวิน

เพื่อให้สามารถใช้อาวุธวิเศษทุกชนิดที่จะได้พบเจอในการเดินทาง ถึงแม้ว่าอาจจะต้องเสียเวลาเพื่อเก็บเงินซื้ออาวุธ ชุดเกราะ และข้าวของจำเป็นในการเดินทางมากขึ้น เนื่องจากไม่สามารถใช้เวทได้ก็ตาม ผมตรงไปที่ประตูเมือง ชีวิตอันแสนสงบสุขสิ้นสุดลง

ปีศาจ ไม่ว่าพวกมันจะมีหน้าตา รูปร่าง การโจมตีพิเศษ หรือจุดอ่อนที่แตกต่างกันอย่างไร สุดท้ายแล้วพวกมันก็ไม่ได้แตกต่างกันมากมายอะไรนัก การโจมตีทั้งหมดนั่นมีเพื่อลดทอนพลังชีวิตของผม ตราบที่ผมยังมีน้ำยาเพิ่มพลังชีวิต และใช้มันได้ทันท่วงที ผมก็จะยังคงรอดชีวิตได้ต่อไป อาจต้องหนีบ้าง ย้อนกลับเมืองบ้าง

แต่ตราบเท่าที่ผมไม่ยอมล้มเลิก การเดินทางก็จะคืบหน้าต่อไป เข้าใกล้จอมปีศาจไปทีละนิด ทีละนิด

ไม่ทันรู้ตัว ผมก็ได้มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าปราสาทของจอมปีศาจแล้ว ภารกิจต่างๆ ที่ผ่านมา ทั้งดี ทั้งร้าย สำเร็จ ล้มเหลว ดีใจ เสียใจ หัวเราะ ร้องไห้ ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง จาก อัศวิน ธรรมดาผมได้กลายมาเป็น พาราดิน อัศวินที่สามารถใช้เวทรักษาในระดับต้นได้ด้วย ผมพัฒนาขึ้นกว่าในตอนเริ่มต้น ซึ่งอาชีพอื่นก็คงมีการพัฒนาได้ด้วยเช่นเดียวกัน

อาชีพอัศวิน หรือพาราดินก็ดี เหมาะสมกับผมหรือไม่ จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมคุ้นเคยกับมัน เคยชินกับวิธีการต่อสู้แบบนี้ไปเสียแล้ว จนอาจจะพูดได้ว่า ผมปรับตัวจนเหมาะกับอาชีพที่เลือก ซึ่งก็คงไม่ต่างกันมากนัก หากผมเลือกสิ่งที่แตกต่างออกไป อาจยาก อาจง่าย แต่ไม่น่าจะแตกต่างในท้ายที่สุด

จอมปีศาจรอคอยอยู่ตรงหน้า ตอนนี้ผมสวมใส่ชุดเกราะในตำนาน กับใช้ดาบแห่งผู้กล้า อาวุธ และชุดเกราะที่ดีที่สุด ซึ่งมีเพียงพาราดินเท่านั้นที่จะสามารถสวมใส่ได้ รวมถึงสิ่งของสำคัญอื่นๆ ที่ผมได้เก็บรวบรวมมาตลอดการเดินทาง

ลูกแก้วแสงแห่งใจ ที่สามารถส่องสว่างได้ในความมืดมิด

เสื้อคลุมอดทน ที่ช่วยปกป้องอาการผิดปกติที่เกิดจากการโจมตีพิเศษหลายชนิด

กระจกปัญญา ที่ช่วยสะท้อนให้เห็นร่างที่แท้จริง และจุดอ่อนของจอมปีศาจ

รองเท้านักเดินทาง ที่ช่วยเพิ่มค่าประสบการณ์ทุกครั้งที่ก้าวเดินไปไม่ยอมหยุด

ผมตวัดดาบ ใช้ทุกสิ่งที่ได้เรียนรู้มาออกไป พอรู้ตัวอีกที จอมปีศาจก็ถูกผมจัดการเรียบร้อยแล้ว มันส่งเสียงกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนสลายร่างหายไป

เสียงเพลงประกอบดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับฉากจบที่ไม่อาจเทียบได้กับเมื่อตอนเริ่มต้น มันต่างกันที่ตรงไหนกันนะ ใช่ มันคงเป็นที่ความรู้สึก การเริ่มต้น กับ ตอนจบ ไม่ว่าตอนจบจะเป็นอย่างไร แต่มันก็หมายถึงการสิ้นสุด ไม่มีหนทาง ไม่มีการผจญภัยเหลืออยู่อีกแล้ว

ผมมองย้อนกลับไป ความสนุกนั้นอยู่ที่ตรงไหน เวลาที่เรากำลังเดินทาง เวลาที่เราแก้ปริศนาต่างๆ ในตอนที่ลุ้นกับการต่อสู้ การได้เห็นฉากจบที่มักไม่ยิ่งใหญ่เหมือนกับที่คาด หรือถึงมันจะยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ยังรู้สึกใจหาย และไม่ค่อยชอบอยู่ดี

อาจมีหลายสิ่งที่ผ่านมาซึ่งผมอยากกลับไปแก้ไข ของที่ยังหาไม่ครบ ภารกิจที่ยังไม่สำเร็จ ของวิเศษที่ยังคงถูกซุกซ่อนเอาไว้ คิดว่าผมจะกลับมาเล่นมันอีกรอบหรือไม่ เล่นเพื่อทำทุกอย่าง แก้ไขทุกสิ่งให้มันดีเยี่ยม

ไม่ ไม่แน่นอน เมื่อเกมจบ มันก็จบแล้ว เราไม่อาจทำได้ทุกสิ่ง เราแค่ทำ เท่าที่เราทำได้เท่านั้น

แต่หากมีภาคสอง หรือทิ้งมันไว้สักหลายปี จนผมเริ่มลืมๆ เรื่องราวในเกมไปบ้างแล้ว บางที แค่บางทีเท่านั้น ผมอาจจะกลับมาเล่นมันใหม่

แต่ความรู้สึกสุดท้ายตอนที่เกมจบ จะต่างไปหรือไม่ ไม่ ผมคิดว่าไม่ มันจะไม่แตกต่างกันเลย

เวลาของผมหมดแล้ว จากช่วงเวลาที่น่าเบื่อไม่มีอะไรจะทำ ผมได้ทำบางอย่างออกมาในที่สุด ผม ฆ่าเวลา ได้สำเร็จแล้ว แต่มันจะไม่ตาย เวลาไม่เคยตาย สิ่งที่จะตายคงเป็นตัวผม เวลาในชีวิตของผมหมดไปอีกช่วงหนึ่งแล้ว ห้านาที สิบนาที ครึ่งชั่วโมง สองสามชั่วโมง หลายวัน สัปดาห์ เดือน ปี

ไม่รู้ว่าผมยังมีเวลาเหลือให้ฆ่าได้อีกสักเท่าไรกันนะ

แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 55 08:05:20

จากคุณ	: zoi
เขียนเมื่อ	: 5 ก.ย. 55 16:42:43