ความคิดเห็นที่ 1 แสงแดดยามสายลอดผ่านผ้าม่านผืนบางลงมาตกกระทบ ปรียาหรี่ตาเล็กน้อย กวาดมองผืนสีทองของสุริยาอันห่มคลุมไปรอบบริเวณ ทุกสิ่งรอบกายแลซีดจางพร่าหม่น ลำดับเหตุการณ์เมื่อวันวานยังเลือนรางอยู่ในห้วงนึก ภายหลังจากพิไลและลูกจ้างคนอื่น ๆ พากันทยอยกลับ เธอก็ไม่อาจลุกตามออกไปได้ ด้วยอาการเวียนศีรษะพะอืดพะอม จากนั้นก็เหมือนทุกอย่างดับวูบไป หญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัว คล้ายว่าแขนข้างหนึ่งของเธอจะถูกตรึงไว้ด้วยสายยางเส้นเล็ก ๆ ที่ห้อยลงมาจากขวดน้ำเกลือ ...ที่นี่คือโรงพยาบาล ความรู้สึกอุ่นจัดของข้อแขนอีกข้างทำให้เธอต้องพลิกศีรษะมองไป ชายหนุ่มร่างสันทัดกำลังซบหลับอยู่ข้างเตียง มือทั้งสองข้างกำลังกุมมือข้างนั้นของเธอไว้อย่างทะนุถนอม ณภัทรไม่ได้บอกกำหนดการกลับถึงเมืองไทยกับเธอ เขาแทบไม่ได้ติดต่อมาอีกเลยตลอดระยะเวลาเกือบสองปีที่จากไปศึกษาต่อยังต่างแดน ...ช่วงเวลาที่อาจช่วยให้เขาตัดใจจากเธอ “อ้าว ปิ๋ม” ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่น เมื่อมือข้างที่ถูกเขากุมอยู่ขยับเลื่อนออก “ฟื้นแล้วเหรอ” เขามักโผล่มาเสมอในทุกช่วงเวลาสำคัญของชีวิต ทุกครายามชีวิตเธอกำลังจะเดินหลงทาง “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” หญิงสาวถามขึ้นลอย ๆ เขาแลเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากเวลาสองปีที่ไม่ได้พบหน้ากัน ณภัทรขยับตัวนั่งตรง จับมองใบหน้าซีดขาวของคนป่วยด้วยความเป็นห่วง “เมื่อวานเช้า” ดวงตาของชายหนุ่มหลุบต่ำลงเล็กน้อยขณะตอบ รู้สึกละอายกับความตั้งใจที่จะไม่มาพบหน้าเธอ แต่สุดท้ายก็ต้องแพ้ใจตัวเอง “ขอโทษนะ ที่ไม่ได้โทรมาบอกก่อน” มือข้างหนึ่งของหญิงสาวเลื่อนไปวางบนท่อนแขนเพื่อนหนุ่ม ณภัทรเงยหน้าทอดมองรอยยิ้มอันอบอุ่นและเป็นมิตร ซึ่งแลผิดแผกไปจากวันที่ตัดสินใจลาจากเธอ “ภัทรเรียนจบโทแล้วซิ” น้ำเสียงนั้นเปี่ยมด้วยความยินดี “ปิ๋มดีใจด้วยนะ” ชายหนุ่มพยักหน้า ปรียาคงไม่รู้หรอกว่า เวลาสองปีมิอาจลบเลือนความรู้สึกลึกซึ้งที่เคยมีต่อเธอ “เค้าให้พักเตรียมตัวแค่สองสัปดาห์ แล้วภัทรก็ต้องไปประจำสาขาที่เชียงใหม่” เขาบอก วันเวลากับความมุ่งมั่นนำพาชีวิตของเขาก้าวไปข้างหน้า อนาคตของณภัทรนั้นงดงามและใสสะอาดเกินกว่าจะมาเสียเวลากับผู้หญิงสกปรกโสมมอย่างเธอ ขอบตาของหญิงสาวร้อนผ่าวเมื่อระลึกห้วงเวลาที่จำต้องตัดความสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อใย เพียงเพื่อให้เขาได้เลือกหนทางชีวิตที่ดีกว่า “ปิ๋มดีใจด้วยนะกับความสำเร็จของภัทร” เธอกล่าวอย่างจริงใจ ชายหนุ่มสบตาเจ้าของรอยยิ้มเศร้า ๆ หากไม่บังเอิญไปพบกับพิไลและทราบว่าเธอไม่สบาย ป่านนี้เขาคงหายไปจากชีวิตเธอ เวลาเพียงสองสัปดาห์ไม่มากพอจะสานความสัมพันธ์กับคนดื้อดึงอย่างปรียา  ในเมื่อเขามีภาระความรับผิดชอบต่อหน้าที่การงานรออยู่ “ว่าแต่ปิ๋มเถอะ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง “เป็นอะไรไปถึงมานอนเป็นลมแบบนี้...” รู้สึกแปลกใจเมื่อหญิงสาวหลบตา ปรียามักแสดงท่าทางเข้มแข็งเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ความดื้อดึงทะนงตนของเธอนั้นเป็นเหมือนเกราะป้องกันการถูกละเมิดความเป็นส่วนตัว เขาเข้าใจดี เสียงเคาะประตูช่วยหยุดยั้งบรรยากาศความเงียบ นายแพทย์หนุ่มใหญ่พร้อมด้วยพยาบาลสาวก้าวเข้ามาในห้อง คล้ายสายตาของทั้งคู่ปรายมองมาที่ชายหนุ่ม “แฟนผมป่วยเป็นอะไรครับหมอ”  เขาถามขึ้นอย่างร้อนรน แต่ดูเหมือนสรรพนามที่ใช้เรียกเธอจะทำให้แพทย์เจ้าของไข้ยิ้มกว้างออกมา “คุณปรียาไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ที่เป็นลมไปคงเพราะว่าหิวข้าว และอ่อนเพลียอย่างหนัก ช่วงนี้คงต้องดูแลกันเป็นพิเศษ” เขาอธิบายแล้วหันมาส่งยิ้มให้คนป่วย “จากผลตรวจปัสสาวะ ทำให้เราทราบว่าคุณกำลังตั้งครรภ์ครับ ช่วงนี้คุณต้องพักผ่อนมาก ๆ” ณภัทรสะดุ้งเฮือกกับคำบอกนั้น สีหน้าตื่นตะลึงคงทำให้นายแพทย์ต้องหันมาให้ความสนใจเขาอีกครั้ง “คุณพ่อถึงกับตกใจจนพูดไม่ออกเลย” เขาหัวเราะแล้วตรงเข้ามาโอบบ่า “ธรรมดาครับ ตอนผมมีลูกคนแรกก็ตื่นเต้นแบบนี้แหละ ดีใจด้วยครับ” ผลการตรวจร่างกายเธอทำเอาเขาแทบล้มทั้งยืน แม้แพทย์เจ้าของไข้กับพยาบาลจะออกจากห้องไปนานแล้ว แต่ชายหนุ่มยังคงอยู่ในอาการนิ่งขึงพูดอะไรไม่ออก ....และแล้ว เธอก็ก่อปัญหากับตัวเองอีกครั้ง “ไม่ต้องตกใจไปหรอกภัทร” หญิงสาวเป็นฝ่ายกล่าวอย่างปลอบโยน ณภัทรเพ่งสายตาไปทางเจ้าของเสียงพูด รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างที่สุดเมื่อครั้งหนึ่งเคยต้องเข้าไปมีส่วนร่วมกับการฆาตกรรมลูกในท้องของเธอ ความปรารถนาที่ใคร่ได้ครอบครองหัวใจของชายผู้มากรัก แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความไร้มนุษยธรรมของเขา “เกิดอะไรขึ้น หา! ปิ๋ม” เขาคำราม “ปิ๋มท้องได้ยังไง” บางครั้งณภัทรก็เป็นเหมือนพ่อมากกว่าเพื่อนชาย เขามักแสดงออกอย่างจริงจังและห่วงใยเสมอทุกครายามเกิดปัญหาขึ้นกับเธอ จนอดไม่ได้ที่จะซาบซึ้งระคนรำคาญใจ “โธ่ ภัทร ผู้หญิงจะท้องได้ ต้องทำยังไงก่อนล่ะ” แม้ต้องเผชิญกับเหตุการณ์เหมือนครั้งนั้น หากครานี้จุดประสงค์ที่ต้องการเปลี่ยนไป หญิงสาวแอบคิดเข้าข้างตัวเอง “ปิ๋มก็รู้ว่าภัทรหมายความว่ายังไง” เขาซักต่อไปอย่างโกรธขึง อึดอัดกับคำถามกลับกวน ๆ เมื่อซักครู่ “ปิ๋มปล่อยให้ตัวเองท้องได้ยังไง แล้วปิ๋มท้องกับใคร” สีหน้าเครียดขึงของเพื่อนหนุ่มก่อความรู้สึกผิดขึ้นในใจ เขาเป็นคนเดียวที่ใส่ใจความเป็นไปในชีวิตเธอ “ใจเย็น ๆ ก่อนสิภัทร” หญิงสาวกล่าวด้วยเสียงสุขุม พลางเลื่อนมือข้างหนึ่งไปกุมลงบนท่อนแขนเขา “ฟังปิ๋มก่อน” ท่าทางสงบเยือกเย็นของคนป่วยช่วยให้อารมณ์ขุ่นมัวของอีกฝ่ายผ่อนคลายลง ณภัทรหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ เหน็ดเหนื่อยกับความผูกพันที่มีต่อเธอ “ปิ๋มทำไปเพื่อหยุดตัวเองนะภัทร” เธอบอกเสียงเรียบ “ปิ๋มจะเลิกทำตัวสำส่อนเหลวไหลอย่างที่แล้วมาเสียที” ดุจถ้อยคำที่พึงได้รับฟังแต่เพียงในฝัน ณภัทรเรียกสติคืนมาเพ่งสายตามองคู่สนทนาราวกับเป็นตัวประหลาด “อะไรนะ ปิ๋มว่าไงนะ” เขาถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู หญิงสาวพยักหน้า “ใช่ ภัทร นับจากนี้ไปปิ๋มจะประพฤติตัวให้ดีงามเหมือนอย่างคนอื่น ๆ” แรงบีบเบา ๆ ที่ท่อนแขนบอกให้รู้ถึงเจตนารมณ์อันแรงกล้า ชายหนุ่มจำต้องกล้ำกลืนกับความจริงที่ว่า เธอได้พบกับใครคนหนึ่งแล้ว ชายผู้ซึ่งจะได้ครอบครองทั้งร่างกายและหัวใจของเธอ “หมายความว่า...” เหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ ความรู้สึกหนักอึ้งที่แบกรับมายาวนานกำลังจะสิ้นสุดลง คงถึงเวลาแล้วที่เขาควรต้องตัดใจ “ปิ๋มจะแต่งงาน... กับคนที่เป็นพ่อของลูก...” หญิงสาวยิ้มกลับอย่างอ่อนโยน “เปล่าหรอกจ้ะภัทร ปิ๋มไม่ได้คิดจะแต่งงานกับใคร” คำตอบที่ได้รับ กระชากความรู้สึกอันหนักหน่วงนั้นคืนกลับมา นี่เธอกำลังจะเล่นตลกอะไรอีก “คงไม่มีใครยอมแต่งงานกับผู้หญิง... เอ่อ...ผู้หญิงอย่างปิ๋มหรอกภัทร” เธอรีบอธิบายเมื่อเห็นอาการตกใจของเขา “ปิ๋มแค่อยากมีลูก เพื่อดูแลเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ของเค้า ลูกจะช่วยให้ปิ๋มหยุดทุกอย่าง หยุดความเลวร้ายของตัวเองลง” “จะบ้าเหรอปิ๋ม” ช่างเป็นการกระทำที่ไร้สติ ชายหนุ่มส่งเสียงตวาด “ปิ๋มปล่อยให้ตัวเองท้องโดยไม่มีพ่อของลูกนี่นะ แล้วต่อไปปิ๋มจะตอบลูก ตอบสังคมว่ายังไง ยังสติดีอยู่หรือเปล่า หา” ท่าทางเกรี้ยวกราดของเขาทำให้เธอต้องหนักใจ ณภัทรหายไปนาน นานจนเกือบมั่นใจว่าเขาจะไม่กลับมาคัดค้านความตั้งใจอันพิสดารครั้งนี้ “ปิ๋มจะบอกลูกว่า ปิ๋มเป็นได้ทั้งพ่อและแม่ของเค้า” เธอตอบเสียงเย็น จนสัมผัสได้ถึงเจตนารมณ์อันมุ่งมั่นนั้น “แล้วปิ๋มก็จะตอบสังคมว่า ปิ๋มกลับใจมาเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง เป็นแม่ที่ดีของลูกไงภัทร” ณภัทรเงียบอึ้ง สายตาว่างเปล่าจับมองอยู่เพียงวงหน้าซีดเซียวของหญิงสาวในดวงใจ การตัดสินใจประหลาดของเธอในครั้งนี้ คงทำให้เขาต้องแบกรับความรู้สึกอันหนักหน่วงต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 15:44:54

ความคิดเห็นที่ 2 แสงเจิดจ้าส่องผ่านผนังแมกไม้ในสวนกว้างลงมาตกกระทบ สายลมเย็นโชยพัดผ่านให้ความรู้สึกรื่นรมย์สบายใจ รินรดาละสายตาจากละอองไหวระริกของแสงแดดบนยอดไม้ หันมารินน้ำชาเมื่อเหลือบไปเห็นผู้เป็นสามี “ของว่างวันนี้เป็นอะไรจ๊ะที่รัก” ชาญตรงเข้ามาโอบ แล้วโน้มตัวลงหอมแก้มฟอดใหญ่ “สลัดผักน้ำลูกพรุนค่ะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง “จะได้ช่วยถ่ายท้อง รินเห็นว่าช่วงนี้ชาร์ลดูอ้วนขึ้น เลยลองเปลี่ยนของว่างจำพวกแป้งแบบแซนวิชมาเป็นสลัดแทน” หนุ่มใหญ่หย่อนตัวนั่งลงเคียงข้าง จับมองน้ำชาอุ่น ๆ ในถ้วยซึ่งถูกเลื่อนมาวางไว้ตรงหน้า ก่อนที่เธอจะหันไปเปิดฝาโถสลัดใบใหญ่ออก “ลองชิมดูนะคะชาร์ล สูตรนี้รินปรุงเอง” เธอว่าพลางตักสลัดผักใส่จานเสิร์ฟ สีสันหลายหลากน่ารับประทานของสลัดผัก กอรปกับกิริยาอันอ่อนช้อยงดงามของผู้เป็นภรรยา ก่อพลังความรักเพิ่มพูนเต็มหัวใจ เขาควรรักและถนอมน้ำใจเธอให้มากขึ้น เหมือนอย่างเธอที่คอยดูแลเอาใจใส่เขา “รินจ๊ะ” นิ้วมือของหนุ่มใหญ่ไล้เบา ๆ ที่ปรอยผมและพวงแก้มของภรรยาสาว หลงรักจับใจ “คุณกลับมาคราวนี้ดูแข็งแรงขึ้นมาก” เขาพูดเบาราวกับกระซิบ “เอาไว้พรุ่งนี้เราลองไปปรึกษาหมอด้วยกันอีกรอบดีไหม” วาจาลุ่มลึกบอกถึงความนัย สายตาของชาญที่จับจ้องเธอแลมุ่งมั่นกว่าที่เคย หญิงสาวหันมองสบตา “ปรึกษาหมอเหรอคะ” สุ้มเสียงเชิงคำถามก่อความรู้สึกแปลกแยกอย่างไม่เคยเป็น เขารู้สึกประหลาดใจมากขึ้นเมื่อเธอถามย้ำอีกครั้ง “ปรึกษาเรื่องมีลูกเหรอคะ” “จ้ะ ใช่ ” เขารู้สึกราวกับตัวเองยิ้มไม่ออก ไม่น่าเป็นไปได้ว่าเธอจะลืมเรื่องนี้ “รินอยากมีลูกไม่ใช่เหรอจ้ะ” สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปเล็กน้อยกับคำถามนั้น เธอนิ่งงันไปเหมือนกำลับทบทวนเรื่องราวบางอย่าง “รินคงไม่มีโอกาสมีลูกอีกแล้วค่ะ” เธอกล่าวลอย ๆ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า “บางทีบุญกุศลที่รินทำมาคงไม่มากพอจะมีลูกได้ ถึงพยายามดิ้นรนแค่ไหนก็คงต้องสูญเปล่า” ท่าทางสิ้นหวังของเธอทำให้เขาต้องรู้สึกคล้อยตาม ด้วยจากผลการตรวจร่างกายครั้งล่าสุดที่แพทย์ประจำส่งมา บอกให้รู้ว่าโอกาสที่เธอจะตั้งครรภ์มีไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ “หมอวิวัฒน์เสนอให้เราหาคนตั้งครรภ์แทน” เขานึกถึงข้อเสนอนั้น “ผมว่า...” “อย่าดีกว่าค่ะ” วาจาปฏิเสธทันควันทำเอาความเห็นเขาต้องสะดุด “ถ้าชาตินี้รินไม่สามารถจะตั้งครรภ์เองได้ แสดงว่าไม่มีวาสนาพอ เราก็อย่าไปรบกวนคนอื่นเลยค่ะ” ถ้อยคำสุขุมนุ่มลึกบอกถึงเจตนารมณ์อันแน่วแน่ของหญิงสาว ไม่น่าเป็นไปได้ว่ารินรดาจะยอมปล่อยวางเรื่องนี้ ในเมื่อลูกคือความปรารถนาทุกลมหายใจของเธอตลอดเวลาของชีวิตคู่ที่อยู่ร่วมกันมา “ว่าแต่วันนี้ชาร์ลไม่เข้าออฟฟิศเหรอคะ” จู่ ๆ เธอก็เปลี่ยนเรื่องคุย “จ้ะ” แม้จะรู้สึกแปลกใจแต่เขาก็ยังรักษาสีหน้าเอาไว้ด้วยการหยอดคำหวาน “แฟนผมกลับมาวันแรกนี่จ๊ะ ไปทำงานก็คิดถึงแย่” รินรดาสบมองสามีแล้วต้องยิ้มกว้างกับสายตากรุ้มกริ่มของเขา คงด้วยเสน่ห์ของความเจ้าชู้นี่เอง ที่ทำให้เธอตกหลุมรัก “เห็นคุณวิลาวัลย์ติดต่อมาตั้งหลายครั้ง นึกว่าจะมีงานสำคัญ” “พิจารณางบสำคัญอยู่หลายโครงการเหมือนกันจ้ะ แต่ผมอยากอยู่กับรินมากกว่า” เขาบอกพลางยกแขนข้างหนึ่งขึ้นโอบเธอ แล้วจุมพิตที่แก้มเบา ๆ “เอาไว้เสร็จแล้วค่อยให้กันต์บึ่งรถไปให้” ประโยคนั้นของสามีทำให้เธอเพิ่งนึกถึงเขา กันต์ธีร์ เด็กน้อยแสนซื่อของเธอ “กันต์เหรอคะ เอ้...” หญิงสาวว่าพลางชะเง้อคอมองไปทางห้องทำงานหลังตึก “วันนี้รินยังไม่เห็นเค้าเลยค่ะ” “เอ่อใช่ วันนี้ไม่เห็นมาเลย” ดูเหมือนอีกฝ่ายก็คงเพิ่งสังเกต “ไม่รู้หายหัวไปไหน เหลวไหลจริง” ชาญกล่าวหาเช่นนั้น แม้รู้ดีอยู่แก่ใจว่า กันต์ธีร์ไม่เคยหยุดงานโดยไม่จำเป็น และนี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาหายตัวไปโดยมิได้แจ้งลา จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 15:45:18

ความคิดเห็นที่ 3 ดวงอาทิตย์คล้อยเคลื่อนผ่านไปทางทิศตะวันตก ผิวน้ำในคลองขยับขึ้นลงแล้วกระเพื่อมเข้าหาฝั่งเมื่อเรือหางยาวแล่นผ่าน เกรียงศักดิ์เอื้อมมือไปดึงม่านบังหน้าต่าง เมื่อแสงแดดเริ่มคืบคลานมาถึง ร่างผอมยาวของลูกชายคนเล็กยังคงเมามายหมดสติอยู่บนเตียงนอน กว่าสามปีของการทำหน้าที่เป็นพ่อที่ยังดูเหมือนมีความรู้สึกบางประการกางกั้นอยู่ เขาไม่เคยเป็นที่ปรึกษาใด ๆ หรือแก้ปัญหาหัวใจให้กับลูก ๆ ได้ ทั้งเกียรติก้องและกันต์ธีร์จึงต้องผจญกับความผิดหวังในรักอย่างคนไร้สติไม่ต่างจากบิดา คนเรามักคำนึงอยู่แต่สิ่งที่สูญเสีย โดยไม่เคยเหลียวมองความรักอันโอบล้อมอยู่ เหมือนดั่งชีวิตของเขาที่ปล่อยให้ความสูญเสียเพียงครั้ง ดุจหมอกควันพัดผ่าน ทำลายชีวิตที่เหลืออยู่จนพับพินาศยับเยิน “อย่าค่ะคุณเกรียงศักดิ์ เดี๋ยวลูกตก” เสียงร้องอ้อนวอนของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเวลานั้นเขาไม่เคยแม้แต่คิดว่าเธอเป็นแม่ของลูก ผสานกับเสียงร้องไห้ของทารกกังวานในห้วงนึก “ดิฉันไม่เคยบอกอะไรคุณชาลินีเธอเลย ดิฉันไม่รู้จริง ๆ” ยามนั้นเธอสะพายลูกวัยไม่กี่เดือนไว้กับอก พร้อมช่วยเหลืองานทุกอย่างภายในบ้านเท่าที่สามารถจะทำได้  เด็กทั้งสองคนที่เกิดมาจากตัณหาราคะของเขา “โกหก!” มือข้างที่กำลังดึงเส้นผมเธออยู่จิกแน่นขึ้น ขณะมืออีกข้างบีบที่คางอย่างไม่ปราณี “ไม่งั้นเค้าจะรู้ได้ไง ว่าเธอเป็นเมียฉัน” เสียงคำรามกึกก้องของเขาทำให้ลูกชายคนเล็กที่อยู่กับอกแม่ร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ แต่ดูเหมือนว่าในเวลานั้นจะไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเขาเลย “เค้าบอกว่า เค้ามาเยี่ยมเธอกับลูกที่บ้านนี้ และรู้ความจริงหมดแล้ว เค้าด่าว่าฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว” ชาลินีเป็นนักศึกษาสาวสวยคณะมัณฑศาสตร์มหาวิทยาลัยที่เขากำลังศึกษา เวลากว่าสามปีที่คบหาดูใจกัน  ก่อเกิดเป็นความรักแน่นแฟ้นในหัวใจ เขาทนไม่ได้หากต้องสูญเสียเธอ และทนไม่ได้ยิ่งกว่าเมื่อเธอล่วงรู้ถึงความจริงแล้วเกลียดชังเขา “ดิฉันไม่ได้บอก ไม่รู้ว่าเธอทร..โอ๊....” เสียงอ้อนวอนนั้นสะดุดด้วยแรงตบจากฝ่ามือเขา ร่างแบบบางลอยระลิ่วล้มลง สองมือยังพยายามโอบอุ้มคุ้มกันลูก “ไปให้พ้น!” เขาตามไปกระทืบฝ่าเท้าใส่เธออย่างไม่ยั้ง “อย่าคะ...” หญิงสาวโอดครวญ หมุนตัวใช้วงแขนและแผ่นหลังบดบังทารกน้อย “ออกไปจากบ้านฉัน เอาไอ้เด็กเปรตทั้งสองคนนี้ไปด้วย” เสียงโวยวายของเขาคงทำให้เพื่อนบ้านต่างได้ยิน พากันมามุงดู “หยุดนะ! อาเกรียง หยุดเดี๋ยวนี้” ได้ยินเสียงมารดาร้องปรามมาแต่ไกล ก่อนที่ร่างขาวท้วมจะวิ่งขึ้นบันไดมาขวาง “อย่าย... โอ๊ย!...” สตรีสูงวัยทรุดฮวบกับพื้นด้วยแรงกระแทกจากฝ่าเท้าเขา “แม่ หลีกไป” แม้จะไม่เจตนา แต่ด้วยโทสะอันดาลเดือดในเวลานั้น  เขาไม่ใส่ใจการกระทำของตนเองเลยแม้แต่น้อย  ชายสูงวัยอุ้มเด็กชายวัยสองขวบเศษตามขึ้นมา ภาพที่เห็นทำเอาเขาถึงกับตื่นตะลึง “หยุดเดี๋ยวนี้! อาเกรียง ลื้อจะบ้าเหรอ” ผู้เป็นบิดาชี้หน้าอย่างโกรธจัด ทั้งเป็นห่วงอาการเจ็บของภรรยาและความปลอดภัยของหลานชายในมือ “นังพิมมันทรยศ มันบอกชาลินีให้ทิ้งฉัน” เขาชี้หน้าเธอ พิมกระชับลูกน้อยไว้แนบอกอย่างหวาดกลัว ขณะมืออีกข้างยังพยายามประคองสตรีอาวุโส “พ่อกับแม่หลีกไป ฉันจะฆ่ามัน” เขาปราดเข้าไปหมายจะทำร้ายเธออีก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อผู้เป็นมารดาฝืนกายลุกขึ้นขัดขวาง “ม้าบอกเค้าเอง” สตรีสูงวัยตัดสินใจบอก “ม้าบอกชาลินีเองว่า ลื้อมีลูกมีเมียแล้ว อย่ามายุ่งอีก” “แม่!” เขาคำรามใส่ผู้ให้กำเนิด ความผิดหวังในตัวมารดาก่ออารมณ์เดือดดาลลุกเป็นทวี “ทำไมแม่ทำแบบนี้” ทั้งที่มารดาเคยรับปากว่าจะไม่ขัดขวางเรื่องเขากับชาลินี ทั้งที่แม่เคยตามใจเขาทุกอย่าง “ลื้อจะแต่งงานกับคนอื่นอีกไม่ได้” ผู้ให้กำเนิดพยายามอธิบาย เป็นความผิดของหล่อนเองที่เฝ้าเอาอกเอาใจลูกชายคนเดียว จนไม่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี “ลื้อมีลูกสองคนที่ต้องเลี้ยง แล้วนังพิมก็เป็นแม่ของลูกลื้อ คนเราต้องมีคุณธรรม ไม่งั้นชีวิตไม่มีวันได้ดี” ไม่คิดคาดมาก่อนว่ามารดาก็เลือกเข้าข้างเด็กรับใช้อย่างพิม โดยไม่ใส่ใจความเจ็บช้ำของหัวใจเขา “คุณธรรมเหรอ!” เขาตะคอกกลับอย่างโกรธจัด “คุณธรรมกับไอ้เด็กบ้าสองคนนี่ใช่ไหม ดี! ฉันจะฆ่ามันเอง” ดวงตาดาลเดือดของชายหนุ่มปราดมองมาทางบิดา ซึ่งกำลังอุ้มลูกชายคนโตวัยสองขวบเศษของเขาอยู่ “ลื้อมันบ้าไปแล้ว” ชายสูงวัยผวา ชี้หน้าประณาม ก่อนสองขาพาหลานชายวิ่งไปทางห้องนอน “อย่าคะคุณเกรียงศักดิ์ อย่าทำอะไรลูก” เสียงร้องอ้อนวอนของพิม เปลี่ยนความสนใจเขาให้กลับมาที่เธอ ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบจากผู้เป็นมารดา ตรงไปกระชากสายเป้อุ้มเด็กซึ่งเกี่ยวกระหวัดทารกน้อยไว้กับอกแม่ จนทั้งสองล้มลุกคลานตามเขาไปที่หน้าบันได ความรักและห่วงใยท้วมท้นจิตใจคนเป็นย่า เมื่อเกรียงศักดิ์เงื้อมือกำต้นแขนน้อย ๆ ของหลานชายคนเล็ก หล่อนพุ่งตัวไปดึงมือของเขาออก ชั่วขณะ เรี่ยวแรงมหาศาลของลูกชายคนเดียวก็จับหล่อนเหวี่ยงออกให้ไกลตัวอย่างจัง “อ๊าย!” “แม่!” ดุจโลกทั้งใบแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ชายหนุ่มกระโจนตามลงไป แต่ไม่สามารถคว้าตัวเอาไว้ได้ “แม่!” ร่างข้าวท้วมของผู้เป็นมารดาหงายหลังตกบันไดขั้นแรก และขั้นต่อ ๆ ไปอย่างไม่สามารถหยุดยั้ง ทั้งศีรษะ ต้นคอและแผ่นหลังของหล่อนกระแทกกับบันไดแต่ละขั้นเข้าอย่างจัง “คุณนาย...” เสียงของพิมสะดุด เมื่อชายสูงวัยวิ่งผ่านหน้าเธอตามลงบันไดไปอย่างทุลักทุเล “อาโน้ว อาโน้ว” เขาจำเหตุการณ์หลังจากนั้นไม่ได้ รู้ตัวอีกครั้งก็ถูกจับกุมเสียแล้ว แม้ว่าทุกคนจะให้การณ์เป็นอุบัติเหตุ แต่รอยช้ำบริเวณแผ่นหลังและข้อแขนของศพ ตลอดจนคำให้การณ์ของเพื่อนบ้านที่พากันมามุงดู เป็นพยานและหลักฐานสำคัญที่ทำให้เขาตกเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตาย เขาต้องคดีฆาตกรรมแม่บังเกิดเกล้าของตัวเอง แม่ที่ยอมใช้ชีวิตปกป้องหลานชายซึ่งเขาไม่เคยยอมรับว่าเป็นลูก ทำไม ทำไมแม่ถึงต้องทำเช่นนั้น ทำไมต้องเมตตาและปกป้องเด็ก[^_^]สองคนที่เกิดจากคนรับใช้นั่นมากกว่าลูกแท้ ๆ อย่างเขา ชายหนุ่มเฝ้าแต่ถามตัวเอง เขาเกลียดผู้หญิงที่ชื่อว่าพิม เด็กรับใช้ที่เขาต้องการเพียงบำบัดตัณหาอารมณ์ แต่กลับใช้บุตรทั้งสองคนมาขวางกั้นความรัก และทำลายชีวิตที่เหลืออยู่จนพังพินาศ ความเศร้าโศกจากการสูญเสียภรรยา และอนาคตอันมืดมนของลูกชายคนเดียวอย่างเขา ทำให้ผู้เป็นบิดาล้มป่วยและเสียชีวิตลงหลังจากนั้นไม่นาน “ฉันให้นังพิมมันกลับบ้านนอกไปแล้วนะ” ปราณีผู้เป็นพี่สาวบอกในวันหนึ่งที่ไปเยี่ยมเขาในทัณฑสถาน หล่อนเป็นพี่สาวคนเดียวที่แต่งงานและย้ายไปอยู่บ้านสามีเมื่อหลายปีก่อน “ฉันตกลงใจรับไอ้ก้องมาช่วยเลี้ยง ส่วนไอ้น้องคนเล็กนั่น ให้มันไปเลี้ยงเอง ฉันไม่อยากเห็นหน้าไอ้เด็กที่ทำให้แม่ฉันต้องตาย” หลังจากความโกรธเคืองเกลียดชังในการกระทำอันร้ายกาจของเขาผ่านพ้นไป หล่อนก็ยกความเคียดแค้นทั้งหมดไปไว้ที่พิมและลูก หากก็ยังมีความเมตตาหลงเหลืออยู่ คุกตารางกางกั้นเขาให้ห่างไกลจากโลกภายนอก และนำทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิตให้เลือนลางจางหาย เหลือไว้เพียงลมหายใจกับการรอคอย “พ่อ...” ได้ยินเสียงสะอื้นดังแผ่วอยู่ใกล้ ๆ เกรียงศักดิ์เงยหน้าจากฝ่ามืออันเปียกชื้น แลร่างสูงของเกียรติก้องที่กำลังซบหมอบอยู่บนตัก “ผมขอโทษ ผมไม่ควรทำให้พ่อต้องเสียใจ” ชายหนุ่มกล่าวโทษตัวเอง “ผมจะไม่ดื่มเหล้าอีก จะไม่ทำตัวไม่ดีให้น้องเลียนแบบ ผมขอโทษพ่อ” ลูกทั้งสองคนคือผู้บริสุทธิ์ ทั้งพิมและลูกตกเป็นเหยื่อของความชั่วร้ายของจิตใจเขา เวลาอันยาวนานที่เขาต้องอยู่กับตัวเองในเรือนจำ ห้วงเวลาอันนานแสนนานที่ทำให้เขาสำนึกได้ ชายวัยกลางคนปาดน้ำตา “ดีแล้ว ลูก..” นับเป็นครั้งแรกของคำกล่าวเรียกว่า ‘ลูก’ ออกมาจากจิตวิญญาณของความเป็นพ่ออย่างแท้จริง ภาพของเขาในสายตาของเกียรติก้องและกันต์ธีร์ถูกแต่งแต้มสีสันที่สวยงามด้วยฝีมือของปราณีและพิม มิใช่เพราะกันต์ธีร์ที่ทำให้มารดาเขาต้องตาย หากนั่นเกิดจากความคิดและการกระทำอันขาดสติของตัวเขา เขาควรจะขอบคุณพวกเธอที่ช่วยให้ภาพพจน์ของเขาหลงเหลือความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง เขาควรจะสรรเสริญในจิตใจอันดีงามของพวกเธอ “ตัดใจให้ได้นะ เดี๋ยว...มันก็ผ่านไป” ชายสูงวัยกล่าวอย่างเน้นถ้อยคำ ความรักระหว่างหญิงชายเป็นเพียงส่วนเสี้ยวหนึ่งของอารมณ์มนุษย์อันถือกำเนิดขึ้นมาพร้อมกับทุก ๆ ชีวิตบนโลก ประหนึ่งสายลมเย็นอันชื่นใจ ดุจควันไฟร้อนรุ่มพัดผ่าน แล้วจางหายเป็นอากาศธาตุ “ครับพ่อ ต่อไปผมจะเลิกคิดเรื่องนุชจรีอีก ผมจะตั้งใจทำงาน และดูแลน้องให้ดี” ชายหนุ่มรับคำ สองแขนโอบรอบเอวผู้เป็นบิดาสะอื้นไห้อย่างสำนึกผิด ..................................... 35...ความยึดมั่น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12626050/W12626050.html แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 55 16:37:02 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 15:46:42

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ scottie ณภัทรเป็นพ่อพระของปรียาค่ะ คุณ de janeiro แม่นแล้ว คุณ มิสพรหล้า นางเอกใจอ่อนเร็ว เรื่องก็จบพอดีค่ะ อิ ๆ คุณ GTW รินรดา บทบาทของรินรดา  เอามาจากความรู้สึกที่ว่า ถ้าเรายอมปล่อยวางเรื่องที่หนักใจลง ความทุกข์ก็เหมือนจะไม่มีอีก แต่สำหรับเรื่องนี้  รินรดาจะรักและหวังดีกับชาญมากกว่านั้น นุ่นกับกันต์ สิ่งที่นริศราเห็นก็เป็นความจริงแหละค่ะ อยู่ที่ว่าเธอจะมองมันในมุมไหน แต่เธอดันมองมันในมุมเดิม จึงโกรธกันต์อีกรอบ (รู้สึกอาจารย์จะสับสนเรื่องชื่อของตัวละครนะคะ) ปรียา พยายามแก้ไขอดีตค่ะ และหาสิ่งชดเชยความรักที่ไม่ได้มา คนเขียนพยายามดำเนินเรื่องในมุมมองของพระเอกแล้วนะ แต่ตัวละครผู้หญิงก็ยังเด่นกว่า เพราะคนเขียนเป็นผู้หญิง อิ ๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 55 16:01:02 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 15:47:56

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ สงสารกันต์ จับใจเลยคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 16:24:56

ความคิดเห็นที่ 6 เริ่มจะเข้าที่เข้าทาง..รึเปล่า จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 18:37:18

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ บทนี้เครียดมาก...................... ผมสับสนเรื่องชื่อ..และตัวละครจริงๆ (ตอนพิมพ์) แต่รู้ว่าใครเป็นใคร แต่พอพิมพ์ มันสับสนเอง แฺ่ะๆๆ มาถึงตอนนี้ั บอกตรงๆว่า ไม่กล้าทายอะไรล่วงหน้าอีกแล้วครับ รู้แต่ว่า.. ทำไมตอนนี้ มัน รุนแรงจัง และเริ่มรู้สึกว่า..ผมเดาทางไม่ถูกเลยครับ มีคำผิดนิดๆหน่อยๆ ถ้าจะส่งสำนักพิมพ์คงต้องพิสูจน์อักษรกัน อีกล็กน้อย (นี่เป็นข้อดีของคนเขียน)^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 19:53:30

ความคิดเห็นที่ 8 โอ ปิ๋ม แล้วจะตัดใจจากชาญได้ไหมหนอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 22:33:45

ความคิดเห็นที่ 9 โอ่ย เครียดค่ะ ก็มันอิน:) นุชกับประวิทย์ ทำไม เอ่อ..สานความสัมพันธ์เร็วจังคะ  เร็วมากก 5555+ ปรียาท้องจริงๆด้วย  ท้องกับชาร์ล??? อ่ะ ฮืออออ  อยากให้นุ่นรู้ความจริงเร็วๆ ปล.ตอนแรกนึกว่าปรียา ติดโรคร้าย 555555555  ขออภัยจ้า รอติดตามต่อนะจ๊ะ จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 11:46:22

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องปิ๋มก็ว่าหนักแล้ว มาเจอเรื่องพ่อของก้องและกันต์ ไปไม่เป็นเลย  .... จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 22:37:44