PANTIP.COM : W12622716 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 111 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ทั้งที่เหงื่อเริ่มไหลซึมเต็มแผ่นหลัง สือหย่งหลุนก็ยังพยายามทำหน้าไม่รู้เรื่อง

“พี่ท่าน มีเรื่องอันใดกันหรือ”

ขันทีชีฉั่งคนแรกคิดเอ่ยห้ามปรามเพื่อนเพราะเกรงความจะแตก ทว่าขันทีชีฉั่งคนที่สองกลับชักดาบมาจี้ใส่พวกสือหย่งหลุน กล่าวเสียงแข็งกับเพื่อนว่า

“พวกเราค้นทั่วห้องยังไม่พบวี่แวว อย่างไรก็ต้องหาจนถึงที่สุด มิหนำซ้ำ...” มันเขม้นมองสือหย่งหลุนตาลุกวาว “...พวกนี้ก็ดูลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่น่าไว้ใจ เร็ว! รีบค้นตัวพวกมันอย่าได้เสียเวลา”

ขันทีคนแรกชั่งใจสักพักก็คล้อยตาม เริ่มค้นตัวฝ่ายตรงข้ามไปทีละคน จนกระทั่งมาถึงสือหย่งหลุนที่ยืนตัวแข็งให้มันตบไล่ไปตามร่างจนถึงบริเวณหนึ่ง ขันทีผู้ค้นตัวก็เลิกคิ้วด้วยความฉงน เด็กหนุ่มรีบพูดว่า

“เอ้อ คือแผลตรงนั้นข้าอักเสบขึ้นมา เลยทำหมอนมารองกันการเสียดสีเท่านั้นเอง”

สำหรับพวกขันทีแล้ว ผิวหนังบริเวณที่เหลือจากการตัดอวัยวะสืบพันธุ์ทิ้งมักพบปัญหาเช่นนี้ได้บ่อย ทั้งส่วนต้นขาซึ่งคลำพบผ้ารองหนาหลายชั้นนั่นก็ไม่ใช่ลักษณะที่จะซ่อนเอกสารไว้ได้แน่ ขันทีชีฉั่งจึงทำการค้นต่อไปจนเสร็จ ก่อนหันไปบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงปนรำคาญ

“ไม่พบอันใดเลย พอใจรึยังล่ะ”

สือหย่งหลุนพยายามควบคุมกิริยามิให้เผลอถอนหายใจโล่งอก หมอนหุ้มที่ว่านี้เป็นแผนสำรองของฟ่านไป่หนิงซึ่งเย็บเตรียมให้เด็กหนุ่มตั้งแต่แรก ทั้งกำชับว่าต้องพยายามใส่ไว้ตลอดแล้วอ้างเหตุผลข้างต้นประกอบเวลาจวนตัว แต่วิธีนี้ใช้ซ้ำบ่อยไม่ได้เพราะจะผิดสังเกต ดูท่ามันต้องหัดระวังให้มากกว่านี้เสียแล้ว

ขันทีต้นคิดเรื่องการค้นตัวแสดงท่าฮึดฮัด “บ้าจริง แล้วจะอย่างไรกันดี”

ตอนนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูพร้อมคำพูดลอยมา “เอะอะอันใดกัน งานใกล้เสร็จแล้วใช่หรือไม่”

สองขันทีชีฉั่งสบตากันด้วยใบหน้าซีดเผือด ก่อนผู้ที่ค้นตัวสือหย่งหลุนจะเดินไปเจรจากับคนหลังประตู ส่วนผู้ถือดาบก็ตะคอกให้พวกเด็กหนุ่มช่วยกันเก็บของที่มันรื้อค้นระเนระนาดจนทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ขันทีชีฉั่งค่อยหันลองค้นทุกที่ซึ่งเป็นไปได้อีกรอบหนึ่งแต่ก็ไร้วี่แวว นึกอย่างอับจนว่าถ้าบัญชีนั่นดันไปปะปนอยู่ในหนังสือหลายหมื่นเล่มรอบตัว มันก็คงหมดปัญญาจะคุ้ยแล้ว

พอถึงยามเหมา (5.00-7.00 น.) พวกมันจึงยอมแพ้ราบคาบ หลังข่มขู่จนมั่นใจว่าพวกสือหย่งหลุนจะไม่ปริปากเหตุการณ์ที่พบเห็น ค่อยสั่งให้ช่วยกันขนหีบไม้ออกนอกห้อง ทันใดนั้นพวกตงฉั่งก็กรูกันเข้ามาสั่งให้วางหีบลง แล้วดึงรายชื่อเอกสารที่พวกสือหย่งหลุนทำไว้ไปตรวจกับของในหีบ อีกพวกก็เข้ามาค้นตัวพวกมันทั้งห้า นี่เป็นข้อตกลงที่ทราบกันตั้งแต่ก่อนเริ่มงานแล้ว มิหนำซ้ำสือหย่งหลุนเคยถูกกระทำแบบเดียวกันมาก่อนหน้า ครั้งนี้จึงผ่านอย่างไร้ปัญหา

พวกชีฉั่งแสร้งปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นตามตัวด้วยท่าทางรังเกียจ ก่อนเชิดหน้าเดินผ่านสายตาไม่เป็นมิตรของคนจากตงฉั่งอย่างไม่แยแส มีเพื่อนสือหย่งหลุนทั้งสองคนยกหีบเดินตัวลีบตามหลัง เด็กหนุ่มอยู่รั้งท้ายขบวนซึ่งมุ่งกลับสู่อาคารของหน่วยงานชีฉั่งที่อยู่ข้าง ๆ หน่วยตงฉั่งนี่เอง แต่แล้วระหว่างทางสือหย่งหลุนเกิดลื่นล้มจนพื้นหิมะฟุ้งกระจาย ขันทีชีฉั่งผู้เดินนำหน้ายกตะเกียงส่องผ่านบรรยากาศขมุกขมัวช่วงเช้ามืดสาดจับเด็กหนุ่ม ตะคอกว่า

“ซุ่มซ่ามจริง รีบขนหีบไปเร็วเข้า!”

สือหย่งหลุนกระวีกระวาดรับคำพร้อมยกหีบขึ้นอีกครั้ง ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มบนริมฝีปาก
ตอนที่ได้บัญชีอันเป็นหลักฐานความผิดของขันทีวังจื๋อมา สือหย่งหลุนก็ทราบดีว่าหากเก็บไว้กับตัวคงไม่มีทางรอดพ้นหูตาของพวกชีฉั่งหรือแม้แต่ตงฉั่งไปได้ ขณะอับจนหนทางไม่รู้จะนำบัญชีออกมาอย่างไร เด็กหนุ่มก็บังเอิญคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา

แล้วขันทีชีฉั่งวางแผนจะนำบัญชีเล็ดลอดหูตาพวกตงฉั่งด้วยวิธีไหน

คำตอบโผล่มาในบัดดล หีบที่ขันทีชีฉั่งอุตส่าห์หอบหิ้วมาต้องมีกลไกซ่อนอยู่แน่ เด็กหนุ่มค้นหาพักใหญ่ก็พบว่าแผ่นไม้ด้านข้างหีบสามารถเลื่อนออกเป็นช่องพอใส่เอกสารปึกหนึ่งได้พอดี เป็นกลไกง่าย ๆ แต่ก็พอจะตบตาพวกตงฉั่งได้ เพราะตามข้อตกลงคือการตรวจสอบต้องใช้เอกสารตามที่ใส่ในหีบและพวกสือหย่งหลุนบักทึกรายชื่อไว้เท่านั้น พวกตงฉั่งจึงไม่ได้กลัวว่าขันทีชีฉั่งจะแอบนำเอกสารอื่นออกมาใส่ร้ายมัน ที่ออกกฎว่าต้องตรวจค้นขันทีชีฉั่งและพวกสือหย่งหลุนก็เนื่องจากอยากทราบว่าเอกสารในหีบมีสิ่งใดที่อาจปรักปรำพวกมันได้หรือไม่เท่านั้น เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติจึงปล่อยผ่านง่ายดาย พลอยให้สือหย่งหลุนฉวยโอกาสนำบัญชีออกมาได้ แล้วแสร้งหกล้มเพื่อแอบหยิบบัญชีจากช่องลับกลับมาใส่ในอกเสื้ออีกครั้งนั่นเอง ส่วนขันทีชีฉั่งก็มิได้คิดว่าบัญชีที่พวกมันหาแทบตายจะซ่อนอยู่ในช่องลับตั้งแต่ต้น จึงไม่เอะใจท่าทางงก ๆ เงิ่น ๆ ของเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย

พอยกหีบมาถึงหน่วยชีฉั่งแล้วสือหย่งหลุนนึกว่าจะเสร็จเรื่อง ที่ไหนได้ยังต้องมาทวนรายละเอียดชื่อเอกสารกับขันทีคนอื่นในหน่วยอีกรอบ ส่วนขันทีชีฉั่งสองคนแรกกลับหลบหายเข้าด้านใน คาดว่าคงไปรายงานความล้มเหลวให้ขันทีวังจื๋อทราบ เด็กหนุ่มอดสงสัยมิได้ว่าพวกมันจะโดนลงโทษเพราะงานนี้หรือไม่ ทว่าก็ไม่เห็นขันทีทั้งสองย้อนกลับมาอีก จึงไม่ทราบคำตอบจนแล้วจนรอด

ถัดจากการทวนรายละเอียดแล้วพวกสือหย่งหลุนก็ได้รับอนุญาตให้พักผ่อนชั่วคราวแถวนั้น เพื่อรอเป็นพยานในช่วงบ่ายที่ตัวแทนจากหน่วยตงฉั่งจะมารับทราบจากนำเอกสารออกมาอย่างเป็นทางการ ซึ่งมีขั้นตอนจุกจิกเสียกว่าทุกอย่างจะลุล่วงก็เย็นย่ำ เด็กหนุ่มค่อยโผเผกลับมาเก็บของจากห้องเดิมที่พักรวมกับขันทีคนอื่น ทำหน้าเป็นรับการเย้าแหย่ปนอิจฉาจากขันทีรุ่นพี่อีกพักใหญ่ถึงหลุดพ้นออกมาเดินไปห้องส่วนตัวแห่งใหม่เสียที

แต่แล้วฝีเท้าที่กำลังอ้อมผนังกั้นทางเดินสู่ที่พักพลันชะงักลง ในห้องส่วนตัวของมันกลับมีแสงตะเกียงส่องผ่านกระดาษบุหน้าต่างออกมา สือหย่งหลุนรีบมองรอบกายให้แน่ใจว่ามิได้มาผิดที่ แล้วย้อนมองแสงตะเกียงด้วยความฉงนฉงาย

พระราชวังต้องห้ามส่วนใหญ่ประกอบขึ้นจากไม้ จึงกวดขันเรื่องฟืนไฟอย่างยิ่ง คนมาจัดเตรียมสถานที่ไม่มีทางจุดตะเกียงทิ้งไว้แน่ หรือว่าฟ่านไป่หนิงทราบข่าวเลยแอบมารอมัน พอคิดถึงตรงนี้ก็รีบวางของที่หอบหิ้วมาเพื่อใช้สองมือผลักประตูด้วยอาการดีใจ พริบตาเมื่อบานประตูเปิดอ้าบุคคลในห้องก็โถมเข้าหาอ้อมกอดมันทันที

ทว่าสตรีนางนั้นกลับเป็นม่อลี่!

สือหย่งหลุนค่อยได้สติรีบดันตัวนางห่าง ละล่ำละลักว่า “เจ้ามาได้อย่างไร”

ม่อลี่เงยหน้ามองมันด้วยแววตาบูชาอย่างสุดซึ้ง “ข้าสอบถามข่าวท่านจากขันทีที่พอรู้จัก พี่หย่งหลุน...ท่านเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ม่อลี่คงเหลือเพียงร่างกายนี้ ขอใช้ตอบแทนพระคุณพี่ท่าน”

เด็กหนุ่มตาเหลือก มือที่จับบ่านางอยู่กระเด้งราวจับของร้อน

“มะ...แม่นางม่อลี่ ที่ข้ากระทำหาต้องการสิ่งตอบแทน ชะ...ช่วงนี้เจ้าเหนื่อยมากแล้ว กลับไปพักผ่อนดีกว่าไหม”

ม่อลี่ส่ายศีรษะด้วยความมุ่งมั่น “ข้าใคร่ครวญดีแล้ว หากมิได้ตอบแทนพระคุณจะไม่ขอย่างเท้าจากห้องนี้เด็ดขาด”

สือหย่งหลุนยิ้มฝาดเฝื่อน ในเขตพระราชฐานชั้นในซึ่งมีแต่คนครึ่งบุรุษเช่นเหล่าขันทีอาศัยร่วมกับนางกำนัลชั่วนาตาปี เหตุผิดธรรมชาติอย่างการจับคู่ขันทีและนางกำนัลอยู่กันดุจคู่ผัวเมียก็มีพบเห็นมากมาย แต่สือหย่งหลุนมิเคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมาประสบด้วยตนเอง

“ม่อลี่” เด็กหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามเรียกขานด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงน้องสาว และอยากมองน้องสาวคนนี้มีชีวิตที่สดใสต่อไป ทั้งเจ้าย้ายมาอยู่ในอาณัติของเซียวซู่ไทเฮาแล้ว พระนางมักดูแลบริวารเป็นอย่างดี อีกหน่อยคงหาคู่ครองที่เหมาะสมให้เจ้าได้ อย่านำอารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินชีวิตตนเองเลย”

มันปาดน้ำใสซึ่งปริ่มขอบตาเบื้องหน้า รีบประคองนางกำนัลน้อยออกจากห้องก่อนตัวเองจะเผลอใจอ่อน กำชับให้นางเดินกลับอย่างระวังขณะยืนส่งนางอยู่หน้าประตู

ม่อลี่หันหลังไปได้สามสี่ก้าวก็หมุนตัวกลับมาโผเข้าเกาะสือหย่งหลุน เขย่งเท้าหอมแก้มมันแล้วรั้งตัวคืนที่พร้อมใบหน้าแดงก่ำ

“ไม่ว่าพี่จะพูดอย่างไรข้าก็ไม่ปลี่ยนใจเด็ดขาด”

ก่อนวิ่งจากไปด้วยอาการเอียงอาย ทิ้งสือหย่งหลุนนิ่งค้างราวกลายร่างเป็นก้อนหินไปแล้ว ทันใดนั้นเองเด็กหนุ่มก็รับรู้เสียงผิดปกติ จึงผินหน้าไปตวาดใส่ช่องทางเดินอีกข้างว่า

“นั่นใคร!”

รองเท้าหุ้มข้อทำด้วยขนสัตว์ขยับย่ำบนพื้นหิมะ สองมือเลื่อนผ้าคลุมศีรษะห้อยตกทางด้านหลัง เผยโฉมสะคราญเฉิดฉันอันคุ้นตา

นางกำนัลหลันเผยอยิ้มลึกลับแก่สือหย่งหลุน เอ่ยว่า “ม่อลี่ก็น่ารักดี ไม่เสียดายหรือ”

“แม่นางหลันดั้นด้นมาถึงที่นี่ มีธุระใดหรือ” น้ำเสียงเด็กหนุ่มสุภาพทว่าแววตาระแวดระวัง หากนั่นยิ่งทำให้รอยยิ้มของอีกฝ่ายกว้างขึ้น

“ไยต้องโมโหด้วยเล่า แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเท่านั้น” นางพูดขณะเดินนวยนาดเข้ามาประชิด “ข้าอุตส่าห์มาส่งข่าวว่าม่อลี่ที่เจ้าช่วยเหลือไว้สบายดี จึงเผอิญได้เห็นว่า...ฮึ ๆ แต่นั่นจะโทษม่อลี่ฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูกนัก”

สือหย่งหลุนรับรู้ถึงกิริยาที่ผิดแปลกไปของอีกฝ่าย หากเปรียบการพบกันครั้งแรกว่านางเย็นชาราวน้ำแข็ง ยามนี้นางกำนัลหลันก็เสมือนไฟที่ระอุจนแทบลวก สัญชาติญาณระแวงภัยของเด็กหนุ่มเคาะเตือนดังลั่น มันจึงปั้นหน้าขึงขังเอ่ยเสียงหนัก

“ขอบคุณในความหวังดีของแม่นางหลัน อากาศเริ่มเย็นลงแล้วท่านน่าจะรีบกลับห้องก่อนไม่สบายจะดีกว่า”

“โมโหอีกแล้ว” ปลายประโยคทอดเสียงยาวหยาดเยิ้ม “เห็นแบบนี้ก็อดนึกถึงตอนที่เจ้ายืนขวางหน้าฮ่องเต้เพื่อช่วยม่อลี่ไม่ได้ รู้ไหมว่าตอนเจ้าโกรธนี่กลับดูดีอย่างเหลือเชื่อ ต่างจากขันทีทั่วไปที่เอาแต่ก้มหัวประหลก ๆ ข้าว่ายังดูองอาจกว่าพวกชีฉั่งที่ฝึกวิชายุทธ์เสียด้วยซ้ำ”

ระหว่างกล่าวสองมือนางก็เลื่อนมาเกาะทรวงอกผึ่งผายเบื้องหน้า ก่อนไต่ผ่านเข็มขัดลงไปอย่างรวดเร็ว สือหย่งหลุนตาเหลือกคว้าข้อมือนางกระชากออกแทบไม่ทัน

โอย...ตั้งแต่ตอนโดนค้นตัวแล้ว ทำไมวันนี้ถึงมีแต่คนอยากเอามือไปป้วนเปี้ยนแถวนั้นกันนักนะ!

สือหย่งหลุนอ้าปากหอบด้วยอาการตกใจ ทว่าดูเหมือนนางกำนัลหลันจะตีความไปอีกทาง เพราะทั้งที่สองมือถูกรั้งอยู่กับที่ก็ยังพยายามเบียดร่างเข้าหาไม่หยุดหย่อน

“หึ ๆ จะอายไปไย เรื่องพวกนี้ในวังก็มีกันเกลื่อนกลาด อีกอย่าง...ข้ามิใช่เด็กไม่รู้ประสาอย่างม่อลี่หรอกนะ”

แม้จะเป็นจริงอย่างที่นางพูด ทั้งสือหย่งหลุนก็ยอมรับว่านึกสงสัยอยู่เหมือนกันเรื่องขันทีจับคู่กับนางกำนัลได้อย่างไร แต่มันก็ไม่คิดหาคำตอบในตอนนี้แน่ กระนั้นปัญหาใหญ่คือคนเช่นนางกำนัลหลันมิใช่เกลี้ยกล่อมง่ายดายเหมือนม่อลี่ และเด็กหนุ่มยังไม่อยากใช้กำลังบังคับนางหยุดขยับตัวไปมาเสียที แล้วมันควรทำอย่างไร

ทันใดนั้นสายตามันก็มองเลยด้านหลังนางกำนัลหลันไป อุทานว่า “ม่อลี่ นี่เจ้ายังไม่กลับห้องอีกหรือ”

นางกำนัลหลันชะงักผินหน้าไปพบความว่างเปล่าทางเบื้องหลัง พอเอะใจหันย้อนมา สือหย่งหลุนก็รีบปิดประตูดังปังพร้อมเสียงลั่นดาลตามติด

“นี่ เจ้า! ทำเช่นนี้ไมได้นะ!”

เด็กหนุ่มถอยมานั่งเทชายกดื่มพรวดดับอารมณ์พลุ่งพล่าน ค่อยมีกะใจตะโกนใส่คำโวยวายหน้าประตูว่า “แม่นางหลัน ขืนเอะอะไปแล้วมีคนมามุงดูเข้า ท่านคงตอบคำถามลำบากกระมัง”

การเคลื่อนไหวหน้าประตูหยุดลงพักใหญ่ ก่อนจะมีเสียงเตะประตูดังปังตามด้วยฝีเท้าสวบสาบที่ค่อย ๆ ไกลออกไปทีละนิด ท่ามกลางความโล่งอกของสือหย่งหลุน

เจ้าของห้องยกมือลูบหน้าถอนหายใจเฮือก เกือบไปแล้วไหมเล่า มันเองก็หาใช่พระอิฐพระปูน ถ้าถูกยั่วยวนต่อไปคง...

“แหม...กำลังสนุกเชียว”

เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง กลืนน้ำลายอีกเอื๊อกใหญ่กว่าจะยอมหันไปทางต้นเสียงช้า ๆ

ฟ่านไป่หนิงกำลังยืนพิงฉากกั้นที่นางคงใช้หลบมาตั้งแต่ต้น พร้อมรอยยิ้มกว้าง...ยิ้มแบบแม่เสือที่กำลังเล็งว่าจะเริ่มแทะเหยื่อจากตรงไหนดี

เหงื่อสือหย่งหลุนไหลพรากเสียยิ่งกว่าตอนที่จะถูกค้นตัวเสียอีก “ปะ...ไป่หนิง เจ้ามาถึงตอนไหนหรือ”

“เอาเป็นว่า ม่อลี่มิใช่ผู้ที่เข้ามาในห้องเป็นคนแรกก็แล้วกัน”

เด็กหนุ่มกวาดตาลอกแลก “แสดงว่า...เจ้าเห็นทุกอย่าง...”

ดรุณีน้อยไพล่มือหลังเอวพร้อมรอยยิ้มหวานดุจเดิม แล้วพอขยับเข้าใกล้หนึ่งก้าว สือหย่งหลุนก็กระเถิบเก้าอี้ถอยหนึ่งก้าวเท่ากันเป๊ะ แต่ห้องแคบเล็กเช่นนี้เขยิบแค่สามสี่ครั้งเด็กหนุ่มก็จนมุม นิ้วเรียวยาวจึงสามารถคว้าจมูกมันบิดเต็มแรง พร้อมเสียงแหลม ๆ รอดไรฟันออกมาว่า

“พี่หมายถึงตอนที่ม่อลี่หอมแก้มท่าน หรือตอนที่พี่หลันกระแซะเข้ามากันเล่า!”

สิ้นประโยคก็ปล่อยมือทิ้งตัวกับเก้าอี้ หันหน้าหนีด้วยอาการงอนเต็มที่ สือหย่งหลุนได้แต่ลูบรอยแดงบนจมูกขณะยิ้มเจื่อน รีบรินน้ำชาเลื่อนให้นางอย่างเอาใจ ฟ่านไป่หนิงเท้าคางใช้หางตาเหล่มองแล้วกระแทกเสียงลั่น

“ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าทำไมพอกลายเป็นขันที พี่ถึงได้เนื้อหอมกว่าตอนปกติเสียอีกเฮอะ!”

ต่อให้สือหย่งหลุนโง่กว่านี้ก็พอทราบว่าตอนใดควรรีบปิดปาก จึงจิบน้ำชานั่งเงียบกริบ แต่ฟ่านไป่หนิงที่กำลังพาลหรือจะยอมปล่อยมันโดยง่าย

“นิ่งเงียบทำไม กำลังคิดถึงนางทั้งสองอยู่ล่ะซิ”

“เอ้อ...ข้ากำลังคิดหาคำตอบของคำถามเจ้าอยู่ต่างหาก กรณีม่อลี่นั่นคิดว่านางคงกำลังอ่อนแออยากหาที่ยึดเหนี่ยว รอจนจิตใจสงบกว่านี้ก็คงดีขึ้นเอง แต่ในส่วนของนางกำนัลหลันนี่ข้ายังสับสนมิคลาย เอ๊ะ...” มันขมวดคิ้วครุ่นคิดด้วยอาการจริงจัง “หรือมีคนบงการเบื้องหลังให้นางทำเช่นนี้กันแน่”

ฟ่านไป่หนิงค้อนปะหลับปะเหลือก นี่ไม่ได้รู้ตัวเลยใช่ไหมว่าตอนออกไปช่วยม่อลี่หรือกระทั่งช่วงที่เผชิญหน้าฮ่องเต้อย่างไม่กลัวเกรงนั่น มันเองแลโดดเด่นแค่ไหน เปรียบเทียบกับพวกขันทีหรือองครักษ์ทั่วไปแล้ว หากบุคลิกองอาจราวกระเรียนกลางฝูงไก่นั้นจะไปเตะตานางกำนัลหลันเข้าก็หาใช่เรื่องประหลาด ถ้าเป็นบุรุษอื่นคงคุยลำพองไปทั่วเจ็ดย่านน้ำแล้ว คนที่มานั่งนึกว่าภายใต้สายตาหยาดเยิ้มนั่นต้องมีแผนแอบแฝง คงมีแต่ตาซื่อจนเกือบบื้อนี่ผู้เดียวแหละ

คิดถึงตรงนี้นางก็เผลอหัวเราะคิกออกมา สือหย่งหลุนมองตาปริบ ๆ แล้วรีบโน้มหน้าไปใกล้ เอ่ยอย่างมีความหวัง

“เจ้าหายโกรธแล้วใช่ไหม”

ดรุณีน้อยขึงตาตอบกลับ “อย่างไรพี่ก็แย่ หากรู้จักเร่งธุระให้เสร็จแต่หัววัน คงไม่ต้องกลับห้องดึกดื่นจนเปิดทางให้ผู้อื่นเข้ามารอได้หรอก”

เด็กหนุ่มเพิ่งเข้าใจคำว่าพูดก็ผิดไม่พูดก็ผิดวันนี้เอง แต่ก็พยายามแก้ตัวด้วยการอธิบายเหตุการณ์ในหน่วยชีฉั่งเร็วปรื๋อ พร้อมหยิบบัญชีที่แอบฉกมายื่นให้นาง ช่วงแรกฟ่านไป่หนิงยังมีอาการกะบึงกะบอน แต่แล้วก็ใจอ่อนกับสายตาอ้อนวอนจนรับไปตรวจดูอย่างเสียไม่ได้ ทว่าเมื่อพินิจให้ชัดนางก็เปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจัง กล่าวว่า

“การคาดคะเนของพี่นับว่าเป็นไปได้สูง เอาอย่างนี้เถอะ เราซ่อนบัญชีไว้ให้ดีก่อน แต่ลองจดรายละเอียดบางส่วนส่งให้เสนาคังตรวจสอบ ไม่แน่เจ้าขันทีวังจื่ออาจทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ก็ได้” ยิ่งคิดว่าคนผู้นี้กลั่นแกล้งสือหย่งหลุนในงานเลี้ยงเมื่อคืนก่อน ดรุณีน้อยยิ่งอยากแล่นไปตรวจสอบบัญชีนี้ด้วยตนเองเลยด้วยซ้ำ

เห็นท่าทางนางอ่อนลงมันก็แอบถอนใจโล่งอก รีบว่า “นอกจากนี้นะไป่หนิง ข้ายังมีโอกาสได้อ่านบันทึกคดีองค์ชายน้อยและคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นด้วย”

“โอ แล้วได้ความอย่างไรบ้าง”

“เฮ้อ สำหรับคดีองค์ชายน้อย รายละเอียดก็เหมือนที่เราเคยทราบทุกอย่าง ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย”

ฟ่านไป่หนิงหน้าเคร่งลง นึกดูแล้วก็ไม่แปลกนัก เพราะคดีนี้ศิษย์พี่รองก็ติดตามอยู่ หากมีเบาะแสสำคัญคงไม่น่ารอดหูรอดตาหวงไป่หวินไปได้ ดูท่าคดีองค์ชายน้อยจะถึงทางตันจริง ๆ

“แต่คดีหยกม่วงครึ่งชิ้นกลับตรงกันข้ามนะ” เด็กหนุ่มแจกแจงต่อ “แม้ข้อมูลส่วนใหญ่จะไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าในนั้นระบุถึงพยานคนหนึ่งไว้ด้วย”

พอได้ยินคำอีกฝ่าย นางก็กระหวัดไปถึงเรื่องราวก่อนเก่าทันที

สมัยนั้นอดีตฮ่องเต้หรือไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์) ในปัจจุบัน ไม่พอใจที่รองเสนาบดีกลาโหมยี่เชียนเคยสนับสนุนน้องชายตัวเองขึ้นเป็นฮ่องเต้แทนตนซึ่งถูกมองโกลจับตัวไว้ ดังนั้นจึงวางแผนกับขันทีหวางเจิ้นผู้มีความแค้นเช่นเดียวกัน ให้มันส่งบุตรบุญธรรมหรือก็คือแม่ทัพหวางฝูลู่ในสมัยนี้ไปฆ่าล้างตระกูลรองเสนาบดีกลาโหมยี่เชียน แต่แล้วฮูหยินของยี่เชียนกลับใช้ชีวิตเข้าแลกเอาตัวบังบุตรชายแรกคลอดจากน้ำมือคนร้าย ต่อมามีจอมยุทธ์นิรนามซึ่งเป็นสหายรองเสนาบดีกลาโหมยี่เชียนรุดมาช่วยเหลือทว่าก็สายเกินไป มันได้แต่นำตัวทารกซึ่งมีแผลบนศีรษะจากการที่มารดาถูกแทงทะลุร่างตอนบังตัวไว้หลบหนีไป ก่อนจอมยุทธ์นิรนามจะย้อนกลับมาพบท่านอูซื่อจุนเพื่อมอบหยกม่วงครึ่งชิ้นที่เป็นหลักฐานมัดตัวคนร้ายไว้ให้ แต่สุดท้ายอูซื่อจุนก็ต้องหลบหนีไปด้วยเช่นกัน และเปลี่ยนชื่อแซ่กลายเป็นต้นกำเนิดตระกูลทังในที่สุด

ฟ่านไป่หนิงขมวดคิ้ว “พยานที่พี่ว่า...หรือหมายถึงจอมยุทธ์นิรนามผู้นั้น”

“มิใช่หรอก แต่เป็นนางกำนัลคนหนึ่งต่างหาก เผอิญวันที่เกิดเหตุนางได้รับคำสั่งจากในวังให้ไปติดต่อกับจวนของรองเสนายี่เชียนแล้วธุระติดพันจึงต้องค้างคืน ตอนมีการฆ่าฟันนางกลัวจนหลบอยู่แต่ในห้องถึงรอดมาได้ รอจนเสียงเอะอะหายไปแล้วนางค่อยออกมาพบซากศพเกลื่อนกลาด บันทึกระบุว่านางเห็นบุรุษคนหนึ่งคว้าตัวเด็กทารกจากร่างฮูหยินของรองเสนาก่อนกระโจนหายไป พวกมือปราบจึงตั้งผู้นั้นเป็นบุคคลต้องสงสัยโดยหารู้ความจริงไม่”

คนฟังตาลุกวาว “นี่แสดงว่านางเห็นหน้าจอมยุทธ์นิรนามนั่น แล้วได้บอกชื่อไว้ไหม”

“นางกำนัลไม่รู้จักชายที่ว่า แต่ได้บรรยายลักษณะให้พวกมือปราบฟัง พอขันทีตงฉั่งมาสานงานต่อจากนั้น ปรากฎว่าพวกมันรู้จักคนในวงการยุทธจักรอยู่บ้าง จึงสืบค้นจนระบุชื่อจอมยุทธ์นิรนามออกมาได้”

“ใครกัน” อีกฝ่ายเร่งถามจนแทบลืมหายใจ

“จอมยุทธ์เซียนสุขสันต์เอ้อไห่เซิ่น!”

ฟ่านไป่หนิงอ้าปากค้าง สือหย่งหลุนเองก็ยิ้มฝาดเฝื่อน

“ใบหน้าข้าตอนอ่านชื่อคงไม่ต่างจากเจ้าตอนนี้เป็นแน่ โชคดีในบันทึกระบุไว้ละเอียดจึงปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เจ้าพอรู้ประวัติของจอมยุทธ์เซียนสุขสันต์ใช่หรือไม่”

“แน่นอน สมัยหนุ่มจอมยุทธ์เอ้อเคยสังกัดสำนักเล็ก ๆ ซึ่งต่อมาโดนกองโจรฆ่าล้างสำนัก มีเพียงจอมยุทธ์เอ้อที่รอดมาได้ จากนั้นข่าวคราวท่านก็หายไปหลายปีจนมาโผล่อีกทีตอนที่ชักชวนพ่อข้าไปฝึกวิชากับปราชญ์วิปลาส ซึ่งเพราะการฝึกวิชาจอมยุทธ์เอ้อถึงได้ตัดแขนซ้ายไป หลังจากนั้นสี่ปีท่านก็ปราบประมุขพรรคมารเก่าจนสร้างชื่อเสียงไปทั่ววงการนักเลง สามปีต่อมาจอมยุทธ์เอ้อตามตัวพ่อกับแม่ไปสังหารท่านพ่อของพี่ซึ่งความจริงคือเผาเสี่ยงหมิงปลอมตัวมา แต่ระหว่างทางผลข้างเคียงจากการฝึกวิชาเกิดกำเริบจนต้องควักตาทิ้งมิอาจร่วมลงมือสำเร็จ แล้วร่องรอยของจอมยุทธเซียนสุขสันต์ก็หายไปอีก กระทั่งมาปรากฎตัวเพราะสงครามระหว่างฝ่ายธรรมะและอธรรมเมื่อไม่นานนี้เอง”

สือหย่งหลุนพยักหน้า “หากไล่เวลาย้อนไป ช่วงที่เกิดคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นเป็นตอนที่เพิ่งมีการถล่มสำนักของจอมยุทธ์เอ้อได้ไม่นาน ส่วนประวัติของรองเสนายี่เชียนนั้นก็เคยเป็นศิษย์สำนักเดียวกัน จึงเกิดข้อสันนิษฐานว่าจอมยุทธ์เอ้อสมัยหนุ่มคงรุดมาขอความช่วยเหลือจากศิษย์พี่หลังสำนักถูกทำลาย แต่เคราะห์ซ้ำกลับมาพบการฆาตกรรมล้างครอบครัวเข้า รายละเอียดในบันทึกคดีจบลงแค่นี้”

“ถ้าคำนวณจากระยะเวลาในบันทึกคดีแล้ว” สือหย่งหลุนแจกแจงต่อ “หลังเกิดคดีได้เกือบปีท่านอูซื่อจุนก็ขอเกษียนจากราชการแล้วเปลี่ยนชื่อแซ่ ต่อมาประมาณปีครึ่งมีขุนนางบางคนถวายฎีกาว่าคดีไม่คืบหน้า ไท่ซั่งหวงไนสมัยนั้นจึงสั่งให้เปลี่ยนคนสืบสวนจากพวกมือปราบมาเป็นขันทีตงฉั่งเสียแทน เนื่องจากในสมัยนั้นยังไม่มีการตั้งหน่วยชีฉั่ง”

“เฮอะ” ฟ่านไป่หนิงแค่นเสียง “ไท่ซั่งหวงคงแสร้งทำเป็นเล่นละครว่าเอาใจใส่คดีเท่านั้น แต่ความจริงการให้หน่วยตงฉั่งที่ไม่ค่อยสันทัดเรื่องการสืบคดีฆาตกรรมมาจัดการ มิยิ่งทำให้การคลี่คลายคดีแย่ลงหรอกหรือ”

“ข้อสันนิษฐานของเจ้าก็มีเหตุผล แต่เผอิญว่าไท่ซั่งหวงคะเนผิดพลาด เพราะขันทีตงฉั่งซึ่งไม่ทราบความในพระทัยฝ่าบาท หกเดือนหลังจากนั้นกลับใช้เบาะแสจากนางกำนัลที่เป็นพยาน จนสืบทราบว่าจอมยุทธ์นิรนามก็คือจอมยุทธ์เอ้อนี่เอง”

“เช่นนี้ขันทีหวางเจิ้นและแม่ทัพหวางฝูลู่ คงไม่ยินยอมให้เกิดการนำตัวจอมยุทธ์เซียนสุขสันต์มาปรักปรำพวกมันได้แน่ มีแต่ต้องใช้อิทธิพลจบการสืบคดีให้เร็วที่สุด”

“ถูกต้อง” เด็กหนุ่มยอมรับ “แต่ประจวบให้ในช่วงเวลาเดียวกันจอมยุทธ์เอ้อเก็บตัวฝึกวิชาของปราชญ์วิปลาสพอดี พวกตงฉั่งมิอาจติดต่อจอมยุทธ์เอ้อ ด้านขันทีหวางเจิ้นเองก็แอบควานหาจอมยุทธ์เอ้อเพื่อฆ่าปิดปากไม่ได้เช่นกัน คดีจึงเงียบหายไปทั้งอย่างนั้นเอง”

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 18:40:41

ความคิดเห็นที่ 2

สือหย่งหลุนเว้นระยะเพื่อดูว่าอีกฝ่ายยังตามทันหรือไม่ ก่อนตบท้ายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“จากข้อเท็จจริงที่ว่าจอมยุทธ์นิรนามได้ช่วยเหลือบุตรของรองเสนายี่เชียนเอาไว้ ถ้าจอมยุทธ์นิรนามก็คือจอมยุทธ์เอ้อ เช่นนั้นทารกควรเป็นใครกันเล่า”

ชื่อของเด็กกำพร้าที่เอ้อไห่เซิ่นเคยช่วยไว้ผุดขึ้นในห้วงสำนึกของดรุณีน้อยฉับพลัน

“พี่กำลังหมายถึง...ศิษย์พี่รองหวงไป่หวินเช่นนั้นหรือ”

ใช่แล้ว...เอ้อไห่เซิ่นได้นำตัวหวงไป่หวินมาฝากฝังกับซินแสเทวะตั้งแต่ครั้งยังเป็นทารก พวกมันทราบเรื่องนี้จากปากของเอ้อไห่เซิ่น ในตอนที่จอมยุทธเซียนสุขสันต์ไว้วานให้ช่วยนำมีดสั้นเขากิเลน มารับขวัญบุตรชายของกิเลนเงินแห่งวังหลวงนี่เอง

ครั้นชื่อหวงไป่หวินหลุดจากปาก นางก็ชะงักไปชั่วแล่นก่อนค้านออกมาทันที “เป็นไปไม่ได้แน่นอน เพราะถ้าทารกผู้นั้นเป็นโรคผิวเผือกอย่างน้อยก็ต้องมีคนรู้บ้าง และหากไล่ตามระยะเวลา บุตรชายรองเสนาบดียี่เชียนควรอายุยี่สิบแปดปีได้แล้ว แต่ศิษย์พี่รองเพิ่งจะย่างยี่สิบสี่ปีเท่านั้น”

“เจ้าแน่ใจหรือ ด้วยอาการผิวเผือกนั้นตอนเป็นทารกอาจยังไม่เห็นเด่นชัดก็ได้ ทั้งคนในวัยนี้ห่างกันแค่สี่ปีย่อมไม่เห็นความแตกต่างหรอก”

“ข้าเติบโตกับศิษย์พี่รองมาตั้งแต่เด็กมีหรือจะถูกตบตาได้ ถ้าว่ากันจริง ๆ คนที่อายุใกล้เคียงมากกว่าก็คือศิษย์พี่สามต่างหาก” พอพลั้งปากแล้วดรุณีน้อยก็หน้าซีดเผือด “ไม่ พวกศิษย์พี่ของข้าไม่เกี่ยวข้องกับคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นแน่ ไม่มีทาง!”

ฟ่านไป่หนิงตบโต๊ะจนเปลวไฟจากตะเกียงสะเทือนวูบ แต่เด็กหนุ่มกลับกอดอกมองนางนิ่งเฉย

ความร้อนใจของนางเกิดจากเหตุใดมันย่อมรู้ดี เพราะถ้าบอกว่าพวกศิษย์พี่ของนางเป็นผู้ต้องสงสัย การวิเคราะห์ที่ว่าประมุขรัตติพิกลอาจเกี่ยวข้องกับอดีตของซินแสเทวะก็จะอธิบายได้ง่ายขึ้นมาก ซึ่งหวงไป่หวินนั้นน่ากังขาในความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกับจอมยุทธ์เซียนสุขสันต์ ส่วนพานเจิ้งศิษย์พี่คนที่สามของฟ่านไป่หนิงก็เหมาะเจาะทั้งอายุและความสามารถในการใช้พิษที่อาจเป็นผู้วางยาในคดีองค์ชายน้อย

แต่เมื่อสบกับความหวั่นไหวที่ฉายชัดในดวงตานาง สือหย่งหลุนก็แข็งใจต่อไปไม่ลง ต้องคว้ามือนางมากุมไว้พลางเอ่ยว่า

“ช่างเถอะ ตอนนี้เรายังมีข้อมูลไม่เพียงพอ คิดมากไปรังแต่สับสนเสียเปล่า พักเรื่องไว้แล้วหันมาหาวิธีรวบรวมข้อมูลให้มากขึ้นเสียดีกว่า”

ฟ่านไป่หนิงเงียบไปด้วยสะดุดใจบางอย่าง

จงอย่าได้ฟุ้งซ่านเกินไป ควรตั้งสติทำเรื่องที่สามารถทำได้เสียก่อนดีกว่า นั่น...มิใช่ประโยคที่ซินแสเทวะชอบยกมาสั่งสอนนางหรอกหรือ

สือหย่งหลุนแทบไม่มีอันใดคล้ายซินแสเทวะเลย ทว่ากลับสืบทอดแนวคิดนี้มาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ความอบอุ่นจากหลังมือที่ถูกเกาะกุมไล่มาแตะหัวใจแผ่วเบา อารมณ์ความรู้สึกสงบลงอย่างประหลาด ราวกับว่าอาจารย์ยังอยู่ใกล้ ๆ คอยดูแลนางเหมือนสมัยก่อน...

สือหย่งหลุนเลิกคิ้วกว้าง “เจ้าเอาแต่จ้องหน้าข้า หรือมีอะไรติดอยู่?”

นางรีบดึงมือออก ค้อนขวับ “ข้ากำลังคิดเรื่องที่พี่บอกว่าต้องรวบรวมข้อมูลเพิ่มต่างหาก เฮ้อ...ถ้าพูดถึงหลักฐานป่านนี้จวนรองเสนายี่เชียนก็ถูกเปลี่ยนมือไม่รู้กี่ครั้ง คงไม่เหลืออันใดให้สืบเสาะแล้ว ที่ยังพอเป็นไปได้คือสอบถามพยานในคดี แต่เราคงไปถามแม่ทัพหวางกับไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์) ไม่ได้ ส่วนจอมยุทธ์เอ้อก็ตายไปแล้ว ยังเหลือใครให้ถามอีกล่ะนี่”

เด็กหนุ่มเขยิบเข้าไปเลียบเคียง “แล้วถ้าเป็นพี่หวงเล่า”

ดรุณีน้อยตวัดมองตาเขียวปั้ด “ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าศิษย์พี่รองไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้!”

“ข้ามิได้หมายความแง่นั้น แค่คิดว่าพี่หวงเองก็สนิทสนมกับจอมยุทธ์เอ้อมาก่อน จะไม่เคยได้ยินท่านพูดถึงบุตรชายรองเสนายี่เชียนบ้างเลยหรือ”

นางค่อยคลายอารมณ์โกรธ เริ่มตรึกตรองพักใหญ่ก็สรุปว่า “สมัยที่ข้าปรึกษาศิษย์พี่รองเรื่องคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นก็ได้เอ่ยถึงชะตากรรมของรองเสนายี่เชี่ยนไว้ด้วย หากศิษย์พี่รองเคยได้ยินจอมยุทธ์เอ้อคุยเรื่องนี้คงบอกข้าไว้แล้ว ข้าจึงเห็นว่าจอมยุทธ์เอ้อไม่น่าจะเล่าเรื่องบุตรชายรองเสนายี่เชียนให้ศิษย์พี่ฟัง”

หรือถ้าหวงไป่หวินเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ก็คงไม่บอกเบาะแสที่จะเปิดเผยความจริงเป็นแน่ สือหย่งหลุนนึกตามด้วยความเคลือบแคลงแต่ปากกลับกล่าวว่า

“เช่นนั้นเราคงจนแต้มเพียงแค่นี้”

“ไม่หรอกน่า” ฟ่านไป่หนิงเอ่ยแทรก “เราอาจเหลือพยานอีกคนหนึ่งนะ นางกำนัลที่เห็นหน้าจอมยุทธ์เอ้อในสมัยนั้นอย่างไรเล่า”

“จริงด้วย” สือหย่งหลุนตบเข่าดังฉาดก่อนเปลี่ยนมาเกาหัวหน้าเบ้ “แต่ตามบันทึกของพวกตงฉั่งตอนนั้นนางอายุสี่สิบกว่าปีแล้ว ป่านนี้ถ้ายังมีชีวิตก็อาจมิได้อยู่ในวัง หรือถ้ายังอยู่ วังหลวงมีนางกำนัลตั้งหลายหมื่น...จะไปหานางจากไหน”

ฟ่านไป่หนิงเองก็ปวดหัวไม่แพ้กัน “ข้าจะลองหาวิธีดู ระหว่างนี้ต้องรีบซ่อนบัญชีเล่มนี้ไว้ก่อน เพราะขันทีวังจื๋อทั้งเจ้าเล่ห์และอาฆาตราวอสรพิษ หากมันเกิดรู้ว่าพี่เป็นหนึ่งในผู้ไปตรวจสอบด้วย อาจเอะใจมาค้นที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ ข้าว่าในซอกหินของภูเขาจำลองตรงที่เราเคยแอบพบปะก็เหมาะสม เพราะหลังจากนี้ไว้ข้าลอบมาพบพี่ที่ห้องจะสะดวกกว่า คงไม่ได้ใช้สถานที่นั้นแล้ว”

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับคำ นางจึงหยิบเสื้อคลุมห่มตัวพึมพำว่าต้องกลับแล้ว มันเดินมาส่งที่หน้าประตูหากแล้วก็ฉุดมือนางหันไปประจันหน้า เอื้อมมือหยิบหมวกที่เย็บติดผ้าคลุมตลบบนศีรษะนางให้ ก่อนก้มลงสบตาแล้วกล่าวเสียงหนัก

“ไป่หนิง จำสัญญาที่ให้ไว้ก่อนแฝงตัวเข้าวังได้หรือไม่ อย่าได้คิดฟุ้งซ่านเกินไปเลยนะ”
ดรุณีน้อยรู้ดีว่ามันมองออกถึงความกังวลที่ยังค้างคาใจของนาง จึงพยายามเตือนเพราะเป็นห่วง ความอ่อนโยนแผ่ซ่านแทนอาการว้าวุ่นในดวงตา นางเผลอยิ้ม จากนั้นเขย่งเท้าแนบริมฝีปากกับใบหน้ามัน และก่อนเด็กหนุ่มจะทันรู้สึกตัว ร่างบอบบางในอ้อมกอดก็เร่งฝีเท้าจากไปเสียแล้ว

...ทิ้งเพียงรอยจุมพิตแผ่วจาง ที่สือหย่งหลุนเผลอยกมือกุมไว้ราวจะกันมิให้ลมหนาวพัดกลบหายในชั่วพริบตา

**********

วันรุ่งขึ้น สือหย่งหลุนรุดจากที่พักแห่งใหม่ไปหาหัวหน้าขันทีเพื่อรับคำสั่งทำงาน ทางนั้นกลับบอกว่าหวงไป่หวินพอใจที่สือหย่งหลุนช่วยยกหีบเหล็กให้เมื่อวันก่อน จึงเรียกตัวมันไปหาเพื่อแสดงความขอบคุณ เด็กหนุ่มคาดว่ากิเลนเงินแห่งวังหลวงคงมีแผนบางอย่าง จึงเดินทางสู่ห้องทำงานของหวงไป่หวินโดยเร็ว

แต่นึกไม่ถึงว่าผู้ซึ่งรอมันอยู่พร้อมกิเลนเงินแห่งวังหลวงจะเป็นดรุณีน้อย

“ไป่หนิง!” สือหย่งหลุนอุทานลั่น “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร”

คนถูกถามเผยอรอยยิ้มลับลมคมใน บุ้ยใบ้ไปทางฉากกั้นเบื้องหลังเจ้าของห้อง “ผู้มาที่นี่มิได้มิแต่ข้าหรอกนะ”

เสนาบดีคังจาเฉินเผยตัวจากที่ซ่อนมาทักทายใส่ท่าทางประหลาดใจของเด็กหนุ่ม ก่อนฟ่านไป่หนิงจะพูดกลั้วหัวเราะ

“ศิษย์พี่รองส่งคนไปแจ้งยังตำหนักชิงหนิงว่าช่วงนี้หวัดระบาด อยากให้ส่งคนมาอบรมเรื่องการป้องกันโรค ทางนั้นย่อมต้องส่งข้าซึ่งมีความรู้ด้านนี้เป็นตัวแทน พอมาถึงก็ต้องตกใจที่พบใต้เท้ารออยู่กับศิษย์พี่รอง เลยวางแผนซ่อนตัวท่านไว้ จะได้มีพี่มาตกใจเป็นเพื่อนอย่างไรเล่า”

หวงไป่หวินส่ายศีรษะ “นิสัยซุกซนของเจ้านี่คงแก้ไม่หาย ท่านเสนาคังก็ยังอุตส่าห์ร่วมเล่นด้วย ออกจะตามใจนางเกินไปสักหน่อย”

เสนาบดีคังจาเฉินหัวเราะเป็นเชิงยอมรับคำตำหนิ ผายมือให้สองหนุ่มสาวนั่งลงพร้อมตน ส่วนฟ่านไป่หนิงก็เล่าว่า

“ก่อนพี่มาข้าได้รายงานเรื่องบัญชีเจ้าปัญหาให้ใต้เท้าฟังแล้ว ท่านสนใจมากทีเดียว”

“น่าเสียดายที่ข้าไม่ทราบว่าจะได้พบใต้เท้าในวันนี้ จึงเอาบัญชีไปซ่อนไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ที่ติดมือมามีแต่สำเนาซึ่งคัดลอกไว้บางหน้าเท่านั้น”

สือหย่งหลุนตั้งใจนำสำเนานี้ให้ตงเหลียงโดยเร็วจึงพกติดตัวไว้ ยามนี้ได้โอกาสส่งให้เสนาบดีคังจาเฉินกับมือโดยตรง ขุนนางใหญ่รับไปตรวจดูก่อนอุทานว่า

“ถ้ารายละเอียดตามนี้จริง ก็มีโอกาสที่บัญชีนั่นจะแสดงว่าขันทีวังจื๋อฉ้อโกงราชสำนักมาตลอด ข้าจะลองตรวจสอบดู”

“แต่ข้าเห็นเพียงบันทึกการรับของทั่วไปเท่านั้น อีกอย่างหากบัญชีนี้สามารถระบุความผิดได้ เหตุใดขันทีวังจื๋อจึงกล้าทิ้งไว้ในหน่วยตงฉั่งเล่า” เด็กหนุ่มระบายข้อสงสัยจนสิ้น

“ระบบราชการนั้นซับซ้อนทั้งมีการเปลี่ยนแปลงไปมาจนเข้าใจได้ยาก กฎล่าสุดที่ตั้งขึ้นคือ เวลาหน่วยงานใดไปเบิกของจากท้องพระคลัง ต้องลงบัญชีเก็บไว้ที่กระทรวงการคลังฉบับหนึ่ง อีกฉบับมาไว้ในที่เก็บเอกสารของหน่วยงานตน ในกรณีชีฉั่งก็คือที่เก็บเอกสารของตงฉั่งนั่นเอง เพราะหน่วยชีฉั่งไม่มีคนพอทำงานจุกจิกเช่นนี้ ที่ตั้งกฎขึ้นมาก็เพื่อจะได้มีเอกสารสองฉบับไว้ยันกัน ทว่ากลับกลายเป็นช่องโหว่อันคาดไม่ถึง ยกตัวอย่างเช่นเจ้าเบิกทองจากท้องพระโรงและลงบันทึกที่นั่นไว้ร้อยตำลึง แต่เมื่อนำมาถึงหน่วยตนกลับลงบัญชีไว้แค่ห้าสิบตำลึง ง่ายอย่างไม่น่าเชื่อเลยใช่หรือไม่”

ฟ่านไป่หนิงหรี่ตา “มิน่า...พอจะมีการตรวจสอบกะทันหัน ขันทีวังจื๋อถึงได้ลนลานนัก”

“ช่วงก่อนหน้าหน่วยตงฉั่งและชีฉั่งยังไม่แตกหักขนาดนี้ การเข้าไปเอาเอกสารคงไม่ลำบากเท่าใด คาดว่านั่นทำให้ขันทีวังจื๋อชะล่าใจ แต่พักหลังความสัมพันธ์พวกมันเริ่มสั่นคลอน ประจวบกับจะมีการตรวจสอบ ขันทีวังจื๋อคงไม่กล้าเอ่ยความลับให้ฝ่ายตรงข้ามล่วงรู้ถึงได้วางแผนเช่นนี้” เสนาบดีคังจาเฉินโบกกระดาษในมือด้วยอาการลิงโลด “แต่กลายเป็นว่าหลักฐานมัดตัวตกมาถึงพวกเราอย่างเหลือเชื่อ ข้าจะตรวจสอบเป็นการลับ หากรายละเอียดในเอกสารที่กระทรวงการคลังไม่ตรงกับในนี้ เราก็เตรียมขุดหลุมฝังเจ้าขันทีชั่วได้เลย”

ขณะสองหนุ่มสาวมองหน้ากันด้วยความดีใจ คนพูดก็หันกลับไปทางชายผมเงิน “ตอนที่ท่านหมอหวงตามข้ามาในวันนี้ ข้ายังนึกอยู่ว่าเป็นเรื่องอะไร ต้องขอบคุณท่านมากจริง ๆ”
สือหย่งหลุนจ้องหวงไป่หวินด้วยสายตางุนงง “แต่เรื่องนี้มีข้ากับไป่หนิงเท่านั้นที่ทราบนี่”
กิเลนเงินแห่งวังหลวงลูบปากไปมาแล้วชี้แจงเสียงเรียบ

“ข้าไม่ทราบเรื่องนี้หรอก ที่เชิญใต้เท้ามาเพราะเหตุการณ์ในงานเลี้ยงเมื่อคืนก่อนต่างหาก”

สิ้นประโยคเสนาบดีคังจาเฉินก็หน้าเคร่งลงทันที “อ้อ ข้าได้ข่าวเรื่องนั้นอยู่ ดูเหมือนทั้งแม่ทัพหวางและขันทีวังจื๋อจะให้ความเอ็นดูจอมยุทธ์สือไม่เบาเลย”

“และไม่มีวันหยุดเอ็นดูแค่เท่านั้นแน่ ก่อนหย่งหลุนและไป่หนิงจะเป็นอันตราย ข้าขอร้องให้ล้มเลิกงานครั้งนี้เถอะ”

“ศิษย์พี่รอง!” ฟ่านไป่หนิงทะลึ่งตัวพรวด อาการดีใจที่ได้พบหน้ามันมลายสิ้น แต่หวงไป่หวินก็สบตากลับไม่พรั่นพรึง

“เจ้าอาศัยในวังหลวงมานาน อย่าบอกนะว่าไม่รู้ซึ้งถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ใต้ฉากหน้าอันสงบสุข พวกเจ้าไม่เหมาะกับสถานที่นี้ ถอนตัวก่อนจะสายเกินไปเถอะ”

“เอ้อ” เสนาบดีคังจาเฉินเอ่ยตะกุกตะกัก “ข้าเห็นด้วยกับท่านหมอหวงนะ เราก็ได้หลักฐานเอาผิดขันทีวังจื๋อแล้วถือว่างานสำเร็จเกินคาด ถ้าพวกท่านเป้นอะไรไปข้าคงเสียใจชั่วชีวิต เราก็เลิก...”

“ใต้เท้า ขอพวกข้าคุยกับพี่หวงเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่ หากได้ความเช่นใดแล้วจะแจ้งท่านอีกครั้ง” สือหย่งหลุนกล่าวแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ทำเอาขุนนางใหญ่ชะงักสลับมองสองฝ่ายไปมา หวงไป่หวินยกมือไล้ริมฝีปากพินิจเด็กหนุ่มพักใหญ่ ค่อยพยักหน้าให้เสนาบดีคังจาเฉิน รอจนแขกออกจากห้องไปแล้ว ชายผมเงินจึงผายมือให้สือหย่งหลุนก่อนว่า

“ตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาเจ้าก็มีท่าทางแปลก ๆ กับข้าตลอด มีปัญหาใดหรือหย่งหลุน”

สือหย่งหลุนถอนหายใจ ไม่ยอมสบตาดรุณีน้อยระหว่างเล่าถึงการสนทนาของพวกมันเมื่อคืน แล้วสรุปว่า

“ข้าสงสัยว่าท่านอาจเป็นบุตรชายของรองเสนายี่เชี่ยนที่หายตัวไป”

“พี่หย่งหลุน” ฟ่านไป่หนิงซึ่งนั่งลงไปแล้วลุกพรวดอีกครั้ง “ข้ายืนยันว่าศิษย์พี่รองไม่ใช่ทารกคนนั้นแน่”

“แต่ข้าไม่แน่ใจเรื่องนั้นหรอกนะ อย่าลืมซิว่าพวกที่รู้จักทารกเป็นอย่างดีก็ตายไปหมดแล้ว ดังนั้นทารกจะมีอาการผิวเผือกหรือไม่ย่อมยากจะแน่ชัด ส่วนเรื่องอายุนั้นพวกเจ้าห่างกันตั้งสี่ปี กว่าเจ้าจะพอรู้ความก็น่าจะย่างหกขวบ ในสายตาเด็กขนาดนั้นจะแยกอายุได้แน่นอนแค่ไหนกัน คนที่ควรยืนยันเรื่องนี้ได้อย่างซินแสเทวะก็ไม่อยู่แล้ว ที่ข้าแน่ใจมีแค่เรื่องที่ว่าพี่หวงคือเด็กซึ่งจอมยุทธเอ้อนำไปฝากฝังซินแสเทวะให้ดูแลเท่านั้น นี่คือความจริงจากปากจอมยุทธ์เอ้อเอง ไม่มีผิดพลาดเด็ดขาด!”

ฟ่านไป่หนิงกระทืบเท้าปึงปัง “ศิษย์พี่รองมิใช่บุตรรองเสนายี่เชี่ยน พูดอย่างไรพี่ถึงจะเข้าใจนะ”

“แต่ก็ไม่มีข้อพิสูจน์ว่ามิใช่นี่ อีกอย่างการที่พี่หวงพยายามกันเราออกจากการสืบคดี อาจเพราะเหตุนี้ก็เป็นได้”

“พี่หย่งหลุน ข้าไม่ยอมให้ท่านพูดกับศิษย์พี่รองเช่นนี้!”

สือหย่งหลุนถอนหายใจแต่มิได้ลดท่าทางแข็งกร้าวลงแม้แต่น้อย

“จำสมัยที่เรายังสืบเรื่องการตายของท่านพ่อข้าได้หรือไม่ ตอนนั้นข้าก็เถียงหัวชนฝาเรื่องที่ท่านอาเหวินอี้อาจเป็นฆาตกรฆ่าท่านพ่อ แต่เจ้าก็กล่าวว่าข้าอคติ แล้วยามนี้เล่า”

ดรุณีน้อยโกรธจนหน้าแดงก่ำ หากก่อนนางจะทันอาละวาด เสียงนุ่มนวลของหวงไป่หวินก็พลันเอ่ยจากหลังโต๊ะทำงาน

“ไป่หนิง อย่าได้โมโหไปเลย”

“แต่...ศิษย์พี่กำลังถูกเข้าใจผิดนะ ข้า...”

“เจ้าโกรธหย่งหลุนเพราะลืมเลือนบางอย่างไป” ชายผมเงินทอดมองนาง “มันมาอยู่ตรงนี้มิใช่เพื่อเอาใจเจ้า...แต่เพื่อปกป้องเจ้าต่างหาก ฉะนั้นถ้าพบผู้ต้องสงสัยแล้วหย่งหลุนจะไม่ยอมวางมือ เพราะถ้ามันผิดพลาดเพียงนิดเดียว...เจ้าก็จะเป็นอันตรายไปด้วย”

ฟ่านไป่หนิงชะงัก นางย่อมรู้เรื่องนี้ดี รู้แต่ไม่อยากยอมรับ...ยอมรับว่าศิษย์พี่รองคือผู้ซึ่งมีโอกาสเป็นประมุขรัตติพิกลมากกว่าใคร!

ความเงียบปกคลุมบรรยากาศชั่วครู่ใหญ่ ก่อนหวงไป่หวินจะพยายามยิ้มออกมา

“หย่งหลุน ข้าเข้าใจในความรอบคอบของเจ้า แต่ข้ามิใช่บุตรของรองเสนายี่เชียนจริง ๆ ทว่าก็จนปัญญาจะพิสูจน์ให้รู้”

“ไม่หรอก ข้าจำได้ว่าทารกคนนั้นมีแผลเป็นซึ่งเกิดจากถูกมีดแทงที่ศีรษะ หากพี่หวงมั่นใจว่าตนมิใช่เด็กคนนั้น คงพร้อมให้พิสูจน์กระมัง”

หวงไป่หวินเลิกคิ้วกว้าง “มีเรื่องเช่นนี้ด้วย เอาซิ เจ้าอยากตรวจอันใดก็เชิญได้เลย”

ท่ามกลางกิริยาหันรีหันขวางเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรของดรุณีน้อย สือหย่งหลุนกลับเดินอย่างมุ่งมั่นไปสำรวจศีรษะซึ่งปกคลุมด้วยผมสีเงินจนละเอียด ก่อนผละออกมาพร้อมใบหน้าปั้นยาก

“ไม่มีรอยแผลเป็นเลย”

“เพราะมันไม่มีมาตั้งแต่ต้นแล้วน่ะซิ” หวงไป่หวินค่อยแสดงอาการผ่อนคลาย “ถ้าลองทบทวนดู ตอนที่ลุงเอ้อช่วยเหลือบุตรรองเสนายี่เชียนไว้นั้นท่านยังไม่รู้จักซินแสเทวะเลย ส่วนข้าถูกลุงเอ้อพามาพร้อมมารดาซึ่งตายหลังจากนั้นไม่นาน หากข้าคือทารกคนนั้นจริง แล้วมารดาข้ามาจากไหนกัน?”

ฟ่านไป่หนิงจิ้มนิ้วใส่หน้าอกเด็กหนุ่มอย่างแรง “เห็นไหม ศิษย์พี่ไม่เกี่ยวข้องแม้แต่น้อย ทีหลังอย่าได้วิตกเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก”

เด็กหนุ่มได้แต่เกาหัวหน้ายุ่ง จังหวะนั้นเองกิเลนเงินแห่งวังหลวงก็กล่าวแทรกว่า

“แต่ที่หย่งหลุนกังวลก็มิใช่ไม่ควรเอาใจใส่เลย เช่นเรื่องของอาเจิ้ง...”

ปลายประโยคน้ำเสียงทอดหายไปเฉย ๆ ทว่าชื่อของศิษย์พี่สามพานเจิ้งก็กระตุ้นให้ดรุณีน้อยเขม้นมองชายผมเงินตาลุกโชน หวงไป่หวินต้องรีบยกมือห้ามคล้ายจะป้องกันตัวจากอารมณ์ขุ่นมัวของนาง

“อย่าลืมซิว่าอายุของอาเจิ้งก็เหมาะสม ทั้งประวัติยังใช่จะแน่ชัด หากมันบ้าบิ่นใช้วิชาเปลี่ยนกระดูกแปรกล้ามเนื้อจนใบหน้ากลายเป็นคนอื่น พวกเราก็ไม่มีทางรู้แม้แต่น้อย”

นางขบริมฝีปากจนถ้อยคำ ชายผมเงินเองก็ส่ายศีรษะอย่างกังวลสับสน แล้วตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องว่า

“นี่ก็สายมากแล้ว หากพวกเจ้าอยู่นานไปจะผิดสังเกต เราพักการพูดคุยไว้ก่อนเถิดนะ แต่อย่างไรก็ตามข้าต้องหาทางพาพวกเจ้าออกจากวังให้ได้ ไม่ว่าเจ้าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม”

สองหนุ่มสาวจึงต้องทยอยออกจากห้อง ระหว่างทางที่เดินคู่กันกลับที่พักฟ่านไป่หนิงยังคงนิ่งเงียบไม่พูดจา สือหย่งหลุนต้องพยายามง้องอนเต็มสามารถ

“ไป่หนิง เข้าใจหน่อยซิ เราควรไขข้อข้องใจให้กระจ่างนะ เพราะถ้าพี่หวงเป็นศัตรูกับเราจริง ๆ อันตรายในวังหลงจะเพิ่มขึ้นหลายเท่าทีเดียว ข้า...”

ฟ่านไป่หนิงหมุนตัวมาขึ้นเสียงใส่จนตัวสั่นเทิ้ม

“พอที ข้าจะไม่ฟังการใส่ร้ายศิษย์พี่อีกแล้ว หากท่านยังคิดเช่นนี้อยู่ เราก็ไม่ต้องคุยกัน!”

จบคำนางก็ซอยเท้าเร็วรี่ไม่หันหลัง เด็กหนุ่มตั้งใจจะตะโกนเรียกแต่ก็มีขันทีกลุ่มหนึ่งเดินสวนมาพอดี มันจึงต้องยั้งกิริยาลงทั้งที่ในใจร้อนรุ่ม

กระทั่งขบวนขันทีพ้นผ่าน ดรุณีน้อยก็สาบสูญราวกับถูกวังหลวงอันใหญ่โตกลืนหายไปแล้วฉะนั้น

**********
จบตอนที่ 111 ค่า

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 55 18:43:55