๔๔. ถนนสายนี้กลับบ้าน

๔๔. ถนนสายนี้กลับบ้าน

เป็นทางเล็กๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยพุ่มไม้
ใต้ร่มไม้ใหญ่ เห็นกระรอกวิ่งผ่านไป เสียงลำธารแว่วดังมาแต่ไกลๆ
สลับกับเสียงนกที่เกาะอยู่บนต้นไม้ มันร้องเสียงเจื้อยแจ่วยามเช้า ท้องมันคงอิ่มแล้ว

ทางเส้นนั้นคดเคี้ยว ฉันเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ
น้ำค้างที่พรมอยู่บนใบหญ้าทำให้เท้าของฉันเปียก มีดอกหญ้าติดมาด้วย
แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า ลอดผ่านจากกิ่งและใบของต้นไม้ ลงมาทอดตัวอยู่บนพื้น

เปิดประตูบ้านออกช้าๆ มันไม่แข็งแรงนัก
กลิ่นอับชื้นโรยตัวอยู่โดยรอบ รอให้แสงแดดมาขับไล่มันไป
ฉันนั่งลงที่โต๊ะซึ่งตั้งอยู่กลางบ้าน มือจับปากกาขึ้นมา เขียนข้อความนี้ อย่างมีความสุข

รำพึงรำพัน ถึงถนนที่เดินผ่านมา  เส้นทางที่ฉันเดินผ่านทุกๆ วัน
ฉันได้ดำรงความเป็นตัวตนของถนนเอาไว้ หน้าที่ของมันก็เพื่อให้คนเดินผ่าน
โดยไม่สนใจถามว่า ฉันจะไปไหน? ไม่สนใจดูว่าฉันใส่ชุดอะไร?  เพียงขอให้ฉันเดินผ่าน

ผีพิลาป ๐๙.๓๑ น. ๐๘/๐๙/๕๕

จากคุณ	: นั่งคุย
เขียนเมื่อ	: 8 ก.ย. 55 09:36:29