ความคิดเห็นที่ 1 อาทิตย์ยามอัสดงเคลื่อนคล้อยต่ำลงจนไปหลบอยู่หลังแนวรั้วคอนกรีต สายลมเย็นโชยพัดผ่านสวนกว้างข้างเรือนพักของดิเรกให้ความรู้สึกหนาวยะเยือก แม้ว่าอากาศรอบกายจะอุ่นขึ้นบ้างแล้ว “เกิดเป็นคน ถ้าไม่รู้จักรับผิดชอบต่อหน้าที่การงาน ก็ไม่ต่างอะไรไปจากสุนัข” เสียงของพ่อดังก้องขึ้นมาในหัว สุ้มเสียงกังวานที่ปลุกให้เขาลืมตาตื่น “ไม่มีนายจ้างคนไหนเห็นใจคนอกหักหรอก” พ่อพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ประหนึ่งควันไฟอันร้อนรุ่มโชยผ่าน “เรื่องใหญ่ของวันนี้ ถ้าเรายอมปล่อยให้ผ่านไป มันก็จะกลายเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าเรายังดึงดัน ฝืนยึดมั่นว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ มันก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นกว่าเดิม” วลีอันเปี่ยมไปด้วยชีวิตและจิตวิญญาณของคนเป็นพ่อ ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับชีวิตธรรมดาในวันต่อ ๆ ไป “กันต์จ๊ะ” เสียงหวาน ๆ ของใครคนหนึ่งลอยแผ่วมา เขาค่อย ๆ หันมองไปทางต้นเสียง “คิดอะไรอยู่ ใจลอยเชียว” ร่างแบบบางของนายจ้างสาวกำลังยืนยิ้มกว้างอยู่ไม่ห่างจากตัวเขา ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นเธอ “พี่ริน” จู่ ๆ รินรดาก็โผล่มาราวกับภาพมายาในฝัน “พี่ริน... กลับมา...ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” หญิงสาวหัวเราะร่ากับอาการตื่นตกใจของลูกจ้างหนุ่ม “ตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้วจ้ะ ก่อนวันที่กันต์จะหายหน้าไปนั่นแหละ” ท่าทางสดชื่นของเธอให้ความรู้สึกผิดแปลกอย่างไม่ทราบสาเหตุ แม้จะพยายามมองหาร่องรอยบอบช้ำของหัวใจเธอ แต่ก็ดูเหมือนจะมองไม่เห็นอีก “พี่..พี่รินลงมาตามผมถึงที่นี่ มีอะไรให้ผมทำเหรอครับ” เขาถามเหมือนเพิ่งขึ้นนึกได้ว่า ภาพพจน์ของรินรดาดุจเจ้าหญิงผู้เปราะบางบนหอคอย เธอไม่เคยเดินไกลมาถึงเรือนพักของดิเรก “พี่โทรลงมาตั้งหลายรอบแล้ว แต่ไม่เห็นมารับเสียที มัวแต่ยืนเหม่ออยู่ล่ะสิ” คำต่อว่ากึ่งหยอกเย้าของนายจ้าง ทำให้เขาเพิ่งรู้ตัวว่า สติสัมปชัญญะในวันนี้อยู่ในอาการบกพร่องไม่พร้อมจะปฏิบัติงาน คำเตือนของผู้เป็นบิดากังวานกลับขึ้นมาอีกครา ชีวิตข้างหน้ายังต้องดำเนินอยู่ “ครับ ผมขอโทษครับพี่ริน” คนเป็นนายจ้างยิ้มกว้างอย่างใจดี “พี่ตำส้มตำเป็นอาหารเย็น ลองไปทานในครัวกัน” คำกล่าวเชิญชวนของเธอก่อความรู้สึกแปลกแยกยิ่งยวดขึ้นกว่าเดิม วันนี้รินรดาถึงกับลงครัวตำส้มตำ “ป้าสังวาลกับพวกกำลังรับประทานกัน พี่เลยอาสาเดินมาตามกันต์ ไปกันเถอะจ้ะ” คำอธิบายนั้นไม่ช่วยคลายความรู้สึกผิดแปลก แต่ก็ทำได้เพียงเอ่อออไปกับเธอ “พี่อยู่ที่นั่น คิดถึงอาหารไทย เลยลองหัดทำ....” คำพูดคุยของนายจ้างสาวล่องลอยมาแล้วผ่านหูไปอย่างไร้ความหมาย ชายหนุ่มเพียรเรียกสติให้อยู่กับตัว ขณะก้าวเท้าตามเธอออกไป ประตูรั้วของบ้านหลังใหญ่เลื่อนปิดลง เมื่อรถยนต์คันงามแล่นผ่าน ความกว้างใหญ่ไพศาลของอาณาบริเวณบ้านที่เคยให้ความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย ทว่า ยามนี้กลับแลวังเวงเงียบเหงาอย่างไม่เคยเป็น ชาญกวาดสายตาเหม่อมองไปทั่ว จนไปหยุดอยู่ที่ร่างแบบบางอันแสนคุ้นตา รินรดาเดินเคียงคู่ลูกจ้างหนุ่มไปทางโรงครัว แม้จะอยู่ในระยะที่ไม่ได้ยินเสียง แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงกระแสความสุขจากท่าทางการพูดของเธอ ขณะที่หนุ่มน้อยข้างกายยังแลสงบเสงี่ยมนอบน้อมเหมือนอย่างเคย มีบางอย่างเกี่ยวกับรินรดาที่เปลี่ยนไป แม้จะไม่รู้ว่าคืออะไร แต่เขาก็สัมผัสมันได้อย่างชัดเจนนับแต่วันที่เธอกลับมา ห้องโถงด้านหน้าของตึกใหญ่เงียบเชียบไร้ผู้คน ชาญกวาดมองบรรยากาศรอบข้างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะทิ้งกระเป๋าเอกสารลงบนพื้นพรมอย่างสุดเซ็ง “ชาร์ล กลับมาแล้วเหรอคะ” รินรดายืนทอดมองเขาอยู่หน้าตึก พร้อมด้วยอาหารจานเล็ก ๆ ในมือ “กลับมาเร็วดีจังค่ะ” เธอกล่าวเหมือนเพียงแค่ทักทาย แล้วเดินขึ้นบ้าน “วันนี้รินช่วยป้าสังวาลย์ลงครัว เลยลองตำส้มตำกินกัน ทุกคนกำลังทานกันอยู่อย่างอร่อยเลย ชาร์ลลองชิมฝีมือรินดูหน่อยไหมคะ” ถ้อยคำบอกเล่ากอร์ปกับสีหน้าเริงรื่นของภรรยาโบยตีลงบนความรู้สึกของเขา น่าแปลกที่รินรดาละความพยายามสร้างครอบครัวด้วยการมีบุตรกับเขา หันไปมีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างตำส้มตำ “เมื่อกี้ผมเพิ่งขับรถกลับมา” เขาบอก “เห็นคุณเดินคุยอยู่กับกันต์ไปทางเรือนครัว คุยอะไรกันท่าทางสนุกเชียว” แม้จะเป็นคำถามทักทายอย่างพื้น ๆ แต่น้ำเสียงเข้มที่แปลกหูไปของชาญก็ทำเอาอารมณ์ร่าเริงของหญิงสาวต้องสะดุด “ไม่มีอะไรนี่คะ รินแค่ชวนเค้าไปลองทานส้มตำที่ครัว” หญิงสาวตอบไปพลางก้มลงหยิบกระเป๋าเอกสารจากพื้นพรมขึ้นมา แล้วออกเดินนำไปทางห้องทำงาน คำตอบอย่างตรงไปตรงมาของผู้เป็นภรรยา สร้างความรู้สึกผิดแปลกให้เด่นชัดขึ้น โค้งคิ้วของหนุ่มใหญ่ขมวดมุ่นอย่างขุ่นเคืองใจ “รินลงไปถึงห้องทำงานของดิเรก เพื่อชวนกันต์กินส้มตำนี่นะ” เขากล่าวย้ำเหมือนไม่เชื่อหู รินรดานิ่งอึ้งไป ก่อนจะทันตั้งสติหันมองกลับมา สายตาของชาญกำลังจับจ้องเธอราวกับต้องการค้นหาความจริงบางอย่าง คงเป็นโอกาสและเวลาที่เหมาะสมแล้วสำหรับเรื่องสำคัญของเธอ “ค่ะชาร์ล รินแค่... อยากทำกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ กับคนในบ้าน เอาไว้ระลึกถึงเวลาที่ไม่ได้เจอหน้ากัน พวกเค้าทุกคนก็เหมือนครอบครัวของริน” น้ำเสียงของหญิงสาวเข้มแข็งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนเขาไม่อาจละสายตาไปจากเธอ “ความจริง รินตั้งใจจะพูดกับชาร์ลเลยตั้งแต่วันแรกที่กลับมา แต่เห็นว่าชาร์ลยังยุ่ง ๆ กับงานอยู่ แต่ในเมื่อชาร์ลถามมาแบบนี้ ก็คงถึงเวลาที่เราต้องคุยกันตรง ๆ เสียที” “หมายความว่ายังไง” เขาถามเสียงแผ่ว หญิงสาวสบมองสามีด้วยความพรั่งพร้อมที่จะเผชิญหน้า เขาควรดีใจที่กำลังจะเป็นอิสระจากเธอ “รินตัดสินใจแล้วค่ะว่าจะไปอยู่ประจำที่สวิส ใช้ชีวิตบั้นปลายเงียบ ๆ ที่นั่นคนเดียว” โลกทั้งใบของหนุ่มใหญ่หยุดหมุน รู้สึกอื้ออึงมึนงงไปชั่วขณะ “คุณจะเลิกกับผม...” เขาถามเสียงเบาวิว รู้สึกราวกับกำลังหลงทางเข้าไปอยู่ในความฝัน ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้นไปได้ นัยน์ตาคู่สีดำสนิทไม่มีร่องรอยความลังเลหลงเหลือ หญิงสาวเจรจาต่อไปด้วยสุ้มเสียงนุ่มนวลสุขุม “ยังหรอกค่ะ แค่แยกกันอยู่เฉย ๆ จนกว่าชาร์ลจะมีโอกาสได้พบเจอกับใครที่พร้อมกว่า คนที่เค้าจะมอบความสุขของชีวิตคู่กับชาร์ลได้เต็มที่ ผู้หญิงที่จะสามารถเป็นแม่ของลูกชาร์ลได้ ถ้าถึงวันนั้นแล้ว เราค่อยตัดสินใจหย่ากัน” “ไม่ ไม่นะจ๊ะที่รัก” เขาเรียกสติคืนมาได้ โน้มตัวไปกุมมือทั้งสองข้างของเธอ แม้ยังไม่อาจทำใจให้เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน “รินพูดแบบนี้เพราะน้อยใจผมใช่ไหม รินน้อยใจที่ผมมีเวลาอยู่กับคุณน้อยไป” หนุ่มใหญ่ปลอบประโลม ไปพร้อมกับประคองภรรยาให้นั่งลงเคียงข้างกันอย่างเอาใจ “ผู้หญิงอื่น ก็แค่ความสุขชั่วประเดี๋ยวประด๋าว ไม่มีความหมายอะไรสำหรับผมเลย รินอย่าใส่ใจเลยนะจ๊ะ” เขายังคงควบคุมสถานการณ์ด้วยสติ และการแสดงออกอย่างเยือกเย็นได้ดีเหมือนทุกครั้ง แม้รินรดาจะเคยขุ่นเคืองกับพฤติกรรมในเรื่องผู้หญิงของเขาอยู่นับครั้งไม่ถ้วน หากก็ต้องใจอ่อนกับวาทศิลป์และการแสดงออกเช่นนี้เสมอ แววตาของหญิงสาวแลอ่อนโยนลงทันทีกับสุ้มเสียงหวาน ๆ ของสามี “เอาเป็นว่า ผมขอโทษละกัน” เขาว่าต่อไปเมื่อเธอยังเงียบ แลเห็นสายใยแห่งความรักที่ยังเต็มเปี่ยมในดวงตา “สัญญานะว่าต่อไป ผมจะไม่มีใครอีกแล้ว ผมจะรักคุณ ให้เวลาคุณให้มากกว่าเดิม นะจ๊ะ” รินรดากลั้นใจ สบดวงตาคู่เว้าวอนของสามี วงหน้าคมขาวสะอ้านกับร่างสูงกำยำสง่างาม อันเป็นที่หมายปองของหญิงสาวอีกหลาย ๆ คน ซึ่งหนึ่งในจำนวนนั้นคงมีใครซักคนที่สามารถมอบความสุขทั้งกายและใจให้กับเขาได้มากพอ จนไม่จำเป็นต้องออกไปหาความสุขสำราญนอกบ้านอีก “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะชาร์ล” หญิงสาวทอดเสียงอ่อน “รินใช้เวลาเกือบเดือนที่ผ่านมาทบทวนเรื่องเก่า ๆ ดู จนตระหนักได้ว่า ปัญหาชีวิตคู่ทั้งหมดของเราเป็นเพราะรินเป็นต้นเหตุ” เธออธิบายต่อไปกับสายตาประหลาดใจของเขา “ถ้าตอนนั้นรินไม่เอาตัวเองเข้าไปแทรก บังคับให้ชาร์ลยึดติดกับคำสัญญาที่ให้ไว้กับริน ป่านนี้ชาร์ลกับคุณปรียาคงได้มีชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข และมีทายาทด้วยกันไปแล้ว รินเห็นแก่ตัวเกินไปที่ยึดมั่นกับความรักที่มีต่อชาร์ลจนกลายเป็นการจับจอง” การให้เหตุผลด้วยการกล่าวโทษตัวเอง โน้มนำความต้องการของเธอให้ฟังดูมีน้ำหนักขึ้น หญิงสาวกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ “คงยังไม่สายเกินไปใช่ไหมคะชาร์ล ถ้ารินจะปล่อยชาร์ลไป เพื่อจะมีโอกาสได้พบเจอกับคนดี ๆ เหมือนอย่างคุณปรียาอีก” ชาญนิ่งอึ้งไปกับเหตุผลอันแท้จริงจากปากของภรรยา ยอมรับว่าเป็นช่วงเวลาของความสับสนใจอย่างที่สุด ที่ต้องเลือกระหว่างเธอกับปรียา หากไม่เคยรู้เลยว่ารินรดาจะรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น “ทำไมพูดแบบนี้ ผมแต่งงานกับคุณ เพราะผมรักคุณ  ไม่ใช่เค้า” เขาย้ำคำบอกนั้นด้วยแรงบีบของฝ่ามือ หญิงสาวสบสายตาอาวรณ์ของสามีด้วยความอาลัยรัก รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างที่สุดที่ต้องตัดใจจากไป ในเมื่อเขาคนนี้เคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ “ความรัก นานไปก็จืดจางค่ะชาร์ล” หญิงสาวซ่อนความอ่อนแอด้วยการซบหน้ากับอกของสามี “เพราะความไม่พร้อมของริน ทำให้เราต้องมีชีวิตคู่ร่วมกันอย่างทุลักทุเล รินต่างหากค่ะที่ไม่ดีพอสำหรับคุณ” ชาญส่ายหน้า โอบร่างภรรยาไว้ในอ้อมกอด อารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจจากการกระทำของเขาคงโน้มนำเธอให้ต่อต้านด้วยการแสดงออกอย่างที่เป็นอยู่ หนุ่มใหญ่ยังพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง “ไม่ใช่หรอกจ้ะ ไม่จริง” เขากระซิบ แม้จะเชื่อมั่นในพลังความรักที่เธอมีให้ ทว่า ครานี้กลับรู้สึกหวาดหวั่นใจอย่างไม่เคยเป็น “อย่าพูดอย่างงั้น เรารักกันมากนะริน มากจนเกินกว่าจะคำนึงถึงเหตุผลอะไรทั้งนั้น” รินรดาโอบกระชับร่างของสามี ชาญจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอรักและคงอยู่ในหัวใจดวงนี้ของเธอตลอดไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 16:35:04

ความคิดเห็นที่ 2 ปราณีทอดมองบุตรสาวคนเดียว และชายหนุ่มผู้ซึ่งหมายมาดอยากได้เป็นลูกเขยมานาน ก้มลงหมอบกราบหล่อนในฐานะมารดาอย่างงุนงง ท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่นยามเย็นของสวนกว้าง “อะไรหา อะไรกันเนี่ยนังปิ๋ม” หล่อนยังคงทำเป็นส่งเสียงเอะอะด้วยอาการคาดไม่ถึง วันนี้ยัยลูกสาวจอมหยิ่งทะนงยอมก้มหัวขอขมา “นี่แกทำอะไรของแก” ปรียาเงยหน้าขึ้นสบมองมารดาด้วยสีหน้าและแววตาที่เปลี่ยนไป หลังจากปรึกษาหารือกันจนได้ข้อสรุป เธอกับณภัทรก็ตัดสินใจบึ่งรถมาหามารดา “อ้าว เมื่อกี้หนูเกริ่นกับแม่แล้วไงว่า หนูกับภัทรมากราบแม่  ขออนุญาตแม่ให้เราแต่งงานกัน แม่บ่นอยากได้เค้าเป็นลูกเขยไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงของเธอยังคงเป็นยัยลูกสาวตัวแสบ “แต่งงานเหรอ” สตรีวัยกลางคนเบิ่งตาโต สลับมองทั้งคู่อย่างไม่เชื่อหู สายลมเย็นโชยพัดนำพาความปลาบปลื้มปิติโถมกระหน่ำจิตใจ เมื่อความปรารถนาที่เคยแอบภาวนาทุกค่ำเช้ากลับกลายเป็นจริง “คิดยังไง ถึงเพิ่งจะมาแต่งงานกันเอาป่านนี้ แกท้องเหรอไง นังปิ๋ม” หล่อนตะคอกถามอย่างรู้ถึงไส้ของลูกสาว ปรียาสะอึกกับวาจาตรงไปตรงมาของผู้ให้กำเนิด ขณะชายหนุ่มข้างกายขยับตัวเข้าไปก้มลงกราบแทบเท้าผู้อาวุโสอีกรอบ “ครับ ผมกับปิ๋มกำลังจะมีลูกด้วยกัน เลยมากราบขอขมาป้าปราณี เอ๊ย คุณแม่ และขออนุญาตให้พาคุณพ่อคุณแม่ของผมมาสู่ขอ” คำออกรับแทนอย่างเป็นสุภาพบุรุษของชายหนุ่ม ทำให้สายตาคำถามของผู้อาวุโสต้องเบนกลับมาทางบุตรสาว “นี่ แกท้องกับตาภัทร จริงเหรอ” หัวใจของหญิงสาวเต้นไม่เป็นจังหวะกับสายตาค้นหาของผู้ให้กำเนิด ซึ่งรู้ซึ้งถึงความเป็นไปเกี่ยวกับตัวเธอเกินกว่าจะเชื่อได้ หากยังพยายามหาทางกลบเกลื่อน “หน่า...แม่ อย่าถามมากนักเลย หนูก็จะแต่งงานกับภัทรอย่างที่แม่ต้องการแล้วไง” ปราณีระบายลมหายใจยาว แม้ว่าความจริงแล้วจะเป็นเช่นไร หล่อนก็โล่งใจที่ปรียากับณภัทรได้มาลงเอยกัน “ใช่ ฉันดีใจ ดีใจมาก” หล่อนยอมรับ พลางเสสายตาปิติเบนมองความร่มรื่นของแมกไม้ในสวน “พิธีแต่งงานจะจัดการยังไงก็แล้วแต่แกสองคน ฉันไม่เรียกร้องอะไร” “หนูกับภัทรจะขอแต่งงานกันแบบเงียบ ๆ นะแม่ แค่ตามประเพณี” สิ้นเสียง  ร่างท้วมขาวของผู้อาวุโสก็ต้องสะดุ้ง เมื่อสัมผัสกับอ้อมแขนของบุตรสาว ปรียาซบหน้าลงกับอกของมารดาอย่างไม่เคยทำมาก่อน “แม่ หนูขอโทษที่ทำให้แม่ต้องหนักใจมาตลอด ต่อไปหนูจะมีลูกแล้ว หนูจะระมัดระวังไม่ทำตัวให้แม่ต้องทุกข์ใจอีก” เป็นคำกล่าวขอโทษอย่างตรงไปตรงมา จนผู้เป็นมารดามิอาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ สองแขนของผู้ให้กำเนิดค่อย ๆ เลื่อนขึ้นมาโอบตอบ ถ่ายทอดความรักและห่วงใยอันเก็บซ่อนไว้ภายใต้ความถือตัว “แกคิดแบบนั้นได้ก็ดีแล้วนังปิ๋ม” หล่อนบอกเสียงเครือ “ถ้าถึงวันที่แกมีลูกของตัวเองแล้ว แกก็จะเข้าใจว่าฉันกลุ้มใจแค่ไหนกับลูกสาวจอมดื้อด้านอย่างแก” หญิงสาวเงียบงำ ซึมซับความรักในแบบที่แม่มอบให้ ควรแล้วที่เธอจะวางความเจ้าทิฐิลง “แล้วหนูจะพาหลานมากราบแม่นะ” เธอกระซิบพลางปล่อยมือจากมารดา อธิบายต่อไปกับสายตาคำถามของผู้อาวุโส “ภัทรเค้าต้องไปทำงานใช้ทุนที่เชียงใหม่ หนูแต่งงานแล้วคงต้องย้ายไปอยู่กับเขา” “อ้าวเหรอ” ปราณีรู้สึกใจหาย ระยะทางจากกรุงเทพฯ ถึงเชียงใหม่นั้นห่างกันพอจะกางกั้นความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับปรียาไว้ให้ไกลกันออกไปอีก หากแต่นั่นเป็นความสุขในชีวิตวันข้างหน้าของลูก ซึ่งหล่อนมิควรปิดกั้น “ตามใจ ยังไงก็ได้แล้วแต่พวกแก ร้านสเต๊กทางนี้ฉันหาคนมาดูแลต่อได้”  หล่อนรับคำห้วน ๆ พลางวางมือข้างหนึ่งลงบนศีรษะของบุตรสาว “แกสองคนดูแลกันให้ดี” แววตาของผู้ให้กำเนิดเปี่ยมด้วยความรักและเป็นห่วง “คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ” ณภัทรกล่าว รู้สึกโล่งใจเมื่อปราณีไม่มีท่าทีจะหัวโบราณหรือไม่มีเหตุผลอย่างที่ลูกสาวของหล่อนหวาดหวั่น “ผมจะดูแลปิ๋มเป็นอย่างดี หาคนเลี้ยงเด็กมาช่วยอีกแรง ไม่ทำให้เธอต้องลำบาก” สายตาของสตรีสูงวัยทอดมองกลับมาอย่างเชื่อมั่น คงมีเพียงเขาผู้นี้เท่านั้นที่จะใช้ความรักกล่อมเกลาทำลายความร้ายกาจของลูกสาวหล่อนได้ “เอาเป็นว่า ฉันฝากเธออบรมสั่งสอนนังปิ๋มแทนฉันด้วยละกัน” หล่อนว่าแกมประชด แล้วปรายตามองมาทางบุตรสาว ปรียากุมท่อนแขนของมารดาไว้อย่างประจบประแจง “เอ่อแม่ วันนี้หนูจองโต๊ะภัตตาคารที่เยาวราชร้านโปรดของแม่เอาไว้ด้วย” เธอว่าแล้วหันมายิ้มกว้างให้ว่าที่สามี “ภัทรช่วยเข้าไปในห้องรับแขก เอาเบอร์ที่จดไว้ข้างโทรศัพท์ โทรไปคอนเฟิร์มร้านเค้าหน่อยสิ ว่าอีกไม่เกินชั่วโมงเราจะไปกัน” ณภัทรมีสีหน้าประหลาดใจ ด้วยว่ามิได้เป็นแผนการที่ตระเตรียมกันไว้แต่แรก หากก็ทำได้เพียงรับคำแล้วลุกเดินเข้าบ้านไป ปราณีขยับตัวลุกขึ้นเดินเมื่อชายหนุ่มคล้อยหลัง แสงสีเขียวของใบไม้แลทึมเทาลงเมื่อความมืดเริ่มโรยตัวลงมาปกคลุม ปรียาออกเดินตามหลังผู้อาวุโส “มีอะไรที่ยังบอกผัวแกให้รู้ไม่ได้อีก” ผู้สูงวัยกว่ากล่าวอย่างรู้ทัน แอบนึกหนักใจกับความนัยของบุตรสาว “ฉันถามจริง ๆ เถอะ แกท้องกับตาภัทรแน่เหรอ” หญิงสาวแอบถอนใจยาว “ที่หนูไล่เขาไป ไม่ใช่เพื่อจะบอกแม่หรอกนะว่าหนูท้องกับใคร” เธอพูดเหมือนยอมรับ อ่อนใจกับความจริงอันโหดร้ายที่ไม่สามารถปิดบังผู้ให้กำเนิด หากเพียงนั่น มิใช่ประเด็นสำคัญสำหรับเธอ “หนูตั้งใจจะคุยกับแม่เรื่องของน้าเกรียงศักดิ์” อารมณ์รักที่เคยมีต่อกันต์ธีร์ ผสานกับสายใยความรู้สึกและผูกพันทางสายเลือด ทำให้เธอมิอาจทำใจกับสภาพครอบครัวของเขา สตรีอาวุโสเหลียวมองกลับมา “นี่แกยังไม่ยอมจบเรื่องนี้อีกเหรอ เรื่องของตัวเองยังไม่ปวดหัวพอหรือไง” สายตาของปรียาแลแน่วแน่กว่าครั้งใดที่เคยโต้แย้งกันมา จนหล่อนรู้สึกราวกับว่าไม่สามารถทัดทานความต้องการครั้งนี้ของลูกเอาไว้ได้ “ตกลงระหว่างฉันกับไอ้เกรียงศักดิ์ ใครเป็นคนเบ่งแกออกมา” “โธ่ แม่ก็ ” เธอก้าวเข้าไปกุมท่อนแขนมารดา ใช้ถ้อยคำอันเยือกเย็นชี้แจงเหตุผล “เพราะแม่เป็นแม่ของหนูไง หนูถึงไม่อยากให้แม่ทำบาปโดยไม่รู้ตัว แม่ควรจะคืนทุกอย่างที่ควรจะเป็นของน้าเกรียงศักดิ์ รวมทั้งบ้านหลังที่หนูอยู่ให้พวกเค้าไป” สีหน้าของผู้เป็นมารดาบอกถึงอาการหงุดหงิด มันไม่ยุติธรรมเลยสำหรับคนที่มีแต่คำว่าให้อย่างหล่อน หากจำต้องสูญเสียทรัพย์สมบัติของตระกูลและสิ่งที่สร้างมากับมือไป “แกพูดได้ เพราะแกไม่รู้ถึงความชั่วของไอ้เกรียงศักดิ์ แกไม่รู้หรอกว่า แม่ของแกทุ่มเททำงานเพื่อครอบครัวมามากแค่ไหน แล้วไอ้เกรียงศักดิ์มันทำลายอะไรลงไปบ้าง” “หนูเข้าใจแม่นะ” แม้จะไม่รู้ซึ้งถึงรายละเอียด หากก็ยังสัมผัสได้ถึงกระแสความเจ็บปวดของจิตใจมารดา ความเจ็บปวดจากธรรมเนียมปฏิบัติของการเลี้ยงดูอย่างไม่ยุติธรรม “หนูรู้ว่าแม่ช่วยคุณตาคุณยายทำมาหากินมามาก แต่น้าเกรียงศักดิ์ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่แม่คะ ” ภาพชีวิตซึ่งอัตคัดขัดสนของกันต์ธีร์ ประกอบกับสภาพบ้านที่พวกเขาอาศัย ติดตรึงอยู่ในห้วงคำนึง “แม่รู้ไหมว่า บ้านที่น้าเกรียงศักดิ์กับลูกของเค้าอยู่ทุกวันนี้ ไม่ต่างอะไรจากซากไม้เก่า ๆ ที่กำลังจะผุพัง เงินที่แม่ให้พวกเค้าไปมันก็เหมือนแค่หยดน้ำบนหินร้อน น้าเกรียงศักดิ์ไม่มีเงินพอจะส่งลูกเรียนมหาวิทยาลัย จนกันต์ธีร์ต้องทำงานส่งให้ตัวเองเรียน แม่ไม่คิดบ้างเหรอคะว่า คุณตาคุณยายที่จากไปคงไม่อยากให้หลานปู่หลานย่าต้องลำบาก” “พอได้แล้ว” คำกล่าวพาดพิงถึงผู้ให้กำเนิดทั้งสองโบยตีลงบนบาดแผลใจ หล่อนสูญเสียทุกอย่างไปแล้วนับจากวันที่น้องชายเกิดมา “แกรู้ไหมนังปิ๋ม ถ้าฉันไม่กำทุกอย่างไว้แบบนี้ มันคงต้องละลายเสียหายไปหมด คนอย่างไอ้เกรียงศักดิ์ไม่มีทางจะทำมาหากินต่อยอดทรัพย์สินที่พ่อแม่ให้มา มีแต่จะล้างผลาญให้หมดไป จิตสำนึกของความเป็นพ่อมันยังไม่มีเลย” ปรียานิ่งงัน พยายามซึมซับทำความเข้าใจกับอารมณ์ร้าวรานของมารดา “การที่ฉันส่งไอ้ก้องไปอยู่กับมัน เพราะอยากให้มันรู้จักทำหน้าที่ของตัวเองบ้าง รู้จักทำมาหากินหาเงินเลี้ยงลูก” เรื่องราวมากมายบังเกิด วนเวียนและสิ้นสุดลงกลายเป็นตะกอนฝังลึกอยู่ก้นบึ้งของจิตใจผู้อาวุโส อารมณ์ยึดมั่นต่อสิ่งที่ตนคิดว่าเป็นผู้สร้าง บั่นทอนความมีเมตตาและคุณธรรมบางประการให้ลดน้อยลง ถึงอย่างไรหญิงสาวก็ไม่เห็นด้วยกับแนวทางของมารดา “แม่คะ หนูว่า...” ปรียาก้าวตามไปโอบแผ่นหลังของผู้ให้กำเนิด แล้วซบหน้าลงบนไหล่ข้างหนึ่ง  ถ่ายทอดความรักและเข้าใจผ่านกระแสสัมผัส “เราทุกคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองนะคะแม่ หนูควรจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี เป็นลูกที่ดีของแม่ ต่อไปจะได้รู้จักทำหน้าที่เป็นแม่ที่ดีของลูกของหนู ส่วนแม่ก็ทำหน้าที่เป็นลูกที่ดีของคุณตาคุณยาย สานต่อเจตนารมณ์ของท่านทั้งสอง เพื่อให้พวกท่านนอนตายกันตาหลับ” ถ้อยคำกังวานสะท้านไปทั่วแผ่นหลัง จนราวกับเป็นเสียงแห่งความจริงที่ก้องออกมาจากหัวใจของหล่อนเอง ร่างสตรีสูงวัยสั่นเคลิ้มไปทั่ว “ตอนนี้หนูเข้าใจความรักในแบบที่แม่มีให้หนูแล้ว ต่อไปหนูจะปฏิบัติตัวเป็นคนดีและมีชีวิตอยู่เพื่อคนที่หนูรักอย่างแม่กับภัทร และลูกของหนูที่กำลังจะเกิดมา หนูรักแม่นะแม่” เป็นความจริงที่ว่า การกลับตัวกลับใจของปรียาดุจของขวัญล้ำค่ากว่าสิ่งใดในชีวิตหล่อน ทรงคุณค่าต่อจิตใจมากกว่าทรัพย์สินใด ๆ ทั้งปวง คงถึงเวลาแล้วที่หล่อนควรจะปล่อยวาง “แกโตแล้วนะนังปิ๋ม” สตรีอาวุโสกล่าว ซ่อนแรงทิฐิด้วยการเสมองทิวไม้งามในสวน “สิ่งที่ฉันยกให้แกไปแล้ว ฉันให้อำนาจแกตัดสินใจ จะยกต่อให้ใครก็เชิญ” ปรียาอมยิ้มกับแผ่นหลังของมารดา เมื่อปมอันค้างคาจิตใจเริ่มคลี่คลายลง “ถ้าน้าเกรียงศักดิ์กับลูก ๆ ของเค้าได้มาอยู่ในเมืองใกล้ ๆ แม่แบบนี้ หนูจะได้ไปอยู่เชียงใหม่อย่างสบายใจ” เธอพูดเหมือนไม่ต้องการคำตอบ ทว่า กลับถูกคู่สนทนาปรายหางตามองมาอย่างประชดประชัน “แกไม่ต้องมาทำเป็นพูด” สตรีอาวุโสทิ้งหางเสียง “แกกับฉันอยู่ใกล้กันแค่นี้ นาน ๆ ทีถึงจะโผล่มา จะหวังพึ่งอะไรคนอื่น” “แหม แม่ก็...” หญิงสาวยิ้มกว้างกับท่าทางแง่งอนของคนแก่ “เกียรติก้องเค้าไม่คิดว่าแม่เป็นคนอื่นหรอกค่ะ หนูว่าเค้ารู้สึกเหมือนแม่เป็นแม่แท้ ๆ ด้วยซ้ำ แม่ต่างหากล่ะที่มัวแต่วางฟอร์มทำเป็นไม่รักเค้า” ถ้อยคำแทงใจดำ ความเคืองแค้นน้อยใจอันฝังรากลึกอยู่ในจิตใจหล่อน บดบังความรักและเมตตาที่ควรมีให้หลานชายให้ลดน้อยลง ช่างเป็นตะกอนความรู้สึกอันหนักหน่วงที่หล่อนแบกรับมานานหลายสิบปี “ไปกันหรือยังจ๊ะปิ๋ม” ณภัทรเดินตรงมาโอบไหล่ว่าที่ภรรยาอย่างรักใคร่ ขณะอีกฝ่ายส่งยิ้มสดใสตอบ “ค่ะไปกัน” เธอว่าแล้วหันมาทางมารดา “ไปค่ะแม่ วันนี้หนูสั่งแต่ของโปรดแม่เอาไว้ทั้งนั้นเลย” ปราณีอดไม่ได้ที่จะยิ้มรับแทนคำตอบ “ถ้าไอ้เกรียงศักดิ์เอาบ้านแกไปขาย เอาเงินลงบ่อน แกจะว่ายังไง” หล่อนเปรยถาม ขณะเดินตามลูกสาวและว่าที่ลูกเขยไปที่รถ ปรียาเอียงตัวมาโอบแขนมารดาอย่างเอาใจ “ไม่หรอกน่าแม่ น้าเกรียงศักดิ์เค้าสำนึกผิดแล้ว” เธอว่า “และอีกอย่าง หนูกะโอนให้เป็นชื่อของกันต์ธีร์กับเกียรติก้องด้วย สองคนนั้นเป็นเด็กดีจะตาย” เสียงพูดคุยเงียบหาย เมื่อประตูรถงับปิด ปราณีทอดมองผ่านกระจกข้างรถ สีน้ำเงินเข้มของท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาดำ เวลาของชีวิตอีกวันหนึ่งที่กำลังจะล่วงเลยผ่านไป พร้อมกับความหนักอึ้งของจิตใจที่ผ่อนคลายลง ยามนี้หล่อนรู้สึกปลอดโปร่งสบายใจอย่างไม่เคยเป็น ................................... 36 ไฟรักสุมทรวง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12637566/W12637566.html แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 55 11:05:52 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 16:35:59

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ de janeiro อย่าซีเรียสค่ะ  ชาติกำเนิดมิใช่สิ่งสำคัญ อีกทั้งกันต์ธีร์เองก็ยังไม่รู้เรื่องราวพวกนี้เลย คุณ :::อาราเร่::: ค่ะ แต่อาจจะเข้าไปคนละที่ คนละทาง ก็คงไม่เป็นไร คุณ Psycho man อย่าซีเรียสไปค่ะอาจารย์   เพียงแค่ความรำลึกถึงอดีตของเกรียงศักดิ์ ส่วนปรียา  ต่อจากนี้ไปเธอจะมีแต่คำว่า ปัจจุบัน กับอนาคตเท่านั้น มีคำผิด  ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ คุณ scottie ปรียาคงตัดใจจากชาญไม่ได้มั้งคะ เธอจึงต้องทำแบบนี้แทน คุณ Medal G G อย่าซีเรียสค่ะ อย่าซีเรียส ประวิทย์กับนุชจรี  เค้าเป็นคู่แท้ประเภทไวไฟค่ะ เป็นตัวแทนของหนุ่มสาว หรือวัยรุ่นยุคปัจจุบันที่เราเห็น ๆ กันอยู่ เหมือนอย่างเตาแก๊สบางประเภท กดปุ๊บ ก็ติดปั๊บ   แต่ถ้าพลาดระเบิดขึ้นมา ก็คงเจ็บปวดน่าดู ส่วนปรียาท้องกับใครนั้น  คนเขียนจะบรรยายไว้ทีละนิด  ในความคิดของเธอค่ะ ไม่มีไอเดียให้เธอติดโรคร้าย เพราะเรื่องจะเครียดไปกว่านี้ อีกทั้งเธอมีความสัมพันธ์กับตัวละครผู้ชายสำคัญ ๆ อย่างชาญ และกันต์ธีร์ ต้องมานั่งปวดหัวอีกว่า เธอนำโรคมาติดเขา หรือเขาจะติดโรคจากเธอไหม จะว่าไป เรื่องนี้ก็มีคนติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์นะคะ แต่ไม่ใช่ปรียา  ต้องติดตามต่อไปค่ะ คุณ มิสพรหล้า อย่าซีเรียสค่ะ ถ้าเราปล่อยความทุกข์ในอดีตทิ้งไปเสีย มันก็เหมือนจะไม่เคยเกิดขึ้นเลย ขอบคุณกำลังใจจากคุณ  Mnemosyne จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 16:40:43

ความคิดเห็นที่ 4 อ่า.....ปิ๋มจะลงเอยกับณภัทรจริงๆหรือเนี่ย  ถ้าชาร์ลรู้ว่าปิ๋มท้องลูกของตัว จะเป็นยังไงน้าา.... แล้วถ้ากันต์ย้ายเข้าไปอยู่บ้านหลังนั้นจริงๆ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนุ่นมันจะมีทางเป็นไปได้มั้ยเนี่ย  T^T จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 18:08:14

ความคิดเห็นที่ 5 ปรียา มาแรง แซงทางโค้ง จริงๆ หนูรินอย่างน้อย เธอก็ออกอาการ อย่างที่ผม ระแวง ไว้ตั้งแต่บทที่แล้ว และแปลกที่ผมแอบเชียร์อยากให้ชาร์ลกับรีนแยกกัน จะว่าไปแล้ว หนูรีน เป็นตัวละครหญิง ที่ผมชื่นชอบที่สุดในเรื่องนี้ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 55 07:30:21 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 07:29:04

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้วว  อย่างนี้ต้องติดตามต่อแล้วล่ะค่ะ ถิอว่าเดาถูกเรื่องโรค แต่ผิดคน 55555 จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 14:21:23