PANTIP.COM : W12630573 บ่วงสาง บทที่ 9 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

สาวิตรีมองนายแบบผมสีชมพูเดินจากไปผ่านกล้องวงจรปิดตรงหน้าประตูบ้านพัก แม้ด้านนอกจะไร้แสงไฟ แต่แสงสลัวของดวงจันทร์ก็สว่างมากพอที่จะทำให้นางเห็นภาพได้ชัดเจนขึ้น การใช้ชีวิตหลังพระอาทิตย์ตกดินตลอดระยะเวลากว่ายี่สิบปี ทำให้ดวงตาของนางเคยชินกับความมืดพอสมควรแม้มีศักยภาพไม่เท่าดวงตาของสาง

และดวงตาคู่นี้ก็เห็นได้ชัดเจนว่าชายหนุ่มมีปฏิกิริยาอย่างไรกับเสียงแห่งความทุกข์ทรมานของลูกสาวนาง

เท่าที่เคยสืบประวัติมา สาวิตรีพบว่าฮันเตอร์เป็นคนที่ไม่ชอบจำชื่อผู้คนสักเท่าไร นั่นเพราะคนส่วนใหญ่ที่เข้าหาเขาล้วนมาด้วยเรื่องผลประโยชน์ทั้งสิ้น นี่เป็นความสามารถเฉพาะตัวที่ทั้งน่าอิจฉาและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน จะมีสักกี่คนบนโลกใบนี้ที่เจอเรื่องหนักหนาสาหัสจนต้องสร้างเกราะแบบนั้นขึ้นมาปกป้องตัวเอง

ถ้ามองจากความอาวุโส แน่นอนว่านางอายุมากกว่าเขานับสิบปี แต่ถ้ามองในแง่ของผู้สืบทอดวงศ์ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ สาวิตรีพบว่าตนไม่อาจเทียบกับฮันเตอร์ได้เลย ชายหนุ่มคนนั้นคือผู้แบกรับชะตากรรมของนามสกุลเช่นเดียวกับราม พี่ชายของนาง แม้ว่าท้ายที่สุดแล้วเขาจะประกาศยกทุกสิ่งทุกอย่างให้กับน้องชาย หากนั่นก็เป็นเพียงการตัดสินใจฝ่ายเดียว ลึกลงไปแล้ว ทั้งฮันเตอร์และสาวิตรีต่างรู้ดีว่าสักวันหนึ่งเขาต้องกลับไปทำตามหน้าที่ที่ไม่อาจหลีกหนีได้พ้น

หลายคนอาจอิจฉาคนที่ร่ำรวยนับพันนับหมื่นล้าน ซึ่งในที่นี้หมายถึงเงินสกุลดอลลาร์ หากความสุขสบายนั้นก็แลกมาด้วยความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ สถาบันการเงินชิโนฮาระแบกรับความไว้ใจที่ลูกค้ามีให้นับหมื่นรายทั่วโลก แบกรับชีวิตของพนักงานอีกหลายแสนคน นี่ยังไม่รวมถึงความเสี่ยงในแวดวงธุรกิจระดับประเทศ เรื่องเหล่านี้หนักหนาสาหัสเกินกว่าที่ผู้นำตระกูลเพียงคนเดียวจะแบกรับไหว โดยเฉพาะผู้นำคนนั้นเพิ่งมีอายุเพียงสามสิบต้นๆ

อย่างไรก็ตาม ฮันเตอร์พิสูจน์ให้นางเห็นแล้วว่าตัวเขามีศักยภาพไม่น้อย ชายหนุ่มไม่วิ่งหนีเมื่อได้ยินเสียงคำรามของอรุณรุ่งในแบบที่คนเป็นแม่แท้ๆ อย่างนางยังแทบเข่าอ่อน แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่เคยเห็นสภาพของลูกสาวนางหลังพระอาทิตย์ตกดิน ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าเขาจะยังทนยืนเฉยอยู่ได้เมื่อเห็นอรุณรุ่งกลายสภาพอย่างเต็มรูปแบบ

แต่ฮันเตอร์ก็ดีกว่าปาร์คกุงซูและพัชระ นางมั่นใจว่าชายสองคนนั้นจะวิ่งหนีป่าราบทันทีเมื่อได้ยินเสียงคำรามแบบปิศาจเต็มตัวของอรุณรุ่ง

พอคิดถึงปาร์คกุงซู สาวิตรีก็ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด แม้ว่าลูกสาวนางจะเชื่อว่าตนหลงรักปักใจอยู่กับนายแบบลูกครึ่งเกาหลี หากสิ่งที่หยุดยั้งปิศาจในตัวของอรุณรุ่งได้กลับเป็นเสียงเพลง ไม่ใช่เพลงคลาสสิกในซิงเกิลอัลบั้มที่นางมี แต่เป็นเพลงจากสมาร์ตโฟนของฮันเตอร์ที่ลูกสาวนางเผลอนำติดตัวกลับมาด้วยในตอนเย็นต่างหาก

และอีกสิ่งหนึ่งที่หยุดยั้งอย่างได้ผลจริงๆ นั่นคือตอนที่ฮันเตอร์เรียกชื่อลูกสาวของนาง

ตอนที่เขาตะโกนว่า ‘อรุณรุ่ง’

สาวิตรีเคาะนิ้วชี้กับคางของตัวเองเบาๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเดินไปยังตู้นิรภัย หลังจากใส่รหัสเปิด นางก็หยิบสมุดบันทึกปกหนังเก่าๆ ค่อนข้างหนาเล่มหนึ่งออกมา บันทึกนี้ถูกเขียนขึ้นในวันที่นางเริ่มปลงตกและใช้ชีวิตอยู่กับอาทิตย์ พ่อของอรุณรุ่ง จนกระทั่งถึงวันที่อรุณรุ่งมีอายุครบสิบห้าปีบริบูรณ์

แน่ละว่าสาวิตรีไม่ได้รักอาทิตย์ในตอนแรก ผู้หญิงคนไหนกันที่จะรักผู้ชายที่มีลายเสือโคร่งทั้งตัวได้ลง แต่หลังจากพาตัวนางไปจากแคมป์นักเดินทาง เขาก็ไม่เคยแตะต้องนางอีก หนำซ้ำการแสดงออกตอนพบหน้ากันยังติดจะขี้อายด้วยซ้ำ และพอนางขอสมุดกับปากกาเพราะเริ่มเบื่อกับการใช้ชีวิตที่ ‘ไม่มีอะไรเลย’ ในป่ากว้าง สางหนุ่มก็จัดหามาให้โดยไม่ปริปากสักคำ

แต่หลังจากบันทึกการใช้ชีวิตของอาทิตย์ นางก็พบว่าเขามีอะไรหลายอย่างที่เหลือเชื่อ เขาใจดีมาก ทำอาหารประเภทผักได้เก่งมากแถมอร่อยด้วย ทั้งยังเป็นสางที่มีเหตุผล แบบที่นักศึกษาเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งของสหรัฐอเมริกาอย่างนางเถียงไม่ออก ในความรู้สึกของสาวิตรี อาทิตย์เหมือนศาสตราจารย์ผู้ทรงภูมิแม้จะอ่านและเขียนภาษาใดๆ ไม่ได้ กระทั่งภาษาไทย เขายังแค่พูดได้เท่านั้น นั่นเป็นสาเหตุให้สาวิตรีเรียนรู้ภาษาไทยจนเกือบเชี่ยวชาญ แค่เกือบ เพราะนางไม่เก่งขนาดเขียนกลอนหรือสักวาได้หรอก

อย่างไรก็ตาม สาวิตรีเลือกเขียนบันทึกเป็นภาษาอังกฤษ สาเหตุใหญ่ก็เพราะนี่เป็นเรื่องราวของอาทิตย์ล้วนๆ ทั้งการกระทำ การเคลื่อนไหวของร่างกาย และ...ให้ตายเถอะ! นางบรรยายกระทั่งตอนที่ลอนกล้ามเนื้อของเขาขยับไปมาระหว่างการขุดหน้าดินทำแปลงผัก บรรยายถึงตอนที่นิ้วเรียวยาวของเขารวบผมยาวสีทองของตัวเองมาด้านหน้าแล้วมัดด้วยเชือกกล้วยเป็นปล้องเพื่อไม่ให้มันเกะกะการทำงาน ถ้าย้อนกลับไปสักยี่สิบห้าปีก่อน นางคงเผาบันทึกนี้ทิ้งเพราะเขินอายเกินกว่าจะให้ใครมารับทราบถึงความหลงใหลของนางที่มีต่ออาทิตย์

หากตอนนี้ สาวิตรีกลับขอบคุณตัวเองที่เขียนบันทึกฉบับนี้อย่างละเอียดลออ ทุกครั้งที่ย้อนอ่าน นางพบว่าอาทิตย์ยังมีชีวิตอยู่ในความทรงจำของนาง

สาวิตรีเปิดบันทึกส่วนที่เป็นปกหนังและหยิบกระดาษสองแผ่นออกมาดู หนึ่งในนั้นเป็นสูติบัตรของอรุณรุ่งที่นายแพทย์พิชัยเป็นคนจัดการให้ ส่วนอีกใบเป็นคำสั่งเสียเขียนด้วยภาษาไทย นางคิดว่าจะขอร้องให้พิชัยช่วยเหลือเป็นครั้งสุดท้ายหากแก้ไขคำสาปไม่สำเร็จ เพราะมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้พิกัดของบ้านในป่า อาทิตย์บอกกับนางว่าบ้านหลังนั้นได้รับการปกป้องด้วยมนตราจากสางรุ่นก่อน ใครก็ตามที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบ้านจะไม่มีวันพบเห็นโดยเด็ดขาด หรือถ้าบังเอิญเฉียดเข้าใกล้ พวกเขาก็จะผ่านไปสู่ป่าอีกด้านหนึ่งในทันที นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ไม่มีใครเจอตัวสาวิตรี แม้ว่าราม ผู้นำของตระกูลแลงฟอร์ดแทบจะพลิกพื้นป่าตามหาก็ตาม

อาจเป็นเรื่องโง่เขลาที่นางรวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างที่สมควรเก็บเป็นความลับไว้ในจุดเดียวกัน แต่เพราะอาทิตย์ไม่เคยได้กอดอรุณรุ่ง และอรุณรุ่งก็ไม่เคยเห็นหน้าอาทิตย์ อีกทั้งความหวังเดียวของสาวิตรีคือการเสียชีวิตก่อนลูกสาว นี่จึงเป็นวิธีเดียวที่ทำให้ครอบครัวได้อยู่ร่วมกันพร้อมหน้า วิธีเดียวที่ความฝันของนางจะเป็นจริง

คงถึงเวลาแล้วที่นางจะมอบความฝันนี้ให้กับคนที่อาจแก้ไขคำสาปของอรุณรุ่งได้สำเร็จ แต่ไม่ว่าจุดจบของเรื่องนี้จะเป็นเช่นไร ขอเพียงให้คนผู้นั้นรับรู้ไว้ว่าบนโลกใบนี้ยังมีครอบครัวหนึ่งที่กำลังทุกข์ทนอยู่กับความรักที่สมหวังแต่ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้แม้สักเศษเสี้ยวของวินาที เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

ช่วงเช้ามืดของวันต่อมา อรุณรุ่งยืนอยู่หน้าทางเข้าป่าที่นำไปสู่ดงต้นพญาเสือโคร่งด้วยดวงตาเป็นประกาย ใบหน้าประดับรอยยิ้มหมายมาด ในมือกำมีดพร้าเล่มหนึ่งไว้แน่น

เมื่อวานนี้ปาร์คกุงซูคุยกับเธอถึงเรื่องถางป่าในจุดที่เข้าสู่สถานที่การทำงานแห่งสุดท้าย ดงต้นพญาเสือโคร่งที่ออกดอกเบ่งบานตลอดทั้งปีราวกับได้รับพรจากเทพเจ้า ซึ่งอันที่จริงแล้วควรบอกว่าเป็นคำสาปสมิงมากกว่า เพราะจุดนี้เป็นจุดที่นางสมิงถูกบั่นคอจนขาดกระเด็น

ดงต้นพญาเสือโคร่งแห่งนี้เกิดขึ้นทันทีเมื่อเลือดของนางสมิงหลั่งชโลมแผ่นดิน

ลึกลงไปภายในใจ อรุณรุ่งยอมรับว่าตนเองหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย เนื่องจากมีความเป็นไปได้สูงว่าการเหยียบผืนดินที่มีความทรงจำของสมิงสาวเข้มข้นอาจทำให้อำนาจของนางครอบงำเธอจนกลายไปเป็นอีกสิ่งก่อนเวลาอันควร แต่เพราะการถางทางในครั้งนี้เธอทำเพราะความรักที่มีต่อปาร์คกุงซู ซึ่งตรงตามเงื่อนไขพอดี สางสาวจึงปัดความกลัวทิ้งไปก่อนเริ่มลงมือฟันต้นไม้ใบหญ้าสองข้างทาง

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงสายก็ทำเสร็จ อรุณรุ่งยืนมองผลงานตัวเองพลางยิ้มแป้น วาดฝันถึงคำชมและคำบอกรักของนายแบบลูกครึ่งเกาหลี ก่อนเริ่มเดินสำรวจทั่วบริเวณเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย

ในสมัยวัยรุ่นช่วงที่คำสาปยังไม่แผลงฤทธิ์มากนัก อรุณรุ่งชอบผ่านเส้นทางนี้เพื่อกลับบ้านพักหลังที่อยู่ในป่าลึก เธอยอมรับจากใจจริงว่าดงต้นพญาเสือโคร่งแห่งนี้งดงามและมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างมหาศาล นั่นเพราะดอกพญาเสือโคร่งตรงจุดนี้มีแบบสีขาวทั้งดอกรวมไปถึงสีชมพูสดทั้งดอกแถมยังมีนับร้อยต้น ยืนเรียงกันแบบไล่ระดับเฉดสีจากเข้มไปอ่อนโดยไม่ผิดเพี้ยนหรือเหลื่อมล้ำกันเลยแม้แต่ต้นเดียว นั่นเป็นเรื่องประหลาดและผิดปกติอย่างยิ่ง เมื่อคำนึงถึงความเป็นไปได้และจำนวนต้นไม้ประเภทเดียวกัน

จากคุณ : g_maru

เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 20:20:15

ความคิดเห็นที่ 3

แน่ละสิ ดงแห่งนี้เกิดจากเลือดของนางสมิง จะให้มันปกติได้อย่างไร

วูบหนึ่ง ภาพศีรษะของสมิงที่ขาดกระเด็นจากลำคอก็ปรากฏขึ้นในห้วงความคิด สางสาวเกาะลำต้นแข็งแรงของพญาเสือโคร่งต้นหนึ่งไว้มั่นเพื่อไม่ให้ล้มลงไป อีกหนึ่งวินาทีต่อจากนั้น เสียงหัวเราะน่ากลัวของเจ้าของคำสาปก็ดังขึ้นรอบทิศ

“ไม่นะ” อรุณรุ่งคราง และรีบอุดหูของตัวเองด้วยมือทั้งสองข้าง “ไปให้พ้นนะ!”

ไปรึ ข้าจะไปได้อย่างไร ในเมื่อการทรมานแกสนุกเสียขนาดนี้...

“ไปให้พ้น ฉันเจอรักแท้แล้ว ฉันจะไม่แพ้แกหรอก” เธอตะโกนตอบโต้

เสียงของนางสมิงเงียบไป ก่อนจะพูดบางสิ่งที่ทำให้อรุณรุ่งหนาวยะเยือกจนถึงหัวใจ

เขาไม่รักแกหรอก เขาพูดเสมอว่าแกอัปลักษณ์ นางสางโง่ แกก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นไม่รักแก

เสียงหัวเราะเยาะเสียดสีที่ตามมาทำให้อรุณรุ่งแทบกรีดร้อง ตอนนั้นเอง สายลมโชยแผ่วพลิ้วพัดมาวูบหนึ่ง พาเอาดอกพญาเสือโคร่งสีชมพูสดดอกหนึ่งร่วงหล่นลงจากต้น และตกอยู่แทบเท้าของสางสาว

ทันทีที่เห็นดอกไม้ดอกนั้น เธอคิดถึงผมสีชมพูยาวของฮันเตอร์

อรุณรุ่งไม่สังเกตเลยว่าเสียงหัวเราะเยาะหายไปแล้วในตอนที่เธอแหงนเงยศีรษะขึ้น พญาเสือโคร่งต้นที่เธอยืนอยู่ใต้มันต้นนี้มีสีชมพูสดเกือบเป็นสีเดียวกับสีผมของนายแบบหนุ่ม ชั่วขณะหนึ่ง เธอนึกเห็นภาพเขาสวมชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีขาว บนหน้าผากประดับด้วยอัญมณีสีแดงเม็ดเล็กๆ ที่จะช่วยให้ใบหน้าสวยของเขาหวานละมุนขึ้นอีก เขายืนอยู่ตรงนี้ กำลังส่งยิ้มให้เธอ

ใช่เลย ความงดงามของฮันเตอร์ต้องเพิ่มมากขึ้นแน่ๆ หากเขายืนอยู่ตรงนี้และแค่ยิ้ม

สางสาวยิ้มขณะลูบไล้ลำต้นแข็งแรงของพญาเสือโคร่งต้นหนึ่ง เธอลืมไปเสียสนิทว่าควรคิดถึงคำบอกรักของปาร์คกุงซูหรือเป็นกังวลกับคำสาปของสมิงก่อนหน้านี้ ทันใดนั้นเอง เสียงพูดคุยพลันดังเซ็งแซ่ขึ้นราวกับว่ามีคนจำนวนมากกำลังมุ่งตรงมายังดงต้นพญาเสือโคร่ง ปลุกสติของเธอให้ระลึกได้ว่าการที่เธอมาอยู่ตรงนี้ เธอทำเพื่อใคร

อรุณรุ่งไม่ขยับเพราะต้องการประกาศว่าเป็นเธอเองที่นำพาพวกเขามาที่นี่ ตามคำอ้อนวอนของปาร์คกุงซู

“นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง” เสียงที่นำหน้ามาก่อนใครคือก้องภพ “ให้ตายเถอะ ฉันงง...”

เสียงจ้อกแจ้กจอแจเงียบลงทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ความงดงามของพญาเสือโคร่งนับร้อยต้น เรียงรายเป็นทิวแถวโดยไล่เฉดสีจากเข้มไปอ่อนอย่างสมบูรณ์แบบ ราวกับว่ามีใครบางคนสร้างต้นพญาเสือโคร่งดอกสีขาวล้วนขึ้นมาก่อน จากนั้นก็ระบายสีลงไปโดยใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์กำหนด เพราะการเรียงลำดับสีที่ไม่ผิดเพี้ยนเลยแม้สักต้นหนึ่ง กระทั่งนักออกแบบสวนยังต้องคิดหนัก

และธรรมชาติคงไม่นิยมการจัดวางสีสันที่สมบูรณ์แบบเกินไปเช่นนี้แน่นอน

“คุณพระช่วย สวยอะไรอย่างนี้” จี๊ดอุทาน สองมือแนบกับปาก ดวงตาเบิกกว้าง

“ไม่ยักรู้เลยว่าจะมีสถานที่แบบนี้อยู่ในเมืองไทย” ปาร์คกุงซูพูดอย่างชื่นชมกับทัศนียภาพตรงหน้า “ผมเคยไปญี่ปุ่น และไม่เคยคิดว่าจะมีซากุระที่ไหนสวยไปกว่าประเทศนั้นอีกแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าผมคิดผิด”

อรุณรุ่งยิ้มกว้างกับคำพูดของเขาพลางเดินเข้าไปหานายแบบลูกครึ่งเกาหลี คิดว่าเขาอาจจะชมเชยเธอ แต่ก้องภพกลับตะโกนขึ้นขัดจังหวะ

“เอ้า! ชักช้ากันอยู่ได้ แผนกเสื้อผ้า ช่างไฟ จัดฉาก ไปไหนกันหมด รีบทำงานเร็วเข้า”

“เฮ้ย พวก! จะขนพวกเครื่องไฟฟ้าเข้ามาก็ระวังด้วยนะ ตรงนี้มีธารน้ำ” ใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทำให้ทีมงานกองถ่ายนิตยสารหลายคนรวมถึงปาร์คกุงซูเดินไปตรงนั้น พวกเขาผ่านอรุณรุ่งไป ไม่มีใครสนใจหรือคิดจะชำเลืองมายังเธอเลยแม้แต่คนเดียว

สางสาวได้แต่ยืนมองแต่ละคนทำงานและชื่นชมกับสถานที่โดยไม่เห็นหัวเธอ ความน้อยเนื้อต่ำใจแปลกๆ เกิดขึ้นในเบื้องลึกของหัวใจ รวมไปถึงอะไรบางอย่างที่รุนแรงกำลังพวยพุ่งขึ้นสูง จากปลายเท้า ไล่เรื่อยมาจนถึงกลางลำตัว เธอหลับตา แล้วเสียงกระซิบก็แว่วมาตามสายลม

นางสางโง่ แกคิดหรือว่าจะรอดพ้นจากฉันได้

“ไปให้พ้น” เธอคำราม แต่ไม่อาจหยุดยั้งความรุนแรงในร่างกายที่รุกไล่ขึ้นจนถึงกลางอก มันกำลังจะกลืนกินเธอทั้งตัว กลืนกินทั้งวิญญาณ

แล้วเสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหู

“มายืนทำอะไรตรงนี้”

อรุณรุ่งกะพริบตาและเหลียวไปทางต้นเสียง แล้วก็ต้องแหงนหน้ามองคนพูดเมื่อเขายืนชิดติดตัวเธอ

ฮันเตอร์ยืนเลิกคิ้วข้างหนึ่งราวกับสงสัย ก่อนกวาดตามองไปรอบบริเวณอย่างรวดเร็วแล้วถาม “ฝีมือคุณหรือเปล่า”

เมื่อคำตอบที่ได้รับคือการพยักหน้า นายแบบหนุ่มระดับโลกก็ยิ้มหวานละไม “สวยมากเลย ขอบคุณครับที่ทำให้ผมได้เห็น”

ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ความรุนแรงที่คืบคลานมาจนถึงคอหอยกลับถอยร่นลงและหายไปอย่างรวดเร็วเพียงเพราะเธอเห็นรอยยิ้มของฮันเตอร์ นายแบบหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตหน้าผากของสางสาวเนิ่นนานและตบไหล่เธอเบาๆ โดยไม่สนใจว่าใครจะมอง

“ผมอาจจะตอบแทนความยากลำบากของคุณได้ไม่ดีพอ แต่ผมจะทำให้ดีที่สุด”

สางสาวกะพริบตาอย่างงุนงงกับคำพูดของเขา หัวใจเต้นโครมครามแปลกๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่ฮันเตอร์ส่งให้เธอ

“จำไว้นะครับอรุณรุ่ง สิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้ ผมขอมอบให้คุณคนเดียว

ชายหนุ่มจุมพิตแก้มของสางสาวเมื่อพูดจบ ก่อนจะเดินไปหาก้องภพและพูดอะไรบางอย่างกับเขา ซึ่งอรุณรุ่งไม่ทันได้เงี่ยหูฟัง เพราะตอนนี้ร่างกายของเธออบอุ่นจนเกือบจะเป็นร้อนผ่าว และหัวใจก็เต้นดังเสียจนกลบทุกสรรพเสียงที่มีอยู่ในโลกนี้

ความรู้สึกเหล่านั้นเกิดขึ้น เพียงเพราะเขาเรียกชื่อของเธอ

เสื้อผ้าที่ใช้ในการถ่ายแบบชุดสุดท้ายฮันเตอร์เป็นคนเลือกเอง เขาจับชุดนี้ เหวี่ยงชุดนั้นโดยไม่สนใจเลยว่าจะก่อให้เกิดความเสียหายมากเพียงใด

บังอาจทำเย็นชากับอรุณรุ่งของเขา โดนแค่นี้ยังน้อยไป

หลังจากที่พังราวแขวนเสื้อผ้าได้สองราวใหญ่ๆ เขาก็สรุปว่าจะใช้ชุดของคุณย่าของเขาในการถ่ายแบบ

“ชุดของคุณย่า...หรือครับ” ก้องภพถามด้วยน้ำเสียงตกตะลึง

“ใช่ มีปัญหาหรือ” นายแบบหนุ่มกอดอกพร้อมกับเชิดหน้า ท่าทางเอาแต่ใจประหนึ่งเจ้าชายทำให้เจ้าของนิตยสารไม่กล้าขัด

“กะ-- ก็ไม่หรอกครับ ตะ-- แต่ผมเกรงว่าชุดของคุณย่าของคุณฮันเตอร์จะไม่เหมาะกับการถ่ายแบบ”

“ถ้าอย่างนั้น ผมไม่ถ่าย” ชายหนุ่มพูดเสียงเย็น

“คุณฮันเตอร์ครับ ผมขอเถอะ ถ้ามัน...”

“ถ้าชุดของคุณย่าผมไม่สวยพอ ผมยินดีให้คุณหักค่าตัวผมและจะไม่ขอรับส่วนแบ่งหนังสือภาพของผมแม้แต่บาทเดียว” ฮันเตอร์หรี่ตา “แต่ถ้ามันดูดีและเหมาะสม คุณก็ไม่ต้องจ่ายเงินผมเพิ่ม”

“เอ่อ...” ก้องภพอึกอัก จี๊ดที่เห็นเหตุการณ์และได้ยินบทสนทนาทั้งหมดจึงพยักหน้าให้เขายอมรับปาก เมื่อไม่มีทางเลือก ผู้จัดการหนุ่มจึงต้องยอมลงให้คนเอาแต่ใจระดับโลก “ก็ได้ครับ”

ฮันเตอร์เพียงพยักหน้ารับ ก่อนสั่งให้ทีมงานของกองถ่ายไปเอาชุดสีขาวล้วนที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าในบ้านพักของเขาโดยมอบกุญแจบ้านพักให้ด้วย ระหว่างนั้น เขาก็เดินไปเลือกเครื่องประดับรวมทั้งสีสันของเครื่องสำอางที่ต้องใช้เมคอัพในครั้งนี้

ชายหนุ่มลงสีสันในส่วนใบหน้าเสร็จแล้วในตอนที่ทีมงานส่งชุดให้เขา ฮันเตอร์ขอตัวไปเปลี่ยนชุดทันที เพียงไม่นานเขาก็เดินออกมาจากกระโจมแต่งตัว ตรงไปให้ช่างแต่งหน้าจัดการใบหน้าของตนต่อ

ถึงแม้ว่าการแต่งหน้าจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดีนัก แต่แค่ฮันเตอร์อยู่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ที่ชายแขนเสื้อยาวคลุมข้อมือบานออก เพียงเท่านั้นก็สร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกคนที่ได้พบเห็นแล้ว โดยเฉพาะอรุณรุ่งที่แทบลืมวิธีหายใจไปเสียสนิท

ชุดนี้เป็นสีขาวทั้งตัวและมีรูปแบบเกือบเหมือนในจินตนาการของอรุณรุ่ง โดยเฉพาะความยาวของกระโปรงที่ยาวกรอมเท้าและเปิดเปลือยไหล่ทั้งสองข้าง หากไม่นับช่วงเอวที่มีผ้าผืนใหญ่คล้ายผ้าคลุมไหล่สีขาวพันไว้และทิ้งชายเป็นรูปสามเหลี่ยม ซึ่งถ้าใช้สายคาดเอวยาวประดับอัญมณีสีใกล้เคียงกับสีผมของฮันเตอร์ ชุดนี้จะยิ่งงดงามราวกับชุดเจ้าหญิงในเทพนิยาย

ทว่า ฮันเตอร์คิดไว้หมดแล้วว่าเขาควรสวมใส่อะไร

นายแบบหนุ่มใส่เครื่องประดับที่ตัวเองเลือกไว้ ขณะที่ปล่อยให้ช่างแต่งหน้าละเลงริมฝีปากของเขา ซึ่งพอถึงขั้นตอนสุดท้าย ฮันเตอร์นำเพชรเทียมสีแดงสดรูปหยดน้ำเม็ดเล็กๆ ติดไว้ตรงกึ่งกลางหน้าผาก เมื่อการแต่งหน้าแต่งตัวทั้งหมดเสร็จสิ้น ทุกคนก็ยิ่งตะลึงลานกับความสวยงามของนายแบบระดับโลกมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะก้องภพที่ถึงกับอ้าปากค้าง ติดอ่างไปพักใหญ่

“คะ-- คุณ ฮะ-- ฮันเตอร์” เขากลืนน้ำลายครั้งหนึ่งแล้วพูดต่อ “สวยมากเลยครับ”

ฮันเตอร์ยักไหล่โดยไม่พูดอะไร ก่อนหันมาส่งยิ้มให้อรุณรุ่งและเดินไปพูดอะไรบางอย่างกับทีมงานคนอื่น ขณะที่สางสาวมองตามตาไม่กะพริบ เธอตกตะลึงกับความงดงามของผู้ชายคนหนึ่งจนเกือบคิดอะไรไม่ออกก็เรื่องหนึ่ง แต่ชุดที่เขาสวม รวมถึงวิธีการแต่งหน้าสวมเครื่องประดับ แทบจะหลุดออกมาจากจินตนาการของเธอทั้งหมด

หรือเขาจะเป็น ‘นางไม้แห่งป่า’ ตัวจริงเสียงจริง

“เขาสวยมากเลยนะครับ สวยจนผมแทบไม่คิดเลยว่าเขาเป็นผู้ชาย”

เสียงของพัชระที่ดังขึ้นข้างหูทำให้สางสาวสะดุ้ง เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วส่งยิ้มจืดเจื่อนให้เขา “คุณแพท มาตั้งแต่เมื่อไรคะนี่”

จากคุณ : g_maru

เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 20:20:48