PANTIP.COM : W12632320 ภูพันแสง ตอนที่ ๑๔ เพื่อเธอ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๔ เพื่อเธอ

สิ่งของเพียงชิ้นเดียวที่คุณแม่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าก่อนเสียชีวิตหายไปได้อย่างไร ตโมนุททบทวนความทรงจำเร็วรี่ เป็นไปได้ไหมว่าจะโดนกิ่งไม้หรือแง่งหินเกี่ยวตอนที่ตกหน้าผาจนสร้อยขาดออกจากคอ แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ... หญิงสาวร้อนใจนัก สีหน้ากลัดกลุ้ม ด้วยตั้งแต่น้อยคุ้มใหญ่ของรักเส้นนั้นไม่เคยพ้นออกจากคอ

ตโมนุทมองคนบาดเจ็บที่ยังไม่ฟื้น ตอนที่ลงไปเอาตัวเธอขึ้นมาจากหุบเหวเขาเห็นสร้อยของเธอตกอยู่ตรงไหนบ้างหรือเปล่านะ ถ้าบาวีหายดีเมื่อไหร่ ค่อยชวนเขากลับไปค้นหาที่หน้าผานั่นดีกว่า แต่... ถ้าไปเจอทหารการ์เมียนเข้าล่ะ อย่าดีกว่า ความปลอดภัยของบาวีอย่างเขาสำคัญกว่าสร้อยเพียงเส้นเดียวของเธอ ถ้าอย่างนั้น ต้องหาวิธีไปค้นหาเองให้ได้

หญิงสาวสรุปความคิดเกี่ยวกับสร้อยที่เธอผูกพันตั้งแต่ยังแบเบาะไว้เพียงเท่านั้น กัดฟันฝืนความเจ็บข่มความร้อนใจของตนเองเช็ดตัวลดไข้ให้เขาต่อไป ทีเขายังเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอขนาดนี้ แล้วทำไมเธอจะช่วยเขาบ้างไม่ได้

พยาบาลจำเป็นเช็ดอยู่นานจนเริ่มรู้สึกว่าผิวกายสีขาวออกเหลืองนวลนั่นเริ่มเย็นจนไว้ใจได้จึงรามือ อาการกระสับกระส่ายก็เริ่มน้อยลงจนเธอเบาใจขึ้น คลี่ผ้าห่มให้จนถึงซอกคอเหมือนเดิม

“หายเร็วๆ นะคะ” แม้จะรู้ว่าเขาไม่มีทางได้ยิน แต่หญิงสาวก็ยังตั้งใจบอกจากใจจริง

ก่อนจะเป็นยามนั่งเฝ้าคนบนเตียงนิ่งนาน ค่อนรุ่งราชิดจึงกลับมาอีกครั้ง สีหน้าของคนสนิทยศร้อยเอกดูพอใจขึ้นเมื่อเห็นสภาพของนายเหนือหัว ก่อนจะออกปากให้เธอไปพักผ่อนบ้าง

ตโมนุทค่อยๆ ดึงผ้านวมผืนหนาที่เธอพันตัวไว้สองชั้นราวอยู่ในรังไหมเพื่อกันความหนาวเย็นของอากาศออกจากตัว แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง คงเป็นเพราะความอ่อนเพลียจากการบาดเจ็บและเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เลยค่อนคืนไปแล้วทำให้เธอหลับยาวตื่นค่อนข้างสาย เมื่อเหลียวมองไปทางเตียงของเจ้าของบ้าน การที่คนถูกยิงพูดคุยเสียงพึมพำอยู่กับคนสนิททำให้เธอหลุดปากทักออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้สนใจว่าคนทั้งคู่กำลังพูดคุยอะไรกันค้างอยู่

“ตื่นแล้วหรือคะ” หญิงสาวยิ้มถามอย่างยินดีปนเก้อกระดากที่ตื่นเสียสายโด่ง แถมยังมานอนหลับไม่รู้เรื่องเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นักกับเตียงของชายหนุ่มอีก

เสียงที่ดังมาจากตัวประกันสาวทำให้ราชิดหยุดคำพูดที่กำลังพูดค้างไว้เพียงเท่านั้น

ไศลเพียงพยักหน้ารับให้เธอเบาๆ สายตามองสำรวจตรวจตราไปทั่วใบหน้าและร่างกายของคนถาม ดุจจะหาคำตอบให้ตัวเองเงียบๆ ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง สิ่งที่เห็นคือสีหน้างัวเงียแบบคนเพิ่งตื่นนอน บนใบหน้ามีรอยฟกช้ำปรากฏอยู่สองสามแห่ง ที่หน้าผากมีผ้าปิดแผลอันโตปิดอยู่จนเกือบมองไม่เห็นคิ้ว ผมยาวสลวยยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง สิ่งที่ดูดีที่สุดก็คงเป็นแววตาสดใสเป็นประกายที่มองมายังเขาด้วยความยินดีที่เห็นเขาฟื้นแล้วนี่แหละ บอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมลึกลงไปในใจแล้วถึงรู้สึกยินดีและขัดเขินพิกลที่มีหญิงสาวแรกตื่นนอนมาถามเขาว่า ‘ตื่นแล้วหรือคะ’

ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกเช้าก็คงดีไม่น้อย!

“คุณเป็นยังไงบ้างคะ ยังเจ็บอยู่ไหม” คนที่ไม่รู้ตัวว่าชายหนุ่มคิดไปไกลถึงขนาดไหนถามพลางมองไปตลอดร่างสูงที่ทอดยาว แต่ก็ไม่เห็นอะไรอยู่ดี เพราะมีผ้าห่มปิดอยู่ตลอดร่าง จะเห็นก็เพียงใบหน้าที่ยังอิดโรยซีดเซียวแบบคนเพิ่งฟื้น

“ก็... ยังมีบ้าง นิดหน่อย”

ไศลรีบดึงความคิดที่เตลิดไปไกลจนตัวเองยังตกใจกลับมา เสียงตอบแม้จะยังไม่ก้องกังวานเท่าในยามปกติ แต่ก็นับว่าน่าพอใจสำหรับตโมนุท

ราชิดที่รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนนอกยังไงก็ไม่รู้ลุกขึ้นยืน “ผมจะไปทำตามที่บาวีบอกให้เร็วที่สุดนะครับ” แล้วก้าวยาวๆ ออกไป

“ยังมีไข้อยู่ไหมคะ ยังไงฉันจะได้เช็ดตัวให้อีก”

อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นแทนคำถามด้วยความสงสัย แต่พยาบาลจำเป็นมองแล้วเข้าใจทันทีว่าเขาคิดอะไร

“เมื่อคืนคุณไข้ขึ้นค่ะ ตัวร้อนมาก” เงียบไปครู่หนึ่งกว่าจะอุบอิบหน้าระเรื่อได้ว่า“ฉันก็เลยเช็ดตัวให้ไปรอบหนึ่งแล้ว”

เขาเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกัน กว่าจะถามออกมาได้ว่า “แล้วคุณล่ะ เป็นไงบ้าง”

ดวงตาของคนถามที่แฝงประกายแปลกๆ แบบที่เขาไม่เคยมองเธอ มันไม่เหี้ยมหรือดูดุดัน ไม่แม้กระทั่งว่างเปล่าแบบที่เธอเคยเห็น ตอนนี้มันกลับมีประกายของความสงสัย ไม่แน่ใจในอะไรบางอย่างจนหญิงสาวฉุกใจ

“ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ ดีกว่าเมื่อวาน แต่ก็ยังปวดแผลแล้วก็ระบมอยู่บ้าง ดีว่าที่แขนกระสุนไม่ฝังก็เลยไม่โดนผ่าตัด คุณล่ะคะ”

ใบหน้าขาวใต้หนวดเครารกเรื้อดูมีสีเลือดซับขึ้นมาบ้าง ทำให้เธอเบาใจไปมาก “ก็คงเหมือนคุณ ยังปวดแผลแล้วก็ระบม คงอีกวันสองวันถึงจะดีขึ้น” เขาไม่โชคดีเหมือนตโมนุท กระสุนที่ฝังในทำให้ต้องผ่าตัด แล้วกว่าจะเดินทางจากชายแดนมาถึงภูพันแสงใช้เวลานานเกินสองชั่วโมงทำให้เขาเสียเลือดมากจนน่าอันตรายจากบาดแผลถูกยิงทั้งสองนัด

ตัวประกันสาวที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะจัดให้ตัวเองอยู่ในฐานะอะไรเพราะกลายเป็นตัวประกันที่ใช้ต่อรองอะไรกับการ์เมียนไม่ได้อีกแล้ว นั่งนิ่งคิดอะไรอยู่อึดใจ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง

ความปวดระบมแล่นไปทั่วร่างที่แม้จะน้อยลงบ้าง แต่ก็ยังแปลบปลาบไปทั่วทำให้ต้องเม้มริมฝีปากข่มไว้แน่นเมื่อก้าวเดินมาข้างๆ เตียงของเขาช้าๆ

เมื่อมาหยุดอยู่ข้างเตียง หญิงสาวก็มองสบตาดำใหญ่ที่มองอยู่ก่อนแล้ว อึดใจใหญ่ๆ ก็อ้าปากขึ้นถามเมื่อตัดสินใจได้

“ฉันรู้ ว่าที่คุณเจ็บครั้งนี้ก็เพื่อช่วยฉัน ทำไมคะ ทำไมถึงยอมเสี่ยงขนาดนั้น คุณก็น่าจะรู้ตั้งแต่กระสุนนัดแรกที่พวกนั้นยิงออกมาเพื่อต้องการฆ่าฉันนั่นแล้ว ฉันจะกลายเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งไปทันที ไม่ใช่ตัวประกันที่เป็นถึงนายาของการ์เมียนที่จะเป็นตัวแปรให้คุณได้ในสิ่งที่ต้องการอีกแล้ว แล้วทำไมถึงยังช่วยฉันอีกล่ะคะ”

ดวงตาคู่สวยที่ทอดมองนิ่งรอคอยคำตอบ ทำให้คนบนเตียงนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่ริมฝีปากภายใต้หนวดดกจะถามคนตั้งกระทู้กลับสั้นๆ

“คุณจำไม่ได้หรือ ว่าผมเคยบอกว่ายังไง”

“คะ?” หญิงสาวเอียงศีรษะ คิ้วขมวดนิดๆ ทวนทบความทรงจำ เขาเคยบอกเธอตั้งหลายอย่าง แล้วมันอะไรกันล่ะที่เขากำลังจะพูดถึง แล้วก็ไม่ต้องคิดนานเมื่อยักษ์บาดเจ็บบอกว่า

“ชีวิตคุณเป็นของผม ถ้าผมไม่อนุญาต คุณก็ห้ามตาย”

เจ้ามหาชีวิตทวนให้เธอฟัง เป็นครั้งแรกที่ริมฝีปากคู่นั้นเหยียดออก ละม้ายจะ... ยิ้ม แต่คนฟังไม่ทันสังเกต เพราะใจจดจ่อรอคำตอบที่ตัวเองใคร่รู้ คิดไม่ถึงว่าเหตุผลที่เขาช่วยชีวิตเธอจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ พอได้ยินคำตอบถนัดหูเธอก็แทบจะขว้างค้อนคมให้ คนอะไร... ตัวเองเจ็บจนจะแย่อยู่แล้ว ยังชอบเที่ยวประกาศิตชีวิตคนอื่นอยู่อีก

“แต่ลมหายใจของฉันไม่มีประโยชน์อะไรกับคุณอีกแล้วนะคะ เหนื่อยเปล่าที่คุณจะช่วยฉันไว้” หญิงสาวทวนให้เขาฟัง เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ เธอถูกคุณพ่อแท้ๆ ของตัวเองสั่งฆ่า แต่คนที่เอาชีวิตตัวเองเข้าเสี่ยงเพื่อปกป้องเธอกลับเป็นศัตรู

“ก็บอกแล้วไงว่าชีวิตคุณเป็นของผม ถ้าผมไม่อนุญาต” ประโยคนี้มีเฉพาะเขาเท่านั้นที่รู้ความหมายของมัน การพูดจึงเน้นหนักทุกคำ “ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง”

“แล้วคุณจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะคะที่ช่วยฉันเอาไว้”

แววตามั่นคงดุจจะยืนยันคำพูดตัวเองของคนบนเตียงที่กำลังมองตรงมาไม่ได้หวั่นไหวเลยกับคำที่เธอบอก ดูเหมือนจะเป็นโอสถหยดเล็กๆ ช่วยเยียวยาความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งดวงใจของเธอให้ทุเลาลงไปได้บ้าง “งั้นฉันไปหาผ้ามาให้คุณเช็ดหน้าดีกว่านะคะ จะเป็นเจ้าของชีวิตฉันทั้งที ก็ต้องดูดีกันหน่อย” ทำไมเช้านี้ราชิดถึงไม่เตรียมพร้อมไว้ให้เหมือนเมื่อคืนนะ

บอกพลางหญิงสาวก็ค่อยๆ หันตัวเดินออกมาจากข้างเตียง แต่แค่สองก้าวก็ได้ยิน...

“เดี๋ยว”

หญิงสาวค่อยๆ หันกลับมาทั้งตัว เพราะความปวดระบมที่ยังมีอยู่มากทำให้ไม่อยากเอี้ยวตัวหันหน้ากลับมา

“คุณก็จัดการตัวเองเสียด้วยนะ”

“คะ...” หญิงสาวคาดไม่ถึง ก้มลงมองตัวเองไปถึงปลายเท้า “ทำไมคะ”

“หน้าตาคุณตอนนี้...” ดวงตาดำใหญ่คมปลาบของคนพูดดูพราวขึ้น “ดูไม่จืดเลย”

คราวนี้หญิงสาวขว้างค้อนวงโตให้จริงๆ ยกมือขึ้นแตะเปะปะไปที่แก้มอย่างเผลอตัวก่อนจะเดินจากมาสีหน้าปุเลี่ยน ตั้งใจจะไปหาผ้าชุบน้ำมาให้เจ้ามหาชีวิตของเธอได้เช็ดหน้าแทนการล้างหน้าตอนเช้าแล้วกะว่าจะไปหากระจกมาส่องดูสารรูปตัวเองด้วยว่าดูไม่จืดอย่างที่เขาว่าจริงหรือเปล่า

ไม่รู้ว่า... บุรุษที่อยู่เบื้องหลังพึมพำคำตอบที่แท้จริงเบาๆ ให้ได้ยินเฉพาะตน ใบหน้าที่ดุดันอยู่ทุกขณะจิตอ่อนโยนลงแบบที่เธอไม่เคยเห็น

“เพราะคุณเป็นผู้หญิงที่ใช้ลมหายใจใต้ผ้าฮอนีผืนเดียวกันกับผม ตโมนุท... ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง”

“รับไปค่ะ”

คนบาดเจ็บบนเตียงเหลือบตามองผ้าชุบน้ำบิดหมาดที่อีกฝ่ายยื่นมาให้แทบประชิดใบหน้า เลิกคิ้วดำหนาเป็นปื้นถามหน้าซื่อ “อะไร”

คนส่งผ้าให้กัดริมฝีปาก “อ้าว... ก็ผ้าชุบน้ำให้คุณเช็ดหน้าไงคะ ตอนนี้คุณฟื้นแล้วคงเช็ดเองได้”

“งั้นหรือ เช็ดไม่ไหว เช็ดให้หน่อยสิ” อีกฝ่ายบอกหน้าตาย แถมยังหลับตาพริ้มรอให้เธอเช็ดหน้าให้อย่างที่บอกเสียดิบดีอีกด้วย

หญิงสาวยืนหน้าคว่ำ ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน “มือคุณก็ไม่ได้ถูกยิงเสียหน่อยนี่คะ”

“ถึงมือไม่ถูกยิง แต่บาดแผลของผมมันก็ระบมลงไปจนถึงมือนั่นแหละ เร็วๆ เข้าสิ ผมนอนรอจนเมื่อยแล้วนะ” ยังมีแก่ใจเร่งออกมาอีก

แล้วพยาบาลจำเป็นก็ใช้ผ้าผืนนั้นเช็ดลงไปแรงๆ แถวหน้าผากอย่างกระแทกกระทั้น แต่อีกฝ่ายก็ยังคงนอนเงียบไม่ปริปากว่าหรือตำหนิอะไรออกมาคงนอนนิ่งให้เธอเช็ดให้อย่างสงบ มือบางจึงเริ่มผ่อนแรงลงบรรจงเช็ดเปลือกตาทั้งสองข้างให้อย่างเบามือขึ้น ก่อนจะระเรื่อยไปถึงโหนกแก้ม

องค์ประกอบและโครงสร้างที่รวมขึ้นมาเป็นใบหน้าของเขามันก็ดูเหมาะเจาะจนน่าอิจฉาดีอยู่หรอก ทั้งปากคอคิ้วคาง ติดอยู่อย่างเดียว... หนวดที่รกเรื้อไม่ยอมโกนของเขานี่แหละ วินาทีนั้นเองที่หญิงสาวใคร่อยากเห็นใบหน้าของผู้ชายคนนี้ในยามที่ไม่มีหนวดบดบังขึ้นมาเป็นกำลัง

เมื่อเช็ดหน้าเสร็จ หญิงสาวชุบน้ำบิดผ้าให้หมาดอีกครั้ง คราวนี้เริ่มเช็ดซอกคอให้ ระวังไม่ให้โดนแผลของเขา ผิวใต้ร่มผ้าสีเหลืองนวลละเอียดจนเกือบขาว เรื่อยลงไปที่อกแกร่งจนคนมองชักจะรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นผิดจังหวะต่างกับเมื่อคืน เพราะเมื่อคืนเขานอนไม่รู้สึกตัวเธอจึงเช็ดให้ได้อย่างสะดวกใจ แต่ตอนนี้เจ้าของอกกว้างนอนลืมตาคมกริบขึ้นมองเธอนี่สิ ทำเอามือไม้สั่นอย่างคุมไม่อยู่ไม่รู้หัวใจเป็นอะไรไปกับประกายพราวจากดวงตาคู่นั้น ดังนั้นพอเช็ดแขนให้เสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็ข่มความเก้อเขินพูดถึงเรื่องต่อไปที่เขาจะต้องทำ

“หิวหรือยังคะ” แล้วเธอก็ไม่รอคำตอบ คิดแทนให้เสร็จสรรพ

“คุณคงมียาที่ต้องทานตอนเช้า เอาอย่างนี้ เดี๋ยวฉันจะไปหาอะไรที่โรงครัวให้คุณทานรองท้อง เดี๋ยวจะได้ทานยา” ที่ใจดีนี่ก็เพราะเห็นว่าช่วยชีวิตเธอไว้หรอกนะ หลังจากได้รับเกียรติให้มาพำนักอยู่ที่นี่หลายวันก่อนที่จะได้รับนัดจอมปลอมให้ไปดูตัวเธอก็พอจะรู้ว่าโรงครัวของค่ายนี้อยู่ตรงไหน

“ผมยังอิ่มน้ำเกลืออยู่เลย ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่” คนบนเตียงอุทธรณ์ น้ำเสียงไม่กร้าวกระด้างอย่างที่เธอเคยได้ยินจนชินหู

“ไม่หิวก็ต้องกินค่ะ คุณจะได้แข็งแรงเร็วๆ”

ตั้งแต่ขึ้นเป็นบาวีของสิมขาล ก็เพิ่งมีวันนี้เองที่เขาโดนบังคับให้ทำตามคำสั่งของคนอื่น และที่สำคัญคนสั่งเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ร่างระหงที่กำลังก้าวออกไปนั่นด้วย ไศลยิ้มๆ ส่ายหน้ากับตัวเอง เริ่มไม่แน่ใจว่า ระหว่างเขากับเธอ ใครกันแน่ที่เผด็จการเอาแต่ใจเสียแล้วสิ

เมื่อประคองถาดข้าวต้มหอมฉุยควันลอยกรุ่นสำหรับเจ้ามหาชีวิตของเธอกลับมา ก็พบนายแพทย์ในยูนิฟอร์มทหารวัยกลางคนกำลังถอดสายให้เลือดออกพอดี เหลือแต่สายน้ำเกลืออีกเพียงเส้นเดียวที่ยังคงอยู่กับแขนคนเจ็บต่อไป

ซึ่งพอหญิงสาววางถาดอาหารลงบนโต๊ะ นายแพทย์ผู้นั้นก็เงยหน้าขึ้นถาม “วันนี้เป็นยังไงบ้าง”

หญิงสาวก้มลงมองต้นแขนขวาของตัวเอง พลางบอก “ฉันหรือคะ ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ก็ยังเจ็บแล้วก็ระบมอยู่”

“โชคดีที่ไม่มีกระสุนฝังใน ทานยาที่ผมจัดไว้ให้หมดนะครับ”

“ค่ะ” ถึงเขาจะอยู่ในยูนิฟอร์มทหารคล้ายๆ กับที่เธอเคยเห็นไศลแต่ง แต่หญิงสาวก็สัมผัสถึงความเอื้ออารีจากนายแพทย์เบื้องหน้า ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเมื่อวานเธอก็พบแต่ซองยาบอกเวลาและขนาดการรับประทานไว้เรียบร้อยข้างหัวเตียง คงเป็นของคุณหมอประจำค่ายภูพันแสงท่านนี้นี่เอง

นายแพทย์ประจำค่ายยิ้มพอใจกับการว่าง่ายของคนไข้จากแดนศัตรู “แล้วก็ระวังอย่าให้แผลอักเสบหรือติดเชื้อด้วยนะครับ แล้วก็ถือเป็นโชคดีอย่างที่สุดที่นายาไม่มีกระดูกตรงไหนแตกหัก ส่วนแผลแตกที่หน้าผากเดี๋ยวหมอจะล้างแผลให้ เชิญนายามานั่งตรงนี้ดีกว่า”

นายแพทย์ผายมือไปยังเก้าอี้ตัวที่ราชิดใช้ปักหลักนั่งเฝ้าบาวีของเขาเมื่อคืน ข้างๆ กันนั้น บนโต๊ะข้างเตียงของบาวีเต็มไปด้วยชุดทำแผล ซึ่งมีร่องรอยว่านายแพทย์ได้จัดการล้างแผลถูกยิงให้บาวีเรียบร้อยแล้ว ตโมนุทหาที่วางถาดอาหารในมือแล้วเดินไปทรุดตัวลงนั่งอย่างว่าง่าย

“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นบอกยิ้มๆ เมื่อนายแพทย์ผู้อารีละมือออกจากหน้าผากของเธอ แสดงว่าการล้างแผลเสร็จสิ้นแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ ส่วนแผลตามร่างกายของนายา ผมว่านายาคงอยากทำเองมากกว่า ผมขอตัวไปดูอีกห้าคนที่เจ็บกลับมาพร้อมบาวีก่อนนะครับ”

“พวกเขาเป็นไงบ้าง”

คนบนเตียงถามขึ้น สีหน้าห่วงใยในตัวผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาฉายชัด ตโมนุทเองก็รอฟังคำตอบเช่นกัน ถึงคนพวกนั้นจะไม่ได้ช่วยเธอโดยตรง แต่รวมๆ แล้วก็นับได้ว่าพวกเขาเจ็บเพราะเรื่องของเธอเหมือนกัน

“สาหัสกลับมาสอง แต่ก็พ้นขีดอันตรายหมดแล้ว อีกสามคนลุกขึ้นเดินกันปร๋อแล้ว พวกกระดูกเหล็ก” ท้ายประโยคนายแพทย์พูดกับบาวีโดยตรง คำว่าพวกกระดูกเหล็กคงพ่วงไศลเข้าไปด้วย

ชายหนุ่มนิ่งฟังเงียบๆ นักรบในหน่วยผาดำของเขาเป็นเช่นนั้น ถูกฝึกอย่างหนัก ทน ทรหด ล้มได้ครั้งเดียวคือ... ตอนตายได้รับการพักผ่อนชั่วนิรันดร์

“หมอขอตัวก่อนนะครับ อ้อ... ยาที่บาวีต้องทานผมจัดไว้ให้บนโต๊ะนั่นแล้ว คงต้องรบกวนนายาดูแลบาวีทานยาตามเวลาที่เขียนบอกไว้ด้วย”

ถึงตอนนี้นายแพทย์เข้าใจแล้วว่าทำไมราชิดถึงปฏิเสธ เมื่อเขาเสนอความคิดจะส่งพยาบาลขึ้นมาคอยดูแลบาวีบนเรือนพักส่วนตัวหลังนี้

หญิงสาวหันไปมองบนโต๊ะอีกครั้ง “อ้อ ได้ค่ะ”

หญิงสาวกระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อคนบาดเจ็บหนวดดกบนเตียงหลับสนิทไปแล้วเพราะฤทธิ์ยาที่คุณหมอให้ไว้ ดูท่าว่าคุณหมอคงรู้นิสัยบาวีดีว่าถ้าลุกไหวเมื่อไหร่คงโลดแล่นกลับไปทำงานอีก ถึงยังให้ยานอนหลับไว้อีก

ส่วนตัวเธอเอง เมื่อรับประทานอาหารและยาเรียบร้อย ก็นั่งคอยดูแลเขาไม่ห่างเผื่อว่าเขาจะมีอาการอะไรแทรกซ้อนที่ไม่น่าไว้วางใจขึ้นมาอีก

ดวงตาคมสวยทอดมองไปยังใบหน้าของคนหลับสนิท เมื่อครู่ที่เช็ดตัวให้เธอหมายตาไว้แล้วว่าเขาหลับเมื่อไหร่จะหาโอกาสจัดการเสียที...

หนวดเครารกเรื้อบนใบหน้าบาวีนั่นเอง

อยากเห็นนักเชียว ว่าภายใต้หนวกเครารกรุงรังใบหน้านั้นจะเป็นอย่างไร และที่สำคัญ ถ้าไม่มีหนวดพวกนี้ หน้าเขาคงไม่ดุดันเท่าไหร่เวลาที่เธอทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมา

ลงมือเลยก็แล้วกัน ก่อนที่เขาจะฟื้นจากยานอนหลับเสียก่อน... ตกลงใจได้อย่างนั้น คนที่คิดจะลักลอบทำมิดีมิร้ายกับหนวดของผู้อื่นก็เดินหายไปจากข้างเตียงของผู้บาดเจ็บ เพียงครู่เดียวก็กลับมาพร้อมกะละมังใส่น้ำใบใหญ่ เมื่อค่อยๆ ละเลงน้ำยาโกนหนวดลงไปจนทั่วก็เริ่มปฏิบัติการพิชิตหนวดบาวีด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ... ถ้าเกิดเขาฟื้นขึ้นมาตอนนี้มีหวังคงโดนเอ็ดตะโรลั่นหูแน่ๆ

ดวงตาจับจ้องเฉพาะมือบางที่กำลังโกนไปเรื่อยๆ เพราะกลัวว่าใบมีดโกนจะไปบาดผิวหน้าของเขาเข้า แล้วอีกอย่างถ้าหนักมือไปอาจจะปลุกยักษ์หนวดดกที่กำลังหลับให้ตื่นขึ้นมาก่อนที่เธอจะทันได้โกนเสร็จก็ได้ คนนอนไวรู้สึกตัวง่ายอย่างเขาขืนให้ฟื้นขึ้นมาตอนนี้มีหวังเธอได้ถูกยักษ์จับหักคอเท่านั้นเอง

ต่อเมื่อโกนเสร็จ หย่อนมีดโกนลงกะละมังแล้วนั่นแหละ คนที่กล้าลองดีกับยักษ์หลับถึงได้เห็นผลงานของตัวเองเต็มตา

ดวงหน้านั้นค่อนข้างขาวนวล ในขณะที่คิ้วดำจัดหนาเป็นปื้นพาดเฉียงขึ้น แพขนตาหนาไม่แพ้เธอหลุบลงทาบแก้มปิดบังดวงตาคมปลาบดำจัดราวกับถ่านที่ในยามรู้สึกตัวบางคราราวจุด้วยถ่านไฟร้อนตามแรงอารมณ์ จมูกโด่งเป็นสันตรงไม่งองุ้มเหนือริมฝีปากหยักได้รูปสีเกือบกลายเป็นแดงสดแบบคนภูเขาที่อยู่กับอากาศหนาวเย็นชั่วนาตาปี คางเหลี่ยมเล็กน้อย

รูปหน้าคมคายในยามที่ไม่มีหนวดเครามาบดบังให้ความรู้สึกอีกแบบ ไม่น่ากลัวเหมือนมหาโจรอย่างที่เธอเคยรู้สึก แต่ก็ยังดูทรงอำนาจไม่เสื่อมคลายแม้ในยามหลับสนิทแบบนี้สมกับเป็นผู้กุมอำนาจสูงสุดเหนือสิมขาล

ตายล่ะ! มัวยืนชมโฉมยักษ์ถอดรูปเพลินได้ยังไง ถ้าเกิดเขาตื่นขึ้นมาตอนนี้พอดีล่ะก็มีหวังโดนจับหั่นนิ้วจริงๆ แน่ ไปดีกว่า ว่าแล้วร่างเล็กที่เพิ่งก่อเรื่องใหญ่ขึ้นหมาดๆ ก็ประคองกะละมังพร้อมอุปกรณ์โกนหนวดแอบย่องห่างออกมา แต่เมื่อกำลังจะพ้นออกไปก็อดหันกลับมามองอย่างหวาดๆ อีกรอบไม่ได้ ไม่อยากนึกภาพยักษ์อาละวาดตอนที่เขาฟื้นขึ้นมาเลย ให้ตายสิ

“นายาเสียชีวิตแล้วครับท่าน แต่เราไม่ได้ศพกลับมา”

ร่างสูงแต่ท้วมเริ่มลงพุงเล็กน้อยเลยวัยกลางคนเจ้าของห้องซึ่งกำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่างหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่หันขวับกลับมาทันทีที่สิ้นเสียงรายงานของคนสนิท

“ไม่มีศพกลับมา?” เสียงตวาดนั้นห้วน ก้องไปทั้งห้องทันทีที่นายทหารยศต่ำกว่ากล่าวรายงานเพียงสั้นๆ จบ ไม่มีคำตำหนิเกรี้ยวกราดหลุดออกจากปาก แต่สายตาที่มองจ้องบอกถึงขีดโทสะอันพวยพุ่งชัดเจน

“ครับ ท่านนายพล” ผู้ที่ได้รับคำสั่งให้ไปปลิดชีพนายาแล้วเล็ดลอดนำศพกลับมาให้ได้ก้มหน้าตอบเสียงเบา ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยแก้ตัว

“ไม่ต้องสืบหา แค่ลวงให้มันมาติดกับเอง แค่นี้ก็ยังพลาดอีกหรือ” เสียงหนักๆ ราวคำรามออกมาจากในลำคอหนาตวัดห้วน หงุดหงิดที่ผลออกมาไม่เป็นไปตามที่คาด ดวงตาโชนแสงจ้องผู้ใต้บังคับบัญชาเขม็ง

ท่านนายพลเดินอย่างคุกคามไปหยุดอยู่หน้านายทหารคนสนิท รอจนผู้ใต้บังคับบัญชาเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วย ฝ่ามือกร้านแข็งก็ตวัดลงบนซีกหน้านั้นถนัดถนี่จนได้ยินเสียงฉาดหนักๆ

“ฉัน” คำพูดต่อมาเน้นหนักทีละคำ “ไม่ต้องการฟังคำว่าไม่สำเร็จในครั้งต่อไป”

ผู้รับคำสั่งมีทีท่าระแวดระวังมากขึ้น หากไม่มีแววของการอิดเอื้อนจากสีหน้าและดวงตาคู่นั้น “ท่านนายพลต้องการให้ผมทำอะไรครับผม?”

ท่านนายพลยิ้มเยือกเย็น มองคนถามนิ่งด้วยสายตาหรี่น้อยๆ หมายมาด “เมื่อไม่มีศพกลับมา แกก็ไปจัดการให้มีศพให้ได้ ให้เหมือนศพของนายาให้มากที่สุด”

ผู้ยิ่งใหญ่ที่ฝันเห็นตัวเลขที่จะได้รับจากธุรกิจด้านพลังงานที่การ์เมียนกำลังจะบุกเบิกแต่ต้องมาชะงักเพราะการโดนจับตัวไปของผู้หญิงไม่มีค่าในสายตาเขาเพียงคนเดียวยิ้มกริ่ม ดวงตาลุกโชนด้วยความเจ้าเล่ห์และหิวกระหายมองตามหลังคนสนิทที่คงจะรีบไปทำตามคำสั่งของเขา

ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาขวางเส้นทางสู่ความเป็นอภิมหาเศรษฐีระดับภูมิภาคของซีกโลกนี้ของเขาได้! ไม่ว่าจะนายาไร้ค่าหรือไอ้ปีศาจไศลตนนั้น

“เป็นยังไงราชิด พบท่านอินยันไหม”

ท่านอินยันดำรงตำแหน่งเลขาธิการพระราชวังถวายงานในสำนักพระราชวังให้แก่ราชวงศ์ตาโมของสิมขาลเป็นคนสุดท้าย ก่อนที่ราชวงศ์ตาโมจะล่มสลายไปเมื่อยี่สิบกว่าปีมาแล้วด้วยน้ำมือการล้างผลาญของไอ้เส่งกา

ผู้เพิ่งมาถึงในเวลาบ่ายคล้อยชิดเท้าแล้วค้อมศีรษะให้ เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็ตอบสั้นๆ “พบครับ”

“ของจริง?”

“ครับ ท่านอินยันยืนยันหนักแน่นว่าไม่ผิดแน่” คราวนี้สีหน้าของผู้รับฟังและผู้รายงานแทบไม่ต่างกัน ทั้งสงสัยทั้งอยากรู้ว่ามันเป็นไปได้อย่างไร

“แล้วของชิ้นนี้ไปอยู่กับตโมนุทได้ยังไง”

บาวีไศลซักออกมาแต่เหมือนจะถามตัวเองเสียมากกว่า ราชิดยืนเงียบ ไร้คำตอบที่จะหามาตอบได้ ทั้งที่เขาก็อยากรู้ใจจะขาดเหมือนกัน แต่ตอนนี้ที่อยากรู้ยิ่งกว่าและความที่เป็นคนสนิทพอที่จะทำให้กล้าเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาคือ

“ทำไมบาวีโกนหนวดล่ะครับ”

“โกนหนวด?”

ไศลแทบจะลืมเจ็บเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียง ยกฝ่ามือขึ้นลูบไปทั่วใบหน้าที่ไม่ว่าให้ลูบยังไงก็ไม่เจอหนวดดั่งว่าก่อนหน้านี้มันไม่เคยมีอยู่บนใบหน้าของเขามาก่อน ก่อนที่ราชิดจะเข้ามาเขาเพิ่งจะตื่นได้เพียงครู่เดียว นอกจากราชิดแล้วก็ไม่มีใครอีกที่อยู่ดูแลเขาใกล้ชิด นอกจาก... นายาตัวยุ่ง!

“วิทยุเรียกประชุมคณะเสนาธิการด้านความมั่งคงทุกคน รวมทั้งคนเก่าๆ ที่เคยถวายงานองค์เจ้าฟ้าตือแสงด้วย ผมจะเริ่มประชุมทันทีที่ทุกคนมาพร้อม”

ราชิดชิดเท้าอีกครั้ง รู้ทันทีว่าเนื้อหาสาระที่บาวีจะพูดในที่ประชุมเย็นนี้คือเรื่องอะไร “แล้วบาวีเข้าประชุมไหวแล้วหรือครับ”

บาวีถอดสายน้ำเกลือออกจากแขน ลุกขึ้นจากเตียงกำลังมุ่งตรงไปยังห้องที่อยู่ด้านในตอบโดยไม่ชะงักฝีเท้า “ไหวสิ ประชุมแค่นี้จะเป็นไรไป ไม่ได้ไปรบสักหน่อย” แต่ตอนนี้เขากำลังจะไปรบกับคนที่ทำให้หนวดของเขาอันตรธานหายไป

เพียงเท่านั้นราชิดก็ถอยออกไปเงียบๆ พร้อมรอยยิ้มกริ่ม หวังว่าอาการของนายาตโมนุทคงไม่สาหัสขึ้นกว่าที่เป็นอยู่หรอกนะ

*****************************************

หลังจากอ่านตอนนี้แล้ว คิดว่าหลายท่านคงเริ่มทายถูกกันแล้วนะคะ ว่าสร้อยเส้นนั้นสำคัญอย่างไร แล้วก็แท้จริงแล้วมารดาของตโมนุทน่าจะเป็นใคร

ปล. เอารูปปู้จายมาให้จิ้นถึงหน้าตาบาวีตอนไม่มีหนวดกันด้วยค่ะ

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 09:37:41