ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) อีนิกม่าเดินพายูสเลอร์มายังชั้นเจ็ดของตึก ที่นี่เมื่อขึ้นชั้นนี้นักดาบหนุ่มยังมองเห็นเบื้องหน้าเป็นห้องหลายห้องสุดสายตา ยังมองไม่เห็นดินแดนแห่งความฝันที่อีนิกม่ากล่าวถึง “ดินแดนแห่งความฝันอยู่ที่ใด” นักดาบหนุ่มหันไปถามทันที ชายใส่หน้ากากยังไม่ตอบ ก้าวเดินไปข้างหน้าค่อยพูดขึ้นว่า “ประตูห้องต่าง ๆ ที่ท่านเห็นอยู่นี่ เป็นทางเข้าสู่ส่วนต่าง ๆ ของตึกของเรา ทางเข้าดินแดนแห่งความฝันอยู่ที่ประตูที่เจ็ดในชั้นเจ็ดนี้” ไม่นานทั้งสองก็อยู่หน้าประตูที่เจ็ด “ท่านพร้อมหรือยังขอรับ” อีนิกม่าหันไปถาม “ข้าพร้อมเสมอ” ยูสเลอร์ตอบ “เพียงแต่ข้ายังไม่ทราบกติกาของดินแดนแห่งความฝันนี้” “โอ ข้าน้อยลืมแจ้งให้ท่านทราบเลย ในดินแดนแห่งความฝันจะมีคู่ต่อสู้ออกมาให้ท่านจัดการ เมื่อท่านจัดการจนถึงหัวหน้าใหญ่และออกมาจากห้องนี้ได้ ความฝันของท่านจะกลายเป็นจริง” “อืม..” นักดาบหนุ่มผงกศีรษะ เลือดวัยหนุ่มอันเร่าร้อนของเขาเดือดพล่านทันที ร่างกายของเขากลับปรากฎกล้ามเนื้อขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ดูท่าพอมีความหวังแล้ว พลังชีวิตของเขาก็จะเพิ่มขึ้นมาด้วย จากนั้นอีนิกม่าก็ไขกุญแจเปิดประตู ผายมือเชื้อเชิญ ยูสเลอร์กระชับดาบที่ถือมาในมือมั่น ก้าวเดินเข้าห้องไปด้วยความมั่นใจล้นเปี่ยม นักดาบหนุ่มต้องประหลาดใจเมื่อเห็นภาพที่ปรากฎหลังประตู เพราะภายในนี้กลับกลายเป็นดินแดนหนึ่ง “นี่มัน ” แม้จะยืนยันไม่ได้ว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่ แต่ยูสเลอร์กลับรู้สึกคุ้นเคยโดยหาสาเหตุไม่ได้ และไม่เพียงแต่นั้น นักดาบอย่างเขาย่อมรู้สึกตัวได้ว่าดินแดนแห่งนี้ไม่ได้มีเพียงเขาอยู่คนเดียวแน่ ซึ่งเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพราะปรากฎคนสวมหมวกเหล็กคนหนึ่งออกมา ผู้สวมหมวกเหล็กไม่หือไม่อือ พุ่งเข้าใส่ยูสเลอร์อย่างฉับไว มือของเขาถือมีดอีกด้วย ทว่านักดาบย่อมเป็นนักดาบ มือมีดปริศนาไม่มีทางจัดเขาได้แน่นอน เพลงดาบสั้นแต่รวดเร็วของยูสเลอร์พิฆาตคนผู้นี้อย่างฉับไว “ฝีมือแค่นี้คิดจะจัดการข้าหรือ” ยูสเลอร์ว่า ตอนนี้มือมีดสวมหมวกคนนั้นนอนกองตรงหน้าเขาแล้ว ไม่มีเสียงตอบใด ๆ แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ยูสเลอร์ประหลาดใจ ร่างของเขาค่อย ๆ หายไป “อะไรกันเนี่ย” ยูสเลอร์ว่า แม้เขาจะเคยเจอพวกนักเวทที่ใช้เวทมนตร์ประหลาด ๆ มามากแล้ว แต่การตายไปแบบไม่รู้ที่มายังเพียงพอที่จะทำให้เขาตกใจได้ ทว่านักดาบหนุ่มก็หวนคิด กติกาของดินแดนแห่งความฝัน ดินแดนแห่งความฝันจะมีคู่ต่อสู้ออกมาให้ท่านจัดการ เมื่อท่านจัดการจนถึงหัวหน้าใหญ่และออกมาจากห้องนี้ได้ ความฝันของท่านจะกลายเป็นจริง เขาเข้าใจ นี่คือคู่ต่อสู้ของเขานั่นเอง พอจัดการเสร็จมันจึงหายไป “คงต้องจัดการพวกนี้สินะ” ยูสเลอร์บอก ยังถือดาบไว้พร้อม ซึ่งตอนนี้พื้นที่ที่เขาอยู่คือ ภายในป่า เป็นป่าที่ดูปกติไม่ผิดแปลกอะไรกับป่าที่เขาเคยเห็น เขาเริ่มนึกถึงมอนสเตอร์ที่เขาเคยปราบ ป่าลักษณะเช่นนี้มักมีมอนสเตอร์ร้ายกาจออกมาให้เผชิญหน้าเสมอ แต่สิ่งที่ปรากฎออกมาหาใช่มอนสเตอร์ กลับเป็นชายใส่หมวกเหล็กอีกแล้ว เพียงแต่คราวนี้มาสองคน “หึ” ยูสเลอร์ยิ้ม จะสองคนก็ไม่คณามือเขา เพียงพริบตาเขาก็จัดการทั้งสองคนได้ แน่นอนว่าร่างทั้งสองก็หายไป “ถ้ามีแต่พวกนี้คงสบาย แบบนี้ข้าพิชิตความฝันได้แน่ ๆ” ยูสเลอร์บอก ซึ่งหลังจากนั้นก็พอเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางก็ปรากฎชายใส่หมวกเหล็กแบบนี้อีกหลายคน ทุกคนยังถือมีด และเข้าโจมตียูสเลอร์ทันที เพลงดาบสั้นเร็วโจมตีเข้าลึกของเขายังใช้ได้ดี คู่ต่อสู้ที่ปรากฎตัวมากี่คนก็ยังไม่อาจล้มเขาได้ ทั้งหมดมลายหายไปสิ้น แต่เขาเริ่มรู้สึกบางอย่างจากเหล่าคู่ต่อสู้ขึ้นมา พวกมันเก่งขึ้น “ว่าแล้วเชียว มันต้องเก่งขึ้นเรื่อย ๆ” นักดาบพูดขึ้นมาลอย ๆ “แต่แค่นี้ยังไม่เท่าไร” แน่นอน ถึงคู่ต่อสู้ที่ปรากฎตัวออกมาจะเก่งขึ้น แต่ระดับนักดาบที่ได้รับคัดเลือดที่เมืองจาซีนอย่างเขาแล้ว คู่ต่อสู้พวกนี้ก็ยังไม่คณามือ เขายังเดินทางไปเรื่อย ๆ พร้อมต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ปรากฎ ทว่ามาถึงจุดหนึ่งเขากลับพบเห็นบางอย่าง มีกลุ่มชายใส่หมวกเหล็กห้าคนกำลังล้อมคนผู้หนึ่งอยู่ ผู้ที่ถูกล้อมอยู่ในชุดคลุมยาวมีฮู้ด และเป็นผู้หญิง ยูสเลอร์เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทันที กลุ่มชายหมวกเหล็กคงกำลังรุมข่มเหงหญิงสาวผู้นี้แน่ ไวเท่าความคิด ยูสเลอร์พุ่งตัวปานสายลม เข้าจัดการกลุ่มคนนั้น แม้ครั้งนี้พวกมันจะเก่งขึ้น แต่เพลงดาบที่เฉียบคมฉับไวของนักดาบยังแผลงฤทธิ์ได้ดี ห้าคนร่างสลายในพริบตา “เป็นไงบ้าง” ยูสเลอร์ถามหญิงสาวในชุดคลุมยาว เธอเงียบไม่ยอมตอบ และไม่ได้เอ่ยขอบคุณใด ๆ “ไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาพูดต่อ “เจ้าน่ะ เข้ามายุ่งทำไม” หญิงสาวในชุดคลุมว่า แต่สีหน้าของเธอกลับรู้สึกโล่งใจและรู้สึกดีที่ได้รับการช่วยเหลือเช่นนี้ ไม่รู้เหตุใดเธอจึงพูดในสิ่งที่ตรงกันกับความรู้สึกเช่นนี้ แต่ยูสเลอร์ดูรู้ เขาพูดต่อว่า “ข้าชื่อ ยูสเลอร์ เจ้าชื่ออะไร” “อะไร! ข้าไม่ได้อยากรู้ชื่อเจ้าสักหน่อย แต่ถ้าอยากรู้ชื่อข้านัก ข้าบอกก็ได้ ข้าชื่อ เรลสึ” นักดาบยิ้ม ๆ นึกขำในคำพูดของเธอ “งั้นข้าไปล่ะ” ยูสเลอร์พูดต่อ “ข้าต้องรีบไปจัดการหัวหน้าใหญ่ของที่นี่” “หือ? เจ้าว่าไงนะ” เรลสึว่า “หัวหน้าใหญ่ที่เจ้าว่าใช่จอมมารที่ปกครองแผ่นดินหรือไม่” “เอ่อ..” นักดาบหนุ่มคิด เขาไม่รู้หรอกว่าจอมมารที่เรลสึว่าจะใช่หัวหน้าใหญ่ที่เขาต้องปราบหรือไม่ แต่เขาก็ยังบอกไปว่า “ก็คงงั้นมั้ง” “แบบนี้ก็ดี ขอข้าเดินทางไปกับเจ้าด้วย” เรลสึพูดต่อทันที “อ่า” ยูสเลอร์งง จู่ ๆ มาขอร่วมทางซะงั้น “เจ้าจะไปปราบหัวหน้าใหญ่เหมือนกับข้าหรือ” “ใช่ ข้าจำเป็นต้องปราบพวกมัน ถ้ายังมีพวกมัน ข้าก็ไม่มีทางอยู่ต่อไปได้” เรลสึบอก ท่าทางของเธอดูเคร่งเครียดมากขึ้น “แล้วเจ้าจะช่วยอะไรข้าได้” “หนอย.. อย่ามาดูถูกข้า เห็นอย่างนี้ข้าก็เป็นจอมเวทนะ” เรลสึบอกสวนไป “จอมเวท เจ้านี่นะ!” “เฮ้ยๆ ข้านี่แหละจอมเวทสาว นี่เจ้าไม่เชื่อข้าหรือไง” ยูสเลอร์มองเธอด้วยสีหน้ากวน ค่อย ๆ พูดว่า “ถ้าเจ้าเป็นจอมเวท ทำไมเมื่อกี้ไม่ใช้เวทมนตร์จัดการพวกมัน” “ก็เจ้ามายุ่งก่อนไง ข้ากำลังจะร่ายเวทมนตร์จัดการมันเลย” เธอบอก นักดาบหนุ่มจ้องหน้า ยิ้มอย่างยียวน “จริงหรือ?” “ก็จริงน่ะเซ่ หนอย.. ไม่เชื่อเดี๋ยวข้าก็ร่ายเวทใส่เจ้าเสียหรอก” “เหอะ ๆ เอาเถอะ ไงเจ้าก็เดินทางไปพร้อมกันก็ได้ ก็ดีหน่อย ข้าจะได้มีคนคุยด้วยระหว่างทาง” ยูสเลอร์บอก แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าต่อเลย “เจ้าต่างหากที่ไปพร้อมข้า” เรลสึยังไม่ลดราวาศอก แต่ก็รีบก้าวเดินตามนักดาบหนุ่มไป ทั้งสองจึงต้องเดินทางร่วมกัน พอมีเรลสึการเดินทางของยูสเลอร์เริ่มมีสีสันขึ้น การปราบคู่ต่อสู้เขาสนุกขึ้นทันที ซึ่งเรลสึก็เป็นจอมเวทจริง ๆ แหละ เพียงแต่เป็นจอมเวทกิ๊กก๊อกที่ใช้ได้แค่เวทที่มีพลังน้อยนิด แต่ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งที่ทั้งสองต้องเจอกับคู่ต่อสู้คนหนึ่ง แม้คู่ต่อสู้คนนี้จะใส่หมวกเหล็กและแต่งกายในลักษณะเดิม แต่อาวุธที่ใช้กลับไม่ใช่มีดแล้ว เขาใช้ดาบ ดาบที่คนผู้นี้ใช้เป็นดาบที่มีขนาดใกล้เคียงกับดาบของยูสเลอร์ คนผู้นี้พุ่งตรงเข้าใส่ยูสเลอร์ทันทีที่เห็น คราครั้งนี้ยูสเลอร์มิอาจสวนกลับจัดการได้ เขาต้องเคลื่อนตัวหลบหลีกเพลงดาบของคน ๆ นี้ เพลงดาบของคนผู้นี้สั้น กระชับ ฉับไว และคล้ายคลึงกับเพลงดาบของใครคนหนึ่ง นี่มันเพลงดาบสั้นของข้า ยูสเลอร์คิด ใช่ เพลงดาบของคนผู้นี้เหมือนกับวิชาดาบของยูสเลอร์ นักดาบหนุ่มพยายามตอบโต้กลับ ทว่าทุกกระบวนท่าก็ถูกรู้ทัน และตอบโต้กลับมาในลักษณะเดียวกัน ดาบของชายใส่หมวกเหล็กยังคงโจมตีเข้าใส่ยูสเลอร์ แม้จะยังพิฆาตนักดาบไม่ได้ แต่ดูเหมือนความฉับไวของเพลงดาบของคนผู้นี้จะมากกว่า ดาบไวสั้นกระชับเริ่มโจมตีถี่ขึ้น จนเมื่อเขาโจมตีเข้าใส่ยูสเลอร์ไปดาบหนึ่ง แล้วหวนกลับพลิกหมุนมาจู่โจมอีกด้าน ยูสเลอร์ก็ตามไม่ทันแล้ว คมดาบร่นเข้ามาใกล้ร่างกายของยูสเลอร์ ดูท่าครั้งนี้เขาจะหลบไม่พ้นจริง ๆ ทว่าชายใส่หมวกเหล็กลืมคิดไป เขาไม่สู้อยู่กับยูสเลอร์คนเดียว เรลสึที่ร่วมทางมาด้วยร่ายเวทส่งคาถาไฟโจมตีเข้าใส่ ซึ่งเธอแม้เธอจะใช้ได้เพียงคาถากิ๊กก๊อกไม่รุนแรง แต่พอเธอร่ายเวทนั้นรวมกันมากขึ้น ลูกไฟที่เล็กก็กลับกลายเป็นขนาดใหญ่ และพุ่งเข้าโจมตีชายใส่หมวกเหล็กได้ เพลิงไฟเผาไหม้ร่างกายของชายใส่หมวกเหล็ก ยูสเลอร์อาศัยจังหวะนี้รีบฟันดาบอย่างรวดเร็ว คราครั้งนี้เขาตัดสินใจใช้เพลงดาบหนึ่งที่ช่วงหลังได้ฝึกมา เพลงดาบพิฆาตรัถยา เพลงดาบพิฆาตรัถยานี้แม้ฉาบฉวยชั่ววูบ แต่รัศมีจู่โจมที่กว้างไกลกว่าเพลงดาบสั้นของยูสเลอร์ หมวกเหล็กของชายผู้นี้ถูกผ่าออกเป็นสองซีก เลือดกระฉูดพุ่งเป็นสายตามมา ทว่ายูสเลอร์กลับต้องตะลึงกับภาพที่เห็น ไม่ใช่ว่าเขาตะลึงกับความรุนแรงของเพลงดาบพิฆาตรัถยา หากแต่สิ่งที่เขาตะลึงกลับเป็นหน้าตาที่อยู่ใต้หมวกเหล็ก เพราะใบหน้าของคนผู้นี้เหมือนกับใบหน้าของเขา ไม่สิ ต้องเป็นใบหน้าของเขาเลยมากกว่า ยูสเลอร์มึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งไม่นานร่างของชายใบหน้าเหมือนเขาก็มลายหายไป “เกิดอะไรขึ้นยูสเลอร์” เรลสึเห็นนักดาบหนุ่มนิ่งราวกับงะจังงังเลยถาม ยูสเลอร์ไม่ตอบ เขากำลังครุ่นคิด นี่มันอะไรกัน ทำไมมีคนหน้าเหมือนเรา ใช้วิชาเดียวกับเราอยู่ที่นี่ได้ “ที่นี่ที่ไหน” ยูสเลอร์ถามนักเวทสาว “ดินแดนแห่งความฝันไง” เรลสึตอบ “ทำไมหรือ” ยูสเลอร์ไม่ตอบคำอีกครั้ง เขาครุ่นคิดเพิ่มเติม ใช่ ที่นี่ดินแดนแห่งความฝันนี่ เรามาที่นี่เพื่อพิชิตฝัน เข้าใจแล้ว คนที่เหมือนเรา ใช้วิชาเดียวกับเรา มันก็คือ ฝันของเราเมื่อครั้งได้คัดเลือกเป็นนักดาบ นี่คือ หนึ่งในความฝันของเรา ครั้งหนึ่งเราเคยฝันอยากเป็นนักดาบที่เก่งที่สุด เพียงแต่ตอนนี้เราลืมเลือนและไม่สนใจความฝันนี้แล้ว ที่เราต่อสู้มาคงเป็นความฝันรูปแบบต่าง ๆ ที่เราทิ้งไปแล้วของเราแน่ ๆ เราต้องพิชิตตัวแทนความฝันพวกนี้สินะ ยูสเลอร์นิ่ง ยังครุ่นคิดอยู่ในใจต่อ ดูเหมือนเขาจะพบความจริงของดินแดนแห่งความฝันนี้แล้ว ดินแดนแห่งความฝันนี้คือ ดินแดนที่ผู้เข้ามาต้องเอาชนะความฝันที่หายไปแล้วของตัวเอง และเมื่อเอาชนะได้ทั้งหมด ออกไปจากห้องนี้ได้ ความฝันของเขาก็จะเป็นจริง ที่นี่คือ ที่ตามหาความฝันที่ทิ้งไปแล้วของผู้เข้ามานั่นเอง “ถ้าเป็นแบบที่คิดจริง หัวหน้าใหญ่ของที่นี่คงคือความฝันสูงสุดที่เราทิ้งไปแล้วแน่ ๆ” ยูสเลอร์พูดขึ้นมา “เจ้าพูดอะไรของเจ้าน่ะ” เรลสึถาม เธอย่อมไม่เข้าใจในสิ่งที่นักดาบหนุ่มพูดอยู่แล้ว ยูสเลอร์มองเธอ เขายังนึกไม่ออกว่าเหตุเรลสึถึงปรากฎตัวมา แต่การที่ได้เธอมาช่วยเหลืออย่างนี้ ก็ถือเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว “ไม่มีอะไรหรอก” เขาพูดต่อ “เราเดินหน้าต่อเถอะ” เมื่อรู้จุดประสงค์แล้ว ยูสเลอร์ก็ตั้งเป้าหมาย มุ่งมั่นต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่เป็นความฝันของเขาต่อไปอย่างไม่ลดละ หลายครั้งที่เขาเกือบพลาดพลั้งตัวแทนความฝันที่ปรากฎตัวมาปะทะ แต่ยังดีที่ได้เรลสึคอยเติมเต็ม ช่วยเหลือจนสามารถมาถึงปราสาทของจอมมารหัวหน้าใหญ่ได้ “ในที่สุดก็ถึง” ยูสเลอร์พูด แล้วหันหน้าหาเรลสึ “ขอบคุณเจ้ามากเลยนะ” “ข้าไม่ได้หวังคำขอบคุณ” เรลสึยังคงไม่ตอบตรงกับใจตัวเอง “ที่ข้าช่วยเจ้าก็เพื่อตัวเองเท่านั้นแหละ” “อืม ๆ” นักดาบหนุ่มมองเธอ แย้มยิ้ม ทั้งสองเดินตะลุยเข้าไปในปราสาท ผ่าเหล่าความฝันเบาบางอันเล็กน้อยที่เป็นลูกน้อง จนมาถึงจอมารหัวหน้าใหญ่ หรือความฝันสูงสุดที่ยูสเลอร์ทิ้งไป ผู้อยู่ต่อหน้าทั้งสองก็ยังคงเป็นชายใส่หมวกเหล็กเช่นเดิม แต่คราวนี้รูปร่างสูงใหญ่ ใหญ่โตกว่ามนุษย์ปกติมากหลาย “แกสินะเจ้าฝันสูงสุดของฉัน” ยูสเลอร์พูดใส่ชายใส่หมวกร่างยักษ์ตรงหน้า “เจ้าความฝันจะครองโลก” “เฮ้ยๆ เจ้าพูดอะไร” เรลสึหันไปหา “เจ้าคิดจะครองโลกด้วยหรือ” ยูสเลอร์ยิ้มเอียงอาย ผงกศีรษะให้ เชื่อว่าทุกคนต้องเคยคิดครองโลกขึ้นมาในสมอง ยูสเลอร์ก็เป็นคนหนึ่ง ในวัยเด็ก เขาฝันว่าอยากครองทุกสิ่ง ควบคุมทุกสิ่ง อยากเป็นเจ้าของทุกสิ่ง อยากให้ทุกอย่างหมุนตามใจของเขา ไร้กฎเกณฑ์ใด ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับเขาคนเดียว ซึ่งมันก็หมายความว่า เขาอยากครองโลก ทว่าเมื่อโตมา ความฝันนั้นก็ต้องหายไป การครองโลกย่อมเป็นสิ่งยากยิ่งในชีวิตของเขา ความจริงในชีวิตที่พบเจอ มันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างในฝัน สุดท้ายก็ทิ้งฝันนี้ไป แต่ตอนนี้ความฝันนั้นกลับปรากฎตัวมาให้เขาพิชิตแล้ว หากเขาจัดการมันได้ เขาก็ไม่ใช่แค่นักดาบอันดับหนึ่งแล้ว เขาจะได้ครองโลกจริง ๆ ยักษ์หมวกเหล็กตัวแทนความฝันครองโลกเข้าจู่โจมเขาทันที แม้จะเป็นร่างยักษ์ ในมือของมันก็ยังถือดาบอาวุธถนัดของยูสเลอร์ ฟันโจมตีเข้าใส่ยูสเลอร์อย่างไม่ยั้ง เพลงดาบสั้น เพลงดาบพิฆาตรัถยา หรือเพลงดาบใด ๆ ที่ยูสเลอร์มีไม่อาจใช้ได้กับมัน ความฝันนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายจริง ๆ ยูสเลอร์ยังไม่ยอมแพ้ เขายังฝืนทน ใช้เพลงดาบเท่าที่สามารถทำได้โจมตีกลับ พลางหลบหลีกการโจมตีของยักษ์หมวกเหล็กด้วย เรลสึพยายามประสานพลัง ส่งเวทต่าง ๆ เสริมโจมตี ทว่ายังไม่เป็นผล เธอต้องแอบหลบไปที่อื่น เพื่อป้องกันตัวเอง แต่แล้วจู่ ๆ ก็เกิดเหตุบางอย่างกับยูสเลอร์ขึ้น พลังของเขาเลเวลอัพขึ้นมาหลายระดับ ด้วยประสบการณ์ที่มากขึ้น การโจมตีของเขาเริ่มเป็นผลแล้ว ยักษ์หมวกเหล็กเริ่มโดนโจมตีหลายครั้ง กำลังลดทอนอย่างเห็นได้ชัด จนมีจังหวะหนึ่งยูสเลอร์คิดจะพิฆาตความฝันครองโลกของเขา “เรลสึ พร้อมหรือยัง” เขาเรียกเรลสึ ส่งสายตามองเธอ จากการต่อสู้ที่ผ่านมายูสเลอร์กับเรลสึได้ประสานพลังกันหลายครั้ง เวทมนตร์ของจอมเวทหญิงสร้างเพิ่มพูนพลังโจมตีของเพลงดาบของนักดาบได้ นี่เป็นกระบวนท่าหนึ่งที่เพิ่มขึ้น เพลงดาบประกายแสงสุริยะ เรลสึร่ายเวทเตรียมพร้อม ค่อย ๆ ขยับกายมาข้างหลังยูสเลอร์อย่างที่เคยใช้ท่านี้ นักดาบผนึกลมปราณเตรียมรับพลังเวทอย่างฉับไว ดาบนี้ของเขาต้องพิฆาตให้ได้ ซวบ! เสียงแทงดังขึ้นตามมา ทว่าผู้โดนแทงกลับไม่ใช่ยักษ์หมวกเหล็ก กลับกลายเป็นยูสเลอร์ และคนที่แทงเขาคือ เรลสึ! “อั๊ก! นี่มันอะไรกัน ..เรลสึ! เธอทำอะไร” ยูสเลอร์พยายามถามเรลสึ ที่ตอนนี้ใช้มือดั่งอาวุธมีด แทงยูสเลอร์ทะลุจากข้างหลังโผล่มาข้างหน้า “ฮ่ะ ๆ” เรลสึหัวเราะ “เจ้ายังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าตัวจริงของข้าคือใคร” แน่นอนว่าโดนโจมตีสาหัสขนาดนั้น สมองไม่มีทางคิดออกทันที “ชื่อของข้ามันก็บอกแล้ว” เรลสึพูดต่อ “เรลสึมันก็เป็นชื่อที่เกิดจากการเอาชื่อเจ้ามาเขียนจากหลังมาหน้า ยูสเลอร์ (Usler) กับเรลสึ (Relsu) มันก็คือ ด้านหน้ากับด้านหลังนั่นแหละ ซึ่งถ้าในดินแดนแห่งความฝันนี้ข้าก็คือ ” เรลสึยิ้มยียวน ยังไม่เอ่ยพูดต่อ เธอชักมือออกจากร่างยูสเลอร์ เลือดพุ่งกระจายเป็นสายน่ากลัว จากนั้นเธอก็ใช้มือถลกหนังหน้าตัวเองออก ปรากฎเป็นใบหน้าที่เหมือนยูสเลอร์ไม่ผิดเพี้ยน แล้วค่อยบอกทีละคำว่า “ข้าคือ ความจริงของโลกนี้ไง!” ยูสเลอร์มึนงง ร่างกายเริ่มอ่อนล้ามากขึ้น ผิดจากการโดนโจมตี ทำให้พลังชีวิตของเขาค่อย ๆ หมดลงอย่างช้า ๆ “หลายครั้งที่ความจริงของโลกร่วมต่อสู้กับความฝันของเจ้า ก็อย่างที่ข้าคอยช่วยเหลือเจ้านั่นแหละ แต่ก็มีอีกหลายครั้งที่ความจริงของโลกคอยทำลายเจ้า ความฝันบ้า ๆ อยากครองโลกของเจ้าเช่นนี้ ข้าไม่เอาด้วยหรอก ความจริงยังไงก็คือความจริง อย่ามาฝันเฟื่องไร้สาระเลย” จากนั้นเรลสึหรือความจริงของโลกนี้ก็ปล่อยให้ร่างยูสเลอร์นอนแน่นิ่งกับพื้นไป ยักษ์หมวกเหล็กค่อย ๆ มลายหายไปตาม ดูท่ายูสเลอร์จะไม่รอดแล้ว ความจริงของโลกหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี มองดูร่างของนักดาบ แล้วเดินจากที่นี่ไป อีกด้านหนึ่งอีนิกม่ารับรู้เหตุการณ์ภายในดินแดนแห่งความฝันที่เกิดขึ้นกับยูสเลอร์ เขาส่ายศีรษะอย่างอาลัย บันทึกผลลงในสมุด จากนั้นค่อยพูดขึ้นว่า “นี่คงเป็นจุดจบของพวกชอบพิชิตความฝันโดยไม่สนใจอะไรอย่างยูสเลอร์ อย่างว่าล่ะ ขณะที่เรากำลังตั้งหน้าตั้งตาพิชิตฝัน บางครั้งความจริงก็จ้องจะแทงข้างหลังเราอยู่ก็ได้”                                             .จบ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 55 10:03:41 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 55 19:45:03 จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 19:44:02

ความคิดเห็นที่ 2 ได้กลิ่่นไอของเกมส์ออนไลน์ลอยมาในบรรยากาศ และตบลงด้วยความรุ้สึกที่ว่า ความจริงนั่นล่ะ....น่ากลัวที่สุด จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 07:16:16

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเกมส์ inotia เหมือนกัน อ่านสนุกดีค่ะ สำนวนดี ให้แง่คิดดีด้วย เต็ม 10 ให้ 9 คะ เหมือนมันอีกนิดเดียวตรงตอนจบ อีกนิดเดียวมันก็จะกระแทกเข้าไปถึงใจเลยค่ะ จากคุณ : กันต์นัทธ์ (กันต์นัทธ์) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 09:08:58