ความคิดเห็นที่ 1 ท่ามกลางความสลัว  แสงสีทองของท้องฟ้านอกหน้าต่างทอสว่างขึ้นทีละน้อย  ชาญกวาดมองบรรยากาศสีเทาดำของห้องนอนรอบด้าน  กระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่ยังวางเด่นชัดอยู่ข้างประตู ดุจเวียนว่ายอยู่ในความฝัน  ข้างกายเขายามนี้ว่างเปล่าปราศจากเธอ  และอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า  เธอก็จะจากเขาไปชั่วนิรันดร์ รินรดาประคองขันสีเงินใบใหญ่ตรงมาจากประตูรั้วบ้านด้วยใบหน้าอิ่มเอิบ  พร้อมด้วยเด็กรับใช้คนสนิท  เธอส่งยิ้มมาให้เมื่อเห็นเขา   “วันนี้ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ” รอยยิ้มของหญิงสาวแลสงบ  กลมกลืนไปกับฉากสีเทาของผืนฟ้า “จ้ะ”  เขารับคำเพียงสั้น ๆ  ซ่อนแววตาโศกด้วยการหันไปโบกมือไล่เด็กรับใช้  ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่หล่อนถอยห่างออกไปอย่างรู้ถึงสถานการณ์ “วันนี้รินทำอะไรใส่บาตรจ๊ะ”  เขาเอ่ยถามขึ้น  ขณะเดินเคียงคู่เธอไปยังห้องรับประทานอาหาร “ตุ๋นกระเพาะปลาค่ะ  ชาร์ลจะรับประทานรองท้องซะหน่อยไหมคะ”  เธอถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  แม้จะมิได้สบมองมา  หากเขาก็สัมผัสได้ถึงกระแสความอาลัยจากเธอ “ก็ดีจ้ะ”   หนุ่มใหญ่ทอดมองกิริยาอ่อนช้อยของภรรยา  ที่บรรจงตักอาหารในโถหยอดใส่ถ้วยใบเล็ก  ความรักและอาวรณ์ในหัวใจเอ่อล้น  เป็นความจริงหรือที่เธอยอมตัดใจไปจากเขา “ริน...”  เขาโน้มตัวไปโอบหญิงสาวในดวงใจจากด้านหลัง  และจุมพิตเบา ๆ ที่พวงแก้มของเธอ  “อย่าไปจากผมเลยนะจ๊ะ  ผมจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีคุณ” รินรดาสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง  หวั่นไหวไปกับถ้อยคำของเขา “นะจ๊ะที่รัก  ผมรักคุณมากนะ ถึงชาตินี้เราไม่มีโอกาสจะมีลูกด้วยกัน  ผมก็จะไม่เสียใจเลยที่แต่งงานกับคุณ” ความรักและการแต่งงาน  ความต้องการมีทายาทเป็นโซ่ทองคล้องใจ  ทั้งหมดคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตเธอ รินรดาหมุนตัวกลับมาสบนัยน์ตาคู่เว้าวอนของสามี  คงด้วยฤทธิ์บาปกรรมที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเมินเฉยต่อการตั้งครรภ์ของปรียา  ยอมรับและภาคภูมิใจกับการตัดสินใจเลือกของเขา  ส่งผลให้ต้องผจญกับความเสียใจในความเจ้าชู้ไม่มีสิ้นสุด และการสูญเสียลูกในท้องอย่างมิอาจเรียกคืนมาได้   “รินไม่ได้หายไปจากชีวิตชาร์ลเลยนี่คะ”  ความรักและผูกพันที่มีต่อชาญ  บดบังศีลธรรมครั้งนั้นจนสิ้น  ถึงเวลาแล้วที่เธอจะคืนสติสัมปชัญญะให้กับตัวเอง  “ชาร์ลมีที่อยู่ทางนั้นของรินแล้ว  เรายังมีโอกาสพบกันเสมอ  จนกว่า...” “ไม่... ผมจะไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากคุณ” ชาญโอบร่างภรรยาไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน  จนถึงวันนี้เขายอมรับแล้วว่า คงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้หากปราศจากเธอ ท้องฟ้ายามสายสว่างสดใส  แสงแดดอ่อน ๆ อาบไล้ไปทั่วเนินหญ้ากว้างรอบอาณาบริเวณบ้านของชาญ  แลไพศาลเขียวชอุ่ม  ให้ความรู้สึกปลอดโปร่งสบายตาไม่ต่างไปจากเมื่อเกือบสิบปีก่อน  คราวที่เคยติดตามเขามาถึงบ้านในฐานะคนรัก  นับเป็นอดีตอันเลวร้ายและโง่เขลาตลอดมาของเธอ “นี่คุณ”   สุ้มเสียงตื่นตระหนกทักขึ้นทันทีเมื่อเปิดประตูรถ  “คุณมาที่นี่อีกทำไมกัน  ไหนคุณหนูบอกว่า...”   สายตาของสตรีวัยกลางคนยามจับมองมา  ราวกับเห็นเธอเป็นตัวประหลาด “ดิฉันมาขอพบชาร์ลคะ  ขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรมานัดไว้ล่วงหน้า”  หญิงสาวบอกเสียงเรียบ  ด้วยรู้ตัวดีว่าไม่มีใครในคฤหาสถ์แห่งนี้ต้อนรับการมาเยือนของเธอ “คุณมีธุระอะไร  ฝากบอกดิฉันเอาไว้ได้นะคะ  ช่วงนี้คุณหนู  เอ่อ... คุณชาญไม่สะดวกจะรับแขก” ปรียาสังเกตมองคู่สนทนา  ซึ่งมีอาการหวั่นวิตกผสานอยู่ในความรังเกียจเดียดฉันท์ที่เคยมีมาแต่เดิมของหล่อน  คงต้องมีเหตุบางประการเกิดขึ้นกับชาญในระยะนี้  หากนั่นมิใช่ประเด็นหลักสำหรับเธอ “ถ้าชาร์ลอยู่  ฉันขอพบเพื่อพูดคุยธุระซักครู่เถอะค่ะป้า  คงจะรบกวนเวลาเค้าไม่นาน” สังวาลพิจารณาถ้อยคำและอากัปกิริยาสุภาพของผู้มาเยือนอย่างชั่งใจ  หล่อนรู้จักเธอดี  สาวสวยอดีตคนรักผู้ซึ่งเคยเพียรพยายามผูกมัดชาญ  เธอหายหน้าไปนานหลังการแต่งงานของนายจ้างทั้งคู่  หากทว่าระยะนี้ กลับหวนคืนมาพัวพันกับเขาอีก “พบไม่ได้จริง ๆ ค่ะคุณ”  หญิงสูงวัยยืนยัน   เป็นสถานการณ์ที่ไม่อาจวางใจ  หากจะปล่อยให้เธอหลุดเข้าไปทำลายความสัมพันธ์อันเปราะบางในช่วงเวลานี้   “คุณก็รู้ว่าที่นี่ไม่มีใครต้อนรับคุณ  ทำไมถึงยัง...” “ทำไมพูดจาเสียมารยาทกับคุณปรียาอย่างงั้นล่ะจ๊ะป้าสังวาล”   ชั่วขณะ  คนเป็นเจ้าของบ้านก็ปรากฏกายขึ้น  รินรดาส่งยิ้มให้แขกอย่างอ่อนโยน “สวัสดีค่ะคุณปรียา  ไม่ได้พบกันเสียนานเลย” ปรียานิ่งอึ้งไปชั่วครู่  แม้จะเคยพบกันเพียงแค่ครั้ง  หากหญิงสาวผู้ได้ครองครอบหัวใจของชาญก็ยังคงแลบอบบางเยาว์วัยไม่ต่างไปจากเดิม “สวัสดีค่ะ  คุณริน...”  เธอฝืนใจทักตอบ “คุณปรียาต้องการพบชาร์ลหรือคะ  ชาร์ลอยู่บ้านพอดี  เชิญด้านในเลยค่ะ”  คนเป็นเจ้าของบ้านกล่าวเชื้อเชิญอย่างมีมารยาท  “ป้าสังวาลให้เด็กยกน้ำกับของว่างมาให้แขกด้วยนะคะ” ปรียาโผล่มาได้จังหวะ  ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างเธอกับชาญคงดำเนินมาอย่างต่อเนื่อง  เพียงแต่ตนไม่รู้ความเท่านั้น  วันนี้แล้วสินะที่ชาญจะเลือกทางเดินชีวิตให้กับตนเอง  หญิงสาวแอบคิดเงียบ ๆ ขณะเดินนำผู้มาเยือนเข้าไปภายในบ้าน จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 10:52:16

ความคิดเห็นที่ 2 ตลอดช่วงเวลาเช้า  ชาญปล่อยตัวเองให้จมจ่อมอยู่แต่ภายในห้องรับรองแขก  ท้องฟ้ายามสายแลปลอดโปร่งโล่งสบาย  ผิดกับความว้าวุ่นของจิตใจเขา  แม้จะเพียรครุ่นคิดพิจารณาหาทางออก  หากก็ยังไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเอง   หนุ่มใหญ่สะดุ้งเฮือก  เมื่อเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู  เธออยู่ในชุดเสื้อแขนยาวตัวบางและกระโปรงบานสั้นสีขาวทั้งชุด  ซึ่งแลเรียบง่ายและหลวมโครกผิดแปลกไปจากบุคลิกเดิม  ความรู้สึกตื่นตกใจกดดันหนักหน่วงขึ้น  เมื่อเห็นผู้เป็นภรรยาเดินตามหลังมา “คุณปรียาคะ  เชิญค่ะ”  รินรดากล่าวเชื้อเชิญด้วยเสียงราบเรียบสุภาพ สีหน้าและแววตานิ่งเฉยอย่างยากจะจับความรู้สึก  เธอหันมองมาที่เขา  “คุณปรียามาขอพบชาร์ล  รินออกไปเจอพอดี  เลยอาสาพาเธอเข้ามา” เป็นสถานการณ์เลวร้ายอย่างที่สุด  การเผชิญหน้ากับหญิงสาวสองคนซึ่งมีอิทธิพลต่อจิตใจอย่างรุนแรง  เขาคงเข้าใจผิดไปแล้วว่า  กันต์ธีร์สามารถหยุดยั้งพี่สาว หนุ่มใหญ่ควบคุมสติอารมณ์  ด้วยการละสายตาจากภรรยาและแขกผู้มาเยือน หันมองไปทางเด็กรับใช้ซึ่งตามเข้ามาเสิร์ฟน้ำหวานและของว่าง  ขณะหญิงสาวเจ้าของบ้านยังคงระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างอ่อนโยน “คุณปรียามีธุระกับชาร์ล  เชิญตามสบายนะคะ  จะรับกาแฟหรือชาเพิ่มเติมก็สั่งเด็กได้  ยังไงรินต้องขอตัวก่อน” กิริยาสุภาพอ่อนโยนอย่างมีสมบัติผู้ดีของรินรดา  โบยตีลงบนบาดแผลใจของหญิงสาว  ชาญตัดสินใจถูกต้องแล้วที่เลือกคู่ชีวิตที่ดีงามและคู่ควรกับเขาอย่างเธอ “เดี๋ยวก่อนค่ะคุณริน”  ผู้มาเยือนยับยั้ง  ก่อนคนเป็นเจ้าของบ้านจะทันลุกขึ้น  “ปิ๋มมาวันนี้  มีเรื่องบางอย่างจะขอปรึกษาชาร์ลและคุณรินด้วยค่ะ” รินรดารับคำด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ  เป็นการดีมิใช่น้อย  หากปรียาจะยินยอมให้เธอเป็นบุคคลที่สามในวงสนทนา  หวังว่าชาญคงมิได้เป็นฝ่ายนัดเธอมาเร่งรัดการตัดสินใจ ชั่วขณะนั้นเอง  ผู้มาเยือนเอื้อมมือไปหยิบแผ่นขนมปังกรอบในจานขึ้นมากัดคำเล็ก ๆ ตามด้วยการจิบน้ำหวาน  ความรู้สึกบางประการสะดุดเข้ากลางใจหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบ้าน  แม้เธอจะรับประทานด้วยท่าทางสุภาพก็ตาม ปรียาเช็ดริมฝีปากเล็กน้อย  ก่อนจะหันมองมาทางชายหนุ่มในดวงใจ  หัวใจของเขาเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ แม้ยังสามารถรักษาสีหน้าเอาไว้ได้   “ปิ๋มมาพบชาร์ลวันนี้  มีเรื่องขอความกรุณาจากชาร์ลเรื่องของกันต์ธีร์” หนุ่มใหญ่ผงะ  เมื่อถ้อยคำที่ได้ฟังต่างไปจากคาด “ชาร์ลคงทราบแล้วใช่ไหมคะว่า  เค้าเป็นน้องชายของปิ๋ม” เขารู้สึกสงบลง  เมื่อเธอไม่มีทีท่าจะสอดแทรกเข้ามาเป็นบุคคลที่สามระหว่างเขากับภรรยา  แม้ปรียาจะเป็นหญิงเจ้าสำราญ  หากก็เป็นสุภาพชน  ไม่เคยล่วงล้ำเข้ามาในชีวิตครอบครัวของเขา “ครับ  เห็นเค้าบอกผมอยู่เหมือนกัน”  เขาตอบเสียงนุ่ม   ขณะผู้เป็นภรรยาออกอาการประหลาดใจยิ่งกว่า “จริงเหรอคะ  รินไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อนเลย”   ดูเหมือนว่าชาญยังไม่เคยบอกอะไรภรรยาเกี่ยวกับเรื่องนี้  หญิงสาวเบนสายตามาทางเจ้าของเสียง “ปิ๋มเองก็เพิ่งทราบเช่นกันค่ะว่า  เค้ามาทำงานอยู่กับชาร์ลที่นี่”   ดวงตาของคนพูดหลุบต่ำลงเล็กน้อย  เมื่อหวนนึกเหตุการณ์ในวันนั้น   ...ห้วงเวลาแห่งความเสน่หาสามีของเธอ “กันต์เค้าเป็นลูกคนเล็กของน้าชายปิ๋ม  ครอบครัวของเค้ากับครอบครัวของปิ๋มเป็นญาติสนิทที่ไม่ค่อยได้พบหน้ากัน”  เป็นถ้อยคำสื่อภาษาที่ค่อนข้างจะขัดแย้ง  หญิงสาวรู้สึกลำบากใจที่จะอธิบาย  “คือ... เรื่องมันยาวค่ะคุณริน” “บังเอิญมากเลยนะคะ คุณปรียา”  ผู้เป็นเจ้าของบ้านอยู่ในอาการประหลาดใจไม่สร่าง  “นี่ถ้ารินไม่ได้เป็นคนไปพบเค้าเอง  รินคงคิดว่า ชาร์ล...” วาจาของรินรดาสะดุดเมื่อสบกับดวงตาของสามี  ชาญกับปรียาอาจจะติดต่อกันตลอดมาโดยที่เธอไม่ทราบเรื่อง  น่าแปลกที่เรื่องราวความสัมพันธ์ของคนทั้งสองไม่เกี่ยวข้องกับหนุ่มน้อยผู้นั้น  ความเงียบเข้าครอบคลุมบรรยากาศอยู่หลายอึดใจ “ปิ๋มทราบมาว่า  ชาร์ลเมตตากันต์ธีร์มาก  เพราะนอกจากจะให้งานดี ๆ ทำแล้ว  ยังให้เบิกเงินเดือนล่วงหน้าเพื่อเรียนต่อมหาวิทยาลัยภาคค่ำ”  หญิงสาวสานต่อการสนทนา  ดวงตาคู่สวยหลุบต่ำลงอย่างครุ่นคิด  หลีกเลี่ยงที่จะบอกเล่าถึงความร้าวฉานของสองครอบครัว    “ซึ่งความจริงแล้ว  ควรเป็นความรับผิดชอบของครอบครัวปิ๋มเอง” “ปิ๋มอย่าคิดมากเลยครับ”  ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านกล่าว  “ผมเมตตากันต์ธีร์เพราะผมชื่นชมนิสัยใจคอของเขา  เขาเป็นคนซื่อตรง และมีจิตใจที่บริสุทธิ์  ซึ่งผมคงจะหาคนแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว  ผมประทับใจที่เค้าช่วยชีวิตรินโดยไม่ต้องการผลตอบแทนหรือค่าเสียเวลาอะไรเลย  แค่นี้ไม่มากไปหรอกครับ” “จริงค่ะคุณปรียา”  รินรดาเอื้อมมือข้างหนึ่งไปวางลงบนท่อนแขนอีกฝ่ายอย่างสื่อความหมาย  “กันต์ธีร์เป็นเด็กน่ารัก  ทั้งชาร์ลและรินรักเค้าเหมือนน้องแท้ ๆ ของเรา” สัมผัสนุ่มของฝ่ามือรินรดา  เปี่ยมด้วยความรักและกรุณา  หญิงสาวอดคิดเช่นนั้นไปไม่ได้ “ค่ะ  ปิ๋มเข้าใจว่า  ชาร์ลและคุณรินเอ็นดูกันต์ธีร์  แต่ถึงอย่างไรในระยะยาว  ปิ๋มอยากมีส่วนทำหน้าที่นี้  ก่อนที่ปิ๋มจะ...”   เสียงของหญิงสาวสะดุดเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาของชายหนุ่มเจ้าของหัวใจ  ไม่เข้าใจเจตนาของตนเองเช่นกันว่า  ตั้งใจมาด้วยเรื่องของกันต์ธีร์  หรือต้องการบอกข่าวสำคัญกับเขา   ความรักและความปรารถนาอันตรอมตรมอยู่ในหัวใจตลอดมากำลังจบสิ้นลง  จากนี้ไป จะเหลือเพียงสิ่งเดียวที่ทดแทนความรักที่ชาญควรมีให้  และจะคงอยู่กับเธอตลอดไปตราบนานเท่านาน “คือว่า... ปิ๋มกำลังจะแต่งงานค่ะ  แล้วคงต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดด้วยกันกับสามี” ราวกับมีแรงผลักเบา ๆ ที่ฝ่ามือ  รินรดาชักมือกลับมาอย่างไม่ทันตั้งตัว “อะไร..นะคะ..”  เธอถามเสียงเกร็ง  ชาญมิได้นัดปรียามาในวันนี้อย่างที่คาดหมายไว้  มีบางอย่างที่ทำให้สองเหตุการณ์ประจวบเหมาะกัน ชาญนิ่งอึ้งไปนานด้วยอาการคาดไม่ถึง   ในที่สุด ปรียาก็เลือกทางเดินชีวิตของตนเองโดยไม่มีเขา  เป็นการเหมาะสมหรือไม่หากเขาจะกล่าวแสดงความยินดี “ปิ๋มจึงเป็นห่วงเรื่องของกันต์ธีร์  อยากจะฝากให้ชาร์ลกับคุณรินช่วยดูแลเค้า”  ผู้มาเยือนอธิบายต่อไปเมื่อเห็นว่าทั้งสองยังเงียบ  “ปิ๋มจะขออนุญาตส่งเงินค่าเล่าเรียนของกันต์ธีร์มาให้  ต่อไปถ้าเขาเรียนในระดับสูงขึ้น  อาจต้องใช้เวลากับการเรียนมากขึ้นจนไม่มีเวลาทำงาน  ปิ๋มอยากขอความกรุณาจากชาร์ล  ด้วยการส่งเงินค่าเล่าเรียนและค่าใช้จ่ายส่วนตัวของเขาผ่านมาทางชาร์ล  ชาร์ลจะบอกเค้าว่าเป็นโบนัส หรือเงินเดือนเบิกล่วงหน้ายังไงก็สุดแล้วแต่” เรื่องของกันต์ธีร์ช่วยลดความกดดันในใจให้ผ่อนคลายลง  หนุ่มใหญ่พยายามดึงสมาธิจดจ่ออยู่เพียงประเด็นการสนทนา “ทำไมปิ๋มไม่บอกกันต์ธีร์เองล่ะครับ  ทำไมต้องปิดเค้าด้วย”  เขาถามเสียงนุ่ม ขณะผู้เป็นภรรยามีความเห็นคล้อยตาม “นั่นสิคะ คุณปรียา กันต์เค้าคงดีใจนะคะ  ที่มีพี่สาวเป็นห่วงเป็นใยเค้าถึงขนาดนี้”   ปรียาถอนใจเบา ๆ  หลายครั้งหลายคราที่เพียรพูดเรื่องนี้กับเกรียงศักดิ์  แต่ก็เหมือนจะไร้ประโยชน์  ด้วยปมของอดีตกาลที่รัดแน่นจนยากจะคลายออก “ปิ๋มเคยพูดเรื่องนี้กับพ่อของเค้ามาหลายครั้งแล้ว  แต่เค้าไม่ยอมรับความช่วยเหลืออะไรจากปิ๋มเลย  โดยที่ปิ๋มเองก็ไม่ทราบถึงสาเหตุ  ปิ๋มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างแม่ของปิ๋มกับน้าเกรียงศักดิ์  จนเขาถูกตัดออกจากสมาชิกของครอบครัวแบบนี้  แม่ของปิ๋มยอมส่งเสียเรื่องการศึกษาให้เกียรติก้องเท่านั้น  ส่วนกันต์ธีร์เค้าต้องช่วยเหลือตัวเองอย่างที่เห็น”   คนพูดเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง  ดวงตานุ่มลึกของชาญยามจับมองมา  ก่อความรู้สึกวาบหวามใจจนต้องเบนมองไปที่ภรรยาของเขาแทน   “กันต์ธีร์เค้าเชื่อฟังพ่อ  จึงยอมรับความช่วยเหลือจากปิ๋มแต่ละครั้งผ่านทางพ่อของเขาเท่านั้น  ปิ๋มจึงต้องมาขอ ความกรุณาจากชาร์ลในฐานะนายจ้างของเขาแทน”     ช่างเป็นเรื่องราวสับสนวกวนจนน่าเวียนหัว  หญิงสาวรู้สึกคลื่นเหียนวิงเวียนไปกับถ้อยคำอธิบายของตนเอง  ก่อนที่ทุกสิ่งรอบกายจะมืดมัว “อุ๊ย คุณปรียา  คุณปรียาเป็นอะไรไปคะ”   รินรดาผวา  เมื่อจู่ ๆ สตรีผู้มาเยือนก็ทรุดฮวบลงกับตักของเธอ  ชาญรีบลุกไปช่วยประคองหญิงสาวให้ผละออกจากภรรยา  ด้วยอาการตื่นตกใจไม่แพ้กัน “ปิ๋ม  ปิ๋มเป็นอะไรไปเนี่ย” ปรียาเรียกสติคืนมาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น  ใบหน้าของอดีตชายคนรักและภรรยาของเขาแลหม่นมัว สลับทับซ้อนกันอยู่ “ขอโทษค่ะ  คุณริน.. ปิ๋ม...”  หญิงสาวรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว  แต่ยังพยายามฝืนกายพยุงตัว  “ปิ๋มคงหิวเกินไป... พักนี้ ท้องไม่ค่อยดี” “คุณปรียาหิวจนเป็นลมไปเลยเหรอคะ”   คนเป็นเจ้าของบ้านถามย้ำด้วยน้ำเสียงฉงน  ท่าทางของปรียาไม่มีร่องรอยของความเสแสร้ง  วงหน้าของเธอแลซีดเผือดอย่างน่าใจหาย   “งั้น... คุณปรียารอรินซักครู่นะคะ  รินจะไปอุ่นอะไรในครัวมาให้ทาน”  ว่าแล้ว  ผู้เป็นเจ้าของบ้านก็ผุดลุกออกไป การต้อนรับอย่างให้เกียรติและไมตรีจิตของรินรดา  ก่อความรู้สึกผิดขึ้นในใจ  หญิงสาวฝืนกายประคองตัวเอง  เพื่อให้หลุดพ้นออกจากอ้อมแขนของสามีเธอ “ปิ๋ม...”  เสียงของเขาทำให้สติสัมปชัญญะเลื่อนลอยจมอยู่ในห้วงภวังค์  สุ้มเสียงที่ต่างไปจากการสนทนาเมื่อซักครู่  “คุณจะแต่งงานกับคุณณภัทรใช่ไหม” หญิงสาวซ่อนความรู้สึกด้วยการเหลียวหลังกลับไปเผชิญหน้า  ดวงตานุ่มลึกที่เคยแจ่มใสของชาญ แลหมองหม่นทุกข์ตรมอย่างที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน  ดวงตาคู่เสน่ห์ที่เคยหยุดหัวใจหล่อนเอาไว้ได้ “ค่ะ  ปิ๋มไม่ได้แจกบัตรเชิญนะคะ  เราจัดงานกับเงียบ ๆ แค่ตามประเพณี”  คนพูดขยับสะโพกให้ถอยห่างออกมาอีก  รู้สึกปวดร้าวทุกครายามเข้าใกล้เขา  “ที่ผ่านมา ปิ๋มทำตามที่หัวใจตัวเองเรียกร้องมามาก  คงถึงเวลาแล้วที่ต้องดำเนินชีวิตตามเหตุผลที่ควรจะเป็นเสียที” ณภัทรจะทำหน้าที่เป็นพ่อที่ดีของลูก  ชาญจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้  ลูกคนนี้เป็นสิ่งเดียวที่จะทดแทนความรักและความทรงจำอันหวานชื่นระหว่างเธอกับเขาตลอดกาล “ยินดีด้วยนะ”  เขากล่าวเบา ๆ “ผมขอแสดงความยินดีจากใจจริง”   ณภัทรจะเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับปรียา  ความรักแท้อันบริสุทธิ์ของเขาจะเป็นสิ่งเติมเต็มความรักและความเอาใจใส่ที่เขาควรมีให้เธอตลอดมา “ปิ๋มกำลังจะมีความสุขกับคนที่รักปิ๋มมากที่สุด”  เขากล่าว  สายตาทอดมองผ่านเลยไปข้างหน้า  “ปิ๋มยอมปล่อยวางความเป็นตัวเองได้แล้ว  รินก็เหมือนกัน  คงเหลือแต่ผม...ที่ยังต้องทุกข์ทรมานอยู่ในบ่วงของตัวเองต่อไป” ถ้อยคำคล้ายซ่อนความนัย  เธอไม่เคยเห็นเขาเศร้าเช่นนี้มาก่อน  ชาญเป็นหนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ ร่าเริง เพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติและคุณสมบัติที่ผู้หญิงทุกคนปรารถนา  แม้เขาจะมิได้เป็นผู้ชายคนแรกที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วย  แต่เขาก็เป็นคนแรกที่เธอหลงเสน่ห์จนตกหลุมรัก  ความรักแท้ที่มิอาจทำใจว่าเป็นความสัมพันธ์เพียงชั่วครั้งคราว “ชาร์ลหมายความว่าอะไรคะ”   หนุ่มใหญ่เบนสายตากลับมา “ปิ๋ม  มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมอยากจะบอกคุณมาตั้งนานแล้ว  แต่ก็ไม่ได้พูดเสียที”  เขาเม้มริมฝีปาก  “สมัยที่เราอยู่ด้วยกันที่ออสเตรเลีย  มีอยู่ครั้งหนึ่งคุณเคยถามผมว่า  ถ้าวันหนึ่งเราเกิดมีลูกด้วยกันขึ้นมา  ผมยังยืนยันความตั้งใจเดิมที่จะแต่งงานกับรินอีกไหม” ดุจหนามพิษร้ายจากหนามกุหลาบดำอันทิ่มแทงลงบนบาดแผลใจเดิมให้เจ็บฉกรรจ์ขึ้นมาอีก  ชาญไม่รู้หรอกว่า เธอหวาดหวั่นเพียงใดต่อการถูกปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาจากเขา  จึงเดินทางมาถึงเมืองไทยเพื่อพบกับรินรดา  วาดหวังที่จะขอร้องและขอความเห็นใจจากเธอ  ทว่า ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไรก็ไร้ประโยชน์  รินรดาดุจดวงแก้วอันล้ำค่าของบุพการี  ซึ่งออกโรงปฏิเสธปกป้อง “ที่ผมตอบไปแบบนั้น  ผมไม่รู้จริง ๆ นะว่า  คุณตั้งครรภ์อยู่  ผมไม่รู้อะไรเลยจนกระทั่งเราจากกันไปหลายปี  ผมถึงบังเอิญรู้เรื่องนี้จากเพื่อนของคุณที่ทำงานอยู่ที่นั่น  ผมขอโทษนะปิ๋ม  ผมเสียใจ” ลำคอของหญิงสาวตีบตันจนยากจะอดกลั้นอารมณ์โศกาอาดูรไว้ได้อีก  ปล่อยให้น้ำตาร่วงรินอาบใบหน้า  เธอกำลังย้อนเวลากลับไปแก้ไขความผิดพลาดครั้งใหญ่ของชีวิตคราวนั้น  โดยที่เขาไม่ต้องมีส่วนรับรู้ “ผมไม่ได้ขอให้ปิ๋มยกโทษให้”  เขากล่าวต่อไปอีก  “ผมแค่อยากขอโทษ” “ไม่จำเป็นหรอกค่ะชาร์ล”  หญิงสาวปฏิเสธทั้งน้ำตา  “เพราะไม่ว่าปิ๋มจะบอกชาร์ลว่าเป็นเรื่องสมมติหรือเรื่องจริง  ผลก็คงออกมาไม่ต่างกัน” ชาญนิ่งอึ้งไปในความเห็น  เป็นจริงดังว่า  ความเยาว์วัยของชีวิตในช่วงเวลานั้น  อาจมีผลให้การตัดสินใจของเขาไม่ต่างไปจากเดิม “คุณปรียาคะ”  เสียงเรียกของรินรดาแผ่วเบาลอยมา  ก่อนที่ทั้งสองจะทันตั้งตัว ปรียารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาซับใบหน้าและขอบตา  ขณะคนเป็นสามีลุกพรวดพราดห่างออกไปนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว รินรดากลับมาพร้อมด้วยเด็กรับใช้  ซึ่งถือถาดอาหาร ผ้าเย็น และยาดมในมือ  เธอตรงไปนั่งลงข้างคนป่วย “เป็นยังไงบ้างคะ  ขอโทษนะคะที่มาช้า  พอดีรินเห็นว่าอาหารที่มีอยู่  อาจทำให้คุณปรียาคลื่นไส้มากขึ้น  รินเลยต้มโจ๊กสำเร็จมาให้แทน  พอจะทานได้ไหมคะ” เธอพูดราวกับล่วงรู้ถึงสาเหตุของอาการไม่สบายนั้น  หญิงสาวทำได้เพียงรับชามอาหารจากมือเจ้าของบ้านมา  แล้วตักคำน้อย ๆ เข้าปาก  รสชาติอ่อน ๆ และความอุ่นจัดของโจ๊กช่วยคลายความรู้สึกปั่นป่วนภายในกระเพาะอาหาร   “ขอบคุณนะคะคุณริน”  ใบหน้าของผู้มาเยือนเริ่มมีสีเลือด หลังจากรับประทานไปเพียงไม่กี่คำ  “ปิ๋มรู้สึกดีขึ้นมากเลย” “ทานเสร็จแล้ว  นอนพักผ่อนสักครู่นะคะ จะได้รู้สึกสบายขึ้น  รินให้เด็กจัดห้องไว้ให้แล้ว” ปรียาเงยหน้า  สบมองรอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยไมตรีจิตรของเจ้าของเสียงพูด  ซาบซึ้งระคนความรู้สึกละอายใจ “ไม่เป็นไรคะคุณริน  ปิ๋มตั้งใจจะมาคุยเรื่องของกันต์ธีร์  แต่มาไม่สบายให้คุณรินต้องลำบากแบบนี้  ก็เป็นการรบกวนมากเกินไปแล้ว”  เธอกล่าวจากใจจริง  “ปิ๋มคงต้องขอตัวกลับเสียที” “ผมให้คนช่วยขับรถไปส่งปิ๋มที่บ้านดีกว่านะครับ”   ชาญรีบเสนอขึ้น  ก่อนที่ผู้เป็นภรรยาจะทันทักท้วงแขก รินรดาปรายตามองมาทางสามี “จะดีเหรอคะชาร์ล  คุณปรียายังไม่สบายอยู่เลย”   เขาคงจะอึดอัดกับสถานการณ์เผชิญหน้าเช่นนี้  ปรียาหญิงสาวผู้ซึ่งเคยอยู่เคียงข้างเขา  ชีวิตอีกด้านหนึ่งของชาญที่ไม่มีภรรยาอย่างเธอ “ปิ๋มขอตัวกลับดีกว่าคะคุณริน”  ผู้มาเยือนชิงสรุป  “โทรบอกให้ภัทรแวะมารับได้  อย่าลำบากคนทางนี้เลยค่ะ” หนุ่มใหญ่รีบฉวยโอกาสเร่งรัด “ให้คนของเราไปส่งดีกว่าครับปิ๋ม  เค้าก็ว่าง ๆ กันอยู่”  เขาว่าแล้วลุกพรวดขึ้นกวาดสายตามองไปทั่ว  แล้วหันเดินออกไป  ได้ยินเสียงพึมพำตามหลังมา  “เอ้... วันนี้นายกันต์อยู่บ้านหรือเปล่าเนี่ย” รินรดาละสายตาจากสามีหันมาสังเกตมองอาการของคนป่วย  โจ๊กในมือของปรียาพร่องไปเกือบครึ่งชาม  และดูเหมือนว่าจะไม่สามารถรับประทานต่อได้อีก “อาการคุณปรียาดีขึ้นแน่แล้วหรือคะ  หน้าคุณยังซีดอยู่เลย”  เธอถามพลางหันไปหยิบผ้าเย็นมาช่วยซับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้าผากแขก  “คุณต้องรักษาสุขภาพด้วยการพักผ่อนมาก ๆ นะคะ  อย่าออกไปไหนคนเดียวโดยไม่จำเป็นอีก” ความห่วงใยและเอาใจใส่ต่อคนที่แทบไม่เคยรู้จัก  หรืออีกด้านมุมหนึ่งอาจเป็นศัตรูหัวใจ  ก่อความรู้สึกผิดและละอายแก่ใจกับพฤติกรรมอันเลวร้ายที่ผ่านมาของตน “ทำไมคุณรินต้องทำดีกับปิ๋มขนาดนี้คะ”  โทนเสียงนั้นสั่นเครือ  หญิงสาวเพิ่งตระหนักได้ว่า  ไม่กล้าสบประสานตากับผู้เป็นเจ้าของบ้านนับแต่นาทีแรกที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้  “คุณก็รู้ว่าปิ๋มเป็น... คือปิ๋ม...” ยากนักที่จะเผยสถานะอันดำมืดนั้น  รู้สึกชิงชังกับอดีตของตัวเอง “ปิ๋มเคยทำผิดมามาก”  สุดท้ายก็กล่าวออกไปได้เพียงเท่านั้น รินรดาลดมือข้างที่ถือผ้าเย็นลง  ทอดมองคู่สนทนาด้วยประกายตาที่อ่อนโยนลงกว่าเดิม “เราทุกคนต่างก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดหรอกคะ  รินเองก็เคยคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอด  ว่าเป็นฝ่ายถูก”   ถ้อยคำซ่อนความนัย  สายตาของรินรดาทอดมองไกลออกไปข้างหน้า  ก่อนจะหันกลับมายิ้มเศร้า ๆ “แต่แล้วในที่สุด... ประสบการณ์ชีวิตหลังจากนั้นก็จะบอกเราเองว่า... เราทำถูก  หรือว่าทำผิด” หญิงสาวผู้มาเยือนแอบส่ายหน้า  รินรดามิใช่เป็นฝ่ายผิด  เธอเองต่างหากที่เป็นฝ่ายสุมไฟรักเผาใจของตัวเอง  ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าชาญมีรินรดาเป็นคู่หมั้น  แต่ยังหมายหมาดคิดจะเอาชนะใจเขา “ได้ตัวคนขับรถแล้วคร๊าบ...”  เสียงของชาญดังมาแต่ไกล  ก่อนจะกลับมาพร้อมด้วยชายหนุ่มอ่อนวัยผู้หนึ่ง  “ให้ดิเรกไปนะจ๊ะริน  จะได้ต่อแท๊กซี่ไปทำงานที่ออฟฟิศได้เลย” รินรดาพยักหน้าคล้อยตามสามี  แล้วหันไปทางผู้มาเยือน “คุณปรียาอาการดีขึ้น  จนพอจะนั่งรถไหวหรือยังคะ”  เธอถามพลางจะช่วยประคอง  ขณะอีกฝ่ายพยายามพยุงตัวเอง “ค่ะ โจ๊กของคุณรินทำให้ปิ๋มแข็งแรงขึ้นมาก”  หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มที่แจ่มใสขึ้น  ทอดมองคู่สนทนาอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก  “ขอบคุณนะคะคุณริน  ปิ๋มจะไม่ลืมวันนี้เลย” ปรียาก้าวตามชายหนุ่มผิวเข้มไปที่รถของเธอ  โดยมีสองสามีภรรยาเดินตามไปส่งที่ประตู   หญิงสาวหันมาส่งยิ้มให้ทั้งคู่เป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนจะก้าวผ่านประตูรถที่เปิดรออยู่เข้าไป รถยนต์คันงามของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญเคลื่อนตัวช้า ๆ ผ่านสวนกว้างจนพ้นประตูรั้วออกไป  ท่ามกลางสายตาอีกนับสิบคู่ที่คอยเฝ้าสังเกตการณ์ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 10:56:36

ความคิดเห็นที่ 3 ชาญขมวดคิ้วมุ่น  เพ่งสายตามองบรรดาคนรับใช้ที่ต่างพากันมายืนออส่งแขก  จนหลายคนเริ่มรู้ตัวทยอยกลับเข้าทำงาน  ขณะผู้เป็นภรรยาตรงกลับเข้าบ้านอย่างไม่ใส่ใจ การแต่งงานของปรียาอาจช่วยให้สถานการณ์ระหว่างเขากับเธอเปลี่ยนไป  หนุ่มใหญ่คาดหวังอย่างคิดเข้าข้างตัวเอง “ผมดีใจกับเค้าจริง ๆ”  เขาเริ่มพลางเร่งสาวเท้าก้าวตามเธอ  “ในที่สุด ปิ๋มก็ตัดสินใจแต่งงานกับคุณณภัทรได้เสียที” หญิงสาวชะงักเท้าเล็กน้อย ก่อนจะหันมาส่งยิ้ม “ค่ะ  รินก็รู้สึกยินดีกับคุณปรียาด้วย  ที่ได้แต่งงานกับคนที่รักเธอ  และจะซื่อสัตย์ต่อเธอคนเดียว”   เธอเน้นเสียงท้ายประโยคราวกับต้องการประชดประชัน   ชาญถึงกับนิ่งอึ้ง “ชาร์ลรู้หรือเปล่าคะว่า  คุณปรียากำลังตั้งครรภ์” จู่ ๆ เธอก็ถามคำถามนั้นขึ้น  ความหมายโดยนัยของถ้อยคำที่หยุดโลกทั้งใบของเขาเอาไว้   เพียงชั่วครู่  หนุ่มใหญ่ก็ปรับอารมณ์ได้  ยิ้มกว้างออกมาอีก “อะไรกันจ๊ะริน”    เธอคงคาดการณ์ไปด้วยความหึงหวงเขา  “เค้าบอกคุณแบบนั้นเหรอ” “คุณปรียาไม่ได้พูดอะไรหรอกค่ะ  แต่อาการของเธอมันบอกแบบนั้น” เธอตอบเหมือนไม่ใส่ใจ  แล้วเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม “คิดมากไปแล้วมั้งจ๊ะ”  เขาตามเข้าไปนั่งลงเคียงข้าง  ป้อนความหวานด้วยการสวมกอดและกระซิบที่ข้างหู  “เค้าแค่ไม่สบาย ไม่ได้แปลว่าต้องท้องซักหน่อย  เราอย่าไปสงสัยเรื่องของเค้าเลยนะ” รินรดามองสบตาสามี  ดวงตากรุ่มกริ่มที่ครั้งหนึ่งเคยครอบครองหัวใจเธอ  คงถึงเวลาแล้วที่ต้องดับไฟรักอันแผดเผาดวงใจมาแสนนาน  ชาญกำลังจะมีสิทธิเลือกหนทางเดินชีวิตของตน “รินไม่ได้สงสัยหรอกค่ะ  แต่มั่นใจว่าเธอกำลังแพ้ท้อง  ชาร์ลลืมไปแล้วเหรอคะว่า  รินเคยผ่านการตั้งท้องมาหลายครั้งแล้ว” ท้ายประโยคของเธอฟังดูเศร้าสลด  ประสบการณ์ชีวิตอันบีบคั้นหัวใจให้จำต้องยอมพ่ายแพ้  หนี้ชีวิตของลูกที่เธอต้องชดใช้ ชาญโอบกระชับร่างของภรรยาไว้อย่างหวงแหน  มิใช่ความผิดของเธอเลยที่มิอาจมีทายาทให้เขา   “แต่รินสงสัยอยู่อย่างเดียวค่ะชาร์ล”  เธอกระซิบ  พลางบิดกายคลายวงแขนของเขาออก  สายตาที่สบมองมาคล้ายกำลังตั้งคำถาม  “รินแค่สงสัยว่า  คุณปรียาตั้งครรภ์กับคนที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วยหรือเปล่า” น้ำเสียงของรินรดาเปี่ยมไปด้วยพลังอย่างน่ากลัว  ชั่วขณะ เขารู้สึกหวาดหวั่นกับคำถามอันเย็นยะเยือกนั้น ........................................................... 37…ดุจสายลมร้อนรุ่มและเหน็บหนาว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12648731/W12648731.html แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 55 15:47:37 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 10:57:47

ความคิดเห็นที่ 4 มีแต่คนอ่านบอกว่า  อ่านนิยายของเราแล้วเดาไม่ถูกทาง แต่คนเขียนกลับคิดว่า  เนื้อหาของนิยายแทบทุกเรื่องที่เขียนมา เหมือนกับชีวิตจริง ๆ ของคนเรานี่แหละค่ะ เพียงแต่ว่า เป็นธรรมดาที่คนเราจะวาดฝันให้สวยงามเกินจริง   ทำให้นิยายส่วนใหญ่จึงเป็นลักษณะขายฝัน   แต่ของวังวนแปลกหน่อย คือเป็นลักษณะขายความจริง แฮะ ๆ (จะว่าไป คนดีอย่าง ณภัทร ก็คงไม่มีอยู่จริง) คุณ มิสพรหล้า นั่นสิคะ  ช่วงท้ายเรื่อง กันต์ธีร์ต้องเครียดหนักอีกว่า ทำไมปรียาจึงยกบ้านหลังนั้นให้  ตอกย้ำความผิดที่เขาเคยกระทำ ในเมื่อมีบ้านให้เห็นอยู่ตำตา  แล้วนริศราจะยอมคืนดีกับเขาได้อย่างไร เฮ้อ... คิดแล้วคนเขียนก็กลุ้มใจแทนเขา ส่วนปรียา ณภัทร และชาร์ล (และรินรดาอีกคน) จะเป็นอย่างไรต่อไป คงต้องติดตามค่ะ คุณ GTW รินรดาถือเป็นกุลสตรีผู้งดงามที่สุดสำหรับเรื่องนี้ ไม่แปลกหรอกค่ะที่อาจารย์ชอบเธอ โดยเฉพาะตอนที่โพสอยู่นี้ อาจารย์คงชอบเธอเป็นทวีคูณ ขณะที่ชาญถือเป็นวายร้ายสำหรับผู้หญิง ผู้อ่านทั้งหญิงและชายก็ไม่มีใครชอบเขา ส่วนปรียาก็ถือเป็นตัวแปลกของเรื่อง ทำอะไรแปลก ๆ ตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนจบ ขอบคุณกำลังใจจากคุณ  Mnemosyne แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 55 13:36:17 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 11:05:00

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านต่อวันพฤหัสจ้ะ :) ว่าแต่ว่าตอนนี้ นุ่นคิดอะไรอยู่กันน้าาา.... จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 14:44:19

ความคิดเห็นที่ 6 จะยังไงต่อกันดีล่ะเนี่ย >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 21:23:42

ความคิดเห็นที่ 7 อั้ยหยา......ถ้าเกิด รินและชาร์ลรู้เรื่องของปิ๋มเข้าจะเป็นยังไงเนี่ยยยย   กว่าจะถึงวันพฤหัสบดี ฮือๆๆๆๆ ใจขาดๆๆๆ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 22:39:16

ความคิดเห็นที่ 8 ปรียาก็ยังทำอะไรที่นอกเหนือความคาดหมาย แต่ไม่ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป มีแผนอะไรหรือไม่ ผมรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาเสียแล้ว อะไรที่อยู่รอบๆเธอมันเคว้งคว้างไปหมด ริน ช่วงหลัง รับบทตัวเอกของเรื่อง อย่างไม่ต้องมีอะไรสงสัย และเป็นผู้หญิงที่ชอบที่สุดในเรื่องเช่นเดิม และต่อๆไป... ชาร์ลผู้เคยมั่นใจกับความเพียบพร้อมของตนเอง เริ่มสั่นไหวเมื่อรู้สึกว่า ความรักและคนรัก ไม่ใช่ลูกไก่ในกำมืออย่างที่เคยคิด ตัวละครอื่นๆ ระยะนี้อยู่นอกระยะโฟกัสไปก่อน จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 07:05:38

ความคิดเห็นที่ 9 ณภัทรดีที่สุดเลยค่ะ ในที่สุดก็ได้ใจหญิงที่ตนรักมาครอง (ถึงตอนนี้ยังไม่ได้ ก็จะได้แน่) คนอ่านชอบมากกกกกก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 15:15:34