ภูตคราม บทที่ 14 คำเตือนของมฤต
|
|
ภูตครามบทต้น http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever&month=26-04-2012&group=22&gblog=1
บทที่ 13 เหตุร้าย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12607409/W12607409.html
บทที่ 14 คำเตือนของมฤต ทรวงอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกว่าผู้ที่นอนอยู่บนเตียงกำลังหลับสนิท ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางดูขาวซีดผิดไปจากที่เห็นจนชินตา พิมมาดามองนิลเนตรด้วยความเป็นห่วงพลางแตะแขนเพื่อนอย่างแผ่วเบา
นิล
น้ำตาที่เพิ่งแห้งไหลพรากลงมาอีกครั้ง หญิงสาวย้อนคิดถึงเหตุการณ์อันน่าระทึก ภาพที่เพื่อนยอมรับเคราะห์เพียงลำพังด้วยการผลักเธอไปให้พ้นทางทำให้เธอรู้สึกเศร้าจนสุดทน หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าคงจะดีกว่านี้ถ้าคนที่นอนอยู่บนเตียงคือตัวเธอ
เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้พิมมาดาเกือบจะเปล่งเสียงร่ำไห้แต่ความที่กลัวว่าเพื่อนจะตื่นขึ้นมาเห็นเธอจึงรีบออกไปยืนที่ระเบียง เมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้วหญิงสาวจึงเริ่มทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและนึกขึ้นได้ว่าหากไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือจากภูธรา บางทีนิลเนตรอาจจะไม่ได้แค่เจ็บหนัก และคมกริชคงจะลงมาเล่นงานเธออีกคน
ทั้งที่เขามาช่วย แต่เรากลับไปพาลใส่
หญิงสาวพึมพำอย่างสำนึกผิด เป็นจังหวะเดียวกับที่กลิ่นดอกไม้ยามราตรีรวยรินมากระทบจมูก หัวใจของพิมมาดาเต้นแรงขึ้นด้วยความดีใจ เธอหันมองไปรอบตัวพร้อมกับเอ่ยเรียก
ภูธรา
ไม่มีแม้เสียงหรือเงาตอบรับ หญิงสาวจึงนึกขึ้นได้ว่าเธอสั่งห้ามเขาเข้าใกล้ เป็นครั้งแรกที่พิมมาดารู้สึกว่าตัวเองทำความผิดมหันต์ ความเศร้าหวนกลับเข้ามาเกาะกุมหัวใจของเธออีกครั้ง หญิงสาวจึงได้แต่ทอดสายตามองแสงไฟตามอาคารที่ส่องกะพริบวิบวับด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินกลับเข้าด้านในอย่างเงื่องหงอย แม้นิลเนตรจะนอนอยู่บนเตียงแต่ความเงียบภายในห้องทำให้หญิงสาวรู้สึกโหวงเหวงราวกับอยู่ตัวคนเดียวในโลก สิ่งที่สร้างความเหงาให้กับเธอมากที่สุดก็คือ การอยู่อย่างปราศจากภูธรา
ถ้าเธอได้ยินเสียงฉันก็ขอให้รีบมาหา
พิมมาดาพูดเสียงแผ่วแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ด้วยความสำนึกผิดที่ระบายอารมณ์หงุดหงิดใส่ภูธราและภาวนาให้เขามาปลอบใจเธอเหมือนดั่งที่เคยทำ
ความคิดคำนึงอันแรงกล้าของหญิงสาวล่องลอยไปตามสายลมผ่านเทือกเขาลำเนาไพรไปจนถึงใจกลางของผืนป่า เสียงกระซิบเพรียกหาทำให้ภูธราต้องหันหน้าไปยังทิศทางอันเป็นที่มาของกระแสลม หัวใจของภูตหนุ่มเฝ้าพะวงถึงแต่นางอันเป็นที่รัก
พิม
เอ่ยออกมาเพียงเท่านั้นก็ต้องหยุดเมื่อมีเสียงแหลมเล็กคล้ายกับเสียงร้องของเหยี่ยวดังขึ้น ภูธราจึงเลื่อนกายตามเหล่าภูตครามที่กำลังไปรวมตัวกันที่ลานโล่งหน้าต้นไม้ใหญ่ ณ ที่นั้นวิษธรกำลังยืนอย่างสง่าอยู่บนขอนไม้ท่ามกลางแสงจันทร์ รัศมีของความเป็นผู้นำเปล่งประกายเจิดจรัสจนไม่มีภูตตนใดกล้ามอง
ที่ข้าเรียกพวกเจ้าให้มารวมตัวกันในวันนี้ก็เพราะมีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้ทราบ
วิษธรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงก้องกังวานและกวาดมองบริวารที่ยืนรายล้อมโดยรอบด้วยดวงตาคมปลาบดุดัน
ดังเช่นที่ชาวภูตครามถือปฏิบัติ เมื่อถึงช่วงสิ้นสุดอายุขัยของหัวหน้าก็ต้องมีการคัดเลือกผู้นำคนใหม่ สามฤดูกาลที่ผ่านมาข้าได้เฝ้าดูพวกเจ้ามาโดยตลอดและตกลงใจแล้วว่าผู้ที่เหมาะสมกับตำแหน่งหัวหน้ามากที่สุดก็คือมฤต
ภูตครามผู้มีเรือนกายสูงใหญ่ไม่แพ้ภูธราก้าวไปหยุดยืนตรงหน้า วิษธรวางมือลงบนบ่าของเขาและกล่าวอะไรบางอย่างออกมา มฤตผงกศีรษะรับอย่างเคร่งขรึมและโค้งคำนับให้กับหัวหน้าอย่างนอบน้อม เมื่อเขายืดตัวขึ้นวิษธรจึงกางแขนทั้งสองข้างออกพร้อมกับกล่าว
ข้าขอมอบจิตวิญญาณและพลังชีวิตรวมทั้งความรู้ที่สั่งสมมาทั้งหมดให้กับหัวหน้าคนใหม่ จงรับและปกป้องผืนป่าแห่งนี้ให้เป็นที่อยู่อาศัยอันแสนสงบของชาวภูตคราม
กล่าวจบร่างของวิษธรก็เปล่งแสงเรืองรองออกมา พริบตามันก็แตกกระจายออกเป็นลูกไฟดวงน้อยคล้ายหิ่งห้อยล่องลอยรอบตัวของมฤต เมื่อภูตหนุ่มผายมือทั้งสองข้างออก ไฟทั้งหมดก็ซึมผ่านเข้าไปในร่าง ไม่กี่อึดใจกายของมฤตก็บังเกิดแสงเป็นประกายเจิดจรัสเช่นเดียวกับวิษธร เหล่าภูตครามทุกตนไม่เว้นแม้ภูธราต่างพร้อมใจกันเปล่งเสียงที่มนุษย์คนใดได้ยินแล้วจะต้องเกิดอาการขวัญผวา กระแสลมเย็นยะเยือกพัดกรรโชกผ่านผืนป่าอย่างรุนแรงจนแทบจะถอนรากให้หลุดออกจากดิน สัตว์ป่าน้อยใหญ่ที่เคยออกหากินยามราตรีต่างพากันหลบเร้นกายอยู่ในรัง จนเมื่อกลุ่มเมฆเคลื่อนมาบังแสงจันทร์ เสียงเพลงของภูตครามจึงยุติลง
บัดนี้ข้าคือหัวหน้าคนใหม่ของภูตคราม มฤตกล่าวด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจดวงตาคมกริบไล่มองภูตครามไปทีละคนเราจะดำเนินชีวิตไปตามวิถีของภูตคราม กฏของป่าคือสิ่งที่พวกเจ้าทุกตนต้องพึงปฏิบัติ ผู้ใดบังอาจล่วงละเมิด จะต้องได้รับโทษเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือความตาย
เสียงซู่ซ่าจากต้นไม้ขนาดยักษ์ที่ยืนต้นอยู่ด้านหลังดังขานรับคำกล่าวของมฤต ภูตครามทุกคนต่างพร้อมใจกันค้อมศีรษะลง เมื่อเห็นว่าคำกล่าวของตนเป็นที่ยอมรับแล้วมฤตจึงพยักหน้าอย่างแช่มช้า
เมื่อเข้าใจดีแล้วก็ขอให้พวกเจ้าแยกย้ายกันไปได้
ร่างของภูตครามทุกตนเคลื่อนถอยออกจากลานโล่งและหายวูบไปตามต้นไม้ ภูธราเองก็เช่นเดียวกัน เมื่อเห็นว่าพิธีมอบสิ้นสุดลงเขาก็คิดที่จะกลับไปหาพิมมาดา แต่ก่อนที่จะได้ทันเลื่อนกาย มฤตก็เอ่ยเรียก
ภูธรา
ภูตหนุ่มหยุดชะงักและหันไปมองด้วยความสงสัย อีกฝ่ายจึงก้าวเข้ามาหาพร้อมกับถาม
เจ้าคิดจะกลับไปที่นั่นอีกหรือ
ภูธราผงกศีรษะเป็นการตอบ มฤตจึงถอนใจออกมาอย่างยอมจำนน
หากเป็นเมื่อก่อนข้าคงทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางไม่ให้เจ้ากระทำเช่นนั้น แต่บัดนี้ดวงจิตของท่านวิษธรที่สถิตย์อยู่ในตัวของข้าได้บอกเล่าเรื่องราวบางอย่าง
เขามองหน้าอีกฝ่ายที่ยืนขมวดคิ้ว
ถูกต้อง ข้าได้รับรู้ถึงเรื่องราวของความรัก แม้จะไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่คิดจะห้ามเจ้าอีกต่อไป
งั้นเจ้ารั้งข้าด้วยเรื่องอะไร
ภูธราถาม มฤตจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าแน่ใจแล้วหรือที่อยากจะมีร่างเนื้อแบบมนุษย์และใช้ชีวิตร่วมกับหญิงสาวนางนั้น
มันเป็นความตั้งใจของข้า แม้จะแทบไม่มีหนทางเลยก็ตาม
ภูธราตอบเสียงหนัก มฤตจึงยืนนิ่งเพราะรู้นิสัยของอีกฝ่ายดีกว่าเป็นผู้ที่มีความมุ่งมั่นมากกว่าภูตตนใด สุดท้ายเขาจึงกล่าว
ท่านวิษธรมีบางอย่างที่อยากจะบอกเจ้า เขาเว้นระยะคำพูดไปเล็กน้อยและกล่าวต่อ ต้นไม้คือผู้ให้ ภูตครามเองก็เช่นเดียวกัน จงคิดดูให้ดีแล้วเจ้าจะเข้าใจความหมายนี้เอง
มฤตมองภูธราที่กำลังยืนนิ่วหน้าอย่างใช้ความคิด
ตัวข้าเองแม้จะไม่เข้าใจในความรัก แต่อยากจะพูดประโยคหนึ่งให้เจ้าฟัง มันอาจจะแปลกสำหรับชนภูตครามแต่คงไม่ใช่เรื่องประหลาดนักสำหรับเจ้าในเวลานี้
เขามองอีกฝ่ายแน่วนิ่งและกล่าวเน้นทีละคำ
รักแท้เท่านั้นที่สามารถสร้างปาฏิหารย์
มือของมฤตวางลงบนไหล่ภูธรา
จงกลับไปหานาง และทำความต้องการของเจ้าให้กลายเป็นจริง
กล่าวจบร่างของมฤตก็เคลื่อนถอยออกห่าง เขาส่งยิ้มให้กับภูธราพร้อมกับคำพูดสุดท้ายก่อนที่จะเลือนหายไป
ลาก่อน
*/*/*/*
มาคุยกันเลยค่า ^0^/ คมกริชถูกพิพากษาเร็วไปหน่อย เอ หรือว่าเราซาดิสต์
จากคุณ : ขุนเขา (ขุนเขาแมกไม้)
- หุ หุ ไม่หรอกค่ะ ความจริงมูนนี่อยากจะให้เขาตายทรมานกว่านี้ แต่ติดที่ว่ามันเป็นนิยายรักเลยเมตตาให้ดับคาที่ไปเลย
เรื่องนี้มีสองบรรยากาศในเรื่องเดียวกัน (คนอ่านได้กำไรนะ..) คือส่วนที่ไม่มีภูมิครามมาเกี่ยว (แบบตรงๆ) กับส่วนที่มีภูติครามมาเกี่ยว (แบบตรงๆ)
จากคุณ : GTW
- คงจะเพราะภูธราไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ ถ้าการกระทำทั้งหลายเหล่านั้นไม่มีผลกับพิมมาดา แต่เอ...หรือว่าภูตของเราไร้เดียงสาหว่า = =
สนุกมากกกก จะติดตามจบจนเลยค่าา ;)
จากคุณ : Cookies 'n Cream Frappe
- ขอบคุณมากค่า แต่มีแววว่าจะลงบทหน้าได้เป็นตอนสุดท้ายเท่านั้น ตามสัญญากับทางสนพ.T.T
ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามผลงานของมูนนี่นะคะ ยังไงมูนนี่ขอฝากนิยายที่กำลังจะวางจำหน่ายเร็วๆนี้ นั่นคือเรื่องความทรงจำในผืนทราย ด้วยค่ะ รับรองว่าเนื้อหาอัดแน่น เต็มไปด้วยคุณภาพและพระเอกหล่อล่ำบาดใจ ^____^
จากคุณ |
:
Moony_Lupin
|
เขียนเมื่อ |
:
11 ก.ย. 55 12:40:29
|
|
|
|