ย้อนเวลา มาหารัก

ค่ำคืนหนึ่ง
ชายหนุ่มกำลังฉลองกับความสำเร็จจากการแสดงโชว์ละครเวทีสุดอลังการที่เขาทุ่มเท กำกับ และ ฝึกซ้อมนักแสดงมาตลอดทั้งปี  พร้อมกับข่าวดีที่โชว์ของเขาจะได้รับเลือกไปเฉิดฉายบนเวทีระดับ บอร์ดเวย์  

ทุกๆ อิริยาบถของชายหนุ่ม  อยู่ภายใต้นัยน์ตาของหญิงชราวัยแปดสิบกว่าปี ท่าทางภูมิฐาน แต่งตัวมีระดับ ซึ่งนั่งชมการแสดงอันเป็นผลงานกำกับของเขาอย่างชื่นชม  

หญิงชราลุกขึ้นยืนและย่างก้าวเดินไปหาเขา อย่างเชื่องช้า  ผู้คนรายล้อมที่เธอเดินผ่าน ต่างหยุดนิ่ง จ้องมองด้วยความเงียบงัน
มืออันสั่นเทา เอื้อมออกไปแตะไหล่ของชายหนุ่ม...
ชายหนุ่มหันมามอง ใบหน้าแสดงออกถึงแปลกใจ  หญิงชราได้หยิบยื่นสิ่งของบางอย่างใส่มือให้ชายหนุ่ม พร้อมกับคำพูดประหนึ่งที่เหมือนจะคุ้นเคยกันมานาน  

“แล้วเธอต้องกลับมาหาฉันนะ”

กล่าวจบ เธอก็เดินจากไป ทิ้งความฉงนไว้บนแววตาของชายหนุ่ม และ แขกเหรื่อผู้ซึ่งมาร่วมงาน

“นั่นใครค่ะ โจ”  เพื่อนสาวถามชายหนุ่มด้วยความอยากรู้อยากเห็น  

“ผมจำได้ว่า ไม่เคยพบ คุณยายคนนี้มาก่อนเลย” พูดพลางมองดูสิ่งที่หญิงชรายื่นให้  มันคือ นาฬิกา ที่มีสร้อยประดับสีทอง ดูเป็นของเก่าแก่และล้ำค่ามาก
..................................

5 ปีต่อมา

ค่ำวันหนึ่งอันเป็นวันที่อากาศ อึมครึม  เมฆฝนเกาะตัวดำทะมึนมืดมิด  ประหนึ่ง อุ้งมือของปีศาจร้ายที่พยายามเขมือบเมืองทั้งเมือง  เสียงฟ้าร้องคำราม โครมคราม เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า อีกไม่กี่อึดใจ  ฝนห่าใหญ่กำลังกระหน่ำลงมา
ลมกระโชกแรงเป็นระยะ  

“โจ” ชายหนุ่มนั่งเขียนบทละครเวทีเรื่องใหม่ของเขา อย่างเคร่งเครียด  

“เปรี้ยง” เสียงฟ้าร้องฟ้าฝ่า พร้อมประกายแล๊บ สาดหน้าชายหนุ่ม

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วนะ” ชายหนุ่มรำพึงในใจ พลางเอื้อมมือไปหยิบสร้อยนาฬิกา  ที่เคยได้รับมาจาก หญิงชราแปลกหน้าคนนั้น

“00.35 น.” นาฬิกาบ่งบอกเวลา  “เที่ยงคืนครึ่งแล้วหรือนี่ ถึงว่า รู้สึกง่วงนอนมากๆ สมองเราเองก็เริ่มตันเสียแล้ว    คิดพร็อตเรื่องต่อไปไม่ได้  นี่คงเป็นอุปสรรคสำคัญของนักเขียนสินะ”  ชายหนุ่มครุ่นคิด  พลางเพ็งพินิจมองเรือนนาฬิกาสีทองเงางามที่เขาได้ดูแลรักษา และเก็บไว้กับตัวเองเสมอมา  

“ห้าปีแล้วสินะ ตั้งแต่คุณยายคนนั้น ให้นาฬิกาเรือนนี้กับเรามา  คุณยายเป็นใครกันนะ  แล้วทำไมถึงพูดกับเราว่า “เธอต้องกลับมาหาฉันนะ” เหมือนกับคุ้นเคยกันมาแสนนาน  น่าแปลกใจจริงๆ  เราไม่เคยรู้จัก คุณยายคนนี้มาก่อนเลย” ชายหนุ่มยังคงเก็บความสงสัยไว้ในใจตลอดเวลา ห้าปีที่ผ่านมา

“รีบเข้านอนดีกว่า พรุ่งนี้ ต้องไปเซ็ตงานละครที่เชียงใหม่แต่เข้า”
........................

10:00 AM
ชายหนุ่มมาถึงท่าอากาศยานเชียงใหม่  ตามกำหนดการนัดหมาย  เขาหันมองหาทีมงานที่ได้นัดแนะกันไว้ว่าจะมารับไปพักที่โรงแรมที่ได้จัดเตรียมไว้  
“คุณโจใช่มั้ยครับ!” เสียงเรียกทักเขามาจากทางอีกฟากหนึ่ง  เขาหันไปมองตามเสียง เป็นชายวัยกลางคนวัย 60 กว่าปี ที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่ก็ให้ความรู้สึกเหมือนคุ้นเคยอย่างประหลาด  
“ผม ชื่อ อำพลครับ เรียก ลุงพลก็ได้ครับ  ผมเป็นเจ้าหน้าที่ของโรงแรม ซึ่งทางทีมงานของคุณได้ส่งให้ผมมารับคุณไปที่โรงแรมของเรา ที่อยู่ใกล้ๆ กับโรงละครที่จะทำงานน่ะครับ”  ชายวัยกลางคนแนะนำตัว
“ว่าแต่ เราเคยพบกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ”  ลุงพลเอ่ยทัก ซึ่งตรงกับความรู้สึกของชายหนุ่มอย่างประหลาด  “แต่คงไม่สินะ  คิดย้อนหลังกลับไป  คงเป็นไปไม่ได้ ว่าผมจะเคยพบคุณมาก่อน  เป็นความทรงจำเมื่อครั้งยังเด็ก  คุณเหมือน “เขา” มาก”  ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆ “ ผมคงหน้าโหลมั้งครับลุง ฮ่ะๆๆ”  


การ่าโฮเตล  เป็นโรงแรมระดับ ห้าดาว ของเมืองเชียงใหม่ ข้างๆ มีโรงละครเวที เก่าแก่ งดงาม และมีขนาดใหญ่ที่สุดของประเทศตั้งตระหง่านอยู่อย่างสง่างาม  โรงแรมแห่งนี้ เป็นที่พักอาศัยของนักแสดงที่มาทำงานในโรงละครแห่งนี้เสมอมา ตลอดเวลากว่า ร้อยปี
ชายหนุ่ม เดินทางมาถึงโรงแรมแห่งนี้ ก็ให้รู้สึกถึง กลิ่นของบรรยากาศที่คุ้นเคย ตั้งแต่จำได้ ชายหนุ่มก็ไม่เคยมาที่โรงแรมแห่งนี้เลย  นี่เป็นครั้งแรก  หลังจากเช็คอินเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้ว สายตาของชายหนุ่มก็ไปสะดุดกับภาพถ่ายเก่าแก่ของหญิงสาวผู้หนึ่ง ที่ติดตั้งอยู่ด้านหลังของเคาท์เตอร์ต้อนรับ เธอช่างงดงามยิ่งนัก  และที่น่าแปลกยิ่งกว่านั้น  เธอมีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล  เขาจึงถามลุงพลถึงหญิงสาวผู้นี้

“ลุงพลครับ  ผู้หญิงในภาพนี้เป็นใครครับ”  
“อ๋อ  เธอคือนักแสดงละครเวทีชื่อดังในอดีตนะครับ  สมัยผมเด็กๆ เธอเคยมาพักที่นี่ และได้ทำงานแสดงละครเวทีข้างๆ นี่แหละครับ  สมัยนั้น เธอ “Hot” มากๆ เลยครับ การแสดงของเธอ สะกดผู้ชมทุกครั้ง  เธอเป็นคนใจดีมากๆ  แต่หลังจากการแสดงละครเวทีรอบสุดท้ายเสร็จสิ้นไป เธอก็เดินทางไปแสดงต่อที่อื่น และไม่ได้ข่าวเธออีกเลยครับ อ้อ...แต่ก็มีข่าวลือว่า  หลังการแสดงที่นี่จบลง เธอได้ถอนตัวจากการแสดงทุกเวที และปลีกตัวออกจากแวดวงการแสดงโดยสิ้นเชิง  น่าเสียดายนะครับ เธอเป็นนักแสดงที่มีพรสวรรค์และงดงามมาก  ใครๆ ก็กล่าวขวัญถึงเธอ” ลุงพลเล่าอธิบายจากความทรงจำของวัยเด็ก  

หากเธอยังมีชีวิตอยู่เธอคงจะอายุราว แปดสิบถึงเก้าสิบปีแล้วสินะ  ชายหนุ่มคิด  ก่อนจะเข้าห้องพักที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ ชายหนุ่มก็ไม่พลาดที่จะหันไปมองรูปภาพของหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง  ในรูปถ่าย มีสร้อยนาฬิกาที่คอของเธอด้วย

“ใช่อันเดียวกันกับที่อยู่กับเราหรือเปล่านะ”
................................

แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 55 18:04:46

จากคุณ	: private_execution
เขียนเมื่อ	: 11 ก.ย. 55 18:01:10