เรื่องสั้นๆ อ่านเล่นๆ : คนที่สิบเอ็ด
|
 |
เรื่องสั้นๆ อ่านเล่นๆ : คนที่สิบเอ็ด
เรื่องที่กำลังจะเล่าต่อไปนี้เกิดขึ้นกว่ายี่สิบปีมาแล้ว ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า
ในปีนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมและบรรดาเพื่อนๆ ได้เข้าค่ายลูกเสือสามัญที่ทางโรงเรียนจัดให้มีการค้างแรมที่โรงเรียนเป็นระยะเวลาสองวันหนึ่งคืน
พวกเราตื่นตาตื่นใจกับกิจกรรมต่างๆ ที่ทางโรงเรียนสรรหามาให้ทำกัน ตั้งแต่การเดินทางไกล (ซึ่งบอกตรงๆ ว่าในเวลานั้นผมรู้สึกเท่มาก เนื่องจากเวลาเดินผ่านไปตามถนน เหล่าบรรดาผู้ที่นั่งอยู่ในบ้านก็จะเดินออกมาดูพวกเรากันไปทิวแถวทีเดียว) การร้องรำทำเพลง รวมถึงกิจกรรมรอบกองไฟ
จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าสู่เวลานอน ตัวผมเอง (หรืออาจจะเพื่อนๆ ด้วย) เพิ่งสังเกตเห็นว่าอาคารเรียนที่เรากำลังจะใช้เป็นที่พักหลับนอนนั้นมีความไม่ธรรมดาในความรู้สึก
มันเป็นอาคารไม้สองชั้นที่ไม่ได้ทาสีสวยงามอะไร พื้นไม้อาคารทั้งหลังที่ถูกขัดจนเงาด้วยฝีมือของบรรดานักเรียนสะท้อนเงาอะไรก็ตามทีเกิดเป็นภาพหลอนสั่นประสาทได้เป็นอย่างดี
เสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อย่ำเท้าลงไปในแต่ละก้าว
และเมื่อมาถึงห้องนอน (ซึ่งก็เป็นห้องเรียนไม้ที่เอาโต๊ะเรียนเก้าอี้เรียนออกจนหมด) มุ้งที่เรากางเองไว้เมื่อช่วงเย็นติดๆ กันในห้องทั้งหมดสี่หลังกำลังกระพือพลิ้วไหวตามแรงลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง
ราวกับใครบางคนที่สวมชุดคลุมสีขาวกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในเงามืด
แม้พวกเราจะนอนไม่ค่อยหลับ แต่ก็ถูกครูที่เดินเวรบังคับให้หลับตา จนในที่สุดพวกเราก็หลับไปจริงๆ
...มีใครคนใดคนหนึ่งงัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึก...
เขาลุกขึ้นนั่งขยี้ตาลองสามครั้ง ด้วยความเฉียบแหลมและช่างสังเกตเป็นทุนเดิมของเขา ทำให้มองเห็นความผิดสังเกตอะไรบางอย่าง
หมู่นกกระยางของเรามีกันทั้งหมดสิบคน แต่ที่เห็นอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่
“เฮ้ย ตื่นๆ”
เขาปลุกผมให้ลุกขึ้น และผมก็ลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้เพราะขณะนี้ดึกมากแล้วและความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมที่ทำมาทั้งวันกำลังแผลงฤทธิ์
“อะไร”
เสียงงัวเงียที่ยังอุตส่าห์ตอบออกไป
“ลองนับคนในมุ้งดูสิ”
ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ผมก็ยังทำตามทั้งๆ ที่อยากจะล้มตัวเต็มแต่
“...เก้า...สิบ...สิบเอ็ด”
...!!...
สติที่กำลังเลื่อนลอยถูกขึงตึง ขนที่กำลังหลับใหลต่างพากันลุกเกรียวขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
มีใครบางคนที่ไม่ใช่พวกเรากำลังนอนอยู่กับพวกเรา เพื่อนและผมต่างก็รีบปลุกให้ทุกคนในมุ้งตื่นขึ้น ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นและมันก็สร้างความโกลาหลให้เกิดขึ้นในทันที
แต่หลังจากที่ไฟติดขึ้นและทุกอย่างเริ่มสงบลง ปริศนาทุกอย่างก็เฉลย
คนที่สิบเอ็ดในหมู่นกกระยางของพวกเราไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหนึ่งในสมาชิกของหมู่อื่นที่นอนอยู่ในมุ้งข้างๆ ของพวกเรานี่เอง
เนื่องจากมุ้งแต่ละหลังกางไว้ติดกันมาก ผนังมุ้งแต่ละด้านก็แทบจะเบียดกัน ประจวบกับเจ้าเพื่อนต่างหมู่คนนี้เป็นคนนอนดิ้นมาก ไม่รู้ดิ้นท่าไหนหลุดจากมุ้งหมู่ตัวเองมาโผล่ที่หมู่นกกระยางของพวกเราได้
เมื่อรู้ความจริงแล้วพวกเราต่างก็หัวเราะกันร่วนจนครูเวรที่เดินมาพบถึงกับเอ็ดและไล่ให้นอนต่อ
เรื่องนี้เป็นประสบการณ์เข้าค่ายลูกเสือครั้งแรกที่ยังจำได้ติดตา เพราะเป็นอะไรที่รู้สึกสยองติดตามาจนทุกวันนี้ครับ (ถึงแม้สุดท้ายจะคดีพลิกก็ตาม)
| จากคุณ |
:
KTHc   
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 ก.ย. 55 22:04:04
|
|
|
| 
