ความคิดเห็นที่ 1 ทองคูณยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกจนหมด ก่อนเดินโซซัดโซเซออกมาจากเถียงนา แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามราตรีที่สว่างไสวด้วยแสงจันทรา “มื้อนี้อีเกิ้งงามคัก ลมกะพัดเย็นสบาย เป็นตาไปหาเกี้ยวสาวมานอนนำจักคนเด้อ...” ไอ้หมานร้องขึ้นอย่างเฮฮา สมัครพรรคพวกอีกสามคนต่างก็หัวเราะเห็นดีเห็นงามตามนั้น คืนนี้พวกหนุ่มสาวต่างก็ต้องนัดกันไปพลอดรักคู่ใครคู่มันแน่ ไอ้หมานเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นลูกพี่ใหญ่ แขนขวาเหน็บไหเหล้าไว้แน่น “อ้ายคูณ... มื้อนี้อ้ายบ่ไปเกี้ยวน้องแสงพลอยบ่ ลอยกระทงแล้วกะซวนกันไปนั่งเบิ่งอีเกิ้งเป็นหยัง...” จบคำทองคูณก็หันมาจ้องอีกฝ่ายตาขวาง เรื่องที่พ่อดุเขาเมื่อตอนเย็นยังทำให้ทองคูณอารมณ์เสียไม่หาย ซ้ำพักหลังนี้แสงพลอยก็ไม่ค่อยสนใจเขาเหมือนแต่ก่อน ไอ้สุพรรณก็คอยแวะมาหาเช้าเย็น เขาแอบเห็นแสงพลอยพบกับสุพรรณหลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าเค้นถามหญิงสาว กลัวว่าเธอจะโกรธและไม่รับไมตรีจากเขาอีก ชายหนุ่มรู้สึกหวั่นไหวกับความรู้สึกเชื่อมั่นในตัวของแสงพลอย ผู้คนรอบข้างเขาก็ตั้งท่าว่าจะรังเกียจหล่อนเสียเหลือเกิน... โดยเฉพาะแววดาว น้องสาวคนที่สอง ที่เขารู้มาว่าเธอแอบหลงรักสุพรรณ หนุ่มบ้านเดียวกันที่หมายปองในตัวแสงพลอยเหมือนกับเขา ยิ่งคิดทองคูณก็ยิ่งหนักใจ วันหน้าหากเขาและแสงพลอยอยู่กินเป็นผัวเมีย ก็คงไม่พ้นต้องเกิดเรื่องยุ่งยากมากมายตามมาแน่ ฝ่ายพ่อของเขาก็ช่างหูเบาเชื่อคำของแววดาวโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี ฝ่ายน้องสาวก็จงใจจะแกล้งเขากับแสงพลอย ไม่ให้ได้สมหวังในความรักต่อกัน ทำไมกันนะ ทำไมชีวิตเขามันช่างมีอุปสรรคมากมายถึงขนาดนี้ พอเดินลงมาจากศาลาได้ กุลแก้วก็ดุนหลังเก้าจันทร์ให้เดินไปลอยกระทงกับเพื่อนๆ ก่อนที่ตัวเองจะเดินตรงไปหากลุ่มเพื่อนสาวๆ รุ่นเดียวกันที่ยืนคอยอยู่ใต้ต้นมะม่วงหน้าศาลาการเปรียญ เด็กสาวมองตามหลังกุลแก้วด้วยความสงสัย ก่อนที่คำพูดของสำเภาจะดังขึ้นในหู หรือพี่กุลแก้วจะแอบไปพบกับพี่สรรค์ชัย... “อ้าวเก้า... มายืนอยู่นี่เอง เฮาหละแนมหาตั้งดนแน่ะ” น้อยร้องขึ้นเสียงใส พระจันทร์เต็มดวงสาดแสงลงมาเพียงพอจะทำให้มองเห็นหน้ากันได้ ซ้ำยังได้แสงเทียนจากกระทงช่วยให้แสงสว่างอีก น้อยรีบเดินเข้ามาหาเพื่อนรัก ใบหน้าแป้นกลมของเธอนวลเนียนด้วยแป้งที่ลงมาเป็นอย่างดี “ป่ะเก้า เฮาไปลอยกระทงนำกัน พวกหมู่เฮาถ่าอยู่ทางพู้นแน่ะ...” “จ้ะ...” เก้าจันทร์รับคำ อดหันไปมองตามหลังกุลแก้วไม่ได้ ฝ่ายพี่สาวนั้นเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว ก่อนที่จะมีพวกหนุ่มๆ เดินตามหลังขบวนไป เสียงโห่แซว เสียงคุยกันจ้อแจ้ดังมามิได้ขาด แต่เหมือนว่าเธอจะมองไม่เห็นแววดาวผู้เป็นพี่สาวอีกคน... น้อยเดินนำหน้าไปได้ไกลแล้ว เก้าจันทร์จึงต้องละทิ้งความสงสัยไว้และรีบสาวเท้าเดินตามผู้เป็นเพื่อนไปให้ทัน พอถึงซุ้มประตูหน้าวัดก็เห็นเพื่อนชายหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันยืนอออยู่ สีหน้าแต่ละคนต่างดูตื่นเต้นมีความสุข ก่อนที่เด็กสาวจะเหลือบไปเห็นใบหน้าดำคล้ำของใครอีกคน ที่ยืนมองเธออยู่พร้อมกับรอยยิ้มหวาน... นายสำเภานั่นเอง... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 22:08:45

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงสายลมหนาวพัดกระทบกับใบตาลดังก้องไปทั่วผืนนา หากมองจากกลางทุ่งกว้างก็จะเห็นแสงเทียนวิบวับจากกระทงของชาวบ้าน ส่องแสงมาตามริมคลองอีสานเขียว เมื่อแต่ละคนได้ที่เหมาะแก่การลอยกระทงแล้ว ก็ค่อยๆ เดินลงไปริมตลิ่ง นั่งยองยอและยกกระทงไว้เหนือหัว อธิษฐานขอขมาแด่พระแม่คงคาก่อนวางกระทงลงบนสายน้ำใสที่สะท้อนเงาจันทร์ดวงโต สุพรรณแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่า มีหญิงสาวอีกคนเดินมาทรุดนั่งลงเคียงข้างเขา ขณะที่ตัวเองกำลังพะเน้าพะนอแสงพลอยด้วยความผญาอันหวานเลี่ยน ก่อนที่ทั้งคู่จะลอยกระทงลงบนสายน้ำไปพร้อมกัน แสงพลอยกวักผิวน้ำให้กระทงของเธอ ลอยไปพร้อมกับกระทงของสุพรรณ สายตาของสองหนุ่มสาวต่างจับจ้องไปยังกระทงของตนด้วยหัวใจที่เป็นสุข ขณะที่มีกระทงอีกอันถูกสายลมยามดึก พัดให้ลอยเข้ามาใกล้กระทงของสุพรรณพร้อมกับกระทงของแสงพลอยที่ค่อยๆ ลอยห่างออกไป แววดาวยิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจ เธอจ้องมองกระทงของตัวเองที่ลอยเคียงคู่ไปกับกระทงของสุพรรณ ก่อนที่จะใช้มือกวักน้ำให้กระทงสองอันนี้ลอยคู่กันไปอย่าได้แยก พลันนั้นทั้งสุพรรณและแสงพลอยจึงได้หันมามองแววดาวด้วยสีหน้าไม่พอใจ พอชายหนุ่มได้สบสายตากับหล่อน ก็รีบสะบัดหน้าหนีและถอนหายใจฮึดฮัดใส่ ก่อนจูงมือแสงพลอยให้ลุกขึ้นยืน “อ้ายพรรณ...เดี๋ยวก่อนอ้าย...” แววดาวร้องเรียกชายหนุ่มด้วยความอาวรณ์ ก่อนเลื่อนสายตาจากใบหน้าคมคายลงมายังมือของสุพรรณ “มีอิหยังแวว...” ชายหนุ่มร้องถามเสียงห้วน สายตาที่มองมานั้นเรียบเฉย ก่อนที่แสงพลอยจะยิ้มเย่าะใส่ แววดาวได้แต่ยืนมองทั้งคู่ด้วยความรวดร้าวใจ ควรจะเป็นเธอมากกว่าที่ยืนอยู่เคียงข้างสุพรรณ ไม่ใช่ผู้หญิงหลายใจอย่างนังแสงพลอย “ถ้าบ่มีอิหยัง อ้ายไปหละเดอ...”  สุพรรณบอกลาก่อนหันหลังกลับ แต่ไม่ทันจะเดินขึ้นพ้นตลิ่งก็หงายท้องล้มกลิ้งตกคลองอีสานเขียวจากแรงถีบของทองคูณ ร่างของสุพรรณพลัดตกน้ำดังตูม พร้อมกับเสียงกรี๊ดของแสงพลอยที่ดังลั่น ชาวบ้านหญ้าปล้องต่างหันมามองด้วยความแตกตื่น คนที่ตกน้ำรีบว่ายกลับเข้าฝั่งทันที แต่เมื่อมือเกาะพงหญ้าริมฝั่งได้ ทองคูณก็ใช้เท้าถีบหน้าสุพรรณให้หงายกลับลงน้ำไปอีกรอบ “หยุดเดี๋ยวนี้นะอ้ายคูณ...” แสงพลอยตวาดเสียงกร้าว ก่อนหันไปมองสุพรรณอย่างใจเสีย ไอ้จเด็จสมุนรักรีบกระโจนลงน้ำ ว่ายไปช่วยพยุงลูกพี่ให้กลับเข้าฝั่ง ขณะที่ไอ้ทิมตั้งท่าจะฟาดหมัดใส่ทองคูณ “อ้ายคูณ...ระวัง...” แววดาวร้องบอกพี่ชาย ทองคูณจึงหลบหมัดคู่ต่อสู้ได้ทัน ก่อนจะเตะเข้าไปที่สีข้างของไอ้ทิมอย่างแรง พวกเด็กและผู้หญิงต่างกรีดร้องเรียกให้พวกผู้ชายมาช่วยกันแยกเพราะกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่ถึงเจ็บถึงตาย พอสุพรรณขึ้นจากน้ำมาได้ ก็ตรงปรี่เข้ามาหมายซัดใส่ทองคูณให้หายแค้น หากแต่อีกฝ่ายก็มีกลุ่มเพื่อนคอยคุ้มกันไว้เช่นเดียวกัน ไอ้สมานกับบุญสมนั้นก็เกลียดขี้หน้าพวกของสุพรรณยิ่งนัก เก้าจันทร์รีบจับมือน้อยวิ่งตรงไปยังที่เกิดเหตุอย่างใจเต้น ชาวบ้านมุงดูกันมากพอควร ภายในพื้นที่วงกลมกลางถนนริมคลองอีสานเขียวนั้น คือทองคูณกับสุพรรณที่ยืนประจันหน้ากันอยู่ โดยมีผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายรั้งตัวไว้ “ใจเย็นๆ ก่อนบักหล่า...ใจเย็นๆ... เฮามันคนบ้านเดียวกัน มีอิหยังกะค่อยเว้าค่อยจากัน อย่าใช้แต่กำลัง...” ลุงวสันต์ ผู้นำหมู่บ้านที่มีความอาวุโสและเป็นปราชญ์ที่ทุกคนในหญ้าปล้องให้การเคารพนับถือเข้ามายืนขวางหน้าทั้งสองไว้ตรงกลาง “เรื่องนี้ยอมบ่ได้ดอกพ่อลุง บักคูณมันถีบข่อยตกน้ำก่อน ไผเขากะเห็น...” สุพรรณร้องขึ้น ทั้งเนื้อทั้งตัวเนื้อเปียกโชกไม่ต่างกับหมาตกน้ำ ลุงวสันต์หันมาหาทองคูณ อีกฝ่ายได้แต่กัดฟันแน่น จ้องหน้าสุพรรณด้วยสายตากราดเกรี้ยว แต่ยิ่งทองคูณไม่ตอบ ก็เหมือนเป็นการยอมรับผิด เหล่าชาวบ้านต่างหันไปซุบซิบนินทากันใหญ่ สมานเห็นท่าไม่ดีจึงออกปากแทน “ไผเห็น... มีไผเห็นว่าอ้ายคูณถีบแกตกน้ำบักสุพรรณ บักจเด็จกับบักทิมมันกะแหล่นมาทีหลัง” คำพูดของสมานทำให้หลายคนหันมามองสุพรรณด้วยความเคลือบแคลง “แกหมื่นตกน้ำไปเอง หละกะมาโทษผู้อื่นเอง แบบนี้มันบ่ถืกได๋...” บุญสมแทรกขึ้นอีกเสียง “หละตอนที่อ้ายพรรณกำลังสิปีนขึ้นฝั่ง บักคูณมันถีบหน้าอ้ายพรรณลงไปอีก อันนี้แกสิว่าจั่งได๋...” จเด็จร้องอย่างเลือดขึ้นหน้า สุพรรณเองก็ได้แต่กำมือแน่นด้วยความอดทนที่ใกล้จะหมดสิ้น คราวนี้ทั้งสมานและบุญสมต่างก็นิ่งค้างพูดอะไรไม่ออก ทั้งคู่หันไปมองทองคูณด้วยความจนตรอก ก่อนที่ผู้เป็นลูกพี่จะเอ่ยปากบอกความจริงอย่างไม่กริ่งเกรง “ข่อยถีบมันเอง เพราะว่าข่อยบ่พอใจที่มันจับไม้จับมือน้องแสงพลอย...” คำพูดของทองคูณทำให้ชาวบ้านที่ยืนมุงหันไปกระซิบกระซาบกันใหญ่ ใครๆ เขาต่างก็รู้ว่าทองคูณนั้นจีบแสงพลอยมานานปีแล้ว แต่พักหลังนี้ฝ่ายหญิงก็กลับตีตัวออกห่างจากเขา “ไส...อิแสงมันอยู่ไส... ให้มันเว้าเบิ่งว่ามันจริงบ่อ...” ลุงวสันต์เรียกหาแสงพลอย คนที่ยืนมุงกันอยู่จึงได้หันซ้ายขวามองหาสาวเจ้าต้นเรื่อง หากแต่ก็ไม่พบแม้เพียงเงา เพราะหลังจากที่สุพรรณว่ายน้ำขึ้นฝั่งมาได้ เธอเห็นท่าว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ จึงรีบวิ่งไต่ไปบนคันแทนา ข้ามถนนที่ตัดผ่านหน้าหมู่บ้าน กลับสู่เรือนอย่างรวดเร็ว เวลาผ่านไปได้เกือบครึ่งชั่วโมง เมื่อไม่พบร่างแสงพลอย ลุงวสันต์จึงบอกพวกผู้ใหญ่พาเด็กหนุ่มสองกลุ่มนี้กลับเข้าหมู่บ้าน ก่อนไปตกลงความกันที่บ้านผู้ใหญ่ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 22:10:19

ความคิดเห็นที่ 3 สรรค์ชัยยกมือขึ้นลูบไล้เรียวหน้าของกุลแก้วเบาๆ ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสวาทใคร่ ขณะที่กุลแก้วก็เอาแต่หลุบตาลงต่ำด้วยความเขินอาย ทั้งคู่แอบมาลอยกระทงกันในสระน้ำท้ายทุ่งหนองเหมือง ก่อนมานั่งชมพระจันทร์ดวงโตที่ใต้ต้นกันเกรา มือสากหนานั้นเลื่อนต่ำลงมายังสองแขนกลมกลึง กุลแก้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบสายตากับสรรค์ชัยตรงๆ สายลมหนาวยามดึกพัดผ่านร่างของสองหนุ่มสาว ท่ามกลางแสงเดือนดาวพราวระยับ ได้ยินเสียงว่าวธนูดังแว่วมาตามสายลม... “อ้ายฮักกุลแฮง... ฮักหลายแฮงฮู้บ่อ...” สรรค์ชัยเลื่อนมือลงมาจับสองมือนุ่มนิ่มของกุลแก้วไว้ สัมผัสจากปลายนิ้วชายหนุ่มทำให้หญิงสาวซาบซ่านไปทั้งตัว ก่อนที่ร่างหนาจะขยับเข้ามาใกล้จนตัวติดกัน กุลแก้วหรุบตาลงต่ำด้วยความเขินอายขณะที่สรรค์ชัยยื่นหน้าเข้ามาหา และค่อยๆ หอมแก้มนวลเนียนของหญิงสาว คืนนั้น... กุลแก้วกลับบ้านช้ากว่าลูกสาวอีกสองคนของนายบุญมาและนางทับทิม ความสาวที่มีนั้น ถูกสรรค์ชัยสูบไปจนหมดสิ้น เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวได้สัมผัสกับมัน สัมผัสกับรสรักที่เธอพึงปรารถนาจากชายที่เธอรักสุดหัวใจ... แววดาวไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ถึงขนาดนี้ เก้าจันทร์กับน้อยรีบวิ่งกลับไปบ้านเพื่อเรียกพ่อแม่มายังบ้านของผู้ใหญ่ เพื่อตกลงเรื่องของทองคูณกับสุพรรณที่เกิดขึ้นในคืนนี้ พอนายบุญมามาถึง ทองคูณก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่ยอมสบสายตาบิดาเลย เก้าจันทร์เมื่อเห็นสีหน้าพี่ชายแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ญาติผู้ใหญ่ของทางฝ่ายเธอและฝ่ายสุพรรณต่างก็เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครง่ายๆ จนกระทั่งนายบุญมาได้ว่าขึ้นเสียงดังว่าตนเองจะขอรับผิดกับสิ่งที่ลูกชายตนได้กระทำทั้งหมด “บักคูณมันผิด... ลูกชายข่อยมันผิด ฝ่ายเจ้าสิเอาจั่งได๋กะว่ามา...” ชายวัยห้าสิบกว่าลุกยืนด้วยท่วงท่าอันเกรงขาม ฝ่ายพ่อแม่ของสุพรรณหันหน้าไปคุยกันพักหนึ่งก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายก้มกราบตีนลูกชายตน ชาวหญ้าปล้องต่างก็รู้ดี ว่าสองตระกูลนี้ไม่ลงรอยกันมาแต่ไหนแต่ไร ซ้ำผู้เป็นลูกหลานก็ยังมารังเกียจชิงชังกันอีก... ทองคูณจ้องสุพรรณตาขวาง ขณะที่อีกฝ่ายนั่งยิ้มเย่าะด้วยความสาแก่ใจ นางทับทิมที่ไม่พอใจเหมือนกับผู้เป็นสามีลุกขึ้นยืนอีกคน “เว้าแบบนี้มันสิบ่เกินไปบ่... ข่อยสิรับผิดชอบค่าหยูกค่ายาของบักสุพรรณเอง ส่วนสิให้ไปกราบตีนกันนั้นข่อยเห็นว่ามันเกินไป เพราะว่าลูกชายข่อยกะบ่ได้เฮ็ดลูกชายเจ้าฝ่ายเดียว...” คำพูดของนางทับทิมฟังดูมีเหตุผลที่สุด พวกผู้ใหญ่ที่เป็นกลางต่างก็เห็นตามนั้น เมื่อผู้ใหญ่ลงมติแล้วชาวบ้านที่มามุงดูจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน ก่อนที่นายบุญมาจะยื่นห่อผ้าเล็กๆ ซึ่งภายในมีเงินอยู่ห้าบาท ส่งให้กับนายสมัย บิดาของสุพรรณ “ถ้าแผลบักสุพรรณมันบ่เซา กะมาบอกข่อย ข่อยสิพามันไปหาหมอเอง...” นายบุญมาบอกลาด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนนำหน้าภรรยาและลูกๆ กลับบ้านตน ทิ้งให้ฝ่ายของสุพรรณต้องนั่งกัดฟันด้วยความเจ็บใจที่เล่นงานอีกฝ่ายไม่ได้ตามที่ใจหวัง จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 22:10:57

ความคิดเห็นที่ 4 เก้าจันทร์เดินตามหลังทองคูณมา พี่ชายนั้นเอาแต่เดินก้มหน้า โซซัดโซเซคล้ายกับร่างที่ไร้ชีวิต ไม่ต่างอะไรกับแววดาว ที่ปิดปากเงียบตลอดเส้นทาง ผ้าไหมสีชมพูสดของหล่อนสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายระยับ ขัดกับใบหน้าที่หมองหม่นยิ่งนัก ภาพของสุพรรณและแสงพลอยที่คลอเคล้ากันอย่างไม่อายฟ้าดิน ลอยกระทงเคียงคู่กัน มันบาดลึกลงไปในหัวใจของเธอ... เมื่อถึงบ้าน นายบุญมาก็ตักเอาน้ำในตุ่มหน้ากระไดมาล้างเท้า ก่อนเดินขึ้นบ้านไป ก่อนที่นางทับทิมผู้รั้งท้ายจะหันมาหาลูกชายที่ยืนนิ่งอยู่หน้าตนด้วยสีหน้าสำนึกผิด “ไปเก็บดอกไม้มาคูณ... เก้า ไปเตรียมพานให้อ้ายเขานำเดอ เสร็จแล้วให้ขึ้นมาขอขมาอิพ่อ...” คนที่ถูกสั่งได้แต่เบิกตาค้างด้วยความตกใจ เก้าจันทร์รับคำในทันที รีบวิ่งดุ่มๆ ไปหาพานเงินมาให้พี่ชาย ส่วนทองคูณก็ก้มหน้าเดินไปยังสวนดอกไม้ เมื่อเรียบร้อย นางทับทิมจึงนำหน้าลูกชายเดินขึ้นบ้านไปหาผู้เป็นบิดา แววดาวและเก้าจันทร์รีบปีนบันไดบ้านขึ้นไปลอบมองผ่านฝาเรือนทันทีที่ทั้งแม่และพี่ชายเก้าขาพ้นบันไดบ้าน นายบุญมาถักแหอยู่ที่ส่วนของชาน เหลือบตามองมายังภรรยาแวบหนึ่ง ก่อนหันไปทำงานต่อ นางทับทิมทรุดนั่งลงข้างสามี ก่อนพยักหน้าให้ทองคูณคลานเข่าเข้ามาหาพ่อ “อ้ายมา... ลูกมันมาขอขมา อ้ายรับพานกับมันแหน่เดอ...” ทับทิมบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เอื้อมมือไปบีบแขนสามีเบาๆ ทองคูณหยิบพานเงินมาตั้งไว้ตรงหน้า ก่อนยื่นส่งให้บิดาพร้อมกับก้มลงกราบขอขมา แม้จะทนใจแข็งสักเพียงไร หากแต่หัวใจของผู้เป็นพ่อก็ทำให้นายบุญมาต้องยอมละทิฐิที่มีต่อทองคูณลง มืออันหยาบหนานั้น วางจากแหและยกไปลูบศีรษะของลูกชายคนเดียวเบาๆ “พ่อยกโทษให้...” สี่คำที่หลุดออกมาจากปากของผู้เป็นพ่อ เสมือนน้ำอุ่นๆ ที่ไหลชโลมกายของทองคูณให้ฟื้นคืนอีกครั้ง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำที่รื้นด้วยหยาดน้ำตา สบสายตากับผู้เป็นพ่อด้วยความสำนึก “คูณขอโทษอิพ่อ... ข่อยขอโทษที่เฮ็ดให้พ่อแม่ต้องเดือดร้อน...” ทองคูณกัดฟันแน่น น้ำตาของลูกผู้ชายค่อยๆ รินไหลอาบลงมา เขารู้ดีว่าพ่อแม่นั้นต้องอับอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพียงไร และที่ผ่านมาตนก็ทำเรื่องไม่ดีไว้มาก โดยเฉพาะเรื่องชกต่อย ซ้ำครั้งนี้ผู้เป็นพ่อยังต้องมาเสียเงินให้กับไอ้สุพรรณอีก ยิ่งคิด ทองคูณก็ยิ่งเจ็บใจมากขึ้นไปอีก เพียงเพราะแรงรักที่ทำให้เขาขาดสติไป แม้จะรู้ว่าพิษของมันนั้นร้ายกาจเพียงใด หากแต่ทองคูณก็กลับมองไม่เห็นความจริงที่เกิดขึ้น ความจริงที่แสงพลอยไม่เคยรักใคร่เขาเลยสักนิด... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 22:11:22

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่แล้ว ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านนะครับ และขอบคุณสำหรับกิ๊ฟท์นะครับ คุณ wor_lek, คุณSniper-1500watt, คุณสามปอยหลวง, อ.GTW, พี่ชมภัค จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 22:12:28

ความคิดเห็นที่ 6 ไปซะแล้ว กลุแก้ว... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 07:12:20