ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่  3... ไฟในรถค่อยๆ เปิดสว่างทีละดวง ส่วนด้านนอกตัวรถยังมืดสนิท เพราะเป็นเวลาเกือบตีสองแล้ว อีกทั้งไฟฟ้าดับทั้งตัวอำเภอหลังสวนเป็นผลพวงมาจากน้ำท่วม จนกระทั่งพนักงานต้อนรับสาวประเภทสองประกาศออกไมโครโฟนบอกกล่าวกับผู้โดยสารที่กำลังแตกตื่นตกใจ พูดคุยกันจอแจเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ตอนนี้รถทัวร์ติดหล่มใหญ่และถนนมีน้ำท่วมขัง แต่ทุกท่านไม่ต้องตกใจไปนะคะ  ทางเรากำลังประสานงานกับหน่วยกู้ภัยของอำเภอหลังสวนให้มาช่วยเหลืออยู่ เพียงแต่ว่าการเดินทางอาจล่าช้าประมาณสองถึงสามชั่วโมง ทางบริษัท อิสระทัวร์ จึงขออภัยผู้โดยสารทุกท่านมา ณ ที่นี้ค่ะ” สิ้นเสียงประกาศของพนักงาน บรรดาผู้โดยสารก็เริ่มส่งเสียงเซ็งแซ่ขึ้นอีกครั้ง วิพากษ์วิจารณ์ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แข่งกับเสียงแมลงกลางคืนที่ร่ำร้องกันระงม **...ก็เพิ่งจะรู้จริงๆ ว่าขาดเธอแล้วเป็นไง ฟ้าสวยๆ ลมเย็นๆ ก็เหงาปางตาย แล้วค่ำๆฉันจะทนได้ไหม...**   เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือเงียบลงเมื่อหญิงสาวกดปุ่มรับสาย ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ของผู้โดยสารที่ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน “โทรมาได้จังหวะพอดีเลย แกรู้ไหมตอนนี้รถทัวร์ที่ฉันนั่งมาติดหล่มอยู่แถวหลังสวน” ปลายสายยังไม่ทันได้พูดทักทาย ลรินดาก็รัวใส่เป็นชุด “นี่ฉันก็นั่งดูข่าวในทีวี เห็นชุมพรยังมีน้ำท่วมขัง ฉันคิดว่าตอนนี้แกคงเข้าเขตชุมพรหรือไม่ก็กำลังจะถึงชุมพร เป็นห่วงถึงได้รีบโทรมา แล้วฝนตกหรือเปล่า” ฟารีดา เพื่อนสนิทที่มีถิ่นฐานบ้านเกิดอยู่จังหวัดกระบี่บอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ทั้งคู่รู้จักกันเมื่อตอนฟารีดามาเรียนปริญญาตรีที่กรุงเทพฯ จนกระทั่งเรียนจบฟารีดาก็กลับไปทำงานที่บ้านเกิด แม้ระยะเวลาที่ได้รู้จักกันอาจไม่นานเท่าวิลาสินี แต่ความผูกพันอันแน่นแฟ้นต่อเพื่อนก็ไม่แพ้กัน “ตกสิ ฝนลงเม็ดตลอดเลย แต่ไม่หนักมาก ข้างทางนี่มืดก็มืดแถมยังมีแต่ป่าทั้งนั้นเลย น้ำก็ท่วมอีก”   “ว่าแต่ตอนนี้เขาแก้ไขสถานการณ์ยังไงกันล่ะ” คนถูกถามยังไม่ทันตอบ พนักงานต้อนรับสาวเทียมก็เปิดไมโครโฟนจะประกาศอีก ลรินดาจึงวางสายจากเพื่อนก่อน เพราะมัวแต่คุยโทรศัพท์จะไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา “ตอนนี้ทางบริษัทขอความกรุณาจากทุกท่าน ลงไปรอนอกรถก่อน เพื่อไม่ให้รถมีน้ำหนักมากเกินไป แต่ว่าด้านนอกฝนยังลงเม็ดอยู่ ทางเรามีร่มสำรองในรถแค่ห้าคัน ถ้าท่านใดไม่มีก็มารับได้ที่ดิฉัน แบ่งๆ กันใช้ไป แต่ถ้าใครพกร่มมาก็อย่าลืมนำลงไปด้วยนะคะ” สิ้นเสียงประกาศ บรรดาผู้โดยสารพากันทยอยลงจากรถทีละคนสองคน “ฟ้าสวยๆ ลมเย็นๆก็เหงาปางตาย แล้วค่ำๆ ฉันจะทนได้ไหม...” อรัญชย์ฮัมเพลงล้อเลียนเสียงเพลงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของหญิงสาว “อย่ามาล้อเลียนฉันนะ” ลรินดาตอบกลับ “อะไรกัน คนร้องเพลงก็หาว่าล้อเลียน คุณนี่พาลจริงๆ” “อยากร้องก็ร้องเพลงอื่นสิ ทำไมต้องร้องเพลงนี้ เสียงก็อย่างกับหมาออกลูก” คนถูกต่อว่าหัวเราะร่า “ผมล่ะเชื่อคุณเลย คุณเคยได้ยินหรือไง เสียงหมาออกลูกเนี่ย” อรัญชย์เว้นระยะการพูดนิดหนึ่ง มองคนข้างกายที่มองค้อนเขาจนตาเขียวปั๊ดอย่างไม่สบอารมณ์ เขาจึงพูดต่อเพื่อให้สงครามสงบลง “เอาเถอะๆ ผมไม่แหย่คุณแล้วก็ได้ ลงไปข้างล่างกันเถอะ คนอื่นทยอยลงไปจะหมดแล้ว”   “ฉันขอรออยู่บนนี้ไม่ได้หรือไง แค่ฉันคนเดียวคงไม่ทำให้น้ำหนักรถมันเพิ่มขึ้นหรอกมั้ง ร่มก็ไม่มี ฝนก็ยังตกอยู่เลยนะ” ชายหนุ่มได้ฟังก็อดหัวเราะไม่ได้ “ลงไปกับผม ไม่เห็นต้องใช้ร่มเลย” หญิงสาวขมวดคิ้วสงสัย จนกระทั่งชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกมาสะบัดและพูดต่อ “เสื้อคลุมของผมกันฝนได้”   “ฝนไม่หนักเท่าไหร่ ไม่ต้องใช้ก็ได้มั้ง” หญิงสาวประหม่าในสุ้มเสียง “ไม่ต้องได้ยังไง ฝนโปรยๆ แบบนี้ล่ะทำให้ไม่สบายง่ายเลย ผมไม่กัดคุณหรอกน่า... มาสิ” ร่างบอบบางจำใจเข้าไปอยู่ภายใต้อ้อมอกกว้างของชายหนุ่มที่กางแขนถือเสื้อแจ๊คเกตตัวใหญ่ขึ้นกำบังเหนือศีรษะ หญิงสาวชำเลืองมองชายหนุ่มที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมตัวเดียวกัน หัวใจดวงน้อยเต้นรัว แม้สายฝนจะโปรยปรายแต่หัวใจกลับอบอุ่น นึกไปถึงวันก่อนนั้นที่เคยอยู่กับคนรักใต้ร่มคันเดียวกัน แม้วันนี้เม็ดฝนจะไม่ตกหนักเท่าวันนั้นก็ตามที จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 00:11:23

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ... น้ำท่วมมิดปลายเท้าจนถึงครึ่งน่อง อรัญชย์กับลรินดาลงจากรถทีหลังชาวบ้านเขา จึงมีเวลาพับขากางเกงขึ้นไปเพราะใส่กางเกงขายาวทั้งคู่ แต่ก็ยังไม่วายปลายขากางเกงถูกน้ำซัดจนเปียกโชก ...บรื้นส์ส์ส์... แต่แล้วเสียงเร่งเครื่องก็พาให้อรัญชย์หันขวับไปมอง คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจ “เดี๋ยวผมขอขึ้นไปดูบนรถก่อนนะ เผื่อว่าจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง” เขาบอกเธอ และไม่รอฟังคำตอบ ขายาวรีบก้าวขึ้นบันไดขึ้นไปบนรถ “น้าพล เร่งเครื่องแบบนี้หลุมก็ยิ่งลึกน่ะสิ” อรัญชย์ร้องถาม “ผมกะว่าจะลองดูสักสามรอบ ถ้าไม่ขึ้นก็ต้องหยุดก่อนล่ะ” “แต่ผมว่าพอเถอะ หลุมขนาดนี้ยิ่งเร่งเครื่องจะยิ่งลึกเปล่าๆ  รอหน่วยกู้ภัยก่อนดีกว่า แล้วก็อย่าลืมติดเครื่องไว้ล่ะ เดี๋ยวน้ำจะเข้าเครื่อง” อรัญชย์แนะนำ “ครับคุณอรัญชย์ ว่าแต่ทำไมคุณถึงโผล่มานั่งรถทัวร์คันนี้ได้ล่ะ ตอนนังแองจี้มาบอกผมว่าเห็นคุณบนรถ ผมยังแปลกใจเลย” “นั่นสิคะ หนูเห็นตอนแรกยังแทบช๊อคแน่ะ นึกว่าเจอคนหน้าเหมือนคุณอรัญชย์ซะอีก” พนักงานต้อนรับสาวออกความเห็นด้วยน้ำเสียงโอเว่อร์ “เกินไปละพี่แอ่งน้ำ การที่ผมจะนั่งรถทัวร์เปลี่ยนบรรยากาศบ้างมันแปลกตรงไหน” คนที่ถูกเรียกว่าแอ่งน้ำทำหน้าเหยเก “หนูชื่อแองจี้ค่ะ ชอบเรียกแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ก็คุณอรัญชย์เคยนั่งรถทัวร์ซะที่ไหนกันคะ ชักสงสัยแล้วสิว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เอ๊... หรือว่าต้นเหตุจะเป็นน้องสาวที่นั่งข้างๆ” “เอาเถอะน่า นี่ไม่ใช่เวลามาจับผิดอะไรผมนะ น้าพล น้าดอน พี่แอ่งน้ำ เดี๋ยวลงไปรอข้างล่างเถอะ อยู่บนนี้ให้รถหนักมากเกินไปเดี๋ยวจะคว่ำเอา” ชายหนุ่มที่ถูกจับผิดรีบเปลี่ยนเรื่องและลงจากรถทันที คนขับรถทางไกลจะมีสองคนไว้สำหรับผลัดเปลี่ยนกัน พวกเขาสวมชุดกันฝนและส่องไฟฉายอันใหญ่อยู่บริเวณล้อหลังรถที่จมดิ่งอยู่ใต้น้ำ สักพักหนึ่งรถเครนของหน่วยกู้ภัยก็มาถึง “ดันมาติดหล่มกันแถวนี้ ถัดจากนี่เข้าไปก็เป็นป่าทึบแล้ว ถ้าดึกอีกหน่อยคงได้ยินเสียงฝูงกระทิงลงมากินโป่งกัน” เจ้าหน้าที่กู้ภัยซึ่งเป็นคนพื้นที่บอกกับคนขับรถทัวร์ด้วยภาษากลางในสำเนียงทองแดง ขณะที่กำลังช่วยกันผูกสายเคเบิลของรถทัวร์เชื่อมกับรถเครนคันใหญ่เบ้อเริ่ม “ว้าย! น่ากลัวจังเลย แล้วมันจะวิ่งออกมาขวิดฉันหรือเปล่าคุณ” หญิงวัยกลางคน หนึ่งในผู้โดยสารร้องถามทันทีด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว “ถ้ามันได้กลิ่นแปลกๆ ก็อาจเดินมาดมกลิ่นดูตามสัญชาตญาณ เคยมีเรื่องเล่าของชาวบ้านแถบนี้เอาหินปาไล่มัน มันวิ่งไล่กวดซะจนแทบเอาตัวไม่รอด แต่พวกสัตว์น่ะถ้าเราไม่ไปทำร้ายมัน มันก็ไม่มาทำอะไรเราหรอกครับ”  เจ้าหน้าที่กู้ภัยอธิบาย ลรินดาที่ยืนฟังบทสนทนาอยู่ไม่ไกลก็ขนลุกซู่ เหลียวมองซ้ายขวาหน้าหลัง เกรงว่าเจ้าสัตว์ใหญ่ที่ถูกเอ่ยถึงจะโผล่หน้าออกมาเยี่ยมเยือนจากเรือนไม้หนาทึบข้างทาง เมื่อผูกสายเคเบิลจากรถทัวร์เชื่อมกับรถเครนจนแน่นหนาแล้ว เจ้าหน้าที่ก็ประกาศบอกให้ผู้โดยสารเกือบหกสิบคนหลบไปยืนให้ห่างจากรัศมีของการลากรถขึ้นจากหล่มเพื่อความปลอดภัย จากนั้นคนขับรถทัวร์ และคนขับรถขนปูนก็ขึ้นนั่งประจำที่ของตนเอง โชเฟอร์รถเครนคันใหญ่ค่อยๆ เหยียบคันเร่ง ส่วนโชเฟอร์รถทัวร์มีหน้าที่ควบคุมพวงมาลัยไม่ให้เลี้ยวไปผิดเส้นทาง เสียงเร่งเครื่องรถเครนดังกระหึ่ม แรงล้อหมุนเอาน้ำที่ท่วมขังผสมกับดินโคลนกระเด็นกระดอนไปทั่ว ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ล้อรถที่จมมิดอยู่ในหล่มลึกก็โผล่ขึ้นมาพบกับความสว่าง สีหน้าของผู้โดยสารเริ่มผ่อนคลาย ทั้งหมดค่อยๆ ทยอยเดินขึ้นไปนั่งประจำที่ของตนเอง เนื้อตัวแต่ละคนชื้นฝน หนาวเย็นแม้แต่ผ้าห่มก็เอาไว้ไม่อยู่ จนถึงขนาดต้องขอให้ปรับอุณหภูมิแอร์ให้เพิ่มขึ้น เพื่อให้ความหนาวจางหายคลายลงได้บ้าง สถานการณ์คับขันคลี่คลายไปแล้ว ไฟบนรถก็ดับวูบลงอีกครั้งเพื่อให้ผู้โดยสารได้พักผ่อน ด้วยความเหนื่อยอ่อนเพลีย ก็ทำให้ของแต่ละคนหลับตาลงกันอย่างรวดเร็ว ไม่ต่างอะไรกับลรินดาที่หยิบผ้าห่มของตัวเองมาคลี่ออก และสะบัดเล็กน้อย ก่อนจะคลุมร่างสร้างความอบอุ่นให้มากขึ้นกว่าเดิม แล้วเอนหลังพิงพนักแนบหน้าไปทางหน้าต่าง ก่อนจะปิดเปลือกตาลง อรัญชย์ชำเลืองมองหญิงสาวข้างกายที่ดูอ่อนเพลีย อาจเพราะยืนตากฝนที่โปรยปรายด้านนอกเป็นชั่วโมง แม้จะมีเสื้อคลุมบังอยู่ก็ตาม แล้วยังต้องมาสัมผัสกับความเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศภายในรถ ยิ่งเห็นเธอหลับตาพักแล้ว ชายหนุ่มก็กลั้นใจที่จะไม่รบกวนเธอ แม้ว่าใจจริงแล้วยังมีอะไรต่ออะไรอีกมากมายที่เขาอยากทำความรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ ดวงตาคมเข้มแอบมองหญิงสาวผ่านความมืดมิด สักพักหนึ่งเขาก็ค่อยๆ หลับตาลงบ้างเช่นกัน รู้สึกตัวอีกทีรถทัวร์ก็พาเข้าสู่จังหวัดกระบี่ ฟ้าเริ่มสว่างรำไร อาจเป็นเพราะฝนตกหนักเมื่อคืนก็เป็นได้ จึงทำให้ตะวันทอแสงแดดสาดส่องเพียงอ่อนบางลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในตัวรถ ...ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกัน แดดส่องขนาดนี้ยังนอนไม่รู้เรื่องเลย... อรัญชย์ยิ้มพลางคิดในใจ เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้ว เห็นหญิงสาวข้างกายยังนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องราว จนกระทั่งลรินดามารู้สึกตัวตื่นเอง เมื่อได้เสียงประกาศของพนักงานต้อนรับสาวประเภทสองดังขึ้นอย่างจริต “ผู้โดยสารท่านใดที่จะลงอ่าวลึก กรุณาเตรียมตัวด้วยค่ะ” แล้วสาวเจ้าก็พูดย้ำอยู่สองสามรอบ “ถึงไหนแล้วเหรอคุณ” ลรินดาขยี้ตายิกๆ ค่อยๆ กระเถิบตัวขึ้นนั่ง “คุณนี่สมกับเป็นแมวเซาจริงๆ นอนก่อนผม แต่ดันตื่นทีหลังผม นี่เข้าอำเภออ่าวลึกแล้ว อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็ถึงขนส่งกระบี่แล้ว” ชายหนุ่มคนพื้นที่เอ่ย “คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า แมวเซาน่ะมันชื่อของงู ไม่ได้หมายความว่าแมวจะขี้เซาซะหน่อย ฉันถามคำเดียว สาธยายซะยืดยาว ไม่แขวะฉันนี่ไม่มีความสุขหรือไง” อรัญชย์หัวเราะชอบใจอย่างออกนอกหน้า “ผมก็รู้ แต่ผมว่าแมวเซาเหมาะกับคุณ น่ารักดี” “บ้าน่ะสิ” หญิงสาวหลบสายตาที่จ้องมองมาไม่วาง ก่อนจะรีบชวนคุยเรื่องอื่น “ฉันว่าสำเนียงพูดภาษากลางของคุณนี่มันแปลกๆ นะ ก็ไม่ถึงกับพูดไม่ชัดหรอก แต่ฉันฟังออกว่าคุณเป็นคนที่นี่” “ก็แน่ล่ะ ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด พูดภาษาถิ่นก็ได้นะ ว่าแต่คุณเถอะบ้านเพื่อนคุณอยู่ที่ไหน แล้วจะไปบ้านเพื่อนยังไง” อรัญชย์หลอกถาม เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ต้องแยกจากกันแล้ว แต่เขายังไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอสักอย่าง “ก็แถวอ่าวนางน่ะ เดี๋ยวเพื่อนฉันจะขับรถมารับ” ลรินดาตอบคำถามพลางแกะห่อผ้าเย็นที่พนักงานต้อนรับแจกมา แล้วลูบไล้เบาๆ ไปที่ลำคอขาวและเรียวแขน ชายหนุ่มได้ฟังคำตอบแล้วก็เงียบไป แถวอ่าวนางที่เธอว่านั้นกว้างมาก แล้วเธออยู่ส่วนไหนของอ่าวนางกันล่ะ ปกติวิสัยของเขา กับแค่การทำความรู้จักผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ยากเย็นอะไร ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมาก ไม่มีคำว่าไม่กล้าอยู่ในหัวสมอง แค่ชื่อที่อยู่ถามไปตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม หลายครั้งผู้หญิงเป็นฝ่ายแนะนำก่อนเสียด้วยซ้ำ แต่... ทำไมกับหญิงสาวคนนี้เขาจึงไม่กล้าถามเธอไปตรงๆ จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 00:13:14

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อค่ะ รถทัวร์เลี้ยวเข้าสู่ขนส่งกระบี่ อรัญชย์ก้าวลงจากรถ ตามลงมาด้วยลรินดา ทันทีที่หญิงสาวโผล่หน้าพ้นประตูทางลง เสียงเจื้อยแจ้วของเพื่อนสาวก็ร้องเรียกมาแต่ไกล “ลี่! ทางนี้!”   ลรินดาก็คลี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ฟารีดาก็ไม่ต่างกัน วิ่งโร่เข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเพื่อนสาวลูกครึ่งตามประสาคนห่างไกล ไม่ได้พบเจอกันมานาน “ฉันคิดถึงแกจังเลย”   “ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน” ฟารีดาตอบและคลายอ้อมกอด สำรวจมองเพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะถามต่อ “ลี่... แกดูซูบๆไปรึป่าว”   “ไม่รู้สิ นานๆ แกจะเห็นฉันมั้งเลยดูว่าฉันซูบไป ฉันเห็นตัวเองอยู่ทุกวันก็เหมือนเดิมนะ”   “คงงั้นมั้ง แกก็ตัวบางแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ฟารีดาตอบ แล้วสังเกตเห็นร่างสูงของชายแปลกหน้ายืนยิ้มมองสองสาวคุยกัน ฟารีดาจึงกระซิบถามเพื่อน “นี่ใครน่ะ มากับแกเหรอ” “ถามเขาดูเองสิ” ลรินดาตอบห้วนๆ “สวัสดีครับ ผมชื่ออาร์ม น้องล่ะชื่อไร” เพียงแค่คำทักทายของอรัญชย์ในประโยคแรก ก็ทำให้ฟารีดายิ้มกว้าง เพราะฟังสำเนียงการพูดของเขาแล้ว ก็มั่นใจว่าต้องเป็นคนบ้านเดียวกัน “น้องชื่อฟางค่ะ แล้วทำไมถึงมากับลี่ได้ล่ะคะ” “สงสัยโชคชะตา นำพาให้มานั่งเบาะข้างกัน” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ พลางชำเลืองมองลรินดา   “อ๋อ...” ว่าแล้วฟารีดา ก็หันไปส่งยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยให้กับเพื่อนสาวที่ยืนหน้าบูดบึ้งอยู่ “พี่อาร์ม บ้านอยู่ไหนคะ” “ถ้าบ้านก็อยู่คลองท่อม แต่ที่ทำงานอยู่อำเภอเมืองครับ น้องล่ะอยู่ไหน” อรัญชย์ได้โอกาสหลอกถามข้อมูลของลรินดาจากเพื่อนสาว “ฟางทำรถเช่า อยู่แถวอ่าวนาง ชื่อบริษัทอ่าวนางคาร์เร้นท์ค่ะ พี่อาร์มรู้จักหรือเปล่า” ฟารีดาถามกลับ “บริษัททำรถเช่าแถบนี้ พี่รู้จักทั้งนั้น” ชายหนุ่มตอบอย่างมั่นใจ เพราะเคยเห็นโบชัวร์ของบริษัทนี้วางอยู่หน้าเคาน์เตอร์ที่รีสอร์ตของตัวเอง “ก็นายนี่เป็นคนขับรถนะฟาง ก็ต้องแสนรู้เป็นธรรมดาแหละว่าอะไรอยู่ตรงไหน” ลรินดาพูดแขวะ แต่ทางฝ่ายชายหนุ่มยิ้มกริ่มที่สาวเจ้าเข้าใจอย่างง่ายดายว่าเขาคือคนขับรถ จึงไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย “แล้วพี่รู้จักบ้านเช่าชื่อไวยาวี แถวอ่าวนางหรือเปล่าคะ” ฟารีดาถามต่ออย่างจงใจที่จะเอ่ยชื่อบ้านเช่าให้ชายหนุ่มได้ยิน แต่อรัญชย์ยังไม่ทันได้ตอบ ฝ่ามืออรหันต์ของเพื่อนสาวผัวะเข้าที่ไหล่ของฟารีดาจนแทบทรุด “โอ๊ย! เจ็บนะลี่” ฟารีดาร้องพลางลูบไหล่ราวกับว่าเจ็บนักหนา “มัวแต่ฝอยกันอยู่นั่นแหละ เรียกพี่เรียกน้องอย่างกับว่ารู้จักกันมาเป็นสิบปี ฉันเหนื่อยจะตาย อยากกลับไปพักแล้ว” “น้องฟางพาคนแก๊...แก่ไปพักเถอะ เป็นลมขึ้นมาขี้คร้านแบกหลาว” อรัญชย์กระเซ้าด้วยภาษาท้องถิ่นของเขา พาให้คนถูกกระเซ้ามองค้อนตาเขียวปั๊ด ส่วนฟารีดาหัวเราะชอบใจใหญ่ ชายหนุ่มรู้สึกสบายใจแล้ว ถึงแม้จะต้องแยกจากกันวันนี้ เมืองเล็กๆ อย่างกระบี่ บ้านเช่าไวยาวีคงหาไม่ยากหรอก จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 00:14:20

ความคิดเห็นที่ 4 ต่ออีกนิดค่ะ หลังจากลรินดากับเพื่อนสาวกลับไปแล้ว มือใหญ่ล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วกดเบอร์หาลูกน้องคนสนิท พยายามกดโทรออกอยู่หลายครั้ง แต่ปลายสายก็ยังคงติดต่อไม่ได้ ชายหนุ่มเริ่มอารมณ์เสียและหงุดหงิดด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางไกล เขาจึงเลิกโทรไปหาลูกน้อง แล้วโทรไปที่เคาน์เตอร์ของรีสอร์ตแทน   “สวัสดีค่ะ รอยัล อันดามัน วอเตอร์รีลี่รีสอร์ต รัตนารับสายค่ะ”   “นี่ผมอรัญชย์นะ ช่วยบอกให้ใครมารับผมที่ขนส่งกระบี่ด้วย” “เอ่อ... แล้วรถของคุณอรัญชย์...”  พนักงานต้อนรับถามยังไม่ทันจบ อรัญชย์ก็รีบตอบแทรก “บอกให้ทำอะไรก็ทำเถอะน่า... เร็วๆ เข้า เท่านี้นะ”   หลังจากวางสาย อรัญชย์ใช้เวลารอเพียงครึ่งชั่วโมง รถแวนสีดำคันใหญ่ก็มาจอดรับอยู่หน้าขนส่งกระบี่ โชเฟอร์คนนี้ที่ปกติจะทำหน้าที่ขับรถลีมูซีนประจำรีสอร์ตยกมือไหว้เขาในฐานะที่เขาเป็นรองประธานของรอยัล อันดามัน วอเตอร์รีลี่รีสอร์ต และเป็นลูกชายคนโตของคุณองอาจ วิคัมภาดา ประธานใหญ่ของรอยัล อันดามันกรุ๊ป “ประทานโทษเถอะครับ ถ้าผมจำไม่ผิดคุณอรัญชย์ขับรถไปกรุงเทพฯ เอง แล้วทำไมขากลับถึงกลับรถทัวร์” โชเฟอร์เอ่ยถามเสียงเกรงๆ แต่เจ้านายยังไม่ทันได้ตอบ เขาก็รีบพูดแทรกขึ้นมาน้ำเสียงตกใจ “อย่าบอกนะครับว่ารถถูกปล้น!” “ไปกันใหญ่แล้วน้าวีระ ผมจอดรถทิ้งไว้ที่สายใต้โน่น” “อ้าว! แล้วคุณจะจอดรถไว้ ให้ลำบากนั่งรถทัวร์มาทำไมครับ” “ผมก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิ ขี้เกียจขับรถเองด้วย” อรัญชย์ตอบเลี่ยงๆ “ขี้เกียจขับรถ ก็ตอนที่คุณจะลงไปกรุงเทพฯ ไอ้ปองมันจะขับรถให้ คุณยังบอกจะขับรถเองเลย” วีระยังไม่เลิกสงสัย “ก็ ผมเห็นว่ารปภ.ลากลับต่างจังหวัด ผมก็เลยให้มันอยู่ช่วยป้าแช่มดูแลบ้าน แล้วน้าห้ามบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อเด็ดขาดนะ” อรัญชย์ออกคำสั่ง “ผมน่ะไม่บอกแน่ แต่ผมกลัวว่าท่านจะทราบจากคนอื่นน่ะสิครับ” “นั่นสิ ผมก็ลืมเรื่องคนอื่นซะสนิท ยายแอ่งน้ำยิ่งเก็บความลับไม่อยู่ด้วย แต่เอาเถอะ ตัวน้าวีระปิดปากให้สนิทแล้วกัน” แล้วชายหนุ่มก็ยื่นธนบัตรใบละห้าร้อยบาทให้ไป วีระรีบคว้าหมับเอาธนบัตรสีม่วงใบนั้นเก็บลงกระเป๋าเสื้ออย่างรีบร้อน อยู่ๆ ลาภลอยก็มาอยู่ตรงหน้าจะมาเหนียมอยู่คงไร้ประโยชน์ การกระทำนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าถ้าท่านประธานรู้เรื่องนี้ นั่นหมายความว่าไม่ได้ออกมาจากปากเขาแน่นอน บ้านเดี่ยวหลังใหญ่โตตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองกระบี่ อนุรักษ์ความเป็นไทยไว้ด้วยรั้วบ้านแบบกระเบื้องดินเผา บริเวณบ้านกว้างขวางรายล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ดอกไม้นานาพันธุ์แผ่กิ่งก้านจนออกนอกริมรั้วบ้าน กลิ่นหอมเด่นของหิรัญญิการ์หอมแรงมาถึงหน้าบ้าน ภายในโรงรถขนาดกว้างมีรถหรูหราราคาแพงลิบลิ่วจอดเรียงรายอยู่หลายคัน อรัญชย์กดกริ่งสัญญาณหน้าบ้านอยู่หลายรอบก็ไม่พบวี่แววของใคร จนกระทั่งเจ้าจัมโบ้เห่าเสียงดังลั่นด้วยความดีใจและต้อนรับการกลับมาของเจ้าของอยู่ริมรั้วบ้าน แต่ก็ไร้ร่องรอยของคนสนิทที่เขาหมายหัวเอาไว้ “จัมโบ้! เข้าไปเรียกไอ้ปองออกมา เดี๋ยวฉันจะให้รางวัล” อรัญชย์บอกกับสุนัขตัวโปรดพันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดสีดำสลับขาวตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มที่ยกสองขาหน้าเกาะประตูบ้านจนสั่นสะเทือน เจ้าจัมโบ้เอียงคอเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจคำของเจ้านาย แปบเดียวมันก็วิ่งปรู๊ดหายเข้าไปกลางสวนดอกไม้ จัมโบ้เป็นสุนัขที่เชื่อง เก่งและฉลาดมากทีเดียว มันใช้ลิ้นชุ่มน้ำลายเลียแผล่บๆไปทั่วตามใบหน้าและลำคอของสมปองจนกระทั่งเขารู้สึกตัวตื่น “อย่าเพิ่งมากวนข้าไอ้จัมโบ้ ข้าจะนอน” สมปองตอบคำถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย แล้วหลับต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่เจ้าจัมโบ้ก็ยังไม่ลดละความพยายาม มันใช้วิธีเดิมในการปลุกลูกน้องขี้เซาของเจ้านาย จนกระทั่งเขารู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้ง   “ไอ้โบ้ ข้าโมโหแล้วนะ ข้าบอกว่าข้าจะนอน!” สมปองตวาดใส่เจ้าหมาแสนรู้ แต่จัมโบ้ก็เพิ่มดีกรีด้วยการเห่าเสียงดังลั่น แล้วแสดงสัญญาณบางอย่างให้สมปองรู้ว่าให้รีบเดินตามออกมาโดยด่วน ตาขวาของสมปองเริ่มกระตุกต่อเนื่องเป็นลางสังหรณ์แปลกๆ พิกล จัมโบ้วิ่งนำลิ่วออกมาตามด้วยลูกน้องคนสนิทของอรัญชย์ที่ยังเดินสะลึมสลือ ด้วยยังไม่ล่วงรู้ชะตากรรมของตัวเอง ทันทีที่นายสมปองเห็นเจ้านายมายืนจังก้าอยู่ สีหน้าท่าทางงัวเงียก็หดหายเป็นปลิดทิ้ง รีบลุกลี้ลุกลนวิ่งมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เจ้าจัมโบ้กระโดดสองขาหน้าขึ้นมาเกาะอยู่บนตัวเจ้าของ ด้วยน้ำหนักตัวของมันที่หนักเกือบแปดสิบกิโลทำให้เจ้าของหนุ่มแทบเซถลา “ไงเจ้าโบ้” อรัญชย์ลูบหัวทักทาย เจ้าจัมโบ้ยังกระโดดโลดเต้นไม่หยุด “โอเคๆ พอก่อน ฉันรู้ละว่าแกคิดถึง ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน แต่ตอนนี้ขอฉันชำระความกับเพื่อนแกก่อน” เท่านั้นแหละเจ้าจัมโบ้ถึงจะหยุดพักความดีอกดีใจเอาไว้ก่อน แล้วนอนหมอบลงบนพื้นหญ้าอย่างว่าง่าย “เจ้านายใหญ่กลับมานานหรือยังครับเนี่ย แล้วทำไมมาเองไม่โทรบอกผม แล้วไหนรถล่ะครับ เอากุญแจมาครับ เดี๋ยวผมขับเข้าไปจอดในบ้านให้” ลูกน้องชายคนสนิทที่อายุอานามรุ่นเดียวกับเจ้านายร่ายยืดยาวฟังไม่ได้ศัพท์ ท่าทางลุกลี้ลุกลนไปหมดเพื่อเบี่ยงประเด็น “โทรบอกเหรอไอ้ปอง โทรบอกเหรอ” แถมท้ายด้วยการผลักหัวลูกน้องไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ “หยิบมือถือของแกขึ้นมา แล้วแหกตาดูว่าฉันมิสคอลมาหาแกกี่ครั้ง” สมปองเริ่มไม่กล้าสบตาเจ้านายใหญ่ของตัวเอง มือสั่นอย่างกับเจ้าเข้าล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดดู “อ้าว เครื่องดับไปตอนไหนเนี่ย สงสัยจะแบตหมดครับ” ว่าไปก็หัวเราะแหะๆ จากนั้นก็กดปุ่มเปิดเครื่องขึ้นมา “หา! สิบสายไม่ได้รับ” อรัญชย์คว้าเอามือถือเครื่องนั้นมา เพื่อมาตรวจดูแบตเตอรี่ตามคำสมอ้างของลูกน้อง ก็เห็นว่าแบตเตอรี่เพิ่งลดไปขีดเดียวเท่านั้น “นี่เหรอที่แกว่าแบตหมด แกปิดเครื่องแล้วแอบหลับอยู่ในสวนทำไมฉันจะไม่รู้ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้แกช่วยป้าแช่มดูแลบ้าน รปภ.ก็ลากลับบ้าน ถ้าเกิดมีโจรเข้ามาจะทำยังไง แล้วนี่ในบ้านไม่มีใครอยู่เลยหรือไง” “ไม่มีครับ ป้าแช่มไปตลาดกับลุงเด่น ก็ใครจะไปคิดว่าเจ้านายใหญ่จะโผล่มาวันนี้ ก็เจ้านายใหญ่เป็นคนบอกผมเองว่าจะกลับมาพรุ่งนี้เช้า” “ก็ฉันทดสอบแกไง ถ้าฉันไม่ลองเปลี่ยนแผน ฉันจะได้รู้เหรอว่าแกแอบอู้งานตลอด” ผู้เป็นเจ้านายแกล้งหลอกให้ลูกน้องเข้าใจแบบนั้น “ผมขอโทษครับ คราวหน้าผมจะไม่ทำอีกแล้ว” สมปองขอโทษพลางยกมือไหว้ท่วมหัว “คำขอโทษของแกมันก็แค่ลมปาก อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนแกไม่ได้อยู่บ้าน ไอ้ปอง แกน่ะมีลูกแล้ว ลูกแกก็ยังเล็ก ป้าแป้นแกเจ็บออดๆ แอดๆ อยู่ก็ยังเลี้ยงหลานให้ ถึงเมียแกจะหนีไป แกอยากหาเมียใหม่ก็หาดีๆ สักคน ไม่ใช่ว่าไปมั่วซั่วกับคนโน้นคนนี้ไม่เลือก” “โธ่ เจ้านายใหญ่ ผู้หญิงสมัยนี้มีแต่ชอบคนรวยๆ หล่อๆ ใครจะมาชอบขี้เหร่ จน แถมมีลูกติดเมียอย่างผม แล้วผู้หญิงพวกนี้มันก็เงินถูก ผมก็แลกเพื่อความสุขเล็กๆ น้อยๆ ไม่อย่างนั้นผู้หญิงที่ไหนมันจะมาสนใจ” สมปองให้เหตุผลข้างๆ คูๆ “วันหนึ่งโรคร้ายถามหา ฉันจะสมน้ำหน้าให้ พอละ ฉันขี้เกียจฟังข้ออ้างของแกแล้ว จะหักเงินเดือนก็ไม่อยากทำเพราะเห็นแก่ลูก เห็นแก่แม่ของแก แต่คราวนี้ฉันเห็นจะต้องลงโทษแกบ้าง ด้วยการให้แกขึ้นไปกรุงเทพฯ ขับรถของฉันกลับมา” อรัญชย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ไม่มีปัญหา ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมขอติดรถทัวร์ของเจ้านายเล็กไปก็ได้ครับ” สมปองพูดอย่างพาซื่อ ได้ยินคำตอบของลูกน้องคนสนิทแล้วก็เข้าทาง อรัญชย์หยิบกระเป๋าสตางค์แล้วควักธนบัตรใบละห้าร้อยบาทแล้วยื่นให้ “คะ... ค่าอะไรครับ ผมไปกับรถของเจ้านายเล็ก ไม่ต้องใช้เงินอะไรหรอก นอกจากค่ากิน” “ใครว่าฉันจะให้แกเอาเงินไปกินข้าว ฉันจะให้แกเอาเงินนี่ไปซื้อตั๋วรถไฟธรรมดาไปกรุงเทพฯ ไม่เกินแปดโมงเช้าของวันมะรืนนี้แกต้องขับรถฉันกลับมาถึงที่นี่อย่างปลอดภัย พร้อมกับเก็บตั๋วรถไฟตอนขาไปกลับมาให้ฉันดูเป็นหลักฐาน แล้วฉันจะบอกนายอาร์ตไว้ว่า ห้ามแกติดรถของอิสระทัวร์ไปเด็ดขาด” นายสมปองถึงกับอ้าปากค้างและพูดไม่ออก เมื่อได้ยินวิธีการลงโทษของเจ้านาย แต่สมปองก็ยอมรับโทษแต่โดยดีเพราะเขาละเลยต่อหน้าที่จริงๆ และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้ สมปองสำนึกถึงบุญคุณของผู้เป็นนายเสมอ ทุกครั้งที่ลูกน้องอย่างเขาเดือดร้อน ก็ได้เจ้านายคนนี้ที่คอยช่วยเหลือทุกอย่าง ทั้งให้งานทำ ให้เงินเดือน อีกทั้งแม่ของเขาที่เจ็บออดๆ แอดๆ ก็ได้เจ้านายคนนี้ช่วยเหลือ แล้วยังช่วยอุปการะค่าเล่าเรียนให้ลูกสาวที่เพิ่งเข้าเรียนอนุบาล แม่ของเด็กหนีไปตั้งแต่ลูกยังแบเบาะ สิ่งเหล่านั้นคือความเมตตาที่ลูกน้องอย่างเขาได้รับและโชคดีกว่าลูกจ้างหลายคนบนโลกใบนี้ จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 00:16:05

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วคิดถึงเหนือคลอง คิดถึงหาดยาว คิดดึงอ่าวลึก  คิดถึงถ้ำเพชร คิดถึงกาโรส คิดถึงสวนปาล์ม  ....ที่ ไม่ได้บุกรุกป่า จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 11:05:32

ความคิดเห็นที่ 6 อยากไปกระบี่อีก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 15:52:53

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านชอบๆๆค่ะ จากคุณ : ammdao เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 13:54:49