ความคิดเห็นที่ 1 ยุพินเบนสายตากลับมามองหาบุตรสาว  สายลมอุ่นโชยพัดผ่านเนินหญ้าและแมกไม้ในสวน  ลูกสาวคนเดียวของเธอยังนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่เดิม   ผู้เป็นมารดาสังเกตมอง  ในมือของหญิงสาวมีหนังสือเล่มหนึ่ง  ซึ่งหลายวันมานี้เธอถือมันไว้เกือบตลอดเวลา ดวงตาคู่เหม่อลอยทอดมองอยู่เพียงหน้ากระดาษที่คล้ายจะว่างเปล่านั้น สตรีวัยกลางคนย่างเท้าตรงไปอย่างเงียบกริบ  ภาพที่เห็นผ่านหลังคอของบุตรสาว  คือกุหลาบดอกโรยบนหน้าหนังสือ  ปลายนิ้วเรียวลูบไล้อยู่ที่ก้านแห้ง ๆ และกลีบดอกอันหลุดลุ่ยร่วงโรย “กลีบมันร่วงเสียหมดแล้ว”  ผู้เป็นมารดาตัดสินใจเอ่ยทัก นริศราผุดขึ้นจากพนักพิงของเก้าอี้เล็กน้อย  เมื่อรู้ตัวพลางรีบปิดหน้าหนังสือลง  ยุพินพยายามค้นหาความในใจลูกด้วยการชวนคุย “แม่เก็บดอกใหม่ให้เอาไหม  ในสวนหลังบ้านที่ชมปลูกไว้กำลังงามเลย”   หญิงสาวเม้มริมฝีปากเหมือนจะส่งยิ้มตอบ  แต่ก็ทำได้เพียงหลุบตาต่ำลงคล้ายพยักหน้า  สองแขนยังคงกุมกระชับหนังสือเล่มนั้นไว้แนบอก ดอกไม้เป็นตัวแทนของความรัก  ผู้แก่ประสบการณ์กว่าทราบดี   นริศราคงได้กุหลาบดอกนี้มาจากเพื่อนชายตัวปัญหาของเธอ “ดอกไม้ที่ช้ำหรือว่าโรยแล้ว  เก็บไว้ก็รังแต่จะทำให้ความรู้สึกของเราแย่ตามไปด้วย”  ผู้อาวุโสกว่าโน้มน้าวด้วยการพยายามสบตา  “เชื่อแม่นะจ๊ะ  ทิ้งมันไปเสียเถอะ” “ไม่ค่ะแม่”  ก่อนจะทันตั้งสติ  คำปฏิเสธนั้นก็หลุดออกไป   หญิงสาวเบนสายตาหลบ  ซ่อนความนัย  ความรักคืออารมณ์และความรู้สึกอันเร้นลับเกินกว่าจะเผยออกมา  โดยเฉพาะกับมารดาของเธอ ยุพินจับจ้องดวงหน้าเรียวอันเรียบเฉยของบุตรสาว  รู้สึกปวดร้าวไปทั่วทั้งศีรษะและแผ่นอก  เมื่อความรักอย่างท้วมท้นที่มีต่อบุตรสาวคนเดียวตลอดมา  กลับถูกตอบแทนด้วยความเย็นชาไร้ค่าสิ้นดี “ดอกไม้สวย ๆ มีให้เลือกเต็มสวน”  น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยอารมณ์ของผู้อาวุโส  บอกให้รู้ถึงความอดกลั้นที่กำลังจะสิ้นสุด  “ทำไมถึงได้โง่ไปผูกใจอยู่กับดอกช้ำ ๆ แบบนั้นล่ะนุ่น” คนถูกตะคอกทำได้แต่เพียงก้มหน้านิ่ง  เป็นคำถามซึ่งยังไม่สามารถหาคำตอบ  สักวันหนึ่งเธอคงตัดใจจากกุหลาบดอกนี้ไปได้  หญิงสาวได้แต่ภาวนาเช่นนั้น รถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนมาจอดเทียบอยู่ริมรั้ว  ช่วยเบนเบี่ยงความสนใจของสองแม่ลูก  ยุพินจำต้องกล่ำกลืนความรู้สึก  เพ่งสายตามองไปอย่างคลางแคลง  ร่างเงาของผู้หญิงที่ก้าวลงจากรถทำให้สีหน้าและแววตาของผู้เยาว์เปลี่ยนไป “ใครกันนุ่น” หญิงสาววิ่งตรงไปเปิดประตูรั้วก่อนจะทันตอบคำถาม  ผู้เป็นมารดาสังเกตมองตาม  พินิจรถยนต์คันงามของผู้มาเยือน  เลยไปถึงลักษณะบุคลิกภาพและการแต่งกายของหล่อน  ซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มบุคคลมีฐานะมั่งมี  น่าแปลกที่ลูกมีเพื่อนต่างวัยที่แลคุ้นเคยสนิทสนมกันถึงเพียงนี้  ครู่หนึ่ง ทั้งสองก็เดินจูงมือกันตรงมา ความรู้สึกหนักอึ้งกดทับที่ศีรษะรุนแรงขึ้นเมื่อผู้มาเยือนย่างกายใกล้เข้ามา  หล่อนเป็นหญิงสาววัยผู้ใหญ่  ใบหน้าซูบตอบ  รูปร่างผ่ายผอมซูบซีด  ทว่า กลับมีนัยน์ตาเป็นประกายสดใส  แม้จะไม่เคยพบกันมาก่อน  แต่ยุพินก็กลับสัมผัสถึงพลังความรู้สึกประหลาดนั้นได้อย่างชัดเจน  มันคือความรู้สึกเคียดแค้น ชิงชัง และริษยา “สวัสดีค่ะคุณยุพิน”  สตรีผู้มาเยือนโน้มตัวลงไหว้อย่างนอบน้อม  พร้อมเป็นฝ่ายเริ่มแนะนำตัว  “ดิฉันนิดาค่ะ  คนที่เคยโทรศัพท์มาหาคุณ” “พี่นิดาไงคะแม่  ลูกสาวอีกคนของคุณพ่อนริศ”  นริศราช่วยเสริมด้วยน้ำเสียงเปี่ยมด้วยความยินดี  ผิดไปจากท่าทางขรึมเศร้าเมื่อซักครู่ ยุพินเบนมองสีหน้าแจ่มใสของบุตรสาว  สลับกับประกายตาสดใสของสตรีผู้ซี่งเพิ่งเคยพบหน้า  ความรู้สึกคับแค้นใจอันอัดสุมแน่นอยู่ในดวงจิตมานานพลันปะทุออกมา ...ลูกสาวของนริศ  เลือดเนื้อเชื้อไขคนสำคัญที่ส่งผลให้เขาต้องทอดทิ้งเธอ “คุณนี่เอง  ที่เอาเรื่องของคุณนริศไปบอกยัยนุ่น  ทั้งที่ฉันไม่ได้อนุญาต  คุณกล้าดีมากเลยนะ” “แม่คะ” คำกล่าวต้อนรับของผู้เป็นเจ้าของบ้านทำเอาบุตรสาวและแขกผู้มาเยือนอยู่ในอาการพูดไม่ออก  ไม่คาดคิดมาก่อนว่า  ความเคืองแค้นของมารดาจะมีอิทธิพลเหนือกว่ามารยาทและการแสดงออกด้วยเหตุผลทั้งปวง นิดาโน้มตัวลงไหว้ขอขมาผู้อาวุโสกว่าอีกรอบ “ดิฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ  ที่ต้องทำในสิ่งที่ขัดกับความต้องการของคุณยุพิน  แต่ตอนนั้นดิฉันรู้ว่าคุณพ่อคงมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่นาน  จึงจำเป็นต้องทำความปรารถนาของท่านให้เป็นจริง  เพื่อให้ท่านนอนตายตาหลับ  คุณยุพินเห็นใจคุณพ่อเถอะนะคะ” สตรีวัยกลางคนขบริมฝีปาก  การตายของนริศมิอาจลบเลือนความเจ็บช้ำเมื่อครั้งอดีต  หนำซ้ำก่อนจะสิ้นลมหายใจ  เขายังส่งผู้คนเหล่านี้กลับมาทำร้ายเธอ “เห็นใจเหรอคะ”  น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความชิงชังดาลเดือด  “ตอนที่เค้าจะทิ้งดิฉัน  ต่อให้ดิฉันตายลงไปในนาทีนั้น  เค้าก็คงไม่เห็นใจ” “แม่คะ”  หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะยับยั้งมารดาไว้อีกรอบ  “คุณพ่อตายไปแล้ว  แม่ให้อภัยพ่อเถอะค่ะ  และพี่นิดามาวันนี้  เพื่อจะบอกเราเรื่องพินัยกรรมที่คุณพ่อฝากไว้เท่านั้น” “ใช่ค่ะคุณยุพิน  ขอเวลาดิฉันแค่ครู่เดียว”  นิดาช่วยเสริม ...พินัยกรรม คำชี้แจงถึงจุดประสงค์ของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ  ก่ออารมณ์เจ็บแค้นพลิกฟื้นเป็นทวี  คำสัญญาที่ครั้งหนึ่งนริศเคยให้ไว้  ทรัพย์สินเงินทองและความสุขสบายมั่นคงของชีวิตสำหรับเธอ ไม่...  มันไม่มีอยู่จริง  ดังวาจาโกหกพกลมที่เขาเคยบอกไว้  นริศไม่มีทรัพย์สินส่วนตัวใด ๆ เลย   แม้กระทั่งเงินจำนวนมหาศาลเพื่อใช้แลกกับความรับผิดชอบที่พึงมี  ยังต้องเป็นหน้าที่ของผู้เป็นภรรยา  เขาไม่เคยเหลียวหลังกลับมาดูดำดูดีเธอกับลูกอีกเลย  ตลอดเวลาเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา “พินัยกรรมของคุณพ่อถึงจะไม่มีค่าอะไรมากมายนัก”  ผู้มาเยือนกล่าวราวกับล่วงรู้ความคิดของสตรีอาวุโส  “แต่เป็นสิ่งที่คุณพ่ออยากทำเพื่อยัยนุ่นบ้าง” “ออกไป!”  เสียงดังอันเกรี้ยวกราดนั้น  ทำเอาหญิงสาวทั้งสองคนต่างนิ่งอึ้ง  “คุณออกไปได้แล้ว  และอย่ากลับมาที่นี่อีก  เลิกมายุ่งเกี่ยวกับยัยนุ่นเสียที  ฉันไม่ต้องการสมบัติเหลือเดนอะไรนั่น  ออกไป” ความเจ็บแค้นจากการถูกหลอกหลวงจนชีวิตและอนาคตต้องพังพินาศ  ผสานกับอารมณ์ผิดหวังในรักเดือดพล่านอยู่ทั่วทุกอณูขุมขนและกระแสโลหิต  เธอไม่ต้องการเห็นหน้าผู้คนเหล่านี้อีก “แม่คะ  ฟังพี่นิดาก่อนก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่คะ”   นริศราขมวดคิ้วมองสีหน้าโมโหโกรธาของผู้ให้กำเนิดอย่างไม่เข้าใจ  เหตุใดมารดาจึงแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดกับบุคคลในครอบครัวของผู้เป็นบิดา  ทั้งที่ตนเป็นฝ่ายเลือกดำเนินชีวิตผิดครรลองครองธรรม   “แม่น่าจะให้อภัย และเห็นใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องบ้าง  พี่นิดาแค่มาตามคำสั่งของคุณพ่อเองนะคะ” “ยัยนุ่น!”  สายตาโกรธเกรี้ยวของยุพินตวัดมองมาที่บุตรสาว  ซึ่งไม่มีท่าทีจะเห็นใจเธอ  “ลูก..  ลูกคิดว่าแม่เป็นใคร  แล้วนังผู้หญิงคนนี้เป็นใคร  ถึงได้ไปเห็นใจมันมากกว่าแม่ หา” เป็นคำถามที่ค้างคาอยู่ในห้วงอารมณ์และความรู้สึกสุดท้าย  ลูกที่เปรียบดังชีวิตและจิตใจของแม่กลับไปยืนอยู่ข้างเดียวกับศัตรู  ช่องว่างของความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันจะถมเต็ม “แม่”   ร่างของสตรีอาวุโสทรุดฮวบลงกับพื้นหญ้า  หญิงสาวพุ่งเข้าไปประคองไว้อย่างตื่นตระหนก  อาการหมดสติอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนของมารดาทำให้เธอถึงกับร้องไห้โฮ “แม่... แม่เป็นอะไรไปคะ  แม่...” “คุณยุพิน”  ผู้มาเยือนอยู่ในอาการตกใจไม่แพ้กันรุดเข้ามาช่วยพยุง  ก่อนจะทันเรียกสติคืนมา  ตั้งคำถามกับน้องสาว  “นุ่น  คุณยุพินมีโรคประจำตัวอะไรหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ พี่นิดา”  ผู้เยาว์วัยส่ายหน้า  “แม่แข็งแรงดี  แทบไม่เคยป่วยเป็นอะไรเลย” นิดาพินิจดวงหน้าแดงชาดของคนป่วยอย่างชั่งใจ “สงสัยจะไม่ใช่แค่เป็นลมธรรมดา  ไปจ้ะนุ่น  ไปรถพี่  พาคุณยุพินไปโรงพยาบาลกัน” ร่างอันอ่อนระทวยของยุพินถูกบุตรสาวและบุคคลที่เธอเรียกว่าเป็นศัตรูประคองขึ้นรถไปอย่างทุลักทุเล  นริศราอยู่ในอาการตื่นตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก  วิ่งกลับไปปิดประตูบ้านตามคำบอกของพี่สาว  ก่อนจะตามขึ้นรถไปอย่างร้อนรน จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 15:43:51

ความคิดเห็นที่ 2 ท้องฟ้ายามบ่ายคล้อยปกคลุมด้วยเมฆหนาทึบ บรรยากาศของสวนกว้างรอบบริเวณบ้านของชาญวันนี้แลเงียบเหงาวังเวงจนน่าแปลก  กันต์ธีร์กวาดตามองหาผู้คนตลอดเส้นทางขับรถเข้าบ้าน  จนมาหยุดอยู่ที่หน้าตึกใหญ่ ชายหนุ่มจอดรถด้านข้างของอาคาร  จับตามองบรรดาลูกจ้างที่ต่างมายืนออกันอยู่บริเวณนี้  พลางเดินอ้อมไปหยิบกระเป๋าเอกสารหลายใบจากกระโปรงหลังรถออกมา “อ้าว นั่นไงครับ  กันต์มาถึงแล้ว”  ชายคนสวนผู้หนึ่งกล่าว  แล้วรีบวิ่งมารับกระเป๋าเอกสารจากมือเขา  “เร็วเข้ากันต์ คุณท่านกำลังรออยู่” ชายหนุ่มเพ่งสายตามองตามชายสูงวัยไปอย่างงุนงง  ดวงตาคู่แดงช้ำของสังวาลบ่งบอกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่ไม่น่ายินดี  เขาขบคิดพลางเร่งฝีเท้าเดินตรงไปหา “เกิดอะไรขึ้นครับป้า”  เขาถามเสียงตื่น สตรีสูงวัยเหลือบมองชายหนุ่มอย่างไม่เต็มตานัก  เมื่อเพิ่งประจักษ์ว่าเขาเกี่ยวพันทางสายโลหิตกับหญิงสาวผู้นั้น  ความร้าวฉานของครอบครัวนายจ้างครั้งนี้  น่าจะมีส่วนสำคัญมาจากเธอ “คุณรินจะกลับไปอยู่บ้านที่สวิสวันนี้”  หล่อนบอกพลางซับน้ำตาด้วยแขนเสื้อ  สายตาตวัดมองไปด้านอื่น  “คุณชาญจะให้เธอไปส่งคุณเค้าที่สนามบิน” “อะไรกันครับ  พี่รินเพิ่งจะกลับมาเอง”  เขาถามออกไปด้วยความแปลกใจ  จนไม่ทันสังเกตเห็นอาการผิดปกติของคู่สนทนา ชายฉกรรจ์สองคนลากกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่  พร้อมด้วยข้าวของสัมภาระอีกจำนวนหนึ่ง  ซึ่งแลมากมายหลายเท่ากว่าครั้งที่เธอเดินทางไปคราวก่อน  ตรงไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่   “แล้วผมจะรีบตามไปนะจ๊ะที่รัก”  ได้ยินเสียงของชาญแว่วตามมา  “อย่าลืมที่ผมบอกนะ ออนไลน์ให้ผมเห็นต่างหน้าทุกวัน” รินรดาระบายยิ้มเศร้า ๆ กับถ้อยคำอ่อนหวานของสามี  มือทั้งสองข้างของชาญยังเกาะกุมมือข้างหนึ่งของเธอไว้ตลอดเวลา “ค่ะ  ชาร์ลก็อย่าลืมที่รินบอกด้วยนะคะ”  เธอบอกพลางดึงมือที่ถูกกุมอยู่กลับ แววตาโศกที่ทอดมองเขาอยู่นั้น  ซ่อนไว้ด้วยความหมายลึก ๆ  “ให้โอกาสตัวเองนะคะชาร์ล” วาจาบอกย้ำของเธอโบยตีลงบนบาดแผลใจ  ชาญไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเช่นนี้มาก่อน “อ้าว นั่นไง  นายกันต์มาแล้ว”  หนุ่มใหญ่สลัดความเศร้า  ด้วยการเบนความสนใจไปที่ลูกจ้างหนุ่ม  “นายเอารถคันประจำของฉัน  ไปส่งคุณรินที่สนามบิน  เอาอีกคนไปช่วยยกกระเป๋าด้วย”   “ครับ”  คำสั่งเสียงเข้มของชาญทำให้เขาได้แต่รับคำ สายตาคำถามยังคงแอบมองไปที่หญิงสาว รินรดาหันมาสบตาลูกจ้างหนุ่มเหมือนอยากบอกอะไร  แต่ก็ทำได้เพียงสัมผัสที่ท่อนแขนเขา  แล้วผ่านเลยไปยังสตรีสูงวัยซึ่งยังยืนซับน้ำตาอยู่ “รินไปนะคะป้า”  เธอกระซิบพลางกุมกระชับมือผู้อาวุโส  “หลายปีมานี้  รินป่วยออดแอดจากเรื่องที่พยายามตั้งท้องมาตลอด  ดีใจนะคะที่มีป้าสังวาลช่วยดูแลรินเป็นอย่างดี  ขอบคุณป้ามากนะคะ” สังวาลซาบซึ้งใจระคนความรู้สึกอาลัยจนอดกลั้นไว้ไม่อยู่  ร้องไห้โฮออกมา “คุณหนูโชคดีแล้วที่มีคุณเป็นภรรยา  อย่าไปเลยนะคะ” หญิงสาวส่ายหน้า  บอกย้ำด้วยแรงบีบจากฝ่ามือ “เราคุยกันแล้วไงคะป้า  อย่าร้องไห้เลยค่ะ” ชั่วขณะ  สายตาของคนพูดปรายมองไปยังชายหนุ่มผู้อ่อนวัยแวบหนึ่ง  ก่อนจะหันกลับไปพูดเสียงเบากับคู่สนทนาเดิม “จำไว้นะคะป้า  เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณผู้หญิงที่มาเมื่อเช้า  รินตัดสินใจของรินเอง” กันต์ธีร์จับจ้องการสนทนาของทั้งคู่อย่างคลางแคลง   ใครคือคุณผู้หญิงที่มาเมื่อเช้า  มีส่วนสำคัญอย่างไรที่ทำให้รินรดาต้องจากไปอีกครั้ง  เขาได้แต่แอบสงสัยอยู่เงียบ ๆ  ขณะก้าวเท้าไปเปิดประตูรถให้เธอ รินรดาหันมาโปรยยิ้มเศร้า ๆ ให้บรรดาลูกจ้างที่ต่างมายืนรอส่งเธอเป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนจะก้าวผ่านประตูรถเข้าไป ชาญทอดมองรถยนต์ยุโรปคันงามของเขา  ที่กำลังเคลื่อนตัวช้า ๆ ห่างออกไปทุกที  ก่อนจะเลี้ยวลับจนหายไปจากสายตา ...ให้โอกาสตัวเอง ควรหรือไม่ที่เขาจะทำตามข้อเสนอของเธอ.... เส้นทางชีวิตนับจากวันนี้ยังมีโอกาสได้พบหญิงสาวคนใดบ้าง  ที่จะช่วยเขาแปรเปลี่ยนความรู้สึกใคร่เสน่หาให้กลายเป็นความรักอีกซักครั้ง  ในเมื่อทั้งรินรดาและปรียาต่างจากเขาไปแล้ว  หนุ่มใหญ่ครุ่นคิดอย่างอาลัย จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 15:44:30

ความคิดเห็นที่ 3 นิ้วมือของนริศราบีบเข้าหากันแน่นหนักขึ้น  ตามระยะของเข็มนาฬิกาที่หมุนวนผ่าน  บรรยากาศปลอดโปร่งสบายของโรงพยาบาลเอกชน  ไม่อาจลดอารมณ์วิตกและกดดันในใจเธอ  ชีวิตคือความไม่เที่ยงแท้แน่นอน  หากความรักของแม่เท่านั้นเป็นสิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจของเธอตลอดมา  หญิงสาวต้องกลั้นน้ำตาเมื่อเพิ่งตระหนักถึงความจริงในข้อนี้ ชายในชุดเสื้อกาวน์ผลักประตูออกจากห้องผู้ป่วยหนัก  สองพี่น้องต่างมารดาพุ่งความสนใจไปที่เขาทันที “คนป่วยมีเส้นโลหิตฝอยบางส่วนในสมองแตก  มีอาการเลือดคั่ง” รายงานจากแพทย์ทำเอาผู้เป็นบุตรสาวแทบล้มทั้งยืน  นิดาพยุงร่างอันอ่อนแรงของน้องสาวไว้อย่างปลอบประโลม “แต่ไม่ต้องห่วงครับ  ปลอดภัยดีแล้ว”  เขารีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของทั้งสอง  “โชคดีที่ไม่ตรงกับจุดสำคัญ  เราเจาะเอาเลือดที่คั่งอยู่ออกหมดแล้ว  รอดูอาการอีกซักวันก็น่าจะย้ายไปห้องพักพิเศษได้  ส่วนสาเหตุ  ผมคิดว่าน่าจะเกิดจากปริมาณไขมันและระดับน้ำตาลในเลือด  เสริมเข้ากับความเครียด  ยังไงคงต้องรอผลการตรวจเลือดกับปัสสาวะจากแล๊ปก่อนครับ” นริศราทรุดกายนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดแรง สาเหตุของอาการป่วยคงมิใช่ใดอื่นนอกจากการกระทำของตัวเธอ  ไม่ใช่เรื่องยากเลยหากจะดำเนินทุกอย่างเพื่อความสบายใจของมารดา  มิได้เป็นความลำบากแต่อย่างใดเลยหากจะนัดพบกับนิดาที่มหาวิทยาลัยแทน “พี่ผิดเองจ้ะที่มาหานุ่นโดยไม่ได้บอกนัดไว้ล่วงหน้า”  นิดากล่าวราวกับล่วงรู้ความในใจของน้องสาว  “พี่ประมาทเกินไปที่คิดว่า  เรื่องคงคลี่คลายไปแล้วหลังการตายของคุณพ่อ  คุณยุพินคงเจ็บช้ำน้ำใจมากเกินกว่าจะลืมทุกอย่างได้” “พี่นิดา”  หญิงสาวโผเข้ากอดผู้เป็นพี่สาว  ดุจชีวิตที่ล่องลอยเคว้งคว้างไร้ที่ยึดเหนี่ยว  มารดาคือที่พึ่งเดียวสำหรับร่างกายและจิตใจของเธอ  “นุ่นผิดเองที่ไม่เข้าใจแม่  นุ่นไม่รักแม่ให้มากพอเท่ากับที่แม่รักนุ่นเลย  นุ่นใส่ใจความรู้สึกของแม่น้อยเกินไป” นิดาโอบกระชับร่างน้องสาวไว้อย่างปลอบประโลม “ไม่เป็นไรนะจ๊ะ  ไม่เป็นไร...  ต่อไป  เราสองคนจะไม่ทำอะไรที่เป็นการกระทบกระเทือนจิตใจของคุณยุพินอีก”  หล่อนบอกแล้วคลายอ้อมกอด  ใช้ผ้าเช็ดหน้าช่วยซับน้ำตาน้องสาว  “แต่ขอให้นุ่นจำไว้นะว่า  พี่ยังคงเป็นพี่สาวที่รักนุ่นเสมอ  พี่ยินดีจะยืนอยู่ข้างนุ่นทุกครั้งที่นุ่นต้องการพี่” นริศราเงยหน้าสบประสานตาเจ้าของน้ำเสียงอันมั่นคงนั้น  สัมผัสกับความอบอุ่นและเอื้ออาทรที่แผ่ซ่านเข้าเต็มหัวใจ  จากนี้ไปเธอจะมีความรักของพี่สาวคนนี้ช่วยผลักดันให้เดินไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง  และดำเนินชีวิตต่อไปตามวีถีทางที่มารดาต้องการ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 15:45:38

ความคิดเห็นที่ 4 กระเป๋าเดินทางหลายใบถูกวางเรียงรายบนสายพานขนถ่ายสัมภาระผู้โดยสารขาออก  ร่างแบบบางของรินรดายังคงนั่งนิ่งอยู่ภายในห้องพักผู้โดยสาร  ตลอดเส้นทางขับรถมาสนามบิน  เขายังไม่มีโอกาสซักถามข้อสงสัยใด ๆ กับเธอ กันต์ธีร์เดินกลับมายังห้องพักรับรองผู้โดยสาร  เพื่อส่งเอกสารเกี่ยวกับการเดินทางให้นายจ้าง  วงหน้าเรียวเล็กของหญิงสาวยังคงเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึก “เรียบร้อยแล้วครับพี่ริน”   รินรดาเบนสายตากลับมาอย่างเชื่องช้า   ก่อนจะเงยมองชายหนุ่มเจ้าของเสียง “จ้ะ”  เธอรับคำเพียงสั้น ๆ พลางรับเอกสารจากมือเขา หญิงสาวเดินตรงไปยังช่องประตูผู้โดยสารขาออก  ท่ามกลางบรรยากาศอึกทึกภายในอาคารสนามบิน  ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าตามเธอไปอย่างคลางแคลง “พี่รินครับ”  เขาตัดสินใจส่งเสียงเรียก  ก่อนที่เธอจะเดินผ่านช่องประตู รินรดาเหลียวหลังมองกลับมา  ภายใต้หน้ากากแห่งความเย็นชาและเฉยเมย  ซึ่งเก็บซ่อนไว้ด้วยความรักและอาลัยในตัวสามี  หากเป็นไปได้  เธอไม่ปรารถนาจะพูดถึงเขาอีก “พี่รินจะกลับไปที่นั่นอีกทำไมล่ะครับ”  เขาอดไม่ได้ที่จะซัก  “พี่ริน..เอ่อ.. พี่จะเลิกกับคุณชาร์ลจริง ๆ เหรอครับ” หญิงสาวระบายยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า  รู้สึกเอ็นดูกับกระแสแววตาอันวิตกห่วงใยของลูกจ้างหนุ่ม “ยังไม่ถึงกับเลิกกันหรอกจ้ะ  พี่แค่...”  เธอตอบไปพลางครุ่นคิดหาเหตุผลให้กับตนเอง  “พี่แค่อยากอยู่ห่างจากเขาซักระยะยาว ๆ  เผื่อว่าเขา... จะมีโอกาสได้พบกับคนที่ดีกว่าพี่” กันต์ธีร์เม้มริมฝีปาก  ความเจ้าชู้ของชาญคงมีส่วนสำคัญที่ทำให้ความอดทนต่อชีวิตคู่ของเธอสิ้นสุดลง  ผู้เยาว์วัยกว่าพินิจพิเคราะห์ผ่านประสบการณ์อันเลวร้ายของตัวเอง “พี่รินครับ  ผมว่า...”   แม้จะรู้สึกเห็นใจเธอในฐานะภรรยา  หากเขาก็เข้าใจความรู้สึกของชาญ  เฉกเช่นเดียวกับความรักของเขา  ความรักครั้งหนึ่งซึ่งจบลงด้วยสาเหตุที่ไม่ต่างกัน   “ผมว่าคุณชาร์ลรักพี่รินมากนะครับ  แต่บางทีอาจ...ออกนอกเส้นทางไปบ้าง  นั่นเพราะกระแสสังคมชักนำไป  ผมว่า  บางที.. บางทีผู้ชายก็ทำตัวลำบาก  ประมาณว่า... ต้องรับมือกับสิ่งที่มาเร้าอารมณ์หรือสิ่งแวดล้อมที่เป็นใจ  ผมคิดว่า บางทีท่านอาจไม่อยากให้ทุกอย่างไม่อยู่กับร่องกับรอย  แต่ต่อต้านกับเรื่องราวหรือคนที่เข้ามาแวดล้อมไม่ได้  คือผม  ผมเอง..ก็เคยผ่านความรู้สึกแบบนั้น  ผมรู้ว่ามันยาก” ถ้อยคำวกวนสับสนอันกลั่นออกมาจากส่วนลึกของจิตใจผู้เยาว์ทิ่มแทงลงบนความรู้สึก  รินรดาก้าวเข้ามากุมท่อนแขนล่ำของเขา  อมยิ้มทั้งน้ำตา “ขอบใจนะจ๊ะที่พยายามยับยั้งพี่”  หญิงสาวทอดมองวงหน้าตื่นของหนุ่มน้อยอย่างซาบซึ้งใจ  “สำหรับพี่แล้ว  พี่รักชาร์ลเกินกว่าจะยอมให้เขามาจมอยู่กับคนออดแอดอย่างพี่  พี่อยากให้เขาได้พบกับผู้หญิงที่ดีที่สุด  ที่จะให้ความสุขเขาได้ทั้งกายและใจ  มีลูกให้เขาไว้สืบสกุล” “แต่ผมว่า  ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับความรักนะครับ”  เขาสวนกลับโดยทันใด  “คุณชาร์ลรักพี่ริน  ถึงจะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นก็คงไม่มีความสุขหรอกครับ” หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตากับความเห็นนั้น “กันต์จ๊ะ  ความรักมันก็แค่อารมณ์หนึ่ง  จับต้องไม่ได้  เหมือนสายลมร้อนหนาวที่พัดผ่าน  แล้วหายไป  แต่สิ่งที่จะอยู่กับเราคือความเป็นเหตุเป็นผลที่ถูกต้องตามหลักคุณธรรม หรือมนุษยธรรมมากกว่า  จำไว้นะจ๊ะเด็กดี” เสียงนั้นเหมือนลอยเคว้งคว้างอยู่แดนไกล  พร้อมกับภาพของเธอที่เลือนหายไปช้า ๆ  เขารู้สึกราวกับหัวใจจะหลุดลอยแตกสลายไปกับเธอด้วย   ความรักคือรูปแบบของอารมณ์โดยไม่มีเหตุผล  เขาควรจะดำเนินชีวิตตามเหตุผล  นั่นคือคำตักเตือนสุดท้ายของรินรดา  อยากรู้เหลือเกินว่า  ชาญสามารถทำใจได้อย่างไรกับการจากไปของเธอ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 15:46:11

ความคิดเห็นที่ 5 ปรียาทอดมองร่างสูงของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม  แขนขาของเขาแลยาวเก้งก้างเมื่ออยู่ในท่าเอกเขนกบนโซฟาของเธอ  ท่าทางเศร้ากึ่งอาการเคอะเขินทำให้เขาแลน่าเอ็นดู “ผมเคยแต่หัวเราะเยาะพี่ปิ๋ม  พอเจอเข้ากับตัวเอง...”  เขาเล่ากลั่วหัวเราะไปพลาง  หลุบตาต่ำทอดมองอยู่แต่เพียงพื้นพรม  แม้จะบอกตัวเองว่า  สามารถทำใจเรื่องของนุชจรี  แต่ก็ยังไม่กล้าพอจะยืนยันด้วยสายตา “แต่ก้องก็ยังดีนะ  ที่คิดได้เร็วกว่าพี่”  เธอบอกอย่างชื่นชม   ชีวิตวัยเยาว์ของเกียรติก้องไม่ต่างไปจากลูกกำพร้าทั้งบิดาและมารดา  แต่เขากลับเติบโตขึ้นมาเผชิญกับความผิดหวังได้เข้มแข็งกว่าเธอ   “จะว่าไปแล้ว  เราสองคนก็เหมือนโตมาด้วยกัน”  เธอทำราวกับเพิ่งนึกได้ว่า  ครั้งวัยเยาว์มีเขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว  “แต่พี่กลับไม่ค่อยให้ความใกล้ชิดกับก้อง  เหมือนอย่างที่พี่น้องควรจะเป็น” ชีวิตที่สุขสบายท่ามกลางกองเงินกองทองของพ่อแม่  ส่งผลให้เธอดำเนินทุกอย่างตามแต่ใจต้องการ  รวมถึงการใช้ความสวยความสาวของตนเรียกร้องสิ่งชดเชยความรักจากบุคคลอื่น  โดยไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนในครอบครัว “แถมยังทำตัวเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับน้องอีก”  เธอว่าปนเสียงหัวเราะเล็กน้อย  อนาถใจกับการกระทำที่แล้วมาของตน  “ก้องเลือกทางชีวิตที่ถูกต้องของตัวเองแล้ว  ต่อไปจะต้องได้พบกับผู้หญิงที่ดีงาม” “ครับ” ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มเนือย ๆ “มีแต่คนบอกผมแบบนั้น  แต่คนถูกทิ้งเนี่ยมันดูไร้ค่านะครับพี่ปิ๋ม  ไม่รู้ตลอดชีวิตนี้  ผมจะลืมความรู้สึกครั้งนี้ได้หรือเปล่า” จริงของเขา  ตราบทุกวันนี้  เธอยังมิอาจลืมเลือนความเจ็บปวดจากการตัดสินใจเลือกของชาญ  ทั้ง ๆ ที่เขาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอมานานนับปี “แต่ถ้าลืมได้  ชีวิตเราจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเลยนะ”  เธอบอกแล้วเอื้อมมือข้างหนึ่งไปวางทับบนมือเขา  “เชื่อพี่นะจ๊ะ  อย่าจมอยู่กับความรักโง่งมเหมือนอย่างพี่” เกียรติก้องทอดมองรอยยิ้มเศร้า ๆ ของเจ้าของเสียงพูด  นับเป็นครั้งแรกที่ได้พูดคุยอย่างสนิทใจกับเธอ  คงด้วยช่วงวัยที่ห่างไกลกัน  หญิงสาวจึงดุจภาพเงาที่ลอยผ่านไปมาตลอดระยะเวลาครั้งเยาว์วัย “อ้าว  แล้วกันต์ล่ะจ๊ะ  ไปไหนเสียแล้ว” ปรียาทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้  กวาดตามองหาชายหนุ่มอีกคน “นั่งอยู่ข้างนอกโน้นแหละครับ”   เกียรติก้องส่งสายตามองออกไป  รู้สึกขันในอาการประหม่าของน้องชาย   “สงสัยยังทำใจเรื่องที่พี่ปิ๋มจะแต่งงานไม่ได้”  เขาบอกด้วยอารมณ์ขบขัน ปรียามองตามสายตาชายหนุ่ม  ครุ่นคิดถึงความตั้งใจที่ได้ฝากฝังไว้กับชาญ  หวังว่ากันต์ธีร์จะมีหนทางชีวิตที่สวยงามต่อไป ท้องฟ้ายามค่ำคืนพร่างพราวไปด้วยแสงดาว มวลหมู่แมกไม้ในสวนสวยของปรียาต่างหลับใหลอยู่ภายใต้บรรยากาศของคืนเดือนมืด  กันต์ธีร์กวาดตามองแสงจากไฟสนามที่อาบไล้เนินหญ้าและสวนพฤกษา  หวนรำลึกถึงช่วงเวลาที่เคยมาช่วยงาน ณ สถานที่แห่งนี้  จนกระทั่งมีความสัมพันธ์เกินเลยกับเธอ ชายหนุ่มเอนกายพิงผนังปูนหน้าบันไดทางเข้าบ้าน  ชีวิตเหลวแหลกอันสับสนของปรียาใกล้สิ้นสุดลงแล้ว  เหลือเพียงเขาที่ยังต้องต่อสู้กับความไม่เข้าใจตัวเองต่อไป รถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนผ่านประตูรั้วบ้านเข้ามาหยุดลงตรงหน้า  เขาอาจจะไม่เหมาะสมกับผู้หญิงที่เข้าใจยากอย่างนริศรา  ความรักเป็นเพียงสายลมพัดผ่าน  ชีวิตเขาควรต้องดำเนินต่อไปตามเหตุผลที่ควรจะเป็น ...โดยปราศจากเธอ ชายหนุ่มร่างสันทัดก้าวลงจากรถเพ่งสายตามองมา  ท่าทางขึงขังอันบ่งบอกถึงอารมณ์หวาดระแวงหึงหวงนั้น  เขาจำได้จนติดตา กันต์ธีร์ผุดลุกขึ้นยืน  ยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า “อ้อ นายนี่เอง”  ณภัทรคลายสีหน้าลงเล็กน้อย  เมื่อเห็นว่าเป็นเขา  แต่แล้วก็ยังอดรู้สึกประหลาดใจมิได้  “อ้าว แล้วนายมาทำอะไรที่นี่  ไหนปิ๋มบอกว่า  นายไม่ได้ทำงานกับเค้าแล้ว” ความที่เคยหลงผิดไปมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับว่าที่เจ้าสาวของเขา  ก่อความรู้สึกละอายจนไม่กล้าพอจะประสานตา “พี่ปิ๋มนัดให้ผมกับก้องมาพบครับ” ผู้อ่อนวัยกว่าตอบเสียงเรียบ  สายตายังทอดต่ำหลุบมองอยู่เพียงพื้นหญ้าข้างบันไดปูน  รู้สึกแปลกใจตัวเองที่เพิ่งระลึกถึงคำเตือนของคู่สนทนา  เกี่ยวกับพฤติกรรมบางประการอันไม่เหมาะสมของหญิงสาว  ซึ่งครานั้นเขายังไม่เดียงสาพอจะเข้าใจ “เมื่อครู่ เห็นพี่ปิ๋มบอกว่าจะคุยเรื่องบ้าน”  เขาอธิบายต่อไปด้วยความรู้สึกสับสน  เมื่อแอบมองไปเห็นสายตาคำถาม  “ผมเลยยกให้เป็นหน้าที่ของก้อง  เพราะพ่อเกริ่นไว้ว่า  ก้องบรรลุนิติภาวะแล้ว  เรื่องวันนี้ให้เค้าเป็นคนตัดสินใจ” คำบอกเล่าอย่างไม่มีต้นสายปลายเหตุของผู้เยาว์  ส่งผ่านความเข้าใจทีละน้อย  ณภัทรพยักหน้ารับรู้อย่างช้า ๆ “อ๋อ นายนี่เองที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับปิ๋ม  เห็นเค้าบอกผมอยู่เหมือนกัน” ณภัทรว่าพลางพินิจมองชายหนุ่ม  ที่ผ่านมา ปรียาให้ความใกล้ชิดและเมตตาเขาเป็นพิเศษ  คงด้วยเหตุผลเดียวกันนี้  ความหวาดหวั่นว่าเขาจะมีส่วนเกี่ยวพันกับการตั้งครรภ์ของเธอเป็นอันตกไป  ชายหนุ่มรู้สึกปลอดโปร่งใจขึ้นเมื่อคิดได้ดังนั้น “ผมได้ข่าวว่าพี่สองคนจะแต่งงานกัน”  ผู้เยาว์วัยกว่ากล่าวขึ้น ณภัทรอมยิ้มตอบอย่างอารมณ์ดี “อื่มใช่  แม่ผมดูฤกษ์ไว้แล้ว  อีกสองสามสัปดาห์ข้างหน้านี้แหละ”  ว่าแล้วก็ตรงไปวางมือลงบนไหล่ของอีกฝ่าย  “ขอบใจนายมากนะ” กันต์ธีร์เงยหน้าขึ้นสบมองคู่สนทนาอย่างเต็มตา  กระแสตาอันเปี่ยมไปด้วยความสุขของว่าที่เจ้าบ่าว  ช่วยตอบทุกคำถามในใจเขา “นายยังจำได้ไหม  ที่นายเคยบอกผมว่า  อย่าท้อ  ซักวันปิ๋มจะเห็นใจในความดีของผม  และในที่สุด ปิ๋มก็ยอมวางทิฐิลง  แล้วตกลงแต่งงานกับผมจนได้” ณภัทรแหงนหน้าเหม่อมองท้องฟ้าสีดำน้ำเงิน  ดื่มด่ำกับความงามยามค่ำคืน “ชีวิตผม  เหมือนมีความรักที่มอบให้ปิ๋มเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ  ผู้หญิงอื่นที่ผ่านเข้ามา  ไม่มีใครมาแทนที่เค้าได้ซักคน  ทั้ง ๆ ที่ผมก็พยายามตัดใจจากเค้าอยู่หลายครั้ง” ...ความรักเป็นดั่งสายลมร้อนรุ่ม และหนาวเหน็บ  จับต้องไม่ได้  หากจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์ ชายหนุ่มอ่อนวัยซึมซับอยู่ในห้วงอารมณ์นั้น แม้ว่าจากนี้ไป  จะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเธอ  หากความรักก็ยังคงอยู่ในหัวใจเขาตราบนานเท่านาน “นะจ๊ะ ลองปรึกษาพ่อดู  มันก็แค่ความเห็นจากคนตัวเล็ก ๆ อย่างพี่”  เสียงของปรียาลอยมา  ก่อนจะปรากฎกายขึ้นพร้อมด้วยพี่ชายของเขา  “ตั้งแต่เป็นวัยรุ่น  พี่ทำแต่เรื่องให้แม่ของพี่ต้องเสียใจมาตลอด  นับจากนี้ไปพี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้แม่มีความสุข” หญิงสาวว่าพลางกวาดตามองออกไปนอกประตู  ร่างสันทัดของชายหนุ่มผู้มาเยือนทำให้การสนทนายุติลง “อ้าวภัทร”  เธออุทานพลางเดินตรงไปหาเขา  “ไหนบอกวันนี้มีประชุมทั้งวันไง” “จ้ะ”  ณภัทรส่งยิ้มหวานตอบ  พลางก้าวตรงไปโอบรั้งเธอ  “เพิ่งเสร็จจากออฟฟิศนี่แหละ  แต่ทำใจกลับบ้านไม่ได้  เป็นห่วงปิ๋ม” สายตาของปรียาสลับมองไปมาระหว่างว่าที่สามีกับชายหนุ่มผู้อ่อนวัยอีกคน  รู้สึกลำบากใจที่จะแนะนำ “อ้อ กันต์ธีร์กับเกียรติก้อง  ลูกพี่ลูกน้องที่ปิ๋มเคยบอกผมไว้ใช่ม่ะ”  เขาบอกเหมือนล่วงรู้ความคิดของเธอ  “มิน่าล่ะ  ที่ผ่านมา  ปิ๋มถึงได้เอ็นดูน้องเค้าเป็นพิเศษ  ผมต้องขอโทษนะที่เคยแสดงออกไม่ดีกับเค้า” ความเข้าใจในแง่ดีของณภัทร  ก่อความรู้สึกละอายใจเพิ่มเป็นทวีคูณ  วงหน้าของผู้เยาว์ยังคงหลุบมองอยู่เพียงรองเท้าของตนเอง ปรียาทอดมองชายหนุ่มอย่างเข้าใจ  ก่อนจะก้าวตรงไปหา “ขอบใจกันต์มากนะที่ช่วยเตือนสติพี่  พี่ถึงมีวันนี้ได้”   น้ำเสียงราบเรียบของเธอช่วยให้เขาสงบลง   รำลึกสายสัมพันธ์ที่แปรเปลี่ยนไป  นับจากวันที่ได้พบกันโดยบังเอิญอีกครั้งที่บ้านของชาญ  ชายหนุ่มเงยหน้าสบตาเจ้าของรอยยิ้มอันเปี่ยมด้วยความรักและเอ็นดู  ความรู้สึกอึดอัดและกระดากใจค่อย ๆ คลายลดลง “ยินดีกับพี่ทั้งสองคนด้วยครับ  ผมดีใจนะที่พี่ปิ๋มเลือกใช้ชีวิตกับคนที่เหมาะสมและรักพี่มากที่สุด” หญิงสาวเม้มริมฝีปาก  พยักหน้าน้อย ๆ เหมือนกำลังกลั้นน้ำตา  หากตระหนักถึงความจริงในข้อนี้แต่แรกเริ่ม  ชีวิตคงไม่เหลวแหลกเลวร้ายถึงปานนี้  ตราบสิ้นลมหายใจเธอคงมิอาจลืมเลือนตราบาปที่เคยกระทำไว้กับเขา “งานที่ทำอยู่  ถ้ามีปัญหาอะไร หรือไม่อยากทำต่อแล้ว”  เธอว่าต่อไปพลางเอื้อมมือไปตบเบา ๆ ที่ท่อนแขนเขา  “บอกก้องให้ติดต่อพี่ได้นะ  พี่มีอีกหลายทางเลือกให้เรา” กันต์ธีร์พยักหน้าตอบ ซาบซึ้งในความห่วงใยของเธอ “เรื่องของพี่พิม เอ่อ..แม่ของกันต์  พี่คุยกับก้องแล้ว  ลองไปปรึกษาพ่อดู  พี่คิดว่ากันต์กับก้องไม่ควรปล่อยแม่ให้อยู่คนเดียวแบบนั้น”   ชั่วขณะจิตนั้น เธอโน้มตัวไปรวบเอาร่างเขาเข้ามาในอ้อมกอด  แล้วกระซิบเสียงแผ่ว   ณภัทรเพ่งสายตามองไปอย่างคลางแคลง “ขอโทษนะจ๊ะกับทุกอย่างที่พี่เคยทำไว้กับกันต์  พี่เสียใจจริง ๆ” ชายหนุ่มใจหายไปวูบหนึ่ง  ก่อนจะรู้สึกผ่อนคลายลงยกแขนขึ้นโอบเธอไว้อย่างหลวม ๆ “ผมเองก็ต้องขอโทษพี่ปิ๋มเหมือนกัน”  เขากระซิบตอบ  แล้วคลายวงแขนถอยห่างออกมา  “พี่ปิ๋มแต่งงานแล้วต้องไปอยู่ไกลแบบนั้น ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะครับ” “งั้น พวกผมกลับก่อนนะครับพี่ปิ๋ม”   เกียรติก้องแทรกตัวไปดันร่างของน้องชายให้ถอยห่างออกไปอีก  เมื่อแอบมองไปเห็นสายตาอันมากไปด้วยคำถามของคู่แต่งงานของเธอ “ขอบคุณพี่ปิ๋มนะครับที่ช่วยเตือนเราสองคนเรื่องแม่  แล้วพวกผมจะลองเปิดใจคุยกับพ่อเรื่องนี้ดู”  เขาว่าพลางโน้มตัวลงไหว้ลาเธอ   ปรียายกแขนขึ้นโอบอำลา  ก่อนจะถอยหลังกลับไปอยู่ในอ้อมแขนของว่าที่สามี “พยายามให้สำเร็จนะจ๊ะก้อง  พาแม่มางานแต่งงานของพี่ให้ได้”  เธอตะโกนบอกส่งท้ายด้วยรอยยิ้มขบขัน  ทอดมองร่างสูงของสองพี่น้องซึ่งกำลังตรงไปที่รถ ณภัทรจับตามองสีหน้าสดชื่นของว่าที่ภรรยา  สลับกับรถกะบะคันเก่าที่กำลังติดเครื่องแล้วถอยหลังออกไปจากบ้าน  แม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่วัยเยาว์  หากเขาก็ยังรู้สึกสับสนในความสัมพันธ์อันสลับซับซ้อนของครอบครัวเธอ ................................................ 38...สรรพสำเนียงแห่งความมืด http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12656658/W12656658.html แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 55 11:53:42 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 15:47:09

ความคิดเห็นที่ 6 ...เขาอาจจะไม่เหมาะสมกับผู้หญิงที่เข้าใจยากอย่างนริศรา  ความรักเป็นเพียงสายลมพัดผ่าน  ชีวิตเขาควรต้องดำเนินต่อไปตามเหตุผลที่ควรจะเป็น ...โดยปราศจากเธอ เพื่อนนักอ่านโปรดสังเกตว่า ตอนนี้กันต์ธีร์ได้ตัดใจจากนริศราไปแล้วจ้าาาา คุณ Medal G G คิดถึง นางเอกของเราก็มาพอดีเลยค่ะ การติดต่อโรคทางเพศสัมพันธ์สำหรับเรื่องนี้ เป็นแค่ส่วนประกอบเล็ก ๆ ที่คนเขียนทิ้งไว้ให้เพื่อนนักอ่านแอบสงสัยเท่านั้น คุณ :::อาราเร่::: คงไม่มีอะไรดีไปหมดหรอกค่ะ ดีบ้างไม่ดีบ้าง ปนกันไป คุณ มิสพรหล้า ไม่มีอะไรในกอไผ่ค่ะ หากคิดว่าชาญจะย้อนกลับไปแก้ปมที่เขาผูก นั่นคงผิดถนัด  เพราะชีวิตเขามีแต่เดินไปข้างหน้า (แล้วผูกปมใหม่ อิ ๆ) ตอนหน้าจะมีบรรยายความคิดของเขาไว้ค่ะ คุณ GTW หลังจากนี้ไป เราจะเริ่มย้ายโฟกัสจากปรียาและรินรดา ที่ได้พ้นทุกข์ไปแล้ว กลับมาที่คนเคว้งคว้างอย่างชาญ และพวกเด็ก ๆ บ้างค่ะ ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ istante และคุณ Mnemosyne จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 16:05:15

ความคิดเห็นที่ 7 รินไปแล้วชาญจะดีขึ้น หรือทำอะไรอีกมั๊ยเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 17:44:20

ความคิดเห็นที่ 8 อบากรู้จริงๆว่าชาญจะทำอย่างไรต่อไป จะปรับสภาพตัวเองอย่างไร จะเจ็บปวดขนาดไหน หายเร็วหรือไม่ จะไปจีบสาวที่ไหนต่อ ปรียาจะมีอะไรพลิกล็อคอีกไหมนะ.. หนูรินเหมือนจะปิดฉากชีวิตรักแบบหม่นๆแต่สวย โฟกัสเริ่มเคลื่อนมาที่เด็กๆกันแล้ว จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 18:26:25

ความคิดเห็นที่ 9 อยากให้รินกลับมาจังเลย อยากให้มีปาฎิหารย์ มีตัวน้อยๆ ฮืออออ อยากให้ชาร์ลเลิกเจ้าชู้สักทีเนอะ อ้อ รอฉากพระนางป๊ะหน้ากันอีกหนจ้าา จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 16:50:03