ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ เสียงดุเหว่าร้องปนกับเสียงไก่ขันบอกเวลาเช้าแว่วอยู่ไกลๆ แม้จะเข้าสู่เดือนสามแล้วก็ตาม แต่ความหนาวเย็นก็ยังไม่คลายลงเลย อันเป็นลักษณะอากาศของภูมิประเทศแถบนี้ แพขนตายาวขยับหยุกหยิกเมื่อรู้สึกถึงกระแสลมอุ่นจัดบางเบาพัดมาต้องบริเวณคอ เจือแทรกด้วยกลิ่นหอมระรวยที่เคยคุ้นมาปะทะจมูก ทำให้เจ้าตัวตื่นจากความหลับใหล เมื่อรู้สึกตัวเต็มที่ คนเพิ่งตื่นนอนจึงก้มลงมองร่างที่นอนต่ำกว่าตนเองลงไปราวคืบหนึ่ง ก่อนที่จะกดฝังปลายจมูกลงบนเรือนผมนุ่มอย่างแสนรัก สายตาที่ทอดมองนางนั้นเต็มไปด้วยความเห็นใจ รอนแรมล่องทวนลำน้ำระมิงค์ขึ้นมาหลายเพ็ญ ซ้ำเมื่อมาถึงยังไม่ทันได้พักให้หายเหนื่อยดีนัก ก็ต้องเข้าพิธีราชาภิเษกขึ้นนั่งเมืองแทบว่าจะไม่มีเพลาทันได้ตั้งตัว ทว่าด้วยขัตติยมานะที่มี จอมนางก็มิได้ปริปากบ่นแม้สักคำ กว่าที่พิธีทั้งหลายจะเสร็จสิ้นก็กินเพลาไม่ใช่น้อย ครั้นคืนเรือนได้สระสรงร่างกายแล้ว ความอ่อนเพลียทั้งกายและใจจึงได้ปรากฏออกมาในรูปของการดิ่งสู่นิทราทันทีที่ล้มตัวลงนอน พระยารามราชค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ เพื่อไม่ให้รบกวนชายาที่กำลังหลับสนิท แล้วจึงหยิบผ้าห่มผืนหนาที่เลื่อนลงไปขึ้นห่มคลุมให้อย่างเบามือ อากาศยามเช้าที่หริภุญไชยค่อนข้างเย็น พระยารามราชจึงเกรงว่าพระนางจามเทวีอาจได้ไข้ไปเสียก่อน ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงจรดฝีเท้าเบากริบไปที่ประตูห้อง ครั้นเปิดออกก็เห็นสองพี่เลี้ยงคนสนิทนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เพื่อจะได้เข้ามาถวายการดูแลตามปกติ พระยารามราชมองเข้าไปในห้องอีกคำรบ ก่อนบอกด้วยเสียงเบาว่า “ยังหลับอยู่เลย ไม่ต้องปลุกนางนะ ให้จามเทวีพักผ่อนให้เต็มอิ่มเถิด” สองพี่เลี้ยงมองตามสายตาของพระยารามราชไป เห็นนายสาวยังคงหลับใหลไม่มีทีท่าว่าจะตื่นโดยง่ายก็รับคำอย่างเข้าใจ ปทุมวดีมองอ่างน้ำลอยดอกไม้หอมในมือตนเองก็บอกเสียงเบาดุจกันว่า “เช่นนั้นข้าจักวางไว้ให้นะเจ้าคะ พระแม่เจ้าตื่นเมื่อใดจักได้ใช้เลย” พระยารามราชเบี่ยงกายให้นางข้าหลวงสาวแทนคำตอบรับ ขณะที่ปทุมวดีเดินเข้าไปนั้น พระยารามราชก็กล่าวกับเกษวดีที่นั่งอยู่ว่า “เจ้าสองคนก็เหนื่อยมาไม่น้อย ไยไม่พักผ่อนต่อเล่า ไม่ต้องตื่นเช้านักก็ได้ เราไม่ว่ากระไรหรอก” “เผือข้าเคยชินเสียแล้วเจ้าค่ะ” เกษวดีบอกกลั้วหัวเราะน้อยๆ “ได้นอนเต็มตาทั้งคืนก็พอแล้ว ถ้ากายมันยังบอกว่าเพลียอยู่อีก กลางวันเผือข้าแอบงีบสักนิดก็พอถมไปแล้ว” “ถ้าต้องทำถึงเพียงนั้น” พระยารามราชว่ากลั้วหัวเราะเช่นกัน “เราให้เจ้าสองคนพักเสียทั้งวันจักดีกว่า วันนี้เราดูแลจามเทวีเอง มิใช่กระไรหรอกนะ เราเกรงสิงห์กับอศิระจักตามมาต่อว่าต่อขานว่าเราใช้งานเจ้าสองคนหนัก อย่าลืมว่าอีกไม่กี่วันเจ้าสองคนก็ต้องออกเรือนแล้ว สิงห์กับอศิระคงมาฉีกอกเราแน่ หากว่าที่แม่เรือนต้องล้มเจ็บไป” เกษวดีหัวเราะนิดๆ เป็นความจริงที่สองหนุ่มเอ่ยปากสู่ขอพวกนางแล้วในคืนที่มาพักแรมอยู่ที่ชายแดนหริภุญไชยนั่นเอง ความใจร้อนของอศิระที่ไม่ยอมทนรอ ทำให้สิงห์ที่ยังลังเลพลอยตัดสินใจได้แล้วเลยพานเข้ามาสมทบอีกคน พระนางจามเทวีที่กำลังผ่อนคลายรู้ความเข้าก็อดขันไม่ได้  ความขมรึงตึงของเหตุการณ์วันนั้นจึงค่อยคลายลงไปเพราะสองหนุ่มโดยแท้ นางรู้จักนิสัยของคนรักกับสิงห์ดี รู้ว่าทั้งสองคนสามารถทำอย่างที่ผู้เป็นนายว่าได้จริงๆ ด้วย จึงยอมรับปากแต่โดยดี ปทุมวดีที่เข้ามาสมทบทันได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็พลอยหัวเราะไปด้วยอีกคนหนึ่ง แดดอ่อนทอเป็นลำเข้ามาในห้อง คนที่นอนอยู่จึงเริ่มรู้สึกตัวจากความเคลื่อนไหวของทารกน้อยที่เหมือนจะปลุกมารดาให้ตื่นจากความหลับใหล ริมฝีปากบางขยับครางเสียงเบาคล้ายตอบรับเจ้าตัวเล็ก ทว่าเสียงเดียวกันนั้นเอง กลับทำให้คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอ่านตำราอยู่ถึงกับชะงักหันมามองทันทีด้วยความตกใจแกมห่วงหา ใบหน้าคร้ามเข้มโน้มลงมาใกล้หมายจะเรียกเจ้าดวงใจ ก็พอดีกับที่พระนางจามเทวีลืมตาขึ้นพอดี “เจ้าพี่” เสียงใสเอ่ยทักทาย แต่พระยารามราชมิได้ตอบรับ ตรงข้ามกลับถามนางอย่างร้อนใจ “เจ้าจำปาของพี่ เจ็บท้องหรือไร พี่ยินเสียงน้องคราง” “เจ้าพี่ หามิได้เจ้าค่ะ เป็นแต่ลูกดิ้นแรงไปสักหน่อยเท่านั้น คงปลุกแม่ให้ตื่นกระมัง” พระนางจามเทวีบอกเสียงอ่อนพลางขยับตัวจะลุกขึ้น หากพระยารามราชกลับกดร่างชายาลงนอนดังเดิม แม้จะคลายใจด้วยรู้สาเหตุแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่วางใจเสียทีเดียวนัก เพราะการตรากตรำเดินทางมานานทำให้ไม่แน่ใจว่าจะส่งผลกับชายาและเด็กน้อยในครรภ์ประการใดบ้าง “รีบลุกขึ้นไปไย นอนต่อเถิด” นัยน์ตาดุจนิลน้ำงามมองข้ามไหล่บดีไปที่หน้าต่างห้อง แสงแดดที่เริ่มกล้าแข็งบอกเพลาได้เป็นอย่างดี นางส่ายหน้านิดๆ พยายามขืนตัวจนลุกขึ้นนั่งได้ ก่อนจะบอกว่า “สายมากแล้วเจ้าค่ะ คนอื่นเขาจักค่อนเอาได้ว่าแม่เมืองคนใหม่สันหลังยาวนัก ตะวันขึ้นสูงแล้วยังไม่ยอมออกจากห้อง” “ใครเขาจักว่าก็ปล่อยเขา น้องเหนื่อยมากแล้วนะจามเทวี พักผ่อนเถิด อย่างไรวันนี้น้องก็ไม่ต้องออกว่าราชการมิใช่หรือ”       บดีย้อนถามเสียงดุ จนผู้เป็นชายาต้องยอมจำนน เมื่อใดก็ตามที่พระยารามราชทำเสียงเช่นนี้แล้ว ก็หมายความว่าเจ้าจามเทวีต้องยอมละพยศ และเชื่อฟังแต่โดยดี พระนางจามเทวียิ้มขันๆ สายตาของคนที่ไม่คุ้นเคยอาจเห็นเหมือนกับว่าพระยารามราชยอมตนเป็นผู้ตามชายาอยู่เสมอมา แต่คนที่ถวายการรับใช้สนองพระเดชพระคุณทั้งสองหรอกจึงจะรู้ว่า พระนางจามเทวีและพระยารามราชท่านผลัดกันเป็นผู้นำและผู้ตาม “ยิ้มอันใด เจ้าจำปาของพี่” “ขันเจ้าพี่ ขันตัวเองเจ้าค่ะ ใครไม่รู้ความคงนึกว่าจามเทวีข่มบดีตนเองหนักหนา ใคร่ให้คนเหล่านั้นมาเห็นนักเทียวว่าความจริงเป็นเช่นไร” คราวนี้พระยารามราชหัวเราะ แล้วตอบความว่า “ให้คิดเช่นนั้นเถิดคนดี อย่าลืมว่าด้วยยศนั้นพี่เป็นรองจากน้อง คนที่ยศเหนือกว่าต้องมีอำนาจเหนือสิถูกแล้ว” “ไยเจ้าพี่ไม่ขึ้นครองหริภุญไชยด้วยน้องเจ้าคะ” พระนางจามเทวีถามเสียงจริงจังขึ้น ปุจฉาข้อนี้ค้างคาในใจมาแต่วันวาน ทั้งที่วาสุเทพฤๅษีและสุกกทันตะฤๅษีเองก็มิได้ขัดข้องประการใดแท้ๆ แต่เจ้าตัวกลับยอมรับเพียงตำแหน่งพระยารามราชที่มียศรองลงไปจากพระนางเท่านั้น อันที่จริงจะว่าไปก็ไม่ใคร่อยากรับนักหรอก หากไม่ติดที่ว่าการแต่งตั้งนี้ทำไปด้วยลักษณะที่เรียกว่ามัดมือชกกลางมหาสมาคมแล้ว เห็นทีพระยารามราชท่านคงลุกเดินหนีก่อนเป็นแน่ พระยารามราชยินคำถามนั้นก็อมยิ้มแล้วว่า “เพียงเท่านี้ก็มากเกินไปแล้วด้วยซ้ำ พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือ ว่าพี่ยินดีเป็นเพียงผู้ช่วยของน้องเท่านั้น ชื่อที่แผ่นดินจักจารจารึกไว้มีแต่จามเทวีคนเดียว ไม่ใชรามราช อย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลยนะคนดี จริงสิ คราวที่ออกมาจากลวปุระ พ่อท่านหมายจักมอบพระศิลาดำให้ แต่ลืมเสียจึงฝากพี่มาแทน น้องจักให้ประดิษฐานท่านไว้กับพระเสตังคมณีฤๅไม่” “น้องให้เขาสร้างวัดเป็นปราการสี่มุมเมือง น้องคิดว่าจักประดิษฐานท่านไว้ที่วัดทางทิศตะวันตกเจ้าค่ะ ส่วนอีกสามวัดค่อยสร้างเอาใหม่” “เช่นนั้นก็ตามแต่น้องจักประสงค์ ว่าแต่ชื่อนครานี้จักให้ชื่อหริภุญไชยแน่หรือ” “เจ้าค่ะ ครูท่านทั้งสองว่าอย่างนั้น” “ถือนิมิตที่น้องรับน้ำมูรธาเหนือแท่นทองกระมัง” พระยารามราชเอ่ยยิ้มๆ “นั่นก็ประการหนึ่งเจ้าค่ะ แต่ครูท่านบอกมีนัยมากกว่านั้น เจ้าพี่ก็อยู่ด้วยไฉนจึงลืมไปเสียได้ หรือเป็นด้วยฤทธิ์เหล้าหวานเจ้าคะ” พระนางจามเทวีถามกึ่งสัพยอก พระยารามราชนิ่งคิดอยู่นิดหนึ่งก็นึกออก ความหมายของหริภุญไชยแท้จริงมิใช่เพราะนิมิตอันได้มาแต่การมูรธาเหนือแท่นทอง ไม่ใช่เพราะเหตุพระพุทธองค์เสด็จมาดินแดนนี้และให้พุทธทำนายไว้แต่เพียงเท่านั้น หากวาสุเทพฤๅษีได้ขยายความต่อไปอีกว่า 'นามแห่งนครานี้ เรามีนัยอีกโสดหนึ่งด้วย ห คือแสงพราวแห่งมณี ส่วนริภุญไชย แท้แล้วเราหมายถึง 'ริปุญไชย' อันหมายถึง ชัยชนะเหนือศัตรู ความหมายแห่งนามนั้น จักเป็นไปในทางใด มิใช่เรากำหนด หากเป็นเจ้า' พระยารามราชยิ้ม นึกรู้ในบัดดล วาสุเทพฤๅษีประสงค์ความหมายนัยใดแน่ ท่านบอกความนี้แก่ตนเองและชายาเพียงสองคน เช่นนั้นแล้วจะตีความเป็นอื่นได้อย่างไร แผ่นดินนี้จะต้องเป็นสมดั่งนามหริภุญไชยแน่แท้ แผ่นหนังข้อราชการในมือถูกวางลงบนโต๊ะเตี้ย ก่อนที่เจ้าตัวจะขยับเอนลงพิงหมอนอิงใบใหญ่ มือเรียววางทาบครรภ์ตนเองคล้ายไม่สู้แน่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนัก กิริยานั้นทำให้คนที่อยู่ใกล้ปราดเข้ามาประคองอย่างห่วงใยพลางถาม “เป็นอันใดไปเจ้าคะ พระแม่เจ้า” “เจ็บ” พระนางจามเทวีบอกสั้นๆ คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ สองพี่เลี้ยงได้ฟังเช่นนั้นก็ตกใจนักเร่งถามขึ้นพร้อมกัน “ใช่แน่หรือเจ้าคะ” “น่าจักแน่แล้วพี่ ริมฝีปากอิ่มขบเม้มน้อยๆ ทว่าพอยินเกษวดีบอกปทุมวดีที่กำลังจะไปบอกนางข้าหลวงหน้าห้องให้ไปตามหมอหลวง ว่าให้ตามพระยารามราชที่ออกไปคุมคนสร้างเมืองให้เสร็จสมบูรณ์ แล้วจะเลยไปดูการสร้างวัดด้วยก็รีบปรามทันที “ไม่ต้องนะพี่ เจ้าพี่จักเสียการ” “แต่เรื่องนี้” “อย่าเลย น้องไม่อยากให้เจ้าพี่ต้องห่วงพะวง เถิดนะพี่ น้องขอ” สองนางทำหน้าไม่ค่อยเห็นด้วยนักแต่ก็ไม่กล้าขัดใจผู้เป็นนาย จำใจจำยอมต้องทำตามความประสงค์ ปทุมวดีลุกไปสั่งความนางข้าหลวงสองคนให้ไปตามหมอ  ปกติการไปตามหมอนั้นคนเดียวก็เพียงพอ เว้นแต่การเฉพาะนี้เท่านั้นที่ต้องให้คนไปตามพร้อมกันสองคน ดูเหมือนว่านางข้าหลวงที่อยู่ด้านนอกจะเข้าใจเหตุการณ์ได้ง่ายๆ พอสองนางแยกไปตามหมอหลวง คนที่เหลือก็แยกย้ายกันไปจัดเตรียมห้องและข้าวของโดยไม่ต้องรอให้ใครออกคำสั่งเลย ความยินดีที่ชาวหริภุญไชยได้ผู้ปกครองคนใหม่ยังไม่ทันจางหาย ค่ำวันเดียวกันนั้นเขาเหล่านั้นก็ได้รับรู้เรื่องอันน่ายินดีซ้ำสอง ว่าพระนางจามเทวีให้กำเนิดสองโอรสแฝด เพียงชั่วระยะเพลาเพียงเจ็ดวันกลับมีข่าวดีเกิดขึ้นถึงสองเรื่อง ชาวหริภุญไชยจึงดีใจหนักหนาพากันเฉลิมฉลองข่าวมงคลนี้กันถ้วนทั่ว เกษวดีกับปทุมวดีโอบอุ้มทารกน้อยที่ได้รับการห่อพันด้วยภูษาเนื้อดีเรียบร้อยแล้วเข้ามาส่งให้ผู้เป็นบิดามารดารับไปอุ้ม ข้างพระนางจามเทวีนั้นรับไปอุ้มอย่างคล่องแคล่วค่าที่เคยอุ้มเด็กมาก่อนหน้า แต่พระยารามราชนั้นกลับมีท่าทีเก้กังอยู่ไม่น้อยจนคนที่เห็นอดขันไม่ได้ และพลอยกลัวว่าเด็กน้อยจะพลัดตกจากมือบิดาไปเสียก่อน ปทุมวดีกับมธุที่อยู่ใกล้สุดตั้งท่าเตรียมพร้อมทุกขณะจิตหากเกิดเหตุการณ์ดังว่านั้นขึ้น หากพระยารามราชท่านกลับประคองลูกชายคนเล็กไว้ได้ดีกว่าที่คิด เมื่อเห็นสายตาของทุกคนจ้องมาที่ตนเอง ก็หัวเราะเก้อๆ “กลัวเราจักทำลูกพลัดหลุดมือกระนั้นรึ ไม่ต้องห่วงดอก”   นางข้าหลวงที่แวดล้อมอยู่ยิ้มรับกับคำพูดนั้น พักหนึ่งเกษวดีก็สะกิดแขนจันทรีที่อยู่ใกล้ๆ พร้อมพยักเพยิดเป็นเชิงบอกให้ออกไปข้างนอก จันทรีเข้าใจแล้วทำสัญญาณเดียวกันนั้นกับคนอื่นๆ นางทั้งหลายรู้ความก็ค่อยๆ ทยอยออกไป ปล่อยให้พ่อแม่ลูกได้อยู่กันตามลำพัง พระยารามราชรอจนทุกคนออกไปหมดแล้วจึงหันมาทำหน้าดุกับชายาที่ยังนอนเอนๆ พิงหมอน ทำทีเป็นเห่กล่อมลูกชายคนโตอยู่ พอชายาเงยหน้ามามองก็แยกเขี้ยวเข้าใส่ทันที “ไยไม่ให้ใครไปบอกพี่สักคำ พี่บอกแล้วมิใช่ฤๅ ว่าพี่จักอยู่ด้วยเพลาน้องคลอด นี่กลับเป็นพี่มารู้เอาเมื่อน้องคลอดแล้ว” “ให้คนไปบอก เจ้าพี่รู้ความแล้วจักทำประการใดเจ้าคะ” พระนางจามเทวีย้อนถาม “พี่จักเร่งกลับมา” “แล้วทิ้งการทุกอย่างไว้ ไม่ควรที่เลยเจ้าค่ะ เจ้าพี่เจ้าขาฟังน้องก่อน” พระนางเธอรีบท้วงเมื่อบดีตั้งท่าจะเถียง “เจ้าพี่มาที่นี่ก็ทำสิ่งใดมิได้ นอกจากจักรอคอยอยู่ภายนอก ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว สู้เอาเพลาที่รอนั้นไปทำการอันเป็นคุณแก่บ้านเมืองมิดีกว่าฤๅเจ้าคะ” พระยารามราชจนคำพูดกับเหตุผลนั้น ก็ยอมแพ้ เสมองดูลูกทั้งสองที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของพ่อแม่แล้วก็ค่อยยิ้มออกมาได้ “น้องก็เป็นเสียอย่างนี้ เถิด แล้วให้แล้วไป พี่ขอบน้ำใจน้องนักที่ให้ลูกสองคนนี้กับพี่ ว่าแต่จักให้ชื่อลูกว่าอย่างไร” “สุดแท้แต่เจ้าพี่จักเห็นควรเถิดเจ้าค่ะ” “หากถามพี่ พี่จักขอเมตตามหาฤๅษีท่านช่วยตั้งชื่อให้ ส่วนชื่อที่เรียกเล่นนั้น พี่จักให้เรียกขานเจ้าวรใหญ่กับเจ้าวรน้อย น้องเห็นควรประการใด” “น้องเองก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ เจ้าวรใหญ่ เจ้าวรน้อย แม่ขอให้พรเจ้าจงเติบโตเป็นคนดี เป็นที่พึ่งแก่ประชาราษฎร์นั้นเถิด” พระยารามราชลอบมองเสี้ยวหน้ายอดดวงใจด้วยสายตาที่ไม่มีผู้ใดรู้ความหมาย ก่อนที่จะขยับกายให้ลูกทั้งสองอยู่ใกล้กันพร้อมประสาทพร “พ่อขอให้ลูกทั้งสองจงเป็นกำลังให้แม่ในเรื่องราชการงานเมืองทุกสิ่งในกาลเบื้องหน้านั้นเถิด จงเป็นคนดี อย่าให้ผู้ใดต้องเดือดเนื้อร้อนใจ อริราชภัยใดจงพ่ายแพ้แก่ลูกของพ่อทั้งสิ้น” วาจานั้นกังวานหนักแน่น หากอะไรบางอย่างในน้ำเสียงทำให้พระนางจามเทวีต้องลอบมองหน้าบดีด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่ผุดขึ้นกลางใจ แต่ที่สุดก็ปัดความสงสัยนั้นทิ้งไปเสีย โอรสทั้งสองนั้น เมื่อพระยารามราชขอให้มหาฤๅษีทั้งสองช่วยตั้งชื่อในวันรุ่งขึ้น ภายหลังจากท่านได้มาเยี่ยมศิษย์เอกตามคำเชิญของพระยารามราช ท่านจึงให้นามโอรสใหญ่นั้นว่า พระมหันตยศ ส่วนโอรสเล็กนั้น ได้นามว่า พระอนันตยศ วาระนั้นแผ่นดินหริภุญไชยเต็มไปด้วยความสุขยิ่ง ไม่มีใครสักคนที่จะทันสังเกตเห็นเมฆดำที่เริ่มก่อเค้าพร้อมๆ กับการมาถึงของกระบวนเชิญเครื่องบรรณาการของขุนวิลังคะที่บัดนี้มาพักรออยู่ที่ชายแดนหริภุญไชยแล้ว                                                                                    อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 16:05:44

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องนี้จะออกทันงานสัปดาห์หนังสือตุลานี้ หรือเปล่าครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 16:55:44

ความคิดเห็นที่ 3 ความเดิมค่ะ บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12433357/W12433357.html บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12497652/W12497652.html บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12523111/W12523111.html บทที่ ๑๕ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12559985/W12559985.html บทที่ ๑๕ (ท่อนจบ)  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12613325/W12613325.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ : Sniper-1500watt, npuiy, Mot_anoy, สามปอยหลวง, ห้าสิบป่าย และคุณ ,Setakan ค่ะ  (^^)   ตอบคุณ : nasa nasa ใช่ค่ะ คนเดียวกันนี่แหละ *********** ตอบคุณ : Setakan แป่วววววว เป็นงั้นไป ขอบคุณกำลังใจค่าพี่สาว ^^ *********** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 17:06:44

ความคิดเห็นที่ 4 เจ้ารามคิดจะทำอะไร จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 22:00:36

ความคิดเห็นที่ 5 -ขอบคุณสำหรับเรื่องดี  ที่ควรแก่การเก็บไว้อ่านในยามว่างอีกครั้ง แต่ตอนนี้ขอไปอ่านต่อในเด็กดีก่อนนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 10:54:31

ความคิดเห็นที่ 6 ทำไมเจารามแปลกๆ เหมือนจะไม่อยู่ด้วยไปตลอดชีวิต เจ้าอนันตยศนี่ใช่เจ้าเจ็ดตนรึเปล่าคะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 20:39:27

ความคิดเห็นที่ 7 ไหงเป็นงั้นอ่ะ ลงเฟสหรือเปล่าอิน จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 19:44:50