PANTIP.COM : W12654326 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 112 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

วิกาลทิ้งตัวโอบกอดผืนดิน เงียบสงัดจนแทบได้ยินแม้เสียงใบไม้ไหว เล่าฮูหยินแห่งตระกูลสือนอนนิ่งในเตียงหลังใหญ่ ลมหายใจทอดยาวสม่ำเสมอ

หากแล้วเปลือกตาเหี่ยวย่นพลันลืมโพลง ลูกนัยน์ตาดำกรอกผ่านแสงสลัวซึ่งสว่างกว่าความมืดแค่เสี้ยวเดียว ไปทางม่านบางที่กางกั้นนางจากโลกภายนอก จับจ้องเงาตะคุ่มหลังม่านซึ่งห่างเพียงมือเอื้อม

เล่าฮูหยินรีบกวาดต่อไปยังเตียงสาวใช้ทางมุมห้อง เสียงจากร่างเงาที่มืดเสียยิ่งกว่าความมืดรอบด้านก็ดังปานกระซิบ

“ข้าจี้จุดสลบนางไว้แล้ว รวมทั้งยามหน้าห้องด้วย อย่าได้เสียเวลาเรียกความช่วยเหลือเลย”

หญิงชราระบายลมหายใจแผ่วโหย “คุณชายสามโต่ว ข้ารอท่านมาเนิ่นนานแล้ว” ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงกังวาน “จะมาสังหารข้าใช่หรือไม่”

โต่วอี้เหรินยังคงไม่ไหวติง นิ่งเสียจนน่าสงสัยว่ามันหายใจอยู่หรือไม่ด้วยซ้ำ

“ข้าควรสังหารท่านหรือ”

“ท่านพรากหลิงเอ๋อที่เป็นดั่งดวงใจข้าไปแล้ว ฉวยชีวิตข้าเพิ่มยังแตกต่างตรงไหน”

บุตรบุญธรรมสกุลโต่วผินหน้าไปหาบานหน้าต่างที่ปิดสนิท แต่เล่าฮูหยินทราบดีว่ามันกำลังมองผ่านเลยไปยังลานหน้าห้องโถงใหญ่ สถานที่ซึ่งมันเคยคุกเข่าตลอดสามวันสามคืนเพื่อเรื่องของสือจินหลิง จนกระทั่งหญิงชรายินยอมออกมาสนทนา แล้วสั่งให้มันสังหารบิดาบุญธรรมเสีย...

“ข้าติดค้างคุณชายมากเกินอภัย”

โต่วอี้เหรินกวาดสายตากลับมา “วันนี้ข้ามิได้มาพูดเรื่องตนเอง...แต่มาเพราะจินหลิง ข้ากำลังจะนำนางมาส่งคืนตระกูลสือ จึงต้องมาติดต่อไว้ก่อนเพื่อมิให้เกิดเข้าใจผิดจนเป็นอันตรายแก่นางได้”

เล่าฮูหยินเลิกตาโพลง “ท่านยอมคืนนางให้ โอ...ข้านึกว่า...”

“นึกว่าข้าพานางไปเพื่อลงโทษท่านรึ”

ริมฝีปากเหี่ยวย่นเม้มแน่น ก่อนว่า “ข้าติดค้างคุณชายมากเกินอภัย”

ประโยคซ้ำซาก...แต่หางเสียงสั่นสะท้านนั่นฟังระโหยกว่าเดิมนัก ราวการเค้นแต่ละคำช่างลำบากกินแรงเหลือเกิน

ซีกหน้าหลังม่านซ่อนในแสงสลัวจนยากจะสังเกตอารมณ์ หญิงชราอดนึกมิได้ว่ายามเผชิญหน้ากัน การมองไม่เห็นโต่วอี้เหริน...อาจดีกับนางเสียมากกว่า

ถ้าเพียงนางไม่กระทำเช่นที่ตัดสินใจในวันนั้น บางทีในวันนี้...

หลังความเงียบอันยาวนานเสียงเย็นชาโต่วอี้เหรินก็ดังขึ้นอีกครั้ง เล่าฮูหยินเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ การโต้ตอบดำเนินไปโดยคู่สนทนามิทราบเลยว่านอกห้องนั่น บุคคลที่สามได้ปรากฏกายอย่างเงียบงัน

เป็นสือหย่งจวินซึ่งพลังวัตรกล้าแข็งจนสามารถซ่อนเร้นลมปราณและการคงอยู่ของตนได้ไร้ร่องรอย

ย้อนไปสู่ตอนที่โต่วอี้เหรินลอบเข้าหมู่ตึกตระกูลสือครั้งนี้ ประจวบเหมาะให้เจ้าบ้านสืออาศัยช่วงเวลาดึกสงัดฝึกการเดินลมปราณในห้องตนเองพอดี ตึกที่พักของสือหย่งจวินอยู่ไม่ไกลจากห้องเล่าฮูหยินนัก พอโต่วอี้เหรินสกัดจุดยามจนล้มลง ปราณรับรู้รอบตัวของเจ้าบ้านสือก็จับสังเกตได้ทันที คราแรกมันหมายเรียกยามหน้าห้องตามตัวเองไปหาเล่าฮูหยิน แต่ก็ฉุกคิดว่าอาจเป็นการล่อเสือออกจากถ้ำ จึงตัดสินใจทิ้งยามให้เฝ้าห้องนอนตนซึ่งเก็บของสำคัญของตระกูลไว้ แอบใช้วิชาตัวเบารุดมาหาท่านย่าโดยไม่กระโตกกระตาก จนทันเห็นโต่วอี้เหรินผลุบหายเข้าห้องนางไป ด้วยความกลัวว่าบุตรบุญธรรมสกุลโต่วจะทำอันตรายท่านย่าหากเหตุการณ์ชุลมุน มันจึงตัดสินใจไม่เรียกหาบ่าวไพร่ แต่กลับลอบแอบฟังลาดเลาทางด้านนอก รอโอกาสเหมาะสมเพื่อช่วยเหลือเล่าฮูหยินตามลำพัง

สือหย่งจวินผนึกพลังวัตรสดับการสนทนาในห้อง ก่อนขมวดคิ้วใส่คำกระซิบที่ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ จึงเร่งลมปราณขึ้นอีกขั้นจนได้ยินโต่วอี้เหรินเอ่ยชื่อสือจินหลิงแว่ว ๆ

ยามนั้นเสียงหญิงชราพลันโต้ตอบว่า “เจ้าลักพานางไปแล้วเหตุใดจึงเปลี่ยนใจเสียเล่า”

“...ข้าละอายใจที่หลอกลวงนาง”

สือหย่งจวินทางด้านนอกกัดฟันกรอด หวนนึกว่าโต่วอี้เหรินคงหมายถึงการร่วมมือกับเศรษฐีไร้ยางอายเพื่อปลอมตัวเป็นศิษย์ซินแสเทวะแฝงตัวเข้ามา ตอนนั้นกระทั่งมันก็ยังหลงกลไปด้วย และผลสืบเนื่องจากเหตุครานั้นคือสูญเสียบิดาส่วนน้องสาวถูกลักพา แล้วศัตรูคู่อาฆาตกลับเพิ่งมากล่าวละอายใจตอนนี้!

ขณะเดียวกัน เล่าฮูหยินก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงละห้อยโหย

“นั่นหาใช่ความผิดของเจ้าผู้เดียวไม่”

เจ้าบ้านสือขมวดคิ้วอย่างงงัน ไฉนท่านย่าจึงกล่าวเช่นนี้ หรือท่านกำลังเท้าความถึงตอนที่ต่อรองให้โต่วอี้เหรินสังหารบิดาบุญธรรมแลกกับสือจินหลิง เพราะถ้าย้อนคิดดู หากเล่าฮูหยินมิหยิบยื่นคำขาดเช่นนั้น โต่วอี้เหรินอาจยังไม่คิดแตกหักกับตระกูลสือด้วยการเผายุ้งฉางและลักพาตัวสือจินหลิงก็เป็นได้ แต่เรื่องนี้สือหย่งจวินกลับเข้าใจหญิงชราดีกว่าใคร ท่านย่าก็ตกอยู่ในสถานะเดียวกับมัน แม้ฝืนใจเพียงใดจำต้องเห็นแก่ตระกูลก่อนสิ่งอื่น เพราะนั่นหมายถึงความอยู่รอดของอีกร้อยกว่าชีวิต หากเปลี่ยนเป็นมัน...ก็อาจกระทำแบบเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน

ความคิดสือหย่งจวินหยุดลงเมื่อจับความผิดปกติบางอย่างได้ ดูเหมือนจังหวะหายใจของโต่วอี้เหรินจะสะดุดไปช่วงหนึ่ง แม้เป็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยแต่มิอาจรอดพ้นลมปราณปราดเปรียวของมันพ้น เห็นชัดว่าคำพูดของเล่าฮูหยินมีผลต่ออารมณ์ของบุตรบุญธรรมสกุลโต่ว ครั้นนึกถึงท่วงท่าเย็นชาที่โต่วอี้เหรินแสดงออกเสมอมา ความคิดนี้จึงแทบเป็นไปไม่ได้ ทว่าสือหย่งจวินกลับเชื่อมั่นว่าความรู้สึกของตนไม่ผิดพลาดเด็ดขาด
โอกาสงามเช่นนี้ไม่อาจเกิดเป็นครั้งที่สอง

สือหย่งจวินควงกระบี่แนบอก พุ่งกายทะลุบานหน้าต่างด้วยความว่องไวแทบไม่น่าเชื่อ โต่วอี้เหรินมิทันตั้งตัวจึงดึงกระบี่อ่อน:-)แทงด้วยสัญชาตญาณ แต่เงามืดที่โถมเข้ามาพลันเบี่ยงหลบง่ายดาย เปิดทางให้แสงจันทร์สาดจับใบหน้าหล่อเหลาปรากฏแก่ตาโต่วอี้เหริน เล่าฮูหยินลุกขึ้นเปิดม่านออกเร็วเท่าที่สังขารจะอำนวย แต่พริบตานั้นสองบุรุษก็ประมือกันไปแล้วหลายสิบกระบวนท่า เครื่องใช้ในห้องล้มระเนระนาดดังจนแทบปลุกคนตายจากสุสาน เสียงยามโวกเวกแว่วมาพร้อมแสงไฟจากคบเพลิงที่เคลื่อนใกล้ทุกขณะ บุตรบุญธรรมสกุลโต่วถูกกดดันจนต้องหันหาทางหนีทีไล่ ทว่าการเสียสมาธิมิควรกระทำในการต่อสู้กับสือหย่งจวิน อย่าว่าแต่ยามที่มันมีฝีมือร้ายกาจขนาดนี้

เพราะนั่นอาจหมายถึงความตาย!

ประกายสีเงินเย็นยะเยียบวาบผ่านดุจฟ้าแลบ กรีดใส่หัวไหล่โต่วอี้เหรินอย่างไร้ปรานี บุตรบุญธรรมสกุลโต่วรู้สึกเหมือนถูกเหล็กที่ลนไฟจนแดงฉานนาบผิวหนัง หากพยายามกัดฟัมข่มความเจ็บปวดที่ประดังขึ้นมา พลิกตัวกระแทกประตูห้องเลือนหายไปกับราตรีกาล ทันก่อนที่ประกายแสงแรกจากคบเพลิงในมือยามจะสาดจับฉิวเฉียด สือหย่งจวินคำรามลั่นเตรียมพุ่งตามออกไป แต่หญิงชรากลับคว้ามือมันไว้ก่อน

“อย่านะอาจวิน เจ้าจะทำร้ายคุณชายสามโต่วไม่ได้!”

“ทำไมกันท่านย่า!”

เจ้าบ้านสือเค้นเสียงใส่ด้วยความโมโหที่ถูกห้ามปราม เล่าฮูหยินเงยใบหน้าซีดเผือดหมายจะตอบหลานชาย แต่แล้วพลันเหลือกตาปูดโปน ล้มฟุบสิ้นสติไปเพราะความกดดันสุดขีด บุรุษหนุ่มตกใจเกินระงับ ผวาเข้าประคองร่างเล็ก ๆ นั่นพลางตะโกนลั่น

“ใครก็ได้ ตามหมอมาเร็วเข้า!”

บ่าวไพร่พอเห็นอาการเล่าฮูหยินต่างลนลานทำตัวไม่ถูก สือหย่งจวินต้องตวาดซ้ำค่อยได้สติรีบวิ่งไปตามแพทย์ประจำตัวเล่าฮูหยิน บ้างก็ปรี่มาพัดวีนวดเฟ้นหญิงชราจ้าละหวั่น ที่เหลือต่างมุงดูหน้าห้องไม่ไปไหนด้วยความเป็นห่วงล้นพ้น

ผู้เฒ่าสือกระหืดกระหอบมาถึงก่อนหน้าหมอไม่นาน สือหย่งจวินเห็นหน้าหมอเข้าก็รีบเชิญมันไปตรวจท่านย่า ตัวเองเดินหลบมาสนทนากับผู้เฒ่าสือด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ท่านปู่รอง เจ้าโต่วอี้เหรินลอบมาหาท่านย่าทำไมก็ไม่ทราบ”

“ว่ายังไงนะ ผู้ร้ายที่บุกหมู่ตึกคืนนี้คือมันเองรึ”

ยังไม่ทันกล่าวมากความ สาวใช้ก็วิ่งมาหาพวกมันทั้งสอง

“ระ...เรียนเจ้าบ้าน เล่าฮูหยินฟื้นแล้วเจ้าค่ะ ตะ...แต่ว่า...คือ...”

สือหย่งจวินสัมผัสได้ถึงลางร้าย รีบผลักสาวใช้ออกแล้ววิ่งพรวดไปที่เตียงเล่าฮูหยิน ร่างหญิงชราราวขอนไม้ที่กำลังผุพังลงทีละน้อย เจ้าบ้านกัดฟันข่มความปวดร้าวในอก คุกเข่ากุมมือนางแน่น

“ท่านย่า ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

เล่าฮูหยินพยายามหันมองหลานชายอย่างยากเย็น ริมฝีปากกระตุกไม่หยุดยั้ง ลำคอส่งเสียงอื้ออึงจับใจความแทบไม่ได้ นางเอื้อมมือด้านตรงข้ามมาแตะบ่าผู้ห่วงใย แต่มือข้างที่มันกุมไว้กลับไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง

สือหย่งจวินผงะถอย ข่าวร้ายที่ปรากฏตรงหน้าคล้ายเปลี่ยนเป็นอุ้งมือมโหฬารอุดจมูกจนหายใจแทบไม่ออก

ท่านย่า...โอ ท่านย่า ไม่จริงใช่หรือไม่!

“เล่าฮูหยินมีอาการกระทบลมยังเส้นลมปราณหลัก (1) เพราะเกิดความสะเทือนใจจนสมดุลหยินหยางแปรเปลี่ยน จึงเคลื่อนไหวร่างซีกขวาไม่ได้ และมีปัญหาถึงการพูดด้วยขอรับ” แพทย์ประจำตัวเล่าฮูหยินอธิบายด้วยอารมณ์หดหู่

สือหย่งจวินซบหน้าสั่นระริกกับหลังมือเหี่ยวย่น “รักษาได้หรือไม่”

“โดยทั่วไปดูแลประมาณปีหนึ่งก็จะดีขึ้น แต่เล่าฮูหยินอายุมากแล้ว ข้าเองก็ไม่แน่ใจขอรับ”

ตอนนั้นเองมือที่แตะบ่าสือหย่งจวินอยู่ก็ตบลงถี่ ๆ บุรุษหนุ่มรีบเงยหน้ากล่าวว่า

“ท่านย่าเป็นอันใดขอรับ หรือท่านกระหายน้ำ” เจ้าบ้านสือเดาต่ออีกสองสามอย่างแต่การตบบ่าก็มิได้หยุดลง จนกระทั่ง... “หรือท่านย่าอยากจะพูดขอรับ”

ประกายตาเล่าฮูหยินวาบขึ้น ปล่อยมือตกข้างตัว สือหย่งจวินร้องสั่งให้นำพู่กันและกระดาษมาทันที สาวใช้ประคองตัวหญิงชราขึ้นพิงผนังเตียงพลางช่วยจัดท่าจนนางสามารถจรดพู่กันกับกระดาษได้ แต่กว่าเส้นสีดำจะถูกลากลงทีละเส้นก็กินเวลาราวชั่วกัปกัลป์

ผู้เฒ่าสือยืดคออ่านตัวอักษรทันทีที่เสร็จสิ้น แล้วนิ่วหน้าเอ่ยว่า “อย่าพูด?...หมายความว่าอย่างไรกัน”

ทว่าสือหย่งจวินกลับขมวดคิ้วแน่น คงมีแค่มันที่ทราบว่าตัวอักษรเหล่านี้ระบุถึงสิ่งใด
เล่าฮูหยินต้องการให้มันปกปิดเรื่องที่โต่วอี้เหรินแอบเข้ามาในหมู่ตึกตระกูลสือคืนนี้นั่นเอง

ทว่าเพราะเหตุใดกัน?

แล้วขณะจะซักถามเพิ่ม หญิงชราก็หลับตาพร้อมลมหายใจหอบหนัก หมอรีบเข้ามาสั่งสาวใช้เลื่อนนางลงนอน เอ่ยเคร่งเครียด

“เล่าฮูหยินเหนื่อยเกินไปแล้ว” จากนั้นหันมากล่าวกับสือหย่งจวินว่า “ระหว่างนี้ข้าต้องใช้ยาสลบเพื่อให้นางพักผ่อนเต็มที่ เพราะถ้ายังฝืนร่างกายเช่นเมื่อครู่อาการจะแย่ลง”

สือหย่งจวินและผู้เฒ่าสือพยักหน้ารับทราบก่อนออกจากห้องเพื่อให้หมอทำการรักษาได้สะดวก พวกยามที่ยืนรอด้านนอกจึงรีบตรงมารายงานว่า

“เรียนท่านเจ้าบ้าน คนร้ายหลบหนีไปได้ขอรับ”

ผู้เฒ่าสือบริภาษถึงความไร้สามารถของพวกมันสองสามคำ แล้วก็เตรียมสั่งการให้ประกาศชื่อโต่วอี้เหรินออกไป หวังแตกหักกับตระกูลโต่วจนถึงที่สุด แต่สือหย่งจวินยกมือห้ามมันไว้ทันพลางว่า

“เป็นเพราะพวกเราต้องแบ่งคนไปเร่งกระจายสินค้าทำให้เวรยามในบ้านน้อยลง ช่วงนี้คงได้แต่วานพวกเจ้าเดินยามบ่อยขึ้นเพื่อป้องกันเหตุร้ายเกิดซ้ำ ข้ารับรองว่าเมื่อทุกอย่างกลับเป็นปกติจะสมมนาคุณอย่างงาม แต่ห้ามผิดพลาดอีก เข้าใจหรือไม่”

พวกยามที่กลัวถูกลงโทษต่างรีบรับด้วยความซาบซึ้ง สือหย่งจวินค่อยไล่พวกมันก่อนหันมาอธิบายความต้องการของเล่าฮูหยินให้ผู้เฒ่าสือฟัง ชายชราจึงเอ่ยอย่างงุนงง

“นางจะปกป้องเจ้าโต่วอี้เหรินทำไมกัน”

“ข้าเองก็สับสน แต่สันนิษฐานว่าการสนทนาช่วงต้นที่ข้าไม่ทันได้ยิน ทั้งสองอาจตกลงบางอย่างกันไว้กระมัง”

“เฮอะ กับคนอย่างเจ้าโต่วอี้เหริน ยังมีอันใดต้องตกลงกันอีก”

คนฟังลอบถอนใจ ความบาดหมางระหว่างท่านย่ากับผู้เฒ่าสือนั้นดุจคลื่นใต้น้ำมาตลอด ทุกคนในตระกูลล้วนรับรู้ทว่าก็พากันแสร้งทำเป็นไม่เห็น ปกติสือหย่งจวินจะพยายามประนีประนอมให้จบเรื่องไป แต่ครานี้อาการท่านย่าหนักหนาสาหัส น้ำเสียงที่หลุดจากปากจึงออกจะมึนตึงอยู่บ้าง

“รอให้ท่านย่าแข็งแรงกว่านี้คงบอกพวกเราเอง ท่านปู่รองไปทำงานเถอะ”

ผู้เฒ่าสือฮึดฮัด แต่เมื่อเจ้าบ้านประสงค์เช่นนี้มันก็ได้แต่ผละจากไปทำตามสั่ง ทิ้งหลานชายอยู่หน้าห้องเล่าฮูหยินตามลำพัง

สือหย่งจวินมองย้อนสถานที่ด้านหลัง ห้วงคำนึงล้วนเต็มไปด้วยคำถาม

ท่านย่า...นี่มันเรื่องอันใดกันแน่?

**********

(1) กระทบลม (จ้งเฟิง) ในปัจจุบันหมายถึงภาวะปัญหาของหลอดเลือดในสมอง ซึ่งกรณีนี้ทำให้เกิดอัมพาตครึ่งซีกค่ะ รายละเอียดเพิ่มเติมตามนี้ค่ะ
http://www.doctor.or.th/article/detail/4464

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 55 19:45:48

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 19:45:02

ความคิดเห็นที่ 2

ทำนองพิณลอยละล่องคลอความยะเยือกของคิมหันตฤดู เพ่ยเพ่ยระบายลมหายใจเป็นควันขาวอ้อยอิ่ง ซบใบหน้าสะลึมสะลือลงกับโต๊ะ เสียงสือจินหลิงจึงดังขึ้นแทนเพลงพิณว่า

“เจ้าจะเอาแต่จำศีลในฤดูหนาวหรือไร”

สาวใช้เด้งตัวขึ้นมากระพริบตาปริบ ๆ ก่อนหัวเราะแหะ ๆ “ก็อากาศกำลังสบาย เลยเคลิ้มไปบ้างนี่เจ้าคะ”

หลานสาวสกุลสือยกมุมปากเป็นรอยยิ้มเชิงเอ็นดู ละมือจากพิณตรงหน้ามารับน้ำชาที่เพ่ยเพ่ยกุลีกุจอปรนนิบัติ

พิณเจ็ดสายนี้คือตัวเดียวกับที่โต่วอี้เหรินเคยนำมากำนัลแก่นาง ทว่าด้วยมีเหตุหลายอย่างบุรุษหนุ่มจึงต้องเก็บเอาไว้ก่อน จนกระทั่งวันที่นางและมันทำข้อตกลงลับ ๆ ต่อกัน รุ่งขึ้นพิณนี้ก็ถูกนำมาวางไว้ให้ ตั้งแต่นั้นกิจวัตรประจำวันของสือจินหลิงถ้าไม่นั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนเจ้าของห้อง ก็จะคอยเล่นพิณตัวนี้ให้มันฟัง

“เจ้าเคยบอกพี่บุญธรรมว่าการเข้าถึงเสียงดนตรีต้องประกอบด้วยสามอย่าง หนึ่งคือผู้เล่น สองได้แก่เครื่องดนตรี สุดท้ายย่อมเป็นผู้ฟัง ใช่หรือไม่” โต่วอี้เหรินเคยกล่าวขึ้นในคืนหิมะตกหนักจนไม่ลืมหูลืมตา ห้องน้อยที่ผนึกประตูหน้าต่างสนิทแน่น นางนั่งดีดพิณยังฝั่งหนึ่งของตั่ง ฟากตรงข้ามเจ้าของห้องครึ่งนั่นครึ่งนอนใกล้จนแทบสัมผัสถึงลมหายใจ อาศัยแค่แสงตะเกียงวูบไหวเพื่อแลมองอีกฝ่าย โลกภายนอกถูกตัดขาดสิ้นสูญ...มีเพียงมันและนางเท่านั้น

สือจินหลิงดีดเส้นไหมสายสุดท้าย ทำนองเนิบนาบแผ่วบางก่อนจางหาย

“ข้าเคยพูดเช่นนั้นจริง ๆ”

“ยามนี้ผู้เล่นและเครื่องดนตรีล้วนพร้อมพรัก เจ้าว่าคนฟังเป็นอย่างไรบ้าง”

ผู้โดนถามหลุดหัวเราะ นวดคลึงหว่างคิ้วอีกฝ่ายเบามือ “เริ่มด้วยเลิกหน้านิ่วคิ้วขมวดเวลาสดับทำนองเพลงก่อนได้หรือไม่ คงพอนับเป็นก้าวแรกของการเข้าถึงเสียงพิณเสียที”
พื้นดินสั่นคลอนช่วงใหญ่ พอรู้ตัวก็ถูกดึงสู่อ้อมกอดโต่วอี้เหรินพร้อมเสียงกระซิบแหบพร่าริมโสต

“ข้าคงเป็นคนฟังที่แย่มาก”

สือจินหลิงผินหน้ามอง ไล้นิ้วไปตามคิ้วหนาที่กลับมายับย่นอีกครา เอ่ยเสียงอ่อนอย่างปลอบประโลม “แต่เป็นคนที่ข้าอยากบรรเลงให้ฟัง...คนเดียวเท่านั้น”

**********

จวบยามนี้ หลานสาวสกุลสืออดมองตั่งตัวเดิมอีกครั้งมิได้ ตั่งที่ว่างเปล่าเพราะเจ้าของมันหายไปทำงานกว่าครึ่งเดือนแล้ว ก่อนจากกันโต่วอี้เหรินยังกล่าวว่า

“เงารางเลือนแจ้งกับท่านพ่อบุญธรรมไว้ว่าฝากดูแลความปลอดภัยของเจ้าให้ดี เป็นการแสดงว่าทางนั้นไม่ติดใจเรื่องคัมภีร์สลายภพแล้ว ท่านพ่อบุญธรรมถึงไม่ส่งคนมาตรวจร่างกายเจ้าเพื่อยืนยันคำพูดข้าที่กล่าวอ้างในวันนั้น และเช่นนี้พี่บุญธรรมคงไม่กล้ารังแกเจ้าอีกแน่ แต่เพื่อความปลอดภัยอย่าได้ออกจากเรือนพักจนกว่าข้าจะกลับมา”

บัดนี้ข้ายังรออยู่...แล้วท่านหายไปไหนกัน

เพ่ยเพ่ยมองตามสายตานายสาวก็เข้าใจกระจ่าง จึงเสพูดว่า “วันนี้แม้ยังหนาวแต่แดดสดใส ได้ฟังเพลงพิณคงเพลิดเพลินยิ่ง พี่สาวเองก็ชมชอบเสียงพิณของคุณหนูมาก ข้าเรียกนางมาฟังด้วยกันได้หรือไม่เจ้าคะ”

พี่สาวที่เพ่ยเพ่ยเอ่ยถึงคือสาวใช้ประจำตัวของโต่วอี้เหริน หลังจากดูแลกันมาเนิ่นนานสือจินหลิงก็สนิทสนมกับนางพอสมควร จึงพยักหน้าอนุญาต เพ่ยเพ่ยดีใจกระวีกระวาดออกจากห้อง แต่ไม่นานก็วิ่งหน้าตื่นย้อนมา

“คุณหนูเจ้าคะ คุณชายสามโต่วกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

สิ้นประโยค โต่วอี้เหรินก็เดินตามหลังมาทันที พอมองเห็นโฉมสะคราญที่รีบยืนรอรับแววตาเครียดเขม็งพลันอ่อนแสงลง ปล่อยให้สาวใช้ประจำตัวช่วยถอดผ้าคลุมและเสื้อกันหนาวตัวหนา แต่พอปลดเสื้อชั้นที่สองออก สาวใช้ก็อุทานว่า

“คุณชายสามเจ้าคะ เลือดที่บ่าท่าน...โอ ท่านได้รับบาดเจ็บนี่เจ้าคะ”

“เสียงดังทำไมกัน แผลเล็กน้อยเท่านั้น”

คำดุว่าจากเจ้านายทำเอาสาวใช้หน้าตื่น สือจินหลิงครุ่นคิดนิดเดียวก็เข้าใจว่าโต่วอี้เหรินคงปิดบังเรื่องแผลจากพวกที่เดินทางไปทำงานด้วยกัน อุตส่าห์ซ่อนมาจนถึงที่นี่ความจะแตกเพราะความกังวลของสาวใช้คนหนึ่ง จึงกล่าวเสียงเรียบ

“อย่าเพิ่งลนลานไป คาดว่าบนหลังม้าคงกระเทือนแผลเลยเปิดออกมา ในห้องนี่ก็มีอุปกรณ์ทำแผลมิใช่หรือ”

สาวใช้ค่อยนึกได้รีบวิ่งไปค้นหากุกกัก โต่วอี้เหรินทำท่าจะบอกว่าไม่ต้องการ แขนข้างที่ไม่ใช่ด้านเจ็บกลับถูกมือซึ่งดีดพิณมาทั้งวันเกาะกุมไว้ สือจินหลิงเอ่ยเสียงแผ่ว

“ทำแผลหน่อยเถิดนะ ข้าจะช่วยถอดเสื้อให้”

โต่วอี้เหรินชะงักกิริยา ก่อนยืนรับการปรนนิบัติจากนางและเพ่ยเพ่ยอย่างว่าง่าย เพียงดึงเสื้อชั้นในสุดออกผ้าพันแผลก็หลุดมาตามติด ๆ ดูท่าเพราะต้องพยายามพันแผลด้วยตัวเองถึงไม่รัดกุมเท่าที่ควร ครั้นเห็นแผลเข้าสือจินหลิงก็เผลอขบริมฝีปาก

แผลเล็กน้อยที่ไหนกัน

สาวใช้หยิบกล่องยามาพอดี บุตรบุญธรรมสกุลโต่วจึงต้องนั่งลงเพื่อให้นางทำแผลได้สะดวก ทว่ายังไม่ยอมคลายจากสือจินหลิง นางพยายามดึงมือออกก็ไร้ผล สุดท้ายเลยต้องปล่อยทิ้งไว้เช่นนั้น ด้านสาวใช้ก็ทำแผลให้เจ้านายโดยมีเพ่ยเพ่ยเป็นลูกมือ กระทั่งถึงช่วงต้องพันแผล โต่วอี้เหรินก็เอ่ยว่า

“งานแต่งงานของเจ้าคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว”

มือที่กำลังหยิบผ้าพันแผลชะงัก สาวใช้ก้มหน้าด้วยความเอียงอาย สือจินหลิงและเพ่ยเพ่ยมองดูกันก่อนเพ่ยเพ่ยจะถามอย่างตื่นเต้น

“พี่สาวกำลังจะแต่งงานหรือนี่ โอ...เมื่อไหร่กัน”

“ช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิที่จะถึง งานจัดยังหมู่บ้านนอกหุบเขาแดนสุรบถนี่เอง ถ้าพวกคุณหนูสะดวกก็ขอเรียนเชิญด้วยเจ้าค่ะ” ว่าที่เจ้าสาวกล่าวพร้อมนัยน์ตาเป็นประกาย

“เจ้าบ่าวคือใครหรือ” สือจินหลิงเอ่ยปาก

“เป็นบุตรชายของคู่ค้าตระกูลโต่วเจ้าค่ะ แม้ปัจจุบันจะมิได้ทำการค้ากันแล้วแต่ก็ยังไปมาหาสู่อยู่ คุณชายสามเป็นผู้แนะนำให้ข้ารู้จักตั้งแต่ปีก่อนเจ้าค่ะ”

หลานสาวสกุลสืออดมองชายข้างตัวไม่ได้ นึกภาพโต่วอี้เหรินทำตัวเป็นพ่อสื่อมิออกจริง ๆ แต่บุรุษหนุ่มยังคงท่าทางเฉยชา พูดว่า

“ไปทำงานครั้งนี้ข้าหาพวกเครื่องประดับและผ้ามาจำนวนหนึ่ง จึงอยากไว้วานจินหลิงช่วยเลือกให้เป็นสินเดิมติดตัวเจ้าสาวไปได้หรือไม่”

สาวใช้หน้าตาตื่นรีบก้มศีรษะเอ่ยตะกุกตะกัก “คะ...คุณชายสาม มิจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยเจ้าค่ะ”

“เจ้าคอยดูแลข้ามาตลอด แค่นี้นับว่ากระไรได้”

สือจินหลิงก็ช่วยสนับสนุน “เมื่อคุณชายสามโต่วเอ่ยปากเช่นนี้ก็อย่าได้รานน้ำใจเลย พวกเจ้าสองคนไปช่วยขนของมาเลือกกันเถอะ”

“เอ้อ คุณหนูสือเจ้าคะ มิต้องรีบร้อนเช่นนั้นก็ได้ ให้ข้าทำแผลแก่คุณชายจนเสร็จก่อน...”

“พูดกระไรอย่างนั้น” โฉมสะคราญดุยิ้ม ๆ “สินเดิมเจ้าสาวใช่สักแต่นำสิ่งใดไปก็ได้ ต้องเลือกจนเหมาะสมมิให้โดนดูถูกและมิแลอวดตนเกินงาม ทั้งเครื่องประดับบางชิ้นก็ต้องมาปรับแต่งให้ขนาดเข้ากับเจ้าของ ส่วนผ้าบางอย่างรีบตัดเย็บเป็นชุดไว้ก่อนจะเหมาะสมกว่า ข้ายังเกรงว่าไม่ทันเวลาเสียด้วยซ้ำ พวกเจ้าไปเถอะ ข้าจะทำแผลให้คุณชายสามโต่วต่อเอง”

เพ่ยเพ่ยนึกสนุก รีบฉุดว่าที่เจ้าสาวไปทำตามสั่งทันที รอจนประตูงับปิดโต่วอี้เหรินค่อยว่า
“ข้าไม่ถนัดเรื่องพวกนี้เอาเสียเลย ขอบคุณเจ้ามาก”

สือจินหลิงไม่ตอบรับหรือปฏิเสธคำขอบคุณ กลับไพล่ไปเอ่ยว่า “ตอนนี้ไม่มีบุคคลที่สามแล้ว ท่านแจ้งได้หรือยังว่าแผลนี้มีที่มาจากไหน”

บุรุษหนุ่มเหลือบตามองนาง กล่าวเฉื่อยชา “เป็นฝีมือพี่ชายเจ้า เพราะคราวนี้ข้าออกไปทำงานใกล้เมืองหลวง จึงอาศัยช่วงกลางคืนหลบหูตาคนของท่านพ่อบุญธรรม ลอบเข้าหมู่ตึกตระกูลสือเพื่อแจ้งข่าวต่อเล่าฮูหยิน แต่ต้องปะทะเจ้าบ้านสือเพราะความเข้าใจผิด”

สือจินหลิงเบิกตาโพลง แต่เมื่อนึกได้ว่าคนตรงหน้ามิได้เป็นอันใดมากค่อยสงบลง นางแน่ใจว่าโต่วอี้เหรินไม่ทำอันตรายพี่ใหญ่แน่ จึงใคร่ครวญไปยังเรื่องอื่น “หากพี่ใหญ่ประกาศว่าท่านบุกหมู่ตึกตระกูลสือ เจ้าบ้านโต่วต้องระแคะระคายแน่ คงกระทำตามแผนต่อไม่ได้แล้ว”

“อย่าได้กังวลเพียงนั้น เรื่องเกิดขึ้นเมื่อราวสัปดาห์ก่อน แต่จนป่านนี้ตระกูลสือยังไม่มีการเคลื่อนไหว คาดว่าเล่าฮูหยินคงอธิบายให้เจ้าบ้านสือฟังแล้ว”

ความจริงตระกูลสือยังไม่ทราบเรื่องที่สือจินหลิงจะกลับไป แต่เพราะการเขียนขอร้องของเล่าฮูหยิน ทางนั้นถึงกลบข่าวที่โต่วอี้เหรินบุกรุกเอาไว้ หากบุตรบุญธรรมสกุลโต่วไม่ทราบจึงสันนิษฐานออกมาในรูปแบบนี้

สือจินหลิงค่อยคลายใจลง “ก่อนข้าจากมาท่านย่ากำลังป่วย ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง”

“เท่าที่ข้าเห็นก็คงไม่ถึงกับแย่นักหรอก”

โต่วอี้เหรินตอบเช่นนี้เนื่องจากไม่ทราบว่าอาการเล่าฮูหยินทรุดลงหลังพบมัน เพราะสือหย่งจวินปิดบังข่าวไว้ด้วยเหตุผลว่าตอนนี้ยังเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของตระกูล อยากให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางค่อยประกาศข่าวร้ายออกไป

หลานสาวสกุลสือผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จึงยิ้มออกมาได้ รอยยิ้มที่ตรึงสายตาอีกฝ่ายหยุดอยู่กับที่ ก่อนมันจะเอ่ยคล้ายละเมอ

“ข้าเองเพิ่งสังเกต เจ้ามีดวงตาคล้ายเล่าฮูหยินนัก สมแล้วที่เป็นย่าหลานกัน” มันยังคงจ้องลึกเข้าไปในดวงตาใสกระจ่างราวเพชรน้ำงาม “ข้าจำได้ ตอนพบเจ้าครั้งแรกก็ถูกตาคู่นี้รั้งไว้จนแทบลืมหายใจไปชั่วขณะ เจ้าเล่า...ยังจำได้ไหม”

นางรู้สึกว่าสองแก้มร้อนผ่าว รีบจิกเล็บกับหลังมือใหญ่ที่กุมมือตนไว้จนอีกฝ่ายยอมปล่อย พลางเบือนหน้าหนีไปพูดเรื่องอื่น

“ก่อนหน้าท่านมิยอมปริปากเลยว่ามีแผนอันใดบ้าง ตอนนี้คงพอบอกได้แล้วกระมัง”

“ข้าจะรอจนมีงานแต่งเกิดขึ้น แล้วขออนุญาตพาเจ้ากับเพ่ยเพ่ยไปร่วมงาน เพราะนั่นเป็นช่วงเดียวที่พวกเจ้าสามารถผ่านยามเฝ้าหมู่ตึกออกไปได้ แล้วเราค่อยหาทางหนีสู่เป่ยจิงอีกทอด”

ประโยคนั้นทำให้นางต้องหันกลับมา “ตะ...แต่ทำเช่นนี้สาวใช้ประจำตัวท่านจะไม่ถูกเจ้าบ้านโต่วลงโทษหรอกหรือ”

“หลังแต่งนางจะกลายเป็นสะใภ้ตระกูลอื่น ซึ่งท่านพ่อบุญธรรมก็ให้ความเกรงใจตระกูลนี้พอควร คงมิกล้าแตะต้องนางแน่”

สือจินหลิงค่อยเข้าใจในบัดดล นับแต่ที่นางวางแผนให้เศรษฐีไร้ยางอายขโมยคัมภีร์สลายภพแล้วโต่วอี้เหรินเปิดโปงว่าโต่วจินเซิงบิดามันวางสายสืบไว้ในบ้านพักหลังนี้ บริเวณรอบห้องนอนของมันก็ยินยอมให้เพียงสาวใช้ประจำตัวและเพ่ยเพ่ยเข้าออกเท่านั้น ดังนั้นถ้าพวกนางและเจ้าของบ้านพักหายตัวไป คนที่จะโดนลงโทษก็คือสาวใช้ประจำตัวโต่วอี้เหรินนี่เอง มันถึงได้รอกระทั่งแน่ใจว่านางปลอดภัยค่อยดำเนินการ

“ว่าแต่...เจ้าบ้านโต่วจะยอมให้ข้ากับเพ่ยเพ่ยไปร่วมงานเลี้ยงหรือ”

“ท่าทีเงารางเลือนซึ่งแสดงต่อเจ้าน่าจะทำให้ท่านพ่อบุญธรรมน่าจะยอมอ่อนข้อลงบ้างเพื่อเอาใจนาง มิหนำซ้ำท่านพ่อยังคิดว่าข้าไม่มีวันยอมเสียเจ้าไป ภายใต้การจับตาของข้าเจ้าไม่มีทางหลบหนีได้แน่ แต่เพื่อเพิ่มความมั่นใจเจ้าควรกระทำอีกหนึ่งอย่าง”

“อันใดหรือ”

“จงแสร้งทำเป็นว่าไม่อยากไปร่วมงานเลี้ยงนัก แต่ขณะเดียวกันก็พยายามกระตุ้นเพ่ยเพ่ยให้แสดงตรงกันข้าม หากท่านพ่อรู้สึกว่าที่เจ้ายอมไปงานก็เพื่อเพ่ยเพ่ย จะได้คลายความระแวงลง”

สือจินหลิงยังไม่เคยเอ่ยถึงแผนหลบหนีให้เพ่ยเพ่ยฟัง เพราะกลัวว่านางจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ แต่นางรู้จักนิสัยสาวใช้คนสนิทดีจึงมั่นใจว่าสามารถทำตามที่โต่วอี้เหรินต้องการได้ ดังนั้นรับคำแล้วกล่าวว่า

“ที่แท้ท่านเตรียมนำงานแต่งมาร่วมในแผนตั้งแต่ต้น ถึงบอกว่าต้องเตรียมการเป็นเวลาหกเดือนใช่หรือไม่”

“คงต้องพูดว่าเป็นโชคดีที่เงารางเลือนไม่ติดใจเอาความเรื่องคัมภีร์สลายภพ ทำให้ท่านพ่อบุญธรรมเลิกคาดคั้นเรื่องนี้ไปด้วย มิเช่นนั้นหากท่านพ่อยังพยายามหาเรื่องพวกเราด้วยการส่งหมอมาตรวจร่างกายเจ้า ข้าก็เหลือแค่วิธีเสี่ยงภัยพยายามพาเจ้าหนีภายในเวลาสามเดือน เพราะนั่นคงเป็นเวลาสูงสุดที่เราจะหลีกเลี่ยงการตรวจร่างกายเจ้าโดยไม่ผิดสังเกต แต่การหนีในเวลาสามเดือนนั้นนับว่าเสี่ยงกว่าแผนร่วมงานแต่งงานอย่างมาก” ประกายตาโต่วอี้เหรินเจิดจ้าอย่างน้อยครั้งจะได้เห็น “หากการพาเจ้าหลบหนีจากการตรวจร่างกายของท่านพ่อไม่ได้ผล ข้าอาจต้องใช้แผนสำรองทำเท็จเป็นจริงเสียแล้ว โชคดีที่ไม่จำเป็น”

สือจินหลิงรีบขึงตาใส่ หากมิยอมปริปากถามถึงแผนสำรองให้เข้าเนื้อ เสไปหยิบผ้าพันแผลหมายดูแลอาการบาดเจ็บให้มัน ตอนนั้นเองเพิ่งสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายใส่สร้อยเงินเล็กละเอียดรอบลำคอ แขวนไว้ด้วยจี้ทองรูปดอกกุหลาบขนาดประมาณหัวนิ้วก้อยห้อยอยู่กลางหน้าอก นึกประหลาดใจที่บุรุษเช่นมันมีเครื่องประดับซึ่งไม่เข้ากับตัวเช่นนี้ โต่วอี้เหรินเห็นท่าทางสนใจของนางก็ใช้นิ้วชี้เกี่ยวสร้อยขึ้นมาให้พินิจจี้ใกล้กว่าเดิม สือจินหลิงถึงพบว่าความจริงสิ่งนั้นคือต่างหูข้างหนึ่ง แต่โต่วอี้เหรินเอามาแขวนไว้เป็นจี้ ระหว่างนั้นบุรุษหนุ่มก็เอ่ยเสียงเรียบราวกำลังกล่าวถึงเรื่องคนอื่น

“ของนี่ติดตัวข้ามาตั้งแต่ก่อนเข้าตระกูลโต่วแล้ว”

“หา...รึว่าเป็นของที่ครอบครัวแท้จริงของท่านทิ้งไว้ให้” สือจินหลิงเผลอเป็นฝ่ายกุมมือมันเองด้วยความลิงโลด “ท่านเคยใช้มันสืบหาพ่อแม่มาก่อนหรือไม่”

ผู้ถูกถามกลับชี้ไปที่แผลตนก่อนเลิกคิ้วน้อย ๆ หลานสาวสกุลสือทั้งฉุนทั้งขำ หากก็เริ่มพันแผลให้มันแต่โดยดี กระนั้นปากยังคาดคั้นต่อว่า

“ท่านไม่อยากรู้เรื่องครอบครัวตนเองหรอกหรือ”

โต่วอี้เหรินแสร้งถอนหายใจรดซอกคอคนยืนแนบข้างจนโดนสายตาดุใส่ ค่อยยินยอมปริปาก “ข้าเคยนำไปให้ร้านเครื่องประดับเจ้าใหญ่ในเมืองหลวงตรวจดู ทางนั้นว่าช่างที่ร้านเคยทำไว้หลายสิบคู่ สมัยนั้นพวกฮูหยินของเหล่าคหบดีนิยมกันมาก แต่ร้านเลิกทำต่างหูแบบนี้มาเกือบสามสิบปีแล้ว ขายให้ใครไปบ้างก็จำไม่ได้”

สือจินหลิงหน้าม่อยลงด้วยความผิดหวัง หากยังพยายามฝืนยิ้มเอ่ยว่า “คงมีเหตุผลที่ทำให้ครอบครัวแท้จริงตามหาท่านไม่พบก็ได้นะ”

จบคำก็พันแผลเสร็จพอดี จึงหันจะหยิบเสื้อส่งให้คนเจ็บ โต่วอี้เหรินกลับฉุดนางนั่งเคียงข้าง ปลดสร้อยคอเลื่อนมาอยู่ในอุ้งมือแล้วยื่นออก

“ข้าให้เจ้า”

สือจินหลิงเบิกตาโพลง “ของสำคัญเช่นนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอก”

“ของสำคัญ?” น้ำเสียงราบเรียบคล้ายเจืออารมณ์เยาะหยัน “ตอนข้าต้องเร่ร่อนตัวคนเดียวเคยคิดขายมันประทังชีวิตหลายครั้งหากตัดใจไม่ลงสักที สุดท้ายที่คว้าไว้ได้คือความผิดหวังไม่จบสิ้น”

นิ้วมือซึ่งรวบกำสร้อยไหวระริกราวจะสะกดความพลุ่งพล่านในใจ กระทั่งอาการสั่นจางหายมันค่อยเอ่ยต่อ “ข้า...อยากให้เจ้าเก็บมันไว้”

สังหรณ์ร้ายวาบขึ้นในห้วงคำนึงของนาง ก่อนคำพูดจะหลุดตามมา “สงครามระหว่างฝ่ายธรรมะและอธรรม...กำลังจะเริ่มอีกครั้งใช่หรือไม่”

เท่านี้ทุกอย่างก็ลงตัวพอดี ด้วยที่นางถูกลักพาตัวมาเพราะเจ้าบ้านโต่วต้องการใช้ตระกูลสือออกหน้า ประวิงเวลาฝ่ายธรรมะมิให้บุกหุบเขาแดนสุรบถจนกว่าทางมันจะตั้งตัวติด ตามเหตุผลโต่วอี้อานพี่ชายบุญธรรมของโต่วอี้เหรินมิควรกล้าแตะต้องนางแม้ปลายเล็บ แต่ที่มันอาจหาญปานนั้นก็เพราะทราบดีว่านางใกล้หมดประโยชน์แล้ว และความเฉยเมยของโต่วจินเซิงต่อการที่บุตรชายรังแกนางก็คือคำยืนยัน

ตระกูลโต่วและพรรคอสุราอาฆาต สะสมกำลังพร้อมรบแล้ว!

สือจินหลิงมิใช่จะไม่ทราบความเอาเสียเลย นางแน่ใจว่าเมื่อเกิดสงครามแล้ว พี่ชายนางสือหย่งจวินจะไม่มีทางยับยั้งการบุกหุบเขาแดนสุรบถของฝ่ายธรรมะได้อีก การเป็นเชลยของนางย่อมไม่เหลือความสำคัญต่อไป มิหนำซ้ำหากรู้จักควบคุมสถานการณ์ซึ่งเป็นความถนัดเจ้าบ้านโต่ว ปล่อยข่าวสภาพเลวร้ายของนางในจังหวะเหมาะสม เพื่อกระตุ้นโทสะตระกูลสือแล้วฉกฉวยผลประโยชน์ นั่นก็ใช่จะเป็นไปไม่ได้

เผลอ ๆ การที่โต่วอี้อานมารังแกนาง อาจเป็นการบงการของเจ้าบ้านโต่วเสียด้วยซ้ำ

โต่วอี้เหรินมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง จึงตัดสินใจเสี่ยงพานางกลับบ้าน เพียงแต่เมื่อนางกลับคืนตระกูลสือและมันย้อนสู่ตระกูลโต่ว พวกมันก็จะกลายเป็นศัตรูกันไปตลอดกาล...ในสงครามที่จะเหลือแค่ตระกูลเดียวให้อยู่รอด

“หนีไปด้วยกันเถอะ” สือจินหลิงโผเข้ากอดมันแน่น “จะเกิดสงครามก็เกิดไป แต่ข้าจะอยู่กับท่าน!”

บุรุษหนุ่มซบหน้ากับเรือนผมละมุน เอ่ยเสียงพร่า “แล้วหลังสงครามพวกเราก็จะถูกตามล่า หากต้องตายทั้งคู่ มิสู้เหลือใครไว้สักคนดีกว่าหรือ”

“หากไม่มีท่าน ข้าก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่”

“ไม่ได้” มันเผลอกระชากตัวนางออกด้วยแรงอารมณ์ ก่อนหน้าหมองลงเมื่อเห็นหยาดน้ำใสจากหัวใจที่แตกสลาย “นี่...ข้าทำเจ้าร้องไห้อีกแล้วหรือ”

มันทำท่าจะเอ่ยบางอย่าง แต่แล้วกลับบดริมฝีปากลงกับที่ เปลี่ยนมาคลี่สร้อยสวมรอบคอระหง ก่อนใช้หลังมือดันคางนางขึ้นสบสายตาที่ร้าวรานไม่ต่างกัน

“ได้โปรด สัญญากับสร้อยนี่ว่าแม้ภายภาคหน้าจะเกิดอันใดขึ้น เจ้าจะไม่คิดโง่ ๆ เด็ดขาด”

หลานสาวสกุลสือหลับตาลง อาจเพื่อไม่ต้องการเห็นความจริงตรงหน้า เพราะคำขอร้องของนางเกิดขึ้นจากความหวั่นไหวเท่านั้น หากย้อนคิดให้กระจ่าง ต่อให้พวกนางหลบซ่อนตัวได้ แล้วผลของสงครามปรากฏว่าตระกูลสือพ่ายแพ้ นางจะสามารถเสพสุขโดยละทิ้งตระกูลไว้ได้หรือ สือจินหลิงตอบตนเองทันควันว่าไม่ได้ แต่ถ้าตระกูลโต่วคือฝ่ายพินาศ แล้วคนตรงหน้าเล่า?

หากต้องตายทั้งคู่ มิสู้เหลือใครไว้สักคนดีกว่าหรือ...

สือจินหลิงเผยอเปลือกตาขึ้นช้า ๆ “ถ้าข้าสัญญากับสร้อย แล้วท่านจะสัญญากับสิ่งใด”

“ข้าสัญญากับเจ้า จะไม่คิดปลิดชีวิตตนเองเด็ดขาด”

“และ...ท่านไม่เคยผิดสัญญา”

“ใช่” คำโต้ตอบแผ่วโหยราวคนพูดใกล้หมดแรงใจรอมร่อ “ข้าไม่เคยผิดสัญญา”

**********

จบตอนที่ 112 ค่า

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 19:49:24