ความคิดเห็นที่ 1 บรรยากาศยามเช้าภายในพื้นที่ชั้นบนของโรงพยาบาลแลเงียบเชียบ  ชาญกวาดตามองแสงสะท้อนแวมวาวของพื้นกระเบื้องยางเลยไปถึงความขาวโพลนผนังปูนรอบด้าน  แสงจากไฟนีออนหลายดวงอาบไล้ไปรอบบริเวณ  ให้ความรู้สึกเวิ้งว้างอาลัย แม้ความสวยของรินรดาจะเป็นรองหญิงสาวอีกหลาย ๆ คนรอบกายเขา  แต่เขาก็กลับหลงใหลในจริตกิริยาอันอ่อนหวานนิ่มนวลของเธอ  คงด้วยความรักและผูกพันที่เคยมีร่วมกันมาตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย  ส่งผลให้เขามิอาจทำใจกับการจากไปของเธอ รถเข็นพยาบาลคันหนึ่งกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา  และหยุดลงทันทีเมื่อถึงตัวเขา “สวัสดีค่ะท่าน”  เด็กสาวผู้ช่วยพยาบาลพนมมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะค่อมตัวเข็นรถสวนไป พื้นฐานของฐานะอันมั่งคั่งรวมถึงอำนาจบารมี  สามารถดลบันดาลสาวสวยซักกี่คนก็ได้  มาปรนเปรอปรนิบัติเอาใจเขา  อีกทั้งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผู้ชายที่มีรูปหน้าคมคายหล่อเหลาอย่างเขา  ที่จะเลือกสรรกุลสตรีซักคนมาทำหน้าที่ของภรรยา สำหรับเขา  ชีวิตมีแต่คำว่าเดินไปข้างหน้า  เขาจึงไม่เคยคิดเสียใจกับการกระทำที่แล้วมาของตน  พอ ๆ กับไม่เคยคิดจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไร  แม้แต่เรื่องการตั้งครรภ์ของปรียา “...รินสงสัยอยู่อย่างเดียวค่ะชาร์ล... รินแค่สงสัยว่า  คุณปรียาตั้งครรภ์กับคนที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วยหรือเปล่า” คำพูดของรินรดาทำให้เขาฉุกคิด  ปรียาหวนคืนมาพบเขา  หลังจากที่ห่างหายกันไปนานนับสิบปี  จวบจนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธออีกหลายต่อหลายครั้ง  ลองนับเวลาดูแล้วก็ประจวบเหมาะกับการตั้งครรภ์ครั้งนี้ของเธอ  หรือว่าหญิงสาวจงใจแต่งงานเพื่อให้ณภัทรรับผิดชอบลูกในท้องที่กำลังจะเกิดมา  หรืออาจเป็นความจริงที่ว่า เธอตั้งครรภ์กับเพื่อนหนุ่ม เรื่องราวยังคงเป็นปริศนาคาใจโดยที่เขาไม่สามารถหาคำตอบ “ยอดค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการผ่าตัดและอุปกรณ์ทางการแพทย์  เราหักจากเงินเอาประกันที่คนไข้ทำไว้แล้วนะคะ”   แว่วได้ยินเสียงมาจากช่องการชำระเงินผู้ป่วยใน เด็กสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในสายตา  เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวแบบพอดีตัว และกางเกนยีนส์ขาสั้นตามอย่างสมัยนิยม  เขาไล่สายตามองเรียวขาอันขาวนวลเนียน ขึ้นมาถึงสะโพก และเอวที่คอดกิ่วจนดูค่อนข้างผอมของเธอ  เส้นผมยาวที่คลอเคลียบ่า ตลอดจนถึงเสี้ยวหน้าอันสวยหวานนั้น  สะดุดความรู้สึกของเขาเข้าอย่างจัง “ดิฉันคงต้องรอให้คุณแม่ฟื้นก่อนค่ะ  จึงจะมอบอำนาจให้ดิฉันไปถอนเงินมาชำระส่วนที่เหลือได้”   คำพูดคุยซึ่งให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่  ผิดจากบุคลิกภาพภายนอกของเธอ  ชั่วขณะ เธอเบนสายตามองมาทางเขา  และผ่านเลยไปอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่มีปัญหาค่ะ  ทางโรงพยาบาลจะแจ้งยอดค่าใช้จ่ายให้คุณทราบทุก ๆ หนึ่งหมื่นบาท” เด็กสาวเม้มริมฝีปากรับคำอย่างครุ่นคิด  ก่อนจะหันหลังเดินไปอีกทาง รูปร่างหน้าตาสะสวยกอปรกับกิริยาอันนิ่มนวลอ่อนโยนติดตรึงใจเขาตั้งแต่แรกพบ  เมื่อครั้งที่เธอติดตามกันต์ธีร์ไปถึงบ้านของเขา “สวัสดีค่ะท่าน” เสียงทักทายของเจ้าหน้าที่การเงิน  ทำเอาเขาเกือบสะดุ้ง “เอ่อ...”  หนุ่มใหญ่รีบเบนสายตากลับมา  ปกปิดอาการกรุ่มกริ่มด้วยการตีสีหน้าให้เคร่งขรึมลง  “ผู้หญิงคนเมื่อกี้” “ญาติของคนไข้ห้อง 709 ค่ะ”  หล่อนตอบก่อนที่เขาจะทันถามจบ  “คุณแม่ของเธอมีอาการเส้นโลหิตฝอยในสมองแตก  คุณหมอผ่าตัดให้  ตอนนี้ปลอดภัยดีแล้วค่ะ” “อื่ม..”  เขาพยักหน้ารับรู้  แล้วกวาดตากลับไปมองหาหญิงสาว  ซึ่งเลือนหายไปเสียแล้ว ท่าทางเงียบขรึมของเธอแลผิดแปลกไปจากบุคลิกภาพใส ๆ ที่เคยพบกันครั้งแรก  เหมือนกำลังมีเรื่องให้กลัดกลุ้มครุ่นคิดหนัก  เขาไม่อาจคาดเดาถึงระดับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชายหนุ่มผู้เป็นลูกจ้างได้  รับรู้แต่เพียงว่า  ครานี้เธอดูโดดเดี่ยวราวกับถูกทิ้งอยู่คนเดียวในโลก แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 55 12:06:45 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 11:49:24

ความคิดเห็นที่ 2 พื้นที่สีขาวโพลน  เวิ้งว้างว่างเปล่า  ไร้ซึ่งกาลเวลา ประสาทสัมผัสทั่วร่างกายด้านชา  ความทรงจำเลือนหาย  แม้เพียรเรียกสติคืนมา  แต่ก็ยังดูเหมือนจะยากเย็น ชั่วขณะ  ความคิดหนึ่งแวบเข้ามา ...ลูก ใช่แล้ว  เธอมีลูก  ลูกสาวคนเดียวที่แสนจะรักและทะนุถนอม  ลูกจะมีชีวิตอยู่บนโลกอันโหดร้ายนี้ได้อย่างไร  หากปราศจากแม่ “นะจ๊ะนิต  แม่คงดีใจนะถ้านิตมาเยี่ยมท่าน”   เสียงของนริศราช่วยดึงสติสัมปชัญญะบางส่วนให้คืนกลับ  ความทรงจำเริ่มผุดขึ้นมาทีละน้อย “คงไม่เป็นการรบกวนนิตเกินไปใช่ไหม เวลาเจอนิต ดูแม่อารมณ์ดีมากเลย”   ลูกสาวของเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครคนหนึ่ง   “อื่อ... เอ่อ... นุ่นไม่อยากพูดถึงเขาอีกแล้ว  อีกอย่าง เพื่อความสบายใจของแม่ด้วย  นุ่นจะไม่ทำตามใจตัวเองอีก” “จ้ะ... เห็นคุณหมอบอกว่า จวนจะฟื้นแล้วล่ะ....  ขอบใจนิตมานะจ๊ะ  แล้วเจอกัน” ลูกกำลังพยายามทำบางสิ่งบางอย่าง  เพื่อคนเป็นแม่อย่างเธอ  และเหมือนจะยอมรับความเจ็บช้ำไว้กับตัวเอง “เอ่อ..ค่ะ  รบกวนตามพี่ประวิทย์มารับสายด้วยค่ะ...  ดิฉันนุ่น.. น้องสาว...” ลูกร้องขอให้เพื่อนชายคนสนิทมาเยี่ยมเยียนแม่  ด้วยรู้ซึ้งว่ามารดาถูกใจในคุณสมบัติและอุปนิสัยใจคอของเขา  ซึ่งโดยเนื้อแท้แล้ว  เขาอาจมิได้มีใจปฏิพัทธ์กับลูกสาวของเธอในฐานะคนรัก   “ตอนนี้ปลอดภัยดีแล้วค่ะพี่ประวิทย์  คงจะฟื้นภายในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้...  ถ้าแม่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอพี่ประวิทย์กับป้าวิ  แม่ต้องดีใจ” ประวิทย์ก็เป็นชายหนุ่มอีกคนที่วาดหวังจะจับคู่ให้ลูกสาว  ด้วยมรดกมากมายมหาศาลจากญาติผู้ใหญ่ทั้งสอง  ซึ่งยามเยาว์วัย  เธอได้แต่เพียงเฝ้ามองมัน  อีกทั้งเขายังเป็นทายาทคนเดียวของบิดา  ผู้ซึ่งเป็นนักธุรกิจส่งออกมูลค่าหลายพันล้านบาท “ทำไมล่ะค่ะพี่  แม่จวนจะฟื้นแล้ว  ช่วยแวะมาแค่แป๊บเดียวเอง” ประวิทย์นิ่วหน้า  ปราดตามองไปที่หญิงสาวอีกคนซึ่งนั่งอยู่ไม่ห่างออกไป  สีหน้าถะ หอ มอ อึ งอ ทึงของเธอทำเอาเขาต้องรีบวางสาย “ช่วงนี้คุณพ่อคุณแม่ของพี่ไม่อยู่ด้วยจ้ะ  ไปพักผ่อนที่ยุโรป  กว่าจะกลับก็สัปดาห์หน้าโน้น  เอาเป็นว่า พี่จะไปพร้อมกับคุณแม่ดีกว่านะจ๊ะ” คำยืนยันของญาติหนุ่มทำให้หญิงสาวต้องอ่อนใจ  ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า  การปฏิเสธคบหาเขาในฐานะคนรัก  จะส่งผลให้ความสัมพันธ์ของความเป็นญาติสนิทจางหายไปด้วย “ค่ะ  พี่ประวิทย์สะดวกเมื่อไหร่  เราค่อยพบกันนะคะ  สวัสดีค่ะ” “นุ่น...”  ยุพินพยายามเปล่งเสียงอันแห้งเหือด ชีวิตก็มีเพียงเท่านี้  บนเส้นทางอันยาวไกล  จวบจนมาถึงช่วงวัยกลางคน  และอาจจะสิ้นสุดลงก่อนเวลาอันสมควร  ในสภาพที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้อย่างเช่นวันนี้  เธอไม่มีใครอีกแล้วนอกจากบุตรสาวคนเดียว “นุ่น...” ลูกถูกปฏิเสธจากญาติหนุ่ม  ผู้ซึ่งเธอเคยหมายมาดอยากได้มาเป็นเขย  ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะโยงใยทุกอย่างให้เป็นไปตามแต่ใจตนต้องการ  โดยปราศจากคุณค่าทางจิตใจ ความสุขของลูก  นั่นคือความสุขของเธอ  ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านั้นอีกแล้ว “แม่...”  แว่วได้ยินเสียงมารดา  นริศราวางโทรศัพท์มือถือในมือลง  แล้วเหลียวมองไป  “แม่  แม่คะ” หญิงสาวพุ่งตัวไปสัมผัสหลังมือและท่อนแขนของคนป่วย  ซึ่งให้ความรู้สึกถึงการเคลื่อนไหว  ยุพินปรือตามองบุตรสาว “แม่ฟื้นแล้ว”  เธอดีใจจนน้ำตาไหล  “แม่ขา  แม่ฟื้นแล้ว  แม่ตื่นขึ้นมาหานุ่นแล้ว” สตรีวัยกลางคนพยายามเลื่อนฝ่ามือไปสัมผัสลูก  เพื่อบอกถึงอารมณ์ตื้นตันที่ไม่ต่างกัน  โดยทันใด ผู้เยาว์เอื้อมไปกดปุ่มเรียกพยาบาล “แม่ฟื้นแล้ว  นุ่นต้องแจ้งให้คุณหมอมาตรวจอาการก่อนนะคะ”  เธอว่าแล้วผละจากเตียง  พุ่งตรงไปที่ประตู จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 11:52:27

ความคิดเห็นที่ 3 ชายหนุ่มผิวขาวร่างสูงสง่ายืนเด่นอยู่กลางช่องประตู ชุดสูทธสีน้ำตาลเข้มแบบสุภาพที่เขาสวมอยู่นั้น ทำให้แลผิดแปลกแตกต่างไปจากแพทย์หรือเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล  รอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรให้ความรู้สึกคุ้นตาราวกับเคยพบเห็นที่ไหนมาก่อน “เอ่อ... นี่ห้องคนป่วยชื่อยุพินนะคะ”  เธอบอกเสียงอ้ำอึ้ง  “คุณคงเข้าห้องผิดแล้วค่ะ” ชาญส่งยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร “ไม่ผิดหรอกครับ  ผมตั้งใจจะมาเยี่ยมเยียนคุณแม่ของคุณ” เขาอาจเป็นเพื่อนร่วมงานของมารดาก็เป็นได้  หากในช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายสับสนใจเช่นนี้  เธอยังมิได้แจ้งการลาป่วยไปยังหน่วยงานที่มารดาสังกัดอยู่   “สงสัยคนไข้จะฟื้นแล้วค่ะคุณหมอ” เสียงหนึ่งแว่วดังพร้อมด้วยเสียงฝีเท้า  นายแพทย์หนุ่มใหญ่พร้อมด้วยพยาบาลกำลังเดินตรงมาอย่างรีบเร่ง  ทั้งสองถึงกับนิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นผู้เป็นนายจ้าง “สวัสดีครับท่าน”  เขาค่อมศีรษะลงทักทาย “ท่านต้องการให้ผมรับใช้อะไรหรือเปล่าครับ”   ชาญรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับอาการแปลกใจของทั้งสอง  พลางรีบปรับสีหน้าให้ขรึมลง “เปล่าครับ  ไม่มีอะไร  ผมแค่มาเยี่ยมคุณแม่ของเพื่อนผม”  เขาตอบอย่างขอไปที  “เชิญดูอาการคนป่วยได้เลยครับ” นายแพทย์และพยาบาลโน้มตัวรับคำสั่ง  แล้วเร่งไปที่เตียงของผู้ป่วย  หญิงสาวเพ่งสายตามองชายผู้กล่าวอ้างเป็นเพื่อนของเธออย่างเคลือบแคลง  ขณะอีกฝ่ายส่งยิ้มตอบกลับมา แล้วรีบแนะนำตัว “คือว่า  ผมทำงานอยู่ที่นี่  คุณคงจำผมไม่ได้”  เขาอมยิ้มไปพลาง  ทอดมองสีหน้าประหลาดใจของหญิงสาว  ซึ่งทำให้เธอแลดูไร้เดียงสา น่ารักขึ้นกว่าเดิม  “เราเคยพบกันแล้วที่บ้านของผม” หญิงสาวถอยหลังไปครึ่งก้าว  ก่อนจะเบนสายตามองไปที่มารดาด้วยความเป็นห่วง  เป็นเขาคนนั้นนั่นเอง  ภาพเงาของกันต์ธีร์ที่กำลังเวียนวนมาหลอนหลอกเธอ “อ๋อ ค่ะ... สวัสดีค่ะท่าน”  เธอหันกลับไปโน้มตัวลงไหว้อย่างเสียไม่ได้  “ขอโทษนะคะที่นุ่น เอ่อ.. ดิฉันจำท่านไม่ได้” “ปลอดภัยดีแล้วนะครับ”   รายงานจากแพทย์  ทำให้ชาญต้องหยุดความสนใจในตัวหญิงสาว  หันมองไปตามสายตาเธอ “จากนี้ไป  ร่างกายคนไข้จะฟื้นตัวขึ้นเรื่อย ๆ  แต่ยังคงต้องให้พักดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลอีกซักระยะ  แล้วผมจะมาตรวจดูอาการให้ทุกเช้านะครับ”  เขาบอกแล้วออกจากห้องไปพร้อมกับพยาบาล นริศรากลับไปที่เตียง  สังเกตอาการสะลึมสะลือของมารดาด้วยความเป็นห่วง   “แม่.. แม่คะ..”  เธอกระซิบเบา ๆ ถ่ายทอดถ้อยคำผ่านกระแสสัมผัส  “แม่นอนพักผ่อนนะคะ  นุ่นนั่งอยู่ใกล้ ๆ นี้แหละค่ะ” ชาญจับมองร่างสูงเพรียวของหญิงสาวที่หมุนตัวกลับมายังมุมรับรองแขกซึ่งเขานั่งรออยู่  ใบหน้าสวยของเธอแลอ่อนล้าและอิดโรย  ภายใต้บุคลิกภาพที่เข้มแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ “เรียกผมว่าชาร์ลก็ได้ครับ”  เขาบอกทันทีที่เธอสบมองมา “ค่ะ.. คุณชาร์ล” เธอแลสวยน่ารักตามแบบผู้หญิงวัยแรกสาว  ขณะจริตกิริยากลับสุขุมและเป็นผู้ใหญ่กว่าวัย “กันต์ธีร์เค้าทราบเรื่องที่คุณแม่ของคุณป่วยหรือยังครับ”  รู้สึกคลางแคลงกับที่ว่างของหัวใจเธอ  จนอดไม่ได้ที่จะแสร้งถามขึ้น หญิงสาวกลั้นลมหายใจหลบตาคู่สนทนา  คงเป็นไม่ได้ที่เขาจะไม่เอ่ยถึง   “เปล่าค่ะ ดิฉันไม่ได้บอกเค้า”  เธอตอบตามตรง   สีหน้าของผู้พูดเฉยเรียบจนยากจะคาดเดาสถานการณ์  หากเขาไม่เข้าใจเลยว่า  ในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยากเช่นนี้ เธอกลับถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง “ผมจะให้คนส่งกระเช้าของเยี่ยมพร้อมกับดอกไม้มาให้  ถือเป็นบริการพิเศษของโรงพยาบาลเรา”   วาจาสุภาพนิ่มนวล  ประกอบกับบุคลิกที่แลอบอุ่นและเป็นกันเองของเขา  ให้ความรู้สึกสนิทใจจนไม่กล้าจะปฏิเสธ    หญิงสาวโน้มตัวลงไหว้แทนคำขอบคุณ “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ  คุณเป็นเพื่อนของกันต์ธีร์  ก็เหมือนเพื่อนของผม”  เขายกมือขึ้นรับไหว้  ก่อนจะยิงคำถามสำคัญ  “ผมจะให้นายกันต์เป็นตัวแทนนำของเยี่ยมกับดอกไม้มาส่งมอบให้  ไม่ทราบทางคุณจะสะดวกไหมครับ” นริศราเงยหน้าสบมองคู่สนทนา  แววตาของชาญยามทอดมองมาให้ความรู้สึกล้ำลึกจนยากจะอธิบาย   แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามารดาไม่พอใจให้พบปะกับเพื่อนหนุ่ม  หากเธอก็ไม่จำเป็นต้องแจ้งรายละเอียดกับคนนอกอย่างเขา “แล้วแต่ท่านค่ะ  ถ้าเป็นบริการพิเศษของโรงพยาบาล  ดิฉันคงไม่มีสิทธิเลือกคนส่ง” วาจาฉลาดล้ำลึก หลบเลี่ยงตอบคำถามโดยนัย   ชาญอมยิ้มไปพร้อมกับทอดมองสตรีผู้เพียบพร้อมไปด้วยจริตกิริยาอันนิ่มนวลอ่อนหวาน  หากซ่อนความเด็ดเดี่ยวเข้มแข็งอยู่ภายใน  ไม่เข้าใจเลยว่ากันต์ธีร์ปล่อยให้เพชรเม็ดงามอย่างเธอหลุดมือไปได้อย่างไร  ช่างไม่เอาไหนเอาเสียเลย “งั้นผมลาก่อนนะครับ  หวังว่าคุณแม่ของคุณจะแข็งแรงโดยไว”  เขาบอกพลางลุกขึ้นยืน หญิงสาวตามไปส่งที่ประตู  ดวงตาคู่เหม่อลอยทอดมองเจ้าของรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นเป็นภาพของชายหนุ่มอีกคน   การนำมารดามาเข้ารับการรักษา  ณ โรงพยาบาลแห่งนี้  คงเป็นเรื่องยากที่จะหลบเลี่ยงไม่พบเขา เหมือนมีบางอย่างชักนำจิตใจเธอให้มุ่งตรงมาที่นี่  คงอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าแล้วที่เธอจะได้พบเขา ……………………………………………… 39...เส้นทางเลือก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12669686/W12669686.html แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 55 11:47:02 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 11:52:52

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ :::อาราเร่::: เขาบอกไว้แล้วไงคะว่า  ชีวิตเขามีแต่เดินไปข้างหน้า อิ ๆ คุณ Psycho man ต้องติดตามต่อไปค่ะ ยุพินป่วยหนักคราวนี้  ถือเป็นมรสุมลูกต่อมาของนริศรา ส่วนชาญนั้น  อ่านถึงตอนนี้อาจารย์คงพอจะมองเห็นทิศทางของเขาแล้ว และนั่นก็อาจจะเป็นมรสุมอีกลูกของนริศรา (อีกแล้ว) ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ Mnemosyne จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 11:59:14

ความคิดเห็นที่ 5 รู้สึกดีใจ ที่ไม่ได้รู้สึกสงสารเห็นใจชาญในบทที่แล้ว มาถึงบทนี้ก็พอมองเห็นทางไปของเขา (ที่จริงก็คาดการณ์ไว้นานแล้ว ว่าจะเป็นแบบนี้) สมกับเป็น นายชาญ จริงๆ ดูสิว่าจะเรียกความมั่นใจภูมิใจกลับมาได้ไหม แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 55 13:13:27 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 13:12:31

ความคิดเห็นที่ 6 อูว.......ลุ้นต่อเรื่องพ่อของกันต์ จะยอมก้าวผ่านอดีตที่เลวร้านรึป่าว ว่าอต่นุ่นจะใจแข็งได้อีกนานมั้ยหนอออ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 15:30:13

ความคิดเห็นที่ 7 ขอให้เดาทางชาญผิดเถอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 16:06:42

ความคิดเห็นที่ 8 คุณแม่จะช่วยเชียร์กันมั้ยน้า เพื่อความสุขของลูก .. จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 17:09:52