PANTIP.COM : W12658778 Desperado Man...กำแพงในแดนใจ (บทนำและบทที่ 1) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

บทที่ 1

ฝันร้าย!!!

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พีรยชตกใจตื่นขึ้นกลางดึกเพราะการนอนอันแสนสบายถูกขัดจังหวะด้วยภาพในอดีตที่คอยตามหลอกหลอน

หากในความเป็นจริงเหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นบ่อยเหลือเกิน แทบจะทุกสัปดาห์ และที่สำคัญ...มันได้ดำเนินมาอย่างนี้ยาวนานต่อเนื่องกันเกือบแปดปีเต็มแล้ว

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง เอามือสองข้างลูบหน้าลูบตา และก็พบว่ามีเหงื่อที่ซึมอยู่ตามไรผมและหน้าผากเหมือนเคย ดูเหมือนไอเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย

พอตั้งสติได้และรับรู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนที่เขานอนอยู่เป็นประจำ หากเป็นโรงแรมชั้นดีแห่งหนึ่งในซีแอทเทิล เขาจึงรู้ว่าจะสามารถมองเวลาได้จากนาฬิการะบบดิจิตอลที่ฝังอยู่กับโต๊ะหัวเตียงด้านข้าง ไม่ใช่นาฬิกาแขวนผนังเหนือโต๊ะทำงานในห้องส่วนตัวอย่างที่เคยคุ้น

ตีสองครึ่ง!!!

ชายหนุ่มตอบรับการมองเห็นเวลานั้นด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ประสบการณ์สอนเขาว่าคงต้องใช้เวลาอีกไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมงในการจะบังคับตัวเองให้ข่มตาหลับได้อีกครั้ง พรุ่งนี้ยังมีธุระให้ต้องสะสางซึ่งคงจะต้องหมดพลังงานไปอีกมากมาย และเขาก็จำเป็นต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เสียด้วยพีรยชได้แต่ถามตัวเองด้วยความรู้สึกกดดันว่า...เมื่อไรภาพในอดีตเหล่านั้นมันจะจางหายไปจากความทรงจำของเขาเสียที

จะมีสักวันไหมที่เขาสามารถปลดปล่อยตัวเองให้หลุดพ้นจากคำสาปเหล่านี้ และนอนหลับสบายได้ทุกคืนเหมือนอย่างคนอื่นเขาโดยไม่มีฝันร้ายมาคอยตามหลอกหลอนอีก

คงจะมีสักวัน!!!

เสียงประกาศตามสายเป็นภาษาอังกฤษประสานกับเสียงพูดคุยของผู้คนรอบข้างซึ่งตีกันหลากหลายภาษาเริ่มเป็นสิ่งที่คุ้นชินจนทำให้ชายหนุ่มร่างสูงผมสีน้ำตาลประกายแดงในชุดเสื้อโปโลแขนสั้นสีเทากับกางเกงยีนส์เข้ารูปสีเข้มไม่ได้ให้ความใส่ใจ แขนข้างหนึ่งของเขามีเสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำตาลพาดอยู่ ส่วนมืออีกข้างกำลังลากจูงกระเป๋าเดินทางใบย่อมชนิดที่เล็กพอจะได้รับอนุญาตให้นำติดตัวเป็น ‘แฮนด์แครี่’ ขึ้นไปบนเครื่องบินด้วยได้ ดวงตาคมมุ่งมั่นไปกับเส้นทางทอดยาวที่เจ้าตัวกำลังออกเดินด้วยความเร็วอันคงที่ ไม่หันเหหรือวอกแวกไปทางไหน จุดหมายปลายทางคือสุดเขตแดนอีกข้างของอาคารผู้โดยสารระหว่างประเทศซึ่งจะเป็นที่ตั้งของสถานีรถไฟอันมีชื่อเรียกสั้นๆ ว่า ‘บาร์ท’ (BART) อันจะสามารถนำเขาเข้าสู่ใจกลางเมืองซานฟรานซิสโกได้ภายในระยะเวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเศษ

ระยะทางจากอาคารผู้โดยสารภายในประเทศไปยังอาคารผู้โดยสารระหว่างประเทศถือว่าไกลในระดับที่เดินกำลังเหนื่อย ส่วนจะเหนื่อยมากหรือเหนื่อยน้อยก็ขึ้นอยู่กับว่าเป็นอาคารผู้โดยสารภายในประเทศอาคารใด เพราะสำหรับสนามบินซานฟรานซิสโกอินเตอร์เนชั่นแนลนี้มีอาคารผู้โดยสารภายในประเทศอยู่ถึงสามอาคารด้วยกัน โดยจะเรียงตัวกันอยู่ในอาณาเขตของครึ่งวงกลม ในขณะที่อาคารผู้โดยสารระหว่างประเทศนั้นมีอยู่เพียงแค่อาคารเดียวและครอบครองพื้นที่ทั้งหมดของอีกครึ่งวงกลมที่เหลือ

ตามปกติ หากจะเดินทางไปยังเมืองอื่นๆ ซึ่งอยู่ภายในรัฐแคลิฟอร์เนียหรือรัฐใกล้เคียงเพียงไม่กี่วัน พีรยชมักจะขับรถมาจอดทิ้งไว้ที่สนามบินโดยยอมจ่ายเงินค่าที่จอดรถเพื่อแลกกับความสะดวกสบายในการที่ว่าในเวลาที่เดินทางกลับมาถึงจะได้ขับรถกลับที่พักซึ่งเป็นอพาร์ตเมนต์หรูขนาดหนึ่งห้องนอนห่างจากดาวน์ทาวน์ขึ้นไปเพียงแค่ไม่กี่ไมล์ ทว่าสำหรับในหนนี้ เขานำรถไปเข้าอู่ตั้งแต่ก่อนออกเดินทางสองวัน และเลือกที่จะใช้ระบบขนส่งสาธารณะซึ่งสะดวกและถือว่าประหยัดมากในการเดินทางไปและกลับจากสนามบินแทนสี่ทุ่มห้าสิบ

เวลาที่ปรากฏบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือยิ่งทำให้ชายหนุ่มรีบเร่งฝีเท้า จริงอยู่ว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองซานฟรานซิสโกแห่งนี้มานานหลายปีและพบว่าที่นี่มีความปลอดภัยค่อนข้างสูงโดยเฉพาะหากเทียบกับเมืองอื่นๆ อีกหลายเมืองในประเทศสหรัฐอเมริกา นอกเหนือจากความไม่โสภาที่มีพวกโฮมเลสหรือคนจรไร้บ้านอาศัยบาทวิถีริมทางเป็นที่พำนักในยามค่ำคืนแล้วนั้น ต้องนับว่าซานฟรานซิสโกเป็นเมืองที่น่าอยู่มากทีเดียว หากเขาก็ไม่ต้องการจะกลับถึงที่พักในเวลาหลังเที่ยงคืน

หลังจากได้ตั๋วโดยสารจากตู้ขายตั๋วฯ อัตโนมัติและพบว่าเหลือเวลาอีกเกือบสิบนาที รถไฟจึงจะออกจากชานชาลาของสถานีสนามบินซานฟรานซิสโก ชายหนุ่มจึงค่อยลดความเร่งรีบด้วยการชะลอฝีเท้าลง เขาเดินเลือกตู้ขบวนอย่างใจเย็นก่อนจะตัดสินใจกดปุ่มเปิดประตูเพื่อก้าวเท้าเข้าไปในตู้ขบวนที่พอมีผู้โดยสารอยู่ประปรายแต่ไม่ถึงกับว่างเปล่า

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ระบบสัมผัสยี่ห้อสุดฮิตตามสมัยนิยมขึ้นมาเพื่อกดเข้าสู่เมนูสำหรับฟังเพลง ก่อนจะปล่อยตัวเองให้รื่นรมย์ไปกับเสียงดนตรี จนกระทั่งเมื่อภาพๆ หนึ่งผ่านเข้ามาในประสาทตา

ภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง...สาวผิวขาวเหลืองสูงสมส่วน ผมสีดำสนิทยาวเหยียดตรงเกือบจะถึงกลางหลัง จมูกไม่ถึงกับโด่งมากหากบ่งบอกถึงเชื้อสายความเป็นหมวยหรือตะวันออก ใบหน้าอ่อนเยาว์แต่งแต้มสีสันจากเครื่องสำอางเพียงเจือจางและมีร่องรอยของความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ารวมถึงไม่คุ้นชินกับสิ่งแวดล้อมรอบข้าง อายุอานามน่าจะอ่อนกว่าเขาอยู่หลายปี หากกะด้วยสายตาก็คงประมาณสักห้าปีเห็นจะได้ เจ้าหล่อนกำลังถูลู่ถูกังอยู่กับกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่หนึ่งใบและกระเป๋าหิ้วขนาดกลางอีกหนึ่งใบ ไหนจะกระเป๋าสะพายซึ่งสายข้างหนึ่งทำท่าจะตกจากบ่าสร้างความรำคาญให้กับเธออยู่เป็นระยะๆ เขามองเธอผ่านหน้าต่างของรถไฟแม้กระทั่งเมื่อเจ้าหล่อนเดินผ่านไปแล้วก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะเหลียวหลังไปมองตาม ไม่ได้ติดใจที่ความสะสวยอะไร เพราะสำหรับพีรยชแล้ว...มีผู้หญิงที่สวยจัดเปรี้ยวจนเข็ดฟันผ่านเข้ามาในชีวิตจนนับไม่ถ้วน หากน่าจะเป็นดวงหน้าอ่อนละมุนที่สร้างความรู้สึกเอ็นดูให้แก่หัวใจอันเกือบจะเข้าขั้นกระด้างของเขาเสียมากกว่าที่ทำให้เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษและแถมยังอดตั้งคำถามกับตัวเองเล่นๆ เสียไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีแนวโน้มจะเป็นคนจีน คนญี่ปุ่นหรือคนเกาหลีมากกว่ากัน หรือจะมีโอกาสเป็นไปได้ไหมที่เจ้าหล่อนจะเป็นคนไทยเหมือนกันกับเขา

ความสนใจนั้นค่อยคลายลงเมื่อหญิงสาวแปลกหน้าเลือกจะเดินเข้าตู้ขบวนติดกันกับเขาและเริ่มจะลับหายไปจากสายตา ตู้ขบวนที่ก่อนหน้านี้เขาได้ตัดสินใจที่จะเดินผ่านมาเพราะมันว่างเปล่าไม่มีใครเลยสักคน จริงอยู่...เขาชอบความสงบและรักความสันโดษ หากเขาอยู่ในประเทศแห่งนี้มานานพอที่จะรู้ว่าสำหรับการเดินทางในเวลากลางค่ำกลางคืนตามลำพังควรหลีกเลี่ยงสถานที่เปลี่ยวหรือปลอดผู้คนไว้จะเป็นดี

อาจเพราะไม่ใช่คนใส่ใจกับสิ่งต่างๆ รอบตัว คนรอบข้างหลายคนไม่เว้นแม้แต่คนในครอบครัวจึงเคยค่อนว่าเอาตรงๆ ว่าเขาเป็นคนที่นึกถึงความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่ และนึกถึงคนรอบข้างน้อย...อาจจะน้อยเกินไปจนคนที่ไม่รู้จักกันดีพอสามารถตีความหมายไปได้ว่าเห็นแก่ตัว ทว่าพีรยชก็ไม่ได้ใส่ใจอีกนั่นแหละ

เขาเป็นของเขาแบบนี้ เป็นมานานนับสิบๆ ปี คงแก้ไขอะไรไม่ได้ และก็ยังไม่เจอ ‘ใคร’ หรือ ‘อะไร’ ที่จะเป็นแรงบันดาลใจทำให้เขาคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองขึ้นมาได้

คนที่นึกถึงแต่ความต้องการของตัวเองเป็นหลักอย่างเขา...จึงไม่ควรที่จะรักใคร และไม่ควรที่จะให้ใครหน้าไหนมารักใคร่ผูกพันทั้งสิ้น

...ขอรักตัวเองและอยู่กับตัวเองแบบนี้นั่นแหละ ดีที่สุดแล้ว...

ทว่ายามเมื่อรถไฟค่อยๆ เคลื่อนออกจากชานชาลาช้าๆ และสายตาของชายหนุ่มได้เลื่อนจากตำแหน่งเดิมด้วยการเปลี่ยนทิศทางไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนกวาดตามองไปยังรอบๆ ตู้ขบวนจนไปหยุดอยู่ที่ประตูซึ่งด้านบนเป็นแผงกระจกใสคั่นระหว่างแต่ละตู้ขบวนด้วยความไม่ตั้งใจ ภาพของหญิงสาวคนเดิมกลับเข้ามาสะดุด ณ ตำแหน่งโฟกัสของสายตาอีกครั้งหากในหนนี้...มันดึงความสนใจของเขาได้มากถึงขนาดที่คนซึ่งวางเฉยกับสิ่งรอบข้างและไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวกับอะไรถึงกับยอมขยับตัวเล็กน้อยเพื่อจะได้เห็นภาพที่ต้องการได้อย่างถนัดถนี่มากยิ่งขึ้น

สาวน้อยแปลกหน้าซึ่งเขายังไม่อาจคาดเดาสัญชาติกำลังพยายามเดินหนีชายหนุ่มผิวดำร่างกำยำซึ่งมีทีท่าคล้ายจะคุกคามมุ่งหน้ามาทางตู้ขบวนที่เขานั่งอยู่ ทว่าการหนีของเธอคงไม่ประสบผลสำเร็จเท่าไรนักเพราะสัมภาระมากมายซึ่งทำตัวเป็นภาระอยู่สมชื่อนั้นเป็นอุปสรรคขัดขวาง เป็นครั้งแรก...อาจจะในรอบกี่ปีก็ไม่รู้ที่คนอย่างพีรยชคิดจะก้าวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัว เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาคมปรายไปมองที่กระเป๋าเดินทางใบย่อมใกล้ตัวก่อนจะเลือกปล่อยมันไว้ที่ตำแหน่งเดิมด้วยเชื่อว่าวางทิ้งไว้เพียงชั่วขณะเดียวคงไม่น่าจะเป็นอะไร ลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินไปยังประตูที่เชื่อมระหว่างตู้ขบวนและเปิดมันออกเพื่อก้าวเข้าไปยังตู้ขบวนข้างเคียง

การปรากฏตัวของเขาทำให้ชายหนุ่มผิวดำซึ่งทำตัวเป็นนักเลงหัวไม้เกิดหยุดชะงัก ก่อนสายตาเอาเรื่องจะมองมาที่เขาทำนองบอกว่าให้ไปไกลๆ อย่าเข้ามายุ่ง ทว่าสายตาของพีรยชก็โต้ตอบกลับไปอย่างท้าทาย

ภายใต้ความเงียบที่ไม่มีใครคิดจะปริปากพูดอะไรนอกจากเพียงแค่วัดใจกันผ่านทางสายตา แวบหนึ่งที่ดวงตาของหญิงสาวผู้นั้นพุ่งตรงมาที่เขาคล้ายจะวิงวอนร้องขอความช่วยเหลือ ริมฝีปากบางขยับเบาๆ เหมือนกระซิบเป็นภาษาอังกฤษสั้นๆ ตีความหมายได้ว่า ‘ช่วยด้วย’

หน้าตาตื่นตระหนกและดวงตาที่บ่งบอกถึงอาการเสียขวัญนั้นทำให้พีรยชรู้สึกสงสารปนรำคาญใจ อดนึกตำหนิเจ้าหล่อนเสียไม่ได้ว่าเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว แถมทำท่าเหมือนมาจากต่างถิ่น ทำไมจึงไม่รู้จักระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้

“ขอโทษด้วย เธอเป็นเพื่อนของฉัน” ในที่สุด พีรยชก็ตัดสินใจเอ่ยออกไปเสียงห้วน ประสานสายตากับหนุ่มผิวดำรูปร่างกำยำนั้นอย่างไม่เกรงกลัว

ปฏิกิริยาที่ได้รับตอบกลับมาคืออาการยิ้มเยาะคล้ายจะประกาศว่าฝ่ายนั้นไม่มีวันเชื่อถือคำโกหกพกลมของเขา ก่อนจะเอ่ยเป็นคำพูดตามเพื่อสนับสนุนท่าทางการแสดงออกด้วยภาษาอังกฤษในสำนวนที่หยาบคาย

“อย่า:-)เรื่องชาวบ้าน นายจะไปไหนก็จงไสหัวไปซะ”

“ฉันบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของฉัน หยุดยุ่งกับเธอซะ ไม่งั้นฉันจะโทรเรียกตำรวจ” ประกอบคำพูดนั้น พีรยชหยิบโทรศัพท์เครื่องเดิมในมือที่เขาใช้ฟังเพลงเมื่อครู่และหูฟังยังติดอยู่ที่หูทั้งสองข้างขึ้นมาโชว์ให้เห็นชัดๆ

“นายไม่กล้าหรอก”

“งั้นก็ลองดู” คราวนี้ชายหนุ่มเริ่มกดหมายเลขด้วยการสัมผัสบนหน้าจอระบบสัมผัสนั้นอย่างใจเย็น

นักเลงผิวดำชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง เห็นหน้าตาของคนทั้งคู่ก็ดูเป็นไปได้ว่าจะเป็นคนสัญชาติเดียวกันจึงคิดจะตัดใจยอมแพ้ หากมิวายสบถออกมาด้วยความขัดใจอย่างหยาบคาย ก่อนใช้มือข้างหนึ่งผลักกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายให้ร่วงหล่นลงคะมำกับพื้นขบวนรถไฟเป็นการตบท้าย แล้วจึงเดินแกมวิ่งผ่านประตูไปยังอีกตู้ขบวนหนึ่งจนค่อยๆ ลับสายตาไปไกล

วราลีผ่อนลมหายใจออกมาเสียงดังด้วยความโล่งอก เอ่ยขอบคุณชายแปลกหน้าผู้มีน้ำใจเข้ามาช่วยเหลือ เสียความมั่นใจเล็กน้อยเมื่อพบว่าเขาไม่ได้ตอบรับคำขอบคุณใดๆ ของเธอ และใบหน้าคร้ามคมนั้นก็เฉยสนิท หากกลับยังมีน้ำใจพอที่จะก้มตัวลงช่วยยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่นั้นขึ้นตั้งตรงอย่างที่มันควรจะเป็น

และในวินาทีนั้นเองที่คำถามเล่นๆ ในใจของเขาได้รับคำตอบ เมื่อป้ายแท็กซึ่งเป็นสติกเกอร์ติดหูหิ้วกระเป๋าเดินทางระบุสนามบินต้นทางและปลายทางของการเดินทางปรากฏแก่สายตาคม

BKK-SFO

เขาเกือบจะตัดสินใจเอ่ยบางสิ่งบางอย่างแก่หญิงสาวผู้นั้นด้วยภาษาไทยหากที่สุดก็เปลี่ยนใจ คำพูดที่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะหันหลังเดินจากไปยามเมื่อรถไฟจอดนิ่งสนิทที่สถานีลำดับถัดไปและบานประตูของตู้ขบวนรถไฟเปิดออกกว้างพร้อมกับมีกลุ่มวัยรุ่นผิวขาวหนุ่มสาวสองคู่ก้าวเข้ามาทำให้บรรยากาศของความน่ากลัวลดน้อยลงไปมากกลับเป็นเพียงภาษาอังกฤษแบบห้วนๆ และใบหน้าของพีรยชก็ยังคงจริงจัง ปราศจากรอยยิ้ม

“คุณควรระวังตัวให้มากกว่านี้ โดยเฉพาะเมื่อเดินทางกลางค่ำกลางคืนคนเดียว ไม่มีที่ไหนในโลกปลอดภัยเหมือนคุณอยู่ในบ้านหรอก จงรู้ไว้”

และเมื่อแผ่นหลังตั้งตรงของชายหนุ่มร่างสูงซึ่งก้าวเข้ามาเงียบๆ และเดินจากไปเงียบๆ ไม่ต่างจากในยามที่ก้าวเข้ามาค่อยๆ ห่างออกไป วราลีก็ทำได้เพียงมองตามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

หากหนึ่งในนั้นคือ...ความประทับใจแรกพบที่ตรึงอยู่ในหัวใจซึ่งคงยากที่จะลบเลือน และเธอก็ได้แต่หวังว่า...สักวันหนึ่ง เธอคงจะมีโอกาสได้พบชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้อีกครั้ง

จากคุณ : อุรัสยา

เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 21:49:34

ความคิดเห็นที่ 3

“หลิว...ยัยหลิว”

เสียงตะโกนเรียกชื่อกันอย่างไม่เกรงใจสายตาผู้คนรอบข้างทำให้วราลีสามารถมองเห็นเพื่อนของเธอโบกไม้โบกมือให้พร้อมกับรอยยิ้มกว้างได้โดยไม่ต้องเสียเวลากวาดตามองหา หญิงสาวพยายามทั้งหิ้วและลากกระเป๋ามุ่งตรงไปยังจุดที่เพื่อนรักยืนคอยอยู่ หากฝ่ายนั้นก็อำนวยความสะดวกด้วยการเดินแกมวิ่งเข้ามาพบกันที่จุดกึ่งกลางด้วยเช่นเดียวกัน เพียงแค่ครู่เดียว...ครู่สั้นๆ ร่างบอบบางของหญิงสาวสองคนก็โผเข้ากอดกันแน่นไม่สนใจสัมภาระทั้งหลายที่วางกองเอาไว้ข้างตัว พร้อมกับคำทักทายด้วยความคิดถึงระหว่างกันที่ดังขึ้นจนต่างฝ่ายต่างตอบคำถามกันแทบไม่ทัน

“โอ๊ย คิดถึงจัง นี่อ้วนขึ้นหรือเปล่าน่ะจี๊ด อยู่ที่นี่กินนมเนยเยอะล่ะสิ”

“ต๊ายหยาบคายนะยะมาถึงก็ทักกันว่าอ้วนขึ้นเนี่ย” อีกฝ่ายขว้างค้อนให้อย่างไม่จริงจัง ก่อนจะคลายอ้อมกอดและมองเพื่อนรักอย่างเต็มตาเช่นกัน “ฉันว่าแกต่างหากที่ผอมลง แต่ดูสวยขึ้นจมเลยนะ เดี๋ยวนี้หัดรู้จักแต่งหน้าแต่งตัวแล้วนี่ สมัยเรียน...ทำตัวเป็นยัยเพิ้ง ไม่สนใจดูแลตัวเองเอาเสียเลย ฉันยังจำได้”

แทนที่จะถือสาคำพูดของเพื่อน วราลีกลับหัวเราะร่า สมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันสี่ปี เธอก็ทำตัวสมอย่างที่อีกฝ่ายว่าเอาไว้จริงๆ ในขณะที่สาวๆ คนอื่นแข่งกันแต่งหน้าทาปาก เธอกลับทาเพียงแป้งเด็กบางๆ ตามด้วยลิปมันปราศจากสี หรืออย่างมากที่สุดก็แค่ลิปกลอสสีชมพูอ่อนๆ ซึ่งมีเพื่อนในกลุ่มซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ผมเผ้าก็ไม่เคยไปสระไปไดร์ที่ร้านให้เป็นทรงสวย เอาแต่รวบหางม้าเปิดหน้าไว้ ไม่ได้สนใจว่าต้องดูดีเป็นที่สะดุดตาของใคร

กระนั้น...ผู้หญิงเรียบๆ แสนธรรมดาคนนี้ก็ยังสามารถผูกใจชายหนุ่มทั้งในคณะและต่างคณะไว้ได้หลายคน หากเธอก็เพียงตอบแทนไมตรีจากบุคคลเหล่านั้นด้วยมิตรภาพที่เท่าเทียมกัน

ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทร่วมคณะกัน ในขณะที่วราลีเลือกสาขาจิตวิทยาเป็นวิชาเอกด้วยความสนใจส่วนตัว อีกฝ่ายกลับเลือกสาขาการปกครอง แม้จะถูกหลายคนค่อนว่าเอาว่าเรียนจิตวิทยาไปแล้วจะทำอะไรต่อไปได้นอกจากอาจารย์แนะแนว หากวราลีก็เพียงแค่ยิ้มรับ ไม่ตอบโต้ แต่จุดยืนนั้นก็ไม่เคยสั่นคลอน

และหญิงสาวก็ได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเธอเลือกเรียนในสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเองเป็นที่สุดแล้วเมื่อผลคะแนนเฉลี่ยในยามที่สำเร็จการศึกษานั้นสูงลิบจนทำให้เจ้าตัวได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเป็นเกียรติแก่ตนเองและวงศ์ตระกูล

เรื่องราวในวันวานผันผ่านมานานหลายปี และวราลีเองก็ไม่ได้พบหน้าเพื่อนรักของเธอคนนี้นับตั้งแต่วันที่อีกฝ่ายตัดสินใจมาศึกษาต่อผสมกับผจญภัยในต่างแดนที่เมืองซานฟรานซิสโกแห่งนี้เมื่อสองสามปีก่อน มีเพียงแค่จดหมาย โปสการ์ด พัฒนาไปถึงอีเมล์ สลับกับโทรศัพท์ข้ามทวีปนานๆ ครั้งที่ทำให้สายใยความเป็นเพื่อนยังคงเหนียวแน่นไม่เคยเสื่อมคลาย

“แล้วนี่เลิกงานแล้วเหรอ” วราลีถามพลางก้มลงมองนาฬิกาข้อมือและพบว่าเป็นเวลาราวห้าทุ่มสี่สิบห้านาที

“ก็เสร็จงานพอดีแหละ จริงๆ ปิดร้านตอนห้าทุ่ม แต่กว่าจะเก็บร้าน ทำความสะอาด ส่วนมากก็จะราวๆ นี้ วันนี้ขอออกไวนิดนึง บอกว่าจะมารับพนักงานใหม่ของร้าน เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร รีบไล่มาเสียด้วยซ้ำ” จิราภาตอบเสียละเอียดยิบก่อนจะหัวเราะคิกคักเมื่อพูดถึงคำว่า ‘พนักงานใหม่ของร้าน’

ก็จะไม่ให้หัวเราะขำได้อย่างไร ตั้งแต่ยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะหาเพื่อนสนิทมาทำงานแทนตัวเองซึ่งจะย้ายไปอยู่เมืองใกล้ๆ ภายในมลรัฐเดียวกันแล้วนั้น ทั้งเจ้าของร้าน ซึ่งเป็นชายญี่ปุ่นวัยกลางคนและเพื่อนร่วมงานซึ่งเป็นพนักงานเสิร์ฟชาวจีนอีกสองคน ไม่เว้นแม้กระทั่งคนครัวชาวญี่ปุ่นทั้งหนุ่มและแก่ต่างก็พากันตื่นเต้น รอคอยอยากจะเห็นน้องใหม่กันเต็มที่
ถ้าไม่ติดว่ากว่าจะเลิกงานเก็บร้านเสร็จก็ดึกมากแล้ว สงสัยคงแห่กันมาดูหน้าและรับขวัญน้องใหม่กันถึงสถานีรถไฟเป็นแน่

“ใครๆ ก็อยากเห็นหน้าแก ยิ่งฉันไปคุยเอาไว้เยอะว่าเพื่อนฉันน่ารัก ก็เลยอยากเจอกันใหญ่”

“โหยยย” คนถูกชมหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย ลากเสียงยาว “ไปคุยโวไว้อย่างนั้น เดี๋ยวเขาเจอตัวจริงเข้า มีหวังจะผิดหวังกันใหญ่”

“ไม่หรอก” เจ้าถิ่นซึ่งยื่นมือไปรับกระเป๋าใบที่เล็กกว่าจากเพื่อนมาช่วยถือแย้งเสียงหนักแน่น เอ่ยสืบไปด้วยความรู้สึกจากใจ “อย่างแก ใครอยู่ด้วยก็รัก เพราะแกเป็นคนน่ารักที่ถึงจะไม่ได้สวยแบบจับตาจับใจ แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ผ่อนคลาย มีคุณสมบัติพิเศษสามารถดับไฟร้อนให้กลายเป็นไฟเย็นได้ แล้วเนี่ย คนที่ร้านทุกคนเขาก็เป็นมิตร แกคงเข้ากับพวกเขาได้ไม่ยากหรอก”

“พอๆๆ” คนที่ชักจะเขินหนักใช้มือข้างที่ว่างเพราะเพื่อนเพิ่งรับเอากระเป๋าหนึ่งใบไปช่วยถือให้โบกไม้โบกมือ “มาชมอะไรกันกลางสถานีรถไฟตอนจะเที่ยงคืน เหนื่อยแล้วอะ อยากอาบน้ำนอนเต็มที”

“ได้ๆ งั้นเดี๋ยวออกไปโบกแท็กซี่เลยก็แล้วกัน ไม่เกินสิบห้านาทีก็ถึง ขืนให้นั่งรถรางชมเมืองกันตอนนี้ มีหวังแกคงเผ่นกลับเมืองไทยแทบไม่ทัน”

สองเพื่อนรักประสานเสียงหัวเราะแล้วจึงพากันออกเดินมุ่งหน้าไปยังบันไดเลื่อนที่จะนำทั้งสองขึ้นสู่ถนนใหญ่ด้านบนเพื่อจะได้เรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งยังที่พักซึ่งเป็นอพาร์ตเมนต์สองห้องนอนแบ่งเช่านอกเมือง

“ไม่ง่วงบ้างหรือไงจี๊ด”

วราลีเอ่ยถามอย่างขำๆ ยามนอนหันหน้าไปทางเพื่อนและมองอีกฝ่ายตาแป๋ว หลังจากฟังอีกฝ่ายทั้งบ่นทั้งเล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเองในประเทศนี้อย่างออกรสออกชาติราวกับลืมไปแล้วว่าเวลาล่วงเลยไปยังเช้าของวันใหม่ได้กี่ชั่วโมงเข้าไปแล้ว
“ไม่อะ” จิราภาส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนึกขึ้นได้และย้อนถามกลับ “หรือว่าแกง่วงแล้ว”

คนถูกถามยิ้มหวานแล้วก็ส่ายหน้าบ้าง จริงอยู่ การเดินทางนับสิบๆ ชั่วโมงบนเครื่องบินแถมถูกขังให้นั่งอยู่ประจำที่บนที่นั่งแคบๆ นั้นทรมานใช่เล่น ทว่าพอมาถึงที่พัก ได้ล้มตัวลงบนเตียงนอนหนานุ่มแสนสบายเข้าจริงๆ กลับรู้สึกตาสว่าง อาจเป็นเพราะไม่ได้เจอเพื่อนสนิทมานาน ความคิดถึงทำให้เพลิดเพลินกับการคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้ไม่มีเบื่อ

และแต่ละเรื่องที่จิราภานำมาเล่าให้ฟัง นอกจากจะได้ความบันเทิงหรือขบขันแล้ว หญิงสาวก็เชื่อว่ามันน่าจะเป็นประโยชน์กับชีวิตของเธอในต่างแดนนี่ต่อไป

“ฟังแกพูดจนฉันตาสว่างไปแล้ว แต่ก็สนุกดีนะ ประสบการณ์แต่ละอย่างเนี่ย”

“โหยยังมีอีกเยอะ เล่าให้ฟังสองอาทิตย์ยังไม่หมดเลยมั้ง ว่าแต่ว่า...” จิราภาเว้นระยะนิดหนึ่ง มองหน้าเพื่อนก่อนจะถามอย่างจริงจังด้วยความเป็นห่วง “แกคิดว่าจะอยู่ที่นี่ได้ไหม ฉันหมายถึง...ทั้งอยู่ห้องเช่านี้ต่อไป แล้วก็อยู่ไกลบ้านแบบนี้ด้วย”

“แหม...ยังไม่ทันได้ลองเลย มาถึงก็มืดแล้ว ไม่ได้เห็นอะไรสักอย่าง ตอบยากนะเนี่ย” คนตอบหัวเราะท่าทางผ่อนคลายจนอีกฝ่ายค่อยเบาใจ “ที่แน่ๆ ห้องนี้ก็น่าอยู่ดี เท่าที่ดูถึงจะอยู่นอกเมืองหน่อยแต่ก็น่าจะปลอดภัยใช่ไหม”

“อื้อ” อีกฝ่ายพยักหน้ารับ “อยู่ๆ ไปเดี๋ยวก็คุ้น แรกๆ พอลงจากรถก็อาจจะรีบวิ่งสักหน่อย”

คนพูดนึกถึงระยะแรกที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ตอนนั้นยังไม่คุ้นเคยกับเมืองและยังไม่มั่นใจในความปลอดภัย จำได้ว่าพอเลิกงานเกือบเที่ยงคืน ลงรถประจำทางปุ๊บ ก็มักจะรีบวิ่งไม่คิดชีวิตเพื่อจะให้ถึงอาคารอันเป็นที่ตั้งของอพาร์ตเมนต์ให้เร็วที่สุด
อยู่ไปสักพักก็เริ่มมีเพื่อนชายก็เลยได้คนเดินมาส่งทุกคืนที่กลับดึก จนกระทั่งเขาย้ายไปเรียนที่ลอสแองเจลิสเมื่อไม่กี่เดือนก่อนนั่นแหละ ที่จิราภาต้องกลับมาดูแลตัวเองใหม่อีกครั้ง

แต่อีกเพียงสองสัปดาห์...เธอก็จะตามไปอยู่ที่นั่นด้วยแล้ว

“แต่ไม่เป็นไรนะ สาวสวยอย่างคุณต้นหลิว ดีไม่ดี ยังไม่ทันครบเดือน ก็มีหนุ่มมาต่อคิวขอเดินมาส่งจนหัวกระไดไม่แห้งแล้ว”

“บ้า!!!”

“ทำเป็นพูดดีไปเถอะ เอาไว้ฉันจะเล่าวีรกรรมโดนหนุ่มๆ ที่นี่จีบให้ฟัง แกจะได้ระวังตัวไว้ เพราะดูท่า...จะเจอมากกว่าฉันหลายเท่าแน่ๆ”

น่าแปลกที่ในยามประสานเสียงหัวเราะกับเพื่อน แถมยังรู้สึกขบขันไปกับถ้อยที่อีกฝ่ายว่าเอาไว้อยู่หน่อยๆ หัวใจของวราลีกลับไพล่ไปนึกถึงผู้ชายคนนั้น...ชายแปลกหน้าที่เดินเข้ามาช่วยเหลือเธอให้พ้นจากการโดนหนุ่มผิวดำรุกราน และก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ เมื่อเธอปลอดภัย

เขาเดินจากไปโดยที่คงไม่ได้รู้เลยว่า...ความประทับใจได้จารอยู่ในหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งอย่างหนาแน่น และผู้หญิงคนนั้นก็ยังแอบภาวนาแม้จะรู้ว่าเป็นไปได้ยาก...ว่าขอให้ได้มีโอกาสเดินสวนกับเขาอีกสักครั้งในเมืองซานฟรานซิสโกแห่งนี้

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

จากคุณ : อุรัสยา

เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 21:52:20