---รักติดหมัด EP1: รักล้นมือ---

.

.

“น้องมิ้นท์คะ พี่พุฒขับถึงหน้าร้านอาหารแล้ว เดี๋ยวพี่พุฒขอเข้าไปหาคุณแม่ก่อน...ไม่ได้เจอท่านเสียนาน ไว้ทานข้าวกับคุณแม่เสร็จพี่จะโทร. หานะคะคนดี บายค่ะ” พุฒชาติส่งจูบผ่านบลูทูธไปจุ๊บหนึ่งก่อนวางสาย จากนั้นก็เอื้อมควานสเปรย์ระงับกลิ่นปากจากลิ้นชักรถมาฉีดกลบกลิ่นอาหารญี่ปุ่นที่เพิ่งรับประทานไปเมื่อสักชั่วโมงก่อน ไม่ลืมที่จะจัดการกลิ่นโชยุที่อาจติดอยู่ตามเสื้อผ้าด้วยสเปรย์อีกขวดซึ่งมีขนาดใหญ่กว่า เพียงเท่านี้ตัวเขาก็หอมสะอาดราวกับเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ


การสับรางวิ่งรอกรับประทานอาหารมื้อค่ำกับสาวคนโน้นทีคนนี้หน่อยไม่ใช่เรื่องยากเย็นเข็ญใจอะไรเลยสำหรับคนลีลาพลิ้วไหวยิ่งกว่าสายน้ำอย่างพุฒชาติ แต่ปัญหาคือตอนนี้เขาชักเริ่มกังวลบ้างแล้วล่ะว่าอาจได้กลายพันธุ์เป็นผู้ชายวัยสามสิบที่อ้วนเผละลงพุงเข้าสักวัน


ร่างสูงสมส่วนก้าวลงจากรถเก๋งสไตล์สปอร์ตคันงามอย่างสง่าผ่าเผย ปล่อยให้พนักงานรับรถของโรงแรมเข้ามาทำหน้าที่ขับไปจอดที่ลานด้านใน พุฒชาติขยับมือกระชับเสื้อเบลซเซอร์สีน้ำเงินเข้มซึ่งสวมทับเสื้อยืดคอวีสีครีมให้ตึงขณะหัวสมองนึกทบทวนข้อมูลอะไรบางอย่างกันความผิดพลาดซึ่งอาจนำไปสู่หายนะของชายชาติเสือเช่นเขา ระหว่างที่ก้มหน้าดูขั้นบันไดซึ่งเชื่อมไปสู่ลอบบี หูพลันแว่วเสียงเสียงส้นแหลมกระแทกพื้นหินอ่อนเป็นจังหวะถี่ยิบดังใกล้เข้ามา


“คุณ! หลีกไป!”


เสียงเล็กแหลมตื่นตระหนกของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มรีบเงยดู ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น...เท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดทางเข้าโรงแรมชะงักกึก พุฒชาติก็รู้สึกเหมือนกับว่าโลกทั้งใบหยุดหมุนเอาเสียดื้อ ๆ


หญิงสาวร่างสูงเพรียวผิวขาวหมดจดในชุดกระโปรงลูกไม้สีส้มอ่อนวิ่งออกมาจากลอบบีด้วยความเร็วระดับพายุพัด แม้สีหน้าจะแสดงอารมณ์ขุ่นมัวชัดเจนและมีเม็ดเหงื่อผุดพรายกระจายตามใบหน้าก็ไม่อาจบดบังความงดงามตามธรรมชาติของเธอได้เลยแม้แต่น้อย


เรียวหน้าขาวผุดผาดเรื่อด้วยเลือดฝาดจากการจ้ำเท้าวิ่งหนีอะไรบางอย่างสุดชีวิต เรียวคิ้วเข้มเลิกสูง ตาหงส์เบิกกว้าง...ในลูกแก้วกลม ๆ สีนิลคู่นั้นเปล่งประกายงามลึกล้ำราวมีความลับแห่งจักรวาลซุกซ่อนอยู่ จมูกน้อยโด่งพอเหมาะพอดีรับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อนซึ่งกำลังเผยอสูดอากาศ เส้นผมตรงยาวดำขลับถูกรวบไว้ด้านข้างแล้วถักเปียก้างปลาทิ้งปลายจรดช่วงอกอวบอิ่ม ยามหางเปียที่ผูกด้วยผ้าลูกไม้สีขาวสะบัดพลิ้วไปทางด้านหลังพร้อมกับทรวงอกกระเพื่อมไหวตามจังหวะลงเท้านั้นชวนมองเสียจนเขาไม่อาจละสายตา


หากไม่ใช่เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินตั้งตัวก็คงเพราะเขางุ่มง่ามเงอะงะเกินการ เสียงเล็กร้องเตือนมาอีกสองสามครั้งเห็นจะได้ ทว่าเท้าเจ้ากรรมของเขากลับอ่อนแรงไม่อาจขยับไปทางไหนได้แม้แค่คืบ ผลคือชายหนุ่มยืนตะลึงเงื้อง่ารับแรงปะทะจากร่างเพรียวนั้นเต็มรัก!


...จะเรียกว่าจุกแอ้ดปางตายก็ไม่ใช่เสียทีเดียวเพราะถึงหลังจะเจ็บจากการกระแทกเข้ากับพื้นแข็งแต่ทางด้านหน้าของเขาอัดกับมวลความนุ่มละมุนเข้าเต็มเหนี่ยว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ที่ฝ่ามือข้างขวา


‘เวรแล้วไงไอ้พุฒ!’ คนที่นอนแผ่หลาหลังแนบพื้นปูนฝ่ามือดันเนินเนื้อนูนนุ่มนิ่มนึกก่นด่าตัวเองเป็นบ้าเป็นหลัง ยิ่งเจ้าของร่างเพรียวหอมกรุ่นขยับยันกายลุกขึ้นและส่งสายตาอาฆาตเขม็ง ชายหนุ่มก็แทบสำลักน้ำลายตาย รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ เหมือนคนจับไข้ และยิ่งกว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง...มือขวาพาซวยเกิดชาและเจ็บแปลบขึ้นมาปุบปับฉับพลัน


‘ไอ้มือบ้าเอ๊ย! มิงจะมาเป็นตะคริวอะไรตอนนี้!!!’ พุฒชาติชักอยากจะร่ำไห้ให้กับความบัดซบของชีวิตตัวเองสักโฮหนึ่ง หากเขาจะออกปากบอกไปว่ามือเป็นตะคริวกะทันหันเธอจะเชื่อไหม...จะหาว่าเขาแก้ตัวหรือเปล่านะ แต่หากว่ากันตามเนื้อหนังมังสา...เอ๊ย! เนื้อผ้าแล้ว เขาไม่ได้มีเจตนาลวนลามเธอสักหน่อย เนื้อนิ่ม ๆ ของเธอถลาเข้ามาหามือเขาเองต่างหากล่ะ ช่วยไม่ได้นี่นา...มันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริง ๆ


ชายหนุ่มฉีกยิ้มเกร็ง อนุมานเอาเองว่าคนสวยคงเข้าใจสถานการณ์อึดอัดนี้ดีเพราะเขาเห็นเธอยิ้ม...แสยะ...


“ไอ้ลามก!!!” หญิงสาวที่ยันกายคร่อมตัวเขาอยู่ตะโกนโกรธเกรี้ยวอย่างจะแล่เนื้อเถือหนังอัดใส่หน้าเขาเต็ม ๆ


พลังเสียงแหลมเฉียดร้อยเดซิเบลล์ทำเอาพุฒชาติหูอื้อไปชั่วขณะแต่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงดังคล้ายมีประทัดดอกเล็กแตกในกระพุ้งแก้มขวาชัดแจ๋ว คนตะคริวกินมือหน้าหันไปตามแรงหมัด ปากอ้าหวอ...เจ็บจนน้ำตารื้น ไหนใครบอกผู้หญิงต่อยไม่เจ็บ!


กว่าคนโดนหมัดซัดหน้าหันจะมะงุมมะงาหรายันตัวลุกขึ้นจากพื้นได้ แม่สาวมือหนักก็ถอดรองเท้าส้นสูง วิ่งหายเข้าไปในมุมมืดของซอกตึกแล้ว พุฒชาติสะบัดมือไล่ตะคริวมองตามด้วยตาละห้อย เก็บกลืนคำขอโทษที่ไม่ทันได้เอ่ยกลับลงคอ รู้สึกไม่ดีเลยที่ถูกตราหน้าว่าเป็นไอ้ลามกจกเปรตไปเสียได้


และเมื่อหันมองไปรอบ ๆ ชายหนุ่มก็เพิ่งสำนึกได้ว่าเห็นทีจะไม่ใช่สาวสวยชุดส้มเห็นเขาเป็นไอ้ลามกคนเดียวเสียแล้วสิ...ยังมีสายตานับสิบคู่ของผู้เห็นเหตุการณ์มองมาที่เขาอย่างตำหนิติเตียน บ้างก็บิดปากแสดงอาการสมน้ำหน้าสาแก่ใจ โอย...เขาอยากจะบ้า! มิหนำซ้ำตอนนี้เขายังได้ยินเสียงคนวิ่งออกมาจากลอบบีอีกแล้วสิ ให้ตายเถอะ...จะอะไรกันนักหนานะวันนี้!


ชายผิวขาวเหลืองรูปร่างผอมอายุอานามไม่น่าเกินสามสิบวิ่งกระหืดกระหอบพุ่งลงบันไดมาแล้วหยุดยืนทำหน้าเลิ่กลั่กหันซ้ายแลขวาอยู่หน้าโรงแรมไม่ห่างจากที่พุฒชาติยืนจังงังเป็นเจ้างั่งอยู่นัก


“ขอโทษครับคุณ...” ชายร่างผอมส่งเสียงถามปนเสียงหอบแฮ่ก “คุณ...เห็นผู้หญิงชุดส้มวิ่งผ่านมาทางนี้...บ้างหรือเปล่าครับ?”


พุฒชาติหันมองคนถามซึ่งหน้าแดงก่ำด้วยความเหนื่อยอย่างครุ่นคิด ผู้ชายคนนี้ถึงจะแต่งตัวเนี้ยบเรียบร้อยแต่แววตาหลุกหลิก แถมดูกล้องแกล้งไม่น่าวางใจเอาเสียเลย...แน่ล่ะ ถ้าหากว่าเขาเป็นคนดีจริงล่ะก็ ผู้หญิงชุดส้มคงไม่วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงให้เมื่อยส้นหรอก สรุปได้อย่างนั้นแล้วพุฒชาติก็พยักหน้าหงึก ชี้บอกทางไปฝั่งตรงกันข้ามกับที่เขาเห็นเธอวิ่งหายไป


คนผอมกล้องแกล้งขอบคุณเร็วจี๋ก่อนออกวิ่งเหย่า ๆ ไปตามทางที่เนวิเกเตอร์คนดีชี้บอก พุฒชาติทันเห็นเขาสะบัดศีรษะเบา ๆ หัวเสียพอดู นัยน์ตาฉายแววเสียดายสุดแสน


‘ไอ้ลามก’ ยิ้มมุมปาก ค่อยรู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่งคล้ายได้ไถ่โทษ อย่างน้อยเขาก็ช่วยให้เธอหนีหมอนั่นได้พ้นไปหนหนึ่งล่ะ


...ว่าแต่ผู้หญิงสวยจัดหมัดหนักอย่างนั้นจะชื่อเพราะขนาดไหนหนอ ความอยากรู้พลุ่งขึ้นมาเสียอย่างนั้น เธออาจจะชื่อหว่าหวา น้องนวลหรือไม่ก็น้องพี้ชกระมัง เดาเล่นสนุก ๆ ไปอย่างนั้นเองเพราะเอาเข้าจริงแล้วเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธออีกเลยนอกเสียจากที่เธอมีดวงตาเรียวยาวแบบสาวจีนแต่ก็สวยเฉี่ยว ผมดำขลับลื่นนุ่มเหมือนกลุ่มไหม กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ น่ากินเหมือนกับลูกพี้ช เนื้อนวลนุ่ม...นิ่ม และ...เอ่อ ไม่น่าจะน้อยกว่าคัพซี เขาคิดว่ากะไม่พลาดนะ


“พี่พุฒคะ...” เสียงหวานใสที่ดังจากด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งหลุดจากภวังค์


“ว่าไงคะ น้อง...เอ่อ...” ชายหนุ่มหมุนตัวไปพินิจเจ้าของเสียงซึ่งรูปร่างเล็กอ้อนแอ้น ผิวเนียนสีน้ำผึ้ง คิ้วบางดวงตากลมโต และบ้าชะมัด...จู่ ๆ เขาเกิดลืมชื่อเธอไปเสียได้ รูปร่างหน้าตาแบบนี้ชื่ออะไรกันนะ!


“อ้อ น้องวับวา...เอ๊ย หนูพุก!” กว่าจะนึกชื่อได้ถูกก็เล่นเอาเหงื่อเสือไหลย้อยขมับ


“วับ ๆ วา ๆ นี่ชื่อใครคะ!” หนูพุกยกมือกอดอกกระเง้ากระงอด “อย่าให้รู้เชียวนะว่าพี่พุฒแอบไปมีคนอื่น!”


“โธ่! หนูพุกจ๋า พี่พุฒรักเดียวใจเดียว สาบานด้วยความสัตย์” คนลีลาพลิ้วโอดโอย ยกมือข้างขวาสาบานสีหน้าจริงจังก่อนจะแถแก้ตัวเป็นไฟชนิดลืมไปเลยว่าแก้มระบมปวดหนึบ “เมื่อกี้เกิดเอ็กซิเดนท์นิดหน่อยจ้ะ พี่พุฒโดนคนวิ่งชนโครมล้มหัวทิ่มหัวตำจนเห็นดาวว้อบ ๆ แว้บ ๆ วับ ๆ วาว ๆ เต็มหน้าไปหมดเลยเนี่ย...หนูพุกจะไม่สงสารหน่อยเลยเหรอ เจ็บจะแย่...เจ็บทั้งหน้าเจ็บทั้งไหล่เจ็บทั้งหลัง เจ็บไปหมดทั้งตัวเลยเนี่ย”


“อุ๊ย! ตายแล้ว! อย่าบอกนะคะว่าเป็นเสียงโหวกเหวกโวยวายเมื่อตะกี้นี้!” สาวตัวเล็กผิวน้ำผึ้งอุทานเสียงหลง ปรี่เข้ามาพะเน้าพะนอปลอบขวัญชายหนุ่มเป็นการใหญ่ “ดีนะที่หนูพุกเอะใจว่าทำไมพี่พุฒมาถึงช้าเลยเดินออกมาดู ไหนเจ็บตรงไหนเป็นอะไรมากไหมคะคนดีของหนูพุก ตายล่ะ! หน้าข้างนี้บวมเชียว โถ...คงเจ็บน่าดู เรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะหนูพุกจะหาน้ำแข็งประคบให้ โอย แล้วอย่างนี้จะทานอาหารถนัดหรือเปล่าคะ คนดีของหนูพุกน่าสงสารที่สุดเลย”


คาสโนว่าตัวเอ้ลอบพ่นลมหายใจโล่งอก เดินตามแรงจูงของ ‘คุณแม่วัยละอ่อน’ ขึ้นบันไดโรงแรมไปอย่างว่าง่าย


วัฏจักรชีวิตเซลล์ขายยาอย่างพุฒชาติก็เป็นอย่างนี้แหละ ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องสาว ๆ เขาจัดการสับรางได้ดีเสมอ ที่จวนเจียนจะพลาดให้ถูกจับได้ก็หาทางลื่นไหลและรอดตัวฉลุยไปเสียทุกครา ใครจะว่าเขาเจ้าชู้หลายใจเขาไม่สนหรอก รักแท้หน้าตาเป็นยังไงใครเคยเห็นตัวเป็น ๆ บ้าง ที่แน่ ๆ เขาคนหนึ่งล่ะไม่ยอมหลงเชื่อพรหมลิขิตบ้า ๆ บอ ๆ รักแท้ชั่วฟ้าดินสลายไร้สาระอะไรนั่นเด็ดขาด


มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาเชื่อมั่นมันก็คือ ‘เซ็กส์’ อันนี้สิจริงแท้แน่นอน...ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ได้ลืมตามาดูโลกที่สุดแสนจะยุ่งเหยิงวุ่นวายใบนี้หรอก!


.

.

(EP แรก สั้นหน่อยนะคะ เป็นเหมือนบทนำ ส่วน EP หน้า ยาวกว่านี้แน่นอนค่ะ :)

จากคุณ	: ปลากินเมฆ
เขียนเมื่อ	: 16 ก.ย. 55 13:47:45