ความคิดเห็นที่ 1 ร่างสูงของชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่กับการจัดเก็บแฟ้มเอกสารกลับใส่ลงในตู้  เขาหันมาทักทายเมื่อเห็นผู้เป็นนายจ้าง “สวัสดีครับ คุณชาร์ล”   ชาญเดินตรงไปนั่งหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่  ครุ่นคิดสิ่งที่ทบทวนมา  ควรหรือไม่ที่เขาจะเปิดใจซักไซ้ถึงรายละเอียด   “ขอโทษครับที่วันนี้ผมมาทำงานสายไปหน่อย”   ผู้อ่อนวัยกว่าเป็นฝ่ายตรงมานั่งลงบนเก้าอี้เบื้องหน้าเขา  สีหน้าหมองทำเอาความตั้งใจของนายจ้างต้องหยุดชะงัก “คือว่า... เมื่อเช้าผมกับพี่ชายมีเรื่องสำคัญต้องรอคุยกับพ่อ” ท่าทางไม่สบายใจของชายหนุ่ม  ทำให้เขาจำต้องเปลี่ยนประเด็น   “ทำไมต้องทำหน้าหงิกขนาดนั้น”  เขาว่าพลางสังเกตมอง “มีเรื่องอะไรมา” กันต์ธีร์หลบตาคู่สนทนา  คงเป็นเรื่องน่าละอายเกินกว่าจะเปิดเผย  แม้ไม่เชื่อในวาจาของผู้เป็นบิดา หากก็ยังแอบนึกหวั่นใจ “มีปัญหาที่บ้านนิดหน่อยครับ  คือ... เอ่อ... คือว่าผม...” เขาอาจจะไม่ใช่คนรับผิดชอบต่อหน้าที่การงานดีพอ  ให้สมกับความเมตตาของนายจ้าง  นับตั้งแต่ผิดหวังเรื่องของนริศรา  จนมาถึงปมปัญหาภายในครอบครัว “ผมจะขอลางานไปทำธุระที่ต่างจังหวัดซักสองสามวันครับ  ผมสัญญานะครับว่า  หลังจากกลับมาแล้ว  จะตั้งใจทำงาน  ไม่ลาหยุดอีก” เหมือนว่าเขาจะมีเรื่องสะเทือนใจร้ายแรง  จนหลงลืมหญิงคนรักของตัวเอง  หนุ่มใหญ่แอบคาดเดาสถานการณ์ “นายมีเรื่องอะไร บอกฉันได้ไหม  ถ้าจะให้อนุมัติลาหยุดก็ต้องมีเหตุผลที่สมควร”  เขาแกล้งทำเป็นซัก กันต์ธีร์เม้มริมฝีปาก  หัวใจเต้นระส่ำเมื่อนึกถึงคำบอกเล่าของผู้เป็นบิดา  ไม่มีวันที่เขาจะเอ่ยวาจาอันแสนโหดร้ายนั้น “ผมกับพี่ชายมีเรื่องสำคัญจะต้องไปถามแม่  และถ้าเป็นไปได้  ผมตั้งใจจะรับแม่มาอยู่ด้วยกัน” เรื่องที่จะไปถามคงถึงขั้นคอขาดบาดตาย  หนุ่มใหญ่แอบคาดเดาอย่างขำ ๆ “นายนี่  แปลกชะมัด”  เขาว่ากลั่วหัวเราะ  “เป็นเด็กเป็นเล็ก  จะมีเรื่องทุกข์อะไรหนักหนา  นายจะไปถามแม่เรื่องอะไรถึงต้องทำท่าทางขนาดนี้หา” เขาคงไม่รู้หรอกว่า  หญิงสาวกำลังเผชิญกับมรสุมอันหนักหนาสาหัส  ที่ต้องแบกรับสถานการณ์และแก้ปัญหาชีวิตโดยลำพัง  มัวแต่ขลุกอยู่กับปัญหาหนักใจของตัวเอง “ว่าไง”  เขาถามย้ำอีก  เมื่อชายหนุ่มยังอยู่ในอาการนิ่งเงียบ กันต์ธีร์เงยหน้าสบกับดวงตาของนายจ้าง  ยอมรับว่าทั้งเขาและเกียรติก้องแทบจะทนไม่ไหว  เมื่อจำต้องรอให้ถึงวันพบหน้ามารดา “คุณชาร์ลคิดยังไงครับ  ถ้าวันหนึ่งเกิดรู้ว่า  เราเกิดมาจากความไม่ตั้งใจของพ่อแม่”  เขาตัดสินใจลองตั้งคำถาม ผู้อาวุโสกว่าฟังแล้วถึงกับนิ่งอึ้งไป  ก่อนจะเปล่งหัวเราะเสียงดังออกมา “นายมันบ้าไปแล้ว”  เขาบอกกลั่วอารมณ์ขบขัน  “ถามจริงเหอะ  นายกลุ้มใจเรื่องแค่นี้เหรอ” มันอาจเป็นเรื่องเล็กสำหรับคนที่มิได้เติบโตมาพร้อมกับอีกหลาย ๆ คำถามในหัว  เขานึกโมโหตัวเองที่พูดออกไป “คนในโลกนี้เกินครึ่งโลกได้มั้ง  ที่เกิดมาจากความไม่ตั้งใจ” ความเห็นของชาญทำให้เขาต้องเงยหน้า   “นายก็เห็นไม่ใช่เหรอว่า  เทคโนโลยีคุมกำเนิดพัฒนาอยู่ตลอดเวลา  เพื่อรองรับปัญหาความผิดพลาดมีบุตรอย่างไม่ได้ตั้งใจ  จะมีซักกี่คนที่อยากจะมีลูก  แล้วไม่มีเหมือนฉัน” เสียงของเขาทอดอ่อนลงเล็กน้อย  เมื่อแอบนึกถึงลูกคนแรกจากปรียาที่มีสิทธิจะถือกำเนิดขึ้นมาดูโลก  และข้อสงสัยเรื่องการตั้งครรภ์ในครั้งนี้ของเธอ  รวมไปถึงลูกอีกหลายคนที่ต้องสูญเสียไปกับการแท้งอย่างไม่ตั้งใจของรินรดา  ชีวิตมนุษย์ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจความหมายของนายจ้าง  หากเรื่องของเขากลับเลวร้ายไปกว่านั้น “คือผมหมายความว่า  ถ้ามันแย่ไปกว่านั้น  แบบเด็กที่ถูกทำแท้งแล้วรอดชีวิตมาได้  หรือประมาณว่า...”  ไม่กล้าพอจะเอ่ยคำนั้น  เขาหรือที่เกิดมาจากความเกลียดชังของผู้ให้กำเนิด ชาญนิ่วหน้า  จับจ้องมองคู่สนทนาอย่างไม่เข้าใจ  อยากรู้เหลือเกินว่า เกิดอะไรขึ้นกับความคิดของหนุ่มน้อย “นายคิดว่า  นายเกิดมาจากการถูกข่มขืนหรือไง  บ้าหรือเปล่า” ช่างเป็นการคาดเดาได้ตรงจุด  หัวใจของชายหนุ่มสั่นระทึกไปกับความจริงที่กำลังผุดพราย “นายไปเอาความคิดโง่ ๆ พวกนี้มาจากไหน”   ท่าทางของลูกจ้างหนุ่มทำให้เขาทราบคำตอบ   ใครคือผู้ที่นำความคิดอันเลวร้ายเหล่านี้มาใส่หัวเขา  ช่างโง่โดยแท้ “มันจะเป็นไปได้ยังไง  ในเมื่อทุกวันนี้ ผู้ปกครองของนายคือพ่อไม่ใช่แม่  ผู้ชายที่ไหนยอมรับผิดชอบดูแลเด็กที่เกิดมาจากการถูกข่มขืน” ความเห็นของชาญน่าคิด  หากเป็นไปตามคำของบิดา  มารดาคงไม่ส่งเขาให้มาอาศัยอยู่ด้วยกันดั่งเช่นทุกวันนี้ “แล้วอีกอย่าง”  ผู้อาวุโสกล่าวต่อไป  เมื่อเขายังอยู่ในอาการเงียบ  “นายมีพี่ชายที่แก่กว่านายสองปีไม่ใช่เหรอ  งั้นก็แปลว่าพ่อกับแม่ของนายต้องอยู่ด้วยกันสามถึงสี่ปีขึ้นไป  ถึงจะมีพี่ของนายและมีนายต่อมาอีกได้  จริงไหม  เลิกคิดไร้สาระได้แล้ว  ไอ้คนที่มันเอาความคิดนี้มาใส่หัวนาย  มันคงไม่หวังดีกับนายเท่าไหร่หรอก” คำอธิบายกึ่งต่อว่าของนายจ้างสร้างความกระจ่างขึ้นในใจ  คงเป็นดังนั้น  บิดาของเขาจงใจสร้างเรื่องขึ้นมาทำร้ายจิตใจเขากับพี่ชาย  แต่ด้วยจุดประสงค์อันใดนั้นยังยากจะคาดเดา ได้ยินเสียงเคาะประตู  วิลาวัลย์ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมด้วยกระเช้าของขวัญและดอกลิลลี่ช่องาม  เธอนำมันไปวางไว้ที่มุมรับรองแขก “ได้ครบแล้วค่ะ  คุณชาร์ลต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมคะ” ผู้เป็นนายจ้างโบกมือ “ไม่ต้องครับ  ขอบคุณมากเลย  คุณออกไปก่อน” หนุ่มใหญ่จับตามองร่างผอมบางของเลขานุการ  รอจนกระทั่งเธอก้าวพ้นช่องประตูออกไป  พลางครุ่นคิดพิเคราะห์ถึงจุดประสงค์เดิม   “นายกับแม่สาวสวยแฟนนายคนนั่น  ยังคบกันดีอยู่หรือเปล่า” จู่ ๆ หัวข้อสนทนาก็ถูกเปลี่ยน  กันต์ธีร์เงยหน้าสบตาผู้อาวุโส  เหตุใดเขาจึงต้องเอ่ยถึงเธอ “ทำไมเหรอครับ”  เขาอาจไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้  ด้วยความรู้สึกอันย่ำแย่ที่ทับถมกันอยู่   “นายตอบฉันมาก่อน  แล้วฉันจะบอกนายว่าทำไม” เสียงเข้มของชาญทำให้เขาไม่กล้าพอจะบ่ายเบี่ยง “เธอเลิกคบกับผมไปแล้วครับ”  เขาบอกพลางก้มหน้า  อับอายกับความไม่เอาไหนของตัวเอง  “ผมมันแค่ไอ้งั่ง ไอ้กระจอกคนหนึ่งในสายตาเธอ  เธอคบกับผู้ชายอีกคนที่มีคุณสมบัติดีกว่าผมเป็นร้อยเท่า  และเป็นอย่างที่แม่ของเธอต้องการ” ถ้อยคำเปี่ยมด้วยอารมณ์  บอกถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในกระแสเสียง “เธอมีแฟนแล้วเหรอ”   ผู้อาวุโสกว่าถามขึ้นลอย ๆ  จากการสอบถามจากเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล  นอกจากบุตรสาวและผู้หญิงอีกคนที่นำคนป่วยมาส่งพร้อมกันแล้ว  ตลอดสามสี่วันมานี้ยังไม่มีใครมาเยี่ยมเยียน “ถ้าเป็นฉัน  ฉันจะไม่ยอมปล่อยผู้หญิงดี ๆ แบบนี้ให้หลุดมือไปได้หรอก”  เขาให้ความเห็น ชายหนุ่มเงยมองนายจ้างอย่างไม่เข้าใจถึงจุดประสงค์ของถ้อยคำนั้น  สีหน้าประหลาดใจของผู้เยาว์  ทำให้เขาต้องขยายความ “นายคบเธอก่อน  และดูเธอก็ออกจะไว้ใจนาย  แล้วดันปล่อยให้คนอื่นมาชิงตัดหน้าเอาเธอไปเป็นแฟนได้ไงวะ” “คุณชาร์ลไม่เข้าใจ  เพราะไม่ได้ตกอยู่ในสภาพเดียวกับผม  ผมมันดูกระจอกเกินไปในสายตาเธอกับแม่ของเธอ” ผู้แก่วัยกว่าส่ายหน้าอย่างท้อใจ “ถ้านายกระจอก  ยัยเอ๋หน้าลิฟต์  กับผู้หญิงแถว ๆ นี้อีกหลายคน  คงไม่มาเหล่นายให้เสียเวลาหรอก” จริงดังว่า  อรจิราและผู้หญิงอีกสองสามคนในสำนักงานแห่งนี้ล้วนแต่มีใจ  พยายามเข้ามาพูดคุยตีสนิทกับเขา  หากแต่ประสบการณ์อันเลวร้ายจากปรียาทำให้เขาจำต้องระแวดระวังตัว “เลิกดูถูกตัวเองได้แล้ว  เลิกคิดอะไรไร้สาระเสียที  นายจะเกิดมาได้ยังไงไม่สำคัญ  สำคัญที่ว่า นาทีนี้นายเลือกที่จะทำอะไรมากกว่า” แม้จะยังเคลือบแคลงถึงจุดประสงค์อันแท้จริงของนายจ้าง  แต่ชายหนุ่มก็รู้สึกปลอดโปร่งขึ้น  เมื่อซึมซับเอาทัศนคติและมุมมองแต่ในด้านดีของผู้อาวุโส “ครับ  คุณชาร์ลพูดถูก”  เขายอมรับ  “ต่อไปนี้ ผมจะนับถือตัวเองให้มากขึ้น  ไม่คิดเรื่องที่ไม่ควรคิดอีก” ชาญยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ  แม้ว่าจะเขาถูกอกถูกใจหญิงสาวผู้นั้นเพียงใด  หากก็ยังมิอาจเทียบได้กับความเอ็นดูที่มีต่อลูกจ้างหนุ่ม “เอาล่ะ  ฉันจะให้โอกาสนายอีกซักครั้ง”  เขาบอกแล้วชี้ไปยังมุมรับรองแขก  “นายเป็นตัวแทนของฉัน  เอาของเยี่ยมกับดอกไม้นั่นไปให้แม่ของแฟนนายที่ป่วยอยู่ชั้นเจ็ด” คำบอกของชาญทำให้เขาถึงกับตกตะลึง “จริงเหรอครับคุณชาร์ล  คุณน้า แม่ของนุ่นป่วย”  เขาทวนคำด้วยความตกใจ “ก็ใช่น่ะสิวะ  เป็นแฟนกันภาษาอะไร  ปล่อยให้ผู้หญิงเค้าเผชิญเรื่องลำบากใจอยู่คนเดียว” คำตอบกึ่งต่อว่าของชาญ  ช่วยให้เขาได้ฉุกคิด  ครั้งหนึ่ง เรื่องปรียาเคยเป็นประเด็นของความโกรธเคือง  จนนริศราเลิกคบหาเขาไปนานปี  หากเมื่อพบกันอีกครั้ง ความทุกข์ใจเรื่องของบิดาผู้ให้กำเนิด  กลับทำให้เธอยอมปล่อยวางคืนดีกับเขา ครานี้ก็เช่นกัน  ในสถานการณ์ความยากลำบากของชีวิต  อาจส่งผลให้นริศรายอมให้อภัยเขาอีกครั้ง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:36:28

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงหัวเราะครื้นเครงแว่วดังมา ก่อนที่เขาจะเดินไปถึง  กันต์ธีร์มองผ่านช่องประตูห้องพักผู้ป่วยที่เปิดแง้มอยู่  แลเห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มกำลังยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วย  โดยมีหญิงสาวในดวงใจเขาเคียงข้าง “น้ายุพินยิ้มขำไปกับเราได้  แสดงว่าหายดีแล้วนะนุ่น”  โทนเสียงนุ่มซึ่งเขาจำได้ติดหู  “พรุ่งนี้พอนิตมาอีกรอบ  มีหวังเดินป๋อ” “นุ่นบอกแล้ว  ถ้านิตมา  แม่ต้องหายเร็วแน่”  สุ้มเสียงเธอช่างฟังรื่นเริงและมีความสุข ทั้งสองกระซิบกระซาบกันอยู่พัก  ก่อนจะเดินห่างออกมา  เขารีบปล่อยมือจากประตู “โห  กูเชื่อมันเลย”  เหมือนว่าฝ่ายชายจะลืมตัว  อุทานออกมา  “เป็นญาติกันภาษาอะไรวะ” “เค้าคงไม่ว่างจริง ๆ มั้งนิต”  เสียงของเธอทอดอ่อนลงจนคล้ายสะอื้น ชายหนุ่มตัดสินใจแง้มช่องประตูให้เปิดออกอีก  มือทั้งสองข้างของคณิตกำลังวางอยู่บนไหล่อันบอบบางของเพื่อนสาว “นุ่นไม่ต้องกลัวนะ  มีอะไรให้นิตช่วยก็บอกได้”  เขาบอกอย่างเป็นสุภาพบุรุษ  “อย่างเรื่องลาป่วยของน้ายุพิน  เอาใบรับรองแพทย์มาสิ  นิตจะพิมพ์จดหมายลาป่วยส่งไปรษณีย์ที่มหาวิทยาลัยไปพร้อมกัน” “นิต...”  ชั่วขณะจิตนั้น  เธอโน้มตัวลงบนไหล่ของเขา  สะอื้นไห้  “นุ่น... นุ่นทำอะไรไม่ถูกแล้ว  แม่เคยเป็นคนจัดการทุกอย่าง...” ชายคนรักของเธอกำลังยกแขนขึ้นโอบตอบ... กันต์ธีร์ปล่อยมือจากช่องประตู  ด้วยความรู้สึกท้วมท้นเกินกว่าจะยอมรับได้  แม้จะเข้าใจและซาบซึ้งกับความตั้งใจดีของนายจ้าง  ทว่า เขาไร้ความสามารถและคุณสมบัติใด ๆ จะไปต่อสู้ดิ้นรนเพื่อให้ได้เธอคืนมา ชายหนุ่มผละออกห่างจากประตู  ถือกระเช้าของเยี่ยมและช่อดอกไม้ตรงไปที่เคาน์เตอร์พยาบาล  แล้ววางมันไว้ด้านบน  แรงกระแทกเบา ๆ ทำเอาเจ้าหน้าที่พยาบาลหลายคนหันมองมา “ขอโทษครับพี่”   เขากล่าวเมื่อเริ่มสัมผัสได้ถึงอารมณ์ขุ่นมัวของตนเอง   “ของเยี่ยมกับดอกไม้จากคุณชาญ  ฝากให้คนไข้ห้อง 709 ด้วยครับ”  เขาบอกแล้วหุนหันลงบันไดไปในทันที  ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของหลาย ๆ คน จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:38:20

ความคิดเห็นที่ 3 ตะวันชิงพลบ สายลมเย็นโชยพัดพาเศษหญ้าและใบไม้แห้งโปรยปลิวอยู่ในอากาศ  กันต์ธีร์ย่ำเท้าบนถนนสายดินทางเดินกลับเข้าบ้าน  ท่ามกลางแสงสนธยาอันห่มคลุมบรรยากาศมัวซัวรอบบริเวณ   ไกลออกไปจนเกือบสุดสายตา  ผ่านแผงรั้วลวดหนาม  คล้ายจะเห็นร่างสูงของเกียรติก้องนั่งซึมอยู่ สภาพจิตใจอันย่ำแย่ของพี่ชายคงไม่ต่างไปจากเขา  ในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ใจเช่นนี้  เขาคงอ่อนแอเกินกว่าจะไปแกร่งแย่งแข่งขันด้านความรัก  ทั้งที่ยังไม่สามารถค้นหาคำตอบให้กับชีวิตของตัวเอง เสียงเปิดประตูรั้ว  เกียรติก้องเบนสายตามองมาแล้วหันกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ  ชายหนุ่มเดินตรงไปนั่งลงบนม้านั่งตรงข้าม   “นายยังไม่เลิกคิดมากอีกเหรอ” เกียรติก้องปรายตามองแวบหนึ่ง  แล้วนิ่งเฉยไป  กันต์ธีร์อาจจะตั้งรับกับความรู้สึกอันเลวร้ายนี้ได้ดีกว่าเขา “อย่าเพิ่งไปจริงจังกับคำพูดพ่อมากนักเลย”   ชายหนุ่มพยายามทำความเข้าใจกับความรู้สึกของพี่ชาย  เกียรติก้องเติบโตขึ้นมาอย่างลูกกำพร้าทั้งบิดาและมารดา  และคงมีคำถามในหัวมากมายกว่าเขา “วันนี้ฉันก็คิดทบทวนมาทั้งวัน”   แม้ความเห็นของชาญอาจช่วยให้บางมุมมองเปลี่ยนไป  แต่ก็ยังอดเคลือบแคลงมิได้   “ฉันว่า พ่อคงแกล้งพูดไปอย่างงั้น” “เพื่ออะไรล่ะ”  ผู้เป็นพี่ชายสวนกลับ  “พ่อจะพูดใส่ร้ายตัวเองเพื่ออะไร” “ฉันก็ยังคิดไม่ออก”  ผู้เยาว์วัยกว่ายอมรับ  ท่าทางขึงเครียดของคู่สนทนาทำเอาเขาต้องระมัดระวังในการให้เหตุผล  “เรื่องของพ่อกับแม่  คงยังมีอะไรอีกมากที่เราสองคนไม่รู้” เกียรติก้องส่ายหน้าด้วยความรู้สึกสับสนเต็มที “ตอนเป็นเด็ก  เรื่องของพ่อกับแม่เป็นคำถามอยู่ในหัวฉันตลอดเวลา  ข้อมูลทุกอย่างฉันรู้คร่าว ๆ จากป้าปราณี  และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่กล้าซักอะไรมาก  เหมือนสังหรณ์ว่า ความจริงมันอาจจะน่ากลัวกว่าที่ฉันจะยอมรับได้” ชายหนุ่มกลั้นหายใจ  เมื่อความรู้สึกส่วนลึกของพี่ชายไม่ต่างไปจากตนเอง “วันที่ฉันได้เจอพ่อครั้งแรก  ฉันดีใจมาก  ป้าบอกว่า  พ่ออาจจะเป็นคนเงียบ ๆ และเย็นชาไปบ้าง  เพราะสภาพจิตใจที่ติดคุกอยู่สิบกว่าปี  เค้าบอกให้ฉันมาอยู่กับพ่อ  เพื่อดูแลพ่อให้ดี” สภาพชีวิตครอบครัวอันไม่ปกติธรรมดา  เป็นต้นเหตุของคำถามอันฝังลึกอยู่ในจิตใจเขากับพี่ชายตลอดมา เขาจะเกิดมาได้อย่างไรนั้น  ไม่มีผลกับทางเดินชีวิตที่เหลือ  ทว่า สิ่งที่เขาเลือกจะกระทำในนาทีนี้มากกว่า  คือหนทางสู่ความสำเร็จในวันข้างหน้า “เป็นไปได้ไหมก้อง  ถ้าเราจะ...”  เขาให้ความเห็นอย่างหวาด ๆ  “เราจะเลิกสนใจมัน  จะได้สบายใจด้วยกันทุกฝ่าย” “ไม่”  คู่สนทนาเสียงแข็ง  “เพราะฉันโทรไปซักกับป้าปราณีแล้ว” คำบอกนั้น  ทำให้อีกฝ่ายกลับมาสนใจในคำตอบ “เหรอ  แล้วเค้าว่าไงบ้าง”   “ป้าปราณีโกรธมาก  ไม่ยอมตอบคำถามฉัน  จะคุยกับพ่ออย่างเดียว”  คนพูดใช้สายตาแทนการชี้บอก  “ฉันเลยส่งสายให้พ่อไปนั่น” กันต์ธีร์หันขวับมองตามสายตาเขา  เบื้องหลังผนังกระเบื้องแผ่นเรียบคละไม้เก่าผุ  ภายในห้องนอนของผู้เป็นบิดา  มีความจริงอันน่าสะพรึงกลัวซุกซ่อนอยู่ แสงสุดท้ายของสุริยาเคลื่อนคล้อยต่ำลงสู่เส้นขอบฟ้าเหนือลำคลอง เกรียงศักดิ์หยิบโทรศัพท์มือถือกลับมาแนบหูอีกครั้ง  หลังจากที่ต้องพักความรู้สึกกับน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดของพี่สาว “ไม่เลยครับพี่ปราณี  ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเลยนะครับ  แต่เด็กสองคนนั้นซักไซ้ไม่เลิก  จะให้ผมไปรับแม่ของเค้ามาอยู่ด้วย  จนผมทนไม่ไหวต้องบอกไปตรง ๆ”  เขาเล่าย้ำอีกครั้ง  หลังจากที่พร่ำพูดประโยคเหล่านี้อยู่หลายรอบ  สัมผัสได้ถึงอารมณ์อันร้อนระอุของอีกฝ่าย “เรื่องจริงบางเรื่องมันก็ไม่สมควรพูด  โดยเฉพาะกับลูกของแก”  น้ำเสียงสตรีอาวุโสดาลเดือดไปด้วยความโมโห  “ฉันเลี้ยงไอ้ก้องแทนแกมา  พร่ำบอกมันอยู่ทุกวันว่า  ยังมีพ่อกับแม่ที่รักและรอดูความสำเร็จของมันอยู่  คนที่มีผัวเจ้าชู้เอาเมียน้อยไม่รู้จักพอ  กับมีลูกสาวจอมเที่ยวเตร่เหลวไหลอย่างฉัน   ยังต้องมาคอยระวังเฝ้ารักษาจิตใจลูกของแก  แต่แกกลับทำลายมันไปแล้ว” เสียงโวยวายปนสะอื้นไห้ของพี่สาว  ก่อความรู้สึกผิดกับวาจาอย่างไม่ยั้งคิดของตน “ผมขอโทษ... ผมเสียใจจริง ๆ ครับพี่ปราณี” “แกไม่ต้องมาขอโทษฉัน”  ปลายสายตะคอกกลับ  “ไปขอโทษลูกแกโน้น  จำไว้นะเกรียงศักดิ์  นับจากวันนี้เป็นต้นไป  ฉันจะไม่สนใจไยดีลูกของแกอีก  บอกมันว่าไม่ต้องโทรมาหาฉันแล้ว  ฉันไม่มีคำตอบจะให้มัน  แกอยากบอกลูกว่ายังไงก็เชิญ  ไม่ใช่เรื่องของฉันอีกแล้ว” “พี่ปราณีครับ  ผม...”  ไม่รู้ว่าควรจะลงโทษตนเองอย่างไรกับการทรยศต่อความปรารถนาดีของพี่สาว   “อีกอย่างหนึ่งนะไอ้เกรียงศักดิ์  ที่ฉันอยากจะบอกแกมานานแล้ว”  เธอบอกด้วยน้ำเสียงเน้นหนัก  “ที่แกเคยบอกว่า  คนใช้อย่างนังพิมไม่เหมาะสมคู่ควรกับแกน่ะ  ฉันเห็นด้วย  เพราะคนอย่างนังพิมมันเป็นสุภาพชน  ไม่ใช่พวกชอบใช้อารมณ์ถ่อย ๆ เหมือนอย่างแก  ไปบอกลูกของแกสิว่า  ที่ไม่อยากไปตามแม่พวกมันกลับมาอยู่ด้วย  เพราะเหตุผลนี้” เสียงโวยวายจากโทรศัพท์มือถือเงียบหาย  พร้อมกับทุกสรรพเสียงที่ถูกดูดกลืนไปกับบรรยากาศยามพลบ   ชายวัยกลางคนทอดสายตามองผืนฟ้านอกหน้าต่าง  ทิวาและราตรีผันเวียนเปลี่ยนไปอย่างไม่หวนกลับ  เช่นเดียวกับความชั่วร้ายครั้งอดีตที่เขาไม่อาจหวนคืนกลับไปแก้ไข  และอีกสิ่งที่เพิ่งตระหนักได้ในนาทีนี้เองว่า  การฟื้นฝอยหาเรื่องราวเหล่านั้น  เท่ากับเป็นการกระทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก ภายใต้ผืนฟ้าที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท  ท่ามกลางพื้นที่รกร้างหน้าบ้าน  บุตรชายทั้งสองคนของเขายังคงนั่งซึมเศร้าอยู่ รัตติกาลโรยตัวลงมาปกคลุม เกรียงศักดิ์ย่างเท้าผ่านประตูห้องนอนตรงไปข้างหน้าดุจต้องมนตร์  กันต์ธีร์จับจ้องร่างผอมสูงของบิดาซึ่งกำลังเดินตรงมาทางพวกเขาด้วยใจระทึก  ขณะคนเป็นพี่ชายเมินหน้าไปทางอื่น ชายอาวุโสส่งโทรศัพท์มือถือในมือคืนให้บุตรคนโต  เขาคว้ามันกลับมาถือไว้โดยไม่หันมองไป “ก้อง..  กันต์”  โทนเสียงของผู้สูงวัยกว่าฟังดูแหบเครือ   เกียรติก้องหันขวับกลับมา  เมื่อรู้สึกอุ่นวาบที่ไหล่  นัยน์ตาของผู้ให้กำเนิดที่กำลังจ้องมองเขาอยู่นั้น  คล้ายจะมีม่านน้ำใส ๆ กางกั้นอยู่   “พ่อเสียใจที่พูดจาโหดร้ายกับแกสองคนแบบนั้น” ทั้งสองแทบไม่เชื่อหูกับถ้อยคำจากความรู้สึกที่ไม่เคยหลุดออกมาจากปากของบิดา  เกรียงศักดิ์เลื่อนมือข้างที่กำลังจับลูกอยู่ไปยังหัวไหล่อีกข้าง  แล้วหย่อนตัวนั่งลงเคียงข้าง “แกสองคนทำให้ชีวิตพ่ออย่างฉันมีค่า”  เขาบอกพลางเบนสายตาไปที่ลูกชายอีกคน  “พ่อรักพวกแกมากน...” ท้ายประโยคกลืนหายไปกลายเป็นสะอื้นไห้  พร้อมกับน้ำตาของลูกผู้ชายที่กำลังหลั่งริน เกียรติก้องหันกลับไปกอดพ่อ  ขณะคนเป็นน้องชายตามเข้าไปโอบที่เอวอีกข้าง  สัมผัสกับความรักและความอบอุ่นจากผู้ให้กำเนิดเป็นครั้งแรกในชีวิต …………………………………… 40...ความดำมืดที่ซ่อนเร้น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12680128/W12680128.html แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 55 13:41:02 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:39:43

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ Psycho man ค่ะ สมกับเป็นชาญจริง ๆ เพราะมีแต่คำว่าเดินไปข้างหน้า คุณ มิสพรหล้า สำหรับเกรียงศักดิ์  อย่างที่บอก คอนเซปสำหรับความกลัวของเรื่องนี้ คือความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจ ส่วนนริศรา ก็ใกล้ความจริงแล้วค่ะ คุณ scottie ผู้ชายแสนดีอย่างณภัทรอาจไม่มีอยู่จริง คนเขียนสร้างเขาขึ้นมา เพื่อให้เรื่องจบสวย ๆ ความจริงปรียาอาจจะรักณภัทรตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่เธอหลงระเริงผิดพลาดไปกับชาญแล้วหงายกลับมา จึงรู้สึกผิด และจ้องทำลายตัวเอง เพื่อให้ณภัทรจากไป เพื่อให้เขาได้พบกับผู้หญิงที่ดีกว่าเธอ (อันนี้เป็นจินตนาการของคนเขียนนะคะ   ไม่ได้ลงรายละเอียดไว้  เพื่อให้คนอ่านได้จินตนาการต่าง ๆ กันไป) ส่วนชาญนั้น   สงสัยคุณ scottie จะเดาถูกทางแล้วค่ะ ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ istante และคุณ  Mnemosyne จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:45:42

ความคิดเห็นที่ 5 ถึงจะโฟกัสมาที่เด็กๆแล้ว แต่นายชาญยังมองข้ามไปไม่ได้เลยนะครับ สำหรับบทของเขา มีหลายอย่างที่น่าสนใจและน่าติดตาม โดยเฉพาะที่ว่า ...ชาญยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ  แม้ว่าจะเขาถูกอกถูกใจหญิงสาวผู้นั้นเพียงใด  หากก็ยังมิอาจเทียบได้กับความเอ็นดูที่มีต่อลูกจ้างหนุ่ม บทนี้เป็นบทหนึ่งที่สะเทือนอารมณ์เป็นพิเศษครับ หมายถึงกรณีเกียรติก้องและครอบครัว ไม่ใช่กรณีนุ่นกับกันต์ ซึ่งโดนพระรองนางรองแย่งซีนบดบังรัศมีมาหลายบทแล้ว จนบทนี้ก็ยังไม่ค่อยฟื้นตัว สำหรับพระเอกนางเอกคู่นี้ <ความคิดเห็นส่วนตัวครับ> จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 21:54:46

ความคิดเห็นที่ 6 ที่จริงเวลาคนเราโมโหก็พูดอะไรไม่คิดเสมออยู่แล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 22:31:43

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ GTW ยังค่ะอาจารย์  โฟกัสยังอยู่ที่ชาญ ประโยคนั้นประโยคเดียว  สู้ย่อหน้านี้ไม่ได้หรอกค่ะ กิริยาอ่อนหวานนิ่มนวลกลมกลืนไปกับความสวยสะพรั่งของวัยสาว  การได้พูดคุยใกล้ชิดกับเธอในครั้งนี้  ช่วยให้เขาได้สัมผัสถึงความคิดอันชาญฉลาดแบบผู้ใหญ่  อันยากจะหาจากหญิงสาวอ่อนวัยใดได้อีก  ลักษณะการวางตัวที่ค่อนข้างจะระแวดระวัง  บอกให้รู้ว่าเธอคงไม่เปิดใจให้กับชายใดได้โดยง่าย  แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับเขา ตอนหน้า เขาเป็นพระเอกเลยนะคะ ต้องติดตาม แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 55 08:28:56 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 08:20:04

ความคิดเห็นที่ 8 อย่างน้อยพ่อลูกบ้านนี้ก็เข้าใจกันแล้ว แต่ตาเจ้าของโรงพยาบาลสิ >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 19:32:23

ความคิดเห็นที่ 9 กำแพงทลายลงแล้ว :D จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 17:20:08