PANTIP.COM : W12674910 ภูพันแสง ตอนที่ ๑๕ เชื้อสายที่พลัดพราก [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๕ เชื้อสายที่พลัดพราก

“คุณทำอะไรผม”

อยู่ๆ เสียงเข้มๆ ที่ดังขึ้นราวยักษ์คำรามใกล้ตัว ทำเอาตโมนุทสะดุ้งขึ้นจากหน้าหนังสือที่คว้ามาอ่านแก้เหงา อากาศช่วงกลางวันอบอุ่นขึ้นบ้าง ไม่หนาวจัดจับกระดูกเหมือนช่วงกลางดึก หญิงสาวจึงหลบยักษ์จากหน้าเตาผิงมานั่งเล่นในห้องนี้ได้ พอเงยหน้าขึ้นเห็นเจ้าของเสียงก็ปั้นยิ้มปุเลี่ยนๆ ส่งให้ยักษ์ที่ยืนจังก้าหน้าบอกบุญไม่รับหน้าประตูห้อง ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวใจอีกฝ่ายถึงความผิดที่ตัวเองได้ลักลอบทำลงไป

“ทำอะไร” หญิงสาวพยายามปั้นหน้าทำท่าไม่รู้ไม่ชี้กับสีหน้าราวยักษ์โดนขโมยกระบองวิเศษของคนตัวโต ตอบด้วยสีหน้าซื่อจัด ตอนนี้เขาไม่มีหนวดเครารกเรื้อให้ดูน่ากลัวยิ่งกว่ามหาโจรอีกแล้วแถมยังบาดเจ็บอยู่อย่างนี้จะมาทำอะไรเธอได้

“ก้อ... ป้อนข้าว เช็ดตัว นั่งดูคุณหลับ แล้วก็กลับมาอ่านหนังสือนี่ไง หนังสือเล่มนี้ของคุณนี่ใช้ได้นะ อ่านเพลินเลย สนุ้กสนุก” ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะเก้อๆ ก็นี่มันหนังสือว่าด้วยหลักปรัชญาประชาธิปไตย แล้วลูกทหารที่ไม่เคยสนใจการเมืองแบบเธอจะสนุ้กสนุกไปได้ยังไง กำลังจะปิดวางก็พอดีเขาเข้ามาเสียก่อนนี่แหละ

สีแดงออกชมพูเรื่อๆ ที่ค่อยๆ ฉีดขึ้นบนผิวหน้าเกลี้ยงขาวจัดของยักษ์ที่ไม่มีหนวดมาบดบังอีกต่อไปทำให้ตโมนุทมองอย่างขันๆ ในใจ ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธหรือข่มความอายกันแน่

“แค่นั้น?” ยักษ์ที่โดนมือดีแอบโกนหนวดเลิกคิ้วหนา ทำเสียงสูงเป็นเชิงคาดคั้น เพราะยังไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ

หญิงสาวที่แอบก่อเรื่องตอนเขาหลับเกือบจะไหวไหล่ พยายามทำใจดีสู้ (ยักษ์) เสือ “ก็... ทำอะไรอีกนิดหน่อย”

“คุณโกนหนวดของผม” เจ้าของหนวดยิงตรงเป้า ตีตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม พลางย่างสามขุมเข้ามาทีละก้าว

“ก็... ก็ ใช่ แล้วไงล่ะ โกนออกก็ดีแล้วนี่คะ หน้าคุณหล่อขึ้นตั้งเยอะ” หวังว่าเขาคงจะชอบลูกยอที่เธอละล่ำละลักป้อนให้นะ วางหนังสือในมือลงโดยไม่รู้ตัว ท่าทางเขาคงเอาจริงแน่ พยายามเอาตัวรอดต่อไปอีกด้วยว่า

“ดูดีกว่าตอนที่คุณไว้หนวดไว้เครารกยิ่งกว่ามหาโจรนั่นพะเรอเกวียน อย่างนี้นะฉันว่า สาวๆ ตอมกันเกรียวแน่เลย”

“ผมไม่ใช่...” คนโดนขโมยโกนหนวดชะงัก แล้วพูดต่อว่า “ที่จะให้มีอะไรมาตอม”

เป็นครั้งแรกหลังจากที่ได้รับเกียรติให้เป็นตัวประกัน ตโมนุทหลุดขันหัวเราะออกมาเต็มเสียงเมื่อนึกถึงคำที่ขาดหายไปในประโยคของเขา โลหิตฉีดไปทั่วใบหน้าจนพวงแก้มเป็นสีระเรื่อจัดขึ้น ริมฝีปากบางสีชมพูอิ่มคลี่แย้มเห็นฟันซี่เล็กๆ เรียงเป็นระเบียบ ประกายในดวงตาพราวที่มองตรงมายังเขาทำให้ชายหนุ่มแทบไม่รู้ตัวว่าตนเองเกือบลืมหายใจ รู้สึกเหมือนโลกอันโหดร้ายที่เขาผจญอยู่ทุกวันพลันสว่างไสวในบัดนั้นเอง

ถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็มาหยุดยืนอยู่ใกล้เธอแล้ว ตราตรึงภาพนั้นประทับลงในหัวใจอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นเรียบๆ ไร้แววโทโสคุกคาม “สรุปว่า คุณโกนหนวดของผม”

ตโมนุทหยุดหัวเราะ แต่ดวงตายังเป็นประกายพราวมีชีวิตชีวาอย่างห้ามไม่ได้ พยักหน้าเร็วๆ “ค่ะ ฉันทำคุณเจ็บหรือคะ ฉันว่าฉันพยายามเบามือที่สุดแล้วนะ”

อีกฝ่ายชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “ถ้าอย่างนั้น...” สีหน้าเข้มขรึม “ต่อไปคุณมีหน้าที่ต้องมาโกนหนวดให้ผมทุกเช้า”

ยักษ์หน้าเกลี้ยงออกคำสั่งหน้าตาย แต่ดูก็รู้ว่าพูดจริง เล่นเอาตโมนุทยิ้มค้าง เริ่มรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายบางอย่างที่แผ่ออกมาจากร่างล่ำสันใหญ่โตนั้น ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

“เอ่อ...” คนกล้าลองดีแกล้งยักษ์หลับรู้สึกเหมือนโดนของหนักร่วงใส่ศีรษะเมื่อฟังคำสั่งเขาจบ “จะดีเหรอคะ ทุกวันเลยเหรอ”

“ทุกวัน” พร้อมกับก้าวตามคนถอยหนีชนิดก้าวต่อก้าว

“นี่เป็นคำสั่ง” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าคนสั่งการเฉียบขาดเกือบเทียบเท่าบาวีคนเก่าที่ไม่ได้บาดเจ็บดุจว่าเธอเป็นทหารนายหนึ่งที่อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขา

‘ตึก’ตโมนุทถอยหลังหนีไปเรื่อย แล้วอับจนหนทางในที่สุดเมื่อแผ่นหลังไปชนเข้ากับผนังห้อง ความรื่นเริงที่แกล้งยักษ์สำเร็จจนหัวเราะออกมาได้เมื่อครู่เลือนหายไปไหนหมดแล้วไม่รู้ ตอนนี้เหลืออยู่เพียงความประหวั่นที่หาสาเหตุไม่ได้ สายตาจับจ้องอยู่แค่เพียงแผงอกแกร่งที่มีผ้าปิดแผลปิดอยู่เท่านั้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสูงกว่านั้น

ยิ่งอีกฝ่ายเคลื่อนร่างใหญ่โตเข้ามาชิดใกล้จนปลายเท้าแทบจะชนกัน แถมยังโน้มใบหน้าลงมาจนใกล้หน้าผาก ถามเสียงทุ้มต่ำเน้นหนักว่า “หรือคุณกล้าปฏิเสธ”

ตโมนุทยิ่งรู้สึกกลืนน้ำลายลำบาก สีหน้าปั้นยาก พยายามเบียดตัวจนรู้สึกว่าแผ่นหลังแทบจะแทรกเข้าไปในผนังห้อง เขาอยู่ใกล้จนเธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาที่เป่ารดบริเวณไรผมเหนือหน้าผากที่ปิดผ้าปิดแผลของเธอ ใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ แล้วอย่างนี้จะให้ทำอะไรได้นอกจากอุบอิบเสียงแทบไม่พ้นริมฝีปาก

“เอ่อ...”ในใจนึกอยากเขกศีรษะตัวเองสักโป๊ก อยู่ดีไม่ว่าดีไม่น่าไปหาเรื่องแกล้งเขาเลยจริงๆ เชียว แล้วนี่จะหนีออกจากกำแพงยักษ์นี่ยังไงดีล่ะ แล้วตโมนุทก็หลับตาปี๋ หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อยักษ์เท้าแขนทั้งสองข้างไว้กับกำแพงชิดต้นแขนเธอ ไหนเมื่อเช้าบอกว่าเจ็บแขนเช็ดตัวไม่ไหวจนต้องให้เธอเช็ดให้ไงล่ะ แล้วทำไมตอนนี้ถึงยกได้

“ว่ายังไง”

คนร่างเล็กที่แทบจะจมหายไปกับกำแพงส่ายหน้าเบาๆ เป็นเชิงตอบเขาว่า ‘เธอคงไม่กล้าว่าอะไรอีกแล้ว’ ลมหายใจแทบขาดห้วงกว่าจะมีเสียงสั่นๆ เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากทั้งที่ยังหลับตาปี๋ว่า

“ค่ะ”

เป็นเพราะมัวแต่ก้มหน้างุดแถมยังหลับตาไม่ยอมลืม ตโมนุทจึงไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่อยู่ชิดใกล้จนปลายจมูกแทบจะจรดไรผมเหนือหน้าผากว่าอ่อนโยนและแลดูอบอุ่นแค่ไหน ต่อเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจอุ่นร้อนของเขาห่างหายไปจากเหนือหน้าผากของเธอก็ค่อยหายใจคล่องขึ้น

เมื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง ก็ทันได้เห็นอีกฝ่ายยืดตัวขึ้นตรง มือใหญ่ถูกยัดลงในกระเป๋ากางเกง น้ำเสียงของเขาคราวนี้เน้นหนักเป็นการบอกกลายๆ ว่าเธอไม่ทางปฏิเสธอีกเช่นกัน

“อีกสักพัก คนของผมจะมาประชุมที่นี่ เชิญคุณเข้าประชุมด้วย”

คราวนี้สีหน้าตัวประกันที่การ์เมียนสั่งฆ่าซีดเผือดลงทันทีที่ฟังจบ หัวใจที่เต้นโครมครามเมื่อสักครู่แทบจะหยุดเต้น เหตุการณ์คราวที่ถูกเรียกไปตัดนิ้วกลางวงประชุมครั้งที่แล้วยังไม่เลือนหายจากความทรงจำ แล้วนี่แน่ชัดแล้วว่าเธอหมดประโยชน์กับสิมขาล เป็นตัวมารขวางทางผลประโยชน์ของการ์เมียนจนแม้คุณพ่อยังให้กำจัดเธอทิ้ง เธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ต่อบนโลกใบนี้แล้วใช่ไหม

“หมดเวลาของฉันแล้วหรือคะ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ย้อนถามกลับมา “เวลาอะไรของคุณ”

หญิงสาวก้มหน้างุด ตอบเสียงแผ่วโหย “ก็คุณเคยบอกว่า ถ้าคุณพ่อไม่ยอมรับเงื่อนไขภายในสามวันฉันจะกลายเป็นศพ แล้วนี่มันก็เลยสามวันมาตั้งนานแล้ว แล้วอีกอย่างคุณพ่อคงไม่ยอมรับเงื่อนไขของคุณแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ส่งคนมาฆ่าฉันอย่างนี้หรอก ฉันไม่มีประโยชน์อะไรกับใครอีกแล้ว”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”

น้ำเสียงนั้นอ่อนลงคลับคล้ายมีแววปลอบโยนแฝงมาด้วย จนคนได้ยินมีแก่ใจเงยหน้าขึ้นมาถามให้แน่ใจได้

“ไม่ได้จะเรียกฉันไปตัดนิ้วอีกนะคะ”

พลางยกมือซ้ายที่แผลเริ่มตกสะเก็ดขึ้นมาดู ชายหนุ่มมองตาม น้ำเสียงที่บอกอ่อนโยนขึ้น

“ตัดนิ้วคุณแล้วใครจะโกนหนวดให้ผมล่ะ แต่เรื่องที่จะประชุมก็เกี่ยวกับคุณนี่แหละ เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน”

ตโมนุทงง ไม่ได้เรียกไปตัดนิ้ว ไม่ได้เรียกไปฆ่าทิ้ง แล้วยังจะมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับเธออีก จะถามให้รู้แน่แต่อีกฝ่ายก็ชิงหมุนตัวเดินกลับออกไปเสียก่อน ทิ้งให้เธอยกมือขึ้นตบอกเบาๆ เรียกขวัญให้ตัวเอง ผ่อนลมหายใจยาวเหยียดออกมา ขาแข้งที่สั่นระริกแทบจะยืนไม่อยู่ตอนที่โดนเขาคุกคามบังคับให้โกนหนวดให้เมื่อครู่ทำให้ต้องรีบทรุดตัวลงนั่ง แล้วคิดอะไรวุ่นวายตามลำพังอยู่ตรงนั้นเอง

แล้วตัวประกันเชื้อสายการ์เมียนก็ได้รับคำตอบที่ราวกับพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินในวงประชุมของสิมขาลเย็นวันนั้น

เมื่อเดินเลยห้องโถงกลางบ้านไปอีกด้านหนึ่ง หญิงสาวก็พบห้องสำหรับจัดประชุมขนาดใหญ่ทหารตัวโตๆ เนื้อตัวค่อนข้างมอมแมม ใบหน้าแม้จะกร้าวแกร่งแต่ก็ยังแฝงความเหนื่อยอ่อนให้เห็นอยู่ลึกๆ เกินสิบนั่งรายล้อมอยู่รอบโต๊ะยาวทรงรีกลางห้องที่ตโมนุทพอจะคุ้นหน้าบ้างก็เห็นจะเป็นหัวหน้าหน่วยข่างกรองอย่างพันเอกอูเสะ กับนายพลกายีที่ค้อมศีรษะลงนิดๆ ให้เธอเป็นเชิงทักทาย มีบ้างบางคนที่ไม่ได้เป็นนายทหารหากแต่เป็นผู้สูงวัยในชุดพลเรือนนั่งปะปนอยู่ด้วยสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เธอ เสียงพูดคุยหารือระหว่างกันเบาๆ ก่อนที่เธอจะเข้ามาหยุดชะงักลงทันที

บาวีไศลนั่งเด่นเป็นสง่าอยู่หัวโต๊ะในเสื้อตัวยาวสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ เนื้อผ้าคงหนาหนักไม่ใช่น้อยจึงกันอากาศที่หนาวเย็นเสียดแทงกระดูกได้ รัดเอวไว้ด้วยผ้าหนังสัตว์ โดยรวมแม้จะดูสง่าและเรียบง่าย แต่ตโมนุทก็ยังเห็นร่องรอยของความอิดโรยจากการบาดเจ็บได้

สตรีเพียงคนเดียวที่ถูกเชิญให้เข้าร่วมประชุมก้าวเข้าไปช้าๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก พยายามบังคับตัวเองให้เดินคอตรงหลังตรงและแข้งขาไม่สั่นอย่างสุดความสามารถ สีหน้าของตโมนุทที่ก้าวตามราชิดเข้าไปก็คงคล้ายกับทุกคนที่พยายามคาดเดาว่าบาวีเรียกประชุมด่วนด้วยเรื่องอะไร ทำไมถึงเรียกคนมาประชุมมากขนาดนี้ มากกว่าครั้งนั้นที่เรียกเธอไปตัดนิ้วเสียอีก

และเมื่อเธอทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ราชิดเลื่อนให้ด้านซ้ายมือของบาวี สายตาของนายทหารชั้นผู้ใหญ่ทุกนายก็พุ่งตรงมาที่เธอด้วยคำถามร้อยแปด ตโมนุทคิดว่าตนเองเดาความคิดของเหล่าทหารพวกนี้ไม่พลาด...

‘นี่บาวีคิดยังไงถึงให้นายาแห่งการ์เมียนมาร่วมหารือด้วย ไม่กลัวความลับทางทหารรั่วไหลหรือไร’

และดูเหมือนผู้นำสุงสุดของสิมขาลก็ล่วงรู้ความคิดของผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคนเช่นกัน เสียงเข้มเปี่ยมอำนาจด้วยศักดิ์และสิทธิ์แห่งบาวีจึงดังขึ้น ดึงให้ทุกคนหันเหความสนใจจากสตรีคนเดียวในที่ประชุมไปหาเขา

“เรื่องที่ผมจะพูดในวันนี้ เกี่ยวข้องกับนายาตโมนุทโดยตรง”

หญิงสาวที่ตกเป็นหัวข้อการประชุมในวันนี้มองตรงไปที่เขา แววตาของเธอก็คงคล้ายคลึงกับเกือบทุกคนในที่นั้นที่สงสัยและอยากรู้ว่าบาวีจะพูดเรื่องอะไร จะมียกเว้นก็แต่ราชิดที่ยืนไขว้มืออย่างสงบอยู่เบื้องหลังบาวีและท่านอินยันที่นั่งตรงข้ามกับเธอเท่านั้นที่คิดว่าตนพอจะรู้ว่าเรื่องอะไร

ไศลชูกำปั้นขึ้นสูงในระดับสายตาทุกคน ก่อนจะปล่อยให้สิ่งหนึ่งทิ้งตัวลง เหลือเพียงสายสร้อยที่ยังอยู่ในมือเขา ปล่อยให้ทุกคนได้เห็นสิ่งที่คล้องอยู่กับสร้อยชัดเจน

ชาวสิมขาลทุกคนเงียบกริบไปทั้งห้องทันทีสีหน้าของผู้เข้าร่วมประชุมทุกคนในยามนี้ราวเห็นเทพยดาปรากฏร่างให้เห็นต่อหน้า ผู้ที่ล่วงเลยวัยกลางคนไปแล้ว ใครบ้างจะจดจำสิ่งนี้ไม่ได้

มีเพียงตโมนุทเท่านั้นที่อุทานขึ้นด้วยความดีใจ “สร้อยเส้นนี้ของฉันนี่คะ คุณเก็บได้หรือ” พลางเอื้อมมือหมายจะคว้าสร้อยเส้นนั้นคืนกลับมา เสียแต่ว่าคนถือชิงเบนหลบไปเสียก่อน

“เปล่า ผมพบสร้อยเส้นนี้ตอนที่หมอทำแผลให้คุณ ว่าแต่คุณยืนยันนะว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของคุณ”

“ก็ใช่สิคะ คุณพ่อบอกว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของคุณแม่ ท่านให้ฉันไว้ตั้งแต่ตอนก่อนท่านจะเสียหลังจากคลอดฉันได้ไม่กี่วัน ฉันคิดว่าตกหายไปแถวๆ หน้าผาเสียอีกค่ะ กังวลเสียเกือบแย่” เจ้าของสร้อยยืนยันแน่น ทั้งที่ยังจับต้นชนปลายไม่ได้ว่าสร้อยของเธอเกี่ยวข้องอะไรกับคนพวกนี้ ไศลถึงต้องเรียกประชุมเสียใหญ่โต

“คุณลองบอกลักษณะของเหรียญที่ถูกคล้องกับสร้อยนี่หน่อยสิ”

ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่มีของชิ้นนี้ติดตัวมาตั้งแต่ยังแบเบาะ แถมยังยกขึ้นมาพิจารณาในยามที่คิดถึงมารดาผู้ล่วงลับอยู่ทุกบ่อยอีกด้วย

“เหรียญนี้เป็นเหรียญทองคำแท้ สลักลายดุนนูนทั้งสองด้าน ด้านหน้าเป็นรูปทรงกลมคล้ายพระอาทิตย์ มีแฉกรัศมีรอบทรงกลมเวียนทักษิณาวัฏ ในวงกลมสลักตัวอักษรอ่านว่า ‘ตาโม’ ซึ่งเป็นชื่อเล่นของฉัน”

คราวนี้หญิงสาวเริ่มผิดสังเกตกับอากัปกิริยาของทุกคนในห้อง สายตาทุกคู่ที่จ้องมองมายังเธอคล้ายๆ จะตกตะลึงไปตามๆ กัน แม้แต่นายพลกายีที่ปกติมักจะนิ่งจนยากที่จะคาดเดาความคิดและความรู้สึกได้ แต่บัดนี้ใบหน้าของนายทหารวัยใกล้เกษียณกลับฉายแววตื่นเต้นระคนยินดีแจ่มชัดจนความเหนื่อยล้าและริ้วรอยของความยากลำบากจากการกรำศึกสงครามมายาวนานมลายหายไปสิ้น

ตโมนุทเริ่มเอะใจเหรียญที่ติดตัวเธอมาเกี่ยวข้องอะไรกับคนพวกนี้หรือ

“แล้วอีกด้านหนึ่งล่ะ” เสียงของท่านผู้นำ ทำให้หญิงสาวเก็บความสงสัยไว้ อธิบายต่อ

“อีกด้านหนึ่งเป็นรูปสถานที่ แต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน น่าจะเป็นพระราชวังที่ด้านหลังเต็มไปด้วยยอดเขาสูง”

“พระราชวังตาโม” ชายสูงวัยผมสีดอกเลาในชุดพลเรือนที่นั่งตรงข้ามกับหญิงสาวเอ่ยต่อขึ้นราวกับจะบอกให้เธอได้รับรู้ถึงชื่อของพระราชวังที่ถูกสลักรูปลงในเหรียญ ดวงตาฝ้ามัวด้วยวัยชราที่มองตรงมาแช่มชื่นระคนปีติดีใจไม่ผิดกับนายพลกายี

“คะ พระราชวังตาโมหรือคะ” หญิงสาวงุนงง สหภาพการ์เมียนของเธอไม่มีพระราชวังให้เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินประทับ เพราะปกครองด้วยระบบทหารมายาวนาน แล้วทำไมคุณแม่ถึงมีเหรียญสลักรูปพระราชวังให้เธอ

“คุณชื่อเล่น ชื่อตาโมหรือ” ไศลที่ยังคงถือสร้อยเส้นนั้นไว้กับมือถามย้ำราวกับให้แน่ใจ

“ค่ะ ทั้งชื่อตโมนุททั้งตาโม คุณพ่อบอกว่าคุณแม่เป็นคนตั้งให้ฉันตอนที่ฉันเกิด”

“แล้วคุณแม่ของคุณชื่ออะไร”

หญิงสาวเริ่มขมวดคิ้ว นี่เขาเรียกเธอมาซักประวัติส่วนตัวขนาดนี้ไปทำไม “มีอะไรหรือเปล่าคะ แล้วชื่อคุณแม่ฉันเกี่ยวอะไรกับเหรียญนี่”

“คงจะไม่เกี่ยวหรอก ถ้าเหรียญนี่จะไม่ใช่ตราประจำราชวงศ์ตาโม ราชวงศ์สุดท้ายของสิมขาลที่ล่มสลายไปเพราะน้ำมือของไอ้เส่งกาพ่อคุณ”

“ตราประจำราชวงศ์ตาโม!” คราวนี้เป็นตโมนุทบ้างที่จะมีสีหน้าราวไม่อยากเชื่อตาเบิกกว้าง คุณแม่เธอท่านเกี่ยวข้องอะไรกับราชวงศ์ตาโมของชาวสิมขาลพวกนี้

“บอกมาว่า คุณแม่ของคุณท่านชื่ออะไร” ผู้ถามย้ำคำว่า ‘ท่าน’ หนักๆ อย่างเคารพสูงสุดไม่เหมือนตอนที่เรียกขานคุณพ่อของเธอเลยสักนิด

“ตนียาค่ะ คุณแม่ฉันท่านชื่อตนียา” ตโมนุทคล้ายครางบอกออกมา ในใจเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราววุ่นวายท่ามกลางเสียงอุทานหลายเสียงที่ดังขึ้นในห้องประชุม

“พระธิดาตนียาวดี พระธิดาองค์เดียวขององค์เจ้าฟ้าตือแสง เจ้าฟ้าที่ครองราชเป็นองค์สุดท้ายของสิมขาล” ท่านอินยันกล่าวพระนามเต็มและพระยศของพระนางให้เธอได้รับรู้

ปากบางขมุบขมิบทวนพระนามเต็มของพระมารดาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พระธิดาตนียาวดีหรือคะ!?”

ตโมนุทชาวาบไปทั้งร่าง นี่หมายความว่าอย่างไร เหรียญที่เธอคิดว่าเป็นเพียงแค่ที่ระลึกเพียงชิ้นเดียวที่มารดาทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าแท้จริงคือตราประจำราชวงศ์ตาโมของสิมขาลคุณแม่ของเธอเป็นถึงธิดาของเจ้าฟ้าแห่งสิมขาลเชียวหรือนี่

แล้วถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็น! ...

ราวฟ้าถล่มดินทลายต่อหน้าต่อตา นี่คุณแม่ของเธอเป็นถึงพระธิดาในองค์เจ้าฟ้าของสิมขาล ก็หมายความว่าเธอ... เธอก็มีสายเลือดของสิมขาลอยู่ครึ่งหนึ่ง ที่สำคัญเป็นสิมขาลในชนชั้นเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินด้วย!

ท่านอินยันเอื้อมมือมาหยิบกรอบรูปที่ถูกคว่ำหน้าวางไว้บนโต๊ะขึ้นให้เธอเห็นเต็มตา

“คุณแม่!” ตโมนุทเรียกขานออกมาเต็มเสียงเมื่อเห็นใบหน้าของสตรีในรูปถนัด ถึงแม้สีจะหม่นซีดแต่เธอก็ยังจดจำได้ดี

“ฉันมีรูปถ่ายคุณแม่อยู่รูปหนึ่ง คุณพ่อบอกว่าถ่ายไว้ตอนที่ท่านกำลังตั้งครรภ์น่ะค่ะ ใบหน้าท่านเหมือนคนในรูปนี้เป๊ะเลย”

เพียงเท่านั้นท่านอินเซนก็หันไปยิ้มกว้างเต็มใบหน้าแล้วพยักหน้าเบาๆ ให้บาวี

ชายหนุ่มหันมามองเธอตรงๆ “คงไม่ต้องให้บอกอะไรอีก คุณแม่ของคุณท่านเป็นพระธิดาองค์เดียวของเจ้าฟ้าตือแสง เจ้าฟ้าองค์สุดท้ายของแผ่นดินสิมขาล และคุณก็เป็น...”

ไศลพูดยังไม่ทันจบ คนที่เพิ่งทราบฐานะที่แท้จริงของมารดาก็โพล่งขัดขึ้นเพราะความอยากรู้เสียก่อน “เรื่องมันเป็นยังไงกันคะ ทำไมคุณแม่ของฉันถึงเป็นพระธิดาของสิมขาลไปได้”

ผู้ให้คำตอบแก่เธอ คือท่านอินเซน “แต่เดิมสิมขาลเป็นรัฐเล็กๆ ที่ร่มเย็น ปกครองด้วยระบบเจ้าฟ้าเป็นกษัตริย์ ไพร่ฟ้าก็เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาไม่มีขีดความสามารถในการทำสงครามทั้งฝีมือและอาวุธ ประมาณเกือบสามสิบปีก่อนสิมขาลเริ่มมีสงครามมาประชิดติดชายแดน การ์เมียนเริ่มรุกรานเราด้วยกำลังทหารอยู่หลายปี จนในที่สุดเส่งกาก็คิดถอนรากถอนโคนเราด้วยการส่งกำลังทหารฝีมือดีหลายกองร้อยเล็ดลอดเข้าปฏิบัติการโค่นล้มศูนย์กลางอำนาจของสิมขาล... พระราชวังตาโม”

“คะ... คุณพ่อหรือคะ” คุณพ่อของเธอทำอะไรกับราชวงศ์ของสิมขาล

ท่านอินเซนเล่าต่อด้วยน้ำเสียงขมขื่น ความหลังยังกระจ่างชัดในความทรงจำยากจะลบเลือน

“ตอนนั้น กองทัพของเรายังมีทหารเข้าประจำการเพียงน้อยนิด เกือบทั้งหมดถูกส่งไปรบอยู่แนวหน้า ไม่มีใครคาดคิดจริงๆ ว่าเส่งกาจะใช้ไม้นี้ถอนรากถอนโคนสิมขาลทหารรักษาพระองค์เพียงหยิบมือหรือจะสู้ทหารที่เชี่ยวชาญการรบหลายกองร้อยได้ ราชวงศ์ที่ปกครองสิมขาลมายาวนานถูกทำลายลงอย่างย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี ทหารของเราถูกเรียกตัวกลับมาไม่ทัน เจ้าฟ้าตือแสงทรงถูกสังหารสิ้นพระชนม์ในปฏิบัติการครั้งนั้น ส่วนพระธิดาทรงหายพระองค์ไป พวกเราแทบพลิกแผ่นดินสิมขาลค้นหา แต่ก็ไม่มีใครพบพระองค์อีกเลย”

นี่คุณแม่ของเธอท่านถูกพรากไปจากแผ่นดินเกิด ความอัปยศและความขมขื่นที่ได้รับทำให้ท่านตรอมพระทัยสิ้นพระชนม์ลงหลังจากเธอคลอดได้ไม่นานเช่นนั้นหรือ

“คุณแม่ของฉันท่านเสียหลังจากฉันคลอดไม่กี่วันค่ะ โกศบรรจุกระดูกของท่านถูกเก็บไว้ที่วัดประจำตระกูลของคุณพ่อ”

แววเจ็บปวดคละเคล้าด้วยความคับแค้นปรากฏขึ้นในดวงตาของทุกผู้ในที่นั้น คราวนี้ตโมนุทพอจะเข้าใจความรู้สึกของคนพวกนี้ขึ้นมาบ้าง เจ้าฟ้าเหนือหัวถูกสังหารสิ้นพระชนม์ พระธิดาถูกศัตรูพรากไปย่ำยีให้ต้องเสื่อมเสียเกียรติศักดิ์แม้พระศพหรือพระอัฐิก็ไม่ได้รับกลับคืนมาสู่มาตุภูมิ

“คุณรู้มาก่อนไหม ว่าคุณแม่ของคุณแท้จริงแล้วท่านเป็นใคร”

“ไม่ค่ะ คุณพ่อไม่เคยบอกอะไรฉันเลย ฉันแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณแม่เลยด้วยซ้ำ รู้แต่ว่าท่านชื่ออะไร เสียไปตอนไหนเท่านั้นเอง ท่านบอกแต่ว่าชื่อฉันคุณแม่เป็นคนตั้งให้แล้วก็บอกว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของคุณแม่”

และนี่เอง คงเป็นเหตุผลและเป็นคำตอบที่เธออยากรู้ตลอดมา ว่าทำไมคุณพ่อถึงทำราวกับเธอไร้ตัวตน ราวกับไม่มีผู้หญิงที่ชื่อตโมนุทอยู่บนโลกใบนี้ คุณพ่อปิดบังการมีอยู่ของเธอต่อการรับรู้ของชาวการ์เมียน ไม่เคยให้เธอไปโรงเรียน ไม่เคยให้ออกจากบ้านไปไหนไกล เพราะกลัวเรื่องชาติกำเนิดที่แท้จริงของเธอและเรื่องราวของมารดาของเธอถูกเปิดเผยนั่นเอง

และตอนนี้ เธอก็รู้ชัดในสิ่งที่สงสัยมาตลอดแล้วว่า เหตุใดชื่อของเธอถึงแปลกแยกไปจากชื่อของทุกคนในบ้าน ก็ยังดีที่ท่านไม่ทำลายสร้อยและเหรียญตรานี่ทิ้ง

“ขอสร้อยของฉันคืนด้วยนะคะ” เธอบอกกับไศลเสียงเบา บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไรกับชาติกำเนิดของตัวเองที่เพิ่งได้รับรู้สดๆ ร้อนๆ

เมื่อของเพียงชิ้นเดียวที่มารดาทิ้งไว้ให้กลับมาอยู่ในมืออันสั่นระริกอีกครั้ง คราวนี้ตโมนุทก้มลงมองด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป แต่ไหนแต่ไรมาเธอมักมองเหรียญนี้ด้วยความคิดถึงมารดาเพียงประการเดียว แต่เวลานี้ความรู้สึกอื่นๆ พลันประดังแทรกเข้ามา

มารดาของเธอจะเจ็บปวดสักเพียงไหนกันหนอที่ถูกศัตรูหลู่พระเกียรติให้สิ้นศักดิ์สิ้นวงศ์ จะร้านราวเท่าไหร่เมื่อดำรงพระยศเป็นถึงพระธิดาแต่ต้องตกเป็นเพียงภรรยาลับๆ ของศัตรูที่ทำลายทุกสิ่งในชีวิตของพระองค์ลงจนหมดสิ้น นี่เองหนอที่ทำให้พระองค์ทรงตรอมพระทัยจนถึงขั้นสิ้นพระชนม์ลง

เสียงชิดเท้าขึงขังของนายทหารที่วิ่งเข้ามาหยุดอยู่หน้าประตู ทำให้ทุกคนหันไปมองพร้อมกันรวมทั้งคนที่ยังทำใจตั้งรับไม่ทันกับชาติกำเนิดที่เพิ่งจะได้รับรู้อย่างตโมนุทด้วย

ทหารนายนั้นตะเบ๊ะ “ขออนุญาตครับบาวี”

“มีอะไร”

“เราได้รับรายงานว่าในการ์เมียนมีการตีข่าวการเสียชีวิตของนายาตโมนุทไปทั่วประเทศเลยครับผม!”

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 12:53:48