ความคิดเห็นที่ 1 “วันนี้คุณชาร์ลก็มาทำงานแต่เช้าเลยนะครับ” เขาเอ่ยทักขึ้นมาบ้าง “อื่ม..” หนุ่มใหญ่รับคำพลางส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนเพลีย  “ช่วงนี้เป็นไรไม่รู้  นอนไม่ค่อยหลับ” ว่าแล้วก็เดินตรงไปยังโต๊ะทำงาน “คิดถึงพี่รินหรือเปล่าครับ”  เป็นคำถามอย่างไม่ทันยั้งคิดในชั่วขณะจิตนั้น  ประหนึ่งสัมผัสได้ถึงพลังความรู้สึกอันแรงกล้าของอีกฝ่าย หนุ่มใหญ่หมุนเก้าอี้จับจ้องกลับมา “นายนี่แน่มาเลยนะ”  เขาว่ากลั่วเสียงหัวเราะเบา ๆ “เดี๋ยวนี้กล้าแซวฉัน” ชายหนุ่มเดินตามไปนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานเบื้องหน้านายจ้าง  ดวงตาทั้งคู่หลุบลงเล็กน้อย “เปล่าครับ  ผม่ไม่มีเจตนาจะแซวคุณชาร์ล  ผมแค่...”  เขาบอกพลางสังเกตมองคู่สนทนา  “ผมแค่รู้สึกระลึกถึงพี่รินจากใจจริงเท่านั้น” สีหน้าของผู้อาวุโสแลขรึมลงเล็กน้อย  เขาตัดสินใจเอ่ยปากถาม “คุณชาร์ลไม่ไปตามพี่รินกลับมาเหรอครับ” ชาญเม้มริมฝีปากเข้าหากันครุ่นคิดทบทวน  นั่นเป็นคำถามเดียวกับที่เขาเฝ้าถามตัวเองมาตลอดหลายวัน “ฉันเองก็ยังไม่รู้จะเอายังไงดีกับเรื่องนี้”  เขาบอกไปตามตรง แม้รู้ซึ้งดีว่า หากงอนง้อขอให้เธอกลับมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอีกครั้ง  นั่นจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาต้องรักษาคำมั่นไม่ประพฤติตัวนอกใจเธอ  หากเพียงว่าชาญไม่เคยเชื่อมั่นตัวเองกับเรื่องนี้เลย “นายเชื่อไหมว่า”  เขาเงยหน้าทอดมองชายหนุ่ม  เขาคงไม่เด็กเกินไปที่จะสามารถเปิดใจพูดคุยกันตามภาษาลูกผู้ชาย  “ฉันมีเซ็กซ์กับเมียตัวเองในรอบเดือน  น้อยกว่าผู้หญิงนอกบ้านทั้งหมดรวมกัน  แต่พอรินจากไป  ฉันกลับคิดถึงเค้าจนไม่มีหัวจิตหัวใจจะคิดถึงใครได้อีก” ชายหนุ่มรู้สึกสะอึกไปกับคำบอกเล่าอย่างตรงไปตรงมาของนายจ้าง  คงด้วยเหตุของความมากรักนี้เอง  รินรดาจึงไม่สามารถอดทนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขา   “อาจจะเป็นเพราะว่า  ความสุขทางจิตใจมีอิทธิพลกับเรามากกว่าความสุขทางร่างกายมั้งครับ”  เขาให้ความเห็น  พยายามปรับน้ำเสียงให้ฟังเป็นธรรมชาติที่สุด ผู้อาวุโสกว่าพยักหน้าคล้อยตาม “ว่าแต่นายเถอะ  เมื่อวานที่ให้เป็นตัวแทนฉันเอาดอกไม้ไป  แล้วเป็นไงบ้าง” วงหน้าของชายหนุ่มสลดลง  เมื่อเป็นฝ่ายถูกซัก  รู้สึกลำบากใจหากจะสารภาพตามจริง “ครับ  ก็ดีครับ” ชาญนิ่วหน้า  สีหน้าหมองบอกให้รู้ถึงสถานการณ์ที่ไม่สู้จะดี “เอ่อ...ที่ผมบอกไว้เมื่อวาน  เรื่องจะขอลางานน่ะครับ”  ผู้เยาว์วัยกว่ารีบเปลี่ยนเรื่อง  “คือ..ผมจะเดินทางไปขึ้นรถที่หมอชิตเย็นวันนี้  และขอลาหยุดพรุ่งนี้วันเดียวครับ  จะกลับมาทำงานให้ทันในเช้าวันจันทร์” ผู้เป็นนายจ้างพยักหน้าเห็นคล้อยตาม “ตามใจนาย” สีหน้าของผู้เยาว์สดชื่นขึ้นเล็กน้อย  ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเหมือนว่าจะยิ้มตอบ  แต่ก็ไม่เชิงนัก “คือว่าผม...”   กันต์ธีร์ทอดมองคู่สนทนาอย่างเต็มตาอีกครั้ง  จะว่าไปแล้วชาญก็เปรียบดั่งบุพการีที่ช่วยให้ชีวิตใหม่ พร้อมข้อแนะนำในการใช้ชีวิตแก่เขา   “ผมกับพี่ชายปรับความเข้าใจกับพ่อได้แล้ว  ผมต้องขอขอบคุณคุณชาร์ลมากครับที่ช่วยชี้แนะอะไรหลาย ๆ อย่าง” ผู้อาวุโสกว่าหัวเราะหึ ๆ กับวาจาอันแสนซาบซึ้งนั้น “ฉันยังไม่ทันจะทำอะไรให้นายเลย”  เขาว่าไปพลางสังเกตมองหนุ่มน้อย  “แสดงว่าที่ผ่านมา  นายคงไม่เข้าใจกันกับพ่อสินะ...” ด้วยเหตุนี้  เขาจึงมีบุคลิกลักษณะที่แปลกแตกต่างจากหนุ่ม ๆ คนอื่น   “เรื่องมันยาวครับ”  ผู้อ่อนวัยกว่ายอมรับ  รู้สึกหนักใจหากจำต้องอธิบาย  “ผมคงไม่สามารถเล่าให้คุณชาร์ลฟังได้  เพราะตัวผมเองก็ยังงง ๆ อยู่” หนุ่มใหญ่หัวเราะร่ากับวาจาอันสับสนไปมาของเขา “นายนี่ตลกดีชะมัด”  เขาว่ากลั่วอารมณ์ขบขัน  พลางพินิจพิจารณาหนุ่มน้อย  “คงเป็นเรื่องนี้สินะ  ที่นายบอกว่าจะไปถามแม่  เอาล่ะ  เอาเป็นว่าฉันเข้าใจนายล่ะกัน” ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้แทนคำกล่าวขอบคุณ   ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ไปทำหน้าที่ของตนเอง ความเงียบเข้าครอบคลุมบรรยากาศอยู่ในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีนั้น  ช่วงเวลาแห่งการครุ่นคิดทบทวนเรื่องของตัวเอง  และอาจกำลังเกี่ยวพันโยงใยถึงลูกจ้างหนุ่ม  สำหรับเขาแล้ว  ความรักที่มีต่อรินรดามากมายเกินกว่าจะยอมทำใจให้เธอกลับมาเจ็บช้ำเพราะเขาได้อีก   ในห้วงนึก  วงหน้าของภรรยาสุดที่รักยามนี้   ถูกซ้อนทับไว้ด้วยดวงหน้าสวยหวานของหญิงสาวอีกคน จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 13:32:03

ความคิดเห็นที่ 2 ดอกลิลลี่สีม่วงอมชมพูชูก้านอ่อนช้อยอยู่บนแจกันทรงสวย  ปลายกลีบดอกสีชมพูจาง ๆ ไล่ระดับค่อย ๆ เข้มขึ้นจนกลายเป็นสีม่วงแดง  ใจกลางเกสรสีเหลืองของดอกปรากฏใบหน้าของคนที่เธอเฝ้าแต่รอ “นุ่น...” เขามิได้เป็นผู้นำช่อดอกไม้มาดั่งคำที่ชายผู้นั้นบอกไว้  แม้เคยตั้งมั่นที่จะตัดใจจากเขา  แล้วเหตุใดเธอจึงเพียรเฝ้าคอยได้ถึงเพียงนี้  หญิงสาวซบหน้าลงกับฝ่ามืออย่างไม่เข้าใจตัวเอง “นุ่น.. ลูก...”  ยุพินเปล่งเสียงอันแหบเครือเรียกบุตรสาว  ซึ่งนั่งห่างออกไปเพียงไม่กี่ฟุต  จวบจนสิ้นลมหายใจ  เธอคงยังไม่รู้ถึงความในใจของลูกได้  “นุ่น...” หญิงสาวสะดุ้งเฮือก  เมื่อร่างผอมโซของมารดาขยับตัวมาคว้าแขนเธอไว้อย่างสุดเอื้อม  ศีรษะอันปราศจากเส้นผมของคนป่วยยังคงมีผ้าพันแผลพันอยู่ “แม่  แม่จะเอาอะไรคะ” เธอลุกพรวดไปประคองผู้ให้กำเนิดอย่างตื่นตระหนก  “แม่บอกนุ่นสิคะ” ยุพินสังเกตมองสีหน้าหมองของบุตรสาว “คิดอะไรอยู่หือ...”  หล่อนถามเสียงแผ่ว หญิงสาวรีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ  เมื่อเริ่มรับรู้ถึงอาการเหม่อลอยของตนเอง “เปล่าค่ะแม่  นุ่น.. นุ่นแค่ง่วงนอน” สตรีวัยกลางคนยกมือข้างหนึ่งขึ้นไล้ที่พวงแก้มของบุตรสาว  สงสารจับใจ “แม่..”   ผู้อ่อนวัยกว่าใจหายวาบ  เมื่อเห็นน้ำตาของมารดา   “แม่เป็นอะไรไปคะ  ร้องไห้ทำไม  ต่อไปนุ่นจะไม่ดื้อกับแม่อีกแล้ว  แม่ขา นุ่นขอโทษ”  เธอโน้มตัวลงไปกอดผู้ให้กำเนิด  สะอื้นไห้อย่างรู้สึกผิด ยุพินกอดลูกสาวไว้แนบอก  หล่อนเองก็เช่นกัน  ต่อไปจะไม่ทำตามแต่ใจต้องการอีก  ลูกคือสิ่งมีค่ายิ่งสำหรับชีวิตหล่อน เสียงเคาะประตูช่วยหยุดยั้งอารมณ์โศกสลดของสองแม่ลูก  หญิงสาวแอบระบายยิ้มบนใบหน้า เมื่อหวนนึกถึงคนที่กำลังเฝ้ารออยู่  ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตู รอยยิ้มของเธอจางลงทันที  เมื่อเห็นคนที่ปรากฏกายอยู่ “สวัสดีครับ” ชาญส่งยิ้มกว้างพลางเพ่งพิศมองหญิงสาว  เธออยู่ในชุดกระโปรงผ้าเนื้อบางสีขาวแขนกุด  เผยผิวเนื้อเนียนบนเรียวแขนและท่อนขาที่ขาวผุดผาดชวนมอง  ใบหน้าสวยมิได้แต่งแต้มแลอ่อนหวานเป็นธรรมชาติ  เธอโน้มตัวลงไหว้เขา “ขอโทษครับที่มารบกวน”  เขากล่าวทักทาย  หลังจากเอาแต่จับจ้องเธอ  “บังเอิญผ่านมาชั้นนี้  เลยอยากแวะมาเยี่ยมคุณแม่ของคุณ” แม้จะอยู่ในอาการผิดหวังจากคนที่เฝ้ารอ  แต่เธอก็รู้สึกซาบซึ้งในไมตรีของผู้มาเยือน “ไม่ถือเป็นการรบกวนหรอกค่ะ  รู้สึกเป็นเกียรติมากกว่า”  เธอบอกแล้วเดินนำเขาไปที่เตียงคนป่วย   ยุพินเพ่งสายตามองไป  แลเห็นชายหนุ่มท่วงท่าสง่างามเดินเคียงข้างมากับบุตรสาวของหล่อน “คุณแม่ฟื้นแล้วค่ะ พูดจารู้เรื่อง จำทุกอย่างได้ดี  คุณหมอบอกว่าอาการอยู่เกณฑ์ค่อนข้างดีมาก”   หญิงสาวรีบแนะนำ  เมื่อเห็นดวงตาคำถามของผู้อาวุโส “แม่คะ  นี่คุณชาร์ล ท่านเป็น MD ของโรงพยาบาลนี้  แวะมาเยี่ยมเราค่ะ” เขาเป็นชายหนุ่มผิวขาววัยผู้ใหญ่  รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ลักษณะท่าทางอยู่ในกลุ่มคนฐานะดี  สตรีวัยกลางคนเพ่งพินิจมองอย่างสนใจ “ผมแวะมาเยี่ยมครับ   หวังว่าคุณคงจะชอบของขวัญกับดอกไม้ของผม  ขอให้หายไว ๆ นะครับ” ยุพินมองตามสายตาบุตรสาวไปยังกระเช้าของเยี่ยมและดอกไม้ในแจกัน  ซึ่งวางอยู่ไม่ห่างออกไป “ขอบคุณนะคะ  ไม่น่าต้องลำบากเลย”  คนป่วยพูดเสียงแผ่ว หนุ่มใหญ่ส่งยิ้มตอบกลับอย่างเป็นมิตร “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ  ลูกสาวของคุณเป็นเพื่อนของนายกันต์ ก็...” “เอ่อ.. แม่คะ”  ท้ายประโยคนั้นขาดหายไป  เมื่อหญิงสาวรีบขัดขึ้น  “เสื้อผ้าของนุ่นที่ซักไว้ยังไม่แห้งเลย  เดี๋ยวนุ่นคงต้องกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าเพิ่มแล้วล่ะค่ะ” แววตาของคนป่วยคล้ายตื่นตกใจเล็กน้อย  ดวงหน้าหวานปราดมองมาทางเขาแวบหนึ่ง  แล้วนั่งลงข้างเตียง ...หรือว่า  เขาคงพูดอะไรผิดไป “แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ  นุ่นไปแป๊บเดียว  จะได้ไปขับรถมาใช้ที่นี่ด้วย”   หญิงสาวว่าพลางเพิ่งฉุกคิดได้  มารดาอาจยังไม่ทราบว่าถูกนำตัวมายังโรงพยาบาลแห่งนี้ด้วยรถยนต์ของพี่สาว  ในช่วงเวลาแห่งความสับสนวุ่นวายใจ  นิดาคอยเป็นธุระตระเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเธอ ยุพินเอื้อมมือข้างหนึ่งไปกุมข้อแขนลูก  แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ไม่ได้เอารถมา  แล้วจะกลับไปยังไง” “นุ่นกลับแท็กซี่ได้ค่ะ”   สองแม่ลูกพูดคุยโต้ตอบกันราวกับไม่มีเขาอยู่ในสถานการณ์นั้น  หนุ่มใหญ่รีบฉวยโอกาสนั้นเสนอตัวเอง “ถ้าไม่รังเกียจ  ผมแวะไปส่งให้ได้ครับ”  เขาบอกแล้วเบนสายตาจากคนป่วยไปที่หญิงสาว  “เพราะเท่าที่ผมทราบมา  บ้านของคุณเป็นเส้นทางเดียวกับทางกลับบ้านผมพอดี” ด้วยท่วงท่าอันสง่างามและแลดูสุภาพอย่างมีสมบัติผู้ดีของเขา  ให้ความรู้สึกไว้วางใจอย่างไม่เคยประสบมาก่อน  สตรีวัยกลางคนแอบนึกชื่นชมอยู่ในใจ “คงต้องรบกวนคุณด้วยค่ะ” หญิงสาวตกใจกับคำตอบรับอย่างง่ายดายของมารดา  ยุพินหันมายืนยันด้วยสายตากับลูก “นุ่นเป็นสาวแล้ว  อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเลยนะ  แม่เป็นห่วง” ชาญนึกกระหยิ่มเมื่อมีโอกาสเข้าใกล้เธอได้ง่ายดายกว่าที่คาด  ก่อนจะทันตั้งสติหันไปกดปุ่มเรียกพยาบาล “ผมจะหาพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลคุณแม่ของคุณแทน  ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะครับ”  เขาบอกด้วยรอยยิ้มกับเธอ “แม่คะ”   รูปร่างลักษณะอันหล่อเนี๊ยบของชาญ  ก่อความรู้สึกหวาดหวั่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ  หญิงสาวอยากยืนกรานปฏิเสธ  หากถูกแรงเหนี่ยวเบา ๆ จากอุ้งมือผู้ให้กำเนิด   พยาบาลสูงวัยคนหนึ่งผลักประตูห้องเข้ามา  ด้วยท่าทางนอบน้อมรอรับคำสั่ง “คุณช่วยจัดหาพยาบาลพิเศษมาเฝ้าคุณยุพินแทนญาติซักสองวันด้วยครับ” “ได้ค่ะท่าน ซักครู่เดียวค่ะ”  หล่อนตอบรับคำอย่างนอบน้อม  แล้วออกจากห้องไป ภาพเหตุการณ์ที่ปรากฎช่วยให้สตรีอาวุโสรู้สึกไว้วางใจยิ่งยวดขึ้น  เมื่อเขามีฐานะและตำแหน่งหน้าที่ดังคำแนะนำของบุตรสาว เพียงชั่วครู่  หญิงสาวในชุดผู้ช่วยพยาบาลคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาในห้อง  ชาญหันมาส่งยิ้มกว้างให้หญิงสาว “เรียบร้อยแล้ว  เชิญเลยครับ” สุ้มเสียงนุ่มนวลกับนัยน์ตาคู่หวานเชื่อมของเขายามจับมองมา  ให้ความรู้สึกหวั่นกลัวอยู่ในส่วนลึก  หากทว่า นาทีนี้ เธอจำต้องทำตามความต้องการของผู้ให้กำเนิด “งั้นนุ่นไปก่อนนะคะแม่”   ยุพินทอดมองลูกสลับกับชายหนุ่มผู้ซึ่งเพิ่งพบหน้า  แววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรักและความหวัง  นริศราต้องมีอนาคตและคู่ครองที่ดีกว่าแม่อย่างหล่อน “ไม่ต้องรีบมานะจ๊ะ  นอนพักผ่อนที่บ้านให้สบายซักคืน” หญิงสาวโน้มตัวไปจุมพิตเบา ๆ ที่แก้มของมารดา  ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มซึ่งเพิ่งรู้จักกันออกไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 13:33:05

ความคิดเห็นที่ 3 แสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์เคลื่อนคล้อยต่ำลงจนไปหลบอยู่หลังตึกสูง ชาญกดรีโมทคอนโทรลปลดล็อครถยนต์คันประจำที่ใช้อยู่  ก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้เธอ “เชิญครับ” นริศราย่างเท้าตามด้วยความระแวดระวังตัว  ในเมื่อเธอรู้จักเขาในฐานะนายจ้างของเพื่อนหนุ่ม  ซึ่งแน่นอนว่า เขาต้องวางตัวเป็นผู้ใหญ่  สุภาพและให้เกียรติเธอ  หญิงสาวครุ่นคิดอย่างเข้าข้างตัวเอง หลังจากละล้าละลังอยู่ครู่หนึ่ง  เธอก็ตัดสินใจก้าวขึ้นรถ  ก่อนรถยนต์ยุโรปคันงามของชาญจะเคลื่อนตัวออกจากลานจอด  เพื่อมุ่งหน้าสู่ถนนสายแออัดใจกลางเมือง “เมื่อวานผมให้นายกันต์เป็นตัวแทนเอาดอกไม้กับของเยี่ยมไปให้”  เขาแกล้งพูดขึ้นมาอีก  เพื่อทดสอบข้อสงสัยบางอย่าง  แสงสนธยาอาบไล้เสี้ยวหน้าสวยหวานของคนนั่งข้าง  แลเห็นผิวแก้มเนียนใสโดยไม่ได้แต่งแต้มของเธอ   “หวังว่าคุณแม่ของคุณคงชอบ” “เขาไม่ได้มานี่คะ”  เธอตอบเสียงแข็ง  ดวงตาคู่แน่วนิ่งยังคงจับมองอยู่เพียงท้องถนน “ไม่ได้มา”  คู่สนทนาทวนคำ  “อ้าว  เค้าไม่ได้เอาไปเองหรอกเหรอครับ” เป็นจริงดังคาด  แม้จะบอกว่าให้โอกาสสุดท้าย  แต่ชายหนุ่มก็ยังพลาด  นั่นอาจเป็นเพราะกันต์ธีร์ไม่รู้ถึงจุดประสงค์อันแท้จริงของเขา “ถ้าเขาไม่อยากมา  ก็อย่าไปบังคับเลยค่ะ”  เธอบอกไปพลางอำพรางความรู้สึกอันแสนเจ็บปวด  เส้นทางเดินของคนสองคนที่กำลังจะไกลจากกัน “ผมคิดว่า อื่ม...”  ตัดสินใจไม่ถูกเลยว่า  ควรจะสมานรอยร้าว  หรือยุยงให้แตก  ในเมื่อเขาถูกใจเธอเสียเหลือเกินแล้ว  นึกแล้วน่าหนักใจ “ผมว่า..  กันต์ธีร์เค้ามีปัญหาเรื่องความเชื่อมั่นในตัวเองมากกว่าครับ  เป็นคนที่มักมองแต่จุดด้อยของตัวเอง”  เขาให้ความเห็นอย่างเป็นกลาง  พลางแอบมองปฏิกิริยาของหญิงสาว หญิงสาวขบริมฝีปากซ่อนอารมณ์  เขาคงเชื่อมั่นต่อการเข้าใกล้กับผู้หญิงหลาย ๆ คน  ยกเว้นเธอ “นอกจากข้อเสียที่บอกแล้ว  ผมชอบนิสัยเค้านะ”  หนุ่มใหญ่เสริมขึ้นอีก  เมื่อเธอไม่มีท่าทีจะโต้ตอบ  “เค้าเป็นคนดี  ซื่อสัตย์อย่างที่ไม่มีทางเป็นพิษเป็นภัยกับใครได้เลย” “ดิฉันก็เคยคิดแบบเดียวกันนั้น”  น้ำเสียงเย็นชาเปล่งออกมาจากริมฝีปากระเรื่อ  “ถ้ามองเค้าแค่ด้านเดียว” ชาญแอบมองไปยังเสี้ยวหน้าสวยที่ยังแน่วนิ่ง  อยากรู้เหลือเกินว่าอะไรเป็นต้นเหตุรอยร้าวของคนคนทั้งคู่  ชั่วขณะ เขาแกล้งทำเป็นหัวเราะ  เพื่อรักษาบรรยากาศ “งั้นผมคงยังรู้จักเค้าไม่ดีพอมั้งครับ” หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวถึงการแสดงออกอย่างไม่ธรรมดาของตน  หันไปสบมองคู่สนทนา  ประกายตาคู่แจ่มใสของชาญให้ความรู้สึกประหลาดลึก  จนต้องรีบเสมองไปด้านอื่น “ดิฉันพูดเหลวไหลไปอย่างงั้นเอง  คุณชาร์ลอย่าใส่ใจเลยค่ะ” ท่าทางเอียงอายเก็บความรู้สึกทำให้เธอแลน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งขึ้น  หญิงสาวยังอ่อนเยาว์งดงามราวกับบุปผาแรกแย้ม  ทว่า กลับดูเข้มแข็งเป็นผู้ใหญ่ดุจคนวัยเดียวกับเขา  ชาญรู้สึกราวกับความหนักหน่วงใจที่แบกรับมาตลอดหลายวันนับแต่รินรดาจากไปผ่อนคลายลง  กับเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ “รถติดหนักเลยนะครับ”  เขาแกล้งพึมพำขึ้นมา  พลางชะเง้อคอมองสภาพการจราจรที่แน่นขนัด  “คุณหิวหรือเปล่า” หญิงสาวก้มมองนาฬิกาข้อมือ  ซึ่งบอกเวลาเกือบสิบแปดนาฬิกา  ท้องไส้ของเธอเริ่มปั่นป่วนหลังจากไม่เคยสัมผัสกับความหิวเลย  นับตั้งแต่มารดาล้มป่วย “ค่ะ  แวะทานข้าวก่อนก็ได้” หนุ่มใหญ่กระหยิ่มยิ้มกว้างกับคำตอบรับของเธอ “ผมจะแนะนำร้านโปรดของผม  อยู่ไม่ไกลจากแถวนี้  เผื่อว่าคุณจะหาโอกาสพาคุณแม่ของคุณไปรับประทานบ้าง”  เขาบอกแล้วหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนสายเล็กอีกสาย จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 13:34:27

ความคิดเห็นที่ 4 ร้านอาหารเรือนไทยริมบึงใหญ่ที่ชาญพาไปนั้น อยู่บนถนนสายเปลี่ยวไม่ไกลจากบ้านของหญิงสาว  นริศรากวาดมองบรรยากาศเรียบง่ายแบบไทย ๆ รอบด้าน  อาทิตย์ยามเย็นกลมโตสุกปลั่งลอยเด่นอยู่เหนือผิวน้ำในบึง “เชิญทางนี้ครับ”  บริกรชายออกเดินนำทั้งคู่ไปตามทางเดินไม้แคบ ๆ เหนือผิวน้ำอันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา   หญิงสาวชะงักเท้าเล็กน้อย  เมื่อมาถึงเรือนไทยหลังเล็กซึ่งเป็นห้องรับประทานอาหารแบบส่วนตัว  ตั้งอยู่เรียงรายห่างกันออกไป “ห้องนี้มุมมองพระอาทิตย์ตกสวยดีนะครับ”  หนุ่มใหญ่บอกเสียงนุ่ม  ราวกับล่วงรู้ความไม่สบายใจของเธอ  “ถ้าเป็นด้านนอกนั่น  บรรยากาศดี  แต่เดี๋ยวยุงจะชุมน่าดู” หญิงสาวเหลือบมองเจ้าของเสียงพูด  รอยยิ้มอย่างเป็นมิตรของชาญกอปรกับดวงตาคู่แจ่มใสเป็นประกายสะกดให้เธอต้องยอมจำนน ภายในเรือนไทยเป็นผนังไม้สักสีทองสลับกับผนังกระจกใส  มองเห็นทิวทัศน์ริมน้ำยามใกล้พลบ  มีโต๊ะและเก้าอี้รับประทานอาหารแบบสองคน  ด้านหนึ่งเป็นโซฟาคู่ตัวใหญ่  มีทีวีจอยักษ์สำหรับร้องคาราโอเกะ “เอ่อน้อง”  หนุ่มใหญ่หันไปพูดคุยกับบริกร  “วันก่อนพี่ฝากเหล้าไว้ขวดหรือเปล่า” “ครับพี่  ผมจะเอามาเสิร์ฟให้เดี๋ยวนี้เลยครับ” หญิงสาวเหม่อมองไปรอบด้าน  ดื่มด่ำกับความงามของทัศนียภาพริมบึง “ร้านนี้อาหารไทยเค้าอร่อยทุกอย่างเลยนะครับ”  เขาบอกพลางขยับเก้าอี้ให้เธอ หญิงสาวหย่อนตัวลงนั่งอย่างเก้อ ๆ  การแสดงออกอย่างเป็นสุภาพบุรุษของเขา  ทำเอาเธออยู่ในอาการวางตัวไม่ถูก “คุณชาร์ลเลือกให้นุ่นดีกว่าค่ะ”  เธอบอกพลางส่งรายการอาหารที่ได้รับจากพนักงานต่อให้เขา ชาญเอื้อมมือไปรับเมนูจากหญิงสาว  ปลายนิ้วทั้งสี่ล้ำเลยออกไปสัมผัสลงบนมือของเธอ  ขณะอีกฝ่ายรีบชักแขนข้างนั้นกลับไปอย่างนุ่มนวล   หนุ่มใหญ่แอบมองหญิงสาวไปพลางสั่งอาหารสองสามอย่าง  แล้วส่งเมนูคืนให้บริกร “วันนี้นายกันต์เค้ามาลางานผมขอกลับต่างจังหวัด”  เขาลองพูดเรื่องเดิมขึ้นมาอีก  “เห็นบอกว่าจะไปรับแม่ที่บ้านมาอยู่ด้วยกัน” หญิงสาวสดับฟังเรื่องราวของเพื่อนหนุ่มอย่างสนใจ  เป็นการดีมิใช่น้อยหากเขาจะได้กลับมาอาศัยอยู่ร่วมกับมารดาอีกครั้ง “วันก่อนดูเค้าไม่สบายใจมาก  แต่เห็นบอกอีกทีว่าปรับความเข้าใจกับพ่อได้แล้ว  จะขอไปรับแม่มากรุงเทพฯ ให้ทันงานแต่งงานของพี่สาว” “พี่สาว”  เธอทบทวนคำพูดนั้น สบสายตามองคู่สนทนา “พี่สาวหรือพี่ชายคะ” “พี่สาวครับ”  หนุ่มใหญ่ย้ำในคำตอบ พลางสังเกตมองสีหน้าประหลาดใจของเธอ  “ผมเองก็เพิ่งทราบว่า  เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับปรียา  เอ่อ.. เพื่อนหญิงของผม” ...ปรียาเป็นเพื่อนของชาญ  ลูกพี่ลูกน้องกับกันต์ธีร์ เรื่องราวพันผูกเกี่ยวกระหวัดกันไปมาจนน่าเวียนหัว  สรุปว่านายจ้างสาวสวยผู้นั้นเป็นญาติสนิทกับเขา ชั่วขณะนั้นเอง  บริกรชายคนเดิมกลับมา  พร้อมด้วยอาหารและเครื่องดื่ม  หญิงสาวสังเกตมองเหล้าวีสกี้ในขวดที่พร่องไปเพียงเล็กน้อย  กำลังถูกรินใส่ลงในแก้วน้ำซึ่งมีน้ำกับน้ำแข็งผสมกันอยู่ “ลองดื่มดูไหมครับ  ขวดนี้ผมสั่งให้เค้านำเข้าจากสก็อตแลนด์  รสชาตินุ่มอย่าบอกใคร”   ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงชักชวนเธอให้ดื่ม  หรืออาจเป็นอารมณ์ปรารถนาอันดำมืดที่แฝงเร้นอยู่  ชาญจับจ้องอยู่แต่ดวงหน้าสวยของหญิงสาว  แสงสุดท้ายของสุริยาลอดผ่านผนังกระจกกระทบกับผิวแก้มสวยใส  แลงดงามกลมกลืน นริศราละสายตาจากแก้วน้ำสีอำพันตรงหน้า  เพ่งมองเจ้าของดวงตาอันนุ่มลึก  เหตุการณ์ต่าง ๆ ดูเหมือนจะพันผูกทับซ้อนกันจนยากจะเข้าใจ “เมื่อกี้คุณชาร์ลบอกว่า  พี่ปิ๋มจะแต่งงานเหรอคะ” ชื่อของอดีตหญิงคนรักดึงสติเขาให้คืนกลับ  ชาญละสายตาจากหญิงสาวหันไปยกแก้วสุราขึ้นจิบ “ครับ  คุณรู้จักปิ๋มด้วยเหรอครับ” หญิงสาวหลุบตาต่ำลงเล็กน้อยกับคำถามนั้น   “ค่ะ  แค่รู้จักผ่านการบอกเล่าของกันต์  กันต์เค้าเคยไปทำงานที่ร้านสเต็กของพี่ปิ๋ม” “อ้อ..”   หนุ่มใหญ่ผ่อนลมหายใจ ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนหญิงคนสนิท  จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะรอบรู้ทุกเรื่องราวเกี่ยวกับเขา   “ผมรู้จักกับปิ๋มที่ออสเตรเลียเมื่อสิบปีที่แล้ว  แต่ผมรู้จักกับกันต์โดยบังเอิญเมื่อเกือบสองปีก่อน  กลายเป็นว่าพวกเขาเป็นญาติสนิทกัน  ก็น่าแปลกดี” หญิงสาวนิ่งขึงไป  ซึมซับความเข้าใจจากการสนทนา  สรุปว่า ปรียาเป็นเพื่อนสาวของนายจ้างเขา “กันต์ขับรถออกไปแล้วล่ะหนู แต่ยังไม่กลับบ้าน เพราะต้องไปส่งคุณปรียาตามคำสั่งท่านก่อน”   คำบอกกล่าวของยามรักษาการณ์คนนั้นก้องกลับมาในหู  กันต์ธีร์ต้องไปส่งปรียาในวันนั้นตามคำสั่งของชาญ   ในห้วงนึก ภาพของเพื่อนหนุ่มกำลังโอบกอดกับสาวสวยผู้นั้นที่หน้าบ้านปรากฏขึ้นมาเป็นฉาก ๆ “คุณชาร์ลเคยให้กันต์ไปส่งพี่ปิ๋มที่บ้านใช่ไหมคะ”   หนุ่มใหญ่นิ่งคิดทบทวน  ครานั้นเขาต้องการพิสูจน์  เมื่อจับได้ว่ากันต์ธีร์น่าจะรู้จักกับปรียาเป็นอย่างดี   “ครับ  รู้สึกจะใช่  มีอยู่วันปิ๋มเค้ามาบ้านผมแล้ว เอ่อ...”  ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะสนใจกับเหตุการณ์นี้เป็นพิเศษ  หรือว่า จุดแตกหักของเรื่องราวระหว่างเธอกับกันต์ธีร์เกี่ยวข้องกับปรียาเป็นสำคัญ  “เกิดไม่สบายขึ้นมา  ผมเลยขอให้นายกันต์ช่วยขับรถไปส่งเธอที่บ้าน” เป็นจริงดังคาด  วันนั้นเป็นวันแรกของเรียนต่อระดับอุดมศึกษาของเพื่อนหนุ่ม  และเป็นวันที่เธอตั้งอกตั้งใจทำเค้กแสดงความยินดีให้เขา เรื่องราวระหว่างกันต์ธีร์กับปรียากลายเป็นความเข้าใจผิดของเธอเอง  หรือว่ายังมีสิ่งอันดำมืดแฝงเร้นอยู่  หญิงสาวรู้สึกสับสนไปกับความคิดของตนเอง ชาญลอบมองสีหน้าเหม่อลอยของคู่สนทนา   “นุ่นครับ”  ไม่ว่าต้นเหตุของปัญหาระหว่างกันต์ธีร์และเธอจะเป็นเช่นไร  แต่ยามนี้เขาอดไม่ได้ที่จะหลงใหลในเสน่ห์ของเธอ  “มีอะไรหรือเปล่าครับ” รู้ตัวอีกครั้งเมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาจนแทบประชิด  กรุ่นกลิ่นของน้ำหอมผู้ชายคละเคล้าอยู่กับกลิ่นอายแอลกอฮอร์  หญิงสาวรีบขยับตัวถอยห่าง “เปล่าค่ะ เปล่า ไม่มีอะไร”  เธอปฏิเสธอย่างตั้งรับไม่ทัน  เรื่องราวของเพื่อนหนุ่มก่อความสับสนขึ้นในใจจนไม่อาจควบคุมตัวเอง  “คุณชาร์ล เอ่อ  อย่าพูดถึงเรื่องกันต์อีกเลยนะคะ” คำร้องขอบอกถึงความไม่ต้องการกล่าวถึงบุคคลที่สาม  ช่วยปลดเปลื้องอาการลังเลใจให้กลายเป็นความเชื่อมั่น  หนุ่มใหญ่นึกกระหยิ่มขึ้นมา  บทสนทนาต่อไปคงมีแต่เรื่องราวระหว่างเขากับเธอ “ทำไมถึงไม่อยากพูดเรื่องของเค้าล่ะครับ”  ชาญจับจ้องหญิงสาวด้วยอารมณ์เสน่หาหลงใหล  พร้อมจู่โจมด้วยคำถามสำคัญ  “ผมนึกว่าคุณชอบเค้าเสียอีก” หญิงสาวสบมองเจ้าของเสียงพูด  นัยน์ตาคู่หวานเชื่อมของชายหนุ่มสะกดทุก ๆ อารมณ์และความคิดของเธอ “คุณชอบเค้าหรือเปล่า”  เขากระซิบถามย้ำอีก จะมีประโยชน์อันใดที่จะตอบหัวใจตัวเองเอาป่านนี้  ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายผลักไสเขาไปไกลเหลือเกินแล้ว  เหตุการณ์เมื่อวันวานเป็นการบอกย้ำอย่างชัดเจนว่า  กันต์ธีร์ไม่ต้องการพบหน้าเธออีก .................................................... 41...รักต้องห้าม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12689756/W12689756.html แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 17:01:00 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 13:35:23

ความคิดเห็นที่ 5 จะว่าไปแล้วชาญก็เปรียบดั่งบุพการีที่ช่วยให้ชีวิตใหม่ พร้อมข้อแนะนำในการใช้ชีวิตแก่เขา เพื่อนนักอ่านโปรดสังเกตความซาบซึ้งของกันต์ธีร์ที่มีต่อชาญ ตอนหน้าพลาดไม่ได้นะคะ เพราะตอนที่ 41 ถือเป็นจุดไคลแม๊กซ์และจุดหักเหทั้งหมดของเรื่องแล้วค่ะ เพื่อนนักอ่าน  อ่านถึงตอนนี้คงนึกหวั่นใจ ยืนยันอีกรอบว่า  ทิศทางของเรื่องนี้ จะเป็นไปตามชื่อเรื่องค่ะ คุณ GTW ความจริงแล้ว  ชาญให้โอกาสกันต์ธีร์หลายรอบมาก ซึ่งความเป็นคนเจ้าชู้ของเขาถือเป็นเรื่องทำใจได้ยากมาก แต่กันต์ธีร์ก็ยังพลาดแล้วพลาดอีก ตอนที่แล้ว สถานการณ์ระหว่างพระเอกกับนางเอกยังไม่มีอะไรดีขึ้น แต่ตอนหน้าสิ  สำคัญค่ะ คุณ scottie เกรียงศักดิ์อาจจะมีชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดและเกลียดชังตัวเอง แม้ว่าฝ่ายหญิงอาจจะไม่เต็มใจเป็นภรรยาของเขาในตอนแรก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า  ลูกทั้งสองคนเกิดมาจากการบังคับขืนใจ ต้องรอตอนเด็ก ๆ ไปถามแม่ค่ะ แม่เค้าเล่า  อาจจะอีกเวอร์ชั่นหนึ่ง คุณ :::อาราเร่::: นั่นสิคะ  น่าเป็นห่วงแท้ ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ : Mnemosyne จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 13:39:51

ความคิดเห็นที่ 6 เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ ปรียา เก็บใจไว้ให้ ชาร์ล (แต่ไม่เก็บตัว555 ) และชาร์ล ก็เก็บใจไว้ให้ รินเช่นกัน (แต่ไม่เก็บตัว 5555) นุ่น    เก็บใจไว้ให้ กันต์ กันต์ก็เก็บใจไว้ให้  นุ่น แต่ถูกแม่ของนุ่นห้าม ในที่สุดจึงได้แต่เก็บเอาไว้ (ไม่มีใครได้ตัว ) ก้อง เก็บใจไว้ให้  นุช แต่นุช เก็บทั้งตัวทั้งใจไว้ให้ประวิทย์ พ่อกันต์ เก็บใจไว้ให้  แม่กันต์ แม่กันต์ก็เหมือนกัน จึงกลับมาดีกัน :) จะมีเดาถูกบ้างมั้ยน้า... จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 17:38:31

ความคิดเห็นที่ 7 อั้ยยะ  นุ่นกับกันต์จะได้คุยกันอีกมั้ยน้อออ ขอให้แม่พิมยอมมาอยู่กรุงเทพก้วยเถอะ อิอิ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 19:28:50

ความคิดเห็นที่ 8 ในเรื่องนี้ ตัวละครทุกคน ไม่ว่าจะมากหรือน้อย ต่างจะได้รับความสงสาร เและ/หรือ เห็นใจจากนักอ่านจอมคิดมากอย่างผมเสมอ แต่กฏทุกข้อมีข้อยกเว้น มีชาญคนเดียวที่ยังไม่มีคะแนนสงสาร และ/หรือ เห็นใจ ให้สักแต้ม กำลังรอดูว่า จนวาระสุดท้ายของเขา(จบฉากบท-ฉากของเขาในเรื่อง) จะได้คะแนน ความสงสาร และ/หรือ เห็นใจ กับเขาบ้างไหม จะทำอะไรเป้นชิ้นเป็นอันให้กับบทบาทของตัวเองได้บ้างไหม หรือจะเป้นเทพบุตรหลักลอยไม่หลักปักโคลนเช่นนี้ไปคลอดเรื่อง หริอคนเขียนลิขิตชีวิตของเขาให้เป็นแบบนี้ตลอดกาล หรือเขาจะทำตัวเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาระหว่างนุ่นกันกันต์ ....ไม่เดา รออ่านดีกว่า^^ หนูอร เป็นตัวอันตรายสำหรับกันต์ แต่เธอก็น่ารักสำหรับคนทั่วไป จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 06:49:47

ความคิดเห็นที่ 9 อั๊ยย่ะ นุ่นแย่ละ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 22:34:56