PANTIP.COM : W12686350 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 113 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

สือหย่งหลุนยืนกอดอกกระสับส่ายทางด้านนอกตำหนักชิงหนิงของเซียวซู่ไทเฮา แม้ใกล้สิ้นฤดูหนาวแต่วันนี้หิมะยังโปรยปรายไม่ขาดระยะ ทว่ามันก็ไร้ทีท่าจะถอยหลบ ยิ่งสังเกตจากความหนาของปอยสีขาวซึ่งกองสุมเหนือหมวกขันที ดูท่าเด็กหนุ่มคงยืนอยู่ตรงนี้มาพักใหญ่แล้ว

เสียงฝีเท้าบนหิมะใกล้มา สือหย่งหลุนหันดูด้วยความยินดี ก่อนเปลี่ยนเป็นเงื่องหงอยเมื่อพบว่าผู้ที่ถือร่มเดินมาหากลับกลายเป็นม่อลี่ นางเองก็พูดกับมันด้วยอาการกระอักกระอ่วน

“ไป่หนิงบอกว่าไม่ว่างมาพบพี่ ข้าว่าไว้คราวหลังเถิดนะ”

สือหย่งหลุนอึ้งไปชั่วครู่ก็เอ่ยเสียงหนัก “ช่วยไปแจ้งนางว่าหากไม่ยอมออกมา ข้าจะยืนอยู่ที่นี่แหละ!”

คราวนี้ม่อลี่ได้แต่ฝืนยิ้ม “นางเตือนข้าไว้ว่าถ้าพี่กล่าวเช่นนี้ ให้บอกไปว่าคืนนี้วังหลวงจะมีการจัดงานฉลองปีใหม่ ขันทีในตำแหน่งแบบพี่ยังต้องไปช่วยงานมิใช่หรือ”

ถูกดรุณีน้อยดักไว้หมดทุกทาง สือหย่งหลุนได้แค่เกาหัวหน้ายุ่ง นับแต่ทะเลาะในครั้งก่อนเด็กหนุ่มก็พยายามตามง้องอนมาตลอด แต่นางกระทั่งมาพบมันยังไม่ยอมกระทำจนเวลาล่วงผ่านจะเข้าสู่ปีใหม่แล้ว

พอเห็นท่าทางอับจนปัญญาของมัน ม่อลี่ก็เอ่ยเสียงอ่อน “พี่น้องทะเลาะกันประเดี๋ยวก็คืนดี ข้าจะช่วยพูดกับไป่หนิงให้นะ”

เด็กหนุ่มหรือจะอธิบายอันใดได้ นอกจากพึมพำขอบคุณขณะพยายามไม่สนใจดวงตาเทิดทูนบูชาของนาง ก่อนรีบจากไปให้เร็วที่สุด

มันไม่อยากหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัวมากกว่านี้อีกแล้ว!

รอจนอีกฝ่ายลับตาม่อลี่ค่อยหันหลังกลับเข้าตำหนัก ไปหาฟ่านไป่หนิงซึ่งกำลังนั่งพับผ้าอยู่ทางห้องด้านใน ประโยคแรกที่นางพูดหลังนั่งลงคือ

“เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกทำตัวไร้สาระเสียที”

ดรุณีน้อยกลอกตาไปมาอย่างล้อเลียน “เจ้าถามประโยคเดิมมาตั้งแต่รู้ว่าข้ากับพี่หย่งหลุนทะเลาะกันแล้ว เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกคำถามไร้สาระเสียที”

ม่อลี่ค้อนใส่สหาย หยิบผ้ามาช่วยพับระหว่างกล่าวว่า “พี่หย่งหลุนดูจะเสียใจจริง ๆ นะ ข้าไม่รู้ว่าเรื่องทะเลาะกันใครผิดใครถูก แต่พวกเจ้าเป็นญาติคนเดียวของกันและกันในวังหลวงนี้ น่าจะดีกันไว้”

คนถูกสอนเลิกคิ้วใส่ “ม่อลี่ที่เคยชอบเข้าข้างเพื่อนฝูงหายไปไหนเสียแล้ว อืม...จะว่าไปเดี๋ยวนี้เจ้ามักถามเรื่องพี่หย่งหลุนบ่อย ๆ หรือว่า...”

ม่อลี่แอบหยิกนางก่อนจะทันเอ่ยประโยคท้าย สองแก้มแดงซ่าน “เจ้าอย่าแกล้งเฉไฉเชียวนะ ข้ารู้ทันหรอก”

ฟ่านไป่หนิงอมยิ้ม ถึงหญิงตรงหน้าจะถือเป็นศัตรูหัวใจ “ทางอ้อม” ของนาง แต่ดรุณีน้อยก็เคืองม่อลี่ไม่ลง หลังใช้หัวคิดแวบหนึ่งค่อยทำเป็นบ่นว่า

“ก็ช่วงนี้พี่หย่งหลุนชอบหงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องจนข้ารำคาญนี่”

ม่อลี่ผละจากงาน กระเถิบเข้าหานางอย่างกระตือรือร้น “เกิดอันใดขึ้นกันแน่”

“คืออย่างนี้ ข้ากับพี่หย่งหลุนเป็นลูกพี่ลูกน้องที่เกี่ยวดองกันทางพ่อของพี่เขา ทีนี้ก่อนที่พี่หย่งหลุนจะเข้าวัง ปรากฏว่าญาติทางแม่ของพี่ได้ฝากฝังให้ช่วยเหลืออย่างหนึ่ง เห็นว่าญาติห่าง ๆ ซึ่งมาทางสายนั้นเป็นนางกำนัลในวังตั้งแต่ก่อนพี่หย่งหลุนจะเกิดเสียอีก แต่เจ้าก็รู้ว่าพอเข้าวังแล้วการติดต่อกับญาติภายนอกนับว่ายากแสนเข็ญ ข่าวคราวของนางกำนัลผู้นั้นจึงขาดหายไปหลายปีแล้ว ญาติพี่หย่งหลุนขอร้องว่าหากพอสืบข่าวนางได้ก็ช่วยกันหน่อย เฮ้อ...แค่พูดคงง่าย ข้าช่วยพี่หย่งหลุนตามหานางจนเบื่อแล้ว แต่หามีเบาะแสใดไม่”

“แล้วนางกำนัลนั่นชื่ออะไรหรือ เผื่อข้ารู้จักบ้าง”

“แม่พี่หย่งหลุนมีแซ่กัว” ฟ่านไป่หนิงรีบเอ่ยชื่อนางกำนัลที่เป็นพยานในคดีหยกม่วงครึ่งชิ้น

“นางกำนัลกัวหรือ” ม่อลี่ทวนคำด้วยอาการครุ่นคิด “ข้าไม่คุ้นชื่อนี้เลย”

ดรุณีน้อยหน้าหงอยลง...คราวนี้เป็นอารมณ์จริงแท้มิได้เสแสร้ง ด้วยแม้คาดไว้แล้วว่าอาจไร้ประโยชน์แต่ก็ยังอดหวังนิด ๆ ไม่ได้อยู่ดี ม่อลี่เห็นเข้าก็พานรู้สึกผิด จึงรีบกล่าวต่อ

“แต่ใช่จะหมดหนทางเสียเลย เจ้าคงไม่รู้ว่าหัวหน้านางกำนัลในตอนนี้เป็นญาติของพี่หลันเอง หากนางยอมช่วยจะดูบัญชีรายชื่อนางกำนัลย่อมไม่ยาก เพียงแต่...เอ้อ...”

“เพียงแต่ลำพังคำขอร้องของพวกเรา พี่หลันคงไม่ยอมช่วยเหลือโดยง่ายใช่หรือไม่”

ม่อลี่ยิ้มเจื่อน ๆ ตรงข้ามกับฟ่านไป่หนิงที่แทบหลุดหัวเราะด้วยความมั่นใจ

ที่แท้ช่องทางสัมฤทธิ์ผลก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง นางกลับไม่เคยนึกถึงแม้แต่น้อย

“ขอบใจเจ้ามากนะ เรื่องพี่หลันไม่ต้องห่วงนักหรอก ข้าคิดว่า...พอมีวิธีดี ๆ อยู่”

เพียงแต่ตอนนี้นางยังไม่หายโกรธ “วิธีดี ๆ” นี่เลยน่ะซิ เฮ้อ...แล้วจะทำอย่างไรกัน

**********

ระหว่างที่ฟ่านไป่หนิงยังสองจิตสองใจว่าจะยอมไปคืนดีกับคนน่าโมโหนั่นดีหรือไม่ งานเลี้ยงฉลองปีใหม่ของวังหลวงก็ได้จัดขึ้นตามกำหนดอย่างไม่มีคลาดเคลื่อน

พระที่นั่งเฟิ่งเทียนถูกใช้งานอีกครั้ง แต่ครานี้มิได้ล่วงไปถึงด้านในพระที่นั่งซึ่งฮ่องเต้เคยออกว่าราชการ ด้วยงานฉลองปีใหม่จัดขึ้นที่ลานหินอ่อนด้านหน้าเท่านั้น แทบทุกคนในวังตั้งแต่ฮ่องเต้ พระญาติ ขุนนางยันเจ้าหน้าที่เล็ก ๆ ถ้ามิได้เข้าร่วมฉลองก็จะต้องทำหน้าที่อยู่ในงานแห่งนี้ นับเป็นการชุมนุมคนคุ้นหน้าคุ้นตาอีกครั้ง

ฟ่านไป่หนิงติดตามปรนนิบัติเซี่ยวซู่ไทเฮาทางส่วนต้นของงานซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับฮ่องเต้ ชายาและเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง ส่วนสือหย่งหลุนต้องคอยดูแลความเรียบร้อยเกือบท้ายสุดของลานกว้าง ดังนั้นแม้อยู่ในงานเดียวกัน แต่จะเปรียบพวกมันเป็นอาทิตย์และพระจันทร์ที่โคจรกันคนละช่วงเวลา อย่าได้หวังพบเจอหน้ากันก็คงจะไม่ผิดนัก

บริเวณถัดจากส่วนพื้นหินอ่อนไล่ระดับของพระที่นั่งเฟิ่งเทียนวางไว้ด้วยโต๊ะจัดเลี้ยงของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ สามเสาหลักแห่งราชสำนักคือแม่ทัพหวางฝูลู่ ขันทีวังจื๋อและเสนาบดีคังจาเฉินล้วนอยู่ครบ ไม่ไกลนักคือที่นั่งของกิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวิน กระทั่งขันทีอู๋ก็ยังผละจากการดูแลไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์) มาร่วมงานในส่วนนี้ ด้านตงเหลียงด้วยฐานะองครักษ์เสื้อแพร จึงยืนรักษาความปลอดภัยอยู่ไม่ไกลจากองค์ฮ่องเต้ซึ่งเสวยน้ำจัณฑ์จนสีพระพักตร์แดงก่ำ แว่วเสียงพระสรวลมิหยุดหย่อน

บรรยากาศครื้นเครงอย่างยิ่ง จนไม่มีใครคาดคิดเลยว่าอีกไม่นานจะเกิดเหตุร้ายขึ้น...

นั่นเป็นตอนที่สือหย่งหลุนกำลังจะเดินพ้นบริเวณงานเพื่อไปสั่งให้ขนสุราเข้ามาเพิ่ม มันพลันสำเหนียกถึงสิ่งผิดปกติ จึงรีบหันขวับไปทันที

อาคันตุกะไม่ได้รับเชิญคล้ายผุดขึ้นกลางอากาศ ทิ้งตัวจากฟ้าลงกลางงานเลี้ยงในพริบตา บุรุษสวมชุดสีดำปิดหน้าตาไว้มิดสะบัดฝ่ามือสองครั้ง ขุนนางซึ่งนั่งสุมกันที่โต๊ะข้าง ๆ ก็พากันล้มลงคอหักตาย เสียงโวยวายด้วยความตกใจผสานเสียงกรีดร้องดังลั่น องครักษ์ทางด้านนั้นต่างจับอาวุธกรูเข้าหาคนร้ายทันที แต่ชายชุดดำสะกิดปลายเท้าวูบหนึ่งก็ทะยานไปยืนบนลานหินอ่อนหน้าพระที่นั่งเฟิ่งเทียนในชั้นล่างสุด พลางกลายเป็นเงามืดตัดกับแสงไฟสว่าง พุ่งเข้าหาเจ้าเหนือหัวเป็นเส้นตรงดิ่ง!

ฮ่องเต้เบิ่งพระเนตรจ้องมัจจุราชด้วยพระวรกายแข็งทื่อ แล้วก่อนฝ่ามือพิฆาตจะบุกถึงตัวองครักษ์ตงเหลียงซึ่งอยู่ใกล้พระองค์ที่สุดก็:-)ดาบเข้าขวางหน้าเบื้องพระพักตร์ สกัดคนร้ายเอาไว้และรุกโถมหมายขับไล่อันตรายเบื้องหน้า โดยมีองครักษ์อีกหลายสิบตามรุมเข้าพร้อมกัน ทว่าชายชุดดำเพียงหมุนตัวคว้างก็ก่อพลังวัตรดุจพายุพัดพวกมันกระเจิดกระเจิง ที่ปราณคุ้มกายอ่อนด้อยถึงกับกระอักเลือดช้ำในสิ้นชีวิต

ในบรรดาองครักษ์ตงเหลียงพลังวัตรกล้าแข็งที่สุด จึงถูกซัดออกไปไม่ห่างนัก และกำลังพยายามโงหัวขึ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย คนร้ายแค่นเสียงผ่านผ้าปิดหน้าดังเฮอะ ใช้ขาเกี่ยวดาบจากพื้นหมายฟันใส่ตัวยุ่งเสียให้พ้นหูพ้นตา จังหวะนั้นเองเกิดความกดดันรุนแรงทางด้านหลัง คมอาวุธจึงเบี่ยงใส่พลังคุกคามเร็วจนแทบมองไม่ทัน

ผู้เข้ารั้งตงเหลียงจากมัจจุราชก็คือกิเลนเงินแห่งวังหลวงนั่นเอง แม้มันสังกัดสำนักแพทย์หลวงแต่เป็นที่ทราบว่าด้านวิชายุทธ์ก็เด่นล้ำ เปรียบเทียบแล้วยังเหนือกว่าขันทีฉีชั่งที่ได้ชื่อว่าเป็นยอดฝีมือเสียอีก ฮ่องเต้ทอดพระเนตรขุนนางคู่บารมีผู้นี้แล้วกำลังใจท่วมท้นจนหายจากอาการตื่นตะลึง ทรงเปล่งสุรเสียงชมเชยมันดังลั่น

หวงไป่หวินอาศัยท่าร่างกระเรียนล่าลมแตะสลับใบดาบส่งตัวสูงลิ่ว มือขวาที่ไพล่หลังวาดออกเป็นสันตรง ผิวขาวซีดตัดกับความมืดดั่งสายฟ้าสีเงิน สับอากาศฉวัดเฉวียนจนยากจำแนกทิศทาง หมายเข้าที่ศีรษะคนร้ายราวอินทรีโฉบจิกเหยื่อ คาดว่าในพระราชวังอันกว้างใหญ่ไพศาล คงมีแค่ไม่ถึงสิบคนที่ทราบว่าพลังกดดันอันแฝงอยู่ในสันมือนั้นไร้ซึ่งรังสีฆ่าฟันแม้แต่น้อย หมอหลวงผู้เชี่ยวชาญวิชายุทธ์เพียงต้องการขับไล่อันตรายพ้นจากองค์เหนือหัวโดยไม่คิดปลิดชีวิตใคร

เพียงแต่มันไม่อยากแปดเปื้อนโลหิต หรือศัตรูต้องคิดแบบเดียวกัน

ชายชุดดำแยกเท้าออกด้วยท่ามุ่งมั่นมิหมายหลบหลีก สองมือไขว้เหนือศีรษะรับการปะทะรุนแรงจนเกิดเสียงดังสะท้าน กิเลนเงินแห่งวังหลวงลอบตื่นตระหนกเมื่อฝ่ายตรงข้ามตั้งรับการโจมตีอันร้ายกาจที่สุดของตนได้ พริบตานั้นสัมผัสถึงลมปราณอำมหิตซึ่งแทรกซึมผ่านเส้นชีพจรเข้ามา รีบผนึกพลังต้านทานก่อนฉีกตัวหลบว่องไว นับว่าหวงไป่หวินตัดสินใจทันการณ์ แต่ทั้งที่ถอนตัวรวดเร็วปานนั้นมุมปากก็ยังมีโลหิตแห่งความบอบช้ำซึมออกมา นัยน์ตาชายชุดดำลุกวาวเตรียมขยับซ้ำเติมด้วยท่วงท่าอำมหิต สภาพของหวงไป่หวินหากถูกพลังวัตรนี้เข้าคงอันตรายยิ่ง

ห้วงเวลาเป็นตาย ขันทีอู๋ผู้เคยคร่ำหวอดในยุทธจักรด้วยฉายาน้ำค้างใสใต้พฤกษากลับปรากฏตัวขึ้นขวางทางมัจจุราช สะบัดฝ่ามือคู่ต้านทานพลังวัตรคนร้ายจนเกิดเป็นแรงอัดอากาศดันหมวกขันทีปลิวกระเด็น เผยเส้นผมสีน้ำตาลพัดกระพือ ขันทีอู๋ขบกรามกรอด เร่งพลังวัตรทั่วร่างขึ้นในฉับพลัน แรงปะทะดันสองฝ่ายกระดอนไปคนละก้าว กิเลนเงินแห่งวังหลวงรีบอาศัยจังหวะนั้นเดินลมปราณรักษาตัว

ภายหลังการห้ำหั่นขันทีอู๋ต้องหอบหายใจระส่ำ ตรงข้ามกับชายชุดดำซึ่งเคลื่อนไหวต่อเนื่องอย่างปลอดโปล่ง ทะยานเข้าใส่มันด้วยความไวราวปรอท กลับกลายเป็นด้านขันทีอู๋ซึ่งเพราะหน้าที่ดูแลไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์) ทำให้ไม่มีเวลาทบทวนวิชายุทธ์ จึงวาดลวดลายไม่คล่องแคล่วเหมือนเคย พอถูกจู่โจมกะทันหันก็ได้แต่เกร็งพลังวัตรต้านทานด้วยจวนตัว มิคาดว่าคนร้ายซึ่งประมือกับหวงไป่หวินมาก่อนหน้าทั้งเพิ่งหักล้างลมปราณกับมันไปช่วงหนึ่ง กลับยังมีพลังวัตรเหลือเฟือ ชายชุดดำคำรามลั่นในลำคอ ไอลมปราณก่อตัวด้านหน้าดุจดั่งพะเนินสีขาวอันยักษ์ กระหน่ำจนขันทีอู๋สะบัดหงายหลัง สิ้นสติเพราะความบอบช้ำในบัดดล

สือหย่งหลุนยืนห่างจากหน้าพระที่นั่งเฟิ่งเทียนเป็นคนละโยชน์ แต่ยังเห็นการต่อสู้แทบเหมือนปรากฏตรงหน้า มันวิเคราะห์ครู่เดียวก็ประเมินได้ว่าคนร้ายมีพลังวัตรสุดหยั่งคาด กิเลนเงินแห่งวังหลวงแม้จะร่วมมือกับขันทีอู๋ยังหาใช่คู่มือมันไม่ ช่วงเวลาสับสนเด็กหนุ่มกลับมีสติพอตรองได้ว่า มันมิอาจออกหน้าช่วยเหลือในสภาพเช่นนี้เพราะจะกลายเป็นการเปิดเผยตัวตน แต่ถ้าทิ้งไว้ฮ่องเต้เหยื่อการลอบสังหารคงมีชีวิตอยู่ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม

แล้วควรทำอย่างไร

ยามนั้นบรรดาขันทีพากันปรี่มาประคองเจ้าเหนือหัวและขันทีอู๋ซึ่งหมดสติจากวงต่อสู้ ส่วนพวกเชื้อพระวงศ์และขุนนางต่างหนีกระเจิดกระเจิงไปตามกัน เปิดทางให้พวกทหารดาบกรูมาล้อมพระที่นั่งเฟิ่งเทียนแน่นหนา พลธนูตั้งสายเตรียมพร้อมจากอาคารสูงรายรอบ หากมิมีใครกล้าผลีผลามด้วยเกรงฮ่องเต้จะโดนลูกหลง ชายชุดดำหรือจะมองไม่ออก ดังนั้นทะลวงฝ่าด่านองครักษ์รายรอบพุ่งใส่เป้าหมายที่กำลังหลบหนีอย่างขวัญผวา สะบัดตัววูบพวกขันทีซึ่งพยายามกางมือกั้นทางก็พากันล้มตายดุจใบไม้ร่วง พริบตาจะเอื้อมถึงองค์ฮ่องเต้รอมร่อ กิเลนเงินแห่งวังหลวงซึ่งฟื้นตัวกว่าครึ่งพลันโถมประชิดมันอย่างไม่กลัวตาย พลางตวัดเท้าจู่โจมต่อเนื่อง คนร้ายยกแข้งเตะสกัดทันควัน สองฝ่ายเคลื่อนไหวรุกรับ กลายเป็นกำแพงกั้นฮ่องเต้ซึ่งยังเหลือขันทีอีกสองคนประคองด้วยอาการตัวสั่นงันงกไว้ตรงกลาง ไม่มีใครสามารถฝ่าผ่านไปแม้เพียงองคุลี

ช่วงที่คนร้ายบุกมาครั้งแรก ฟ่านไป่หนิงก็รีบพาเซียวซู่ไทเฮาหลบไปยังที่ปลอดภัย แล้วย้อนกลับมาทันก่อนที่เหล่าทหารจะปิดกั้นห้ามการเข้าออกรอบบริเวณพระที่นั่งเฟิ่งเทียน พื้นที่ลานหินอ่อนกว้างใหญ่ในตอนนี้ นอกจากโต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาดพร้อมเศษอาหารสุราเละเทะบนพื้นแล้ว ก็เหลืออีกไม่ถึงสิบคนซึ่งตกใจจนแข้งขาอ่อนหนีไม่ทัน ต้องกลายเป็นผู้สังเกตการณ์การลอบปลงพระชนม์อย่างใกล้ชิดด้วยความจำยอม และในบรรดาคนเหล่านี้คงมีดรุณีน้อยที่ยังตั้งสติไว้ได้ นางเงยหน้ามองการต่อสู้ของศิษย์พี่รองที่ชั้นบนสุดของลานหน้าพระที่นั่งด้วยความกังวลยิ่ง

จังหวะนั้นพวกมันปะทะกันผ่านไปหลายสิบกระบวนท่าแล้ว กำลังที่เพิ่งฟื้นฟูของหวงไป่หวินลดฮวบราวตะเกียงใกล้หมดน้ำมัน ฟ่านไป่หนิงร้อนใจคิดช่วยโดยไม่สนใจว่าความลับจะโดนเปิดโปง แต่หางตาพลันเห็นองครักษ์อีกกลุ่มพุ่งเข้าใส่วงต่อสู้เสียก่อน ดังนั้นเปลี่ยนใจรั้งกิริยาลง มิคาดความช่วยเหลือยังมาไม่ถึงคนร้ายกลับฟาดกิเลนเงินแห่งวังหลวงจนล้มลงหน้าซีดเผือด ดรุณีน้อยตะลึงที่ตัดสินใจผิดหมายจะขยับกายอีกครั้ง ทว่ากลับมีร่างบุรุษผู้หนึ่งตัดหน้านางเข้าเสียก่อน!

แวบแรกนางนึกว่านั่นเป็นสือหย่งหลุน ก่อนเริ่มสับสนเมื่อพบว่าบุรุษผู้นั้นก็ซ่อนหน้าตาใต้ผืนผ้าเหมือนคนร้ายไม่มีผิด ที่แตกต่างไปคือมันได้ถอดเสื้อท่อนบนจนเปลือยเปล่า ดรุณีน้อยมองด้วยความประหลาดใจจนกระทั่งเห็นรอยแผลเป็นพาดขวางราวตะขาบตรงสีข้างมัน

นั่นคือแผลที่เด็กหนุ่มได้มาตอนบุกไปสู้กับโจซานตงอดีตประมุขพรรคอสุราอาฆาต ที่แท้ตรงหน้านางเป็นสือหย่งหลุนซึ่งพยายามจะปลอมแปลงเพื่อปกปิดตัวตน แต่ยามฉุกละหุกจึงได้แต่ถอดชุดขันทีทิ้ง ใช้เสื้อตัวในพันปิดใบหน้าแล้วค่อยกระโจนสู่วงต่อสู้ ตลอดเวลาที่ปลอมเป็นขันทีสือหย่งหลุนระวังตัวไม่ยอมอาบน้ำร่วมกับผู้อื่นอยู่แล้ว จึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครเคยเห็นแผลเป็นนี้นอกจากนาง

พอเด็กหนุ่มปรากฏตัวฟ่านไป่หนิงก็สบายใจไปกว่าครึ่ง ในหัวเหลือความคิดแค่ว่าหลังมันจัดการคนร้ายจบแล้ว คงต้องสอบถามสักเล็กน้อยว่าคิดวิธีปลอมตัวดีกว่านี้หน่อยมิได้หรืออย่างไร

ก่อนทุกสิ่งจะแปรเป็นความตระหนกในพริบตา!

ชายชุดดำหันมาสนใจศัตรูคนใหม่ทันควัน มันฟาดฝ่ามืออกมาในท่าเดียวกับที่สยบหวงไป่หวินลงได้ แต่สือหย่งหลุนก็ส่งกำปั้นโต้ตอบอย่างไร้ความกลัวเกรง สิ้นเสียงปะทะดังปงคนร้ายกระเด็นถอยหลังสองสามก้าวแต่เด็กหนุ่มยังยืนหยัดกับที่ นัยน์ตาชายชุดดำลุกโชน เค้นเสียงอู้อี้ผ่านผืนผ้าหนา

“นึกไม่ถึงว่าข้าต้องลงมือเต็มแรงแต่เนิ่นปานนี้”

ลมปราณที่แผ่พุ่งตามหลังประโยคดังกล่าวทำเอาดรุณีน้อยต้องผงะถอย หากช่วงก่อนพลังวัตรของชายชุดดำเป็นดั่งบึงกว้าง ยามนี้ตรงหน้านางก็คือมหาสมุทรอันไพศาลสุดคาดคะเน และกำลังก่อคลื่นอันบ้าคลั่งกวาดใส่สือหย่งหลุน!

สองแขนเด็กหนุ่มซึ่งยกต้านทานการโจมตีคล้ายถูกบดขยี้แทบแหลกเป็นเสี่ยง ความรู้สึกของการตกเป็นรองนี้ห่างหายจากมันไปนานจนเกือบลืมเลือนเสียแล้ว แต่สือหย่งหลุนก็มิได้ลนลานสับสน รีบผลักตัวสู่อากาศเพื่อทอนพลังปะทะ ศัตรูเห็นดังนั้นจึงแตะเท้ากับพื้นเบา ๆ ร่างก็ลอยไปประชิดสือหย่งหลุนทันที มิคาดสองหมัดของเด็กหนุ่มตั้งรอไว้แล้ว คนร้ายหลบหลีกว่องไวและใช้ทั้งมือเท้าโต้ตอบในระยะประชิด โรมรันพันตูหลายสิบกระบวนท่าจนทั้งคู่ดีดตัวขึ้นถึงระดับชายคาของพระที่นั่งเฟิ่งเทียน สือหย่งหลุนพลันขมวดคิ้วมุ่น ยกเท้าถีบชายชุดดำเพื่อดันตัวถอยไปยืนบนกระเบื้องสีเหลืองทองภายใต้กองหิมะขาว

“เศรษฐีไร้ยางอาย เป็นเจ้านี่เอง ข้าจำกลิ่นกำยานที่ติดเสื้อผ้าเจ้าได้ไม่ลืม!” เสียงกัดฟันดังแทรกจากผ้าปิดหน้า “เจ้าคงสำเร็จวิชาสลายภพแล้วล่ะซิ”

ด้านบนนี้ลมแรงมาก ผู้อื่นย่อมไม่มีทางได้ยินการสนทนา

“เฮอะ! สือหย่งหลุน! กิตติศัพท์ความร้ายกาจของเจ้าก็นับว่าไม่เบา เสียดายที่วันนี้ต้องทิ้งร่างไว้ที่นี่”

ฟ่านไป่หนิงซึ่งใช้ลมปราณรับฟังอยู่ทางด้านล่างสะดุ้งโหยง ที่แท้ชายชุดดำก็คือเศรษฐีไร้ยางอายซึ่งมีข่าวว่าขโมยคัมภีร์สลายภพไปนี่เอง และพอคำนวณกำลังภายในของมันซึ่งเหนือล้ำเสียกว่าโจซานตง สือหย่งหลุนจึงได้คาดเดาว่ามันสำเร็จวิชาแล้ว แต่เศรษฐีไร้ยางคิดลอบปลงพระชนม์ทำไมกัน เป็นความต้องการของมันเองหรือใครบงการ?

ฟากเด็กหนุ่มบนหลังคาไม่มีเวลามาขบคิดเช่นนาง เพราะเศรษฐีไร้ยางอายพอพูดจบก็ทะยานใส่มันดุจธนูพุ่งจากแล่ง ดันปอยหิมะฟุ้งกระจายดั่งหมอกหนาบดบังทัศนวิสัย สือหย่งหลุนใช้รัศมีอัคคีผลาญรับมือจึงเลี่ยงพ้นการโจมตีฉิวเฉียด แต่กระนั้นย่อมยากโต้ตอบกลับ เนื่องจากเศรษฐีไร้ยางอายพอจู่โจมพลาดก็ซ่อนกายหลังหมอกหิมะ มิหนำซ้ำเมื่อชายชราพบว่าตนได้เปรียบในสภาพเช่นนี้จึงรีบปล่อยลมปราณควบคุมปอยหิมะให้กระจายตัวไม่ขาดตอน เด็กหนุ่มลองใช้พลังวัตรหวังพัดม่านสีขาวลอยพ้นกลับกระดอนใส่ปราณสลายภพซึ่งควมคุมหิมะไว้จนมิได้ผล หากแล้วพลันฉุกใจคิด เริ่มวาดกระบวนท่าเพลิงโกรธาแล้วปล่อยพลังวัตรจากทั่วร่างเต็มเหนี่ยว ลมปราณร้อนแรงของสำนักเพลิงหาญถูกกระบวนท่าเพลิงโกรธาเร่งเร้าจนความร้อนระเบิดออกราวภูเขาไฟพุ่งลาวา สลายหิมะรอบด้านเป็นไอน้ำหายไปในอากาศทันที ที่จำนวนมากหน่อยก็ละลายเป็นน้ำไหลผ่านร่องกระเบื้องตกสู่พื้นค่อยสามารถจับตัวแข็งอีกครั้ง เศรษฐีไร้ยางอายไม่ทันระวังว่าสือหย่งหลุนจะมาไม้นี้ ผิวหนังที่สัมผัสลมปราณเพลิงโกรธาจึงลวกร้อนราวถูกต้ม กลิ้งเกลือกบนหลังคาด้วยอาการทุรนทุราย ก่อนได้สติรีบเดินลมปราณขับดันพลังวัตรซึ่งแผดเผาตัวออกโดยเร็ว ทว่าเมื่อลืมตาอีกครั้ง ที่เห็นคือกำปั้นซึ่งพุ่งจะถึงหน้าอยู่แล้ว

พริบตานั้น กำปั้นโถมทะยานพลันหยุดค้างกับที่

สือหย่งหลุนประหลาดใจเพียงแวบเดียว ก็ระลึกได้ว่าเคยลิ้มรสลมปราณยับยั้งแบบเดียวกันกับสมัยที่ต่อสู้กับโจซานตง ทว่ามันในยามนี้มิใช่เด็กหนุ่มไร้ฝีมือดังกาลก่อน ชั่วอึดใจพลังวัตรในกำปั้นก็เพิ่มพูนขึ้นหลายเท่า กระชากฝ่ากำแพงลมปราณตอกใส่คู่อริทันที แต่ชายชราอาศัยช่วงที่สือหย่งหลุนชะงักไปยกฝ่ามือผนึกพลังวัตรเต็มที่กั้นขวาง กระแทกเด็กหนุ่มปลิวถลาราวไร้น้ำหนัก กว่าจะตั้งหลักได้ก็เกือบพลัดตกจากอีกด้านของหลังคาไปแล้ว

ฟ่านไป่หนิงเหงื่อผุดเต็มหน้าผากทั้งที่อากาศหนาวจัด การปะทะกันเมื่อครู่แสดงว่าพลังวัตรสือหย่งหลุนยังด้อยกว่าราวสองขั้น แม้ที่ผ่านมาเด็กหนุ่มจะถ่ายทอดลมปราณให้พี่ชายจนกำลังด้อยลงหนึ่งส่วน ทว่าหากเทียบกับความสามารถของมันในยามนี้แล้ว ความห่างชั้นเฉกนี้ก็ยังน่าตระหนกสุดเปรียบปาน

นี่คือคัมภีร์สลายภพขั้นสูงสุด!

เสียงสวบสาบดังกระหึ่มไปทั่วลานกว้าง เกิดจากกองทหารรักษาพระองค์ระดมกำลังทั้งพลดาบพลธนูรุกคืบอีกระดับ หัวหน้านายทหารปรี่มาคุ้มกันฮ่องเต้หนีจากหน้าพระที่นั่งด้วยตนเอง รอจนฮ่องเต้ก้าวสู่ที่ปลอดภัยแล้วมันค่อยย้อนมาจับจ้องบนหลังคา ยกมือเตรียมให้สัญญาณพลธนูทำหน้าที่ ตอนนั้นเองตงเหลียงก็หอบสังขารกระเซอะกระเซิงมาตะปบไหล่มัน เอ่ยเสียงกร้าว

“คนที่มีรอยแผลเป็นตรงสีข้างนั่นคือผู้ช่วยเหลือนิรนาม หากระดมยิงธนูคงถูกลูกหลงไปด้วย ห้ามกระทำเด็ดขาด”

“แต่วังหลวงหรือสามารถปล่อยให้คนลึกลับมาวุ่นวายเช่นนี้ได้ เป็นแค่องครักษ์เสื้อแพรอย่าได้พูดจาเหลวไหล”

ตงเหลียงกัดฟันกรอด “ก่อนฮ่องเต้เสด็จออก ทรงรับสั่งว่านึกขอบพระทัยชายนิรนามผู้ช่วยเหลือ หากมันเป็นอันใดไป ใครกันแน่ที่พูดจาเหลวไหล”

หัวหน้านายทหารอ้ำอึ้ง มือที่ยกสูงยังมิกล้ากดลง เวลาเดียวกันหวงไป่หวินก็เดินลากเท้าไปหาฟ่านไป่หนิง กระซิบว่า

“ชายนิรนามนั่น หรือเป็นหย่งหลุน”

ผู้โดนถามพยักหน้า “ส่วนคนลอบปลงพระชนม์ก็คือเศรษฐีไร้ยางที่สำเร็จวิชาสลายภพแล้ว” ครั้นเห็นท่าทางตกใจของชายผมเงินค่อยกล่าวต่อ “ฝีมือพี่หย่งหลุนยังห่างชั้นกับมันนัก ข้าจะปกปิดตัวขึ้นไปสนับสนุนอีกแรง วานศิษย์พี่รองช่วยเหลือ”

แต่มันกลับส่ายหน้า “การต่อสู้ของยอดยุทธสิ่งสำคัญคือสมาธิ หากมีเจ้าไปก่อกวนหย่งหลุนอาจพะวงจนพลาดพลั้งได้ง่าย รอดูทีท่าไปก่อนเถอะ”

อีกฝ่ายเตือนด้วยเหตุผลจนนางหมดทางโต้เถียง ได้แต่เงยหน้ามองเหตุการณ์เบื้องบนด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง ความจริงเด็กหนุ่มยังมีไม้ตายคือการใช้วิชาของอาจารย์ปู่เฉิงยู่กงเพิ่มลมปราณอีกหนึ่งเท่าเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งสามารถทำได้ขณะกำลังต่อสู้อยู่ด้วยซ้ำ หากเพราะเรื่องปราณพิษทำให้เฉิงยู่กงเตือนว่าไม่ควรใช้วิชาเพิ่มพลังวัตรในระหว่างนี้ แต่ถ้าจวนตัวจริง ๆ ก็คงจำเป็นต้องใช้แล้ว

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 19:43:50

ความคิดเห็นที่ 2

สายลมเหนือหลังคารุนแรงจนชายผ้าโบกไสว อากาศยิ่งเย็นเยียบเสียดแทงกว่าตำแหน่งที่ดรุณีน้อยยืนอยู่หลายเท่า ทว่าสือหย่งหลุนกลับไร้อาการหนาวสั่น กล้ามเนื้อแต่ละมัดตึงเขม็งในท่ายืนหยัดเตรียมพร้อม ฟ่านไป่หนิงไม่คิดค้นหาอารมณ์หวาดกลัวจากแววตามัน ด้วยรู้ดีว่ามิมีวันพานพบ ไม่ใช่เพราะเด็กหนุ่มบ้าบิ่นไร้ความขลาด แต่ด้วยน้ำหนักความรับผิดชอบที่มันแบกรับบนสองบ่าสาหัสเกินไป หากมันแค่ต้องการช่วยชีวิตฮ่องเต้ ยามนี้ก็สามารถใช้วิชาตัวเบาหลบหนีทิ้งภาระไว้กับกองทหารรักษาพระองค์ได้แล้ว แต่การปล่อยคนเช่นเศรษฐีไร้ยางอายไปยุทธจักรย่อมเกิดเภทภัยหนักหนา ซึ่งเป็นความกังวลที่เด็กหนุ่มมิอาจละทิ้งได้

มันจึงต้องต่อสู้ทั้งที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ

ยามนี้สือหย่งหลุนและศัตรูยืนกันคนละด้านบนหลังคามหึมาของพระที่นั่งเฟิ่งเทียน แต่เศรษฐีไร้ยางอายกระกิดเท้าวิบเดียวระยะไกลห่างก็ร่นหายเพียงกระพริบตา มือซ้ายคือลมปราณอันกล้าแข็งดุจเขาศิลา ทางขวาแฝงลมปราณอ่อนหยุ่นลึกล้ำไพศาล พลังสองกระแสหมุนวนก่อสภาพกดดันขุมหนึ่ง บรรดาทหารรักษาพระองค์ซึ่งไร้ปราณคุ้มกายถึงกับคุกเข่าอาเจียนโลหิต พวกฟ่านไป่หนิงเองก็รู้สึกว่าอวัยวะภายในอึดอัดพลุ่งพล่านแทบเผลอก้าวถอยหลังด้วยความหวาดผวา สือหย่งหลุนซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดย่อมหนักหนากว่าใคร แม้พยายามเดินพลังวัตรต่อต้านหากห้วงลมหายใจยังสะดุดไม่ปะติดปะต่อ เศรษฐีไร้ยางอายแสยะยิ้มย่ามใจสุดขีด

ตอนนั้นเองที่คนตรงหน้าหายไป!

มิใช่ซิ สือหย่งหลุนมิได้หายไป เพียงแต่มันรุดประชิดชายชรารวดเร็วจนคล้ายร่างมันขยายบดบังการมองเห็นไปสิ้น พร้อมตั้งหมัดยังเหนืออก เพียงรอศัตรูซึ่งบุกเข้าหาด้วยความประมาทกลายเป็นเหยื่อของกำปั้นเรียบง่ายนี่เท่านั้น

เศรษฐีไร้ยางอายตาเหลือกลาน มือขวาแผ่พุ่งลมปราณอ่อนหยุ่นหมายสกัดก่อนสมองจะทันคิดเสียด้วยซ้ำ มิคาดเด็กหนุ่มกลับแฉลบตัวหลบด้วยความไวกว่า ชายชราจึงจู่โจมพลาดไปอย่างน่าเสียดาย พริบตานั้นซี่โครงมันก็ปะทะหมัดแฝงพลังวัตรถนัดถนี่ ก่อเสียงดังปงลั่นสนั่น ร่างในชุดดำสะบัดหน้าร้องโอ๊กก่อนกระดอนออกราวนกปีกหัก ปราณคุ้มร่างซึ่งดูหนาแน่นจนดูคล้ายก้อนน้ำกลางอากาศแผ่คลุมราวเบาะหนาดันมิให้มันล้มหงาย ใบหน้าแตกตื่นจึงยังจับจ้องคู่อริอยู่ได้

ไฉนสือหย่งหลุนที่พลังวัตรอ่อนชั้นกลับเร็วกว่ามันเสียอีก!

ทางด้านเด็กหนุ่มนั้น ในห้วงคำนึงคำสั่งสอนของอาจารย์ปู่หลังจากลองประมือกับมันครั้งแรกก็ลอยมา

‘เจ้ามีของดีอยู่กับตัวมากมายแต่ใช้ไม่เป็น อย่างท่าร้อยเก้าเท้าเวหานั่นแม้รวดเร็ว แต่หาได้ใช้เพื่อการหลบหนีไม่ มันมีไว้สำหรับเพิ่มความเร็วในการจู่โจมต่างหาก’

ช่วงผ่านมาสือหย่งหลุนใช้แค่ความเร็วระดับปกติก็สยบคู่ต่อสู้ง่ายดาย เพิ่งมีวันนี้ที่ได้ทดลองทำตามคำสั่งสอนดังกล่าว การประสานวิชาร้อยเก้าเท้าเวหาเข้ากับท่าเพลิงพิโรธคือสิ่งที่เศรษฐีไร้ยางอายเผชิญไปเมื่อครู่

ชายชราตัวสั่นระริกด้วยความโมโห อาการเจ็บตัวไม่รุนแรงนัก แต่ความเจ็บใจร้ายกาจเสียยิ่งกว่า จึงแสร้งเค้นเสียงเยาะ

“แรงหมัดเบาเหมือนมดกัด แม้ชกข้าได้ก็อย่าย่ามใจนัก”

หากสือหย่งหลุนพลันกระโดดสวนคำพูดเข้าหาทันที

เศรษฐีไร้ยางเผลอสะดุ้งหลบตามสัญชาติญาณ ก่อนฉุกใจว่าสิ่งที่ตนเยาะเย้ยไปนั้นเป็นความจริง แม้เด็กหนุ่มโจมตีโดนมันเพราะความไวกว่า แต่ด้วยปราณคุ้มกายของวิชาสลายภพ อย่างมากเพียงระคายเคืองเล็กน้อยเท่านั้น จึงหันมายืนหยัดขับเคี่ยวสือหย่งหลุนอย่างไม่กลัวเกรง

บุรุษสองวัยเริ่มรุกรับกันระยะประชิดอีกครา การเคลื่อนไหวดุจพายุเกรี้ยวกราดแทบสังเกตไม่ทัน ได้ยินแต่เสียงปะทะถี่ยิบราวรัวกลอง ดูไปยังไม่พบความเหลื่อมล้ำต่ำสูง ทว่าความจริงสือหย่งหลุนเพิ่งเคยใช้วิธีต่อสู้เฉกนี้เป็นครั้งแรก พอเริ่มคุ้นชินก็ค่อย ๆ เร็วขึ้นทีละนิด ช่วงต้นเศรษฐีไร้ยางอายยังพอเร่งความไวได้สูสี หากต่อให้เป็นวิชาร้ายกาจเพียงใดก็มีขีดจำกัด นับว่าอาจารย์ปู่ของสือหย่งหลุนกล่าวถูกต้องทุกอย่าง เมื่อใช้ท่าร้อยเก้าเท้าเวหาในการต่อสู้ร่วมกับพลังวัตรของมันยามนี้ กระทั่งความเร็วของวิชาสลายภพก็ไล่ตามมิทัน

สือหย่งหลุนเตะใส่ข้อพับหัวเข่าศัตรูทรุดลง ชายชรากัดฟันกรอดยื่นนิ้วปราดหมายสกัดจุดตาย เด็กหนุ่มยกมือซ้ายคว้าจับแขนเสื้อมันแล้วชกเข้าที่หัวไหล่เต็มแรง ร่างสูงวัยเหวี่ยงคว้างไปตามพลังวัตรที่แฝงในหมัดจนแขนเสื้อที่เด็กหนุ่มกำไว้กระชากขาด แต่สือหย่งหลุนทราบดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางสยบให้การจู่โจมแค่นี้ จึงรีบถีบเท้าไล่ตามอย่างไม่ประมาท

จังหวะนั้นเองชายชราซึ่งลอยหงายอยู่กลางอากาศพลันยื่นแขนขวากระแทกหลังคา ลมปราณอ่อนหยุ่นแผ่ออกเป็นไอขาวดันร่างมันพลิกขึ้น พร้อมตวัดสองฝ่ามือด้วยกระบวนท่าขุนทัพคลุ้มคลั่งอันรุนแรงถึงขีดสุด สือหย่งหลุนถลำตัววิ่งไล่ตามมันจนไม่มีเวลาถอนตัวหนี จำต้องยื่นมือประกบฝ่ามือตรงหน้าไว้อย่างจวนเจียน

ทันทีที่สี่ฝ่ามือสัมผัสกัน ปราณสลายภพก็ชำแรกผ่านเส้นชีพจรไวดุจปรอท สือหย่งหลุนรู้สึกคล้ายมีสัตว์ร้ายหลุดรอดเข้าอาละวาดภายในร่าง ดิ้นรนหมายแหวกผิวหนังสู่โลกภายนอก มันรีบเร่งพลังวัตรต่อต้านสุดชีวิต ลมปราณสำนักเพลิงหาญเป็นพลังทางด้านร้อนจึงหักล้างพลังด้านเย็นของปราณสลายภพได้ไม่ยาก ทว่าพลังในด้านตรงข้ามกลับเสมือนเข้าไปส่งเสริมเสียด้วยซ้ำ สือหย่งหลุนกัดฟันกรอด เหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผากใต้ผืนผ้า ทันใดนั้นมันก็อ้าปากระเบิดเสียงกึกก้อง สะบัดฝ่ามือหลุดพ้นพันธนาการเบื้องหน้า แล้วล้มลงแขนยันพื้นที่ตรงนั้นเอง

เห็นได้ชัดว่าถ้าเป็นการประลองพลังวัตรกันโดยตรง ผู้แข็งแกร่งที่สุดคือใคร!

เศรษฐีไร้ยางอายส่งเสียงหัวเราะอย่างสะใจ แต่สือหย่งหลุนยังควบคุมอารมณ์เยือกเย็น ในห้วงคำนึงปรากฏภาพอาจารย์ปู่ย้อนมาราวเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เอง

“เจ้าสามารถใช้รัศมีอัคคีผลาญได้ด้วยตัวเองเลยรึ” เฉิงยู่งกงเอ่ยขณะนั่งภายในถ้ำกับมันลำพัง ส่วนฟ่านไป่หนิงหายไปซื้ออาหารที่ตลาด

“ขอรับ ข้าเคยเห็นอาจารย์ใช้มาหลายครั้ง มีอยู่หนหนึ่งอาจารย์อธิบายวิชานี้ให้ศิษย์พี่ฟัง ข้ารับใช้อยู่ด้านข้างจึงจดจำไว้ โชคดีมันเป็นเรื่องของการควบคุมจิตมิใช่การใช้ลมปราณ ข้าถึงนำมาใช้เอาตัวรอดได้ขอรับ”

“ดี ๆ การฝึกวิชานี้ไม่ยากนัก แต่จะบังคับให้เชี่ยวชาญขนาดใช้การได้ต้องกินเวลาเป็นปี อาจเพราะช่วงนั้นเจ้าไร้พลังวัตรจึงพยายามฝึกจิตเพื่อโต้ตอบการต่อสู้โดยไม่รู้ตัว ทำให้ใช้วิชาได้รวดเร็วกว่าปกติ” ประโยคท้ายคล้ายรำพึงกับตัวเอง ก่อนกล่าวเสียงเข้มว่า “เช่นนั้นข้าจะข้ามไปสอนขั้นต่อไปเลย เวลาเจ้าใช้รัศมีอัคคีผลาญจะทำอย่างไรหรือ”
“ก็เร่งความรู้สึกรอบตัวขึ้นเพื่อจับการเคลื่อนไหวอันประสงค์ร้ายขอรับ”

“อือฮึ แล้วถ้าในทางกลับกัน เจ้าแค่อยากจับการเคลื่อนไหวของศัตรูตรงหน้าเล่า”

มันเอียงคอคิดคู่หนึ่งแล้วกล่าวอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “เอ้อ...หรือย้ายการรับรู้ไปจับที่ตัวศัตรูขอรับ”

เฉิงยู่กงตบเข่าฉาด “นับว่ายังไม่โง่เกินเยียวยา ถูกแล้ว วิธีแรกเจ้าจะทราบแค่ตอนที่ศัตรูจู่โจม แต่วิธีนี้จะช่วยให้รู้ตั้งแต่ศัตรูเริ่มขยับตัวแค่นิดเดียวเท่านั้น สะดวกดีใช่ไหมเล่า”

“แต่...” มันเอ่ยตะกุกตะกัก “ถ้าศัตรูมีหลายคนเราจะรับรู้การเคลื่อนไหวได้เพียงคนเดียว อาจถูกลอบสังหารได้ง่ายมิใช่หรือขอรับ”

ฟังถึงตรงนี้ อาจารย์ปู่ก็เผยรอยยิ้มลึกลับออกมา “ข้าขอถอนคำพูด เจ้าไม่ได้โง่เง่าเลย สำหรับการต่อสู้แล้ว...เจ้านี่มันอัจฉริยะโดยแท้”

**********

ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ

เสียงร่างสือหย่งหลุนกลิ้งหลบการโจมตีไปตามหลังคา การระลึกถึงอาจารย์ปู่ต้องหยุดลงเพียงแค่นั้น เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นยืนจังก้า ก้อนเลือดจากการบอบช้ำทะลักขึ้นสู่คอหอย แต่มันก็รีบกลืนลงท้อง เหลือเพียงคาวโลหิตฉุนเฉียวขณะหอบหายใจ ตั้งสมาธิมั่นยังร่างศัตรูที่กระโจนเข้าหา และแค่เศรษฐีไร้ยางอายขยับมือซ้ายซึ่งแนบตัวอยู่นิดเดียว สือหย่งหลุนก็ขยับไปทางทิศตรงข้าม ตวัดเท้าใส่กลางหลังมันทันควัน ชายชราถลาตามแรงกระแทกวูบหนึ่งก็ถอยกลับมาสวนฝ่ามือใส่ หากเด็กหนุ่มยังหลบได้อีกครั้ง แต่ด้วยอาการบาดเจ็บทำให้ความเร็วลดลง ฝ่ามือนั้นจึงเฉียดไปเพียงเส้นยาแดง กระนั้นลมปราณที่แผ่พุ่งก็ยังฟาดใส่จนมันล้มไปอีกครา เศรษฐีไร้ยางอายเหยียดขาหมายกระทืบให้จมหลังคา สือหย่งหลุนยังอุตส่าห์ใช้ท่าร้อยเก้าเท้าเวหาหนีพ้นเสียไกลห่าง

แน่นอนว่าทั้งที่อยู่ในภาวะบอบช้ำ แต่เด็กหนุ่มสามารถหลบเลี่ยงการบุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะมันใช้รัศมีอัคคีผลาญไปจับยังร่างชายชรา จึงรับรู้การจู่โจมได้ไวกว่าเดิม มิเช่นนั้นคงทอดร่างเป็นซากศพไปนานแล้ว

อีกฟาก เสียงหัวร่อทะลุผ่านผ้าปิดใบหน้า พร้อมคำพูดชายชราลอยตามมา “หนีหัวซุนดุจชนชั้นมุสิก นี่หรือจอมยุทธ์ที่เพิ่งสร้างชื่อเกรียงไกร”

สือหย่งหลุนมิเคยนำพาชื่อเสียงจอมปลอม จึงไม่โกรธเกรี้ยวต่อคำยั่วยุตามแผนศัตรู ที่พยายามประวิงเวลาไว้เพราะกำลังเดินลมปราณรักษาตัวอยู่ต่างหาก ยามนี้พลังฟื้นคืนมาแปดเก้าส่วนแล้ว จึงก้าวเท้าวาดกระบวนท่าเพลิงพิโรธ ทะยานเข้าหาคู่อริมิกลัวเกรง เศรษฐีไร้ยางอายยังย่ามใจนึกว่าอีกฝ่ายหลงกล เร่งพลังวัตรโจมตีสุดกำลัง แต่กระบวนท่าเพลิงพิโรธพลิกแพลงแยบคายร่วมกับรัศมีอัคคีผลาญช่วยให้หลบรอดไปถึงระยะประชิด พริบตานั้นสือหย่งหลุนพลันเปลี่ยนเป็นท่าเพลิงโทสะ ผนึกพลังวัตรหุ้มหมัดเป็นไอสีแดงก่ำ

เนื่องจากลมปราณสือหย่งหลุนอ่อนชั้นลง พลังวัตรในตอนนี้จึงด้อยกว่าตอนปะทะกับค่ายกลพันดาราฝ่าวิถีของบู๊ตึงเสียอีก ทว่าสิ่งหนึ่งที่ต่างออกไปคือ ยามนั้นมันใช้ท่าเพลิงโกรธาซึ่งเป็นการปล่อยลมปราณจากทั่วร่าง แต่ท่าเพลิงโทสะจะรวบรวมปราณแผ่พุ่งทั้งหมดไว้ นั่นคือพลังที่ซัดศิษย์บู๊ตึงหลายสิบคนจนหมดท่าถูกผนึกรวมในกำปั้นเป็นจุดเดียว

และกระแทกใส่ลิ้นปี่เศรษฐีไร้ยางอายเต็มเหนี่ยว!

ศีรษะชายชราเหวี่ยงหงายราวลูกตุ้มพร้อมเสียงดังอ้อก ร่างมันตกใส่พื้นก็กระดอนหนึ่งครั้งแล้วแน่นิ่งไป ถัดมาจึงค่อย ๆ ผงกหัวขึ้นอย่างยากลำบาก กระชากผ้าที่ปิดบังใบหน้าเผยให้เห็นคราบเลือดเปียกชุ่มเต็มหนวดเคราสีขาว

มันคงอาเจียนโลหิตออกมาแต่มีผ้ากั้นไว้ถึงเประเปื้อนใบหน้า กลิ่นคาวเลือดทั้งฉุนเฉียวและน่าสะอิดสะเอียนจนมันทนไม่ไหว ต้องสลัดผ้าพันหน้าทิ้งอย่างไม่กลัวว่ากลายเป็นการเปิดเผยตัวตน เมื่อนั้นจึงเห็นสายตาเคียดแค้นชิงชังจับจ้องยังสือหย่งหลุนชัดเจน
ฟ่านไป่หนิงซึ่งกำลังดูเหตุการณ์อยู่ลิงโลดสุดระงับ ในใจร่ำร้องว่าศัตรูสิ้นท่าแล้ว พี่หย่งหลุนไยไม่รีบจัดการโดยเร็วเล่า ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มกลับกล่าวว่า

“ท่านเลิกแสดงละครเถอะ วิชาสลายภพคงช่วยรักษาความบอบช้ำจนหายดีแล้ว จะยังแสร้งนอนอยู่ทำไม”

เท่านั้นเองริมฝีปากบิดเบี้ยวใต้หนวดเปื้อนเลือดก็แสยะยิ้ม เศรษฐีไร้ยางอายลุกขึ้นอย่างปลอดโปล่ง แววตาอำมหิตนั่นมิได้ทอนกำลังลงแม้แต่น้อย

สือหย่งหลุนใช้รัศมีอัคคีผลาญตรึงไว้รอบตัวชายชรา จึงทราบในทันทีว่าลมหายใจมันกลับมาเป็นปกติแล้ว ไม่เผลอหลงกลแผนตบตาของมัน

ฟ่านไป่หนิงสะท้านเฮือก นางทราบดีว่าวิชาสลายภพสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้เป็นปลิดทิ้ง เพียงนึกไม่ถึงว่าเมื่อสำเร็จขั้นสูงสุด เวลาที่ใช้ในการเยียวยาจะรวดเร็วขนาดนี้ หากบอกว่าสือหย่งหลุนกำลังสู้กับมนุษย์อมตะก็คงไม่ผิด และยิ่งเห็นสภาพเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจของมัน ดรุณีน้อยยิ่งพลุ่งพล่าน โอ...นี่ไม่ใช่เวลามาห่วงเรื่องปราณพิษแล้ว นางต้องขึ้นไปเตือนให้สือหย่งหลุนรีบเพิ่มพลังวัตรโดยเร็วที่สุด

จังหวะนั้นเองหวงไป่หวินก็เอื้อมมือรั้งนางไว้ ส่ายศีรษะเป็นเชิงปรามพร้อมบุ้ยใบ้ไปยังเบื้องบน ดรุณีน้อยมองตามแล้วก็ได้แต่เบิกตากว้างอีกครั้ง...

สายลมเหนือพระที่นั่งเฟิ่งเทียนกรรโชกแรง แต่แผงอกเปลือยเปล่าของสือหย่งหลุนกลับปรากฏหยาดเหงื่อชุ่มโชก ทั้งขยับขึ้นลงถี่ยิบด้วยเหนื่อยหอบ ศึกหนักที่ผ่านพ้นเคี่ยวกรำมันสาหัสนัก เทียบกับท่าทางกระปรี้กระเปร่าของเศรษฐีไร้ยางอายช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหว เด็กอมมือยังทำนายผลการต่อสู้ได้ไม่ยาก และตอนที่ชายชรากางฝ่ามือเตรียมทะยานเข้าจัดการศัตรูให้ด่าวดิ้น มันเองก็คิดเช่นนั้นไม่ผิดเพี้ยน

จนกระทั่งความร้อนสายหนึ่งวาบขึ้นทั่วร่าง!

ราวกับใต้ผิวหนังกลายเป็นธารลาวาปะทุคั่ง แผดเผาไปทุกอนูไม่มีละเว้น จนมันต้องกลิ้งร่างลงกับพื้นหวังบรรเทาอาการเจ็บปวดลงสักนิด ทว่าความทุรนทุรายกลับเพิ่มเติมไม่หยุดยั้ง ชายชรากรีดร้องโหยหวนไม่เป็นภาษากระทั่งภาพเบื้องหน้าระเบิดออกจนสว่างวาบ แล้วความเจ็บปวดก็หายวับพร้อมกับลมปราณที่ขาดห้วงลง

เศรษฐีไร้ยางอายขดตัวนอนกระตุกแนบพื้น คิดจนหัวแทบแตกก็ระบุไม่ได้ว่าเมื่อครู่เกิดอันใดขึ้น หากแอบใจชื้นเมื่อสัมผัสถึงปราณสลายภพซึ่งค่อย ๆ ควบรวมมาเตรียมรักษาตัวให้ ขอเพียงยังมีวิชาสุดยอดนี้ มันจักต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีกหรือ

ทว่าพริบตาถัดมา ความเจ็บปวดราวถูกเผาทั้งเป็นก็หวนคืนซ้ำ ร่างที่ขดงอพลันกระเด้งเกร็งโค้งราวคันศรที่ถูกง้างเต็มเหนี่ยว แล้วขณะศีรษะส่ายไปมาด้วยอาการทุรนทุรายมันก็เหลือบเห็นแววตาหดหู่ของสือหย่งหลุนเข้าพอดี

“จะ...เจ้า เจ้าทำอันใดกับข้า!”

“ข้าเพียงใช้วิชาอัคนีสุริยันเอกอุกับท่าน”

“อะ...อัคนีสุริยัน...เอ...เอกอุ?” ชายชราเค้นเสียงกระท่อนกระแท่น

“ใช่แล้ว อัคนีสุริยันเอกอุ...วิชาซึ่งร้ายกาจที่สุดของสำนักเพลิงหาญ!”

**********

ย้อนสู่การสนทนาที่ทิ้งค้างไว้ของสือหย่งหลุนและอาจารย์ปู่ เฉิงยู่กงกล่าวสืบต่อว่า

“เจ้าวิเคราะห์ได้ถูกต้อง การใช้รัศมีอัคคีผลาญไปจับยังฝ่ายตรงข้ามมีข้อเสียที่จะรู้ความเคลื่อนไหวศัตรูได้แค่คนเดียวเท่านั้น ทว่ามันก็จำเป็นต้องใช้เพื่อปูทางสู่วิชาอัคนีสุริยันเอกอุซึ่งข้ากำลังจะสอนเจ้า”

เด็กหนุ่มทวนชื่อวิชางง ๆ “ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยขอรับ”

“เพราะมันเป็นวิชาที่อันตรายเกินไป ข้าจึงจัดเป็นวิชาลับซึ่งถ้าไม่พบผู้เหมาะสมก็จะไม่ถ่ายทอดให้เด็ดขาด แรกสุดข้าหมายตาข่งเจียงอาจารย์ของเจ้าไว้ ด้วยมันฝึกรัศมีอัคคีผลาญ กับท่าเพลิงโกรธา เพลิงพิโรธและเพลิงโทสะได้เชี่ยวชาญในขั้นสูงแล้ว เสียแต่พื้นฐานพลังวัตรยังไม่ถึงขั้น ข้าจึงคิดจะรอจนเลิกเก็บตัวในถ้ำเมื่อไหร่ค่อยพิจารณามันดูอีกครั้ง ถ้าเหมาะสมก็จะถ่ายทอดวิชานี้ให้ แต่เผอิญมาพบเจ้าเข้าเสียก่อน”

สือหย่งหลุนทำตาปริบ ๆ ในความประจวบเหมาะอย่างเหลือเชื่อ ก่อนกระแทกศีรษะขอบคุณอาจารย์ปู่ไม่ขาดปาก เฉิงยู่กงปรามมันเบา ๆ ก่อนอธิบายเพิ่มเติม

“การจะใช้วิชาอัคนีสุริยันเอกอุเจ้าต้องจับจุดชีพจรอัคนีสามจุดบนร่างศัตรูให้ได้ โดยการส่งลมปราณพิเศษเรียกว่าปราณสุริยันเข้าร่างศัตรูก่อน ปราณสุริยันนี้ไม่มีผลใด ๆ ศัตรูจึงไม่รู้สึกตัว จากนั้นให้เจ้าส่งรัศมีอัคคีผลาญไปจับมันไว้อีกชั้น ยามที่ฝ่ายตรงข้ามเดินลมปราณก็จะนำปราณสุริยันวิ่งไปทั่วร่างด้วย พอปราณสุริยันผ่านถึงจุดชีพจรอัคนีเจ้าจะรับรู้ผ่านรัศมีอัคคีผลาญได้ จงพยายามจดจำไว้เพราะจุดชีพจรอัคนีในร่างแต่ละคนแตกต่างกัน แล้วขั้นสุดท้าย เจ้าต้องส่งลมปราณอีกแขนงเรียกว่าปราณเอกอุไปยังจุดชีพจรอัคนีให้ครบ เท่านี้วิชาอัคนีสุริยันเอกอุก็จะสมบูรณ์ ซึ่งการสร้างปราณสุริยันและปราณเอกอุนี้ แค่ดัดแปลงจากลมปราณพื้นฐานของสำนักเล็กน้อย เจ้าย่อมเรียนรู้ได้ไม่ยาก”

สือหย่งหลุนพยายามทบทวนขั้นตอนจนมั่นใจว่าจดจำได้แล้ว ค่อยเอ่ยปากถามข้อข้องใจ “อาจารย์ปู่ขอรับ วิชาที่ซับซ้อนเช่นนี้ หากใช้แล้วจะเกิดอันใดขึ้นหรือขอรับ”

**********

“ทะ...ทำไมข้าจึงทรมาณเฉกนี้ วิชาอัคนีสุริยันเอกอุคืออะไรกันแน่”

นึกไม่ถึงว่ากาลปัจจุบัน เศรษฐีไร้ยางอายก็ถามมันเหมือนที่มันเคยถามอาจารย์ปู่ในวันนั้นไม่ผิดเพี้ยน เด็กหนุ่มมองอาการทุรนทุรายตรงหน้าแล้วเฉลยว่า

“ความจริงตัววิชาอัคนีสุริยันเอกอุนั้นมิสามารถทำอันตรายร่างกายโดยตรง เปรียบไปก็เสมือนมันเป็นแค่เชื้อไฟสำหรับปะทุขึ้นเท่านั้น เพียงแต่เชื้อเพลิงก็คือพลังวัตรในกายคนนั่นเอง”

แม้กำลังเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ชายชรายังเผลอเบิกตาโพลง “สะ...แสดงว่าวิชานี้จะเผาผลาญพลังวัตรไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นหรือ”

“ถูกต้อง และจะไม่หยุดจนกว่าพลังวัตรของผู้นั้นจะหมดสิ้น เมื่อถึงเวลาดังกล่าวความเจ็บปวดก็จะหายไปเอง เศรษฐีไร้ยางอาย...เจ้าเข้าใจความหมายของมันหรือไม่”

ประจวบให้จังหวะนั้นพลังวัตรในกายของผู้ถูกถามโดนวิชาอัคนีสุริยันเอกอุทำลายหมดพอดี อาการทุรนทุรายสาบสูญสิ้น พอให้ชายชรามีสติครุ่นคิดตามคำพูดเด็กหนุ่ม ก่อนใบหน้าขาวเผือดนั้นจะซีดลงไปอีก

“มะ...หมายความว่าหากเป็นคนปกติก็จะทรมาณแค่ครั้งเดียว แต่สำหรับข้า...” เอ่ยถึงตรงนี้ ปราณสลายภพก็ค่อย ๆ เอ่อท้นกลับคืนมาช้า ๆ “...ขะ ข้าที่มีวิชาสลายภพจะต้องทนทรมาณไม่จบ..อะ อ๊าก!”

สือหย่งหลุนคุกเข่าข้างคนที่กำลังดิ้นอย่างทุรนทุราย เอ่ยด้วน้ำเสียงซึ่งพยายามกดให้ราบเรียบว่า “ถ้ายังเหลือพลังวัตรวิชาอัคนีสุริยันเอกอุจะไม่มีวันหยุด ดังนั้นวิธีแก้ไข...คงมีอย่างเดียวเท่านั้น”

เศรษฐีไร้ยางอายเงยนัยน์ตาแดงก่ำถลึงจ้องเด็กหนุ่มราวอยากขย้ำมันให้แหลกเละ ก่อนเงื้อมือขึ้นสูง อาศัยลมปราณที่ยังเหลือวนเวียนในร่าง ฟาดใส่ขม่อมตนเต็มแรง!

พริบตานั้นราวเวลาหยุดนิ่งชั่วขณะ มือเหี่ยวย่นร่วงผล็อยกระแทกดังผลั่ก ใบหน้าเปรอะเปื้อนโลหิตซบแนบกับกระเบื้องสีทองเย็นเฉียบ มีแค่เสียงหอบหายใจฟืดฟาดดำรงอยู่ เนิ่นนานก็ไม่ปรากฏอาการทุรนทุรายขึ้นมาอีก

ทุกอย่างจบสิ้นลงพร้อมกับการตัดสินใจทำลายวิชาตนเองของชายชรา!

สือหย่งหลุนเงียบงันไร้วาจา กระทั่งมันเองยังรู้สึกว่าวิธีนี้ออกจะอำมหิตเกินไป แต่ความร้ายกาจของวิชาสลายภพบีบจนมันไม่เหลือทางเลือก น้ำเสียงที่ตามมาจึงแฝงด้วยความเวทนาจนปิดไม่มิด

“เจ้าสูญสิ้นกำลังภายในแล้ว ขอเพียงสัญญาว่ายอมล้างมือจากเรื่องทั้งหมด ข้าจะช่วยเจ้าหลบหนีไป”

“หา...เจ้าจะช่วยข้า ทำไม?”

“มิใช่ความเมตตาอันใดหรอก เพียงแต่ภายใต้การจองจำของราชสำนักหากเจ้าเปิดเผยตัวตนข้าไปคงย่ำแย่ ถือเสียว่ามีผลประโยชน์ร่วมก็แล้วกัน”

“เฮอะ เจ้าฆ่าปิดปากเสียก็ได้นี่”

“ข้าถือคติว่าถ้าไม่ต้องการให้ผู้อื่นทำสิ่งใดกับตน ข้าจะไม่ทำสิ่งนั้นกับผู้อื่นก่อน หากระหว่างต่อสู้ข้าพลั้งมือฆ่าเจ้าก็ถือเป็นเรื่องหนึ่ง แต่ในสภาพเช่นนี้...ข้าไม่อยากทำ”

“:-)! ก็แค่คำพูดสวยหรูของเด็กอ่อนหัดเท่านั้น”

“มันคงเป็นความอ่อนหัดจริง ๆ แต่ถ้าข้าตกในสถานะเดียวกับเจ้า ข้าก็คงยอมทำทุกวิถีทางเพื่อรอดไปให้ได้” มันเหลือบหางตาไปทางฟ่านไป่หนิงที่ยืนร้อนรนอยู่เบื้องล่าง “เพราะถ้าข้าตาย...บางคนจะเสียใจไปตลอดชีวิต แล้วเจ้าเล่า...เศรษฐีไร้ยางอาย หากต้องตายเยี่ยงนี้ เจ้ายินยอมพร้อมใจแล้วหรือ”

ริมฝีปากที่หมายโต้ตอบอย่างเจ็บแสบชะงักค้าง ใบหน้าโชกเลือดเหม่อมองเด็กหนุ่มด้วยแววตาที่ยากอธิบาย เพราะแม้แต่ตัวมันเองก็ตอบไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไรกับสือหย่งในยามนี้ ที่แน่ใจมีเพียงว่า...หากคนตรงหน้ากลายเป็นบุรุษอีกคน ผู้ซึ่งหมดประโยชน์เช่นมันจะไม่มีวันรอดชีวิตเด็ดขาด!

“ฮ่า ๆๆ” จู่ ๆ เศรษฐีไร้ยางอายก็ระเบิดหัวร่อดังลั่น มันกระชากแขนสือหย่งหลุนที่คุกเข่าเคียงข้างเข้าใกล้ พยุงตัวท่อนบนขึ้นเค้นเสียงลอดไรฟันว่า

“จุดจบข้าเป็นเช่นนี้เพราะมัน...มันคนเดียว เจ้าอยากรู้มิใช่หรือว่าประมุขรัตติพิกลคือใคร”

สือหย่งหลุนตาลุกโพลง เอ่ยแผ่วเบาทว่าปลายเสียงเย็นเยียบ “ใคร”

“ฮึ ๆ มันก็คือ...อั่ก!”

ผู้คิดเผยความลับสะท้านเฮือก ถลนตาเหลือกลานก่อนประกายชีวิตในนั้นจะดับลงทันควัน เด็กหนุ่มตกตะลึงแล้วค่อยพบว่าตำแหน่งหัวใจของชายชรากลับมีโลหะปักตรึงราวเพิ่งผุดขึ้นมาจากนรก พริบตานั้นต้นแขนพลันปวดแปลบ มันรีบยกมือห้ามโลหิตสีดำที่หลั่งไหล สำนึกอันตรายส่งสัญญาณเตือนเร็วรี่

อาวุธลอบกัดคือตะปูทองอาบยาพิษของเงารางเลือน!

**********

จอบตอนที่ 113 ค่ะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 19:48:27