PANTIP.COM : W12689756 เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ 41...รักต้องห้าม [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 5

แดดอ่อน ๆ ยามเช้าทอแสงสีจางเข้ามาภายในห้องครัว นริศราย่างเท้าจากเชิงบันไดตรงไปอย่างเงียบกริบ เมื่อเห็นภาพของเพื่อนหนุ่มฟุบหลับอยู่

เขาคงแทบไม่ได้นอนมาตลอดคืน จากการต้องเฝ้าดูแลเอาใจใส่เธอ ดุจสถานการณ์ที่มีผู้จงใจสร้างขึ้นเพื่อให้เธอได้มีโอกาสพบเขา สัมผัสได้ถึงพลังความรักอันเพิ่มพูนเต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจ หากเพียงไร้วาสนาต่อกัน

หญิงสาวรีบปาดน้ำตา เมื่อเขาขยับตัวแล้วเงยหน้าขึ้น กันต์ธีร์ช่างรู้สึกตัวตื่นอย่างง่ายดาย

“อ้าว นุ่น ลงมานานหรือยัง” เขาถามพลางเบนมองไปที่นาฬิกาบนผนัง ซึ่งบอกเวลาเกือบแปดโมงเช้า “โห สายแล้วเหรอเนี่ย หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

“นุ่นก็เพิ่งลงมาเอง” เธอบอกเสียงเครือ

ชายหนุ่มเพ่งสายตามองชุดเสื้อนอนตัวยาวที่เธอสวมใส่ ซึ่งคงผลัดเปลี่ยนหลังจากการอาบน้ำ หญิงสาวคงจะสร่างเมาแล้ว

“เอ่อ ตอนเช้ามืด กันต์ต้มข้าวต้มไว้” เขาบอกเหมือนเพิ่งนึกได้ แล้วหันไปที่เตาแก๊ส “เดี๋ยวจะอุ่นให้กินนะ”

นริศราทอดมองท่าทางขะมักเขม้นของเพื่อนหนุ่ม ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาตระเตรียมอาหารเช้าสำหรับเธอ ช่างเป็นความรู้สึกอันแสนทรมานใจ

“นุ่นจ๊ะ ไข่เจียวนี่ กันต์เจียวไว้ตั้งแต่ตอนตีห้า ชืดหมดแล้ว นุ่นพอจะทานไหวไหม” เขาถามโดยมิได้หันมองไป “เอ่อใช่ ในตู้เย็นมีหมูหยองอีกอย่าง”

“ถ้ากันต์ทำ นุ่นกินได้หมดทุกอย่าง”

มือข้างที่กำลังถือทัพพีค้างไว้ชั่วขณะ ก่อนจะปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป แล้วหันกลับมานั่งลงตรงข้าม

“ทานสิ จะได้สบายท้องขึ้น” เขาบอกพลางวางถ้วยข้าวต้มพร้อมด้วยกับข้าวอีกสองอย่างไว้บนโต๊ะอาหาร

“กันต์กินกับนุ่นด้วยสิ”

คำร้องขอนั้นทำให้เขาต้องเหลือบตาขึ้นแอบมองเธอ ขอบตาของหญิงสาวแดงช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มา ดวงตาหลุบต่ำราวกับหวั่นไหวต่อการสบประสานตาเขา

“อื่ม ได้สิ กันต์จะกินเป็นเพื่อน” เขาบอกแล้วหันกลับไปตักข้าวต้มอีกถ้วย

กันต์ธีร์รับประทานไปได้เพียงไม่กี่คำ ก็ลุกขึ้นเก็บจานอาหารแล้วเดินออกจากครัว ความเงียบเชียบปราศจากผู้คนภายในบ้าน ครอบคลุมทั่วทุกอณูบรรยากาศและความรู้สึกของเขา

นริศราย่างเท้าตามไปที่ห้องโถงทอดมองแผ่นหลังของเพื่อนหนุ่ม ความลุกลี้ลุกลนผิดธรรมดาของเขากำลังบอกบางอย่างกับเธอ

ชายหนุ่มเกือบหยุดหายใจเมื่อหันมองกลับมา ผิวเนื้อที่ท่อนขาและแขนของเธอเนียนเรียบกลมกลืนไปกับเสื้อนอนสีขาวตัวยาวที่สวมอยู่ นริศราไม่มีวันรู้และเข้าใจหรอกว่า เขาทุกข์ทรมานเพียงใดกับการอยู่ใกล้ชิดกันเช่นนี้

หญิงสาวหมุนตัวนั่งลงบนโซฟาด้านข้าง เขาตามไปนั่งลงเคียงข้าง พยายามรักษาบรรยากาศการพูดคุยให้เป็นปกติธรรมดา

“อิ่มแล้วเหรอ”

สายตาของเธอยังคงหลุบมองอยู่เพียงพื้นพรม

“ค่ะ แล้วกันต์ล่ะ”

“ก็พอรองท้อง” เขาตอบพลางเหลือบมองไปที่เธออีกครั้ง

เสี้ยวหน้าด้านข้างของหญิงสาวแลเนียนใสงดงาม ชาญคงถูกตาต้องใจกับความสวยอย่างเป็นธรรมชาติของเธอ

“นุ่น” เขาขยับนั่งตัวตรงเพ่งพิศมองเพื่อนสาว ทรมานกับการบอกกับตัวเองว่า เธอมิได้เป็นของเขา “กันต์ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

สุ้มเสียงจริงจังก่อความรู้สึกหวั่นไหวและหวาดกลัว หญิงสาวกลั้นใจพยักหน้า

“เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ทำไมนุ่นถึงไปอยู่กับคุณชาร์ลได้ นุ่น...อื่ม...” รู้สึกเจ็บปวดใจเกินกว่าจะเอ่ยถาม “นุ่นคิดยังไงถึงไปกับเค้าในที่แบบนั้น แล้วยังดื่มเหล้าเข้าไปอีก นุ่นเคยดื่มเหล้าด้วยเหรอ”

เป็นคำถามที่เธอยังเฝ้าถามตัวเองอยู่ตลอดเวลา เหตุใดจึงหาญกล้าติดตามชายที่แทบไม่รู้จักกันไปยังสถานที่รโหฐานเช่นนั้นได้ ความสับสนใจในความรักที่มีต่อเพื่อนหนุ่มทำให้เธอเผลอดื่มสุราแก้วนั้นจนหมด

ริมฝีปากของหญิงสาวขบเข้าหากันอย่างเครียดขึง เขาโน้มตัวไปกุมท่อนแขนทั้งสองข้างของเธอให้หันมองมาอย่างอ่อนโยน

“นุ่นรู้ไหม” เขากระซิบ หรืออาจเป็นเพราะ ชาญมีความสามารถในการหว่านล้อมเธอ “คุณชาร์ลจัดว่าเป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อเลย”

ไม่ต้องการรับฟังเรื่องของเมื่อวันวานอีก รู้สึกอับอายเกินกว่าจะดำเนินการสนทนาต่อ

“กันต์จะบอกว่า นุ่นทำตัวเป็นผู้หญิงไม่ดีใช่ไหม” เธอตัดพ้ออย่างใจน้อย น้ำตาร่วงรินอาบไล้ใบหน้า

“กันต์ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นหรอกนะ” เขาพยายามอธิบาย “กันต์แค่ไม่อยากให้นุ่นต้องเป็นเหมือน...”

วาจานั้นสะดุด เมื่อหวนรำลึกถึงผู้หญิงสองคน คนหนึ่งคือปรียาหญิงสาวที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ แต่กลับกลายมาเป็นญาติสนิทกัน อีกคนเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ชาญรัก หากเขาก็ยังไม่สามารถประพฤติตัวซื่อสัตย์ต่อเธอ

“...ต้องเป็นเหมือนพี่ริน ภรรยาของคุณชาร์ลไง” เขาตัดสินใจพูดออกไป

หญิงสาวเงยหน้าสบตาเขา นัยน์ตาของชายหนุ่มบอกถึงอารมณ์ส่วนลึกอันซับซ้อน ในเมื่อชายผู้นั้นมีภรรยาอยู่ทั้งคนแล้ว เหตุใดจึงยังมาตีสนิทใกล้ชิดเธอ

“แต่ไม่รู้ว่าทำไมคุณชาร์ลถึงเปลี่ยนใจ โทรเรียกให้กันต์ไปรับนุ่น” เขาขบคิดทบทวน “กันต์ถึงได้พานุ่นกลับถึงบ้านนี้ได้”

ไม่ต้องพูดหรืออธิบายอะไรอีกแล้ว เธอไม่ได้รักมิพึงปรารถนาจะใกล้ชิดกับชายคนนั้นมาก่อน ขอเพียงได้พบหน้า หายใจละเลียดเอาอากาศที่มีเขาคนนี้อยู่เคียงข้าง...เท่านั้น

โดยไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวขยับตัวใกล้เข้ามาแล้วซบหน้าลงกับไหล่เขา ร้องไห้เสียงสะอื้น

“กันต์...”

อยากบอกว่าคิดถึง และเฝ้ารอที่จะได้พบหน้า ทว่า ไม่อาจสารภาพออกไป

ชายหนุ่มนิ่งงัน ก่อนจะทันเรียกสติ เลื่อนมือทั้งสองข้างขึ้นโอบ ไออุ่นจากจากอ้อมกอดของเขาให้ความรู้สึกมั่นคงและปลอดภัย แขนของหญิงสาวเลื่อนขึ้นมาโอบตอบอย่างไม่ทันรู้ตัว

สัมผัสร่างอันอ่อนนุ่มจากกายสาวทำให้อารมณ์ของเขาเตลิด เขากอดเธอแน่นขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกราวกับความอดกลั้นมีเพียรมาตั้งแต่เมื่อคืนวานสิ้นสุดลง

หญิงสาวร้อนวูบวาบสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เมื่อเขาเริ่มซุกริมฝีปากลงที่ซอกคอระดมจูบเธอ กรุ่นกลิ่นอายของความรักโหมกระหน่ำรุมเร้าอารมณ์และความรู้สึก เขาต่างหากที่ควรเป็นผู้ครอบครองเธอ

เพียงชั่วครู่ ชายหนุ่มก็บังคับตัวเองให้ถอนริมฝีปากออกมา พิศมองดวงหน้าหวาน เปลือกตาคู่ที่ยังหลับพริ้มอยู่ ปลายจมูกได้รูป และริมฝีปากบางระเรื่อราวกับกลีบดอกไม้ ท่าทางโอนอ่อนของเธอทำให้เขาไม่อาจห้ามใจให้โน้มตัวเข้าไปใกล้อีก ลมหายใจของเขาและเธอกำลังจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

หากยังสัมผัสใกล้ชิดกันอยู่เช่นนี้ เขาคงเป็นฝ่ายทำลายเธอเสียมากกว่าชาญ รู้สึกถึงอารมณ์เสน่หาอันร้อนระอุของตัวเอง

โดยทันใด ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นก่อนริมฝีปากจะทันสัมผัสกับกลีบปากของเธอ แล้วหมุนตัวเดินห่างออกไป

นริศราเงยหน้า จับมองท่าทีที่เปลี่ยนไปของเพื่อนหนุ่มอย่างตั้งรับไม่ทัน ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอยู่หลายอึดใจนั้น

“วันนี้... นุ่นจะไปอยู่กับแม่ที่โรงพยาบาลใช่ไหม”

คงต้องทำอะไรซักอย่าง เพื่อให้หลุดพ้นไปจากสถานการณ์ที่ไม่อาจควบคุมตนเอง

“ไปแต่งตัวสิ กันต์จะขับรถไปให้” เขาบอกโดยไม่หันมองไป

มือข้างหนึ่งของหญิงสาวเลื่อนขึ้นมาสัมผัสที่ผิวแก้มอย่างไม่ทันรู้ตัว รสจูบจากเขายังติดตรึงอยู่ทุกอณูสัมผัส ความรู้สึกอันงดงามที่มอบให้ช่างแลไร้ค่าในสายตาเขา หญิงสาวกลั้นน้ำตาขยับตัวลุกจากโซฟาแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป

...............................................

42...คนแปลกหน้า
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12703349/W12703349.html
แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 55 16:57:51

จากคุณ : วังวน

เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 17:00:07

ความคิดเห็นที่ 6

ไข่ดาว คุณ Medal G G
ตอบยาวเลยค่ะ อดทนอ่านหน่อยนะคะ

สำหรับผู้เขียนแล้ว คำว่า "เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ" ของชื่อเรื่องนี้ หมายถึง เก็บความบริสุทธิ์ของจิตใจและร่างกาย เพื่อมอบให้แด่คนดีที่รักกันจริง ๆ ต่อต้านค่านิยมการมีกิ๊ก หรือหลับนอนกันอย่างฉาบฉวย ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้จักกันดีพอ

ตามตัวอย่างในเรื่องนี้ กันต์ธีร์เผลอไปมีความสัมพันธ์กับปรียาด้วยแรงเชิญชวนของเธอ ทั้ง ๆ ที่ต่างฝ่ายยังไม่รู้จักกันและกันดีพอ พอมีรู้ทีหลังว่าเป็นญาติสนิท กลายเป็นตราบาปที่อยู่ในใจทั้งเขาและเธอไปตลอดชีวิต

บทเรียนครั้งนี้มีผลให้

"กันต์ธีร์"
ระมัดระวังตัวต่อการใกล้ชิดกับผู้หญิงมากขึ้น ด้วยการเรียนรู้และดูใจกันให้นานและมากกว่าความใกล้ชิด รวมถึงระวังไม่พาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์เสี่ยง

ผู้เขียนเขียนด้วยความปรารถนาให้เยาวชนไทยระมัดระวังตัวเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้ รู้จักรักและรักษากายและใจของตัวเอง เพื่อลดปัญหาของโรคร้ายและการทำแท้งที่เกิดขึ้นมากมายในสังคมยุคปัจจุบัน

ฉะนั้น "เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ" ชื่อเรื่องนี้ จึงพุ่งประเด็นไปที่กันต์ธีร์เป็นสำคัญ

"ปรียา"
ในอดีต เธอพ่ายแพ้จากความรู้สึกที่ต้องการเอาชนะใจชาญ เนื่องจากมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง จนพัฒนากลายมาเป็นความรักในภายหลัง

ความผิดหวังจากชาญก่อความรู้สึกผิดต่อเพื่อนสนิทที่หวังดีกับเธอตลอดมาอย่าง "ณภัทร" และต่อลูกที่เธอจำต้องทำแท้งไปอย่างร้ายแรง จนเธอเสียสูญ กระทำตัวสำส่อนเพื่อทำร้ายตัวเอง จนได้มาพบกับกันต์ธีร์

เมื่อความจริงปรากฎว่ากันต์ธีร์เป็นน้องชายของเธอ เธอจึงสำนึกผิดกลับใจ แต่ด้วยความผูกใจเดิม ๆ จึงพยายามกลับไปมีลูกกับชาญอีกครั้ง เพื่อใช้ความรักแรกหยุดยั้งตัวเอง

"ชาญ"
มีความรักแท้ต่อ "รินรดา" แต่ความรู้สึกนั้นก็ยังเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว แพ้ต่อความมักมากในตัณหาราคะของเขา จิตใจของเขาจึงมีทั้งกิเลสราคะและความมีเมตตาคุณธรรมผสมผสานกันอยู่ ซึ่งจุดนี้ผู้เขียนคิดว่า ผู้ชายส่วนใหญ่จะมีลักษณะนี้ แต่ในสัดส่วนมากน้อยแตกต่างกันไป

"เกียรติก้อง"
ความรู้สึกของเขาที่มีต่อ "นุชจรี" เปี่ยมด้วยแรงตัณหาราคะเช่นกัน จากตอนหนึ่งที่เขาสนทนากับกันต์ธีร์
แล้วน้องชายให้ความเห็นว่า ผู้หญิงอย่างนุชจรีหาเอาที่ไหนก็ได้ ทำให้เขาสำนึกได้ว่า ที่ผ่านมาเขาหลงเพียงรูปโฉมภายนอกของเธอ โดยไม่ได้พิจารณาถึงอุปนิสัยของเธอว่าเหมาะสม คู่ควรกับเขาไหม

หากมีโอกาสได้เขียนภาคต่อของเรื่องนี้ (ซึ่งคงไม่ได้เขียนหรอกค่ะ แฮะๆ) ปัญหาหัวใจของเกียรติก้อง (ซึ่งมิใช่กับเฉพาะกับนุชจรี) ยังคงสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกไปอีกยาวไกล

"นุชจรี"
เธอมุ่งหวังเพียงความสุขสบายด้วยการพึ่งพิงคนรัก เมื่อเกียรติก้องไม่สามารถให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้มากพอ เธอจึงหันไปหาประวิทย์ สังเกตจากความประทับใจที่พบกับประวิทย์ครั้งแรก ด้วยรูปหน้าหล่อเหลาและรถยนต์คันงาม ซึ่งเป็นเพียงเปลือกนอกทั้งสิ้น

"ประวิทย์"
ด้วยความที่เขารูปหล่อพ่อรวย ว่างั้น ทำให้ความรักของเขาเป็นเพียงความฉาบฉวย มีคู่ขาคู่นอนมากมาย

ความรู้สึกที่มีต่อ "นริศรา" จึงเป็นเพียงความรู้สึกอยากเอาชนะเท่านั้น จากความคิดของเขาตอนที่ 19 ที่ว่า

ใช่ว่า หัวใจเขามีเพียงเธอจนยากจะยอมรับใครอื่นอีก หากแต่เป็นเพราะคนอย่างเขาไม่เคยยอมแพ้กับเรื่องแบบนี้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่จะปฏิเสธเขา

ส่วนความสัมพันธ์กับนุชจรี ก็เกิดขึ้นจากเล่ห์กลของเธอ แล้วตกกระไดพลอยโจนหลงใหลไปชั่วขณะ
ผู้เขียนคิดว่าคงไม่มีความรักแท้ที่เกิดขึ้นจากความฉาบฉวย นอกเสียจากจะปรับตัวเข้าหากันได้ในภายหลัง

เรื่องของนุชจรีจะเป็นบทเรียนสำคัญ ให้เขาดำเนินชีวิตอย่างไม่ประมาทอีก

"เกรียงศักดิ์"
จากความหลังที่เขาระลึกในตอนที่ 34 บอกให้รู้ว่า เขาพยายามจะแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน โดยปราศจากความรักและเยื่อใยต่อบุตรและภรรยา

ฉะนั้น ความสัมพันธ์กับพิม (แม่ของกันต์ธีร์) จึงเกิดจากความมักมากในกามของเขาเท่านั้น และความเอาแต่ใจอันก่อให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงกับแม่ของเขา จึงกลายตราบาปให้เขาจมอยู่ในความรู้สึกผิดตลอดมา

"พิม"
แท้จริงแล้ว เธอตกกระไดพลอยโจนไปกับความฉาบฉวย มีสามีและลูกตั้งแต่ยังไม่รู้จักความรักเลยด้วยซ้ำ
แต่เธอก็ยังอดทนต่อสู้ชีวิตด้วยความรักที่มีต่อลูกหล่อเลี้ยงจิตใจ จนกระทั่งความรู้สึกเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ และรู้จักความรักด้วยเหตุและผล (รายละเอียดจะมีตอนบทท้าย ๆ ค่ะ) ซึ่งพอถึงตอนนั้น เธอคงต้องเลือกระหว่างความรักกับลูก (ส่วนพ่อของลูก เธอคงรักไม่ลง)

"นริศรา"
ผู้เขียนเข้าใจว่า ความรักจากบิดาผู้ให้กำเนิดโดยปราศจากตัวตนนั้น (จากการบอกเล่าของมารดา) ทำให้เธอผูกใจอยู่กับรักแรก กับเพื่อนชายคนแรกที่เธอสนิทสนมด้วย ขณะเดียวกัน การถูกอบรมให้อยู่ในกรอบประเพณีอันดีงาม ก็ทำให้เธอรับไม่ได้กับพฤติกรรมของเขา กลายเป็นความรู้สึกสองด้านที่ดึงดูดและต่อต้านกันอยู่ภายในจิตใจ

ในความเห็นส่วนตัวของผู้เขียนนั้น ทั้งกันต์ธีร์และนริศรา ควรจะแยกทางกันไปคบหาคนอื่นที่เหมาะสมจะเป็นการดีที่สุด

ด้วยนริศราไม่สามารถเปลี่ยนใจมารดาของตนได้ อีกทั้งไม่สามารถทำใจตัวเองให้ยอมรับกับความผิดพลาดของกันต์ธีร์ได้

ขณะที่กันต์ธีร์ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความหลังที่เคยมีกับปรียาได้ อีกทั้งไม่สามารถปฏิเสธความช่วยเหลือของเธอในเรื่องบ้านและเรื่องการเรียนได้เช่นกัน

ผู้เขียนคิดว่า เราเปลี่ยนความจริงไปไม่ได้ แต่เปลี่ยนใจตัวเองได้ค่ะ แต่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปนั้น คงต้องติดตามอ่านต่อไป ก็ใกล้จะจบแล้วล่ะค่ะ

อย่างไรก็ดี ทั้งหมดนี้ คือความเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ซึ่งผู้อ่านอาจมีความเห็นที่แตกต่างกันไป
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 55 08:18:12
แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 17:15:34

จากคุณ : วังวน

เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 17:11:51