ความคิดเห็นที่ 1 ผะอบแก้วมาเจอกัลปาลัยแล้ว...แย่ล่ะ แต่มีเรื่องพ่อแม่เสียแทรกเข้ามาก่อน จะลืมเรื่องที่สงสัยหรือเปล่า? กิฟหมดนะคะ ให้นี่แทน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 12:25:00

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 33                อาตม์รู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อแสงอบอุ่นสีเหลืองอ่อนลอดผ่านม่านหน้าต่างลงมา ชายชราผู้เป็นอมนุษย์พยายามหยัดกายขึ้น แม้จะไม่ความรู้สึกเจ็บปวดใดๆเกิดขึ้น แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมาก่อนหน้าก็ดูเหมือนจะถูกลบหายออกไปจากความทรงจำจนหมดสิ้น              เกิดอะไรขึ้น?              ไม่มีคำตอบในความเงียบสงัด นอกจากพบว่าตัวเองนอนอยู่ยังลานเฉลียงด้านนอกของปีกตึกฝั่งเหนือ มันคือช่องทางเดินที่เยื้องกับห้องของคุณผอบแก้วเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่พบความผิดปกติอื่นใดอีก ประตูห้องของคุณอบก็ปิดสนิทและลั่นดาลเอาไว้ เหมือนกับเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ภายในห้องนั้นแล้ว              เมื่อลุกขึ้นตรวจสอบสภาพร่างกาย ก็พบว่าส่วนศีรษะของตนเองมีรอยบาดแผลเพียงเล็กน้อย หากบัดนี้มันก็เริ่มประสานเข้าหากันใหม่จนใกล้จะราบเรียบเป็นเนื้อเดียวกันเหมือนเดิมแล้ว ทุกอย่างในร่างกายและอวัยวะของเขา กลับสามารถซ่อมแซมตนเองได้โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งพาแพทย์ผู้ชำนาญการใดๆทั้งสิ้น              เมื่อนั้น ชายชราจึงเริ่มนึกถึงคุณหลวงอนุรักษ์ผู้เป็นนาย ในเวลาต่อมา เมื่อนึกได้ถึงตรงนั้นจึงรีบดิ่งลงไปยังห้องโถงด้านล่าง                  ณ ที่นั้น เขาได้พบกับคุณหลวงอนุรักษ์วนาดร กำลังยืนเผชิญหน้ากับผู้เป็นภรรยาของท่านด้วยใบหน้าเคร่งเครียด                  แล้วกรีดร้องของผอบแก้วก็ดังขึ้นพอดี แล้วร่างอรชรของหญิงสาวก็ล้มฮวบลงบนพื้นโดยที่คุณหลวงปราดเข้าประคองไว้ได้ทัน                จากระเบียงด้านบนของทับสนธยา อาตม์มองเห็นสายตาของขุนพิพิธอารัญเงยขึ้นมาสบกับนัยน์ตาของเขาพอดี ประกายวูบไหวอย่างมีพิรุธของอีกฝ่าย ทำให้อาตม์มั่นใจ ว่าขุนพิพิธต้องเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้แน่นอน เหตุการณ์ที่เขาเองก็จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร!                   **********************             ผอบแก้วไม่ได้เดินทางกลับพระนคร แต่จดหมายที่ถูกส่งตามมาในเวลาไล่เลี่ยกันไม่นาน ทำให้รู้ว่าคุณหญิงผู้เป็นมารดาเสียชีวิตจากอาการเจ็บป่วยในโรงพยาบาลศิริราชนั่นเอง แต่สำหรับท่านเจ้าคุณ... อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น จากภัยสงคราม เมื่อเครื่องบินทิ้งระเบิดลงมาพอดี ในจังหวะระหว่างที่ท่านเดินทางจากบ้านพักมายังบางกอกน้อยนั่นต่างหาก ที่ทำให้พระยาพิทักษ์พนาลัยถึงแก่อนิจกรรมลงในเวลาต่อมา                รวมถึงเรือนหลังงามที่ถูกทำลายลงอย่างย่อยยับด้วยพลังระเบิดมหาศาลไปด้วย ผอบแก้วไม่มีกระจิตกระใจจะกลับไป ปล่อยภาระนั้นให้กับหลวงอนุรักษ์เป็นผู้เดินทางกลับพระนครแต่เพียงลำพัง อาการเจ็บป่วยจากจิตใจได้รับผลกระทบมีมาก เสียจนทำให้หล่อนล้มเจ็บลงด้วยอาการทางร่างกายตามมา              เศาร์ติดต่อให้เจ้าหน้าที่อนามัยที่อยู่ห่างออกไปมาคอยดูแลหล่อน ภายหลังจากส่งนายแพทย์จากในเมืองกลับขึ้นรถไปแล้ว และเขาก็ต้องเตรียมตัวกลับไปร่วมพิธีศพของพระยาพิทักษ์ที่จัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่สุด ระหว่างเหตุการณ์บ้านเมืองที่ยังไม่สงบดีนัก                  แม้จะรู้สึกกังวลกับหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาก็ตาม และที่สำคัญ เขาค่อนข้างกังวลกับชายหนุ่มอีกผู้หนึ่งที่เข้ามาป้วนเปี้ยน วุ่นวาย ภายหลังจากผอบแก้วเข้ามาอาศัยอยู่ในทับสนธยา โดยไม่อาจเอ่ยตำหนิได้เต็มปากนัก              “ขุนพิพิธเป็นสหายของคุณหลวง และยังเป็นเพื่อนของน้องด้วย คุณหลวงก็รู้ดีว่ามาอยู่ที่นี่น้องไม่มีใครเลย แล้วเขาก็คอยมาดูแล พูดคุยให้คลายความเหงา ลงไปได้มาก”               เศาร์มิได้โต้ตอบ เมื่อเห็นท่าทีต้องการ “เอาชนะ” ของหล่อน คุณหลวงหนุ่มเพียงแต่สั่งอาตม์ให้คอยจับตาอีกฝ่ายเอาไว้ ระหว่างที่เขาเดินทางเข้าสู่พระนคร ชายชราพยักหน้ารับ                เช้ามืดวันนั้น เมื่อรถของราชการมารับชายหนุ่มไปส่งยังสถานีรถไฟ เศาร์ยืนมองอาคารสูงตระหง่านของทับสนธยา ด้วยความรู้สึกอาวรณ์อย่างประหลาด โดยเฉพาะยอดหอคอยฝั่งใต้ที่สูงตระหง่านเงื้อมเสียดยอดไม้หนาทึบที่ปลูกไว้รอบบริเวณขึ้นไป เขาได้แต่ตั้งใจว่าอีกไม่นานจะรีบกลับมาอีกครั้ง เพื่อการเดินทางผ่านเข้าสู่กัลปาลัย                 โดยไม่อาจล่วงรู้ว่าจะมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้น เกินกว่าจะคาดคิด...             ************************                   ขุนพิพิธยังไม่อาจตัดใจจากเหตุการณ์ในคืนวันก่อนหน้านั้นได้เลย ภาพข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่ประดับประดาอยู่ในตู้กระจก ล้วนทรงคุณค่ามหาศาล จนกระตุ้นความโลภในหัวใจชายหนุ่มให้พลุ่งโพลงด้วยความกระหายมากยิ่งขึ้น                   โดยเฉพาะในบัดนี้ เมื่อเขาสามารถจดจำลู่ทางอันลึกลับซับซ้อนของทับสนธยา ภายหลังจากตามผอบแก้วขึ้นไปถึงห้องยอดคอยอันเป็นตำแหน่งห้องทำงานของคุณหลวงอนุรักษ์ได้สำเร็จ และเขาก็หาโอกาสแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนเจ้าหล่อนอยู่บ่อยครั้ง เสมือนมีไมตรีจิตด้วยกันเป็นอย่างดี ผอบแก้ว ในสภาวะว้าเหว่ ปราศจากเพื่อนฝูงห้อมล้อม เฉกสาวสังคมที่เคยอยู่แต่ในพระนคร ย่อมมองเห็นเขาเป็นที่พึงเดียว ที่จะระบายความอัดอั้น ความทุกข์ใจของหล่อนให้เขาฟังอย่างหมดเปลือก              ความลับระหว่างหล่อนและคุณหลวงอนุรักษ์ผู้เป็นศัตรูจึงล่วงรู้มาถึงหูเขาโดยแทบไม่ต้องอ้าปากถาม               แท้จริงคนทั้งคู่ไม่ได้รักกันเลย มันเป็นเพียงแค่ความลุ่มหลงชั่วขณะ และเมื่อความลุ่มหลงที่ว่าคลายฤทธาของมันลง ก็เหลือแต่เพียงความรู้สึกหมางเมินเย็นชาที่มีให้แก่กัน โดยที่ทั้งสองคนต้องผูกติดอยู่ด้วยกัน ก็ด้วยสายโซ่ตรวนของสังคม ที่เป็นตัวกำหนดเอาไว้เท่านั้น             “คุณอบก็ยังสวยพริ้งอยู่เลย ผมว่าคุณไม่น่าจะต้องมาหมกตัวอยู่กลางป่ากลางดงอย่างนี้”               แค่เปรยๆไม่กี่คำ ผอบแก้วก็พรั่งพรูทุกสิ่งทุกอย่างออกมาจนหมด รวมถึง การเดินทางไปพระนครของหลวงอนุรักษ์ในวันก่อนหน้านี้ด้วย               ทุกอย่างปลอดโปร่ง สำหรับการลอบเข้ามาในคฤหาสน์ทับสนธยาแห่งนี้เสียเหลือเกิน และเขาก็มีกุญแจประตูดอกสำคัญที่เห็นผอบแก้วหย่อนวางทิ้งเอาไว้ ปะปนกับข้าวของกระจุกกระจิกของหล่อนโดยมิสนใจไยดีสักเท่าใด หล่อนไม่อาจออกไปไหนเพียงลำพังภายนอกทับสนธยาอยู่แล้ว ผอบแก้วจึงได้นอนแบบอยู่ในห้องนอนและอ่านมัคสิน*หลายเล่มที่นำติดมาจากพระนคร เพียงแค่พอทุเลาความกลัดกลุ้มแก้ความเบื่อหน่ายไปวันๆเท่านั้น                เกือบสองยาม เมื่อเขาแอบนำรถส่วนตัวเข้ามาจอดที่บริเวณชายป่าด้านนอกของทับสนธยา แล้วจึงใช้เพียงไฟฉายดวงน้อย ส่องนำทางเพื่อเดินลัดเลาะมาตามแนวพุ่มไม้ใบหนาอย่างระมัดระวัง ในเวลาที่ปราศจากคุณหลวงอนุรักษ์อาศัยอยู่เช่นนี้ แทบจะปราศจากแสงโคมไฟ รวมถึงเรือนพักของไอ้อาตม์ที่อยู่เยื้องไปด้วย ในเวลานี้มันไม่ต้องมาทำหน้าที่คอยรับใช้เจ้านายของมันแล้ว เขาคิดว่า ไอ้อมนุษย์ผู้นี้คงจะอาศัยอยู่ในเรือนของมันเท่านั้น                แค่นึกถึงสายตาที่มันมองลงมาในวันที่เขานำโทรเลขมาให้กับผอบแก้ว ขุนพิพิธก็รู้สึกขนลุกซู่อย่างประหลาด เขาเงยหน้าขึ้นไปที่ระเบียงด้านบนพอดี กับที่มันมองลงมา แต่ด้วยความเชื่อมั่นตัวเอง ขุนพิพิธคิดว่า มันไม่มีทางล่วงรู้เด็ดขาดว่าเจ้าของดิ้วไม้ที่ฟาดจนมันล้มลงไปในห้องของผอบแก้วจะเป็นเขา!                 ชายหนุ่มย่องมาจนถึงประตูด้านหน้าที่มืดสลัว มีเพียงแสงจันทร์ส่องลอดผ่านแนวกิ่งไม้เบื้องบนลงมาเพียงเลือนรางเท่านั้น เขาหยิบกุญแจที่ขโมยผอบแก้วมา แล้วเสียบเข้าไปในรูกุญแจ ออกแรงไขเพียงนิดเดียวเท่านั้น เสียงกริ๊กก็ดังขึ้น                    แล้วประตูไม้ขนาดใหญ่ก็เปิดกว้างออกจากกัน ขุนพิพิธยิ้มให้กับตัวเอง ระหว่างก้าวตรงไปยังลานเฉลียง ซึ่งทอดดิ่งไปสุดยังบันไดเวียนสู่ห้องหอคอยด้านใต้อันเป็นเป้าหมายนั้น                  ไม่รู้เลยว่าภายใต้ความมืดสนิทของทับสนธยา สายตาที่ปรับสภาพได้เหนือมนุษย์ของอาตม์ กำลังทอดมองการกระทำบุกรุกของเขาเอาไว้อย่างเงียบๆ และรอคอย ตราบจนขุนพิพิธก้าวพ้นโถงใหญ่กลางห้องเข้าไปด้านใน อาตม์จึงค่อยๆก้าวออกมาจากหลังม่านหนาหนัก แล้วเดินสะกดรอยตามไปด้วยฝีเท้าเบากริบ...             *********************                หล่อนฝันเห็นดวงตาคู่นั้นอีกแล้ว... นัยน์ตาเรียวหรี่เล็กระหว่างจ้องมองมา ไม่ต่างกับนัยน์ตางูพิษที่กำลังจะสะกดเหยื่อ เมื่อร่างสูงใหญ่ในเงามืดนั้นคืบคลานเข้ามาจนใกล้ ใกล้เสียจนผอบแก้วสัมผัสความอุ่นระอุด้วยแรงปรารถนาอย่างที่หวาดกลัวที่สุดในชีวิต                “ไม่ ไม่นะ ไม่ม์ม์ม์”              พยายามดิ้นรนสุดชีวิต เมื่อร่างสูงตระหง่านในเงาแห่งรัตติกาลขยับเข้ามาจนชิดขอบเตียงด้วยอาการคุกคาม มันชะโงกเงื้อมใบหน้าก้มต่ำลงมาหา มือหยาบกระด้างตรึงข้อมือของผอบแก้วเอาไว้แน่นอย่างผู้มีอำนาจเหนือกว่า                “เธอต้องเป็นของฉัน ผอบแก้ว เธอไม่มีวันจะหนีฉันไปได้พ้น...”              หญิงสาวสะบัดจนมือข้างหนึ่งเป็นอิสระ แล้วตะกายกรงเล็บลงไปบนใบหน้าขาวซีดนั้นสุดแรงเกิด เสียง “แคว่ก” ดังขึ้น ชัดเจน และสัมผัสจากปลายเล็บถึงการกดลึกลงไปในผิวเนื้อเนียนเรียบของอีกฝ่าย ก่อนจะครูดเศษเนื้อเหล่านั้นให้หลุดออกมา                แต่มันก็เป็นเพียงเศษกระดาษ!                หล่อนอ้าปากเพื่อจะกรีดร้อง หากอุ้งมืออันแข็งแกร่งก็กำข้อมือของหล่อนที่ประทุษร้ายเอาไว้แนบแน่น มืออีกข้างบีบลงที่ริมฝีปาก ปิดกั้นการกรีดเสียงร้องออกมาจากลำคอ กระนั้นด้วยนัยน์ตาเหลือกลาน ผอบแก้วมองเห็นนัยน์ตาสีแดงก่ำราวทับทิมเม็ดเอกเรืองโรจน์ขึ้น และก้มต่ำลงมาเรื่อยๆ...              “คุณหลวงช่วยดิฉันด้วย!”              พยายามดิ้นจนเป็นอิสระ แล้วผุดกายลุกขึ้นบนที่นอนด้วยร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อกาฬ น่าแปลกที่ในเวลานี้ ในห้วงอนุสติสุดท้ายของความหวั่นกลัว กลับนึกถึงเศาร์ ชายหนุ่มเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ผอบแก้วรู้ว่าเขาจะเป็นหลักพักพิงอันอบอุ่นและปกป้องหล่อนจากภยันตรายทั้งมวลได้ เหนือไปกว่าบุรุษทุกคนที่แผ้วผ่านเข้ามาในชีวิต             แม้มันจะเป็นแค่ความฝัน... แต่ก็เป็นฝันร้ายที่สุด!               หญิงสาวลูบใบหน้าชุ่มเหงื่อจนโชกของตนเอง แล้วหันมองรอบด้าน เมื่อนั้นจึงรู้สึกตัวว่าเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ความฝันที่เสมือนจริงเสียจนหล่อนขนลุก...                  ใครคนนั้น ใครที่อยู่ภายใต้หนังสือบ้าๆเล่มนั้น มีอำนาจทำให้หล่อนหวาดหวั่นพรั่นพรึงได้ถึงเพียงนี้?                 เสียงนาฬิกา ตีบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว หล่อนเดินไปปลดกลอนหน้าต่างบานหนึ่งให้เปิดกว้างออก รับลมเย็นยามดึกที่จะช่วยปัดเป่าความร้อนกายและร้อนใจให้ทุเลาลง แม้จะคิดถึงพระนครจับใจ แต่สภาพอันตรายด้วยภัยสงครามเช่นนั้น ก็ทำให้ผอบแก้วไม่กล้าเดินทางกลับไป โดยเฉพาะเมื่อบัดนี้ หล่อนไม่ใชคุณผอบแก้วผู้หยิ่งผยอง และร่ำรวยด้วยทรัพย์สินมหาศาล ฤา เกียรติยศอันสูงล้ำในฐานะธิดาพระยาพานทองอีกต่อไปแล้ว                   จดหมายที่ถูกส่งมาแจ้งว่า พระยาพิทักษ์พนาลัยเองก็เป็นหนี้สินอยู่อักโข เนื่องจากต้องใช้ในการรักษาพยาบาลภรรยาของท่านเอง และการนำไปลงทุนที่วางแผนเอาไว้ภายหลังจากออกจากราชการ เพียงแต่ว่าธุรกิจที่วางแผนเอาไว้นั้น เกิดปัญหาเนื่องจากภัยสงครามขึ้นมาเสียก่อน เงินก้อนที่นำไปลงทุนจึงจมหายไปด้วย ข้อนี้เองที่ผอบแก้วไม่เคยล่วงรู้มาก่อน                 แล้วจะให้หล่อนบากหน้ากลับไปให้คนพวกนั้นเย้ยหยันกันทำไม เศาร์เองก็รับปากอยู่แล้วว่าเขาจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแทน              สายตาหญิงสาวทอดผ่านบานหน้าต่างออกไป และมองเห็นแสงไฟริบหรี่เรืองรองวูบไหวอยู่ที่ปลายสุดของยอดหอคอยพอดี              นั่นคือตำแหน่งห้องทำงานของหลวงอนุรักษ์?                เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?             ความคิดในวูบนั้น ทำให้หล่อนตัดสินใจกระทำในสิ่งที่ผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ผอบแก้วถลันตรงไปยังประตูแล้วปลดสลักกลอนออกจากกัน ก่อนจะผลักบานประตูห้องของตนเองออกไป              แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องหยุดชะงักงันอยู่กับที่เหมือนถูกสาปให้กลายเป็นก้อนศิลาไปในบัดดล...               ***********************                  กลอนประตูเหล็กขนาดเล็กที่คล้องปิดเอาไว้อย่างง่ายๆ หาได้ครณามือขุนพิพิธไม่ ชายหนุ่มเตรียมอุปกรณ์มาแล้วสำหรับการณ์นี้โดยเฉพาะ ไม่นานเลยเมื่อสามารถทลายกลอนประตูออกจากกันแล้วผ่านเข้าไปภายในห้องที่สร้างขึ้นอย่างน่าพิศวงบนชั้นสูงสุดของยอดหอคอยฝั่งใต้ได้สำเร็จ           ตั้งใจแต่แรกว่าจะมองหาโคมไฟภายในห้อง อันเป็นตำแหน่งที่สังเกตได้ในคืนก่อน จากนั้นแล้วจะค่อยจุดมันให้สว่างขึ้นเพียงสลัวๆ ป้องกันไม่ให้คนจากภายนอกมองเข้ามาเห็น โดยเฉพาะไอ้อาตม์... คนใช้อมนุษย์ผู้นั้น!            แต่แล้วเขาก็ต้องเบิ่งตากว้าง อย่างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นหนังสือเล่มที่วางตั้งเอาไว้บนโต๊ะไม้เปิดกว้างออก แผ่นกระดาษของมันพลิกไปมาราวกับถูกกระแสลมแรงพัดจนพลิกเปิด            และที่น่าประหลาดใจยิ่งไปกว่านั้นคือ บัดนี้มันเกิดมีแสงสว่างเรืองรองส่องสะท้อนออกมาจากภายในหนังสือประหลาดเล่มนั้น               หนังสืออะไรกัน?              และแล้วความทรงจำแต่เดิมก็กลับคืนมาทันที ในราตรีก่อนหน้านั้นเองที่มัวแต่สนใจข้าวของเครื่องประดับต่างๆที่ล้วนมีค่าราคาแพงภายในห้องหลวงอนุรักษ์ และผอบแก้วก็เป็นฝ่ายเดินตรงมาที่โต๊ะวางหนังสือเล่มนี้เพียงลำพัง             จากนั้น เขาก็ได้ยินเสียงหล่อนหวีดร้องออกมา ก่อนจะวิ่งเตลิดกลับลงไป โดยที่เขามัวแต่วิ่งตามเจ้าหล่อนไปด้วยความกังวล ไม่ทันได้นึกหรือสังเกตอะไรในเวลานั้น          หรือว่า หนังสือเล่มนั้นนั่นเองที่เป็นต้นเหตุให้ผอบแก้วกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก?             ความสงสัยมีอำนาจเหนือกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ขุนพิพิธก้าวตรงไปยังตำแหน่งโต๊ะไม้กึ่งกลางห้อง ในระหว่างการก้าวเดินตรงเข้าไปนั้นเอง ขุนพิพิธอารัญกลับรู้สึกเหมือนตัวเองตัวลีบเล็กลงไปเรื่อย หรือไม่ก็โต๊ะที่วางหนังสือประหลาดเล่มนั้นขยายขนาดใหญ่โตขึ้นเช่นกัน             หากยังไม่ทันก้าวเข้าไปประชิดโต๊ะทำงานของคุณหลวงอนุรักษ์วนาดร เสียงกังวานที่เขาจดจำได้ดีก็ดังขึ้น            “ได้โปรดหยุดอยู่ตรงนั้นแหละขอรับ คุณชำนาญ!”               เสียงของไอ้อาตม์...                ขุนพิพิธหันขวับกลับมายังต้นเสียงทันที ตรงกรอบประตูที่เขาบุกรุกผ่านเข้ามาก่อนหน้า ร่างชราของนายอาตม์ยืนสงบนิ่งขวางอยู่แล้ว               “ท่านขุนขอรับ กรุณากลับออกมาจากตำแหน่งนั้น อย่าเข้าไป ได้โปรด...”                น้ำเสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความรู้สึกกริ่งเกรง ขุนพิพิธรับรู้ในทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ใด้หมายถึงตัวเขา... แต่หมายถึงของที่อยู่บนโต๊ะทำงานหลวงอนุรักษ์นั่นต่างหาก              หนังสือประหลาดเล่มนั้น!             เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว จึงเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อกับอีกฝ่าย ที่สำคัญเขาไม่เห็นว่าไอ้อาตม์จะพกพาอาวุธใดๆ นอกจากยืนตัวคุ้มงออยู่ด้วยมือเปล่า ไม่ว่ามันจะเป็นมนุษย์หรืออมนุษย์ แต่ถ้าจำเป็นต้องเผชิญหน้ากันตัวต่อตัว หนุ่มฉกรรจ์ทั้งแท่งอย่างเขา ก็ไม่จำเป็นต้องพะวงกับคนชราเช่นนี้เลย                  “ทำไม? เอ็งจะทำอะไรข้าวะ ไอ้( ^o^ )!”           เขาผรุสวาทออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว มือข้างหนึ่งเผลอแตะลงที่กระเบนเหน็บตัวเอง ตำแหน่งนั้นเขายังซ่อนปืนพกกระบอกเล็กเอาไว้สำหรับการป้องกันตัวเองในเวลาฉุกเฉินอีกด้วย                 ต่อให้มันไม่ใช่คน ก็ให้รู้ไปว่าจะสู้กระสุนปืนได้!!                “ท่านขุน บ่าวเตือนแล้ว... ได้โปรด”             “ทำไม แกไม่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน ไอ้อาตม์”              เขาแสยะยิ้ม เห็นประกายของความตื่นกลัวปรากฏในดวงตาข้างหนึ่งของมัน กลัวอะไร? ขุนพิพิธไม่อาจเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ของมัน แต่อย่างน้อยหนังสือเล่มนั้นจะต้องมีความสำคัญบางอย่างสำหรับหลวงอนุรักษ์ มากกว่าข้าวของเครื่องใช้ราคาแพงรอบด้าน และมากถึงขนาดที่ทำให้ไอ้คนรับใช้ต้องสะกดรอยตามเขาขึ้นเมื่อเพื่อป้องกันของสิ่งนี้              “ท่านขุน อย่า...”           และเมื่ออาตม์ก้าวตรงเข้ามา เขาจึงตัดสินใจชักปืนออกมาจากชายพกที่เหน็บเอาไว้          “ถอยออกไปเดี๋ยวนี้ ไอ้อาตม์...”             อีกฝ่ายถอยร่นกลับไปยืนยังตำแหน่งเดิม ขุนพิพิธรีบหันกลับไป เมื่อมองเห็นพวยควันประหลาดสีเหลืองอร่ามกระจ่างจ้ามากยิ่งขึ้น และในจังหวะนั้นเองที่เขาไม่คาดคิด               คนรับใช้ผู้ชราภาพ ถลาลิ่วตรงเข้ามาด้วยความเร็วที่เขาเองก็นึกไม่ถึง มันปรี่เข้าประชิดแล้วฉวยคว้าปืนในมือที่กำเอาไว้แนบแน่นเพื่อป้องกันตัว              ขุนพิพิธเสียหลัก ล้มคว่ำลงไปกระแทกเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งที่กั้นระหว่างตัวเขาและโต๊ะไม้ตัวสำคัญจนหงายล้มลงไปพร้อมกับร่างชราของอีกฝ่าย            โครม!                เสียงเก้าอี้หักสะบั้นด้วยแรงที่อาตม์โถมลงมาทั้งตัว มือของมันกระชับข้อมือที่กุมปืนเอาไว้ แล้วพยายามบิดให้คลายมือออกจากกัน ขุนพิพิธกำหมัดข้างที่เหลือกระแทกกระโดงคางอีกฝ่ายเต็มแรง              ไม่ต่างกับการกระแทกเข้าไปในพะเนินเหล็ก ข้อมือปวดแปลบจนต้องนิ่วหน้าลงด้วยความเจ็บปวด และแรงกระแทกก็ทำให้เกิดการซ้นจนมืออีกข้างเผลอคลายออกในทันที                ด้วยหางตาเขามองเห็นปืนในมือของตัวเองเลื่อนหลุดแล้วกลิ้งลงไปกองอยู่ที่ปลายโต๊ะตัวนั้นพอดี           “ไอ้อาตม์ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ ปล่อย!!”              “ไม่!”           ร่างที่คล่อมอยู่ด้านบน ส่ายศีรษะจนเห็นผมหงอกขาวแซมเทาลุ่ยลงเหมือนคนสติวิปลาส             “ท่านขุนต้องรีบกลับออกไป ไปจากที่นี่ กลับไปเดี๋ยวนี้”                 ในจังหวะนั้นเอง ขุนพิพิธพยายามข่มความเจ็บปวดที่เริ่มทุเลาลงบ้างแล้ว มือข้างที่เป็นอิสระจากกระบอกปืนจึงพุ่งพรวดเข้าไปยังเบ้าตาของอีกฝ่าย มันผ่านทะลุแก้วตาแข็งกระด้างเหมือนวัตถุหนักๆที่ไม่ใช่เนื้อแก้วตามนุษย์ แล้วเมื่อนั้นเอง เม็ดกลมเหมือนลูกแก้วที่ไร้แวว ก็เลื่อนหลุดผลั่วะลงมาอยู่ในอุ้งมือของเขาพอดี               เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้อาตม์หยุดชะงัก มือที่ตรึงยึดเอาไว้คลายออก และขุนพิพิธก็ไม่รีรอในโอกาสทองนั้น ชายหนุ่มออกแรงใช้เท้าทั้งสองถีบร่างอีกฝ่ายสุดแรงเกิด จนร่างชราหงายผลึ่งล้มจ้ำเบ้าลงไป ในขณะที่มือยังกุมเบ้าตาไว้ด้วยความฉงนฉงาย สับสน ในสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่าความเจ็บปวด             แล้วเมื่อนั้นเอง ชายหนุ่มผู้บุกรุกทับสนธยา ก็รีบพลิกกายกลับขึ้นมา แล้วเอื้อมคว้าเพื่อหันกลับไปยังตำแหน่งที่ปืนของตนเองตกอยู่ระหว่างการต่อสู้กันอยู่เมื่อครู่            แต่มันไม่ได้ปรากฏอยู่ที่นั่นอีกต่อไปแล้ว...                เงาดำทาบลงมาตำแหน่งที่ขุนพิพิธกำลังสาละวนควานหาด้วยความว้าวุ่นใจนั้นเอง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น และก็ได้ยินเสียงหัวเราะกระหึ่มกร้าวของใครอีกคนหนึ่ง ใครที่เขาสาบานว่าไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิต            และปืนกระบอกนั้นก็อยู่ในกำมือของมันพอดี                “นี่หรืออาวุธของเจ้า?”            “อยะ-อย่า...”               ปลายกระบอกที่หันตรงมายังแสกหน้าของเขาพอดี เสียงนั้นกังวานด้วยพลังอำนาจและความอำมหิตเต็มเปี่ยม จนขุนพิพิธอารัญถึงกับกายสั่นสะท้าน              และก่อนที่จะเอ่ยประโยคใดออกมา สายตาของเขาก็มองเห็นประกายสีแดงก่ำราวทับทิมสีเลือด เมื่อไล่ต่ำลงมา ก็เห็นนิ้วมือของมันสอดผ่านเข้าไปในโกร่งไก ก่อนจะกดลั่นไกปืนในเวลาต่อมา                    เปรี้ยง!!           *************************** *มัคสิน : Magazine หรือเรียกว่า นิตยสารในปัจจุบัน ตอบเพื่อนนักอ่านครับ คุณmimny : สภาพของอาตม์ในโลกจริงกับโลกกัลปาลัยจะแตกต่างกันครับ คุณแก้ว : ตอนเขียนก็นึกถึงเรื่องคนธรรพ์ เหมือนกันครับ อาจารย์จี : ชะตากรรมของผอบแก้วกำลังจะมาถึงในอีกไม่นานนี้แล้วครับ คุณscottie : คราวนี้ลงให้จุใจ สองตอนรวดเลยครับ คุณnasa nasa : อดใจรออีกนิดนะครับ ชะตากรรมของผอบแก้ว กำลังจะมาถึงแล้วครับ คุณมน : ช่วงนี้ผมเห็นงานของคุณจินตวีร์ออกมาเยอะเลยครับ คาดว่างานสัปดาห์หนังสือ งวดนี้ ไม่ต่ำกว่าสาม - สี่เล่มแน่ๆเลยครับ ปล. ขออภัยทุกท่านด้วยนะครับ พอดีพิมพ์ชื่อบท เลื่อนไปนิดหนึ่ง จริงๆ ตอนนี้จะเป็นบทที่ 32 - 33 ครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 15:02:26

ความคิดเห็นที่ 3 โอย ลุ้นจริงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 19:21:36

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาลุ้นผอบแก้ว ยังไงก็ไม่อยากให้เเธอพบชะตากรรมที่เลวร้ายจนเกินไป จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 21:57:29

ความคิดเห็นที่ 5 สิงหเมฆินทร์ใช่มั้ยที่ออกมาจากหนังสือ แล้วออกมาได้ยังไง ตัวละครในจินตนาการของเศาร์ดูจะดำเนินไปเกินกว่าที่เศาร์เขียนขึ้นมา ควบคุมสิ่งที่จินตนาการไว้ไม่ได้มันเป็นไปได้อย่างไร จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 01:52:26

ความคิดเห็นที่ 6 ยังตามอ่านไม่ทันเลยค่า จะพยายามไล่กวดอย่างแรง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 06:34:12

ความคิดเห็นที่ 7 เอาละสิ โดนย้อนรอยกลับมาซะแล้ว เรื่องราวนี้ไม่มีใครคุมได้อีกแล้ว จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 15:34:44

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณนะคะ งานนี้ต้องไปตามเก็บอย่างแน่นอนค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 20:33:28