PANTIP.COM : W12703327 :+:+:สืบสวน สุขสันต์:+:+: ตอน กวางน้อยผจญภัย (บทที่่ 1) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

บทที่ 1

บางทีเขาไม่ควรไว้ใจอามากจนเกินไป

สุรินทร์มองหนังสือวิชาฟิสิกส์ที่เขาแสนจะเบื่ออย่างหงุดหงิดใจ กะว่าไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยจะได้หลุดจากเรื่องพวกนี้ไปบ้าง แต่ที่ไหนได้ ดูจะตัดขาดกันไม่พ้นเลยทีเดียว มือเรียวยาวเคาะแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าระบายอารมณ์ ทว่าการกระทำทั้งหมดของเขาอยู่ภายใต้สีหน้าสุขุม ควรแก่การเป็น ‘อาจารย์ฝึกสอน’ ของโรงเรียนสตรีชื่อดังแห่งนี้

ห้องที่เขาอยู่ในขณะนี้คือ ห้องคอมพิวเตอร์ ซึ่งอยู่ติดกับห้องสมุดซึ่งอยู่ชั้นสองของอาคารหนึ่ง เป็นห้องที่อยู่ลึกเข้าไปด้านในหากนักเรียนจะมาก็ต้องเดินผ่านห้องสมุดทุกคน

ที่จริงแล้วเขาที่เข้ามาสอนในฐานะอาจารย์ฝึกสอนวิชาฟิสิกส์กลางเทอมควรจะต้องไปอยู่ที่ห้องฟิสิกส์ แต่กลับกลายเป็นว่าอาจารย์คอมพิวเตอร์ของโรงเรียนดันไปสัมมนาต่างประเทศเป็นเวลาเกือบเดือน ไม่มีคนอยู่โยงเฝ้าห้อง เขาซึ่งเรียนสาขานี้มาโดยตรงโดนร้องขอเพิ่มเติมให้มาดูแลห้องคอมฯ แห่งนี้ด้วยอีกงาน

นับว่าอยู่มุมอับจนไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันไม่พอ เด็กสาวๆ ที่ควรจะเป็นอาหารตาก็แทบไม่ได้ปรากฏตัวที่นี่เลย แต่ละคนล้วนไม่เข้าตาทั้งสิ้น แล้วแย่กว่านั้นก็คือ ไม่รู้ทำไมถึงได้มีเด็กนักเรียนก็มาใช้กันเยอะแยะนัก เขาแทบไม่มีเวลาเถลไถลไปไหนนอกจากคาบสอนเลยด้วยซ้ำ จนถึงเวลาเลิกเรียนนี่แหละที่จะได้มีเวลาหายใจหายคอบ้าง อย่างเช่นเวลานี้ที่ไม่มีใครอยู่ในห้องคอมพิวเตอร์แล้ว

ความเดือดร้อนยังไม่หมดแค่นี้ แม้จะเข้ามาอยู่ในฐานะอาจารย์ฝึกสอน ต้องเจอกับวิชาที่แสนน่าเบื่อหน่าย แถมต้องนั่งสถิตอยู่ในห้องคอมพิวเตอร์เกือบทั้งวัน แต่ในความเป็นจริง สุรินทร์ก็ยังคงเป็นนักศึกษา เขาจำเป็นต้องไปเรียน ซึ่งจุดนี้ อาก็จัดการใช้อิทธิพลมืดหาข้ออ้างให้เขาไม่ต้องไปเรียน ไม่ต้องเช็คชื่อก็ได้ สิ่งที่ต้องทำก็แค่ไปสอบพร้อมกับเพื่อนๆ ก็พอ

อาของเขาใช้คำว่า ‘ก็แค่’

ไม่ได้เข้าเรียน แต่ต้องไปสอบ คิดว่ามันง่ายนักหรือไงกัน สุรินทร์แทบจะพ่นลมหายใจพรืด ปราดตามองเอกสารประกอบการสอนที่เขานั่งทำสำหรับนักเรียนในชั้นของเขา

“การบ้านค่ะอาจารย์”

เสียงค่อนข้างแผ่วของเด็กนักเรียนหญิงเรียกความสนใจของเด็กหนุ่มให้เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็พบเด็กผู้หญิงสองคนในชุดนักเรียนที่ระบุว่าเป็นชั้นม.5 ยืนอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่เขากำลังนั่งอยู่

คนหนึ่งซึ่งเขาจำได้แม่นว่าชื่อ นรี เธอตัวเล็ก ท่าทางเรียบร้อยเหมือนหน้าตา นรียิ้มน้อยๆ ให้กับเขาในขณะที่วางตั้งกระดาษบางๆ ปึกหนึ่งตรงหน้า ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิงร่างสูงชะลูด น่าจะห่างจากเขาไม่ถึงห้าเซนติเมตร หากพิจารณาลักษณะใบหน้าที่ประกอบดวงตากลมโตใสแจ๋วสมชื่อเล่น กวาง หรือกวินนา ส่วนจมูกและริมฝีปากเล็กรับกับใบหน้าเรียว ถือว่าเป็นเด็กหน้าตาดีทีเดียวถ้าเทียบกับเด็กนักเรียนในห้องคอมนี้

...ถ้าเพียงเธอปิดปากเงียบเฉยๆ

“อาจารย์เปลี่ยนห้องก็ไม่บอก เดินขาขวิดเลยค่ะ” กวินนาบ่นพลางวางกระดาษตั้งเล็กๆ ในมือวางซ้อนทับกับของนรีในขณะที่ผู้เป็นอาจารย์ซึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตัวหลักในห้องเงยหน้าขึ้นมองนักเรียนทั้งสองคนพลางเลิกคิ้วแล้วบ่น

“จะบอกตอนไหนล่ะ ขนาดผมยังเพิ่งรู้เลยว่าต้องย้ายมาอยู่นี่” เขาเพิ่งคุยกับผู้อำนวยการเมื่อเช้า แล้วจากนั้นก็ต้องเก็บข้าวของย้ายมาทันที

“อ้าว”

“แต่ที่ผมสงสัยกว่าก็คือ ทำไมการบ้านกระดาษแค่ไม่กี่แผ่นนี่มันหนักขนาดต้องใช้สองคนแบกเลยหรือไง”

“ไม่ได้หนักหรอกค่ะ หนูเป็นเด็กมีน้ำใจอยากช่วยเพื่อนเท่านั้นเอง” กวินนาเอ่ยหน้าตาเฉย ท่าทางบอกถึงความเป็นอริอย่างชัดแจ้งทั้งที่เขาก็ไม่รู้ว่าเคยไปเหยียบหัวแม่เท้าอีกฝ่ายเข้าตอนไหน

“ถ้างั้นไหนๆ เด็กมีน้ำใจก็ช่วยปิดคอมในห้องให้ทีสิ นี่ผมเพิ่งทำให้ทุกคนออกจากห้องคอมได้เอง จะได้ปิดห้องเสียที”

กวินนาปากยื่นเล็กน้อยในขณะที่คนเป็นครูกล่าวราวกับรู้ความในใจอีกฝ่าย

“เอาน่า...ยังไงคุณก็ยังไม่กลับไม่ใช่หรือ ไม่ขอให้ช่วยฟรีหรอก ไว้คาบว่างที่คุณอยากใช้คอมแล้วผมอยู่ ผมจะอนุญาตให้เล่นอินเตอร์เน็ตเว็บที่เขาห้ามได้ ตกลงไหม อ้อ ยกเว้นพวกเว็บโป๊นะ”

“หนูจะเข้าเว็บโป๊ไปทำไมกัน!” คนฟังแทบแยกเขี้ยวใส่ทันที แต่ก็หยุดคิดนิดหนึ่งเมื่อพิจารณาข้อเสนอของอีกฝ่าย ซึ่งฟังแล้วก็น่าสนใจทีเดียว กระนั้นก็ยังแกล้งย่นจมูก “ไม่เห็นคุ้มเลย มือถือหนูก็เข้าอินเตอร์เน็ตได้ ไม่เห็นต้องง้อเครื่องคอมอาจารย์สักหน่อย”

“ผมไม่ได้บอกให้ง้อคอมสักหน่อย ง้อแอร์ดีกว่า ออกไปข้างนอกก็ร้อนนะ” สุรินทร์ยิ้มกว้างแบบที่น้อยคนนักจะได้เห็นทำให้เด็กสาวนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แต่ต้นเหตุกลับไม่รู้ เขาหันไปถามทางนรีซึ่งมองการโต้ตอบของเขากับเพื่อนของเธอเพลินอยู่

“แล้วคุณล่ะว่ายังไงนรี เพื่อนของคุณท่าทางเขาไม่ค่อยชอบห้องเย็นๆ นะ”

คนถูกพาดพิงถึงค้อนใส่ทันที แต่สุรินทร์ก็ยังคงแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ เขาค่อนข้างสนุกที่ได้เย้าแหย่อีกฝ่ายเงียบๆ ทว่าคนกลางได้แต่ยิ้มแหยๆ ไม่ได้สนุกไปด้วย เพราะไม่รู้จะเข้าข้างใครดี “แล้วแต่กวางค่ะ หนูไม่มีความเห็น”

สุรินทร์ขมวดคิ้วทันที “ผมถามความเห็นคุณ ไม่ต้องสนใจเพื่อนคุณหรอก”

ดวงตาโตของกวินนายิ่งเบิกกว้างจนแทบถลนในขณะที่สุรินทร์ยกมือขึ้นราวกับจะห้ามโดยที่ไม่ได้หันมามองเธอเลยสักนิด ยังคงคุยกับเพื่อนเธอด้วยสีหน้าจริงจัง

“เห็นหลายทีแล้ว ผมว่าคุณต้องช่วยเหลือตัวเองบ้าง เพื่อนอยู่กับคุณไม่ได้ตลอด ถึงเวลาจริงๆ คนที่ตัดสินใจจะต้องเป็นคุณ ฝึกเอาไว้ดีกว่านะ”

นรีท่าทางอึกอัก หน้าแดงจัดอย่างคนขี้ประหม่า กวินนาไม่สนใจกับมือปางห้ามญาติของเขาอีก เธอแทรกขึ้นมาทันที

“อาจารย์พูดเกินแล้วนะคะ!”

คราวนี้สุรินทร์เป็นฝ่ายหันมามองเธอบ้าง ดวงตาใต้กรอบใสนั้นดูเย็นชาและตำหนิอย่างเปิดเผย ท่าทางนั้นดูเป็นผู้ใหญ่เกินชุดนักศึกษาที่เขากำลังสวมอยู่ และคำพูดของเขาก็แหลมคมไม่ต่างจากสายตาเช่นกัน

“ผมไม่ได้พูดกับคุณ เวลาผู้ใหญ่พูด อย่าพูดแทรก ไม่มีใครสอนหรือ”

เด็กสาวหน้าซีดสลับแดง เม้มปากแน่น ตาวาวโรจน์ ในขณะที่นรียิ่งก้มหน้างุดกว่าเดิม ในที่สุดกวินนาก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมา

“แค่ปิดคอมใช่ไหมคะที่อาจารย์จะใช้พวกหนู”

สุรินทร์เลิกคิ้ว ท่าทางกวนโทสะอย่างยิ่งพลางเอ่ยอย่างยียวน “ถ้าคุณจะะเล่นคอมที่นี่ คุณก็ทำ แต่ถ้าไม่ ก็ไม่ต้อง”

“งั้นหนูไม่เล่นล่ะค่ะ นรี เราไปกันเถอะ!” ไม่พูดเปล่า จัดการคว้ามือของเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าผู้เป็นเพื่อนลากปลิวติดมือออกไป แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อรับรู้ว่ามีมือใหญ่กว่าดึงข้อมือเธอที่จับมือเพื่อนสนิทเอาไว้อยู่ด้วยลักษณะค่อนข้างสุภาพ

“คุณไม่ได้โตกว่าเพื่อนสักเท่าไรหรอก อย่าทำเหมือนเขาเด็กกว่า หรือเป็นลูกไล่คุณอย่างนั้นสิ”

กวินนาตาลุกวาบ สุรินทร์ปล่อยมือที่กำข้อมือนั่นออก ประสานสายตากับเด็กสาวอย่างไม่กลัวเกรง แต่คนที่เกรงแทนกลับเป็นเด็กสาวร่างเล็ก เธอรีบกระตุกมือเพื่อนยิกๆ แล้วเป็นฝ่ายลากกวินนาให้ห่างจากเขาไป พร้อมทั้งปิดประตูกระจกให้เสร็จสรรพ ทิ้งให้เจ้าของห้องนั่งอยู่คนเดียวภายในห้องติดเครื่องปรับอากาศนั้น

เสียงหนึ่งแว่วมากับอากาศทำให้สุรินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วโคลงศีรษะ ตอบออกมาท่ามกลางความเงียบนั้นคนเดียว

“นึกอยู่ว่าจะโดนต่อยหรือเปล่า ยังระงับอารมณ์ของตัวเองได้ก็นับว่าไม่เลว”

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง จะมีก็เพียงแค่สุรินทร์เท่านั้นที่ได้ยินเสียงดุจสายลมนั่น คิ้วของเขาขมวดเข้าอีกครั้งหนึ่ง เอามือเท้าคางทำท่าครุ่นคิด

“ผมสงสัยหมดทุกคน ต่อให้เป็นเด็กคนนั้นก็อยู่ในข่ายคนที่น่าสงสัยด้วยเหมือนกั...” ยังไม่ทันพูดจบประโยค ก็พบว่าร่างของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งอยู่อีกฟากของประตูกระจกทำท่าคล้ายจะเคาะกระจำเรียกความสนใจ ทำให้สุรินทร์ปล่อยทุกอย่างอยู่ในความเงียบงัน เขาเพียงแค่ชันกายลุกขึ้น แล้วตรงไปยังประตูซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับประตูเชื่อมสู่ห้องสมุดเปิดออก

หญิงสาวอายุราวสามสิบปีในชุดเสื้อสีขาวผ้าฝ้ายแตะแต้มระบายเพื่อให้ดูอ่อนหวาน กับกระโปรงสีน้ำตาลอ่อนทรงสอบดูเรียบร้อยยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นเอง สุรินทร์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากอย่างนอบน้อม

“อาจารย์มัทนามีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ทำอะไรอยู่หรือเปล่าจ๊ะรินทร์” มัทนาอาจารย์บรรณารักษ์ห้องสมุดของโรงเรียนแห่งนี้ถามอย่างอ่อนหวาน ใจดี เธอปัดผมไปทัดหูด้วยท่าทางนุ่มนวล

“ไม่ครับ เหลือแค่ปิดคอมให้หมดเท่านั้นเอง” เขาตอบง่ายๆ

“คือ พี่มีเรื่องอยากให้รินทร์ช่วยนิดหน่อยน่ะจ้ะ ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนหรอก แต่อาจต้องใช้เวลานิดหน่อย” เธอเอ่ยอย่างเกรงใจ ช้อนดวงตาขึ้นมองเล็กน้อย

“ช่วยอะไรหรือครับ”

“พอดีมีโปรเจ็คที่โรงเรียนเราทำเพื่อช่วยโรงเรียนน้องในที่ห่างไกลจ้ะ ห้องสมุดของเราส่งหนังสือส่วนหนึ่งไปสร้างห้องสมุดเล็กๆ ที่นั่น แล้วก็มีคอมพิวเตอร์ไปด้วยเครื่องหนึ่ง ทีนี้เราคิดกันน่ะจ้ะว่าจะฝึกเด็กๆ อย่างไรให้สนใจจะเข้าห้องสมุดกัน ทีนี้เห็นรินทร์ทำเกี่ยวกับเรื่องคอมเก่ง ก็เลยจะถามว่าพอจะช่วยห้องสมุดเขียนโปรแกรมสำหรับเด็กอนุบาลให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ”

“โปรแกรมสำหรับเด็กอนุบาลน่ะหรือครับ” คนฟังเบิกตากว้างขึ้นทันทีจนหญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางคล้ายตกใจของเขา

“ไม่ต้องซับซ้อนก็ได้จ้ะ แค่แบบเรียนเอ บี ซี หรือไม่ก็เรียนรู้เลขแบบง่ายๆ ก็ได้”

สุรินทร์อยากจะบอกว่าไอ้ที่บอกไม่ซับซ้อนนี่แหละ ที่ซับซ้อนยิ่งกว่าอะไร เพราะถ้าคนใช้สามารถใช้ได้ง่าย นั่นแปลว่าคนทำจะต้องเป็นฝ่ายคิดหัวแตกแทนนั่นเอง ทว่าเห็นใบหน้ายิ้มหวาน ดวงตาเป็นประกายร้องขอนั่นแล้ว เขาก็ได้แต่กลืนคำปฏิเสธลงคอ แล้วพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้

“ผมขอเวลาหน่อยก็แล้วกันครับ เดดไลน์เมื่อไรครับพี่”

“ตามที่รินทร์สะดวกจ้ะ ตอนนี้เขากำลังก่อสร้างกันอยู่ คิดว่าคงสักหนึ่งเดือนก็น่าจะจัดการขนย้าย แล้วก็ติดตั้งคอมพิวเตอร์เสร็จแล้ว”

“เดือนหนึ่ง!”

ท่าทางร้องเสียงหลงนั่นยิ่งทำให้มัทนายิ้มกว้างมากขึ้นอย่างขบขัน เธอปิดปากหัวเราะน้อยๆ “ไม่ต้องห่วงจ้ะ ส่งโปรแกรมตามหลังไปก็ได้ แค่อย่าให้มันช้าจนเกินงามเท่านั้นก็พอ”

เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาได้แต่โอดครวญอยู่ในใจ แต่สิ่งที่ปรากฏออกมามีเพียงแค่คำตอบรับหน้าขรึมเท่านั้นเอง ซึ่งนั่นทำให้มัทนาพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วเอ่ยชวนคุยเรื่องอื่นไป

“ทำไมรินทร์ถึงได้เข้ามากลางเทอมแบบนี้ได้ล่ะ พี่เห็นว่าปกติพวกนักศึกษาฝึกงานจะมากันตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมเสียอีก”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีผมมีวิชาฝึกสอนอยู่ ที่จริงผมต้องไปสอนที่อื่น แต่อาผมรู้จักกับอาจารย์ใหญ่ที่นี่ ท่านเลยอยากให้มาช่วยที่โรงเรียนนี้มากกว่า แต่ที่ว่างไม่ค่อยลงตัว ผมเลยต้องย้ายไปย้ายมา หาที่ลงไม่ได้สักทีอย่างที่อาจารย์เห็นนี่แหละครับ”

“แต่ก็โชคดีล่ะน่า ได้มาประจำอยู่ในห้องแอร์ สบายดีออก”

“อานิสงส์ที่อาจารย์สอนคอมไปต่างประเทศครับ” สุรินทร์หัวเราะเบาๆ ในขณะที่อีกฝ่ายเพียงยิ้มๆ เท่านั้น ดวงตาเป็นประกาย ชายหนุ่มถามต่อไป “ที่จริงห้องสมุดติดกับห้องคอมพิวเตอร์แบบนี้ก็ดีนะครับ ดูเป็นศูนย์การเรียนรู้ครบวงจรดี อาจารย์มัทนาก็เก่งนะครับ ห้องสมุดใหญ่อย่างนี้ บริหารจัดการคนเดียวได้ด้วย”

“ไม่หรอกจ้ะ” คนได้รับคำชมยิ้มแก้มปริ ปัดปอยผมไปทัดที่หูอีกครั้งหนึ่ง “ที่จริงที่โรงเรียนนี้เขามีชมรมห้องสมุดอยู่ ก็ได้เด็กๆ พวกนี้แหละค่ะที่มาช่วยๆ กัน เห็นเด็กนักเรียนที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์ไหมจ๊ะ”

สุรินทร์พยักหน้ารับ มองเลยผ่านชั้นหนังสือที่เรียงรายไปยังอีกฟากของประตูห้องสมุดก็พบเคาท์เตอร์ไม้ มีนักเรียนสองคนอยู่ด้านในนั้น

“ถ้ารินทร์อยู่ตรงนี้คงจะได้เจอบ่อย ไม่รู้จะมองเห็นหรือเปล่า คนที่อยู่ด้านซ้ายผมสั้นๆ คนนั้นชื่อ เกด คนตรงกลางที่กำลังก้มหน้าอยู่นั่น ชื่อ ปลา ส่วนอีกคนหนึ่งกำลังเก็บหนังสืออยู่ฟากโน้น” เธอเอ่ยพลางชี้ไปยังชั้นหนังสืออีกด้าน ก็พบเด็กนักเรียนคนหนึ่งมัดหางม้าใส่แว่นแบบฉบับเด็กเรียนตัวเล็กๆ กำลังเก็บหนังสือโดยที่ข้างเธอคือรถเข็นบรรจุหนังสืออยู่ภายในนั้น “คนนั้นชื่อ นิดา จ้ะ ส่วนมากจะมาช่วยตอนที่ว่างๆ เช้า กลางวัน กับเย็น กลุ่มนี้เขาชอบหนังสือ ก็เลยมาขลุกกันที่นี่”

คนฟังเลิกคิ้วน้อยๆ “กลุ่มนี้เขาอยู่ห้องเดียวกันหรือครับ”

“จ้ะ 5/2 แน่ะ พวกเด็กสายวิทย์น่ะ”

“งั้นก็นักเรียนห้องที่ผมสอนด้วยน่ะสิ แต่ผมจำหน้าไม่ค่อยได้ ที่นี่ห้องหนึ่งมีเกือบหกสิบคน” อาจารย์หนุ่มจับท้ายทอยท่าทางขัดเขิน “จำได้ก็กวินนากับนรีนี่แหละ เพิ่งเดินออกไปเมื่อครู่นี้เอง เขาเอาการบ้านมาส่ง”

มัทนามองอาจารย์ฝึกสอนด้วยสายตาพิจารณานิดหนึ่งแล้วเมินมองไปยังลูกศิษย์ของตนที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชากว่าเดิมเล็กน้อย “ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกค่ะ ทั้งเกด ปลา แล้วก็นิดาเป็นเด็กเก็บตัว ไม่ค่อยเด่นหรอก แต่กวินนา รายนั้นเขาหน้าตาน่ารักด้วย แล้วก็ตัวสูง เป็นนักกีฬาประจำโรงเรียน กล้าแสดงออก ทุกคนส่วนมากก็จำได้ทั้งนั้นแหละ ส่วนนรีเพื่อนของเขาก็พลอยเป็นที่รู้จักไปด้วย”

อีกฝ่ายทิ้งระยะนิดหนึ่งราวกับชั่งใจว่าจะเอ่ยดีหรือไม่ แล้วก็ตัดสินใจได้

“รินทร์ก็ระวังตัวหน่อยนะจ๊ะ อย่าเข้าใกล้เด็กที่นี่จนเกินงาม ถึงอย่างไรก็เป็นโรงเรียนหญิงล้วน รินทร์เป็นอาจารย์ฝึกสอน ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ อย่าทำให้เกิดข่าวลือไม่ดีไม่งามขึ้นที่นี่ เพราะอีกไม่กี่เดือน รินทร์ก็ไป แต่เด็กที่นี่ยังต้องอยู่โรงเรียนนี้ต่อไปอีกเป็นปีๆ”

บรรณารักษ์สาวเพียงแต่ทิ้งท้ายไว้เท่านั้น แล้วก็ยิ้มหวานเดินจากไปโดยที่ช่วยปิดประตูกระจกให้อย่างเรียบร้อย ปล่อยให้สุรินทร์ยืนนิ่งฟังคำเตือนนั้นด้วยอาการขมวดคิ้ว เขาเหลือบไปยังร่างบางที่เดินห่างออกไป พลางมองเด็กสาวที่อยู่ชมรมห้องสมุดทั้งหลายผ่านกระจกหน้าต่างทีละคนๆ

แต่แล้วความรู้สึกเย็นวาบแปลกๆ ก็ผ่านเข้ามาทำให้เขาหันขวับไปยังต้นตอ แล้วพบสายตาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มองมาทางเขาพอดี แต่รายนั้นกลับลุกขึ้นเก็บหนังสือแล้วผละออกจากโต๊ะทันทีหลังสบตาเขาได้แค่แวบเดียว

สุรินทร์ขมวดคิ้ว พิจารณาอีกฝ่ายอย่างถี่ถ้วนกว่าปกติ เด็กผู้หญิงซึ่งมองจากชุดนักเรียนบ่งบอกว่าอยู่ชั้นม.6 ใส่แว่นสีดำค่อนข้างหนา ใบหน้าอูมเล็กน้อย ผิวค่อนข้างคล้ำแตะแต้มไปด้วยสิวอย่างที่วัยรุ่นเป็นกัน ผมหยักศกขาดน้ำหนักถูกรวบขึ้นไปเป็นหางม้า ร่างอวบนั่งหลังค่อมเล็กน้อย หนังสือที่เธออ่านหากเขามองไม่ผิด น่าจะเกี่ยวกับฆาตกรรมโหดของกลุ่มนาซีซึ่งไม่น่าจะเป็นหนังสือที่เด็กเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยควรอ่านเลย

เขาไม่จำเป็นต้องบันทึกลักษณะของฝ่ายนั้นถี่ถ้วนถึงเพียงนี้ แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา โดยเฉพาะสายตาเมื่อครู่นี้ มันทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวเพิ่มมากขึ้นจากที่เป็นอยู่

อาจารย์ฝึกสอนหนุ่มหันหลังเดินกลับไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งละมาทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาตั้งใจจะเปิดทุกเครื่องเพื่อเช็คสำหรับเตรียมการสอนคาบหน้า แต่สิ่งที่เขาทำในตอนนี้คือ การพึมพำเสียงค่อยยิ่งกว่าค่อยไปกับดินฟ้าอากาศ

ถ้าเกิดเรื่องอะไรกับนรี ให้บอกผมด่วน!

จากคุณ : peiNing

เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 16:50:38

ความคิดเห็นที่ 3

กวินนาบิดไม้ถูพื้นอย่างแรงเป็นการระบายอารมณ์หงุดหงิดที่เกิดขึ้น ยิ่งได้ยินเสียงจอแจของนักเรียนหญิงมากมายที่พูดคุยกันอย่างร่าเริงเนื่องจากเป็นวันสุดท้ายของการเรียนในสัปดาห์ มีทั้งกล่าวถึงแผนที่จะทำในวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันหยุด รวมถึงพูดคุยกันเรื่องอื่นๆ ที่บ่งบอกถึงความ่โล่งใจที่ได้หลุดพ้นการเรียนไปอีกวันหนึ่ง เธอก็ยิ่งหงุดหงิดเป็นทับทวีจนอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมากลางห้อง

“น่าเบื่อชะมัดเลย ทำไมต้องมีเวรตอนวันศุกร์ด้วยนะ”

เสียงของเธอยังผลให้ให้เพื่อนที่กำลังทำความสะอาดตามหน้าที่อีกห้าคนต้องหันมามอง

“บ่นมาตั้งแต่ต้นเทอมยังไม่เลิกอีกหรือกวาง” คนหนึ่งหัวเราะเบาๆ ดูจะไม่อนาทรกับการลบกระดานดำที่ถูกใช้มาทั้งวันจนเป็นคราบชอล์คขาวๆ ต้องใช้ผ้าชุบน้ำทำความสะอาด

“บ่นสิ! กะแค่ขาดเรียนวันแรกวันเดียว โดนจับมาลงวันศุกร์แบบนี้เลย” กวินนายังคงทำหน้าไม่สบอารมณ์ กระนั้นเจ้าตัวก็ยังคงขยี้ไม้ถูลงกับพื้นต่อไป

เพียงเพราะไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวแล้วกลับมาไม่ทันในวันแรกของการเรียน ก็กลายเป็นเหยื่อโดนจับให้มีชื่ออยู่ในเวรทำความสะอาดวันศุกร์เย็นเข้าเต็มๆ ยังดีที่ก่อนหน้านั้นได้ประกาศสละสิทธิ์ตำแหน่งหัวหน้าห้องไปตั้งแต่ปีที่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะปรากฏชื่อของเธอให้ดำรงสมัยไปอีกหนึ่งปีแน่ๆ

อย่างน้อยแม้จะพึ่งพาเพื่อนสนิทอย่างนรี เด็กสาวผู้เรียบร้อย ไม่มีปากมีเสียงในห้องให้ปกป้องไม่ได้ แต่นรีก็ยอมเป็นเพื่อนอยู่เวรทำความสะอาดวันเดียวกับเธอ อย่างน้อยกวินนาก็ไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อจนเกินไปนัก

“แล้วเมื่อกี้ก็ดันเจออาจารย์สุรินทร์กวนโอ๊ยใส่อีกต่างหาก วันนี้จะเหลืออะไรดีๆ บ้างไหมเนี่ย!”

“อาจารย์สุรินทร์เนี่ยนะ” อีกเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็ละจากโต๊ะที่จัดอยู่เดินมาหาเธอทันที “เออ กวางไปส่งการบ้านฟิสิกส์ของพวกเรานี่เนอะ อาจารย์เขากวนอย่างไรล่ะ เล่ามาให้ละเอียดห้ามตกหล่นเลยนะ”

กวินนามองเพื่อนซึ่งกระตือรือร้นด้วยท่าทางระแวงเล็กน้อย “อะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่าชอบอาจารย์”

“โธ่ กวางไม่รู้หรือว่าวันก่อนมีคนตั้งห้องแฟนคลับอาจารย์สุรินทร์แล้วนะ” เพื่อนอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาด้วยเช่นกัน คราวนี้กลายเป็นหัวข้อที่ทุกคนทำความสะอาดไป กรี๊ดกร๊าดกันไป เหลือก็เพียงกวินนาที่แบะปากเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์ กับนรีที่ยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม

ไม่รู้จะเห่ออะไรนักหนา กับแค่อาจารย์ฝึกสอนผู้ชายที่ยังใส่ชุดนักศึกษาซึ่งจู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมากลางเทอมสองแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยโดยบอกว่ามาช่วยอาจารย์สอนแค่วิชาฟิสิกส์ห้องของเธอ หน้าตาหรือก็ไม่ได้หล่อ แค่ตี๋ๆ ใส่แว่นกรอบบางๆ มีดีอย่างเดียวคือ เป็นเพศชายเท่านั้นเอง

กับคนอื่นเธอไม่ทราบ แต่สำหรับกวินนาแล้ว เธอไม่ชอบความลึกลับ กับขี้เก๊กของอาจารย์คนนี้เลย

อาจารย์สอนฟิสิกส์ประหลาดที่ทำตัวอย่างกับมีกล้องวงจรปิด มองเห็นได้แม้แต่หันหลังให้กับนักเรียนอยู่ บางครั้งเธอกำลังแบ่งขนมกินในห้อง จู่ๆ อาจารย์ก็โพล่งออกมา

“ถ้าจะกินขนมก็ไปกินนอกห้อง อย่าทำให้คนอื่นเสียสมาธิ”

ทุกคนชะงักค้าง โดยเฉพาะเธอซึ่งกำลังส่งต่อให้คนอื่นทำให้รีบเก็บแทบไม่ทัน นักเรียนในห้องทำหน้าตาตื่นมองเลิ่กลั่กว่าใครเป็นคนบอกอาจารย์ แต่กลับไม่มีใครเปิดเผยตัว และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้ได้ ทำให้ไม่มีใครกล้าทำอะไรลับหลังเขาอีกเลย

มีข่าวลือว่า มีเด็กนักเรียนเคยสะกดรอยตามเขา แต่แล้วจู่ๆ เขาก็หายตัวไปในระหว่างที่ตามอยู่ทนโท่ ทำให้ไม่มีใครทราบว่าเขาอาศัยที่ไหน สอบถามนักศึกษามหาวิทยาลัยที่อาจารย์ฝึกสอนผู้นี้เรียนแต่ไม่มีใครเห็นเขามาก่อน ความที่อาจารย์ฝึกสอนผู้นี้เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยเล่นหัวกับใครด้วย ก็ยิ่งเพิ่มปริศนาในตัวเขาให้พอกพูนขึ้นเท่าๆ กับปริมาณแฟนคลับที่ดูท่าจะตั้งขึ้นมาเป็นกิจลักษณะอย่างน่าขนลุก

“ถูเสร็จแล้ว ไปก่อนก็แล้วกันนะ หมอก ผึ้งกับมิว จะคุยเรื่องอาจารย์ก็คุยไปละกัน” กวินนาเอ่ยอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเพื่อนที่กำลังจับกลุ่มคุยกันเรื่องอาจารย์คนดังกล่าว ดึงฉุดมือเพื่อนที่เงียบมาตลอดที่ทำความสะอาดให้เดินตามมาด้วย ซึ่งนรีเป็นคนตัวเล็กอยู่แล้ว จึงปลิวตามมือเพื่อนผู้สูงเกือบร้อยเจ็ดสิบ นักกีฬาบาสเก็ตบอลของโรงเรียนอย่างกวินนามาด้วย

ทั้งสองคนต่างเดินตรงไปยังห้องสมุด ซึ่งโรงเรียนรัฐบาลแห่งนี้เป็นสตรีล้วน และเป็นแบบเดินเรียน บางครั้งกระเป๋านักเรียนก็ไม่ได้ติดตัวเองตลอดเวลา อย่างกวินนาและนรีทำประจำคือ การนำไปวางไว้ที่ชั้นวางตรงห้องสมุด แล้วหยิบหนังสือเรียนไปเรียนในแต่ละคาบ

เสียงจอแจเริ่มซาลงแล้วเพราะเวลาเลิกเรียนผ่านไปพอสมควร กวินนาไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด รู้สึกว่างพอจะเดินทอดน่องผ่านห้องเรียนไปเรื่อยๆ ได้ นับว่าเป็นคนละเรื่องกับเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนที่เธอต้องหัวซุนซ้อมบาสเก็ตบอลอย่างหนักสำหรับงานกีฬาที่ผ่านมา แต่ผลที่ได้กลับไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไร เล่นเอาเซ็งอยู่เหมือนกัน

แต่เด็กสาวก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย ผิดหวังแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ร่าเริงได้แล้ว

ร่างสูงโปร่งลงบันไดไปแต่ละชั้นเรื่อยๆ แสงค่อนข้างสลัวเนื่องจากค่อนข้างเย็นแล้ว ผ่านนักเรียนบางคนที่ยังรอใครสักคนที่โรงอาหาร แต่แล้วก็เริ่มเอะใจกับความเงียบจนเหมือนว่ามีเธอแค่เพียงคนเดียว ไม่ได้ยินเสียงพูดของนรีเลยนับตั้งแต่เลิกเรียน หรือที่จริงแล้ว ต้องบอกว่านับตั้งแต่ตอนพักกลางวันเสียด้วยซ้ำ เพื่อนของเธอเป็นคนพูดน้อย แต่นี่มันผิดปกติเกินไป

“นรีเป็นอะไร ทำไมเงียบจัง เห็นเงียบตั้งแต่เช้าแล้วด้วย” กวินนาเอ่ยปากถาม แต่คำตอบที่ได้คือ การช้อนตาขึ้นมอง ดวงตาแสดงความหวาดหวั่น แล้วส่ายหน้า

“อย่างนี้แสดงว่ามีแน่ๆ เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรให้ เดี๋ยวกวางจัดการให้เอง” เด็กสาวหยุดเดินพลางหันมาเผชิญหน้ากับเพื่อน มองด้วยสายตาคาดคั้น

นรียังคงส่ายหน้า

“นรี เราเพื่อนกันไม่ใช่หรือไง” เธอเสียงอ่อนลง เปลี่ยนเป็นไม้นวมตะล่อมถามแทน “นรีก็รู้ว่ากวางแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง ถ้าจะแก้ไม่ได้ก็เพราะนรีไม่บอกนี่แหละ”

ดวงตากลมโตของเพื่อนช้อนขึ้นมองอีกครั้ง นรีเม้มปากนิดหนึ่ง คราวนี้มือเล็กกว่าดึงข้อมือของเธอพร้อมเร่งฝีเท้าเดินตรงไปยังห้องสมุดซึ่งเหลือเพียงนักเรียนไม่กี่คนที่ใช้บริการอยู่ คนตัวเล็กกว่ากวาดสายตามองไปรอบๆ จนแน่ใจว่าไม่มีใครแล้ว จึงหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองออกมา ค้นอะไรสักพักพลางหยิบกระดาษสีขาวขนาดเท่ากับการ์ดอวยพรแผ่นหนึ่งให้เธอดู

‘ถ้าไม่อยากตาย รู้อะไรก็จงเงียบไว้ซะ!’

ข้อความข่มขู่ถูกละเลงให้หนักขึ้นด้วยการใช้หมึกพิมพ์สีแดง และใช้ตัวอักษรแบบที่ข่มขวัญเข้าไปอีก ก็สมควรอยู่หรอกที่นรีจะนึกกลัว

“นรีได้มาตั้งแต่ตอนงานโรงเรียนแล้ว ตอนแรกก็นึกว่าใครล้อเล่น แต่นี่เป็นฉบับที่สองแล้ว นรีเพิ่งได้รับเมื่อกลางวันนี้ แล้วตอนช่วงบ่ายกวางจำได้ไหม ตอนที่นรีออกไปห้องน้ำตอนคาบพละน่ะ จู่ๆ ใครก็ไม่รู้ขังนรีไว้ในห้องน้ำ เรียกใครก็ไม่มีใครเปิด แต่โชคดีมากที่อาจารย์สุรินทร์ผ่านมาพอดีเลยเปิดให้” พอเล่าไป น้ำตาก็เริ่มเอ่อคลอเบ้าตาของเพื่อนสาวมากขึ้น ประกายตาหวาดกลัวอย่างแท้จริงนั่นทำให้กวินนาอึ้งไป

“เอาจริงหรือ นี่ไม่ใช่ฝีมือนรีหรือ”

“อะไรกวาง?” ผู้เป็นเพื่อนเอ่ยถาม

“นรีไม่ได้เป็นคนเล่นเรื่องนี้หรือ” กวินนาเอ่ยปากออกมา พลางหยิบกระดาษแบบเดียวกันในกระเป๋านักเรียนของเธอขึ้นมา และพบข้อความและตัวอักษรแบบเดียวกันชนิดที่เรียกว่ามองปราดเดียวก็ทราบว่าคนที่ทำเป็นคนๆ เดียวกัน

“กวางก็ได้รับเหมือนนรี ตอนแรกเข้าใจว่านรีจะแกล้งเล่นเพราะเห็นว่าจะวันเกิดกวาง กวางเลยไม่ได้คิดอะไร...”

“ไม่ใช่นรีนะกวาง นรีไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร นึกไม่ออกด้วยว่าไปทำอะไรเข้าถึงได้มาแกล้งกันอย่างนี้” นรีหน้าตาตื่นปฏิเสธทันที

ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้งหนึ่งโดยที่กวินนาและนรีต่างมองหน้ากันไปกันมาราวกับหยั่งความคิดของอีกฝ่าย แล้วกวินนาก็เป็นคนถอนใจยาว เธอเสยปอยผมที่หลุดร่วงจากการมัดเป็นหางม้าไปข้างหลังระบายความกังวล จากนั้นก็ปั้นหน้ายิ้มให้กับเพื่อน

“คงมีใครกะอำพวกเราเท่านั้นเองแหละ เดี๋ยวก็มีใครออกมาเฉลยเอง ระหว่างนี้นรีจะไปไหนก็บอกกวางละกัน เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนเอง เราไม่เปิดโอกาสให้พวกนั้นแกล้งหรอก” ว่าพลางเอากำปั้นตบเข้ากับมืออีกข้าง

ริมฝีปากกระหยิ่มและดวงตาลุกวาวของกวินนาทำให้นรีสบายใจขึ้นจนยิ้มออกมาได้ “นั่นสิเนอะ คงมีใครสักคนแกล้งอำพวกเรา ต้องระวังกล้องวีดีโอด้วยนะกวาง เดี๋ยวใครถ่ายตอนพวกเราป๊อดแบบนี้ไปแฉล่ะแย่เลย”

“นั่นสินะ” กวินนาพยักหน้า “นรีเอากระดาษที่ได้รับก่อนหน้านี้มาหรือเปล่า เราอยากได้น่ะ จะเอาไปเช็คดูว่าใครที่น่าสงสัยบ้าง”

“เอามา เราไม่กล้าทิ้งไว้ที่บ้าน เดี๋ยวพ่อไม่สบายใจ” นรีเอ่ยพลางค้นในกระเป๋านักเรียนแล้วยื่นให้กับกวินนา เด็กสาวรับมามองเนื้อความที่แตกต่าง แต่ใช้ตัวอักษรแบบเดียวกันมามองแล้วเก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง

“กลัวพ่อสั่งปิดโรงเรียนหรือนรี ระดับนายตำรวจหญ่าย...ย” เธอออกเสียงยานคางล้อเลียนเพื่อน “...ไม่กังวลอะไรกับเรื่องแค่นี้หรอกน่า ไปๆๆ กลับบ้านกันดีกว่า คนขับรถมาแล้วมั้ง”

“มาแล้ว จอดรถอยู่ตรงซอยข้างๆ นี่เอง กวางกลับด้วยกันสิ”

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวเราเดินไปส่งนรีแล้วไปหาพี่ชายดีกว่า วันนี้พี่เก่งคงปีนเขาจำลองตามเคย เดี๋ยวเราอาจจะไปร่วมแจมด้วย”

“งั้นก็ตามใจ” นรีตอบง่ายๆ พลางเดินออกจากประตูรั้วโรงเรียนด้วยท่าทางสบายใจขึ้น ทว่าความที่เธอเดินนำหน้าทำให้ไม่อาจเห็นแววตาของคนเดินตามหลังได้ชัด

แม้จะเอ่ยข้อสันนิษฐานที่ทำให้เพื่อนสบายใจไปแล้วก็ตาม แต่กวินนาไม่อาจเชื่อคำพูดนั้นของตัวเองได้เลย พฤติกรรมที่เกิดขึ้นมันเหนือกว่าคำว่า ‘แกล้งอำ’ ไปแล้ว สังหรณ์บางอย่างที่ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กบอกให้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ๆ

รู้อะไรก็จงเงียบซะ...แล้ว ‘อะไร’ ที่ว่านั้นคืออะไรล่ะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

(ติดตามตอนต่อไป)

จากคุณ : peiNing

เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 16:52:44