ความคิดเห็นที่ 1 ท่ามกลางพื้นที่กว้างอาคารลานจอดรถของโรงพยาบาล  รถยนต์ของนริศราเคลื่อนตัวมาจอดสนิทอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า  กันต์ธีร์ดับเครื่องรถยนต์แล้วหันมองไปทางหญิงสาว  ซึ่งนั่งเงียบเฉยมาตลอดเส้นทาง “แม่นุ่นพักอยู่ชั้นนี้ใช่ไหม”  เขาถามไปพลางส่งกุญแจรถคืนเธอ หญิงสาวตอบรับเพียงพยักหน้า  รับกุญแจจากมือเขา  แล้วทำท่าจะก้าวลงจากรถ  ชั่วขณะ ก็กลับถูกอุ้งมือใหญ่คว้าเอามือเธอไว้ได้ทันควัน ชายหนุ่มกุมกระชับมือข้างนั้นของเธอไว้แนบแน่น  สัมผัสนุ่มและอุ่นจากกายสาวยังกรุ่นอยู่ในความรู้สึก  จะมีโอกาสอีกไหมที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกันดังเช่นวันนี้ นริศราเกร็งข้อมือแข็งพยายามเหนี่ยวกลับ  แต่ถูกเขาตรึงไว้มั่น  จนต้องกลั้นใจเงยหน้าขึ้นสบตา  นัยน์ตาของเขาแลเร้าร้อนกว่าธรรมดา “ให้กันต์ไปเยี่ยมแม่ของนุ่นด้วยนะ”  เขาบอกออกมาในที่สุด จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 16:53:08

ความคิดเห็นที่ 2 ตัวเลขความดันโลหิตในมือผู้ช่วยพยาบาลสาวสูงขึ้นอย่างน่าใจหาย หล่อนปล่อยมือจากเครื่องวัดสังเกตมองคนป่วย  ซึ่งอยู่ในอาการอ่อนเพลียคล้ายจะไม่มีสติ  แล้วรีบเร่งฝีเท้าออกไปจากห้อง “นุ่น.. นุ่นลูกแม่”  เธอพึมพำคล้ายละเมอ ด้วยเวลาที่ล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วงเวลาสาย  แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่านริศราจะเปิดโทรศัพท์มือถือ  กอปรกับสีหน้าและอาการที่ไม่สู้จะดีของผู้อาวุโส  ทำให้หลายคนเริ่มวิตกกังวลไปตาม ๆ กัน “ผมว่า  นุ่นใกล้มาถึงแล้วมั้งครับน้ายุพิน”  คณิตบอกย้ำคนป่วย  เพื่อลดบรรยากาศความตรึงเครียด  แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล  “ผม  เอ่อ.. เดี๋ยวผมไปหาที่โล่ง ๆ ลองโทรหานุ่นอีกที” ชายหนุ่มพุ่งตัวผ่านประตูออกไป  สวนทางกับนายแพทย์และพยาบาลสองสามคนที่กำลังเร่งรีบเข้ามาดูอาการคนป่วย “ทุกคนเชิญรอด้านนอกก่อนค่ะ”  ได้ยินเสียงนางพยาบาลแว่วตามหลังมา “นิตไปไหน  รอพลอยด้วย”  พลอยใสวิ่งตามเพื่อนหนุ่มไปติด ๆ “นิตจะไปถามให้รู้เรื่องว่า  ไอ้ MD นั่นมันมาถึงหรือยัง”  เขาบอกไปแม้จะไม่หยุดรอเธอ ฝีเท้าของชายหนุ่มต้องชะงัก  เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก  นริศราปรากฏตัวขึ้นพร้อมด้วยเพื่อนหนุ่มคนสนิทของเธอ  ทั้งสองรีบปล่อยมือออกจากกันเมื่อเห็นเขา “นิต พลอย”   หญิงสาวขานเรียกเพื่อนทั้งสองคน  ประหลาดใจกับสีหน้าตื่นของทั้งคู่ “อ้าวนุ่น”  คณิตเพ่งสายตามองเพื่อนสาวสลับกับชายหนุ่มข้างกายเธออย่างโล่งอก  “สวัสดีครับกันต์  ดีใจนะครับที่นุ่นอยู่กับคุณ” คำทักทายของเขาให้ความรู้สึกจริงใจจนยากจะปฏิเสธ  รู้สึกหัวใจแทบสลาย  เมื่อถึงเวลาต้องคืนเธอให้กับเขา   พลอยใสวิ่งตรงมาเกาะแขนเพื่อนสาว “ตายแล้วนุ่น  หายไปไหนมา  ถึงได้ปิดมือถือสนิทขนาดนี้  คุณแม่เป็นห่วงจนความดันขึ้นแล้วรู้ไหม” หญิงสาวตื่นตกใจไปกับคำบอกเล่าของเพื่อน “จริงเหรอพลอย”  อาการไร้สติเมื่อคืนวานส่งผลให้เธอไม่ใส่ใจจะเสียบแบตเตอรี่โทรศัพท์มือถือ  หรือแม้แต่ติดต่อมาหามารดา  “แม่เป็นไงบ้าง อยู่ที่ไหน” “หมอยังดูอาการอยู่ที่ห้องเดิม  นุ่นรีบเข้าไปสิ  น้ายุพินจะได้สบายใจว่านุ่นปลอดภัยดี”  คณิตให้ความเห็น หญิงสาวสาวเท้าเร่งตามเพื่อนทั้งสองคนกลับห้องพักผู้ป่วย  ชั่วขณะ สายตาปราดมองไปยังชายหนุ่มเจ้าของหัวใจที่กำลังเดินตามกันมา  เธอหยุดฝีเท้าลงทันที   “กันต์”  การพบหน้ากันอาจไม่ส่งผลดีต่ออาการป่วยของมารดา  หญิงสาวลังเลใจอยู่ชั่วครู่ขณะสบสายตาเขา “กันต์กลับไปก่อนดีกว่านะ  นุ่นจะอยู่เฝ้าแม่เอง  แล้วเราค่อยเจอกันวันหลัง” คำร้องขอนั้นทำเอาเขาถึงกับอึ้งไป  ความปรารถนาลม ๆ แล้ง ๆ ที่จะได้ยืนเคียงข้างในฐานะคนรักของเธอเป็นอันดับวูบ  แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ยังถูกกันให้อยู่เพียงวงนอก  การพบหน้ากันแต่ละครั้งระหว่างเขากับเธอดุจทิ่มแทงแผลใจเดิมให้เจ็บปวดรวดร้าวเป็นทวีคูณ ชายหนุ่มสาวเท้าถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างมิอาจทำใจ  ก่อนจะพยักหน้ารับคำ “อื่ม  โชคดีนะนุ่น”  เขาบอกแล้วหมุนหันหลังเดินจากไป สายตาผิดหวังของเขาติดตรึงอยู่ในความรู้สึก  หญิงสาวรู้สึกราวกับหัวใจจะสลายติดตามไปกับเขา “ทำไมต้องรีบไล่เขากลับไปล่ะนุ่น”  พลอยใสถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ  “เสียความรู้สึกแย่  อุตสาห์มาด้วยกันทั้งที” ดวงตาคู่เหม่อลอยของหญิงสาวเบนมองกลับมายังเพื่อนทั้งสอง  คณิตจับสังเกตมองเพื่อนสาวด้วยสายตาคำถาม “นั่นสิ  เมื่อกี้นิตก็หลงดีใจแทน  นึกว่านุ่นจะคืนดีกับเขาแล้วเสียอีก” ถ้อยคำเชิงตำหนิ  จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่สามารถลิขิตทุกอย่างให้เป็นไปดังใจปรารถนา  ยามนี้ ความสุขสบายใจของมารดาเป็นสิ่งสำคัญที่เธอควรตระหนัก   ณ ปัจจุบันกาล กันต์ธีร์ได้ขโมยหัวใจรักของเธอไปทั้งดวงแล้ว จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 16:53:42

ความคิดเห็นที่ 3 ไอเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศโชยมาปะทะกับความร้อนรุ่มของจิตใจ  กันต์ธีร์สาวเท้าผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์และพื้นที่สำนักงานชั้นบริหาร  ตรงไปยังห้องทำงานของนายจ้างอย่างไม่ใส่ใจเสียงทักทายของหลาย ๆ คน “อ้าว กันต์”   เขาหยุดฝีเท้าลงเมื่อถึงหน้าประตูห้อง  วิลาวัลย์ขยับแว่นตาจับจ้องสีหน้าเครียดขึงของผู้อ่อนวัยกว่าด้วยความประหลาดใจ “ไหนบอกวันนี้ลากลับบ้านต่างจังหวัดไงจ๊ะ” “คุณชาร์ลอยู่ไหมครับพี่” เขาถามกลับอย่างไม่ใส่ใจจะตอบคำถามของผู้อาวุโส   “อยู่จ้ะ”  เลขาสาวตอบไปพลางสังเกตมองท่าทางแปลก ๆ ของหนุ่มน้อย  “แต่ดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ  บอกกับพี่ว่าวันนี้ไม่รับแขก  เมื่อกี้ก็มีญาติคนป่วยชื่ออะไรนะ.. แจ้งว่าจะขอเข้าพบ  ยังเซโนเลยจ้ะ” “งั้นผมขออนุญาตเข้าพบหน่อยนะครับพี่”  เขาบอกแล้วไม่รอคำตอบ  บิดลูกบิดผลักประตูเข้าไป “เดี๋ยวสิกันต์  ให้พี่เรียนท่านก่อน”  สาวใหญ่ร้องเรียกไว้ไม่ทัน  พุ่งตัวตามเขาเข้าไปในห้อง ชาญผงกศีรษะขึ้นจากเก้าอี้พนักพิงทรงสูง  เพ่งสายตามองลูกจ้างหนุ่มอย่างเย็นชา “คุณออกไปก่อนครับคุณวัลย์”  เขาบอกแม้ว่าสายตาจะมิได้จับมองอยู่ที่เธอ วิลาวัลย์สังเกตท่าทางแปลก ๆ ของทั้งคู่ด้วยความคลางแคลงใจอย่างที่สุด  แต่ก็ทำได้เพียงออกจากห้องไปตามคำสั่ง สีหน้าเคร่งขรึมของชาญในวันนี้  ก่อความรู้สึกประหวั่นลังเล   “สวัสดีครับคุณชาร์ล”  เขายกมือขึ้นไหว้เคารพผู้ใหญ่เหมือนเคย  แล้วเดินตรงไปนั่งลงบนเก้าอี้เบื้องหน้านายจ้าง   “ขอโทษนะครับที่ผมเข้ามาโดยพลการ” หนุ่มใหญ่เอนกายพิงพนักเก้าอี้ทรงสูง  ทอดมองลูกจ้างหนุ่ม  เป็นการดีมิใช่น้อยหากเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความจริง “ไม่เป็นไร  ยังไงนายก็เข้ามาแล้ว”  สุ้มเสียงส่อประชดประชัน  สายตาผู้แก่วัยกว่ากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างเยือกเย็น  “จะว่าไปแล้ว  ห้องนี้ก็เหมือนห้องทำงานของนายเอง  หลายเดือนมานี้ นายทำงานอยู่ใกล้ฉันตลอดเวลา  จนเหมือนว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” ถ้อยคำอันบอกถึงสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเกินกว่าความเป็นนายจ้างกับลูกจ้างก่อความรู้สึกผิดขึ้นในใจ  เขาควรจะตัดสินใจอย่างไรกับเรื่องนี้ “ผมรู้ครับว่า  คุณชาร์ลกับพี่รินดีกับผมมาตลอด  ผมคงจะไม่มีวันลืมความเมตตาที่ผมได้รับมา  แต่คุณชาร์ลครับ... นุ่น”  ไม่ว่าอย่างไร  เขามิอาจทำใจได้  หากนริศราจะต้องตกไปเป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่งของชาญ  “นุ่น...เอ่อ  เป็นผู้หญิงที่ผมรัก  คุณชาร์ลก็น่าจะรู้ว่า  ผมรักเธอจนทำใจไปสนิทสนมกับคนอื่นไม่ได้อีก  ผมขอเรื่องนี้ได้ไหมครับ  อย่ายุ่งกับเธอ...” ท้ายประโยคซ่อนไว้ด้วยอารมณ์ไหวหวั่น  คงด้วยความรักอย่างสุดซึ้งที่มีต่อหญิงสาวในดวงใจ  กันต์ธีร์จึงสามารถซึมซับความรู้สึกของเขาได้ไม่ยาก “ฉันก็พอจะเข้าใจนายหรอกนะ  ถึงได้ส่งเจ้าสาวให้ถึงมือ”  เขาแสร้งพูดพลางเลิกคิ้วให้  แล้วยกสองแขนขึ้นกอดอกพิศมองหนุ่มน้อย  “เป็นไงบ้างล่ะ  เมื่อคืนได้เข้าหอกับเธอ  มีความสุขดีไหม” สายตาวิงวอนของผู้เยาว์เบิกกว้างด้วยความตกใจกับคำถามนั้น   “เปล่านะครับ  ผมไม่ได้มีอะไรกับเธอ”  เขารีบปฏิเสธ  “นุ่นไม่ใช่ผู้หญิงที่ใครจะมาทำกับเธอแบบนั้นได้” เป็นไปดังคาด  หนุ่มใหญ่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ  ช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน “นายกำลังบอกว่า  รักเธอ  แต่ไม่คิดจะแตะต้อง  อยากจะให้เธอได้พบกับคนที่ดีกว่านาย  เหมือนอย่างพระเอกในหนังไทยน่ะเหรอ  โง่หรือบ้าวะ  ผู้หญิงเค้าเต็มใจออกขนาดนั้น” ราวกับว่าชาญอยู่ในสถานการณ์นั้นกับเขา  ชายหนุ่มหวนรำลึกถึงรสสัมผัสอันหอมกรุ่นที่ได้ประโลมจูบ  ท่าทางโอนอ่อนของหญิงสาวที่ดูเหมือนจะยินยอมคล้อยตามอารมณ์ปรารถนาของเขา  ก่อนจะรีบปัดความคิดเหลวไหลนั้นทิ้งไป “จำไว้นะกันต์ธีร์  ฉันขอบอกนายเป็นครั้งสุดท้าย  สุดท้ายจริง ๆ หลังจากที่ฉันให้โอกาสนายมาถึงสองหน”   สุ้มเสียงของชาญเปี่ยมไปด้วยพลังอย่างน่ากลัว  กันต์ธีร์เงยหน้าสบกับดวงตาคู่แข็งกร้าวของนายจ้างด้วยใจระทึก “ฉันชอบผู้หญิงคนนี้  ชอบทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา กิริยามารยาท หรือท่าทางที่เป็นผู้ใหญ่เกินวัยของเค้า  เพราะเค้ามีคุณสมบัติที่เหมาะสมจะมาเป็นภรรยาตามกฎหมายของฉันแทนรินได้  และถ้าฉันได้เค้า  ฉันคงทำใจลืมรินได้ง่ายขึ้นอีกเยอะ” ถ้อยคำอันบอกถึงจุดประสงค์อย่างตรงไปตรงมาให้ความรู้สึกจริงจังอย่างน่ากลัว  เขายังไม่เคยเห็นท่าทางขึงขังของชาญเช่นนี้มาก่อน “แต่นุ่นไม่ได้รักคุณชาร์ลนะครับ  เธอมีแฟนของเธออยู่แล้ว”  เขายังฝืนแย้งเสียงอ่อน “วิธีทำให้ผู้หญิงยอมรับรักได้ไม่ใช่เรื่องยากเลย  ฉันขอท้านายว่า  เวลาไม่เกินสองสัปดาห์  ฉันจีบเค้าติด”  หนุ่มใหญ่ยกนิ้วอย่างเชื่อมั่น  “เอาเป็นว่า  นายฟังฉันให้จบก่อน” การพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง  นริศรายังใจอ่อนยินยอมติดตามนายจ้างของเขาไปในสถานที่ลับตาคนสองต่อสอง  คงเป็นจริงดังคำขู่  ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับชาญที่จะเอาชนะใจเธอ “ฉันจะยอมปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปในกรณีเดียวเท่านั้น”  เขาเน้นเสียง  “คือในสถานภาพที่เค้าเป็นแฟนของนาย” กันต์ธีร์สบประสานตาเจ้าของเสียงพูด  นับเป็นคำขู่ที่แสนน่ากลัวสำหรับเขา  นัยน์ตาของชาญบอกถึงความจริงจังกับทุกถ้อยคำที่พูดออกมา  หนุ่มใหญ่กล่าวต่อไปอย่างเยือกเย็น “แค่นี้ ก็ถือว่าฉันแคร์นายมากเกินไปแล้ว  ถ้านายยังโง่ ปล่อยให้คนอื่นมาโฉบเอาเธอไปเป็นแฟน  ก็รับรู้ไว้เลยว่า  ผู้หญิงคนนี้ฉันขอ”  เขาสรุปพลางตัดบทด้วยการลุกขึ้นยืน  แล้วหมุนตัวหันหลังให้  “เอาเป็นว่า  นายเข้าใจทุกอย่างแล้ว ออกไปได้” คำของชาญช่างหนักแน่นและมั่นคง  ย้ำลึกถึงวัตถุประสงค์ที่ต้องการ  จะทำอย่างไรได้ที่จะดำเนินทุกอย่างตามเงื่อนไขของผู้อาวุโส  หากผู้ชายที่เธอเลือกในวันนี้มิใช่เขา  ดุจโชคชะตาเล่นตลกที่เขาชักนำเธอให้มาพบกับชาญ  ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างหนักใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 16:54:23

ความคิดเห็นที่ 4 ยุพินปล่อยมือจากใบหน้าของบุตรสาว  หลังจากที่เอาแต่จับจ้องและสัมผัส  ราวกับต้องการย้ำถึงความจริงที่ปรากฎชัดอยู่  ก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า “แม่ขา  แม่นอนนะคะ  นุ่นจะไม่ไปไหนอีกแล้ว  จะอยู่กับแม่ตลอดเวลา”  ผู้เป็นบุตรสาวกระซิบบอกที่ข้างหูอย่างปลอบประโลม  จนกระทั่งคนป่วยรู้สึกผ่อนคลายลงแล้วหลับสนิทไป “งั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะนะ  ให้น้ายุพินพักผ่อน”  ได้ยินเสียงคณิตพูดเบา ๆ กับกลุ่มเพื่อน หญิงสาวเหลียวมองกลับมา  รู้สึกอบอุ่นใจในมิตรไมตรีของทุก ๆ คน  นกตรงเข้ามาโอบไหล่เธอ “ขอให้แม่นุ่นหายไว ๆ  จะได้กลับไปเรียนเสียที  พวกเราคิดถึงนะ”  หล่อนบอก   จากนั้นก็มีอีกเสียงแทรกขึ้น “ความจริง ถ้าป้าศรีแม่บ้านของนุ่นกลับมา  ก็คงดูแลคุณแม่แทนได้มั้ง” “จ้ะ”  หญิงสาวยอมรับ  “แต่คงอีกสองสามวัน  ช่วงนี้พวกเค้ามีงานมงคล  นุ่นไม่อยากโทรไปรบกวน” เธอบอกไปพลางเดินตามไปส่งเพื่อน ๆ ที่ประตู “โถ ช่างเป็นแม่พระจริงนะ ยัยนุ่น” เสียงพูดคุยแผ่วเบาลง  เมื่อหลายคนเดินผ่านช่องประตูออกไป  คณิตชะโงกศีรษะกลับมาจับจ้องเพื่อนสาว  ใช้สายตาแทนการบอกย้ำ “อย่าไปไหนกับคนแปลกหน้าอีกนะนุ่น”  เขาเน้นเสียง  ก่อนจะหมุนตัวหันหลังแล้วเดินตามกลุ่มไป ....คนแปลกหน้า ใช่...  สำหรับเธอแล้ว  ชาญเป็นเพียงคนแปลกหน้า  คนแปลกหน้าที่เข้ามาตีสนิทเพียงเพื่อหวังประโยชน์จากความสาวของเธอ  ช่างน่ากลัวเหลือเกิน หญิงสาวทอดกายนั่งลงบนโซฟาข้างหน้าต่าง  ท้องฟ้าเหนือเมืองใหญ่สว่างเจิดจ้าถักทอเป็นลวดลายสีฟ้าสลับขาว  นัยน์ตาคู่ผิดหวังของกันต์ธีร์เมื่อซักครู่ยังปรากฎชัดอยู่บนนั้น  สัมผัสอันอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขายังโอบล้อมอยู่รอบกาย  เขากอดเธอไว้แนบแน่นจนราวกับจะไม่มีอะไรพรากเขาและเธอจากกันได้อีก  กลิ่นอายของลมหายใจที่ยังจารึกอยู่บนผิวกาย...ตราบชั่วนิรันดร์ หากเขาไม่เป็นฝ่ายหยุด  เธอเองคงโอนอ่อนยอมตกเป็นของเขาในห้วงอารมณ์นั้น  หญิงสาวฉุกคิดขึ้นมาแล้วผุดลุกขึ้น  วิ่งออกไปนอกห้อง “อ๋อ  กันต์ธีร์เหรอจ๊ะ  เค้าทำงานอยู่ออฟฟิศของคุณชาร์ลที่ชั้น 8  ปกติจะไม่ให้คนนอกขึ้นไปหรอกจ้ะ  แต่ถ้าน้องมีธุระกับเขา  พี่จะโทรบอกให้ลงมาพบได้”   พยาบาลประจำเคาน์เตอร์อธิบาย  จากนั้นก็จัดการยกหูโทรศัพท์ติดต่อขึ้นไปให้เธอ “อ้อ ค่ะ ๆ”  หล่อนพูดสายงึมงำอยู่ชั่วครู่  ก็วางหูแล้วหันมาส่งยิ้ม  “ข้างบนแจ้งมาว่า  วันนี้เค้าลางานไว้   แต่เห็นเข้าออฟฟิศมาแป๊บ  เพิ่งเดินลงลิฟต์ไปเอง  น้องลองโทรเข้ามือถือเค้าอีกทีดีไหมจ๊ะ  ถ้าออกจากลิฟต์แล้วคงโทรติด” หญิงสาวยกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมา  ครุ่นคิดลังเล  ดุจพลังความรักและความกตัญญูที่ต่อสู้ผลักดันกันอยู่ภายในจิตใจ  เธอควรจะตัดสินใจเช่นใดต่อไปบนเส้นทางแห่งความสัมพันธ์นี้ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 16:55:13

ความคิดเห็นที่ 6 หากครั้งนั้นเขาไม่ยินยอมให้เธอติดตามไปถึงบ้านของนายจ้าง  เรื่องยุ่ง ๆ ทั้งหมดคงไม่บังเกิดขึ้น  ผู้ชายซึ่งมีคุณสมบัติเพียบพร้อมอย่างชาญคงเป็นที่ถูกตาต้องใจมารดาของเธอเป็นแน่  หากหารู้ไม่ว่า  นั่นคือจุดเริ่มต้นของความเศร้าโศกในชีวิตคู่  ชายหนุ่มครุ่นคิดไปพลางก้าวผ่านประตูลิฟต์ออกไป แรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์มือถือเตือนให้เขาหยิบมันขึ้นมา  ชื่อที่ปรากฎช่วยให้เขาตระหนักถึงสิ่งที่ได้กระทำค้างคาอยู่ “เฮ้ย  นายมัวทำบ้าอะไรอยู่วะ  ตกลงว่าจะมาหาแม่ด้วยกัน  แล้วนายให้ฉันกับพ่อมาทำอะไรที่เมืองนครสวรรค์นี่  ฉันรู้จักแม่ที่ไหน  ยิ่งบ้านอยู่มุมไหนของจังหวัด  ยิ่งไม่รู้ใหญ่”  เสียงเกียรติก้องโวยวายไม่ยั้ง  ทันทีเมื่อเขารับสาย “เอ่อ รู้แล้วน่ะ  นายกับพ่อรออยู่ที่ตัวเมืองนั่นแหละ  กำลังจะไปขึ้นรถที่หมอชิตแล้ว”  เขาบอกอย่างหงุดหงิด พลางเร่งสาวเท้าตรงไปยังทางออก “อะไรวะ  ป่านนี้นายยังไม่ออกจากกรุงเทพฯ อีกเหรอ”  ปลายสายยังคงต่อว่าไม่หยุด “เอ่อ กำลังจะรีบไปแล้วไง  ยังไม่ทันแก่อย่าขี้บ่นสิวะ”  เขาโต้กลับ  ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่ใครคนหนึ่ง  ซึ่งยืนรออยู่  “อื่ม  แค่นี้ก่อนนะ” อรจิรายืนถือซองเอกสารส่งยิ้มกว้างให้  ชายหนุ่มเดินตรงไปพบเธอด้วยอาการประหลาดใจเล็กน้อย “อ้าว  คุณเอ๋”  เขาทักพลางสังเกตมองหญิงสาว  เธออยู่ในชุดสวมสบายในวันหยุดทำให้ดูสดใสขึ้นจนผิดตา  “ไหนบอกว่าวันนี้ลางานไว้ไงครับ” เธอตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี “ค่ะ  แต่พอดีเข้ามาเคลียร์งานอีกนิด  เมื่อกี้ก็เจอกันต์ที่ชั้นบน  แต่เรียกยังไงกันต์ก็ไม่ได้ยินเอ๋  เดินดุ่ม ๆ ไปห้องบอสเลย” “อ้อ เหรอครับ”  เขาหน้าเหลอไปชั่วครู่  คงเป็นช่วงเวลาแห่งความสับสนใจและห่วงใยในตัวเพื่อนสาว  ชายหนุ่มครุ่นคิดพลางพยักหน้าน้อย ๆ อย่างไม่ทันรู้ตัว  “ผมคงรีบไปหน่อยครับ  เพราะพ่อกับพี่ชายผมล่วงหน้าไปก่อนแล้ว  เมื่อกี้ยังโทรมาบ่นงุ้มเลย” เขาเล่าไปพลางออกเดินเคียงข้างเธอไปยังประตูทางออก “กันต์จะไปหมอชิตใช่ไหมคะ”  เธอซักด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีไม่ต่างไปจากเดิม  “เอ๋ไปส่งให้ได้นะคะ  จะไปทางนั้นพอดี” กันต์ธีร์ชะงักเท้าเล็กน้อย  ด้วยความตกใจกับข้อเสนอของเธอ “เอ่อ จะดีเหรอครับ  วันนี้คุณเอ๋ซ้อมใหญ่รับปริญญา  คงยุ่งน่าดู” หญิงสาวหยุดเดินตามเขา  ส่งยิ้มกว้างให้ “คณะเอ๋ซ้อมตอนบ่ายค่ะ  ยังมีเวลาเหลืออีกตั้งหลายชั่วโมง”  สิ้นเสียงก็เอื้อมมือข้างหนึ่งมากุมข้อมือเขา  แล้วดึงให้เดินไปอีกทาง  “รีบไปกันเถอะค่ะ” ชายหนุ่มอึ้งไปกับสัมผัสและแรงฉุดจากเธอ  จึงได้แต่เร่งสาวเท้าตามเธอไปอย่างตั้งรับไม่ทัน ภาพของเขาและเธอค่อย ๆ ไกลห่าง  จนเลือนหายไปท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของห้องรับรองโรงพยาบาล  นริศราเหลียวหลังมองผ่านพนักพิงโซฟาที่ล็อบบี้อีกครั้ง  หลังจากไม่สามารถหาจังหวะเข้าไปแทรกแซงการสนทนาอย่างออกรสระหว่างเขากับเธอคนนั้น   การแสดงออกอย่างจริงจังจากเขาเมื่อคืนวาน  อาจกระทำไปเพียงเพื่อมนุษยธรรมต่ออดีตเพื่อนร่วมชั้นเรียนอย่างเธอเท่านั้น  ในเมื่อชีวิตปัจจุบัน  เขามีสาวสวยเช่นเธอผู้นั้นอยู่เคียงข้าง เธอควรจะจัดการเช่นไรกับความรู้สึกครั้งนี้ของตัวเอง  ก่อนจะทันรู้ตัว  น้ำตาหยดหนึ่งก็ร่วงพรูลงมากระทบฝ่ามือ ....................................................... 43...คำสารภาพ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12711379/W12711379.html#5 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 55 12:04:39 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 17:16:02

ความคิดเห็นที่ 7 เพื่อนนักอ่านคงสงสัยว่าสารภาพเรื่องอะไร  พลาดไม่ได้ค่ะ คุณ scottie ความสัมพันธ์ของนุ่นกับกันต์ยังขลุกขลัก ลากยาวไปจนถึงตอนจบเลยค่ะ คุณ มิสพรหล้า ยังเลยค่ะ เพราะมีทั้งความหลังและเรื่องบ้านติดอยู่ในใจทั้งสองฝ่าย คุณ Medal G G กำแพงหินผาในใจนุ่น ยังไม่ทลายลงเลยค่ะ คุณ GTW บทของ "ปรียา" ยังมีอยู่ค่ะ แต่ "รินรดา" มีแว๊บ ๆ ตอนบทส่งท้ายเท่านั้น จางไปพร้อมกับ "ชาญ" ความจริงสองสามตอนมานี้  โฟกัสมาอยู่ที่ "ยุพิน" แต่ยังไม่มีนักอ่านท่านใดพูดถึงเธอ แนวคิดเกี่ยวกับนิสัยของยุพินนี้ คนเขียนเอามาจากข้อสงสัยตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วว่า "คนดี" มีลักษณะอย่างไร คนที่ดีต่อเรา ความจริงแล้วเค้าเป็นคนดีไหม คนที่ไม่ดีต่อเรา หรือไม่เคยช่วยเหลือเรา จัดว่าเค้าเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า พ่อแม่ที่รักลูก จัดการทุกอย่างในชีวิตให้ลูก จนทำลายลูกไปเลย ถือว่าพ่อแม่ของเราเป็นคนดีไหม คำตอบเหล่านี้  สามารถทำความเข้าใจได้บางส่วน หลังจากอ่านหนังสือแนวธรรมะ ซึ่งก็ยังเป็นลักษณะการมองต่่างมุมค่ะ ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ  Mnemosyne คุณ  istante คุณ เอริชา คุณเอริชา แนะนำงานของคุณที่วางขายอยู่ให้อ่านบ้างก็ดีค่ะ   เนื่องจากที่บ้านไม่มีเนต (เพราะไม่อยากให้ลูกเล่น) จึงใช้เนตของที่ทำงาน เปิดนานไม่ได้เดี๋ยวเจ้านายตาเขียว อยากศึกษาผลงานของนักเขียนหลาย ๆ ท่านค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 17:22:41

ความคิดเห็นที่ 8 ชาญ ถึงจะเป็นช่วง "ขาลง"  แล้ว แต่ยังรักษา ศักยภาพ ระดับ เจ้าสำนัก ได้อย่างน่าเกรงขาม น่าทึ่งที่คุณวังวนสามารถเขียนตัวละครออกมาในอิมเมจแบบนี้ได้ขนาดนี้ ยุพิน ในความรู้สึกส่วนตัวของผม มีความเป็นธรรมดามาก และพบเห็นในชีวิตจริงได้ไม่ยาก (คงเป็นเพราะผมเป้นครูเลยมีโอกาสพบกับแม่ของเด็กๆมากมาย ซึ่งหลายคนมีหลายอย่างที่คล้ายตลึงกับยุพิน) ส่วนนุ่นผมว่าเธอไม่ผิดอะไร เพราะกันต์เองก็ยังไม่ได้เคลียร์ตัวเองแบบหมดจด ต่อให้เธอไปเป็นภรรยาของชาญ ก็ไม่ผิด แต่อาจ "รู้สึกผิดกับความรู้สึกของตัวเอง" ถ้าเธอไม่รัก นอกจากชาญจะทำให้นุ่นีักอย่างจริงใจได้ เพราะคนสองคนแต่งงานกับโดยไม่มีความรักต่อกันแนบแน่นทั้งสองฝ่าย เห็นครอบครัวล่มสลายมานักต่อนักแล้ว ขนาดรักกันปางตายทั้งสองฝ่าย ก็ยังเห็นครอบครัวล่มสลายได้ นับประสาอะไรกับแต่งงานเพราะตามใจผู้ปกครอง หรือสงสาร จะว่าไปกันต์กับหนูอร ก็น่าจะเหมาะสมกันดีนะ ^^...... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 19:24:27

ความคิดเห็นที่ 9 โหย อะไรกันเนี่ย วุ่นวายมากกกก >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 20:12:55

ความคิดเห็นที่ 10 อีกแระ เห็น..แล้วก็เข้าใจผิดอีกแระ  :( จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 09:40:32

ความคิดเห็นที่ 11 ชาญคงลืมไปนะว่าเคยทำอะไรนุ่นไว้ คนไม่ลืมง่ายๆ หรอก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 23:20:37