PANTIP.COM : W12706901 ภูพันแสง ตอนที่ ๑๖ ลับ ลวง พราง [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๖ ลับ ลวง พราง

ร่างสูงผึ่งผายในยูนิฟอร์มสีเขียวขี้ม้ายืนกอดอกไขว้เท้าอิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงาน สีหน้าเคร่งเครียด คิ้วเข้มหนาขมวดมุ่นเหนือดวงตาฉายแวววิตกกังวล เมื่อได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่ก้าวเข้ามาใกล้จึงถอนหายใจหนักหน่วงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“ได้รับรายงานแล้วใช่มั้ยครับคุณพ่อ”

สีหน้าของนายพลผู้ยิ่งใหญ่ที่ครองอำนาจเหนือการ์เมียนมายาวนานหลายสิบปีเคร่งเครียดไม่แพ้บุตรชาย ริ้วรอยแห่งวัยบนใบหน้ายิ่งเป็นรอยลึกกว่าปกติ เขาถอดหมวกเบเร่ต์ออกวางบนโต๊ะแล้วทรุดตัวลงนั่ง เอื้อมมือไปคว้ากระดาษสี่ห้าแผ่นบนโต๊ะขึ้นมาพลิกดูอย่างรวดเร็วดุจรู้อยู่แล้วว่าจะได้เห็นอะไร ก่อนจะโยนกลับไปที่เดิม กระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาตกลงที่พื้นใกล้เท้าทำให้คนถามก้มลงมองรูปศพของสตรีที่โชกไปด้วยเลือดทั่วทั้งร่าง ใบหน้าบิดเบี้ยวเสียรูปถูกบดบังด้วยรอยเขียวช้ำและคราบเลือด มุมกล้องที่ถ่ายให้เห็นใบหน้าไม่ชัดเจนนัก ทำให้ยากที่จะแน่ใจได้ว่าเป็นศพของคนที่ ‘ข่าวอันแพร่สะพัด’ ระบุจริงๆ หรือเปล่า

“มันเป็นไปได้ยังไง” น้ำเสียงแม้จะเรียบ หากผู้คุ้นเคยอย่างบุตรชายสามารถจับร่องรอยการสะกดกลั้นอารมณ์เกรี้ยวกราดของนายพลเส่งกาได้

พลตรีส่ายียืดตัวขึ้นเต็มความสูง ลดมือลงไปซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงทหาร ริมฝีปากหยักหนาได้รูปขบเม้มอย่างใช้ความคิด ถึงแม้บางครั้งเขาจะเป็นคนที่ตัดสินใจเร็วและทำอะไรอย่างมุทะลุดุดันกล้าเสี่ยงกล้าตาย แต่เมื่อใดมีเรื่องราวที่ต้องใช้การตัดสินใจที่ถี่ถ้วนรอบคอบเขาก็เคร่งขรึมได้ราวเป็นคนละคนเหมือนกัน มันเป็นไปได้อย่างไรที่ข่าวนั้นถูกเผยแพร่ออกไปโดยที่ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในการ์เมียนอย่างเขาและบิดาไม่ได้รับรู้ล่วงหน้ามาก่อน

ในประเทศที่ทหารเป็นผู้กุมอำนาจการบริหารในทุกๆ ด้าน กิจการทุกอย่างอยู่ในอุ้งมือของแกนนำทหารที่เป็นเครือข่ายของผู้นำสูงสุด ไม่เว้นแม้กระทั่งการข่าวและสื่อต่างๆ ที่ถูกควบคุมและสอดส่องอย่างใกล้ชิด ข่าวทุกข่าวก่อนจะเผยแพร่ออกไปต้องผ่านการกลั่นกรองจากคณะกรรมการที่รัฐบาลทหารของเขาจัดตั้งขึ้นเพื่อดูแลโดยเฉพาะ แล้วไอ้ข่าวระ...แบบนี้มันเล็ดลอดผ่านหูผ่านตาของเขาแพร่กระจายออกไปทั่วการ์เมียนได้อย่างไร

“ใคร? ที่มันกล้าทำสงครามประสาทกับเรา” นายพลเส่งกาแทบจะขบฟันพูดออกมา ความรู้สึกถึงการถูกลูบคมลบเหลี่ยมกำลังแผดเผาให้เขาอยู่ไม่เป็นสุข มันเป็นใครถึงกล้าปล่อยข่าวใหญ่ขนาดนี้ออกไปโดยที่เขาไม่รู้ไม่เห็น

“คนภายนอก มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าคุณพ่อมีลูกสาวสองคน” ลูกชายคนโตของนายพลเส่งกาเริ่มวิเคราะห์สิ่งที่เกิดขึ้น “แต่ในข่าวบอกหราเลยว่าศพนี้เป็นนายาตโมนุทลูกสาวนายพลเส่งกาสิ้นท่าถูกไอ้ไศลฆ่าตาย ถ้าแหล่งข่าวของข่าวนี้เป็นคนนอกจริงมันคงไม่รู้ว่าเป็นลูกสาวคุณพ่อ”

นายพลเฒ่าที่ยังไม่ถอดเขี้ยวเล็บบิดยิ้มหยัน “จะบอกว่าเป็นคนใกล้ตัวของเราเองงั้นสิ” พลางผ่อนลมหายใจยาว พยายามระงับโทสะที่พวยพุ่ง วัยที่ล่วงเลยและประสบการณ์ที่เกี่ยวพันอยู่กับอำนาจมาตลอดชั่วชีวิตทำให้เริ่มคิดได้และปลงตก... ‘คำว่าอำนาจและผลประโยชน์ มันไม่เคยเข้าใครออกใครเลยจริงๆ แม้กระทั่งกับตัวเขาเอง’

“เท่าที่ผมคิด ข่าวนี้ไม่ได้ออกมาจากไอ้ไศล” เป็นศัตรูคู่รบกันมานาน พลตรีส่ายีคิดว่าตนพอจะรู้นิสัยของผู้นำฝ่ายตรงข้ามดี ถ้ามันคิดจะทำสิ่งใด สิ่งนั้นเปิดเผยเล่นกันซึ่งๆ หน้าเสมอ แล้วที่สำคัญมันคงไม่โง่พอที่จะฆ่าตัวประกันในมือทิ้ง ทั้งที่เงื่อนไขที่มันต้องการยังไม่บรรลุผลสำเร็จหรอก

“แน่ใจหรือลูก ว่าข่าวนี้เป็นข่าวปล่อยที่ออกมาจากคนในของเรา” นายพลเฒ่าถามอย่างยังมีความหวังว่าลูกสาวคนโตที่ยังไม่รู้ชะตากรรมจะยังมีชีวิตรอด ใจกระหวัดไปถึงภรรยาผู้ล่วงลับที่เขาไม่เคยลืมเลือน

‘โปรดคุ้มครองลูกของเราด้วยตนียา อย่าให้ตโมนุทต้องจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของคนที่มีเลือดเดียวกันกับเธอเลย’

ว่าที่ผู้นำคนต่อไปของการ์เมียนกล่าวยืนยันความคิดตนเอง “มันก็น่าคิดอยู่นะครับ ทั้งเรื่องที่น้องตาโมโดนไอ้ไศลจับตัวไป ทั้งเรื่องที่คุณพ่อมีลูกสาวสองคน มีเฉพาะทหารชั้นผู้ใหญ่ที่ทำงานเป็นมือเป็นไม้ให้คุณพ่อเท่านั้นที่ทราบ คนนอกไม่มีใครรู้ แล้วข่าวนี้มันจะแพร่สะพัดไปทั่วการ์เมียนได้ยังไงถ้าไม่ใช่ฝีมือคนในด้วยกันเอง”

ให้เขารู้ว่าเป็นใครเมื่อไหร่เถอะ จะกวาดเสี้ยนเล็กๆ พวกนี้ไม่ให้หลงเหลือมาคอยทิ่มตำอยู่บนเก้าอี้แห่งอำนาจเด็ดขาด ระบบการปกครองของการ์เมียนควรจะถึงเวลามั่นคงและเสถียรภาพที่สุดได้แล้ว ประเทศจะได้ก้าวไปสู่การพัฒนาทางเศรษฐกิจอย่างจริงๆ จังๆ เสียที ไม่ล้าหลังเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างทุกวันนี้

เมื่อเห็นบิดานิ่งฟังอย่างไตร่ตรอง เขาก็พูดต่อ “แล้วที่สำคัญ ก่อนที่ผมจะมาพบคุณพ่อ ผมให้หน่วยข่าวกรองของเราตรวจสอบแล้วว่าในสิมขาลมีการรายงานข่าวนี้ออกมาบ้างหรือเปล่า”

“ไม่มีใช่มั้ย” นายพลเส่งกาถามอย่างพอจะมีความหวัง อย่างน้อยในสถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าลูกสาวคนโตเป็นตายร้ายดีอย่างไร เขาก็ยังพอจะมีความหวังว่าลูกสาวที่มีเลือดของการ์เมียนเพียงครึ่งเดียวของเขาจะยังมีลมหายใจอยู่ หรือว่า... นายพลเฒ่าใจหายวาบเมื่อคิดไปถึงอีกแง่หนึ่ง

“เป็นไปได้มั้ยที่ไอ้ไศลมันไม่รู้ว่าพ่อมีลูกสาวสองคน มันอาจจะคิดว่าจับตัวประกันไปผิดตัว ได้ตัวใครไปก็ไม่รู้ ก็เลยฆ่าทิ้งเงียบๆ ไม่ให้เป็นข่าวเอิกเกริกในสิมขาล”

ผู้เป็นลูกชายแสยะยิ้มเยือกเย็นเมื่อได้ฟัง “ไม่มีทางหรอกครับคุณพ่อ คนในหน่วยข่าวกรองของมันยิ่งกว่าจมูกมด หูปีศาจ ถึงมันจะไม่ได้ตัวน้องสายาห์ไป แต่เชื่อเถอะครับว่าป่านนี้มันคงสืบจนรู้แล้วว่าคนที่มันได้ตัวไปเป็นใคร เผลอๆ มันอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าน้องตาโมเกี่ยวข้องกับพวกมันยังไง”

คราวนี้นายพลเฒ่าพยักหน้าเบาๆ สีหน้าคลายความขึ้งเครียดลงได้บ้าง“บางที... ถ้ามันรู้แล้วจริงๆ ว่าตโมนุทเป็นใคร ก็อาจจะเป็นผลดีกับน้องก็ได้นะ มันคงไม่กล้าฆ่าสายเลือดราชวงศ์คนสุดท้ายของมันทิ้งง่ายๆ ถึงจะมีเลือดของพ่ออยู่ครึ่งหนึ่งก็เถอะ”

“ทีนี้เราก็พอจะตัดประเด็นเรื่องการเสียชีวิตของน้องตาโมออกไปได้ แต่ไอ้ข่าวระ...ที่มันกำลังสะพัดอยู่ในการ์เมียนนี่ล่ะครับ”พลตรีส่ายีเหลือบตามองกระดาษสี่ห้าแผ่นบนโต๊ะที่คนของเราส่งรายงานเกี่ยวกับข่าวบ้าๆ นั่นขึ้นมา

“ลูกคิดว่าจุดประสงค์ของคนปล่อยข่าวคืออะไร หวังอะไรจากการปล่อยข่าวว่าตโมนุทโดนไอ้ไศลฆ่าทิ้งไปแล้วแบบนี้”

“ถ้าคิดง่ายๆ ตรงไปตรงมา... ไอ้คนปล่อยข่าวมันคงไม่อยากให้พ่อนิ่งเฉยไม่เปิดฉากโจมตีอยู่แบบนี้เพราะห่วงน้องตาโม มันก็เลยปล่อยข่าวว่าน้องถูกไอ้ไศลฆ่าตายไปแล้ว แล้วถ้าเราเต้นไปตามข่าวนี้ คุณพ่อก็คงมีคำสั่งเปิดฉากโจมตีที่ชายแดนเพื่อเป็นการตอบโต้ไอ้ไศล”

“แล้วทีนี้ถ้าเราเผด็จศึกไอ้ไศลได้เสียที เริ่มลงทุนทางเศรษฐกิจตามที่วางแผนกันไว้ คนที่จะได้ผลประโยชน์ก็คงไม่พ้นเสือหิวทั้งหลาย” นายพลเฒ่าเสริมการคาดเดาของลูกชายผู้จะขึ้นมาสืบทอดอำนาจต่อจากเขา วูบหนึ่งของแววตาที่เคยโชนแสงกล้ามาตั้งแต่วัยหนุ่มฉายชัดถึงความเหนื่อยหน่าย “เหนื่อยหน่อยนะลูกที่ต่อไปลูกจะต้องมาปกครองคนพวกนี้”

“นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผมหรอกครับคุณพ่อ อย่าห่วงเลย แต่สิ่งที่เราต้องทำให้ได้ตอนนี้คือ หามือมืดที่มันกล้าปล่อยข่าวนี้ออกมาให้ได้ ผมอยากรู้นักว่าใครมันกล้าเล่นไม้นี้กับเรา”

นายพลเส่งกาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ถึงเวลาจะล่วงเลยมาจนถึงวัยเลยเกษียณแต่ความสง่าและลักษณะการเป็นผู้นำที่ฉายออกมาจากตัวเขาก็ไม่เคยลดน้อยลง และพลตรีส่ายีก็สืบทอดสิ่งเหล่านี้ไว้ได้เต็มตัวทีเดียว

“ตาเฒ่าทั้งหลายในสภามีไม่กี่คนหรอกลูก เรื่องนี้พ่อคิดว่าอีกไม่นานลูกคงจะควานหาตัวคนบงการมาให้พ่อได้” ก็อย่างที่ลูกชายเขาบอกเมื่อครู่นั่นแหละ ว่าคนที่รู้ว่าเขามีลูกสาวสองคน รู้ว่าตโมนุทโดนจับไปเป็นตัวประกันจำกัดอยู่ในวงแค่ไม่กี่คน เรื่องแค่นี้คงไม่เกินมือของลูกชายเขาไปได้

ปลายนิ้วแข็งแรงของมือที่จะนำพาการ์เมียนก้าวต่อไปในอนาคตอันใกล้เคาะเบาๆ กับพื้นโต๊ะ ในดวงตาคมกริบมีแววของความหมิ่นแคลน

“จะว่าไป ไอ้คนที่มันคิดแผนนี้ขึ้นมา มันก็ช่างไม่มองอะไรให้ไกลๆ บ้างเลยนะครับ ข่าวนี้ถ้าแพร่ออกไปทั่วโลก แผนที่จะดึงนักลงทุนเข้ามาก็เป็นอันจบเห่ นักธุรกิจขวัญอ่อนที่ไหนมันจะมากล้าเสี่ยงขนเงินถุงเงินถังเข้ามาลงทุนในประเทศที่แม้กระทั่งลูกสาวของผู้นำสุงสุดยังถูกฆ่าแกงกันง่ายๆ ล่ะ เมกะโปรเจคท์ที่วินนายของเราคงได้พังไม่เป็นท่ากันล่ะคราวนี้”

“สั่งคนในศูนย์กระจายข่าวของเรา เก็บข่าวนี้ให้เร็วและเงียบที่สุด อย่าให้รู้ไปถึงหูนักข่าวต่างชาติได้ พ้นยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้ไปถ้ายังมีข่าวนี้มาให้เข้าหูอีก พ่อจะย้ายศูนย์กระจายข่าวไปไว้ในคุกแทน” ถึงจะเข้าสู่วัยชราแล้วแต่นายพลเฒ่าที่ใครบางคนมองว่าไร้น้ำยาแล้วก็ยังเด็ดขาดเสมอ

“ได้ครับพ่อ” ชายหนุ่มรับคำ สีหน้ามีแววตริตรองอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะเอ่ยขึ้นช้าๆ “ผมมีรายงานที่ยังไม่ได้บอกคุณพ่อ ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับข่าวน้องตาโมโดนไอ้ไศลฆ่าทิ้งหรือเปล่า”

ท่านนายพลชะโงกหน้าเข้ามาใกล้อย่างสนใจใคร่รู้ “ไหนลองว่าไปสิ”

“ข่าวชิ้นแรกที่คนของผมที่ถูกส่งให้แทรกซึมเข้าไปในสิมขาลรายงานกลับมาครับ... พวกเขาพบศพชายแต่งชุดดำถูกฆ่าตายหลายศพแถวๆ หน้าผากรือซูทุกศพถูกยิงในจุดสำคัญหรือไม่ก็โดนระเบิด แล้วที่สำคัญ” ชายหนุ่มนิ่งไปนิด หนักใจในสิ่งสำคัญที่เขายังไม่ได้พูด

“อะไร”

“จากการตรวจสอบร่องรอยรอบๆ บริเวณนั้นคนของผมบอกว่าน่าจะเกิดจากการปะทะกันกับกองกำลังของอีกฝ่าย แล้วศพพวกนั้นเท่าที่ตรวจสอบจากรูปร่างสัณฐาน แล้วก็อาวุธที่ใช้น่าจะเป็น...”

นายพลเส่งกาแทรกขึ้น “ทหารของการ์เมียน”

“ครับ”

นายพลสูงวัยถอนหายใจ เห็นทีว่าคลื่นใต้น้ำที่เขาไม่เคยมองเห็นมาก่อนคงไม่ใช่ลูกเล็กๆ แล้วเป็นแน่ ลองถึงขั้นไม่ใช่แค่ปล่อยข่าวแต่ถึงขนาดมีคำสั่งให้ลอบปฏิบัติการบางอย่างแบบนี้ล่ะก็

“ใครใช้ให้พวกมันไปทำอะไร ตรงนั้นมันเป็นจุดสุญญากาศระหว่างเรากับสิมขาลไม่ใช่หรือ”

“แต่ที่น่าแปลกก็คือ ในข่าวอุบาทว์นั่นก็บอกว่าน้องตาโมถูกฆ่าตายตรงหน้าผากรือซูนี่แหละครับ”

นายพลชราขบเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ดวงตามีริ้วรอยของความวิตกกังวล รวมไปถึง... ความหวาดระแวงที่ไม่อาจซ่อนเร้นไว้เฉพาะตนได้ ใครกันที่มันกล้าลูบคมเขาได้ขนาดนี้

“ถ้าศพพวกนั้นเป็นทหารของเราจริง ก็คงไม่ยากที่จะสืบว่ามันเป็นคนของใคร สังกัดหน่วยไหน”

“แล้วผมจะรีบรายงานให้คุณพ่อทราบให้เร็วที่สุดนะครับ” พลตรีส่ายีพูดพลางหันหลังทำท่าจะก้าวออกไปจากห้องเพื่อจัดการเรื่องที่กำลังอื้อฉาวอยู่ในขณะนี้ให้มันสงบโดยเร็วที่สุด

“เดี๋ยวก่อนลูก ส่ายี”

เสียงที่บิดาเรียก ทำให้ร่างสูงต้องเดินกลับมาอีกครั้ง

“ถึงเราจะคิดว่าน้องยังมีชีวิตอยู่ แต่มันก็เป็นเพียงความหวังและการคิดไปเองของเรา” สีหน้าของนายพลเฒ่ายามนี้นอกจากจะมีแววของความห่วงหาแบบที่ตโมนุทไม่เคยมีโอกาสได้เห็นแล้ว นายพลส่ายียังมองเห็นถึงแววของการร้องขอซ่อนอยู่ลึกๆ ด้วย

“แล้วคุณพ่อจะให้ผมทำยังไงครับ”

“คนของลูกที่ส่งให้แทรกซึมเข้าไปก่อนหน้านี้ ถึงจะเป็นผู้ชาย เชี่ยวชาญยุทธวิธี แต่การใช้วิธีแบบทหารก็จะตบตาทหารด้วยกันของไอ้ไศลได้ยาก แล้วก็คงหาโอกาสเข้าถึงใจกลางภูพันแสงแทบไม่ได้เพราะไม่ใช่ทหารในบังคับของไอ้ไศลถึงจะเข้านอกออกในค่ายใหญ่ของมันได้ง่ายๆ”

“ถ้าอย่างนั้น...” พลตรีส่ายียังตามความคิดของผู้เป็นบิดาไม่ทัน

“ในเมื่อใช้ผู้ชายอาจจะไม่ได้ผล เราก็ต้องใช้ความเป็นอิสตรีให้เป็นประโยชน์ เป็นผู้หญิงดูบอบบางไร้พิษสงคงไม่ถูกสงสัยง่ายๆ”

สีหน้าของพลตรีส่ายีมีแววรู้เท่าทันความคิดของบิดา“นี่คุณพ่อหมายความว่า...”

นายพลเฒ่าลุกขึ้นยืน ตบมือลงบนไหล่หนาของลูกชายหนักๆ “เมื่อวานอายะที่ลาพักไปรักษาตัวที่บาดเจ็บจากการบุกชิงตัวตโมนุทของไอ้ไศลกลับมารายงานตัวกับพ่อแล้ว”

สีหน้าของสองบุรุษผู้กุมอำนาจสูงสุดแห่งการ์เมียนเริ่มเปี่ยมไปด้วยความหวังที่จะได้ข่าวคราวของตโมนุทจริงๆ จังๆ เสียที แม้จะรู้ซึ้งถึงความเป็นจริงดีว่า ‘ทหารของการ์เมียนทุกคนรู้ดีว่าภูพันแสงอยู่ตรงไหนในแผนที่ แต่การจะเข้าไปเหยียบให้ถึงถิ่นของไอ้ไศลได้นั้น ยากเย็นยิ่งกว่าการได้เหยียบปุยเมฆบนฟ้าเสียอีก’ ก็ตาม

ห้องประชุมใหญ่ภายในกองบัญชาการสูงสุดของค่ายภูพันแสง เต็มไปด้วยทหารที่จ้องมองจอโทรทัศน์ที่แขวนไว้กับผนังห้อง ตโมนุทเพิ่งทราบเดี๋ยวนี้เองว่าค่ายใหญ่แห่งนี้มีการติดตั้งจานดาวเทียมเพื่อรับข่าวสารทั่วทุกมุมโลกผ่านทางวิทยุและโทรทัศน์ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง และข่าวที่ทุกคนกำลังมองเป็นตาเดียวกันอยู่ในเวลานี้ คือเทปข่าวที่เพิ่งออกอากาศในการ์เมียนไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว

ในรายงานข่าวความยาวสามนาทีเศษ พูดถึงข่าวลือที่กำลังหนาหูในการ์เมียนอยู่ในขณะนี้ ว่าลูกสาวที่เกิดจากภรรยาลับๆ ของท่านผู้นำสูงสุดถูกศัตรูอย่างบาวีของสิมขาลฆ่าตาย สภาพศพชวนสยดสยอง ฟ้องถึงความโหดเห -- ี้ยมของสิมขาลที่ฆ่าตัวประกันอย่างทารุณ

เมื่อเทปข่าวที่ถูกบันทึกไว้จบ ตโมนุทก็อดก้มลงมองตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ตั้งแต่หน้าผากตลอดไปจนทั่วร่างของเธอจะเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผล แต่เมื่อเทียบกับสภาพศพที่อ้างว่าเป็นศพเธอในภาพข่าวแล้ว สภาพของเธอตอนนี้ยังดูดีกว่ามากมายนัก

อาชญากรสงครามอย่างไศลผู้ถูกการ์เมียนพิพากษาว่าฆ่าตัวประกันที่เป็นถึงลูกสาวของท่านผู้นำอย่างโหดเห -- ี้ยมมองตรงมาที่เธอ หญิงสาวเห็นแววกร้าวในดวงตาคู่คมดุนั้นแล้วอดนึกถึงเหล็กไหลไม่ได้ แม้จะยังเจ็บหนัก แต่ความมุ่งมั่นที่เธอเห็น มันสะท้อนให้เห็นถึงหัวใจอันเข้มแข็งที่จะมีชีวิตต่อไป หัวใจของคนที่ผ่านการต่อสู้มาทั้งชีวิตเพื่อผู้คนมากมายที่ฝากเลือดเนื้อทุกหยาดหยดไว้กับเขา

ซึ่งนอกจากไศลที่มองมาแล้ว สายตาทุกคู่ที่หันมาหาเธอทันทีที่รายงานข่าวจบทำให้หญิงสาวอดยิ้มเก้อๆ ออกมา ไม่ได้

ราชิดเห็นแล้วรู้สึกเหมือนเลือดจะร้อนไปทั่วทั้งกาย นายาตโมนุทมานั่งยิ้มปุเลี่ยนอยู่ตรงนี้ได้ก็เพราะบาวีของเขายอมแลกด้วยชีวิตตัวเองปกป้องเอาไว้ แล้วนี่อะไร... ไอ้พวกการ์เมียนมันมาปล่อยข่าวโจมตีว่าสิมขาลสังหารตัวประกันอย่างโหดร้ายทารุณแบบนี้ได้ยังไง

“วันนั้นที่คุณตกหน้าผา พวกมันคงคิดว่าคุณตาย” บาวีไศลพูดเรียบๆ “ก็เลยจะใช้การตายของคุณให้เป็นประโยชน์ ใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างโจมตีเรา”

เป็นครั้งแรกที่ตโมนุทมองคนพูดอย่างเต็มตานิ่งนาน สีหน้าซีดเซียวจากการบาดเจ็บเพื่อช่วยชีวิตเธอเด่นชัดอยู่ตรงหน้า รอยกระสุนปืนใหม่สดภายใต้เสื้อสีน้ำตาลเข้มเกือบดำตัวนั้นคือประจักษ์พยานที่ดีที่สุดว่าเขาเสี่ยงถึงเพียงไหนเพื่อรักษาชีวิตของเธอไว้ หญิงสาวกล่าวออกมาช้าๆ เน้นถึงความตั้งใจจริงของเธอ

“ฉัน... ยินดีที่จะเปิดเผยตัว เต็มใจที่จะพูดว่าฉันยังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายดีในสิมขาลออกวิทยุหรือโทรทัศน์ช่องไหนก็ได้ที่มันสามารถออกอากาศเข้าไปถึงการ์เมียนซิตี้ได้”

ถ้อยคำและน้ำเสียงหนักแน่นของตัวประกันทำให้พลโทกายีที่ดูท่าทางว่าจะยังใจเย็นอยู่ได้มากที่สุดในเวลานี้ถอนสายตาที่หลุบมองพื้นโต๊ะขึ้นมาพลางเหยียดริมฝีปากออกเหมือนจะยิ้มขอบคุณให้เธอ ดวงตาสีเทาที่บางครั้งวาวโรจน์บางคราวหม่นหมองตามอารมณ์ภายในมองเธออย่างเป็นมิตร

เสียงรองเท้าที่อยู่ๆ ก็ดังกระทบพื้นเข้ามาใกล้ประตูเรื่อยๆ ทำให้ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน ตโมนุทหันไปเห็นแล้วถึงกับชะงักไปกับร่างโปร่งแบบบางที่ยืนตัวตรงเป็นสง่าในชุดเดรสยาวเรียบๆสีเขียวปีกแมลงทับ แต่เน้นคัตติ้งเนี้ยบคลุมทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกนนิตติ้งสีขาวตกแต่งขอบสีดำ ใบหน้าเรียวได้รูปสวยอย่างหาตัวจับได้ยาก ผมสีดำสนิทถูกเกล้าอย่างมีสไตล์ไว้เหนือท้ายทอย คิ้วโก่งเรียวใต้หน้าผากนูน จมูกโด่งเป็นสันเล็กๆ รับกับริมฝีปากสีชมพูอ่อนเรื่อบางเฉียบจนมองคล้ายเส้นบางๆ ที่ศิลปินฝีมือดีวาดไว้ สวยจนขนาดผู้หญิงด้วยกันยังมองตาค้าง

เธอผู้นั้นกวาดตามองไปรอบห้อง ชะงักไปนิดเมื่อสบตาเข้ากับตโมนุทก่อนจะไปหยุดอยู่ที่บาวี ร่างระหงแต่ท่าเดินที่บอกถึงความปราดเปรียวเต็มไปด้วยความมั่นใจของสตรีผู้มาใหม่ตรงไปหาชายหนุ่มที่มีอำนาจสูงสุดในที่นั้น ทำให้ทุกคนรวมทั้งไศลลุกขึ้นยืนต้อนรับเพื่อให้เกียรติเธอ ตโมนุทพอจะรู้เดี๋ยวนั้นเองว่าเธอผู้นี้คงมีความสำคัญไม่น้อยในสิมขาล

“ไศลคะ”

น้ำเสียงที่เรียกขานแม้ไม่ทอดหวานนักแต่ก็บอกได้ชัดถึงความสนิทชิดเชื้อระหว่างกัน แต่ที่สะดุดหูตโมนุทเข้าอย่างจัง คือ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินชาวสิมขาลออกชื่อเรียกของชายหนุ่มได้เต็มปาก ไม่ได้เรียกอย่างเคารพเทิดทูนสูงสุดว่าบาวีอย่างที่เธอเคยได้ยินมาจนเจนหู

“ฉันเพิ่งเห็นข่าว” ผู้มาใหม่แจ้งเรื่องร้อนที่ทำให้ต้องรีบมาถึงที่นี่ทันที

เมื่อคนทั้งคู่ยืนเคียงข้างกัน สง่าและบุคลิกที่ฉายออกมาจากร่างของสตรีผู้นั้นทำให้ตโมนุทนึกถึงนางพญา ถ้าไศลเปรียบดังพยัคฆ์ผู้ปกครอง สตรีผู้นั้นก็ไม่ผิดอะไรจากนางสิงห์คู่บัลลังก์

ความอยากรู้ถั่งท้นจนตโมนุทต้องเหลียวหาราชิดที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก สายตาของเธอทำให้เขาออกปากถาม

“มีอะไรหรือเปล่าครับนายา”

หญิงสาวเม้มริมฝีปากอยู่ชั่วครู่ ความเหมาะสมกับความอยากรู้ตีกันวุ่นวายอยู่ในใจ แต่ท้ายที่สุดแล้วอย่างหลังก็มีอิทธิพลเหนือกว่าการยับยั้งชั่งใจถึงความควรไม่ควร เธอส่งเสียงกระซิบให้ลอดผ่านริมฝีปากออกมาเบาๆ

“เธอเป็นใครหรือคะ”

^^_____^^ ^^_____^^

ตอนนี้เปิดตัวละครใหม่อีก ๑ ตัว (สวยเริ่ดซะด้วย อิอิ) ท่าทางรัศมีนางเอกของเราจะอับแสงลงนิดหน่อยนะคะ เมื่อคนใหม่เธอเจิดซะขนาดน้าน จะเป็นใคร อะไร ยังไง ฝากติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆ นะคะ

ขอแอบนอกเรื่องนิดหนึ่งนะคะ แอบเข้าไปเช็คที่เว็บของนายอินทร์มา เห็นปกพร้อมรายละเอียดของ “รักล้นทะลาย” ขึ้นเว็บแล้ว แสดงว่าหนังสือคงเข้าคลังแล้วเรียบร้อย ช่วงนี้ใครผ่านไปผ่านมาที่ร้านนายอินทร์ถ้าพอมีเวลาก็ลองแวะไปได้นะคะ และถ้าเมตตาปราณีซื้อติดมือกลับบ้านไปด้วยก็จะเป็นพระคุณยิ่งเลยค่ะ

ปล. มี ๒ คำที่ไม่สุภาพ อ่านยากนิดนึงนะคะ ถ้าไม่เว้นวรรคแล้วโพสต์ไม่ได้

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 12:37:58