ความคิดเห็นที่ 1 บรรยากาศของสถานีขนส่งสายเหนือในช่วงเวลาสายแน่นขนัดไปด้วยผู้คน  กันต์ธีร์รับตั๋วโดยสารจากช่องชำระเงิน  แล้วหมุนตัวกลับมามองหาหญิงสาว  ขณะที่เธอกำลังโบกมือส่งสัญญาณให้เขาอย่างร่าเริง “รออีกชั่วโมงครับคุณเอ๋  รถถึงจะออก”  เขาบอกเมื่อเดินกลับมา  “ขอบคุณนะครับที่อุตสาห์เสียเวลามาส่ง” “ค่ะ  เสียเวลามากเลย  เหนือย เหนื่อย หิวน้ำด้วย”  เธอแสร้งทอดเสียงอ่อนอย่างออดอ้อน  แล้วหัวเราะคิก  “กันต์เลี้ยงกาแฟเย็นเอ๋แก้เหนื่อยหน่อยสิคะ” ชายหนุ่มนิ่งงันไปกับมุขของเธอ “ไหนเคยบอกว่าจะเลี้ยงกาแฟเอ๋ตอบแทนไง” เขากระพริบตาเหมือนเพิ่งเข้าใจความหมายของเธอ  แล้วรีบพยักหน้ารับคำ “ได้เลยครับ” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 11:45:35

ความคิดเห็นที่ 2 ยุพินสดับฟังเรื่องราวจากปากของบุตรสาวด้วยใจระทึก  คงเป็นผลบุญที่ยังหลงเหลืออยู่ของเธอกับลูก  ที่ช่วยให้นริศรารอดพ้นจากภัยครั้งนี้มาได้ “นุ่นแน่ใจนะว่า  ผู้ชายคนนั้นเค้าไม่ได้...”  ผู้เป็นมารดาถามย้ำอีก  ลูกยังไร้เดียงสาเกินกว่าจะทันเล่ห์เหลี่ยมของมนุษย์เพศชายผู้นั้น  ซึ่งแม้แต่ตนเองก็ยังหลงไปกับรูปสมบัติและท่าทางสุภาพมาดดีของเขา “เปล่าคะแม่  ตอนกันต์มารับ  เค้าบอกว่า นุ่นย... ยังแต่งตัวเรียบร้อยดีอยู่”  หางเสียงของเธอสั่นไหว  สายตาหลุบต่ำอยู่ที่พื้นระเบียง ยุพินสังเกตมองสีหน้าซ่อนเร้นของบุตรสาว “นุ่นขอโทษค่ะแม่  ที่ไม่ระวังตัว  ดื่มเหล้าแก้วนั้นเข้าไป”  ผู้อ่อนวัยกว่าส่ายหน้าอย่างไม่อาจยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง  “มันรู้สึกยังไงก็ไม่ทราบ  เหมือน...เหมือนว่านุ่นดื่มมันแบบไม่รู้ตัว” คงเป็นเล่ห์กลร้อยพันวิธีของชายหนุ่มผู้นั้น  ที่สามารถโน้มนำให้ลูกสาวเธอโอนอ่อนทำตามความต้องการของเขา  ผู้สูงวัยกว่าแอบคิดวิเคราะห์ “แต่แล้ว  เค้าคิดยังไงถึงได้ปล่อยนุ่นกลับมา”  ผู้เป็นมารดาถามลอย ๆ เหมือนไม่ต้องการคำตอบ  ก่อนจะทันฉุกนึกถึงผู้ชายอีกคนที่อยู่ด้วยกัน  “ลูกบอกว่า  เค้าโทรตามให้กันต์มารับลูกกลับไปงั้นเหรอ  เค้าจะทำแบบนั้นไปทำไม” “กันต์ทำงานอยู่กับเค้าค่ะแม่”  หญิงสาวเริ่มทำใจเงยหน้าขึ้นสบมองผู้อาวุโส  “ที่คุณชาร์ลมาเยี่ยมแม่  เพราะเห็นว่ากันต์เป็นเพื่อนกับนุ่น” “กันต์เหรอ”  สตรีอาวุโสทวนคำ  ขณะครุ่นคิดไปพลาง “นุ่นไม่ได้บอกแม่แต่แรกเพราะ...เอ่อ” เธออธิบายต่อไปอย่างหวาด ๆ  “กลัวแม่จะไม่ชอบใจเรื่องกันต์” “ถ้าผู้ชายคนนั้นยอมปล่อยลูก  เพราะลูกเป็นเพื่อนของกันต์  เค้าก็คงไม่มาพาลูกไปตั้งแต่แรก”  ผู้สูงวัยกว่าว่าไปตามความเห็น  “นุ่นบอกว่า  กันต์อยู่เป็นเพื่อนนุ่นจนถึงเช้าเลยเหรอจ๊ะ” วงหน้าสวยซีดเผือดลงอีก  ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ แทนคำตอบ  มีบางอย่างซ่อนอำพรางอยู่ในเหตุการณ์ที่ว่ามา  บางอย่างที่ลูกเก็บงำ  ไม่กล้าพอจะพูดความจริง  ยุพินสัมผัสถึงความรู้สึกนั้นได้อย่างชัดเจน “นุ่น”  สตรีวัยกลางคนโน้มตัวไปกุมท่อนแขนอันผอมบางทั้งสองข้างของลูกไว้  ใช้น้ำเสียงเยือกเย็นแทนคำปลอบประโลม  “บอกแม่มาตามตรง  ลูกรอดพ้นจากผู้ชายคนนั้นมาได้  แล้วกันต์ล่ะ...” คำถามนั้นหยุดลงราวกับกำลังคาดคั้นเอาคำตอบ  หญิงสาวห่อกายตัวสั่นเล็กน้อย  ไม่กล้าพอจะสบสายตาผู้ให้กำเนิด ยุพินหนาวเยือกไปกับท่าทางพิรุธของบุตรสาว “บอกแม่สิจ๊ะ”  เธอย้ำ  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  มิใช่ความผิดของลูกเลยแม้แต่น้อย  เป็นเพราะตัวเธอเองโดยแท้  “บอกแม่  แม่จะไม่โทษลูกเลย” น้ำเสียงคล้ายสะอื้นของมารดาทำให้หญิงสาวเงยหน้า  แลเห็นความเจ็บปวดอยู่ในนัยน์ตาผู้ให้กำเนิด “ไม่ค่ะแม่  นุ่นไม่มีอะไรกับเค้า” สีหน้าของผู้อาวุโสเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน  ไม่น่าจะเป็นไปได้ “จริงเหรอจ๊ะ”  ในเมื่อชายหนุ่มผู้นั้นมีใจปฏิพัทธ์ต่อลูกสาวเธอ  “ลูกจะบอกแม่ว่า  กันต์อยู่กับลูกทั้งคืน  โดยไม่ได้ล่วงเกินอะไรลูกเลยงั้นเหรอ” ผู้เยาว์วัยกว่าหลบดวงตาคำถามอีกครั้ง  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมิใช่เป็นความผิดของเขา  ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายเปิดทาง “ค่ะแม่”  รู้สึกละอายเกินกว่าจะยืนยันด้วยสายตา  หากยังคงพยายามอธิบาย  “กันต์นอนขดอยู่ข้างเตียงในห้องนุ่นทั้งคืน  จน เอ่อ.. เช้ามืด  นุ่นตื่นมาปลุกเขา  เค้าก็เลยลงไปต้มข้าวต้มกับเจียวไข่ไว้ให้  แต่นุ่นเผลอหลับไปอีก  ก็เลยลงไปสาย” “ต้มข้าวต้มกับเจียวไข่”  ผู้อาวุโสกว่าทวนคำอย่างไม่เชื่อหู  มีความจริงบางอย่างซุกซ่อนอยู่ในเหตุการณ์เหล่านี้  “เป็นไปไม่ได้หรอกจ้ะ” คำปฏิเสธโดยทันควันของมารดา  ก่อความรู้สึกแปลกแยกอย่างประหลาด  นริศราจับจ้องผู้ให้กำเนิดอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะคะแม่  อะไรเป็นไปไม่ได้คะ”   สตรีวัยกลางคนเพ่งสายตามองบุตรสาวอย่างจ้องจับผิด “เพราะปกติ  ผู้ชายจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงที่ตัวเองชอบรอดไปได้  ถ้าโอกาสเอื้ออำนวยขนาดนั้น” รายละเอียดของเหตุผลอันทิ่มแทงใจ  และคงเป็นเหตุผลเดียวกับการที่เขาไม่กล้าพอจะจูบเธอ   “แล้วอีกอย่าง”  ผู้อาวุโสกล่าวต่อไปอย่างไม่ทันสังเกตสีหน้าผิดแปลกไปของคู่สนทนา  “นุ่นบอกว่า กันต์ทำงานอยู่กับผู้ชายคนนั้นใช่ไหม  มันเหมือนว่า  เขาจงใจวางแผนส่งลูกให้กันต์เสียมากกว่า” “แม่บอกว่า  ผู้ชายจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงที่ตัวเองชอบรอดไปเมื่อมีโอกาสหรือคะ”  ผู้อ่อนวัยกว่าทวนคำตอบอย่างไม่ใส่ใจความเห็นเมื่อซักครู่   ยุพินเริ่มจับสังเกตสีหน้าเศร้าของบุตรี “แล้วถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ล่ะคะแม่”  หญิงสาวเน้นเสียง  นัยน์ตาเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ  “ถ้าเค้าปล่อยผู้หญิงที่เค้าชอบไปในสถานการณ์นั้น  จะหมายความว่าอะไรคะ” ท่าทางของนริศราช่วยลบเลือนข้อสงสัยในใจผู้ให้กำเนิด  ดูเหมือนว่า ชายหนุ่มผู้นั้นจะยังมิได้แตะต้องลูกสาวของเธอเป็นแน่  ยุพินรู้สึกโล่งใจขณะโน้มตัวไปกุมแขนทั้งสองข้างของลูกไว้อีก “ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ  เขาก็จะเป็นคนดีที่สุด  และรักลูกของแม่มากที่สุด” หญิงสาวส่ายหน้า  รู้สึกสับสนเกินกว่าจะควบคุมตัวเองไว้ได้อีก  โดยทันใด   เธอทรุดฮวบลงกับพื้นเบื้องหน้าผู้ให้กำเนิด “ไม่ใช่แปลว่า  เขามีคนอื่นอยู่แล้ว  และ..และต้องซื่อสัตย์ต่อเธอคนนั้นหรอกเหรอคะ”  เธอระเบิดความคิดนั้นออกไป  แล้วร้องไห้โฮกับตักของมารดา “นุ่น  ลูก”  ยุพินงุนงงไปกับท่าทางของลูก  ซึ่งเหมือนว่าจะเศร้าเสียใจในเหตุการณ์อันตรงกันข้ามกับความหวั่นกลัวของเธอ  “เป็นอะไรไป  อย่าร้องไห้เลยจ้ะ” สตรีวัยกลางคนโน้มตัวไปพยุงร่างผอมบางขึ้นมากอดไว้แนบอก  แล้วกระซิบปลอบ “นิ่งซะนะ  แล้วเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง  แม่จะช่วยลูก  แม่จะหาทางช่วยลูกเอง” นริศราซบหน้าร้องไห้โฮกับอกแม่  อาจสายเกินไปเสียแล้วสำหรับเธอ  ที่ผลักดันทุกอย่างให้ไกลออกไปจนเกินจะแก้ไข  เพียงแค่คิดถึงความสุขของเขา  ยามได้อยู่ใกล้ชิดกับหญิงสาวสวยผู้นั้น   หัวใจก็ร้าวรานเจียนจะขาด  จนถึงวันนี้  เธอไม่กล้าพอจะเผชิญหน้ากับความจริงเสียแล้ว จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 11:46:13

ความคิดเห็นที่ 3 ภายในร้านกาแฟใกล้อาคารสถานีมีลูกค้าบางตา  อรจิราเปิดเมนูเลือกหากาแฟถ้วยโปรดอยู่อย่างสบายอารมณ์  ก่อนจะหันมองไปทางเพื่อนหนุ่ม  ซึ่งเอาแต่ก้มหน้าก้มตามองนาฬิกาข้อมือ   “รถยังไม่ออกหรอกค่ะกันต์  อีกตั้งสี่สิบกว่านาที”  เธอบอกด้วยรอยยิ้มขบขัน  พลางส่งเมนูในมือให้  “สั่งกาแฟก่อนสิคะ” “อ้อครับ”  เขาทำท่าเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่ามีเธอนั่งอยู่ด้วย  จากนั้นก็รับเมนูมาแล้วส่งต่อให้พนักงานซึ่งยืนคอยอยู่  “ผมสั่งแบบคุณเอ๋ละกันครับ” หญิงสาวหัวเราะ ขบขันกับท่าทางแปลก ๆ ของเขา “งั้นขอคาปูชิโนเย็นสองที่ค่ะ” เธอบอกกับพนักงานเสิร์ฟ   ชายหนุ่มรีบถอนสายตาจากรูปหน้าสวยทันทีเมื่อเธอหันกลับมา  หญิงสาวอมยิ้มอย่างรู้ทัน   “กันต์เนี่ย  ตลกดีจังเลยนะคะ”   น่าแปลกที่ท่าทางเปิ่น ๆ และการแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาของกันต์ธีร์  กลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างไม่เคยประสบมาก่อน  คุณค่าแห่งความจริงใจอันยากจะหาจากใครอื่นได้อีก ชายหนุ่มสบมองเจ้าของเสียงพูด  อมยิ้มเขิน ๆ  ยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไร  แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์มือถือที่เอวก็ทำให้เขาต้องละสายตาจากเธอ   “พี่ชายผมคงโทรมาบ่นอีกตามเคยครับ”  เขาบอกพลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย  แล้วก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา  ทว่า ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอปรับเปลี่ยนความรู้สึกของเขาโดยฉับพลัน   “นุ่น... เอ่อ นุ่นเองเหรอ”  เขารับสายไปพลางเหลือบมองไปที่หญิงสาวคู่สนทนาอีกแวบ แล้วรีบลุกจากเก้าอี้  ตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์แบบนั่งคนเดียว  ซึ่งตั้งอยู่ห่างออกไป  “กันต์ว่ากำลังจะโทรหาอยู่เลย” จริงหรือที่เขาคิดจะเป็นฝ่ายโทรหาเธอ  กันต์ธีร์มักบอกเช่นนี้เสมอ  แทบทุกครั้งเมื่อเธอเป็นฝ่ายโทรไป “กันต์จะโทรหานุ่น  เรื่องอะไรเหรอ”  ปลายสายแสร้งถามกลับ  น้ำเสียงซ่อนอารมณ์ขุ่นมัวเล็กน้อย   ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ  ทบทวนในสิ่งที่ต้องการบอกย้ำกับเธอ “คือว่านุ่น... สองวันนี้กันต์ต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด  เอ่อ...”  อึดอัดใจที่จะอธิบายถึงเหตุผล “ที่บอกว่าจะไปรับแม่น่ะเหรอ”  เธอถามแทรกขึ้นก่อนที่เขาจะทันแจงรายละเอียด  รู้สึกเคลือบแคลงกับแหล่งข้อมูลของเพื่อนสาว “อื่ม ใช่จ้ะ”  เขายอมรับ  “กันต์แค่อยากจะเตือนนุ่นเรื่องคุณช...” ประโยคนั้นขาดหายไป  เมื่อเขาฉุกคิดระวัง  ด้วยการหันมองไปทางหญิงสาวอีกคน  ซึ่งยังคงนั่งจิบกาแฟอยู่ในระยะที่ไม่น่าจะได้ยินเสียง “เรื่องนั้น  กันต์ไม่ต้องห่วงหรอก”  ปลายสายรีบปฏิเสธ  “ไม่ว่ายังไง  นุ่นจะไม่ไปไหนกับเค้าอีก  เข็ดแล้วล่ะ” หางเสียงทอดอ่อนลงจนฟังแล้วน่าเอ็นดู  ยิ่งสนทนาใกล้ชิดกับเธอมากเท่าไหร่  หัวใจเขาก็ดิ่งจมลงสู่ห้วงรักมากมายขึ้นเท่านั้น  หากเพียงว่า คนที่เธอเลือกกลับมิใช่เขา ชายหนุ่มกลั้นใจรีบตัดบท “อื่ม  ดีแล้ว  กันต์ห่วงแค่นี้แหละ”  เขาบอกแล้วก้มดูนาฬิกาข้อมือ  ซึ่งเหลือเวลาอีกเพียงยี่สิบกว่านาที  “กันต์ต้องไปขึ้นรถแล้วนะ” “เดี๋ยวสิ”  เธอยั้งไว้ก่อนเขาจะวางสาย  รู้สึกลังเลใจจนต้องหันไปใช้สายตาขอความเห็นจากมารดาอีกครั้ง  ขณะผู้ให้กำเนิดตอบรับด้วยการพยักหน้าแล้วยิ้มให้   “กันต์จะไม่ถามเลยเหรอว่า  นุ่นโทรมาทำไม” กันต์ธีร์หน้าเหลอไปอีกรอบกับคำถามนั้น  รู้สึกละอายเมื่อฉุกคิดได้ว่า  ใส่ใจกับความรู้สึกของเธอน้อยเหมือนเคย “จ้ะ  เอ่อใช่  นุ่นโทรมา  มีอะไรเหรอ”  เขาถามกลับอย่างเก้อ ๆ หญิงสาวกลั้นใจ  ทบทวนถ้อยคำที่ซักซ้อมกับมารดามา  แล้วตัดสินใจถามตรง ๆ ออกไป “คือนุ่น  นุ่นอยากรู้ว่า... กันต์ เอ่อ... กันต์คิดยังไงกับ... เรื่องของเรา” คำถามตะกุกตะกัก  ทว่า เปี่ยมไปด้วยพลังความรู้สึก  จนเขาสัมผัสได้  ความเงียบเข้าครอบงำการสนทนาหลังจากนั้น   นานจนเธอรู้สึกเหมือนว่าเขาวางสายไปแล้ว “ไม่ว่าเขาจะตอบรับหรือปฏิเสธ  ลูกต้องยอมรับมันให้ได้  และมีชีวิตอยู่ต่อไปกับความจริง”   เธอหวนรำลึกถึงคำเตือนของมารดา  แล้วพยายามบังคับใจให้เข้มแข็งตาม “อะไร”  ได้ยินเสียงเขาตอบกลับในที่สุด  “นุ่นว่าอะไรนะ” หญิงสาวถอนใจยาวกับคำถามย้ำอีกรอบ  หลังจากที่หลงเฝ้าคอยอยู่นาน  เธอกลั้นใจลำดับความคิดอีกครั้ง “นุ่นอยากรู้ว่า  กันต์ชอบนุ่นแบบคนรัก หรือแค่เพื่อน  ทุกอย่างที่กันต์ทำให้นุ่น  เป็นความรัก หรือมนุษยธรรม หรือ... เอ่อ.. หรือแค่อารมณ์ ช..ชั่ววูบ”   ถ้อยคำสุดท้ายขาดเป็นห้วง ๆ  ด้วยรสสัมผัสที่ยังติดตรึงอยู่ทุกอณูความรู้สึกและลมหายใจของเธอ กันต์ธีร์ถือโทรศัพท์ค้างไว้อย่างไม่อยากเชื่อหู  ทว่า คำอธิบายของเธอเมื่อสักครู่ช่างชัดถ้อยชัดคำจนยากจะเป็นอื่น ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้ง  ซึ่งเหลือเวลาอีกเพียงสิบกว่านาที  ก่อนจะเหลียวหลังมองกลับไปยังโต๊ะที่อรจิรานั่งอยู่  ทว่า เธอกลับหายตัวไปเสียแล้ว “ขอกันต์ไปทำธุระยุ่ง ๆ ที่บ้านให้เสร็จก่อนได้ไหม”  เขาต่อรองกลับไปด้วยความสับสน  ด้วยความไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  “แล้วกันต์จะกลับมาตอบนะ” หญิงสาวออกอาการผิดหวังกับการบ่ายเบี่ยงอย่างไร้เหตุผลของเขา  รู้สึกตีบตันที่ลำคอเกินกว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ได้ “นุ่นถามแค่นี้  ตอบยากเหรอกันต์  ตอบตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ  นุ่นรับได้อยู่แล้ว” เสียงที่เหมือนกำลังร้องไห้ของเธอทำให้เขาต้องใจอ่อน  ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก  ทบทวนความหมายจากคำถามแต่ละข้อของเธอ “โอเค  กันต์จะตอบนะ”  เขารับคำ  “กันต์ชอบนุ่นแบบไหนเหรอ  มันเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นความรักนานแล้วล่ะ  นานจนจำไม่ได้แล้วว่าเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่  ทุกอย่างที่กันต์ทำให้นุ่น  รวมทั้งที่มันดูไม่เข้าท่าในสายตาของนุ่นด้วย  ก็ทำไปเพราะความรักทั้งนั้น...” หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตากับคำตอบนั้น  ทว่า รอยยิ้มของเธอก็ต้องสะดุดกับคำพูดต่อไปของเขา “แต่ความรักของกันต์มันไม่เคยมีค่าสำหรับนุ่นเลย  เราพบกันแต่ละครั้งรังแต่จะเพิ่มความเจ็บปวดใจ  มีแต่จะทำให้กันต์ทุกข์ทรมานกับความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น  กันต์รักนุ่นนะ  แต่กันต์ไม่มีอะไรจะไปเทียบกับไอ้คณิตนั่นได้  นุ่นถึงไปคบมันเป็นแฟนออกหน้าออกตาแบบนั้น  และกันต์ก็ไม่มีความสามารถอะไรจะเอาชนะใจแม่ของนุ่นได้ด้วย” หญิงสาวนิ่งงันไปกับความรู้สึกจากส่วนลึกจากใจเขา  ด้วยลืมไปเสียสนิทว่า  ทั้งตนเองและมารดาต่างเคยปดเรื่องของคณิตไว้  ดุจปมปัญหาซึ่งเธอพันผูกมันขึ้นมาและรัดแน่นตึงจนยากจะคลายออก   หรือว่า..ที่ผ่านมา เขาต่างหากเป็นฝ่ายถูกเธอทำร้ายจิตใจ “กันต์.. ไม่นะ..ไม่ใช่...” “นุ่น”  เขาแทรกขึ้นมา ด้วยความรู้สึกท้วมท้นเกินกว่าจะรับไหว  “กันต์คงคุยต่อไม่ได้แล้ว  ได้เวลารถจวนจะออกเต็มที  ถ้าขึ้นรถแล้ว  กันต์จะปิดมือถือนะ  จะขอนอนพักซะหน่อย  เพราะเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย” เหตุผลของเขาทำให้เธอต้องเงียบเสียงลงอีก  พลางครุ่นคิดหาทางออกให้กับเงื่อนปมที่ตนเป็นผู้ผูก “กันต์บอกความรู้สึกของกันต์ไปหมดแล้ว”  เขาสรุป  รำลึกถึงดวงหน้าหวาน  เลยไปถึงรสสัมผัสและกลิ่นหอมกรุ่นจากกายเธอ  คิดถึงจับใจ  “นุ่นเองก็ลองถามความรู้สึกของตัวเองให้ดีก่อน  แล้วค่อยมาบอกกันต์  แค่นี้ก่อนนะ” เขากดวางสาย ความรู้สึกหลังจากนั้นว่างเปล่าและล่องลอยอย่างบอกไม่ถูก  ประหนึ่งตกอยู่ในห้วงรัก  นริศราคิดอย่างไรจึงตั้งคำถามนี้กับเขา “รถจวนได้เวลาออกแล้วมั้งคะกันต์” ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกหันขวับมองไป  จู่ ๆ อรจิราก็ปรากฏกายขึ้นใกล้ ๆ “อ้าว...เอ่อ..”  อย่าบอกนะว่าเธอได้ยินที่เขาสนทนาเมื่อสักครู่   รอยยิ้มของหญิงสาวยังแลอ่อนโยนเสมอ  ทว่า ครั้งนี้กลับผิดแผกแปลกไปเล็กน้อย  เธอยื่นแก้วกาแฟแบบพลาสติกมีฝาครอบทรงสูงให้เขา “เอ๋จ่ายตังค์เรียบร้อยแล้วนะคะ  รีบไปกันเถอะ” สรุปว่ามื้อนี้เธอกลับเป็นฝ่ายเลี้ยงเขา  ชายหนุ่มฉุกคิดได้ด้วยความสับสนขณะก้าวเท้าตามเธอออกนอกร้านไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 11:47:11

ความคิดเห็นที่ 4 รถโดยสารติดพัดลมหลายคันทยอยกันมาจอดเทียบท่า  ความแออัดขวักไขว่ของผู้คนและรถราทำให้อรจิราเริ่มรู้สึกอ่อนแรง “ทำไมไม่ขึ้นรถโดยสารชั้นหนึ่งล่ะคะกันต์  ร้อนแย่”  เธอบ่นไปพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก ชายหนุ่มละสายตาจากตัวเลขหน้ารถแต่ละคัน  เหลียวมองไปแลเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าสวย “ผมเป็นคนเงินน้อยครับ  อะไรประหยัดได้ก็ต้องประหยัด”  เขาชี้แจงไปตามตรง  “คุณเอ๋กลับไปพักที่รถก่อนดีไหมครับ  เผื่อว่าผมอาจต้องรออีกนาน” หญิงสาวเบนสายตากลับมาสบมองเจ้าของเสียงพูด  แววตาของเขาไร้ร่องรอยของความกรุ่มกริ่มหรือเสแสร้ง  จวบจนถึงวันนี้  เธอได้ประจักษ์แล้วว่า  เหตุใดชายหนุ่มจึงไม่เคยแสดงความรู้สึกกับหญิงสาวคนใดได้อีก  ด้วยความรักมั่นในใจเขา “กันต์เนี่ย จริงใจดีจังเลยนะคะ”  เธอกล่าวเสียงเย็น  “บอกรักทางโทรศัพท์ด้วย” เขาแทบทำตั๋วโดยสารหล่นจากมือกับวลีนั้นของเธอ  ก่อนจะหันขวับมองไป  รอยยิ้มเศร้า ๆ ของอรจิรากำลังบอกความหมายบางอย่าง “ขอโทษนะคะ  เอ๋ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง”  เธอรีบบอก  “แต่เห็นว่าใกล้เวลาแล้ว  เลยเดินไปชำระเงิน  แล้วบังเอิญได้ยินกันต์กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับแฟนพอดี” “อ๋อ ครับ”  เป็นคำอธิบายที่มิได้ช่วยคลายความรู้สึกตะขิดตะขวงใจ  “จะเรียกว่าเป็นแฟนหรือเปล่าก็ไม่ทราบ” เขาพูดไปแก้เขิน  พลางเสสายตามองไปด้านอื่น “แต่กันต์ก็รักเค้าตลอดมา  ไม่ใช่เหรอคะ” น้ำเสียงเย็นยะเยือกช่วยย้ำความรู้สึกของเขาที่มีต่อหญิงสาวในดวงใจให้ชัดเจนขึ้น  จริงหรือที่  เมื่อซักครู่ เขาบอกรักนริศราไปแล้ว  ให้ตายเหอะ ชายหนุ่มเบนสายตามองกลับมายังคนข้างกายอีกครั้ง  ดวงตาคู่ว่างเปล่าของอรจิราคล้ายทอดมองผ่านความพลุกพล่านเบื้องหน้าไกลออกไป “เป็นการบอกรักที่ไม่โรแมนติก  แต่ฟังดูแล้วจริงใจที่สุดในโลก” เธอให้ความเห็นด้วยพลังน้ำเสียงที่แจ่มชัด  ก่อนจะทันเรียกสติหันมาส่งยิ้มให้เขา  “น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นจัง  ที่มีโอกาสได้พบกับคนที่รักเค้าได้มากมายขนาดนี้” ชายหนุ่มยังอยู่ในอาการพูดไม่ออก  ไม่เข้าท่าเอาเสียเลยที่เที่ยวบอกรักผู้หญิงคนหนึ่ง  ต่อหน้าหญิงสาวอีกคนที่กำลังแอบชอบเขา “กันต์คงไม่รังเกียจที่เอ๋กลายเป็นสักขีพยานการสารภาพรักครั้งนี้นะคะ”  เธอพูดติดตลก แล้วแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน ความเงียบครอบงำบรรยากาศหลังจากนั้น “เอ่อ ผม...”  ไม่รู้ว่าควรแก้สถานการณ์อย่างไร  จึงได้แต่ผ่านเลยไปตามน้ำ  “ผมแค่ผู้ชายจน ๆ คนหนึ่งที่มีแต่ความจริงใจให้เค้า  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เค้าจะเห็นคุณค่าความรักของผมเหมือนอย่างที่คุณเอ๋เห็นหรือเปล่า  เค้าจะรักผมเหมือนอย่างที่ผมรักเค้าไหม” อรจิรายิ้มตอบกลับมาอย่างอ่อนโยน  ซาบซึ้งไปกับถ้อยคำอันเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกจากใจของชายหนุ่ม “เค้าต้องรักทุกอย่างในตัวกันต์แน่นอนค่ะ เชื่อเอ๋”  เธอบอกพลางเอื้อมมือทั้งสองข้างมากุมมือข้างหนึ่งของเขาเอาไว้  “เอ๋ขอให้กันต์สมหวังและมีความสุขกับคนที่กันต์รักนะคะ  เอ๋ไปก่อนล่ะ  แล้วเจอกันใหม่ที่ทำงาน” มือทั้งสองของเธอค่อย ๆ คลายออกและถอยห่างไป  หญิงสาวส่งยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหมุนตัวหันหลังแล้วเดินหายไปในกลุ่มคน   ถ้อยคำสุดท้ายนั้นเน้นหนัก  ดุจต้องการบอกย้ำว่าต่อไปความสัมพันธ์คงเหลือไว้เพียงแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น  ชายหนุ่มรู้สึกสับสนไปกับความรู้สึกของตัวเองที่จมอยู่ในบ่วงรักแรกอย่างยากจะถอนตัว  นริศราคิดอย่างไรจึงตั้งคำถามนั้นกับเขา   ....ประหนึ่งได้ยินคำบอกรักจากเธอ ......................................................... 44...ภาพสีดำในกระจก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12719932/W12719932.html แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 55 10:12:35 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 55 10:12:00 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 55 10:11:20 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 11:47:56

ความคิดเห็นที่ 5 จากตอนที่ 41...รักต้องห้าม เพื่อนนักอ่านสังเกตไหมคะว่า  กันต์ธีร์จูบสาวไม่เคยสำเร็จซักครั้ง (ปองใจ และ นริศรา  ยกเว้นปรียา) แนวคิดนี้มาจากครั้งหนึ่ง  ผู้เขียนบังเอิญไปพบหนังสืออยู่เล่ม ชื่อว่า "จูบนั้นสำคัญไฉน" ซึ่งเป็นวลีที่หลายคนคงเคยได้ยินกันบ่อย ๆ แต่สิ่งที่แปลกก็คือ มันเป็นหนังสือของกระทรวงศึกษาธิการ ในรายละเอียด  จะคำแนะนำเด็กวัยรุ่นให้รู้จักป้องกันตัวเอง กล่าวไว้ว่า "ผู้ชายกว่าร้อยละ 90 จูบปากแล้วหยุดไม่ได้" เพราะฉะนั้น  ถ้าคุณผู้หญิงไม่พร้อมที่จะให้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเขา ก้าวล้ำไปถึงจุดนั้น  ห้ามจูบโดยเด็ดขาด ทำให้ผู้เขียนหวนนึกถึง ภาพยนตร์หรือละคร หรือนิยายแนวรัก ที่นำเสนอราวกับว่า  การจูบปากเป็นเรื่องน่ารักโรแมนติก หอมหวนชวนลิ้มลอง เป็นการเปิดฉากความรักที่น่าพิศมัย แต่ความจริงแล้วคงเป็นจุดจบของความรักมากกว่า เพราะด้วยความรัก  ควรจะก่อร่างสร้างความสัมพันธ์อย่างค่อยเป็นค่อยไป เพื่อให้ได้โครงสร้างที่แข็งแรง  มิใช่กระโดดไปสู่เป้าหมายและพังลงมาอย่างไม่เป็นท่า ซึ่งความเข้าใจผิดนี้  ก่อให้เกิดปัญหาสังคมในกลุ่มเด็กวัยรุ่นดังเช่นยุคปัจจุบัน (แค่แง่คิดจากนักเขียนตัวเล็ก ๆ ค่ะ) คุณ GTW ความเห็นของอาจารย์เกี่ยวกับตัวละคร "ชาญ" นั้น ทำให้แอบคิดถึงเมื่อหลายปีก่อน  ตอนที่ไม่ได้ทำงาน นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่กับบ้าน แล้วบังเอิญดูภาพยนตร์เรื่อง "สี่ดรุณี" หรือ  "Little Women" ทางทีวี นางเอกเป็นนักเขียน แต่ยังไม่ประสบความสำเร็จได้ดีพอ เธอได้มีโอกาสรู้จักกับอาจารย์หนุ่มท่านหนึ่ง  ซึ่งวิจารณ์งานของเธอว่า หากเธอเขียนนิยายเพียงแค่ใช้จินตนาการ   งานของเธอคงได้ตีพิมพ์จะเพียงคอลัมม์เล็ก ๆ เท่านั้น ไม่มีวันประสบความสำเร็จ  ตีพิมพ์เป็นรูปเล่มได้ ถ้าต้องการให้ผลงานเป็นที่ยอมรับ คุณต้อง "ถ่ายทอดจิตวิญญาณของคุณ" ลงไปในงานนั้น เขาวิจารณ์แรงมาก จนเธอเสียใจและท้อแท้  จนกลับบ้านเกิดไป ความเสียใจจากการเสียชีวิตของน้องสาว ทำให้เธอเขียนเรื่อง "Little Women" ออกมา และประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ไม่รู้ยังไง  คำพูดของตัวละครนั้น ทำให้วีรู้สึกเหมือนมีคนเปิดประตูสมองให้ (จากที่เคยอยากเขียนแล้วตัน ๆ ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง) และเริ่มต้นเขียนตั้งแต่วันนั้น ตัวละครแต่ละตัวในนิยายของวี แม้จะมีบุคลิกลักษณะที่โดดเด่นแตกต่างกันไป แม้ว่าจะนำเขามาจากสิ่งแวดล้อม หรือผู้คนที่เคยพบเห็นมา แต่ในบางครั้งก็รู้สึกราวกับว่า  แต่ละคนคือจิตของคนเขียนเองที่แบ่งเป็นหลาย ๆ ภาค อย่างตัวละคร "ชาญ" นั้นอย่างที่เคยบอกค่ะว่า ขอยืมบุคลิกภาพของนายจ้างเก่ามาใช้ เฉพาะคาแลคเตอร์ของท่านจริง ๆ ค่ะ เพราะเราไม่รู้จักชีวิตส่วนตัวของท่านเลย รู้แต่เพียงว่า ท่านมีครอบครัวและรักเอาใจใส่บุตรกับภรรยามาก และท่านก็ไม่มีนิสัยเจ้าชู้ หรือแสดงออกเหมือนอย่างตัวละครในนิยาย ส่วน "ยุพิน" นั้น  คนส่วนใหญ่คงมีนิสัยเหมือนอย่างเธอจริง ๆ ด้วยค่ะ คนเขียนเลยแอบเก็บมาคิดว่า  ถ้าคนเรารู้จักปล่อยวางบ้าง โลกคงจะวุ่นวายน้อยลง สำหรับการแต่งงาน หรือการมีชีวิตคู่นั้น เคยบังเอิญไปอ่านเจอมาค่ะว่า สถิติคนแต่งงานด้วยความรัก สุดท้ายต้องหย่ากันถึงร้อยละ 80 ส่วนคู่ชีวิตที่สามารถอยู่ร่วมกันจนแก่จนเฒ่านั้น กลับแต่งงานกันด้วยวิธีคลุมถุงชน (คงเป็นรุ่นคุณพ่อคุณแม่ของเราเท่านั้น) แล้วเค้าก็วิเคราะห์ต่อว่า เพราะว่า ความรัก  ทำให้เราคาดหวังจากคู่ชีวิตของเรามากมายเกินไป พยายามเปลี่ยนเขาให้เป็นอย่างที่เราต้องการ พอไม่ได้อย่างที่หวัง  ก็เสียใจและโกรธเกลียดกัน ขณะคนที่แต่งงานโดยปราศจากความรัก  ไม่ได้คาดหวังอะไรจากคู่ชีวิตเลย เหมือนความว่างเปล่าที่ค่อย ๆ ถูกเติมเต็มทีละคนนั้น จนความรักค่อย ๆ เพิ่มพูนขึ้น  และอยู่ร่วมกันจนบั้นปลายชีวิต ก็น่าแปลกดีค่ะ  (รู้สึกจะนอกเรื่องไปไกล แฮะ ๆ พอดีกว่า) คุณ:::อาราเร่:: ใจเย็น ๆ ค่ะ  ใกล้ความจริงแล้ว ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ Mnemosyne และคุณ istante จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 12:03:13

ความคิดเห็นที่ 6 บอกรักแล้ววววววววววววว >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 18:16:32

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่แล้ว คุณวี ได้บอกบุคลิกภาพและความเป็นไปนิสัยใจคอของตัวละครครบถ้วนชัดเจน ทำให้นักอ่านอย่างพวกเรา มีความเข้าใจ ตัวละครมากขึ้น (เอ๊ะ...หมายถึงคนเขียนบท(คนเขียน)ด้วยไหมนี่^^...) ผมมีความเชื่อตั้งนานแล้วว่า เมื่อเราเขียนนิยาย บุคลิกภาพของเราจะปะปนลงไปในตัวละครด้วย ตำนี่้เป็นคำลึกๆ บางคนอาจเข้าใจผิดว่า พอเราเขียนถึงนางเอกพระเอก เราก็เป็นพระเอกนางเอก พอเขียนถึงผู้ร้านนางร้อย เราเลยกลายเป็นนางร้ายด้วย ความจริงไม่ใช้แบบนั้นสักหน่อย มันเหมือนตัวเราแตกกระจายออกไปเป็นตัวละครมากกว่า มีทั้งดีทั้งร้าย แต่ทุกคน (ตัวละคร) ไม่ใช่ตัวแทนของเรา แต่พวกเขามีพื้นฐานมาจากเศษเสี้ยว(ซึ่งมีความหมาย)ของเรา โดยไม่เจาะจงเฉพาะตัวและชัดเจนว่าไผเป็นไผ.... และเราไม่จำเป็นต้องเลวหรือดีตามตัวละคร เพียงเราพผสมพสานความคิด เรื่องราว แรวทาง ให้พวกเขา(ตัวละคร) นี่ล่ะคือเสน่ห์ ของการเขียนงาน โดยเฉพาะเมื่อพวกเราเขียนถึงพวกเขาอย่างถึงจิตวืญญาณ (ตัวละคร อย่างให้และเต็มชีวิตจิตใจ) เราจะรักพวกเขา.....ไม่ว่าจะเป็นผู้ดีหรือผู้ร้าย อ้างถึง..(ขออนุญาต copy) แง่มๆ ...เธอได้มีโอกาสรู้จักกับอาจารย์หนุ่มท่านหนึ่ง  ซึ่งวิจารณ์งานของเธอว่า หากเธอเขียนนิยายเพียงแค่ใช้จินตนาการ   งานของเธอคงได้ตีพิมพ์จะเพียงคอลัมม์เล็ก ๆ เท่านั้น ไม่มีวันประสบความสำเร็จ  ตีพิมพ์เป็นรูปเล่มได้ ถ้าต้องการให้ผลงานเป็นที่ยอมรับ คุณต้อง "ถ่ายทอดจิตวิญญาณของคุณ" ลงไปในงานนั้น ส่วนตัวผมว่า ใช่ระ.. ^___^...... ตอนนี้ ผมสงสารเธอ... (น้องเอ๋) เหมิอนแเธอโผล่มาเพื่อรองรับอะไรสักอย่าง บทของเธอ เหมือนมาเสริมอะไรสักอย่าง แล้วคงเลือนหายไป แต่เธอได้คะแนนบวกจากผมเต็มร้อย^^ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 55 20:39:06 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 20:38:12

ความคิดเห็นที่ 8 ใกล้จะฟินแล้วค่ะ อิอิอิ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 23:15:01

ความคิดเห็นที่ 9 อู๊ยยยยย  อยากจะให้กิฟท์มากก  แต่กิฟท์หมด ขอติดไว่ก่อนนะค๊าาา จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 09:48:47

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาอ่านแล้วค่ะ จะพยายามปรับปรุงนะคะ ขอบคุณพี่วังวนที่แนะนำค่า ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 16:15:41