ความคิดเห็นที่ 1 ยามนั้นมหิตาเทวีประทับอยู่ในห้องบรรทมตามลำพัง   และจมอยู่กับดำริอันขุ่นมัวในพระทัยตนเอง  จึงไม่ได้ยินเสียงเปิดบานทวารตามด้วยฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในห้อง  จวบจนกระทั่งพระสวามีตรัสเรียกจึงค่อยรู้สึกพระองค์ "มหิตาเป็นอะไรไป?" ทรงฉงนพระทัยมิใช่น้อย  เมื่อเห็นเทวีน้อยสะดุ้งจนสุดวรกาย  ก่อนจะเหลียวมาทอดพระเนตรพระองค์ด้วยสีพระพักตร์ประหลาด "เราทำให้เจ้าตกใจรึ ?" ตรัสพลางก้าวเดินไปประทับเคียงคู่บนแท่นบรรทม "มิได้เพคะ  หม่อมฉันเพียงแต่คิดอะไรเพลินๆ เท่านั้น   มิทันได้ยินเสียงจึงมิได้ออกไปต้อนรับ  ราชกิจเป็นอย่างไรเพคะ  ทรงเหน็ดเหนื่อยหรือไม่เพคะ  หม่อมฉันจะได้จัดเตรียมพระกายาหารถวาย" "เราถามเจ้า  มิใช่ให้เจ้าย้อนถามเรา" ภูวิษะเจ้าแย้มสรวลก่อนจะลูบนวลปรางพระชายา "ไม่ต้องจัดอาหารให้เราหรอก  เราเสวยมาพร้อมพระบาทเจ้าแล้ว  เจ้าล่ะ?" "หม่อมฉันไม่หิวเพคะ" "เป็นอันใดไป...หรือพินทุมณีเทวีกล่าวอะไรให้เจ้าไม่สบายใจรึ?" "ไฉนจึงทรงทราบ   ผู้ใดทูลพระองค์" มหิตาเทวีเลิกขนงขึ้นด้วยความฉงนทันที "บ่าวไพร่ตำหนักนี้มิได้หูตาฝ้าฟางนี่" "ภูวิษะเจ้า....อย่าทรงถือสาพระพี่นางเลยนะเพคะ  พระพี่นางมิได้ตั้งใจจะตรัสให้ทรงขุ่นเคือง  แต่ทรงเป็นห่วงน้องจึงเสนอความคิดที่พระองค์คงเห็นว่าดีมาเท่านั้น" เทวีน้อยลุกขึ้นนั่งกุมหัตถ์พระสวามี  ทรงเข้าพระทัยไปว่าภูวิษะเจ้าทราบทุกสิ่งแล้ว "เราไม่เคยเห็นพินทุมณีมีความคิดอันดีงามเลยสักครั้ง  มิเช่นนั้นเจ้าจะมานั่งจับเจ่าซึมเซาในห้องไปทำไม?" "หม่อมฉัน...." พระชายาทรงหลุบสายพระเนตรหลบ "เอาเถอะอย่างไรนางก็เป็นพี่สาวของเจ้า...เฮ้อ...." จอมนาคราชถอนหทัยเสียงดังออกมา  ทุกสรรพสิ่งในโลกทรงแข็งขืนได้ด้วยฤทธา   แต่จะอ่อนข้อให้เพียงอย่างเดียวคือหยาดอัสสุชลของอนงค์นาง "มหิตา....เราไม่อยู่สองวันคิดถึงเราหรือไม่ ? " ตรัสแล้วก็ทรงแย้มสรวลสายพระเนตรพราวแสงประหลาดคล้ายยั่วเย้า  แน่งน้อยโฉมงามสบดวงเนตรหยาดเยิ้มเข้าก็สะเทิ้นอาย    แม้จะผ่านวัยเดียงสามาแล้วก็ตามแต่ยังมิชินกับเหลี่ยมเล่ห์เสน่หานี้เลย "เสด็จพี่...." ถ้อยดำรัสมิได้หลุดออกจากโอษฐ์อิ่มครบทุกถ้อยคำ   ร่างน้อยก็ถูกดึงรั้งขึ้นมาสู่อ้อมพระพาหาแข็งแกร่ง "พี่คิดถึงเจ้า...." น้ำคำหวานระรื่นกระซิบอยู่ข้างพระกรรณแผ่วเบา  แต่ดังก้องไปทั้งดวงหฤทัย  มหิตาเทวีพริ้มดวงเนตรลง  ยามนี้ทรงอิ่มเอิบไปด้วยถ้อยวจีของบุรุษอันเป็นที่รัก เรียวหัตถ์บอบบางจึงโอบกอดตอบรับวรกายสูงนั่น  และอิงแอบอยู่ในอ้อมอุระเนิ่นนาน   ความขุ่นเคืองที่ตกค้างมาแต่ดวงอาทิตย์ยังมิสิ้นแสงมลายหายไปสิ้น   เหลือแต่เพียงความชุ่มฉ่ำฤทัยดังแสงจันทร์นวลฉายส่อง    ทั้งสองพระองค์ทรงแย้มสรวลให้กันและกัน "สองวันมานี้ราชกิจหนักไหมเพคะ" พระเทวีน้อยตรัสถาม  ในขณะที่วรกายยังเอนอ่อนแนบชิดพระสวามี "จะว่าหนักก็มิเชิง  เพียงแต่...ตลอดวันและคืนเรานั้นหามีสมาธิในกิจการที่ทำไม่" "ทำไมล่ะเพคะ ? " "ก็ไม่ว่าพบเห็นสิ่งใด...ก็คิดถึงแต่ดวงหน้าเจ้า" "หม่อมฉันไม่เชื่อหรอก" ตรัสปดทั้งที่หทัยนี้ปรีดานัก "ไม่เชื่อรึ....งั้นดูสิเรามีอะไรมาฝากเจ้า" ภูวิษะเจ้าล้วงหยิบล้วงเอากล่องไม้เล็กบางออกมาจากห่อผ้า  ที่ทรงวางไว้บนโต๊ะข้างแท่นบรรทม   "อะไรรึเพคะ?" "ด่านหัวน้ำมีเรือสำเภาพ่อค้าชาวสิบสองจุไทเข้ามาขายสินค้า  มีของงดงามแปลกตามากมายนัก   เราอนุญาตเพียงให้ส่งสินค้าเข้ามาในเมือง  แต่ไม่อนุญาตให้ดำเนินการค้าขายเอง....แต่ว่ายิ่งเห็นแพรพรรณ เครื่องประดับเหล่านั้นก็อดนึกถึงน้องพี่มิได้   จึงนำติดมือมาฝาก...ลองเปิดกล่องดูสิชอบหรือไม่?" ชายานี่เคียงคู่บนแท่นบรรทมทรงแย้มยิ้มอย่างเปี่ยมสุข "เพคะ  แต่ทำไมมีสองกล่อง" "เลือกเอากล่องที่ชอบสิ" ตรัสแล้วก็ทรงช่วยเปิดกล่องอีกใบให้ทรงทอดพระเนตรเปรียบเทียบ "ปิ่นปักผม?" กล่องในอุ้งหัตถ์มหิตาเทวีบรรจุไปด้วยจุฑามณีสีทองอร่ามล้ำไปตลอดคันด้ามทั้งสองขา  ด้านปลายสุดถูกตีเป็นแผ่นทองขนาดใหญ่  และจึงตีตอกเป็นลวดลายบุปผชาติซอกซ้อนกันหลายดอก  ส่วนอีกกล่องที่มีขนาดเล็กและลวดลายเรียบกว่า  ตัวด้ามปิ่นยาวเล็กแหลมทำจากเงินลงยา  ปลายอีกด้านประดับเชื่อมไปด้วยแผ่นเงินสี่เหลี่ยม  ตีตอกเป็นลวดลายผกาดอกน้อย  มีพู่ร้อยเกี่ยวด้วยสายเงินเส้นเล็กห้อยลงมาคล้องเกี่ยวด้วยใบไม้สีเงินเล็กๆ สองสามใบ "เจ้าชอบอันใด?" มหิตาเทวีมิได้ตอบแต่ทรงเหลียวไปมองพระสวามีด้วยความสงสัย   หากจะนำมาประทานให้ไฉนจึงไม่เลือกจุฑามณีมีค่าเคียงกัน    แต่ทรงเลือกมาอย่างต่างศักดิ์อย่างเห็นได้ชัด จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 16:35:21

ความคิดเห็นที่ 2 "เสด็จพี่ล่ะเพคะ?" จึงทรงแสร้งตรัสถาม              "เจ้าชอบชิ้นใดก็ประดับชิ้นนั้นเถิด"              "อืม....ปิ่นทองนี้งดงามจับตานัก   หากประดับออกงานหรือติดตามเสด็จพ่อยามไปอาลักษณ์อักษรที่บรรณาลัย[1]  ปิ่นทองนี้คงลงตัวกับอาภรณ์ชิ้นอื่น   ส่วนปิ่นเงินนี้ก็งามสง่าเรียบง่ายหากประดับในวันที่มิต้องออกไปไหนก็คงเหมาะสมเพคะ   หม่อมฉันชอบทั้งสองชิ้นแต่ชอบปิ่นทองมากกว่าเพคะ"              "ถ้าเช่นนั้นปิ่นเงินนี้ก็ให้กุสุมาลย์ไปก็แล้วกัน" รอยแย้มสรวลเมื่อครู่พลันหายวับไปจากดวงพักตร์ของมหิตาเทวี               "นางน่าจะชอบ  ไว้พรุ่งนี้เช้าเจ้าค่อยประทานให้นางเถิด" ดำรัสนั้นทำเอาหทัยดวงน้อยแข็งทื่อดุจดังโดนทัณฑ์สาปให้กลายเป็นศิลา              "ทำไมหรือ?  ก็เจ้าชอบปิ่นทองมากกว่าไม่ใช่รึ?"              "เพคะ....ขอบพระทัยเพคะ   ที่ทรงคิดถึงหม่อมฉันและพี่กุสุมาลย์"              "เราก็คิดว่าเจ้าคงชอบปิ่นทองมากกว่าเช่นกัน   จึงตั้งใจเลือกลายที่เหมาะกับเจ้ามาให้   มานี่สิลองประดับดู" พระชายายังทรงมึนงงเกินกว่าจะเอ่ยตรัสถ้อยคำใดออกมาได้   จึงได้แต่ส่งปิ่นทองนั้นให้พระสวามีทรงสวมประดับลงในเกศา              "เสร็จแล้วลองส่งกระจกดูสิ"               ภูวิษะเจ้าทรงกอดตระครองมหิตาเทวีไปหน้ากระจกทองเหลือง   ในภาพนั้นฉายเงาเทวีผู้เลอลักษณ์แต่สีพระพักตร์นั้นหม่นหมองนัก   ต่างกับนาคราชจำแลงซึ่งบัดนี้ทรงแย้มสรวลให้กับความงดงามของพระชายา              "งามสมคะเน" ทรงปลื้มพระทัยในการเลือกเฟ้นขององค์เองนัก              "เพคะ...."              "อีกอันคงเหมาะกับกุสุมาลย์   หวังว่านางคงจะชอบเราไม่ใคร่ถนัดเลือกเครื่องประดับสตรีนัก"              "เพคะ....คงชอบ"              "นางปรนนิบัติรับใช้เจ้ามานาน   และยังเผื่อแผ่มาถึงเราสมควรจะกำนัลสิ่งของตอบแทนบ้าง"              น่าเสียดายนักที่เพลานั้น  ภูวิษะเจ้ามิได้ทันสังเกตสีพระพักตร์และสุรเสียงของมหิตาเทวีเลย   จึงมิทรงทราบว่าในหทัยชายานั้นปวดร้าวสักเท่าใด  เมื่อพระนางทรงเข้าพระทัยผิดไปใหญ่หลวงเสียแล้ว  ในดำรินั้นกลับมีแต่ภาพดวงพักตร์กุสุมาลย์คนงามกำลังยิ้มแย้มด้วยความยินดี   ที่ได้รับพระราชทานจุฑามณีเงินนั้น   แว่วเสียงพระเชษฐคินีพินทุมณีดังมาให้สดับฟัง              'มีแต่เจ้าเท่านั้นดอกหนาน้องพี่ที่มิเคยสังเกตอันใด  สวามีเจ้ารึจะมองข้ามหญิงงามเพียบพร้อมเช่นกุสุมาลย์   เพียงแต่เขารึจะกล้าแสดงความนัยออกมาให้เจ้าพบเห็น  หากเพ่งพินิตให้ดีมิช้านานก็คงรู้'              ค่ำคืนนั้นมหิตาเทวีได้แต่ทรงกรรแสงอย่างเงียบงัน  ในขณะที่ภูวิษะเจ้าที่บรรทมอยู่เคียงข้างนั้น   เข้าสู่นิทราไปอย่างง่ายดาย   และบรรทมสนิทด้วยอาการเหน็ดเหนื่อยในราชกิจ   จึงมิได้รู้เลยว่าดวงฤดีอันบอบบางที่ทรงเฝ้าถนอมกำลังเศร้าโศกเพียงใด               "ผู้ชายอสัตย์ไว้ใจไม่ได้!!?"               เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาในความมืด แต่มิมีผู้ใดได้ยินแม้กระทั่งมหิตาเทวีผู้กำลังจมอยู่กับความโศกตรม   เสียงนั้นเป็นเสียงของเคียงฟ้าที่เฝ้าดูเหตุการณ์มาตลอดนั้น  เสียงสะอื้นเจือแววขมขื่นและรวดร้าวแทนเจ้าหญิงแห่งจุมภะปุระ  ภาพรักที่เคยงดงามราวภาพฝันเมื่อครั้งก่อนแตกสลายไม่มีชิ้นดี  หญิงสาวไม่เข้าใจทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตนเองทำไมถึงเจ็บปวดทรมานถึงเพียงนี้   หยาดน้ำตาไหลนองออกมาอาบสองแก้ม   ทั้งที่หล่อนยังไม่ฟื้นตื่นจากความฝันเลยด้วยซ้ำ  ภาพของชายหญิงในยุคโบราณค่อยๆ ลอยถอยห่างออกไปจนหายลับ              "ไม่มีทางที่ฉันจะถูกคุณหลอกซ้ำสองเจ้าภูวิษะ!!!"     หล่อนปฏิญาณกับตนเองในความมืดทั้งที่ยังไม่ได้สติ  หากแต่ฝ่ามือทั้งสองกำจนเกร็งแน่นเสียจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ   เสียงพร่ำพูดถ้อยคำอันกัดกร่อนดวงใจค่อยๆ เบาลงไป   เมื่อเคียงฟ้าคลายอาการเกร็งร่าง  ลมหายใจค่อยผ่อนคลายจนสม่ำเสมอและสงบไปในที่สุด     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ [1] บรรณาลัย = หอสมุด จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 16:35:53

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 24 ฝันหรือจริง              หญิงสาวกำลังมองดูฝ่ามือตนเองด้วยความงุนงง   นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนละเมอและได้แผลมาในระหว่างหลับ   หากเป็นเมื่อก่อนหล่อนจะแปลกใจเพราะเมื่อตื่นขึ้นมาไม่เคยจำความฝันใดได้เลย  ผิดกับเดี๋ยวนี้ตั้งแต่กลับมาจากการรับน้องความฝันที่คอยตามมาหลอกหลอนนั้นเด่นชัดขึ้นมาทุกขณะ  หลายๆ ครั้งราวกับเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นตรงหน้า ใกล้เสียจนแทบสัมผัสได้                  "ฟ้าตื่นหรือยังลูก?" เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาแม่ของหล่อนกำลังเคาะประตูปลุกอย่างที่เคยเป็นมาทุกวัน          "ค่ะ ตื่นแล้วค่ะแม่"          "จะสายแล้วนะลูกวันนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอจ๊ะ?"            "จะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะแม่" หล่อนตะโกนตอบกลับไปแต่ไม่ยอมเปิดประตูให้   เพราะไม่อยากให้ยุพาพักตร์เห็นใบหน้าท่วมน้ำตาแบบนี้   เดี๋ยวจะตกอกตกใจและพลอยเป็นห่วงไปกันใหญ่               เคียงฟ้าถอนใจเสียงดังออกมาพลางเฝ้าถามตนเอง  ว่าเป็นเพราะเหตุใดจึงฝันเห็นเรื่องราวต่อเนื่องราวกับกำลังดูละครทางโทรทัศน์สักเรื่อง  และที่แย่ไปกว่านั้นหล่อนเองเป็นหนึ่งในตัวละคร  แถมยังต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ชอบหน้ากันอย่างเจ้าภูวิษะจอมยโสนั่นอีกด้วย  ทั้งที่เมื่อก่อนนี้หล่อนได้แต่ฝันร้ายซ้ำๆ ซากๆ ในเรื่องเดิมๆ แต่ไม่เคยรู้ต้นสายปลายเหตุ   ไม่เคยเห็นหน้าคนในความฝันเลยด้วยซ้ำ  เมื่อทบทวนดูแล้วหญิงสาวก็พบว่าหล่อนเริ่มฝันตั้งแต่วันรับน้องเป็นต้นมา  ความรู้สึกต่างๆ ของผู้หญิงชื่อมหิตาในความฝันนั้นติดแน่นอยู่กับหล่อน ราวกับเป็นความรู้สึกของตนเอง   บางครั้งก็ทำเอาเคียงฟ้าไม่เป็นอันเรียนเพราะความรู้สึกนี้วนเวียนอยู่ห้วงคำนึงเสมอ              ชั่วโมงแรกของเช้าวันนั้นไม่ใช่วิชาของวิมุตติ  แต่หญิงสาวก็ยังได้พบเขาก่อนเข้าเรียน  หล่อนหยุดชะงักทันทีเมื่อประสานสายตากับร่างสูงที่ระเบียงทางเดิน   อาจารย์คนใหม่ส่งยิ้มน้อยๆ มาทักทาย  นัยน์ตาของเขามักซ่อนประกายความคิดไว้เสมอ  ครั้งนี้เคียงฟ้าบอกตนเองว่าว่าสายตาคู่นั้น  เหมือนกำลังสมเพชเวทนาหล่อนเสียเต็มประดา   หญิงสาวจึงก้มหน้าแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขาและเดินเลี่ยงไปอีกทาง              "เคียงฟ้า" แต่เสียงเรียกนั่นทำให้หล่อนจำต้องหยุด   และหันมายิ้มทักทายเขาแบบไม่เต็มใจนัก              "สวัสดีค่ะอาจารย์" หล่อนยกมือไหว้ อีกฝ่ายพยักหน้ารับเล็กน้อย              "เป็นอะไรไปตาแดงเชียว?" หญิงสาวรีบยกมือขึ้นมาปิดตาโดยอัตโนมัติ              "เหรอคะไม่ทันรู้ตัว   สงสัยเมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย"              "ถ้างั้นเช้านี้คงเพลียแย่  จะเรียนรู้เรื่องหรือ?" คนถามนิ่งรอคำตอบอยู่นานก็ได้รับแต่สีหน้าลำบากใจกลับมาแทน              "ไปพักที่ห้องพยาบาลดีกว่าไหม? เดี๋ยวผมลาอาจารย์ประจำวิชาให้"              "ไม่เป็นไรค่ะ" หล่อนตอบปฏิเสธทันที   หนุ่มหล่อจึงเก้อไปบ้าง              "แน่ใจนะ....ถ้าอย่างนั้นก็ไปเรียนเถอะ  แต่ถ้าไม่ไหวก็ไปพักเสีย"              "ค่ะ" หล่อนตอบเสียงห้วนแล้วรีบเดินหนีทันที              "เคียงฟ้า" เสียงเรียกนั้นทำให้ร่างบางจำต้องหันมาอีกครั้ง              "คะ?" เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ยื่นกล่องลูกอมรสมินท์ส่งให้หล่อน              "น่าจะช่วยไม่ให้หลับในห้องเรียนได้นะ"              เคียงฟ้ากำลังจะปฏิเสธแต่ถูกวิมุตติยัดกล่องลูกอมใส่มือหล่อน   และรีบปลีกตัวจากไปโดยที่หล่อนไม่ทันได้คัดค้าน   หญิงสาวมองกล่องลูกอมในมือด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าสะพาย   แล้วเดินขึ้นชั้นเรียนไปเงียบๆ หารู้ไม่ว่ามิรันตีมองเห็นเหตุการณ์นี้ในระยะไกลกำลังเกิดความไม่พอใจ              ตลอดทั้งวันนั้นหญิงสาวนึกประหลาดใจ  เพราะหล่อนตกอยู่ในสายตาของคนสองคน  แทบจะตลอดเวลาที่อยู่มหาวิทยาลัยเลยทีเดียว  คนแรกคือวิมุตติซึ่งเขามักทำตัวแปลกเป็นปกติ  และชอบจับตาดูหล่อนอยู่แล้ว   แต่เพื่อนร่วมชั้นของหล่อนนี่สิกลับเป็นไปกับเขาด้วย    มิรันตีไม่พูดคุยเล่นหัวเหมือนเคย  เคียงฟ้าได้แต่งุนงงว่าเป็นเพราะเหตุใด   จับเค้าได้แต่เพียงว่าเพื่อนกำลังอารมณ์ไม่ดีจึงไม่ได้ใส่ใจ   คิดว่าประเดี๋ยวหล่อนก็คงจะอารมณ์ดีขึ้นเอง  จนกระทั่งเลิกเรียนในขณะที่เคียงฟ้าก้าวเดินออกจากมหาวิทยาลัยไปตามถนน   รถยนต์สีแดงเพลิงทรงทันสมัยขับมาจอดเทียบข้างกาย   คนขับเปิดกระจกแล้วตะโกนเรียกหล่อน              “ฟ้า!” จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 16:37:21

ความคิดเห็นที่ 4 "อ้าว! แอน" หล่อนอุทานออกมาหลังจากเห็นหน้าคนขับ "ขึ้นมาสิ" เสียงชักชวนนั้นฟังดูห้วน แต่เมื่อโดนเร่งเร้าจากการบีบแตรไล่ของรถคันหลัง  หล่อนจึงก้าวขึ้นไปนั่งเคียงข้าง "นัดกับใครไว้เหรอ?" มิรันตีถามเสียงแปร่งขึ้นมา "เปล่านี่...จะกลับบ้านน่ะ  ปวดหัวยังไงก็ไม่รู้" "งั้นเดี๋ยวไปส่ง" เพื่อนของหล่อนอาสาทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาได้ "แต่บ้านเราอยู่คนละทางกันนะ  เกรงใจจัง" "ไม่เป็นไร....ทีแรกนึกว่านัดกับพี่เจ้าไว้เสียอีก" เสียงของมิรันตีดูแหลมสูงกว่าปกติจนไม่น่าฟัง  แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมามากกว่านั้น   และยังคงขับรถตรงเรื่อยๆ ก่อนจะเลี้ยวขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำไป "หือ? ฉันจะไปนัดกับเขาทำไมล่ะ?" "อ้าว? ก็เมื่อเช้าเห็นจับมือถือแขนกันอยู่  ฟ้านี่แย่จัง...เห็นเงียบๆ แบบนี้กลับไวกว่าที่คิดนะ  มีอะไรก็น่าจะบอกเพื่อนบ้างไม่ใช่อุบไว้คนเดียวแบบนี้" "เอ๋...เปล่านะ  เธอเข้าใจผิดแล้ว  เมื่อเช้าอาจารย์เขาแค่ให้ลูกอมเท่านั้น" "แล้วอยู่ๆ จะมาให้เธอทำไมล่ะ" มิรันตีเริ่มขมวดคิ้วชักสีหน้าไม่เชื่อถือขึ้นมาทันที "ก็...ไม่รู้เค้าสิ  เห็นบอกว่าทำให้หายง่วงได้ก็ให้มา  แต่ฉันไม่ได้ขอเขาเลยนะอยู่ดีๆ ก็ให้มาเอง  จะไปเอาอะไรกับคนพิลึกแบบนั้นล่ะ" "อ๋อ....เหรอ..อ"  ริมฝีปากที่เคลือบลิปติกสีสดไว้   ยิ้มเหยียดออกมาพร้อมๆ กับลากเสียงยานคาง   มิรันตีบอกตนเองในใจว่าใครเชื่อก็บ้าแล้ว "เขาเอื้อเฟื้อดีนะ   แล้วคุยอะไรกันอีกเหรอ?" "ไม่มีแล้วก็แค่นั้นแหละ" เคียงฟ้าถูกซักมากๆ เข้าก็ชักจะไม่สบายใจเหมือนกัน "เห็นวันนี้เขามองฟ้าทั้งวันเลยนะ เหมือนอยากพูดอะไร...นี่เราเป็นเพื่อนกันมีอะไรก็เล่ามาเถอะน่า   ถึงฉันจะบอกว่าชอบพี่เจ้าเขา   แต่ถ้าเขาชอบฟ้าฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ  บอกมาตรงๆ ก็ได้ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก  ผู้ชายเฟอร์เฟคแบบนั้นใครๆ ก็สนทั้งนั้นแหละ" "โอ้ย...เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วแอน   ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยนะ  แล้วเขาก็เป็นอาจารย์เราด้วย  อย่าเผลอไปพูดแบบนี้ที่มอให้ใครฟังนะแอน  เดี๋ยวกลายเป็นเรื่องใหญ่" "เฮอะ!! นี่มันสมัยไหนแล้วเธอ  พูดอย่างกับว่าพี่เจ้าเขาแก่กว่าพวกเราเยอะนักนี่" มิรันตียักไหล่ไม่แคร์แสดงออกว่าหล่อนไม่แคร์คำครหา "มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกแอน....พูดจริงๆ นะ  ฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่น่าเข้าใกล้ เขาเหมือนคนมีลับลมคมในไม่น่าไว้ใจ" ยิ่งพูดก็ยิ่งกำมือแน่นหล่อนบอกตนเองว่าสัญชาติญาณนั้นไม่ผิดพลาด   เพราะนับวันความรู้สึกต่อต้านยิ่งรุนแรงขึ้นทุกขณะ   ในขณะมิรันตีฟังแล้วต้องเบ้ปาก "โธ่เอ้ย...จะกันท่าก็ให้มันเนียนๆ หน่อยสิฟ้า ไม่ต้องปั้นเรื่องใส่ไคล้พี่เขาขนาดนั้นก็ได้" "ไม่ใช่นะแอน   ฉันพูดจริงๆ ฉันไม่ชอบเขา  ผู้ชายคนนั้นอันตราย!" ยิ่งหญิงสาวปฏิเสธเท่าใดเพื่อนของหล่อนยิ่งมองว่าหล่อนตีขลุมกันท่า และเป็นคนมากเล่ห์กว่าที่คิด  ไม่เหมือนท่าทางเรียบร้อยแลดูเป็นเด็กเรียนอย่างภายนอก   จนมิรันตีนึกหมั่นไส้จึงอยากหาเรื่องกลั่นแกล้งหล่อนขึ้นมาบ้าง   ว่าแล้วก็แสร้งทำเป็นหยิบมือถือในกระเป๋าสะพายที่วางไว้ข้างตัวขึ้นมาดู "ตายแล้ว!! ฉันลืมสนิทเลยนัดยัยมี่ไว้   ยัยนั่นส่งแมสเซสมาจิกแล้วด้วย   นี่ฟ้าขอโทษนะฉันคงไปส่งเธอที่บ้านไม่ได้แล้ว" ก็หล่อนไม่ได้คิดจะส่งอยู่แล้วตั้งแต่ต้น   เพียงแต่ต้องการเค้นคอเพื่อนรักถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าเท่านั้น "ไม่เป็นไร....เดี๋ยวฉันต่อรถกลับเองก็ได้" เคียงฟ้าตอบสีหน้าหล่อนเก้อเขินไปนิดหน่อยแต่ทันนึกเอะใจอะไร   แล้วจู่ๆ มิรันตีก็ชะลอรถข้างทางเดินเท้ากลางสะพานเลย "ลงตรงนี้แล้วกันฟ้าฉันต้องไปแล้ว" "หา? ดะ...เดี๋ยวสิ...ไปส่งลงตีนสะพานก่อนสิตรงนี้มัน...." "โทษทีน่าฉันรีบจริงๆ" มิรันตีแกล้งยกมือไหว้ขอโทษเพื่อน   แล้วเอื้อมมือไปข้ามตัวหญิงสาวไปเปิดประตูให้ "นะ...ลงตรงนี้แล้วกัน" หล่อนไม่พูดเปล่าแต่จัดแจงดันร่างเพื่อนให้ลงจากรถ  เคียงฟ้าจำต้องลงมาอย่างทุลักทุเล  ยังไม่ทันที่จะยืนให้มั่นมิรันตีก็ปิดประตูแล้วกระชากรถออกไปเสียแล้ว "แอน...น !!?" ร่างบางมองรถที่แล่นออกไปด้วยความงุนงง   ก่อนจะเหลียวซ้ายแลขวานี่มันกลางสะพานหล่อนจะเรียกแท็กซี่ก็ไม่ได้เสียด้วย  คงมีทางเดียวคงต้องเดินเท้าไปเรื่อยๆ จนลงสะพานถึงจะเรียกรถได้   ซึ่งระยะทางนั้นไม่ใช่น้อยๆ   หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจด้วยความไม่เข้าใจอยู่ตรงนั้น   ก่อนจะจำใจเดินลากเท้าไปตามทางเดิน ไม่ใช่หล่อนจะหัวช้าจนไม่รู้ว่ามิรันตีจงใจแกล้งหล่อนเพราะไม่พอใจเรื่องวิมุตติ  แต่ไม่ก็สามารถทำอะไรได้มากกว่าการบ่นในใจ  หญิงสาวเดินมาไกลพอสมควรก็เริ่มท้อใจ  วันนี้มีแต่เรื่องชวนให้ไม่สบายใจทั้งสิ้น  ตั้งแต่ฝันร้ายเมื่อเช้าตกเย็นมายังต้องโดนแกล้งอีก  จึงก้มหน้าเดินไม่อยากใส่ใจกับอะไรอีกต่อไปแล้ว  ร่างบางจึงไม่รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาให้ใครจับจ้องอีก  ใครคนนั้นค่อยๆ เคลื่อนรถเข้ามาจนใกล้  และส่งเสียงบีบแตรดังลั่นจนเคียงฟ้าสะดุ้ง "จะไปไหน?" ชายหน้าตาคมคายในรถคันหรูสีดำสนิทลดบานกระจกถามหล่อน  เมื่อแรกเคียงฟ้าก็แปลกใจแต่เห็นหน้าเขาชัดเจนแล้วต้องถอนหายใจขึ้นมาอีกรอบ  พลางบ่นพึมพำถึงความโชคร้ายของตนเอง "วันนี้มันวันซวยหรือไง? ทำไมต้องมาเจออีตานี่ด้วยนะ" "ถามว่าจะไปไหน?" เสียงห้วนกระชั้นนั้นถามขึ้นมาอีกครั้ง "จะไปไหนก็เรื่องของฉันเจ้าภูวิษะ!!" "มาเดินเล่นบนสะพานนี่สนุกเหรอ?" หล่อนไม่ตอบโต้แต่เชิดหน้าขึ้นแล้วเดินหนีไปเสียเฉยๆ  เจ้าภูวิษะเห็นเข้าก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ  แต่ยังขับรถตามหล่อนช้าๆ "ไปส่งให้เอาไหม?" "ขอบคุณค่ะ  แต่ไม่ต้อง" "แล้วจะเดินอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ รึ? อีกไกลกว่าจะถึงตีนสะพาน  อย่าเล่นตัวนักเลยน่า" "นี่คุณฉันไปกราบกรานขอให้คุณมาง้อฉันหรือไง? ถึงหาว่าฉันเล่นตัวน่ะ" หล่อนหันมาตีหน้ายักษ์ใส่เขาทันที  น่าแปลกที่เจ้าภูวิษะไม่ยักจะถลึงตาใส่หล่อนอย่างที่ชอบทำ  แต่กลับคลี่ยิ้มออกมาเหมือนกำลังสนุกเต็มที่ "ขึ้นมาเถอะน่าจะไปส่งให้" "ไม่เป็นไรค่ะ   ฉันชอบเดินชมวิวแม่น้ำแบบนี้" "อยากเดินชมวิว?  นึกว่าโดนเพื่อนไล่ลงรถมาเสียอีก" "นี่คุณ!!!?" "เห็นตั้งแต่ต้นเลย" เขาต่อประโยคให้  ทำเอาหล่อนอับอายนักหนา จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 16:37:59

ความคิดเห็นที่ 5 "จะยังไงก็เรื่องของฉันเถอะ   ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วยสักหน่อย" พูดจบหล่อนก็เดินปั้นปึ่งออกไป  เจ้าภูวิษะเห็นเข้าแล้วก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ตามหลัง  ก่อนจะจอดรถลงสนิทแล้วก้าวตามลงมา โดยไม่สนใจว่าจะกีดขวางการจราจรหรือไม่ "แถวนี้หารถไม่ง่ายนักหรอก" "ลงสะพานไปก็มีแท็กซี่ให้เรียกถมเถ" หล่อนตอบโดยไม่มองหน้าเขา "นี่เย็นมากแล้ว" ชายหนุ่มยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นดู "เวลาแบบนี้ใครๆ เขาก็แย่งกันเรียกรถกลับบ้าน  อย่าเล่นตัวนักเลยน่าจะไปส่งให้จริงๆ  รับรองไม่พาไปปล้ำกลางทาง" หญิงสาวหยุดกึกแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเขาทันที  ก่อนจะอ้าปากต่อว่าออกมาเป็นชุด "นี่อีตาบ้า!! ระวังปากไว้บ้างนะ  ฉันไม่ใช่เพื่อนคุณสักหน่อย  อย่ามาล้อเล่นบ้าๆ แบบนี้นะ!!" "แล้วจะให้ล้อเล่นแบบไหน?" เขายิ้มกว้างในขณะที่ถาม  หญิงสาวคิดว่ารอยยิ้มนั้นน่าชังนะ  จริงอยู่ว่าแทบไม่เคยเห็นเขายิ้มเลย  แต่เมื่อยิ้มเพื่อเยาะเย้ยหล่อนแบบนี้   มันไม่ได้ทำให้ดวงหน้าหล่อเหลานั่นดูดีขึ้นสักนิดในสายหล่อน  หญิงสาวกำลังขบคิดว่าจะตอบโต้อย่างไรให้เจ็บแสบดี   แต่สายตาก็สะดุดเอากับเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มสวมอยู่   มันเป็นชุดล้านนาแบบเดียวกันกับที่เคยเห็นเขาสวมที่ไร่เพียงแต่ต่างสีกันเท่านั้น "มีใครบอกคุณหรือเปล่าว่าที่นี่กรุงเทพฯ  ไม่ใช่บนดอยบ้านคุณ....แต่งตัวได้หลงยุคชะมัด" "ที่นี่มีกฎห้ามแต่งตัวแบบนี้รึ ?" เสียงย้อนถามฟังดูยียวน "ไม่มีหรอกค่ะ....แต่มันแสดงให้เห็นรสนิยมเชยสะบัดของคุณ" หนนี้ดูหล่อนจะแทงถูกจุดเมื่อเจ้าภูวิษะก้มลงมองสำรวจตัวเอง "ชุดนี้น่ะรึ?" คำถามนั้นดูงุนงงไม่น้อย "เพิ่งรู้ตัวหรือคะ?" หล่อนคลี่ยิ้มสะอกสะใจออกมา อย่างน้อยก็ตอบโต้ได้หนึ่งดอก "คนเมืองนี่จำกัดคำว่าศิวิไลซ์กันด้วยเสื้อผ้ารึ?" ชายหนุ่มยิ้มตอบนัยน์ตาคมกล้านั้นทิ่มแทงแทนทุกคำพูด  จนหญิงสาวไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาอีก   และยิ่งไม่อยากสบตาเขามันมีบางสิ่งในดวงตาคู่นั้น  ที่สร้างความพรั่นพรึงให้หล่อนเสมอ  ยิ่งเมื่อนึกถึงชายในความฝันแล้วก็ยิ่งโมโหคนตรงหน้าเพิ่มขึ้นอีก    จึงได้แต่สะบัดหน้าเดินหนี   หล่อนเดินจ้ำอ้าวอยู่ครู่ใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวมองข้างหลัง   จึงพบว่าเจ้าภูวิษะยังเดินตามหล่อนมาเรื่อยๆ ด้วยท่าทีไม่รีบร้อน "คุณตามฉันมาทำไม? จะไปไหนก็ไปสิ !!" "จะเดินชมวิวบนสะพาน" คำตอบนี้ทำเอาหล่อนแทบสำลัก "จอดรถเกะกะอย่างนั้นเดี๋ยวตำรวจก็จับหรอก" "ไม่เป็นไรหรอก  เรามีเงินพอจ่ายค่าปรับ" ดูเหมือนเขาจะก่อกวนเธอไม่มีที่สิ้นสุด "คนกวนประสาท!!" หล่อนพูดแค่นั้นแล้วพยายามข้ามถนนไปเดินอีกฝั่งแทน แต่รถราที่วิ่งบนสะพานนั้นไม่ชะลอความเร็ว  ทิ้งจังหวะให้หล่อนมีโอกาสข้ามเลย "เดี๋ยวก็โดนรถชนหรอก" เจ้าสูงศักดิ์จากเมืองเหนือดึงแขนหล่อนไว้ทันก่อนที่รถคันหนึ่งจะเฉี่ยวเอา แต่เคียงฟ้าไม่นึกขอบคุณซ้ำยังสะบัดแขนจากการเกาะกุมนั้นอีก "เรื่องของฉัน!!" หญิงสาวเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ความฉุนเฉียวพุ่งขึ้นมาทุกขณะ "เป็นอะไรของเธอ?" สีหน้าของชายหนุ่มเริ่มบึ้งตึงบ้าง ดูก็รู้ว่าเขาเริ่มหมดความอดทนกับหล่อนแล้ว  เคียงฟ้านึกดีใจเขาจะได้ไปให้พ้นๆ หน้าหล่อนสักที "ฉันไม่ได้เป็นอะไร  แต่ฉันไม่อยากคุยกับคุณ" "งั้นก็ไม่ต้องคุย  กลับไปนั่งเงียบๆ ในรถไป  ไม่ต้องคุยจนกว่าจะถึงบ้านเลยก็ได้" "ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณเข้าใจไหม?" หล่อนตวาดเสียงดังแบบไม่ต้องไว้หน้ากันอีกต่อไป "เราอ่อนข้อให้มากแล้วนะ....อย่าอวดดีนัก" หญิงสาวกำลังร้อนเป็นไฟ   แต่ชายหนุ่มกลับยิ่งเย็นชาปานน้ำแข็งขั้วโลก  เสียงของเขาขรึมลงจนน่าใจหาย  สีหน้านั้นบ่งบอกว่าพยายามระงับอารมณ์โกรธเต็มที่ "ฉันขอให้คุณมาง้อฉันเมื่อไร  ไปให้พ้นเลยนะเจ้าภูวิษะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกไม่ว่าชาตินี้ชาติไหนเข้าใจหรือยัง?!!!" เคียงฟ้ายืนหอบจนหน้าแดง  หล่อนไม่เข้าใจว่าเผลอพลั้งปากออกไปอย่างนั้นได้อย่างไร   ทั้งที่เขาไม่เคยทำอะไรให้หล่อนเจ็บแค้นเสียหน่อย   อย่างมากก็แค่ไม่พอใจกันเล็กๆ น้อยๆ ในเรื่องไม่เป็นเรื่องเท่านั้น แต่ครั้นจะขอโทษออกไปก็รู้สึกเสียหน้า  จึงแกล้งหันหลังให้และสาวเท้าเดินหนีทันที   ปล่อยให้ร่างสูงยืนนิ่งอึ้งราวถูกสาปอยู่ตรงนั้นเป็นนานกว่าจะเอ่ยขึ้นมาได้อีกครั้ง "ก็ได้จะไปให้พ้นหน้าเดี๋ยวนี้!" "ดี!" เจ้าหล่อนเชิดหน้าตอบ  แต่ครู่เดียวก็ต้องตกตะลึงแทบเก็บเสียงร้องไม่ทัน  เมื่อเจ้าภูวิษะปีนข้ามราวสะพาน  แล้วหันมายิ้มเหี้ยมเกรียมให้หล่อน  ก่อนจะกระโดดลงไปต่อหน้าต่อตา "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด..ด!!!!!" หญิงสาวเบิกตาค้างแล้วกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา   และรีบวิ่งถลาไปเกาะราวสะพานมองหาร่างของชายหนุ่ม   ปากก็ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือใครต่อใครในบริเวณนั้น   จนมีผู้คนพากันแตกตื่นและวิ่งมามุงที่หล่อนกันเป็นแถว "ช่วยด้วยค่ะ!!! ช่วยด้วย! มีคนตกน้ำ!!?" หล่อนชี้มือลงไปข้างล่าง   ตะโกนร้องเสียงหลงอย่างคนไม่มีสติ   จนกระทั่งตำรวจมายังที่เกิดเหตุ    ตอนนั้นหญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงไปกับพื้นถนน   และร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครแล้ว "เขากระโดดลงไป   ฉันบอกเขาว่าไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้วอยู่ดีๆ เขาก็กระโดดลงไป” หล่อนบอกตำรวจแบบนั้น   เจ้าหน้าที่ได้แต่บอกให้หล่อนใจเย็นๆ และรีบแจ้งหน่วยกู้ภัยมาค้นหาร่างชายหนุ่มในน้ำทันที เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงก็ไม่มีใครพบร่องรอยเจ้าภูวิษะ  จนตำรวจต้องมาสอบถามถึงรูปพรรณสันฐานของเขาอีกครั้ง  และเมื่อนำไปถามไถ่ผู้คนในบริเวณใกล้เคียง   ก็ไม่มีใครพบเห็นเจ้าภูวิษะและต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า   หล่อนลงรถเดินมาคนเดียวบนสะพาน  ใครๆ พากันคิดว่าหญิงสาวทะเลาะกับแฟนหนุ่มแล้วโดนไล่ลงรถ  ทำให้หล่อนเสียใจจนประสาทหลอนไปเอง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 16:38:49

ความคิดเห็นที่ 6 "ฉันไม่ได้บ้านะคะ  ถึงขนาดจะแยกเรื่องจริงกับเรื่องคิดไปเองไม่ออกน่ะ!!" หล่อนกรีดร้องและเถียงขึ้นมาด้วยเสียงอันดัง              "แต่ใครๆ ก็บอกว่าเห็นคุณเดินมาคนเดียวนะ ไม่มีใครเห็นเขาเลย"              "จริงๆ นะคะ   ตอนแรกเขาขับรถตามมา  แล้วก็จอดทิ้งไว้ลงมาเดินตามหลังฉันแทน" เคียงฟ้ายืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ   ตำรวจพากันมองหล่อนด้วยความไม่แน่ใจว่าหล่อนเมายาชนิดไหนหรือเปล่า              "ไปดูรถเขาสิคะ  มันยังจอดอยู่ทีเดิมแน่   ห่างไปไม่ไกลเองค่ะ"  หล่อนรีบแหวกกลุ่มคนแล้ววิ่งตรงไปยังที่ที่เมื่อครู่ยังมีรถสีดำคันงามของเจ้าภูวิษะจอดอยู่              "อ้าว? รถไปไหนแล้วล่ะ?  คุณตำรวจให้ใครลากไปไหนแล้วคะ?  รถสีดำที่จอดอยู่ตรงนี้" หล่อนละล่ำละลักถามด้วยท่าทางวิตกจริตเหมือนใกล้เสียสติเต็มที              "มันไม่เคยมีรถจอดอยู่ตั้งแต่แรกแล้วคุณ   รถสีดำที่คุณว่าน่ะ  ถ้ามีป่านนี้โดนใบสั่งไปแล้วมาจอดทิ้งกลางสะพานแบบนี้น่ะ"               "แต่...แต่   ฉันเห็นจริงๆ นะคะ  ฉันไม่ได้ฝันไป...ก็เมื่อกี้เขายัง..." ร่างแบบบางสั่นเทา  และเริ่มไม่แน่ใจในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว                "ใจเย็นๆ ครับ  ไม่ได้ว่าน้องบ้า...แต่สงบสติอารมณ์หน่อยน้อง...เพิ่งจะโพล้เพล้แท้ๆ ไม่น่าโดนผีหลอก   น้องไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"              ตำรวจกำลังคิดว่าถ้าหล่อนไม่ประสาทหลอนจากการอกหักไปเอง  หรือไม่ก็คงเมายาซักชนิด  แต่จะจับหล่อนไปตรวจเลือดหาสารเสพติดตอนนี้ก็ดูจะใจดำไปหน่อย   ในที่สุดจึงได้แต่ปลอบโยนให้ใจเย็นลง   แล้วพาหญิงสาวในชุดนักศึกษาไปส่งที่บ้าน   เมื่อคุณยุพาพักตร์มาเปิดประตูรั้วบ้านให้เคียงฟ้าก็โผเข้ากอดมารดาทันที   และร้องไห้ออกมายกใหญ่จนมารดาตกใจ              "เกิดอะไรขึ้นคะคุณตำรวจ? ลูกสาวดิฉันเป็นอะไรไป? แกถูกใครทำร้าย?"              "ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ  เราพบน้องแกเดินอยู่บนสะพานเห็นบอกว่าแกทะเลาะกับเพื่อนผู้ชาย  แล้วหมอนั่นก็โดดลงน้ำหายไป   แต่เราให้เจ้าหน้าที่ตรวจดูรอบบริเวณทั้งดำน้ำหาแล้วก็ไม่พบ   คนในที่เกิดเหตุก็บอกแต่ว่าเห็นน้องแกเดินมาคนเดียวไม่เห็นมีใคร"              "หา?...นี่คุณตำรวจจะบอกว่า...."              "แกคงคิดไปเองน่ะครับ  ได้ยินว่าโดนแฟนไล่ลงจากรถด้วยอาจจะเสียใจมากไปหน่อย   ยังไงก็ฝากดูแลให้ดีพาไปหาหมอเช็คสุขภาพจิตดูบ้างนะครับ"              "อ๊ะ....เอ้อ....แต่ว่า...."          เมื่อแรกยุพาพักตร์อยากจะค้านว่าลูกสาวของหล่อนยังไม่มีแฟน  แต่เมื่อเห็นสีหน้าเวทนาของตำรวจแล้ว   ก็ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดให้เรื่องใหญ่ขึ้นไปอีกจึงได้แต่รับคำ              "ค่ะๆๆ ขอบคุณมากนะคะ" เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้าให้และขอตัวกลับ  หล่อนจึงประคองเคียงฟ้าเข้ามานั่งพักในบ้าน              "ฟ้า....ฟ้าเป็นอะไรไปลูก?" หญิงสาวยังสะอึกสะอื้นไม่หยุด               "แม่คะ ฟ้าไม่ได้บ้านะคะ!! ฟ้าเห็นจริงๆ เจ้าภูวิษะกระโดดลงน้ำไปต่อหน้าฟ้า!"              "จ้ะๆ ใจเย็นๆ นะลูก  แล้วเจ้าภูวิษะเป็นใครจ๊ะ?"              "เขาเป็นญาติของพี่เจ้าค่ะ...เจ้าของไร่ที่ฟ้าไปรับน้อง" ยุพาพักตร์ฟังแล้วพยักหน้าตาม              "อ๋อ...ที่เชียงใหม่   แล้วเขาลงมากรุงเทพฯ หรือลูก?"              "ฟ้าไม่รู้....แต่ฟ้าเจอเขาที่สะพาน ทีแรกเขาอาสามาส่งฟ้าที่บ้าน แต่ฟ้าไม่ชอบเขาเลยไล่เขาไป  แล้วอยู่ดีๆ เขาก็กระโดดลงไป  ฮือๆๆ แม่ขาฟ้ากลัว!!"  หญิงวัยกลางคนยังจับต้นชนปลายเหตุการณ์ไม่ถูก  หล่อนได้แต่โอบกอดปลอบลูกสาวเป็นการใหญ่              "ไม่ต้องกลัวลูกไม่ต้องกลัว  อยู่บ้านเราแล้วไม่มีใครทำอะไรฟ้าได้แม่จะปกป้องฟ้าเองลูก"              พูดพลางลูบศีรษะลูกสาว  และปล่อยให้หล่อนร้องไห้ไปอีกครู่ใหญ่จึงจะส่งเข้านอน  เมื่อเคียงฟ้าซึ่งกำลังช็อกกับเหตุการณ์หลับไปแล้ว   ยุพาพักตร์ได้แต่เครียด  หล่อนเดินวนเวียนอยู่ในห้องรับแขกอยู่นาน   จึงตัดสินใจค้นเบอร์โทรจากมือถือของลูกสาวแล้วโทรไปหาคนที่น่าจะตอบคำถามได้ทันที   [จบตอนที่ 24] +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 16:39:28

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ้อ ช่างหูเบา ตอนเจ้าภูวิษะหวานๆ นี่อ่านไปจิกหมอนไป วี้ดๆ >,< จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 16:57:20

ความคิดเห็นที่ 8 หวานจริงๆๆเลยค่ะพี่แก้ว พ่อแง่:-)อน >< น่ารักจัง รีบมาต่อไวๆน่ะค่ะ กำลังฟิน >< จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:08:20

ความคิดเห็นที่ 9 คุยกับคนอ่าน piccy : ปิ่นลาว ซื้อที่ลาวร้อยกว่าบาท มาถึงเมืองไทยเป็นพันเลยค่ะ เพราะทำด้วยเงิน มูลค่ากระฉูดมาก Tyra : อินขนาดนั้นเลยเหรอคะ? รพิชา : วจีกรรมก็ถือเป็นกรรมค่ะ ไม่มีใครหลีกพ้นกรรมที่ก่อพินทุมณีเทวีก็เช่นกันค่ะ makichan : ใช่ค่ะ มหิตานี่คิดมากเกินกว่าเหตุ รักมากหวงมาก หึงมาก สายน้ำ...ไม่ไหลกลับ : อยากอ่านแฟนฟิค ลองไปกระซิบบอกคนที่ห้องเพชรพระอุมาสิคะ อาจจะมีคนแต่งแล้วก็ได้ TheMinussa : ขอบคุณค่ะ งั้นอยู่อ่านจนจบเรื่องเลยนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันกลางคันน้า ดีแอน : ทุกคนล่ะค่ะ ที่มีส่วนทำให้เรื่องราวเป็นไป เมืองๆ หนึ่งอยู่ได้ด้วยคนทุกคนค่ะ ไม่ว่าคนนั้นสำคัญมากหรือสำคัญน้อย ไม่มีใครไม่สำคัญ   MOMIJI_99 : คงเป็นกรรมบังตาจริงๆ แหละค่ะ บางครั้งกรรมก็เหมือนเส้นผมเล็กๆ ภูเขา แต่ก็โยกคอนขุนเขาได้เชียวนะคะ Jeansbubbl : แปะคลิปให้ไปแล้วนะคะ หวังว่าคงถูกใจ พี่หมูน้อย : ถ้าผมหนาต้องปักแน่หน่อยค่ะ หรือไม่ก็ใช้ตัวช่วย ปักปิ่นสองอันหรือปิ่นลูกอันน้อยๆ ช่วยได้ค่ะ ปิ่นที่ใส่กับเสื้อยืดกางเกงยีนส์ได้ก็มีหลายแบบค่ะ เดี๋ยวถ่ายรูปให้ดูนะคะ goldensun : เคสคุณนาคกับมหิตาเทวี เป็นเคสที่อยากให้คู่สมรสเรียนรู้เหมือนกันนะคะ ความระแวงเป็นต้นเหตุที่ทำลายความสุขได้ เด็กใต้..ตัวดำ : สำหรับคนเขียนวันศุกร์มาถึงอีกแล้ว ว้ากกกก!!! mimny : เย็นไว้ค่ะ อย่าเพิ่งดักตบ Setakan : พอดีเจ้าแก้วเป็นคนขี้รำคาญ ขี้ร้อนด้วยค่ะ ก็เลยมักจะรวบผม ไม่มัดก็ปักปิ่นน่ะค่ะ หลังๆ ปักอย่างเดียว ปิ่นเลยเยอะขึ้นเรื่อยๆ princess charity : ปิ่นสองขานี่ก็ซื้อในกรุงเทพค่ะ ซื้อที่ตลาดสัมมากรอันหนึ่ง ซีคอนสแควร์อันหนึ่ง จตุจักร บลาๆๆ แล้วแต่ว่าเจอที่ไหนน่ะค่ะ ว่าวปักเป้า : ลองดูนะคะ ปิ่นนี่ปักแล้วแนวๆ เลย เพราะไม่ค่อยมีคนปัก ปักแล้วสวยเก๋ไปอีกแบบ N_Foxtrot : ความระแวงนี่เหมือนมะเร็งนะคะ มันจะค่อยๆ ลุกลาม เพชรน้ำค้าง : อยากไปเรียนกับ อ.วิมมุติ หรือไปนั่งชมโฉมอาจารย์คะ bb_wonder : มาแล้วค่ะ ตอนนี้มาตามนัดไม่เบี้ยวแล้วค่ะ เพลิดเพลิน : เรื่องนี้เป็นนิยายอาถรรพ์มีคนช่วยตรวจยังไงก็หลุดอยู่ สงสัยอ่านเพลินเผลอมองข้ามน่ะค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าที่ช่วยดูให้นะคะ หลงรักผู้ชายชุดหมี : มหิตาก็เยอะอยู่ค่ะ แม่หญิงกุสุมาลย์ถึงแค้น Dream_Soul : ค่า ไว้รอเม้าท์กันนะคะ ^^ tai shi 66 : ถ้าลงทุกวันเขียนไม่ทันแน่ๆ ค่ะ Love U like a Love song : เดี๋ยวลองดูกันว่าทายถูกไหม ไม่เฉลยนะคะ อิ อิ คุณหญิง ร่ำรวยมหาศาล : พอรักแล้วเลิกรักยากกว่านะคะ เจ็บปวดก็แสนง่าย โกมาซุม : ชาติก่อนขี้ระแวง  ชาตินี้ขี้โมโห  <-- ถูกต้องนะค้า สายลมที่พริ้วไหว : เคียงฟ้าเขามีอคติจากชาติก่อน ความรู้สึกมันส่งมาน่ะค่ะ เลยทำให้แสดงออกอย่างนั้น jazzzero : วางยาทางอารมณ์ <--ชอบคำนี้จังค่ะ ไว้ยืมไปใช้บ้าง FuLLMooN_CMD9 : บางกระทู้มันถูกย้ายไปอยู่ห้องคลังกระทู้น่ะค่ะ เดี๋ยวจะเอาลิ๊งค์ที่อ่านได้มาแปะให้นะคะ หรือลองคลิ๊กเข้าไปอ่านในบล็อกก็ได้ค่ะ แต่ยังลงในบล็อกไล่ในถนนไม่ทันเลยค่ะ เอ่อ...ยังตอบเม้นท์ไม่เสร็จเลยค่ะ  เม้นท์ไวมากค่ะ คุณjeansbubble คุณกระดานสีครีม มาว่ากันเรื่องปิ่นต่อนะคะ  วันนี้เป็นปิ่นสองขา กับ ปิ่นเก๋ๆ ใส่กับยีนส์ได้ละกันค่ะ เพิ่งคิดได้เมื่อกี้(ชักมุกตัน) ถามาก็ดีเหมือนกันค่ะ ชักคิดไม่ออกว่าเม้าท์อะไรดี ลองถามมาแล้วกันค่ะ ปิ่นสองขา  แบบโบราณหน่อยค่ะ มีทั้งแบบอันใหญ่ ใช้เดี่ยวๆ หรืออันเล็กๆ เป็นปิ่นลูกใช้เหมือนกิฟค่ะ เหน็บตามให้ผมแน่นขึ้น ปล.ภาพประกอบจากเน็ตค่ะ อันนี้ไม่ใช่ของตัวเอง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:11:07

ความคิดเห็นที่ 10 มาเกาะกระทู้อย่างเร็ว :) จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:13:06

ความคิดเห็นที่ 11 ปิ่นสองขา แบบสมัยใหม่ อันนี้ปักแล้วดูจี๊น..จีน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:14:02

ความคิดเห็นที่ 12 สรุป... พระเทวีหูเบาไปเอง บวกแรงยุจากคนที่ไม่หวังดี แล้วภูวิษะของเราผิดตรงหนายยยยยยย 555 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:18:20

ความคิดเห็นที่ 13 ช่ายย คุณดีแอน เจ้าภูวิษะของเราไม่ผิดซะหน่อย -*- จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:26:26

ความคิดเห็นที่ 14 จบไว้แบบนี้ช่างทรมารใจกันจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :) จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:30:16

ความคิดเห็นที่ 15 ปิ่นสองขา แบบมีที่รัดมวย เหมาะกับผมหนา พี่หมูน้อยลองอันนี้สิคะ อันนี้ซื้อตามห้างทั่วไปค่ะ  จำราคาไม่ได้แน่นอน สองร้อยกว่าบาทมั้ง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:31:45

ความคิดเห็นที่ 16 อีกอันสีแดง แต่ถ้าผมน้อย/ผมสั้นไป/ผมบาง ไม่ค่อยเหมาะค่ะ เพราะว่าตัวปิ่นมันมีจี้ห้อยหนักอยู่เหมือนกัน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:32:30

ความคิดเห็นที่ 17 อันนี้ทำเองค่ะ เอาต่างหูขนนกมาทำ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:32:59

ความคิดเห็นที่ 18 อันนี้ซื้อจากแม่สาย เชียงราย   ปักหลายๆ อันก็น่ารัก เบาๆ อันเล็กๆ ค่ะ อันละ 30 บาทเองค่ะ ปล.ขอโทษนะคะ ย่อรูปไปโพสไปเลยช้าไปหน่อย เจอกันใหม่อาทิตย์หน้าค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 17:34:03

ความคิดเห็นที่ 19 เจ้าภูวิษะเวอร์ชั่นปัจจุบันนี่ นับตอนยิ่งเกรียนเอาๆนะคะ นึกภาพแกปีนกระโดดสะพานพระรามแปดแล้ว หมดหล่อเลย ฮ่าๆ ข้องพระทัยกับแปลกพระทัย ต่างกันยังไงคะ ทิ้งท้ายวันนี้ได้น่าตามมากเลยค่ะ จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 20:13:23

ความคิดเห็นที่ 20 กิฟหมด เค้าติดไว้ก่อนนะคะ ^^ เหตุการณ์มันประจวบเหมาะกันพอดีเลยเนอะ..... แล้วยิ่งกุสุมาลย์ มีใจให้พี่เจ้าด้วยง่ะ ถ้ารู้ว่าเจ้าภูแสดงน้ำใจซื้อของมาฝาก เป็นเรา เราก็ปลื้มมม >.< เข้าใจอารมณ์น้อยใจ คิดเองเออเองของมหิตานะคะ มีคนมายุว่าผู้หญิงอีกคนทั้งสวยทั้งเพียบพร้อม เหตุการณ์หลายๆอย่างเป็นใจให้คิดแบบนั้น  เพราะเราเคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นมาแล้วค่าาาา แหม ทั้งว้าวุ่น ทั้งกระวนกระวาย คิดเองแล้วร้องไห้เอง --" เฮ้อ..สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไร จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ยยย จบแบบนี้ คาใจอีกแล้ว  TT ปิ่นสวยจังเลยค่ะ ตอนนี้หัดปักปิ่นแต่ยังปักไม่สวยเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 21:10:27

ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องนี้เหตุเกิดเพราะความเข้าใจผิด เอ แล้วจิตตะ งูเผือก ไปไหนแล้วล่ะคะ หรือว่าจะเป็นเหมือนตำนานที่นาคถล่มเมืองต่างๆเพราะเกิดอาเพศ คนเมืองจุมภะปุระ คงไม่ได้กินจิตตะ ไปนะ ม่ายยยยยยยยย จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 22:41:40

ความคิดเห็นที่ 23 ซ้ำค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 55 22:44:45 จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 22:43:35

ความคิดเห็นที่ 24 เดี๋ยวจะลองหาปิ่นมาปักผมดู อยากไปเดินหาปิ่นรูปช้าง วันอาทิตย์นี้ไปเดินถนนคนเดินดีกว่า หุหุ ตอนนี้อึดอัดมาก ทั้งนางเอก ทั้งนางผีเลย ทำมั้ยทำไม ปล่อยวางไปซะบ้างเถิด เฮ้อ จากคุณ : พี่หมูน้อย เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 23:54:21

ความคิดเห็นที่ 25 เจ้าภูวิษะนี่ช่างไม่เข้าใจอารมณ์ของผู้หญิงเลย นึกยังไงซื้อของกำนัลมาให้พี่เลี้ยงภรรยา เป็นใครๆ ก็ต้องคิด มิรันตีนี่เป็นใครในชาติก่อนกลับมาเกิดใหม่รึเปล่าคะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 02:01:05

ความคิดเห็นที่ 26 กรรมดันซื้อของมากำนัลตอนนี้ยิ่งไปกันใหญ่ แต่จะตอบแทนน้ำใจที่ปรนนิบัติดูแลตัวเองและเมียอย่างดีทำไมต้องซื้อของอย่างเดียวกันด้วย แถมให้เมียเลือกอีกว่าชอบอันไหนมากกว่ากันใจจริงน่ะอยากได้ทั้งสองอันนั่นแหละ พอรู้ว่าซื้อมาให้กุสุมาลย์ด้วยก็ต้องมีคิดมากเป็นธรรรมดา ถ้ากุสุมาลย์ไม่มีท่าทีว่าหลงรักภูวิษะมหิตาคงไม่รู้สึกขนาดนี้หรอก จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 02:34:21

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นเราก้อคิดมากนะซื้อของให้เมียกับพี่เลี้ยงเป็นปิ่นดหมือนกัน ถึงจะบอกว้าให้เพราะเค้าดีกับเราก้อเถอะ วุ้ยๆหึงอ่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 07:01:24

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาตาม.......อ่าน          เป็นสองบทที่น่าจะยาวกว่าทุกบทที่ผ่านมา          ชอบ ปิ่น .......สวยดีครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 09:47:55

ความคิดเห็นที่ 29 นี่ๆ แม่มหิตา/เคียงฟ้าหล่อนไม่มีสิทธิ์จะกล่าวหาภูวิษะเจ้าว่าเขาอสัตย์ เชื่อใจไม่ได้นะยะ คำพูดพวกนี้ควรจะกล่าวได้ก็ต่อเมื่อได้รับการพิสูจน์แล้วว่า เขามีการกระทำหรือพฤติกรรมที่ชัดเจน ประมาณว่าจับได้คาหนังคาเขา ถึงการให้ปิ่นมันอาจจะส่อไปได้ แต่ก็ไม่ได้ชัดเจนพอ ดังนั้นการที่หล่อนใช้คำว่า อสัตย์ นี่ถือเป็นการด่วนสรุปไปนะยะ  แต่การที่คุณภูไปโดดสะพานก็ดูเกินกว่าเหตุนะคะ เป็นเดี๊ยนๆก็ช๊อคค่ะ สรุปเป็นตอนที่ทั้งหวานทั้งชวนหงุดหงิดไงไม่รู้ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 11:31:49

ความคิดเห็นที่ 30 ตายๆๆ ท่านเจ้าดันจะมาหวังดีกับกุสุมาลย์ในวันที่นางน้อยคิดมากพอดี เป็นเราบ้านแตกไปแล้วว จากคุณ : tai shi 66 เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 11:38:15

ความคิดเห็นที่ 31 ความระแวงเป็นเหตุ แถมน้ำใจของภูวิษะมาตอนกำลังระแวงพอดี หาปิ่นมาซัก 3 อันก็ไม่ได้ พี่เลี้ยงมี 2 คนนี่คะ แต่ถ้าคนมันระแวง ก็คิดไปได้อีก ไม่เชื่อใจกันเลย สงสัยตายทั้งยังเข้าใจผิด เคียงฟ้าถึงของขึ้นใส่ซะขนาดนั้น โดนเอาคืนจนประสาทเสียไปเลย น่าสงสารเหมือนกัน จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 20:16:11

ความคิดเห็นที่ 32 ตามมาจ่ายค่่าอ่่านคะ เป็นหนังสือก็จะตามไปซื้อ เห็นด้วยกะคุณ ดีแอน. คุณภูผิดตรงไหน โดดน้ำก็ถูกแล้วเป็นนาคต้องลงน้ำ อ่านแบ๊ปเดียวจบแล้ว แต่ละตอนสั้นไปป่ะ คะ อิอิ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 20:23:55

ความคิดเห็นที่ 33 อารมผู้หญิงน้อ~~มหิตาน่าจะเชื่อใจเจ้าภูวิษะมากกว่านี้นะ จากคุณ : JinHanNa เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 23:04:03

ความคิดเห็นที่ 34 มาถึงตอนนี้   พิษสงของความหวาดระแวง คิดเองเออเอง นี่ไม่ใช่เล่นๆ จริงๆ จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 12:50:27

ความคิดเห็นที่ 35 ...ไม่มีแรงใดจะเกินแรงริษยา...และ...ลมใด จะแรงเท่าลมปาก เป็นไม่มี ... แอบจิ้นไปเองว่า มิรันตี คือ พระพี่นิงพินทุมณี กลับชาติมาเกิด จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 11:45:02

ความคิดเห็นที่ 36 มาช่วยยืนยัน คุณภูไม่ผิดค่ะ (ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด ) จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 23:49:36

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านจบตอน23 ปลง (-___-" ) คิดเองแค้นเอง หาเรื่องให้ตัวเองเจ็บเอง ถ้าถามเรานะ...... ตอนนั้นต้องใกล้เป็นมนุษย์เมนส์แน่เลย จิตตกคิดแต่อะไรให้ชีวิตงี่เง่าเอง ภูวิษะก็ซวยไป จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 12:49:31

ความคิดเห็นที่ 38 O_0 เพิ่งรู้ตัวว่าจำวันผิด พรุ่งนี้ต่างหากคุณแก้วจึงจะมา แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 19:37:19 จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 16:59:37

ความคิดเห็นที่ 39 ขอโทษนะคะ วันนี้ไม่ว่างจริงๆ ค่ะ  ติดไว้ก่อนนะคะ ปล.ตอนหน้าเขียนเกร็ดเรื่องอะไรดี ช่วยแนะนำหน่อยสิคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 16:11:55

ความคิดเห็นที่ 40 ว้า!   ( เดินคอตก ออกจากกระทู้ไปอย่างเงียบๆ) จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 16:34:45

ความคิดเห็นที่ 41 แง วันนี้ คุณแก้วกังไส ไม่ว่าง มาตอนหน้าขอแบบอิ่มๆ ให้สมที่รอยคอยหน่อยนะ จากคุณ : bb_wonder (bb_wonder) เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 16:43:09

ความคิดเห็นที่ 42 ความระแวงเป็นเหตุลุกลามไปเรื่อยๆจริงๆด้วยค่ะ แถมยังมีเหตุการณ์มาให้คิดมากขึ้นอีก แอบคิดว่าถ้าพี่กุสุมาลย์บอกว่าพระพี่นางมาบอกอะไร เจ้าเค้าคงจะปรับความเข้าใจกับพระธิดาไปแล้ว เรื่องมันเลยเลยเถิดแบบนี้ด้วยรึเปล่า เพราะเจ้าไม่รู้ว่าเคืองเรื่องอะไร ก็เลยไม่รู้จะปรับจะพูดด้วยยังไง ส่วนชาตินี้ ถึงตัวเองจะเป็นนาคก็ไม่น่าจะกระโดดน้ำเลยนะเนี่ย เป็นเรา ก็คงตกใจเหมือนกัน ฮู้ววววววววววววว จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 15:05:02

ความคิดเห็นที่ 43 ตอนหน้าเอาเป็น สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ สัตว์ในตำนานตัวอื่นๆอีก ดีมั้ยคะ หรือจะเป็นความเชื่อเรื่องภูติผีดี ไหนๆ ตอนนี้ก็เริ่มมีผีโผล่มาแล้ว ประเพณีล้านนา (แต่มันยังไม่เกี่ยวกะเรื่องนี้เนาะ -v-) หรือจะเอาเรื่องเกี่ยวกับอาหารการกิน แบบขันโตกอะไรงี้ดีมั้ยคะ หรือจะเอาการแต่งกายดี เห็นตอนต้นๆเรื่อง มีพูดถึงกางเกงสะดอไปบ้างแล้ว เรามาพูดถึงการแต่งกายผู้หญิงดีมั้ยคะ ^^ แอบอยากได้ไอเดีย ไว้ไปแต่งตัวทำงานวันศุกร์ ที่ทำงานรณรงค์ให้แต่งกายพื้นเมืองในวันศุกร์ แต่ที่ทำงานไม่บังคับค่ะใครไม่ีมี ไม่สะดวกไม่ใส่ก็ได้ แต่อยากสวยบ้างอะไรบ้าง บวกกับวิธีปักปิ่นที่เจ้าแก้วเพิ่งสอนมา  หุหุหุ จะเอาให้หนุ่มๆตะลึงกันเลย o.O จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 18:29:27

ความคิดเห็นที่ 44 ตอนที่ 25 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12760901/W12760901.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:14:36