PANTIP.COM : W12717916 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 114 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

อันวิชาอัคนีสุริยันเอกอุนี้ กระทั่งฟ่านไป่หนิงก็ไม่เคยทราบมาก่อน เพราะสือหย่งหลุนย่อมไม่อาจแพร่งพรายวิชาลับของสำนักให้คนนอกฟังได้ ดังนั้นตอนประมือกับเศรษฐีไร้ยางอายภายใต้การเฝ้าดูด้วยความกระวนกระวายของนาง เด็กหนุ่มก็วางแผนจะใช้วิชานี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว

เริ่มจากใช้ท่าร่างร้อยเก้าเท้าเวหาประสานการจู่โจมจนชกโดนศัตรูในครั้งแรกสุด ตอนนั้นสือย่งหลุนได้แอบถ่ายปราณสุริยันแฝงไปในพลังวัตรด้วย ต่อมาจึงส่งรัศมีอัคคีผลาญไปจับยังร่างชายชรา จุดประสงค์เพื่อหาจุดชีพจรอัคนีและเพื่อวิเคราะห์การเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ ทำให้สามารถจู่โจมใส่จุดชีพจรอัคนีได้ถึงสองจุด แต่หลังจากนั้นกลับพลาดท่าโดนปราณสลายภพทำร้ายสาหัส หากเด็กหนุ่มก็พยายามต้านทานศัตรูจนได้โอกาสใช้ท่าเพลิงโทสะสวนกลับ

แน่นอนว่าในท่าเพลิงโทสะนั้น แฝงปราณเอกอุซัดใส่จุดชีพจรอัคนีจุดสุดท้ายเอาไว้ด้วย
หากเป็นจอมยุทธ์ทั่วไป พอวิชาอัคนีสุริยันเอกอุทำลายพลังวัตรจนหมดสิ้น ถ้าสือหย่งหลุนไม่คิดทำร้ายคู่ต่อสู้เพิ่ม รอจนครบหนึ่งวันปราณเอกอุก็จะสลายไป สามารถฟื้นฟูพลังวัตรได้อีกครั้ง ทว่าวิชาสลายภพจะรักษาร่างกายและลมปราณให้ทันที ก็เสมือนกระตุ้นให้ปราณเอกอุออกฤทธิ์คราแล้วคราเล่า จำเป็นต้องทำลายวิชากลายเป็นคนไร้วรยุทธ์เพื่อมิให้ทรมานไปมากกว่านี้

นับว่าวิชาอัคนีสุริยันเอกอุเป็นดาวข่มของวิชาสลายภพโดยแท้

ในตอนที่ฟังอาจารย์ปู่อธิบายถึงวิชาลับของสำนักจบ มันก็ย้อนถามเฉิงยู่กงว่า

“วิชานี้น่าจะหักหาญกับคัมภีร์สลายภพได้ไม่ยาก ไฉนตอนที่อาจารย์ส่งจดหมายเชิญอาจารย์ปู่ออกจากถ้ำไปต่อสู้กับอดีตประมุขพรรคอสุราอาฆาตโจซานตง ท่านถึงได้ปฏิเสธเล่าขอรับ แม้ช่วงดังกล่าวอาจารย์ปู่จะสูญสิ้นพลังวัตรแล้ว แต่ก็ยังสอนวิชาอัคนีสุริยันเอกอุให้อาจารย์ใช้แทนได้นี่ขอรับ”

“เจ้าไม่รู้อะไร การจะใช้วิชานี้ได้ต้องแลกด้วยการสูญพื้นฐานลมปราณหลายส่วนทีเดียว มิเช่นนั้นคนใช้วิชานั่นแหละจะบาดเจ็บสาหัสเสียเอง”

สือหย่งหลุนพยักหน้าเข้าใจ อันพื้นฐานลมปราณนั้นเป็นคนละอย่างกับปริมาณลมปราณในร่างของแต่ละคน เปรียบเสมือนพื้นฐานลมปราณเป็นไหใส่น้ำ ส่วนลมปราณนั้นก็คือปริมาณน้ำในไห ซึ่งวิชาอัคนีสุริยันเอกอุจะทำลายแค่ส่วนของน้ำเท่านั้น หากยังเหลือไหอยู่จอมยุทธ์คนนั้นก็สามารถสะสมลมปราณขึ้นใหม่ได้ในภายหลัง แต่ในกรณีอื่นเช่นการใช้วิชาเพิ่มพลังวัตรของเฉิงยู่กงเกินสามครั้งก็คือการทำลายไหทิ้ง เฉิงยู่กงต้องมาเริ่มสร้างพื้นฐานลมปราณใหม่แต่ต้น ส่วนการสูญพื้นฐานลมปราณบางส่วนก็คล้ายการลดขนาดไหลง แม้สามารถสร้างลมปราณได้แต่จะไม่เท่าเดิมอีกแล้ว

“แสดงว่าพื้นฐานลมปราณของอาจารย์ยังไม่เพียงพอจะใช้วิชานี้ได้หรือขอรับ”

เฉิงยู่งกงไม่ตอบ แต่กลับไปควานหาหินขนาดประมาณสองกำปั้นประกบกันขึ้นมายื่นให้มัน สั่งว่า “ไหนลองใช้พลังวัตรป่นหินนี่ดูซิ”

เด็กหนุ่มทำตาม หินก้อนใหญ่ก็กลายเป็นเศษทรายละเอียดในพริบตา เฉิงยู่กงพยักหน้า เอ่ยต่อ

“ตอนอาเจียงอาจารย์เจ้าส่งจดหมายเชิญข้าไปสู้กับวิชาสลายภพ ข้าก็ส่งก้อนหินขนาดเดียวกันและสั่งแบบเดียวกับเจ้า ผลคือกองก้อนหินที่ถูกส่งกลับมาแต่ละเม็ดยังมีขนาดประมาณนิ้วก้อยอยู่เลย” คนพูดเบ้ปาก “พื้นฐานพลังวัตรมันนับว่าห่างไกลนัก”

“คงเป็นเพราะอาจารย์ต้องดูแลสำนักและวุ่นวายเรื่องการตามหาคัมภีร์สลายภพแข่งกับพรรคอสุราอาฆาต จึงไม่ค่อยมีเวลาฝึกฝนขอรับ”

“เฮอะ เจ้าก็อย่าแก้ตัวแทนมันเลย” เฉิงยู่กงตะบึงตะบอนหากน้ำเสียงก็อ่อนลงมาก “แต่อย่างไรอาเจียงก็ใช้วิชานี้ไม่ได้ แล้วถ้าหาผู้มีพื้นฐานพลังวัตรกล้าแข็งมาข้าก็ต้องสอนทั้งรัศมีอัคคีผลาญและพื้นฐานวิชาสำนักเพลิงหาญให้ นี่ยังไม่คำนึงว่าควรสอนวิชาให้คนนอกสำนักหรือไม่ด้วยซ้ำ แค่คำนวณเวลาที่คน ๆ นั้นจะฝึกสำเร็จ โจซานตงอาจแก่ตายไปก่อนก็ได้ ในตอนนั้นจะมีหรือไม่มีวิชานี้ก็ไม่ต่างกันหรอก”

แม้การอธิบายของมันจะดูขวานผ่าซากไปบ้าง หากก็ต้องยอมรับว่าเป็นความจริง อีกอย่างเพราะได้วิชาอัคนีสุริยันเอกอุที่อาจารย์ปู่คิดค้นขึ้น สือหย่งหลุนถึงสามารถหักหาญกับเศรษฐีไร้ยางอายได้ในวันนี้

แต่แล้วในระหว่างที่กำลังจะได้ชื่อแท้จริงของประมุขรัตติพิกล ชายชราผู้เตรียมสารภาพกลับโดนตะปูทองอาบยาพิษปลิดชีวิตไปเสียก่อน กระทั่งเด็กหนุ่มก็ถูกลอบทำร้ายไปด้วย

นั่นเพราะสือหย่งหลุนประมาทเกินไป มันควรคาดเดาได้ว่าแม้เศรษฐีไร้ยางอายจะฝึกวิชาสลายภพ แต่การลอบเข้าวังหลวงซึ่งมีการคุ้มกันแน่นหนายังยากกว่าปีนบันไดสวรรค์ ถ้ามิได้เงารางเลือนที่เก่งด้านซ่อนเร้นกายนำทาง ชายชราหรือจะมาจนถึงพระที่นั่งเฟิ่งเทียนโดยไม่มีใครรู้ตัว มิหนำซ้ำตอนที่เงารางเลือนโจมตีจากระยะไกล มันยังส่งรัศมีอัคคีผลาญไปจับยังร่างเศรษฐีไร้ยางอายพอดี สือหย่งหลุนถึงได้เสียท่าเพียงนี้

ความเจ็บปวดจากต้นแขนแล่นปราดทั่วสรรพางค์ แม้พยายามส่งลมปราณขับดันหากทำเพียงให้พิษเคลื่อนที่ช้าลงเท่านั้น จังหวะเดียวกันเด็กหนุ่มก็แผ่รัศมีอัคคีผลาญขึ้นรอบกายทันที จึงหลบพ้นตะปูตัวต่อมาฉิวเฉียด ทว่าการขยับนั้นกลับชนศพชายชราเลื่อนตกจากหลังคา หัวหน้านายทหารร้องสั่งดังลั่นพร้อมเสียงง้างธนูดังพรึ่บพรั่บ เด็กหนุ่มเค้นเรี่ยวเฮือกสุดท้ายส่งตัวเองลอยไปถึงหลังคาตำหนักทางด้านข้างก่อนเร้นหายในความมืด บรรดานายทหารต่างกรูตามไปในทิศนั้น บางส่วนก็ตรงเข้าเก็บศพเศรษฐีไร้ยางอายเตรียมนำไปสืบสวน กิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวินค่อยหันมองด้านข้าง แต่ฟ่านไป่หนิงที่เคยยืนอยู่ตรงนั้นได้อันตรธานไปเสียแล้ว

ชายผมเงินลูบริมฝีปากในท่าครุ่นคิด ก่อนฝืนอาการบาดเจ็บเร่งฝีเท้าตามกองทหารกลุ่มใหญ่ไป พอถึงด้านหลังตำหนักก็ร้องสั่งการว่า

“คนร้ายคงต้องรีบหนีจากวังหลวงให้เร็วที่สุด ไปกระจายกำลังค้นหาทางเขตพระราชฐานชั้นนอกเถอะ”

รอจนนายทหารจัดการตามสั่ง มันค่อยใช้หางเหลือบมองทิศตรงข้าม สู่เขตวังหลังที่เพิ่งเห็นฟ่านไป่หนิงผลุบหายไปหยก ๆ

**********

แม้ทางพระที่นั่งเฟิ่งเทียนจะเอะอะวุ่นวายปานนรกแตก แต่ส่วนที่พักอาศัยของขันทีในวังหลังกลับเงียบสงัดดุจป่าช้า อาจเพราะส่วนใหญ่ล้วนออกไปทำหน้าที่ในงานฉลองกันหมด เมื่อเกิดเหตุจึงแตกฮือติดตามเจ้านายไปอยู่ตามตำหนักต่าง ๆ เพราะคิดว่าปลอดภัยกว่า ที่หลงเหลือก็รีบเก็บตัวเงียบด้วยกลัวโดนลูกหลง ฟ่านไป่หนิงจึงรุดสู่ห้องพักสือหย่งหลุนได้อย่างปลอดโปร่ง

ภายในนั้น เด็กหนุ่มนอนขดตัวสั่นระริกบนเตียง ที่พื้นมีตะปูทองถูกขว้างทิ้งไว้ไม่ไยดี ดรุณีน้อยปรี่ไปหามันแล้วรีบล้วงในอกเสื้อ หยิบหน้าเช็ดหน้าที่พันขวดยาใบหนึ่งไว้ เทเม็ดยาหมื่นเกสรรอนพิษป้อนให้

ยานี้เป็นของดูต่างหน้าจากซินแสเทวะ ดังนั้นแม้ต้องเข้าวังนางก็แอบนำมาด้วยทั้งพกติดตัวไว้ตลอดเวลา ช่วงวิกฤติจึงหยิบฉวยได้ทันท่วงที สือหย่งหลุนกลืนยาแล้วเริ่มนั่งขัดสมาธิเดินลมปราณตามคำแนะนำของนาง ใช้เวลาประมาณสองเค่อ (30 นาที) เลือดจากต้นแขนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงสด ดรุณีน้อยถอนใจโล่งอก หยิบผ้ามาพันแผลให้ พอคนเจ็บลืมตาขึ้นนางก็ซับเหงื่อบนหน้าผากมันแล้วถามว่า

“ขับพิษออกหมดแล้ว ยังปวดอยู่มากไหม”

มิทันจบประโยค สือหย่งหลุนก็คว้านางไปกอดแน่น กระซิบริมหูว่า

“เจ้ายอมพบหน้าอีกครั้ง ปวดแค่นี้คุ้มค่ายิ่ง”

สองแก้มนางขึ้นสีระเรื่อ เพิ่งนึกได้ว่ายังอยู่ในช่วงทะเลาะกับมันอยู่เลย จึงทั้งหยิกทั้งข่วนหวังคลายอ้อมกอดที่พันธนาการลง แต่เด็กหนุ่มกลับยิ่งกระชับแขนแน่นคล้ายไม่รู้สึกรู้สา เอ่ยเสียงพร่า

“เสียดายนัก อีกนิดเดียวเศรษฐีไร้ยางอายก็จะสารภาพครบแล้ว”

มือที่กำลังประทุษร้ายชะงักค้าง ดรุณีน้อยลังเลชั่ววูบก่อนเปลี่ยนใจมาโอบแผ่นหลังเบื้องหน้าด้วยอาการปลอบประโลม นางเองก็ใช้ลมปราณดักฟังอยู่ตลอด จึงรับทราบทุกถ้อยคำของชายชราที่เพิ่งตกตายไปเช่นกัน

“ข้าเองก็เสียดาย แต่อย่างน้อยยังแน่ชัดว่าเศรษฐีไร้ยางอายต้องกระทำตามคำบงการของประมุขรัตติพิกล มิฉะนั้นเงารางเลือนคงไม่มาคอยสังเกตการณ์ด้วย แสดงว่าผู้ต้องการลอบปลงพระชนม์ก็คือประมุขรัตติพิกลนั่นเอง”

“เพราะเหตุใดกัน หรือประมุขรัตติพิกลคือบุตรของรองเสนายี่เชียน เมื่อทราบว่าไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์) คือผู้อยู่เบื้องหลังการตายของบิดา จึงคิดลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้เพื่อหวังแก้แค้นทางอ้อม”

สือหย่งหลุนคิดเช่นนี้เพราะหวนนึกถึงอาการป่วยของไท่ซั่งหวงขึ้นมา หากคนเราหมายแก้แค้นให้สาสม แต่เป้าหมายกลับมีสภาพมิต่างจากผักปลา ไร้อารมณ์ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง การล้างแค้นยังจะมีรสชาติใด มิสู้เบนเข็มมายังบุตรหลานมัน สร้างความปั่นป่วนแก่รากฐานที่เคยยืนยงมานับร้อยปี อาจพอบรรเทาความร้อนรุ่มในใจลงบ้าง

“หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ยังน่ากังขา” ฟ่านไป่หนิงวิเคราะห์ “ถ้ามันคิดลอบปลงพระชนม์ ไฉนรอเนิ่นนานปานนี้ค่อยลงมือ มิหนำซ้ำเลือกงานฉลองปีใหม่ซึ่งจะมีการรักษาความปลอดภัยแน่นหนา”

“อาจเพราะเศรษฐีไร้ยางอายเพิ่งฝึกวิชาสลายภพสำเร็จ ประมุขรัตติพิกลค่อยมั่นใจสั่งให้มันลงมือก็เป็นได้”

ฟ่านไป่หนิงกดหน้าผากกับไหล่กว้าง หวังบรรเทาอาการปวดตุบที่วนเวียนในศีรษะ ทุกเบาะแสที่ได้มาคล้ายชิ้นส่วนซึ่งค่อย ๆ ประกอบขึ้นเป็นภาพ ทว่าภาพนั่นช่างแลพิกลพิการสิ้นดี เสมือนเห็นความจริงอยู่ตำตาแต่กลับแปลความหมายไม่ออกแม้แต่น้อย

สือหย่งหลุนพอเดาความรู้สึกฟ่านไป่หนิงได้ จึงลูบผมนางเบา ๆ พลางตั้งข้อสังเกตว่า “ถึงเงารางเลือนจะปิดปากเศรษฐีไร้ยางอายไว้ทันแต่ก็เท่ากับทิ้งศพมันเป็นหลักฐานทนโท่ ราชสำนักไม่มีทางปล่อยเรื่องการลอบปลงพระชนม์ไปเด็ดขาด ไม่แน่ว่าอาจสืบไปถึงตัวประมุขรัตติพิกลโดยเราไม่เหนื่อยแรงก็ได้นะ”

“พี่มองทุกอย่างง่ายเกินไป อย่าลืมซิว่าข่าวเรื่องเศรษฐีไร้ยางอายขโมยคัมภีร์สลายภพจนกลายเป็นศัตรูกับพรรคอสุราอาฆาตโด่งดังไปทั่วยุทธจักร ต่อให้ราชสำนักส่งคนไปสอบถาม ทางนั้นย่อมยืนยันได้ว่าไม่รู้ไม่เห็นท่าเดียว ด้านเงารางเลือนแม้นางจะเริ่มมีชื่อเสียงว่าเป็นคนฆ่าซินแสเทวะ หากนั่นก็เป็นการรู้จักในวงชาวยุทธ์แคบ ๆ สำหรับราชสำนักจะมีใครให้เบาะแสได้ว่าตะปูทองที่คร่าชีวิตเศรษฐีไร้ยางอายคือฝีมือนางเล่า สิ่งที่รออยู่ก็คือทางตันสายเดียว”

อีกฝ่ายเงียบไปพักใหญ่ แล้วค่อยเอ่ยอึกอัก “พูดถึงคนที่จะให้เบาะแสเงารางเลือนกับราชสำนักได้...ยังมีกิเลนเงินแห่งวังหลวงอยู่นี่”

ฟ่านไป่หนิงเงยหน้าขึ้นค้อนขวับ “เฮอะ ยินยอมเห็นศิษย์พี่รองเป็นพวกเดียวกันแล้วหรือ” ก่อนเปลี่ยนมาจ้องมันตาขวาง “เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าเป็นแผนลองใจ หากศิษย์พี่รองไม่ยอมร่วมมือก็จะใช้เป็นหลักฐานปรักปรำว่าเพราะเป็นประมุขรัตติพิกลจึงไม่ช่วยเหลือพวกเรา”

“ไม่ใช่นะ” เด็กหนุ่มโบกไม้โบกมือพัลวัน “ข้าเข็ดแล้ว คราวนี้แค่เห็นว่าพี่หวงก็รู้เรื่องสมาคมรัตติพิกล ทั้งยังยืนดูการต่อสู้คงทราบเรื่องทั้งหมด น่าจะเป็นพยานได้ก็เท่านั้น”

ดรุณีน้อยยังหรี่ตาหวาดระแวง หากก็ยอมอธิบายว่า “อย่างไรข้าก็คงให้ศิษย์พี่รองออกหน้าไม่ได้หรอก เพราะถ้าศิษย์พี่รองระบุว่าผู้ลอบปลงพระชนม์คือเศรษฐีไร้ยางอาย ส่วนคนปลิดชีวิตมันเป็นเงารางเลือน ต้องมีคนถามต่อแน่ว่าแล้วศิษย์พี่รองรู้จักชายเจ้าของรอยแผลเป็นที่ต่อสู้กับคนร้ายหรือไม่ มิทำให้ศิษย์พี่รองต้องโกหกต่อองค์ฮ่องเต้หรอกหรือ ข้อสำคัญหากนั่นเป็นเหตุให้ขันทีวังจื๋อจอมเจ้าเล่ห์เกิดระแคะระคายขึ้นมา สั่งตรวจสอบองครักษ์และขันทีที่ทำหน้าที่อยู่ในวังทั้งหมดล่ะก็...” นางชี้ไปยังแผลเป็นขนาดใหญ่ตรงสีข้างของสือหย่งหลุน “...พี่ว่าความดีที่ช่วยพระชนม์ฮ่องเต้กับโทษของการปลอมเป็นขันที หักล้างกันแล้วด้านไหนจะชนะ?”

สือหย่งหลุนเกาหัวหน้ายุ่ง “นั่นก็ลำบากนี่ก็ไม่ได้ แล้วเราควรทำอย่างไรต่อเล่า”

ดรุณีน้อยเผยรอยยิ้มลึกลับ หวนนึกถึงการขอความช่วยเหลือจากนางกำนัลหลันตามหาตัวพยานขึ้นมา “ข้ามีหนทางอยู่แล้ว พี่ก็รักษาตัวให้ดีเถอะ อีกสักพัก...”

เสียงเคาะประตูดังแทรกการสนทนา สองหนุ่มสาวชะงักกึก สือหย่งหลุนยกมือปรามมิให้นางขยับขณะตนเองรีบคว้าเสื้อคลุมสวมปิดรอยแผล แล้วเดินไปเปิดประตูหากแง้มไว้แค่ช่องเล็ก ๆ ให้ตัวสามารถบังปิดอย่างแนบเนียน

หน้าห้องเป็นขันทีชั้นผู้น้อยสี่คน พวกมันน้อมคารวะพลางว่า “ขออภัยสือกงกง แต่เนื่องจากมีเหตุฉุกละหุก วังกงกงจึงสั่งให้ตรวจสอบว่าทุกคนในวังอยู่ที่ใดกันบ้างขอรับ”

“อ้อ ข้าเองก็ตกใจเลยรีบมารออยู่ในห้องพักนี่ มีอะไรให้ช่วยหรือไม่”

“โอ...ไม่มีหรอกขอรับ พวกข้าจะจดรายงานว่าท่านอยู่ที่นี่แล้วไปสำรวจที่อื่นต่อ เชิญสือกงกงพักผ่อนเถิดขอรับ”

แต่เมื่อย้อนกลับมาบนเตียงก็ว่างเปล่าเสียแล้ว สือหย่งหลุนเหลือบมองหน้าต่างด้านข้างซึ่งเปิดอ้าไว้ก่อนจะส่ายหน้า ตอนนั้นเองจึงสังเกตพบผ้าเช็ดหน้าแปลกปลอมตกอยู่ จำได้ว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าที่ฟ่านไป่หนิงใช้ห่อขวดยาหมื่นเกสรรอนพิษไว้ นางคงเผลอทำตกตอนจะหลบออกไป มันคว้าผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา กลิ่นหอมของยาหมื่นเกสรรอนพิษกระทบจมูก นั่นทำให้ยิ่งคิดถึงนางที่เพิ่งจากไป ริมฝีปากมันแย้มเป็นรอยยิ้มอย่างนึกเอ็นดู ก่อนเริ่มนั่งขัดสมาธิเดินลมปราณเพื่อสำรวจร่างกายหลังการต่อสู้ แล้วก็พบว่ายามนี้พื้นฐานลมปราณมันเหลือแค่เจ็ดส่วนจากของเดิมเท่านั้น

วิชาอัคนีสุริยันเอกอุช่างร้ายกาจ หากสิ่งแลกเปลี่ยนก็มหาศาลจนยากจะบอกว่าคุ้มค่าหรือไม่!

ในช่วงสุดท้ายของการเดินลมปราณ กลิ่นหอมจากผ้าเช็ดหน้าที่ซุกเก็บไว้ในสาบเสื้อก็โชยแตะนาสิกอีกครั้ง ฟ่านไป่หนิงเคยเล่าว่ากลิ่นยาหมื่นเกสรรอนพิษค่อนข้างพิเศษ แม้ไม่ได้สัมผัสยาแล้วก็ยังอยู่ติดเสื้อผ้าหลายเดือนทีเดียว

สือหย่งหลุนลืมตาขึ้น แววตาแวววับแฝงประกายเจิดจ้าใคร่ครวญ

แล้วมันเล่า...จะปกป้องรอยยิ้มนงคราญที่สูญสลายง่ายดายเสียยิ่งกว่ากลิ่นหอมนี้ ไปได้นานแค่ไหนกัน?

**********

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 18:41:17

ความคิดเห็นที่ 2

วังหลวงในช่วงเวลาปัจจุบัน หากใช้คำว่าโกลาหลอธิบายยังต้องถือว่าน้อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ

เป็นตามที่ฟ่านไป่หนิงคาดการณ์ สมาคมรัตติพิกลในนามพรรคอสุราอาฆาตไม่ยอมรับรู้การกระทำของเศรษฐีไร้ยางอาย มิหนำซ้ำยังแสดงความร่วมมือด้วยการส่งเบาะแสซึ่งอ้างว่าสืบพบตอนพยายามตามหาตัวคนทรยศแก่ราชสำนัก จึงมีการกวาดล้างองค์การใต้ดินยกใหญ่ น่าประหลาดที่องค์การใต้ดินเหล่านี้ล้วนเป็นคู่แข่งการค้ากับตระกูลโต่ว พวกมันย่อมปฏิเสธข้อหาแต่ดันปรากฏหลักฐานมัดตัวจนดิ้นไม่หลุด ต้องตกตายโดยแทบไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ

หากจะมีข่าวดีอยู่บ้าง ก็คงเป็นเรื่องขององครักษ์เสื้อแพรตงเหลียงซึ่งได้รับความชอบอย่างใหญ่หลวง มีราชโองการเลื่อนขั้นเป็นองครักษ์ผู้ใกล้ชิดทันที ทราบมาว่าตงเหลียงผู้นอนรักษาตัวอยู่ยิ้มรับข่าวด้วยความยินดียิ่ง และเนื่องจากมันไม่ทราบว่าคนสยบเศรษฐีไร้ยางอายคือสือหย่งหลุนจึงวางใจได้เปลาะหนึ่ง ส่วนกิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวินก็จำยอมปิดปากเงียบชั่วคราว แต่มันบอกว่าอย่างไรการลอบปลงพระชนม์ย่อมปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ จึงต่อรองให้สองหนุ่มสาวออกจากวังไปก่อนแล้วค่อยแจ้งความจริงแก่ราชสำนักโดยปิดบังเรื่องสือหย่งหลุนไว้ ท่าทางมันเอาจริงจนฟ่านไป่หนิงสุดจะปฏิเสธ ทำได้เพียงขอเวลาเพื่อเตรียมตัวออกจากวังโดยไม่ให้ผิดสังเกตเท่านั้น หวงไป่หวินกลับดักทางอย่างรู้ทันว่าไม่เกินหนึ่งเดือน ถ้าสองหนุ่มสาวยังออกจากวังไม่ได้มันจะจัดการให้เอง ถึงตอนนั้นอย่าหาว่าศิษย์พี่รองใจร้ายเด็ดขาด

กว่าฟ่านไป่หนิงจะมีโอกาสพกข่าวร้ายมาแจ้งแก่สือหย่งหลุน ก็เป็นเวลาสามวันหลังจากนั้น พอนางแจกแจงเสร็จ ค่อยยัดเยียดตัวเด็กหนุ่มส่งมายังตำหนักคุนหนิงที่พำนักของฮองเฮาทันที

บริเวณด้านหลังตำหนักซึ่งลับหูลับตา สือหย่งหลุนต้องยืนยิ้มปุเลี่ยน ๆ ให้นางกำนัลหลันพลางกล่าวว่า

“แม่นางหลันสบายดี?”

ผู้ถูกทักเชิดหน้าสูง “ท่านยังมีแก่ใจคิดถึงผู้อื่นอีกหรือ”

สือหย่งหลุนกลืนน้ำลายฝืดเฝื่อน เริ่มเอ่ยตามที่ฟ่านไป่หนิงสอนไว้

“แม่นางหลันโปรดอย่าเคียดขึ้ง ขอสารภาพว่าตอนที่พบท่านคืนนั้นข้าปรีดายิ่ง ทว่า...มันช่างเป็นโชคดีจนเหมือนฝันไป ทั้งกะทันหันเสียจนทำตัวไม่ถูก ถึงได้แสดงกิริยาตรงข้ามกับหัวใจแท้จริง”

มันยื่นปิ่นทองอันหนึ่งให้นาง ฟ่านไป่หนิงคัดปิ่นนี้มาจากของรางวัลซึ่งเซียวซู่ไทเฮาประทานให้ตนเอง เพราะชอบใจที่ช่วยหักหน้าเจ้าพระจอมปลอมเมื่อไม่กี่วันก่อน

“พอรู้สึกตัวข้าก็ละอายในความโง่งมของตนนัก วันรุ่งขึ้นจึงไว้วานคนรู้จักช่วยหาปิ่นนี้เตรียมไว้ ทว่าเพิ่งรวบรวมความกล้ามาขอโทษแม่นางในวันนี้เอง”

นางกำนัลหลันชม้อยตามองมันด้วยอาการตัดพ้อ แต่ที่สือหย่งหลุนมองเห็นกลับเป็นการโบกไม้โบกมือของฟ่านไป่หนิงซึ่งซ่อนตัวอยู่ในซอกกำแพงด้านหลัง มันจึงจำใจฉีกยิ้มตามที่ได้รับสัญญาณ แอบโอดครวญว่าหน้าตาเช่นมันยังอุตส่าห์กลายเป็นเครื่องมือในแผน “ชายงาม” ของนางเข้าจนได้

ฝ่ายดรุณีน้อยกลับตบหน้าผากตัวเองดังพลั่ก นางอุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาให้มันหัดยิ้มอย่างสง่างามแบบสือหย่งจวินพี่ชายตน ไฉนกลายเป็นสีหน้าเหมือนคนถ่ายไม่ออกไปเสียเล่า เช่นนี้อย่าว่าแต่ล่อปลาติดเบ็ดเลย จะรั้งปลามิให้หนีไปได้รึเปล่าก็ยังน่ากังขา

“เฮอะ ท่านมิได้มาหาผู้อื่นเพราะอยากขอความช่วยเหลือตามหาญาติหรอกหรือ ม่อลี่เล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว”

ฟ่านไป่หนิงเลิกคิ้วกว้าง ฟังจากน้ำเสียงกึ่งยินดีกึ่งแง่งอนนั่นแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเบ็ดบูด ๆ เบี้ยว ๆ นั่นจะตกปลาสำเร็จได้ด้วย

“ควะ...ความกังขานั้นใช่จะไร้เหตุผล หากก็ทำให้ข้าปวดใจนัก” แม้กระท่อนกระแท่นไปบ้าง แต่ต้องถือว่าสือหย่งหลุนท่องตามบทนางได้ไม่มีตกหล่น “แม้ข้าจะเห็นว่าการตามหาป้ากัวซึ่งเข้ามาเป็นนางกำนัลในวังจะสำคัญมาก หากที่บากหน้ามาหาใช่เพราะอยากขอความช่วยเหลือไม่ แต่ด้วยมิอาจทนความคิดถึงที่รุมเร้าได้ต่างหาก”

คราวนี้ท่าทางที่บ่งว่ารู้สึกผิดของสือหย่งหลุนแสร้งทำได้เหมือนยิ่ง ไม่ซิ...ควรบอกว่ามันกำลังรู้สึกผิดจริง ๆ เมื่อต้องหลอกลวงนางกำนัลหลันเสียมากกว่า แต่จะด้วยเหตุใดก็ตามนั่นทำให้อีกฝ่ายเชื่อมันจนหมดหัวใจ นางกุมมือมันไว้พลางว่า

“โอ อย่าได้เข้าใจว่าผู้อื่นใจดำเช่นนั้นซิ นี่...” นางยื่นกระดาษให้ปึกหนึ่ง “คือประวัติของนางกำนัลกัวที่มีบันทึกไว้ หน้าสุดท้ายเป็นที่อยู่ปัจุบันของนาง พอทราบว่าท่านขอนัดพบข้าก็รีบเตรียมไว้ให้แล้ว”

กล่าวจบก็โผเข้าซบกับอกมัน รำพันว่า “น่าเสียดายที่หลังเกิดเหตุลอบปลงพระชนม์จู่ ๆ ในวังหลังก็มีการตรวจตราเข้มงวด การคบหากันอย่างเปิดเผยของขันทีและนางกำนัลถึงต้องปิดบังไว้ชั่วคราว รอให้เรื่องสงบสักพักเถิดนะ”

ขณะสือหย่งหลุนอ้ำอึ้งไม่รู้ควรตอบรับอย่างไร ก็มีเสียงดังโวกเวกจากระยะไกล นางกำนัลหลันถึงถอนตัวจากเด็กหนุ่มด้วยทีท่าปั้นปึ่ง

“ฮองเฮาเรียกข้าไปหาอีกแล้ว ท่านก็รีบไปก่อนจะมีใครพบเห็นเถอะ”

สือหย่งหลุนรีบกดอาการลิงโลดไว้มิดเม้น ทำเป็นยืนมองจนนางจากไกลค่อยหันไปโบกปึกกระดาษในมือให้ฟ่านไป่หนิงดู ดรุณีน้อยเห็นแล้วก็เผลอหัวเราะคิก

แผนชายงามสัมฤทธิ์ผลดีเยี่ยม!

**********

นึกไม่ถึงว่านางกำนัลกัวซึ่งเป็นพยานในคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นจะยังคงพำนักอยู่ในวัง ด้วยปกติขันทีนางกำนัลซึ่งเกษียนอายุจะมิใด้อาศัยในนี้ต่อ ถ้าไม่กลับบ้านเดิมไปอยู่กับญาติก็จะใช้เงินที่เก็บหอมรอมริบซื้อบ้านนอกวังไว้ แต่ในกรณีพิเศษหากสามารถขออนุญาตเจ้านายชั้นสูงก็อาจได้พำนักในวังจนสิ้นอายุขัย มิทราบเพราะเหตุใดนางกำนัลกัวถึงอยู่ในข่ายนี้ ด้วยสองหนุ่มสาวไม่มีเวลาพอจะมาอ่านประวัตินางทั้งหมด แค่พลิกไปหน้าสุดท้ายแล้วทราบว่าไม่ต้องแอบออกนอกวังไปค้นหานางก็พอใจยิ่งแล้ว

พวกมันเดินวนเวียนร่วมครึ่งวันจึงพบบ้านพักเล็ก ๆ แอบอยู่ด้านหลังตำหนักเย็น ตอนที่มาถึงรอบด้านล้วนเงียบสงัดปราศจากผู้คน สือหย่งหลุนเคาะประตูบ้านพักอยู่นานก็ไม่มีการเคลื่อนไหว จึงถือวิสาสะเปิดดูเสียเอง แต่ทันทีที่บานประตูแง้มกว้างพวกมันก็แทบผงะถอย

ภายในห้องทึมทึบมีเพียงแสงสลัวสาดจากหน้าต่าง ส่องให้เห็นร่างเล็ก ๆ ซึ่งนอนหงายอยู่บนเตียง กลิ่นสิ่งขับถ่ายหมักหมมคละคลุ้งไปทั่วห้อง สือหย่งหลุนต้องยกแขนปิดจมูกขณะตะโกนถาม

“นั่นนางกำนัลกัวใช่หรือไม่”

ทว่าหาได้มีการเคลื่อนไหวตอบรับ สองหนุ่มสาวมองหน้ากันก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ แล้วสิ่งที่ประจักษ์ก็ทำเอาอึ้งไปพักใหญ่

ร่างบนเตียงคือสตรีวัยแก่หง่อม ริมฝีปากเหี่ยวย่นอ้าค้างจนน้ำลายไหลยืด ดวงตาเลื่อนลอยไร้แวว ดูราวหุ่นกระบอกผุพังถูกวางทิ้งไว้บนเตียงก็มิปาน ฟ่านไป่หนิงกลั้นใจเขย่าตัวนางเบา ๆ เกริ่นว่า

“พวกข้ามาสอบถามเรื่องเหตุการณ์ฆาตกรรมรองเสนายี่เชียน ท่านจำได้หรือไม่”

นางกำนัลกัวหันหน้ามาทางนาง ดรุณีน้อยเห็นการตอบสนองเช่นนั้นก็ใจชื้นขึ้น ก่อนจะห่อเหี่ยวลงเมื่อได้ยินว่า

“เจ้า...เจ้ามาแล้ว ข้าหิว...หิว จะกินข้าว”

สือหย่งหลุนนิ่วหน้า “อาการหลง ๆ ลืม ๆ เฉกนี้ เป็นเช่นเดียวกับโรคของไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์) ใช่หรือไม่”

ฟ่านไป่หนิงถอนหายใจแล้วผงกศีรษะ เด็กหนุ่มจึงเอ่ยร้อนรน

“แล้วเราจะสอบถามนางได้อย่างไรกัน”

ดรุณีน้อยเองก็หน้าเครียดขึ้งไม่แพ้กัน กอดอกเดินงุ่นง่านไปมาด้านหน้าเตียง ตอนนี้รอบด้านล้วนกดดันจนแทบไร้หนทาง แล้วความหวังสายเดียวกลับกลายเป็นเช่นนี้

แต่นางจะทำอย่างไรได้เล่า กระทั่งศิษย์พี่รองพยายามแทบตายยังดูแลไท่ซั่งหวงเพียงแค่มิให้อาการทรุดเร็วจนเกินไป แล้วนางเป็นใครจึงจะรักษานางกำนัลกัวหายขาดขึ้นมาสนทนาให้เบาะแสได้กัน

พริบตานั้นความคิดหนึ่งก็จุดประกายวาบ นางไม่จำเป็นต้องหาทางรักษาโรคที่ไม่มีทางหายได้เลยนี่ นางหยุดเดินหันมาหาสือหย่งหลุนด้วยกิริยาลิงโลด

“ผู้ป่วยโรคนี้จะมีความทรงจำขาด ๆ หาย ๆ ดังนั้นเราก็แค่คิดวิธีจนนางระลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตขึ้นมาให้ได้เท่านั้น”

เด็กหนุ่มแสดงอาการสนใจ “แล้วต้องทำอย่างไรเล่า”

“หาอะไรก็ได้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เราอยากให้นึกออก แล้วลองเอามาแสดงให้นางดู อาจกระตุ้นความทรงจำกลับคืนมาชั่วคราว วิธีนี้แม้ไม่แน่นอนหากก็น่าลองทดสอบ”

“แต่คดีหยกม่วงครึ่งชิ้นเกิดมายี่สิบกว่าปีแล้ว ผู้คนสิ่งของถ้าไม่ตายก็กระจัดกระจายไปหมด กระทั่งหยกม่วงหลักฐานสำคัญเรายังไม่มีในมือ แล้วจะหาอะไรก็ได้ที่เจ้าว่ามาจากไหน”

“หึ ๆ ผู้คนไม่อยู่ สิ่งของสูญหาย ทว่าจวนรองเสนาหรือจะเคลื่อนย้ายไปได้กัน”

สือหย่งหลุนเบิ่งตากว้าง “ข้าลืมนึกไปเสียสนิท แต่...เราจะนำนางออกจากวังหลวงไปจวนรองแม่ทัพแล้วพากลับมาได้อย่างไรกัน”

ฟ่านไป่หนิงกลับมาปวดหัวตุบ ๆ อีกครั้ง จริงอย่างที่มันเอ่ย การพานางกำนัลกัวออกจากวังหลวงเพียงเที่ยวเดียวอาจพอกระทำได้ แต่ถ้าต้องพากลับมาส่งด้วยคงจะใช้วิธีลักพาตัวไปซึ่งหน้ามิได้แน่

แล้วระหว่างที่พวกมันปรึกษากัน นางกำนัลน้อยผู้หนึ่งก็โผล่มาที่หน้าประตู ร้องลั่น

“พวกเจ้าเป็นใคร มาทำอันใดที่นี่”

ฟ่านไป่หนิงรีบยิ้มหวานให้ เอ่ยตามเรื่องซึ่งโป้ปดไว้ “พวกข้ามาเยี่ยมนางกำนัลกัวซึ่งเป็นญาติผู้ใหญ่ ลองไปถามนางกำนัลหลันที่ตำหนักคุนหนิงของฮองเฮาดู นางรับรองได้”

ชื่อของนางกำนัลหลันทำให้นางกำนัลน้อยสงบลงได้ สือหย่งหลุนจึงทักว่า

“เจ้าเป็นคนดูแลป้าของข้าอยู่หรือ”

นางกำนัลน้อยกวาดมองสภาพห้องที่ค่อนข้างสกปรกแล้วแก้ตัวว่า “ข้าต้องเจียดเวลามาดูแลนางทั้งที่งานยุ่ง ไม่ค่อยมีใครอยากดูแลคนป่วยแบบนี้นักหรอกนะ”

เด็กหนุ่มฝืนยิ้ม หยิบเงินก้อนหนึ่งยื่นให้นาง “ต่อไปนี้ข้าจะมาเยี่ยมป้าบ่อย ๆ รบกวนเจ้าช่วยจัดการเพิ่มเติมด้วยเถิดนะ”

อีกฝ่ายรับเงินไปแล้วรีบพยักหน้างึกงัก สองหนุ่มสาวจึงผละจากมาด้วยเห็นว่าเสียเวลาที่นี่นานเกินไปแล้ว ก่อนแยกย้ายกันไปทำงานพร้อมสัญญาว่าจะนัดพบกันในคืนนี้ จนเมื่อฟ่านไป่หนิงกลับมาถึงตำหนักชิงหนิงของเซียวซู่ไทเฮา ก็พบว่านางกำนัลหลันมาดักรอนางอยู่

“เจ้าไปไหนมา ข้ารอตั้งนาน” พอเจอนางเข้านางกำนัลหลันก็ซักไซ้ทันที

“ข้าตามเป็นเพื่อนพี่หย่งหลุนไปเยี่ยมท่านป้ากัวมา มิรู้ว่าพี่หลันอยู่ที่นี่ไม่เช่นนั้นคงรีบกลับมาแล้ว” ฟ่านไป่หนิงเห็นว่าเรื่องนี้มิใช่ความลับอันใด และถ้านางกำนัลน้อยซึ่งดูแลนางกำนัลกัวมาสอบถาม นางกำนัลหลันก็ต้องทราบว่านางไปหาคนป่วยพร้อมสือหย่งหลุน จึงเปิดเผยหมดสิ้น

“อ้อ” ผู้สอบถามพยักหน้าอย่างไม่คิดติดใจ “ช่างเรื่องนั้นก่อน ข้ามาพาเจ้าไปตำหนักคุนหนิงตามคำสั่งฮองเฮา ระหว่างรอเจ้าก็ได้ขออนุญาตเซียวซู่ไทเฮาไว้ให้แล้ว รีบไปกันเถอะ”

ฟ่านไป่หนิงแอบเสียวสันหลัง ไฉนฮองเฮาเกิดอยากพบนางขึ้นมา ยามกะทันหันนึกหาเหตุผลไม่ออกแม้แต่น้อย ทว่าภายนอกยังคงยิ้มแย้ม เดินตามนางกำนัลหลันไปโดยดี

**********

ฮองเฮาทรงไล้พระดัชนีกับพระโอษฐ์ไปมาระหว่างทอดพระเนตรยังดรุณีน้อยที่ยืนสงบเสงี่ยมเบื้องพระพักตร์ รอจนบ่าวไพร่ทยอยออกจากห้องบรรทมจนเหลือแค่นางกำนัลหลันอยู่ข้างกาย ค่อยทรงแย้มสรวล

“ไป่หนิงเอ๋ย ข้าเรียกมาวันนี้เพื่อตบรางวัลให้เจ้า”

ฟ่านไป่หนิงยิ่งฉงนหนักขึ้น นางมั่นใจว่ามิเคยทำประโยชน์อันใดให้สตรีตรงหน้าเลย บางคราการกระทำลับหลังออกจะเฉียดไปในทางร้ายเสียด้วยซ้ำ ยังควรได้รางวัลใดเล่า
ฮองเฮาทอดพระเนตรกิริยางงงันของนางแล้วก็ยกพระหัตถ์กลั้นพระสรวล ตรัสว่า

“ข้าลืมไป...เจ้ายังไม่รู้นี่นะ” ทรงลดพระหัตถ์ลงลูบพระอุทรแผ่วเบา “ข้าตั้งครรภ์แล้ว หมอหลวงเพิ่งตรวจอาการเมื่อเช้า บอกว่าอายุครรภ์น่าจะประมาณเดือนกว่า ก็ตรงกับระยะเวลาที่เจ้าช่วยปรุงยาให้พอดี หลังแน่ชัดข้าจึงเรียกหลันให้ไปตามตัวเจ้ามา ยังมิได้บอกข่าวนี้กับใครด้วยซ้ำ”

ดรุณีน้อยเลิกคิ้วกว้างด้วยอาการตกใจอย่างปิดไม่มิด โอ...นี่ฮองเฮาทรงพระครรภ์แล้วหรือ และยังคิดว่าเป็นเพราะการช่วยเหลือของนาง ทั้งที่ความจริงฟ่านไป่หนิงแค่ยื่นน้ำเปล่าสีดำให้เสวยเท่านั้น หาใช่ยากระตุ้นการตั้งครรภ์ใด ๆ ไม่

ฟ่านไป่หนิงรีบคุกเข่ากับพื้น ก้มศีรษะกล่าวว่า “หม่อมฉันขอแสดงความยินดีเพคะ”

“ฮึ ๆ ข้ารอบุตรคนนี้มานานแสนนาน หากมิได้เจ้าก็ไม่รู้ต้องรอไปอีกเมื่อไหร่ ไป่หนิง...ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงามทีเดียว”

ดรุณีน้อยกลอกตาไปมา นึกไม่ถึงว่าจู่ ๆ โชคก็หล่นลงมาเกือบตกใส่หัว หากไม่คว้าไว้นางคงโง่เง่าเต็มที “ทูลฮองเฮา หม่อมฉันมิต้องการของขวัญล้ำค่า เพียงอยากขอพระราชทานอนุญาตสักหนึ่งอย่างเพคะ”

“หืม? อะไรหรือ”

“หม่อมฉันมีญาติห่าง ๆ คนหนึ่งซึ่งเคยเป็นนางกำนัลในวังเพคะ แต่ปัจจุบันนางแก่มากแล้วทั้งยังมีโรครุมเร้า ดูท่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน หม่อมฉันและพี่ชายที่เป็นขันทีปรึกษากันแล้วอยากพาป้าออกไปพบญาติพี่น้องเป็นครั้งสุดท้าย ทว่าด้วยฐานะของหม่อมฉัน การเข้าออกพระราชวังคง...” ท้ายประโยคดัดสุ้มเสียงสั่นเครือได้น่าสงสารนัก ผู้ฟังบังเกิดอาการลังเลจนต้องเหลือบมองคล้ายจะปรึกษากับคนเคียงข้าง นางกำนัลหลันจึงพยักหน้ารับรองคำพูดฟ่านไป่หนิง

“อ้อ เจ้าจึงอยากขอให้ข้าอนุญาตการเข้าออกวังหลวงอย่างนั้นหรือ”

“หากจะทรงพระกรุณาเพคะ”

ฮองเฮาจึงรับสั่งให้นำหมึกและกระดาษมา แล้วเริ่มเขียนใบอนุญาตการเข้าออกวังโดยระบุชื่อฟ่านไป่หนิง สือหย่งหลุนและนางกำนัลกัวลงไป

“ว่าแต่เจ้าจะไปกันเมื่อไหร่”

“ทูลฮองเฮา อาการญาติหม่อมฉันหนักหนายิ่ง จะไปวันไปพรุ่งในเวลาใดก็ไม่แปลกแล้วเพคะ”

“โอ รีบหน่อยก็คงดีซินะ เช่นนั้นข้าจะอนุญาตพวกเจ้าในวันมะรืนนี้เลยแล้วกัน ออกไปแต่เช้าและกลับมาก่อนเย็นคงเพียงพอ”

ฟ่านไป่หนิงยังก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มปรีดามิดชิด “เป็นพระมหากรุณาเพคะ”

ตวัดอักษรตัวสุดท้ายจบแล้วประทับตราประจำตัวฮองเฮาก็เป็นอันเสร็จพิธี นางกำนัลหลันพับจดหมายใส่ซองเดินมายื่นให้นาง ดรุณีน้อยน้อมรับพลางเอ่ยขอบพระทัยอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่าปัญหาน่าปวดหัวของนาง...จะแก้ไขง่ายดายเพียงนี้

ส่วนเรื่องการตั้งครรภ์ของฮองเฮาจะก่อผลใดบ้าง โดยเฉพาะกับความปลอดภัยของรัชทายาทนั้น ฟ่านไป่หนิงคิดว่าไว้ค่อยหาทางปรึกษากับเสนาบดีคังจาเฉินในภายหลัง ด้วยยังพอมีเวลากว่าเด็กจะคลอด ทั้งไม่แน่ว่าจะเป็นโอรสหรือไม่ด้วยซ้ำ

“เอาล่ะ หมดธุระแล้ว เจ้าก็กลับไปทำงานเถอะ และภายภาคหน้าต้องทำตัวอย่างไร คนฉลาดเช่นเจ้าคงทราบดีนะ”

“ทูลฮองเฮา ทุกอย่างจะเป็นไปตามพระประสงค์เพคะ”

ฟ่านไป่หนิงทราบความในพระทัยแจ่มชัด ฮองเฮาย่อมไม่ต้องการให้มีใครระแคะระคายความสัมพันธ์ของพวกนาง เพราะหากถูกโยงกลับไปสู่ยากระตุ้นการตั้งครรภ์คงจะไม่ดี แต่ก็จำต้องเรียกดรุณีน้อยมาเจรจาเพื่อป้องกันความลับแพร่งพราย เมื่อทุกอย่างสมประสงค์ย่อมไม่ต้องการให้นางอยู่ป้วนเปี้ยนในตำหนักมากไปกว่านี้ ดรุณีน้อยจึงเอ่ยขอตัวตามที่อีกฝ่ายออกปากไล่ ทว่าขณะเดินไปถึงทางออกนั่นเอง ขันทีผู้หนึ่งก็พรวดพราดเปิดประตูสวนเข้ามาด้วยใบหน้าแตกตื่น

“ทะ...ทูลฮองเฮา ยะ...แย่ แย่แล้วพะย่ะค่ะ”

ทรงขมวดพระขนง “เอะอะอันใดกันถึงได้เสียกิริยาเพียงนี้”

เท่านั้นเองขันทีก็ทรุดกองยังธรณีประตูอย่างหมดเรี่ยวแรง แทบคลานเข้ามากราบทูลว่า “มะ...แม่ทัพหวาง สะ...เสียชีวิตแล้วพะย่ะค่ะ”

ฟ่านไป่หนิงตกใจแทบทำจดหมายหลุดมือ จ้องเขม็งใส่คนส่งข่าวด้วยอาการเหลือเชื่อ มันหมายถึงใครกัน แม่ทัพหวาง...บิดาของฮองเฮาน่ะหรือ สิ้นชีพแล้ว!

ฮองเฮาเองประทับยืนพรวดพราด สั่นเทิ้มไปทั้งพระวรกาย “เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงมามดเท็จข้าเช่นนี้ มิกลัวหัวหลุดจากบ่ารึ”

คราวนี้ขันทีทิ้งหน้าผากโขกพื้นดังลั่น ราวกับอยากมุดดินหนีจากสายพระเนตรกราดเกรี้ยวนั่นก็มิปาน

“กระหม่อมมิบะ...บังอาจพะย่ะค่ะ ตามข่าวก็คือตอนสายของวันนี้บ่าวรับใช้เห็นแม่ทัพหวางยังไม่ตื่นเสียที รู้สึกผิดสังเกตจึงเปิดห้องเข้าไป จนพบว่าแม่ทัพหวางนอนตายบนเตียง สภาพของท่านช่าง...ช่าง...” ขันทีไม่กล้าพูดต่อ ได้แต่ร้องไห้โฮอย่างสุดกลั้น “มะ...แม่ทัพหวางถูกฆาตกรรมพะย่ะค่ะ”

ตุ้บ!

ฮองเฮาทรงสูญเสียสติสัมปชัญญะล้มฟาดกับพื้นทันที นางกำนัลหลันกรีดร้องผวาเข้าประคองเจ้านายลนลาน ฟ่านไป่หนิงรีบวิ่งไปตรวจจับชีพจร พบว่าจังหวะการเต้นระส่ำประเดี๋ยวเบาประเดี๋ยวหนัก แล้วในช่วงซึ่งกำลังประเมินอาการนั่นเอง นางกำนัลหลันกลับกรีดร้องขึ้นอีกครั้ง ดรุณีน้อยหันมองตามแล้วริมฝีปากก็พลันแห้งผาก

เสื้อผ้าท่อนล่างของพระนาง ปรากฏคราบโลหิตเปื้อนซึมจนชุ่มโชก!

**********

จบตอนที่ 114 ค่ะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 18:44:49