ความคิดเห็นที่ 1 ฟากฟ้ามืดสนิท  แสงเรืองรองจากเรือนหลังน้อยของเธอสะดุดตามาแต่ไกล  พิมคว้าเถาเข่งใหญ่ที่วางซ้อนกันอยู่ตรงหน้าก่อนจะลุกจากที่นั่งบนรถกระบะโดยสาร  พลางฉีกยิ้มกว้างเมื่อหวนนึกได้ว่าลูกชายคงมาเยี่ยมเยียนในช่วงปิดภาคเรียน “ใครอยู่บ้านจ๊ะแม่พิม”  หนุ่มใหญ่ผู้ซึ่งมีหน้าที่ขับรถชะโงกศีรษะถาม  ด้วยความแปลกใจไม่ต่างกัน   “สงสัยกันต์จะมาจ้ะ”  เธอตอบพลางชะเง้อคอมองเข้าไปในเรือน   “กันต์มาเหรอ”  คู่สนทนาทวนคำ  พลางครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ  “งั้นพรุ่งนี้เช้าก่อนเข้าตลาด พี่ค่อยเอาปลาที่จับไว้มาให้ล่ะกัน”   พิมพยักหน้าพลางส่งยิ้มแทนการตอบรับ  แล้วรีบย่ำเท้าตรงไปที่เรือน ร่างสูงปรากฏกายขึ้นเมื่อเธอง้างบานประตูไม้ไผ่  พิมถึงกับต้องกลั้นน้ำตาเมื่อเห็นใบหน้าของลูกชายอย่างชัดเจน “แม่”  กันต์ธีร์พุ่งตัวไปกระโจนกอดมารดา  จนร่างบางของผู้ให้กำเนิดเซถลาไปอีกทาง “กันต์  มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่  งวดนี้ไม่เห็นเขียนจดหมายมาบอกก่อน”  เธอพยายามพยุงตัวเองและถามอย่างไม่เป็นคำ  น้ำตาปิ่มร่วงรินเมื่อได้สัมผัสโอบกอดร่างกำยำของลูกชาย “กันต์มีเรื่องสำคัญจะคุยกับแม่”  เขาบอกอย่างไม่จริงจังนัก  พลางคลายอ้อมกอด  แล้วดึงเถาเข่งจากมือมารดามาถือไว้เอง  “แม่ดูละกันว่างวดนี้  กันต์พาใครมาด้วย” ผู้อาวุโสกว่ามองตามสายตาลูก  ร่างสูงของผู้ชายอีกคนที่ยืนรออยู่เพิ่มความรู้สึกประหลาดใจให้เป็นทวีคูณ “ใครกันจ๊ะ”  เธอถามไปพลางรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมา  เมื่อชายผู้นั้นขยับตัวเดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ “ใครนะกันต์  หรือว่า... หรือว่า...” พิมพูดไม่ออกอีก  เมื่อเขาตรงมาคุกเข่า  แล้วก้มลงกราบแทบเท้า “ใช่แล้ว  ก้องไงแม่”  ผู้เยาว์วัยกว่าเฉลย  “แหม ทีงี้ทำเป็นซึ้ง  ชวนมาตั้งหลายครั้งแล้ว  บ่ายเบี่ยงอยู่ได้” “ก้อง... ก้องเหรอ...”  ผู้เป็นมารดายังอยู่ในอาการตกตะลึง  ด้วยไม่เคยคาดหวังมาก่อนว่า  จะมีโอกาสได้พบหน้าลูกชายอีกคนที่มิได้เลี้ยงดูมา  ลูกที่อาจไม่เคยรู้ว่ามีเธอเป็นแม่อยู่ “ขอโทษนะแม่  ที่ผมไม่เคยคิดจะมาเยี่ยมแม่เลย”  เกียรติก้องกล่าว อาจเป็นเพราะความน้อยเนื้อต่ำใจที่ต้องเติบโตมาอย่างลูกกำพร้า  ความเจ็บลึก ๆ ที่ไม่มีโอกาสยืนอยู่ท่ามกลางความรักของบิดามารดาเหมือนอย่างคนอื่น ๆ  ...หรือใดอื่น  เขามิอาจตอบคำถามตัวเอง   พิมทรุดกายลงประคองใบหน้าลูกชายคนโตขึ้นพิศมองอย่างเต็มตา  แสงจากไฟนีออนบนเรือนอาบไล้ดวงหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม  ลูกที่เติบโตขึ้นมาจากความเมตตาของผู้มีพระคุณสำหรับเธอ “ไม่เป็นไรลูก... ไม่เป็นไร”  ผู้เป็นมารดาส่ายหน้า  น้ำตาหลั่งริน  “แม่ไม่ดีเอง  ที่ไม่ได้เลี้ยงลูก” “ขึ้นบ้านเถอะแม่”  คนเป็นน้องชิงตัดบท  “บนบ้านมีเรื่องให้ตื่นเต้นกว่านี้อีก” สายตาของลูกชายทั้งสอง  ทำให้เธอต้องเบนมองตามขึ้นไป  ร่างผอมสูงของชายผู้หนึ่งนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนชานเรือน  วันเวลาอันยาวนานช่วยผลักไสทุกเรื่องราวและเหตุการณ์อันเลวร้ายให้กลายเป็นเพียงภาพความทรงจำในอดีต  ซึ่งไม่เคยคิดจะหวนกลับไประลึกถึงอีก  ความหนาวเยือกแผ่ปกคลุมหัวใจเธออีกครั้ง  เมื่อครานี้ จำต้องหันกลับไปเผชิญหน้ากับบาดแผลใจครั้งร้ายแรง เกรียงศักดิ์ทอดสายตามองร่างเล็กแบบบางของสตรีนางหนึ่ง ซึ่งกำลังก้าวขึ้นกระไดเรือนแล้วตรงมาที่เขาอย่างนอบน้อม  เธออยู่ในชุดผ้าซิ่นและเสื้อแขนยาวผ่าหน้าสีเข้ม  ผมที่เคยยาวถูกเกล้าไว้เป็นมวยกลม  แสงสลัวจากไฟนีออนช่วยจับภาพใบหน้าเรียวเล็กที่ยังคงร่องรอยของความสวยตั้งแต่ครั้งวัยแรกสาว  เธอหย่อนตัวลงนั่งพับเพียบแล้วโน้มตัวลงไหว้เขา “เอ่อ.. ดิฉันไม่ทราบว่า  คุณเกรียงศักดิ์กับลูกจะมา  เลยไม่ได้เตรียมอาหารเย็นเอาไว้ให้”  เธอบอกอย่างหวาด ๆ  ดวงตาหลุบลงทอดมองอยู่เพียงพื้นเรือนซึ่งอยู่ในสภาพผุพังเต็มที ชายหนุ่มทั้งสองติดตามมานั่งขนาบข้างมารดา  ทอดมองการสนทนาของทั้งคู่ด้วยความประหลาดใจ “ไม่ต้องหรอก  กินมาจากตลาดแล้วทั้งสามคน”  เกรียงศักดิ์บอกเสียงเย็น  พลางแอบชำเลืองมองคู่สนทนา  เวลาเกือบยี่สิบปีมิได้เปลี่ยนแปลงเธอไปมากมายนัก  ผิดกับผู้ชายวัยกลางคนที่ดูซอมซ่อลงจนเกือบชราอย่างเขา “แค่จะมาขอค้างซักคืน” คนเป็นเจ้าของบ้านพยักหน้าน้อย ๆ รับคำ “ค่ะ  งั้นดิฉัน...ขอตัวไปจัดห้องให้ก่อนนะคะ”  เธอบอกแล้วลุกเดินค่อมตัวเข้าไปภายในบ้าน ดุจการพบหน้าของคนที่เพิ่งรู้จัก  ไร้ซึ่งบรรยากาศของความเป็นครอบครัว  สองพี่น้องต่างเพ่งมองร่างของมารดาที่เดินหายเข้าไปภายในบ้านสลับกับสีหน้าเมินเฉยของบิดา  ซึ่งยังคงเอาแต่หลบสายตาของพวกเขา  ภาพอันดำมืดของการพบหน้าที่พวกเขาต่างเฝ้ารอคอยเปิดฉากขึ้นอย่างเย็นชาและไร้ชีวิตชีวาสิ้นดี จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 10:03:18

ความคิดเห็นที่ 2 ผืนฟ้ายามค่ำคืนพร่างพรมไปด้วยแสงดาวแพรวพราวเจิดจรัส  ตรงใจกลางสุกสว่างของดาวดวงหนึ่ง  ปรากฏภาพใบหน้าหวานของหญิงสาวในดวงใจ  เธอคิดอย่างไรหนาจึงตั้งคำถามเช่นนั้นกับเขา “คือนุ่น  นุ่นอยากรู้ว่า... กันต์ เอ่อ... กันต์คิดยังไงกับ... เรื่องของเรา” เขาอดไม่ได้ที่จะรำลึกถึงสุ้มเสียงหวาน  ดุจคำบอกรักนั้น  เลยไปถึงรสสัมผัสอันอ่อนนุ่มจากกายสาว  ความหอมกรุ่นของซอกคอและพวงแก้มของเธอ  ซึ่งยามนั้น ดูราวกับว่าหญิงสาวจะยินยอมพร้อมใจคล้อยตามอารมณ์เขา “ฝันหวานอะไรอยู่วะไอ้เสือ” กันต์ธีร์สะดุ้ง  เมื่อจู่ ๆ พี่ชายก็โผล่ออกมาที่ชานบ้าน  แล้วทิ้งกายลงนอนเคียงข้างเขา “คนอะไรวะ  นอนมองดาวไปยิ้มไป” คนถูกแซวรีบขยับกายเว้นระยะห่าง  สายตาจับมองอยู่เพียงความดำมืดของผืนฟ้า  ซ่อนเร้นอารมณ์ “แม่จัดห้องให้ฉันนอนกับพ่อ  ส่วนนาย คืนนี้ไปนอนห้องแม่โว้ย ไอ้ลูกแหง่”  ผู้เป็นพี่ชายว่าแกมหยอก  ขณะจิตใจยังจดจ่ออยู่กับคำถามเดิม ๆ เกี่ยวกับผู้ให้กำเนิด  “ในที่สุด เราก็ได้เห็นภาพพ่อกับแม่พบกันอีกครั้งแล้ว  นายคิดยังไงวะกันต์” ความเงียบงันของรัตติกาลครอบคลุมบรรยากาศ   ได้ยินเพียงเสียงจิ้งหรีดร้องระงม  เหมือนว่ากันต์ธีร์จะมิได้ใส่ใจกับคำพูดของเขา “ก้องนายว่า...”  ผู้อ่อนวัยกว่าถามขึ้นอย่างลังเลใจ  “ถ้า... อื่ม... ถ้าผู้หญิงยอมให้เราจูบเค้าได้  เอ่อ ทำนองว่า ยอมให้ถึงเนื้อถึงตัวเค้าได้เนี่ย  แปลว่า... เค้ารักเราหรือยังวะ” เกียรติก้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมากับคำถามนั้น  ด้วยความดื่มด่ำอยู่ในห้วงเสน่หานี้เอง  จึงส่งผลให้น้องชายไม่ทันใส่ใจกับวาจาของเขา “มีอะไรน่าขำวะ” ชายหนุ่มกระดกตัวลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด  เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคิดถูกหรือผิด  ที่เอ่ยขอความเห็นจากผู้มีประสบการณ์กว่า “นายไปจูบใครเข้าวะเนี่ย”   คู่สนทนายังไม่คลายอารมณ์ขบขัน  ถามกลั่วเสียงหัวเราะ  จนอีกฝ่ายต้องแสร้งทำเป็นตวาดกลับแก้เขิน “ตกลงนายจะตอบ หรือไม่ตอบ  ฉันจะได้ไปนอน”   ว่าแล้วก็ทำทีจะลุกพรวดไป  จนคนเป็นพี่ต้องรีบขยับตามไปดึงแขน “อ่ะ ๆ จะตอบเดี๋ยวนี้แหละ”  เขาบอกไปพลาง พยายามกลั้นยิ้มสุดความสามารถ  “รักหรือไม่รัก  มันต้องดูว่า  ผู้หญิงเค้าเป็นคนแบบไหนก่อน” ชายหนุ่มทรุดกายนั่งลงที่เดิม  แล้วซบใบหน้าลงบนเข่า  ซุกซ่อนแววตา   “เค้า..ก็ไม่น่า จะเป็นคนที่...ยอม ให้ใครมา...จูบเอาง่าย ๆ หรอก”  เขาตอบอย่างไม่เต็มคำ  “ฉันว่า..อ่ะนะ” เกียรติก้องเงยหน้า  ทอดมองแสงระยิบระยับจากดวงดาวที่กระจัดกระจายอยู่เต็มผืนฟ้า  ใบหน้าสวยของหญิงสาวผู้นั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้น  นับเป็นโชคดีของน้องชายที่ได้พบรักกับผู้หญิงที่ดีงามเช่นเธอ “เฮ้ย  นี่นายไปจูบน้องคนนั้นมาแล้วเหรอ”  เขาทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้  ขณะเอื้อมไปจับไหล่คู่สนทนาให้เอี้ยวตัวกลับมา  “เจ๋งนี่หว่า  จูบอย่างเดียว  หรือทำอะไรมากกว่านั้นวะ” กันต์ธีร์เบี่ยงตัวจนหลุดออกจากการเกาะกุม  หงุดหงิดกับคำถามกึ่งเย้าหยอกของผู้แก่วัยกว่า  เกียรติก้องคงเดาไม่ยากเลยว่าเขาหมายถึงใคร “นอกเรื่องไปได้น่ะก้อง  ฉันถามนายคำเดียว”  เขาแสร้งทำเป็นตวาด  ก่อนจะเสสายตามองไปด้านอื่นอีก  “ฉันไม่กล้าหรอกว่ะ  ฉันกลัวทำเค้าท้อง  เอ่อน่ะ  นายจะตอบได้แล้วหรือยัง” คนเป็นพี่ชายยังอยู่ในอาการกลั้นยิ้ม  ครุ่นคิดหากุศโลบายในใจ  เขาควรจะให้ความเห็นอย่างไร  เพื่อให้ความรักของน้องชายมั่นคงและเป็นนิรันดร์ “พูดยากว่ะกันต์”  เขาเริ่ม  พยายามปรับโทนเสียงพูดให้ฟังดูจริงจัง  “แฟนนายคนนี้ดูภายนอกก็เหมือนจะน่ารักไร้เดียงสาออกจะตาย  แต่ความจริงแล้วเอาเรื่องน่าดู” “หมายความว่ายังไง”  ผู้เยาว์วัยกว่าขมวดคิ้ว เกียรติก้องเหล่ตามองคู่สนทนาแวบหนึ่ง  แล้วทำเป็นว่าต่ออย่างเป็นการเป็นงาน “ประมาณว่า  อย่าว่าแต่แค่จูบเลย  ต่อให้เค้ายอมนอนกับนายไปแล้ว  แต่ถ้าวันไหนเค้าเกิดรับนายไม่ได้ขึ้นมา  ทำนองว่านายไปมีกิ๊ก หรือคิดไม่ซื่อกับเค้า  เค้าก็คงสลัดรักนายไปได้อย่างไม่ใยดี” “ถ้าตกลงใจรักกันแล้ว  ฉันไม่มีทางไปมีใครอีกแน่  ฉันต้องรักเค้าคนเดียวอยู่แล้ว”  ชายหนุ่มรีบบอกด้วยความมั่นใจ ผู้เป็นพี่ชายแอบยิ้มที่มุมปาก  แล้วให้ความเห็นต่อไปอย่างเป็นเหตุเป็นผล “ไม่แน่หรอกโว้ยกันต์  ช่วงชีวิตคนเรามันยาวนะ  ปัญหาและอุปสรรคก็เยอะ”  เขาว่าต่อพลางเหล่ตามองอีกฝ่าย  “ต้องมีซักช่วงเวลาที่เกิดมีปัญหา  หรือมีตัวแปรอื่นเข้ามาให้นายเขว่  เหมือนอย่างสมัยที่ฉันอยู่กับนุช  ตอนที่ทะเลาะกันบ่อย ๆ ฉันก็ยังเผลอไปมีคนอื่นแก้เซ็งอยู่พัก” “เอ๊ย”  คนฟังเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อหู  “จริงเหรอ” เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า  ระหว่างเกียรติก้องกับนุชจรีใครเป็นฝ่ายเริ่มนอกใจใคร “อื่ม... แต่มันก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบอ่ะนะ  คนที่เราได้มาแบบนั้น  เค้าก็จะรู้สึกชั่ววูบกับเราเหมือนกัน”  คนเล่าหน้าเครียดเมื่อเริ่มระลึกถึงความหลังของตนเอง “พอฉันกลับถึงบ้านเห็นหน้านุช  ฉันจะรู้สึกผิดทุกครั้ง  เพราะยังไงเค้าก็อยู่กับฉันแล้ว” ชายหนุ่มว่าพลางทอดกายลงนอนกับพื้นเรือนอีกครั้ง  ภาพอันเย้ายวนของอดีตสาวคนรักปรากฏขึ้นดุจภาพหลอน “สุดท้าย  ก็ถูกกรรมตามสนอง”  เขาบอกพลางเบนสายตามองไปที่คู่สนทนาอีกครั้ง  “ที่ฉันเสียใจเรื่องของนุชอยู่นาน  ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฉันเสียใจกับการกระทำของตัวเองด้วย” กันต์ธีร์นิ่งฟังความเห็นจากพี่ชาย  ลำดับข้อมูลและความคิดเห็นจากการสนทนาทั้งหมด  จะว่าไปเรื่องราวเหล่านี้ไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา “ตกลงว่า  เรื่องฉันกับนุ่น  นายคิดว่าไง” เกียรติก้องสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามนั้น  เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่านอกเรื่องไปไกล “อ้อ อื่ม...”  เขารีบปรับสีหน้าให้กลับมาจริงจังกับปัญหาของน้องชาย  แล้วพูดต่อด้วยเสียงที่ฟังดูสุขุม  “อย่างที่บอก  นิสัยเอาเรื่องของแฟนนาย  ประกอบกับท่าทางทะนงของแม่เค้า  มารวมกับตัวนายแล้ว  ฉันว่า..มันเหมือนสมการที่คูณหารไขว่ยังไงก็ไม่ลงตัวเสียที” เป็นจริงดังนั้น  ชายหนุ่มครุ่นคิดกลัดกลุ้มคล้อยตาม  นิสัยเข้าใจยากอย่างนริศรา  ประกอบกับการที่มารดาเธอไม่ชอบหน้าเขา  คงเป็นอุปสรรคใหญ่หลวงสำหรับความรักในครั้งนี้ สีหน้าเครียดของน้องชาย  ทำให้เกียรติก้องต้องรีบเสริม “เอาเป็นว่า  ถ้านายต้องการจะชนะใจเค้าได้เนี่ย  ต้องอาศัยความดี ความซื่อตรงที่นายจะทำให้เค้ามั่นใจในตัวนาย  มันไม่เกี่ยวอะไรกับยอมให้จูบ หรือว่าเรื่องถูกเนื้อต้องตัวกันไปตามอารมณ์หรอกหน่า” ชายหนุ่มฟังแล้วขบคิดตาม  สิ่งที่เธอแสดงออกมาอาจเป็นเพียงการเปิดทาง  เพื่อพิสูจน์ความรักในหัวใจเขาก็เป็นได้  เขาควรจะทำเช่นไรเพื่อให้ได้ครอบครองหัวใจทั้งดวงของเธอ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 10:04:12

ความคิดเห็นที่ 3 “ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ สองพี่น้อง” พิมก้าวขึ้นกระไดมาด้วยรอยยิ้มสุขใจ  เมื่อเห็นลูกชายทั้งสองคนนอนเอนกกันอยู่บนชานเรือน  เธอควรจะขอบคุณฟ้าหรือว่าโชคชะตาที่ประทานบุตรทั้งสองนี้มาให้ “แม่  มานั่งตรงนี้ก่อนครับ”   กันต์ธีร์ตรงไปดึงแขนมารดาให้มานั่งลงกับพื้นข้างพวกเขา  แล้วทิ้งกายลงนอนหนุนตัก “คิดถึงตักนุ่ม ๆ ของแม่จัง”  เขาหลับตาพูดเสียงพึมพำ เกียรติก้องมองท่าทางออดอ้อนของน้องชายด้วยความรู้สึกประหลาด “เชื่อเลยว่ะ  นายเป็นลูกแหง่จริง ๆ ด้วย”  เขาแสร้งทำเสียงดังใส่  แต่แล้วสีหน้าของชายหนุ่มก็ต้องเปลี่ยนไป  เมื่อสัมผัสถูกฝ่ามืออันหยาบกร้านของผู้ให้กำเนิด “ลูกของแม่... น่ารักที่สุด”  เธอพึมพำพลางไล้นิ้วมือเบา ๆ บนผิวแก้มของลูกชายคนโต  ถ่ายทอดความรักและความสุขใจผ่านสัมผัส  เป็นพระคุณอย่างล้นพ้นของปราณี  ที่เมตตาอบรมเลี้ยงดูลูกของเธอจนเติบโตขึ้นมาอย่างงดงามได้ถึงปานนี้ ชายหนุ่มรู้สึกตีบตันที่ลำคอเกินกว่าจะกักเก็บอารมณ์เอาไว้ได้  ซ่อนนัยน์ตาที่เริ่มจะชื้นเปียกด้วยการทอดมองต่ำลง  ก่อนจะเอนกายลงหนุนตักอีกข้าง  มือข้างหนึ่งกุมมือที่สัมผัสถูกน้ำตาบนแก้มของเขาเอาไว้ “แม่... ไปอยู่กับผมนะ”  เขาตัดสินใจเอ่ยขึ้น สีหน้าปลาบปลื้มของผู้ให้กำเนิดเปลี่ยนไปเล็กน้อยกับคำขอนั้น “ที่เรามากันคราวนี้  ตั้งใจจะมารับแม่ไปอยู่ด้วยกัน”  คนเป็นน้องชายช่วยเสริม เกียรติก้องขยับตัวลุกจากตักของมารดา  ตั้งท่าสนทนาด้วยสีหน้าจริงจังขึ้น “แม่ไม่สงสัยเหรอว่า  ทำไมคราวนี้ผมกับพ่อถึงมากับกันต์ด้วย” เป็นคำถามที่เธอยังเฝ้าถามตัวเองตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมา  เหตุใดคนหยิ่งทะนงและชิงชังรังเกียจเธออย่างเกรียงศักดิ์  จึงได้เดินทางมาถึงที่นี่ “นั่นสิ”  คนพูดยังอยู่ในอาการจับต้นชนปลายไม่ถูก  “มีอะไรพิเศษเหรอจ๊ะ” “แม่ครับ  เรา...”  ชายหนุ่มผู้พี่เอื้อมมือไปกุมมือมารดาไว้อีก  ใช้สัมผัสเน้นย้ำสิ่งที่ต้องการจะบอก  “หมายถึง  ผม กันต์  และพ่อ  อยากให้แม่กลับไปอยู่กับพวกเรา” “กลับไป...”  เธอทวนคำพูดนั้นอย่างเลื่อนลอย   กลับไป...  เธอไม่มีที่จะต้องกลับไป  มีแต่ที่นี่...  บ้านหลังนี้เท่านั้นที่ต้อนรับการกลับมาของเธอ “แต่บ้านของแม่อยู่ที่นี่นะจ๊ะ”  ผู้อาวุโสกว่าพยายามคุมสติ  แล้วชี้แจงด้วยเหตุผล “แต่ครอบครัวของแม่... “  ผู้เป็นบุตรคนโตยังยืนยันด้วยสายตา  “ผมกับกันต์ได้บ้านใหม่อยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วนะครับ” เขาว่าต่อไปกับสีหน้าเหม่อลอยของผู้ให้กำเนิด “เราจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเหมือนอย่างคนอื่น ๆ“ เป็นความปรารถนาอันซ่อนลึกอยู่ในใจเขาตลอดมา  ความฝันลม ๆ แล้ง ๆ เมื่อครั้งเยาว์วัยที่เขาทำได้แต่เพียงเฝ้ารอคอย  “พ่อเองก็อยากให้แม่กลับมาอยู่กับพวกเรานะครับ” “เป็นไปไม่ได้หรอกจ้ะ”  เธอปฏิเสธอย่างทันควัน  จนชายหนุ่มทั้งสองคนต้องขมวดคิ้ว “อะไร  เป็นไปไม่ได้ครับแม่”  บุตรชายคนรองซัก ผู้เป็นมารดาหลบสายตา ซุกซ่อนอารมณ์  เธอคงมิอาจทำใจหากจำต้องถ่ายทอดความรู้สึกอันเลวร้ายเหล่านั้นออกมา “ที่พูดมาทั้งหมดนั่นแหละจ้ะ  เป็นไปไม่ได้”  โดยเฉพาะที่ว่า  เกรียงศักดิ์ต้องการให้เธอกลับไปอยู่ด้วยกัน  ผู้อาวุโสกว่าได้แต่เก็บคำนั้นไว้เงียบ ๆ “ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะแม่”  ผู้เป็นบุตรหัวปลียังไม่ละความพยายาม  “ในเมื่อผมทำงานแล้ว  หาเงินเลี้ยงดูแม่ได้  พ่อเองก็พิสูจน์ความจริงใจด้วยการมาตามแม่ถึงที่นี่แล้ว  แม่ยังจะใจแข็งปฏิเสธพวกเราอีกเหรอครับ” น้ำเสียงของเขาเปี่ยมไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก   หยาดน้ำที่เอ่อคลอเบ้าตาของลูกทำให้พิมอดไม่ได้ที่จะโอบรั้งเขาเข้ามาในอ้อมแขน “ก้อง  แม่ไม่รู้ว่าลูกทำยังไง  พ่อถึงยอมมากับลูกได้  แต่แม่แน่ใจว่า  พ่อไม่ได้ตั้งใจจะมารับแม่ไปอยู่ด้วย  อย่าฝืนใจพ่อเค้าเลยจ้ะ”   ถ้อยคำอันเยือกเย็นของมารดา  ทำให้เขาจำต้องยอมรับ  จะว่าไปบิดาของเขายังมิได้ให้ความเห็นใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย...ซักคำ “ทำไมแม่ถึงคิดอย่างงั้นล่ะครับ”  กันต์ธีร์เป็นฝ่ายถามขึ้นบ้าง สุ้มเสียงสุขุมและฟังดูเป็นผู้ใหญ่ของลูก  กำลังบอกบางอย่างกับเธอ “เพราะแม่รู้จักพ่อดี...”  เธอตอบเสียงลอย “แต่พ่อเปลี่ยนไปแล้วนะครับแม่”  เกียรติก้องรีบฉวยโอกาสบอก  “พ่อติดคุกอยู่หลายปี  เรียนรู้อะไรมากขึ้น  แล้วอีกอย่าง พ่อไม่เคยคิดจะแต่งงานใหม่กับใคร  พ่ออาจจะยังรักแม่อยู่ก็ได้” ผู้อาวุโสกว่ายิ้มทั้งน้ำตากับการมองโลกในด้านดีของเลือดในอก “เป็นไปไม่ได้หรอกจ้ะ  เราเลิกพูดเรื่องนี้เถอะนะ”  เธอตัดบท อาการเพิกเฉยของมารดา  ทำให้สองพี่น้องจำต้องเงียบเสียงตามกันไป “แม่ครับ  ผมไม่รู้จักแม่เลย”  เกียรติก้องเอ่ยขึ้นอีกขณะกำลังนอนหนุนตักมารดา  หลังจากบรรยากาศการสนทนาถูกความเงียบครอบงำอยู่นาน  “เล่าเรื่องของแม่ให้ผมฟังมั้งสิครับ” พิมทอดมองใบหน้าไร้อารมณ์ของบุตรชายคนโต  สายตาของลูกแลใสบริสุทธิ์  จนไม่บังควรมาแปดเปื้อนกับราคีชีวิตของตน “แม่เป็นลูกคนสุดท้องของตากับยาย  มีพี่เป็นผู้ชายทั้งสามคน”  เธอค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์ความทรงจำครั้งอดีต  “แม่เกิดมาเป็นลูกหลงที่ห่างจากพี่ชายคนที่สามถึงสิบห้าปี  พวกพี่ ๆ เค้าต่างไปทำงานที่กรุงเทพฯ แล้วหายหน้ากันไปเสียหมดก่อนที่แม่จะทันจำอะไรได้” กันต์ธีร์นิ่งฟังน้ำเสียงเศร้าสร้อยของมารดาด้วยความสนใจ  ซึ่งแม้จะเติบโตมากับผู้ให้กำเนิด  แต่เขากลับไม่เคยทราบเรื่องราวเหล่านี้มาก่อน   “ตอนแม่อายุได้สิบสี่  เกิดป่วยหนักเป็นไข้มาลาเรีย  จนต้องเข้าโรงพยาบาลในเมือง  ถนนหนทางสมัยนั้นยังเป็นลูกรัง  ขาตอนรับแม่กลับจากโรงพยาบาล  ฝนตกหนักรถที่เราโดยสารประสบอุบัติเหตุพลิกคว่ำ  ตากับยายเสียชีวิตไปในเหตุการณ์นั้น  แต่แม่กลับไม่เป็นอะไรเลย” “แล้วแม่มีชีวิตอยู่หลังจากนั้นยังไงครับ”  คนเป็นพี่ชายซัก พิมกลั้นน้ำตา  หวนระลึกถึงห้วงเวลาอันเลวร้ายครั้งอดีต “หลังงานศพของตากับยาย แม่ทำอะไรไม่ถูกอยู่หลายเดือน  ไม่ได้ไปโรงเรียน  ผักที่ปลูกไว้ก็เฉาตายหมด เพราะแม่ไม่ได้สนใจ  จนกระทั่ง...”  ควรจะเล่าต่อ  หรือหยุดลงเพียงเท่านี้  ผู้แก่วัยกว่าเริ่มรู้สึกประหวั่นลังเลใจ  “ลุงผู้ใหญ่บ้าน...พาแม่ไปฝากให้ช่วยงานที่บ้านพักของนายทุนสองสามีภรรยาที่มากว่านซื้อที่ดินแถวจังหวัดของเรา” เธอเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง  แล้วจำต้องเล่าต่อไปเมื่อสบเข้ากับสายตาจริงจังของบุตรชายทั้งสอง “อื่ม... พอนายผู้หญิงรู้ว่าแม่กำพร้า  เลยขอให้แม่ติดตามไปช่วยงานบ้านของท่านที่กรุงเทพฯ  เสนอว่าจะส่งแม่เรียนต่อการศึกษาผู้ใหญ่  ทำให้แม่สนใจและยอมรับปาก” คำบอกเล่าหยุดลงเพียงเท่านั้น  พิมถอนหายใจเมื่อหวนนึกถึงความหวังครั้งยังเยาว์วัยที่ดับสลายลง “โธ่แม่”  คนเป็นน้องเริ่มโวย  “เล่าต่อให้จบสิครับ  แม่เจอกับพ่อได้ยังไง” ผู้อาวุโสกว่ากลืนน้ำลาย  เสสายตามองออกไปนอกเรือน  คงเป็นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยงไม่เอ่ยถึงเขา “นายทุนสองสามีภรรยานั่น  คือคุณปู่คุณย่าใช่ไหมครับ”  ผู้เป็นบุตรหัวปลีกล่าว  เมื่อทุกอย่างดำเนินมาจนใกล้จะถึงคำถามของเขา  “แม่เจอกับพ่อที่บ้านของคุณปู่กับคุณย่า  แล้วไงต่อครับ” ผู้เป็นมารดาหนาวเยือกไปกับการคาดเดาอย่างแม่นยำของบุตรคนโต  ด้วยมิอาจล่วงรู้เลยว่า ปราณีบอกเล่าอะไรกับลูกของเธอเอาไว้บ้าง “จ้ะ”  เธอยอมรับอย่างอึดอัดใจ  “แม่เป็นผู้หญิง  จะให้เล่าความไม่ดีงามของตัวเองให้ลูกชายฟัง  จะกระไรอยู่” “แต่พวกผมโตพอแล้วนะครับ”  เกียรติก้องรีบแย้ง  แล้วจู่โจมต่อไปด้วยคำถามสำคัญ  “พ่อบอกว่า  แม่ไม่ได้รักพ่อ  แต่เพราะถูกพ่อ เอ่อ บังคับ  จริงหรือเปล่าครับ” แววตาคู่เจ็บปวดของเจ้าของเสียงพูดทำให้เธอไม่อาจหลีกหนีความจริงไปพ้น  ลูกทั้งสองคนกำลังตกอยู่ในบ่วงความทุกข์ทรมานกับคำถามในใจ “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ้ะ” คำปฏิเสธแน่นหนักของมารดา  ช่วยให้ชายหนุ่มทั้งสองคลายความรู้สึกลง “มันเกิดขึ้นเพราะแม่ยังเด็กเกินไป  ไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนจะให้คำปรึกษาหรือว่าแนะนำ”  เธอบอกแล้วเงยหน้าสบสายตากับลูก ๆ  ด้วยความพรั่งพร้อมที่จะเผชิญกับความจริง  “พอพ่อเค้ามาเกี้ยว  แม่ถึงยอมใจอ่อนตกเป็นของเขาง่าย ๆ  จะว่าเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่แม่มีความสุขก็เป็นได้  เพราะแม่เฝ้ารอให้เค้ามาหาแทบทุกคืน  เราแอบได้เสียกันอยู่หลายเดือน  จนแม่ตั้งท้องก้อง  ความก็เลยแตก” ชายหนุ่มผู้ถูกกล่าวถึงเม้มริมฝีปาก  สดับจับใจความจากการสนทนา  สรุปว่าเรื่องมิได้ร้ายแรงดังคำกล่าวประณามตัวเองของผู้เป็นบิดา “แล้วที่พ่อบอกว่า  จะทิ้งแม่กับพวกผมไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่นนี่  จริงไหมครับ”  เขาซักต่อ ผู้อาวุโสกว่าพยักหน้า “จริงจ้ะ  ตอนแม่พบกับพ่อใหม่ ๆ  พ่อเพิ่งเป็นนิสิตปีแรก  แต่พอเวลาผ่านไปได้ซักสองสามปี  พ่อเค้าก็พบรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง  จนถึงขั้นมีโครงการจะแต่งงานกันหลังเรียนจบ  พ่อรักผู้หญิงคนนั้นมาก  ตระเตรียมทุกอย่างเพื่อจะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอ” แววตาปวดร้าวของลูกชายทั้งสอง  ทำให้เธอต้องรีบขยายความ “แต่ตอนนั้น  แม่ไม่ได้เสียใจอะไรมาก  แม่อยู่ที่นั่นค่อย ๆ ซึมซับฐานะการเป็นภรรยาลับของพ่อ  ซาบซึ้งในความเมตตาของคุณปู่คุณย่า  การมีลูกช่วยให้แม่รู้จักคิดแบบผู้ใหญ่  ถ้าพ่อเค้าแต่งงานแล้ว คงย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่สร้างเตรียมไว้เป็นเรือนหอ  ส่วนแม่คงยังอยู่ที่บ้านของคุณปู่คุณย่าเหมือนเดิม  มีงานทำ  มีเงินใช้นิดหน่อย  และได้อยู่กับลูก  แค่นี้ก็สุขใจแล้วล่ะจ้ะ” เธอว่าพลางแอบชำเลืองมองสายตาคำถามของลูกคนโตอีกครั้ง  แล้วฝืนใจเล่าต่อ “แต่พอกันต์เกิดมาอีกคน  ความคิดของคุณย่าก็เปลี่ยนไป  ที่ผ่านมา คุณปู่กับคุณย่ารักก้องมาก  พอแม่มีลูกอีกคน  จึงเหมือนว่าความรักจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า  คุณย่าต้องการให้พ่อทำหน้าที่เป็นพ่อของลูก  และยอมรับแม่เป็นภรรยา” “แล้วพ่อไม่รักพวกเราบ้างเลยเหรอครับ” พิมเบนมองสายตาคำถามของลูกชายคนเล็ก   แล้วเอื้อมมือข้างหนึ่งไปกุมมือของลูกเอาไว้ “กันต์จ๊ะ  ตอนนั้นพ่อยังอยู่ในวัยแค่ยี่สิบต้น ๆ อีกทั้งเป็นลูกเศรษฐี  อยากได้อะไรก็ต้องได้  ยังไม่รู้จักรักลูกหรอกจ้ะ” “แล้วหลังจากนั้น  ก็กลายเป็นเรื่องทะเลาะกันใหญ่โต  จนคุณย่าประสบอุบัติเหตุ”  เกียรติก้องช่วยเสริม  ลำดับเหตุการณ์ต่อไปอย่างยอมรับกับโชคชะตาของตน  “พอพ่อติดคุก  แม่ก็เลยเอาผมไปฝากไว้กับป้าปราณี  แล้วพานายกันต์กลับมาที่นี่” ผู้เป็นมารดามองสีหน้าเศร้าของลูกคนโต  แล้วยกมือข้างหนึ่งไปลูบที่ศีรษะด้วยความสงสารจับใจ “คุณปราณีขอลูกจากแม่  ตามคำสั่งเสียของคุณปู่ก่อนจะสิ้นลม  คุณปู่รักและห่วงก้องมากนะลูก” มิน่าล่ะ  เขาจึงรู้สึกเสมอว่า  เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความมีเมตตาผสมปนเปกับความคับแค้นใจของปราณี “ถึงยังไง  เรื่องบ้าบอพวกนั้นมันก็ผ่านไปนานมากแล้ว”  เขาตัดสินใจวนกลับมาที่จุดประสงค์เดิมอีก  “ถ้าผมจะบอกแม่ว่า  พ่อสำนึกผิดแล้ว  อยากให้แม่ไปอยู่ด้วยกันกับพวกเรา แม่คิดยังไงครับ“ พิมปล่อยมือจากลูกชาย  เมื่อการสนทนาเวียนวนกลับมา ณ จุดเดิม  เป็นไปไม่ได้ที่คนอย่างเกรียงศักดิ์จะยอมให้เธอเป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกในครอบครัว  ด้วยที่ผ่านมา แม้แต่สายเลือดทั้งสองของเขาเองยังถูกปฏิเสธ “การที่แม่ไม่ได้แต่งงานใหม่  ไม่ใช่เพราะแม่ยังรักพ่ออยู่เหรอครับ”  ผู้เป็นบุตรหัวปลียังพยายามโน้มน้าว รัก... ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา  เธอมิเคยตอบตัวเองกับคำถามนี้เลย “ไม่ใช่หรอกจ้ะ”  เธอตอบเสียงเย็น  “เป็นเพราะแม่เรียนรู้ว่า  การอยู่คนเดียวโดยไม่มีคู่เป็นชีวิตที่เป็นสุขกว่า” เกียรติก้องออกอาการผิดหวังกับคำตอบของผู้ให้กำเนิด “ถ้างั้น”  เขาถามต่อไปอย่างไม่เป็นคำ  “แม่รักผมไหมครับ  แม่รักนายกันต์หรือเปล่า” พิมเงียบอึ้งไปกับคำถามนั้น  สำหรับคนเป็นแม่อย่างเธอ  ลูกชายทั้งสองคนล้ำค่าเกินกว่าสิ่งใด  เธอควรจะตัดสินใจเช่นไรเพื่อถนอมรักษาความรู้สึกของลูก ๆ ในครั้งนี้  การตัดสินใจที่อาจเปลี่ยนแปรชีวิตที่เหลือไปโดยสิ้นเชิง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 10:05:12

ความคิดเห็นที่ 4 ท่ามกลางภาพสีดำสนิทของราตรีกาล  ได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำเบา ๆ  เกรียงศักดิ์ขยับตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นร่างเงาของบุตรชายคนโตผลักประตูห้องเข้ามา   “ยังไม่นอนอีกเหรอพ่อ”  ชายหนุ่มทักอย่างขอไปที  แล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างไม่สบอารมณ์ ผู้อาวุโสกว่าจับสังเกตเห็นอาการหงุดหงิดของลูกชาย “แกก็รู้  ฉันเคยนอนกลางคืนที่ไหน”  เขาบอกเสียงเย็น เกียรติก้องเพ่งมองใบหน้าของบิดา  ผ่านความมืดภายในห้อง  แล้วตัดสินใจบอก “พ่อ  แม่ไม่ยอมไปกับเรา  ทำไงดี”  เขาแสร้งถามขึ้นห้วน ๆ ได้ยินเสียงถอนใจเบา ๆ กลับมา “ฉันก็บอกแกตั้งแต่ก่อนมาแล้วไงว่า  เค้าไม่มีทางยอมไป” “ผมก็บอกพ่อแล้วเหมือนกันว่า  เพราะแม่ไม่แน่ใจกับความรู้สึกของพ่อ”  เขาสวนกลับโดยทันใด ความมืดช่วยให้ไม่หวั่นเกรงต่อสีหน้าไม่พอใจของผู้ให้กำเนิด  “พ่อไปบอกแม่สิครับว่า  อยากให้แม่กลับไปกับพวกเรา  พ่ออยากให้แม่มาอยู่ด้วยกัน  พูดสิครับ” ชายวัยกลางคนขบริมฝีปาก  หลายวันที่ผ่านมา เขาได้พยายามรักษาความรู้สึกของลูก ๆ อย่างดีที่สุดตามคำแนะนำของพี่สาว  ด้วยการเดินทางมาด้วยกันในครั้งนี้  หากไม่เคยแม้แต่คิดว่าจะเข้าไปพูดคุยใกล้ชิดกับเธอ “ไม่”  เขาตอบไปตามตรง  “ฉันทำไม่ได้” “อะไรที่ทำให้พ่อ  ทำไม่ได้ครับพ่อ”   ผู้อ่อนวัยกว่าถามกลับเสียงแข็ง  จำต้องยอมรับกับความผิดหวังจากความตั้งใจอันแรงกล้าในครานี้  คงไม่มีอำนาจใดสามารถบีบบังคับใจคนได้ ....เหมือนดั่งคราวของนุชจรี “วันนี้ผมได้เจอได้รู้จักแม่ของตัวเอง”  เขาพูดขึ้นลอย ๆ ด้วยเสียงเครือ  “แม่เป็นคนอ่อนโยน จิตใจดี  หัวใจของแม่มีแต่ความรักที่พร้อมจะมอบให้คนรอบข้าง” เขาว่าพลางทอดมองบิดาผ่านม่านหมอกแห่งความมืด  ถ้อยคำอันแฝงเร้นไว้ด้วยความหมายบางอย่าง “ถ้าผมมีแฟนเป็นคนเหมือนอย่างแม่  ผมจะรักเค้า  ผมคงรักเค้าจนวันตาย”   ความเงียบงันเข้าครอบคลุมบรรยากาศหลังจากนั้น  ดุจล่องลอยเคว้งคว้างอยู่ในโลกสีดำอันมืดบอด  ที่ผ่านมา เขาไม่ปรารถนาจะพบหน้าเธอ  เพื่อให้หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานกับสิ่งที่เคยกระทำลงไป  ความรู้สึกผิดอันสะสมจิตใจมานานตลอดยี่สิบปี ........................................... 45...คำตอบของหัวใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12732636/W12732636.html แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 55 12:29:00 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 10:06:23

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ:::อาราเร่:: กันต์ธีร์บอกรักในสถานการณ์ที่ไม่เอื้ออำนวย แต่คุณนริศราจะบอกรักตอบนี่สิ จะรอสถานการณ์เอื้ออำนวยไหวไหม ทุกคนมักรอโอกาสเพื่อชีวิตตัวเอง แต่จะมีซักกี่คนที่จะรู้ว่า โอกาสนั้น คุณต้องเดินเข้าไปหามันด้วยตัวเอง คุณ GTW "อรจิรา" สร้างขึ้นเพื่อรองรับความเป็นธรรมดาของชีวิตค่ะ ในเมื่อนิยายจำลองมาจากชีวิตจริง อย่างอาจารย์หรือเพื่อนนักอ่านหลายท่านที่ผ่านพ้นชีวิตมาจนถึงวัยผู้ใหญ่แล้ว คงเข้าใจ  ในชีวิตจริงของคนเรานั้น  มิใช่มีเพียง รักแรกพบ จากนั้นก็กลายเป็นรักแท้ และรักมั่น  รักกันตลอดไปตามสูตรของนิยายเท่านั้น แต่ชีวิตมีตัวแปรมากมายที่จะเข้ามาเปลี่ยนความคิดความรู้สึกของเรา ตัวแปรนั้น อาจเป็น ความรู้จักมักคุ้นกับคนรัก การอยู่ร่วมกัน การที่เห็นเราเป็นของตาย พอคบไปนาน ๆ จากที่เคยดีเป็นพ่อพระ ก็กลายเป็นซาตานกับเรา หรือตัวแปรนั้นอาจจะเป็นความห่างไกล  ประมาณ รักแท้แพ้ใกล้ชิด หรืออาจจะเป็นคนรอบข้าง  ที่จะเปลี่ยนความรู้สึกเรา นั้นก็เป็นได้ อย่าง "นริศรา" จะมี "คณิต" ให้เธอเขว่ (ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็มีแฟนอยู่แล้ว แต่คนเขียนเชื่อว่า มีบางเวลาเขาก็เขว่ไปกับเธอเหมือนกัน  เพียงแต่ไม่ได้นำเสนอไว้ในเรื่อง) แต่ความมั่นคงในใจผู้หญิงจะมีมากกว่าผู้ชาย  ความอดทนต่อความรู้สึกผู้ชายนั้นต่ำกว่า จึงเห็นได้ว่า  "กันต์ธีร์" จะมีอาการหวั่นไหวไปกับ "อรจิรา" มากกว่า "นริศรา" หวั่นไหวไปกับ "คณิต" ซึ่งถ้าหากเรื่องนี้เป็นชีวิตจริงแล้ว โอกาสที่กันต์ธีร์จะเปลี่ยนใจไปคบกับอรจิรานั้นสูงมาก ๆ ตามสูตรรักแท้แพ้ใกล้ชิดแหละค่ะ ในเมื่ออาจารย์หนุ่มในเรื่อง "Little Women" บอกไว้ว่า "คุณต้องเขียนมันด้วยจิตวิญญาณ ต้องถ่ายทอดจิตวิญญาณของคุณลงไปให้ได้" (รู้สึกเหมือนเค้าเป็นอาจารย์ของเราเลย แฮะ ๆ) นิยายทุกเรื่องของวีจึงมักออกมาในลักษณะนี้ คือถ่ายทอดความเข้าใจชีวิตในแง่มุมของเรากับคนอ่าน คือผสมผสานความดีความชั่ว ทั้งสีดำและสีขาวลงไปในตัวละครแต่ละตัว โดยเฉพาะตัวเอก พระ นาง บางทีก็ทำให้คนอ่านหลาย ๆ คนรับไม่ได้  เช่น อย่างเรื่องนี้  กันต์ธีร์เผลอไปมีสัมพันธ์กับปรียา หรือว่า  พระเอก เรื่องสายธารรัก นอกใจภรรยา หรืออีกเรื่อง คือ นางเอกเคยตั้งครรภ์สมัยเป็นวัยรุ่นมาแล้ว จำได้ว่า นักเขียนแจ่มใสสองสามคนเข้ามาอ่าน แล้วบอกว่ารับไม่ได้ 555 (ไม่เป็นไร  ในเมื่อเราคนละแนวกับเขา) โม้เยอะแล้ว  แค่นี้ก่อนค่ะ   ขอบคุณนะคะสำหรับความเห็นของอาจารย์ที่ช่วยให้มองภาพในนิยายของตัวเองชัดเจนขึ้น คุณ มิสพรหล้า จากนี้ไปก็ต้องรอดูว่า คุณนางเอกของเราค่ะ จะเล่นตัวไปถึงไหน คุณ Medal G G ไม่เป็นไรค่ะ  แค่เข้ามาอ่าน แล้วลงชื่อเป็นที่ระลึก คนเขียนก็ดีใจแล้ว ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ Mnemosyne แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 55 11:03:19 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 10:10:20

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจบแล้วร้องไห้เลยค่ะ  โดนมากตอนนี้ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 15:08:07

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณผู้แต่งที่เขียนเรื่องนีี้มากเลยค่ะ เข้ามาให้กําลังใจ พอได้อ่านคอมเมนต์ของผู้เขียนเรื่องการวางโครงเรื่องแล้วรู้สึกชอบมากที่แต่งให้ตัวละครไม่เป็นแค่ขาวกับดํา เพราะทําให้สามารถมาเชื่อมโยงกับชีวิตจริงได้ขณะเดียวกันก็ยังเพลิดเพลินไปกับเนื้อเรื่องที่แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิง เหมือนมันเป็นความพอดี ที่ไม่เพ้อฝันเกินจนอินไปกับนิยายไม่ได้เพราะรู้ว่าชีวิตจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้น และก็ไม่เสียดสีสังคมเกินจนอ่านแล้วจิตตก จากคุณ : Pls cheer up (pls cheer up) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 19:24:23

ความคิดเห็นที่ 8 คูณหารไขว้ บุตรคนหัวปี ทิฐินี้หนอ ขอโทษก็ยังยากเกินจะเอ่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 00:50:37

ความคิดเห็นที่ 9 บรรยากาศบทนี้ให้อารมณ์ไปอีกแบบหนึ่ง ถึงจะวนเวียนอยู่ในครอบครัว ก็ให้แนวคิดมุมมองที่น่าสนใจ เกียรติก้องได้บทที่ทำให้เด่นขึ้นมาอีกครั้ง สถานการณ์กันต์กับนุ่นก็ดูไม่เลวร้ายเกินไปจเกินกว่าจะแก้ไข จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 21:54:46

ความคิดเห็นที่ 10 พ่อไม่ได้รักแม่เลยหรือเปล่าคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 23:25:50

ความคิดเห็นที่ 11 ติดตามต่อจ้าาา มาช้าแต่ว่ามาชัวร์นะจ๊ะ :) จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 10:33:01