ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 5 แม้ว่าอุณหภูมิในห้องทำงานจะเย็นเฉียบถึงยี่สิบสององศาเซลเซียสด้วยการทำงานของเครื่องปรับอากาศ หากแต่ไม่สามารถดับความร้อนใจของผู้บริหารระดับสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมในห้องได้เลยแม้แต่น้อย เป็นเวลานับกว่าสิบนาทีแล้วที่เขาไม่สามารถตั้งสมาธิกับการทำงานได้เนื่องจากเรื่องเดิมๆที่ย้อนวนไปมาในหัว เพราะเธอคนเดียว! ใบหน้าน่ารักมากกว่าสวยนั้นย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง ใบหน้าที่นึกทีไรก็เห็นแต่ความจองหองและความโกรธเคืองอยู่ในนั้น เนตรนภิสไม่เคยยิ้มให้กับเขาแม้แต่ครั้งเดียว เรื่องนี้มันก็ไม่น่าแปลกใจเท่าใดนักเพราะเธอคงโมโหที่เขาเล่นเอาไว้เยอะ แต่ตอนนี้เธอผู้ไม่เคยยิ้มให้กันกลับตัดสินใจที่จะแต่งงานกับเขา ด้วยเหตุผลที่เธอเองก็ไม่สามารถบอกเขาได้ เพื่ออะไร! เจนภพถอนหายใจเพื่อระบายความหงุดหงิด นี่เขาเก็บเอาเรื่องนี้มาคิดได้สามวันแล้ว จะคุยกับผู้เป็นบิดาก็คุยไม่ได้สักทีเพราะไปติดต่องานที่จีน ตามกำหนดบอกว่าจะกลับมาถึงไทยวันนี้ช่วงเที่ยงๆ ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาฝาผนังทันที บ่ายสามโมง เจนภพคว้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในมือทันที เขาต้องคุยกับเจษฎาให้รู้เรื่องให้ได้ภายในวันนี้ หมายให้เนตรนภิสหน้าแหกที่ไม่ได้แต่งงานกับเขาตามที่เลือกไว้ “ว่าไงเจน” “พ่อเหนื่อยอยู่หรือเปล่าครับ” เจนภพชั่งใจชั่วครู่ก่อนเอ่ยคำถามแสดงความห่วงใยตามมารยาท รู้ดีว่าการที่เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลแล้วต้องไปทำงานต่อในช่วงอายุที่มากแล้วไม่ใช่เรื่องสบายๆเลย “ก็นิดหน่อย แต่ก็ยังดี ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” พอได้ยินเสียงอ่อนโยนจริงใจของบิดา เจนภพก็สะท้อนใจแว่บขึ้นมาเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะรีบถามสิ่งที่หมายรู้ให้ได้ทันที “น้อยหน่าอะไรนั่นรับปากกับพ่อแล้วเหรอครับว่าเขาจะแต่งงานกับผม” “ทำไม ไปเจอเขามาเหรอ” เสียงคนถามปนความฉงนอย่างชัดเจน “ใช่ และก็บอกว่าจะแต่งกับผม เขาไม่ได้พูดจริงใช่ไหมครับพ่อ เขายังไม่ได้คุยกับพ่อใช่ไหม” ช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เจษฎาจะตอบคำถามนับเป็นช่วงที่เจนภพลุ้นมากที่สุด “ถ้าเขาพูดแบบนี้กับลูกก็เหมือนพูดกับพ่อแล้วเช่นกัน” เจนภพเผลอผลุดลุกขึ้นยืนด้วยความลืมตัว ถ้าพ่อพูดแบบนี้ก็หมายความได้อย่างเดียวเท่านั้น “เขาตกลง พ่อตกลง แล้วคิดว่าผมจะตกลงเหรอ ทำไมพ่อถึงให้สิทธิ์ในการเลือกกับเขาว่าจะแต่งงานกับผมไหม ทำไมไม่ถามผมล่ะครับว่าอยากจะได้เขาเป็นเจ้าสาวหรือเปล่า” ชายหนุ่มพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อย่างเต็มที่อย่างรู้ดีว่าการขึ้นเสียงกับบุพการีแม้จะโมโหเท่าใดนั้นไม่ใช่เรื่องที่ควรกระทำเลยแม้แต่นิดเดียว “ถ้าอย่างนั้นพ่อก็ให้ลูกเลือกก็ได้” คราวนี้เจนภพยืนเท้งในท่าเดิม อึ้งกับคำพูดของบิดาที่กลับไปมารวดเร็วราวกับพายุหมุน ถ้าพ่อพูดแบบนี้ก็หมายความว่าเขาเลือกที่จะไม่แต่งงานได้... ชายหนุ่มเห็นแสงปลายอุโมงค์ก่อนรีบกล่าว “ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่แต่งงานกับเขานะครับ” “เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่ลูกจะไม่ได้รับมรดกจากพ่อแม้แต่อย่างเดียว” เงื่อนไขในทางเลือกที่พ่อเสนอมาอย่างง่ายดายนั้นทำให้เจนภพหงุดหงิดหนัก ก่อนจะพยายามควบคุมโทนเสียงให้เรียบแล้วถาม “พ่อ... พ่อกำลังคิดอะไรอยู่” “เจนอาจจะไม่เคยรู้ว่าพ่อแม่เขากับพ่อเคยเป็นเพื่อนกัน และพ่อของน้องน้อยหน่าเองก็เคยช่วยพ่อเอาไว้เยอะมาก มันเป็นเรื่องของบุญคุณที่พ่ออยากตอบแทนกับน้อยหน่าเขา” “ถ้าอย่างนั้นก็ไปตอบแทนน้อยหน่าสิครับ อย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยว” เจนภพเผลอกำโทรศัพท์แน่น เพิ่งรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงที่ดูฐานะแค่ปานกลางนั่นกลับกลายเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อเขา หากแต่ก็น่าสงสัยว่าทำไมเพื่อนพ่อที่กำลังพูดถึงอยู่คนนี้เขาถึงไม่เคยเห็นหรือได้ยินพ่อพูดถึงเรื่องลูกสาวของเขามาก่อน “แล้วเพื่อนพ่อคนนี้นี่คนไหน เขาเป็นใคร” “ลูกเคยเจอเขาตอนเด็กๆ เขาเป็นลูกของเพื่อนสนิทที่สุดของพ่อ” “แล้วไหนล่ะ เพื่อนพ่อคนไหน ปกติผมก็รู้จักลูกของเพื่อนพ่อทุกคน” ปลายสายถอนใจยาวจนได้ยินอย่างชัดเจน คำตอบนั้นแฝงด้วยน้ำเสียงอาวรณ์และชวนใจหาย “เขาเสียนานแล้ว” เจนภพเผลอไพล่คิดไปถึงหญิงสาวท่าทางอวดดีพร้อมอดนึกสงสารเพียงชั่วครู่เมื่อได้ยินเรื่องบิดาของเธอ แต่แล้วก็รีบกลับมาร่ายเหตุผลต่อโดยเร็ว “แล้วทำไมบุญคุณที่ว่าต้องเป็นการแต่งงานล่ะครับ มันดูไม่มีเหตุผลถ้าให้ผมพูดตรงๆ” คราวนี้บิดาผู้ถูกถามเงียบไปนานนับสิบวินาทีทีเดียว ขณะที่คนรอฟังก็นั่งลงแล้วปล่อยให้เวลาในโทรศัพท์ไหลไป ถ้าไม่นับเรื่องเที่ยวกลางคืนและเลี้ยงเด็กพริตตี้อะไรนั่นแล้ว เขารู้ดีทีเดียวว่าพ่อเป็นคนมีเหตุผลมากมายเพียงใดเมื่อดูจากการทำงานแต่ละอย่างของท่าน “ขอโทษนะเจน แต่เรื่องนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกเจน” “แล้วเมื่อไรล่ะครับ” ความเงียบปกคลุมโทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนที่คนเป็นพ่อจะตัดสินใจใช้ไม้อ่อนขั้นสุดท้าย รู้ดีว่าถ้าหากเขาตอบเหตุผลที่แท้จริงกับลูกชายไป ความสัมพันธ์พ่อลูกที่ดีขึ้นมากจากเมื่อสิบปีที่แล้วย่อมพังสลายภายในช่วงคำพูดเดียวแน่นอน “พ่อยังเล่ามันไม่ได้จริงๆ เจน... พ่อไม่เคยขอร้องอะไรเจนมาก่อนในชีวิต และพ่อก็สัญญาว่านี่จะเป็นคำขอครั้งสุดท้ายของพ่อเช่นกัน แต่งงานกับเขา... เพื่อให้พ่อได้รู้สึกว่าพ่อทำตามคำสัญญาที่เคยทำไว้กับพ่อของหนูน้อยหน่า ได้ตอบแทนบุญคุณ แล้วก็แทนคำขอโทษที่พ่ออยากจะให้กับครอบครัวนั้น พ่อจะไม่ขออะไรจากเจนอีกเลย  ได้ไหม ทำเพื่อพ่อสักครั้ง” น้ำเสียงอ่อนแรงของพ่อที่กำลังขอร้องเขามันชวนใจหายยิ่งนัก เขาเกือบจะตอบตกลงไปเพื่อให้พ่อได้สบายใจขึ้นชั่วขณะหากแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ขึ้นมาอีกครั้งว่าบุญคุณนั้นมันยิ่งใหญ่และหนักหนาเพียงใดกันจนเขาต้องยอมแลกชีวิตโสดกับการแต่งงานที่ไม่ได้มาจากความรักนี้ “ว่าไงลูก” คราวนี้เจนภพกลับสงบนิ่ง เงื่อนไขที่ว่าหากเขาไม่ยอมแต่งงานกับเนตรนภิสแล้วจะไม่ได้มรดกแม้แต่แดงเดียวกลับเข้ามาในความคิดอีกครั้ง ถ้าอย่างนั้นแล้วสมบัติที่พ่อสร้างมากับมือจะไปอยู่ที่ไหนกัน ในมือของเธอคนนั้นหรอกหรือ? ไม่มีทาง เนตรนภิสผู้หยิ่งและจองหองนักหนาไม่มีทางที่จะได้สมบัติที่เขาควรได้เป็นอันขาด ในเมื่อพ่อไม่เคยกำหนดว่าถ้าหย่าแล้วจะเป็นอย่างไร ถ้าอย่างนั้นแต่งแล้วค่อยหย่าก็ได้! ทางออกของปัญหานี้ก็เพียงแต่เล่นตามเกมไปแล้วค่อยหักเลี้ยวเอาตอนท้าย... มันจะยากอะไรนักหนา “พ่อว่าไงก็ตามนั้น” “จริงเหรอเจน ขอบคุณนะลูก ขอบคุณจริงๆ ว่าแต่จะนัดวันไปพบหลวงอาขอฤกษ์เลยไหม เดี๋ยวพ่อโทรไปหาให้” หลวงอาที่ว่าคือน้องชายแท้ๆของพ่อที่ละเรื่องทางโลกตัดสินใจเข้าร่มกาสาวพัสตร์ตลอดชีวิตหลังจากที่ทำงานกับทางอภิทักษ์ได้นับยี่สิบปีจนรู้สึกอิ่มตัว เจนภพนึกแล้วก็หน่ายขึ้นมา หลวงอาที่เขาชอบไปนั่งสนทนาธรรมด้วยบัดนี้กลายเป็นผู้กำหนดฤกษ์งามยามดีของอัปมงคลสมรสนี่ไปเสียแล้ว “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมนัดวันเอง” “แล้วก็วางคอนเซ็ปต์งานแต่งอะไรกันไปเลยนะ พ่อให้สิทธิเต็มที่” “ครับ” “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเจนกลับมาถึงบ้านเราค่อยคุยกันละกันนะลูก พ่อขอบคุณมากจริงๆ” “ครับ” ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะถอนหายใจแล้วขยับเก้าอี้บุหนังหมุนไปทางบานกระจกใสข้างหลัง  ดวงตาเรียวกวาดมองตึกสูงวิวพาโนรามาช่วงบ่ายคล้อย แสงแดดส่องทะลุมู่ลี่ดีไซน์สวยมากระทบใบหน้าจนต้องหลับตาชั่วครู่ ในความคิดไม่เห็นอะไรอย่างอื่นนอกจากภาพจินตนาการถึงใบหน้าของเนตรนภิสที่เคยอวดดีกลับซีดเผือดลงเพียงเพราะการแต่งงานในฝันกลับต้องมาสลายเพราะเขาขอหย่าในเวลาเพียงแค่สามวัน! ถ้าเวลานั้นมาถึงเมื่อไร... เขาจะแสยะยิ้มให้เธอจากใจจริง นิ้วเรียวที่กำลังเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือหารายชื่อผู้ติดต่ออยู่หยุดกึกทันทีเมื่อมาถึงโหมดตัวที เนตรนภิสมองชื่อเพื่อนสนิทที่สุดอย่างชั่งใจหนัก เธอคิดมาตั้งแต่สองคืนที่แล้วว่าอยากจะโทรนัดธนาธรออกมาแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังในวันอาทิตย์ แต่เมื่อเช้าวันนี้มาถึงจริงๆ เธอกลับได้แต่จ้องชื่อกับเบอร์โทรของเขาแล้วก็เลื่อนผ่านไป แล้วก็กดออกไปหน้าจอเมนู แล้วก็กดกลับเข้ามาโปรแกรมสมุดโทรศัพท์ใหม่ เป็นอย่างนี้เกือบสิบรอบจนเธอเริ่มนึกกระดากตัวเองที่ไม่กล้าพอ เพียงเพราะดวงหน้าหล่อดูดีนั้นแสดงความเหยียดเธอเต็มที่ เพียงเพราะรู้ว่าพ่อเขาเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อเธอ เพียงเท่านี้เธอก็ตัดสินใจแต่งงานกับเขาแล้ว เนตรนภิสรู้สึกลมจะใส่ขึ้นมากระทันหัน ความคิดที่ว่าแต่งงานแล้วต้องทนเห็นหน้ากันทุกวัน ต้องย้ายไปอยู่บ้านเดียวกัน นอนห้องเดียวกัน บนเตียงเดียวกัน และ... อะไรอะไรกัน แค่คิดก็ขนลุก! ทำไมตอนนั้นเธอถึงไม่คิดกันนะ... ไม่สิ คิดแล้ว แต่เพราะว่าความโมโหมันบังตา ความบ้าที่อยากค้นความจริงมันบังระบบการคิดทุกอย่าง มันไม่มีเหตุผลจริงๆอย่างที่เจนภพว่าเอาไว้ หรือว่าเธอควรจะกลับคำดี ใช่... ถ้าแค่อยากรู้ความจริง เธอไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องเข้าไปอยู่บ้านเดียวกันแล้วยอมลงทุนขนาดนั้นเสียหน่อย แค่จ้างนักสืบดีๆสักคนแล้วก็นั่งรอรับผลสบายๆ น้อยหน่า... เธอมันโง่! พอนึกได้ดังนั้นหญิงสาวก็เอนตัวล้มลงไปซบหมอนอิงบนโซฟานุ่ม กวาดตามองตั้งแต่เพดานจนรอบห้องรับแขกโทนสีขาวไข่ไก่สะอาดนี้ก็เห็นแต่ข้าวของของแม่... เธอจะทิ้งที่นี่ไปได้อย่างไรกัน ในเมื่อที่ที่มีแต่ความทรงจำของแม่แห่งนี้คือที่ที่เธอตัดสินใจจะอยู่ไปตลอดชั่วชีวิต ความคิดหุนหันพลันแล่นกลับเข้ามาอีกครั้ง เธอเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์หมายจะค้นประวัติการโทร หากแต่เสียงเรียกเข้าก็ดันดังขึ้นมาเสียก่อน เธอมองดูหน้าจอก็พบกับเบอร์แปลกที่บัดนี้เริ่มคุ้นกับเลขเพราะความสวยของมัน “สวัสดีค่ะ” “ผมเอง เจน” ปลายสายตอบเสียงห้วนเสียจนเนตรนภิสนึกหมั่นไส้ แม้จะเป็นการพูดชื่อเล่นของตัวเองก็ตามแต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกน่ารักไปด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว “ค่ะ ฉันตั้งใจจะโทรหาคุณอยู่พอดี” “จะโทรมาทวงคำตอบหรือไง” “เปล่าค่ะ” เนตรนภิสปฏิเสธไปซื่อๆ พลางนึกถึงหน้าของเขาที่กำลังจะลิงโลดภายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเพียงเพราะว่าเธอเลือกที่จะปฏิเสธการตัดสินใจโง่ๆของตนเอง “เอาเถอะ นั่นมันเรื่องของคุณ แต่ผมมีธุระด่วนที่ต้องพูด รีบเตรียมตัวให้พร้อม อีกชั่วโมงนึงผมจะไปรับที่บ้านคุณในซอยอาบอบนวดเถื่อนนั่น” เนตรนภิสเผลออ้าปากหวอออกมาโดยไม่รู้ตัว นี่เขาจะบุกมาที่นี่... แล้วดูเธอตอนนี้ เสื้อกีฬาสีสมัยมัธยมสีแสดสะท้อนแสงปลายแขนขาดเป็นรู กางเกงขาสั้นที่สีตกกระดำกระด่าง ชุดกุ๊ยอยู่บ้านที่เธอมักจะใส่เสมอในวันอาทิตย์เนื่องจากไม่มีสอนพิเศษและอยู่บ้านนั่งทำงานแปลส่งสำนักพิมพ์เท่านั้น หญิงสาววิ่งขึ้นห้องนอนทันทีพร้อมๆกับถามไปด้วย “มาทำไมคะ” “ก็บอกว่าไปรับไง” “รับ? รับไปไหน ฉันไม่อยากออกไปไหนวันอาทิตย์ค่ะ” “คุณต้องไป เพราะวันนี้เป็นวันเดียวที่ผมว่าง คุณไม่มีสิทธิ์เลือกวันอื่น” ปลายสายใส่มาเป็นชุดในระหว่างที่เนตรนภิสกวาดสายตาหาชุดที่พอเป็นผู้เป็นคนในตู้เสื้อผ้า ขณะที่ยังไม่ได้ตอบถึงจุดหมายปลายทางว่าจะพาไปไหน “แล้วจะไปไหน” “จะไปไหนเดี๋ยวก็รู้เอง แต่งตัวให้เรียบร้อย เตรียมตัวดีๆแล้วรออยู่ที่นั่น เลี้ยวเข้าซอยเมื่อไรจะโทรเรียกให้ออกมา” เจนภพตัดสายไปโดยที่เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดตอบรับขณะที่มืออีกข้างคว้าเอาเสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงยีนส์เข้ารูปขายาวออกมา สายตาจับจ้องไปยังดวงหน้าสวยอ่อนโยนในกระจกที่มองกลับมา ขณะนี้หน้าเธอแสดงให้เห็นอารมณ์ว้าวุ่นปนกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่เนตรนภิสแต่งตัวใหม่เสร็จแล้วก็แต่งหน้าเพิ่มแค่เพียงบางเบาเท่านั้นก่อนจะนั่งจ้องโทรศัพท์ตนอย่างครุ่นคิด เธอต้องเขาให้ได้ว่าจะไม่เล่นเกมวิวาห์บ้านี่แล้ว... ยังไม่ทันจะถึงชั่วโมงดี เบอร์เดิมก็โทรเข้าอีกครั้งบอกให้ไปยืนรอหน้าบ้าน เนตรนภิสคว้ากระเป๋าสะพายข้างใบเล็กแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกไม่กี่นาทีแล้วที่เธอจะเป็นอิสระจากเขาอย่างแท้จริง เจนภพทวีความขุ่นเคืองใจหนักเมื่อเห็นป้ายขนาดใหญ่เป็นภาพสาวน้อยในชุดวับๆแวมๆอย่างชวนปลุกเร้าอารมณ์หน้าสถานบันเทิงกาแล็กซี่ รถยุโรปหรูเลี้ยวเข้าซอยเล็กด้านข้างที่เต็มไปด้วยผับช่วงต้นๆแล้วค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นย่านคนอาศัย นึกเล่นๆอย่างไม่รู้ว่าคนแถวนี้ทนได้อย่างไรกับความเถื่อนและเสื่อมโทรมของสถานที่อโคจรตรงทางเข้า จนกระทั่งรถแล่นจนเกือบปลายซอยก็เห็นหญิงสาวแต่งตัวทะมัดทะแมงที่ดูแล้วรู้เลยว่าเป็นใครอยู่ตรงหน้าบ้านหลังขนาดพอเหมาะสำหรับครอบครัวเล็กๆ ก่อนที่จะค่อยๆจอดเทียบช้าๆแล้วหยุดนิ่ง คนขับรถนามลุงประสิทธิ์กดเปิดกระจกด้านคนขับทั้งเบาะหน้าและหลัง หญิงสาวยกมือไหว้เขาอย่างอ่อนน้อมก่อนจะเหลือบตามองผู้เป็นนายตัวจริงของคนที่เธอเพิ่งไหว้ไป เจนภพทอดสายตาไม่พอใจออกมาจากในรถขณะกล่าวเสียงห้วน “รีบๆขึ้นมา” เนตรนภิสเดินอ้อมไปขึ้นรถจากอีกฝั่งแล้วนั่งตัวลีบให้ติดประตูและห่างให้มากที่สุดจากชายหนุ่มเจ้าของรถที่วันนี้แต่งกายดูลำลองนั่งหน้าตึง รถเข้าเกียร์หลังถอยออกช้าๆพร้อมกับเจนภพที่พูดต่อทันทีเมื่อเห็นท่าทางดูรังเกียจเดียดฉันท์กันเหลือเกิน “นั่งติดประตูขนาดนั้นเดี๋ยวก็หลุดออกไปหรอก” “คุณจะพาไปไหน” คนถูกเตือนไม่สนใจกลับถามต่อ “ดูฤกษ์แต่งงาน” “หา! แต่งงานเหรอคะ!” เนตรนภิสเผลอร้องลั่นขณะที่คนตอบถึงกับสะดุ้งขึ้นมา “แล้วจะตกใจอะไร คุณเรียกร้องเองไม่ใช่หรือไง แล้วทีนี้มาร้องทำไม” หญิงสาวเบิกตากว้างโดยไม่คาดคิด นี่เขาตกลงยอมรับการแต่งงานแล้วอย่างว่าง่ายในขณะที่เธอกำลังจะกลืนน้ำลายตัวเอง พลางรีบคิดหาทางออกพัลวันถึงปัญหาเบื้องหน้านี้ “นี่คุณเอาจริงเหรอ” คำถามของหญิงสาวทำเอาคนถูกถามหันมาสบตาแล้วย้อนเสียงเย็นเรียบ “หมายความว่าไง ที่ผ่านมาคุณจะบอกผมว่าคุณล้อเล่นเหรอ” “เอ่อ...” เนตรนภิสนึกคำพูดไม่ออก อย่างน้อยตอนนี้ต้องค่อยๆตะล่อมไปก่อน “ฉันไม่ได้นึกว่าคุณจะจริงจังขนาดนี้” “แล้วไม่ใช่คุณหรือไงที่วันนั้นทำหน้าจริงจัง ‘ฉันจะแต่งงานกับคุณค่ะ’ หรือ ‘ฉันมีเหตุผลเพียงพอค่ะ’” เจนภพพูดเย้ยหยันแล้วแสร้งเลียนเสียง “แล้ววันนี้นี่คือยังไง คุณต้องการอะไรกันแน่” “คือ... เอ่อ... ฉันไม่คิดว่าคุณจะตอบรับจริงๆ” “คิดเหรอว่าผมอยากตอบ พ่อผมต่างหาก” “แล้วคุณจะรับคำคุณพ่อคุณทำไมล่ะคะ ถ้ามันเป็นสิ่งที่คุณไม่ชอบใจแบบนี้” เครื่องยนต์รถหยุดลงชั่วคราวยามเจอสัญญาณไฟสีแดง ความเงียบเข้ามาเยือนครู่นึงก่อนที่เจนภพจะพูดออกมาด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ “ถ้าไม่แต่งงานกับคุณพ่อผมจะไม่ยกมรดกให้... หวังว่าจะเป็นเหตุผลที่ชัดเจนเพียงพอ ไม่กำกวมอ้อมแอ้มแบบของคุณ” เงิน... เพราะเงินอีกแล้วที่เป็นปัจจัยหลักในการตัดสินใจเรื่องต่างๆในชีวิตของเจนภพ เนตรนภิสพินิจใบหน้าได้รูปที่รับกับคิ้วเข้มพร้อมดวงตาคู่เรียวมีเสน่ห์ที่แม้ยามนิ่งก็ดูจับใจ หากแต่เธอไม่นึกพิศวาสเลยแม้แต่น้อยกับพฤติกรรมภายในของเขาที่ทำให้ภายนอกแทบจะหมดค่าไปทันทีสำหรับเธอ “ก็ดีค่ะ เหตุผลชัดดี” เนตรนภิสแกล้งว่าไปก่อนจะนั่งเงียบอย่างไม่นึกโต้ตอบอะไรอะไรอีก บัดนี้เธอต้องการใช้ความคิดหนักในการตัดสินใจที่จะบอกปฏิเสธหรือจะปล่อยเรื่องราวให้เป็นไปตามนั้น จนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทางอันเป็นวัดชานเมืองที่ดูสงบร่มเย็นชวนให้สบายใจอย่างยิ่ง หัวใจเธอนั้นก็ยังคงหนักอึ้งอยู่กับภาระทางความคิดที่ยังคิดไม่ตกอยู่จนถึงตอนนี้ “หลวงอาอยู่ด้านใน” เจนภพว่าแล้วเดินนำลิ่วเข้าไปอย่างไม่นึกรอคนเดินตาม ขณะที่ลุงประสิทธิ์คอยถือเครื่องบริขารวิ่งตามไปแทบไม่ทัน หญิงสาวมองภาพตรงหน้า พยายามสูดลมหายใจเอาออกซิเจนเข้าให้สมองปรอดโปร่งก่อนถอนหายใจยาว คิดไม่ได้จริงๆว่าจะต้องเริ่มพูดอย่างไรในเมื่อเรื่องมันมาไกลขนาดนี้แล้ว หลังจากที่ถวายปัจจัยและอัฐบริขารกันเรียบร้อย เนตรนภิสนั่งพนมมือแต้จ้องมองใบหน้าหลวงอาของเจนภพด้วยความความรู้สึกผิดเมื่อตระหนักได้ว่าสายเกินไปแล้ว “โยมเจษบอกว่าสีกาเป็นลูกสาวของโยมวัช อาตมาเคยเจอสีกาเหมือนกันเมื่อตอนเด็กๆ” ท่านคลี่รอยยิ้มทักทายเธออย่างอ่อนโยนและเป็นมิตร เนตรนภิสยิ้มกลับน้อยๆแล้วตอบอย่างสำรวม รู้ได้ว่าท่านคงจะรู้จักพ่อแม่ของเธอในระดับหนึ่งเช่นกัน “ตอนไหนหรือคะท่าน” “ถ้าสีกาจำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก ได้ยินมาว่าสีกาเสียความทรงจำก่อนห้าขวบหมดนี่” “ค่ะ แสดงว่าท่านก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหมคะ” หลวงอาพยักหน้ายามสบตากับสีกาเนตรนภิสแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “แต่อาตมาเล่าให้สีกาน้อยหน่าฟังไม่ได้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น ไว้วันหนึ่งโยมเจษคงจะเล่าให้ฟังเองตลอดเวลาที่ผ่านมานี่ลำบากมากไหมหลังจากที่โยมวัชเสียไป” “ไม่เท่าไรหรอกค่ะ ตอนนั้นเด็กมากแล้วก็จำอะไรไม่ได้ แต่เมื่อปีที่แล้วคุณแม่เองก็เพิ่งเสียค่ะ” “จริงหรือ เป็นอะไร” “มะเร็งไขกระดูกค่ะ” เสียงสั่นเครือของหญิงสาวไม่เพียงแต่ทำให้คู่สนทนารู้สึกสงสารจับใจ หากแต่อีกคนที่นั่งสำรวมอยู่ข้างกันนั้นก็ถึงเหลียวมามองเธอ ความใจหายชั่ววูบเกิดขึ้นมาเมื่อตระหนักได้ว่าคนจองหองอวดดีที่เขาเห็นมาตลอดนั้นแท้ที่จริงนั้นต้องอยู่เพียงตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ พร้อมนึกถึงตัวเองที่ถึงแม้พ่อจะยังอยู่ แต่ก็กลับรู้สึกเปลี่ยวและอ้างว้างไม่ต่างอะไรกัน “เสียใจด้วยจริงๆนะ แต่เกิดแต่เจ็บตายก็เป็นเรื่องของธรรมชาติ โยมแม่ของเราหมดห่วงแล้วล่ะ สีกาเติบโตมาได้ดีขนาดนี้” “ขอบคุณเจ้าค่ะ” เนตรนภิสยกมือไหว้ขอบคุณค้วยความเคารพจากใจจริง แม้ว่าท่านผู้นี้จะหนึ่งในพิทักษ์ภักดี หากแต่เธอก็แยกออกว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวต้นเหตุของการตายพ่อเธอ “โยนเจน” หลวงอาเปลี่ยนทางมาพูดกับหลานในไส้ “ชีวิตของสีกาเขาลำบากมากเพราะทางเรา โยนต้องดูแลน้องดีๆนะ” เนตรนภิสฟังคำฝากฝังนี้แล้วก็เริ่มรู้ว่าชายหนุ่มจะแสดงท่าทางอะไรตามมา แต่ก็แปลกใจไปเมื่อเขารับง่ายๆโดยไม่อิดออด “ครับ” “ฤกษ์ดีทั้งฤกษ์บนและฤกษ์ล่างมาตกรวมกันในวันที่สิบสี่มีนาคม เวลาสิบนาฬิกา” “อีก...สี่เดือนหรือครับ” “เตรียมตัวกันทันไหม” เจนภพไม่ได้ตอบอะไรแต่เหลือบมาสบตาว่าที่เจ้าสาว ดวงหน้าหล่อเหลาตอนนี้ไม่มีความเกรี้ยวกราดแสดงให้เห็นเลย สายตานิ่งจับจ้องอยู่ที่เธอชั่วครู่ก่อนจะหันไปพยักหน้ารับ แม้จะพอทำใจได้ว่าต้องแต่งงานเพราะความจำเป็น แต่พอมาคิดว่าอีกเพียงแค่สี่เดือนที่ต้องเริ่มใช้ชีวิตคู่กับคนที่ไม่ได้รัก หัวใจเนตรนภิสก็กลับรู้สึกโหวงและหวั่นไหวขึ้นมาประหลาด ยิ่งเมื่อไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรเพราะเรื่องก็มาถึงพระถึงเจ้าแล้ว หรือว่าเธอควรจะปล่อยให้อะไรอะไรมันเป็นไปเช่นนี้ แล้วถือเสียว่ามันเป็นละครฉากหนึ่งที่จะทำให้เธอรู้ความจริงทุกอย่าง “เวลาครองเรือนน่ะให้ทั้งสองจงผ่อนปรน เอาใจเขามาใส่ใจเรา คิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายให้มากๆ ยึดหลักฆราวาสธรรมและครองตนอยู่ในศีลห้า เพียงเท่านี้ชีวิตคู่ก็จะมีความสุข” หลวงอาเริ่มเทศน์ตั้งแต่ตอนไหนเนตรนภิสไม่สามารถจับใจความได้เลย เธอยกมืออย่างเลื่อนลอยก่อนจะเพิ่งตั้งสมาธิฟังใหม่อีกครั้ง “ความอดทนเป็นสิ่งสำคัญที่ทั้งสองควรจะมีให้แก่กัน เมื่อฝ่ายใดโกรธเคืองก็อย่าถือสาเอาความ อย่าต่อความยาวสาวความยืด อาตมายอมรับว่าเรื่องของเราทั้งคู่นี้มันค่อนข้างจะกระทันหันและอาตมาไม่เคยคิดว่าเราจะมาลงเอยกันเลย แต่อาจจะเป็นเพราะบุญที่ทำด้วยกันมาทำให้เริ่มบั่นกรรมเก่าออกไป ต่อจากนี้จงทำบุญร่วมกันเยอะๆและอโหสิให้กันและกันด้วย” ระหว่างที่พูดหลวงอาสบตากับเนตรนภิสชัดเจนราวกับกำลังรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ อโหสิ ดูท่าว่าชายหนุ่มจะงงที่ทำไมต้องอโหสิให้แก่กันและกัน ในขณะที่เธอนั้นเข้าใจมันอย่างดีเลยทีเดียว เนตรนภิสกับเจนภพกราบลาสงฆ์ผู้เจริญหลังจากนั้นแล้วก็เดินอย่างสำรวมออกมา มีความเงียบที่เข้าคลุมคนทั้งคู่ ระยะห่างที่เดินเคียงข้างกันนั้นไกลจนแทบวัดไม่ได้ในความรู้สึก ก่อนที่ฝั่งชายหนุ่มจะเริ่มเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เธอแปลกใจจนยักคิ้วสูง จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:47:21

ความคิดเห็นที่ 2 “ตอนนี้อยู่คนเดียวหรือ” “ค่ะ” “แล้วพ่อแม่?” เสียงทุ้มนั้นแฝงความไม่แน่ใจในขณะที่ดวงหน้าเริ่มเบือนมาสบเธอ “ก็อย่างที่ได้ยินเมื่อกี๊นี่ล่ะค่ะ” “เสียใจด้วยนะ” คำธรรมดาแต่ดูแปลกประหลาดเมื่อชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าอ้างว้างราวกับว่าเข้าใจความเปลี่ยวเหงาและเศร้าสร้อยของเธอ เนตรนภิสสบตานิ่ง รับรู้ถึงความจริงใจจากคนอวดดี ก่อนที่จะเริ่มพยักหน้าน้อยๆอย่างงงๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรกลับไป เขาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “ขอแวะตรงนี้หน่อย คุณไปรอที่รถละกัน” ‘ที่ตรงนี้’ ที่เธอเห็นคือบริเวณที่เก็บอัฐิเรียงเป็นแถวตรงหน้ากำแพง เจนภพไม่รอเธอตอบรับแล้วเดินจากไปทางนั้นทันทีทิ้งให้เธอยืนงง ก่อนจะหันหลังไปเห็นลุงประสิทธิ์กวักมือเรียกยิกๆ “ปล่อยให้คุณเจนเขาอยู่ตรงนั้นสักพักดีกว่าครับ” เธออดมองไปที่เขาไม่ได้ “คุณลุงคะ... คุณเจนเขาไหว้ใครหรือคะ” “แม่เขาน่ะครับ” คำตอบสั้นๆที่ทำให้เนตรนภิสเข้าใจถึงท่าทีทุกอย่างของเขาเมื่อครู่นี้ เธอยืนพิงรถแล้วชายหนุ่มซึ่งตอนนี้พนมมือไหว้ที่เก็บกระดูกอยู่ หญิงสาวกระพริบตาซ้ำๆเพื่อให้มั่นใจว่าตาไม่ฝาดที่เห็นสีหน้าทั้งอ่อนโยนและเศร้าในเวลาเดียวกันของเจนภพยามยกมือไหว้บุพการีผู้จากไป ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นลูบแผ่นหินอ่อนสลักชื่อหน้ากระดูกอันเป็นตัวแทนของแม่อย่างแผ่วเบา นี่เป็นมุมของเขาที่เธอไม่เคยเห็น รอยยิ้มเศร้ากระตุกขึ้นบนใบหน้าเนตรนภิสยามเจนภพเดินกลับมาที่รถ แล้วมอบให้เขาอย่างหมายปลอบใจอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน รับรู้ว่าแม้เรื่องราวรุ่นพ่อจะเป็นเช่นไร จะทำให้พ่อเธอตายเช่นไร แต่สำหรับรุ่นลูกอย่างเจนภพเองผู้สูญเสียแม่ไปแล้ว ก็ย่อมมีความรู้สึกอะไรไม่ต่างจากเธอ เสียใจด้วยเช่นกันนะ... คำพูดที่เธอได้แต่นึกในใจไม่กล้าพอที่จะพูดไป เจนภพในยามนี้มองหน้าเธอด้วยแววตาประหลาดที่เห็นรอยยิ้มบางของเธอ ทำหน้าอ่อนลงเพียงชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนเสียงมาเป็นโทนกระโชกโฮกฮากตามเดิมโดยที่หญิงสาวปรับตัวแทบไม่ทัน “ขึ้นรถสิ เรายังมีที่ต้องไปต่อ” หญิงสาวแอบยิ้มบางยามชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูรถอีกข้างแล้วขึ้นทันทีโดยไม่รอ เริ่มรับรู้ว่าเจนภพนั้นใช้ความเย็นชานี้เพื่อปกปิดตัวตนที่แท้จริงไม่ให้ใครได้เห็น ไม่ต่างอะไรจากเธอแม้แต่น้อยที่ภายนอกนั้นดูเข้มแข็งแต่ภายในนั้นยังต้องการที่พึ่งอยู่เสมอ เขาไม่ได้เลวร้ายเท่าที่เธอคิด เนตรนภิสตระหนักข้อนี้ก่อนจะลอบมองเขาที่หันมาเผลอสบตากับเธอ ความรู้สึกแง่บวกนั้นอยู่ได้เพียงไม่นานก็สลายไปเมื่อชายหนุ่มเริ่มเอ่ยด้วยรูปแบบเดิมๆเมื่อรถเริ่มแล่น “พอใจหรือยังล่ะ” น้ำเสียงเย็นชานั้นกระตุ้นต่อมเธอได้ไม่น้อย ขณะที่ต้องพยายามข่มไม่ให้ทะเลาะกันคนข้างๆ “กะแค่ฤกษ์ยังไม่พอใจหรอก ออกมาทั้งทีก็เอาให้ครบสิคะ” “ก็นี่ไงจะพาไปอยู่ อยากแต่งนักแต่งหนาไม่ใช่เหรอ” “ไปไหน” “ผมจะไปปล่อยคุณทิ้งไว้ที่ร้านเวดดิ้งดีไซน์ ไปเลือกเอาเองละกัน งบไม่อั้น ส่วนผมจะกลับบ้านเลย” ถ้อยคำไม่ใส่ใจของเขาทำให้เธอโต้กลับแบบเดียวกันแทบจะทันที “คุณก็เลือกรูปแบบงานเองละกัน ฉันเองไม่อยากคิด” “แล้วทำไมคุณไม่ทำเอง ไม่ใช่คุณหรือไงที่ตัวสั่นอยากแต่งงานกับผม แผนของคุณใช่ไหม ทำเป็นหยิ่งไม่รับเงิน ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อผม ไอ้เรื่องบุญคุณอะไรนั่นผมก็ไม่เห็นรู้เรื่อง หรือคุณเป็นสิบแปดมงกุฎ เพราะเห็นบ้านผมพอมีเงินก็เลยอยากมาเกาะให้สบายไปทั้งชาติล่ะสิ” “หยุดพูดได้หรือยังคะ” ความโกรธขึ้นมาเจือปนใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้งอย่างที่ชายหนุ่มรู้สึกคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ดวงตาเขียวปั้ดที่แสดงออกมานั้นทำให้เขารู้ว่าพูดเพลินเกินไปมาก แต่เพราะทิฐิที่กำลังสนุกมันมีมากกว่าเลยทำให้ปากหนักไม่อยากขอโทษคนที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตกันเช่นเธอ “คุณลุงประสิทธิ์คะ รบกวนจอดตรงนี้หน่อยค่ะ” “นี่... กลางถนนใหญ่เลยนะครับหนูน้อยหน่า” “ช่วยจอดด้วยค่ะ” รถหรูเบี่ยงเข้าเลนซ้ายก่อนจะหยุดนิ่งลง เนตรนภิสคว้าที่จับประตูโดยเร็วเตรียมเปิดออก เจนภพเริ่มรู้แล้วว่าเธอต้องการทำอะไรรีบเรียกทันที “จะลงไปไหน!” แต่แล้วคำตอบที่ได้รับทำให้เขาถึงกับหน้าชาเพราะไม่เคยได้ยินใครพูดกับเขาตรงๆเช่นนี้มาก่อน “ลงไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องได้ยินเสียงคุณ น่ารำคาญ!” “ก็ไหนว่าจะไปดูรูปแบบงานแต่ง” “ไปเองละกัน คุณเองก็เลือกที่จะให้ฉันไปเองอยู่แล้วนี่ ฉันให้สิทธิ์ในการคิดกับคุณ เอาเต็มที่เลย จะเอาธีมสีดำแล้วสั่งพวงหรีดมาก็ได้นะไม่ว่าอะไรกัน เลือกเมรุวัดไหนเป็นที่จัดเลี้ยงได้เมื่อไรก็โทรมาบอกด้วยนะคะ!” เนตรนภิสว่าแล้วก็เปิดประตูออกจากรถทันทีแล้วเดินฉับๆจากไปด้วยความโมโห ทิ้งให้เจนภพนั่งอ้าปากค้างด้วยความอึ้งก่อนจะรู้สึกตัวว่าควรทำเช่นไร เขารีบกระชากประตูรถเปิดแล้ววิ่งตามร่างบางที่เดินไปตามแนวฟุตบาธ ก่อนจะหยุดขวางหน้าเธอเอาไว้ ดวงตาคู่สวยนั้นวาววับด้วยความโมโหอย่างมาก พร้อมเอ่ยเสียงสะบัด “หลีก” “ไม่” ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบคว้าข้อแขนบางเอาไว้ทันที “โอ๊ย!” สีหน้าหญิงสาวเหยเกขึ้นมาด้ยความเจ็บปวดที่โดนจับเข้าให้ที่แผลตรงแขนซ้ายซึ่งยังไม่หายดี บัดนี้มีเสื้อแขนยาวบังอยู่ชายหนุ่มจึงอาจจะลืมไป เจนภพรีบปล่อยทันทีแล้วถามเสียงเบาอย่างลืมตัว “เจ็บเหรอ” “ยุ่ง” คราวนี้เจนภพไม่รอช้ารู้ว่าควรถือโอกาสนี้โดยเร็ว เขาคว้าแขนอีกข้างแทนก่อนจะพยายามดึงลากกลับไปที่รถพร้อมกันในขณะคนถูกกระทำนั้นทั้งดิ้นทั้งสะบัดอย่างไม่ยินดีตามมา หากแต่เพราะมีแรงแค่แขนเดียวจึงได้แต่พ่ายแพ้คนแรงมากกว่า ก่อนที่ประตูรถจะเปิดออกพร้อมตัวเธอที่ถูกลากให้กลับเข้าไปนั่งข้างใน เนตรนภิสยังไม่เลิกความพยายามที่จะสะบัดทิ้ง “ออกรถ” “ปล่อย!” “ลุงประสิทธิ์... ออกรถเดี๋ยวนี้” “อย่าค่ะ!” คำอ้อนวอนของหญิงทำให้ลุงประสิทธิ์ได้แค่หันมามองด้วยความเห็นใจ พลางนึกว่าเจนภพไม่เคยวิ่งตามใครเท่าเธอคนนี้มาก่อน ก็ได้แต่แอบอมยิ้มในใจพร้อมตีหน้านิ่งเหยียบคันเร่งออกรถทันที มือใหญ่ที่อบอุ่นกว่าที่คิดยังคงกำข้อมือขวาของหญิงสาวเอาไว้แน่นราวกับกลัวเธอหลุดลอยไป เนตรนภิสมองข้อมือที่สะบัดเท่าไรก็ไม่หลุดสลับกับใบหน้าเฉยที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ของตัวก่อเรื่อง ก่อนที่เขาจะแกล้งถามราวกับว่าเป็นเด็กชายใสซื่อบริสุทธิ์ “มองอะไรเหรอครับ” “เอาแต่ด่าแล้วก็ลากกลับมา บ้าหรือเปล่า” เจนภพแอบสะท้อนใจเล็กๆ อดยอมรับไม่ได้ว่าพฤติกรรมเมื่อครู่นี้แสดงความนิสัยเสียจริงๆ เขาสนุกกับเวลาที่เห็นเนตรนภิสโกรธมากไปหน่อย แต่พอเธอไม่เล่นต่อ เขาก็กลับต้องลากเธอกลับมาให้กระแนะกระแหนกันต่อเช่นนี้ “ผมไม่ได้บ้า และอย่าคิดว่าผมพิสวาสอะไรคุณ ผมแค่ไม่อยากเห็นคนทุบกระจกรถและกระโดดออกไปเพราะคลั่ง เลยต้องจับเอาไว้” “ประสาท” เนตรนภิสบ่นอุบให้ได้ยิน และก็ได้ผลเมื่อเจนภพถามขวับเสียงเข้มกลับมาทันที “พูดว่าอะไรนะ” “อ๋อ... เอ่อ... พูดว่าฉลาดค่ะ ฉลาดมากที่ทำแบบนี้ แต่ฉันไม่กระโดดหรอกไม่ต้องกลัว ไม่บ้าพอที่จะคิดแบบนั้นด้วย” เนตรนภิสเน้นหนักที่คำว่าบ้าอย่างจงใจหลอกด่า ในใจนึกโมโหไม่หายเวลาที่เห็นหน้าเขา ความร้อนจากการจับข้อมือแน่นเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆจนน่าอึดอัด แต่เธอก็รู้แล้วว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถสะบัดให้หลุดได้ ราวกับเป็นสัญญาณว่าชีวิตของเธอต่อจากนี้จะเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับเจนภพที่ก้าวเข้ามากวนใจเธอแบบที่ไม่สามารถจะเลี่ยงได้อีกต่อไป To be continued คราวที่แล้วขอบคุณกิ๊ฟต์จากคุณ minafiba และคุณ Psycho man มากๆนะคะ แล้วพบกันอาทิตย์หน้ากับตอนหน้าค่ะ พระเอกนางเอกยังคงปะทะกันเหมือนเดิมค่ะ หาเรื่องมากกว่าเดิม:) ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ยินดีน้อมรับคำติชมค่ะ คุณ : Psycho man >>ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ดีใจมากค่ะ :) คุณ : scottie >>เรื่องของพ่อกำลังจะเฉลยในอีกตอนสองตอนค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:55:17

ความคิดเห็นที่ 3 มรดก กับความรักและบุพการี อย่างไรก็ตาม เรื่องก็ไม่ได้เครียด ออกสนุกๆเบาๆด้วยซ้ำ เนตรนภิส น่ารักดี ไม่หงอยให้เจนภพ เจนภพยังออกอาการเจ^^.... จากคุณ : Psycho man (GTW) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 05:46:06

ความคิดเห็นที่ 4 กลับมาแล้วววววว ... ตามมาอ่านสี่ตอนรวดจ้า อ่านสี่ตอนรวดก็สนุกดีนะ อารมณ์ไม่ค้างดี .. แต่อ่านแล้วยังรู้สึกขัดๆนิดหน่อย เพราะคิดว่าอะไรๆ ก็เข้าทางไปซะหมด แม่ส่งจดหมายมาหาพอดี แถมเนื้อหาในจดหมายก็แปลกๆนิดหน่อยค่ะ น่าจะบรรยายอะไรเยอะกว่านี้หน่อย.. แล้วก็เข้าเนต ทำไมมันหาเจอง่ายจังเลย.. ปล. อันนี้เป็นคความคิดส่วนตัวนะคะ นอกนั้นสนุกมากๆเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆๆ อีกตั้งอาทิตย์นึงแน่ะ T^T จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 22:04:22