ความคิดเห็นที่ 1         “นี่...คุณเห็นผม...ใช่ไหม?”   เขาด้วยถามน้ำเสียงที่ดีใจที่สุด         “ก็เห็นสิ...คุณก็ยืนอยู่นี่ไงตัวเบ้อเริ่ม แล้วฉันจะไม่เห็นคุณได้ยังไง”  จิดามองเครื่องแต่งกายของเขาแล้วยิ้มๆ “นี่คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงแต่งชุดแข่งรถมาโรงพยาบาลล่ะ เปลี่ยนชุดก่อนก็ได้มั้ง โห...มาซะเต็มยศเลย”   จิดาอดถามไม่ได้   ‘หน้าตาก็หล่อดีไม่น่าติงต๊องเลย’  เธอคิด         “อ้อ คือผมกำลังแข่งรถอยู่น่ะ พอดีเกิดอบุติเหตุแล้วผมบาดเจ็บสาหัสก็เลยต้องมาที่โรงพยาบาล ผมดีใจมากเลยนะ ที่คุณมองเห็นผม คุณรู้ไหมคุณเป็นคนแรกในรอบ 4วันเลยนะที่เห็นแล้วก็คุยกับผมได้”  เขาส่งยิ้มให้เธอ         “อ๋อ...อย่างนี้นี่เองแข่งรถแล้วเกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัส แล้วก็ไม่มีใครเห็นมา4วัน”  เธอรู้สึกตงิดๆกับคำพูดของเขาที่ว่า ไม่มีใครเห็นมา4วัน เขาบอกว่าไม่มีใครเห็นเขามา 4วันแล้วอย่างนั้นหรือ โอ้...ไม่นะ เธอทำใจกล้าหันไปถามให้แน่ใจ   “เอ่อ... มะ เมื่อกี้ คะคะคุณ ว่าอะไรนะ? ไม่มีใครเห็นคุณเลยเหรอ”   เขาส่ายหน้ายิ้มแป้นจนเห็นฟันแทบครบทุกซี่   “สะสะ สักคนเดียว?”  เธอถามด้วยเสียงสั่นเครือ         “ใช่เลยครับ ไม่มีใครเห็นผมสักคนเดียว”   เขาตอบไปยิ้มไป ดูมีความสุขที่ในที่สุดก็มีคนมองเห็น         “ฉะ ฉันเห็นคุณเป็นคนแรก…งะ งั้นเหรอ?”   เธอถามเสียงสั่น เหมือนตอนที่พวกตลกเล่นมุกโทรศัพท์เข้า         “ใช่เลยครับ...นี่ผมดีใจมากเลยนะครับคุณ”   เขาทำหน้าดีใจจนแทบจะร้องไชโย ขณะที่เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้        “อีกแล้วหรือ...เจอดีเข้าให้แล้วไงจี๊ดเอ๊ย...เต็มๆ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยจี๊ดด้วยจ้า”   น้ำตาแทบจะไหลไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ที่เขาบอกว่าเธอ เธอเป็นคนแรกที่เห็นเขา ถึงว่าวันนี้ตาขวาถึงได้กระตุกทั้งวัน เธอทำใจกล้าถามเขาอีกครั้ง กลัวจนตัวสั่นไปหมด “คะ คะ คุณ...มะมะ ไม่ใช่ คน ใช่ไหม?”  เธอถามทั้งที่เสียงสั่นตะกุกตะกักจนเขาฟังแทบไม่รู้เรื่อง ถามเพื่อให้แน่ใจถ้าเขาตอบว่าใช่จะได้วิ่ง 4 x 100ไปเลยทีเดียว แต่คิดอีกทีแล้วจะถามทำไมวิ่งเลยดีกว่า...เธอหันหลังจะเตรียมจะวิ่งแต่ก็ต้องชะงักแบบโดนแปะแข็งไปไหนไม่ได้เพราะอยู่ดีๆเขาก็หายตัวแวบมาโผล่ดักอยู่ด้านหน้าเธอ   “โอ๊ย!...เฮี้ยนซะด้วย ฉะ ฉันขอโทษๆ...ฉันไม่ได้ลบหลู่คุณอย่ามาหลอกฉันเลยนะ ถึงฉันจะเห็นผีมาตั้งแต่จำความได้ ฉันก็ไม่ชินไม่เอาแล้วๆ อย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะ ไปที่ชอบที่ชอบเถอะฉันขอร้อง ฮือๆ”  เธอยกมือไหว้ปลกๆ       “คุณไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมไม่ได้จะหลอกหรือทำอะไรคุณทั้งนั้น คุณฟังนะผม... ผมไม่รู้จะอธิบายให้คุณฟังยังไง...ผมไม่ใช่ผี...ผมยังไม่ตาย แต่...ไม่มีใครเห็นผม”   เป็นคำอธิบายที่ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย คนอะไรจะไม่มีใครมองเห็น นอกจากจะไม่ใช่คน        “ก็คุณเป็น ผะ ผะ ผี ...ไง แล้วใครจะมองเห็นคุณเล่า”   เธอมองหน้าเขาแล้วกระพริบตาถี่ๆ   ‘ใช่ เขาอาจจะตายแล้วไม่รู้ตัวก็ได้ว่าตัวเองตาย’  เธอคิด        “ผมรู้ตัว...ผมยังไม่ตาย แค่กลับเข้าร่างไม่ได้ก็เท่านั้นถ้าคุณไม่เชื่อก็เข้าไปดูในห้องได้เลย ผมยังนอนอยู่ในนั้น ยังหายใจอยู่เลย”  เขาชี้ไปในห้อง  “คุณอย่ากลัวผมเลยนะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกนะครับคุณ”    ‘จะบ้าเหรอใครจะไปเชื่อ ขึ้นชื่อว่าผีก็ต้องหลอกอยู่แล้ว’   เธอนึกในใจ          “ผมไม่หลอกคุณหรอกน่า บอกแล้วไงผมไม่ใช่ผี ผมหลอกใครไม่เป็นหรอกครับ... คุณช่วยเป็นเพื่อนกับผมเถอะนะ ไม่มีใครคุยกับผมเลย มันเหงานะคุณ”   เขาพูดเสียงเศร้า ส่งสายตาวิงวอน         ‘ธุระไม่ใช่...ไม่เอาหรอก...คุณก็ไปหาพ่อ หาแม่ พี่น้องคุณ แฟนคุณก็ได้เอ้า...ทำไมต้องเป็นฉันด้วยเล่าคนในประเทศไทยมีต้องหลายร้อยล้านคน’   จิดาเอามือปิดตาแน่นไม่ยอมมองเขา         “ผมรู้ว่าในประเทศมีคนหลายร้อยล้านคน แต่คุณเป็นคนเดียวที่เห็นผมนี่นา...ผมไปมาทุกทีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นที่บ้าน พ่อแม่ น้องผมก็ไม่มีใครเห็นผมสักคน เพื่อนผมก็เหมือนกันไม่มีใครคุยกับผมเลย คุณช่วยเป็นเพื่อนกับผมเถอะนะ นะครับ”    จิดาชะงัก เมื่อกี้เธอคิดในใจยังไม่ได้พูดอะไรออกไปสักคำ แล้วเขารู้ความคิดเธอได้อย่างไร... ‘สงสัยจะมีพลังมากถึงเฮี้ยนขนาดนี้  ผีอะไรวะอ่านความคิดแม่นยิ่งกว่าหมอดูซะอีก’          “ผมไม่รู้ว่าผมมีพลังอะไรหรือเปล่า...แต่ผมได้ยินที่คุณคิด อ้อไม่ใช่สิ เวลาที่ผมอยู่ใกล้ๆใครผมก็จะได้ยินว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทั้งที่ผมไม่ได้อยากได้ยินสักหน่อย...ผมไม่ได้เฮี้ยนก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ผี”   เขาอธิบาย แต่เธอทำหน้าไม่เชื่อ   “จริงๆนะคุณ...เมื่อกี้คุณยังชมว่าผมหน้าตาดี แต่ไม่น่าติงต๊องอยู่เลย”   เขายืนยัน เธออึ้งไปเมื่อที่เขาพูดมา เธอคิดจริงทุกอย่าง...เขาได้ยินที่เธอคิด         “ก็ถ้าไม่ใช่ผี...แล้วจะหายตัวได้ยังไง ฉันไม่เชื่อคุณหรอก”  เธอหลับตาปี๋ ในใจคิดถึงคุณพระคุณเจ้าให้ช่วย   ‘กล้าพูดนะว่าไม่ใช่ผีเมื่อกี้ยังหายตัวอยู่เลย ผีอะไรไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นผี นิสัยไม่ดีเลย ฮือๆ’         “ผมก็ไม่รู้อีกนั่นแหล่ะว่าผมทำได้ยังไง ผมแค่คิดว่าอยากไปไหนมันก็ไปได้เอง ไม่เชื่อคุณดูนะผมอยากจะไปตรงเก้าอี้ตัวโน้นผมก็ไปได้...”    และไม่ถึง3วินาที เขาหายก็ตัวให้เธอดู ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย เธอกลับกลัวจนตัวสั่นมากขึ้นไป จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 15:26:18

ความคิดเห็นที่ 2 อีก จิดาเบิกตากว้าง อ้าปากค้างกระพริบตาปริบๆ...มองดูเขาหายตัวไปมาโน่นทีนี่ที ยิ่งกว่ากำลังชมมายากลระดับโลกของ เดวิด คอปเปอร์ฟิลล์ ซะอีก        “กริ๊ด...ผีหลอก...กกก”   พูดได้แค่นั้นเธอก็เป็นลมล้มตึงพิงกำแพงห้องเดี๋ยวนั้นเลย        เขารีบหายตัวกลับมาดูอาการเธอ  “เฮ้ย!…คุณ เป็นลมเลยเหรอเนี่ย สงสัยเราจะโชว์มากไปหน่อย คุณ...คุณ หัวใจวายหรือเปล่าวะเนี่ย คุณครับเป็นอะไรมากหรือเปล่า บอกว่าไม่ใช่ผีก็ไม่ยอมเชื่อ คุณครับคุณ”   เขารีบเรียกเธอเป็นการใหญ่กลัวจะหัวใจวายเพราะช๊อก ด้าน ธนา รับยาเรียบร้อยแล้ว ก็ยืนคอยจิดาอยู่ตรงเคาน์เตอร์ แต่รอยังไงจิดาก็ยังไม่กลับมาสักที ...           “ทำไมจี๊ดมันไปนานจัง...หรือว่า ไอ้จี๊ดมันจะเจอดีเข้าให้แล้วจริงไม่น่าไปพูดแช่งมันเลย งานงอกแล้วไงตู!”   แล้วธนาก็ รีบเดินไปตามจิดาอย่างเร็ว กลัวเพื่อนจะเจอดียิ่งตอนนี้ใกล้จะถึงวันพระแล้วด้วย ไม่ใช่เจอผีจนเป็นลมไปแล้วล่ะ   “อยู่ไหนเนี่ยไอ้จี๊ด โทร.ไปก็ไม่รับ”   ธนาพยายามโทร.หาแต่จิดาก็ไม่ยอมรับสาย ก็จะรับได้อย่างไรในเมื่อ...   “อั๊ยย่ะไอ้จี๊ด!...ฉันว่าแล้วไง”    ธนาอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเขาเห็นเพื่อนนอนเป็นลมไม่ได้สติพิงกำแพงห้องอยู่ จึงรีบตรงดิ่งเข้าไปหา   “ไอ้จี๊ด...จี๊ด...ตื่นสิไอ้จี๊ด”   ธนารีบเอายาดมให้เพื่อน ยาดมจ่ออยู่จนแทบทะลุเข้าไปถึงข้างในโพลงจมูกของจิดา จิดาค่อยลืมตาขึ้น เธอสะดุ้งพรวดขึ้นมาสุดตัว   “ผี...ผีหลอก...อย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะ ฉันจะทำบุญกรวดน้ำ ถวายสังฆทานชุดใหญ่ไปให้ถ้ายังไม่พอ ฉันแถมด้วยพิซซ่าฮัท  KFC ไก่ย่างห้าดาว  ไก่ย่างวิเชียรบุรี กะหรี่ปั๊บ...โอ๊ย!...อยากกินอะไรก็บอกมาได้เลยขออย่างเดียว ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ”    จิดาโวยลั่นยกมือไหว้ปลกๆ...จนธนาต้องเรียกอีกหลายครั้งกว่าจะได้สติ          “ฉันเอง ...ฉันเอง ไม่ใช่ผี แกลืมตาดูก่อนไอ้จี๊ด ดูสิหน้าหล่อๆอย่างนี้จะเป็นผีได้ยังไง”               “ไอ้นาๆ...ผี ฉันถูกผีหลอก มันมาให้เห็นจะๆเลยนะ คราวนี้หายตัวแวบไปแวบมาด้วย ฉันกลัวอะแก”     ธนา มองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีอะไรหรือใครสักคน และเขาไม่เห็นว่ามีใครคนหนึ่ง กำลังนั่งอยู่ใกล้เพื่อนตัวเอง          “โอเคๆ แกใจเย็นก่อนนะ ตั้งสติตอนนี้เรากลับบ้านก่อนนะไป...ฉันไปส่ง”   ธนา รีบพยุงเพื่อนให้ลุกขึ้นแล้วพาไปส่งบ้านทันที…          “อ้ะนี่ กินน้ำเย็นๆชื่นใจก่อนจะได้ดีขึ้น”   ธนา ส่งเธอถึงบ้านปุ๊บ ก็รีบเปิดตูเย็นยกน้ำมาให้เธอทันที ธนามาที่นี่บ่อยจึงรู้ว่าอะไรวางอยู่ตรงไหนบ้าง          “ขอบใจนะ...แต่ไอ้นา เมื่อกี้ฉันเห็นจริงๆหัวใจแทบจะหลุดออกมาจากอก”    เธอพูดพร้อมทำท่าประกอบ          “แกว่า...เขาขอให้แกช่วยเขาใช่มั้ย” จิดาพยักหน้าหงึกๆ  ธนานิ่งคิด   “ เขาอาจต้องการให้แกช่วยอะไรก็ได้นะ เหมือนในละครไง”  ธนาคิดถึงละครเรื่องหนึ่งที่พระเอกมี ซิกซ์เซนส์ เขาเห็นผี แล้วก็มีผีมาขอความช่วยเหลือเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็จะไปผุดไปเกิด         “เขาบอกว่า ไม่ใช่ผี แค่กลับเข้าร่างตัวเองไม่ได้เท่านั้นเอง”   จิดาเล่าตามที่ได้ฟังที่เขาพูดมา         “หรือว่า...เขาจะไม่ใช่ผี จริงๆ”         “มาเต็มขนาดนั้นไม่ใช่ผีแล้วจะเป็นอะไร ไหนแกลองบอกฉันมาซิ   ฉันยืนว่าสิ่งที่ฉันเห็นต้องเป็น ผอ-สระอี  ตัวจริงเสียงจริง ไม่ได้เป็นแคสเปอร์ ผีน้อยผู้น่ารักอย่างในการ์ตูนแน่นอน”  จิดายืนยันหนักแน่น “ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเขาเป็นผีน้อยแคสเปอร์ แต่เขาอาจจะเป็นดวงจิต ดวงวิญาณ ที่หลุดออกจากร่างชั่วคราว อะไรประมาณนั้นไง แกไม่เคยเขียนนิยายพรรค์นี้บ้างเหรอ”   ธนาว่าไปตามที่ได้อ่านหนังสือพวกนี้มาบ้าง  จิดานิ่งคิดเธอเองก็พอจะรู้เหมือนกันเรื่องดวงจิตหลุดจากร่าง ‘แสดงว่าเขายังไม่ตายจริงๆอย่างนั้นหรือ แล้วเราจะเชื่อเขาได้แค่ไหนกัน ...ไม่เอาหรอกขึ้นชื่อว่าไม่ใช่คน จะมาในสภาพไหน จะดีหรือไม่ดีก็ไม่เอา เกิดวันดีคืนดีมาหักคอเธอจิ้มน้ำพริกจะทำยังๆ ไม่เอาๆๆ’   เธอคิดไปสยองขวัญไป   จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 15:28:41

ความคิดเห็นที่ 3 มาลุ้นให้คนเห็นผีหายกลัวเร็วๆ ค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 23:26:55

ความคิดเห็นที่ 4 ผีขี้เหงา จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 10:56:24

ความคิดเห็นที่ 5 เหงาบ้าง อะไรบ้างจ้า... อีกไม่นานเดี๋ยวก็หายกลัวและ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 11:56:00

ความคิดเห็นที่ 6 สำนวนสนุกสนานดีครีบ และที่ชอบใจ (เป็นการส่วนตัวจริงๆ) คือ ภาษา เขาเป็น เขา (ไม่ใช่เขาเป็น เค้า) ฉัน เป็น ฉัน )ไม่ใช่ ฉันเป็นชั้น) เหมือนที่นิยายหลายเรื่อง ทำให้ เขา เป็น เค้า ฉัน เป็น ชั้น ไม่รู้ล่ะ แต่อ่าน เขาเป็น เขา ฉัน เป็น ฉัน ทำให้ผมอ่านอย่างมีความสุขจัง ขอบคุณครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 22:41:21

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกค่ะ จากคุณ : louktanpim เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 11:38:22

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 12:35:02

ความคิดเห็นที่ 9 ตัวหนาเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 21:19:53