ความคิดเห็นที่ 1 “มาแต่เช้ามืดเลยนะจ๊ะพี่ยอด”  พิมทักทายด้วยรอยยิ้ม  พลางรับชะลอมที่มีปลาใส่อยู่จากมือเขา   “จ้ะ  วันนี้ต้องไปส่งหลายที่”  เขาตอบไปพลางสังเกตมองท่าทีของเธอ ครุ่นคิดถึงข้อสงสัยบางประการ แล้วตัดสินใจถามขึ้น  “เมื่อวานตอนขาอ้อมกลับมาอีกรอบ  ฉันเห็นนอกจากกันต์แล้ว  ยังมีผู้ชายอีกสองคนคน  ใครกันหรือจ๊ะ” คู่สนทนานิ่งงันไปพัก  ก่อนจะระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างเนือย ๆ “ก้องจ้ะ  ลูกชายคนโตของฉัน” “ลูกคนโตที่บอกว่าฝากให้เจ้านายเก่าที่กรุงเทพฯ ช่วยเลี้ยงน่ะเหรอ”  เขาถามย้ำด้วยความรู้สึกประหลาดใจไม่สร่าง  “เค้ารู้ใช่ไหมว่าพิมเป็นแม่ของเค้า” “จ้ะ”  เธอพยักหน้าอย่างปลาบปลื้มใจ  “เค้าโตเป็นหนุ่มแล้ว  ดีใจจังที่ลูกยังมีใจคิดถึงแม่อย่างฉันอยู่” “แล้วอีกคนหนึ่งล่ะ”  เขาซักขึ้นอีก  สัมผัสได้ถึงกระแสความรู้สึกประหลาดจากการสนทนากับเธอในครั้งนี้  “ตกลงว่าพิมมีลูกแค่สองคนใช่ไหม” สีหน้าของฝ่ายหญิงเปลี่ยนไปเล็กน้อยกับคำถามนั้น  ด้วยตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอมิเคยหาญกล้าจะคิดว่าเกรียงศักดิ์เป็นสามี “อ้อจ้ะ  ใช่  ฉันมีแค่กันต์กับก้อง”  เธอตอบด้วยเสียงที่คล้ายจะอ้ำอึ้ง  “อีกคน... เค้าเป็น  เอ่อ... น้องของเจ้านายคนที่เค้าช่วยอุปการะก้องให้ฉัน  เค้าพาลูกมาแนะนำให้รู้จักแม่” เป็นความจริงเท่าที่สามารถจะพูดออกไปได้  พิมรู้สึกหายใจทั่วท้องขึ้น  เมื่ออีกฝ่ายคลายสีหน้าลงกับคำตอบของเธอ “เขาช่างมีน้ำใจ”  หนุ่มใหญ่เปรยอย่างชื่นชม  “แล้วยังไม่รังเกียจ  มาพักอยู่กับคนบ้านนอกอย่างเรา  ช่างน่าสรรเสริญแท้” พิมอดไม่ได้ที่จะตะขิดตะขวงใจกับคำกล่าวชื่นชมของผู้มาเยือน  สีหน้าอึดอัดใจของเธอทำให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น  ภายใต้แสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันในมือเธอ  ดวงหน้าเนียนเรียบยังคงเงียบเฉย  ไม่มีวี่แววว่าจะให้คำตอบเขา “เมื่อคืน  แม่ลูกคุยกันแล้ว  เป็นยังไงบ้าง”  เขากำลังทวงคำตอบที่ยังคงเฝ้ารอ พิมเงยหน้าสบมองคู่สนทนาอย่างไม่เต็มตานัก  รู้สึกหนาวเยือกกับประกายตาแห่งความหวังคู่นั้น “เอ่อ  ทั้งสองคนเค้า...  อยากจะพาฉันไปอยู่ที่...กรุงเทพฯ ด้วยกัน”  เธอตอบอย่างไม่เต็มคำ  ก่อนจะลดสายตาต่ำลงไปยังพงหญ้าข้างรั้ว  “เค้าบอกว่า เค้าทำงานหาเงินเลี้ยงแม่ได้แล้ว” แม้ไม่กล้าพอจะสบสายตา  หากเธอก็ยังสัมผัสได้ถึงพลังความรู้สึกอันแรงกล้าของเขา “พิม”  เสียงเรียกนั้นฟังเข้มจนผิดหู  เธอรู้ตัวอีกครั้ง  เมื่อถูกมือใหญ่กุมเข้าที่ข้อแขน แม้จะอยู่ในระยะที่ไม่ได้ยินเสียง  หากภาพที่เห็นก็พอจะช่วยบอกเล่าเรื่องราวบางอย่าง  เคยแอบคิดเคลือบแคลงอยู่แล้วว่า  เหตุใดหญิงสาวอ่อนวัยเช่นเธอ  จึงครองตัวเลี้ยงลูกมาเพียงลำพัง เกรียงศักดิ์หย่อนตัวนั่งลงบนพื้นที่ต่างระดับหน้าประตูห้องนอน  เมื่อเห็นเธอหมุนตัวหันหลังให้ผู้มาเยือน  แสงจากไฟนีออนบนขื่อบ้าน  ฉายภาพหม้ออลูมิเนียมที่พอกไปด้วยเขม่าควัน  กำลังเดือดพล่านอยู่บนเตาฟืน  รอบด้านรายล้อมไปด้วยครก มีด เขียง และบรรดาเครื่องเทศ  ซึ่งคงตระเตรียมไว้เพื่อประกอบอาหารเช้าสำหรับเขากับลูก ๆ เสียงฝีเท้าย่ำกลับขึ้นกระไดมาพร้อมกับเสียงรถยนต์ที่กำลังแล่นออกตัวไป  เธอตรงไปหยิบทัพพีคนข้าวในหม้ออย่างไม่มีทีท่าจะเหลียวหลังมองกลับไป  ความมืดยามทิวายังไม่โผล่พ้นฟ้า  ช่วยอำพรางการดำรงอยู่ของเขา “แม่เป็นคนอ่อนโยน จิตใจดี หัวใจของแม่มีแต่ความรักที่พร้อมจะมอบให้คนรอบข้าง”  เขาหวนนึกถึงคำนั้นของลูกชาย พิมยกหม้อข้าวที่มีฝาปิดสนิทลงจากเตา  นำไม้เสียบค้ำไว้แล้วรินน้ำออกจนแห้ง  ก่อนจะนำมันกลับขึ้นไปวางบนเตาที่กลบไฟให้อ่อนลงแล้ว  จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาทางด้านในเรือน เกรียงศักดิ์ขยับตัวลุกไม่ทัน  เมื่อเธอเดินตรงดิ่งมา  จนเหยียบลงบนฝ่าเท้าของเขาเข้าอย่างจัง “ว๊า...” เสียงกรีดร้องชะงักเงียบหายเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่กดไว้ที่ปาก  แขนข้างหนึ่งของเกรียงศักดิ์ช่วยประคองเธอมิให้เซล้มลง “ฉันเอง”  เขากระซิบบอก รู้สึกตกใจมิใช่น้อย  เมื่อจู่ ๆ ก็ปะทะเข้ากับร่างอันแข็งแกร่งของผู้ชาย  เธอผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งอก “ถ้าผมมีแฟนเป็นคนเหมือนอย่างแม่  ผมจะรักเค้า  ผมคงรักเค้าจนวันตาย”   ประโยคนั้นของเกียรติก้องกังวานกลับมาที่หูอีกครั้ง  ชั่วขณะที่สัมผัสถูกตัวเธอ  พิมยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นสาว  สมกับความรู้สึกอันลึกซึ้งที่หนุ่มใหญ่ผู้นั้นมีให้ “ขอโทษนะคะ”  เธอตกใจถอยหลังพัลวัน  และถามกลับไปอย่างไม่เป็นคำ  “ค.คุณเกรียงศักดิ์  ยืนอยู่ตรงนี้  ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” นานพอที่จะเห็นถึงสาเหตุการปฏิเสธเข้ากรุงเทพฯ ของเธอ  เขาได้แต่ตอบคำถามนั้นในใจ “ดิฉันแค่จะหยิบ...”  เธอชี้ไปที่พวงเครื่องเทศ  ซึ่งแขวนอยู่บนผนังด้านหลัง   คู่สนทนาเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง  แล้วนั่งลงบนพื้นไม้ต่างระดับใกล้ ๆ  ทอดมองกิริยานุ่มนวลของอดีตภรรยาที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบพวงกระเทียมและพริกแห้งลงมา  ชั่วขณะ เธอเบนสายตากลับมาที่เขาอีกครั้ง “คุณเกรียงศักดิ์จะรับกาแฟกับไข่ลวกรองท้องก่อนไหมคะ”  เธอถามไปพลางหันไปหยิบซองกาแฟสำเร็จออกมา  “แต่.. มีแค่กาแฟซองนะคะ” แม้จะไม่ได้พบหน้ากันร่วมยี่สิบปี  แต่เธอก็ยังจำอาหารโปรดมื้อแรกของเขาได้  หากเพียงว่า ณ เวลาปัจจุบัน  เขาไม่เคยรับประทานมันในยามเช้าอีก  ทุกสิ่งทุกอย่างแปรเปลี่ยนไปจนสิ้นแล้ว “อื่ม ก็ดี”  เขารับคำ มารดาของบุตรชายทั้งสองของเขาทำหน้าลำบากใจอยู่ชั่วครู่  ขณะเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อมองหาอะไรบางอย่าง “แต่.. แต่ว่าซอสกับซีอิ้วไม่มี”  เธอบอกอย่างหวาด ๆ  “พอจะรับเกลือแทนได้ไหมคะ” “อื่ม”  เขารับคำเช่นเดิม  อึดอัดกับอาการหวาดวิตกของเธอ  “มีอะไรก็เอามานั่นแหละ  ตอนอยู่ในคุก  อะไรฉันก็กินมาหมดแล้ว” ถ้อยคำแฝงไว้ด้วยอารมณ์ขมขื่น  ความรู้สึกผิดหวนกลับเข้ามาในใจ  เมื่อครานั้น คำให้การของเธอไม่ดีพอจะลดทอนความผิดของเขา เวลาผ่านไปไม่กี่นาที  เธอก็ยกถาดที่มีกาแฟร้อน พร้อมด้วยไข่ลวกสองฟอง  และถ้วยใบเล็กใส่เกลือป่นมา  เขาทอดสายตามองอากัปกิริยานอบน้อมที่บรรจงนำสำรับอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้  ซึ่งไม่ผิดต่างไปจากเมื่อครั้งอดีต “ตอนนั้น  หลังจากที่ฉันต้องโทษไปแล้ว”  เขาเอ่ยขึ้น  ท่ามกลางบรรยากาศความเงียบงันในยามเช้า  “เธอเพิ่งอายุสิบแปด  ทำไม... ทำไมถึงไม่หาทางแต่งงานใหม่ไปซะ” พิมชะงักเล็กน้อยกับคำถามนั้น  ก่อนจะถอยกลับไปที่ครัว ด้วยเพราะไม่คิดจะศรัทธาในความรัก หรือคำเกี้ยวพาราสีของชายใดอีก  แม้แต่ยอด หนุ่มหม้ายผู้มาติดพันเธอมานานหลายปี “เมื่อกี้  เอ่อ... เพื่อนบ้านเอาปลาช่อนที่จับไว้มาให้”  เธอพูดขึ้นราวกับไม่ได้ยินคำถามนั้น  “ดิฉันกะจะนึ่งกับขิงให้รับประทาน  แต่ซีอิ้วไม่มีนะคะ  คงต้องใช้ผงปรุงรสแทน” ปลานึ่งขิงก็เป็นอาหารโปรดอีกอย่างของเขา  โดยเฉพาะกับสูตรที่มารดาเป็นผู้ถ่ายทอดให้เธอ  ครานั้น เธอปรนนิบัติรับใช้เขาอยู่หลายปี  นานพอที่จะรู้และเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง  นานพอที่จะให้กำเนิดทายาทถึงสองคนให้เขา “ฉันตั้งใจจะบวช  เพื่อขออโหสิกรรมจากคุณแม่”  เขาพูดขึ้นในสิ่งที่ตั้งใจจะบอกกล่าว  “อาจจะซักเดือน หรือปี  หรือหลายปี  อยู่ที่ว่าศาสนาจะยอมรับคนบาปอย่างฉันไหม” มือที่ถือมีดอยู่ค้างไว้ชั่วครู่  ก่อนจะหันมองไปที่เขา  สายตาของเกรียงศักดิ์ทอดมองไกลออกไปยังแสงสีส้มทองของขอบฟ้าไกล “ดีค่ะ  ดิฉันเห็นด้วย”  เธอให้ความเห็น  “ท่านคงมิได้ถือโทษคุณ  แต่ถ้าบวชให้ท่านได้ก็น่าจะดี” ชายอาวุโสเบนสายตามองกลับมายังคู่สนทนา  แววตาของเขาก่อความรู้สึกหวาดหวั่นจนเธอต้องเบือนหน้าหลบ “สองคนนั้นเค้าอยากรับแม่ไปอยู่กับเค้า”  เขาโยงเรื่องกลับมาที่ประเด็นเดิม  “แต่ถ้าเธอไม่คิดจะไป  ฉันก็คงต้องพักเรื่องบวชเอาไว้ก่อน  จนกว่าสองคนนั้นจะโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้” ความเห็นนั้นปะทะเข้ากับความรู้สึกของเธอเข้าอย่างจัง  เป็นความรู้สึกแปลกแยกอย่างบอกไม่ถูก “ลูกสองคนทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว และพ่อชั่ว ๆ อย่างฉันก็คงไม่สามารถจะสอนอะไรเค้าได้”  เขาเริ่มอธิบายกับสีหน้านิ่งงันของเธอ  “แต่ถึงยังไงพวกเค้าก็ยังมีใจรักพ่ออย่างฉัน  ตราบที่ฉันยังอยู่กับพวกเค้า  ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไร  เค้าจะไม่มีวันเดินไปในทางที่ผิด  คงเพราะไม่อยากทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ  แต่ถ้าฉันไม่อยู่แล้ว  ฉันก็ไม่แน่ใจกับเรื่องนี้เลย  ถ้าต้องบวชไปแล้วห่วงลูกไป  ฉันขอรอก่อนดีกว่า” พิมเงยหน้ามองคู่สนทนาอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก  แววตาของเกรียงศักดิ์เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ  ดังคำบอกกล่าวของลูกชาย  ความเห็นของเขาเมื่อสักครู่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใยที่มีต่อบุตรชายทั้งสอง “แต่ฉันไม่ได้หมายความว่าเธอต้องไปอยู่กับลูกแทนฉันหรอกนะ”  เขาขยายความอีก  “เธอมีสิทธิเลือกตัดสินใจเพื่อความสุขของตัวเอง  แล้วฉันจะบอกสองคนนั้นหมั่นมาเยี่ยมเธอให้บ่อยขึ้น” สายตาคู่จริงจังของเขาเหมือนอยากบอกอะไรมากกว่านั้น  ดุจล่วงรู้ว่าเธอกำลังอยู่ในช่วงการตัดสินใจเลือกครั้งสำคัญ  ครานั้น เขาจะทอดทิ้งเธอกับลูกไป  เพื่อใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงอีกคน  ทว่า คราวนี้กลับเป็นไปในทางกลับกัน  เธอกำลังทอดทิ้งบุตรทั้งสองคนไว้กับเขา “แม่ไม่สงสัยเหรอว่า  ทำไมคราวนี้ผมกับพ่อถึงมากับกันต์ด้วย.....  เรา... หมายถึง  ผม กันต์  และพ่อ  อยากให้แม่กลับไปอยู่กับพวกเรา” ...เป็นไปได้อย่างไร  เขานั่นหรือจะต้องการให้เธอไปอยู่ด้วย “คุณ... เดินทางมาถึงที่นี่คราวนี้”  เธอถามขึ้นเพื่อย้ำถึงความแน่ชัดบางอย่าง  “เพื่อต้องการบอกเรื่องนี้...กับดิฉัน” “ใช่”  เขาพยักหน้า แล้วแอบถอนหายใจ  ก็ไม่เชิงเสียทีเดียว  ด้วยเพราะไม่สามารถหาคำจำกัดความให้กับความรู้สึกของตัวเอง  “เพราะฉันได้ขออโหสิกรรมจากพี่ปราณี  และหลุมศพของคุณพ่อคุณแม่มาแล้ว  เหลือแต่เธอ...” ชายวัยกลางคนสบมองอดีตภรรยาอย่างไม่เต็มตานัก  ความรักครั้งนั้นดุจเพียงหมอกควันอันหนาทึบที่บดบังมนุษยธรรมและความสำนึกดีอันควรมีต่อเธอ “ฉันขออโหสิต่อความหลงผิดทั้งหมดที่เคยทำไว้กับเธอ”  เขากล่าวออกไปในที่สุด “ดิฉันไม่เคยโกรธเคืองอะไรคุณมานานแล้วค่ะ”  เธอบอกพลางทอดมองคู่สนทนาอย่างเห็นใจ  “เพราะเมื่อแรก  ดิฉันเองเป็นฝ่ายเต็มใจเป็นของคุณ  หลังจากนั้น แม้ว่าคุณคิดจะตีจากไป  ดิฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก  ปล่อยวางตั้งแต่ทำใจได้แล้วว่า  คุณไม่เคยคิดจริงใจกับดิฉัน” ประหนึ่งคำต่อว่ากึ่งปรับความเข้าใจ  จริงหรือ...ที่เธอเต็มใจเป็นของเขา “ดิฉันอยู่ที่นี่มีความสุขดีอยู่แล้ว”  เธอกล่าวต่อไปก่อนที่เขาจะทันพูดอะไรอีก  “ไม่เคยคิดถึงเรื่องเก่า ๆ อีก  แต่ถ้าคุณกับลูกอยากให้ดิฉันไปอยู่กรุงเทพฯ ด้วยกัน  ยังไงขอเวลาให้ดิฉันตรองซักหน่อย” บทสนทนาของทั้งคู่สิ้นสุดลง  เมื่อกันต์ธีร์เดินงัวเงียออกมา  ทัศนียภาพยามอรุณแจ่มชัดขึ้นทีละน้อย  เมื่อแสงยามเช้ามาเยือน “ทำอะไรกินครับแม่”  เขาถามไปพลางทรุดกายลงโอบแผ่นหลังของมารดา  ก่อนจะทันเห็นผู้ให้กำเนิดอีกคน  “อ้าวพ่อ  ตื่นมาคุยกับแม่แต่เช้าเลยนะครับ” บรรยากาศของครอบครัวที่คล้ายจะอบอุ่น  ก่อความรู้สึกอึดอัดละอายใจเกินกว่าจะทานทนต่อไปได้  เกรียงศักดิ์ขยับตัวลุกขึ้นโดยไม่ตอบคำทักทายของลูกชาย  แล้วเดินหายเข้าห้องไป ชายหนุ่มออกอาการประหลาดใจเล็กน้อยกับท่าทางของบิดา  หากเพียงว่า ข้อกังขานั้นมิอาจแทนที่ความรู้สึกลึกซึ้งในใจที่มีมาตั้งแต่เมื่อวันวาน  คำถามที่คล้ายการบอกรักของเธอยังติดตรึงอยู่แทบทุกลมหายใจ “แม่ครับ”  เขาฉุกนึกได้  แล้วรีบถามขึ้น  “หมู่บ้านเรามีโทรศัพท์สาธารณะหรือยัง” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 11:08:04

ความคิดเห็นที่ 2 นริศราบรรจงตักข้าวต้มคำสุดท้ายป้อนให้มารดาอย่างนุ่มนวล  หลังจากที่ต้องหว่านล้อมกันอยู่นาน “แม่กินหมดแล้ว  จะไปกันได้หรือยังจ๊ะ”  คนป่วยรีบบอกขึ้นทันที  หลังจากกลืนอาหารผ่านลำคอไป หญิงสาวกลั้นยิ้ม  ขณะหันไปรินน้ำจากเหยือก “เดี๋ยวสิคะ  แม่ต้องทานยา  แล้วรอให้คุณหมอมาตรวจอาการตอนสาย ๆ ก่อน”  เธอบอกอย่างเย็นใจ  พลางป้อนเม็ดยาเข้าปากผู้ให้กำเนิดแล้วตามด้วยน้ำดื่ม หลังจากที่แพทย์อนุญาตให้มารดาของเธอกลับบ้านได้ในวันนี้  ยุพินก็ได้แต่เฝ้ารอเวลาออกจากโรงพยาบาลอย่างใจจดใจจ่อ “ต้องรอถึงกี่โมงเนี่ย  แม่อยากจะกลับบ้านแล้วนะนุ่น  ลูกโทรไปถามคุณหมอทีสิจ๊ะว่า...”  เสียงของผู้แก่วัยกว่าสะดุดเมื่อสบเข้ากับสายตาดุของลูก “แม่ขา... อย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ  รอให้คุณหมอมาดูอาการให้แน่ใจก่อน” สตรีวัยกลางคนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย  ด้วยว่าสถานพยาบาลแห่งนี้ทำให้เธอรู้สึกอ่อนแอราวกับเป็นเด็กน้อยในความดูแลของบุตรสาว เสียงเคาะประตูเบา ๆ  ตามมาด้วยเสียงทักทายอย่างร่าเริง “นุ่นจ๋า  พลอยมาถึงแล้วจ้ะ” พลอยใสผลักประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย  พร้อมด้วยเพื่อนชายคนสนิทของหญิงสาวเจ้าของไข้ “นี่ไง  โทรไปจิกพระเอกของนุ่นให้มาช่วยรับคุณแม่กลับแต่เช้าเลย” คนป่วยผงกศีรษะลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินวาจาเหล่านั้น “นุ่นให้พลอยกับนิตมารับแม่กลับเหรอจ้ะ”  เธอถามเสียงตื่น  รู้สึกอ่อนล้าไปกับอารมณ์อยากกลับบ้านของตนเอง   หญิงสาวโน้มตัวไปกระซิบปลอบผู้ให้กำเนิด “ค่ะ  แต่ต้องรออีกซักพัก  แม่เหนื่อยแล้ว นอนพักก่อนนะคะ  ถ้าคุณหมอมาแล้ว  นุ่นจะปลุกแม่เอง” ยุพินพยักหน้ารับคำ แล้วปิดเปลือกตาลงตามคำขอของลูก   ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างไม่ทันรู้ตัว  หญิงสาวดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของมารดาอย่างนุ่มนวล  จากนั้นจึงเดินไปสบทบกับเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งรอกันอยู่ “ไหนบอกว่าวันนี้  คุณหมออนุญาตให้คุณแม่กลับบ้านได้ไง”  พลอยใสกระซิบถาม “อื่มใช่”  หญิงสาวเจ้าของไข้พยักหน้ารับอย่างเหนื่อย ๆ   “เพราะหมอบอกแม่นี่แหละ  แม่ถึงได้ดีใจจนไม่หลับไม่นอนทั้งคืน  ไม่รู้ความดันจะขึ้นอีกหรือเปล่า” คู่สนทนาหัวเราะคิก “เหมือนพลอยเลยมั้ง  ตื่นแต่เช้าโทรไปนัดนิตให้มารับ  แล้วรีบมาหานุ่นเนี่ย”   “นั่นไง แม่คุณ”  ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นบ้าง  “ลากเราออกมาซะรีบร้อน  ข้าวปลาไม่ทันจะได้กิน” หญิงสาวตบเบา ๆ ที่ท่อนแขนเพื่อนหนุ่มแทนคำขอโทษ “หน่านิต  เดี๋ยวพลอยจะเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเป็นการตอบแทน”  หล่อนว่าแล้วหันไปทางเพื่อนสาว  “ไปกินข้าวเช้าข้างล่างกันเถอะนุ่น” คนเป็นเจ้าของไข้ส่ายหน้า “ยังไปไหนไม่ได้หรอกจ้ะ  เพราะการเงินเค้ากำลังจะมาเคลียร์ค่าใช้จ่าย  และเผื่อว่าคุณหมอจะมาตรวจอาการของแม่ด้วย” “นุ่นรออยู่ที่นี่แหละ  นิตจะไปซื้อมากินด้วยกันข้างบนนี้เองดีไหม”  ชายหนุ่มเสนอ ชั่วขณะ เสียงเพลงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น  เลขหมายที่ปรากฏเป็นสายทางไกลที่ไม่คุ้นตา “ค่ะก็ดีนะนิต  ขอบใจนะ”  เธอตอบรับไปพลางกดรับสาย  “สวัสดีค่ะ นุ่นพูด” ไม่มีเสียงตอบกลับมา  หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ทอดสายตามองเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังเดินออกไปด้วยกัน  ก่อนตรงไปนอกระเบียงเพื่อลองหาสัญญาณ “สวัสดีค่ะ  นั่นใครโทรมาคะ”  ยังคงไม่มีเสียงตอบรับ  คล้ายได้กลิ่นของลมหายใจคุ้น ๆ รินรดลงที่พวงแก้ม “นุ่น... นี่กันต์เอง”  เขากระซิบบอกเสียงเย็น ประกายตาของคู่สนทนาแจ่มใสขึ้นทันที  เมื่อรู้ว่าเป็นเขา “กันต์  กันต์เหรอ”  เธอถามย้ำด้วยความดีใจ ด้วยว่าตลอดเมื่อวันวาน ยังไม่สามารถติดต่อไปหาเขา  “นุ่นพยายามโทรไปหากันต์ตั้งหลายรอบนะ  แต่โทรไม่ติดเลย” “มือถือกันต์ไม่มีสัญญาณ”  เขาบอกไปพลางกวาดตามองภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ที่ยืนอยู่  “นี่ก็ออกมาหาโทรตู้สาธารณะในหมู่บ้าน  นุ่นล่ะ  เป็นยังไงบ้าง” หญิงสาวสดับฟังโทนเสียงนุ่มนวลนั้นด้วยอารมณ์โหยหาคิดถึง “แม่จะออกจากโรงพยาบาลวันนี้แล้วล่ะ”  เธอบอกไปพลางฉุกนึกถึงปมปัญหาที่ยังค้างคาใจกันอยู่  “เอ่อ กันต์  นุ่นมีเรื่องสำคัญอยากจะบอก  กันต์จะกลับมาถึงกรุงเทพฯ เมื่อไหร่” อะไรคือเรื่องสำคัญที่ว่านั้น  สำหรับเขาแล้ว  คงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคำตอบของหัวใจเธอ “กันต์ลางานไว้แค่วันนี้  คืนนี้คงต้องนั่งรถทัวร์กลับ  แล้วไปทำงานตอนเช้าเลย”  เขาบอกไปตามตรง  “นุ่นมีเรื่องอะไรจะบอกกันต์เหรอ” เขาถามอย่างไม่อาจอดทนรอต่อไปได้  ไม่ว่าวันนี้มารดาของเขาจะตัดสินใจว่าอย่างไร  เขาจะต้องรีบกลับไปเพื่อรับฟังความในใจจากเธอ “เอ่อ..คือ...”  รู้สึกลำบากใจ  หากจะต้องปรับความเข้าใจกันทางโทรศัพท์  โดยเฉพาะกับเรื่องมุมมองที่เปลี่ยนไปของผู้เป็นมารดา “จะให้บอกตอนนี้เลยเหรอ”  เธอถามกลับอย่างลังเลใจ  “กันต์ไปที่บ้านนุ่นดีกว่านะ  แล้วนุ่นค่อยบอก” สิ่งที่เขาปรารถนาจะได้ฟังนั้น  จะหลุดออกมาจากปากเธอได้อย่างไร  ในเมื่อต้องไปตกเป็นเป้าสายตาอันขุ่นเขียวของมารดาเธอ “ทำไมต้องรอไปบอกที่บ้านด้วยล่ะ”  เขาถามขึ้นอย่างร้อนใจ  “บอกตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ  กันต์อยากฟัง” คำยืนยันของเขาให้ความรู้สึกวาบหวามอยู่ในอารมณ์  ราวกับล่วงรู้ความในใจของเธอ “เอ่อ... นุ่น... คือว่านุ่น... นุ่นไม่ได้เป็น...” “คุณนุ่นขอรับ  กระผมซื้อก๋วยเตี๋ยวมาตามคำขอแล้วขอครับ” คณิตเลื่อนบานกระจกประตูระเบียงโผล่หน้ามาบอกอย่างไม่ทันตั้งตัว  เขาชะงักเท้าลงเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวยังคุยสายอยู่ “อ้าว  ขอโทษ  เชิญครับ  เชิญตามสบาย”  เขาว่าอย่างอารมณ์ดี  แล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องไป “นั่นเสียงคุณคณิตสินะ” น้ำเสียงเย็นชาบอกถึงความไม่ชอบใจจนเธอสัมผัสได้  หญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจเมื่อจำต้องอธิบาย “ค่ะ ใช่  วันนี้นุ่นนัดนิตกับพลอยมาช่วยรับแม่กลับบ้าน”  เธอบอกไปตามตรง  ได้ยินเสียงพูดคุยของเพื่อนทั้งสองคนลอดดังออกมา “เอ่อ  คือว่ากันต์  ตอนนี้นุ่นไม่ได้อยู่คนเดียว  นุ่น...เอ่อ นุ่นไม่มีสมาธิพอ  เอาไว้คุยกันที่บ้านดีกว่านะ” ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว  เมื่อเธอยังคงบ่ายเบี่ยง  เหตุใดจึงต้องนัดพบกันที่บ้าน “เรื่องที่นุ่นอยากบอก  จะทำให้กันต์ดีใจหรือเสียใจล่ะ”  รู้สึกราวกับความอดกลั้นทั้งปวงสิ้นสุดลง  จริงหรือที่ความรักคืออารมณ์ปรารถนาจักได้ครอบครอง  ช่างเป็นพลังความรู้สึกอันแสนรุนแรง  “ไม่รู้ว่ากันต์จะทนรอจนไปถึงบ้านนุ่นไหวหรือเปล่านะ” มือข้างที่กุมโทรศัพท์อยู่ของหญิงสาวบีบเข้าหากันอย่างไม่ทันรู้ตัว  อารมณ์โหยหาในรักผสมผสานอยู่ในความหวาดหวั่นและหวาดกลัวต่อความจริงใจของเขา “มีหลายเรื่องที่นุ่นไม่อยากคุยทางโทรศัพท์”  เธอบอกด้วยเสียงคล้ายสะอื้นไห้  “ไม่ใช่แค่เรื่องที่จะบอกหรอก  นุ่นยังมีเรื่องอยากจะถามกันต์ด้วย” ชายหนุ่มสดับฟังความต้องการของเธออย่างใส่ใจ “ได้สิ  นุ่นมีอะไรอยากจะถามกันต์อีก  ถามมาได้  กันต์จะตอบให้ฟังเดี๋ยวนี้เลย” น้ำเสียงอันหนักแน่นมั่นคงให้ความรู้สึกจริงจังจนยากจะปฏิเสธ  หญิงสาวชะเง้อคอมองผ่านบานกระจกประตูเข้าไปภายในห้อง  คณิตและพลอยใสยังคงนั่งรับประทานอาหารและพูดคุยกันอยู่อย่างเพลิดเพลิน “นุ่น... นุ่นอยากรู้ว่า กันต์เอ่อ...”  พยายามเรียบเรียงความรู้สึกและความคลางแคลงใจทั้งหมดออกมาเป็นคำพูด  สายลมจากท้องฟ้าเหนือเมืองใหญ่พาดผ่าน  ก่ออารมณ์หนาวเยือกเป็นทวี  “กันต์  กันต์คบกับใครอยู่หรือเปล่า  ทำนอง..ว่าเป็นคนรักกัน...” “ไม่มี”  เขาตอบโดยทันใด  รู้สึกอ่อนใจกับความหวาดระแวงของเธอ  “ตอนนี้กันต์ไม่มีใครทั้งนั้น  นอกจากนุ่น” แม้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยหลงทางไปกับปรียา  แต่หัวใจรักก็ยังคงไว้เพียงเพื่อเธอ “แล้วคนที่ไปกับกันต์เมื่อวานล่ะ”  เธอซักต่อไปด้วยเสียงที่อ่อยอ่อน  “เอ่อ..คนที่บอกว่าจะไปส่งกันต์ที่สถานีรถ” ชายหนุ่มเกือบหยุดหายใจ  ไม่อยากเชื่อเลยว่า  นริศราจะเห็นเขาในตอนนั้น “คุณเอ๋น่ะเหรอ  เพื่อนร่วมงานไงนุ่น  เมื่อวานตอนก่อนกันต์จะออกมา  นุ่นเห็นกันต์ด้วยเหรอ  เฮ้อ...”  เขาถามกลับอย่างทดท้อ  พลางเหลือบตามองเหรียญจำนวนหลายร้อยบาทในถุงที่จวนเจียนจะหมดลง  “เชื่อใจกันต์สินุ่น  ถึงเมื่อก่อนกันต์จะเคยหลงผิดไปบ้าง  เพราะยังเด็กเกินไป  แต่เรื่องร้าย ๆ ทุกอย่างมันก็จบลงไปแล้วนะ  ถ้าตอนนี้กันต์คบอยู่กับคนอื่น  กันต์จะไม่กล้าพูดคำว่ารักกับนุ่นเลย” ถ้อยคำประโยคสุดท้ายให้ความรู้สึกปลาบปลื้มและซาบซึ้ง  หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตา “นุ่นล่ะ  ถามใจตัวเองดีหรือยัง  แล้วที่นุ่นตกลงใจเป็นแฟนกับคุณคณิตไปแล้ว จะเป็นยังไงต่อ”  เขาเร่งรัด  ด้วยเหรียญที่จะใช้โทรศัพท์ในมือเหลือน้อยลงเต็มที “กันต์..  นุ่นไม่ได้เป็น... เอ่อ... นุ่นไม่ใช่....”  เสียงของเธอปนสะอื้นไห้จนเขาฟังแทบไม่ออก  “นุ่น...” ทันใดนั้นเอง  พลอยใสก็กระโจนตัวออกนอกระเบียงมา  พร้อมด้วยดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ “นุ่นจ๋า ใครก็ไม่รู้ส่งดอกไม้ช่อเบ่อเร่อมา”  หล่อนบอกด้วยอารมณ์ตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด  “บนหน้าการ์ดเขียนถึงคุณนริศรา  ของนุ่นด้วยนะ  ไม่ใช่ของคุณแม่  ดูสิ มีลายเซ็นอวยพรเป็นภาษาอังกฤษด้วย  เท่ห์...” สายสนทนาจากกรุงเทพฯ เงียบหายไปเพียงเท่านั้น  พร้อมกับเหรียญจำนวนมหาศาลในมือที่หมดไป ....ช่อดอกไม้ ใครกันที่ส่งดอกไม้ช่อนั้นมาให้เธอ ชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยผมยุ่ง ๆ บนศีรษะของตนเองอย่างหงุดหงิด  รู้สึกราวกับเป็นตัวตลกที่คอยตามตอแยบอกรักเธอ “ลายเซ็นภาษาอังกฤษ”  เขาพึมพำคำพูดนั้น อาจจะเป็นชาญหรือเพื่อนชายชาวต่างชาติที่มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ  ...ก็สุดจะคาดเดา ชายหนุ่มแหงนหน้าทอดมองผืนฟ้าอันอาบไล้ไปด้วยแสงสีทองยามสาย  รู้สึกถึงความหวังอันกว้างไกลเกินจะไขว่คว้าไปจนถึง  เขาไม่มีคุณสมบัติใด ๆ จะเทียบเทียมกับคนเหล่านั้นได้  แม้แต่ชาญ หญิงสาวก็อาจมีใจ  หากได้คบหาใกล้ชิดกัน ในเมื่อเขาประกาศความจริงใจต่อเธอถึงเพียงนี้  เหตุใดนริศราจึงยังรั้งรอ  หรือว่า... ทั้งหมดนี้เธอต้องการเพียงเพื่อเอาชนะความรู้สึกของเขา จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 11:09:15

ความคิดเห็นที่ 3 Dear Noon,                   “I’m not in love with your beauty, I only admire it…                         May you hopes of love be fulfilled.                                                                        I Love You.”                                                                          Charles โทนเสียงนุ่มอันเป็นลักษณะโดดเด่นของชาญแผ่วกระซิบด้วยถ้อยคำหวานหูเหล่านั้น  นริศราเพ่งพิศความงดงามของกุหลาบสีเหลืองสดในมือ  นัยน์ตาหวานเชื่อมของเขายามจับจ้องมาดุจจะหลอมละลายทุกอณูความรู้สึกของเธอ “ใครกันนะนุ่น  ชาร์เลส  เป็นคนชาติไหน”  พลอยใสเอียงศีรษะมา  สะกดลายเซ็นของเจ้าของกุหลาบด้วยความสนใจ  “กุหลาบสีเหลือง แปลว่า ฉันแอบหลงรักเธออยู่  อุ้ย โรแมนติกเป็นบ้าเลย” หญิงสาวปรายตามองไปยังเจ้าของเสียงพูด  พลอยใสรู้สึกสนุกด้วยว่ามิได้ตกอยู่ในสถานการณ์เหมือนอย่างเธอ “ไร้สาระน่ะพลอย”  เธอว่าพลางปล่อยกุหลาบช่อนั้นจากมือ  เมื่อสัมผัสได้ถึงกระแสความห่วงใยจากแววตาของเพื่อนอีกคน “นี่เค้ายังมาตอแยนุ่นอยู่อีกเหรอ”  คณิตถามขึ้นบ้าง หญิงสาวส่ายหน้า  ด้วยมิอาจคาดเดาถึงความรู้สึกของชาญที่มีต่อเธอ  เขาคิดอย่างไรจึงหาโอกาสมาตีสนิทใกล้ชิดกับผู้หญิงอ่อนวัย “ไม่หรอกนิต  แค่ดอกไม้  อย่าไปสนใจเลย”   เธอตอบอย่างขอไปที  แล้วหันมองไปทางเพื่อนสาว  ซึ่งยังคงสนุกสนานอยู่กับของขวัญช่อใหญ่ในมือ “เค้าหล่อไหมนุ่น”  หล่อนยังคงซักไซ้ไม่เลิก  “บอกหน่อยหน่า  อยากรู้จัง” “หล่อขั้นเทพเลยล่ะพลอย”   คู่สนทนาแสร้งตอบพลางดึงดอกไม้ช่อนั้นกลับมา  แล้วเงื้อมือขึ้นทำท่าจะเหวี่ยงมันทิ้งออกนอกอาคาร  “แต่ชีวิตไม่ใช่ของเล่นนะพลอย  จะเสี่ยงไปเล่นกับไฟทำไม” “อย่านุ่น  เสียดาย”  พลอยใสรีบปรามด้วยการกระโจนไปคว้าแขนเพื่อน  “ถ้าจะทิ้ง  ให้พลอยเถอะ  สวยดี” นริศราผ่อนแขนลงตามแรงเหนี่ยวรั้งจากเพื่อน “อย่าเลยพลอย  อัปมงคลกับชีวิตเปล่า ๆ”  ว่าแล้วก็เหวี่ยงดอกไม้ช่อนั้นออกไปอย่างสุดแรง พลอยใสชะโงกศีรษะมองตาม  แลเห็นช่อสีเหลืองงามของกุหลาบลอยละลิ่วลงไปยังพื้นที่ว่างข้างอาคารของโรงพยาบาลอย่างแสนเสียดาย “ว้า... เสียดายจัง”  เสียงของหล่อนล่องลอยติดตามไปกับสายลม  “ใครเก็บได้  จะกลายเป็นเจ้าสาวไหมเนี่ย” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 11:10:57

ความคิดเห็นที่ 4 อาทิตย์ยามสายสาดแสงสีทองผ่านผนังของใบไม้ลงมาตกกระทบ  พิมชะโงกศีรษะแอบมองผ่านช่องประตูห้องนอนเมื่อได้ยินคล้ายเสียงกรน  น่าแปลกที่เกรียงศักดิ์หลับสนิทไปหลังอาหารมื้อเช้า  ราวกับไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน “พ่อเคยชินกับการเป็นมนุษย์กลางคืนครับ  นอนกลางวัน  กลางคืนตื่นไปทำงาน”   เกียรติก้องบอกขึ้น  เมื่อเห็นสายตาประหลาดใจของผู้เป็นมารดา  แล้วหันไปให้ความสนใจกับบางอย่างที่ใต้ถุนเรือน “แม่ครับ  จักรยานคันนั้นยังใช้งานได้อยู่หรือเปล่า” คำถามนั้นทำเอาผู้ให้กำเนิดต้องอมยิ้ม  ด้วยรู้สึกราวกับตนเองมีลูกเล็ก ๆ เพิ่มขึ้นอีกคน “ได้สิจ๊ะ  แม่เพิ่งไปเติมลมมา”  เธอบอกพลางโอบแผ่นหลังอันกำยำของลูกชายคนโตอย่างเอ็นดู  “จะไปไหนล่ะ  ไม่คุ้นเคยทางแถวนี้  ระวังหลงเอานะ” ชายหนุ่มโน้มตัวไปจุมพิตที่แก้มของผู้ให้กำเนิด “สบายมากครับ  ไปขี่เล่นแถวนี้  เดี๋ยวเดียว” พิมหย่อนตัวนั่งลงบนพื้นเรือนหน้าประตูห้อง  ทอดมองกิริยาร่าเริงของบุตรชายที่ตรงไปค่อมจักรยานคันเก่าของเธอ  แล้วขี่หายออกนอกรั้วไป  ดวงตาคู่ดำสนิทกับรูปหน้ายาวอันคมคายของเกียรติก้องหล่อเหลาไม่ต่างไปจากผู้เป็นบิดาในวัยหนุ่ม  ขณะที่ม่านตาออกเป็นสีน้ำตาลของกันต์ธีร์กลับใกล้เคียงมาทางเธอ “...ผม กันต์  และพ่อ  อยากให้แม่ไปอยู่กับพวกเรา” ผู้เป็นมารดาหวนรำลึกถึงวาจาของบุตรชายทั้งสอง  สัมผัสรับรู้ถึงความปรารถนาอันแรงกล้าของเกียรติก้องกับการเดินทางมาพบเธอในครั้งนี้  นับเป็นการยากที่จะตัดสินใจเลือก  การตัดสินใจที่อาจเป็นบทพิสูจน์ความรักของคนเป็นแม่อย่างเธอ ยอดรอคอยเธอมาหลายปีแล้ว  รอแม้รู้ว่าอาจไม่มีความหวัง  จากการปฏิเสธอย่างแน่นหนักที่ผ่านมา  จนกลายมาเป็นผัดผ่อนเวลาให้ยืดเยื้อออกไป  ด้วยความหวาดหวั่นต่อการมีชีวิตคู่อีกครั้ง   ...ตราบชั่วชีวิตนี้  มีชายใดจะยึดมั่นในรักที่มีต่อเธอดังเช่นเขา ความรู้สึกบางอย่างบอกให้เธอเบนสายตาเข้าไปในห้องนอน  ร่างผอมโซของเกรียงศักดิ์ยังคงหลับสนิทอยู่บนเสื่อ ครานั้น เธอยังอ่อนเดียงสาเกินไปที่จะรู้จักกับความรัก  สัมผัสแนบชิดสนิทเสน่หาเป็นเพียงความสุขอันมายาที่เธอหลงทางเข้าไปลิ้มลอง  ความสุขชั่วครั้งคราวที่ล่องลอยและดับสูญไป ได้ยินเสียงไอดังลอดออกมาจากช่องประตู  พิมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนชะโงกศีรษะมองเข้าไป  ร่างของเกรียงศักดิ์กระดกตัวขึ้นจากเสื่อนอนเมื่อไอติด ๆ กันออกมารุนแรงขึ้น  จนกระทั่งรู้สึกตัวตื่น สตรีอาวุโสตรงไปหยิบแก้วรินน้ำจากกาบนเตาไฟที่มอดดับ แล้วนำเข้าไป “อากาศเย็นกว่าที่กรุงเทพฯ  ต้องนอนห่มผ้านะคะ”  เธอบอกไปพลางส่งแก้วน้ำในมือให้  “จิบน้ำอุ่นซักหน่อย  จะได้รู้สึกดีขึ้น” เกรียงศักดิ์ปล่อยมือจากลำคอของตนเอง  เหลือบมองอดีตภรรยาแวบหนึ่ง  แล้วรับแก้วน้ำอุ่นจากเธอยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด  ความอุ่นจัดของน้ำช่วยคลายอาการระคายในลำคอให้ค่อย ๆ มลายลดลง “ขอบใจ”  เขาบอกพึมพำพลางส่งแก้วคืนให้เธอ  แล้วทำท่าจะล้มตัวลงนอนอีก “โอ้ย”   เสียงร้องของเขาทำให้เธอชะงักเหลียวมองกลับไป  ร่างของเกรียงศักดิ์กำลังอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่งด้วยอาการเอียงเกร็งไปข้าง “เป็นอะไรไปคะ”  เธอรุดไปจะช่วยประคอง “ไม่ต้อง  เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”  เขารีบยกมือขึ้นปรามก่อนถูกสัมผัส  แล้วค่อย ๆ ขยับตัวเอง  “นอนผิดท่าไป ปวดหลังนิดหน่อย” “ให้ดิฉันช่วยดีกว่านะคะ”  เธอเพียรพยุงเขาให้นั่งตัวตรงด้วยความยากลำบาก  สังเกตเห็นอาการปวดเกร็งไหวระริกไปทั่วทุกอณูกล้ามเนื้อของแผ่นหลัง  “ปวดหลังแบบนี้มานานหรือยังคะ” “โอย  ไม่ได้เป็นทุกวันหรอก  พัก ๆ ก็เป็นขึ้นมา”  เขาบอก  รู้สึกได้ถึงฝ่ามือของเธอที่ลูบไล้ไปทั่วทั้งแผ่นหลัง “กล้ามเนื้อหลังแข็งมากเลย” เธอบอกขณะใช้นิ้วมือกดเบา ๆ “ดิฉันมีขี้ผึ้งคลายอาการปวดเมื่อย  รอเดี๋ยวนะคะ  จะลองเอามาทาให้” ชายวัยกลางคนนิ่งงันไปชั่วครู่  ขณะทอดมองอดีตภรรยาที่เดินหายออกนอกห้องไปด้วยความรู้สึกแปลกแยกอย่างบอกไม่ถูก  มันคือการดูแลเอาใจใส่  ซึ่งเขาไม่เคยได้รับมานาน  นับจากวันที่มารดาของเขาจากไป “นี่คะมาแล้ว”  เธอกลับมาพร้อมด้วยยาคลายกล้ามเนื้อขวดหนึ่งในมือ  แล้วนั่งลงด้านหลังเขา  “ถอดเสื้อออกก่อนนะคะ  จะได้ทายา  แล้วลองนวดอีกที” เขายกแขนขึ้นยอมให้เธอถอดเสื้อออกอย่างว่าง่าย  พิมเบิกตาโตเมื่อเห็นรอยแผลเป็นนูนทั้งขนาดเล็กและใหญ่กระจัดกระจายไปทั่วผิวเนื้อของอดีตสามี “ตายจริง”   ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเขาไปโดนอะไรมา  ชีวิตในทัณฑสถานคงไม่ต่างอะไรไปจากนรกขุมสุดท้ายบนโลกมนุษย์   “ทำไม  ทำไมไม่ทายาให้แผลเป็นพวกนี้เล็กลงบ้างล่ะคะ  ถ้าปล่อยไว้นาน ๆ  กลัวจะกลายเป็นมะเร็ง”  เธอพึมพำคล้ายคำถาม  พลางใช้นิ้วไล้เบา ๆ บนผิวเนื้อนูนอันน่าขยะแขยงเหล่านั้น  “งั้นทายาคลายปวดหลังก่อน  แล้วเดี๋ยวดิฉันจะถามหมอแผนไทยที่นี่ดูว่า  จะมียาลดรอยแผลเป็นพวกนี้ไหม” เขาแอบเหลือบไปสังเกตมองเธอ  สีหน้าท่าทางของพิมยังจดจ่ออยู่แต่เพียงรอยแผลและอาการเจ็บหลังของเขา  เวลาผ่านไปหลายนาที   เขารู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วแผ่นหลังจากฤทธิ์ของยา  พร้อมกับสัมผัสแรงกดจากนิ้วมือและข้อแขนของเธอ  จนอาการปวดเกร็งค่อย ๆ คลายลง “พิม”  เขาหันศีรษะไปกระซิบ  และดูเหมือนจะเป็นการเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรกจากการพบกันในครั้งนี้ “คะ”   เธอขานรับอย่างไม่ใส่ใจ  ความสนใจยังคงจดจ่ออยู่เพียงกล้ามเนื้อที่แข็งเกร็งของเขา “ฉันกับกันต์จะขึ้นรถกลับคืนนี้แล้ว”  เขาบอก  พลางครุ่นคิดหาถ้อยคำสานต่อคำพูดนั้น  ครั้งนี้คงเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะได้พบกัน  เพื่อหลบเลี่ยงความเจ็บปวดของหัวใจตนเอง  “เพราะเช้าวันจันทร์กันต์ต้องไปทำงาน  ส่วนฉันทำงานรอบดึก  จะได้มีเวลาพักอีกวัน” พิมปล่อยมือจากแผ่นหลังของอดีตสามี  เบือนหน้าไปอีกทางครุ่นคิดอย่างกลัดกลุ้ม  เธอควรจะตัดสินใจเช่นไรกับหนทางเลือกในครั้งนี้   “ส่วนก้อง  เค้าลาออกจากงานแล้ว  ยังมีเวลาอีกสองสัปดาห์ที่จะเริ่มงานที่ใหม่  ให้เค้าอยู่กับเธอก่อน  ให้เค้ามีความสุขที่ได้มีเวลาอยู่กับแม่แท้ ๆ ของเขา”  เขาพูดต่อไปราวกับต้องการหาข้อสรุปให้เธอ  ก่อนจะกล่าวอวยพรเป็นประโยคสุดท้าย  “ฉันขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตใหม่ของเธอ” สายตาของพิมสบมองไปที่คู่สนทนาอย่างเต็มตาอีกครั้ง  เกรียงศักดิ์รู้ได้อย่างไรว่าเธอกำลังอยู่ในระหว่างการตัดสินใจครั้งสำคัญ “แม่ครับ  แม่”  เสียงของกันต์ธีร์ดังก้องไปทั่วบ้าน  ช่วยทำลายบรรยากาศอึดอัดของทั้งคู่ ผู้เป็นมารดาเอื้อมศีรษะมองไปขานรับลูกชาย “กันต์  แม่อยู่ในห้องนี้  เข้ามาสิจ๊ะ” ชายหนุ่มผลักประตูเข้ามาตามเสียงเรียก  แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อพบกับภาพอันน่าประทับใจของผู้ให้กำเนิด  เกรียงศักดิ์นั่งอยู่ในสภาพที่ไม่ได้สวมเสื้อโดยมีมารดาของเขาคอยนวดแผ่นหลังให้   “พ่อเป็นอะไรไปครับ”  เขารุดตรงไปนั่งลงข้าง ๆ อมยิ้มอย่างมีความสุข “กันต์หาเวลานวดหลังให้พ่อบ้างสิจ๊ะ”  ผู้เป็นมารดากล่าวพลางกดนิ้วไปทั่วกล้ามเนื้อแผ่นหลัง  “ดูสิหลังแข็งขนาดนี้  ถ้าอายุมากขึ้นจะยิ่งแย่” “กันต์เค้าทำงานกลับมาก็เหนื่อยแล้ว  ไม่ต้องหรอก”  ชายอาวุโสว่า  พลางเอื้อมมือไปจะดึงเสื้อมาสวม “กันต์นวดเป็นนะคะ  ตอนอยู่ที่นี่ยังนวดให้แม่ได้เลย”  เธอบอกพลางแย่งเสื้อตัวนั้นกลับมา  แล้วเพียรนวดเฟ้นต่อ  “กันต์ดูแลพ่อหน่อยนะลูก  ดูสิแผลเป็นพวกนี้  หาซื้อยามาทาให้พ่อ  อย่าปล่อยให้มันขยายใหญ่ขึ้น” สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อยกับวาจาของผู้ให้กำเนิด  สายตาคู่แน่วนิ่งไล่มองตามรอยแผลเป็นใต้ร่มผ้าของบิดาซึ่งเขาไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน  คำร้องขอของมารดาแฝงไว้ด้วยความหมายบางประการ “ผมจะกลับคืนนี้แล้วนะแม่”  เขาบอกด้วยสีหน้าขรึมต่างไปจากท่าทางร่าเริงเมื่อซักครู่  แล้วเน้นเสียงประโยคต่อไปอย่างแน่นหนัก  “เรื่องดูแลพ่อ  ไม่ต้องห่วงหรอกครับ  เพราะต่อไปพอแม่ไปอยู่กับพวกเราแล้ว  แม่คงดูแลพ่อได้ดีกว่าพวกผม” พิมสบประสานตากับลูกชายด้วยอาการพูดไม่ออก  ด้วยว่ากันต์ธีร์ได้หยิบยื่นคำตอบอันสมควรให้กับเธอ  ประกายตาอันเปี่ยมไปด้วยความหวังของลูกที่เธอไม่อาจปฏิเสธ ................................................... 46...ชีวิตใหม่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12742870/W12742870.html แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 13:26:15 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 11:11:41

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ มิสพรหล้า โดนตรงไหนบ้างคะ   ฉากเกียรติก้องกราบแม่ หรือว่า ฉากกันต์ธีร์มองดาวแล้วยิ้ม คุณ Pls cheer up ตอนเด็ก ๆ ชอบดูละครทีวีค่ะ  จนถูกแม่ดุบ่อย ๆ ว่าลืมทำงานบ้าน ละครทีวีจะสอนให้เราระลึกถึงความดี ละเว้นความไม่ดี เลือกคบคนดี พอเติบโตขึ้นสู่โลกกว้าง  เราก็เลือกคบแต่คนดี ดำเนินชีวิตไปในทางที่ถูกครรลองครองธรรม จนกระทั่งแต่งงาน มีครอบครัว  ถึงได้รู้ว่า ชีวิตไม่ได้มีเพียงเท่านั้น จากชีวิตคู่ที่เคยหวานชื่น ก็เฝื่อนลงไปทุกวัน ทำไมแฟนเราไม่ดีต่อเราเหมือนอย่างในละคร บางอารมณ์ก็รู้สึกว่าเขาเลวร้ายมาก พอดีว่ามีลูกคนแรกที่มีปัญหาเรื่องพัฒนาการค่ะ เลยต้องหาหนังสือประเภทจิตวิทยามาอ่าน ทำให้เข้าใจว่า  แฟนเราเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เพียงแต่เขาเป็น "ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง" คนเขียนคิดว่า  ถ้าเรายอมรับความเป็นธรรมชาติของคน ไม่ยึดติดที่จะให้  "คนที่เรารักเป็นอย่างที่เราต้องการ" เราก็สามารถอยู่ร่วมกับได้อย่างมีความสุขค่ะ ปัญหาหย่าร้างสถิติสูงในยุคปัจจุบันจะหมดไป ทำให้หวนกลับมาคิดว่า  ละครที่ดูสมัยเด็ก ๆ นั้นไม่ถูกต้องเอาเสียเลย ที่แยกสีขาวกับสีดำชัดเจน  ประมาณว่าพระเอกนางเอกนี่ดีไม่มีที่ติ  เป็นพ่อพระแม่พระ เพราะชีวิตจริงไม่มีพ่อพระ หรือ แม่พระ  มีแต่ความเป็นธรรมชาติของคนค่ะ อีกอย่างที่คนเขียนค้นพบก็คือ   ความรัก คือ การให้ และ ความมีเมตตาต่อคนที่เรารัก คนส่วนใหญ่มักมีความรัก อยู่ในความทุกข์ เพราะมีแต่การ "เรียกร้องจากคนที่เรารัก" ถ้าเปลี่ยนจากเรียกร้อง เป็น การรู้จักให้ การให้  ทำให้เรามีความสุขมากกว่า เรียกร้องที่จะรับ ทั้งหมดนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้อยากเขียนนิยายขึ้นมา คุณ Scottie อย่างที่เคยบอกไว้ค่ะ คราวนี้ พิมต้องเลือกระหว่างความรักกับลูก แต่พ่อของลูก เธอคงรักไม่ลง คุณ GTW ปัญหาของนุ่นกับกันต์ความจริงไม่มีอะไรแล้วค่ะ มีแต่แรงทิฐิ หรือ ความรู้สึกผิดเดิม ๆ ที่ไม่กล้าเผชิญหน้าเท่านั้น คุณ :::อาราเร่::: บางทีคนเขียนก็ไม่อยากจะลงรายละเอียดของความรู้สึกตัวละครมากเกินไป อยากให้ผู้อ่านจินตนาการเอาเองบ้างค่ะ อย่างกรณีเกรียงศักดิ์นั้น  ถ้าให้คนเขียนจินตนาการ อดีต  เขายังไม่รู้จักความรักดีพอ  (มีแต่อารมณ์ปรารถนา) ปัจจุบัน ความรู้สึกผิดครอบงำใจเขาจนแยกไม่ออก ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ istante, คุณ Mnemosyne, คุณ รักษ์สมุนไพรไทย, คุณปุญชรัสมิ์, คุณอะไรก็ไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 55 15:23:33 แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 55 12:18:55 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 11:30:11

ความคิดเห็นที่ 6 อิอิ จริงๆก็โดนทุกฉากเลยค่ะ แต่ฉากก้องเกียรติก้มลงกราบเท้าแม้นี่มันทำให้นึกถึงอดีต ตอนเอามะลิไปไหว้แม่ครั้งแรก เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นขึ้นทุกที  รอไม่ไหวแล้วๆๆๆๆ T^T จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 12:24:57

ความคิดเห็นที่ 7 แว้กกก ไม่ไหวแล้วววว อยากอ่านต่อแล้วค่าาาาา จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 10:53:07

ความคิดเห็นที่ 8 พิมกับเกรียงศักดิ์ ในอารมณ์ที่แปลกๆดี และไม่ค่อยพบ และอย่างที่บทบรรยายยเอาไว้ว่า.. บรรยากาศของครอบครัวที่คล้ายจะอบอุ่น  ก่อความรู้สึกอึดอัดละอายใจเกินกว่าจะทานทนต่อไปได้ ^__^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 11:47:46

ความคิดเห็นที่ 9 รักคนที่เขารักและให้เกียรติเราดีกว่าเนอะพิม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 22:35:07