ความคิดเห็นที่ 1                                                  ซ่อน นามสกุลของอุ๋ยเป็นนามสกุลดัง ฐานะทางการเงินร่ำรวยมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ หากบ้านของเขามีงานเลี้ยงฉลอง หนึ่งในแขกที่มาร่วมงานก็ต้องมีระดับรัฐมนตรีเป็นอย่างน้อย ด้วยเส้นสายที่มีมากมายดังนี้ อุ๋ยจึงสบายใจว่าหากมีปัญหาจวนตัวจริงๆ แค่เขาเข้าไปเว้าวอนพ่อ เรื่องทุกอย่างก็จะถูกจัดการอย่างง่ายดายราวปัดเศษฝุ่นที่เกาะอยู่บนเสื้อออกไป ทว่า การทำอย่างนั้นก็ไม่ต่างกับแสดงความเป็นลูกแหง่ออกมาให้ตั๊กแตนได้เห็น และเธอคงไม่สบายใจที่จะมีคนรู้เรื่องอุบัติเหตุฆาตกรรมที่เกิดขึ้นมากไปกว่าหนึ่งคน ดังนั้น อุ๋ยจึงพยายามแก้ปัญหาด้วยตัวเองก่อนเป็นลำดับแรก หลังจากหั่นศพของตากล้องซาดิสต์เป็นท่อนๆ เรียบร้อย พวกเขาก็ช่วยกันนำมันล้างน้ำและใส่ถุงดำแช่ไว้ในตู้เย็น อุ๋ยบอกว่าการเคลื่อนย้ายจะเกิดขึ้นในตอนเช้า เขาต้องการเตะถ่วงเวลาให้นานที่สุดเพื่อคิดหาสถานที่ซ่อนศพ กระเป๋าเดินทางใบโตเตรียมพร้อม พวกเขาจะยัดศพใส่ไว้ในนั้นและแสร้งควงแขนเดินออกไปจากคอนโดมิเนียมแห่งนี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อุ๋ยสอบถามตั๊กแตนแล้ว เธอบอกว่าตอนที่เธอกับแฟนมาถึงนั้น พวกยามกำลังนั่งล้อมวงก๊งเหล้ากันอยู่พอดีและประจวบกับเป็นตอนที่มีคู่รักคู่อื่นๆ เข้าประตูมาพร้อมกัน พวกยามคงไม่ทันได้สังเกตอะไรชัดเจน อุ๋ยใช้เวลาระหว่างตีห้าถึงเจ็ดโมงเช้าขบคิดว่าสถานที่ใดเหมาะสมกับการซ่อนศพมากที่สุด จนเมื่อเห็นตั๊กแตนหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวเดินทาง อุ๋ยจึงได้ดีดนิ้วเปราะและแทบกระโดดด้วยความดีใจระคนโล่งอกที่สุดท้าย เขาก็นึกออกแล้วว่าจะนำศพไปซ่อนที่ไหนดี มันเป็นบ้านพักตากอากาศที่ครอบครัวของอุ๋ยซื้อไว้ที่จังหวัดเพชรบูรณ์ ซึ่งที่ผ่านมา บ้านหลังนั้นถูกพวกเขาใช้งานแทบนับครั้งได้ เพราะทุกคนที่อุ๋ยรู้จักมัวแต่ลุ่มหลงในการทำงานหาเงิน ไม่เคยมีใครเห็นคุณค่าของการพักผ่อนและงานปาร์ตี้ อุ๋ยเคยพาสาวที่รู้จักไปบ้านหลังนั้นครั้งหนึ่งเมื่อสองสามปีก่อน เขาไม่ชอบความสงบเงียบอย่างสันโดษของบ้านนั้นเลย สภาพโดยรอบทอดตามองไปไม่เจออะไรนอกจากสีเขียวของต้นไม้และภูเขา ซึ่งขัดกับนิสัยรักสนุกชื่นชมแสงสีของอุ๋ยมาก แต่ขณะนี้เขานึกดีใจเหลือเกินที่บนโลกใบนี้มีบ้านหลังนั้นอยู่จริงๆ ไม่สิ เขาไม่ควรดีใจที่มีบ้านหลังนั้น แต่ควรดีใจที่มีทะเลสาบอยู่ติดกับบ้านนั้นต่างหาก เขาเคยดูในหนังฆาตกรรมที่ฆาตกรนำศพไปถ่วงไว้ใต้ทะเลสาบที่ปลอดคน หากไม่มีใครทะลึ่งไปตกปลาในบริเวณนั้น ความลับทั้งหมดก็จะถูกฝังไว้ใต้ผืนน้ำตลอดไป อุ๋ยรู้ว่าความลับจะต้องอยู่ใต้ผืนน้ำตลอดไป เพราะทะเลสาบเป็นเขตส่วนบุคคลของครอบครัวเขา ไม่มีชาวบ้านคนไหนจะไปยุ่มย่ามบริเวณนั้นได้ นอกจากคนที่ครอบครัวเขาจ้างไว้ดูแลบ้านเท่านั้น หลังตั๊กแตนออกมาจากห้องน้ำ อุ๋ยกับเธอก็ช่วยกันลำเลียงถุงใส่ชิ้นส่วนศพออกจากตู้เย็น ไม่น่าเชื่อที่คนหนึ่งคนเมื่อถูกหั่นแยกส่วนแล้วจะสามารถลงมาอยู่ในกระเป๋าเดินทางได้อย่างมีพื้นที่เหลือเฟือ อุ๋ยประหลาดใจไม่น้อยที่เขาไม่สะอิดสะเอียนอีกแล้วกับการเห็นแขน ขา ลำตัว หรือศีรษะของคนที่ครั้งหนึ่งเคยมีสัมพันธ์สวาทกับตั๊กแตนกลายเป็นเศษเนื้อคล้ายเนื้อหมูเนื้อวัวตามตลาดสด หลักฐานทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้ มีด เสื้อกันฝน เชือกต้นเหตุแห่งความตายรวมถึงเสื้อผ้าและของใช้ของนายไกด์ล้วนถูกบรรจุใส่ถุงและยัดไว้ในกระเป๋าใบเดียวกันเพื่อง่ายแก่การซ่อนเร้น พวกเขาออกจากคอนโดมิเนียมด้วยรถยนต์ของอุ๋ยเมื่อเวลาแปดโมงเช้า อุ๋ยตื่นเต้นเกินกว่าจะรับรู้ความอ่อนเพลียของการอดหลับอดนอน แม้หัวจะปวดตุบๆ ด้วยความเครียดผสมอาการเมาค้าง แต่เขาก็ขับรถไหว ระหว่างทางอุ๋ยไม่ค่อยมีสมาธินัก หากสายตาไม่ป้วนเปี้ยนแถวขาอ่อนของตั๊กแตนผู้สวมเดรสสั้น ก็ต้องส่องกระจกมองกระเป๋าเดินทางสีชมพูที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเบาะหลังร่วมกับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าจริงๆ อีกหนึ่งใบ บางชั่วขณะอุ๋ยคิดว่าเห็นกระเป๋าใบนั้นสั่นคั่กๆ เหมือนตัวล็อกจะหลุดออกและฝากระเป๋าจะดีดเปิด แต่มันก็เป็นเพียงแรงสั่นสะเทือนจากการเดินทางบนผิวถนนที่ขรุขระ อุ๋ยต้องแวะปั้มน้ำมันล้างหน้าล้างตาเรียกความสดชื่นเป็นพักๆ แต่ถ้าไม่นับเรื่องสมาธิที่วอกแวกของอุ๋ยแล้ว ทุกอย่างก็ถือได้ว่าราบรื่นเกินกว่าที่คาดการณ์ไว้ เมื่อขับมาเกือบจะถึงตัวเมืองเพชรบูรณ์ อุ๋ยก็โทรไปลางานที่บริษัทสองวัน ก่อนจะโทรไปยังบ้านพักที่เป็นจุดหมายและแจ้งให้แม่บ้านรู้ตัวว่าเขากำลังจะไปพักที่นั่น ตลอดทางเขากับตั๊กแตนไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก อุ๋ยทราบว่าจิตใจของตั๊กแตนคงยังไม่พร้อมพูดคุย แต่หากคืนนี้แผนการที่เขาวางเอาไว้ผ่านพ้นไปด้วยดี อุ๋ยคิดว่าไม่ยากเลยที่เขาจะได้ตัวตั๊กแตน หญิงสาวแสนสดใสคนเดิมกลับคืนมา แผนของอุ๋ยมีอยู่ว่า เขาจะเก็บกระเป๋าเดินทางไว้ในห้องนอนและรอจนกระทั่งแม่บ้านกับคนสวนซึ่งเป็นสามีของหล่อนเข้าห้องนอนเรียบร้อย เขากับตั๊กแตนจะช่วยกันลากกระเป๋าลงมากลางความมืด ขึ้นเรือเป็ดและมุ่งหน้าไปใจกลางทะเลสาบ เพื่อทิ้งความลับของพวกเขาลงไปใต้ผืนน้ำ แน่นอน ตอนนี้มันเป็นความลับระหว่างพวกเขาไปแล้ว มีเพียงเขากับตั๊กแตนเท่านั้นที่รู้เรื่องความตายของนายไกด์ ไอ้ตากล้องโรคจิต อุ๋ยไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรตั๊กแตนถึงเป็นแฟนกับหมอนั่นได้ แต่อดีตไม่สำคัญเท่าปัจจุบันและอนาคต เมื่อคิดถึงภาพที่เขากับตั๊กแตนจะได้นอนกอดก่ายกันบนเตียงในวันหนึ่งวันใดข้างหน้า หัวใจของอุ๋ยก็พองโตและอยากเร่งวันเวลาให้ถึงตอนนั้นโดยเร็ว รถยนต์ของอุ๋ยเดินทางมาถึงบ้านพักตากอากาศในเวลาบ่ายโมงครึ่ง แม่บ้านกับคนสวนรอต้อนรับด้วยความกระตือรือร้น ความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นในใจอุ๋ยเมื่อก้าวขาลงจากรถคือความตื่นเต้น คนสวนเดินน้อมกายเข้ามาช่วยขนกระเป๋าสัมภาระ อุ๋ยให้กระเป๋าใส่เสื้อผ้าของจริงไป ส่วนกระเป๋าเดินทางสีชมพูเขายืนกรานที่จะเคลื่อนย้ายเอง และความที่เขาเคยพาผู้หญิงมาเที่ยวที่นี่เมื่อสองสามปีก่อนประกอบกับนิสัยที่ชอบทำอะไรตามใจตัวเองของอุ๋ย แม่บ้านกับคนสวนจึงไม่ได้ติดใจสงสัยการมาถึงอย่างกะทันหันครั้งนี้แต่อย่างใด อุ๋ยกับตั๊กแตนผ่านช่วงเวลากลางวันด้วยความกระปรี้กระเปร่า สีหน้าซีดเซียวของตั๊กแตนเริ่มมีเลือดฝาดทีละนิดตามลำดับที่เข็มสั้นบนตัวนาฬิกากระดิกไปข้างหน้า เธอสามารถสวมบทเป็นคนรักของอุ๋ยได้แนบเนียน ตบตาแม่บ้านและคนสวนได้อย่างไร้ที่ติ และถึงแม้ทั้งอุ๋ยกับตั๊กแตนจะไม่มีใครได้งีบหลับเลยตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตราบใดที่กระเป๋าเดินทางยังไม่ถูกกำจัด พวกเขาก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้ ดังนั้น สถานที่ฆ่าเวลาส่วนใหญ่จึงไม้พ้นทะเลสาบและสระน้ำ อุ๋ยพาตั๊กแตนมานั่งเรือเป็ดสีฟ้าที่มีไว้สำหรับถีบเล่นในทะเลสาบเพื่อทำความคุ้นชินในการบังคับทิศทางและดูจุดที่เหมาะแก่การทิ้งกระเป๋า มันเป็นเรือเป็ดราคาแพงที่สั่งซื้อมาจากต่างประเทศ ที่นั่งกว้างขวางและนิ่มสบายราวเบาะนวม การบังคับทิศทางเมื่อได้ทำความคุ้นชินแล้วก็ไม่ยากอย่างที่คิด เขากับเธอใช้เวลาในเรือเป็ดประมาณหนึ่งชั่วโมง ก่อนจะมาที่สระว่ายน้ำซึ่งตั้งอยู่ระหว่างตัวบ้านกับตัวเรือนไม้ซึ่งเป็นเรือนรับรองสำหรับจัดปาร์ตี้ ณ สระว่ายน้ำแห่งนี้ อุ๋ยได้รับชมเรือนร่างอรชนของตั๊กแตนเต็มตาเป็นครั้งแรก เธออยู่ในชุดบิกินี่ตัวจิ๋ว ส่วนเขานั่งจิบแชมเปญอยู่บนเก้าอี้ริมสระและทอดตามองเธอด้วยความชื่นชม สรรพสิ่งรอบกายคล้ายลอยอยู่ในอากาศ อุ๋ยดื่มเพื่อเพิ่มความสุขให้ตัวเอง แต่ไม่อนุญาตให้ถึงขั้นเมามาย ขณะจับจ้องเรือนร่างของตั๊กแตนแหวกว่ายในสระน้ำ อุ๋ยก็คิดว่าถึงเวลาที่เขาควรเลิกใช้ชีวิตอย่างทิ้งๆ ขว้างๆ แล้วหรือยัง? เขาควรเลิกเสพติดปาร์ตี้ เลิกนอนกับผู้หญิงแปลกหน้าที่แม้แต่ชื่อยังจำไม่ได้ อุ๋ยรู้ตัวว่าเขาเจอรักแท้แล้ว แต่เขาควรจะหยุดทุกอย่างหรือไม่? หยุดสิ คำตอบปรากฏในใจทันที หยุดตรงนี้ที่เธอ ฟังดูโคตะระจะน้ำเน่า แต่สุขใจชะมัด อุ๋ยคิดว่าเขาจะเลิกนิสัยทุกอย่าง เขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้มีตั๊กแตนอยู่ข้างกายเขาตลอดไป คืนนั้นเมื่อขึ้นห้องนอนและรอให้บ้านทั้งหลังเงียบสนิท จิตใจของอุ๋ยว้าวุ่นกับการตระเตรียมกำจัดกระเป๋าจนไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอื่น เขากับตั๊กแตนนอนห้องเดียวกัน แต่ขณะที่เขากำลังเดินกลับไปกลับมาในห้อง ตั๊กแตนก็กำลังอยู่ที่ห้องครัวด้านล่างเพื่อคั้นน้ำส้ม ตั๊กแตนเป็นคนฉลาดและรอบคอบ เธอจะใส่ยานอนหลับลงไปในน้ำส้มนั้นและนำไปมอบให้แม่บ้านกับคนสวนคนละแก้ว มันเป็นความคิดของเธอที่หวาดกลัวว่าแม่บ้านกับคนสวนอาจจะตื่นขึ้นมาโดยบังเอิญขณะพวกเขาขนย้ายกระเป๋า ดังนั้นให้หลับรวดเดียวถึงเช้าคงดีกว่า อุ๋ยเองก็วิตกตรงจุดนี้อยู่แล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าจะไปหายานอนหลับได้ที่ไหนในเวลากระชั้นชิด โชคดีที่ตั๊กแตนพกติดตัวมาด้วย เขาไม่คิดมาก่อนว่าผู้หญิงอย่างเธอจะต้องพึ่งพายานอนหลับ แต่ก็ตระหนักว่าไม่ว่าเธอจะเคยใช้มาก่อนหรือไม่ หลังจากนี้คงต้องใช้แน่ รวมถึงตัวเขาด้วย ก็จะมีใครหลับได้ล่ะ ในเมื่อภาพการหั่นศพยังเห็นชัดทุกครั้งที่หลับตาอย่างนี้? ตั๊กแตนกลับขึ้นมาบนห้องนอนในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอพยักหน้าส่งสัญญาณบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อย เมื่ออุ๋ยลากกระเป๋าเดินทางลงบันไดมาสู่ห้องรับแขกชั้นล่าง เขาก็พบแม่บ้านกับคนสวนนอนกรนเสียงดังอยู่บนโซฟา มีแก้วน้ำส้มที่ว่างเปล่าตั้งอยู่บนโต๊ะกระจกด้านหน้า เส้นทางสู่ทะเลสาบตัดผ่านสระน้ำและเรือนรับรอง ครั้งสุดท้ายที่อุ๋ยชำเลืองมองนาฬิกาคือตอนสามทุ่มหกนาที สายลมแห่งยามราตรีโชยมาปะทะผิวกาย พวกเขาหยุดยืนที่ริมทะเลสาบ มันเป็นคืนที่ฟ้าเปิด พระจันทร์และดวงดาวทอแสงสว่าง ผิวน้ำไหวเป็นริ้วคลื่นตามแรงลม ตั๊กแตนก้มลงปลดล็อกกระเป๋าเดินทาง อุ๋ยช่วยเธอรวบรวมก้อนหินริมน้ำโยนใส่เข้าไปในกระเป๋า ไม่กล้าสูดหายใจแรงๆ เพราะไม่ทราบแน่ชัดว่าต้องใช้เวลากี่ชั่วโมงหรือกี่วันกว่าที่ศพจะเริ่มเน่าและสามารถส่งกลิ่นทะลุถุงดำออกมา เขากลัวว่าหากมันมีกลิ่นแรง อ้วกก็จะพุ่ง ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่ขายหน้าอย่างยิ่งหากให้ตั๊กแตนเห็นความอ่อนแอของเขา กระเป๋าเดินทางถูกปิดลงอีกครั้ง อุ๋ยลากมันตรงไปยังเรือเป็ดที่จอดผูกอยู่กับเสาริมน้ำ น้ำหนักของก้อนหินทำให้กระเป๋าหนักมากกว่าเดิมหลายเท่าและจะถ่วงให้กระเป๋าเดินทางจมอยู่ใต้น้ำตลอดไปอย่างไร้ความผิดพลาด อุ๋ยก้าวเข้าไปนั่งในเรือเป็ดด้วยความสบายใจ ตั๊กแตนยกกระเป๋าขึ้นจากพื้น เธอต้องเกร็งกำลังแทบทั้งตัวทีเดียวกว่าจะสามารถส่งกระเป๋าให้เขาได้ อุ๋ยรับกระเป๋ามาตั้งไว้บนที่นั่งด้านข้าง ตามหน้าที่เขาจะต้องถีบเรือเป็ดไปคนเดียวกลางความมืด อุ๋ยหันไปยิ้มให้ตั๊กแตนขณะเธอแก้เชือกที่ผูกเรือเป็ดออก ตั๊กแตนส่งยิ้มฝืดฝืนและกระซิบบอกให้เขากลับมาเร็วๆ เพราะเธอไม่อยากยืนคนเดียวนานนัก อุ๋ยรับปาก ความสดชื่นในหัวใจขับไล่ความหวาดกลัวออกไปจนหมดสิ้น ทะเลสาบยามกลางคืนสะท้อนภาพดวงดาวบนฟ้าระยิบระยับ มองไปคล้ายมีท้องฟ้าสองผืนเป็นอย่างยิ่ง อุ๋ยถีบเรือเป็ดมุ่งหน้าไปใจกลางทะเลสาบ สายลมพัดผมของเขาลงมาระสายตา อุ๋ยยกมือปัดปอยผมออกไป หูได้ยินเสียงสายลมกรีดกรายดังหวีดหวิว ฉับพลันนั้น อุ๋ยรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาอย่างประหลาด เขาชำเลืองมองกระเป๋าเดินทางใบโตที่กำลังจะมีบ้านใหม่เป็นพื้นดินใต้ทะเลสาบในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า  ผิวสีชมพูเรียบลื่นของมันสะท้อนประกายวาวกับแสงดาว ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่าเปลือกที่แสนอ่อนหวานของมันจะซ่อนความน่าสะพรึงไว้ภายใน เมื่อความคิดเริ่มกระจัดกระจาย อุ๋ยก็ตั้งหน้าตั้งตาถีบเรือเป็ดไปยังจุดที่หมายตา ไม่ปล่อยให้ภาพมีดที่หั่นลงไปบนอวัยวะส่วนต่างๆ ของศพกลับมาทำให้ท้องไส้ของเขาปั่นป่วนอีก ครู่หนึ่งต่อมา เรือเป็ดเคลื่อนตัวมาถึงที่หมาย อุ๋ยสูดหายใจลึกและเอื้อมมือไปที่กระเป๋า ออกแรงดึงแต่กระเป๋ากลับตั้งอยู่กับที่เหมือนถูกอะไรบางอย่างตอกตรึง อุ๋ยขมวดคิ้วแล้วเพิ่มแรงกระชาก แต่กระเป๋ายังคงไม่ขยับเขยื้อน เกิดบ้าอะไรขึ้น? จะว่าหินน้ำหนักเยอะจนเขายกไม่ไหวก็ไม่น่าใช่ อุ๋ยกำมือรอบที่จับกระเป๋าแน่นและลองดึงอีกครั้ง กระเป๋าตั้งนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง ผิดกับขนแขนของอุ๋ยที่ลุกชันอย่างไม่ทราบสาเหตุ อุ๋ยเบิกตามองแขนตัวเองด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น มือของเขาร้อนวูบวาบเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ไหลผ่าน อุ๋ยกัดฟันกรอด บอกตัวเองว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมีที่มาจากความหวาดกลัวของเขาเอง ไม่ใช่การแสดงพลังต่อต้านของสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าอะไรทั้งนั้น อุ๋ยสบถคำหยาบแล้วกระชากกระเป๋าสุดแรงเกิด กระเป๋าเดินทางใบโตลอยหวือจากที่นั่งอย่างง่ายดาย เรือเป็ดโคลงเคลงไปมาเมื่ออุ๋ยเหวี่ยงกระเป่าข้ามขอบด้านข้างออกไป เสียงกระเป๋ากระแทกผิวน้ำดังตู้ม น้ำกระจายเป็นฝอยขึ้นมาโดนตัวอุ๋ย แต่เขาไม่แยแส ทันทีที่กระเป๋าใบนั้นจมลงไปใต้ผิวน้ำพร้อมความลับที่น่าพะอืดพะอม อุ๋ยก็ถีบเรือเป็ดกลับไปที่ริมฝั่ง ที่ซึ่งตั๊กแตนยืนรอเขาอยู่พร้อมรอยยิ้มโล่งใจ                                                   ซ้อน เจ็บปวดในลำคอเหมือนถูกคมมีดกรีดลงมา ปากของอุ๋ยอ้ากว้าง ความเจ็บปวดที่เหมือนมีคมมีดกำลังเลื่อยคอเขาอยู่ไม่หายไปไหน “เรียบร้อยครับ ต่อมทอมซิลอักเสบ เป็นอาการทั่วไปของคนเป็นไข้หวัดแหละครับ” หมอวัยกลางคนผู้สวมแว่นตากรอบทองกล่าวเสียงเรียบขณะอุ๋ยหุบปากลง “หลังจากนี้ก็พักผ่อนมากๆ ดื่มน้ำเยอะๆ และทานยาให้ครบนะครับ” อุ๋ยยกมือลูบคลำลำคอก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “แล้วอาการปวดตัวเหมือนแขนขาจะหลุดออกมาล่ะครับ?” หมอหัวเราะเล็กน้อย “ก็เหมือนการเจ็บคอครับ มันเป็นอาการทั่วไปของคนที่ป่วยเป็นไข้หวัด ตอนนี้ไข้หวัดใหญ่กำลังระบาด แต่โชคดีนะครับที่คุณวิรุจเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา ฉีดยาหนึ่งเข็มและนำยากลับไปทานสักสองสามวันก็น่าจะทุเลาขึ้นแล้วครับ” “หมายความว่า แขนขาของผมจะไม่มีทางหลุดออกมาจริงๆ ใช่มั้ยครับ?” อุ๋ยพึมพำออกมาอย่างเลื่อนลอย หมอเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจและตอบ “แน่นอนครับ ไม่มีมนุษย์ที่ไหนที่แขนขาจะหลุดออกมาได้เองหรอกครับ” “ขอบคุณครับ ได้ยินแบบนี้ค่อยเบาใจหน่อย” อุ๋ยพูด ก่อนจะรู้สึกตัวว่าคำพูดของเขาทำให้หมอวัยกลางคนผู้นั่งอยู่ด้านตรงข้ามมีสีหน้าฉงนไปกันใหญ่ อุ๋ยจึงหัวเราะกลบเกลื่อนและกล่าวต่อ “ขอโทษที่พูดเรื่องเหลวไหลครับ ผมหมายถึงว่า ได้ยินว่าตัวเองไม่เป็นอะไรร้ายแรงผมก็ดีใจแล้วครับ” “อ้อ ครับ งั้นเชิญไปนอนรอที่ห้องด้านข้างก่อนครับ หมอจะฉีดยาให้” “ครับ” อุ๋ยผงกศีรษะและลุกขึ้นจากเก้าอี้ สิบห้านาทีต่อมา อุ๋ยก็ออกจากคลินิกขนาดใหญ่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดังลงมาที่ลานจอดรถ ตั๊กแตนเดินประคองเคียงข้างเขามาด้วยความเป็นห่วง เธอเป็นคนขับรถพาเขามาที่นี่และตอนนี้ยังช่วยถือถุงยาให้เขาอีก อุ๋ยรู้สึกว่าเขานี่มันเป็นผู้ชายที่อ่อนแอจริงๆ ตั้งแต่คบหากับตั๊กแตน เขาแสดงให้เธอเห็นความอ่อนแอมามากเท่าไหร่แล้วนะ? “เมื่อกี้คุณหมอว่ายังไงบ้างคะ?” ตั๊กแตนถามหลังจากพากันเข้ามานั่งในรถเก๋งสีชมพูของเธอเรียบร้อย อุ๋ยเอนตัวพิงเบาะ ยกมือลูบคลำลำคอตัวเอง เขารู้สึกเจ็บทุกครั้งที่กลืนน้ำลายและจะเจ็บมากเป็นสองเท่าเมื่อต้องเปล่งเสียงพูด “ก็ว่าเป็นไข้หวัดธรรมดานี่แหละ” “พักนี้สุขภาพพี่อุ๋ยไม่ค่อยดีเลยนะคะ” ตั๊กแตนมองเขาด้วยสายตาแสดงความห่วงใยพลางเอื้อมมือกดปุ่มสตาร์ทรถ “นั่นสิ” อุ๋ยรับคำสั้นๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะเจ็บคอจนไม่อยากพูดกับเธอหรอก แต่อุ๋ยกำลังแปลกใจเหมือนกันว่า ทำไมระยะหลังเขาถึงได้ป่วยบ่อยนัก ดูเหมือนมันจะเริ่มตั้งแต่สามเดือนก่อน ตอนที่ผ่านพ้นเรื่องราวครั้งนั้นและเขากับตั๊กแตนเริ่มคบหากันใหม่ๆ อุ๋ยมักจะไม่สบายและนอนฝันร้ายแทบทุกคืน ถึงตอนนี้จะเว้นระยะห่างไปบ้าง แต่เขาก็ยังฝันร้ายอยู่ดี เฉลี่ยแล้วอุ๋ยจะฝันร้ายเดือนละสองครั้ง ฝันว่าตนเองกำลังถูกใครบางคนใช้มีดทำครัวหั่นเป็นชิ้นๆ เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมา ความเจ็บปวดก็จะแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย แขนกับขาของเขาปวดร้าวราวกับพร้อมจะบิดหลุดออกจากกระดูกข้อต่อของกันและกันได้ทุกเมื่อ อุ๋ยคิดว่าตนเองพอจะทราบสาเหตุของที่มาแห่งฝันร้ายและความเจ็บปวดอันลึกลับนี้ แต่เขาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร แม้กระทั่งกับตั๊กแตน เพราะอุ๋ยคิดว่าฝันร้ายที่เขาพบ เกิดขึ้นจากความรู้สึกผิดในใจที่ช่วยตั๊กแตนทำลายศพของนายไกด์ จิตใจเขาจึงจำลองความรู้สึกของการถูกหั่นแขนขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้อุ๋ยจะไม่เชื่อเรื่องภูตผีปิศาจและตระหนักดีว่าสิ่งที่เขาเป็นไม่ใช่ผลจากการกระทำของสิ่งเหนือธรรมชาติ แต่อุ๋ยก็สืบเสาะจนทราบว่านายไกด์เป็นใคร มาจากไหน บ้านเกิดอยู่จังหวัดใด เขาจัดการบริจาคเงินหลายล้านบาททำบุญให้กับวัดในเชียงใหม่ซึ่งเป็นบ้านเกิดของนายไกด์  โดยหวังว่าเงินก้อนนั้นจะช่วยลบล้างความรู้สึกในใจของเขาออกไปได้บ้าง ไม่มากก็น้อย แต่ฝันร้ายและความเจ็บปวดก็ไม่เคยหายไป อุ๋ยไม่รู้ว่าเขาควรต้องทำอย่างไรดี ฝันร้ายเหล่านี้ถึงจะจากไปตลอดกาล “หนูว่าคืนนี้พี่อุ๋ยนอนค้างที่ห้องหนูดีกว่าไหม?” เสียงของตั๊กแตนที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยฉุดอุ๋ยออกจากภวังค์ทันที รถของเธอแล่นออกมาจากห้างสรรพสินค้าได้พักใหญ่แล้ว “เมื่อกี้ตั๊กบอกว่าไงนะ?” อุ๋ยเบิกตาโต น้ำเสียงแหบแห้งแฝงความดีใจไว้ล้นพ้น ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เขากับตั๊กแตนยังไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรที่ลึกซึ้งมากไปกว่าการจับมือเลยสักครั้ง ถ้าเธอชวนให้เขานอนค้างด้วยแบบนี้ ก็คงหมายความว่า... “ห้ามคิดเลยเถิดเชียวนะ“ แม้ทำเสียงดุ แต่แก้มของตั๊กแตนก็แดงเรื่อ “ที่ให้นอนห้องหนูน่ะ เพราะกลัวว่าขืนกลับห้องตัวเองไป เกิดกลางดึกตัวร้อนขึ้นมาจะไม่มีใครดูแลหรอก” อุ๋ยนึกเอ็นดูท่าทีเขินอายของเธอ แต่อันที่จริง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรเขาก็มองว่ามันน่ารักไปหมดอยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะปฏิเสธความห่วงใยของตั๊กแตน อุ๋ยคิดว่าการเปลี่ยนแปลงนิสัยอย่างเสือสิ้นลายและปฏิบัติตัวอย่างสุภาพบุรุษกับเธอมาตลอด ไม่แน่อาจทำให้เธอใจอ่อนจนยอมมอบสิ่งที่เขาต้องการให้ในคืนนี้ก็ได้ ห้องพักห้องใหม่ของตั๊กแตนตั้งอยู่บนคอนโดมิเนียมชั้นสิบสี่ อยู่ห่างสถาบันวิจัยแมลงของเอกชนซึ่งเป็นที่ทำงานของเธอแถวพระรามหกชั่วขับรถสิบนาที เธอย้ายออกจากคอนโดมิเนียมแห่งเก่าสองสัปดาห์หลังการซ่อนศพนายไกด์ผ่านพ้นไป แน่นอนว่าการหายตัวไปอย่างปัจจุบันทันด่วนของตากล้องย่อมเป็นที่เดือดร้อนของนิตยสารผู้เป็นนายจ้าง กองบรรณาธิการทำเรื่องแจ้งความคนหาย มีตำรวจมาขอสอบปากคำตั๊กแตนว่าครั้งสุดท้ายที่เธอได้พบกับผู้สูญหายคือเมื่อไหร่ ตั๊กแตนตอบไปว่าเธอเจอกับนายไกด์ครั้งสุดท้ายคือหนึ่งเดือนก่อนที่นายไกด์จะหายตัวไป พวกเขามีเรื่องโกรธเคืองกันที่นายไกด์แอบคบผู้หญิงคนอื่นตามประสาเพลย์บอยจอมเจ้าชู้ ซึ่งมันก็สอดคล้องกับคำให้การของบุคคลรอบกายที่บอกว่านายไกด์ชอบคบผู้หญิงหลายคนในเวลาเดียวกัน  ตำรวจจึงมุ่งความสนใจไปยังประเด็นชู้สาวที่ว่า นายไกด์อาจจะแอบสร้างสัมพันธ์สวาทกับหญิงสาวที่มีคนรักอยู่แล้ว จึงเป็นเหตุให้เกิดความรุนแรงที่นำมาซึ่งการหายตัวไปอย่างลึกลับครั้งนี้นั่นเอง ตำรวจไม่ติดใจสงสัยหรือคิดตรวจดูกล้องวงจรปิดของคอนโดมิเนียมที่ตั๊กแตนอาศัยในเวลานั้นเลย แต่ถึงจะขอตรวจก็ตาม พวกตำรวจก็จะไม่พบอะไร เพราะบังเอิญเหลือเกินที่หน่วยเก็บความจำของกล้องวงจรปิดในสัปดาห์เกิดเหตุนั้นเสีย ทำให้ข้อมูลทุกอย่างลบหายไม่มีเหลือ ไม่มีใครระแคะระคายว่าใต้ทะเลสาบแห่งหนึ่งในจังหวัดเพชรบูรณ์ ร่างของนายไกด์อยู่ที่นั่น ในกระเป๋าเดินทางสีชมพู ความลับของพวกเขา จะเป็นความลับตลอดไป หัวใจของอุ๋ยกลับมาพองโตและเต้นด้วยความลิงโลดเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน ความเร็วที่ตั๊กแตนขับรถคือเก้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่อุ๋ยรู้สึกว่ามันเชื่องช้าเหลือเกิน อีกทั้งการจราจรยามหัวค่ำก็เนืองแน่น เขาอยากไปถึงห้องพักของตั๊กแตนให้เร็วที่สุด เขาอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขากับเธอได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพังสองต่อสอง แล้วพวกเขาก็มาถึงคอนโดมิเนียมในที่สุด หากไม่นับครั้งแรกที่อุ๋ยช่วยตั๊กแตนขนย้ายกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของส่วนตัวมาที่นี่ เขาก็ไม่เคยได้เหยียบเท้าเข้าห้องพักของเธอเลย ส่วนใหญ่เขากับเธอจะนัดกันไปเที่ยวข้างนอกและเต็มที่ก็มาส่งแค่หน้าคอนโดฯ เท่านั้น อุ๋ยไม่รู้สึกเจ็บคอเหมือนมีคนกำลังใช้มีดหั่นอีกแล้วเมื่อก้าวตามหลังตั๊กแตนเข้าไปในห้องพักหมายเลข 1407 เขากลืนน้ำลายระงับอารมณ์พลุ่งพล่านขณะจ้องมองบั้นท้ายใต้กระโปรงสีขาวของเธอไม่วางตา ตั๊กแตนวางกระเป๋าสะพายไว้บนเคาน์เตอร์พร้อมกับถุงยาของเขา อุ๋ยเดินตามเข้าไปยืนประกบด้านหลังและสอดแขนโอบรอบเอวอย่างนุ่มนวล “พี่อุ๋ย...อย่านะ...” ตั๊กแตนพูดขณะเขาแนบริมฝีปากลงบนลำคอของเธอ “...มันจั๊กจี๋...” ตั๊กแตนพยายามดิ้นเล็กน้อย แต่อุ๋ยไม่ยอมปล่อย ความต้องการของเขาพุ่งทะลุจุดหักห้าม เพียงโลมเล้าไม่กี่นาทีร่างของตั๊กแตนก็อ่อนระทวย พวกเขาพัวพันกันตลอดทางไปสู่ประตูห้องนอน อุ๋ยไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของเขาหลุดออกจากกายไปได้อย่างไรทั้งที่เขาไม่ได้ถอด ตั๊กแตนเร่าร้อนเกินกว่าที่เขาคาดคิด อุ๋ยล้มตัวลงบนที่นอนนุ่มนิ่มและรอรับร่างบางเปลือยเปล่าที่โถมทับลงมา อุ๋ยหลับตาพริ้มด้วยความสุขสันต์ กริ๊ก อุ๋ยรู้สึกตึงข้อมือด้านขวา กริ๊ก อุ๋ยรู้สึกตึงข้อมือด้านซ้าย อุ๋ยลืมตาขึ้น เชือกบ่วงหนึ่งถูกคล้องลงมาบนศีรษะของเขา ตั๊กแตนถือปลายเชือก คร่อมทับร่างเขาอยู่ เธอกำลังแสยะยิ้มผ่านม่านผมที่ปิดบังใบหน้าเหมือนรยางค์ “ตั๊ก...นี่มันอะไรกัน?” อุ๋ยละล่ำละลัก ชำเลืองมองมือทั้งสองข้างที่ถูกล็อกกับหัวเตียงด้วยความแตกตื่น “...พี่ไม่ชอบแบบนี้...ถะ – ” คำพูดของอุ๋ยขาดหายไป ตั๊กแตนกระตุกปลายเชือก ปมที่ขมวดรอบคอของอุ๋ยรัดแน่นลูกกระเดือก อุ๋ยตาเหลือก อ้าปากกว้างส่งเสียงขลุกขลัก ตั๊กแตนโน้มตัวลงมา มือข้างหนึ่งพันปลายเชือก ส่วนอีกข้างลูบไล้บริเวณข้างลำคอของอุ๋ย “รู้สึกดีไหมคะพี่อุ๋ย หนูรู้ว่าพี่อุ๋ยต้องรู้สึกดีอยู่แล้ว เพราะอะไรหรือคะ? ก็เพราะว่าหลอดเลือดแดงใหญ่คาโรติดที่อยู่สองข้างลำคอของคนเรา ถ้ามันถูกบีบ ออกซิเจนก็จะไปเลี้ยงสมองไม่ได้ คาร์บอนไดออกไซด์จะคั่งอยู่ในนั้น มันจะทำให้สมองของพี่อุ๋ยสับสน มึนงง แต่กลับก่อให้เกิดความสุขทางเพศอย่างสุดๆ เลยค่ะ พวกผู้ชายอย่างพี่อยากรู้สึกแบบนี้นักไม่ใช่หรือคะ หนูดีใจนะคะที่จะทำให้พี่อุ๋ยได้ขึ้นสวรรค์อย่างแท้จริง” ตั๊กแตนส่งเสียงหัวเราะแหลมสูงน่าขนลุก “และหนูมีความจริงจะบอก ที่จริงแล้วหนูไม่ได้ชื่อตั๊กแตนหรอกค่ะ แต่ที่เรียกตัวเองว่าตั๊กแตนเนี่ย เพราะชอบนิสัยของตั๊กแตนตำข้าวที่ตัวเมียมักจะฆ่าคู่ของมันระหว่างผสมพันธุ์เสมอ พวกผู้ชายหน้าหม้อมันต้องเจอแบบนี้เสียให้เข็ด” ตั๊กแตนยืดตัวขึ้นและกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน “ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเหยื่ออีกคนของหนูนะคะ” แล้วบ่วงเชือกก็ถูกกระตุกโดยแรง ระงับลมหายใจของอุ๋ยในวินาทีนั้น                                               โทรศัพท์ “ธีร์ ธีร์ช่วยเราด้วยนะ เราเพิ่งฆ่าคนตาย ฮือๆ...” -------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 55 15:56:47 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 15:54:01

ความคิดเห็นที่ 2 ที่มา – ที่ไป เรื่องสั้นเรื่องนี้ถือกำเนิดขึ้นมาจากการที่ได้มีโอกาสดูภาพยนตร์ญี่ปุ่นเรื่อง 'In the Realm of the Senses' (18+ นะจ๊ะ) ซึ่งสร้างมาจากเรื่องจริงของซาดะ อาเบะ ฆาตกรหญิงที่รัดคอชายหนุ่มผู้เป็นคู่ขาของตัวเองจนถึงแก่ความตาย เหตุการณ์เกิดในปี ค.ศ.1936 และถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ในปี ค.ศ.1976 (เจ๊อาเบะแกจิตได้ใจมากเลยครับ รัดคอเสร็จ นอนกอดศพต่ออีกค่อนคืน ก่อนจะตัดหนอนน้อยของคู่ขาตัวเองกลับไปเชยชมอีก -__-' ) สำหรับการรัดคอก็ต้องบอกว่าเป็นที่นิยมมากในหมู่มาโซคิสท์ทั้งหลาย เชื่อกันว่าเมื่อรัดแล้วจะให้ความรู้สึกทางเพศที่ดีมากๆ เคยมีการวิจัยอย่างเป็นเรื่องเป็นราวที่เมืองนอก รายละเอียดก็อย่างที่ตั๊กแตนพูดกับอุ๋ยตอนท้ายเรื่องครับ คือบริเวณข้างลำคอทั้งสองข้างของคนเราจะมีหลอดเลือดที่เรียกว่าหลอดเลือดแดงใหญ่คาโรติด (carotid arteries) ซึ่งเมื่อถูกบีบรัด ออกซิเจนก็ไม่สามารถไปเลี้ยงสมองได้ ส่งผลให้คาร์บอนไดออกไซด์เกิดการคั่ง สมองทำงานอย่างมึนๆ งงๆ สับสนๆ ซึ่งก่อให้ความรู้สึกกึ่งประสาทหลอน ในตอนต้นของคริสต์ศตวรรษที่ 17 เคยมีการใช้วิธีรัดคอเป็นการรักษาคนที่หนอนน้อยเสื่อมด้วยนะครับ ตอนนั้นยังใช้วิธีประหารชีวิตโดยการแขวนคอ แล้วมีคนตาดี(หรือว่างจัดก็ไม่รู้)ไปสังเกตเห็นว่าศพของนักโทษประหารส่วนใหญ่หนอนน้อยแข็งเป้กทั้งนั้นเลย จึงกลายมาเป็นวิธีการรักษาที่เสี่ยงต่อชีวิตมากกว่าจะได้หนอนน้อยที่แข็งแรงกลับคืนมา ภายหลังไม่เป็นที่นิยมและต้องล้มเลิกไปในที่สุด ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่คลิกเข้ามาอ่านมากๆ ครับ ปล.เรื่องต่อไป "แดนบูชายักษ์" อังคารหน้า ฝากติดตามด้วยนะครับ ^^ แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 55 11:42:27 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 15:54:48

ความคิดเห็นที่ 3 รออ่านตั้งนาน ขอลงชื่อก่อน เด๋วค่อยขึ้นไปอ่าน ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 21:22:40

ความคิดเห็นที่ 4 โห น่าติดตามมากเลย ว่าจะเก็บไว้อ่านวันหลัง แต่ทำใจไม่ได้จริงๆค่ะ เห็นแล้วแบบว่าต้องอ่าน แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เข้าใจวางพล็อตเรื่องได้น่าสนใจค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ^_^ จากคุณ : kiwi@eve เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 23:31:45

ความคิดเห็นที่ 5 กลิ่นโหดเริ่มเข้ากระแสเลือดแล้วสินะคะคุณน้อง  ตามไปดู 'In the Realm of the Senses' มาแล้วค่ะ กำกับได้ปราณีตจริงอะไรจริง แต่เนื้อหาติด 18+ ไว้หน่อยก็ดีจ้า  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 23:34:07

ความคิดเห็นที่ 6 อืมมมมม แต่ละซีน ... หลับตาเบา ๆ แล้วปล่อยจินตนาการให้พรึงเพริดไป แอร๊ยยย ชั้นเป็นอะไรไป ชั้นพูดอะไรออกไป ไม่ .. ไม่จริงนะ .. ชั้นไม่ได้เป็นแบบนักเขียนนนนนน >,.< จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 01:34:24

ความคิดเห็นที่ 7 ...หึ หึ หึ... จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 08:36:17

ความคิดเห็นที่ 8 @3 - คุณ Badgirl_no.1 โอ๋ย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเหมือนกันครับ เสียงปรบมือคือกำลังใจของนักร้องฉันใด เสียงทักทายจากคนอ่านก็คือกำลังใจของนักเขียนฉันนั้นครับ หวังว่าคงไม่ทำให้คุณยัยตัวร้ายฯ ผิดหวังนะครับ ^^ @4 - คุณ kiwi@eve ดีใจครับที่คุณกีวี่ชอบ เห็นคนอ่านตอบรับแบบนี้ นักเขียนก็ยิ้มปากฉีกเลยครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามเช่นกันครับ @5 - พี่รุริกะ รสชาติของเลือดมันดีอย่างนี้นี่เองเนอะครับ อ้าห์ หนัง 'In the Realm of the Senses' ผู้กำกับเขาเก่งจริงๆ ผมลืมแปะไว้ด้วยว่าเหมาะสำหรับคนดูสิบแปดคนขึ้นไป เอ๊ย! เหมาะสำหรับคนอายุสิบแปดปีขึ้นไปเท่านั้น(อิอิ มุกเรื่อยเปื่อย) หากน้องๆ คนไหนที่อ่านอยู่และสนใจจะหาชมหนังเรื่องนี้ ซื่อสัตย์กับตัวเองด้วยนะฮะ อายุไม่ถึง อย่าดูเลย มันไม่หนุกหรอก @6 - บก.สไนเปอร์ บก.แน่ใจนะว่าไม่เป็น ท่าทีเริ่มมาแล้วนะนั่น อิอิ รับมีดแล่เนื้อสักเล่มไหมฮะ? ขวับๆๆ @7 - พี่โส้ย อะไรกันครับ หัวเราะแบบนี้ เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ เง้อ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 11:40:45

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ไว้ใจหนูตั๊ก ตั้งแต่บรรทัดแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าอุ๋ยจะยอมทำตามหนูตัํกขนาดนั้น แสดง่ว่าหมอนี่ก็จิตพอๆกัน คุณทะเลบรรยายบทหั่นศพทำเอาผมชักกลัวแล้วล่ะสิ ฮี่ๆ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 12:38:39

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ตั้งแต่เขียนเรื่องสั้นชุดนี้ ผมก็ชักจะกลัวตัวเองเหมือนกันครับอาจารย์ T_T จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 17:43:53

ความคิดเห็นที่ 11 สงสัยว่า นาย ธีร์ . . . จะเป็นเหยื่อรายต่อไปของหนูตั๊กกะแตนชัวร์ ตอนที่พี่ไปมั่วนั่งฟังคำบรรยายวิชานิติเวช . . ก็มีเคส  คนผูกคอตายกับปลายเตียงห้องนอน . . . เป็นเรื่องที่ต้องพิจารณาว่า เป็นการฆ่าตัวตาย  หรือ ฆาตกรรม . . . แบบจมน้ำตาย หรือ ฆ่าแล้วเอามาถ่วงน้ำ  ก็ดูน้ำในปอดเอา . . . ดีนะที่ไม่ได้ลงทะเบียนเรียน . . . น่ากลัวววววววววววว ส่งเสบียงยามค่ำให้ น้องทะเล ดีก่า   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 21:30:07

ความคิดเห็นที่ 12 แน่จายยยยยย เราไม่ชอบทำอะไรโหดร้ายแบบนั้นหรอก (-3-) ถ้าเป็นเรานะ จะค่อย ๆ ละเมียดละไมจรดมีดกรีดเบา ๆ แผลจะต้องเรียบร้อยนิด อาจจะออกแบบก่อนนิดนึง ว่าเฉือนแบบไหนยังไงดี ค่อย ๆ ดื่มด่ำกับกลิ่นคาวเลือด อาจจะจิบไวน์แดงกลั้วคอไปพลาง ๆ ฟังเพลงคลาสสิคชั้นดี อาห์ .... ชักอยากลองของจริงแล้วล่ะ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 00:37:09

ความคิดเห็นที่ 13 @11 - พี่กาปอม ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ นายธีร์คงเสร็จแน่นอน เหอๆ พี่กาปอมนี่ก็แอบโหดนะครับ ไปนั่งฟังกะเขาได้ด้วย เรื่องผูกคอตายแบบนั้น ก็หนักใจแทนตำรวจเหมือนกันนะครับ เดี๋ยวนี้พวกคลั่งวิธีการออโต้ อีโรติกชักเยอะซะด้วย บรื๋อออ @12 - บก.สไนเปอร์ ผมว่า คนที่น่ากลัวที่สุดในกระทู้นี้ไม่ใช่ผมล่ะ แต่เป็นบก.นี่แหละ แหม มีเปิดเพลงฟังระหว่างลงมือ อารมณ์ศิลปินด้วยนะ กำลังสงสัยว่าถ้าคนข้างกายของบก.อ่านไทยได้ ตอนนี้คงต้องสะดุ้งโหยงอยู่แน่ๆ  อิอิ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 17:48:15

ความคิดเห็นที่ 14 เค้าคงชินแล้วล่ะ โดนแกล้งอยู่ทุกวัน แต่จริง ๆ แล้ว เราขี้กลัวน้าาา เป็นพวกการแสดงออก ตรงข้ามกับความเป็นจริงอ่ะ เพิ่งจะสังเกตตัวเองเหมือนกัน บางทีก็งง สับสนกับตัวเอง นี่ฉันเป็นอะไรไป ฮ่า ๆ ปล. คนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าเราเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง กล้าคิด กล้าทำ ตัดสินใจเด็ดขาด มีเพื่อน ๆ และรุ่นน้องหลายคน ถึงกับเดินเข้ามาบอก “พี่คะ/พี่ครับ พี่รู้มั้ยว่าพี่เป็นไอดอลของหนู/ผมเลยนะ หนู/ผมอยากทำได้แบบพี่บ้างจัง มีเคล็ดลับมั้ย บอกหน่อยได้มั้ย บลา ๆ“ แต่พี่คนหนึ่งที่เคยทำงานด้วยกันกลับบอกว่า จริง ๆ แล้วเราเป็นคนขี้กลัว ไม่กล้าตัดสินใจอะไรเลย แถมยังชอบไปกังวลว่าคนอื่นจะคิดยังไงอีก พอมานั่งพิจารณาดู ที่พี่เค้าบอกก็จริงอยู่ --- แต่คนส่วนใหญ่ทำไมเห็นตรงข้ามก็ไม่รุ -*- จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 18:37:01

ความคิดเห็นที่ 15 ฮ่าๆๆๆ พี่เปล่าแอบโหดนะน้อง . . . คือเพื่อนมันชวนอ่ะ . . .. ทั้งกลุ่มลงวิชานี้ยกเว้นพี่ . . . เพราะไม่คิดจะเป็น ทนาย อัยการ ผู้พิพากษา . . . คนพวกนั้นจะเป็นต้องเรียน . . มันจำเป็นต่ออาชีพในอนาคตอ่ะ . . . มีเพื่อนไปดูผ่าศพด้วย . . . คลานเข้ามาเรียนวิชาต่อไปแทบแย่ . . . แถมกินเครื่องในไม่ได้อีกเป็นเดือน . . . คนขวัญอ่อนแบบพี่ . . . ก็แค่ไปมั่วนั่งฟัง หน สอง หนเท่านั้นอ่ะ . . . มีขนมมาฝาก ทะเล และ บ.ก. นะคะ . .. . ขนมไทยๆ ยั่วคนไกลบ้านซะงัน อ้อ . . ขอบคุณทะเลด้วยที่เข้าไปทักทายที่กระทู้มาลัยจ้า   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 20:31:49

ความคิดเห็นที่ 16 น่ากินจัง เหมือนวุ้นถ้วยเลย ^^~ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 21:41:36

ความคิดเห็นที่ 17 ^ ^ ^ อยากกินอ่ะเด้ ฮี่ๆๆๆ ผมว่าคนเราส่วนใหญ่ชอบแสดงออกตรงกันข้ามกับความรู้สึกจริงๆ อยู่แล้วนะครับ บางทีสภาพแวดล้อมบริบทโดยรอบก็บังคับให้เราเป็นแบบนั้นในสายตาของคนอื่น ทั้งที่ความจริงแล้ว เราอาจจะไม่ใด้เป็นคนอย่างนั้นเลยก็ได้ มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่บอกอน่าจะดีใจนะ มีคนยกให้เป็นไอดอลของเขา คนเราเกิดมาไม่ใช่จะสามารถให้แรงบันดาลใจกับคนอื่นๆ ได้ทุกคนหรอกฮะ ดูอย่างบาเยิร์น เล่นเทพกันอยู่ดีๆ เจอทีมจากเบลารุสเข้าไป ไส้ทะลักครับพี่น๊องส์ คุยอยู่ดีๆ มาจบเรื่องบอลดื้อๆ ซะงั้น ฮ่าๆ @15 - กาปอมซ่า นั่นสิครับ ถ้าแหวะอกเห็นเครื่องในซะขนาดนั้น ผมก็กินไม่ลงนะ คือถ้าเป็นหนังโหดๆ อ่ะ ผมดูได้สบายมาก เพราะรู้ไงว่ามันเป็นหนัง ไม่ใช่เรื่องจริง แต่ถ้าเป็นคลิปสารคดีพวกผ่าตัดหรือกระทั่งคลิปถอนฟัน ยืดอกบอกอย่างแมนๆ เลยว่าไม่กล้าดู จะเป็นลมเอา เอิ๊กๆ ขอบคุณสำหรับขนมอร่อยๆ ครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 17:56:50

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ^ เค้าก็กลัวน้าาาา ตอนม.ต้น ครูแนะแนวเปิดวิดิโอเกี่ยวกับแม่ให้ดู มีตอนคลอดลูกด้วยอ่ะ >.,< อื๋ยยย ติดตาไม่หาย สัญญากะตัวเองไว้ จะไม่มีลูก ดีที่คุณแฟนก็ไม่อยากมี -----> โล่งอกเลย จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 14:34:32

ความคิดเห็นที่ 19 โหดเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 14:10:44

ความคิดเห็นที่ 20 @18 - บก.สไนเปอร์ ดีนะครับที่บก.กะพี่สายดำมีทัศนคติที่ตรงกัน ไม่งั้นล่ะมีปัญหากันแหงๆ ปัญหาใหญ่เลยนะ คนหนึ่งอยากมี แต่อีกคนไม่อยากมีเนี่ย ปล.แอบเดาว่าญาติของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีหลานแล้วชิมิ ผู้ใหญ่ถึงไม่เรียกร้องการอุ้มหลานแล้วอ่ะ แต่ถ้าไม่ใช่ ถือว่าญาติๆ ใจกว้างมากเลยครับที่ปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของคนสองคน บางครอบครัวนะ พ่อแม่ฝ่ายชายฝ่ายหญิงรบเร้าขอให้มีลูกกันเร็วๆ ด้วยซ้ำ เหอๆ @19 เรื่องหน้าไม่โหดแล้วครับ แหะๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับผม ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 19:44:26

ความคิดเห็นที่ 21 ฝ่ายเฮียแกไม่ได้รบเร้าอะไร ณ ตอนนี้ แต่ก็เคยเปรย ๆ ไว้เหมือนกัน เวลาที่เราเล่นกะเด็กน้อย แต่เราเองก็เปรย ๆ ทับไปแล้วว่าคงไม่มีนะ ให้รอน้องสาวเฮียเค้าแต่งงานละกัน เดี๋ยวคู่นั้นคงมีให้อุ้มแหละ ส่วนฝ่ายเราที่เมืองไทยก็มีบ้าง บ่นอยากอุ้มลูกครึ่ง อยากมีหลานตาสีฟ้า ผมหยอย ๆ สีทอง (คงจะมีอยู่หรอก แม่มันผมเข้ม ตาเข้มขนาดนี้ -*-) แต่เราก็บอกเค้าไปว่าเราไม่พร้อม ตรงจิตใจ มันแก้ไขอะไรไม่ได้ บางทีก็มีอารมณ์อยากมีลูกน้อยตัวเล็ก ๆ อยู่นะ แต่พอนึกสภาพกว่าจะท้อง แพ้ท้อง กว่าจะครบกำหนดคลอด กว่าจะครบเดือน กว่าจะครบขวบ กว่าจะไปโรงเรียน กว่าจะโตเป็นหนุ่มน้อย แอบชอบสาว อกหักรักคุด เป็นตุ๊ดไม่กล้าบอกใคร แอบไปเสพยา ปล้นร้านทอง ทำลูกเค้าท้อง โอ๊ยยยย เยอะอ่ะ ไม่มีดีกว่ามั้ย ?? แล้วก็นะ หลาน ๆ จากลูกพี่ลูกน้องที่มีอยู่อ่ะ อุ้มทุกวันให้ครบทุกคนก่อนดีไหม ฮ่า ๆ ปล. บ้านเราเองก็สี่สาวเข้าไปแล้ว เดี๋ยวพอแต่งงานมีครอบครัวกันหมด พ่อแม่เราคงเบื่ออยากอุ้มหลานตัวเองละ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:11:06

ความคิดเห็นที่ 22 ^ ^ เพราะมีกันสี่สาวแบบนี้ไง พ่อแม่เลยไม่กดดันเท่าไหร่ หวังอุ้มหลานคนอื่นๆ ได้ ไม่ต้องกดดันจากบก.คนเดียว แต่บก.ถ้ามีลูก อยากลุ้นเหมือนกันนะครับว่าโตมาจะแก่นขนาดไหน อิอิ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 17:31:19

ความคิดเห็นที่ 23 สงสัยเราจะต้องไปสมัครเป็นครูฝ่ายปกครองทุกโรงเรียนที่ลูกเรียนเลยล่ะ -*- จะได้ไม่ต้องนั่งลุ้นว่าครูเค้าจะโทรมาเรียกไปพบเมื่อไหร่ ฮ่า ๆ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 18:31:08