Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
เกมกล อลเวง...ตอนที่2 + ตอนที่3... ติดต่อทีมงาน

ตอนที่2   

ตกกลางคืน หลังจากปั่นนิยายเสร็จแล้ว จิดาก็ไม่ลืมที่จะสวดมนต์บูชาพระรัตนตรัยก่อนเข้านอน เธอทำแบบนี้ทุกวันเพราะตอนเด็กเห็นพ่อเธอทำและเธอก็ปฏิบัติตามเรื่อยมา จนติดเป็นกิจวัติก่อนเข้านอนของเธอไปแล้ว

           “ ที่นอน หมอน ผ้าห่มจ๋า คิดถึงจังเลย ”   เธอกอด หมอนกอดผ้าห่มอย่างกับไม่ได้เจอมานาน จิดาเป็นคนหลับง่ายเรียกว่าพอหัวถึงหมอนก็สามารถก็หลับได้ในทันที ไม่นานนักเธอก็หลับสนิทเข้าสู่ห้วงนิทรา ...

ในฝันเธอเดินอยู่ที่ไหนสักแห่งที่เธอไม่รู้จัก ที่นั่นมีหมอกสีขาวโผลนลงจัดจนไม่สามารถมองเห็นบรรยากาศโดยรอบได้ จิดาเดินไปเรื่อยๆ ก็พบสวนดอกไม้สวยงามมีทั้งต้นไม้และพันธุ์ไม้หายากถูกปลูกอยู่เต็มไปหมด

        “สวยจัง...บ้านใครกันนะจัดสวนได้สวยจริงๆ นี่ถ้าพ่อมาเห็นต้องชอบมากแน่ๆ”    เธอนึกชื่นชมเจ้าของบ้านที่สรรค์หาดอกไม้เหล่านี้มาปลูก เธอเดินดูดอกไม้ไปเรื่อยๆ มองไปจนสุดสวนดอกไม้ ก็เห็นบ้านอยู่หลังหนึ่ง เป็นบ้านหลังใหญ่สไตล์ยุโรปเจ้าของน่าจะรวยมากๆทีเดียว    “ว้าว....นี่บ้านหรือวิมานบนสวรรค์กันแน่ ทำไมถึงได้ใหญ่โตขนาดนี้”   เธอตะลึงเหมือนต้องมนต์ บ้านสวยบวกกับสวนดอกไม้งาม นี่มันสวรรค์ชัดๆ  เธอค่อยเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้าน เหมือนมีใครกำลังร่ายมนต์เรียกเธออยู่ก็เป็นได้เธอเดินผ่านเข้าประตูบ้านไปเมื่อไร ก็ยังไม่รู้สึกตัวเลย   “บ้านก็หลังใหญ่ แต่ทำไมไม่เห็นจะมีคนเลยนะ”    เธอจึงเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่นั้น พบว่าข้างในบ้านหรูเลิศ อลังการสุดๆ  ภายในใหญ่โตโอ่อ่า จนเธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นมนุษย์ ซึ่งกำลังเดินอยู่ในบ้านยักษ์  มองขึ้นไปบนเพดาน มีโคมไฟระย้าลวดลายสวยงาม แขวนเด่นอยู่ ราวกับดวงจันทร์ ส่วนรอบๆถูกประดับด้วยไฟดวงเล็กดวงน้อยทำให้เหมือนราวกับว่า หมู่ดวงดาวกำลังโอบล้อมดวงจันทร์เอาไว้ก็ไม่ปาน แสงระยิบระยับเด่นสวยช่างหน้าหลงใหลเสียจริง เฟอร์นิเจอร์สุดหรู ถ้าเธอได้นั่งจะเหมือนเจ้าหญิงไหมหนอ?  ด้านข้างมีตู้โชว์ตู้ใหญ่ อยู่มากมาย เชื่อว่าเจ้าของบ้านคงจะเป็นนักสะสมตัวยงเลยทีเดียว เพราะมีตั้งแต่ของเล่นสมัยคุณตาคุณยายที่เดี๋ยวนี้หาไม่ได้อีกแล้ว การเล่นของเด็กเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ของเล่นทำมือแบบเมื่อก่อนถ้าให้เด็กสมัยนี้เล่นคงจะไม่รู้จักแล้วว่ามันคืออะไร  กล้องถ่ายรูป โปสเตอร์หนังสมัย    ‘คุณมิตรชัย บรรชา’     แผ่นเสียงต่างๆ ที่เปลี่ยนมาเป็นเทป เป็นแผ่นซีดี ที่มีเครื่องเล่นอย่างสะดวกสบาย ซึ่งปัจจุบันนี้ อาจจะไม่จำเป็นต้องพึ่งเครื่องเล่นก็ได้ เพราะแค่เปิดอินเทอร์เน็ตคลิ๊กเดียวก็สามารถเข้าถึงได้ทุกอย่าง จะคุยจะแชทก็ไม่จำเป็นต้องเขียนจดหมายเพราะเดี๋ยวนี้ มีทั้ง เฟสบุ๊ค ,ทวิสเตอร์, ไลน์  คุยจากมือถือ มากมายไปหมด ช่างสะดวกสบายเสียจริงในปัจจุบัน  จริงๆแล้วน่าจะเปิดที่นี่เป็นพิพิธพันธ์อีกแห่งของประเทศไปเลย ถัดไปอีกน่าจะเป็นห้องรับประทานอาหาร    “ห้องใหญ่เท่าบ้านเราได้เลยมั้งเนี่ย”    เธอประเมินความกว้าง  ถัดไปเป็นบันไดสวยงามวนขึ้นไปชั้นสองของบ้าน     “นี่แค่ชั้นล่างยังเดินไม่ทั่ว ยังมีชั้นบนอีกเหรอเนี่ย”    น่าจะไปขอยืมรถรางจากสวนสนุกมานั่งชมซะคงดี เธอจินตนาการ และตัดสินใจเดินขึ้นบันไดสวยงามมันวาววับนั้นไป  จนอยู่ในระดับที่เห็นโคมไประย้าชัดเจนทีเดียว    “เหมือนขึ้นมาอยู่บนฟ้าเลย”   เธอจินตนาว่าตัวเองยืนอยู่บนก้อนเมฆบนฟ้าสูงและเห็นดวงจันอยู่ใกล้แค่เอื้อม แล้วเธอก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง และเหมือนมีใครเรียกชื่อเธอเสียงดังมาจากในห้อง   “ใครกันเรียกชื่อเรา... ขออนุญาตนะคะคุณเจ้าของห้อง”    เธอของอนุญาตกับ ลม ฟ้า อากาศ แล้วค่อยๆจับลูกบิดประตูดันให้เปิดออก แล้วแทรกร่างบางๆเข้าไปในห้อง เหมือนการ์ตูนโคนันยอดนักสืบไม่มีผิด และต้องอึ้งไปอีกครั้งเมื่อพบว่าภายในห้องนี้ถูกประดับด้วยหนังสือเต็มห้องไปหมดมีชั้นหนังสือสูงตั้งแต่พื้นจนถึงเพดานทั้งสี่มุมของห้อง และมีโต๊ะสีโอ๊คซึ่งเป็นไม้เนื้อดีตั้งเด่นอยู่กลางห้อง    “นี่มันห้องสมุดชัดๆ”    เธอค่อยๆเดินเข้าไปภายในห้อง หยิบหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้มาเปิดดู อย่างเพลิดเพลินด้วยความที่เธอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตอนเด็กๆตอนถ้าพ่อกับแม่พาไปร้านหนังสือล่ะก็ เธอจะไม่ยอมออกมาง่ายๆเลยทีเดียวเธอรู้สึกมีความสุขทุกครั้งเวลาที่ได้อยู่กับตัวหนังสือ และในที่สุดเธอก็กลายเป็นคนรักการอ่านไปในที่สุด จนเรียนจบจึงได้มาเป็นนักเขียนอย่างเต็มตัวก็เพราะการอ่านนี่แหล่ะทำให้เธอมีวันนี้   จิดาหยิบหนังสือออกมาเล่มหนึ่ง    “ว้าว...เล่มนี้หามาตั้งนาน หาซื้อที่ไหนก็บอกว่าไม่มี  แต่ที่นี่กลับมีซะอย่างนั้น”    พอได้เล่มที่ถูกใจแล้วเธอก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้และโต๊ะคู่สวยตัวนั้น    “ขอยืมโต๊ะอ่านหนังสือหน่อยนะคะ”    ยังไม่ได้อ่านหนังสือเล่มโปรดสักตัวตาก็เหลือบไปเห็นรูปที่ตั้งอยู่มุมโต๊ะ    “ทำไม หน้าตาคุ้นๆ...เหมือนเคยเห็นที่ไหน?”   เธอพยายามนึก และหยิบรูปนั้นมาดูใกล้ๆ

         “สวัสดีครับ ...คุณจี๊ด” 

         “นั่นเสียงใคร?”    เธอมองขวาแลซ้ายก็ไม่เห็นมีใคร

         “ผมเอง จำไม่ได้หรือ เราเจอกันเมื่อค่ำนี้เองที่โรงพยาบาล”   เจ้าของเสียงเตือนความจำ

         “โรงพยาบาล?”   เธอทวนคำพูดเขา ก็ธนาน่ะสิที่เธอไปโรงพยาบาลด้วย แต่ไม่ใช่เสียงเพื่อนเธอนี่นา  “ คุณเป็นใคร อยู่ไหนอย่ามาอำฉันนะ”   จิดาเริ่มใจเสีย

 “ผมเป็นเจ้าของห้อง และผมก็อยู่ตรงหน้าคุณ ไม่เชื่อก็ก้มลงมาดูสิครับ”   เขาตอบคำถามเธอ   

จากคุณ : ชนมนธรส
เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 18:09:10




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com