ความคิดเห็นที่ 1         “เป็นเจ้าของห้อง อยู่ข้างหน้าฉัน ?”    เธอค่อยๆก้มลงมาดูที่มือตัวเอง ตาค้างเป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ของวันนี้เพราะรูปถ่ายที่อยู่ในมือเธอกำลังยิ้มแป้น จนเห็นฟันเกือบครบ 32 ซี่ และโบกไม้มือทักทายกลับมาอย่างแจ่มใสอารมณ์ดี เธอจำเขาได้ในทันทีโดยไม่ต้องคิดนาน อีตาผีเฮี้ยนที่โรงพยาบาลนั่นเอง!   “เฮ้ย!!!  ตามาหลอกถึงนี่เลยเหรอ บอกแล้วไงจะทำบุญไปให้ไม่ต้องตามฉันมา”   เธอมือสั่นจนรูปในมือแทบจะตกพื้น         “ใครตามคุณมาครับ...นี่คุณมาบ้านผมเองนะ”   คนในรูปถ่ายแย้ง จิดาจึงคิดตาม          “เออ...ก็จริง เอ๊ย !ไม่จริง”    เธอพยายามสลัดรูปในมือออก แต่ทำยังไงก็ไม่หลุด   “ทำไมไม่หลุดวะ หลุดสิๆมันติดกาวตราช้างไว้หรือไงนะ”          “ไม่มีทางหลุดหรอกคุณ...ถ้าคุณไม่ยอมเป็นเพื่อนผมดีๆ ผมก็จะไม่ปล่อยมือคุณ...แล้วผมก็จะตามคุณถึงบ้านเลยด้วย คอยดูไม่เชื่อก็คอยดู ฮ้าๆๆๆ”   เขาหัวเราะชอบใจ          “ไม่เอา...ไม่เป็นฉันไม่อยากมีผีเป็นเพื่อน  พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยจี๊ดด้วย...ยยย  ไม่!!!”   เธอสะดุ้งสุดตัวเหงื่อแตกผลุดขึ้นเต็นหน้ามองไปรอบๆ   “ที่บ้านนี่หว่า...นี่เราฝันไปเหรอเนี่ย ตามมาถึงในฝันเฮี้ยนจริงๆเลย สงสัยต้องไปทำบุญให้ซะแล้ว”   จิดาลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำ แต่เธอไม่ได้สังเกตว่า มีอะไรบางอย่าง ตกอยู่ข้างๆหมอนของเธอนั่นก็คือ...หนังสือที่เธอหยิบมาอ่านตอนอยู่ในฝัน!  จนกระทั่งอาบน้ำเสร็จเธอก็นุ่งผ้าเช็ดตัวกระโจมอกออกมาจากห้องน้ำ และก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเตียงของเธอ   “ขโมย!...นี่กล้าบุกถึงห้องนอนฉันเลยหรือเนี่ย ได้...รู้จักจิดาศิษย์คมแฝก น้อยไปซะแล้ว...แกตาย!”    เธอค่อยๆย่องไปหยิบไม้คมแฝก ที่แขวนไว้ที่เสาตรงมุมห้อง ค่อยๆ เงื้อมือขึ้น ตั้งใจจะฟาดหัวของหัวขโมย  “ไอ้หัวขโมย...แก...ตาย ย๊ากส์!”    หัวขโมยที่เธอว่าหันหน้ากลับมามองเธอ และเมื่อเธอได้เห็นหน้าเขาเต็มๆไม้คมแฝกที่ตั้งใจเอามาตีหัวโจรก็หลุดมือกระแทกพื้นดัง...ปั๊ก!          “ผะ ผะ ผะ ผีหลอก!”    เธอกระเด้งตัวไปชิดพนังห้องโดยเร็ว เหมือนโดนดูดด้วยแม่เหล็ก เหงื่อแตกพลั่กทั้งๆที่เพิ่งอาบน้ำมาแท้ๆ  “นี่ตะ ตามมาที่บ้านฉันจริงๆเหรอเนี่ย เฮี้ยนจริงๆเลย”  เธอพูดเสียงสั่น          “คุณเลิกกลัวผมสักที ผมขอร้องผมไม่ใช่ผีจริงๆ”  เขายังยืนกับเธอเหมือนเมื่อวาน  เธอส่ายหน้าจนผมที่รวบไว้ลวกๆ กระจายออก   “ใครจะไปเชื่อก็ถ้าคุณไม่ใช่ผี แล้วคุณจะเข้าฝันแถมยังหายตัวไปมาได้ยังไง”   เธอลืมตัวเถียงผีจำเป็นออกไป          “ผมก็ไม่รู้...แต่ผมยืนยันนะว่าผมไม่ใช่ผี”  เขาทำหน้าตาจริงจัง จนจิดาเริ่มสับสน ว่าจะเชื่อดีหรือไม่    “เชื่อผมเถอะคุณจี๊ด...ผมไม่โกหก”          “เมื่อกี้ฉันแค่คิด...แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันคิดอะไร แล้วคุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง?”  เธอมองเขาตาปริบๆ          “ก็ได้ยินเพื่อนคุณเรียกเมื่อวาน  และผมสามารถอ่านความคิดคุณได้...ก็ผมเป็นดวงจิตไม่ได้เป็นผีอย่างที่คุณกล่าวหาสักหน่อย”   เขาอธิบาย แต่เธอยังทำหน้าไม่เชื่อ    “คุณไม่เชื่อใช่ไหม...เอาอย่างนี้เดี๋ยวผมหายตะ...”  เขาทำท่าจะหายตัวให้เธอดูอีกรอบ จิดารีบห้ามเป็นการใหญ่         “ไม่ต้องๆๆ...ฉะ ฉะ ฉันจะลองเชื่อคุณดูก็ได้ แต่คุณไม่ใช่ผอ –สระอี แน่นะ”      เขาพยักหน้ายิ้มละไม จิดายืนอยู่ที่เดิมไม่กล้าขยับไปไหน มองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ  “ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ ผมไม่ใช่ผีแน่นอน” “แล้วคุณเป็นใคร? ทำไมต้องตามฉันมาด้วย”     จิดายังกอดไม้คมแฝกแน่น          “ที่ผมตามคุณก็เพราะตอนนี้ คุณเป็นคนเดียวที่มองเห็นผม ผมชื่อ เวทิน ผมเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ตอนแข่งรถ อาการผมโคม่า  สมองและร่างกายได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ผมนึกว่าผมตายไปแล้ว เพราะว่าผมเห็นร่างตัวเองนอนอยู่บนเตียง มีเครื่องช่วยชีวิตอยู่ข้างๆตัวผมเยอะแยะไปหมด ผมตกใจมากพยายามหาทางกลับเข้าร่างตัวเองแต่ก็ไม่สำเร็จ ผมไปมาทุกที่แล้ว ไปที่บ้านพ่อแม่ก็ไม่เห็นผม น้องสาวผมก็เหมือนกัน ไปบ้านเพื่อนก็ไม่มีใครเห็นผมอีกเหมือนเดิม ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเลยกลับมาที่โรงพยาบาล ได้แต่ยืนมองร่างตัวเอง ผมไม่รู้ว่าร่างกายผมจะทรุดลงไปวันไหน และอาจจะทดกับความเจ็บปวดไม่ไหวก็ได้ ...ไม่ตายก็เหมือนตายนั่นแหล่ะคุณ”     เขาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอย่างตั้งใจ           จิดายืนฟังเขาพูดและเธอก็เริ่มที่จะเข้าใจเขาขึ้นนมาบ้าง   “แต่บังเอิญฉันไปสัมผัสจิตคุณได้เข้า...ฉันก็เลยมองเห็นคุณอย่างนั้นเหรอ?”    เขาพยักหน้า           “ใช่ครับ เพราะว่าคุณเป็นคนเดียวที่เห็นผมในตอนนี้...ผมก็เลยอยากให้คุณช่วยกรุณาเป็นเพื่อนกับผมหน่อยได้ไหม ช่วยคุยกับผมหน่อย ผมเหงา ผมไม่ได้คุยกับใครมาตั้งนานแล้ว...และผมก็อยากให้คุณช่วยเป็นสื่อกลางให้ผม กับน้องสาวผมหน่อยจะได้ไหม”    จิดายืนฟังเขาเงียบๆ ใจหนึ่งก็สงสารอีกใจก็กลัว แม้ความกลัวจะลดลงบ้างแล้วก็ยังไมถึงกับหายกลัวทั้งหมด แต่ก็เริ่มกล้าที่จะคุยกับเขามากขึ้น          “ฉันก็อยากช่วยคุณนะ แต่จะให้ช่วยยังไง ให้ฉันเดินเข้าไปหาน้องคุณแล้วบอกว่า ฉันสามารถติดต่อแล้วก็พูดคุยกับคุณได้อย่างนั้นหรือ? ฉันรับรองน้องคุณต้องจับฉันส่งตำรวจหรือไม่ก็โรงพยาบาลบ้าแน่นอน”    จิดายกเหตุผลขึ้นมา เขาเองก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 18:10:57

ความคิดเห็นที่ 2          “คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ผมมีวิธีที่ดีกว่านั้น...แต่ตอนนี้คุณต้องรับปากก่อนว่าจะยอมเป็นเพื่อนกับผมแต่โดยดีไม่อย่างนั้นผมจะตามติดคุณไปทุกที่ และผมก็จะหายตัวให้คุณดูแบบนี้...”    เขาหายตัวแวบไปอยู่ตรงหน้าเธอแต่...คงกะระยะผิดไปนิด หน้าเขากับหน้าเธอใกล้แทบจะชนกัน ห่างยังไม่ถึงคืบต่างคนต่างตกตะลึงด้วยกันทั้งคู่  ตาสบตากันนิ่งทั้งสองจ้องหน้ากัน จิดารู้สึกเหมือนตัวเองหัวใจเต้นผิดจังหวะไม่รู้เป็นเพราะกลัวหรืออะไรกันแน่ เธอเพิ่งจะสังเกตว่า เวทินนั้น มองใกล้ๆแล้ว เรียกว่าหล่อมาก เธอยอมรับกับตัวเองคิดว่าถ้าจับเขาไปแสดงละครคงจะดังระเบิดแน่ๆ ธนาก็ธนาเถอะชิดซ้ายไปกับรถบรรทุกได้เลย เธอเผลอมองสำรวจหน้าเขาจนทั่ว โครงหน้าเรียวรับกับกรามจึงทำให้ยิ่งดูคมสันแข็งแรง คิ้วเข้มหนา หัวคิ้วแทบจะชนกัน ตอนเด็กคงดื้อเอาเรื่องอยู่ ตาสองชั้นนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนดูแข็งกร้าว แต่ก็มีแววอ่อนโยนปนเจ้าเล่ห์นิดๆจมูกโด่งเป็นสันอย่างเห็นได้ชัดงุ้มลงเล็กน้อยคล้ายจมูกของพ่อมด ปากสีแดงอมชมพู มีหนวดอยู่เหนือริมปากแดงๆนั้นเล็กน้อย แสดงให้รู้ว่าเขาจงใจไว้  รวมๆแล้วเขาดูเท่ห์มาก ดูเซอร์เหมือนพระเอกแนวโรมานซ์หล่อแบบเถื่อนๆ น่าขอมยืมไปเป็นพระเอกในนิยายของเธอสักหน่อย          เวทิน เองก็เหมือนกัน เขามองหน้าเธอจนไม่อยากกระพริบตา เหมือนกลัวเธอจะหายไปจากตรงนั้นเขาได้มองหน้าเธออย่างเต็มตาตั้งแต่ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่มัดไว้ลวกๆ ดูเป็นสาวติสท์ ใบหน้ารูปไข่ ไร้เครื่องสำอางใดๆแต่งแต้ม ตอนนี้มีหยดน้ำเกาะแพวรพราว มีเสน่ห์ไปอีกแบบ ดวงตาโตนัยน์ตาสีคำขลับคมดูเฉี่ยว จมูกโด่งมีสันตรงกลางขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ปากสีชมพูเป็นรูปกระจับ น่าจูบชะมัด เขาได้กลิ่นสบู่ที่ติดตัวเธอมาช่างหอมเหลือเกินจนเขาเผลอสูดหายใจลึกๆเข้าไป เธอช่างแตกต่างจากพวกผู้หญิงที่เขาได้รู้จักมามากเหลือเกิน และเขาก็รู้สึกตัวว่าอยู่ใกล้เธอมมากเกินไปจึงรีบถอยห่างออกมา          “เอ่อ ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจ แค่จะล้อเล่นไม่อยากให้คุณกลัวผม”   เวทิน ยิ้มเก้อๆกลบเกลื่อน ถ้าจิดาสังเกตดีๆจะพบว่าหูของเขาแดงแจ๊ด เหมือนลูกมะเขือเทศเลย และเขาเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาเขินหรืออาย น้องสาวเขายังล้อบ่อยๆ เวลามีพวกแม่ดารานางแบบมาแย่งควงแขน         “ไม่เป็นไร...แต่ทีหลังอย่างเล่นแบบนี้อีกนะ เพราะถ้าฉันช๊อกตายคุณก็จะไม่มีเพื่อนคุย”   เธอตอบตะกุกตะกัก ก็เขินล่ะสิแอบมองหน้าเขาได้ตั้งนาน แต่จิดาคงลืมอะไรไปอย่างหนึ่งคือเขาอ่านความคิดเธอได้ แน่นอนเขาได้ยินที่เธอคิดทั้งหมด แต่คราวนี้เขาจะไม่พูดอะไร เพราะเขาเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเธอแต่ถ้าเป็นไปได้เขาอยากอยู่แบบเมื่อกี้ นานๆเขาเริ่มชอบที่จะได้มองแก้มแดงๆของเธอ เวลาอายก็น่ารักดีเขาคิดไปยิ้มไป    “ฉันจะแต่งตัว...คุณออกไปได้แล้ว”   เธอบอกอายๆ เพราะที่อยู่ในชุดกระโจมอกมีแค่ผ้าเช็ดตัวปิดไหล่บางไว้แค่ผืนเดียว เกิดมาไม่เคยต้องต้อนรับใครในชุดนี้          “โอ๊ะ!...โอเคครับผมไปแล้ว”   พูดจบเขาก็หายตัวออกไปทำเอาเธอตกใจอีกรอบ แล้วเธอก็นึกขึ้นได้          “ออกไปจริงหรือเปล่า...แอบอยู่ในนี้หรือเปล่าเนี่ย...คุณเวทิน  คุณทินยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า?”    เธอถามเพื่อความแน่ใจเมื่อไม่เห็นมีเสียงตอบเธอก็จัดแจงจะถอดผ้าเช็ดตัวออก แต่....          “ คุณเรียกผมเหรอ ผมได้ยินแว่วๆ”    จิดารีบจับผ้าเช็ดตัวกลับมาที่เดิมเพราะตกใจพอหันไปดูก็พบว่าเขาเอาหน้าโผล่ทะลุประตูเขามา          “เฮ้ย!...คุณจะเข้ามาทำไมอีก”    เธอถามแบบระอาสุดๆ กับความขี้เล่นจนเกินไปของเขา          “อ้าว...ก็เมื่อกี้ผมได้ยินคุณเรียก นึกว่ามีอะไรให้ช่วย เลยเข้ามา”   เขาตอบหน้าตาเฉย          “ไม่มี...ฉันแค่กลัวคุณแอบอยู่ในห้องฉันเลยเรียกให้แน่ใจว่าคุณไม่อยู่ ฉันจะได้ไม่ต้องกลัวคุณจะ...”          “แอบดูคุณใส่เสื้อผ้า...โธ่เอ้ย...ผมไม่แอบดูคุณหรอกผมเป็นลูกผู้ชายตัวจริงนะคร้าบ แต่จะว่าไป...คุณก็หุ่นดีเหมือนกันนะเนี่ย เป็นนางแบบได้สบายเลย”   เขาแกล้งทำมองไปทั่วตัวของเธอ เธอรีบยกผ้ามาปิดไหล่          “นี่คุณจะออกไปดีๆ...หรือจะหัวแตกออกไป”   เธอยกไม้คมแฝกขึ้นมาขู่          “ผมพูดเล่นไปแล้วๆ เดี๋ยวคมแฝกลอยมาปักอยู่ที่หัว”   พูดจบก็รีบผลุบหัวออกไปจากประตูทันที เพื่อความแน่ใจจิดาจึงหอบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำมันเสียเลย อย่างน้องเขาก็น่าจะมีมรรยาทไม่โผล่ไปหาเธอในห้องน้ำแน่ๆ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 18:12:19

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่3 จิดาเดินมานอกบ้านเพื่อจะขับรถจี๊ปคันเก่งไปทำงาน รถคันนี้เธอรักมาก ถึงแม้มันจะเก่าไปสักหน่อยแต่มันเป็นรถที่พ่อเธอให้เพราะจะได้ไม่ลำบากเวลากลับบ้าน มืดๆค่ำๆ ...จิดาพยายามมองหาเขาแต่ก็ไม่เห็นมี เธอนึกดีใจว่าเขาคงจะไปแล้ว          “สงสัยจะไม่อยู่...หรือไปแล้ว ก็ดีเหมือนกัน”   เธอยิ้มอย่างโล่งอก แล้วรีบขึ้นรถและขับออกไปทันที แต่ในขณะที่เธอขับรถเสียงข้อความจากโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอมองไปตามเสียงกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่วางอยู่เบาะข้างๆ แต่ยังไม่ทันจะหยิบก็ มีมือใครคนหนึ่งยื่นมือถือส่งมาให้          “นี่ครับ”   มือปริศนายื่นโทรศัพท์ให้เธอ          “ขอบใจนะ...เฮ้ย! นี่คุณมาได้ยังไงแล้วขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”    จิดาถามด้วยความตกใจ ที่อยู่เขาก็โผล่มานั่งในรถ          “ตั้งแต่ที่บ้านแล้ว...ถ้าขืนผมบอกคุณก็ไม่ให้ผมมาด้วยน่ะสิ”    เขายิ้มหวานส่งให้เธอ เธอเพิ่งสังเกตว่าวันนี้เขาไม่ได้แต่งชุดนักแข่งรถเหมือนเมื่อวาน แต่กลับเป็นเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ธรรมดา ๆ ‘นี่ผีเขาเปลี่ยนชุดกันได้ด้วยเหรอเนี่ย...เออสะดวกดีจัง’   เธอคิดในใจ  เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะตอบเธอ   “ผมไม่ใช่ผี และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าผมเปลี่ยนชุดได้ยังไง พอผมคิดว่าผมอยากจะเปลี่ยนมันก็เปลี่ยนของมันเอง”    เขานั่งกอดอก จ้องหน้าเธอตุปัดตุป่อง ชักจะงอนที่มาหาว่าเขาเป็นผีอยู่ได้  จิดายิ้มเจื่อน   “โอเคๆ ฉันขอโทษๆไม่ใช่ผีก็ไม่ใช่ผี ...แล้วนี่คุณจะตามมาทำไม ฉันจะไปทำงานนะ”          “ผมก็จะไปดูคุณทำงานด้วย...ผมจะได้รู้จักเพื่อนๆคุณไง”  คนหน้างอเป็นจวักเมื่อครู่ยิ้มออก          “คุณจะอยากรู้จักเพื่อนฉันทำไมไม่มีใครเขาเห็นคุณหรอก”   เขาทำหน้าเศร้าอีกครั้ง  จิดารู้ตัวจึงขอโทษเสียงอ่อย “เอ่อ...ฉันขอโทษ พูดตรงไปหน่อย”            “แล้วคุณจะให้ผมไปไหนล่ะ กลับบ้านก็ไม่มีใครพูดด้วย ไปหาเพื่อนก็ไม่มีใครเห็นผมสักคน ผมเหงานะคุณจี๊ด” เขาส่งสายตาน่าสงสารให้เธอ          “เหงา?”    พ่อคุณช่างเป็นผี...เอ๊ย!..ดวงจิตที่ขี้เหงาเสียจริงแต่ก็น่าสงสาร ไปไหนก็ไม่มีใครเห็น ถ้าเป็นเธอก็คงจะเบื่ออยู่เหมือนกันคุยกับใครก็ไม่ได้ต้องมานั่งน้ำลายบูดอยู่คนเดียว   “ อืม คุณก็ไปหาแฟนคุณสิ ชื่ออะไรนะ ภาราดี  ...ภา-ระ-มี หรือ พา-รา-วี อะไรสักอย่านั่นแหล่ะฉันก็จำไม่ค่อยได้คือ เพื่อนฉันเคยเล่าข่าวของคุณให้ฟังน่ะ”          “เขาชื่อ ภารวี  เป็นดาราแล้วก็นางแบบด้วย แต่เขาไม่ใช่แฟนผมหรอก”  เวทินปฎิเสธเสียงนิ่ง          “ฉันไม่เชื่อหรอก เขาจะรอดมือคุณไปได้เหรอ? ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่ขนาดนั้น”           “ได้สิ...ผมไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย ผมเคยพูดกับเขาแล้วแต่เขาไม่ฟังผม ผมก็เลยไม่ได้พูดอะไรอีกช่างเถอะคุณอย่าสนใจเลยข่าวก็คือข่าว คุณจี๊ด...ให้ผมอยู่กับคุณด้วยนะ ผมไม่มีใครแล้วจริงๆให้ผมทำงานบ้าน ทำกับข้าว หรือ ขับรถให้คุณก็ได้นะและผมก็ล้างจา ”    ยังพูดไม่ทันจบก็ต้องหยุดกลางอากาศ เพราะจิดาเบรกมือเอาไว้          “หยุด...พอเลย คุณไม่ต้องบรรยายสรรพคุณเป็นยาสมุนไพรเลย แล้วก็กรุณาไม่ต้องมาทำอะไรให้ฉันเลยนะคะ ฉันทำเองได้ยิ่งเรื่องขับรถยิ่งไม่ต้องใหญ่เลย ผู้คนจะได้แตกตื่นกันใหญ่น่ะสิว่าฉันเลี้ยงผีไม่ต้องขับรถ รถก็วิ่งเองได้ โนๆๆ ”  จิดาโบกมือพลวัน          “งั้นแสดงว่า คุณจะไม่ไล่แล้วก็ยอมให้ผมอยู่ด้วย?”   หน้าเขาแทบจะกลายเป็นเครื่องหมายคำถาม          “ก็แล้ว...ฉันมีทางเลือกอื่นไหมล่ะ ถึงฉันบอกว่าไม่ให้อยู่ คุณก็อยู่กับฉันอยู่ดีใช่ไหมคะ?”    เธอดักคออย่างรู้ทัน ถึงขั้นตามมาที่บ้านขนาดนี้ไล่ให้ตายก็ไม่มีทางไปแน่นอน          “ไชโย  คุณคิดถูกต้องที่สุดแล้วครับ”    เขายิ้มดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น น่าเอ็นดูเชียว          “แต่...”         “แต่อะไรครับ?” “แต่ฉันมีข้อแม้ว่าคุณต้องเลิกแวบไปแวบมาสักที ฉันหัวใจจะวาย” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 18:16:48

ความคิดเห็นที่ 4         “เลิกไม่ได้หรอกคุณ...”  จิดาหันมองหน้าเขาขวับ  “คือผมหมายความว่า แค่ผมคิดนิดเดียวผมก็ไปทุกที่ได้แล้ว...แต่ว่าผมจะพยายามไม่ทำให้คุณตกใจบ่อยๆโอเคมั้ย”   เขายื่นข้อเสนอ         “ก็ยังดี แต่อีกอย่างนึงนะ คุณต้องเลิกอ่านความคิดฉัน เลิกฟังว่าฉันคิดอะไรเพราะฉันต้องการความเป็นส่วนตัวและการที่ฉันคิดอะไรแล้วคุณแอบฟังมันเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลทางความคิดของฉัน เข้าใจหรือเปล่า?”    คนฟังนั่งอ้าปากค้างด้วยข้อห้ามอันยาวเหยียด         “โอ้...คุณผู้หญิงครับห้ามเยอะจัง ข้อแรกผมพอทำได้นะแต่ข้อสองมันยากนะคุณ”          “แค่ไม่แอบฟังฉันคิด...มันยากตรงไหนไม่ทราบ?”          “ยากสิคุณ และอีกอย่างนะผมไม่ได้แอบฟัง แต่มันได้ยินของมันเอง ซึ่งผมห้ามไม่ได้”           “นั่นแหล่ะ ถ้าคุณไม่ฟังแล้วจะได้ยินเหรอ?”  เธอยังเถียงอย่างไม่ยอมแพ้         “โอเคครับ ๆเอาเป็นว่าผมจะพยายามแล้วกันนะ”    เขารับปากอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำได้หรือเปล่า         ระหว่างทางที่ขับรถจิดาปวดหัวเป็นอย่างมากกับอีตาดวงจิตดวงนี้ที่พูดไม่หยุดถามโน่นซักนี่ไปตลอดทางเมื่อรถติดไฟแดง มีป้ามาขายพวงมาลัยมองเธอแปลกๆ แล้วก็รีบวิ่งหนีไปเลยเพราะเห็นเธอพูดอยู่คนเดียวในรถ เรียกยังไงก็ไม่กลับแกวิ่งแน้บไปเลย  จนกระทั่งเธอขับรถมาถึงที่หมายเขาก็ยังไม่หยุดพูด สงสัยจะเก็บกดที่ไม่ได้พูดกับใครมานาน        “คุณเวทิน...ฉันจะเข้าไปหาบอกอ.คุณจะรออยู่แถวนี้ก็ได้นะ”   เธอดับเครื่องยนต์แล้วหันไปถามเขา        “ผมจะไปกับคุณด้วย จะได้รู้จักเพื่อนๆคุณไง”   เขายิ้มแป้นบอกเหตุผล        “คุณจะอยากรู้จักไปทำไม ไม่มีใครเห็นคุณซะหน่อย คุณนี่แปลกจริง”        “น่านะ...ไปเราไปกันเถอะ”    ว่าแล้วคนว่าง่ายก็หายตัววับไปอยู่ที่ประตูทางเข้าเรียบร้อยโรงเรียน   “อ้าว...เร็วสิคุณช้าจังเลยเดี๋ยวคุณบอกอ.จะคอยนาน ไม่ดีนะคร้าบ”   เขาหันมาโบกมือเรียก จิดาส่งค้อนเขาให้ก่อนจะเดินตามไป เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับตาดวงจิตเจ้าเล่ห์         ก๊อกๆๆ  เสียงเคาะประตูดังขึ้น...         “เข้ามาได้จ้า”   เสียงเจื้อยแจ้วของ ‘นินา’ หรือชื่อจริงเต็มๆว่า ‘ นนท์ชา’  บอกอ.สาวประเภทสองดังขึ้น         “สวัสดีค่ะ ที่นินา”   จิดายกมือไหว้บอกอ.สาวใหญ่         “อาฮ้า...มาแล้วน้องจี๊ดคนสวย แต่น้อยกว่าพี่นิดนึง นี่แสดงว่าต้นฉบับของพี่เรียบร้องแล้วชิมิคะ อืม... ก่อนเวลาตั้ง หนึ่งวันดีมากจ้ะ”    เวทินยืนหัวเราะกับท่าทางของนินาอยู่ข้างหลังจิดา จนเธอต้องหันไปใช้สายตาปรามเอาไว้ว่าหยุดขำได้แล้ว         “ค่ะ เรียบร้อยนี่ไงคะ”    จิดาส่งไฟล์ให้นินาเปิดดู         “โอเค เริดมากค่ะน้องจี๊ดเรื่องนี้เรียบร้อย ...อืมน้องจี๊ดจ๊ะพี่มีพล็อตเรื่องใหม่ให้น้องจี๊ดไปลองอ่านแล้วก็ลองไปเขียนดูอย่างที่พี่บอกไปเมื่อวานไง...นี่จ้ะ”   นินายื่นกระดาษปึกใหญ่ให้จิดา         เธอรับมาเปิดอ่านดูก็ถึงกับตาโต     “นางเอกเป็นนักเขียน พบรักกับบอกอ.หนุ่มรูปหล่อ”   จิดาอ่าน   “ ตบจูบ! แนวโรมานซ์ หรือคะ? ”   นินาพยักหน้าหงึกหงัก  “ พี่นินาคะ คือว่าจี๊ด...”   จิดาพูดยังไม่ทันจบก็ถูกขัดเสียก่อน         “ไม่ต้องปฏิเสธนะคะน้องจี๊ด เพราะตอนนี้พี่ไม่เห็นใครที่จะเหมาะกับพล็อตเรื่องนี้เท่าหนูอีกแล้ว”   นินากระพริบตาจนขนตาปลอมกระพือ เวทินยิ่งหัวเราะใหญ่ เขาเริ่มไม่แน่ใจว่านั่นขนตาหรือว่าปีกผีเสื้อกันแน่         จิดาหน้าเครียด กับพล็อตนิยายเรื่องใหม่ที่ได้มา    “แต่พี่นินาคะ จี๊ดไม่เคยเขียนแนวโรมานซ์นะคะ”         “พี่ถึงอยากให้น้องจี๊ดลองเขียนดูไงคะจะได้มีประสบการณ์”     จิดาหน้าถอดสี ‘แล้วจะไปเอาประสบการณ์มาจากไหนแฟนก็ยังไม่เคยมีพี่นินานะพี่นินาให้พล็อตไม่ดูหน้าคนเขียนเล้ย’   เธอนึกในใจ  เวทินยิ่งขำหนักเข้าไปอีก ไม่เชื่อหูว่าจิดายังไม่เคยมีแฟน        “นี่คุณไม่เคยมี Boy Friend จริงๆเหรอ ...แต่เอาน่าประสบการณ์หาไม่ยากหรอก”    เวทินบอกไปขำไป แต่จิดาเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของเขาซึ่งมันคล้ายๆจะบอกว่า เดี๋ยวผมสอนให้ เธอจึงทำตาดุใส่เขาส่งค้อนปะหลับปะเหลือกให้ และเธอรู้ตัวว่าไม่มีทางปฏิเสธนินาได้แน่นอน จึงต้องรับปากรับคำและรับงานจากนินาไป “ค่ะ จี๊ดจะลองเอาไปเขียนดูคะจี๊ดจะพยายามอย่างสุดความสามารถค่ะ...งั้นจี๊ดขอตัวกลับก่อนนะคะ”    นินารับไหว้อย่างอ่อนช้อย “อ้อ น้องจี๊ดจ๋า อีกหนึ่งเดือน พี่ขอดูพล็อตเรื่องด้วยนะจ๊ะ” “ค่า”  จิดาลากเสียงยาวแล้วเดินออกจากห้องไป   เมื่อออกจากห้องมาแล้วเวทินจึงพูดขึ้น         “คุณจี๊ด...ถ้าคุณหาบอกอ.หนุ่มรูปหล่อไม่ได้เนี่ย”    เขากระแอมกระไอ    “ผมยินดีเป็นพระเอกให้คุณนะครับ”  เขาทำเสียหล่อ เก็กหน้าเต็มที่         “ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะคุณ”   จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 18:19:55

ความคิดเห็นที่ 5           “ผมอยากช่วยจริงๆนะ โดยเฉพาะเรื่องเข้าพระเข้านาง”   เขาพูดพร้อมทำท่าเคลิ้มฝัน           “นี่หยุดเลยนะไม่ต้องมาทำหน้าหื่นแถวนี้”    จิดาหน้าแดงขึ้นมาทันที           “เปล่าหื่นซะหน่อย ผมก็แค่ซ้อมบทพระเอก ตบแล้วก็จูบต่างหากล่ะ”    เขาทำปากจู๋ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเธอ   “แล้วทำไมคุณต้องหน้าแดงแจ๋ด้วยล่ะอย่าบอกนะว่าคุณยังเคยจู...”         “หยุดเลย...ไม่ต้องพูดแล้ว  ฉันไม่เคยแล้วก็ไม่อยากเคยด้วย  แล้วคุณก็เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วฉันขนลุก”   เวทินยิ้มกริ่มให้กับหน้าแดงๆของเธอ ผู้หญิงนี่เวลาเขินทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ        “นะคุณ  ให้ผมช่วยคุณนะ  ถือว่าเป็นค่าจ้างที่คุณจะช่วยผมสืบคดีก็ได้”     เขายื่นข้อเสนอเดิมอีกครั้ง        “คุณนี่ช่างหาช่องทางได้ทุกที่ทุกเวลาเลยนะ เจ้าเล่ห์จริงๆ”  จิดามองค้อนเขาด้วยหางตา        “ โอเคมั้ยล่ะ   คุณถ้าคุณตกลงผมก็จะให้ข้อมูลในตัวบอกอ.หนุ่มสุดหล่อคนนี้เต็มที่เลย   โอกาสเข้ามาแบบนี้แล้วคุณยังจะปฏิเสธอีกหรือคร้าบ ”     เวทินเห็นเธอนิ่งจึงรีบเสริมเพื่อให้เธอเห็นด้วย เธอจะได้ยอมช่วยเขาสักที จิดานิ่งคิดอยู่นาน  ‘ มันก็จริงนะชั่วโมงนี้เธอจะไปหาข้อมูลที่ไหนทัน พี่นินาก็ให้เวลาลองเขียนพล็อตเรื่องนี้ขึ้นมา แด่เดือนเดียวเอง ถ้าไม่ทันมีหวังพี่นินายำใหญ่แน่ๆเลยจี๊ดเอ๊ย ...เอาวะช่วยก็ช่วย ไม่แน่เราอาจจะได้เรื่องเจ๋งๆก็ได้โดย เฉพาะ เรื่อง...อย่างว่า แค่หนังโป๊ยังไม่อยากจะดู พี่นินานะพี่นินาให้เขียนเรื่องไหนไม่ให้ ให้เราเขียนแนวโรมานซ์  เอาวะจิดาเขียนได้อยู่แล้วสู้เว้ย’... เวทินได้ยินที่เธอคิดทั้งหมด เขายิ้มไม่พูดอะไรเพราะเธอเพิ่งบอกเขาหยกๆว่าไม่ชอบให้เขาอ่านความคิดของเธอ เดี๋ยวเกิดเธอเปลี่ยนใจไม่ช่วยงานจะเข้า          “ก็ได้...ฉันยอมสืบเรื่องคดีให้คุณ ฉันมีเพื่อนเป็นนักข่าวอยู่คงไม่น่าจะยาก นี่ฉันไม้ได้เห็นแกข้อมูลนะ...ฉันเห็นแกมนุษยธรรมต่างหาก”   เธอเชิดหน้าตอบเขา         “ เหรอครับ คุณนี่ช่างเป็นคนดีจริงๆเล้ย ”    เวทินทำเสียงสูง ยิ้มอย่างคนรู้ทัน         “พี่จี๊ด คุยกับใครอยู่เหรอคะ”  จิดาสะดุ้งโหยง  นิวสาวน้อยคนนี้ทำงานที่นี่อยู่แผนกกราฟิก เธอมองซ้ายมองขวาอย่างสงสัยว่าพี่จี๊ดของเธอคุยอยู่กับใคร เธอเห็นแต่กำแพงยังไม่เห็นคนเลยสักคน ก็เลยตัดสินใจถามเพื่อความแน่ใจ เพราะเธอเคยได้ยินแว่วๆมาจากนินา ว่าพี่จี๊ดของเธอมักจะเห็นในสิ่งที่เธอกลัวที่สุดในชีวิต นั่นคือผีนั่นเอง          “ปละ...เปล่านี่นิว พี่ไม่ได้คุยกับใครสักหน่อย ไม่เห็นจะมีใครเลย”   จิดารีบปฏิเสธ          “แต่นิวเห็นพี่จี๊ดยืนพูดอยู่คนเดียวนี่คะ”    สาวนิว ยืนยันพร้อมมองไปตรงนั้น โดยมีเวทินกำลังโบกมือหย๋อยๆให้เธออยู่แต่เธอไม่เห็น          “อ๋อ...พี่พูดโทรศัพท์น่ะ นี่ไงพี่ใส่บลูทูธก็เลยเหมือนคุยอยู่คนเดียวมั้ง”   จิดาดึงบลูทูธที่หูออกมาให้ดู เธอนึกดีใจที่ใส่มันไว้ ช่วยเธอได้มากทีเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร          “ค่อยยังชั่วค่ะ...นิวคิดว่าพี่จี๊ดคุยกับ เอ่อ...ผี ซะอีก”   สาวนิวถอนหายใจอย่างโลงอก “เอ่อ...นิวคิดมากไปน่าไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ถ้างั้นพี่กลับก่อนนะ คุยกับพี่นินาเสร็จแล้วจะรีบกลับไปเขียนหนังสือต่อน่ะจ้ะงานงอกอีกแล้ว”    จิดาบอกแม่สาวตาดีหูดี          “อ๋อค่ะๆ สวัสดีค่ะพี่จี๊ดโชคดีนะคะ”    นิวยกมือไหว้จิดา แล้วเดินเข้าห้องทำงานของนินาไปเพราะถูกเรียกพบ จิดาหันไปมองเวทิน ตาดวงจิตตัวต้นเหตุยังมีหน้ามาหัวเราะอีก          “นี่คุณเอา อีกแล้วนะคุณทำให้ฉันเหมือนเป็นคนบ้าไปทุกวัน ยืนพูดยืนคุยอยู่คนเดียว”   เวทินรู้ตัวจึงรีบขอโทษ กลัวเธอโกรธและไม่คุยด้วย          “คุณจี๊ด ผมขอโทษ อย่าโกรธผมเลยนะ ผมสัญญาว่าจะไม่หัวเราะคุณอีก(ให้คุณเห็น)”   ประโยคสุดท้ายเขาพูดในใจ จิดาขับรถออกจากสำนักพิมพ์ไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเพื่อตกลงบางอย่างกับเขาขืนพูดที่นี่มีหวังตกเป็นเป้าสายตาแน่ๆ เมื่อถึงแล้วเธอเดินนำเขาไปที่ริมน้ำตรงที่เธอชอบมานั่งเล่นกับธนาเป็นประจำ          “เอาล่ะ คุณเวทิน ฉันกับคุณเรามีข้อตกลงกันเพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะไม่เบี้ยวเรื่องให้ข้อมูลฉัน”          “และคุณ คุณจี๊ด คุณต้องช่วงสืบเรื่องอุบัติเหตุของผม ช่วยจนกว่าผมจะได้กลับเข้าร่างได้ และคุณต้องเป็นเพื่อนกับผม”  เขาพูดข้อเสนอของเขาบ้าง          “ตกลง คุณจะช่วย ฉัน/ผมไหม”  ทั้งสองพูดพร้อมกัน เวทินยื่นมือให้เธอจับเพื่อทำสัญญา จิดายื่นมือมาจับมือเวทินแต่ไม่สามารถจับได้ เธอคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น ลืมไปว่าเขาไม่มีตัวตน จะสัมผัสกันได้อย่างไร          “ผมลืมไป...ผมไม่มีตัวตนนี่นา”   เขาพูดเสียงเศร้าจนจิดานึกสงสาร          “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย...ก็ถ้าวันไหนคุณกลับเข้าร่างได้คุณก็ค่อยมาทำสัญญาย้อนหลังกันฉันใหม่”   เธอพูดให้กำลังใจคิดว่าวันไหนที่เขากลับเข้าร่างได้เธอคงจะดีใจจะกับเขาด้วยและเธอจะพยายามช่วยเขาให้ได้มากที่สุด จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 18:21:46

ความคิดเห็นที่ 6          พอกลับถึงบ้าน จิดาไม่รอช้ารีบให้เขาเริ่มให้ข้อมูลทันทีกันเหนียวเผื่อเขาจะเบี้ยวไม่ยอมทำตามสัญญา          “คุณอยากรู้เรื่องอะไรถามผมมาได้เลย”   เวทินทำตามสัญญาที่ให้ไว้ทันที          “งั้น เล่าเรื่องคุณให้ฉันฟังหน่อยสิ”    เวทินพยักหน้า   “ชีวิตผมนอกจากคุณพ่อคุณแม่แล้ว ผมก็มีน้องสาวอีกหนึ่งคน ชื่อ ‘เวทกานต์’  เธอเป็นคนสวย มีหนุ่มมาจีบเยอะเลยนะแต่ผมก็ยังไม่เห็นเธอตกลงใจกับใครสักคน ”          “ฮึ...หนุ่มๆพวกนั้นเขาคงจะกลัวคุณน่ะสิ”          “กลัวผมเนี่ยนะ? กลัวทำไม ผมไม่เคยเข้าไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวน้องเลยนะนอกจากเขาจะมาปรึกษาผมเอง เห็นผมอย่างนี้ผมเป็นคนมีเหตุมีผลนะคุณ เรื่องส่วนตัวผมให้เขาตัดสินใจเองผมไม่ก้าวก่ายแน่นอน”   จิดาพยักหน้าหงึกๆ จดที่เขาพูด เวทินจึงเล่าต่อ   “ยายกานต์ เขาเรียนอักษรฯเหมือนคุณ แต่ไม่ได้เป็นนักเขียนนะแต่เป็น บอกอ. อยู่ที่บริษัทนั่นแหล่ะ”.          “แล้วคุณล่ะที่ต้องมาทำงานที่บริษัท เพราะต้องรับช่วงต่อจากคุณพ่อคุณแม่ของคุณ ใช่มั้ยคะ?”          “ครับ คุณพ่อ คุณแม่ของผมรักบริษัทนี้มาก ท่านสองคนช่วยกันบุกเบิกก่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นมากับมือ จนเป็นบริษัทที่มั่นคง ผมรู้ท่านเหนื่อยกับงานมามากเพื่อผมและก็น้อง ดังนั้นพอผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยผมเลยเลือกเรียนบริหาร เพื่อจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระท่าน ท่านไม่เคยบังคับผมนะ ผมเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง”   เขาเล่าอย่างภูมิใจ         “แล้วคุณมาเป็นนักแข่งรถได้ยังไง”   จิดาถามขึ้นหลังจากจด และฟังที่เขาเล่าจนเพลิน         “ผมชอบ...ผมชอบขับรถมาก ถึงกับขอให้พ่อสอนผมขับ ตอนนั้นอายุประมาณ 14-15ได้มั้ง พอขับคล่องเท่านั้นแหล่ะ และไม่ว่าพ่อจะไปไหนนะผมก็จะอาสาไปกับท่านด้วยเพราะผมอยากขับรถ แต่ผมเป็นคนใจร้อน ก็เลยขับเร็วไปนิดนึง จนคุณพ่อคุณแม่ และก็น้องผมที่นั่งมาด้วยบอกว่า ขับเร็วแบบนี้ขับในสนามดีกว่าไหมลูก จะเร็วจะเหาะแค่ไหนก็ไม่มีใครว่า จากนั้นผมก็เริ่มชอบการแข่งรถ แล้วก็ลงแข่งมาเรื่อยๆทีไหนมีแข่งผมก็ไปทุกที่เลยล่ะ”   จิดาเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขา ก็เผลอยิ้มออกมาดูเขามีความสุขที่ได้เล่าเรื่องครอบครัว   “วีรกรรมของผม มันเยอะนะคุณ เดี๋ยวผมจะทยอยเล่าให้คุณฟังไปเรื่อยๆนะ”   แล้วเขาก็เล่าต่อไปเกี่ยวกับชีวิตของเขา เวทินไม่เคยเล่าเรื่อส่วนตัวแบบนี้ให้ใครฟังมาก่อน จิดาเป็นคนแรก และคนเดียวที่เขาจะเล่าให้ฟัง เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากให้เธอรู้ และก็มีส่วนร่วมในชีวิตของเขา มันเป็นความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน          เวทิน เป็นหนุ่มหล่อ แต่หล่อแบบเถื่อนๆเซอร์ๆแต่ก็เป็นสเปกของสาวๆทั้งหลาย เขาเคยมีข่าวกับสาวๆในวงการบันเทิงหลายคน ทั้ง ดารา นางแบบ ข่าวมักออกประมาณว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้เป็นหญิงควงไม่ซ้ำหน้า อาทิตย์นี้ควงคนนั้นอีกอาทิตย์ก็เปลี่ยนเป็นอีกคน แต่ความจริงแล้วเขาไม่เป็นคนเลือกคู่ควงสักหน่อย สาวๆพวกนั้นต่างหาก ที่พยายามมาสนิทกับเขาเอง และเขาก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอ ที่จะไม่ปฏิเสธมิตรภาพของใครพวกเธอจึงยิ่งชอบ และแข่งกันมัดใจเขาเป็นการใหญ่ แต่เวทินเองก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษเขาไม่ชอบให้ผู้หญิงมาไล่ตาม แต่เขาคิดว่าถ้าตัวเขาคิดจะมีแฟนสักคนเขาจะเป็นคนไล่ตามและเอาชนะใจของเธอคนนั้นเอง เวทินมีน้องสาวหนึ่งคนชื่อ  ‘เวทกานต์’   เธอเป็นคนสวยเป็นที่สนใจของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มากมายที่พากันมาขายขนมจีบเธอทุกวัน แต่เธอก็ไม่เคยสนใจใครสักคน ยิ่งตอนนี้พี่ชายของเธอมาประสบอุบัติเหตุ นอนนิ่งเป็นเจ้าชายนิทรา งานทั้งหมดของเวทินก็มาตกอยู่ทีเธอ วันๆ เช้าเธอก็ไปทำงานตกค่ำก็ต้องไปดูอาการของพี่ชายที่อาการยังไม่ดีนักจน ‘คุณวรวัฒน์’  และ ‘คุณมาลินทร์’  พ่อแม่ของเธอต้องคอยเตือนให้เธอดูแลตัวเองบ้าง อย่าหักโหมนัก          “กานต์ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กานต์ยังไหว กานต์เป็นห่วงพี่ทิน อาการไม่ค่อยดีเลย”   เธอมองดูพี่ชาย ซึ่งตอนนี้นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ตอบสนองกับสิ่งใดทั้งสิ้น รอบๆเตียงและบนตัวเขามีเครื่องช่วยชีวิตสายน้ำเกลือ สายยา ออกซิเจน เครื่องช่วยหายใจ ต่างๆเต็มไปหมดหน้าตาซีดเซียวมีรอยฟกซ้ำตรงสันจมูก แก้ม บนศีรษะถูกพันด้วยผ้าก๊อซสีขาวหนาจนมองไม่เห็นผม บนผ้ายังคงมีรอยเลือดจางๆให้เห็น หลังจากการผ่าตัดผ่านไปด้วยดี แต่ร่างเขาแทบไม่เหลือเค้าของชายหนุ่มขี้เล่นอยู่เลยแม้แต่น้อย          “พ่อรู้ว่าลูกเป็นห่วงพี่เขามาก พ่อกับแม่ก็เหมือนกันห่วงทั้งเจ้าทิน แล้วก็ห่วงหนูนั่นแหล่ะ เจ้าทินเป็นแบบนี้ไปแล้วคนนึง ถ้ากานต์เป็นอะไรไปอีกคนพ่อกับแม่จะทำยังไงล่ะลูก”          “ใช่ลูก พักผ่อนบ้างนะ ไม่ต้องคิดอะไรมากตอนนี้ยังไงพี่เขาก็อยู่ในมือหมอแล้ว ส่วนงานที่บริษัทเดี๋ยวพ่อกับแม่จะช่วยดูให้อีกแรง”   คุณมาลินทร์เสริม          “ขอบคุณนะคะ คุณพ่อ คุณแม่ แต่มีอีกเรื่องที่กานต์จะไม่ยอมพักเด็ดขาด คือเรื่องคดีของพี่ทิน กานต์ต้องรู้ให้ได้ว่าใครทำกับพี่ทินแบบนี้ พี่ทินไม่มีศัตรูที่ไหน แต่พี่ทินคงจะไปขัดแข้งขัดขาเขาโดยไม่รู้ตัว แล้วกานต์ก็เชื่อว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุแน่นอน ตอนนี้กานต์กำลังตามสืบอยู่ค่ะ และถ้ารู้ว่าตัวต้นเหตุมันเป็นใคร กานต์จะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด”  เวทกานต์ยืนยันหนักแน่น เพราะเธอค่อนข้างแน่ใจว่าต้องมีคนจงใจทำให้รถของพี่ชายเธอประสบอุบัติเหตุในสนามแข่ง และจงใจจัดฉากทำให้เหมือนอุบัติเหตุมากที่สุด  คุณวรวัฒน์ และคุณมาลินทร์ มองหน้ากันนึกเป็นห่วงลูกอีกคนขึ้นมาทันทีเขาเคยเตือน เวทกานต์แล้วแต่เธอก็ยังยืนยัน ว่าจะหาคนผิดมาลงโทษให้ได้          เวทกานต์ ดูภายนอกอาจเป็นผู้หญิงสวยหวาน แต่เวลาเธอเอาจริงขึ้นมาล่ะก็คนรอบข้างต้องหนาวไปตามๆกัน เธอเป็นคนจริงจังโดยเฉพาะกับเรื่องงานใครทำงานกับเธอต้องรู้ว่าเธอเป็นคนละเอียดและรอบครอบมากแค่ไหน เวทิน มักเรียก จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 18:23:13

ความคิดเห็นที่ 7          เธอว่า ‘คุณระเบียบรัดกุม’ แป๊ะไปซะทุกเรื่อง แต่เธอไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร ออกจะเป็นคนง่ายๆเสียด้วยซ้ำไป แต่กับเรื่องงานเธอจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด          “กานต์ งั้นพ่อกับแม่กลับบ้านก่อนนะลูก หนูก็เหมือนกันนะดูแลพี่เขาแล้วก็รีบกลับบ้านผักผ่อนซะ”   คุณมาลินทร์บอกลูกสาวด้วยความห่วงใย          “ค่ะแม่ กานต์ขออยู่กับพี่ทินสักพักนะคะ”   ทั้งพ่อและแม่ ของเธอพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง เวทกานต์ มองพี่ชายของเธอด้วยความสงสาร   “พี่ทิน รีบๆตื่นขึ้นมานะคะ กานต์คิดถึง พี่ทินไปเที่ยวที่ไหน ทำไมไม่มาหากานต์บ้าง...กานต์อยากเจอพี่ทิน”   เวทกานต์มีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เธอมีความเชื่อในเรื่องราวลี้ลับต่างๆ เข้าขั้นกลัวผีระดับโลกเลยทีเดียว เวทกานต์เคยนำเรื่องพี่ชายไปปรึกษาเธอ          “ยายกานต์แกอย่าหาว่าฉันงมงายเลยนะ แกเชื่อเรื่องดวงจิตหลุดออกจากร่างหรือเปล่า?”  ‘เมษา’ ถามเพื่อนสาวตรงๆเพราะเวทกานต์ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพรรค์นี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ลบหลู่          “แกหมายความว่ายังไงเมษา แกกำลังบอกฉันว่าดวงจิตพี่ทินหลุดออกจากร่างแล้วกลับเข้าร่างไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”          “อือฮึ... ใช่เขาว่าคนที่ดวงจิตหลุดออกจากร่างไปแล้วดวงจิตนั้นจะล่องลอยออกไป เขาจะกลับเข้าร่างไม่ได้จนกว่าจะถึงเวลา” เธอคิดถึงคำพูดของเพื่อน  “แล้วเมื่อไหร่ล่ะ... พี่ทินถึงจะกลับมา กานต์รอพี่ทินอยู่นะคะ”   เวทกานต์น้ำตาคลอจับมือพี่ชายตัวเองบีบไว้แน่น ราวกับอยากให้ความรู้สึกนี้ส่งผ่านไปถึงดวงจิตของพี่ชายของเธอให้เขาได้รับรู้ ถึงการรอคอยและกลับมาเสียที จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 18:24:48

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านอยู่ครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 23:16:15

ความคิดเห็นที่ 9 มึนครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 12:33:39

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 20:29:45

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านค่ะ น่าสนุกดี แต่อ่านบางช่วงก็ปวดหัว นิดหน่อย อ่านยากเพราะติดกันเป็นพรืดเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ มาเร็วๆเน้อ ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 09:32:47

ความคิดเห็นที่ 12 โทษทีค่ะ สองบทนี้ คนเขียนลืมจัดบรรทัดห่าง แหะๆ ตัวอักษรก็เลยติดหนึบเลยทีเดียว ขอโทษจ้าๆ... จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 11:45:24