ความคิดเห็นที่ 1 ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดมัวหมองหม่น  จันทราเสี้ยวดวงล่องลอยอยู่เหนือม่านสีดำของปุยเมฆ  นริศราแหงนหน้ามองการเคลื่อนที่ของเหล่าดารา  ที่ค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยโคจรผ่านไป.. ทุก ๆ นาที “นุ่น...”   หญิงสาวเหลียวมองกลับเข้าไปในบ้าน  เมื่อได้ยินเสียงเรียกของมารดา  ก่อนจะตรงไปเก็บแก้วน้ำผลไม้ที่ผู้ให้กำเนิดดื่มจนหมด  แล้วหันไปรินน้ำเปล่าให้ “รอกันต์ธีร์อยู่เหรอจ๊ะ”  ผู้เป็นมารดาเอ่ยถาม  หลังจากที่เฝ้าสังเกตดูลูกอยู่นานแล้ว มือที่กำลังถือเหยือกน้ำอยู่ขยับออกจากตำแหน่งปากแก้ว  จนของเหลวไหลหกออกมา “อุ้ย”  เธอแอบชำเลืองมองเจ้าของคำถาม  แล้วรีบเอื้อมมือไปคว้าผ้ามาซับน้ำบนพื้นโต๊ะ เขารับปากว่าจะมาพบเธอในวันแรกที่เดินทางกลับมาถึงกรุงเทพฯ  แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาถึง “โทรไปหาเค้าสิ”  ผู้อาวุโสกว่าแนะ  “จะมัวนั่งรอเฉย ๆ อยู่ทำไม” หญิงสาวเม้มริมฝีปาก  เธอมักรู้สึกเช่นนี้เสมอ  ทุกคราที่เป็นฝ่ายเฝ้ารอคอยเขา “ทำไมเค้าไม่เป็นฝ่ายโทรมาหานุ่นเองล่ะคะแม่”  ผู้เยาว์วัยถามกลับอย่างหงุดหงิด  รู้สึกถึงอารมณ์อดกลั้นของตนเองที่สิ้นสุดลง   “เค้าอาจจะยังไม่ว่างอยู่ก็ได้มั้ง”  ผู้แก่วัยกว่าให้ความเห็น  “ลูกต้องหัดเป็นผู้ใหญ่นะนุ่น  มีเหตุผลหน่อยสิจ๊ะ” ผู้เยาว์วัยกว่าทรุดกายลงบนเก้าอี้โซฟาอย่างอ่อนแรง  ความรู้สึกที่ทำได้แต่เพียงเฝ้าคอย  นี่หรือคือความรักที่เขามอบให้เธอ “กันต์เป็นอย่างงี้ตลอดเลยค่ะ  เห็นเรื่องอื่นสำคัญกว่านุ่น” “ผู้ชายมักจะเป็นแบบนี้เป็นธรรมดาจ้ะ  ไม่ได้คิดถึงผู้หญิงที่เป็นแฟนทุกลมหายใจ”  ผู้อาวุโสบอกอย่างเยือกเย็น ความเห็นนั้นทำให้เธอสบมองไปด้วยสายตาคำถาม  ยุพินบอกย้ำด้วยการพยักหน้ารับ “อย่าทิฐิเลยนะจ๊ะ  แม่บอกแล้วไงว่า  ถ้าลูกคุยกับเขาด้วยความเข้าใจถึงที่สุดแล้ว  ผลจะออกมาเป็นยังไงเราก็ต้องยอมรับ  แต่ถ้ามัวแต่แง่งอนกันแล้วคลาดแคล้วเข้าใจผิด  เราอาจต้องเสียใจที่ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องที่แล้วมาได้” นริศราลดสายตาต่ำลง  ขบคิดตามคำชี้แนะของมารดาอย่างมิอาจทำใจได้  อยากรู้นักว่า  ป่านนี้เขามัวทำอะไรอยู่ ขอบฟ้าฝั่งตะวันออกทอประกายสีส้มทอง  กิ่งใบของต้นไม้ใหญ่น้อยเอนไหวไปมาอยู่ในสายลมยามเช้า  นริศราเหม่อมองผ่านความเขียวขจีของสวนพฤกษาออกไปนอกรั้วบ้าน  ซึ่งไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา “ผู้ชายมักจะเป็นแบบนี้เป็นธรรมดาจ้ะ  ไม่ได้คิดถึงผู้หญิงที่เป็นแฟนทุกลมหายใจ”   ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย  ในเมื่อทุกลมหายใจของเธอมีแต่เพียงเขา  หญิงสาวเอื้อมมือไปปลดล็อคกลอนประตูรั้วแล้วผลักให้เปิดออก  เวลาเช้าของวันทำงานเช่นนี้เขาคงไม่มีเวลาพอจะคุยโทรศัพท์กับเธอ อะไรบางอย่างเสียบอยู่ที่ตู้รับจดหมาย  เป็นกิ่งแห้ง ๆ ของดอกไม้ดอกหนึ่ง “กันต์”  เธอพึมพำเรียกชื่อเขาทันทีที่สัมผัสมัน  คล้ายเป็นสื่อถ่ายทอดความรู้สึกบางอย่าง สภาพอันแห้งเหี่ยวของกุหลาบสีชมพูดอกนี้  บอกให้รู้ว่า เขาได้มาพบเธอตามที่นัดหมายกัน  หญิงสาวฉุกคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเย็นวาน  แล้วรีบวิ่งกลับเข้าบ้านไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 13:12:22

ความคิดเห็นที่ 2 ภายใต้ความสว่างสดใสของท้องฟ้าฤดูใบไม้ผลิ ใบหน้าของรินรดาแลอิ่มเอิบอยู่ในกรอบของจอมอร์นิเตอร์บนโต๊ะทำงาน  เคียงข้างด้วยชายชาวต่างชาติคนหนึ่ง  ซึ่งกล้องมิได้จับภาพใบหน้าไว้   ชาญพิศมองรอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยความสุขของภรรยาด้วยความขุ่นเคืองอย่างไม่เข้าใจตนเอง หรือว่า... เธอจะมีที่หมายใหม่แล้ว หนุ่มใหญ่คว้าแฟ้มเอกสารมอบอำนาจบึกใหญ่  ซึ่งเลขานุการเตรียมไว้ให้ตั้งแต่ชั่วโมงก่อนมาเปิดอ่านอย่างคร่าว ๆ  ก่อนจะตวัดปากกาลงนามบนเอกสารทุกฉบับ  แล้วลุกพรวดพราดนำออกไปให้เธอ “เสร็จหรือยังครับคุณวัลย์”  เขาคืนแฟ้มเอกสาร  พร้อมถามถึงรายการผลประกอบการ   ซึ่งต้องใช้เป็นเอกสารการประชุมคณะกรรมการในช่วงบ่าย “อีกซักครู่ค่ะคุณชาร์ล”  เลขานุการสาวใหญ่ตอบพลางเหลียวมองไปยังหนุ่มน้อยที่ยังง่วนอยู่กับการคีย์ตัวเลขให้เธอ  “รอกันต์ทำกราฟออกมาอีกนิดเดียว” “เสร็จแล้วเอาเข้าไปให้ผมในห้องด้วย”  เขาบอกพลางย้ำคำสั่งเดิมด้วยสายตา  “คุณโทรไปคอนเฟิร์มกรรมการทุกท่านด้วยว่า  ประชุมบ่ายโมงวันนี้ห้ามเลท” ชายหนุ่มแอบเหลียวมองตามแผ่นหลังของนายจ้างที่หมุนตัวกลับเข้าห้องทำงานไป  รู้สึกประหลาดใจกับอาการร้อนรนของเขา “คุณชาร์ลดูเครียดจังเลยนะครับพี่วัลย์”  เขาเอ่ยขึ้นกับคนข้าง ๆ  “เหมือนจะรีบร้อนไปไหน” วิลาวัลย์แอบกลั้นยิ้ม  รู้สึกสะใจกับอาการหึงหวงภรรยาของนายจ้างหนุ่ม “ท่านจะรีบเดินทางไปหาคุณรินจ้ะ  เห็นว่าจะไปเที่ยวพักผ่อนอยู่ด้วยซักเดือน”  ผู้อาวุโสกว่าเล่าอย่างเก็บอาการไว้ไม่อยู่  “ถึงได้เซ็นมอบอำนาจให้พี่ทำงานอีกเยอะเลย” ชายหนุ่มสดับฟังความอย่างสนใจ  ชาญกำลังจะติดตามไปงอนง้อภรรยาให้กลับมาอยู่ด้วยกัน  ขณะจิตนั้น  เขาแอบคิดถึงดวงหน้าหวานของหญิงสาวในดวงใจ  เลยไปถึงความรู้สึกรักและหวงแหนเธอ “กันต์”  เขาสะดุ้งเมื่อถูกสะกิดเข้าที่แขน  “เสร็จแล้วรีบเอาเข้าไปสิจ๊ะ  ท่านยิ่งเร่ง ๆ อยู่” ชายหนุ่มเรียกสติคืนมาได้  รีบนำเอกสารบึกใหญ่ซึ่งเพิ่งพิมพ์ออกจากเครื่องจัดแบ่งเป็นชุด ๆ  แล้วนำเข้าไปในห้อง ชาญชี้ไปที่แฟ้มปกหนังหลายเล่มบนโต๊ะกลางซึ่งเตรียมเรียงรายไว้รอเขา  ชายหนุ่มเร่งตรงไปนำเอกสารที่เตรียมมาจัดใส่ลงในแฟ้ม  สีหน้าเครียดขึงของนายจ้างก่อให้เขาเกิดอาการเกร็ง แรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงบอกให้เขาหยิบมันขึ้นมา  รู้สึกลังเลที่จะรับสายเมื่อเห็นชื่อเธอกระพริบอยู่  นริศราคงโทรมาทวงสัญญาตามที่นัดหมายกัน “นุ่นเหรอจ๊ะ  กันต์ยุ่งอยู่  มีอะไรด่วนหรือเปล่า”  เขากระซิบกับโทรศัพท์  พลางเบนสายตามองไปทางนายจ้าง  ซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะเหลือบมองมา หญิงสาวถอนใจเบา ๆ กับถ้อยคำบ่ายเบี่ยงแบบเดิม ๆ “เมื่อวาน  กันต์มาหานุ่นเหรอ”  เธอฝืนใจถามเสียงเนือย “อื่ม แต่เห็นนุ่นกำลังมีแขก  เลยไม่ได้เข้าไป”  เขาบอกพลางชำเลืองไปที่ชาญอีกรอบ “แหม  ทำไมไม่เข้ามาล่ะ  นุ่นรอกันต์จนถึงค่ำเลยนะ”  เธอต่อว่าอย่างใจน้อย  “แล้วกันต์จะมาหานุ่นอีกทีเมื่อไหร่” “สองสามวันนี้กันต์คงยุ่งมาก...”  ชายหนุ่มขบคิดอย่างสับสน  ด้วยว่าอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เอื้ออำนวยให้พูดคุยกัน  “เพราะคุณชาร์ลจะไปต่างประเทศ  กันต์ต้องอยู่ช่วยพี่วิลาวัลย์เตรียมงานจนถึงค่ำแน่”   “แล้วเสาร์ตอนเย็น  หรือวันอาทิตย์นี้ล่ะ”  เธอแสร้งถามต่อ  อย่างไม่ใส่ใจกับอาการอึดอัดใจของเขา  “อย่าบอกนะว่าไม่ว่างอีก” “เสาร์นี้...”   ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างวุ่นวายใจ  ด้วยเหตุการณ์รอบด้านพร้อมใจกันประดังเข้ามาจนยากจะปลีกตัว “เสาร์นี้  กันต์ต้องไปงานแต่งงานของพี่ป..พี่ปิ๋ม”   เขาตัดสินใจเอ่ยชื่อนั้นออกไป  ควรถึงเวลาที่ต้องเปิดใจพูดความจริงกับเธอ   “พี่ปิ๋มจัดงานแต่งงานกับพี่ณภัทรแบบเงียบ ๆ  เชิญเฉพาะเพื่อนสนิทกับครอบครัว  กันต์...อืม..  กันต์ถือเป็นครอบครัวของเค้าด้วย  คงต้องไปช่วยงาน” ผู้หญิงคนนั้นของเขากำลังจะแต่งงาน  ปลายสายได้แต่ครุ่นคิดตามอย่างเงียบ ๆ  รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะทำความเข้าใจกับเรื่องราวอันสับสนของเขา “ส่วนวันอาทิตย์  กันต์ต้องส่งพ่อไปบวชวัดที่กาญฯ”  เขาบอกขึ้นก่อนที่เธอจะทันตอบอะไรกลับมา  “คงต้องให้เสร็จเรื่องยุ่ง ๆ พวกนี้ก่อน  กันต์ถึงจะพอมีเวลาว่าง” เพียงแค่พบหน้าเพื่อยืนยันคำบอกรัก  เขายังไม่มีเวลาสำหรับเธอ  หญิงสาวทรุดกายนั่งลงกับเตียงนอนอย่างหมดแรง “กันต์ว่างเมื่อไหร่  ก็มาละกัน”  เธอบอกอย่างทดท้อ  รู้สึกอ่อนใจเกินกว่าจะสานการสนทนาต่อ  “แค่นี้นะ” “เดี๋ยวสินุ่น”  น้ำเสียงที่บอกถึงอาการผิดหวังของเธอ  ก่อความรู้สึกผิดขึ้นในใจ  ชายหนุ่มขบคิดทบทวนหาทางออก  “ถ้าวันนี้...  กันต์ไปถึงบ้านนุ่นหลังสามสี่ทุ่มไปแล้ว  แม่ของนุ่นจะว่าอะไรหรือเปล่า หรือว่า... นุ่นจะออกมาพบกันต์ข้างนอก” หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว  เขาคงจะไม่เข้าใจหรอกว่า  ด้วยมุมมองที่เปลี่ยนไปของมารดาคือจุดประสงค์สำคัญสำหรับการนัดพบกันในครั้งนี้ “กันต์มาหานุ่นที่บ้านตามเวลาเดิมที่นัดกันไว้ดีกว่านะ  แล้วกันต์จะรู้ว่า ทำไมคราวนี้นุ่นถึงนัดเจอกันต์ที่บ้าน”  เธอบอกอย่างอ่อนแรง  ไร้ประโยชน์ที่จะสานการสนทนากันต่อ “แค่นี้ก่อนนะ” “เดี๋ยวสินุ่น”   ยังไม่ทันจะเริ่มต้น  เขาก็ทำเธอผิดหวังและเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า  นึกแล้วน่าโมโหตัวเอง “เอ่อ...คิดถึงนะจ๊ะ” เป็นถ้อยคำอันกลั่นออกมาจากใจในเสี้ยววินาทีนั้น  หญิงสาวสดับฟังโทนเสียงนุ่มอันหวานหูอยู่อย่างเงียบ ๆ   แล้ววางสายไป กันต์ธีร์จับตามองแสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ซีดจางและมืดดับลงในที่สุด พร้อมกับความรู้สึกหลาย ๆ อย่างที่ติดตามไปกับเธอ “เสร็จหรือยัง”  เสียงของนายจ้างลอยแว่วมา  เหมือนจะลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อสักครู่กำลังทำอะไรอยู่  “เอกสารที่จะใช้ประชุมบ่ายนี้   เสร็จหรือยัง” “ครับ”  ชายหนุ่มได้สติ  กุลีกุจอนำเอกสารที่เตรียมมาจัดใส่ลงในแฟ้มจนครบ  แล้วนำไปส่งให้นายจ้างที่โต๊ะทำงาน  “ได้แล้วครับ” ชาญคว้าเอกสารแฟ้มหนึ่งมาเปิดอ่านดูอย่างคร่าว ๆ  สายตาแอบชำเลืองมองลูกจ้างหนุ่ม  จากการสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อซักครู่  เขาคงจะสานต่อความสัมพันธ์กับหญิงสาวผู้นั้นไปบ้างแล้ว “คุณชาร์ลจะไปรับพี่รินกลับมาเหรอครับ”   หนุ่มใหญ่เหลือบตามองเจ้าของคำถามอีกครั้ง  รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อกลับเป็นฝ่ายถูกซัก  ความหมายจากถ้อยคำและน้ำเสียงของชายหนุ่มแฝงไว้ความวาดหวังบางอย่างอยู่ “แค่ไปเยี่ยม”  เขาตอบเสียงเรียบ  พลางจับสังเกตมองคู่สนทนา  “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า  ฉันจะยกเลิกคำพูดที่เคยบอกนายไว้  เรื่องแฟนของนาย” ชายหนุ่มหน้าเสียไปกับน้ำเสียงขึงเข้มของนายจ้าง  ด้วยคาดไม่ถึงว่า ชาญจะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก  ท่าทางจริงจังของผู้อาวุโสที่มีต่อหญิงสาวในดวงใจเขาก่อความรู้สึกหวั่นกลัวอยู่ในส่วนลึก “ผมถาม  เพราะผมระลึกถึงพี่รินจากใจจริงครับ”  เขาแสร้งบอกออกไป  วาจาขมขู่เช่นนั้นของชาญ  อาจเป็นไปเพื่อต้องการให้ความรักของเขาสมหวังก็เป็นได้  “ผมรู้ครับว่า  คุณชาร์ลตั้งใจสร้างสถานการณ์นี้ขึ้นมา  เพราะไม่อยากให้ผมย่อท้อเรื่องของนุ่น” หนุ่มใหญ่ระเบิดหัวเราะเสียงดังออกมา  น้อยคนนักที่จะมีหัวใจใสซื่อบริสุทธิ์ดั่งคู่สนทนาของเขา “นายนี่มองคนในแง่ดีชะมัด”  เขาว่ากลั่วอารมณ์ขบขัน  พลางจับสังเกตมองหนุ่มน้อย  “ฉันยังข้องใจไม่หาย  ถามจริง ๆ เถอะ  คืนนั้นนายไม่ได้มีอะไรกับเธอจริงเหรอ” สีหน้าของชายหนุ่มยังคงไร้ร่องรอยพิรุธ  ระหว่างกันต์ธีร์กับเขาดุจยืนอยู่คนละฟากฝั่งของทุกมุมมอง “ฉันไม่อยากเชื่อ  นายเป็นผู้ชายเต็มร้อยหรือเปล่า  ไม่รู้สึกอยากนอนกับผู้หญิงบ้างเหรอไง” ชายหนุ่มสะอึกไปกับคำถามอย่างตรงไปตรงมาของผู้อาวุโส “ผมคิดว่า...”  รู้สึกลำบากใจหากจะเผยความรู้สึก  สำหรับเขาแล้ว ความรักที่มีต่อนริศราล้ำค่าเกินกว่าอารมณ์ปรารถนาอันก่อเกิด  “ผมคิดว่า  อาจจะเป็นเพราะผมรักเธอมากกว่าจะทำแบบนั้นลงไปได้  ผมไม่รู้ว่า...ผมพร้อมที่จะดูแลเธอให้มีความสุขพอหรือยัง” ชาญอึ้งไปกับความเห็นนั้น  ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้รับฟังคำพูดเช่นนี้จากปากของมนุษย์เพศเดียวกับเขา “ผมว่า... คุณชาร์ลเองก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างไปจากผม”  ยังไม่ทันจะเอ่ยวาจาโต้ตอบใด ๆ  ความเห็นต่อมาของผู้เยาว์ก็จู่โจมเข้ามา  “เพราะถ้าคุณชาร์ลรักผู้หญิงเพียงต้องการแค่เรื่องพวกนั้น  คุณชาร์ลคงไม่เลือกแต่งงานกับพี่ริน” หนุ่มใหญ่นิ่งงัน  รำลึกถึงความสุขและอบอุ่นใจยามที่อยู่ใกล้ชิดกับภรรยา  แม้ว่าช่วงชีวิตที่ผ่านมาจะมีหญิงสาวมากมายพากันมารายล้อม  ช่วยปลดเปลื้องอารมณ์ปรารถนาของมนุษย์เพศชายอย่างเขา  หากเหตุใดหัวใจจึงยังรักมั่นและผูกพันอยู่กับรินรดาเพียงผู้เดียว หรือว่า... นั่นคือคำตอบอันแท้จริงที่เขายังไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเอง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 13:13:16

ความคิดเห็นที่ 3 “นั่นไง  ฉันว่าแล้วหล่อนต้องใส่ได้พอดี”   เกรียงศักดิ์ละสายตาจากความครื้นเครงบริเวณงานเลี้ยงสังสรรค์ชั้นล่าง  เหลียวมองไปตามเสียง  แสงแดดยามเช้าอาบทอไปทั่วผนังและบานประตูทางเข้าห้องแต่งตัว  ซึ่งมารดาของบุตรชายทั้งสองคนของเขาหายเข้าไปกับผู้เป็นพี่สาวอยู่นานแล้ว “หล่อนเนี่ยนะ  ยังสวยไม่สร่างจริง ๆ  ฉันกะแล้วเชียวว่า  หุ่นหล่อนต้องอวบขึ้นกำลังพอดี  ไม่ผอมแห้งเหมือนสมัยสาว ๆ”  เสียงของปราณียังลอดดังออกมาเป็นระยะ ๆ  “พอรู้จากไอ้ก้องว่าหล่อนจะมา  ฉันก็รีบไปเดินประตูน้ำหาซื้อชุดนี้มาให้  ดูสิกะไซด์พอดีไม่มีพลาด” ประตูห้องถูกเปิดออก  รอยยิ้มอันอิ่มเอิบของปราณีลอยเด่นนำออกมา  ตามมาด้วยสตรีในชุดเสื้อลายลูกไม้สีชมพูอ่อนกับผ้าซิ่นไหมเทียมขลิบทอง  ผมยาวของเธอเกล้าขึ้นเป็นมวยประดับด้วยมุกโทนสีเดียวกัน “เป็นไง  เมียแกสวยไหม  ตะลึงไปเลยสิ”  เสียงของผู้เป็นพี่สาวช่วยให้เขาคืนสติ  หันมองไปที่หล่อน “อ้อ ครับ”  เขารับคำอย่างตั้งหลักไม่ทัน   สตรีอาวุโสยังคงส่งยิ้มหน้าบานอย่างสุขใจ “แกดูแลเมียแกต่อเอาเองนะ  บอกเค้าด้วยว่า  เดี๋ยวเราต้องทำอะไรกันบ้าง”  หล่อนบอกแล้วหมุนตัวหันหลังลงบันไดไป เกรียงศักดิ์เบนสายตากลับมายังอดีตภรรยาอีกครั้ง  ภาพของเธอก่ออารมณ์หนาวเยือกในจิตใจ  แม้วัยจะล่วงเลยมาเกือบสี่สิบปี  แต่พิมก็ยังดูงามอ่อนเยาว์ราวกับสาววัยเพียงสามสิบ  ไม่แปลกใจเลยที่ชายหนุ่มผู้นั้นจึงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อเธอ “อะไรเหรอคะ”  เธอถาม  เมื่อเขาส่งซองสีชมพูในมือให้   “เงิน  เอ่อ เงินรับไหว้ของคู่บ่าวสาว”  เขาตอบด้วยเสียงที่อ้ำอึ้ง  หวนรำลึกถึงดวงหน้าหวานใสอันดึงดูดเขาตั้งแต่แรกเห็น  หากเพียงว่าชีวิตอันสับสนในโลกกว้างหลังจากนั้น  กลับทำให้เขาเลือกที่จะหันหลังให้เธอ “ต้องให้ดิฉันไปรับไหว้ด้วยเหรอคะ”  คนพูดมีสีหน้าไม่สบายใจนัก  ด้วยไม่ว่าจะเป็นอดีตที่ผ่านมา  หรือว่าปัจจุบัน  เธอมิได้อยู่ในฐานะสะใภ้ของครอบครัว  พิมตระหนักถึงเรื่องนี้เป็นสำคัญมานาน  “ดิฉันเป็นแค่....” เกรียงศักดิ์ทอดมองท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตัวของอดีตภรรยาอย่างเข้าใจ  ด้วย ณ ปัจจุบันเขาเองก็จัดอยู่ในฐานะที่ไม่แตกต่างจากเธอ  ห้วงเวลาอันยาวนานที่ชีวิตจมดิ่งลงสู่หุบเหวนรกจากการกระทำของตัวเอง “ฉันเข้าใจ  แต่ไม่อยากขัดความตั้งใจของพี่ปราณีกับคุณปรียา  ฉันมันก็เป็นแค่...”   คนเลว ๆ คนหนึ่งซึ่งถูกตัดออกจากการเป็นทายาทของตระกูล  ไม่มีเกียรติและฐานะ  หรือความดีงามใด ๆ ที่สมควรจะได้รับการเคารพจากลูกหลาน  ชายอาวุโสได้แต่กักเก็บความรู้สึกนั้นไว้  แล้วกล่าวต่อไปด้วยเสียงที่สุขุม “เอาเป็นว่า... เราอย่าขัดใจพวกเค้าเลย” พิมแอบถอนใจเบา ๆ  รับคำอย่างเสียไม่ได้  จึงเอื้อมมือไปรับซองใบนั้นจากอดีตสามี กริยาอ่อนโอนอันว่าง่ายของเธอ  เป็นอีกคุณสมบัติหนึ่งที่ดึงดูดเขาในห้วงเวลานั้น  และอาจเป็นเหตุเดียวกับการที่เขาไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเธอ “เราลงไปกันเลยหรือเปล่าคะ”  เธอถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเขายังอยู่ในอาการนิ่งเฉย “อื่มใช่  ไปเถอะ”  ชายอาวุโสคืนสติ  แล้วรีบออกเดินนำลงบันไดไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 13:13:57

ความคิดเห็นที่ 4 พิธีรดน้ำสังข์ผ่านไปอย่างเรียบง่าย ท่ามกลางสักขีพยานที่มาร่วมงานเพียงสิบกว่าคน  สีหน้าของสตรีวัยกลางคนแลเคร่งขรึม  ขณะทอดมองว่าที่ลูกสะใภ้ในชุดไทยสีเหลืองครีม  กำลังคลานเข่าเข้ามาพร้อมด้วยบุตรชายของตน “รู้จักกันมาตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย  เพิ่งคิดจะมาแต่งงาน”  หล่อนเชิดหน้าพูดลอย ๆ เหมือนประชด  ก่อนจะยกถ้วยน้ำชาจากทั้งคู่ขึ้นจิบ  แล้ววางคืนลงบนถาด กิริยารับไหว้อย่างเสียไม่ได้ของมารดาทำเอาณภัทรทำหน้าไม่ถูก  ขณะคนเป็นเจ้าสาวอยู่ในอาการอึดอัดใจไม่แพ้กัน “อย่ารักกันมากเกินไป  ขอให้อยู่ด้วยกันด้วยความเข้าใจดีกว่า”  ผู้เป็นบิดาอวยพรไปอีกทาง คู่บ่าวสาวโน้มตัวก้มลงกราบแทบตัก  ก่อนขยับไปรับถาดน้ำชาแล้วหันไปทางญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิง  ปราณีโน้มตัวไปสวมกอดลูก  นัยน์ตาเอ่อคลอไปด้วยม่านน้ำ “แกกำลังจะเป็นแม่คนแล้วนะนังปิ๋ม  จะทำอะไรต้องคิดถึงลูก  คิดถึงผัวเอาไว้ให้มาก ๆ”  หล่อนพร่ำเตือนด้วยเสียงกระซิบ  ในที่สุดลูกสาวคนเดียวก็ได้เป็นฝั่งเป็นฝากับผู้ชายที่หล่อนเห็นสมควร  จากนี้ไปจะได้นอนตายตาหลับ พิธียกน้ำชาลำดับมาถึงญาติผู้ใหญ่ของทางฝ่ายหญิงอีกคู่  หัวใจของปรียาเต้นระส่ำ  เมื่อเกรียงศักดิ์มอบพระเลี่ยมทององค์หนึ่งให้เธอ “พระเครื่องปางมารวิชัย  ท่านเจ้าอาวาสวัดที่กาญฯ ฝากมาให้เจ้าลูกชายทั้งสองคนของน้า  เพื่อเป็นสิ่งเตือนใจให้เกิดความสำนึกดี  น้าเลยขอท่านเผื่อมาให้คุณปิ๋มอีกองค์  คิดดีทำดีนะลูก” นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริกกับวาจาสอนสั่งโดยนัยของผู้อาวุโส  น้าชายของเธอคงต้องใช้เงินที่เก็บออมมานานนับปี  เพื่อเลี่ยมพระเครื่ององค์นี้ “ค่ะน้าเกรียงศักดิ์  ต่อไปปิ๋มจะใช้สติกับชีวิตของตัวเองให้มากขึ้น”  เธอบอกอย่างซาบซึ้งใจ  น้ำตาปิ่มจะร่วงรินกับความรู้สึกผิดที่กักเก็บไว้ในใจมาแสนนาน  ชีวิตเสเพลสุขสบายที่ผ่านมา  เธอเติบโตขึ้นท่ามกลางกองเงินกองทองซึ่งควรมีส่วนเป็นของครอบครัวนี้ “ปิ๋มกราบขอขมาน้าเกรียงศักดิ์ กับพี่พิม... เอ่อ น้าพิม  กับทุกอย่างที่แม่หรือตัวปิ๋มเอง  อาจจะกระทำลงไปอย่างไม่ถูกต้องซื่อตรงนัก"  ว่าแล้วก็ก้มลงกราบแทบตักทั้งคู่อีกรอบ  เธอคงไม่มีวันสุขสบายใจไปได้  หากมิได้เปิดใจพูดคุยกัน “ทุกอย่างเป็นไปอย่างถูกต้องดีงามที่สุดแล้วครับคุณปิ๋ม”   เกรียงศักดิ์ยังคงยืนกรานความเห็นเดิม  ขณะสตรีผู้อยู่ข้างกายระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างอ่อนโยน “ตอนที่พิมกลับบ้านไป  จำได้ว่าคุณปิ๋มยังเป็นเด็กสาวอายุแค่ 11-12 ขวบได้  รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปแค่แป๊บเดียว  ดูสิคะ  คุณปิ๋มโตเป็นผู้ใหญ่  สวยจนพิมจำไม่ได้แล้ว”  หล่อนชวนคุยอย่างชื่นชม  โดยไม่มีท่าทีจะใส่ใจวาจาขอขมาจากใจของผู้เยาว์ ปรียาเหลือบตาขึ้นมองผู้มีศักดิ์เป็นน้าชายและน้าสะใภ้อีกครั้ง  มีเพียงแต่ความรักและเอ็นดูซ่อนอยู่ภายในนัยน์ตาของทั้งคู่  แววตาที่ผ่านความทุกข์ยากแสนสาหัส  จนปลดปล่อยทุกเรื่องราวของวารแห่งชีวิตให้ล่วงเลยและผ่านหายไป  ทรัพย์สมบัติเงินทองใด ๆ ไม่มีความหมายสำหรับพวกเขาอีกแล้ว  หญิงสาวเพิ่งตระหนักในวินาทีนั้น “ตกลงว่าพวกเพื่อน ๆ แกเค้าจะไปส่งแกถึงโน้นเลยใช่ไหมนังปิ๋ม”  ปราณีแทรกเปลี่ยนเรื่องคุย  เมื่อสังเกตเห็นสายตาใคร่รู้ของหญิงที่เพิ่งจะเกี่ยวดองเป็นญาติ “ค่ะ”  ปรียารับคำพลางยกมือขึ้นแตะขอบตาอันชื้นเปียก  “พวกเค้าอยากไปสังสรรค์กันต่อที่บ้านของภัทร  ทำไมเหรอแม่” “เอ่อ...”  สีหน้าของสตรีอาวุโสบอกถึงอาการอึดอัดใจ  เมื่อจำต้องเผยความนัยบางส่วนของครอบครัวในวงสนทนา  ““ถ้าแกมีคนไปด้วยเยอะแล้ว  แม่อยากจะขอตัวไปส่งน้าเกรียงศักดิ์บวชพระวัดที่กาญฯ แทน” “ไม่ต้องหรอกครับพี่ปราณี”  คนที่ถูกกล่าวถึงรีบร้องปราม  “ก้องกับกันต์ไปส่งผมอยู่แล้ว” สายตาของคนเป็นพี่สาวเบนมองกลับมายังเจ้าของเสียงพูด  ด้วยแววตารำลึก “ถ้าการบวชของเธอคราวนี้  เพื่อเป็นการขออโหสิกรรมจากคุณแม่  ฉันก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วย”  คนพูดเน้นถ้อยคำอย่างตั้งใจ  “ฉันอยากจะไปส่งเธอ  และถือโอกาสถือศีลบวชผ้าขาวที่วัดนั้นซักอาทิตย์  หลานสองคนไม่จำเป็นต้องไปก็ได้  เพราะต้องช่วยกันจัดการงานทางนี้” นัยน์ตาคู่เริ่มจะโรยราของเจ้าของเสียงพูดไล่เรียงจากคู่สนทนาไปยังหลานชายทั้งสอง  ซึ่งนั่งพับเพียบอยู่ไม่ห่างออกไป  ก่อนจะวกกลับมาหยุดอยู่ที่สตรีผู้ควรมีศักดิ์เป็นน้องสะใภ้   “บ้านหลังนั้น”  วาจาของหล่อนหยุดลงเล็กน้อย  พยายามสื่อความรู้สึกจากใจด้วยสายตาและกระแสเสียง  “เหมือนอาถรรพ์มานาน  ฉันเลยถือโอกาสนี้เชิญพระมาสวดทำบุญบ้านให้หล่อนกับลูก ๆ ในวันพรุ่งนี้  จะได้อยู่กันร่มเย็น  ข้าวปลาอาหารฉันให้คนจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว  หล่อนกับลูกไปเป็น มอ แอ เอก - งาน   ดูแลทุกอย่างให้ถูกต้องเป็นพอ” พิมสดับฟังคำนั้นอย่างซาบซึ้ง  ราวกับตกอยู่ในห้วงฝัน  เรือนหอร้างรักของเกรียงศักดิ์ซึ่งเคยได้แต่เพียงเฝ้ามอง  บัดนี้กำลังจะตกเป็นกรรมสิทธิ์ของบุตรชายทั้งสองคนของเธอ “ให้ผมไปส่งพ่อด้วยดีกว่าครับป้าปราณี  จะได้รู้จักสถานที่ที่จะติดต่อกันตอนพ่อบวช ”  เกียรติก้องเสนอความเห็น  “ให้นายกันต์อยู่ช่วยแม่ทางนี้คนเดียวก็พอ” สตรีสูงวัยหันไปพยักหน้าเห็นด้วยกับหลานชาย  แล้วหันกลับมายังคู่สนทนาที่ยังนั่งน้ำตาซึม “หล่อนไม่ต้องคิดอะไรมาก  อยู่กับลูก ๆ นะ  ดูแลกันและกันให้ดี”  ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปกุมมือที่กำลังจะพนมขึ้นไหว้  “ที่ผ่านมา  ถึงฉันจะไม่ค่อยสนิทสนมกับหล่อนนัก  แต่ใจฉันก็รู้สึกชอบหล่อนนะ  เหมือนอย่างที่คุณพ่อคุณแม่ของฉันที่รักและเอ็นดูหล่อนมาก  แต่ปัญหามันดันไปติดอยู่ตรงที่...” แววตาของคนพูดเหมือนอยากบอกอะไรมากกว่านั้น  แต่ก็ทำได้เพียงปรายมองไปยังน้องชายคนเดียว  ซึ่งกำลังพยายามหลบสายตาด้วยการเสมองความเขียวขจีของต้นกวงอิมในแจกันใบใหญ่แทน “หมายถึงบ้านหลังที่ยัยหนูปิ๋มเคยอยู่เหรอคะ”  สตรีอาวุโสอีกคนเพิ่งได้โอกาสแทรกถาม  เสียงแหลม ๆ ของหล่อนช่วยทำลายบรรยากาศซึ้ง ๆ ของวงสนทนา  "เอ้“ อาถรรพ์ยังไงเหรอคะคุณปราณี” คนถูกถามทำหน้าไม่ถูก  เหมือนเพิ่งนึกได้ว่ามีหล่อนอยู่ในสถานการณ์นั้น “งั้น หนูไปเลยดีกว่านะแม่  รถตู้ที่เช่าไว้มาแล้ว  เผื่อจะได้ไม่ต้องแวะค้างคืนครึ่งทาง”  คนเป็นเจ้าสาวช่วยตัดบท  แล้วโน้มตัวไปดึงแขนผู้เป็นมารดาให้ลุกขึ้นตาม  “ไปแม่  ไปช่วยหนูแต่งตัว  เดี๋ยวพวกเพื่อน ๆ จะมีพิธีส่งขึ้นรถกัน” ................................................ 47...พันธนาการรัก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12764432/W12764432.html แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 12:23:08 แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 55 10:14:30 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 13:18:56 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 13:17:33 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 13:16:34 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 13:14:40

ความคิดเห็นที่ 5 คำว่า แม่  กับ คำว่า งาน อยู่ด้วยกันก็ไม่ได้ ตอนหน้า 47...พันธนาการรัก ถือเป็นตอนจบแล้วนะคะ แต่เพื่อความสมบูรณ์ของเรื่อง จะมีบทส่งท้ายอีกตอนหนึ่ง คติพจน์ประจำวันนี้ "ผู้ชายมักจะเป็นแบบนี้เป็นธรรมดาจ้ะ  ไม่ได้คิดถึงผู้หญิงที่เป็นแฟนทุกลมหายใจ”   สงสัยผู้หญิงต้องนำหลักการนี้มาใช้บ้างค่ะ จะไ้ด้เสมอภาค คุณ มิสพรหล้า เช่นกันค่ะ  จำได้ว่าครั้งแรกที่นำมะลิไปกราบแม่ในวันแม่ ด้วยเพราะเป็นคนเชื้อสายจีน  ไม่เคยทำอะไรทำนองนี้ เขินมากค่ะ  ไม่อยากจะทำเอาเสียเลย แม่ก็ตกใจ บอกว่าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ แต่พอผ่านครั้งแรกไปก็เริ่มลงตัว นับจากนั้น ทุกวันแม่  แม่จะรอเราไปหาเพื่อนำมะลิไปกราบท่าน ขออโหสิต่อทุกอย่างที่ผ่านมา ที่อาจล่วงเกินท่านไป ทำให้จิตใจแจ่มใส และมีความสุขขึ้นทั้งแม่และลูก คุณ Medal G G ใกล้จบแล้วนะคะ  อีกสองตอนเท่านั้น คุณ GTW จำได้ว่า ตอนที่ยังเขียนไม่เสร็จ ลูกสาวอ่านแล้วบอกว่า ฉากพ่อกับแม่ของกันต์ธีร์เจอกันจะเป็นยังไงนะ นึกภาพไม่ออกเลยค่ะ ทำให้คนเขียนรู้สึกว่า  ต้องเป็นบรรยากาศแปลก ๆ ที่ไม่มีใครคาดถึง ทั้งสองอาจจะกลับมาอยู่ด้วยกัน และรักกันมากกว่าเดิม แต่ก็อยู่ในอารมณ์และบรรยกาศตามแบบของพวกเขา คุณ Scottie ชาญคงไม่ลืมหรอกค่ะว่าเคยทำอะไรนุ่นไว้ แต่เขาก็มั่นใจว่า จะสามารถเอาชนะใจเธอได้ไม่ยาก พอ ๆ กับความมั่นใจที่ว่า รินรดาไม่มีวันจากเขาไป (ซึ่งความจริงแล้ว ความอดทนของรินรดาก็มีวันสิ้นสุด) ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ  Mnemosyne, คุณ อะไรก็ไม่ได้   ค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 55 08:50:49 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 13:25:06

ความคิดเห็นที่ 6 เหนื่อยกับ คู่ของนุ่น กับ กันต์ จิงๆแต่ก้อ เป็นกำลังใจให้นะ ชีวิตจริง เราจะเจอผู้ชาย อย่างกันต์ บ้างมั้ยน้อ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 17:31:13

ความคิดเห็นที่ 7 เหมือนกำลังจะดีแล้วนะคะ ยกเว้นนุ่น ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 20:08:50

ความคิดเห็นที่ 8 อด ขำ กับการออกอาการของชาญ เกี่ยวกับภรรยา ไม่ได้ พลางนึกว่า นี่ล่ะนะ..ผู้ชาย อ้าวเฮ้ย....เราก็ผู้ชายนี่ฝ่า..^^ เลยร้อง อ๋อ.......เป็นแบบนี้นี่เอง^^ รู้สึกสมน้ำหน้าด้วย ฃีวิคใหม่ ในบทนี้ ต้องรวมถึงประวิทย์ด้วย ไม่มากก็น้อย เพราะเขา up level  ขึ้นจริงๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 12:03:33

ความคิดเห็นที่ 9 วันนี้หายไปไหนน้อ T^T จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 19:36:41

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่แล้วหรือเปล่าได้การ์ดขากชาญ ไม่น่าจะอ่านว่าชาร์เลสนะคะ ตามเรื่องเขียนให้นุ่นเรียนม.เอกชนที่เรียนเป็นภาษาอังกฤษด้วย ไม่ควรอ่านชื่อผิดค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 14:25:35

ความคิดเห็นที่ 11 ประวิทย์พูดดีมากๆเลยค่ะ รอตอนจบจ้า จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 16:45:24