PANTIP.COM : W12748936 ******คิมหันต์อนันตรา****** ตอนที่ ๑****************** [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

ใต้ร่มไทรที่แผ่กิ่งก้านใบอย่างไพศาลช่วยป้องปกละอองไอร้อนจากแสงแห่งดวงอาทิตย์ ที่กำลังเจิดจรัสแรงกล้าด้วยเป็นเวลาใกล้เพลมากขึ้นทุกขณะ บริเวณที่สองสาวเพื่อนรักเลือกที่จะใช้เป็นที่จอดรถแห่งนี้มักจะว่างเสมอเพราะอยู่ทางหลังวัดซึ่งน้อยคนนักจะรู้ว่ามีลานกว้าง อีกทั้งยังต้องเดินไปอีกไกลพอดูกว่าจะถึงศาลาวัด และยังต้องเดินข้ามไปบนสะพานโค้งสูงสำหรับข้ามคลองที่ไหลผ่านหลังวัดอีกด้วย ซึ่งหากมีผู้เฒ่าผู้แก่มาด้วยจะทำให้เดินเหินไม่สะดวกนัก

“ยัยคุณเพื่อน ทำไมต้องจัดถังสังฆทานมาสองใบด้วยมิทราบ” สิตาอินทร์บ่อกระปอดกระแปดเมื่อลำแขนขาวเรียวดั่งลำเทียนต้องมาแบกรับน้ำหนักของถังสังฆทานถึงสองใบ ที่ถูกอัดแน่นไปด้วยสิ่งของจำเป็นสำหรับพระภิษุสงฆ์ที่เธอและสิตาอินทร์เป็นคนไปเลือกมากับมือ เพราะไม่ชอบแบบที่จัดไว้สำเร็จรูป แม้สะดวกและรวดเร็วก็จริงแต่ของที่อยู่ภายในถูกห่อเอาไว้อย่างมิดชิดจนสำรวจตรวจสอบได้ยาก และไม่ได้มีสิ่งของครบถ้วนอยางที่เธอต้องการ

“อย่าบ่น...อย่าบ่น เดียวได้บุญน้อยนะเอ่อ” อิงฟ้าดุเพื่อนสาวของตนทั้งปากทั้งตา เพราะตนเองก็กำลังหอบอาหารคาวหวานที่เตรียมมาเพื่อถวานเพลเต็มสองมือเช่นเดียวกัน

“อีกอย่างนะอิน สังฆทานคือทานที่ตั้งใจถวายแก่สงฆ์หรือผู้แทนของสงฆ์ ไม่จำเพาะเจาะจงรูปใดรูปหนึ่ง หากถวายโดยเจาะจง เรียกว่า ‘บุคลิกทาน’ ดังนั้นสังฆทาน มีอานิสงฆ์มากกว่าบุคลิกทาน เพราะผู้ถวายมีจิตใจที่กว้างขวาง ไม่เจาะจงว่าจะเป็นภิกษุรูปใด เป็นการแสดงถึงความตั้งใจจะถวายด้วยศรัทธาอันเป็นสาธารณะ” อิงฟ้าท่องคำสอนของหลวงพ่อออกมาชัดถอยชัดคำแถมยังแม่นยำอีกต่างหาก รอยยิ้มอิ่มบุญปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวยหวานทำให้ดูงามละมุนจับตา

“แล้วยังงัย” สิตาอินทร์ยังมิวายมีปัญหาถามเพื่อนออกมาอย่างรวนๆ จนอิงฟ้าชักหน้ามุ้ย

“อ้าว...ก็ถังหนึ่งอินกับฟ้าตั้งใจถวายหลวงพ่อ ก็เป็นบุคลิกทาน อีกถังฟ้ากะจะถวายแบบไม่จำเพาะเจาะจง จะได้อานิสงฆ์มากๆ ยังงัยละจ๊ะ”

“อ๋อหรอจ่ะ แม่นางฟ้า ทำบุญแต่หวังบุญนี่จะได้บุญมากหรือน้อยนะเนี่ย อื่มแล้วอุบาสิกาฟ้ารู้หรือเปล่าคะว่าสิ่งใดไม่ควรนำมาถวายพระ”

“อ๋อรู้สิจ๊ะสำหรับอาหาร ถ้าเป็นเนื้อสัตว์จะต้องไม่ใช่เนื้อมนุษย์ เนื้อช้าง เนื้อม้า เนื้อสุนัข เนื้องู เนื้อราชสีห์ เนื้อเสือโคร่ง เนื้อเสือเหลือง เนื้อหมี เนื้อเสือดาว และต้องไม่ใช่เนื้อสัตว์ที่ฆ่าเพื่อถวายเป็นการเฉพาะ นอกจากนี้ยังไม่ควรถามว่าพระสงฆ์ชอบฉันสิ่งใดไม่ชอบสิ่งใดอีกด้วย”

“โอโห้ ฟ้า เธอนี่สมกับเป็นนางฟ้าจริงๆ เลยนะเนี่ย”

“อ้าว ก็อินอยากมาลองภูมิฟ้าทำไมล่ะ แล้วจะให้สาทยายต่อไหม ว่าอะไรไม่ควรใส่ในถังสังฆทาน”

“ไม่ต้องแล้วจ่ะ รีบเดินกันดีกว่า ประเดี๋ยวจะไม่ทันเพล” สิตาอินทร์พูดพรางวิ่งไปยืนรอบนโค้งที่กึ่งกลางของสะพานพราง แววตาและรอยยิ้มเต็มไปด้วยความสดใสดั่งท้องฟ้าที่ไรเมฆา

ก็ทำไมจะต้องให้อิงฟ้าสารทยายให้ฟังด้วยเล่าในเมื่อเธอเองก็ทราบว่าไม่ควรใส่ลงไปในถังสังฆทานก็คือบุหรี่ กาแฟ สิ่งเสพติด เครื่องดื่มชูกำลังทุกประเภท อาหารที่บรรจุอยู่ในโฟมก็ทำลายสิ่งแวดล้อมของวัดวาอาราม อาหารกระป๋องก็มีสารเคมีไม่ดีต่อสุขภาพ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและอาหารสำเร็จรูปก็ไม่ควรจะเลือกมา เพราะการเลือกของถวายพระจะต้องเลือกในสิ่งที่ดีที่สุด ฉะนั้นถวายเพลด้วยอาหารปรุงสดใหม่จะมีคุณค่าทางโภชนาการที่มากกว่า หลวงพ่อมักกล่าวเสมอว่ากรรมขึ้นอยู่กับเจตนา เมื่อจะทำกรรมดีทั้งทีก็ควรมีเจตนาที่ดีงามให้ครบถ้วนบริบูรณ์

ทั้งสองสาวมัวแต่คุย มัวแต่พูดเย้ากันเพลินจนทำให้อิงฟ้าเกือบจะเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินสวนผ่านมา หญิงสาวหันไปส่งยิ้มและกล่าวขอโทษอย่างอ่อนหวาน ชายหนุ่มเพียงโค้งให้อย่างอ่อนโยนแสดงถึงการไม่ถือโทษต่างคนต่างเดินเลยผ่านไป เพราะมิได้รู้จักคุ้นเคยกันมาก่อนแต่อย่างใด แต่กับสิตาอินทร์แม้ไม่ได้เป็นคู่กรณีแต่กลับรู้สึกประหลาดล้ำ

ราวสิ่งต่างๆ รอบๆ กายกำลังหมุนคว้างและหยุดลงในฉับพลัน เมื่อสัมผัสหนึ่งดั่งคุ้นเคยเนินนานเริ่มแผ่กำซาบไปทั่วสารภางค์กาย ธุลีหนึ่งในห้วงแห่งดวงฤดีผุดขึ้นเป็นพูลทวีท่วมท้น เธอหมุนกายเหลียวมองประดุจพอเจอสิ่งที่โหยหาโดยมิรู้ตัว และในนาทีนั้นเอง สิตาอินทร์ก็รู้สึกว่าร่างของเธอเอียงวูบ! และหมดสติลงไปในที่สุด แว่วเพียงเสียงเรียกชื่อของเพื่อนรักที่ร้องขึ้นอย่างตกใจ

“ว้าย!! อิน!!!”

ตูม!!!

เสียงน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้างเมื่อคนทั้งคนตกลงไป สายน้ำเย็นเชียบกระทบร่างทำให้สิตาอินทร์รู้สึกตกใจและเริ่มตะเกียดตะกายไขว่ขว้าหาที่เกาะยึดเพื่อฉุดรั้งให้ตัวเองโผล่พ้นน้ำขึ้นมาให้ได้ หากแต่ไม่เจอสิ่งใดจึงทำให้ร่างของเธอยิ่งจมดิ่งลงไปใต้ผืนน้ำมากยิ่งขึ้นไปอีก ช่างน่าประหลาดใจเมื่อสายน้ำในคลองของกรุงเทพมหานครช่างใสสะอาดราวกับแก้วเจียรไนจนทำให้เธอสามารถมองเห็นสายบัว และปูปลาได้อย่างชัดเจน
ความอึดอันทรมานทำให้เธอไม่มีเวลาชื่นชมความงามใต้น้ำอีกต่อไป สิตาอินทร์สำลักจนรู้สึกแสบคอแสบจมูกไปหมด จนต้องดิ้นรนด้วยความทุกข์ทรมานอยู่ใต้สายน้ำราวกับว่าเวลาจะเนินนานเป็นกัปล์กัลป์ นี่เธอต้องตายแน่แล้วใช่หรือไม่ สิตาอินทร์คิดอย่างเริ่มหมดหวังพลังใจที่จางหายทำให้พลังกายเริ่มลดลง ร่างของเธอเริ่มแน่นิ่งมิไหวติง แต่แล้วกลับรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นทรงพลังมหาศาลเนี่ยวนำให้เธอโผล่ขึ้นมาจากสายน้ำจนได้ เธอสำลักน้ำอยู่อีกหลายครั้งเมื่อได้รับอากาศเป็นครั้งแรก

จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ

เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 17:28:59

ความคิดเห็นที่ 4

ภายใต้อ้อมแขนแข็งแกร่งนั่นทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและไว้วางใจได้อย่างประหลาด สิตาอินทร์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นพยามยามมองใบหน้าของผู้มีพระคุณออย่างช้าๆ รับรู้ได้ว่าเขาตัวโตกว่าเธอมากเหลือเกิน มากจนเธอคิดว่าถ้าเขาไม่ใช่ชายร่างยักษ์เธอก็คงกลายเป็นเด็กตัวเล็กระจ่อยร่อยไปเสียแล้ว

“พักตรองค์งามราวอินทราราช นี่เทวะบุตรจำเลงองค์ลงมารับข้าเยี่ยงนั้นฤา” ปากของสิตาอินทร์ขยับพูดออกไปเองเสียงแผ่วเบาโดยที่เธอเองไม่ได้เป็นคนพูด และเสียงนั้นก็เล็กราวกับเสียงของเด็กน้อย

“เจ้ายังบ่ตายดอก น้องหญิงน้อย เทวาองค์ใดฤาจักมารับเจ้า” รอยโอษฐ์หยักได้รูปยิ้มขัน สิตาอินทร์ชักเริ่มคล้อยตามคำพูดที่ลั่นวาจาออกไป ผู้ชายคนนี้เหมือนเทวดาจริงๆ นั่นแหละ ผิวเนื้อเนียนละเอียดราวกับผู้หญิง หากใบหน้าที่เธอเห็นมิได้คร้ามคมเข้มเธอก็คงคิดว่าเขาเป็นนางฟ้าไปแล้ว แถมยังมีเครื่องแต่งตัวที่เหมือนกับหลุดออกมาจากละครแนวจักรๆ วงศ์ๆ นั่นอีก สิตาอินทร์มั่นใจว่าคนที่เธอเดินสวนทางมาไม่ได้แต่งตัวแบบนี้แน่
หญิงสาวพยายามขยับปากจะถามว่าเขาเป็นใครดั่งที่ใจนึกแต่เสียงของเธอกลับไม่เปล่งออกมา พยายามจะขยับร่างกายดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น แต่ตัวของเธอกับมีอาการเหมือนกับที่เรียกกันว่าผีอำไม่มีผิด ไม่ว่าจะตะโกนจะขยับร่างอย่างไรก็ดูเหมือนจะไม่มีทีท่าว่าร่างกายของเธอจะตอบสนองทำตามคำสั่ง ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยและทรมานจนบอกไม่ถูก ชายคนนั้นอุ้มเธอเดินขึ้นมาจากน้ำง่ายดายราวกับเป็นบริเวณที่ตื้นเขิน และเธอเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีหญิงสาวแต่งชุดโบราณนางหนึ่งยืนร้องไห้ค่ำครวญรอรับร่างของเธออยู่บนตลิ่งอีกคนหนึ่งด้วย

“ศรีอุษาลูกแม่ เป็นเช่นไรหนอลูกหนอ ขอบพระทัยองค์รามราชเพคะ หากบ่แม้นด้วยพระองค์ช่วย หม่อมฉันคงเสียศรีอุษเป็นแม่นแท้” หญิงสาวที่เธอเห็นรีบถลันมารับร่างของเธอไปอุ้มไว้ในอ้อมกอดแล้วฟูมฟายร้องไห้ไม่หยุด

แม่!! หญิงสาวแสนงามผู้นี้เป็นแม่ของเธอหรือ ใช่ที่ไหนกันแม่ของเธอไปอยู่บนสวรรค์ต่างหาก เอ...หรือเธอตายแล้ว แต่ผู้ชายคนนั้นก็บอกว่าเธอยังไม่ตายนี่นา สิตาอินทร์เริ่มคิดอย่างสับสนจนรู้สึกปวดศีรษะและตัวร้อนผ่าวราวกับกำลังเป็นไข้ เธอพยายามมองหน้าคนโน่นทีคนนี้ทีเพราะอยากได้คำตอบให้กระจ่างสักครั้ง แต่ยิ่งสงสัยก็ยิ่งมีคนเดินมาเพิ่มอีก ผู้ชายคนอีกหนึ่งดูมีอายุมากกว่า องค์รามราช แต่งตัวเหมือนพวกพราหมณ์อย่างเต็มยศดูสง่างามถูมิฐาน เขาก้มลงทำความเคารพน้อบน้อมต่อผู้ชายที่มาช่วยชีวิตของเธอไว้

“ขอบพระทัยองค์รามราช เป็นพระมหากรุณายิ่งแลพระพุทธเจ้าข้า”

“บ่ต้องแกรงด้วยข้า ท่านจอมปราชญ์โกญจา น้องหญิงน้อยผู้นี้เป็นไผฤา”

“นางเป็นบุตรของข้าพองค์ อายุเพิ่งสิบขวบจึ่งได้ซุกซนนักพระเจ้าข้า”

“อ้อ...นับเป็นวาสนา ข้ามีการณ์อีกมากต้องขอลา”

“รั้งอยู่ก่อน องค์รามราช”

“ท่านมีอันใดกับข้าฤ”

“พระองค์โปรดรับนางไปเป็นข้าของพระองค์ด้วยเถิด”

“เหตุใดท่านจึงกล่าวเช่นนั้นเล่าท่านจอมปราชญ์ เราฤาอุตส่าห์ช่วยนางให้รอดพ้นจากพยามัจจุราช”

“หม่อมฉันบ่อาจหมิ่นบารมีแห่งพระองค์ เพราะเหตุอย่างนี้ หากด้วยชีวิตบุตรของหม่อมฉันหมดสิ้นจากหม่อมฉันเสียแล้ว ฉะนั้นต่อแต่นี้ไปชีวิตของนางเป็นของพระองค์แต่เพียงผู้เดียว”

สิตาอินทร์นิ่งฟังอยู่นานอยากจะคัดค้านใจแทบขาด เรื่องอะไรจะยกเธอให้ใครก็ไม่รู้ที่เพิ่งเคยเห็นหน้า ไม่เอาเธอไม่ยอมหรอก แต่ทุกอย่างก็ยังคงเป็นเหมือนเช่นเดิมเธอพูดไม่ได้และขยับตัวไม่ได้ เห็นองค์รามราชกับจอมปราชญ์โกญจาจ้องตากันราวกับจะทะลุไปถึงก้นบึ้งของหัวใจแล้วรู้สึกอึกอัดใจแทนอย่างบอกไม่ถูก ความเงียบและความนิ่งเนิ่นนานราวกับว่าจะไม่มีใครได้หายใจ จนในที่สุดเธอก็ได้ยินการตัดสินใจขององค์รามราช
“ตกลงหากวันใดนางโตพอที่จะใส่แหวนของเราได้ เราจะมารับนาง หากแต่บ่แม้นไปเป็นทาสดอก เราจะรับนางไปเป็นชายา” เมื่อพระดำรัสเสร็จองค์รามราชก็ทรงเสด็จกลับจากไปอย่างรวดเร็ว สิตาอินทร์เดาไม่ถูกเลยว่าทรงกริ้วหรือไม่ที่ถูกพ่อและแม่ของเธอยัดเยียดตัวเธอให้ เอ่อหนอ..ลืมไปเลยเธอไม่ใช่ศรีอุษาเสียหน่อย

“ท่านพี่ องค์รามราชจะบ่ทรงกริ้วฤา”

“ฮึๆๆ องค์รามราช 16 ชันษา ยังทรงพระปัญญาเพียงนี้ เราเลือกถูกคนแท้แล้ว แม่จงกลณี เราจักเลี้ยงดูให้ศรีอุษาแข็งแกร่ง บ่ให้โดนรังแกจนตัวตายดั่ง กลิ่นอุบล อีก”

“โอ้...เร็วเถิดท่านพี่ ศรีอุษา ท่าจะได้ไข้เสียแล้ว”

ใครกันอีกล่ะ ‘กลิ่นอุบล’ สิตาอินทร์รู้สึกงงแล้วงงอีกฟังอย่างไรก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนเหล่านั้นพูด และคงจะเป็นจริงดั่งที่ผู้หญิงที่ชื่อจงกลณีพูดเพราะสิตาอินทร์เริ่มปวดศีรษะอย่างรุนแรงจนแทบอาเจียร และตามมาด้วยอาการตาพร่ามัวจนมองอะไรไม่เห็น เสียงเรียกขานนาม ‘ศรีอุษา’ ดังขึ้นด้วยความอาทรหากแต่สิตาอินทร์ได้สดับเสียงนั้นแผ่วเบาลงทุกทีทุกที

“อิน...อิน...ฟื้นซิ...อิน” อิงฟ้าเริ่มใจคอไม่ดีเพราะสิตาอินทร์หมดสติไปนานเหลือเกินจนเธอเริ่มร้อนใจแทบทนไม่ไหว

“เบาๆ ซิครับคุณ เพื่อนคุณไม่สบายอยู่นะครับ” ชายหนุ่มที่เพิ่มรู้จักกันตอนเดินสวนกันบนสะพานบอกเพื่อเตือนสติของอิงฟ้า เมื่อเห็นว่าหญิงสาวชักเริ่มจะฟูมฟายขึ้นมาอีกรอบ

อิงฟ้าหันกลับไปมองหลวงพ่อชวนอีกเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่ทราบ เห็นแต่ท่านนั่งหลับตานิ่งอยู่อยากจะร้องเรียกในแทบขาดแต่ก็ไม่กล้า แต่แล้วหญิงสาวก็สามารถยิ้มออกมาได้เมื่อหลวงพ่อลืมตาขึ้น

“หลวงพ่อค่ะ ทำอย่างไรดีค่ะ ฟ้าพาอินไปหาหมอก่อนดีไหมค่ะ” เสียงถามรัวเร็วด้วยความห่วงใยในตัวเพื่อนทำให้หลวงพ่อต้องตอบบอกอย่างมีเมตตา

“อย่าร้อนใจไปก่อนเลยโยมฟ้า โยมอินไม่เป็นอะไรมากหรอก” เสียงอันอ่อนโยนของหลวงพ่อดั่งธาราใสเย็นทำให้อิงฟ้าลดความร้อนรนลงมาได้ เมื่อเธอหันกลับไปมองเพื่อนอีกครั้งจึงพบว่าสิตาอินเริ่มขยับตัวลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

“อิน...อินฟื้นแล้ว” สิตาอินทร์กระพริบตาปริบๆ เพื่อขับไล่ความสับสนงุนงง อะไรคือภาพจริงกันแน่น

“ฟ้า...หลวงพ่อ...คุณ...องค์รามราช” เสียงเรียกขานนามสุดท้ายช่างแผ่วเบานัก หากแต่คนถูกเรียกขมวดคิ้วรู้สึกสะดุดหูราวกับว่าคุ้นเคยกับชื่อที่ได้ยินเมื่อสักครู่

“ยัยอิน คุณภูริชญ์งัย” อิงฟ้ากระซิบที่ข้างหูเพื่อนสาวเบาๆ และส่งยิ้งแหย่ๆ ให้คนที่ยืนอยู่อีกฝั่งด้วยรู้สึกว่า สิตาอินทร์คงฝันเห็นเรื่องย้อนยุคเข้าอีกแล้ว ส่วนสิตาอินทร์ที่เพิ่งฟื้นก็ได้สติเต็มที่ก็เริ่มสงสัย ภูริชญ์ไหน ใครกัน? แต่ช่างเถอะ เพราะสิ่งแรกที่เธออยากจะทำที่สุดคือการ ‘ถามหลวงพ่อให้กระจ่าง’ แต่เห็นหน้าอิงฟ้าแล้วคงต้องพับเก็บเรื่องราวต่างๆ เอาไว้ก่อน

“ใครช่วยชั้นขึ้นมาจากน้ำหรือ” คำถามที่สิตาอินทร์โพล่งออกมาสร้างความประหลาดใจให้กับอิงฟ้าและภูริชญ์ จนทั้งคู่หันมาสบตากันด้วยความงงงวย

“อินไม่ได้ตกน้ำนี่จ๊ะ”

“อ้าว..หรอ” สิตาอินทร์หลับตาลงอย่างช้าๆ ลำดับเหตุการณ์ที่ดูสับสนอลหม่านอยู่ในหัวสมองอีกครั้ง

“คุณภูริชญ์ บังเอิญช่วยจับอินเอาไว้ทัน ก็เลยไม่ตกน้ำ อินคงเห็นน้ำก่อนจะเป็นลมไปมั้งจ๊ะ”

“อ้อ..เอ่อ..ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนจะครับ” ชายหนุ่มยิ้มรับคำของคุณจากหญิงสาวแล้วหันไปกราบลาหลวงพ่ออีกครั้งแล้วเดินจากไป สิตาอินทร์รู้สึกคล้ายจะน้อยใจอย่างไรบอกไม่ถูก เพราะดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด แต่ก็นั่นแหละเธอและเขาก็เป็นแค่เพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น

“ใครหรือยัยฟ้า”

“อ้าว...เพื่อน...ก็พระเอกคนดัง นี่แถมจะเล่นละครที่เธอไปเป็นสะตั้นแมนด้วยนะจำไม่ได้หรือ”

“หรอ..บังเอิญจัง” สิตาอินทร์อดที่จะยินดีขึ้นมาวูบหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้อย่างไรเสียก็คงได้พบกันอีก

“แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ”

“สนใจขึ้นแล้วละซิ” อิงฟ้าส่งเสียงและสายตาล้อเลียนเพื่อน จนสิตาอินทร์ได้แต่ปฏิเสธเป็นพลันละวัน

“ไม่ใช่ ยัยฟ้านี่ ชั้นแค่สงสัย”

“จ้าๆ เค้าเรียนวิชาของหลวงพ่อจบ ก็ต้องมากราบเป็นธรรมดา”

“หา เป็นศิษย์ร่วมอาจารย์กับชั้นด้วยหรือเนี่ย” สิตาอินทร์ใช้มือชี้ที่ตัวเองทำหน้าทำตาตื่นตกใจจนอิงฟ้าอดขำไม่ได้

“ใช่ ดูเหมือนจะเก่งกว่าอินเสียด้วยนะ จริงไหมค่ะหลวงพ่อ” อยู่อิงฟ้าก็โยนลูกไปให้หลวงพ่อชวนที่นั่งยิ้มละไมอยู่บนอาสนะ หลวงพ่อเปิดสอนวิชากระบี่กระบอกและมวยไทย ให้กับเด็กๆ ข้างๆ วัดนี้มานามนม และสิตาอินทร์ก็คือลูกศิษย์หญิงคนแรกของท่าน แม้ท่านจะให้แต่คำแนะนำโดยที่มิได้ลงมือสอนเองก็ตาม

“ความบังเอิญไม่มีหรอกโยม มีแต่ อิทัปปัจจยตา เพราะมีเหตุและปัจจัยเป็นต้น จึงมีความเกิดดับตามมา” หลวงพ่อชวนกล่าวเสียนุ่มลึกมองมาทางสิตาอินทร์ ทำให้หญิงสาวรู้ว่ามีความนัยบางอย่างแฝงอยู่ในคำของหลวงพ่ออย่างแน่นอน

*********************** จบตอน**********************

จากคุณ : กิ่งพุทธชาติ

เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 17:31:17