PANTIP.COM : W12754580 ภูพันแสง ตอนที่ ๑๗ หวาดระแวง [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๗ หวาดระแวง

นายทหารคู่ใจของบาวีไศลหันมองไปตามสายตาของคนถามแวบหนึ่ง เมื่อหันกลับมาหานายาตโมนุทอีกครั้ง คราวนี้เขาเริ่มมองเห็นเค้าลางความยุ่งยากที่บาวีจะต้องพบจากสตรีทั้งสองในอนาคตอันใกล้นี้แน่ อยากรู้จริงๆ ว่าบาวีที่แสนเย็นชาของเขาจะทำอย่างไร

“อ๋อ... คุณอันนาครับ” ราชิดจงใจบอกเพียงเท่านั้น ที่เหลือก็คงแล้วแต่บาวีว่าต้องการให้รู้มากน้อยแค่ไหน

ตโมนุทพยักหน้าเบาๆ นึกต่อว่านายทหารที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่าจะบอกอีกสักนิดว่าเธอผู้นั้นเป็นใคร มีความสำคัญขนาดไหนกับสิมขาลสักหน่อยก็ไม่ได้ และที่ทำให้ร้อนไปหมดทั้งใจตอนนี้คือ... มีความเกี่ยวข้องอะไรกับไศล ถึงได้เรียกขานกันสนิทชิดเชื้อเสียขนาดนั้น หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับตั้งอกตั้งใจฟังคนทั้งคู่

“นั่งก่อนสิครับ” ไศลผายมือไปยังเก้าอี้ที่ยังมีว่างอีกตัวหนึ่งข้างๆ เขา ท่าทีสุภาพแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นเอาใจ

สตรีที่ราชิดบอกแต่เพียงว่าชื่ออันนาทรุดตัวลงนั่ง พร้อมกับเอ่ยถามไปพร้อมกันอย่างร้อนใจ “จริงอย่างที่ข่าวเขาว่าหรือเปล่าคะ”

“ผมคงต้องแนะนำให้คุณรู้จักนายาตโมนุท” ไศลผายมือมาทางที่หญิงสาวนั่งอยู่ “เธอคือนายาตโมนุทครับ ยังไม่ได้เสียชีวิตตามรายงานข่าวของการ์เมียนเพียงแต่ว่าบาดเจ็บเท่านั้น”

สายตาของสตรีที่สวยอย่างหาตัวจับยากมองตามมือของไศลมามองหญิงสาวที่ทำให้สะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นอย่างพินิจพิเคราะห์ คิดไม่ถึงว่าคนที่ตกเป็นตัวประกันของไศลจะยังอยู่ในสภาพดีแบบนี้ ถึงจะบาดเจ็บแต่ก็ดูรู้ว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ผิดกับวิสัยของไศลมาก ตามปกติถ้าเขาจับตัวเชลยชาวการ์เมียนมาได้ล่ะก็ รายไหนรายนั้นมันมักจะเป็นฝ่ายร้องขอความตายเสียเองเสมอ

ในขณะที่ตโมนุทมองตอบสายตาของอันนา ยิ้มให้นิดๆ “ฉัน... ตโมนุทค่ะ” บังคับลิ้นให้พูดต่อว่า “ยินดีที่ได้พบคุณ”

“เช่นกันค่ะ ฉัน... อันนา” เจ้าของชื่อค้อมศีรษะให้เพียงนิดเดียว ก่อนที่จะหันกลับไปหาบาวีไศล “โล่งใจไปทีค่ะ คิดว่าคุณฆ่าตัวประกันอย่างที่เป็นข่าวไปแล้วเสียอีก นี่พวกมันเล่นข่าวปล่อยล่ะสิคะ”

ไม่รู้ทำไม ตโมนุทถึงได้รู้สึกว่า คำว่า ‘ตัวประกัน’ ถูกอีกฝ่ายเน้นเสียงหนักกว่าปกติ

“ผมกำลังให้คนของเราสืบอยู่ว่าต้นตอของข่าวนี้มาจากไหน เพราะเท่าที่รู้ มันไม่ได้ออกมาจากศูนย์กระจายข่าวของรัฐบาลการ์เมียน”

แววตาของอันนามีแววหยันและหมิ่นแคลน ชั้นเชิงของการเป็นลูกสาวนักค้าอัญมณีที่กุมอำนาจทางเศรษฐกิจของสิมขาลไว้ในอุ้งมือตั้งแต่รุ่นบิดา ทำให้มองการปล่อยข่าวครั้งนี้ว่าเป็นสงครามจิตวิทยาที่การ์เมียนจงใจสร้างขึ้นเพื่อหาช่องทางโจมตีสิมขาล

“ได้เรื่องยังไงบอกฉันบ้างนะคะ”

“ครับ” บาวีไศลรับปาก เข้าใจดีว่าถึงแม้หญิงสาวจะไม่ใช่ทหารในสนามรบ แต่ก็เป็นแต่ก็เป็นผู้บัญชาการหลักในคราบนักธุรกิจในสนามการค้าที่โอกาสในการทำการค้าถูกผูกอยู่กับความมั่นคงปลอดภัยของรัฐ ย่อมต้องการข้อมูลที่ชัดเจนเพื่อประกอบการตัดสินใจในการเจรจากับนักลงทุนต่างชาติที่ขวัญหนีดีฝ่อกับข่าวที่เป็นผลร้ายต่อภาพลักษณ์ของสิมขาล

เมื่อหมดธุระร้อนที่ทำให้ต้องรีบมาที่นี่ อันนาก็ถามถึงอีกเรื่อง “แล้วนี่ทำไมถึงยอมโกนหนวดได้ล่ะค่ะ เห็นแต่ไหนแต่ไรมาคุณหวงหนวดของคุณยังกับอะไร” เพราะความสนิทที่มีต่อกันมานานทำให้อันนากล้าถามออกไปตรงๆ ถึงสิ่งที่ผิดตาเธอไปตั้งแต่แรกที่เดินเข้ามา

ราชิดก้มลงมองปลายเท้าแอบอมยิ้มตาพราวเป็นประกาย ในสนามรบบาวีของเขาเจนจัดโชกโชนขนาดไหนเขายอมศิโรราบให้ แต่ในสนามรักนี่สิ บาวีของเขาจะทำยังไง

คนที่ลักลอบโกนหนวดของชายหนุ่มเองกับมือก็เงี่ยหูฟังเช่นกันว่าเขาจะบอกว่าอย่างไร ดวงตาของไศลที่มองตรงมายังเธอมีแววคาดโทษ ก่อนที่เขาจะเบือนหน้าไปตอบคนถามว่า “พอดีผมบาดเจ็บน่ะครับ”

“อ้าว... ตายจริง” อันนาอุทานหน้าซีด ถึงแม้จะเห็นเขายังนั่งอย่างปกติอยู่ตรงหน้า แต่ความรู้สึกในใจที่มีต่อเขาทำให้ความเดือดร้อนห่วงใยฉายชัดออกมาทั้งสีหน้าและแววตา “เป็นอะไรมาคะ” พลางมองสำรวจไปทั่วตัวของเขา

“โดนยิงน่ะครับ เรื่องปกติของพวกเรา” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ยืนยันว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาจริง แต่มันคงไม่ปกติสำหรับผู้หญิงอย่างอันนา เพราะเธอกวาดตามองเขม็งไปทั่วตัวเขา ซักต่อว่า

“แล้วนี่เป็นอะไรมากมั้ยคะ”

ไศลใช้ปลายนิ้วแตะชายโครงตรงที่โดนยิงของตัวเอง “หมอโชมอนผ่าตัดให้แล้วครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว”

“โล่งอกไปทีค่ะ แล้วทำไมคุณถึงถูกยิงได้ล่ะคะ เรากับการ์เมียนยังไม่ได้เปิดฉากโจมตีกันไม่ใช่หรือคะ”

“เรื่องมันยาวน่ะครับ เอาไว้ผมจะเล่าให้คุณฟังวันหลัง” ก่อนที่จะสั่งการนายทหารใต้บังคับบัญชาทุกคน “กลับไปตรึงกำลังที่ชายแดน มีข่าวแบบนี้พวกมันอาจจะใช้เป็นข้ออ้างโจมตีเราได้ แล้วพรุ่งนี้ผมจะตามไป”

ตโมนุทได้ยินเสียงทุกคนรับคำแทบจะพร้อมกันเป็นเสียงเดียว “ครับ” คำสั่งของบาวีประกาศิตเสมอ เหลือเพียงราชิดที่เขามักจะอยู่ข้างกายบาวีตลอด

เมื่อทุกคนเดินพ้นประตูห้องไปแล้ว ไศลก็หันมาหานักธุรกิจสาวชาวสิมขาล

“แล้วนี่คุณอันนามายังไงครับ”

คนโดนถามแอบเม้มริมฝีปาก นัยที่ถามเมื่อรวมกับสีหน้าของเขา บอกชัดถึงความสุจริตใจไม่มีสิ่งใดซ่อนอยู่ให้เธอตีความเข้าข้างตัวเองได้เลย

“ให้คนขับรถขับมาให้ค่ะ”

“นี่ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้ว รีบกลับเถอะครับ” ในรัฐเล็กๆ ที่ไม่เคยว่างเว้นจากสงครามมายาวนานเกือบสามสิบปี การเดินทางสัญจรของสตรีในยามค่ำคืนอันตรายนัก

“แต่...” ริมฝีปากบางสวยสีชมพูเรื่อขยับจะค้าน

“นะครับ ผมจะได้หมดห่วง” ชายหนุ่มแทรกขึ้น

อันนาสบตาเขาตรงๆ มองเห็นความห่วงใยโดยบริสุทธิ์ใจฉายชัดในดวงตาดำใหญ่คู่นั้น ความรู้สึกอัดอั้นเต็มแน่นอยู่ในอก ถึงเธอจะแน่ใจว่าที่ผ่านมาบาวีไม่เคยปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนได้ใกล้ชิดเขามากเท่าเธอ แต่เธอก็รู้ดีว่าความรู้สึกของเขาไม่เคยมากไปกว่านี้ เหมือนกับว่าระหว่างเขากับเธอมีกำแพงบางๆ ที่มองไม่เห็นคอยกางกั้นอยู่เสมอ กำแพงอะไร หรือว่า...

“ราชิด ให้ใครไปรับเยซุนมาที่นี่ ข่าวที่จะดับฝันของพวกมันจะต้องทันออกอากาศคืนนี้”

“ครับ” ราชิดคำนับรับคำสั่งแล้วถอยออกมา ทันได้ยินบาวีพูดกับนายาตโมนุท “ส่วนคุณ รออยู่ที่นี่ก่อน”

ไศลออกคำสั่ง ก่อนที่จะหันไปหาสตรีที่นั่งเคียงข้างเขา “ไปครับ เดี๋ยวผมลงไปส่งที่รถ” พลางลุกขึ้นยืน แล้วผายมือให้อันนาลุกขึ้นเดินนำออกไปก่อน ทิ้งตโมนุทให้อยู่เพียงลำพังในห้องนั้น

ชั่วแวบเดียวที่อันนาหันมองมาทางตโมนุทขณะที่เดินผ่าน แม้หญิงสาวจะมองไม่เห็นความเป็นศัตรูจากดวงตาคู่สวยของอันนาก็จริง แต่แววตาของผู้กำลังจะเดินทางกลับก็เต็มไปด้วยความสงสัยปนหวาดระแวง

... ระแวงอะไร? ตโมนุทถามตัวเอง หรือว่า...

จะระแวงเหมือนกันกับที่เธอกำลังระแวงอยู่!

“ไหน... ไหนแกบอกว่านายาตายแล้วไง” มือใหญ่ที่ตบโต๊ะทำงานปัง ทำเอาคนที่ยืนตัวลีบอยู่เบื้องหน้าถึงกับสะดุ้ง

“แล้วไอ้ข่าวทุเรศๆ นี่มันออกมาได้ยังไง หา” นายพลคาราลเอ็ดตะโรลั่นห้องลับที่ถูกสร้างขึ้นอย่างมิดชิดในเซฟเฮ้าส์หลังหนึ่ง ไม่ทันขาดคำ ปากกาด้ามทองก็ปลิวหวือออกจากมือ เฉี่ยวหน้าผากนายทหารชั้นผู้น้อยที่ยืนรับพายุอารมณ์ผู้บังคับบัญชาไปเส้นยาแดงผ่าแปด

“จริงๆ นะครับท่านนายพล ผมเห็นนายาตกหน้าผากรือซูไปแล้วจริงๆ” แม้ไม่ถึงกับกลัวจนลนลาน แต่นายทหารคนสนิทที่เคยได้รับคำสั่งให้สังหารนายาตโมนุทก็รีบละล่ำละลักยืนยันสิ่งที่ตนเห็นกับตา ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ตกหน้าผาชันลึกขนาดนั้นจะยังมีชีวิตรอด

“แล้วที่มาอยู่ในข่าวเมื่อกี้มันเป็นผีหรือไงวะ” คนถามยังตะคอกอย่างระงับอารมณ์ฉุนเฉียวไม่อยู่ ในขณะที่ผู้คอยรับคำสั่งก็ก้มหน้านิ่ง สุดปัญญาจะหาเหตุผลมายืนยันเหมือนกัน

ข่าวที่ดูเหมือนทางสิมขาลจะส่งตรงมายังรัฐบาลการ์เมียนโดยเฉพาะ รายงานถึงการยังมีชีวิตอยู่ของตัวประกัน จากภาพที่เห็น นายาตโมนุทเพียงแค่บาดเจ็บจากการถูกลอบทำร้ายของกองกำลังไม่ทราบฝ่าย สภาพโดยรวมของนายาถึงแม้จะดูสบายดีตามอัตภาพของตัวประกัน แต่ก็ยังดูรู้ว่าทางสิมขาลไม่ได้ปฏิบัติต่อหญิงสาวอย่างโหดเหี้ยมตามที่เป็นข่าวกระจายไปทั่วการ์เมียนเลยสักนิด หมดกัน... แผนที่วางไว้พินาศหมด

“ใจเย็นๆ ก่อนเถอะท่านนายพลคาราล เอะอะอะไรไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์” นายพลบุลดาผู้กุมกำลังพลมณฑลพายัพส่งเสียงมาจากโซฟาหนังแท้ตัวใหญ่ ทั้งที่เขาเองก็หงุดหงิดไม่แพ้นายพลคาราลเพื่อนทหารรุ่นน้องเลยสักนิด แต่ความที่สุขุมกว่าทำให้ยังสะกดอาการฉุนเฉียวไว้ได้

ท่านนายพลคาราลกระแทกตัวลงนั่งกับเก้าอี้หนังตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน “จะให้ใจเย็นอยู่ได้ยังไงไหว ท่านไม่เห็นหรือ ว่าท่านเส่งกายินดีแค่ไหนที่ได้เห็นข่าวเมื่อครู่”

“เอาน่า” ท่านนายพลบุลดาที่มากวัยกว่าเล็กน้อยทำเสียงเหมือนหลอกล่อเด็ก “มันก็เป็นธรรมดาของคนเป็นพ่อไม่ใช่หรือที่จะยินดีเมื่อได้รู้ข่าวลูกสาวที่คิดว่าตายไปแล้วยังมีชีวิตอยู่” ดวงตาสีเหล็กแสดงความโหดเหี้ยมออกมา แต่มันดูน่ากลัวกว่าดวงตาที่มีแต่แววฉุนเฉียวของนายพลคาราลมากนัก เพราะนอกจากจะเหี้ยมแล้วมันยังแฝงไว้ด้วยความเลือดเย็นอีกด้วย

“ดวงแข็งนักนะนายา ทำไมไม่รู้จักตายไปให้พ้นๆ เสียที” นายพลคาราลเข่นเขี้ยวออกมา พลางส่งสายตาคาดโทษไปยังนายทหารวัยหนุ่มที่ยืนตัวลีบอยู่หน้าประตูห้องโทษฐานที่ทำงานลับให้เขาผิดพลาด

นายพลบุลดามองเพื่อนร่วมอุดมการณ์รุ่นน้องอย่างระอา ก็ดีแต่มุทะลุดุดันใช้แต่กำลัง แต่ในเมื่อลงเรือลำเดียวร่วมหัวจมท้ายกันมาแล้วก็ทำให้ต้องเอ่ยเสียงเย็นว่า “สงสัยว่าเราคงต้องเปลี่ยนแผน ในเมื่อเล่นงานนายาไม่ได้ ก็ต้องใช้วิธีอื่น”

นายพลเจ้าอารมณ์ละสายตาจากคนสนิท หันมามองนายทหารรุ่นพี่ด้วยสายตาเป็นเชิงถาม “พูดอย่างนี้ ท่านก็คงมีแผนใหม่แล้วล่ะสิ”

นายพลผู้อาวุโสกว่า สุขุมกว่าแสยะยิ้มเครียด “ก็คงดีกว่าเราจะมานั่งโวยวายอยู่อย่างนี้”

ในขณะที่นายพลผู้อ่อนวัยกว่า แต่เลือดร้อนกว่า มองอย่างไม่แน่ใจว่าตนโดนแขวะหรือเปล่า

“ทำไมเราไม่ลองใช้วิธีเสี้ยมเขากระทิงดุให้ชนกันล่ะ” นายพลบุลดาเฉลยถึงแผนการที่เขาคิดออกมา

นายพลคาราลนิ่งไปเมื่อได้ยิน คิดตามความหมายของแผนการที่อีกฝ่ายบอกในดวงตาเจ้าเล่ห์มีแววครุ่นคิด อึดใจต่อมาเขาก็แสยะยิ้มออกมาได้น่าเกลียดไม่แพ้เจ้าของความคิด

“ท่านควบคุมกำลังพลของการ์เมียนทั้งหมดในด้านมณฑลบูรพา ซึ่งใกล้ชายแดนที่สุดไม่ใช่หรือ” นายพลบุลดาบอกยิ้มๆ เมื่อรู้ว่านายพลคาราลเดาแผนการของเขาออกแล้ว

ผู้กุมอำนาจด้านมณฑลบูรพาหันไปถามคนสนิทด้วยน้ำเสียงที่บรรเทาโทสะลง “กำลังพลของเราที่พอจะเคลื่อนย้ายไปชายแดนได้มีเท่าไหร่” ในประเทศที่การปกครองอยู่ใต้ท็อปบู๊ท ย่อมต้องมีกองกำลังของตนเองไว้เป็นมือเป็นไม้คอยปฏิบัติภารกิจทั้งในที่แจ้งและที่ลับให้ผู้เป็นนายเสมอ

แม้จะยังตามความคิดของผู้บังคับบัญชาไม่ทัน แต่เขาก็ใช้เวลาคำนวณเพียงชั่วครู่แล้วบอก “ประมาณสามกองพันครับผม”

“ถ้าเคลื่อนกำลังพลพร้อมอาวุธหนักไปชายแดนใช้เวลาเท่าไหร่”

นายทหารคนสนิทรีบตอบทันใจ “ประมาณสองวันครับผม”

“ดี” ท่านนายพลที่ใจร้อน ตัดสินใจรวดเร็วเสมอแม้จะเข้าวัยชราไม่ลังเลเลยเมื่อมีคำสั่งขณะที่ลุกขึ้นเดินมาหาผู้ใต้บังคับบัญชาช้าๆ “คำสั่งนี้เป็นชั้นความลับสุดยอด เคลื่อนย้ายกำลังพลในหน่วยรบพิเศษและหน่วยเคลื่อนที่เร็วไปแทรกซึมที่ชายแดน”

นายทหารยศต่ำกว่ารีบตะเบ๊ะรับคำสั่งท่านนายพลที่มายืนอยู่ตรงหน้าแม้จะยังไม่เข้าใจเป้าหมายของคำสั่งที่ตนจะต้องไปปฏิบัติก็ตาม “ครับผม”

“ต้องเงียบที่สุด ที่สำคัญ...” ท่านนายพลเน้นทีละคำ “ต้องไม่มีคำว่าผิดพลาด”

เป็นอีกครั้งที่นายทหารชั้นผู้น้อยต้องรับคำ “ครับผม”

“ไปแอบซุ่มอยู่ที่ชายแดน อย่าให้หน่วยลาดตระเวนหาข่าวทั้งของสิมขาลและของเราพบเห็นได้เป็นอันขาด”

คราวนี้แววตาของคนคอยรับคำสั่งมีแววไม่เข้าใจ ท่านนายพลไม่ได้จะให้นำกำลังทหารที่ขึ้นตรงกับท่านไปสมทบกับทหารที่ประจำการอยู่ชายแดนตอนนี้หรอกหรือ และดูเหมือนท่านนายพลจะอ่านความสงสัยนั้นออก

“อย่าให้ใครรู้ว่าเราเคลื่อนย้ายกำลังพล มีโอกาสดีๆ เมื่อไหร่ฉันจะสั่งให้ลงมือปฏิบัติการ ไปได้แล้ว”

เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาพ้นสายตาไปแล้ว นายพลที่นั่งมองการสั่งการอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ก็ถามขึ้น “แค่นี้หรือ”

“ผมจะเลือกพลซุ่มยิงไปทำงานนี้ด้วยตัวเองเลยเชียว” แววกระหยิ่มกระจายเต็มสีหน้าของนายพลคาราล

***********************************************

ขอโทษด้วยนะคะที่หายหน้าหายตาไปหลายวัน แถมพอมา ก็เหมือนจะสั้นกว่าปกติอีก หยอกเย้า เนื้อหาของตอนนี้ที่วางไว้มีเท่านี้เองค่ะ คือ การปรากฏตัวของอันนา ซึ่งเธอเป็น .... (อิอิ ยังม่ายบอก) และแผนขั้นต่อไปของสองนายพลแห่งการ์เมียนค่ะ ซึ่งถ้าจะใส่รายละเอียดเพิ่มก็กลัวว่าจะเวิ้นเว้อไป เลยสั้นไปนิดค่ะ แห่ะๆๆ

ขอฝากเป็นกำลังใจให้ไศลและตโมนุทกันต่อไปด้วยนะคะ (เผื่อแผ่มาถึงอรุสาบ้างก็ดีนะคะ อิอิ)

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 06:00:55