ไม่รู้ตัว...

ชายหนุ่ม รูปร่าง ผอม สูง  ตี๋ๆ ใส่แว่น  นั่งเงียบๆ อยู่ในร้านเหล้ากระจอกๆ แห่งหนึ่ง ตรงหน้ามีแก้วเบียร์วางอยู่พร้อมกับน้ำสีทองอำพันเต็มแก้ว

เขายกแก้วขึ้นดื่มพรวดเดียวหมดพร้อมกับสั่งให้ บาร์เทรนเดอร์ ส่งมาให้อีก

ใช่แล้ว ชายคนนั้นคือ ผมเอง

ผมมองดูซองสีขาวในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต  หลังจากดื่มเบียร์หมดไปหนึ่งแก้วใหญ่  ภายในซองมีเงินจำนวนหนึ่ง คงประมาณ เงินเดือนคุณสาม  ตามอายุงานที่ผมควรจะได้หลังจากถูก”ให้ออก”

น้ำสีทองอำพัน ในแก้วเบียร์ใบใหญ่ ถูกวางมาไว้ตรงหน้าผมอีก  ผมยกขึ้นดื่ม  เหมือนคนกระหายอย่างหนัก  รวดเดียว หมดไปอีกหนึ่งแก้ว

“ไม่ต้องรีบก็ได้นะครับ ร้านเราปิด ตี สอง และนี่ก็พึ่งจะ สองทุ่มเอง”  บาร์เทรนเดอร์แซวผม

ผมมองหน้าหมอนั่นไม่พูดอะไร  แต่ในใจคิด  “เรื่องของกู  กูมีเงินจ่าย”

แก้วที่สาม ถูกวางไว้ตรงหน้าผมอีก  คราวนี้ ผมกระดกไปครึ่งแก้ว  ท้องเริ่มอิ่ม  ใบหน้าเริ่มตึง ซึ่งนั่นบ่งบอกว่า ผมเริ่ม “เมา” แล้ว และทำให้ผมรู้ว่า  การดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ บ่อยๆ นอกจากจะทำให้ ”ตับแข็ง” แล้ว ยังทำให้ ”คอแข็ง” ด้วย  เมื่อก่อนผมดื่มแค่ แก้วเดียว ผมก็เมาแล้ว ตอนนี้ ต้องสามแก้ว  ขึ้นไป  ถึงจะเริ่ม “ลืมความทุกข์ และสนุกกับค่ำคืนที่ตรอมตรมเดียวดาย”

“ช่างมัน อะไรจะเกิด ก็ปล่อยให้มันเกิดไป”  ผมคิดพลาง ยกขึ้นดื่มหมดไปอีกแก้ว พร้อมบอกให้บาร์เทรนเดอร์เติม

ผมแค่อยากจะลืมเหตุการณ์ที่แสนเลวร้ายของวันนี้เท่านั้น

.......

8:00 น.

ผมรีบกุลีกุจอออกจากบ้านเพื่อไปทำงาน ในบริษัท มหาชน แห่งหนึ่ง  วันนี้มีประชุมนัดสำคัญ  เรื่องการปรับโครงสร้างตำแหน่งต่างๆ ของบริษัทต่อบอร์ด คณะผู้บริหาร ซึ่งไม่แน่ว่า ผมอาจจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งจาก ผู้ช่วยผู้จัดการแผนก เป็นรองผู้จัดการแผนกเสียที  หลังจากอยู่ในตำแหน่งนี้มานานร่วมปี  ทางผู้จัดการก็รับปากผมมาหลายครั้งแล้ว โดยเฉพาะเวลาที่เราไปดื่มเลี้ยงฉลองกันทุกสิ้นเดือน ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่เจ้าเล่ห์ของผู้จัดการ  รับปากผมทุกครั้งที่ผม หยิบบัตรเครดิตมา รูด เพื่อชำระค่า “สังสรรค์” ในแต่ละครั้ง  อย่างที่ผมปฏิเสธไม่ได้  

“เอาน่า ในการประชุมบอร์ดรอบหน้า ผมจะเสนอชื่อคุณให้เป็นรองผู้จัดการแผนก  เอ้อ...พอดีผมลืมเอากระเป๋าเงินมา คุณช่วยออกไปก่อนนะ”  ผู้จัดการตีหน้ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  พร้อมกับพูดประโยคเดิมๆ  

ผมมาถึง สำนักงาน เกือบๆ เก้าโมง  มุ่งตรงไปที่ห้องประชุม  ปรากฏว่าไม่มีใครที่อยู่ที่นั่นเลย ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ผมยกหูโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ปลายสายคือเสียงผู้จัดการ สั่งให้ผมไปพบที่ห้องด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เช่นเดิม

ผมตรงไปเคาะประตูห้องด้วยใจระทึก  เหงื่อผุดซึมตรงหน้าผาก  ทุกครั้งที่ผมมีอาการตื่นเต้นก็จะเป็นอย่างนี้  ด้วยคาดหวังอย่างมากที่จะได้รับข่าวดี  เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้าน ผมไหว้พระบนหิ้ง และก้าวเท้าซ้ายขึ้นรถ ด้วยความเชื่อว่า จะได้พบสิ่งดีๆ

“เข้ามา”  เสียงผู้จัดการดังมาจากข้างในห้อง  ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นมีชายหนุ่มนั่งอยู่ด้วยคนหนึ่ง

“เชิญนั่ง”  ผู้จัดการเอ่ยเชิญชวน

“ผมมีเรื่องสำคัญแจ้งให้คุณทราบ เรื่องตำแหน่งงาน  ต่อไป หน้าที่ทั้งหมดของคุณผมจะให้ "คุณสมชาย" เป็นคนดูแลแทนนะ  ส่วนคุณผมมีตำแหน่งใหม่ให้ และมีทางเลือกให้คุณ สองทาง” ผู้จัดการพูดเข้าประเด็นทันที  ผมรู้สึก ลิงโลด  นั่นไงๆ สิ่งที่อดทนรอคอยมานาน ยอมโดนหลอกให้เลี้ยงหลายครั้ง  กำลังจะปรากฏผลแล้ว  ตำแหน่ง รองผู้จัดการ พร้อมกับ เงินเดือนที่เพิ่มขึ้นเท่าตัว
 
“คุณสมชาย เชิญคุณออกไปก่อน”  ผู้จัดการโบ้ยหน้าสั่งชายหนุ่มที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน  ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้และผละออกนอกห้องไป

“ส่วนคุณ ทางเลือกที่ว่า  คือ พอดีมีคำสั่งจากบอร์ดบริหารเรื่องโครงสร้างตำแหน่งงาน  ให้คุณสมชายดูแลงานแทนคุณทั้งหมด  และมีคำสั่งลดตำแหน่งคุณ พร้อมกับลดขึ้นเงินเดือนลงมา  ยี่สิบเปอร์เซ็นต์  หรือ  ถ้าคุณลาออกตอนนี้ เราอนุมัติเงินชดเชยให้คุณ สามเดือน คุณคิดว่า....”

รอยยิ้มบนใบหน้าผมเลือนหายไป  หัวใจหล่นวูบ  ความสับสน ความโกรธ ความแปลกใจ  ระคนกันหลากหลาย  ผมพึ่งเข้าใจคำว่า “งง เป็นไก่ตาแตก” ก็วันนี้เอง  หูผมเริ่มอื้ออึง หน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลม  ผมจำไม่ได้ว่า ผู้จัดการพูดอะไรต่ออีก แต่หูก็ยังแว่วประโยคสำคัญที่ทำให้ผม ตื่นจากภวังค์

“เข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม  เป็นคำสั่งของบอร์ด ผมเสียใจด้วย  และผมคาดไม่ถึงว่าคุณจะเลือกอย่างหลัง คือ ลาออก  เมื่อเข้าใจกันดีแล้ว ก็เชิญคุณออกไปเก็บข้าวของของคุณได้ และนี่คือ เงินชดเชยของคุณ”  น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ยังคงพล่ามต่อ  พร้อมยื่นซองขาวให้  ในขณะที่ผมจำไม่ได้ว่า ได้ตัดสินใจเลือกไปตั้งแต่เมื่อไหร่  

ผมเดินคอตกออกมา รู้สึกเหมือนมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ผม เหมือนมองคนแปลกหน้า ผมหลบตาและได้แต่ก้มหน้า เดินตรงไปยังโต๊ะทำงาน หยิบของส่วนตัวสองสามอย่าง แล้วรีบออกจากสำนักงานไปยังรถเก๋งเก่าๆ  สตาร์ทเครื่อง และเหยียบคันเร่ง รถพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว มุ่งสู่ถนน หากแต่ไร้จุดหมาย

...........

แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 55 15:00:54

จากคุณ	: private_execution
เขียนเมื่อ	: วันเกิด PANTIP.COM 55 14:58:47