ความคิดเห็นที่ 1 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 7 องค์เพาให้ความเห็นว่า “จะทำอะไรอย่าผลีผลามเพาเองเข้าใจพี่แบน พี่คงยอมไม่ได้ถ้าองเลิ้งกุ๋นจะกำเริบเสิบสานมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ปัญหาสำคัญที่สุดคือ เราจะรักษากัมพูชาไว้ได้อย่างไรในภาวะเช่นนี้ ตอนนี้มันต้องใช้ความคิดมากกว่าอารมณ์นะพี่” องค์แบนโมโหหนัก “ถ้าพวกเจ้าคิดอะไรไม่ออก ข้าก็จะคิดด้วยตัวของข้าเอง” พอพูดจบองค์แบนก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ผู้ที่ตกใจมากที่สุดก็คือองค์หญิงสงวน “ทำไมพี่แบนถึงดูหงุดหงิดขนาดนั้น” แต่องค์เพาก็ชวนน้องออกไปข้างนอก “ไปเถอะสงวนปล่อยให้พระเจ้ากรุงกัมพูชาได้พักผ่อนเถอะ” พอพูดจบทั้งคู่ก็ทิ้งนักองค์มีไว้ในห้องแต่เพียงผู้เดียว องค์มีก็ไม่สบายพระทัย เกี่ยวกับการกระทำของอ๋องเลิ้งกุ๋น แต่ไม่รู้ว่าจะทำการใดในตอนนี้ อย่าว่าแต่นางเลย พวกทหารกัมพูชาเองก็กลัวเลิ้งกุ๋น แต่จริงๆแล้วน่าจะกลัวพระเจ้ามินมางมากกว่า การฆ่าองเลิ้งกุ๋นไม่น่ายาก แต่ถ้าเขาตายจริงๆ พระเจ้ามินมางคงยกกองทัพมาพังทุกอย่าง ในกัมพูชา ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ เสียมก็คงได้แต่ยืนดูความล่มสลาย แต่คงไม่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ทางเสียมคงไม่เสี่ยงที่จะไปยุ่งกับกองทัพของพระเจ้ามินมาง เพราะถ้ายุ่งกรุงเทพฯก็อาจไม่รอด จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 02:30:06 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 2 ณ สนามประลองดาบ สงครามกับบุเรกำลังประลองดาบกันอยู่ ไม่นานนักองเลิ้งกุ๋นเสด็จมา ยังสนามด้วย ทั้งบุเรและสงครามต่างพากันตกใจ เพราะทั้งคู่ยังไม่รู้ว่าเลิ้งกุ๋นจะมาไม้ไหน สงครามถามออกไปว่า “ท่านมีธุระอันใด จึงมาถึงที่นี่” องเลิ้งกุ๋นมองหน้าสงครามตาไม่กะพริบ “ข้าอยากจะคุยกับเจ้า” สงครามหันหน้าไปมองบุเร บุเรพอจะรู้ว่าสงครามส่งสัญญาณให้เขาออกไปก่อน เขาจึงเดินออกไปจากตรงนั้น สงครามหันมององเลิ้งกุ๋น “ตอนนี้มีแต่ข้ากับท่านแล้ว จะทำการสิ่งใดก็ว่ามา” องเลิ้งกุ๋นยิ้มก่อนจะตอบว่า “เจ้าเองเป็นแม่ทัพเขมรที่องอาจและหาญกล้า ข้าอยากจะได้เจ้า เป็นมือขวาของข้า” สงครามสงสัย “ทหารญวณที่ท่านพามาด้วยออกจะมาก ทำไมถึงต้องมาทาบทามข้าด้วย” “ทหารญวณพวกนั้นนะรึ พวกมันก็ดูดีอยู่หรอก แต่ไม่มีใครน่าจะเก่งการรบเหมือนกับเจ้า เจ้าเองเก่งทั้งบู๊และบุ๋น เจ้าเป็นแม่ทัพที่ใครๆก็อยากได้” “ข้าเองเป็นแม่ทัพกัมพูชา ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องก้มหัวให้กับเจ้า” องเลิ้งกุ๋นยิ้มนิดๆก่อนจะตอบว่า “ก็เพราะเจ้าเป็นแม่ทัพกัมพูชานี่แหละ ข้าถึงได้ต้องการเจ้า เจ้าลองคิดดูว่าถ้าเสียมยกทัพมาปราบเรา บ้านเมืองของเจ้านั่นแหละจะเดือดร้อน” สงครามนิ่งคิดนิดนึงก่อนจะตอบว่า “ก็ได้ ข้ายอม แต่ที่ข้ายอมเป็นมือขวาของเจ้าก็เพราะ ข้าอยากปกป้องกัมพูชาจากกองทัพของเสียมนะ ไม่ใช่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้า” เลิ้งกุ๋นพอใจกับคำตอบก่อนที่จะเดินจากไป เขารู้สึกว่าแม่ทัพหนุ่มคนนี้มีอะไรมากกว่าที่เขาคิดเยอะทีเดียว จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 02:32:11 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 3 องค์แบนกลับมาที่ห้องนานแล้ว เธอวิตกกังวลหลายเรื่องเกี่ยวกับ ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น เธอแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างดูเหมือนจะเร็วมาก หลายคนในวังบอกว่าญวณไม่ต่างจากเสียม แต่สิ่งที่เห็นๆกันอยุ่คือเสียมไม่เคยส่งใครมาทำหน้าที่เหมือนกับเป็นเจ้าเหนือหัวของกัมพูชา องค์แบนแค้นองเลิ้งกุ๋น แค้นแม้กระทั่งพระเจ้ามินมาง ในใจของเธอนั้นเธออยากทำสงคราม เพื่อต่อกรกับกองทัพของพระเจ้ามินมางเสียเอง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอเป็นหญิง สิ่งเดียวที่องค์แบนคิดจะทำก็คือการส่งสารเพื่อขอความช่วยเหลือจากทางเสียม เพราะพระองค์รู้ดีว่าทางเสียมจะต้องปรานีพระองค์ พระองค์ยังคิดถึงนักองค์ด้วง เจ้าอาของพระองค์ด้วย “อาด้วง ตอนนี้อาอยู่ไหน ทำไมอาถึงไม่กลับมาช่วยหลานป้องกันคนชั่วที่มันเข้ามาทำลายชาติ” แต่ใครล่ะจะเป็นคนส่งสารไปให้ทางเสียมถ้าไม่ใช่พวกพรานไพร ส่วนทหารในวังก็ไม่น่าไว้ใจ สงครามเองก็ดันไปสนิทชิดเชื้อกับองเลิ้งกุ๋น ซึ่งไม่รู้ว่าคิดยังไง องค์แบนก็ยังคิดอยู่ว่า จะเข้าถึงพวกพรานไพรได้ยังไง แต่ก็พอคิดออกว่าการจะติดต่อพวกพรานไพรได้ ตัวจักรสำคัญคือองค์มี จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 02:33:50 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 4 ณ กรุงเทพมหานคร นักองค์ด้วงได้พักผ่อนอิริยาบถพร้อมเมียทั้งสี่คือนักนางแอว นักนางแป้น นักนางเภา และนักนางคำ นักนางแอวได้ถามขึ้นถึงเรื่องราวความเป็นไปที่พนมเปญ “เจ้าพี่ทรงใจเย็นนัก ปล่อยให้องเลิ้งกุ๋นมาทำตัวเป็นเจ้าเหนือหัวของเรา” นักองค์ด้วงกล่าวอย่างกังวล “ข้าเองก็กังวลไม่น้อยไปกว่าเจ้า แต่เจ้าอย่าลืมสิว่าตอนนี้ข้าพึ่งบรมโพธิสมภารของในหลวง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องรอให้ในหลวงตรัส เราจะไปยุ่งกับทางราชการของสยามไม่ได้หรอก” นักนางแอวหน้าเสีย ส่วนนักนางคนอื่นก็ยังนิ่งอยู่ นักองค์ด้วงกล่าวถามนักนางแอวว่า “นักองค์กระมลลูกสาวเราไปไหนแล้วล่ะ” “ได้ข่าวว่าไปกับเพื่อนแถววัดเกาะ รู้สึกว่านักองค์อูจะตามไปด้วย” นักองค์ด้วงส่ายหน้า “ไม่ไหวเลยลูกสาวของเรา” นักองค์กระมลพาน้องสาวมาเที่ยวแถววัดเกาะ แต่แท้จริงแล้วเธอต้องการเข้ามาหาหมอฝรั่งคนหนึ่ง แถวนี้ นักองค์ทั้งสองเดินตามหากันจนเหนื่อย จนนักองค์กระมลได้เบาะแสจนตามมาพบหมอฝรั่งคนหนึ่ง เธอได้คุยกับหมอโดยมีชาวสยามคนหนึ่งเป็นล่ามให้ “คุณคือหมอบรัดเลย์ใช่ไหมคะ” ล่ามทำหน้าที่อย่างดีจนเธอรู้ว่าใช่หมอแน่นอน “หนูจะมาปรึกษาเรื่องยาค่ะ หนูอยากรู้เรื่องยาฝรั่ง เพราะแม่หนูป่วยบ่อยมาก” ล่ามทำหน้าที่ได้ดีจนหมอบรัดเลย์หรือชื่อจริงว่าแดน บีช แบรดลีย์เข้าใจ เขาส่งต่อนักองค์กระมลและน้องสาวให้ไปคุยกับเอมิลี่ ภรรยาเขาโดยมีชาวสยามผู้ช่วยทำหน้าที่ เป็นล่ามให้เหมือนเดิม จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 02:35:24 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 5 หนุ่มน้อยนามราชศักดิ์ได้เฝ้าเจ้าพระยาบดินทรเดชาที่วังส่วนพระองค์ ราชศักดิ์รู้จักพระองค์ตั้งแต่ยังทรงพระยศเป็นเจ้าพระยาราชสุภาวดี เจ้าพระยาบดินทรเดชาเป็นผู้ที่ปราดเปรื่องในการสงครามเป็นอันมาก จึงเป็นที่พอพระทัยของ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ราชศักดิ์ได้ถามพระองค์ถึงเหตุการณ์ในเขมรว่า “ข้าน้อยได้ยินทหารที่เพิ่งกลับมาจากเขมรคุยกันเรื่ององเลิ้งกุ๋น คนสนิทพระเจ้ามินมาง กำลังพยายามเปลี่ยนแปลงเขมรเกือบจะทุกอย่างโดยที่กษัตริย์หญิงองค์มีทำอะไรไม่ได้เลย” เจ้าพระยาบดินทรเดชาตรัสตอบ “ข้าก็ได้ยินดังนั้นเช่นกัน ตอนนี้ทางเราก็ได้แต่เฝ้าฟังข่าวที่มีคนส่งมา” “ที่น่าห่วงคือองค์แบน เจ้าหญิงองค์โตที่มีเลือดสยาม ได้ข่าวว่าพวกญวณไม่ชอบเจ้าหญิงพระองค์นี้เลย พระองค์ไม่คิดจะเสด็จไปดูหน่อยเหรอขอรับ” เจ้าพระยาบดินทรเดชาทรงตรัสอย่างเรียบเฉย “นายราชศักดิ์ ตอนนี้พระเจ้าอยู่หัวยังไม่ทรงรับสั่งใดๆ เราเองก็ยังต้องนิ่งไว้ก่อน เราต้องรอพระราชวินิจฉัย พระองค์จะทรงตัดสินพระทัยตามควรแก่เหตุการณ์ ทางเราเองก็ต้องระวังเรื่องพวกนี้ให้มาก การสงครามตอนนี้ใช่ว่าจะนิ่ง เราจึงควรทำทุกอย่างให้ ควรแก่การ” หนุ่มราชศักดิ์ยิ้มไม่หุบ “พระองค์ทรงปราดเปรื่องมากทั้งการศึกและการวินิจฉัย สมแล้วที่พระองค์เคยปราบเจ้าอนุวงศ์ลงได้” จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 02:40:01 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 6 เจ้าพระยาบดินทรเดชาทรงยิ้ม “เจ้าเองก็ช่วยข้าได้มากเลยราชศักดิ์ ได้เจ้าเป็นสายให้ งานหลายอย่างก็สะดวกดาย” เจ้าพระยาบดินทรเดชาทรงนิ่งคิดก่อนจะตรัสว่า “จริงสิ ข้าว่าเราควรส่งใครสักคนไปสืบความ ในวังเขมรก่อนที่พระเจ้าอยู่หัวจะทรงรับสั่ง และคนนั้นควรจะเป็นเจ้านะราชศักดิ์” “ข้าน้อยเหรอขอรับ” “ใช่ อย่างน้อยเจ้าก็เคยมีประสบการณ์ในศึกเจ้าอนุวงศ์ที่เวียงจันทน์ จะไปหาประสบการณ์ ในเขมรบ้างจะเป็นไร อย่างน้อยเจ้าจะได้ช่วยดูแลนักองค์มี เพราะยังไงซะ นั่นก็คือธิดาของพระอุทัยราชา เป็นธิดาที่ทรงโปรดมากด้วย” ราชศักดิ์สงสัย “แล้วองค์แบนล่ะขอรับ พระอุทัยไม่โปรดกว่าเหรอ” “หลังจากทรงเอาใจออกห่างจากสยามก้เอาใจออกห่างจากองค์แบนด้วย ด้วยเหตุนี้ ทำให้องค์แบบกลายเป็นคนคิดมากและอาจเป็นได้ว่านี่คือสาเหตุของบุคลิกที่ญวณไม่ชอบ” ราชศักดิ์พูดต่อ “นี่เองอาจทำให้ญวณไว้ใจองค์มีมากกว่า แต่ทำไมญวณถึงไม่ยอมให้ องค์มีปกครองตนเองเหมือนที่เรายอมให้พระอุทัยปกครองตนเอง” เจ้าพระยาบดินทรเดชานิ่งสักพักก่อนจะกล่าวต่อ “ญวณอาจได้รับบทเรียนจากคราวที่เราให้พระอุทัยปกครองเอง เพราะพระอุทัยก็เข้าข้างญวณบ้าง เราบ้างเป็นคราวๆไป การที่ส่งองเลิ้งกุ๋นไปอาจรับประกันบางอย่างได้” “แต่ก็อาจมีบางอย่างที่รับประกันไม่ได้” หลังจากสิ้นเสียงของราชศักดิ์ เจ้าพระยาบดินทรเดชา ทรงหันไปถามราชศักดิ์โดยไม่รอช้า “อะไรที่เจ้าว่ารับประกันไม่ได้” “ก็องเลิ้งกุ๋นอาจทำเกินกว่าที่พระเจ้ามินมางสั่งโดยปราบดาตัวเองเป็นกษัตริย์เสียเอง” เจ้าพระยาบดินทรเดชานิ่งคิดก่อนจะตรัสว่า “ข้าว่าต้องส่งเจ้าไปเขมรโดยเร็วเพื่อสืบความและป้องกันบางอย่าง และที่สำคัญ ต้องไม่ให้นักองค์ด้วงรู้เรื่องนี้” ราชศักดิ์มีสีหน้าหนักใจมาก เพราะไม่รู้ว่าจะบอกนักองค์กระมลว่าอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 02:41:42 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 7 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12844756/W12844756.html#10 จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 13:24:40 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433