PANTIP.COM : W12758302 --วุ่นนัก รักกับบอดี้การ์ด-- ตอนที่ ๕

ความคิดเห็นที่ 1

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”

เสียงร้องให้ช่วยที่ดังเป็นระยะ ๆ และภาพหญิงสาวกำลังตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำที่ดูจะท่วมแทบมิดทั้งปากทั้งจมูกของหญิงคนนั้น แล้วอภิเศกก็สะดุ้งตื่นขึ้นบนเตียงนอน เขาเอามือลูบใบหน้าที่ชื้นเหงื่อทั้งที่ในห้องนอนของเขาเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ชายหนุ่มค่อยหรี่ตามองไปรอบ ๆ ตัว แสงแดดยามสายส่องลอดม่านหน้าต่างสีขาวเข้ามา แล้วอภิเศกก็บอกกับตัวเองได้ว่า เขาฝัน ใช่ เขาฝันอีกแล้ว ที่ต้องอีกแล้ว เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันเห็นภาพแบบนี้ ก่อนหน้านี้สมัยเขายังศึกษาอยู่ที่ต่างประเทศ เขาก็ฝันคล้าย ๆ กันเช่นนี้ แต่ในครั้งนั้นเขาได้ยินเพียงเสียงคนร้องให้ช่วย ซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง จนเมื่อเขากลับมารับราชการที่เมืองไทย เขากลับฝันเห็นทั้งภาพและเสียง ที่ดูสมจริงยิ่งกว่าภาพยนตร์ที่ฉายในโรงภาพยนตร์สามมิติ แต่ภาพฝันของเขามันยังไม่เคลื่อน หรือ ดำเนินเรื่องต่อไปแบบในโรงภาพยนตร์ มันเป็นความฝันที่ซ้ำ ๆ อยู่ที่เดิมเท่านั้น

ครั้งแรก ๆ เขาสงสัยว่ามันคืออะไรกัน แต่ครั้งต่อ ๆ มา เขาชักอยากจะฝันต่อไป เพราะอยากรู้ให้หายสงสัยเสียทีว่า มันเกิดอะไรแล้วเกี่ยวข้องยังไงกับตัวเขา แต่ตอนนี้มีอีกเสียงดังขัดจังหวะความคิดของเขา

“คุณแขกคะ คุณแขก” เสียงเรียกดังมาจากหน้าประตู

“ว่าไง”

“ท่านให้มาเชิญไปรับประทานอาหารที่ตึกค่ะ”

“รู้แล้ว เดี๋ยวฉันตามไป”

อภิเศกแต่งกายในชุดลำลองเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารของตึกใหญ่ที่เป็นโต๊ะยาวมีเก้าอี้เกือบสิบตัวเห็นจะได้ แต่เวลานี้มีคนนั่งอยู่แค่สามคน เมื่อรวมตัวเขาเข้าไปด้วยแล้ว

“กู๊ดมอร์นิ่งครับผม” ชายหนุ่มที่มาใหม่พูดขึ้นขณะทรุดตัวลงนั่ง

“นี่มันเที่ยงแล้วจ้ะ พ่อคุณ” เสียงจิกกัดดังมาจากหญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นั้น จนผู้มาใหม่ต้องยิ้มรับคำทักทายนั้นแบบกร่อย ๆ

“กลับดึกหรือเรา” ชายผู้เป็นประมุขของบ้านหลังนี้ และมีศักดิ์เป็นคุณลุงของเขาถามขึ้น

“ครับ เมื่อคืนผมอยู่เวรดึก”

“เอ้า กิน ๆ เถอะ อย่าเพิ่งคุยเลย” ผู้อาวุโสสูงสุดรับทราบคำตอบของเขาแล้ว ก็ออกปากให้ทุกคนรับประทานอาหาร ระหว่างนั้นท่านพงษ์ก็พูดขึ้น

“เออ เย็นวันนี้ ลุงมีงาน ไปด้วยกันนะแขก ไปให้พี่แพรเขาควงออกงานหน่อย” อภิเศกยิ้มฝืด ๆ เขารู้หรอกว่า พี่แพร พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่ได้อยากควงเขาออกงานเท่าไหร่หรอก คงอยากจะควงไอ้เจ้าเตี้ยหน้าขาวนั่นไปงานมากกว่า แต่ก็คงเกรง ท่านพงษ์ บิดาและลุงของเขาอยู่บ้าง ซึ่งตอนนี้ท่านก็ยังชวนคุยไปเรื่อย ๆ

“งานนี้นักข่าวเยอะเลยนะ แขก จะได้เปิดตัวหลานลุงไปด้วยเลย ดีมั้ย” ท่านพงษ์คงอยากให้เขาเป็นที่รู้จักในวงสังคม เพราะเห็นว่าเขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ แต่อภิเศกไม่ได้สนใจเรื่องเปิดตัวอะไรนั่นหรอก แต่ที่เขาสนใจคือ นักข่าว แต่นักข่าวจะกี่สิบ หรือกี่ร้อยคนก็ไม่มีใครน่าสนใจเท่า นักข่าวสาวคนสวยกับกล้องตัวใหญ่นั่นหรอก งานวันนี้จะได้เจอกันไหมหนอ ชายหนุ่มคิด และด้วยเหตุนี้ทำให้เขาลงมือแต่งตัวอย่างประณีตที่สุด เผื่อว่า จะมีใครอยากบันทึกภาพของเขาไว้บ้าง

แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 55 03:06:04

จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket)

เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 03:02:55

ความคิดเห็นที่ 2

ภายในหอประชุมใหญ่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ไม่รู้ว่าตั้งใจมาชมการแสดงหรือว่าตั้งใจกันมาประกวดประชันอะไรกันนัก พริกแกงกับน้องชาย นายเล็ก เลยดูเหมือนตัวประหลาดที่แต่งเพียงสูทสากลเรียบ ๆ ซึ่งในที่นี้หมายถึง ไม่ได้พอกเครื่องเพชรหรือเครื่องประดับประเภท สร้อย แหวน นาฬิกา ต่างหู ที่ใส่มาเพื่อให้สะท้อนแสงแฟลชให้วูบวาบ ยามนักข่าวบันทึกภาพเพื่อเอาไปลงหนังสือพิมพ์ หรือ นิตยสาร สักรูปหนึ่ง แม้จะเป็นรูปเล็ก ๆ ก็ยังดี แต่เธอกับน้องชายถือว่ามางานวันนี้เพื่อทำงาน จึงแต่งกายเรียบร้อยเพื่อให้เกียรติสถานที่และการแสดงมากกว่า แล้วสองคนพี่น้องไม่รู้ไปนัดกันอย่างไร จึงได้แต่งชุดสูทแบบคล้าย ๆ กัน ที่ดูเรียบและโก้ สีก็โทนเดียวกัน ราวกับลูกแฝด ส่วนเครื่องประดับของทั้งสองคนแทนที่จะเป็นกระเป๋าถือราคาแพง หรือ นาฬิกาหรู กลับเป็นกล้องถ่ายภาพ ที่จะว่าไปมูลค่าของมันก็มิใช่น้อย แล้วถ้ายิ่งคิดว่า ผลผลิตของมันคือภาพที่ขายได้อีกเล่า กล้องถ่ายรูปก็จัดได้ว่า เป็นของมีค่าชิ้นหนึ่งเลยทีเดียว

“ได้บัตรมาแล้วใช่มั้ยเล็ก” พริกแกงถามขึ้น ฝ่ายนายเล็กพยักหน้ารับ ก่อนจะถามว่า

“พี่แกงทำไมไม่ใส่ชุดราตรีลากหางยาว ๆ แบบนั้นบ้างล่ะ”

“เรามาทำงานนะเล็กไม่ได้มาออกงาน”

“ผมไม่ค่อยชอบงานอย่างนี้เลยนะ ต้องมานั่งจำว่าใครเป็นใคร ลูกใคร หลานใคร คนไหนรักกับคนไหน เลิกกับคนไหน วันนี้ใครควงใครมา ใส่ชุดอะไร วุ่นวาย” นายเล็ก บ่นอะไรยาวเหยียด

“เอาน่า นาน ๆ จะได้มางานอย่างนี้สักที จะได้จำเอาไปเม้าท์กับพวกที่ออฟฟิศไง ออกที่ร้อน ๆ ก็บ่น มางานหรู ๆ กับเขาบ้างก็ยังจะบ่นอีก” พริกแกงยิ้มขัน

“โอ๊ะ ๆ ใครมาน่ะพี่แกง ถ่ายรูปกันใหญ่เลย ไปดูกัน” นายเล็กทักขึ้นมา

“อ๋อ ท่านพงษ์ ท่านผู้ใหญ่ในวัง นั่นคุณแพรลูกสาว ส่วนอีกคน....” สายตาของพริกแกงเห็นชายหนุ่มที่เธอเพิ่งรู้ชื่อเสียงเรียงนามอยู่ในชุดทักซิโด้ เดินให้หญิงสาวข้างกายควงแขน หรือเรียกว่า เกาะแขน ดูจะถูกต้องกว่า เข้ามาในงานท่ามกลางแสงแฟลช และเสียงรัวชัตเตอร์ ซึ่งหญิงสาวยิ้มรับแสงและเสียงเหล่านั้นเป็นอย่างดี ต่างกับชายหนุ่มที่เดินข้างเธอที่เขาออกจะทำหน้าตึง ๆ และพยายามหลบตาจากแสงเหล่านั้น แต่ดูจะทำได้ลำบากในเมื่อ พี่สาวของเขาดูจะชอบแสงไฟเหล่านี้ และอยากให้นักข่าวหนังสือพิมพ์และนิตยสารทั้งหลายได้เก็บภาพเธอและครอบครัวอย่างทั่วถึง

“เฮ้ย... นั่นพี่บอดี้การ์ดนี่ มางานนี้ด้วยเหรอ อ้าวพี่แกง ไม่ถ่ายเหรอ คราวนี้มายืนให้ถ่ายถึงที่เชียวนะ”

“เล็กถ่ายไปเถอะ” แล้วพริกแกงก็เดินห่างออกมาจากจุดนั้น

“วันนี้มาแปลกแฮะ” นายเล็กบันทึกภาพอีกสามสี่ภาพ ก่อนจะเดินตามพี่สาวของเขาออกมา

“วันนี้พี่บอดี้การ์ดของพี่เท่จริง ๆ เลย ถ้าใส่หูฟังแบบที่พี่แกเคยใส่นะ โอ้โห เหมือนในหนังเลยอ่ะ เรื่องอะไรนะ อ๋อ เดอะ บอดี้การ์ด ที่เควิน คอสเนอร์ เล่นไง พี่จำได้หรือเปล่า ตอนใกล้ ๆ จบที่พระเอกพานางเอกไปรับรางวัลออสการ์แล้วโดนยิงอ่ะ” นายเล็กพูดไปเรื่อย

“แต่เขาคงไม่มายิงกันที่นี่นะ” พริกแกงพูดติดตลก แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่คิดตามที่น้องชายพูดมา ว่าไม่ใช่แค่ชุดเท่านั้นหรอกที่เหมือน แต่สายตาระแวงระไวนั้น ดูจะเป็นนิสัยหรือสัญชาตญาณประจำตัวไปแล้วกระมัง แม้กระทั่ง มาออกงาน ที่ไม่ใช่ มาทำงาน อย่างนี้แล้ว ความเข้มงวดยังสะท้อนให้เห็นผ่านบุคลิกของเขา แล้วยิ่งคราวปฏิบัติหน้าที่เมื่อไหร่ เขาต้องเป็นคนคอยห้ามไม่ให้ถ่ายรูปอยู่เสมอ ๆ แต่วันนี้ต้องมาโดนรุมถ่ายภาพเสียเอง หน้าตาถึงได้ไม่สบอารมณ์ขนาดนั้น

พอหลุดออกมาจากจุดนั้นได้ อภิเศกก็เดินเลี่ยงออกมาจากนักข่าวกลุ่มใหญ่ ที่เขาออกอาการไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่า ที่ไม่สบอารมณ์นี้เป็นเพราะเขาโดนรุมรัวชัตเตอร์และสาดแฟลชเข้าใส่ หรือ เขามองไม่เห็น ใคร ในกลุ่มนั้นกันแน่

ชายหนุ่มหยิบเครื่องดื่มที่จัดเตรียมไว้รับรองแขกในงาน แล้วก็มาหลบอยู่มุมหนึ่งเพื่อดูความวุ่นวายในโถงของหอประชุมใหญ่ ที่นอกจากจะเต็มไปด้วยคนที่มาร่วมงาน ก็ยังมีโต๊ะบริการอาหารว่าง มีป้ายนิทรรศการบอกเล่าความเป็นมาของการแสดง มีเสียงพูดคุยดังสับสนไปหมด แต่ถ้าเขาไม่เชื่อประสาทสัมผัสของตัวเองมากจนเกินไป เขารู้สึกว่า เขาได้ยินเสียงชัตเตอร์ดังเป็นระยะ ๆ ตามจังหวะการเคลื่อนไหวของตัวเขา จนเขานิ่งและพยายามจับต้นทางของเสียงนั้น ทันใดก็หันไปยังทิศที่เขาได้ยิน ก็ทันได้เห็นสบตาของใครคนหนึ่งที่หันกล้องหลบเข้าไปในกลุ่มคนอย่างรวดเร็ว

อภิเศกยิ้มกับตัวเองว่า สัญชาตญาณของเขายังใช้การได้ดี

“เธออยู่ในงานนี้จริง ๆ ด้วย” อภิเศก เพิ่งเข้าใจกับการเป็นคนดังที่ถูกปาปารัซซี่ตามถ่ายภาพ เขาไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นจะรู้สึกเหมือนกับเขาหรือเปล่า ที่อยากจะเจอตัวคนถ่ายเหลือเกิน อยากจะถามนักว่า ถ่ายภาพของเขาไปทำไมกัน แต่ยังไม่ทันได้ลงมือหาเสียงประกาศให้เข้าชมการแสดงดังขึ้นเสียก่อน ทำให้คนที่มาร่วมงานต่างทยอยเข้าไปในหอประชุมใหญ่

“ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
แม้อยู่ในใต้หล้าสุธาธาร
ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา...”

เพลงหลักที่ใช้ประกอบการแสดงถูกเปิดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่การแสดงจบลง เพื่อส่งผู้ชมทั้งหลายให้ทยอยออกมาจาหอประชุมแห่งนั้น

“ต๊าย พ่อคุณ นี่ซึ้งจนน้ำตาไหลเลยหรือยะ” คุณแพรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องชายใช้นิ้วปาดน้ำตา อภิเศกหันไปยิ้มเขิน ๆ เพราะถูกล้อ “เพลงเขาเพราะดีนะครับ มันอยู่ในเรื่องนี้เหรอ”

“เขาก็เอาหลาย ๆ เพลงมารวมกันนั่นล่ะ รู้จักด้วยหรือเรา” พี่สาวคนสวยอดกระแนะกระแหน ความเป็นนักเรียนนอกของเขาไม่ได้

“ก็เรื่องที่พระเอกเป่าปี่ แล้วมีนางยักษ์ แล้วก็ เมอร์เมด...นางเงือกอะไรนั่นน่ะ ใช่มั้ยล่ะ” อภิเศกทำหน้ายุ่งยากใจกับคำตอบของตัวเอง

“เรื่องพระอภัยมณี ไงเล็ก”

“เหรอพี่ ผมนึกว่าเรื่อง คำมั่นสัญญา” เสียงสนทนาของพี่น้องอีกคู่หนึ่งดังขึ้นมาด้านหลัง จนอภิเศกต้องหันกลับไปดูต้นเสียงที่กำลังพูดถึงการแสดงที่เพิ่งจบลงไป และเขาก็ได้เห็นหญิงสาวในชุดสูทสีเข้ม ตัดกับเชิ้ตขาวตัวใน ผมยาวของเธอมัดรวบเป็นหางม้ารัดกุม ในมือของเธอตอนนี้มีสูจิบัตรของงาน ไม่ได้ถือกล้องถ่ายภาพเช่นที่เขาเห็นตอนก่อนเข้างาน หญิงสาวเดินมาพร้อมชายหนุ่มในเครื่องแต่งกายคล้าย ๆ กัน เพียงแต่ขากางเกงของชายหนุ่มนั้นค่อนข้างลีบเล็กตามแบบที่นิยมกันในเวลานี้ ทั้งสองคนเดินคุยกันมาอย่างออกรส

“เล็กไปเอากล้องไป พี่รออยู่ที่นี่แหละ ปวดหัว อยากกลับบ้านนอนแล้ว”

“อ้าว พี่แกง เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” หญิงสาวส่ายศีรษะนิด ๆ

“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่ร้องไห้ทีไรปวดหัวทุกที”

“โอ้โห อารมณ์เศร้านะเนี่ยพี่ผม” นายเล็กทิ้งท้ายก่อนเดินไปรับกล้องถ่ายรูปที่ฝากไว้ ชายหนุ่มอีกคนที่ได้ยินแอบยิ้มเล็ก ๆ ว่ามีใครอีกคนแอบเสียน้ำตาเช่นเดียวกับเขาเหมือนกัน

**************************
ผ่านไปอีกหนึ่งตอนแล้วค่ะ
พระเอกของเราก็ใช่ว่าจะไม่รู้นะเนี่ยว่ามีคนคอยติดตาม
แหม ๆ เป็นถึง บอดี้การ์ด ไม่รู้ได้ยังไงเนอะ
แล้ว ทั้งคนตาม และ คนถูกตาม จะทำอย่างไรต่อไป

แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 55 03:17:48

จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket)

เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 03:16:28