ความคิดเห็นที่ 1 “ครับป้าราศี ผมก็ตั้งใจไว้แบบนั้น เอ่อ...นี่สุดเขตต์ เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเองครับ เป็นลูกของน้าทินกรครับ”  สุดเขตต์ยกมือไหว้เทวาและราศี “สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า ผมเสียใจด้วยนะครับ” “ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม ไปป้อมพาเพื่อนไปไหว้ศพข้างในไปลูกไป พ่อกับแม่เรามาแล้วนั่งอยู่ข้างในน่ะลูก”  ราศีเอ่ย ปราการและสุดเขตต์ จึงพากันเดินเข้าไปด้านใน ไปหยุดอยู่ที่หน้าโลงศพ ปราการคุกเข่าลงและเงยหน้ามองจ้องไปที่รูปหญิงสาวที่ตั้งอยู่ข้างๆพวงหรีด น.ส. ชินาณา จุฑามาศ ชาตะ 19 ส.ค 30 มรณะ 19 พ.ค 55 ถึงแม้จะไม่ค่อยลงล่องลงรอยกันสักเท่าไร แต่พอมาเห็นแบบนี้แล้วก็อดใจหายไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าคู่ปรับตลอดกาลจอมแสบ จะจากไปรวดเร็วขนาดนี้ สุดเขตต์นั่งมองดูรูปถ่ายที่คนบนภาพยิ้มอย่างสดใสคิดในใจว่า เธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยทีเดียวไม่น่าอายุสั้นเลย “ธูปค่ะ”  เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งธูปให้เขา “ขอบคุณครับ”  สุดเขตต์หันไปมองหน้าเธอ เขาถึงกับผงะอ้าปากค้างไปเลยทีเดียว สุดเขตต์หันไปมองที่รูปอีกครั้งแล้วสลับมองมาที่หน้าเธอ   “มะ มะเหมือน เหมือนมาก”  เขาพิจารณา คิ้ว ตา จมูก ปาก คงจะเป็นใครไปไม่ได้แล้วนอกจาก... “ฉันเสียใจด้วยนะเตย ” ปราการหันไปกล่าวกับเตยหอม สุดเขตต์กระพริบตาปริบๆ “เตย?” คำพูดหลุดออกจากปากเขาอย่างยากเย็น “ใช่ นี่เตยหอม น้องสาวฝาแฝดของยายลูกไม้ คนบนรูปนั่นไง” “แฝด?” “ใช่...แฝด ถ้ารู้แล้วก็ช่วยหยิบธูปไปได้แล้วค่ะ ฉันเมื่อยแขน” เตยหอมบ่นอุบเพราะยื่นธูปให้นานแล้วแต่เขาไม่ยอมรับไปสักที สุดเขตต์ รีบรับธูปมาอย่างรวดเร็ว “คะ ครับคุณแฝดเตย”  สุดเขตต์พูดอย่างตะกุกตะกัก แล้วหันไปกระซิบกับปราการ  “ไอ้ป้อม แกไม่เห็นบอกฉันเลย ว่าเขามีแฝด” “ก็แกไม่ได้ถาม...ฉันก็เลยไม่ได้บอก” “ไอ้บ้าเอ๊ย...ฉันหัวใจจะวายนึกว่าถูกผีหลอก” ปราการจุดธูปเรียบร้อยแล้วเขาพนมมือขึ้น ตามองไปที่รูปแล้วกล่าวในใจ          ‘ยายลูกเหม็น เอ๊ย ยายลูกไม้ ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าเธอจะชิงตายหนีฉันไปแบบนี้ ฉัน จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:26:14

ความคิดเห็นที่ 2 เลยไม่มีใครให้ทะเลาะด้วยเลย แต่ก็เถอะนะ ถึงฉันกับเธอจะไม่ถูกกันยังไง ก็ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนกัน เรียนมาด้วยกัน เธอเชื่อไหม ฉันจำวีรกรรมของเธอได้ทุกอย่างเลยนะว่าเธอแกล้งฉัน แล้วฉันแกล้งเธอคืนอย่างไรบ้าง โดนใบป.ค ของอาจารย์รุจาไปกี่ใบภายในหนึ่งอาทิตย์หลังเปิดเทอม แล้วก็กินขนมจีบของอาจารย์รุจาจนนิ้วบวม เขียนหนังสือไม่ถนัดไปหลายวัน  ...ยายลูกไม้ ฉันขอโทษนะสำหรับทุกอย่าง ฉันขอให้เธออโหสิกรรมให้ฉันด้วย เพราะฉันเองก็จะอโหสิกรรมให้เธอเหมือนกัน ขอให้เธอไปสู่สุขติไปเกิดในภพภูมิที่ดี แล้วก็อย่ายียวนเหมือนชาตินี้ล่ะ โชคดีนะ ยายลูกไม้’   ปราการยกมือจรดหน้าผาก และปักธูปลงไปในกระถาง ‘นายป้อมยาม’ สำเนียงคุ้นหูดังขึ้น ปราการสะดุ้งเล็กน้อย หันไปดูข้างตัวก็ไม่เห็นมีใคร เตยหอมก็ไม่ได้ขยับปากพูดแม้แต่น้อย ‘สงสัยหูฝาด’   ปราการคิดในใจ กำลังจะลุกไปนั่งที่เก้าอี้กับพ่อและแม่ เสียงนั้นดังขึ้นอีกรอบ ‘นายป้อมยาม นายได้ยินฉันใช่ไหม?’ ปราการเริ่มแน่ใจว่าเขาไม่ได้หูฝาด และเสียงนั้นก็เริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ด้วยกลัวคนในงานจะแตกตื่น โดยเฉพาะ สุดเขตต์ที่เรียกได้ว่ากลัวผีขึ้นสมองเลยทีเดียว กระทั่งพระสวดอภิธรรมเสร็จและกลับถึงบ้านเรียบร้อย ปราการจึงเข้าไปคุย กับ ปราบดา ผู้เป็นบิดาในห้องพระ “จริงนะพ่อ ผมว่าหูผมไม่ฝาดแน่ๆ” ปราการยืนยันอีกครั้ง “พ่อก็ไม่ได้ว่าเอ็งโกหก ดีแล้วที่เอ็งไม่พูดอะไรออกไป” “หมายความว่า พ่อก็ได้ยินด้วยหรือ?” ปราการถามด้วยความตื่นเต้น ปราบดาส่ายหน้า “เปล่า...แต่พ่อเห็น” “อะไรนะพ่อ?”  ปราการตาพองโต จนแทบจะล้นออกมานอกเบ้า “ไอ้ป้อม นั่งห่างกันแค่นี้เองจะตะโกนทำไมวะ” “ก็มันตื่นเต้นนี่พ่อ ...ว่าแต่พ่อเห็นผี...เอ่อ วิญญาณยายลูกไม้จริงๆหรือ พ่อเห็นเตยหอมหรือเปล่า อย่าลืมนะพ่อว่าเขาเป็นแฝดกัน หน้าตางี้ก๊อปปี้กันมาจนสำเนาถูกต้องเลย” “บ๊ะ ...ไอ้ลูกคนนี้ เอ็งลืมไปแล้วหรือไงว่าพ่อเอ็งเป็นใคร พ่อหมอปราบดานะเว้ย ไม่มีทางที่จะเห็นผีเป็นคน เห็นคนเป็นผีแน่นอน”ปราบดาเตือนความจำลูกชาย “ไม่ลืมหรอกพ่อ แต่ผมไม่เข้าใจคนตายไปแล้ว ทำต้องพยายามจะสื่อสาร ทำให้คนอื่นรู้ด้วยล่ะ ว่าตัวเองยังอยู่  ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่เหมือน...” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:28:23

ความคิดเห็นที่ 3 “ต้องการความช่วยเหลือ”  ปราบดาช่วยตอบให้ ปราการดีดนิ้วเปาะ “ใช่เลยพ่อ พ่อคิดเหมือนผมเดี๊ยะเลย ว่าแต่จะรู้ได้ยังไงล่ะว่าจะให้ช่วยเรื่องอะไร” ปราการลูบคางทำท่าคิดอะไรบางอย่าง “เออ....พ่อ ผมยังไม่รู้เลยนะว่ายายลูกไม้เป็นอะไรเอ่อ...ถึงได้ตายล่ะครับ” “รถชน... เมื่อ 2 วันก่อน เจ้าลูกไม้กำลังขับรถจากในเมืองเพื่อกลับบ้าน พอดีวันนั้นฝนตกหนักมาก เขาว่ากันว่า เจ้าลูกไม้หักหลบรถที่วิ่งสวนออกมาจากทางแยก แถวๆทางลงเขาจนรถเสียหลักพุ่งชนกับต้นไม้ใหญ่ข้างทาง นี่ถ้าไม่ติดต้นไม้ต้นนั้นนะ ได้ร่วงลงเหวไปแล้ว ลึกขนาดนั้นตกลงไปก็คงไม่เหลือแม้แต่ซากให้ได้มาจัดงานศพแบบนี้หรอก” “แค่ขับรถชนต้นไม้ ถึงกับตายเลยเหรอพ่อ แสดงว่าต้องชนแรงมากแน่ๆ” “พ่อกลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ” “หมายความว่ายังไงพ่อ ที่ว่าไม่ใช่แค่นั้น?” ปราการย้อนถาม “ก็หมายความว่ามันไม่น่าจะใช่อุบัติ...” ยังพูดไม่ทันจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาเสียงก่อน ตามด้วยสุดเขตต์ที่เดินข้ามธรณีประตูเข้ามา “คุยอะไรกันอยู่หรือครับ ลุงปราบ ไอ้ป้อม ความลับหรือเปล่า?”  สุดเขตต์ถามขึ้นหลังจากที่กราบพระ 3 ครั้งเรียบร้อยแล้ว ปราการหันมาสบตาบิดา ว่าสมควรจะเล่าดีหรือไม่ แต่ปราบดาส่ายหน้าน้อยๆ ปราการจึงหันไปบอกญาติสนิทวัยเดียวกันว่า... “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็ชวนพ่อคุยไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก” “แน่ใจนะ ไม่ใช่ความลับ...แต่ยังบอกไม่ได้ หรือเปล่าวะ” “ไอ้นี่ พูดเป็นชื่อเพลงเลย ไม่มีอะไรจริงๆ ไปนอนได้แล้วข้าง่วงแล้ว”  ปราการแกล้งหาวปากกว้างๆ “ผมไปนอนก่อนะพ่อ ไปไอ้เขตต์พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ”  แล้วปราการก็เดินกอดคอลูกพี่ลูกน้องหนุ่มออกไป ส่วนปราบดายังนั่งคิดบางอย่างอยู่ในสมอง ‘พ่อคิดว่า ลูกไม้มันไม่ได้ตายเพราะความประมาท หรืออุบัติเหตุน่ะสิ’  ปราบดาขมวดคิ้วด้วยสีหน้าครุ่นคิด   จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:29:24

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่2 ‘เตย เตย ได้ยินฉันไหม เตย...’ เตยหอมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น และก็แทบหายง่วง เมื่อได้เห็นหน้าเจ้าของเสียง เธอขยี้ตาตัวเองเป็นการใหญ่ “ลูกไม้! มาได้ยังไงเนี่ย”  เตยหอมถามเสียงสั่นรัว กระเถิบหนีไปจนชิดหัวเตียง  "ไม้ ไม้มาทำไม ไม้ตายไปแล้วนี่ หรือว่าอยากได้ อยากกินอะไรหรือเปล่า ดะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ ตะ ตะ เตยทำบุญไปให้นะ”  เตยหอมยกมือไหว้ปรกๆ กอดผ้าห่มไว้แน่น “เตย ไม้ไม่อยากได้อะไร  แต่ไม้มีเรื่องให้เตยช่วย  เตยต้องช่วยไม้นะ ช่วยฉันด้วยนะเตย ช่วยฉันด้วย....” เตยหอมสะดุ้งตื่น เหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว  เธอลองหยิกแขนตัวเอง แรงๆ   “อุ๊ย! เจ็บๆๆ แสดงว่าเมื่อกี้เราฝันไป แต่...ทำไมมันเหมือนจริงนักล่ะ”  เตยหอมหอบหายใจแรง เมื่อนึกถึงความฝันเมื่อครู่ ที่ตื่นมาแล้วพบว่า มีคนหน้าตาเหมือนเธอเป็นพิมพ์เดียวกันมานั่งอยู่ที่ปลายเตียง จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก  ลูกไม้พี่สาวฝาแฝดของเธอเอง เตยหอมเปิดไฟดวงใหญ่และมองสำรวจไปรอบๆห้อง มือยังกำหลวงพ่อที่คอเอาไว้แน่น  “ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่หว่า ” เตยหอมผ่อนลมหายใจยาว กำลังจะล้มตัวลงนอนต่อ แต่ก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ปลายเตียง  “รอยอะไร ? เมื่อกี้เราก็ไม่ได้นั่นตรงนี้นี่นา ” เตยหอมเพ่งมองดูรอยยุบบนที่นอน ที่มีลักษณะเหมือนคนนั่งลงไปแล้วฟูกด้านในจะยุบตัวลง  เตยหอมตาโตอ้าปากค้าง  “หรือว่า...ลูกไม้มันจะมาหาเราจริงวะ! ในฝันลูกไม้มันก็...นั่งตรงนี้เหมือนกัน ...เฮ้ย!!” เตยหอมมองไปทั่วห้องด้วยสายตาเลิ่กลั่ก แล้วคว้าผ้าห่มไปคลุมโปงหลับตาปี๋กำหลวงพ่อแน่กว่าเดิมซะอีก  “ละ ละ ลูกไม้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เตยจะทำบุญไปให้นะ ไม่ต้องมาหาเตยนะ ไปหาพ่อกับแม่บ้าง นะไม้นะ สาธุ...เป็นสุขเป็นสุขนะไม้ อย่าได้เบียนเบียนกันเลย เพี้ยง...” ‘ไอ้น้องบ้า หน้าตาก็เหมือนกัน จะมากลัวกันทำไมก็ไม่รู้ ไม่ได้เรื่องเลยเชียว แล้วฉันจะติดต่อกับใครได้บ้างเนี่ย โอ๊ย! ปวดหัวๆ มีน้องก็พึ่งไม่ได้ดันกลัวผีซะอย่างนั้น”  วิญญาณของลูกไม้ยืนบ่นน้องสาว อยู่ที่รั้วหน้าบ้านเพราะเข้าไปด้านในไม่ได้ เธอลงทุนไปเข้าฝันยังไม่ทันจะคุยอะไรรู้เรื่อง เตยหอมก็ดันมาตกใจกลัวตื่นซะก่อน มันน่ามะแหงกนักน้องคนนี้ “ฮัลโหล...สวัสดียายราตรีจ้ะน้องลูกไม้...วิญญาณน้องใหม่แกะกล่อง”  ลูกไม้หันขวับไปมอง และก็ต้องตกใจ “เฮ้ย!  ป้าเป็นใครเนี่ย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เห็นล่ะ” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:32:26

ความคิดเห็นที่ 5 “อารมณ์เสียเลย”  ป้าสะบัดหน้าใส่   “ เรียกฉันป้าเลยหรือยะ พี่ก็พอแล้วมั้ง ฉันกับเธอดูจากหน้าตาแล้วก็คงห่างกันไม่เท่าไหร่หรอกนะ” ป้าของลูกไม้พูดงอนๆ “เอ่อ...ปะ เอ๊ย พี่ก็พี่ ฉันขอเรียกเจ๊ ก็แล้วกันนะ ว่าแต่เจ๊เป็นใคร มาจากไหน มาทำอะไร ดึกๆดื่นๆป่านนี้ แล้วดูแต่งตัวเข้าสิ ...เพิ่งเล่นลิเก เสร็จหรือจ้ะเจ๊” “นี่หล่อน...พูดจาหยาบคายมากเลยนะยะ ถึงฉันจะสวย แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นนางเอกลิเกหรอกย่ะ แต่งเขียวเต็มซะขนาดนี้ ดูไม่ออกจริงๆหรือว่าเจ๊เป็นใคร” เจ๊เริ่มหมุนตัวโพสท่าเป็นนางแบบให้เธอดูเต็มที่ ลูกไม้ยืนมองตาปริบๆ “ชุดไทย สไบเขียว นุ่งโจงกระเบนแบบนี้ เคยเห็นที่ไหนน้า... อ๋อ”  ลูกไม้พยายามนึก “รู้แล้วสินะ ว่าเจ๊เป็นใคร” ลูกไม้พยักหน้า   “เจ๊ ไปรำแก้บนมาใช่ไหม แหม ถ้าฉันเป็นคนกลัวผี ฉันคงนึกว่าเจ๊เป็นผีตานี นะเนี่ย”   เจ๊หยุดโพสท่าจนหัวแทบจะทิ่มลงพื้น “นี่... ฉันไม่ได้เป็นนางรำแก้บนย่ะ หล่อนนี่มีตา แต่ตาถั่วมากเลยนะเนี่ย เชอะ” “เอ้า...นั่นก็ไม่ได้เป็น นี่ก็ไม่ใช่ ตกลงเจ๊เป็นใครกันแน่เนี่ย หรือว่า หนีออกมาจากโรงพยาบาล” “ใช่พาเจ๊กลับหน่อยสิ ยาหมดพอดี... ”  เจ๊ทำท่าจะเคลิ้มตาม “จะบ้าหรือไง ฉันไม่ได้เป็นคนบ้าสักหน่อยจะได้หนีออกจากโรงพยาบาล แล้วฉันก็อาศัยอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วด้วย คุยกับหล่อนนี่ปวดหัวจริงๆเลย” เจ๊กุมขมับ ตั้งแต่เป็นผีมา ก็เพิ่งจะเจอผี ที่เข้าใจอะไรยากๆวันนี้แหล่ะ “อยู่ที่นี่? ”  ลูกไม้เดินวนไปรอบๆตัวเจ๊สไบเขียว  “ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเจ๊เลยล่ะ เจ๊มั่วหรือเปล่า” “เจ๊ไม่ได้มั่วนะยะ” “แล้วไหนล่ะบ้านเจ๊”  เจ๊สไบเขียวชี้มือไปที่ข้างๆรั้วบ้านของเธอ ลูกไม้มองตาม  “ไหนล่ะเจ๊ ฉันเห็นแต่รั้วบ้านฉัน แล้วก็ดงกล้วย ”  เธอสะดุดกับคำว่า ดงกล้วย  “เจ๊อย่าบอกฉันนะว่าเจ๊เป็น...ผีตานีจริงๆอะ” “ก็ใช่นะสิยะ กว่าจะพูดกันรู้เรื่องฉันไมเกรนจะขึ้น”  ลูกไม้ถอยหลังห่างออกไป  “อ้าว แล้วนั่นจะถอยไปไหน จะกลัวเจ๊ทำไม หล่อนก็เป็นผีเหมือนกัน ลืมแล้วหรือไง” “เออ..จริงด้วย ฉันลืมไป” “เชอะ ผีน้องใหม่ก็แบบนี้ทุกที ชอบลืมว่าตัวเองน่ะตายแล้ว”  ผีน้องใหม่หน้าจ๋อยลง “เจ๊ไม่ต้องย้ำคำว่าตายได้ไหม มันสะเทือนใจ”         “ไม่ต้องมาทำดราม่าน้ำตาแตกเลยนะ โอเคๆเจ๊ไม่พูดก็ได้ ว่าหล่อนตายแล้ว ...อุ๊ป! ไม่พูดๆ”  เจ๊ทำท่ารูดซิปปาก “ถ้าอย่างนั้นเจ๊ขอแนะนำตัวนะ  ฉันเจ๊ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:37:11

ความคิดเห็นที่ 6 รานีคนสวย เป็นนางสาวตานี อยู่ที่ต้นกล้วยข้างรั้วบ้านหล่อนนั่นแหล่ะย่ะ ย้ำนะว่านางสาว” ลูกไม้ยิ้มกริ่ม คิดอะไรบางอย่างออก “เจ๊รานี เจ๊ก็เป็นผีมานานแล้ว...เอ่อ...ฉันหมายถึง เจ๊เป็นผีที่ทั้งสวย ทั้งเก่ง ประสบการณ์ก็น่าจะแน่น กว่าฉัน” “ฮึ พูดแบบนี้ มีอะไรให้เจ๊ช่วยแน่ๆเลย”  เจ๊ดักคออย่างรู้ทัน ลูกไม้ยิ้มประจบ “แหมก็ไม่มีอะไรมาก ว่าแต่เจ๊รู้วิธีสื่อสารกับคนไหมจ๊ะ” ลูกไม้ไม่รอช้ามุ่งเข้าประเดนทันที “เจ๊ก็ต้องรู้สิ เรื่องกล้วยๆ” ผีน้องใหม่ ปราดเข้าไปเกาะแขนผีรุนใหญ่  “จริงหรือจ๊ะเจ๊...ถ้าอย่างนั้นเจ๊สอนฉันหน่อยสิ ฉันอยากคุยกับน้อง ฉันมีเรื่องจะให้เขาช่วย สอนฉันหน่อยนะเจ๊นะๆๆๆ” “สอนน่ะได้ ” “ขอบคุณจ้ะเจ๊” “แต่ไม่ใช่คืนนี้  เพราะเจ๊มีนัดไป ปาร์ตี้ผีโสดประจำตำบล คงอยู่สอนหล่อนไม่ได้หรอก” “ผีมีปาร์ตี้ด้วยเหรอเจ๊? อะไรจะลั้นลาขนาดนั้น” “แน่น๊อน”  เจ๊รานี   ลากเสียงสูง “แล้วเจ๊จะไปยังไง ?”  ยังไม่ทันจะขาดคำรถมอเตอร์ไซค์ฮาเล่ย์  คนโตก็ขับปรูดมาจอดตรงหน้าลูกไม้และรานี “ไปกันหรือยังจ้ะน้องรานี คนสวย”   ไอ้หนุ่มฮาเล่ย์เอ่ยถามขึ้น   “อ้าวน้องลูกไม้ หวัดดีจ้ะ ”  คนถูกทักทำหน้างง “รู้จักฉันด้วยหรือคะ” “รู้สิจ้ะ ลูกเฮียก็รุ่นเดียวกับหนูนี่แหล่ะ ยายแก้วไง” ลูกไม้พยายามนึก “จริงด้วย ฉันจำเฮียได้แล้ว เฮียเป็นพ่อของยายแก้วนี่เอง ..เฮียกล้วยไข่ ที่ถูกประกบยิงตาคารถ เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนใช่ไหมจ้ะ” “ถูกต้องนะจ้ะ เฮียเอง ”  ลูกไม้ได้แต่ยืนยิ้มเจื่อนๆ  “ไปปาร์ตี้ด้วยกันไหมจ้ะ น้องลูกไม้ เฮียรับรองสนุกแน่นอน” “เออใช่ หล่อนนี่ตะ...เอ๊ยเสียชีวิตได้จังหวะพอดีเลยนะ  ไปด้วยกันสิ จะได้รู้จักเพื่อนๆของเจ๊ด้วย มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้” “เอ่อ ...จะดีหรือจ้ะเจ๊”  ลูกไม้หน้าตาเหลอหลา ตีหน้าไม่ถูก ตายปุ๊บก็ปาร์ตี้ปั๊บ มันน่ารื่นเริงตรงไหนกันเนี่ย “ดีสิ ไปเร็วเข้างานจะเริ่มแล้ว เดี๋ยวเจ๊ไปไม่ทันตัดริบบิ้นเปิดงาน” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:38:41

ความคิดเห็นที่ 7 และในที่สุด ลูกไม้ก็ถูกเจ๊รานีสไบเขียว ลากไปที่งานปาร์ตี้จนได้ เธอไม่เคยคิดเลย ว่าชีวิตหลังความตายของเธอจะต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ตั้งแต่เกิดจนตาย ก็เพิ่งจะเคยรู้ว่าผีก็ปาร์ตี้ได้ สรุปก็คือ คืนนี้เธอต้องอยู่ปาร์ตี้กับเจ๊รานี จนถึงเช้ากันเลยทีเดียว “เจ๊ขอไปพักผ่อนก่อนนะ แดนซ์ซะเหนื่อยเลย  เอวแทบหัก เจ๊ไปก่อนนะ” “เดี๋ยวสิเจ๊ สอนวิธีติดต่อกับมนุษย์ให้ฉันก่อน” ลูกไม้ทวงสัญญา รานีปิดปากหาว “เจ๊แปะโป้งไว้ก่อนนะ เอาไว้คืนนี้เจอกัน ตอนนี้เจ๊เพลี้ยเพลีย แล้วก็เมื่อยมากเลย ไม่ไหวแล้ว บ้ายบายจุ๊บๆ” “เจ๊อย่าเพิ่งไปสิ อยู่คุยกันก่อน ”  แต่ไม่ทัน เจ๊หายแวบเข้าไปในต้นกล้วยเสียแล้ว ทิ้งให้ลูกไม้นั่งมองหลังคาบ้านตัวเองอยู่เพียงลำพัง บ้านตัวเองแท้อยู่มาตั้งแต่เกิด กลับเดินเข้าไปไม่ได้ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันวะเนี่ย อยู่ดีๆก็มาตายกลายเป็นผี โอ๊ย!!!  อยากจะบ้าตาย ...แต่เราตายแล้วนี่นา จะตายอีกได้ยังไง แล้วใครจะช่วยฉันได้วะเนี่ย ใครก็ได้ช่วยฉันที...”  เสียงตะโกนของเธอดังสะท้อน ก้องไปทั่วบริเวณ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:41:32

ความคิดเห็นที่ 8 ขำดีค่ะ :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:31:00

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:33:37

ความคิดเห็นที่ 10 เย้ๆ... ดีใจจัง การหัวเราะคือเป้าหมายของเรา โย่ๆ... จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 22:41:35